Πολυπρόσωπος μονόλογος

Πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ένας παλιός φίλος. Περισσότερο υποχρέωση παρά επιλογή. Όλοι κι όλοι εννιά θεατές. Χειμωνιάτικο Σαββατόβραδο στα Εξάρχεια. Σε ένα χώρο ...διαμορφωμένο σε θέατρο.

Κάθομαι στην πρώτη σειρά. Τα πόδια μου ακουμπάνε στην σκηνή. Η σκηνή επίπεδη, ένα τραπέζι, μια καρέκλα, ένα παλιό κρεβάτι. Μονόλογος. Οι μονόλογοι όμως ειναι ισχυρά, έντονα ...πολυπρόσωπα έργα. Γιατί ...κανένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ μόνος του. Είναι πάντα μαζί με τους άλλους του εαυτούς, είναι μαζί με τις μνήμες του. Το μοναχικό πρόσωπο στην σκηνή που κάνει παρόντες τους άλλους. Οι συγκρούσεις γίνονται πολύ ισχυρές, και με τους νοερά παρόντες αλλά πάνω απο όλα με τον εαυτό του.

Καμπανέλλης. Ένας Καμπανέλλης που περιγράφει την προσφυγιά.

Κι όχι την προσφυγιά που βιώνει ο καθένας στην μετακίνηση του από τόπο σε τόπο, αλλά αυτήν την προσφυγιά, την εσωτερική, την προσφυγιά μέσα στην ίδια του την ζωή, την προσφυγιά μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, την προσφυγιά του ανθρώπου μέσα στα όνειρα του. Αυτή την τόσο διαχρονική προσφυγιά.

Ένας Καμπανέλλης που περιγράφει τον άνθρωπο, τον Έλληνα, τον γιο του Έλληνα. Με πατέρα και «πατέρα», που έζησε τα μεταπολεμικά χρόνια στην Ελλάδα...

Στην Ελλάδα των πληγών, στην Ελλάδα των αιτημάτων που ζητούσαν εκπλήρωση, στην Ελλάδα της επαρχίας που ερημώνει, και μεταφέρεται στις εσωτερικές αυλές της Αθήνας. Στις αυλές των θαυμάτων.

Στις αυλές που γίνονται πολυκατοικίες, που μέσα τους στοιβάζονται οι άνθρωποι και τα όνειρα τους. Μια άναρχη, γρηγορη ανάπτυξη που ισοπεδώνει, σβηνει, αποξενωνει.

Μια ανάπτυξη, που μετατρέπει το θάμπος των αγώνων για ειρηνική και δίκαιη ζωή σε αγοραπωλησίες ακινήτων, διορατικές τοποθετήσεις κεφαλαίων, χρηματιστηριακά παιχνίδια.
Ένας Καμπανέλλης που ζωγραφίζει λιτά …τον άνθρωπο, τον Έλληνα των μεταπολεμικών χρόνων, των μεταπολιτευτικών χρόνων, έναν άνθρωπο που θέλει, έναν άνθρωπο άξιο, «έναν Οδυσσέα με Ιθάκη αλλά χωρίς Τροία».

Έναν άνθρωπο που κουβαλάει ταυτόχρονα, αυτόν και τον πατέρα του.

«Αυτός και το παντελόνι του»... όπως αφηγείται ο Καμπανέλλης.

Έναν άνθρωπο που πάει να κάνει την αυλή, την αυλή των θαυμάτων, πολυκατοικία. Έναν βιαστικό, πολυάσχολο, πετυχημένο μηχανικό, που …μετρώντας, βρίσκει στα ερείπια του σπιτιού, του σπιτιού που μετριέται η φάτσα του, ο συντελεστής του, το βάθος του, για να αξιοποιηθεί, για να γίνει η πολυκατοικία της αποξένωσης, το ημερολόγιο του μοναχικού «πατέρα» του. Του κάθε «πατέρα» του…

Του εργένη, που έπρεπε να μπαλώσει το παντελόνι του μόνος του, για να είναι αξιοπρεπής, στο γραφείο του, στο Υπουργείο Γεωργίας στο τμήμα Εγγείων Βελτιώσεων. Στο γραφείο του, στην θεσούλα του, που του εξασφάλιζε και ταυτόχρονα του ρήμαζε την ζωή.

Στο «πατέρα» του που έκανε πρόβες, για να τολμήσει να μιλήσει στην ακατάδεχτη γειτόνισσα Σοφία, και μαζί με αυτήν στη Γιαννίνα του στρατοπέδου, στη Διαλεχτή που τον έκανε να σκιρτά στα παιδικά του χρόνια, στην μάννα που τον ανάστησε μέσα στην ανυπέρβλητη φτώχεια, στην γυναίκα-σύζυγο που ναι, αν δεν …έφευγε, θα του παρασκεκόταν, αυτή θα του μπάλωνε το παντελόνι. Αλλά… έφυγε.

Και που αυτός, ο «πατέρας», της προσφέρει λατρευτικά την τιμή και την δικαιοσύνη που της στέρησε …ο Θεός… η Τύχη… η Μοίρα… και συνάμα της προσφέρει, την αθανασία που έτσι κι αλλιώς κερδίζουν οι αγαπημένοι μας νεκροί, ζώντας στη μνήμη, στα όνειρα, στο νου και στη καρδιά μας.

