Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

ELSA

Αγαπώ να σκαλίζω τα συρτάρια της μνήμης μου, όχι για να βρω κάτι. Ποτέ δεν ψάχνω να βρω …κάτι. Αγαπώ να πιάνω τα λεία βελούδα, την τραχιά ύφη του λινού, τα νάιλον, τα λαμπερά χρώματα που αρνούνται να ξεθωριάσουν, τις μυρωδιές  που εξατμίστηκε το αλκοόλ τους κάνοντας πιο αψιά την οσμή από τα αιθέρια έλαια τους . Ποτέ δεν τα ζύγισα. Μισώ τα ξένα ζύγια.  Ποτέ δεν τακτοποίησα. Μισώ την τάξη. Αγαπώ να παραχώνω. Ξέρω ότι αυτό που θα βρω την ώρα που το χρειάζομαι,  θα είναι αυτό που χρειάζομαι.  Χαϊδεύω  το φύλλο νεραντζιάς. Με αυτό το φύλλο νεραντζιάς σκεπάζω τα πάντα.  Να ευωδιάζει όπως το βράδυ του Ιουνίου που το έκοψα  με  το ελεύθερο μου χέρι όπως ανεβαίναμε  την Κολοκοτρώνη. Το σημαδάκι  από τα αγκάθια της νεραντζιάς  στο δείκτη του αριστερού μου χεριού έχει το σχήμα του  καινούργιου φεγγαριού. Και άλλωστε εγώ ποτέ δεν αγάπησα το μπούγιο της πανσέληνου. Μισώ τους πολυέλαιους. Το μικρούλι  καινούργιο φεγγάρι είναι  αυτό που λατρεύω…    Αυτό που φωτίζει σαν προβολέας μόνο αυτό που ξέρω  εγώ ότι υπάρχει. Αυτό που μεταμορφώνει  όλα τα βελούδα, τα λινά και τα νάιλον σε φύλλα νεραντζιάς… Αυτό που τα κάνει όλα Έλσα…  

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Ο Πέτερ, ο Χάραλντ, ο Μάικ, κι ο …Γιενς ήταν όλοι τους Βερολινεζοι

Ο Μάικ και ο Πέτερ θα ήταν πάνω κάτω συνομήλικοι. Θα μπορούσαν  να ήταν και φιλοι. Αν ζούσε ο Πέτερ.

Ο Πέτερ Φέχτερ, πυροβολήθηκε στις 17 Αυγούστου 1962 από δυο φρουρούς την ώρα που είχε ήδη διαβεί εκείνο το πρώτης γενιάς πλινθόκτιστο με αγκαθωτό συρματόπλεγμα Τείχος.  Έμεινε εκεί πεσμένος  εκλιπαρώντας για βοήθεια, περίπου μια ώρα.  Παγωμενοι κι από την μια κι από την άλλη μεριά, τον παρακολουθούσαν στον επιθανάτιο ρόγχο του. Κανείς, ούτε από τον Ανατολικό, ούτε από τον Δυτικό τομέα διανοήθηκε να κινηθεί προς το μέρος του.  Άλλωστε, εκείνη την εποχή, και οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί συνιστούσαν … «Ψυχραιμία».  Ψυχραιμία, στο μοίρασμα των λάφυρων και των Ζωών.
Ο Μάικ είναι επιχειρηματίας. Ο Μαικ Χίνκελ είναι …επενδυτής.  Η Εταιρία του επένδυσε προσφάτως  στην κατασκευή πολυτελών διαμερισμάτων με …θέα το East Side Gallery. Πολύ …κοντινή θέα. Τόσο,  που χρειαζόταν να γκρεμίσει ένα κομμάτι περίπου 20 μέτρων της.  Στο σάλο που δημιούργησαν οι διαδηλωτές κόντρα στους γερανούς που γκρέμιζαν, το πρόσωπο του Μαικ Ούβε Χίνκελ έγινε μιντιακα γνωστό.


