Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Η εξίσωση


Διατίθεται απόγνωσις
εις αρίστην καταστασιν,
και ευρύχωρον αδιέξοδον

Σήμερα είπα να καταπιαστώ με το ακατόρθωτο, να κάνω λέξεις, την ελπίδα. Μην ρωτήσετε γιατί, δεν έχει σημασία. Ίσως να είμαι πολύ φιλοδοξη.
Σήμερα ήθελα να την τεμαχίσω, να την ψάξω, να την αισθανθώ, να την περιγράψω, να την μετρήσω. Την έκταση, τον όγκο της, το βάρος της, και πάνω από όλα την τιμή της. Αυτήν την βρήκα εύκολα.
Ακριβή, πολύ ακριβή, όσο ακριβά είναι τα ανεκτίμητα. Τιμή.... που τείνει στο άπειρο. Μιας που ο παρονομαστής, η απελπισια, είναι πάντα μηδέν.

Πως λειτουργεί η ελπίδα;;
Ναι, ναι, το όνειρο, είναι εύκολο, το όνειρο, το ξέρω πως λειτουργεί. Στο όνειρο, τα έχεις όλα άγνωστα, άντε να βάλεις μια δυο παραμέτρους, χαλαρά, ανακουφιστικά, να ανήκει απλά η παράμετρος λ σε ένα μεγάλο σύνολο, έτσι για να είναι πιο κοντά στις παραστάσεις της πραγματικότητας σου. Καμία αυστηρότητα στους υπολογισμούς, κανένας περιορισμός. Άντε το πολύ μια ανισότητα. Αυτό πιο μεγάλο, από εκείνο…. Το όνειρο άλλωστε λειτουργεί με κλειστά μάτια.

Ενώ στην ελπίδα πρέπει να έχεις τα μάτια ανοιχτά. Η ελπίδα σε κοιτάει κατάματα, να έτσι, δεν σε αφήνει ουτε να τα ανοιγοκλείσεις. Το όνειρο δεν είναι εξίσωση. Το όνειρο είναι μια παράσταση, που την επαληθευουν όλες οι τιμές.Μια λειτουργική ουτοπία. Η ελπίδα όμως;; Η ελπίδα που σου βάζει τα δεδομένα, η ελπίδα που σε σφυροκοπάει με το α= γνωστό, β= γνωστό, γ= γνωστό και σε αφήνει να πηγαινοφέρνεις αυτό το χ, αυτό το ψ, αυτό το z, από το ένας μέλος στο άλλο, να βάζεις ισότητες και συνεπαγωγές …στο άλυτο. Αυτοί οι περιορισμοί της εξίσωσης της ελπίδας , που σε βασανίζουν, που σε παρηγορούν, που σε αναθαρρεύουν, που σε απογοητεύουν, που σε κάνουν να παλεύεις να την αλλάξεις με κάτι άλλο, να απαλλαγείς από την τυραννία της, αλλά αυτή εκεί αμείλικτα γοητευτική, να σε προκαλεί. Να σε ρωτάει κοιτώντας σε, βαθιά στα μάτια, στα ανοιχτά μάτια…μπορείς να με απαρνηθείς;;;

Το όνειρο είναι φιλόξενος χώρος κάθε ατέλειας και κάθε αδυναμίας, η ελπίδα έχει αμπαρωμένες πόρτες, λουκέτα, κλειδαριές.
Το όνειρο δεν γνωρίζει σύνορα, ενώ η ελπίδα, θεά αυστηρή, την κρατάνε μακριά σου βλοσυροί, καχύποπτοι φρουροί.

Να την διώξεις την ελπίδα, να πάρεις το χαρτί με αυτά τα χιλιογραμμένα ίσον, τις συνεπαγωγές και να το τσαλακώσεις στην χούφτα σου, να το πετάξεις στα σκουπίδια, να το βάλεις κάτω κάτω, μην και σηκωθεί από μόνο του και έρθει με εκείνα τα βαριά, τα ασήκωτα…. α= γνωστόν, β= γνωστόν, γ= γνωστόν, να σε ξαναπυρπολήσει.



Και να μην πληρώσεις τίποτα, να αυγατίσεις το βιος της μοιρολατρίας σου.
Και αφού απαλλάχτηκες από την τυραννίκη γοητεία της, και αφου την πέταξες, κι αφου αρνήθηκες να πληρώσεις αυτό το δάνειο στο μέλλον με το βαρύ επιτόκιο του παρελθόντος, έτσι ξυπνάει μονος του και αγριευει εκείνος ο παρονομαστής, εκεινο το μηδέν, …η απελπισία. Και τρομάζεις.

