Βαρέθηκα...το sex

Ξαφνικά η κοινωνία αφυπνίστηκε...
Τι έγινε ρε παιδιά; Πως και με έπιασε εμένα, η ...αφυπνιση, στον ύπνο αγκαλιά με τον ...Κεμάλ;
Και άντε να ανταμωθούμε όλοι μέσα στα ...σκοτάδια το Σαββατόβραδο... και άντε να ανταμωθούμε όλοι με τις ...κουκούλες την Πρωταπριλιά...
Ξεχειλάνε τα ποτάμια της ευαισθησίας και ανταμώνουν με τον κινηματικό οργασμό στο διαδικτυο...
Και να ιστορούν και ...τα εγχειρίδια ...πως το καλύτερο sex το βιώνεις ...όταν ανταμώνει η ευαισθησία ...με τον οργασμό... Τι πρόκληση!!!!!!!!
Και εγώ η αντιδραστική, εγώ η αλλοπαρμένη, εγώ η ...βιτσιόζα......εκεί να λέω ότι...γουστάρω να βλέπω... γουστάρω να ξέρω ποιον έχω απέναντι μου...

Θα με ρωτήσεις ...και βλέπεις; ...και ξέρεις;
Προσωπική η ερώτηση...αλλά ούτως ή άλλως παραγνωριστήκαμε εδώ μέσα ... και έτσι θα απαντήσω...
Όχι ρε συχωριανέ... όλο σε σκοτάδια κινούμαι, όλο κουκούλες βλέπω... αλλά ΘΑ γουστάρω, ΘΑ ονειρεύομαι και να βλέπω ...και να ξέρω...

Και έτσι δεν είναι του γούστου μου να το πω...της ιδιοσυγκρασίας μου να το πω... της φύτρας μου να το πω... των γονιδίων μου να το πω....του βίτσιου μου να το πω...ούτε τα σκοτάδια...ούτε οι κουκούλες...

Πολύ βολική ...η λογική του «με ποιους θα πάς και ποιους θα αφήσεις», πολύ χαλαρωτική η λογική του «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», πολύ εύκολη η λογική του «ποια σας αρέσει καλύτερα η Σκύλα ή η Χάρυβδη».
Και ...δεν της ξέφυγα και εγώ και δεν αρνούμαι ότι ...χαλάρωσα στην δηλητηριώδη αγκαλιά και των «σκοταδιών» και των σκοταδισμών και της «κουκούλας» και της λεοντής...

Αλλά ...ελπίζω πάντα να μου φέρνει αυτό το ζωογόνο αίσθημα ναυτίας, που όποτε το αγνόησα...στο τέλος δεν τον απέφυγα τον εμετό....
Σιχάθηκα πια τα δόντια του λύκου...σιχάθηκα πια τις προβιές του λιονταριού...
Την πάτησα πολλές φορές... το είδα το έργο...του «με την Σκύλα ή με την Χάρυβδη», και το εκχωρώ... σε όσους θα φιλοδοξούν να με τραβάνε από το μανίκι για να μου δείξουν το σημείο και όχι τον χάρτη...
Σε όσους ξέρουν πολύ καλά ...που θέλουν να πάνε...σε όσους ξέρουν τόσο καλά...με ποιον θέλουν να πάνε... Ώρα τους καλή...
Βαρέθηκα ...αυτό το ανούσιο sex ...και με την ...ευαισθησία του σκοταδιού και με το ...κίνημα της κουκούλας.

Κι άλλωστε...αχρείαστο να είναι, μακριά από ...εμένα... αλλά ναι, αν χρειαστεί... και τι έγινε...πως το είπες ρε Γουντυ Άλλεν; Α, ναι...«Μην κατακρίνετε τον αυνανισμό. Είναι το sex με κάποιον που αγαπώ».

Προς το παρόν....Πάμε Κεμάλ ...πάμε να αλλάξουμε εμείς...εμάς... κι ας τον κόσμο να κάνει sex μόνος του...

Υ.Γ.1.

Υ.Γ.2

Σπάνια...συνιστώ αναρτήσεις... αλλά κάποιες φορές... είναι τόσο μεθυστικά, τόσο ανθρωπινα γοητευτικές...

Καμαρωτά!!!!

Τα Δεκεμβριανά των 15χρονων μαθητών ήταν ανάμεσα στην μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και στην μαθητική παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Δεν ξέρω αν είμαι αφελής αλλά το όλο σκηνικό, του μαθητή που παρελαύνει με το λευκό πουκάμισο, το εν δυό, εν δυό, το ...ένα στο αριστερό, με τα εθνικοπατριωτικά εξαμβλωματικά εμβατήρια και τα ταμπούρλα και του ίδιου μαθητή που πετάει πέτρες στο αστυνομικό τμήμα δυο μήνες μετά, για να επανέλθει να παρελάσει μετά από δύο μήνες σε μια μαθητική φάλαγγα υπό τα βλέμματα των μαμάδων που καμαρώνουν και των μικρότερων αδελφών που κουνάνε πλαστικές σημαίες, προσωπικά μου φαντάζει εξαιρετικά σουρεαλιστικό.

Θα υπάρξει άραγε κάποια στιγμή, ένα Υπουργός Παιδείας (ας είναι και Θρησκευμάτων, αλλη ντροπή αυτή) να σταματήσει αυτή την γελοιότητα της μαθητικής παρέλασης.....

Θα τοποθετηθούν ποτέ οι διανοούμενοι αυτής της χώρας (σύντομο ανέκδοτο) για να σταματήσει αυτό το καραγκιοζιλίκι, αυτό το κατάλοιπο της μεταξικής δικτατορίας, αυτό το κατάλοιπο εθνικιστικού αφιονισμού, που είναι για μια ακόμα φορά, ελληνική και μόνο πατέντα.

Αυτοί οι εκπαιδευτικοί, που θεωρούν απόλυτα λογική την ετήσια εθιμική κατάληψη των σχολείων (και είναι απόλυτα λογική, γιατί οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί κατόρθωσαν είτε το σχολείο είναι σε κατάληψη, είτε είναι σε λειτουργία, να είναι ένα και το αυτό, οι μαθητές κάνουν οικονομία δυνάμεων απο το πρωινό ανουσιο και άχρηστο "σχολείο", για αν μάθουν στο απογευματινό φροντιστήριο) θα μας πουν επισήμως την θέση τους για τις μαθητικές παρελάσεις;

Άραγε θα αποφασίσουν οι Έλληνες γονείς, πότε είναι περήφανοι για τα 15χρονα παιδιά τους. Όταν πετροβολάνε τμήματα ή όταν παρελαύνουν με βήμα... συνήθως αλεπούς, με τα ταμπούρλα, με τα εμβατήρια και το ένα στο αριστερό.....σε φάλαγγες που κλείνουν το κεφάλι για να αποδώσουν τιμές στον Δήμαρχο, στον παπα, και στον διοικητή του Αστυνομικού τμήματος.

Η Αριστερά βέβαια το έλυσε το πρόβλημα. Με τον γνωστό τρόπο που η Αριστερά στην Ελλαδα, αντιλαμβάνεται την λύση των ...προβλημάτων, όταν ... και ...αν ποτέ τα συνειδητοποιησει.... Το αίτημα της, ήταν να παρελαύνουν μαζί με τους μαθητές και οι αντιστασιακοί... Πόσων χρονών, είναι ρε συχωριανοί αυτοί οι αντιστασιακοί;;;

Ψάχνοντας να βάλω μια φωτογραφία σε αυτό το post, και πληκτρολογώντας ...παρέλαση, έπεσα στις παρακάτω φωτογραφίες... και πραγματικά χάρηκα, και πραγματικά αναγαλιασα, και ....αδίκησα τα παιδιά. Με το εφηβικό χιουμορ τους ξεφτιλίζουν, διακωμωδούν και περιφρονούν, όσο ακριβώς της αξίζει, αυτή την άθλια μαθητική παρέλαση. Ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουν...Ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούν...

Ο ηρωισμός της σοβαρότητας

Τον Σεπτέμβρη του 2005 πέρασε στα ψιλά μια είδηση.

Είκοσι μετανάστες από βαλκανικές χώρες δούλευαν εσώκλειστοι σε ειδικά διαμορφωμένα υπόγεια σε βιομηχανία της Θεσσαλονίκης. Οι 20 αλλοδαποί ήταν κλειδωμένοι επί 20 μέρες στα μπουντρούμια της βιομηχανίας και εκεί δούλευαν, εκεί έτρωγαν, εκεί κοιμόντουσαν...

Πως θα περίμενε κανείς να τοποθετηθεί ο ΣΒΒΕ (Σύνδεσμος Βιομηχάνων Β. Ελλάδας) για το γεγονός;;;
Υποθέτουμε ...με αποτροπιασμό. Και όμως ...Όχι...
Λίγα 24ωρα, μετά από την είδηση που πέρασε...από το αστυνομικό ρεπορτάζ και όχι απο το πολιτικό, μετά τα τς, τς, τς, όλων μας, μετά από την μη αντίδραση της ΓΣΕΕ και του εργατικού Κέντρου, ο Πρόεδρος κ. Μυλωνάς, από την επίσημη έδρα του (ΣΒΒΕ) αυτή τη φορά, πρότεινε στην Κυβέρνηση την διαμόρφωση κατά μήκος των συνόρων «ζωνών ελεύθερων συναλλαγών» όπου θα εργάζονται πολίτες από τη Βουλγαρία, την Αλβανία και την FYROM, με το δικό τους μισθολογικό και ασφαλιστικό καθεστώς, οι οποίοι και θα μπαινοβγαίνουν κάθε μέρα στη χώρα....
Και αυτή ήταν η «έσχατη λύση» για να μην «υποχρεωθούν» να μεταφέρουν τα εργοστάσιά τους σε άλλες βαλκανικές χώρες....

Αυτό το μεγαλοπνοο σχεδιο του κ. Μυλωνά, με το βαρύγδουπο όνομα, αν το δούμε με στοιχεία, με νούμερα, με αριθμούς ...σήμαινε κάτι πολύ απλό.... όταν στην Ελλάδα η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, έδινε 591 Ευρώ, η Eurostat έδινε για την Βουλγαρία 77 ευρώ, για το Fyrom 68, και γα την Αλβανία 59.

Με άλλα λόγια, αυτό που στην ουσία έκανε παράνομα το κύκλωμα των λαθρεμπόρων στα υπόγεια της Θεσσαλονίκης, οι ευυπόληπτοι κύριοι του ΣΒΒΕ ήθελαν να το μετατρέψουν σε επίσημο εργασιακό καθεστώς στις «ελεύθερες» ζώνες τους.

Αυτό που χρόνια τώρα γίνεται στα σκοτεινά αμπάρια της φρίκης που μεταφέρουν το πιο απάνθρωπο φορτίο για να το πετάξουν στις φάμπρικες, στις τουριστικές μονάδες, στα εργοτάξια των …πολιτισμένων χωρών για να δουλέψει χωρίς ασφάλιση, χωρίς συμβάσεις, χωρίς όρους και χωρίς όρια, οι Έλληνες βιομήχανοι της Β.Ελλαδας, αυτοί με τους ΜεγαΑλεξανδρους και τις Μακεδονίες, ήθελαν να το βγάλουν στο φως της μέρας, να «νομιμοποιήσουν» το σκλαβοπάζαρο....