Ο Χάραλντ Σμούτσλερ, ο γείτονας του και κολλητός του, συνήθιζε να αφήνει περιοδικά από την Δύση που έφταναν στα χέρια του, στην σκάλα της πολυκατοικίας τους. Να τα διαβάζουν οι ένοικοι. Ο Χάραλντ συνελήφθη  το 1988 με την καταγγελία της …κατασκοπίας. Το Τείχος έπεσε πριν προλάβει να δικαστεί. Στο φάκελο του, στα αρχεία της Σταζι, βρήκε ότι ο… «Γιενς Πέτερ» ήταν ο καταδότης του, και στο πρόσωπο του αναγνώρισε τον παλιό του φίλο και γείτονα Μάικ Ούβε Χίνκελ. Κι όχι μόνο αυτός…

Το 1987 η μεγάλη συζήτηση επικεντρώνεται  στο μεγαλόπνοο  έργο «Συνοριακό Τείχος 2000».

Στις  18.57, στις 9 Νοεμβρίου 1989, σε μια συνέντευξη τύπου ο Γκύντερ Σαμπόφσκι, μέλος του ΠΓ του Κομματος, κάνει μια  συγκεχυμένη αναφορά για νέο ταξιδιωτικό …σχέδιο. Κι αμήχανη στιγμή ενός σαστισμένοι  Σαμπόφσκι γίνεται το τηλεοπτικό γεγονός του 20ου αιώνα. 

Στις 23.00 οι σαστισμενοι από την ύπαρξη του τεράστιου πλήθους  και την έλλειψη οποιασδήποτε οδηγίας οι συνοριοφυλακες της  Μπορνχολμερ Στράσε ανοίγουν την πύλη. Μέχρι το πρωί όλα τα φυλάκια είναι ανοιχτά.

Οι ερευνητές των αρχειων της Σταζι  λένε ότι οι … συνοριοφύλακες  του Τείχους ήταν υπάλληλοι της, σε ποσοστό 20%. 1 στους 5. Αρκούσε. Ήξεραν όλοι το …ποσοστό. Περιπολούσαν πάντα σε ζευγάρια. Επί ώρες. Απέφευγαν να συνομιλούν μεταξύ τους. Ακόμη κι η πιο χαλαρή κουβέντα μπορούσε να …παρεξηγηθεί. Ποτέ κανείς δεν ήξερε ΠΟΙΟΣ είναι πραγματικά ο συνάδελφος του.
Η τελευταία δουλειά που ανατέθηκε στους Τειχοφύλακες ήταν το γκρέμισμά του.

Σε ένα σημείο της East Side Gallery γράφει «Many small people, in many small places, can do many small things, that can alter the face of the world”


Ελπίζω ότι ο «Γιενς Πέτερ», κατά κόσμο Μαικ Ουβε Χίνκελ, επάγγελμα …Επενδυτής, δεν θα γκρεμίσει αυτό το συγκεκριμένο σημείο για να κτίσει τα πολυτελή του διαμερίσματα. Αν και ποιος ξέρει… μπορεί να ονομάσει την επένδυση του «Πέτερ Φέχτερ». Οι …επενδύσεις αποδίδουν υψηλοτέρα  όταν έχουν και συναισθηματικό φορτίο.   

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Θα σε λέω …Θανάση


  Απρίλης, Μάης, δεν θυμάμαι… Αλλά απόγευμα, από εκείνα τα ανοιξιάτικα που γίνονται επιδέξιοι μακιγιέρ της Αθήνας. Λεωφορείο από εκείνα με την …πίστα στην μέση να χορεύει ένα τρελό ροκ εντ ρολ- ή κάτι άλλο εξισου παλαιικό- κατηφορίζοντας την Β. Σοφίας
Υποθέτω Μπαγκλαντεσιανός. Αυτο το υπέροχο χαμόγελο, τόσο αθώο, τόσο παιδιάστικο στα μάτια των Μπαγκλαντεσιανών.  