Πνίγομαι, ο κόμπος δεν καταπίνεται με τίποτα, νοιώθω την ανάγκη του αέρα, νοιώθω την ανάγκη του τσιγάρου. Αναγκη που ξεκινάει από το κεφάλι μου που βουίζει, με όσα δεν έχω ζήσει αλλά τόσο έντονα κουβαλάω στα κύτταρα μου, μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου… των ποδιών μου που πατάνε μέσα στην σκηνή…

Θέλω να βγω από αυτό το τούνελ, θέλω να βγω από αυτή την σκηνή, θέλω να βγώ απο αυτήν την μητρα που με γεννησε, θέλω να βγω έξω στο δρόμο, εκεί που οι πολυκατοικίες νομίζεις ότι ακουμπάνε στο τελείωμα τους η μια την άλλη, εκεί που τα αυτοκίνητα διασχίζουν τον δρόμο γεμάτα με τις Σαββατιάτικες παρέες. Θέλω να βγω …έξω. Πρέπει να βγω ...έξω από αυτό.

Εννιά θεατές, πρώτη σειρά, η πόρτα μακριά, πως να εξηγήσεις... ότι τόση αλήθεια δεν την αντέχεις;
Και ο …πολυπρόσωπος μονόλογος συνεχίζεται, και η εσωτερική προσφυγιά… δεν έχει τέλος. Τα πόδια μου πάντα μέσα στην σκηνή. Ολόκληρη βουτηγμένη μέσα στην σκηνή.
Στη σκηνή του πατέρα, του παππού, του γείτονα, του φίλου, του διπλανού, της πατρίδας, της μνήμης που δεν ξέρω αλλά μου ανοίγει βάναυσα τις μπουκαπορτες του πελάγου και με καταπίνει. Κι αυτός… να μιλάει με το παντελόνι του.


Γιατί το θυμήθηκα σήμερα;

Γιατί να θυμήθηκα σήμερα, ένα καλοκαιριάτικο πρωινό, μία χειμωνιάτικη παράσταση σε ένα χώρο που έμοιαζε με θέατρο;
Ίσως γιατί συνήθως, στα ελληνικά καλοκαίρια ο ήλιος παίζει μόνος του, χωρίς τα σύννεφα να τον ανταγωνίζονται όπως σήμερα. Ίσως γιατί τα ελληνικά καλοκαίρια δεν μας έχουν συνηθίσει σε σκιές, πολύ έντονο το φως, τις στραγγαλίζει.

Ίσως γιατί στα ελληνικά καλοκαίρια, ο κόσμος προετοιμάζει τις διακοπές του, την φυγή από τις εσωτερικές προσφυγιές, ίσως γιατί τα ελληνικά καλοκαίρια κάνουν τους μονολόγους πολυπρόσωπα έργα…
Αλλά να σήμερα είναι ένα περίεργα μουντό Δευτεριάτικο καλοκαιρινό πρωινό. Ένα πρωινό που το χρώμα του, οι μυρωδιες του, μοιάζουν χειμωνιάτικες.
Ή ίσως πάλι, γιατί μετά από την γιορτή, νοιώθεις πιο έντονα αυτό το πάτημα, η μνημη που δεν εχεις κι όμως τα ποδια σου ειναι εκει.

Για όλα φταινε οι γκομενες...

Παλιό... δεν ακούγεται πια... δεν θυμόμουν τους ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΥΣ του, στίχους του ...ίσως μόνο την ατάκα... ίσως μόνο την καλύτερη δικαιολογία που έχει γραφτεί ποτέ.... Δικαιολογία, δια πάσα ...νοσον, δια πάσαν ...ατυχία, ανοησία, κακία, ηλιθιοτητα, κακοδαιμονία ή απλή μαλακια...

Επίκαιρο... για ποιο θέμα; ...για όλα... για όλα όσα συμβαίνουν και για όλα όσα δεν συμβαίνουν. Για όλα όσα ...χρειάζονται δικαιολογίες...
Γιατί...

«Το να λέει όμως κανένας την αλήθεια

είναι μια πολύ κακή συνήθεια

που αν την έχεις την πληρώνεις κάπως ακριβά»

Γιατί οι αλήθειες είναι ακριβές, γιατί τα ψέματα είναι πανάκριβα, γιατί τo ...κάλπικο, το κίβδηλο, το fake …είναι τζάμπα.

για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρωην και οι επόμενες ανώνυμες και επώνυμες και γενικώς

.

Παρθενώνες...

«Φανερά συγκινημένος στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, τόνισε ότι η Ελλάδα αποδεικνύει το σεβασμό της προς την ιστορία. «Ο Παρθενώνας είναι ένα μεγαλοπρεπές μνημείο που οικοδομήθηκε για να τιμήσει τις σπουδαιότερες των αρετών, αυτές που αντιπροσώπευε η λατρεία προς τη θεά Αθηνά». Ο Κάρολος Παπούλιας δεν παρελειψε να στείλει το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση για την ανάγκη επιστροφής των μαρμάρων που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο…

Στο γραφείο του Κάρολου Παπούλια, σε λίγες μερες, αμεσως μόλις περάσει από το ΣΤΕ, για το τυπικο έλεγχο, θα βρίσκεται ζητώντας την υπογραφή του, το νέο Π.Δ. που τροποποιεί το ΠΔ 90/2008, και καταργεί τον δεύτερο βαθμό εξέτασης των αιτημάτων των προσφύγων για την χορήγηση άσυλου. Το άσυλο της ντροπής. Το άσυλο που στην Ελλάδα χορηγείται στο χαμηλότερο ευρωπαϊκό ποσοστό. Στο 0.83% των αιτούντων προσφύγων.