Αλλά το καλύτερο ήταν άλλο....Αρνούνταν να αναλάβουν την σίτιση και την στέγαση των σύγχρονων «μπαρμπαθωμάδων». Τους ήθελαν να μπαινοβγαίνουν, να τους στέλνουν από εκεί που ήρθαν για να τρώνε και να κοιμούνται με 77, τα 68, και τα 59 ευρώ το μήνα στην τσέπη, αφού στη χώρα μας αυτά τα χρήματα φτάνουν δεν φτάνουν σε μια εργατική οικογένεια για τα ελάχιστα ψώνια μιας εβδομάδας στο σούπερ μάρκετ...
Ετσι για να θυμόμαστε και να μην πέφτουμε απο τα σύννεφα...

Αλλά επειδή σε αυτήν την χώρα κάποτε πρέπει να διακρίνουμε και όχι να τσουβαλιάζουμε, θα πρέπει επίσης να πούμε, ότι ο μονος που αντέδρασε δυναμικά, απο τους κοινωνικούς εταίρους ήταν ο ΣΕΒ. Όχι, η ΓΣΕΕ, όχι... Αυτή μέσα στην γνωστή μακαριότητα της....έβγαλε ένα δελτίο τύπου, ....καταδικάζοντας... Ο ΣΕΒ, αντέδρασε δυναμικά, και το σχέδιο....πήγε στις καλένδες... επισήμως βέβαια, νομοθετικά βέβαια, γιατί στην πράξη, το αστυνομικό δελτίο...συνέχιζε να καταγράφει.
Τότε ειπώθηκε ότι ο ΣΕΒ, αντέδρασε γιατί το θεώρησε αθέμιτο τον ανταγωνισμό στο εργατικό κόστος... Πιθανότατα.... Αλλά δεν έκανα ποτέ δίκη προθέσεων και δεν θα κάνω τώρα.
Θα θεωρήσω τον ΣΕΒ, απλά ευφυέστερο... και δεν θα παραλείψω να πω, ότι παρά τις κραυγές του τρομερού παιδιού του ΕΒΕΑ, του κ. Μιχαλου, για την καταστρατήγηση της διετούς συλλογικής σύμβασης (που δίνει 6% μέσα στην διετία), ο ΣΕΒ τιμάει ακόμα την υπογραφή του. Αυτήν τη στιγμή... Μέχρι αυτήν την στιγμή.

Η Cynical, απηύθυνε έκκληση στον Παλαιοκώστα, ζητώντας του να επιστρέψει τα χρήματα των λύτρων από την απαγωγή Μυλωνά, στους χειμαζόμενους εργαζόμενους του.

Δεν θα το κάνει Cynical. Και δεν θα το κάνει γιατί είναι απλά ...σοβαρός. Γιατί ο Παλαιοκώστας έχει το προτέρημα που λείπει τόσο πολύ από την ελληνική κοινωνία....την σοβαρότητα.
Και η σοβαρότητα σήμερα είναι μια μορφή ηρωισμού.

Όταν ο Παλαιοκώστας απέδρασε, ο ...αναρμόδιος Υπουργός Τουρισμού δήλωσε αυτάρεσκα στην τηλεόραση πως επιτέλους πρέπει να εφαρμόζεται η νομοθεσία. Λες και ευθύνη για την εφαρμογή της νομοθεσίας δεν την έχει η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει ο υπουργός....

Αλλά το καλύτερο ήταν όταν βγήκε άλλος ο Αναπληρωτής...της Δημόσια Ταξης να μας πει, με το βαρυσήμαντο, βαρύγδουπο και βλοσυρό του ύφος πως είναι βέβαιος ότι «η κοινωνία θα τους απομονώσει και θα τους καταδικάσει».

Να σας πω, ήθελα να τον ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που μας δείχνει...γιατί σκεφτείτε συχωριανοί να χάσει η Κυβέρνηση την εμπιστοσύνη της στην κοινωνία...και η κοινωνία να πρέπει να παραιτηθεί ή η κυβέρνηση να αναγκαστεί να εκλέξει μια άλλη κοινωνία για να μπορεί να κυβερνήσει κατά το δοκούν;

Φοβερό δεν θα ήταν να βρεθούμε στον δρόμο από τη μια μέρα στην άλλη;;;;

Σε καιρούς λιγότερο δύσκολους, τότε που πιστεύαμε όλοι πως θα τη βγάλουμε διότι η πραγματικότητα δεν θα μας έπαιρνε είδηση, επιλέξαμε να μας κυβερνούν τα φαντασματα των δελτίων των 8.
Και ξέρετε.... δεν έχουμε δικτατορία... Δεν κατέβηκαν με τα τανκς οι κυβερνώντες, ΕΜΕΙΣ τους επιλέξαμε. Και ακόμα χειρότερα εμείς τους αφήσαμε να λειτουργούν σαν τοποτηρητές μιας τυπολατρικής γραφειοκρατίας.

Και πραγματικά αναρωτήθηκα τότε, γιατί αυτή η κοινωνία χειροκρότησε τον Παλαιοκώστα;

Και όσο περνάει ο καιρός, όσο μας ακούω να συζητάμε για την ...νομιμότητα ή όχι της κουκούλας, καταλαβαίνω ακόμα καλύτερα γιατί μας εντυπωσίασε ο Παλαιοκώστας, γιατί χειροκροτήσαμε τον ληστή Παλαιοκώστα.

Γιατί καλά κρυμμένο μέσα μας υπάρχει αυτό που ξεχωρίζει τον άνομο από τον παράνομο.
Μια άνομη κοινωνία.... χαζεύει τον παράνομο.

Χαζεύουμε ότι ο Παλαιοκώστας ποτέ δεν «έκανε την πάπια».

Δεν είπε ότι δεν ευθύνεται για τις πράξεις για τις οποίες ευθύνεται, δεν ζήτησε έλεος, ούτε ισχυρίστηκε πως έχει το δικαίωμα να κλέβει γιατί ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς, και κατά συνέπεια κανείς ....κατασταλτικός μηχανισμός δεν δικαιούται να τον εμποδίσει να κλέβει.

Ανέλαβε την ευθύνη των πράξεών του όπως και ήταν έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του.

Από κανέναν δεν ζήτησε να του συμπαρασταθεί για να ζητήσει την απελευθέρωσή του.

Έγκλειστος στον Κορυδαλλό άσκησε το ηθικό δικαίωμα κάθε φυλακισμένου. Επεδίωξε να αποδράσει και το πέτυχε, δύο φορές μάλιστα.

Ο Παλαιοκώστας ενσαρκώνει τη διαφορά ανάμεσα στην παρανομία και την ανομία. Ο παράνομος έχει συνείδηση ότι παραβαίνει τον νόμο και είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη των συνεπειών του.

Τελικά...είναι ίσως ο μόνος που αναγνωρίζει τους Κανόνες και τον Νόμο.... σε αυτήν την χώρα.

Αυτός όμως που ζει σε καθεστώς ανομίας, απλώς δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη κανενός νόμου. Τα μόνα όρια που αναγνωρίζει είναι τα όρια της δικής του ύπαρξης, και αναζητάει απλά δικαιολογίες..... Και ...το χειρότερο η άνομη κοινωνία, τις παραχωρεί...

Ο παράνομος αναγνωρίζει την ύπαρξη της κοινωνικής αξίας. Και γι΄ αυτό έχει κι ο ίδιος τη δική του ιδιαίτερη κοινωνική αξία. Αυτός που ζει όμως σε καθεστώς ανομίας δεν έχει άλλη αξία από τον εαυτό του.

Ζήτησε ποτέ άσυλο ο Παλαιοκώστας, όπως οι τρακαδόροι της βίας που οχυρώνονται στα πανεπιστήμια; Ποτέ.

Ο Παλαιοκώστας, συχωριανοί, μας θύμισε ότι η πραγματικότητα υπάρχει.
Ο Παλαιοκώστας μας θύμισε πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που σέβονται την ανθρώπινη ζωή και αναγνωρίζουν πως η κλοπή της ιδιοκτησίας είναι πράξη παράνομη της οποίας την ευθύνη αναλαμβάνουν.
Ο Παλαιοκώστας μας θύμισε πως υπάρχουν όρια στη συμπεριφορά τα οποία τα αναγνωρίζουν ακόμη και όσοι τα παραβιάζουν.
Ο Παλαιοκώστας δεν κρύφτηκε πίσω από καμία κουκούλα.

Ψάχνουμε να ψαρέψουμε εύκολους ήρωες;;;
Πιθανά να χρωστάμε ευγνωμοσύνη στον Παλαιοκώστα γιατί μας ξαναθύμισε σε αυτούς τους τόσο άνυδρους καιρούς, πως υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας άνθρωποι που ξέρουν να υπερασπίζονται τη σοβαρότητά τους.

Και τελικά η σοβαρότητα...είναι μια μορφή ηρωισμού...

Πέρα απ' αυτό το σημείο το εισιτήριό σας δεν ισχύει πια

Σε ένα γραφείο που μπαινοβγαίνω εδώ και αρκετά χρόνια, προχθές το βράδυ είδα για πρώτη φορά την επιφάνεια του....
Χρόνια τώρα, τα πάντα, το γραφείο, οι πολυθρόνες απεναντι, το τραπέζι, οι καρέκλες γυρω απο αυτό, οι βιβλιοθήκες, ακόμα και τα περβάζια των παραθύρων, ήταν πάντα καλυμμένες με δεκάδες ντάνες, στοίβες, περιοδικά, φακέλους, ντοσιέ, σκόρπια χαρτιά και πάσης φύσεως αντικείμενα. Δώρα, αναμνηστικά, αποκόμματα εισιτηρίων, αποκόμματα εφημερίδων, σακούλες, cd.... Και προχθές...όλα τακτοποιημένα, όλα καθαρά, όλα άδεια... Ολα ξένα.

-Ξεκίνησα να τα τακτοποιώ, αλλά μετά ...βαρέθηκα και απλά τα παράχωσα...
- Θα τα πάρετε σπίτι;
-Ναι στην αποθήκη, τουλάχιστον για κάποιο καιρό, μέχρι να δω τι θα κάνω....ή μάλλον τι θα τα κάνω.
-..............
- Αν βάλεις τα κλάματα, θα σε πετάξω έξω.
- Όχι, όχι, γιατί να βάλω τα κλάματα;.
- Να τα βάλεις Κατερίνα ...για να βάλω τις φωνές, για να σε παρηγορήσω, για να σου πω ότι θα ασχοληθώ με ...., για να σου πω ότι είχα κουραστεί, και εν πάσει περιπτώσει για να ...μην τα βάλω εγώ.
-.......................
- Στο γραφείο της Μ. πρέπει να έχει κατάλογους με delivery, τηλεφώνησε να παραγγείλεις σουβλάκια να φάμε. Εδώ, μάλλον το τελευταίο μου δειπνο, εδώ.
- Η Μ.;;
-Την ξαπόστειλα από το μεσημέρι, είχε μουλιάσει τα πάντα με μύξες και δάκρυα.