  Ένας ελεγκτής από την μπροστινή και ένας από την μεσαία πόρτα. Του ζητάει εισιτήριο και …ψάχνεται.  Του ζητάει χαρτιά και...ψάχνεται. Του λέει να πάνε μπροστά στον οδηγό, κατεβάζει το βλέμμα. Του μιλάει έντονα, το βλέμμα του κατεβασμένο στο δάπεδο της τρελής πίστας... Τον πιάνει από το μανίκι, τον τραβάει. Δεν αντιδρά απλά κολλάει τα πόδια πάνω σε εκείνη την λεωφορειακή…πίστα χορού.

  Δεν μπαίνω συχνά σε λεωφορεία, ίσως είναι ένα συνηθισμένο happening για τους τακτικούς επιβάτες μιας που κανείς δεν μιλάει, οι περισσότεροι δεν γυρίζουν καν το κεφάλι να κοιτάξουν τη…σκηνή.

-Αφήστε τον, δεν έχετε κανένα δικαίωμα να τον τραβολογάτε και να τον κακομεταχειρίζεστε
-Κάνε τη δουλειά σου…
-Αφήστε τον αμέσως. Ορίστε εισιτήριο-λέω- θα του το χτυπήσω εγώ
-Τώρα εισιτήριο; Τώρα  που τον τσακώσαμε;

Ο άλλος ελεγκτής επισπεύδει το κόψιμο προστίμου σε μια σιωπηλή ηλικιωμένη κυρία στο μπροστινό μέρος του λεωφορείου και έρχεται προς το μέρος μας. Παλιότερος? Προϊστάμενος του άλλου? Δεν γνωρίζω την…ιεραρχία
-   -Τι θέλεις; Τι ανακατεύεσαι; με ρωτάει
    
ε    Ανασύροντας εκείνο το εξαιρετικά χρήσιμο ύφος για επαγγελματίες μαλάκες και ψευτόμαγκες, εκείνο το εντελώς αποστασιοποιημένο του «πφφ, σου κάνω χάρη που σου απευθύνω τον λόγο» του απαντώ  ότι του απαγορεύω τον…ενικό.

-Θα σε μαζέψει η αστυνομία, του λέει φτύνοντας τις λέξεις ο πρώτος ελεγκτής χαιρέκακα, αλλά του αφήνει το μανίκι.

Απευθύνομαι στον…κρατούμενο και του λέω «Κατεβαίνουμε». Χτυπάω το κουδούνι και ο προϊστάμενος φωνάζει στον οδηγό «μην ανοίξεις». Ο άλλος καλεί την αστυνομία.
Ξαναχτυπάω το ήδη αναμμένο φωτάκι και τους λέω με υπαινικτικό αλλά…εμφατικό το στυλάκι «ξέρεις ποια είμαι εγώ»…
-Αν θέλετε να διατηρήσετε την θέση και το μεροκάματο σας, μην τολμήσετε να μην ΜΟΥ ανοίξετε την πόρτα στην στάση.

Ο…κρατούμενος κοιτάζει μια έμενα, μια αυτούς και συνειδητοποιώ ότι ίσως και να μην καταλαβαίνει τι γίνεται ή τι θα γίνει αν έρθει η Αστυνομία. Ίσως δεν έμαθε ακόμη ότι στην Ελλάδα του 2013 η λέξη «λαθρομετανάστης» είναι αντίστοιχη της λέξη «Εβραίος» στη Γερμανία του '39. Ο οδηγός σταματάει, ανοίγει την μπροστινή πόρτα αλλά όχι την πίσω.
-Ανοίξτε μου ΤΩΡΑ την πόρτα να κατέβω

Η πόρτα ανοίγει.
Πιάνω το χέρι του …κρατούμενου που λες έχει ριζώσει στο ίδιο σημείο και …κατεβαίνουμε. Κατεβαίνουν μαζί μας και οι ελεγκτές. 

