"Happy Easter" και .................

Συχωριανοί μου, ήρθε η ώρα να σας ευχηθώ και εγώ το Καλό Πάσχα, έτσι να μην λέτε ότι είμαι αντικοινωνική. Δεν μου φτάνουν οι κατηγορίες για αποκλίνουσες πολιτικές συμπεριφορές, καιρός είναι τώρα να μου χρεώνετε και αντικοινωνικές.
Επίσης πρέπει να σας ευχηθώ και για την .......Ανάσταση. Ναι, αυτές τις απίστευτες ευχές, που πέραν από τη συγκεκριμένη Ανάσταση του Ιησού, που ανασταίνετε ούτως ή άλλως εδώ και 20 αιώνες, συνήθως υποκρύπτουν και μια δεύτερη ερμηνεία, για την Ανάσταση του Έθνους( Ψωμιάδης), για την Ανάσταση του Κόμματος (ΓΑΠ), για την Ανάσταση του Ουμανισμού(Παπούλιας), για την Ανάσταση των ανθρώπινων σχέσεων(Τριανταφυλόπουλος) και συχνά για την Ανάσταση του Έρωτα (χμ!!!!!!!!), ο οποίος δεν ξυπνάει ο κερατάς με τίποτα. Ειλικρινά πιστεύω ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση, αν ο .....Ιούδας έχει κάνει την δουλειά του, αυτόν ...κλάψτε τον.

Εμένα το Πάσχα δεν μου αρέσει καθόλου για πολλούς λόγους.

Πρώτον: Τα θρησκευτικά δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο. Αν όλοι είναι καλοί, η ιστορία .......δεν τραβάει, ρε παιδιά. Ένας Ιούδας, που αμέσως μετανοεί και κρεμιέται. Ένας Πέτρος, που ακούει κάτι κοκόρια, και ένας Θωμάς που μου κάνει περισσότερο σε ρεαλιστή παρά σε άπιστο. Το μόνο ενδιαφέρον πρόσωπο μου φαινόταν η Μαγδαληνή, αλλά μικρός ο ρόλος.....

Δεύτερον : όλο αυτό το αλισβερίσι, με τον χαμό στις Εθνικές, σχάρες, σούβλες, πεθερές, κουμπάροι, συμπέθεροι και άλλα γραφικά φορτωμένοι στο με 72 δόσεις πρόσφατα αγορασμένο αυτοκίνητο- πήγαινε κυρα μου δεξιά, την ιλαρά έβγαλα, με τα δελτία που επί ένα μήνα βγάζουν στα παράθυρα έναν τσοπάνη, ένα χασάπη και έναν Υπουργό να ανταλλάσσουν απίστευτες ατάκες, με τα κεριά του Επιτάφιου και της Ανάστασης που ......ξαποσταίνει ο από πίσω πιστός Ορθόδοξος πάνω στις φρεσκοβαμμένες μες της Κυρίας που κότσαρε το ανοιξιάτικο deux pieces, τα μούλικα που σκάνε τις κροτίδες τους στα πόδια μου, το αναστάσιμο τραπέζι που αφού έχεις πιει μέχρι τις 11.30, 8 καραφάκια ούζο, με φουλ μεζέ και έχεις γίνει κουρούμπελο, πρέπει να φας και αυτά τα επιπλέοντα εντόσθια, τα σκυλάδικα μέχρι τις 8 το πρωί για να συνεχίσεις με την τσίμπλα στο μάτι να γυρνάς αυτό το αηδιαστικό ζωντανό σαν τον Αθανάσιο Διάκο.

Τρίτον :τα απίστευτα, mails, sms και τηλέφωνα από ανθρώπους που προσπαθείς μάταια να ξεχάσεις όλο τον χρόνο και που θεωρούν ιερό τους καθήκον να σου στέλνουν /γράφουν /λένε αυγά, λαμπάδες, λουλούδια και απίστευτες κοινοτυπίες του στυλ «Αληθώς ο Κύριος»

Τώρα αν είσαι και τόσο τυχερός να είσαι και φαντάρος, και αντί να χαϊδεύεσαι ανοιξιάτικα με την κοπελιά σου, πρέπει να σουβλίσεις το κοκορέτσι για να βάλεις ηδονικά μια μπουκιά στο κερασένιο στόμα της Αλέκας........, ε, είσαι και πολύ γκαντέμης.

Συχωριανοί μου, μην με παρεξηγείτε.
Σιχαινόμουνα όλη μου την ζωή τις τελετές, τις απέφυγα όσο επιμελέστερα μπορούσα, αλλά δυστυχώς αυτή του Πάσχα την τρώω κάθε χρόνο ......
Και για να σας δώσω το μέτρο της απελπισίας μου, νοιώθω σαν το αρνάκι μιας παλιάς γελοιογραφίας που το γουρουνόπουλο του κάνει πλάκα και του εύχεται «Happy Easter» και ...........το αρνί απαντάει τσαμπουκαλεμένα «Fuck you, asshole»