Σήμερα, ήταν το αποχαιρετιστήριο πάρτυ. Δηκτικός, καυστικός, είρων, αυστηρός, απόμακρος και ...απόμαχος. Είχε ζητήσει να μην του κάνουν δώρο. Είχε ζητήσει να μην υπάρξουν αποχαιρετιστήρια λόγια από κανέναν... Και το ζητάω...πάντα συνωνυμο του ...απαιτώ.
Μίλησε όμως ο ίδιος, νάρκισσος πάντα, δεν θα έχανε την ευκαιρία για το τελευταίο χειροκρότημα. Ούτε την χρυσή ευκαιρία να εκφωνήσει ο ίδιος τον ...επικήδειο του, όπως είπε.
«Έχουν πει ότι ήμουν συμπαθητικός συνεργάτης, καλός δάσκαλος, παραγωγικός επιστήμονας, δημιουργικός ερευνητής, και είναι η πρώτη φορά που θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί τους. Αλλά είπαν και ότι είμαι 67 χρονών, διαφωνώ, αλλά για πρώτη φορά στην ζωή μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω αυτήν τους, την πεποίθηση. Και έτσι θα συμφωνήσω και σε αυτό. Αντίο σας. ....Κατερίνα θα μιλήσεις;».

Τα χάνω...Τον ρωτάω με τα μάτια...εγώ;;;
Γνέφει καταφατικά, με εκείνο το τόσο αυταρχικό βλέμμα που πολλές φορές με τρόμαξε, πολλές φορές με θύμωσε, πολλές φορές με έκανε να σκύψω το κεφάλι, πολλές φορές με απέλπισε.
Σηκώνομαι, πρέπει να πω κάτι έξυπνο, ένα ανέκδοτο, ένα «θυμάμαι που»....παγωμένο το μυαλό μου, δεμένο το στομάχι μου, με κοιτάνε όλοι... και τον κοιτάω ...και καταλαβαίνω ....και βάζω τα κλάματα.... και.... δεν λέω τίποτα.

Στο φανάρι του Υγεία, με βρίσκει ο ήχος του sms... «αν είμαι τόσο μεγάλος που πρέπει να με κηδέψετε, γιατί να μην είμαι αρκούντως μεγάλος ώστε να θεωρώ ότι τα δάκρυα μιας γυναίκας είναι πιο ποιητικά από τα κλάματα ενός γεροξούρα. Σε ευχαριστώ για τον αντιπερισπασμό και σημειώνω ότι αυτή την φορά, κατάλαβες αρκετά γρήγορα αυτό που έλεγα.»

Τι???

H Vivartia, ενημέρωσε τους κτηνοτρόφους της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης, ότι αναστέλει την αγορά του γάλακτος τους, σε 15 μέρες. Ο εκπροσωπος των κτηνοτρόφων είπε ότι υπήρχε μεταξύ τους, συμφωνια κυριων για την τιμή (μεση τιμή 0.37 ευρώ το λίτρο).

Ως αιτία αναφέρεται ότι, οι πωλήσεις του γάλακτος υποχωρούν συνολικά (μείωση κοντά στο 2%), του δε φρέσκου γάλακτος υποχωρούν πολύ περισσότερο, προς όφελος αυτού, της υψηλής παστερίωσης. Η Vivartia κάνει λόγο για καθημερινή επιστροφή 150-200 τόνων φρέσκου παστεριωμένου γάλακτος.
Επίσης η Vivartia έχασε ένα σημαντικό μερίδιο της αγοράς από μικρές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στον χώρο (Δωδώνη, Γεωπονική Σχολή, Εβολ, Αγνό) αλλά και από την αύξηση των πωλήσεων γάλακτος ιδιωτικής ετικέτας που διαρκώς, καταλαμβάνουν ακόμα μεγαλύτερο, μερίδιο αγοράς.

Πρόκειται για 150 περίπου κτηνοτρόφους και 1000 τόνους ημερήσιας παραγωγής γάλακτος.
Ήδη κατατέθηκε ερώτηση στην Commission, για την δυνατότητα επιδότησης των κτηνοτρόφων.
Πιθανότατα θα την πάρουν, υπο καποια μορφή επιδότησης, αποζημίωσης ...ή ότι...…και για κάποιο διάστημα θα χύνουν το γάλα τους …σε αγρούς λιβάδια, πλατείες, κλπ.

Και μετά;;;
Διανοείται ο συνεταιρισμός τους να μπει στην διαδικασία δημιουργίας δικών τους μονάδων παστερίωσης, όταν μάλιστα υπάρχει το παράδειγμα πολλών μικρών κερδοφόρων επιχειρήσεων που ροκάνισαν και ροκανίζουν ...ανηλεως, το μερίδιο αγοράς του μεγάλου;
Διανοείται ο συνεταιρισμός τους να στραφεί στην παραγωγή γαλακτοκομικών και τυροκομικών προϊόντων, που είναι από τις μεγαλύτερες εισαγωγές που κάνουμε στην χώρα;
Διανοείται κανείς από αυτούς τους ανθρώπους να βρει δίκτυα πώλησης του παστεριωμένου γάλακτος τους, στην αγορά;
Διανοείται ο ΟΠΕ, να διευκολύνει με την τεχνογνωσία του, την εξαγωγή αυτού του γάλακτος σε άλλες αγορές;
Διανοείται το τέως ΕΛΚΕ και νυν INV.gr (Invest In Greece), να ανιχνεύσει το πιθανό ενδιαφέρον, επενδυτών για μονάδες επεξεργασίας γαλακτοκομικών προϊόντων.

Δεν άκουσα και δεν διάβασα για τίποτα από όλα αυτά… αλλά…
Σήμερα άκουσα τον εκπρόσωπο τους να καλεί την Κυβέρνηση να πάρει θέση(;;;).
Ποια ακριβώς θέση μπορεί να πάρει η Κυβέρνηση επί του θέματος…δεν κατάλαβα. Απλά …υποψιάζομαι… και δεν θέλω να ...καταλάβω….

Σήμερα άκουσα επίσης τον εκπρόσωπο τους, που καλούσε τους Έλληνες πατριώτες…να μην αγοράζουν γάλα και γιαούρτι από την Vivartia…

Το σκεπτικό;;; Η Vivartia αγοράζει φθηνότερη πρώτη ύλη, όταν προκειται για γάλα υψηλής παστεριωσης και παραγωγής γιαούρτης, από άλλες χώρες της ΕΕ.
Αν έχουν κάποιο επιστημονικά τεκμηριωμένο δεδομενο για την χαμηλότερη διατροφική άξια του μη Ελληνικού γάλακτος…ας το παρουσιάσουν.. Αν πάλι πιστευουν ότι θα πεισουν τους Ελληνες καταναλωτές να επιδειξουν με αυτόν τον τρόπο τον πατριωτισμό και τον προστατευτισμό τους …

Και αναρωτήθηκα… πως εγώ η καταναλώτρια κ. εκπρόσωπε μου, μπορώ να προστατεψω το δικό σου εισόδημα, όταν εσύ αρνεισαι να κινηθείς για να το προστατέψεις; Τι με καλείς να κάνω;
Και κατα ποια λογική θα σε προστατέψει αυτό που μου ζητάς;
Τι ακριβώς ζητάς κτηνοτρόφε της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης;
Τι ακριβώς;;;;;

Το να θυμίσω…
…ότι, περίπου το 40% του Ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, διατίθεται για την ΚΑΠ, ενώ αφορά μόνο στο 5% του πληθυσμού, που έχει σαν απασχόληση τον πρωτογενή τομέα.
….το φωτεινό παράδειγμα, της εταιρείας FRIELSLAND που παράγει το γάλα ΝΟΥΝΟΥ, η οποία αποτελεί μια κολοσσιαία συνεταιριστική επιχείρηση των Ολλανδών αγελαδοτρόφων με σημαντικά μερίδια και στην Ελλάδα
….ότι τα τελευταία 20 χρόνια η παραγωγή αγελαδινού γάλακτος αποτελεί ένα κλειστό επάγγελμα, υπό την έννοια ότι κανείς δεν μπορεί να ξεκινήσει μια μονάδα παραγωγής αγελαδινού γάλακτος αν δεν έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα παραγωγής (τη λεγόμενη ποσόστωση στη γλώσσα των παραγωγών). Έτσι προστατεύει η ΕΕ, την τιμή του παραγωγού. Η ποσόστωση βέβαια καταργείται το 2015… ούτως ή άλλως.

είναι μάλλον περιττό… σε αυτή την χώρα που συζητάμε για την προστασία του αυτονόητου. Της κοινής λογικής. Αυτή κι αν βάλλεται....

Σειληνοί του κράτους

Το ποσοστό άνεργων για τον μήνα Δεκέμβριο, εκτιμάται στο 8,9%.*
Το αντίστοιχο ποσοστό για τον μήνα Νοέμβρη...ήταν 7,8%.
Η …καινοτόμα ανάπτυξη μας… που στηρίζεται στην οικοδομή… βουλιάζει

Νούμερα...ποσοστά...
Μια μονάδα για την ελληνική πραγματικότητα σημαίνει χοντρικά 40.000 εργαζόμενους. Όχι ...δεν θα πω 40.000 θέσεις εργασίας...θα πω 40.000 ανθρώπους.
Και κάθε ένας από αυτούς ...είναι Ένας. Με όνομα, επίθετο, αριθμό ταυτότητας ή αριθμό διαβατηρίου. Ψηλός ή κοντός, όμορφη ή άσκημη, νέα ή ηλικιωμένος. Αλλά ένας. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος.

Είναι πολύ εύκολο να κλάψουμε για την άτιμη την κενωνία... είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσουμε την εργοδοτική αναλγησία, είναι πολύ εύκολο να αποδώσουμε την ευθύνη στην επιχειρηματική ανηθικότητα.

Όπως πάντα ήταν πολύ εύκολο το να πετάς πέτρες, επί δικαίων και αδίκων. Ε, στατιστικά...κάπου θα τον πετύχεις και τον άδικο. Αλλά είναι απλά...εύκολο. Και όσο ανέξοδο... άλλο τόσο και αδιέξοδο.
Αλλά όσο άδικος είναι αυτός... ο όποιος, άλλο τόσο άδικος είναι αυτός που ανέχεται, επικροτεί, συμμετέχει και διαιωνίζει αυτό το άδικο.

Στην Ελλάδα υπάρχει πάντα μια δικαιολογία για να μην κάνει κανείς τίποτε.

Στην Ελλάδα η αφασία και η απραξία συγκροτούν εθνική ιδεολογία.

Κανένας δεν διαμαρτύρεται όσο δεν γίνεται τίποτε και όλοι ανεβαίνουν στα κάγκελα μόλις κάποιος πάει να αλλάξει κάτι.