-Τι νομίζεις ότι κανείς μωρή βρωμοκαριόλα μου λέει ο…υφιστάμενος, θα σε μπαγλαρώσουν και εσένα μαζι με τον μαύρο…
Κρίμα το υφάκι μου…

Πατώντας πια πεζοδρόμιο, το χέρι του…τέως κρατούμενου είναι ακόμη στην παλάμη μου. Πόσο χρονών να είναι? 18-20?
Ξεσφίγγω δύσκολα το χέρι του από το χέρι μου και τον σπρώχνω «Φύγε». Με κοιτάζει. «ΦΥΓΕ!».Δεν ξέρω αν κατανοεί την λέξη ή την προστακτική. Ποντάρω στη μπυροκοιλιά και το μεσόκοπο των ελεγκτών και στα 18χρονα πόδια του …ομήρου. Ορθώς… Τρέχει.  
Ο ψευτόμαγκας «υφιστάμενος» με…λούζει με ότι βρισιά έχω και δεν έχω ακούσει. Μερικές ομολογουμένως…πρωτότυπες. Ο… «προϊστάμενος» του λέει να σωπάσει. Μου είναι πολύ δύσκολο να αποφύγω τον πειρασμό να τους καγχάσω. Αρκούμαι στο να…χαμογελάσω –υφάκι Νο 3-και φεύγω…

Στο 2-3λεπτο της τυχαίας…συνάντησης μας εκείνου του ανοιξιάτικου αθηναϊκού απογεύματος,  ο φοβισμένος 18χρονος…όμηρος λεωφορειατζήδων, ο γενναίος ταξιδιώτης του πλανήτη, δεν μου συστήθηκε. Όσο θα μπορώ να αντικρίζω τα μάτια του παιδιού μου, δεν θα αποδεχτώ Ανθρώπους Σκιές, Ανθρώπους Λαθραίους. Κι έτσι τον ανακαλούσα στην μνήμη μου ως Σπουργίτη. Αλλά ας τον λέω πια…Θανάση.


Νασαι καλά…Σπουργίτη. Νασαι καλά…Θανάση. Ταξίδευε… 

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

The dog returns to his vomit

Στην …αγωνιώδη μιντιακή ερώτηση «σε ποιον ανήκει το Δημόσιο Νοσοκομείο», η απάντηση είναι προφανής. Το Δημόσιο Νοσοκομείο ανήκει στον Πολίτη. Το Νοσοκομείο …ανήκει σε αυτήν την Κυρία.  
Και στις Δημοκρατίες κανένας τηλε-Καίσαρας δεν δικαιούται να διαταράξει την λειτουργία του. Στον Ναό του Ανθρώπινου Πόνου, ουδείς δικαιούται να δίνει χυδαίες παραστάσεις και να πουλάει εξουσιολαγνικούς τσαμπουκάδες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάνει telemarketing στο «όλη η αλήθεια για τους Εβραίους» του Κ. Πλεύρη . Ο Υπουργός έχει και τους τρόπους  και τα μέσα και τα θεσμικά Όργανα να …διαβουλευτεί με Εργαζομένους και Διοικήσεις  ή να ανακοινώσει στους Υπηκόους τις Εντολές που εφαρμόζει ή τις Αποφάσεις που παίρνει.  

Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι αυτοί που ρητορεύουν περί Αστικής Δημοκρατίας στερούνται παντελώς μια στοιχειώδους  αστικής κουλτούρας. Και η …αισθητική της δημοκρατίας τους παραπέμπει στο Δεσποινάκι με το καθίκι στο κεφάλι και τον ευτυχή σύζυγο με tuxedo
Το ζήτημα όμως είναι άλλο. Εκεί που ένας …Υπουργός Άδωνις βάζει τα λιλιά του, κοτσάρει το λειρί του και με 5 διμοιρίες ΜΑΤ πάει να εξασφαλίσει 5 ώρες …καυτού τηλεοπτικού προγράμματος, ο εμφανιζόμενος από τα μιντια αντίπαλος του είναι ο …όχλος.