Ευέλικτο Σαββατοκύριακο

Σκηνή 1η
Ανοιξιάτικο απομεσήμερο Σαββάτου. Κρασάκι, ....φίλοι με πολιτικές, οικολογικές, κοινωνικές, και άλλες .......-ικες ευαισθησίες, συζητούν για την έκθεση Κουκιάδη. Ο καθηγητής και η επιτροπή του, υπερθεματίζουν την ευελιξία .......με ασφάλεια στις απολύσεις και επιχειρηματολογούν για την μείωση των διοικητικών παρεμβάσεων.
Οι .....φίλοι, που στα 20 μας, με hippy chic εμφάνιση ξεροσταλιάζαμε σε εναλλακτικούς χώρους, σε συναυλίες με εναλλακτικούς καλλιτέχνες που αν δεν έχουν πεθάνει από κατάχρηση κόκας, ακόμα θα αναρωτιούνται πόσο ανισόρροποι μπορεί να είμαστε για να εκστασιαζόμαστε και να τους αποθεώνουμε στις Ευρωπαϊκές συναυλίες της αρπαχτής τους.
Οι φίλοι, που μαζί μετρήσαμε τους κόκκους της άμμου ζώντας και μνημονεύοντας ακόμα ψευτοονειρικές βραδιές στην Αιγιάλη
Οι φίλοι που μαζί ανταλλάσσαμε σοβαροφανώς τσιτάτα και ορκιζόμαστε στην σοφία και στην οξυδέρκεια του Μαρξ, του Κέινς, του Γκαλμπρέιθ

Να αλλάξω το τώρα μας;;;; Άβολο.....
Να αλλάξω το πριν μας;;;; Ιερόσυλο....
Άλλο ένα ποτήρι κρασάκι από αυτό που τόσο περήφανα μας παρουσίασε ο παλιός μου φίλος και νυν περήφανος οικοδεσπότης, άραγμα σε μια βαθιά πολυθρόνα, θέα στην νεόκτιστη πισίνα, να ακούω τη βουή της κουβέντας τους, και άμα κλείσω τα μάτια μπορεί να ξαναδώ την κόκκινη μπαντάνα που φόραγα τα καλοκαίρια στην Αμοργό. Άσε που θα την ξαναβάλω φέτος. Αν την βρω.....

Σκηνή 2η
Ανοιξιάτικα μεσάνυχτα, η Μοιραράκη σαν την φράπα και μέσα στην τρελή χαρά, πουλάει κοτζάμ «μπορδοροδοκόκκινο, με μπλου μπλακ μπορντούρα 2, 35Χ3,80, κυρίες και κύριοι, σας το χαρίζω».
Ρε Κουκιάδη, κοτζάμ, καθηγητής Εργατικού Δικαίου, δεν της λες ότι τα χαλιά είναι για να τα κρεμάνε στις ράγες και όχι πάνω στον έρημο τον Χασάν, που πρέπει επιπλέον να το κουνάει σαν αχλαδιά κοτζάμ «μπορδοροδοκόκκινο, με μπλου μπλακ μπορντούρα 2, 35Χ3,80, κυρίες και κύριοι, σας το χαρίζω».....

Σκηνή 3η
Ανοιξιάτικο Κυριακάτικο πρωινό.
......Meeting. Που είσαι ρε Κουκιάδη;;;;;
Ή μήπως άμα δουλεύεις με jean και loafer δεν πληρώνεσαι;;;;

Σκηνή 4η
Ανοιξιάτικο Κυριακάτικο Απόγευμα
Ακόμα σε κερνάνε οι τσιγγάνοι στα Άνω Λιόσια, μια ρακή. Και αυτοί ρε Κουκιάδη, 7.000 ψυχές, γελάνε ακόμα, πουλάνε …..ότι γουστάρει η ψυχή σου και …..ότι αντέχει η τσέπη σου, η Βασιλική, που την άφησα πρόπερσι κοπέλα 14 χρονών, την βρίσκω μάννα με μπότες après ski ......αγορασμένες από την χωματερή, οι γιατροί του κόσμου τους εγκατέλειψαν, οι μπάτσοι τους κυνηγάνε αν δεν πάρουν τα ...νόμιμα, και οι ευέλικτες μορφές εργασίας, τους αφήνουν παγερά αδιάφορους. Άλλωστε, αυτοί δεν είναι ποτέ μισθωτοί. Επιχειρηματίες είναι ρεεεεεεεε!!

Και αύριο Δευτέρα......

Ποιος αποφασίζει;

Νέος κόσμος vs Παλιού;;;
Υπερμοριακοί Υπολογιστές vs Υπερμοριακής Χημείας;;;
Anirban Bandyopadhyay vs REACH ;;;;;
Ασθενείς vs Περιβάλλοντος;;;;

Αν στον 21ο αιώνα κάτι πρεπει να αποφασίσουμε, είναι ποιος θα ωφεληθει και ποιος θα κινδυνέψει.

Ο Anirban Bandyopadhyay, έχει ένα βιογραφικό που θα ζήλευε μεχρι θανάτου, οποιοσδήποτε ακούμπησε ποτέ σε πάγκο εργαστηρίου.

Παίρνοντας το PhD του στην Αστροφυσική (Πανεπιστήμιο Jadavpur /Ινδία), βρέθηκε το 2001-2003 να ερευνά την επίτευξη πλαστικής μνήμης και οργανικών φωτοκυττάρων στο IACS της Καλκούτας και το 2003-2004 να κατασκευάζει νευρωνικά δίκτυα με σύμμειξη DNA και ηλεκτρονικών (Πανεπιστήμιο Sheffield Hallam).

Το 2004, επιστρέφει στην Καλκούτα ως Κύριος Ερευνητής, για να φτιάξει μοριακούς διακόπτες μνήμης και από το 2005 δουλεύει στο Tsukuba (Διεθνές Κέντρο Νέων Επιστημόνων/Ιαπωνία), με budget 5.000.000 yen ανά έτος.