Όλοι φωνάζουν για την …Αλλαγή, αρκεί αυτή να μη θίγει τα «κεκτημένα» του καθενός μας.
Χειροκροτούμε μανιασμένα την απραξία σαν πολιτικό όφελος... και κυριευόμαστε από ιερό μένος... για το Άγιο πολιτικό κόστος.

Χιλιάδες βιογραφικά κατατεθηκαν στην MIG, για την Ολυμπιακή. Και ο Πρόεδρος της ΟΣΠΑ...που την πονάει την Ο.Α.... που είναι το ...σπίτι του, ΜΑΣ απειλεί για τον παραπάνω διασυρμό της. Μάλλον κούφια η απειλή, αγαπητέ μου....γιατί παραπάνω διασυρμός...δεν υπάρχει.
Φταίνε μόνο οι εργαζόμενοι για την κατάντια της; Όχι. Αλλά με την δική τους συνενοχή, έφτασε εκεί που έφτασε.
7.500 εργαζόμενους έχει η Ο.Α. Είναι ζήτημα αν χρειάζεται 4.000.

Άκουσα το απίστευτο....να αμφισβητούνται τα αυτονόητα....ότι δηλαδή ένας επιχειρηματίας ζητάει να επιλέξει το προσωπικό του, με κριτήρια την εμπειρία, τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα, την εργατικότητα των εργαζομένων.
Όχι. Αυτό αντιβαίνει…στο δίκιο των εργαζομένων της Ο.Α. γιατί…η Ολυμπιακή είναι το …σπίτι τους…

Ας μας πουν ρε παιδιά οι εργαζόμενοι της Ο.Α.....πως και πόσο αξιοκρατικά προσλήφθηκαν...
Ας βγουν να μας πουν ποια ήταν η αξιοκρατική επαγγελματική πορεία τους, ας μας πουν που ήταν τόσα χρόνια το φιλότιμο τους; Ας μας πουν ακόμα και γιατί ανεχτηκαν ή με τι ξεπληρωσαν την κρατική ασυδοσία τόσων χρόνων... που έκανε την Ολυμπιακή παραμαγαζο του κάθε πολιτικού και της κάθε Κυβέρνησης.

Ας βγούμε τώρα και εμείς αγκαζέ με τον Εθνικό διασκεδαστή και Εθνικό λαϊκιστή κ Λαζόπουλο, να πούμε ότι δικαίωμα στην εργασία δεν έχουν όλοι, αλλά μόνο όσοι είναι προστατευμένοι, πίσω από το «ιερό δικαίωμα του κονέ με τον βουλευτή τους», όσοι με αυτό διορίστηκαν και...μεγαλούργησαν.

Αφου χάσαμε τον εθνικό αερομεταφορέα, ας υπερασπιστούμε τα Εθνικά δίκια αυτών που δεν θα μείνουν στον δρόμο, τα δίκια αυτών που θα πάρουν σύνταξη, τα δίκια αυτών που θα μεταχθούν σε άλλες ΔΕΚΟ, τα δίκια αυτών που έφαγαν την θέση κάποιου άλλου....ελληνικότατα... με τον γνωστό αναξιοκρατικό τρόπο....
Τι γλυκιά αυταπάτη....ο εθνικός αερομεταφορέας...
Τι εκπορνευόμενη αυταπάτη... τι μιζέρια , να κάνουμε εθνική παντιέρα, το εθνικό άδικο του φαύλου;

Αυτό το Κράτος...που δημιούργησε στρατιές, συμβασιούχων δούλων, αυτό το Κράτος που χόρεψε και χορεύει μαζί τους αυτό το χυδαίο ταγκό, αυτό το Κράτος... που κλείνει το μάτι...ότι όσο παράνομα τους έδωσε δουλειά, μετρώντας το βιογραφικό του καθενός, με την ...γνωριμία του και την ψήφο του, αυτό το Κράτος... τους τάζει ότι το ίδιο παράνομα θα τους μονιμοποιήσει. Ε, αυτό το Κράτος είναι ο εθνικός νταβατζής μας. Αλλά νταβατζής χωρίς πουτάνες ...δεν νοείται....

Ότι προφανώς, η δουλειά, η θέση και μονιμοποίηση (η ιερότερη ελληνική λέξη) είναι εις βάρος κάποιου άλλου, που δεν είχε την τύχη να γνωρίζει ο μπατζανάκης του, τον κ. Καραμαλάκα, αυτό δεν είναι εθνικό θέμα.

Σήμερα όλοι είναι ικανοποιημένοι… ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση (η κάθε είδους αντιπολίτευση), και βέβαια οι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού, που …βρέθηκε λύση …όχι μόνο να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους (ορθώς) …αλλά να ανανεωθούν οι συμβάσεις τους, για άλλους 12 μήνες ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ του 18μηνου, με επιπλέον μοριοδότηση…σε πιθανές προσλήψεις…μέσω ΑΣΕΠ (έρημε Πεπονή!!!!), κατά παράβαση κάθε λογικής που λέει ότι η φύλαξη της Ακρόπολης είναι πάγια και διαρκής ανάγκη.

Και όταν κάποιος ακόμα πιο μάγκας από τον κ. Καραμαλάκα που του φίλησαν την κατουρημένη ποδιά, θα τους κάνει τις συμβάσεις …αορίστου χρόνου, ή θα εξασφαλίσει τα μόρια τους…για μία ξεφτιλισμένη διαδικασία ΑΣΕΠ… ας μιλήσουμε πάλι, για την προστασία του εργαζομένου.

Αλλά εγώ η αφελής δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί ο υπουργός, ο βουλευτής, ο πολιτευτής, ο νομάρχης, ο δήμαρχος, όταν εξαργυρώνει τον ψήφο μου, κατά παράβαση κάθε δικαίου, είναι άθλιος, είναι νταβατζής, αλλά εγώ που ξεπουλιέμαι, για μια θέση κλέβοντας την, από τον διπλανό μου είμαι απλά …εργαζόμενος.

Αλλά εγώ η αφελής δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί πίσω από κάθε άθλιο Ζαχόπουλο, δεν υπάρχει μια εξίσου άθλια Τσέκου…με ή χωρίς βίτσια, με ή χωρίς dvd, με ή χωρίς sex, με ή χωρίς τόση δημοσιότητα...
Ωραία, αν η διαφορά της Τσέκου, είναι ότι είχε ωραία πόδια ενώ του Χ …συμβασιούχου, ότι ο μπαμπάς του ήταν συνδικαλιστής ή κομματάρχης …ε, τουλάχιστον, ας αναγνωρίσουμε στην Τσέκου… ότι ήταν αυτοδημιούργητη.

Ας προστατεύσουμε λοιπόν πολιτικάντικα τις φασίζουσες λογικές των κλειστών επαγγελμάτων, ας διορίζονται στις κρατικές τράπεζες τα παιδιά των υπάλληλων, ας αυξάνει η γραφειοκρατία τις θέσεις στο δημόσιο, ας πνίγεται οποιαδήποτε υγιής πρωτοβουλία, ας πνίγονται τα δημόσια δεδομένα... στα συρτάρια της αδιαφάνειας…
Άλλωστε δεν είχαμε μαύρες σημαίες στα Σπάτα για το αεροδρόμιο, ο κακός χαμός δεν έγινε με την Αττική οδό, την απόλυτη εξαθλίωση δεν γούσταραν …οι αυτοαποκαλούμενοι «οικολόγοι» για την παραλιακή; Τελικά την ...πήραν οι μπράβοι…

Όσο αυτή η μικρή, εσωστρεφής, κρατικοεξαρτημένη από τις πολιτικάντικες διαθέσεις της εκάστοτε Κυβέρνησης οικονομία, θα θεωρεί τις λέξεις ανταγωνιστικότητα, ανταγωνισμό και επιχειρηματικότητα, εκπόρνευση, όσο θα ισοπεδώνει προς τα κάτω τα πάντα, θα μετράμε ...όχι μόνο υψηλά ποσοστά ανεργίας, όχι μόνο άνεργους αλλά στρατιές ανασφαλών υπαλλήλων που θα αγωνιούν αν τα 700 θα γίνουν 800 ευρω...
Γιατί αν ο εργοδότης τους δεν τα βρισκει στην μίζα με τον Κρατικό παραγοντα...ε, ανασφαλείς θα είναι, με όποια εργατική νομοθεσία.

Όσο θα κλείνουμε τα μάτια για να μην βλέπουμε το κακό, γιατί αφού δεν το βλέπουμε το κακό...ε, αυτό δεν υπάρχει, θα μετράμε χαμένες ευκαιρίες.

Όσο αυτή η χώρα θα έχει 2.000.000 αυθαίρετα, που αν τα μοιράσουμε σε 11.000.000 πολίτες, αντιστοιχεί χοντρικά ένα σε κάθε δεύτερο νοικοκυριό, όσο θα συζητάμε αν θα «νομιμοποιήσουμε» την εθνική παρανομία των ημιυπαιθριων, γιατί…εμείς τα αγοράσαμε ρε παιδιά, γιατί …εμείς τα κλείσαμε ρε παιδιά, γιατί αν η Πολεοδομία έκανε στοιχειωδώς την δουλειά της και τα γκρέμιζε, θα κάναμε επανάσταση, ας μας πιάνει μετά σύγκρυο για το περιβάλλον…ας βγαίνουμε στα κεραμίδια να φωνάζουμε. Για το περιβάλλον….των άλλων…

Όσο ο ρυθμός ανάπτυξης θα πέφτει, όσο η επιχειρηματικότητα θα στρεβλώνεται σε ένα κρατος πελατοκεντρικό και απόλυτο ρυθμιστή, όσο η αυταπασχόληση θα κινείται στα μεγαλύτερα ποσοστά της ΕΕ-15, όσο η επιχειρηματικότητα θα εστιάζεται στην ανάγκη και όχι στην ευκαιρία, όσο η έρευνα και η καινοτομία δεν θα είναι οι κοιτίδες της επιχειρηματικότητας, όσο τα clusters θα είναι τζιζ-κακα, όσο τα Πανεπιστήμια με Μαιστρους και Απέκηδες, θα διαχειρίζονται ως ύψιστο θέμα Δημοκρατίας το άσυλο των κουκουλοφόρων, όσο οι εργαζόμενοι του Λαναρά θα κατασκηνώνουν στο Συνταγμα και εμεις θα θεωρούμε ότι αριστερό είναι να προστατεύεις την ούτως ή άλλως χαμένη θέση εργασίας και όχι να προστατεύεις τον εργαζόμενο, όσο θα πετιώνται χρήματα σε επενδύσεις που θα έπρεπε να έχουν ΗΔΗ πεθάνει, και όχι σε ΚΑΙΝΟΤΌΜΕΣ επενδύσεις που μπορούν να αποφέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, όσο τα ΚΕΚ θα λυμαίνονται όλο αυτό το χαμένο χρήμα, όσο το ΛΑΕΚ θα είναι η εθνική ντροπή, όσο θα δημιουργούμε ουρές εξαρτημένων πολιτών με εργοδότη αυτό το άρρωστο Κράτος, με συμβάσεις ...που κινούνται στα όρια της επιστημονικής φαντασίας, όσο θα προστατεύουμε τα ...απροστάτευτα, θα πρέπει να γράφουμε κάθε μέρα σε ένα χαρτί τα ονόματα που φανταζόμαστε ότι έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Ενα ένα.