Έδειραν τον Υπουργό… Ποιος έδειρε τον Υπουργό? Πιθανότατα  Κανείς. Ο …Υπουργός Άδωνις επικοινωνεί στα …πλήθη, φωτογραφίες κάθε δευτερόλεπτου της ύπαρξης του, κατά τον ίδιο τρόπο που τριτοκλασατες σταρλετιτσες DownTown  επικοινωνούσαν τα …μυστικά τους . Είναι προφανές ότι αν υπήρχε το ενσταντανέ της …χειροδικίας, σήμερα ως  αφίσα δωματίου, θα μοιραζόταν με την Καθημερινή και θα κοσμούσε το υπνοδωμάτιο του Πορτοσάλτε –όπως υποθέτω ότι θα κοσμούσε το παλαι ποτέ εφηβικό του δωμάτιο κάποια αφίσα του Playboy. Κι όμως  σε κανένα από  τα βίντεο και φωτογραφίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, δεν φαίνεται να ακουμπά κάποιος  έστω την βάτα από τη demi-saison κουστουμιά του Αδωνιδος.

Ο μιντιακός μύθος στήθηκε. Οι φιλήσυχοι πολίτες, οι καλοί εργαζόμενοι, οι δουλευταράδες υπουργοί που δεν φοβούνται και ο …όχλος που υποκινείται. Ο όχλος που θέλει τα ΜΑΤ του… ναρθει στα ισα του. Είναι ο Υπουργός …που έχει «πρόσωπο» με …αντίπαλο τον απρόσωπο …όχλο. Είναι ο άτακτος "λαός" που θέλει το γύψο του.

Το να δώσεις μια σπρωξιά  σε έναν Υπουργό  ή να πετάξεις νερό σε ένα Δήμαρχο είναι ανόητο. Κι είναι ανόητο γιατί δεν είναι μόνο αναποτελεσματικό, αλλά αν διαθέτεις  στοιχειώδη γνώση μηχανισμών και συσχετισμών γνωρίζεις ότι το λιγότερο που θα συμβεί θα είναι  ο Θύτης να επικοινωνηθεί ως Θύμα.  Εκτός κι αν είσαι η Αμπατιέλου-η οποια ουδέποτε χαστούκισε την Φρειδερίκη διέθετε  όμως την επικοινωνιακή ευφυΐα  αλλά και τους συσχετισμούς να μην το διαψεύσει ποτέ και να το αφήσει να διακινείται ως Μύθος.

Τα Καθεστώτα καταρρέουν όταν τα  τσουναμια γελοιότητας συναγωνίζονται επάξια τα τσουνάμια χυδαιότητας. Σήμερα η Ελίτ της …Αστικής Τάξεως είναι ο …Υπουργός Άδωνις και το σοι του…  Καλοφόρετος… Άλλωστε  από τους  ΚωστοπουλοΛυμπεροΓεωργελεδες  στον Αδωνι ο συρφετός επιβεβαιώνει περίτρανα... the dog returns to his vomit…

Υ.Γ. Αν ο Υπουργός είχε χιούμορ-κι όχι πλάκα- θα έκανε Δ/ντρια Ουρολογικής Κλινικής  την Έφη Σαρρή και Καρδιολογικής την Βάνα Μπάρμπα… αμφότερες συνυποψήφιες  του Εθνομητέρες με το ΛΑΟΣ…  Και μη μου πείτε …ότι αυτό στην …δημοκρατία δεν γίνεται