Και χώνεσαι μέσα στο καλάθι απορριμμάτων, και ψάχνεις, και βρίσκεις εκείνο το τσαλακωμένο χαρτί, με τα βαρια, α=γνωστόν, β=γνωστόν, γ=γνωστόν, με εκείνα τα πονεμένα ίσον, με εκείνες τις ματωμένες συνεπαγωγές, με εκεινα τα τυραννικά χ, τα ψ, τα z, και το ισιώνεις με τα δάχτυλα σου, και το νοτίζεις με την ανάσα σου, και αν δεν αντέχεις να το κοιτάξεις στα μάτια,…απελπιστικά άλυτο αυτό…. το διπλώνεις προσεκτικά και το χώνεις σε εκεινο το τσεπάκι της καρδιάς, που έμενε άδειο.

Άλυτη εξίσωση…αλλά ελπίδα. Γιατί την ελπίδα, λέξη και έννοια μονάκριβη, δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να την ερμηνεύει, να την προσδιορίζει, να την εξηγεί. Κι ας είναι τόσο δυσευρετο αυτό που την επαληθεύει.

Άρτεμις η ελπίδα, ζητάει να θυσιάσεις ... Ιφιγένειες, αλλιώς…..δεν θα ταξιδέψεις. Και ο Κάλχας…απλά χαμογελάει….. γιατί ξέρει ότι αν δεν ταξιδεψεις... χάθηκες

12 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

μοιάζει η "ψευδαίσθηση" μας για ζωή. για αυτό πεθαίνει τελευταία. πολλές φορές ακόμα και πιο μετά.

cynical είπε...

Γεια σου Κατερίνα, υπάρχει ελπίδα, γιατι στα κύτταρά μας είναι γραμμένη η διεκδίκηση και η συνέχιση της ζωής. Οσο η βιολογια λειτουργει, η ελπίδα θα γεννιέται απο μονη της για να μας προστατευει.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Τί να σου πώ;
Ποτέ δεν τα κατάφερνα με τις εξισώσεις.
Ποτέ δεν δίστασα στα ταξίδια.
Και πάντα πλήρωνα το τίμημα.
Δίκαια πράγματα!

monahikoslikos είπε...

Δεν μπορώ, δεν θέλω να πιστέψω πως μπορεί να είναι τόσο σοβαρό...
Δεν μπορεί να είναι και θα το δεις θα σε αντέξει το σκοινί και θα είμαστε όλοι κοντά θα ναι δικό μας το χειροκρότημα.
Φιλενάδα δεν έχω λόγια, δεν έχω τρόπο να βοηθήσω να λύσεις την εξίσωση μα να το ξέρεις είμαι εδώ και σε σκέπτομαι και είμαι βέβαιος πως το τέλος θα νικήσεις αυτούς που δεν αφήνουν την ελπίδα να σ΄ αγκαλιάσει.
Σου στέλνω τα φιλιά μου και μια απέραντη αγκαλιά...

Ανώνυμος είπε...

Το χειρότερο είναι οτι το αδιέξοδο είναι ευρύχωρο πράμα που σημαίνει οτι έχουμε βολευτεί εκεί μέσα .Κάτι σα χρυσό κλουβί.

agrampelli είπε...

Κατερίνα, η άνοιξη πάντα έρχεται!Η αναγέννηση ,μαζί και η ελπίδα...

tovenito είπε...

μερικές φορές όλα μπλέκονται γλυκά. το όνειρο με την ελπίδα. το όνειρο με την πραγματικότητα. η πραγματικότητα με την ελπίδα. κοινός παρονομαστής η ανθρώπινη φύση που τείνει στο άπειρο

ikor είπε...

Είναι εξίσωση άραγε η ελπίδα;

Ή μήπως είναι ανισότητα;

Καλησπέρα και καλό μήνα!

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα, οι αναρτήσεις σου κάθε φορά δίνουν μιά ακόμη ελπίδα στους αναγνώστες, γιατι αποπνέουν αισιοδοξία και προτείνουν εναλλακτικές λύσεις στα προβλήματα και τα προσωπικά και τα κοινωνικά,

Ανώνυμος είπε...