Σε αυτήν την χώρα, θεωρούμε ότι η κοινωνική συνοχή φύεται στους αγρούς, γίνεται μόνο με επιδοματική πολιτική, με κρατικές φιλανθρωπίες, με μεταβιβαστικές πληρωμές και πολιτικάντικα ψευτομπουκώματα, δεν έχει κόστος, δεν χρειάζεται αναδιανομή πόρων και ευκαιριών, δεν χρειάζεται την δική μας θέληση και ορθολογισμό και απλά σημαίνει, ότι ο καθένας μας μπορεί να διατηρεί το άδικο κεκτημένο του. Μόνο που το άδικο κεκτημένο μου...είναι βραχυπρόθεσμα αντίθετο στο δίκιο του διπλανού μου, και μεσοπρόθεσμα στρέφεται εναντίον μου…

Όσο οι μέτριοι θα συνωμοτούν πίνοντας ... εκ του ασφαλούς εις υγείαν της χαμένης ευκαιρίας του διπλανού εργαζόμενου, η αδιανόητη μετριότητα και αναξιοκρατία θα βουλιάζει τα πάντα.

Και ...τα ποσοστά... και οι αριθμοί ...πίσω τους ...έχουν ονόματα. Και κάθε όνομα πίσω του έχει έναν άνθρωπο. Έναν. Έναν Ξεχωριστό Άνθρωπο.

Πέστα ρε Νιόνιο...

*ΕΣΥΕ...με ότι αυτό σημαινει για στατιστικές...αλχημείες ...βιασμούς.

11 Μαρτίου

Σπάνια μετράω… ή μάλλον δεν θυμάμαι ποτέ στην ζωή μου να μέτρησα …«τα πράγματα». Αποφασίζω ότι …κάτι αξίζει τον κόπο να το κάνω, αξιζει τον κόπο να το παλέψω, τα δίνω όλα, όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες, φτύνω αίμα, παλεύοντας ακόμα και αν όλα δείχνουν αδιέξοδα ...και κάποια στιγμή απλά ...το αφήνω πίσω μου…
Αλλά και τότε, το αφήνω πίσω μου, χωρίς και πάλι να μετρήσω ούτε που έφτασα, ούτε τι κόπο ή τι προσπάθεια κρύβει πίσω του, ούτε τι προοπτικές έχει. Απλά το αφήνω πίσω μου…

Αν κάτι θα επέλεγα να πω ότι …ποτέ δεν έπαψε να με γοητεύει, ποτέ δεν φάνηκε πολύ λιγότερο όμορφο απο το αναμενόμενο, ποτέ δεν το άφησα πίσω μου, ακόμα και όταν σε πολύ ζόρικες συνθήκες...αναγκάστηκα, αυτό …είναι η Χημεία.

Διαβάζω αυτές τις μέρες στις εφημερίδες για τους εισακτέους κάθε σχολής, για τα μηχανογραφικά, για τις Σχολές, για τις επαγγελματικές δυνατότητες κάθε Σχολής, για τα μόρια κάθε Σχολής.
Εγώ δεν είχα ποτέ μου τέτοιου είδους διλήμματα και προβληματισμούς. Ήξερα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τι θέλω να κάνω. Δεν αμφέβαλλα ποτέ, δεν έδωσα ποτέ στον εαυτό μου περιθώριο για δεύτερη σκέψη ότι …δεν θα το κάνω. Πολύ κλασσικά, πολύ Κατερινίστικα, αποφάσισα και …αυτό ήταν. Τελεία. Θα γινόμουν Χημικός. Και έγινα.

Επέλεξα πόλη, μέγιστο κριτήριο των 17 μου χρόνων, να ανοίξω τα φτερά μου μακριά …από την μητρική επιστασία, να κλεισω τα φτερά μου στην αγκαλια του τότε έρωτα μου, και δεν διανοήθηκα να βάλω καν, μια δεύτερη Σχολή ή μια δεύτερη πόλη στο μηχανογραφικό μου.

Έχω έντονη την εικόνα της μέρας που βγήκαν τα αποτελέσματα. Ούτως ή άλλως μέχρι εκείνη την μέρα... θεωρούσα εαυτόν εν αναμονή Χημικό...

Το ήξερα …απλά το επιβεβαίωσα. Πρέπει να είμαι από τις πολύ λίγες περιπτώσεις που δεν τσέκαρα καν, τον κωδικό υποψηφίου...

Θυμάμαι, το υπόγειο στην οδό Ακαδημίας, που αγόρασα τις δύο άσπρες μπλούζες μου, θυμάμαι πολύ καλά να κατηφορίζω στην Κάνιγγος και να μισανοίγω την σακούλα να χαζέψω το κολλαριστό άσπρο, που διακρινόταν μέσα στην νάιλον σακούλα.

Χωρίς τότε, την δυνατότητα ...googlαρίσματος, είχα βρει ότι φωτό εργαστηρίου κυκλοφορούσε, είχα ζητήσει από τον αδελφό της τότε κολλητής μου, τριτοετη πολιτικό μηχανικό, να με πάει να χαζέψω, να αναπνεύσω την μυρωδιά κάποιων εργαστηρίων των Χημικών Μηχανικών, συνόδευα την γιαγιά μου στα μικροβιολογικά εργαστήρια, που έκανε τις συνηθισμένες εξετάσεις αίματος, και είχα γίνει ...ταγάρι, σε έναν μακρινό θείο, που δούλευε λογιστής σε μια φαρμακοβιομηχανία να με πάρει να δω και εκείνο το εργαστήριο.
Και επιτέλους...έρχεται η ώρα να μπω...στο εργαστήριο. Και μάλιστα με τα ρούχα του ρόλου.....

Αν γυρίσω πίσω, νομίζω ότι μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις, ίσως και η μεγαλύτερη της ζωής μου, ήταν το πρώτο εργαστηριακό μου τετράωρο. Η πρώτη μου επαφή …με το ονειρεμένο μου εργαστήριο. Αυτό που στα 18 μου, ορκιζόμουν, χωρίς ποτέ να έχω δει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ απο κοντα, ότι θα είναι το δικό μου βασίλειο. Και ήταν το μόνο βασίλειο που ήθελα.
Με θυμάμαι να φοράω την κολλαριστή λευκή ποδιά μου, με αυτήν που είχα κοιταχτεί τόσες φορές μπροστά στον καθρέφτη της μικρής γκαρσονιέρας που ήταν πια …ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, στην νέα μου πόλη, εξίσου άγνωστη με το εργαστήριο. Το δικό μου, το ολοδικό μου σπίτι.
Και εκεί που με ένα χαμόγελο που επεκτεινόταν νομίζω και πολύ πίσω από τα αυτιά, με μάτια που πρέπει να έλαμπαν πυρετικά, από την αναμονή…να μάθω…να παραστήσω… να παίξω επιτέλους τον ρόλο …που ονειρευόμουνα….με τα ρούχα του ρόλου, ...μας έδωσαν από ένα απορρυπαντικό και μια ψύκτρα …και μας είπαν ότι ο καλός χημικός…πρώτα μαθαίνει να πλένει καλά…

Κολοκύθια…απλά το προηγούμενο έτος τελειώνοντας τα εργαστήρια της ποιοτικής ανάλυσης, παράτησε τα πάντα όπως ήταν, με τα ιζήματα κολλημένα, βρωμερά και τρισάθλια… να τα πλύνουν οι επόμενοι ψάρακλες…

Έπλυνα στοίβες, από σωλήνες φυγοκέντρου, από ογκομετρικούς, από πιπετες και κάψες…με απέραντο σεβασμό, χωρίς να παρατηρήσω καν ότι τα άμαθα χέρια μου, είχαν ανοίξει από την τρικούβερτη μπουγάδα.
Κάποια στιγμή, όταν η άσπρη μου ποδιά, είχε γίνει μούσκεμα, όταν είχα διανύσει 100 φορές την απόσταση από τον πάγκο μου στον νεροχύτη και τουμπαλιν…όταν οι στοίβες δεν έλεγαν να τελειώσουν, όταν η απελπισία για την επιλογή μου είχε αρχίσει να ανοίγει μια μικρή χαραμάδα, όταν το χαμόγελο είχε γίνει σχισμή χειλιών και η φωτιά στα μάτια μια σπίθα που ..τρεμόσβηνε …επικίνδυνα, …κάποιος, που δεν ήξερα, προφανώς μέλος ΔΕΠ, βγήκε από το παρασκευαστήριο, ήρθε, στάθηκε δίπλα μου, με ρώτησε το όνομα μου και μου είπε…πάμε λίγο έξω να κάνουμε ένα τσιγάρο… Τον ρώτησα με το βλέμμα…και αυτά;;; Συνεχίζεις σε λίγο…μου είπε…

Δεν κάπνιζα…παρόλα αυτά πήρα το τσιγάρο και το άναψα. Δεν ρώτησα καν το όνομα του, δεν ρώτησα καν τι είναι. Προσπαθώντας να μην πνιγώ και να μην στραβοκαταπιώ τον καπνό, τον άκουσα να μου μιλάει για τους φοβερούς κινδύνους του εργαστηρίου…

"Και αν…και πρόσεχε …αυτό…. και αν …και κάνε εκείνο… και αν…"

Τον παρακολουθούσα πολύ προσεκτικά, ελάχιστα καταλάβαινα, αλλά ...μέσα σε όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα, ένοιωσα ότι δεν μπορεί...αποκλείεται όλο αυτό να μην είναι όπως το φανταζόμουν...ίσως θέλει λίγη υπομονή...Άναψε το επόμενο τσιγάρο, ...εγώ να παλεύω να καταλάβω τι λέει... και ξαφνικά ...λοιπόν πήγαινε να συνεχίσεις, τα ξαναλέμε...

Ξαναμπήκα στο εργαστήριο, ο συμφοιτητής μου, στην διπλανή θέση στον πάγκο, με ρώτησε, ποιος ήταν και ...τι μου έλεγε... του είπα ότι δεν τον ρώτησα ποιος είναι και ότι δεν πολυκατάλαβα, αλλά φαίνεται ...ότι το εργαστήριο...κρύβει πολλούς και μεγάλους κινδύνους ...παρότι ...ε, με το ava…δεν ξέρω να έχει ρισκάρει κανείς την ζωή του, ακόμα κι αν πιει όλο το περιεχόμενο.

Στα εργαστήρια σε εκείνο το επίπεδο...δεν κρυβόταν ...κανένας, μα κανένας απολύτως κίνδυνος.