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

"Μη με απελευθερώνεις, θα φροντίσω ο ίδιος"*


Οι …ευ-Πρεπει-ς του παρόντος τους, είναι αγενείς στο Μέλλον, συνηθίζει να λέει ο πατέρας μου.
Κι εδώ όλη η …ευ-Πρέπει-α του φτηνιάρικου μιντιακου ντουνιά έπεσε να σε κατασπαράξει, εικοσάχρονο!
Χτύπησες λέει το χερι στο τραπέζι του …πρύτανη, θα μπορούσες ακόμη και να τον χαστουκίσεις ρητόρευαν. Που είναι ο σεβασμός στην …ιεραρχία? Που είναι η αγωγή από την οικογένεια? Που είναι εκπαίδευση? Που είναι…

Θεατράλε απογοητευμένοι ζητούν εξ άμβωνος την επιβολή ορίων. Εκείνος ο  μέχρι πρότινος φιγουρατζίδικος αντικομφορμισμός της  ακατάσχετης …καινομοτολογιας που φόρεσε το ριγέ κουστουμάκι-εκείνου ντε, που δίνει και μπόι- παλαιού γυμνασιάρχη και μοιράζει αποβολές σε τεντιμπόηδες.
Οι θιασώτες της ιδιωτικής κοινωνίας των πολιτών που την βάφτισαν «δημόσιο», οι κολαούζοι και οι χειροκροτητές του αγροίκου πλούτου  αναπαράγουν κακέκτυπα από ηθικοπλαστικές ταινιούλες. Τα κατηχητικά  στα χρόνια της χολέρας.  

Οι μικροαστοί που ξόδεψαν ζωές  με ονειρώξεις μίμησης μπουρζουάδων. Να …προκόψεις, να μάθεις πεντε κολλυβογράμματα με τον Καπλανη …δάσκαλο, που θα του πει η …αγορά του κάθε Μπόμπολα τις ανάγκες της, να γίνεις ένα φτηνιάρικο υπάκουο ασπρο(?)-μπλε(?) κολάρο, να βλέπεις τηλεόραση, να έχεις και μια σελίδα στο fb να ποστάρεις φωτό από καμιά εκδρομούλα. Μπορείς να γραφείς και σε καμιά από τις στήλες τους καμιά παπαρια για sex! Όλα καλά…

Για τους μικροαστούς, αυτά τα εξώγαμα του κράτους και της κονομισιάς, η πίστη στην πρακτικότητα των αποδεκτών κανόνων ηθικής είναι η μόνη ασφάλεια τους. Λίγες εκκρίσεις… όσες επιτρέπει το “pretty bras”… μιας ομιχλώδους επιβίωσης.

Σε ενοχοποιούν εικοσάχρονο! Με το ίδιο θράσος  που πούλησαν τον νεοκυνισμό το Κλικ και το Νίτρο  στην –ενοχοποιημένη πλέον μητέρα σου- πουλάνε σε σένα την ανήθικη ηθικολογία το protagon και την Athens voice. Comme il faut χυδαιότητα για κάθε εποχή. Φτηνιάρικες ρεπλικες Ζωής για κάθε εποχή.

Α-Πρεπει-ς στους …Αντι-Κειμενικους, εικοσαχρονο!. Βγάλε τη γλώσσα  στις  πουτάνισες της μικρής βολικής εικονίτσας τους. Είναι αυτοί που δεν θα γίνουν ποτέ Εραστές της Μεγάλης Εικόνας.

Α-Πρεπει-ς σε αυτούς που λογαριάζουν για παραμέτρους του μέλλοντος σου, τις σταθερές του δικού τους παρόντος.

Α-Πρεπει-ς σε όλους τους …έντιμους κυρ Παντεληδες που σου ενεχυριάζουν τις συντεταγμένες του Ζαλόγγου τους.