Στις 10 Μαρτίου, δημοσιεύτηκε στο Proceedings of the National Academy of Sciences,η εργασία του με τίτλο «Μία παράλληλη επεξεργασία των 16-bit σε μοριακό συναρμολόγημα», που φάνταζε σαν ένα paper πληροφορικής.

Δεν ήταν...........

Ήταν η πρώτη σύζευξη υπερμοριακής χημείας και υπερμοριακής ηλεκτρονικής για να μας δώσουν τον πρώτο χημικό εγκέφαλο καθοδήγησης νανορομπότ.

Με μήκος μόλις 2 nm, αυτός ο υπολογιστής αποτελείται από 17 μόρια μιας χημικής ουσίας (duroquinone). Τα 16 από αυτά τα μόρια σχηματίζουν δακτύλιο γύρω από το 17ο, συνδεόμενα με δεσμούς υδρογόνου(και μην ρωτήσετε τι είναι οι δεσμοί υδρογόνου, το έχετε κάνει στην Β’ Λυκείου, μόνο τον Μέγα Αλέξανδρο θυμόσαστε;;;;;). Η κατάσταση του κεντρικού μορίου ελέγχεται μέσω ειδικού μικροσκοπίου, SMT (scanning tunnelling microscope). Ταυτόχρονα, με την αλλαγή κατάστασης του κεντρικού μορίου μέσω του SMT, αλλάζει και η κατάσταση των υπολοίπων 16. Αυτό σημαίνει ότι με τον έλεγχο μόνο της μιας μονάδας πληροφορίας (bit), έχουμε λογικές εντολές προς 16.

Και δεν είναι μόνο θεωρία: Ο «χημικός εγκέφαλος» δοκιμάστηκε με την προσάρτηση σε αυτόν οκτώ νανομηχανισμών, προκειμένου να στηθεί ένα νανο-εργοστάσιο. Ακολουθώντας τις εντολές του «εγκεφάλου», οι νανομηχανισμοί έφτιαξαν τον μικρότερο ανελκυστήρα του κόσμου (ύψους 2,5 nm), που ανεβοκατέβαζε μια μοριακή πλατφόρμα στον ρυθμό που επέλεγε ο πρωτομάστορας Dr. Anirban Bandyopadhyay.

Στόχος, ο μοριακός επεξεργαστής διαμέτρου 6 cm που θα εμπεριέχει... το ισοδύναμο των συστατικών και των «καλωδιώσεων» που έχει ο ανθρώπινος εγκέφαλος!

Και ειναι εφαρμοσμένη ερευνα όλα αυτα;;; Ναι!!! Είμαστε έτοιμοι, να καταργήσουμε τις χειρουργικές επεμβάσεις για τους εγκεφαλικούς όγκους. Τα nanobot, αδιόρατα ρομποτάκια που ξέρουν μόνο να «πυροβολούν τους κακούς», δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους και δεν εργάζονταν ομαδικά. Ακόμη και αυτή η μετάβασή τους στο «πεδίο μάχης» ήταν εφικτή μόνο αν τα πάει εκεί το «ρεύμα» του αίματος.

Και ο Ινδός ......Θεός το έλυσε.
Μοριακές συσκευές εισάγονται στον ασθενή και μέσω της αιμοκυκλοφορίας κατευθύνονται στον εγκεφαλικό όγκο και επιτίθενται με μικρής κλίμακας χημειοθεραπεία. Οταν ο όγκος εξολοθρεύεται, οι νανομηχανές .... αυτο-απενεργοποιούνται.

Ααααααααααα, δυνατό χειροκρότημα!!!!!!!!!!!

Α, οχι. Πανικός στη Δύση. Απαξιωση.

Εδω τρομάξαμε μετα απο χρόνια διαβουλευσεων να ψηφίσουμε τον Ιουνιο του 2007 το REACH.

Και το REACH αγαπητοί μου, με σύσταση της Βρεταννικής Βασιλικής Ακαδημίας, και ενος σωρου οικολογικών οργανώσεων, ξέρετε αυτών με τους άδηλους πόρους και τους ανυπαρκτους ισολογισμούς, απαγορεύει, ε, απαγορευει!!!!! Περιορίζει την χρήση νανοϋλικών στην Ε.Ε;;;;

Μα καλά δεν χρησιμοποιούνται στην κοσμετολογία, δεν χρησιμοποιούνται πια σε όλα τα «καλά» αντηλιακά, δεν χρησιμοποιούνται κατά κόρο στην υαλοβιομηχανία.

Ναι, αλλά στην Ευρωπαϊκή...............

o.k. μάγκες, με σεβασμό στην οικολογία, στο περιβάλλον, στα υπερκέρδη των φαρμακοβιομηχανιών, στις χειρούργους- φίρμες και στην στατιστική της επιτυχίας τους, καταδικάστε, τους έχοντες εγκεφαλικούς όγκους, στο νυστέρι σας.
Καταδικάστε τους στην φαρμακευτική μπαρουτοθήκη σας.
Με ότι αυτό συνεπάγεται...

Ποιος αποφασίζει;

Ο Μάης ......τέσσερις μέρες και τρεις νύχτες μετά.

Δεν τον έζησα τον Μάη.Όχι. Τον έζησα. Κι ας μην ήμουν παρουσα.