Όταν την επόμενη χρονιά, σε άλλο εργαστήριο στο οποίο ήταν και υπεύθυνος, τον ρώτησα...ξεψαρωμένη πια...γιατί μου είπε όλα αυτά τα φοβερά για τους ανύπαρκτους κινδύνους, γέλασε και μου απάντησε... «ρε Κατερίνα στα 18αρικα ο κίνδυνος πιάνει, δρα διεγερτικά».
Μου είπε ότι μπαίνοντας τυχαία στο εργαστήριο της Αναλυτικής, απλά για να συζητήσει με κάποιον συνάδελφο του, παρατηρούσε πόσο άκαμπτα, πόσο εξοντωτικά, με πόση τελειομανία και σεβασμό έπλενα τα διάφορα, αλλά και πόσο απογοητευμένη έδειχνα, πόσο απόμακρη από το τζερτζελο των πρωτοετών, που βουτηγμένοι μέσα στους αφρούς, έκαναν δίπλα μου πάρτυ. Και κατάλαβε... ότι θα την αγαπήσω ...όσο και αυτός... και δεν ήθελε να απογοητευτώ απο την πρώτη άστοχη επαφή μου...με την δική του ερωμένη, ... τον εργαστηριακό πάγκο.

Τότε επίκουρος, εδώ και καιρό καθηγητής, πάντα Δάσκαλος, επένδυσε τα πάντα στην έρευνα, εδώ και χρόνια πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας, αποκλειστικός προμηθευτής, της πρώτης ύλης φαρμάκου, στην μεγαλύτερη ίσως φαρμακοβιομηχανία στον κόσμο. Και το πιο σημαντικό...πάντα μα πάντα, διαθέσιμος, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να στηρίξει, να ακούσει, να συμβουλεύσει, να αποτρέψει, να βοηθήσει, και ναι ...να θυμώσει και να φωνάξει. Ο Δάσκαλος μου.

Σήμερα ....που σε μια ραδιοφωνική εκπομπή...άκουσα να αναφέρονται στο... «καθηγηταριό», άλλαξα σταθμό...
Όχι, δεν θέλω ούτε να υπερασπιστώ, ούτε να καταδικάσω. Θεωρώ ύψιστο δείγμα λαϊκισμού, την υπεράσπιση ή την καταδίκη σύσσωμων επαγγελματικών ομάδων. Όποιοι κι αν είναι αυτοί. Εφοριακοί, ταξιτζήδες, γιατροί, δημοσιογράφοι, Πανεπιστημιακοί, ότι...

Προσωπικά, είχα την τύχη να έχω εξαιρετικούς δασκάλους, πολύ καλούς επιστήμονες, σαν πλειοψηφία, διδακτικού προσωπικού. Ναι ασφαλώς είχα και κακούς και αδιάφορους, και...λίγους...πολύ λιγότερους απο όσο έπρεπε. Απλά δεν ασχολήθηκα μαζί τους ποτέ...
Αλλά οι δικοί μου Δασκαλοι, με βοηθησαν και στα πόδια μου να πατήσω, και να μπω στο όμορφο ταξίδι του να γουστάρω να μαθαίνω, και να συνεχίσω με πολύ καλές βάσεις και αρκετή άνεση τις μεταπτυχιακές μου σπουδές σε ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης.

Είχα την τύχη, να συνεργαστώ και στην επαγγελματική μου ζωή με τους καλύτερους, του είδους τους. Δεν βγάζω κανένα συμπέρασμα, πέρα από το ότι προφανώς υπήρξα εξαιρετικά τυχερή.
Αλλά ...η έκφραση το ... «καθηγηταριό», με ανατρίχιασε.

Προσωπικά, κάνοντας μια πρόχειρη ...σούμα, αν κάτι θα μπορούσα να πω είναι ότι, στην πλειοψηφία αυτών που εγώ γνώρισα, και σε πολλούς μου δόθηκε η ευκαιρία να το εκφράσω πολλές φορές, είναι ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ...γιατί με βοήθησαν να υποστηρίξω ότι αυτό που ...ίσως από εμμονή επέλεξα, ήταν ίσως όχι όσο γοητευτικό, φανταζόμουν στα 17 μου χρόνια, αλλά γοητευτικά ...ταξιδιαρικο.
Είχα την τύχη να έχω πολλούς και εξαιρετικούς Δασκάλους που ήταν πάντα διαθέσιμοι σε οτιδήποτε τους χρειάστηκα, ακόμα και όταν κάποιοι με βρήκαν μόνοι τους, σε όποιο ξεκίνημα χρειάστηκε να ξανακάνω. Φίλοι πια και συμπαραστάτες. Άλλωστε αν σε κάτι νοιώθω να είμαι επαγγελματίας ...αυτό είναι μόνο ένα. Επαγγελματίας μαθήτρια.

11 Μαρτίου είναι η Ημέρα Χημείας.

Παρθενώνες

Κακόμοιρε Χοακίν ...έχεις στα χέρια σου την λύση του προβλήματος της κρίσης …και την πετάς στα σκουπίδια…
Και φωνάζεις και σε αυτόν τον έρημο τον Παπαθανασίου ...και τον προσβάλεις, άσε που παρα-πολιτικά, ακούστηκε, ότι ούτε καρέκλα δεν του έδωσες να καθίσει …έτσι να ξελαχανιάσει…ένα ποτήρι νερό, ρε αδερφέ ...δεν του πρόσφερες.
Μόλις είδε λέει συχωριανοί ο Αλμούνια ...το πρόγραμμα σταθερότητας (δεν το λες και έτσι ...αλλά έτσι του το έταξε ο δικός μας ο ΥΠΕΘΟ), του ήρθε κάτι σαν σκοτοδίνη του Χοακίν, και τον πέταξε έξω από το γραφείο του…

Και όμως...πολύ σύντομα ο κόσμος θα υποκλιθεί στον αιώνιο Ελληνικό πολιτισμό…σε όλες του τις εκφάνσεις…
Αν κανείς αποφασίσει να δει …την ελληνική πραγματικότητα in vivo και in vitro ταυτόχρονα ...αν γλιτώσει το εγκεφαλικό ...μια σχιζοφρένεια δεν θα την αποφύγει...
Αλλά αυτό είναι το μεγαλείο της Ελλαδας...
Και η ανθρωπότητα, με πρώτο τον Obama...το ανακάλυψε...

Δεν θα έχει πέσει η μετοχή της Citigroup κάτω από το δολάριο; Σιγά που δεν θα έχει πέσει...
Και το Αμερικάνικο Δημόσιο έχει αποκτήσει απάνω απο το 1/3 των μετοχών της. Οι μέτοχοι ξεπουλάνε μπιρ παρά, γιατί την έχουν ψυλιαστεί την δουλειά ότι η τράπεζα θα χρειαστεί ακόμα περισσότερα κεφάλαια ...και βέβαια το αμερικανικό δημόσιο θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό ...πιθανότατα και το 100%. Αλλά μιας που η ασθένεια των κρατικοποιήσεων είναι ...λοιμώδης, δεν θα κρατικοποιηθούν σταδιακά και οι άλλες; Και ...ένα κρατικά ελεγχόμενο τραπεζικά σύστημα ...σάμπως δεν σημαίνει και κεντρικά σχεδιαζόμενη οικονομία;
Άρα το Κράτος ...θα αποφασίζει ποιοι κλάδοι θα χρηματοδοτηθούν, και βέβαια με ποιους όρους ...από τις δικές του Τράπεζες...

Είμαι απόλυτα αναρμόδια να πω αν αυτό είναι καλό ή κακό ...αλλά νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι είναι ένα άλλο μοντέλο οικονομίας.
Ε, και όσο να πεις μοιάζει ...έτσι να, προς το σοβιετικό.... έτσι να ... «στο τούτο μου», που έλεγε και ο μακαρίτης ο Αυλωνίτης, όταν πάλευε να παντρέψει την Γεωργία Βασιλειάδου.
Τα πάντα σχεδιάζονται και ελέγχονται από το Κράτος ..και υπάρχει βέβαια και ένας ιδιωτικός τομέας ..που είναι άμεσα εξαρτώμενος από τις αποφάσεις και το ...ακόμα χειρότερο άμεσα εξαρτώμενος από τις διαθέσεις της πολιτικής ηγεσίας του Κράτους.....

Μα Χοακίν μου...αυτό ακριβώς είναι το ελληνικό μοντέλο οικονομίας.....
Ένας ιδιωτικός τομέας ΑΠΟΛΥΤΑ εξαρτημένος από το Κράτος.
Σε αυτήν την άθλια μικρή κλειστή ελληνική οικονομία, που δεν εξάγει παρά μόνο ...μαγκιές...που δεν απευθύνεται στις διεθνείς αγορές ...που όλο το παιχνίδι ...κι αν όχι όλο ...το 80% τουλάχιστον ...το μοιράζει το Κράτος... είτε με τα λεφτά των Κουτόφραγκων, είτε με τα λεφτά των φορολογουμένων....

Τώρα να μιλήσω για το ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης της εικοσαετίας ...που επάξια, το συνεχίζει ...η σαρακατσάνικη ...Σχολή ανάπτυξης...
Απλή αλλά αποτελεσματική!!!!!!!! Έχουμε (αν δεν τοΝ έχουμε τον φτιάχνουμε) τον Εθνικό Κατασκευαστή, και άντε ξαμοληθείτε και ...κάντε δρόμους.
Ο Εθνικός Κατασκευαστής ...θα μοιράσει τη δουλειά σε άλλες, μικρότερες εταιρίες...αυτοί θα προσλάβουν μηχανικούς και εργάτες... το Κράτος θα πληρώσει... τον Εθνικό Κατασκευαστή, αυτός θα μοιράσει το χρήμα στους υπόλοιπους...κλπ.
Και βέβαια, το ίδιο συμβαίνει και με τις προμήθειες των νοσοκομείων, των σχολείων, του στρατού, των έργων της πληροφορικής κοινώς ...ότι πετάει και ότι κολυμπάει...

Όσο λοιπόν οι Κρατικές κυβερνήσεις θα διασώζουν το κατεστραμμένο τραπεζικό σύστημα, όσο θα κρατικοποιούν τράπεζες... τόσο ο κόσμος θα γίνεται....Ελλάδα...
Θα μου πεις...μια κουβέντα είναι να τις αφήσει να καταρρεύσουν...γιατί αν καταρρεύσουν παγκοσμίως... πιθανότατα θα πληρώνουμε το λάδι με αυγά, και τις ντομάτες, με εκμάθηση γραφής και ανάγνωσης...

Άρα λοιπόν κ. Χοακίν μου, γιατί μας πρήζεις τα συκώτια...γιατί είσαι αγενής στον Υπουργό μας;
Αφού σου λέμε το έχουμε το θέμα...
Αν μάλιστα του δώσεις μια καρέκλα να καθίσει του Χριστιανού του ΥΠΕΘΟ μας, και ένα ποτηράκι νερό, και τον αφήσεις να σου εξηγήσει και τα πιο προχωρημένα... το κεφάλαιο με τίτλο η Χώρα του... «παρά» τελειώσαμε...
Αν τον αφήσεις να σου εξηγήσει πως μέσα από αυτήν την αλυσίδα του ελληνικού «αναπτυξιακού» μοντέλου, αναπτύσσεται το ....«παρα», παρα-οικονομία, παρα-παιδεία, παρα-πολιτική, παρα-υγεία.... εκεί... πια...