Πάνω που ήμουν έτοιμος να πω χαλαρά σε μια γλυκιά ανάρτηση για τα εσώψυχα της ελπίδας και κάποιες στιγμές της, έπεσαν βροχή οι ειδήσεις που θέλουν να κορφολογήσουν και τις ανεμικές ελπίδες των απο κάτω ότι η κρίση δεν θα είναι τόσο βαριά.

Και ενώ η κρίση είναι ακόμη στα πρώτα βήματα, οι εκπρόσωποι των λαών στο Ευρωκοινοβούλιο ετοιμάζονται να ψηφίσουν μετά το "ωράριο μπάσκετ" των εφημεριών άλλη μια κατάπτυστη αντεργατική διάταξη με τις 70 ώρες χωρίς πληρωμή υπερωρίας και με απόλυτη δικαιοδοσία του εργοδότη… με τη θέληση του υπό απόλυση εργαζομένου βέβαια! Καμιά οικογενειακή και προσωπική ζωή του εργαζομένου δεν μας ενδιαφέρει μπροστά στο νέο κέρδος που στο όνομα της κρίσης μπορούμε να έχουμε… Ε, δεν θα ήθελα να μου πει κάποιος ότι αυτό είναι σύγχρονο ευρωπαϊκό μέτρο… του 1840!

Και οι εκπρόσωποι των λαών στη πλειοψηφία τους είναι φανερό πια ότι εκπροσωπούν τις πολυεθνικές και μόνο. Πως γίνεται αυτή η μετάλλαξη δεν είναι της παρούσης.

Από κοντά η Κομισιόν, το Εκοφίν και ο Αλογοσκούφης έκοψαν το βήχα σε όποιον έλπιζε ότι η κρίση είναι «για όλους» και όλοι θα πληρώσουμε λίγο- πολύ αναλόγως. Όχι, θα το πληρώσουν τα θύματα της κρίσης!

Και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ετοιμάζεται να μας διδάξει τι εστί ισότητα. Ίσοι άνδρες και γυναίκες άρα ό,τι χειρότερο ισχύει για τους άνδρες πρέπει να ισχύει και για τις γυναίκες. Ποτέ το αντίθετο. Είναι και αυτό μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κουλτούρα της εποχής της δουλοκτησίας. Αχ Ευρώπη των λαών, του ευρωσυντάγματος και της Λισαβόνας τι έλεγες και τι κάνεις…

Αν όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την ελπίδα τότε τι έχει; Βάλθηκαν κάποιοι να μας πείσουν ότι το αδιέξοδο είναι πλήρες και από παντού και άρα δεν υπάρχει ελπίδα καμιά για τους από κάτω. Μόνη ελπίδα είναι η κατάσταση υποταγής και μοιρολατρίας!

Ξέχασαν όμως τη πιο βασική νομοτέλεια της ελπίδας. Ότι γεννιέται ορμητικά και με δύναμή ακριβώς μέσα στα πλήρη αδιέξοδα και στον πάτο της απόγνωση των ανθρώπων. Όταν πια δεν έχουν τίποτα να χάσουν και όλες οι εξισώσεις της ελπίδας δείχνουν μόνο στο συν. Ακόμη και αν πρέπει να θυσιαστούν ελπίδας γέννα είναι. Όσο μεγαλύτερη είναι η απόγνωση τόσο μεγαλύτερη η ελπίδα.

Αυτό ξέχασαν αυτοί που θέλουν να πνίξουν τις ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο. Θα χάσουν στο τέλος ακριβώς για τι η ελπίδα δεν μπορεί ούτε να φυλακισθεί ούτε να πεθάνει πριν από αυτούς.

Συγγνώμη για το οργίλο ύφος αλλά μερικές φορές…

navarino-s είπε...

γειά σου κατερίνα! "κόλαση είναι οι άλλοι" είχε πει ο σαρτρ. νομίζω πως ισχύει και με μια μικρή παράφραση: "ελπίδα είναι οι άλλοι".
γιατί μόνος του ο καθένας είναι χαμένος.

katerina είπε...

Και εκει που η σχηματοποίηση της ελπίδας σε λέξεις με εξάντλησε, και εκεί που οι λέξεις από εργαλεία επικοινωνίας, γίνονται χώροι αυτοεγκλεισμού, και εκεί που ο καθένας μας παίζει με τα ασαφή όρια του ονείρου και της ελπίδας, θυμήθηκα την Δημουλά. Και ...την αφήνω να λύσει την εξίσωση. Στην επόμενη αναρτηση....