Η Ελλάδα, ζητάει τα μάρμαρα της πίσω, τα εισιτήρια του Μουσείου, είναι προπωλημένα μέχρι το τέλος Αυγούστου, το γεγονός των εγκαινίων, καλύπτουν 48 κάμερες και αυτές με την σειρά τους αναμεταδίδουν στιγμιότυπα της λαμπρης γιορτής του πολιτισμού, σε όλα τα ενημερωτικά μέσα του πλανήτη.
Το μήνυμα μας σαφές προς …Άγγλους και όσους πάνε να μας κουνηθούν. Η Ελλάδα του 21ου αιώνα φορώντας τα καλά της, ..φωνάζει:"φέρτε πίσω τα κλεμμένα". Άλλωστε αυτό είναι ένα διαχρονικό ...σύνθημα στην Ελλάδα… Και η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…Η Ελλάδα της Μανωλάδας, η Ελλάδα, της Πέτρου Ράλλη, που κάθε Σαββατοκυριακο μαζεύονται ουρές εξαθλιωμένων, καραβοτσακισμένων, και επιζησάντων του ναρκοπέδιου του Έβρου, προσφυγες, ζητώντας στον ήλιο μοίρα. Σε έναν ήλιο… μια μοίρα.

Σε ένα εξάμηνο, έξω από την Αστυνομική Διευθυνση της Πέτρου Ράλλη, είχαμε τρεις ανθρώπους νεκρούς… κανείς δεν ξέρει γιατί, κανείς δεν έψαξε πως… δεν πειράζει …ήταν λαθρομετανάστες. Ποιος νοιάζεται για τα λαθραία;

Η Ελλάδα υστερικά τηλεπαραθυριαζεται κουνώντας το δάχτυλο οι μεν στους δε, όχι δεν είναι του Καραμανλή το Μουσείο, είναι της Μελίνας.

Η Μελίνα, δεν ζει πια εδώ...

Κι ίσως αν ζούσε, θα την πονούσε πολύ, να ακούει την επίσημη θέση του ΠΑΣΟΚ, για «μηδενική λαθρομετανάστευση». Ίσως η Μελίνα της Αθήνας…να ειχε το κουραγιο να ονομασει τις επαναπροωθήσεις… όπως τους πρέπουν... ξενηλασίες

«Η Ελλαδα, διδάσκει πολιτισμό», η Ελλαδα του 21ου αιώνα που φτιάχνει στρατόπεδα, η Ελλάδα που δεν σέβεται κανέναν διεθνή κανόνα δικαίου στο θέμα των προσφυγων, η Ελλάδα που έχει κλειστές με λουκέτα παιδικές χαρές και απέξω κρεμάει την πινακίδα «απαγορεύονται οι ξένοι»

«Για όλους τους Έλληνες τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου Ακρόπολης ήταν μια στιγμή υπερηφάνειας για αυτό το σύγχρονο μνημείο Πολιτισμού».

Στην Ελλάδα που από το 2000 μέχρι και σήμερα, τώρα αυτην τη στιγμή που μιλάμε, ισχύει η κατάπτυστη εγκύκλιος (Υ4α/οικ.8992, 13-7-2000) του πρώην υπουργού Υγείας Αλ. Παπαδόπουλου. Ναι του Αλεκου Παπαδοπουλου, αυτου με τα «Βηματα του Εστερναχ» που στην εκδηλωση παρουσιασης του βιβλίου του, στην Παλαια Βουλή, συνέρευσε όλη η πολιτική «αφρόκρεμα» της Αθηνας. Η εγκύκλιος που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ στα δημόσια νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας της χώρας, δηλαδή ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ στους γιατρούς αυτής της χώρας, να αντιμετωπίζουν τακτικά, αλλά και έκτακτα περιστατικά μεταναστών, οι οποίοι στερούνται των νομιμοποιητικών εγγράφων παραμονής στην Ελλάδα. Η εγκυκλιος που εκφοβιζει τους γιατρους των δημοσιων νοσοκομέιων με πειθαρχικές κυρωσεις, αν περιθαλψουν τον...παρανομο, τον άρρωστο ή τραυματία ΛΑΘΡΑΙΟ άνθρωπο.

Αν ένας θεσμός κατόρθωσε να μείνει στο απυρόβλητο σε αυτήν την έρημη χώρα, που την κατοικούν …ως επί το πλείστον …Υπερήφανοι Έλληνες, είναι ο θεσμός της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Και άντεξε …και με τον Κώστα Στεφανόπουλο, αλλά και με τον Καρολο Παπουλια. Ας αντεξει τουλάχιστον αυτός ο ελαχιστος...

Ας κρατησει κάποια ψηγματα αξιοπρέπειας αυτή η χώρα. Μην την καταρρακώσετε και αυτή, κ Παπουλια. Μην βάλετε την υπογραφή σας στο σχεδιο Προεδρικού Διατάγματος που καταγγέλλεται και από την Διεθνή Αμνηστία, και από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, σαν κατ’ ευθείαν παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, σαν προσβολή κάθε έννοιας νομικού πολιτισμού.