Και επειδή είμεθα και δίκαιο blog… θα πρέπει να πούμε ότι σε επίπεδο συνολικών αποτελεσμάτων... όλο αυτό το απόλυτα στρεβλό μοντέλο ...δούλεψε. Αλλά... και το ΑΛΛΆ είναι πολύ μεγάλο, δούλεψε ...κλείνοντας τα σπίτια της υγιούς και ικανής επιχειρηματικότητας και κάνοντας παλατάκια... τα τσαρδάκια αυτών που η μέγιστη δεξιότητα τους ήταν ...τα πολιτικά κονέ... με το αζημίωτο βέβαια πάντα....
Δηλαδή...το ζήτημα...των εθνικών κατασκευαστών ...εθνικών προμηθευτών και ...εθνικών επιχειρηματιών... δεν ήταν ποτέ ιδεολογικό (κι ας το είπαν ...κάποτε και έτσι), το ζήτημα ήταν πάντα ...αυτής της έκφρασης που είναι πιο ελληνική κι από την φέτα... της έκφρασης ...«με το αζημίωτο»

Τώρα βέβαια... δεν ξέρω κ. Παπαθανασίου μου, αν το μοντέλο δουλεύει μονο το μισό ή χρειαζεται ολοκληρο... Γιατί αυτό το ...πολιτικό «με το αζημίωτο» θέλει και το μεταπτυχιακό του....δεν είναι απ, το είπαμε...απ το εμπεδώσανε, απ, μπορούνε και να το αντιγράφουνε με την πρώτη...

Μήπως να τον αφήσεις αυτόν να νομίζει ότι το 35% επί του ΑΕΠ(σύμφωνα με τις πολύ ...αισιόδοξες εκτιμήσεις), ποσοστό στο οποίο κινείται η παραοικονομία μας ...προέρχεται από τις δίμετρες Ουκρανές, τις ... για πιο ζόρικα γούστα Βουλγάρες, και τα ποτά μπόμπες....

Λοιπόν άστο Χοακίν μου... εδώ που είμαστε θα έρθετε...
Άστο σου λέω...το έχουμε...

Διότι η Ελλάς, Χοακίν μου, θα δίνει πάντα τα φώτα της στους βαρβάρους.
Διότι η Ελλάς θα χτίζει πάντα Παρθενώνες...
Από τουριστικά Μακρονήσια μέχρι... τουριστικά...οικονομικά μοντέλα.

Από τη ...γκρίζα Μαίρη...στη Γκρίζα γυναίκα....

Όταν το παιδί σου σε ρωτήσει για την 25η Μαρτίου, είναι ...στο χέρι σου... να αντικρούσεις, να επιβεβαιώσεις ή να «παίξεις», με την εθνικιστική ιστορία των καλών και των κακών. Των ηρώων, των ευγενών, των ευφυών, των Χριστιανών, σουβλισθέντων και άλλων... απέναντι στους κακούς (αρκεί η λέξη …κακούς) Τούρκους. Όταν κάνει πρόβες μπροστά στον καθρέφτη με αυτά τα ...αδιανόητης αισθητικής ποιήματα... όταν ...την χειροκροτείς σε αυτές τις ανατριχιαστικές παρελάσεις, μπορείς να χαμογελάσεις και να αναβάλεις... για μια άλλη στιγμή ...την συζήτηση.
Πάνω κάτω μπορείς να το κάνεις και για την 28η Οκτωβρίου, εύκολα πια και για την 17η Νοεμβρίου.

Όταν όμως η κόρη σου σε ρωτάει για την ... ημέρα της γυναίκας... εθνικά υπερήφανη «Ελληνίδα»...μπορείς να την κάνεις...ή όχι...αλλά γυναίκα...οφείλεις να την κάνεις. Και μετά απο 25 χρόνια συνταγματικής ισότητας, με το πιο προωθημένο οικογενειακό δίκαιο, το μόνο που μπορώ να της πω είναι ...πως ξεκινάει η επέτειος, μια ιστορική πορεία, μια υστερική πορεία και το happy end του παραμυθιού.

Με την μάννα τους ζουν τα μικρά κοριτσάκια μας. Με εμάς. Που το φύλλο μας, δεν μας στερησε καμμία ευκαιρία, είτε σε επιπεδο σπουδών, είτε σε κοινωνικό ή επαγγελματικό επίπεδο, είτε σε προσωπικό ή ότι άλλο
Ανήκω σε μια γενιά γυναικών, που δεν χρειάστηκε ποτέ να διεκδικήσω ΤΙΠΟΤΑ από τους άνδρες. Δεν χρειαστηκε ποτέ να κλωτσήσω καμια πόρτα γιατί αυτές ήταν ήδη ανοιχτές. Όλα ήταν μισά μισά, όλα ήταν ίσα, και που αν η γενιά μου, έχει στοιχειώδες θάρρος και κοινωνική συνέπεια, οφείλει να απεμπολήσει μόνη της τα προνόμια της απέναντι στο αδικημένο σε αυτήν την φάση της ελληνικής πραγματικότητας ανδρικό φύλλο..

Και δεν μιλάω για την προσωπική ιστορία της όποιας. Αυτή ας βρεί την ισορροπία και την δυναμική της όποιας σχέσης της. Τα κοινωνικά εργαλεία υπάρχουν.

Και δεν με αφορούν ΚΑΘΟΛΟΥ, οι Ξανθοπουλικές ιστορίες ...απαιτησης ανταλλάγματων απο τις ...εργαζόμενες των ...όποιων Εργοδοτών, Προισταμένων... ή …ότι που οι κάθε λογής espresso ή μεσημεριανάδικα ιστορούν με σπαραγμό.

Η κάθε μια και οι ευθύνες της.

Κατα τον ίδιο τρόπο που η προσωπική μου ηθική μου απαγορευει να κλέψω το πορτοφόλι του διπλανού μου, η ίδια Ηθική μου απαγορευει να κλέψω και τα όποια επαγγελματικά προνόμια του όποιου γιατί έχω πιο ωραίες γάμπες.

Θα λέω πάντα ότι κανείς δεν εχει τόσα λεφτά ή τόση εξουσία για να αγοράσει καμιά μας. Αν πάλι κάποια αξιολογεί την ...τιμή της τόσο χαμηλά... well done, ουδόλως μας αφορά. Αξιολογώ το πραγματικό μου εμπορευμα, τα τυπικά και ουσιαστικά μου προσόντα και όποιος εργοδότης ενδιαφέρεται το αγοραζει. Αλλωστε η παροχή...και extra δώρου, είναι άθλια εμπορική πρακτική, μακροπροθεσμα δε καταστροφική, μιας που ευτελίζει το πραγματικό εμπορευμα. .

Αλλά δεν βρίσκω κανένα λόγο, για διαφορετικά συνταξιοδοτικά όρια ηλικίας. Αν μάλιστα βάλουμε σαν δεδομένο, ότι το γυναικείο προσδόκιμο όριο ζωής είναι αρκετά υψηλότερο από αυτό των ανδρών, θεωρώ ανέντιμο, ανήθικο, κοινωνικά απαράδεκτο οι γυναίκες να βγαίνουν πιο νωρίς στην σύνταξη.
Θεωρώ επιεικώς γελοίο, να μας χαρίζει δυο χρόνια εργασιακού βίου στα 63...γιατί ...40 χρόνια πριν...κάναμε παιδί. Και εν πάσει περιπτώσει...ε, δεν το κάναμε και μόνες μας.
Ναι η Πολιτεία ΟΦΕΙΛΕΙ, να βοηθήσει την Οικογένεια. Και τη μητέρα ΚΑΙ τον πατέρα όταν το παιδί είναι βρέφος ή νήπιο αλλά όχι όταν το παιδιά μας θα είναι 40 χρονών η...μητέρα τους να βγαίνει νωρίτερα στην σύνταξη.
Δεν θέλω να μιλήσω για εκείνες τις ...πρόωρες συνταξιοδοτήσεις που οι κοπελίτσες που ξεκινούσαν στα 18 χρόνια την εργασία στο δημόσιο και ευρυτερο δημόσιο...δια της γνωστής οδού του...βουλευτικού..ΑΣΕΠ... ...έπαιρναν σύνταξη στα 33...
Δεν θέλω να μιλήσω για εκείνες τις ΑΝΗΘΙΚΕΣ γυναικείες 25ετίες που γεμίσαν τα καφέ των εμπορικών κέντρων με ξανθιές νεάζουσες και άδειασαν τα ήδη εξαθλιωμένα Ταμεία

Δεν θέλω να μιλήσω για την απαράδεκτη και επονείδιστη ποσόστωση...σε κόμματα που ...σέβονται το φύλλο μου...όπως ακριβώς σέβονται και τα άτομα με ειδικές ανάγκες...

Την Στελλα την ειδα μόνο στην τηλεόραση...

Δεν έζησα ποτέ την Μαίρη Παναγιωταρά, δεν την κατάλαβα ποτέ, και θα πιστεύω πάντα ότι είναι η προσωπική της επιλογή. Δεν αφορά κανέναν, και πολύ περισσότερο την Πολιτεία, αν η προσωπική σχέση ενός ζευγαριού ισορροπεί, όταν η γυναίκα κάνει παστίτσιο φορώντας ζαρτιέρες, την ώρα που ο σύντροφος της , αραχτός στον καναπέ, βρίζει τον ΠΑΟΚ ή αν ο σύντροφος της καθαρίζει στον νεροχύτη φρέσκα φασολάκια, την ώρα που εκείνη ετοιμάζει την επόμενη παρουσίαση της, στις 9 το βράδυ στο γραφείο της. Περί ορέξεως...κολοκυθόπιτα.
Η Μαιρη Παναγιωταρά μου κάνει τόσο γραφική όσο και τα αλήστου μνήμης τραγουδάκια:
Αρματα αν σου λείπουν και κανόνια/ σου περσευει η πίστη και η καρδιά/ τρεις χιλιαδες ένδοξα όλα χρόνια/ τη χρυσή σου αγιάζουν λευτεριά.

Ναι η Δικαιοσύνη, η Αστυνομία, οφείλει να προστατέψει οποιανδήποτε από την ενδοοικογενειακή βία, που σύμφωνα με τις κοινωνιολογικές έρευνες αυξάνεται κατακόρυφα. Ακριβώς όμως με τον ίδιο τρόπο που οφείλει να προστατέψει τον οποιονδήποτε πολίτη, από τον οποιοδήποτε εγκληματία. Το όποιο θύμα από τον οποιο θύτη.
Αλλά το όποιο μικρό ή ακραίο πρόβλημα της όποιας σχέσης, πρέπει να λύνεται με τον μόνο τρόπο που αυτά λύνονται, με την Παιδεία και την θεσμοθετηση φορέων για ψυχολογική υποστηριξη των θυμάτων. Οι κραυγές για τις ...«αδικίες» που οφείλονται στο ότι σύζυγος μου, ο σύντροφος μου, ο φίλος μου ή ο γκόμενος μου, είναι ψηλότερος και βαρύτερος από εμένα, και αυτό το πρόβλημα πρέπει να απασχολεί την Πολιτεία, ή τα Κόμματα.... ε, λυπάμαι αλλά αν δεν είναι εξαιρετικά υποτιμητικό... είναι τουλάχιστον εξαιρετικά γελοίο.