Αιώνες τώρα αυτοί, αυτοί οι ίδιοι,  θαυμάζουν τα μυρμήγκια : «Τα μυρμήγκια έχουν ένα οικοδόμημα καταπληκτικό στο είδος του: τη μυρμηγκοφωλιά. Τα αξιοσέβαστα μυρμήγκια άρχισαν από τη μυρμηγκοφωλιά και θα τελειώσουν ασφαλώς εκεί, πράγμα που τους περιποιεί μεγάλη τιμή για την επιμονή τους και το θετικό τους πνεύμα.»*

Η μόνη …ευγένεια που χρωστάς είναι στο Μέλλον.

*Υπογειο, Ντοστογιέφσκι 

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Απόγονοι και Επίγονοι


Το ανοίγουν τώρα για να προλάβουν να το θάψουν…
Το προχουντικό πολιτικό καθεστώς και οι μεταπολιτευτικοί επίγονοι του,  αυτοί που διεπλάκησαν με κάθε …πιθανό και …απίθανο τρόπο με Γερμανικές Εταιρίες, με Γερμανικά Κεφάλαια, με Γερμανικές Κυβερνήσεις, που προσέφεραν αφειδώς τα μαύρα κομματικά ταμεία και χρήματα προκειμένου να διατηρήσουν με κάθε τρόπο τους νταλαβερτζήδες τους στην Εξουσία, το να διεκδικήσουν ουσιαστικά οποιασδήποτε φύσης Αποζημιώσεις από την Γερμανία, θα σημαίνει  πολιτικό, ποινικό και κομματικό χαρακίρι.

Ο Αντώνης Σαμαράς, πολιτικό τέκνο του Αβέρωφ, ΥπΕξ Κυβέρνησης Καραμανλή στην Υπόθεση Μέρτεν θα διεκδικήσει …Γερμανικές Αποζημιώσεις!!! Η ΝΔ του …Εθναρχη Καραμανλή θα διεκδικησει Γερμανικες Αποζημιωσεις!!!! Οι Ιστορικοί του Μέλλοντος μας, θα γελάνε με την αφέλεια μας.

Έχει απόλυτο δίκιο ο κ. Σόιμπλε να γελάει σαρδόνια και να τους τρίβει στη μούρη ότι «το θέμα έχει λήξει». Ναι, δεν έχει λήξει για την μητέρα μου που γεννήθηκε σε ένα σπίτι επιταγμένο από Ναζί Αξιωματικό και κινδυνεύει να το χάσει από τους απογονους και τους επιγόνους τους, μια ζωή μετά. Αλλά δεν απευθύνεται σε αυτήν ο κ. Σόιμπλε. Απευθύνεται στους διαχρονικούς …συν-εταίρους του και …γελάσει.

Η Αφέλεια σκοτώνει. Η ιστορική Αμνησία σκοτώνει… Όσο οι Ναζί διεπλακησαν με τους εγχώριους Δωσίλογους και Ταγματαλήτες- μετέπειτα βαπτισθέντες στις κολυμβήθρες Σιλωαμ  ως εθνικοπατριώτες, άλλο τόσο οι Απογονοι και οι Επίγονοι τους έχουν κλείσει τις …δουλειές τους με τους εγχώριους dealers τους. Όλες τις Ελληνικές Μεταπολεμικές Κυβερνήσεις.

Το να διεκδικηθούν ουσιαστικά οι Γερμανικές Αποζημιώσεις σημαίνει το ιστορικό γκρέμισμα όλου του μεταπολεμικού καθεστωτικού status στην Ελλάδα. Το ξεδίπλωμα του κουβαριού της μεταπολεμικής Διαπλοκής μέχρι σήμερα-γελώμε τους παραμυθιασμενους που μιλούν για ...μεταπολιτευση- σημαίνει χαρακίρι.  Κι όσο κι αν …ξεφυλλίσεις την Ιστορία, τέτοιο καθεστωτικό χαρακίρι δεν έχει συμβεί ποτέ . 

Το Τέρας δεν ...αυτοκτονεί. Το Τέρας το σκοτώνεις…