Αυτόν τον περίφημο Μάη.

Έζησα χρόνια στο Παρίσι, και έζησα αρκετούς ανοιξιάτικους Μάηδες.

Αυτόν τον συγκεκριμένο, τον έζησα από τα μάτια, τις μνήμες και τις αγκαλιες ανθρώπων που είχαν την τύχη να είναι ….ΕΚΕΙ!!!!

Και ίσως αυτή, η δική μου, να είναι πολύ μεγάλη τύχη.
Η μνήμη ξορκίζει τα κακά και αποθεώνει την συγκίνηση της στιγμής.

Αποθεώνει το ρίγος του «Εμείς», του «Μαζί».

Ανήκω σε μια μεταβατική γενιά. Ξενέρωτη την λένε κάποιοι. Χαμένη κάποιοι άλλοι.

Εμείς δεν ζήσαμε το Πολυτεχνείο, αλλά δεν καταφέραμε και να το ξεφορτωθούμε.

Αυτοί το έκαναν και εμείς το συντηρήσαμε. Στους ώμους μας. Βαρυ, όσο το αποβαρο του...

Ε, και να , έβλεπες την Μαρία, που εντάξει, τόνοιωθες ξεκινούσε μια καριέρα, αλλά στα νιατα μου, ακόμα η φωνή της στεκόταν ...ηρωικά στο επετειακο αφιέρωμα. Και ο Μίμης δεν είχε πάρει ακόμα σβάρνα τις πόρτες. Ο Στεφανος τώρα, μπορεί να ήταν και υφυπουργός ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι, αλλά είχε ακόμα την γοητεία του δανδή που αφηγείται τα πάθη…...

Ανήκω σε μια γενιά που οι Πριγκίπισσες ήταν ήδη είδος εν ανεπάρκεια και οι Πρίγκιπες ….δυσεύρετοι. Και έτσι και εγώ, Πριγκηπισσα χωρίς ...στέμμα, σε ανυπαρκτα πια βασιλεια, αποφάσισα ότι Πρίγκιπας χρηζεται ΑΥΤΟΣ που ανασταίνει την Χιονάτη με ένα φιλί, Αυτός που σηκώνει στους ώμους του, την πανέμορφη Marianne του 68, εκεί στην πλατειούλα, στο Jussieu.

Στάθηκα πολλά απογεύματα, κάτω από τον φανοστάτη εκείνο, και έπλασα χιλιάδες φορές την εικόνα, να με σηκώνει αυτός ο Κάποιος, να ανεμίζω την σημαία, την μόνη σημαία που λαχτάρισα να ανεμίσω στην ζωή μου, και να βλέπω τα πλήθη του ξεχυμένου κόσμου, όσο φτάνει το μάτι μου…….

Έτσι μου μεταφέρθηκε, αυτό χρειαζόμουνα, απο αυτό μαγευτηκα.

Μεταπτυχιακή, στο ανοιξιάτικο Παρίσι, μου φαινόταν απίστευτο ότι αυτές οι μυθικές για μένα μορφές, είχαν γραβάτες, κοστουμια, θέσεις, ευθύνες, οφιτσια, ονορε και ...ελάχιστα μαλλιά.

Τα παραμύθια συνήθως έχουν ηθικοπλαστικό χαρακτήρα, story, αρχή, μέση, τέλος,.
Αυτοί όμως οι ήρωες - οι παραμυθάδες μου, δεν ήξεραν να μου απαντήσουν, πότε άρχισε ο Μάης; πότε τελείωσε; ποιοι ήταν οι νικητές; ποιοι οι ηττημένοι; τι πέτυχε; τι έχασε;
Έζησαν μια ζωή, ως το αστικό τους όνειρο απαιτούσε, και απλά μνήμες αλλοιωμένες, αλλοιωμένες με τέχνη, με μαεστρία, με μαγικές γραμμοσκιασεις και ασφαλώς με την απαραίτητη γαλλική φινέτσα, φώτιζαν την μιζέρια της μέρας τους.

Δυο μήνες που συντήρησαν και συντηρούν ολόκληρη τη ζωή τους.Κάποια χρόνια, και τη δική μου.

Για πολύ προσωπικούς λόγους πρέπει να κάνω πια το παραμύθι μου, ....ιστορία.
Και έτσι κατεβάζω την Marianne, από τους ώμους αυτού που την κουβαλούσε –θα κουράστηκε και αυτός- και την στέλνω και αυτή ……να ξαποστάσει.
Η συναισθηματική ωριμότητα όμως, είναι πολύ πιο επώδυνη από την βιολογική. Και κάτι πρέπει να κρατήσω από όλο αυτό το παραμύθι, όπως το άκουγα για χρόνια χαυνωμένη από την γοητεία του.
Και θα κρατήσω αυτό που εγώ θέλω να ορίσω σαν αρχή στο δικό μου παραμύθι . Ας κρατησω την απομυθοποιηση. Η απομυθοποιηση πάντα ειναι το ισχυροτερο αναλγητικό.

Στην Nanterre, σε αυτό το κόσμημα της γκωλικής εκπαιδευτικής πολιτικής, εγκαινιάζει ο Missophe μια πισίνα σε ένα κλίμα βαρύ από την «Λευκή Βίβλο».