Γυρνώντας πίσω ίσως από την πρώτη μου μέρα στο σχολείο και κατ’ επέκταση στην αρχή της κοινωνικοποίησης μου, δηλώ υπευθύνως, και εν γνώσει των συνεπειών, ότι ουδέποτε μου στερήθηκε οποιοδήποτε δικαίωμα ή ευκαιρία λόγω του φύλου μου. Αντίθετα...και τελείως μεταξύ μας, μάλλον προνομιούχα και σε δικαιώματα και σε ευκαιρίες υπήρξα ακριβώς λόγω του φύλλου μου, της ευγένειας και της αβροφροσύνης των ανδρών αλλά και του ρόλου της μητρότητας. Και μόνον το ότι δεν είχα να αντιμετωπίσω αυτό το τραγικό χάσιμο χρόνου στην αρχή της καριέρας μου, αυτό το τραγικό φανταρικό, ...και μόνο αυτό θα έφτανε.

Αν λοιπόν έχουμε να γιορτάσουμε κάτι στις 8 Μάρτη, ας είναι ένα...Ενα και μόνο.
Να ρίξουμε στην πυρά, αντρίκεια, θαρραλέα, με κοινωνική ευσυνειδησία και κοινωνική συνέπεια αυτά τα μικρά αλλά τελικά μεγάλα προνόμια μας.

Ας σταματήσουμε αυτά τα εμφυλιοπολεμικά κλαψιάρικα απομεινάρια μίζερου «φεμινισμού» που παραβιάζουν ανοιχτές πόρτες, ας αποδεχτούμε τους κλασικούς ρόλους της μάνας και του πατέρα, που τόσο ανάγκη έχουν τα παιδιά μας, ας πάρουμε αγκαλιά, τον σύντροφο, τον συνεργάτη, τον γιο ή τον πατέρα, και ας πούμε στον όποιον επαγγελματικό ανταγωνιστή μας, άνδρα ή γυναίκα... μάγκα ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία, παλεύουμε επί ίσοις όροις και θα νικήσει ο καλύτερος.
ΑΝΤΡΙΚΕΙΑ...Όπως μας πρέπει και όπως μας αξίζει.
Οτιδήποτε άλλο πια ... μακριά από εμένα και ...την κόρη μου.

Πίστη...

Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα ένα ατέλειωτο μονοπάτι..
Πολύ μακρύ, πολύ μεγάλο, που από εκεί που ήμουν δεν μπορούσα να δω την αρχή του, και πολύ περισσότερο δεν μπορούσα να διακρίνω τον προορισμό του. Το μονοπάτι αυτό ....ήταν ένα μονοπάτι λέξεων και αριθμών.
Είχα βάλει, λέει, δίπλα δίπλα τα εκατομμύρια λέξεις και αριθμούς, που έχω διαβάσει, ακούσει, συζητήσει τόσους μήνες...για την ...κρίση. Και ένοιωθα άγχος για τις πόσες ακόμα λέξεις και πόσους ακόμα αριθμούς, θα διαβάσω, θα ακούσω, θα συζητήσω.

Με έπιασε ίλιγγος, ένοιωσα κουρασμένη, ένοιωσα μπουκωμένη, ένοιωσα εξαντλημένη, ζαλιζόμουνα...
Κάποια στιγμή, σήκωσα το βλέμμα από το δικό μου μονοπάτι, και αχνοδιέκρινα γύρω μου, πολλά, πολλά, πάρα πολλά μονοπάτια, με πολλούς, πολλούς, πάρα πολλούς ανθρώπους που ο καθένας ζαλισμενος, βαριεστημένος, καταπονημένος ή...ακαταπόνητος περπατούσε, χτίζοντας το δικό του.

Ένοιωσα να απλώνω τα χέρια, κάποιους έβλεπα να τα απλώνουν και αυτοί... αλλά δεν μπορούσαμε να αγγίξουμε ο ένας στον άλλον.
Όλη η εικόνα ήταν μοναχικά μονοπάτια που κι αν κάποια στιγμή τέμνονταν, ξαναχώριζαν 10 λέξεις παρακάτω, 20 αριθμούς παραπέρα.
Κατακερματισμένες κοινωνίες, που ο κάθε ένας μόνος του, η κάθε ομαδουλα, η κάθε συντεχνιούλα, ο κάθε πάραπάνω, ο κάθε παρακάτω, ο κάθε ίδιος, ο κάθε διαφορετικός, τραβούσε το δικό του μονοπάτι, τοποθετώντας ο καθένας την λεξούλα του.
Κουρασμένη, και ψάχνοντας απεγνωσμένα και ταυτόχρονα βαριεστημένα στην τσέπη του μυαλού μου, να βάλω και εγώ, την επόμενη λεξούλα μου, στο μακρύ ατέλειωτο μονοπάτι, τα χέρια μου πιάνανε συνεχεία μια λέξη. Την ξαναπέταγα στο σακουλι, και ξαναψάχνοντας, να σου πάλι...αυτήν έπιαναν τα χέρια μου...

Την λέξη ΠΙΣΤΗ....

Την απώθησα, αυτή δεν υπάρχει.

Αυτή πια έχει μηδενική τιμή, και μια αξία....που κατέρρευσε, στο χρηματιστήριο των λέξεων.
Κανείς πια δεν πιστεύει. Κανέναν. Κι αν πρόσκαιρα, κάποιος πειστεί.... κανένας δεν πιστεύει.

Κι όμως ...δεν είχα άλλη λέξη να βάλω....κι έτσι ξύπνησα.

Ποτάμια και αμπελόφυλλα

Η Β... μεσόκοπη... τυλίγει ντολμάδες... ξεκολλώντας τα ζεματιστά αμπελόφυλλα ένα ένα...
Η Β... ξένη... χαϊδεύει τα φύλλα... τους μιλάει, τα κανακεύει κι όταν αυτά της αντιστέκονται ...τα μαλώνει εκνευρισμένα σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω...
Η Β... μετανάστης... διηγείται ...ιστορίες από αντίστοιχες... «ντολμάδες»... από κάπου μακριά...
Η Β... μάννα κουράγιο... γιαγιά ...που δουλεύει για να στείλει λεφτά να μεγαλώσει μια εγγονή. Μια εγγονή που στην φωτογραφία χαμογελάει, φορώντας ένα κοκκινο μπουφάν με άσπρο γουνινο τελειωμα στην κουκούλα, όρθια, σε μια ξένη πλατεία.
Την χαζεύω...χαζεύω τα επιδέξια δάχτυλα της... της χαμογελάω... μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα μαλλιά... και αμέσως μετά...αυστηρά... «Μάζεψε τα χαρτιά σου από εδώ, αύριο έχουμε κόσμο»

Πατρίδες... Προσφυγιά...

Η Προσφυγιά που βλέπω στα μάτια της, όταν βγάζει τα γυαλιά της, με έναν αναστεναγμό την ώρα που τελειώνει το διάβασμα της εφημερίδα της...
Η Προσφυγιά που ακούω στην φωνή της, την ώρα που τελειώνει το τηλεφώνημα με τους δικούς της ανθρώπους...
Η Προσφυγιά που βλέπω στην στάση του κορμιού της, όταν το βράδυ φιλάει, το τζάμι της φωτογραφίας της γελαστής εγγονής...
Η Προσφυγιά που νοιώθω στα χέρια της, που ξεχωρίζουν τα τόσο ξένα σε εκείνη αμπελόφυλλα...
Η Προσφυγιά...
Η Προσφυγιά που γίνεται εσωτερική, σαράκι, νοσταλγία, καημός.

Πρόσφυγας μέσα την ίδια της την ζωή.

Πρόσφυγας μέσα στα όνειρα της.

Η Β. παλεύει με τα αμπελόφυλλα...
Εγώ παλεύω ...να φέρω στο μυαλό μου το ποτάμι της... Αυτό το ποτάμι που φαίνεται να είναι ...πρωταγωνιστής σε όλη την ιστορία της ζωής της...
«Δεν έχω δει ποτέ ποτάμι εδώ» μου είπε κάποτε...

Μυρωδιές που μου φέρνουν στο νου παιδιάστικες, πελώριες, ευωδιαστές κουζίνες, με λατρεμένες Σμυρνιές να ξεδιαλέγουν επιδέξια ζεματιστά αμπελόφυλλα.

Ιστορίες για άλλες προσφυγιές, αναμονές, ξένες λέξεις, λέξεις οικείες, λέξεις βαριές.

Πόσες φορές εγώ, περπατώντας δίπλα σε ...ένα ποτάμι δεν με ρώταγα επίμονα «τι είναι η Πατρίδα;»
Πόσες φορές δεν απάντησα... Πατρίδα είναι...οι μνήμες μου, Πατρίδα είναι... οι αγάπες μου, Πατρίδα είναι... οι άνθρωποι μου, Πατρίδα είναι... οι μυρωδιές μου, Πατρίδα είναι ...οι λέξεις μου, Πατρίδα είναι...οι δρόμοι μου.... Πατρίδα είναι....
Τίποτα περισσότερο... αλλά και τίποτα λιγότερο... Αλλά ίσως δεν υπάρχει και τίποτα περισσότερο....από αυτά.

Παίζω με τα δαχτυλα μου την κόκκινη «μαρτένιτσα» που μου φόρεσε σήμερα το πρωί στο χέρι...
«Μ’ αγαπάς;» τη ρωτάω...
«Σ’ αγαπάω» μου απαντάει...
«Πιο πολύ από το ποτάμι;» την ξαναρωτάω
«Σταμάτα τις ...χαζές και μάζεψε τα χαρτιά σου» μου απαντάει...

Εξακολουθώ να χαζεύω μαγνητισμένη τα επιδέξια χέρια της να ξεχωρίζουν τα αμπελόφυλλα και να τυλίγουν τους μικρούς κομψούς ντολμάδες, που μπαίνουν με εκπληκτική τάξη στην κατσαρόλα........
«Βάλε και μπούκοβο, βάζεις παντού, βάλε και στους ντολμάδες», της λέω
«Δεν βάζουν μπούκοβο στους ντολμάδες», απαντάει
«Και που το ξέρεις εσύ; Η γιαγιά μου έβαζε...»
Καταλαβαίνει....Γελάει....

«Ψέματα, λες ψέμματα...Όχι, δεν έβαζε, και δεν έλεγε μπούκοβο η συνταγή στην τηλεόραση, την έχω γράψει»

Γελάω και εγώ. Κοιτάζω το χαρτί που έχει σημειώσει την συνταγή. Δεν καταλαβαίνω τι γραφει. Γράμματα, λέξεις ξένες, σε μενα. Ντολμάδες, ...δικοί μου, ...γραμμένες όμως, με ενα αλφαβητο, που μου ειναι ...ξένο

«Βάλε σου λέω, αυτοί θα είναι ...ποταμίσιοι ντολμάδες»