H Υπόθεση (sic!) Τατσόπουλου ανέδειξε μια κοινωνική παθογένεια. Όχι
τη ρήση, του Βουλευτή, Συγγραφέα, Άντρα
Τατσόπουλου! Αλλά τις απαντήσεις σε αυτήν.
Ο Τατσόπουλος είπε δημόσια,
αυτό, που λογιω λογιω υστερικοί της αγαμίας ή υστερικοί της σαβουρογαμίας, λένε
σε ιδιωτικούς χώρους όταν υπάρχει κοινό να τους ακούσει, πριν πέσει η καζούρα! Με
αφήνει παγερά αδιάφορη αν ο Τατσόπουλος είναι ομοφυλόφιλος, ομοφοβικός , κλειστοφοβικός,
αγοραφοβικός ή ...ότι –φίλο- ή -φοβικός. Αυτό θα το ...λύσει με την οικογένεια,
τους φίλους ή τον γιατρό του.
Πόσο μας αφορά όλους εμάς?
Όσο η κάθε χυδαιότητα των διαφόρων ναρκισσιστικών τηλε-περσόνων, που υγιώς υπόκεινται
σε σάτιρα, σε χαβαλέ ή ...κοινωνική κριτική.
Αλλά πόσο αφορά κομματικούς
ή πολιτικούς χώρους? Διόλου!
Ή τουλάχιστον τη πολύχρωμη
Αριστερά, την Ανθρωποκεντρική Αριστερά...διόλου!
Πέρασαν πολλά χρόνια από
το 68. Μια χρόνια που από την Πράγα μέχρι
το Μπερκλευ, οι φωνές έγιναν κραυγή και συντάραξαν κόσμους! Με το πολιτικό και κοινωνικό
ζητούμενο της κάθε μιας χώρας, πολιτικού ζητήματος αλλά και κοινωνικού υπόβαθρου.
Αλλά ο Παρισινός Μάης του 68, ήταν αυτός,
που με εναρκτήριο λάκτισμα την ανάγκη αλλαγής του άρρωστου
κ καταρρέοντος μικροαστισμού των κοινωνικών δομών, έδωσε όλη τη συγκλονιστική κινηματική κοινωνική έκρηξη.
Κι αν ένα μήνα μετά ο ΝτεΓκωλ πήρε ...πανηγυρικά τις εκλογές, η κοινωνική κατάκτηση
ήταν εκκωφαντική. Κι με αυτό το κεκτημένο πορεύτηκε ο Δυτικός κόσμος.
Κι έτσι, μισό αιώνα μετά,
θα περίμενα από κάθε πολιτικό χώρο να δώσει μια απάντηση σε κάθε kinky δημοσιογραφικό
ερώτημα: «Αν ο Τατσόπουλος σχολιάζει Δημοσίως
το κρεβάτι του, εμείς θεσμικά εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι είναι αυστηρά είναι
Ιδιωτικό»
Θα περίμενα από τους φίλους
του, να του πουν «Φιλάρα, το Αντριλίκι-ανεξαρτήτως φύλου κ γένους - στη Συγνώμη
φαίνεται»
Όσο για τη ...μισή Αθήνα,
ε, υποθέτω ότι είχε καταλάβει με την ...πρώτη,
ότι ο Τατσόπουλος είναι τόσο μαλάκας, όσο ακριβώς φαίνεται.