Μέσα σε ένα κλίμα χαβαλέ, ένας φοιτητής, του την πέφτει δημοσίως χοντρά:
­- Στη «Λευκή Βίβλο» σας, δεν λέτε λέξη για τα σεξουαλικά προβλήματα των νέων!
­-Αν έχετε τέτοια προβλήματα, τότε η καλύτερη λύση θα ήταν μια βουτιά στην πισίνα!, απαντάει ατάραχος ο υπουργός.
­ - Είναι μια απάντηση τυπική μιας φασιστικής κυβέρνησης.
Η συνέχεια... Οι πανεπιστημιακές αρχές εξαγριώνονται με το επεισόδιο και στέλνουν τον Cohn Bendit στο πειθαρχικό συμβούλιο. Η μαγκιά του μύθου!
Κι ίσως κανείς να μην θυμάται πια, ουτε καν οι άσπονδοι εχθροι του που τον σκοτωνουν με λέξεις, καθισμενοι διπλα σε αναμενα τζάκια πινοντας Bordeaux , ότι Cohn Bendit ...γράφει ένα γράμμα στον υπουργό για να του ζητήσει συγγνώμη για το ....ατυχές συμβάν και ο υπουργός παρεμβαίνει στις πανεπιστημιακές αρχές για να μη δοθεί συνέχεια στο επεισόδιο… Η αλήθεια της ενηλικίωσης!

Μαγεύτηκα από τους βετεράνους του μύθου. Μαγευτηκα απο τους απομαχους μιας γιορτής, που ΔΕΝ τελειωσε ΠΟΤΕ. Κι ίσως εγώ, η ...απουσα, να ειμαι αυτή που έζησα τον Μαη, πιο εντονα, απο τους παροντες, συντηρώντας το Μυθο του.

Οι Μυθοι ειναι ζορικοι. Ειναι απαιτητικοι. Συχνά ισοπεδωτικοι. Συχνοτατα δολοφονικά...μυθικοι. Ή ίσως τελικά να προτιμώ τη μικρή ζαλάδα του κρασιου απο το μεθυστικο "ταξίδι" του LSD.

Εκλογές : Παγίδα για μαλάκες

Μην με πετροβολήσετε, το παραπάνω ήταν το κεντρικό σύνθημα του Μάη του 68.
Ή έστω το κεντρικό σύνθημα του .......τέλους του Μάη του 68.....

Και το 68 είναι ίσως η πιο σημαδιακή χρονιά της Ευρώπης, και για μένα .....επίσης, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.

Απαγορεύεται το απαγορεύεται (Il est interdit d'interdire)

Ο Μάης ξεκίνησε τον Απρίλη, έναν Απρίλη Παρισινό, μυρωδάτο, τόσο όμορφο, όπως μόνο στο Παρίσι μπορεί να είναι ο Απρίλης.

Ο Daniel Cohn Bendit, ο Dany le Rouge, ο Κόκκινος Ντάνυ, φοιτητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Nanterre, ρίχνει στην πισίνα τον Υπουργό που παρίσταται στα εγκαίνια της .....εν λόγω πισίνας, και ξεσηκώνει τους συμφοιτητές του, με αίτημα την ελεύθερη πρόσβαση των φοιτητών, στους κοιτώνες των συμφοιτητριών τους.

Να ξεκίνησε έτσι ο Μάης;;;;
Ίσως όχι, αλλά σίγουρα τα ώριμο κοινωνικό αίτημα, για το σπάσιμο της καθολικής οικογενειακής πουριτανικής ηθικής, συσπείρωσε πολλούς ετερόκλητους κοινωνικά και πολιτικά χώρους. Άλλωστε αν κάτι πολύ χειροπιαστό άφησε ο Μάης στην Γαλλία, είναι το αντίστοιχο σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, ελευθερης πραγματικά, όχι τα δικά μας ευνουχιστικά.....Ο Ντε Γκωλ, ήταν το μόνο που έδωσε για να τα πάρει όλα.....

Και αφού πια ο Dany, καταφερε να κοιμάται με την καλή του και γενικώς τις .....καλές του, με την χαμογελαστή concierge στην Πόρτα της Cite, να του εύχεται την καληνύχτα της, μπορεί πια τα πάντα.....
Ο Μάης ξεκινάει επίσημα στις 2 Μαΐου, όταν η Διεύθυνση του Πανεπιστημίου της Nanterre, το κλείνει με ....λοκ αουτ
Στις 3 Μαΐου η Sorbonne, συμπαρίσταται στους φοιτητές της Nanterre. Η αστυνομία παρεμβαίνει, και όπως παντού στον κόσμο, παντού στην Ιστορία, όταν η αστυνομία παρεμβαίνει......

Σ' αγαπώ! Ω, πέστο με πέτρες!(Je t'aime ! Oh ! dites-le avec des paves ! )

6 Μαΐου μαθητές, φοιτητές, Πανεπιστημιακοί, εργάτες στην Αψίδα

Βάλτε ενα μπάτσο στην μηχανή σας (Mettez un flic sous votre moteur)

10 Μαΐου Rive Gauche

Αγοράζουν την ευτυχία σου... Κλέψ' την (On achète ton bonheur. Vole-le).