Πιθανότατα τα μάρμαρα να ζητούν και την Πατρίδα τους, και προστασία και ήλιο. Αλλά στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, άνθρωποι, πρόσφυγες, ζητούν την προστασία μας. Ζητουν εδώ ή αλλου μια μοίρα στον ήλιο. Προσφυγες αλλά και γηγενείς, ζητούν να γίνουν στοιχειωδώς σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα...

Έλληνες ζητούν να κρατήσουν κάποια στοιχειώδη αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια.

Το Γουανταναμο, δεν είναι μόνο στην Κούβα.

Η Γάζα δεν είναι μόνο στην Παλαιστίνη.

Ο Παρθενώνας, είναι στην Ελλάδα. Ας τον κρατήσουμε εδώ. Όσο λαμπερό του αξίζει. Όσο περήφανους μας αξίζει.

Οδος Σαλαμινας, πισω αυλή της Πετρου Ράλλη, Γενάρης 2009, Σαβατο ξημερωματα

"Ο δρόμος είναι αθέατος από την Πέτρου Ράλλη, όπως αθέατοι είναι για το κράτος όσοι πλημμυρίζουν το δρόμο κάθε Παρασκευή βράδυ."

Δικηγοροι για τα δικαιωματα των μεταναστών

Πολύ προσωπικά...

Προερχόμενη από ένα σχολικό εκπαιδευτικό σύστημα που ο μαθητής απαντούσε στην όποια ερώτηση εξετάσεων, με την απάντηση του βιβλίου και έλυνε τις ασκήσεις με την μεθοδολογία του φροντιστηρίου, βρέθηκα σε ένα Πανεπιστήμιο που δειλά δειλά τότε, κάποιοι από τους καθηγητές μου, είχαν εισάγει το σύστημα multiple choice στις εξεταστικές.

Μπορείς να έχεις, όποια βιβλιογραφία τραβάει η ψυχή σου μαζί σου, κάνε ότι… θέλεις αλλά πες μου ποια είναι η σωστή απάντηση, πες μου ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος.

Τον Φλεβάρη του πρώτου έτους, στο πρώτο μάθημα που θα εξεταζόμουν έτσι, πετούσα από την χαρά μου. Ξεσήκωσα τρεις τσάντες βιβλία, τα έστησα γύρω τριγύρω μου στο έδρανο, του μικρού αμφιθέατρου που έδινα το μάθημα, επιτέλους οι εξετάσεις αυτής της ζωής γίνονταν εύκολες, και… για πρώτη φορά σε εξετάσεις, απέτυχα.

Να είναι …εφηβικό το τραύμα; Να μην ωρίμασα ποτέ; Δεν ξέρω.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι …στο multiple choice της ζωής, το επιλέξτε το σωστό ή λάθος, το τσεκάρετε την …σωστή απάντηση, με αφήνει πάντα σκεπτική, με το μολυβι πάντα αμήχανο να τικάρει αυτό το σωστό ή το «σωστό» σε αυτό το ρημαδόχαρτο της μικρής και μεγάλης μου καθημερινότητας…

Οι δισταγμοί στην ζωή, πληρώνονται πάντα, και μάλιστα πάρα πολύ ακριβά, τα «κουτάκια» τα …τικάρω, με ρυθμούς που πολύ συχνά είναι τόσο ταχείς που με τρομάζουν, περνάω και …το μάθημα, αλλά μένει πάντα μέσα μου, η αμφιβολία …του πόσο σωστό ήταν εκείνο το «σωστό η λάθος». Εκείνο που πίστεψα, εκείνο που είπα, εκείνο που έπραξα. Πολλές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει τα αποτελέσματα, τον …βαθμό, και να σκέφτεται ότι τον κορόιδεψα …τον «καθηγητή», με πέρασε το μάθημα, αλλά τελικά η απάντηση ήταν λάθος.

Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου, να φωνάζει δυνατά, πολύ δυνατά, την άποψη μου, την θέση μου, και η ένταση της …φωνής μου, το μέγεθος του πάθους μου, ήταν σχεδόν πάντα αντιστρόφως ανάλογη της βεβαιότητας μου. Όσο περισσότερο το …μέσα μου, αμφέβαλλε, τόσο το έξω μου… επιχειρούσε να επιβάλλει το να ακουστεί η φωνή μου πιο δυνατά από τις άλλες.

Όπως όλοι μας, πέρασα, περνάω και θα περνάω συνέχεια …εξετάσεις …με multiple choice. Κουτάκια που με βεβαιότητα κάποτε …τσέκαρα σαν σωστά, σήμερα μου φαίνονται ακραία, απαράδεκτα …λανθασμένα.

Έμαθα ότι είναι τόσες πολλές οι παράμετροι, τόσο διαφορετικοί οι συντελεστές βαρύτητας για τον καθέναν μας, τόσο διαφορετικές οι λύσεις που ικανοποιούν… την εξίσωση, που η λέξη «ίσως», η λέξη «σχετικά», η λέξη «μπορεί», είναι η …σωστή απάντηση. Αλλά ποτέ ή σχεδόν ποτέ…δεν υπάρχει κουτάκι για αυτήν. Αν εξαντληθείς στο «ίσως», στο «σχετικά», στο «μπορεί», δεν θα κάνεις ποτέ τίποτα. Και το τίποτα, είναι πολύ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ από το λάθος.
Κι ίσως κάτι να ...επέλεξα, μέσα από αυτήν την πορεία. Ναι, προτιμώ τον ληστή από τον Πόντιο Πιλάτο.