Το Γαλλικό Κομουνιστικό Κόμμα, θεωρεί τους ....ταραξίες, αναρχικούς και τυχοδιώκτες και μόνο η αριστερή Confederation Generale du Travail κηρύσσει μια μέρα απεργίας στις 13 Μαΐου


Δεν υπάρχουν παρά δύο κατηγορίες ανθρώπων. Τα βόδια και οι επαναστάτες. Σε περίπτωση γάμου, θα φτιάξουν τους βοιδοεπαναστάτες
(Il n'y aura plus desormais que deux categories d'hommes : les veaux et les revolutionnaires. En cas de mariage, ca fera des reveaulutionaires. )

Και τι φωνάζουν ένα εκατομμύριο Παριζιάνων που κατεβαίνουν στον δρόμο εκείνη τη μέρα;;;;

Εργαζόμενε: Είσαι 25 χρονών αλλά το συνδικάτο σου είναι του προηγούμενου αιώνα. (Travailleur: Tu as 25 ans mais ton syndicat est de l'autre siècle)

Πόσο επίκαιρος είναι ο Μάης;;;

Τι φώναζαν στα παλιά λιθόστρωτα που ξηλωθήκανε από κουστουμαρισμένους φοιτητές με κασμάδες και κομπρεσέρ και γέμισε άμμο ναι θαλασσινή άμμο, θάλασσα (Dessous les pavés, c’est la plage), όνειρα, καλοκαίρι , η rue Gay-Lussac.;;;

Η ανία είναι αντεπαναστατική (L'ennui est contre-revolutionnaire)


Ο Danny, έκανε πολλά χιλιομετρα πολιτικής πορείας, και όχι πάντα ...ηρωικής. Όμως, τους μυθους μου, εγω τους προφυλάσσω καλα στο μυαλό μου. Στην πραγματικότητα τους στεγανοποιώ......

Να 'στε ρεαλιστές, ζητήστε το αδύνατο (Soyez realistes, demandez l'impossible)

Και 40 χρόνια μετά, στην αποτίμηση λέει ο κοκινος Ντάννυ,


«Το θέμα που τίθεται είναι πώς θα προσδώσουμε θετική δυναμική σε αυτό το εκπληκτικό πράγμα που είναι η ατομική ελευθερία. Πώς θα φτάσουμε στην ελευθερία μέσα σε μια προοπτική συλλογικής συνοχής;»

Ερωτημα επικαιρο και πάνω από όλα αναπάντητο, 40 χρόνια μετά;;;;


«Αν πρέπει να βρούμε ένα λάθος στο '68, πρέπει να το ψάξουμε στην πλευρά της σχέσης του με την εξουσία. Εκεί που το '68 πραγματικά έκανε λάθος ήταν στο σύνθημα "εκλογές, παγίδα για μαλάκες". Πιστεύω ότι εκείνη την εποχή δεν μπορούσαμε να πράξουμε διαφορετικά. Ημαστε προσκολλημένοι στον μύθο ενός μεταδημοκρατικού πολιτικού συστήματος. Εγώ ο ίδιος είχα αφήσει τον εαυτό μου να βαυκαλίζεται με το όραμα μιας κοινωνίας που χειραφετείται από την καπιταλιστική αλλοτρίωση, για να ζήσει σε πλήρη ελευθερία τη δική της αυτονομία. Μια κοινωνία οργανωμένη σε συμβούλια εργατών, αγροτών, φοιτητών, καταναλωτών, τα οποία θα καθόριζαν τις κατευθυντήριες γραμμές αυτής της νέας κοινωνίας, στη βάση της αυτοδιαχείρισης. Αλλά τι λάθος να μην καταλάβουμε ότι μετά τη ρωσική επανάσταση, μετά τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, η ιδέα της κατάκτησης της εξουσίας χωρίς τη συγκρότηση ενός δημοκρατικού χώρου που θα στηρίζεται σε αντιπροσωπευτικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες είναι συνώνυμη του ολοκληρωτισμού! Τι λάθος να σκεφτόμαστε ότι μια γενική απεργία μπορούσε να οδηγήσει στην κατάληψη της εξουσίας! Εξάλλου, τι ήθελε να δηλώσει αυτό το σύνθημα; Οτι θα στείλουμε τους βουλευτές στο σπίτι τους; Από πού θα αντλούσαμε νομιμοποίηση και πώς; Γιατί συζητούσαμε; Για μια κρίση όπου ο στρατός θα στρεφόταν εναντίον του στρατού, βία αντί βίας; Ηταν μια καθαρή τρέλα.

Οι αυταρχικές, αριστερίστικες ομάδες, με την ολοκληρωτική ιδεολογία, ήταν σχετικά ολιγάριθμες. Αλλά αυτό που συνέβαινε στους δρόμους ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την ιδεολογική απολυτότητα των μαοϊκών, των τροτσκιστών, ακόμη και τη δική μας, των ανένταχτων. Οι πολιτικές μειοψηφίες ήταν εντελώς προσκολλημένες σε μία παρελθοντολογική αντίληψη για την κατάληψη της εξουσίας. Κι αυτό δεν ενδιέφερε την πλειοψηφία των ανθρώπων που είχαν κατέβει στους δρόμους. Βεβαίως τους άρεσε η επαναστατική φρασεολογία. Αλλά εκείνο που ήταν σημαντικό ήταν να ξέρουμε πώς θα επεξεργαστούμε μαζί μια νέα κοινωνία. Οι χώροι δεν μπορούσαν να ήταν άλλοι από τον δρόμο, τα αμφιθέατρα, τις αίθουσες συνελεύσεων (...) Ηταν κατά κάποιον τρόπο η ουτοπία της μάζας. Αργά αλλά σίγουρα, καταλάβαμε παρ' όλα αυτά ότι έπρεπε να επενδύσουμε στον παραδοσιακό, πολιτικό χώρο, να τον αλλάξουμε, να τον μεταμορφώσουμε. Αλλά αυτό μας πήρε καμιά ....εικοσαριά χρόνια.»

Και ο Μύθος μου, συνεχίζει την αποτιμηση του......

«Σαράντα χρόνια μετά δεν έχουμε βρει το κλειδί του εκσυχρονισμού της γαλλικής κοινωνίας. Πριν από σαράντα χρόνια η κρίση του πολιτικού χώρου ήταν εμφανής. Από τότε αναζητούσαμε νέους δρόμους, αλλά πάντα επιστρέφαμε στις παλιές δομές α λα γαλλικά. Μετά το '68 ξαναβρίσκουμε έναν νεωτερικό μοναρχισμό, όπως τον ενσαρκώνει κυρίως ο Ζισκάρ ντ' Εστέν σε ορισμένες εκδηλώσεις του. Την εποχή Μιτεράν είχαμε έναν μοναρχισμό της Αριστεράς. Και σήμερα έχουμε ένα μπερλουσκονικό γαλλοβοναπαρτισμό που συντηρεί τις ιεραρχήσεις.
Κοντολογίς, η λειτουργία της γαλλικής δημοκρατίας είναι "μη σύγχρονη" (a-moderne). Δεν είναι "αντί" αλλά "μη σύγχρονη". Και δεδομένου ότι η κοινωνία δεν μπορεί να αποδεχθεί τις μεταρρυθμίσεις, πολύ περισσότερο που δεν γίνονται αντικείμενο διαλόγου, αυτές είτε επιβάλλονται είτε ακυρώνονται. Αλλά έτσι δεν μπορεί να εξελιχθεί ούτε η δημοκρατική συνείδηση ούτε η δυνατότητα των μεν και των δε να προχωρήσουν στο νεωτερικό.»


Δεν θα αξιώσουμε τίποτα, δεν θα ζητήσουμε τίποτα. Θα πάρουμε, θα καταλάβουμε. (On ne revendiquera rien, on ne demandera rien. On prendra, on occupera)

«Το '68 είναι μια μορφή έκρηξης αυτής της υπαρξιακής κρίσης και των απαντήσεων που θέλει να δώσει. Την ίδια στιγμή απουσιάζει παντελώς το πεδίο του πολιτικού ορθολογισμού, της αναδιοργάνωσης, του πολιτικού εκσυγχρονισμού και της πολιτικής έκφρασης. Κατά συνέπεια διασώζεται μόνο η γαλλική επαναστατική υπαρξιακή μυθολογία: λέμε όχι, ξεκινάμε την επανάσταση και κάτω ο καπιταλισμός! "

Αγοράζουν την ευτυχία σου... Κλέψ' την (On achète ton bonheur. Vole-le).

"Θυμάμαι μια συζήτηση με οικολόγους που αντιπαρέτασσαν στη Δεξιά τους ανθρώπους της Αριστεράς ως τους μόνους που ενδιαφέρονταν για την τύχη των αδυνάμων. Σαν να έλεγαν ότι οι νεοφιλελεύθεροι κάθε πρωί που ξυπνούν σκέφτονται ότι όσο πιο πολλοί φτωχοί υπάρχουν τόσο καλύτερα για μας. Απίστευτο! Δεν έχουν μια άλλη ιδεολογία που τους να κάνει να θέλουν περισσότερους φτωχούς. Για τους νεοφιλελεύθερους, αν η αγορά λειτουργήσει διαφορετικά, κάποιοι θα κερδίσουν αναμφίβολα περισσότερα χρήματα από άλλους, αλλά συνολικά ο κόσμος θα κερδίσει περισσότερα. Είναι λάθος, αλλά αυτή είναι η ιδέα τους.
Αντίθετα, η Αριστερά πιστεύει ότι η αναδιανομή (του εισοδήματος) πρέπει να γίνεται με τη μεσολάβηση του κράτους, που υποτίθεται ότι θα ρυθμίσει επίσης τον δημόσιο τομέα. Αλλά αν σκεφτούμε καλύτερα, θα δούμε ότι αυτή η προσέγγιση της πραγματικότητας δεν εγγυάται τη μέγιστη λειτουργικότητα. Επιστρέφουμε ακόμη, και πάντα, σε ένα σχήμα μανιχαϊστικής σκέψης. Οι άλλοι είναι το κακό. Για τη Δεξιά - κι εδώ υπερβάλλω λίγο - η Αριστερά θέλει να εξοντώσει το άτομο, δεν το καταλαβαίνει. Για την Αριστερά, η Δεξιά θέλει να διατηρήσει τις κοινωνικές ανισότητες, υποτάσσοντας το κράτος προνοίας στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία προς όφελος των πλουσίων, σε βάρος των φτωχών. Αλλά τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. (...) Το πρόβλημα στη Γαλλία είναι ότι πάντοτε υπάρχει μια δυσκολία να καταλάβουμε σε ποιο επίπεδο της συζήτησης πρέπει να τοποθετηθούμε. Κι επειδή αυτό είναι δύσκολο και περίπλοκο, καταλήγουμε στο υπαρξιακό»

Διαβάστε λιγότερο, ζήστε περισσότερο. (Lisez moins, vivez plus)

«Όταν μιλώ για εξέγερση, το κάνω για να πω ότι το '68, πριν απ' όλα, εγκαινίασε μία διαδικασία μεταμόρφωσης της κοινωνίας ή, πιο απλά, επιτάχυνε αυτήν τη διαδικασία. Ταυτόχρονα το '68 παγιδεύτηκε μέσα στις αντιφάσεις αυτής της διαδικασίας. Σαράντα χρόνια μετά διαπιστώνουμε ότι εξακολουθούμε να αναρωτιόμαστε ποια θα μπορούσε να ήταν αυτή η νέα πολιτική».