Σήμερα, που βλέπω αυτήν την αμήχανη Αριστερά, αυτήν που ουρλιάζει στα κανάλια της τηλεόρασης, ναι στα κανάλια που αντικατέστησαν τους δρόμους, τους χώρους δουλειάς, την κοινωνία, …το σωστό και το λάθος, σκέφτομαι πάλι εξετάσεις.
Αυτή την Αριστερά, «συστημική» και «ριζοσπαστική», που… τικαρησε λάθος, που επέλεξε επικίνδυνα αδιέξοδα, που επέλεξε να είναι ο Πόντιος Πιλάτος του συστήματος… παραχωρώντας τα πάντα στον ληστή, που επέλεξε να κοιτάζεται αυτάρεσκα στον καθρέφτη…παραχωρώντας την θέση της σε επαγγελματίες λογάδες, που παράγουν μόνο χαριτωμένα τσιτάτα, και πιασαρικα ευφυολογήματα, σήμερα που κάποιος κηδεύεται από το γάζωμα με 24 σφαίρες κάποιων «επαναστατών» μιας σέχτας και που η Αριστερά δεν δεν εχει λόγο, δεν κινητοποιεί τον κόσμο να βγει στον δρόμο και να περιφρουρησει την Δημοκρατία του. Σήμερα που θα έπρεπε να είχαμε τα …Ιουνιανά…

Σήμερα που κάποιος Μανώλης, πρώην εργατοπατέρας, και επαγγελματίας του φτυσίματος, διαπραγματεύεται αν θα ρίξει την παραπαίουσα Κυβέρνηση, για να εκλεγεί βοηθός διαχειριστή της πολυκατοικίας που μετακομίζει ακροδεξιά, σήμερα θα ήθελα, έτσι …για να πάει καλά η μέρα, ο Αλέκος Αλαβάνος, να πει όσο καθαρά και δυνατά γίνεται, «παραιτούμαι γιατί έκανα λάθος».

Σήμερα θα ήθελα, ο Αλέκος Αλαβάνος, να μας δει 12.000.000 ανθρώπους στα μάτια, Έλληνες και μετανάστες (που το πιθανότερο είναι, οι μετανάστες να μην το μάθουν ποτέ, αλλά που αυτοί είχαν και την μεγαλύτερη ανάγκη ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ προστασίας από τη …ριζοσπαστική αριστερά, αυτοί που είναι οι πιο ξεπουλημένοι, οι πιο χαμένοι όλου αυτού του φιάσκου ) και να μας πει ότι η Αριστερά ακόμα και όταν χάνει τον δρόμο της, ακόμα όταν κινείται στα όρια του κινηματικού λαϊκισμού, ακόμα κι όταν η …ριζοσπαστική αριστερά βαλτώνει γιατί στηρίζεται στην απογοήτευση, και στην απελπισία που προκαλεί η σταλινική κομμουνιστική Αριστερά και η ανύπαρκτη σοσιαλδημοκρατία και όχι στην ακτινοβολία του αιχμηρού, του καινούργιου, του καινοτόμου, του διακριτού ιδεολογικού λόγου, έχει τα κότσια, να σηκώσει το κεφάλι και να πει… Έκανα λάθος…

Ελπιζω ότι, για την τιμή σε …ότι έχει απομείνει να οριζεται σαν αξιοπρέπεια, ο Αλαβάνος δεν θα γίνει ούτε ο …Μανωλης του χώρου του, και πολύ περισσότερο… ένας ακόμα Πόντιος Πιλάτος.

Ένας...

Όταν έγραφα ότι το μήνυμα των ευρωεκλογών ήταν... πέλαγος, εννοούσα ότι το μήνυμα... αυτή η πολύφερνη νύφη, ο λαός, ο κόσμος, οι ψηφοφόροι, το έβαλαν σε ένα μπουκάλι και το πέταξαν στο πέλαγος. Προφανώς, ακόμα δεν ξεβράστηκε το μπουκάλι στην ακτή, ή ο καθένας βρήκε από ένα άδειο μπουκάλι, πλαστογράφησε το ...μήνυμα, και μας το ...ανακοίνωσε.

Και μιας που το μήνυμα μάλλον θα παραμείνει μέσα στο μπουκάλι και θα ταξιδεύει στο πέλαγος, και επειδή αργία μήτηρ πάσης κακίας, τα Κόμματα μας αποφάσισαν να κάνουν επαναστατική γυμναστική και να ασχοληθούν με κάτι που είναι «εύκολο», πιασαρικο, και στα μέτρα των ελάχιστων και τραγικών δυνατοτήτων τους. Αποφάσισαν να ασχοληθούν με το αυξανόμενο ακροατήριο του ντεμέκ ακροδεξιού Καρατζαφέρη.
Αποφάσισαν να λύσουν το πρόβλημα της ...μετανάστευσης... Έτσι...τσακ μπαμ. Γιατί η ελληνική πολιτική σκηνή είναι να μην πάρει μπρος...έτσι και πάρει, τίποτα δεν την σταματά. Εδώ πάμε να ξαναγράψουμε την ιστορία της ανθρωπότητας. Έτσι, αλά Ελληνικά...

Ακούμε, βλέπουμε, και διαισθανόμαστε αδιανόητα και απίστευτα πράγματα. Λέξεις τραγικές, λέξεις φορτισμένες, λέξεις επικίνδυνες...γίνονται κλισεδάκια στα στόματα των πολιτικών, των τηλε-μαϊντανών, των τηλε-οικοδεσποτών, αλλά και πολιτών...
Λέξεις όπως «επιχείρηση σκούπα», μας ακούγονται πια οικείες, κοινές, καθημερινές, λέξεις όπως... «στρατόπεδα» τις βαφτίζουμε με διάφορες πολιτικά ορθές ονομασίες, ο καθένας πετάει και ένα νούμερο, έτσι ποιος θα πει το πιο εντυπωσιακό, αυτό που θα του επιτρέψει δυο επιπλέον λεπτά τηλεοπτικού χρόνου.

Δεν θα πω κανείς-θα ήταν πραγματικά αφοριστικό- αλλά λίγοι, ελάχιστοι σχετικά με τα τηλεσκουπίδια-, και πολιτικοί και πολίτες, λένε αυτό που όλοι ξέρουμε. Ότι η ιστορία της ανθρωπότητας, από τα βάθη των αιώνων, γράφεται με την μετανάστευση. Και όποιος δεν το δει έτσι, καλός είναι για το πεντάλεπτο τηλεοπτικού χρόνου που του αναλογεί, αλλά για το πεντάλεπτο...

Για να τελειώνει το παραμύθι των αποτελεσματικών πολιτικών των «πολιτικών» μας, ας έχει κάποιος τα κότσια να πει, ότι η μετανάστευση... ΔΕΝ έχει προφανείς λύσεις «αντιμετώπισης». Έχει απλά, κάποιες διαχειριστικές προσεγγίσεις.
Και αυτό γιατί καμιά μεταναστευτική πολιτική, σε κανέναν τόπο, δεν μπόρεσε να ελέγξει την απελπισία. Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να την τιθασεύσει. Μόνο να την διαχειριστεί.

Και μιλάμε για απελπισμένους. Όταν μιλάμε για …λαθρομετανάστευση, ουσιαστικά αναφερόμαστε στους Ασιάτες και Αφρικανούς μετανάστες.

Αναφερόμαστε σε ανθρώπους που ότι και να γίνει, πίσω δεν γυρίζουν.

Γιατί.. πίσω υπάρχει η φυλακή και τα βασανιστήρια, γιατί πίσω υπάρχουν οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές μαφίες που έχουν δολοφονήσει, τον αδελφό, τον πατέρα ή τον φίλο τους, μη χαλαλίζοντας καν μια σφαίρα, έχουν δολοφονήσει με φρικτά βασανιστήρια, για παραδειγματισμό, τον γείτονα, και αυτό το ίδιο ακριβώς, περιμένει κι όποιον... επαναπροωθήσουμε(!!!!) πίσω.

Γιατί πίσω ξεπουλήθηκαν (ας σηκώσουμε μια φορά, το βλέμμα κι ας ρωτήσουμε όποιον βρεθεί στον δρόμο μας, τι ακριβώς σημαίνει «ξεπουλήθηκαν») αδελφές, παιδιά, μανάδες στον δουλέμπορο, για να βρεθούν τα 5000-6000 δολάρια, γιατί πίσω υπάρχουν 7-8-10-15 στόματα που περιμένουν το έμβασμα των 100 ευρώ του ...λαθρομετανάστη για να φάνε ένα μήνα.

Γιατί το πίσω... δεν υπάρχει. Γιατί για τον απελπισμένο, υπάρχει μόνο το μπροστά.

Τι είναι στην Ελλάδα του σήμερα, αυτό το ...μπροστά; Είναι η «αγκαλιά» του μαφιόζου, που για ένα ξεροκόμματο, για αυτά τα 100 ευρω τον μήνα, θα τον κάνει ναρκεμπορο, νταβατζή, εκδιδόμενο, δολοφόνο, στυγερό ληστή, πωλητή προϊόντων-μαϊμούδων, πωλητή λουλουδιών, καθαριστή τζαμιών ή το ακόμα χειρότερο εξολοθρευτή του σημερινού μετανάστη για να επιβιώσει ο ...χθεσινός.
Σε μια χώρα, με σύνορα όλο το Αιγαίο και τον Έβρο (και ναι υπάρχει ακόμα το ναρκοπέδιο του Έβρου), που έχει μόνο ένα κέντρο υποβολής αίτησης πολιτικού άσυλου, αυτό της Πέτρου Ράλλη δεν μιλάμε για μεταναστευτική πολιτική, μιλάμε για απύθμενη βλακεία(;;;;) ή.....

Οι κινήσεις εντυπωσιασμού…είναι έτοιμες…

Το ακροατήριο του, διψάει να δει τον Καραμανλή να σηκώνεται από την πολυθρόνα. Οι ψηφοφόροι- τηλεθεατές, ζητούν να ακούσουν από τον κάθε πολιτικό που ψηφίσαν ή που θα ψηφίσουν να τρίψει το λυχνάρι του Αλλαντίν και να εξαφανίσει... το πρόβλημα.
Οι κρεατομηχανές γυαλίζονται, οι φασίστες αναρχοκομμουνιστομαλάκες και οι φασίστες χρυσαυγίτες, θα παίξουν τα παιχνιδάκια τους στις πλάτες των κολασμένων και των κατοικων που ειδαν τις γειτονιές τους να γινονται γκετο, οι μαφιόζοι τρίβουν τα χέρια (κατακόρυφη αύξηση του τζίρου τους), οι κατασκευαστές ονειρεύονται το Soho του ιστορικού κέντρου, οι κάτοικοι έχουν φτάσει και ξεπεράσει τα όρια τους, η κοινωνία πείστηκε ότι η λαθρομετανάστευση …είναι φαινόμενο, που χρήζει αστυνομικής αντιμετώπισης.

Η Πολιτεία, αντί να προσανατολιστεί ...στο μόνο προφανές, δηλαδή με το που εντοπίζεται κάποιος παράνομος μετανάστης, αντί αυτού του εφιαλτικού... «ρουχ αλ Ομόνοια» που όλοι ξέρουμε τα αποτελεσματα του, αυτός να καταγράφεται και να παίρνει μία στοιχειώδη ροζ ή ότι άλλη κάρτα με ένα στοιχειώδες ονοματεπώνυμο και χώρα προέλευσης(αλλά τότε θα ειχαμε ποιοτικά και ποσοτικά στοιχέια, τότε θα ξεραμε για ποιο πραγμα μιλάμε...και κανείς δεν θέλει ...ακριβή στοιχεία), αντί να σπάσουν τα γκέτο και την περιθωριοποίηση και κατ’ επέκταση την εγκληματικότητα που αυτά αναπαράγουν, επιχειρούν να δημιουργήσουν και άλλη γκετοποιηση και άλλη περιθωριοποίηση.

Κανείς, μα κανείς...δεν έχει λύση. Τον απελπισμένο, δεν μπορείς να τον απελπίσεις περισσότερο.
Είναι το λιγότερο αστείο να προσπαθείς να βρεις αν οι κάτοικοι έχουν δίκιο, αν οι νόμιμοι έχουν δίκιο, αν οι παράνομοι έχουν δίκιο. Τα ...δίκια όλων, είναι κουβάρι αξεδιάλυτο.
Η παράνομη μετανάστευση, δεν είναι ζήτημα που μπορεί να λύσει η ...αστυνομία. Και πριν η Πολιτεία, συζητήσει λύσεις, πρέπει πρώτα η κοινωνία να το αντιμετωπίσει κατάματα.

Και η κοινωνία...δεν είναι κάτι γενικό και αόριστο.

Η κοινωνία είναι ο καθένας από εμάς. Πριν... ακούσουμε τον κάθε πολιτικό... πριν κλείσουμε τα μάτια, ας τα ανοίξουμε και ας αντικρίσουμε ο καθένας μας, ο ΚΑΘΕΝΑΣ μας, έναν ...ξένο. Έναν ξένο… που του λείπουν οι άνθρωποι του, οι λέξεις τους, οι λιακάδες του, οι βροχές του, οι μυρωδιές του, η Πατρίδα του. Ο καθένας μας, όταν ακούει την λέξη λαθρομετανάστης, ας φέρει στα μάτια του, έναν …μόνο έναν απελπισμένο, ανασφαλή, απίστευτα φοβισμένο, έρμαιο πληροφοριών και παραπληροφοριών, μαφιοζων, κοινοτήτων και εμπόρων.
Ας πούμε καθαρά και ξάστερα ότι ...σήμερα, ΣΗΜΕΡΑ που μιλάμε,

• μειώνω την εισροή, σημαίνει: τους αφήνω να πνίγουν στην θάλασσα,
  
• σταθμοί υποδοχής μεταναστών σημαίνει: γκετοποιημένες φυλακές για ένα χρόνο, και ...μετά βλέπουμε, θα έχουν περάσει και οι εθνικές εκλογές
  
• επαναπροώθηση σημαίνει: ξαναστέλνω τον κολασμένο, πίσω στην κόλαση του. Δεν θα πάει, ή θα ξαναέρθει. Οι μόνοι που τρελαίνονται από την χαρά τους, με αυτό το σενάριο, είναι οι δουλέμποροι.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε, αλλά για μια φορά, για μια μοναδική φορά, αυτή η άθλια υποκριτική κοινωνία ας ξέρει για ποιο πράγμα μιλάει. Όχι με ωραιοποιήσεις, όχι με στρογγυλέματα, όχι κρύβοντας ακομα μια φορά, την βρωμιά της υποκρισίας μας που σημερα την λέμε πολιτική ορθοτητα, κάτω από το χαλί.
Ας βάλουμε καλά μέσα στο μυαλό μας ότι προφανείς λύσεις πέρα από τις γνωστές ναζιστικές, δεν υπάρχουν. Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης... απλά μπορεί κατά περιόδους να οξύνεται ή να αμβλύνεται, και απλά στα πλαίσια των ανθρωπιστικών κατακτήσεων τόσων αιώνων, μπορούμε στοιχειωδώς να το διαχειριστούμε. Αλλά ...όχι τσιτάτα... όχι λαθρομετανάστευση, όχι λαθρομετανάστες. Ένας. Ένας άνθρωπος. Ένας ξένος. Ένας....

Χυλόπιτα...

Ναι, το ξέρω... θα ορθοποδήσω, θα το ξεπεράσω και θα σταθώ πάλι στα πόδια μου... Ο παντοτινός σύμμαχος κάθε πόνου... ο πανδαμάτωρ χρόνος.... Ναι, θα σβήσω το μήνυμα του, αυτό το «δεν σε θέλω πια», και θα προσπαθήσω να τον ξεχάσω...
Ο έρωτας είναι τυφλός; Μπορεί... Μόνη μου παρηγοριά μου αυτό το παλαιικό τραγουδάκι της Βέμπο...
Δεν είναι γόης/ δεν είναι ωραίος/ και κολυμπάει/ μέσα στο ...χρέος/ γιατί;

κι όλο τα πίνει/ κι όλο τα σπάει/ κι όλο σε μένα/ μετά ξεσπάει/ γιατί;

Τον ...πήγα από την πρώτη στιγμή... Όχι, δεν τον εκτίμησα ποτέ, δεν τον πίστεψα ποτέ, δεν με συγκίνησε ποτέ. Αλλά γέλασα, με έκανε και γέλασα. Αλήθεια υπάρχει μεγαλύτερο προσόν από το χιούμορ σε έναν άνδρα; Μην απαντήσετε...ρητορική ήταν η ερώτηση....

Επαγγελματίας γκαφατζής, επαγγελματίας loser, δεν εργάστηκε ποτέ πουθενά αλλού παρά μόνο στην πολιτική showbiz. Αλλά εκεί δεν τα πήγε και άσχημα από άποψη καριέρας...και μόνον. Ακόμα και διάδοχος κόντεψε να χριστεί, αν πέρναγε μια μικρή δοκιμασία. Να νικήσει κάποιον... να κερδίσει ένα τίποτα.
Απέτυχε, το έβλεπε, κι όταν το συνειδητοποίησε το κάζο που ερχόταν, μη αντέχοντας ο καλός μου να χάσει από ένα ...τίποτα, έκανε μια ηρωική έξοδο. Αποφάσισε ότι είναι καλύτερα να γίνει ένας πληθωρικός γραφικός, κάποιος που δεν μπορεί να ελέγξει το υποτιθέμενο ...πληθωρικό ταμπεραμέντο του, παρά ένα ...τίποτα, που θα έχει φάει χώμα από ένα ...τίποτα.

Επαγγελματίας της γκάφας, επαγγελματίας της συγνώμης, σε ...ιθαγενείς και αλλοδαπούς, έκανε κάτι παλληκαρισμούς, κάτι ταρζανιές ο άνθρωπος μου, και μετά μάζευε τα βρεγμένα του, και ψέλλιζε την συγνώμη.

Ανεξάντλητος, όταν η καρδάρα με το γάλα δεν είχε σταγόνα μέσα, της έδινε μια κλωτσιά και την πέταγε κάτω. Καυγατζής με καλό timing... όποτε ένοιωθε ότι η επικαιρότητα τον ξεπερνούσε, έκανε ένα τζερτζελο, διεκδικώντας και αυτός τον χρόνο του χαβαλέ του.
Δεν έπληξα ποτέ μαζί του. Και υπάρχει μεγαλύτερο προσόν σε έναν άνδρα από το να μην πλήττεις ποτέ; Μην απαντήσετε λέμε...ρητορική η ερώτηση.

Και πάνω που κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια μεταξύ μας, έτσι ...για μια συμπεριφορά μου, για ένα ΤΙΠΟΤΑ, μου έστειλε τελεσίγραφο. Δεν σε θέλω πια, μην έρθεις ποτέ σε εμένα, μην τολμήσεις ούτε σταυρό να βάλεις κοντά στο τιμημένο όνομα μου...
Και για να επισημοποιήσει και το τέλος της ...σχέσης μας... μου αφιέρωσε και μια φράση από τον Επιτάφιο... Μόνοι γαρ τον τε μηδέν τωνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλ' αχρείον νομίζουμε.
Δεν είμαι καλή στα αρχαία του είπα πνίγοντας τους λυγμούς της απόγνωσης μου. Καταδέχτηκε, έτσι σαν ένα τελευταίο αντίο, να μου το μεταφράσει. Θεωρούμε αχρείο κι όχι απράγμονα όποιον δεν μετέχει στα κοινά.

Εμένα Θόδωρε; Εμένα ...Πάγκαλε μου; Εμένα φτύνεις έτσι; Εμένα δεν χρειάζεσαι; Σε εμένα λες ότι με είδες με το τζιπ και την Φιλιπινέζα μου να κάνω μπάνιο στην Ελευσίνα, αντί να πράττω το καθήκον μου, ψηφίζοντας εσένα και τους ομοίους σου; Δεν με είδες καλά Θόδωρε μου, δεν ήμουν εγώ στην πλαζ της Ελευσίνας...

Και εγώ καλέ μου, μαζί με εσένα Επιτάφιο διάβαζα. Εσύ για να τον προβάρεις στα κανάλια και εγώ ..ε, όσο να πεις ένας ...Επιτάφιος, πάντα χρειάζεται. Και κοίτα τι βρήκα Θόδωρε...

«Φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ' ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας». Ναι, ασφαλώς να στο ....μεταφράσω καλέ μου... Αει και πηδήξου ρε Πάγκαλε... λέει ο ...Θουκυδίδης... Εγώ πάλι... ΤΙΠΟΤΑ.