Όταν η Sorbonne ξανανοίγει, οι φοιτητές την καταλαμβάνουν και την κάνουεν Λαικο Πανεπιστήμιο. Οι εργατες ξεκινάνε τις καταλήψεις στα εργοστάσια της Renault. Στην Ρουέν, στην Νάντη, στο προάστιο Βoulogne-Billancourt.....
Στις 16 Μαίου οι εργατες εχουν καταλάβει 50 εργοστάσια. Οι απεργοι φτάνουν τα 10 εκατομύρια. Και βέβαια, η αντίστοιχη Γαλλική ΓΣΕΕ, δεν καθοδηγει τα γεγονόυτα, αντίθετα σερνεται πισω τους δελεάζοντας τους απεργους με απεθειας διαπραγματευσεις με τον Ντε Γκωλ για υψηλότερες αμοιβες.
Όταν η ηγεσία των εργατικών συνδικάτων διαπραγματεύτηκε με τις Ενώσεις των μεγαλύτερων εργοδοτών, μια αύξηση 35% στο βασικό μισθό, μια αύξηση μισθών 7% και το μισό των κανονικών μισθών για τις ημέρες της απεργίας, οι εργαζόμενοι που είχαν καταλάβει τα εργοστάσια, αρνήθηκαν να επιστρέψουν στις θέσεις τους

Και ενω χρόνια μετα μαθαινουμε για την ύπαρξη σχέδιου φυγαδευσης του Ντε Γκωλ, απο την χώρα, ο ίδιος βγαίνει στο ραδιόφωνο, μιας και η τηλεόραση απεργει, και αναγγέλει την διάλυση της Εθνοσυνελευσης και την προκηρυξη των εκλογων στις 23 Ιουνίου.

Στις εκλογές του Ιουνίου, ο Σαρλ ντε Γκωλ ...............Θριαμβευει.

Το αλκοόλ σκοτώνει. Πάρτε LSD (L'alcool tue. Prenez du L.S.D

Είμαι πολύ τρελή;;;;;

Το ανωτέρω ερώτημα είναι καθαρά ρητορικό. Μην απαντήσετε θα με πληγώσετε πολύ.

Υποτίθεται ότι είσαι στην ευχάριστη θέση να αλλάξεις το αυτοκίνητο σου…..Αμ, δε που είσαι !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Γιατί άντε και μελέτησες τους 4Τ, και λόγω της περίπτωσης πήρες και το AMS να διαβάσεις και λίγο Ιαβέρη, και άντε και επειδή την έχεις και την πετριά σου, ξεσκόλισες και το AUTOMOBILE.

Κάπου καταστάλαξες και έτοιμη πια, τηλεφωνείς στην αντιπροσωπεία, να κλείσεις ένα ραντεβού. Γκόμενες και γιάπηδες σε καλοδέχονται τηλεφωνικά, και αφού αποφασίσεις ότι τι είναι η ζωή;;;;; ένα τίποτα, μπορείς να την ξοδέψεις για να φτάσεις στο ποτάμι…….φτάνεις.

Λαμπεροί χώροι, γυαλισμένα γραφεία, κουστουμαρισμένοι πωλητές, ξανθές αιθέριες receptionists.

Και εκεί αρχίζεις να νοιώθεις το πρώτο μούδιασμα στο αριστερό χέρι.

Όχι δεν θέλω καφέ, όχι, ούτε πορτοκαλάδα, όχι ,δεν θέλω να μου αναλύσετε την τόσο ουσιώδη διαφορά του aircondition και του διζωνικού κλίμα, και όχι δεν με ενδιαφέρει το navigation, άμα χαθώ θα ρωτήσω σε ένα περίπτερο, στο λεκανοπέδιο θα το οδηγήσω, όχι στην Νεβάδα….

Σε παρακαλώ καλέ μου, να χαρείς τη κουστουμιά, δεν με νοιάζει το χρώμα της ταπετσαρίας, και αν ήθελα να χαζέψω σαλόνια θα πήγαινα στον Κούρτη, σε παρακαλώ μπορώ να το οδηγήσω;;;;;;;;;;

Και ω, του θαύματος!!!!!!!!! Η απάντηση αρνητική. Δεν έχω αυτοκίνητο για test drive, δεν έχω υπάλληλο να έρθει μαζί σας, δεν έχω….

Το μούδιασμα στο αριστερό χέρι, αρχίζει να ανεβαίνει στο κεφάλι……

Ωραία, και τότε γιατί ήρθα;;;;;

Η απάντηση, καταπέλτης!!!!!!!!! Μα να το δείτε!!

Σέβεσαι το μεροκάματο του κουστουμάτου προλετάριου που περνιέται για γιάπης και ευγενώς (ευγενώς;;;; τρόπος του λέγειν!!!!!!!) αποσύρεσαι…….

Και βέβαια στην Ελλάδα ζούμε, παίρνεις τηλέφωνο τον κολλητό σου που έχει τον άλλο κολλητό, που έχει ......, και εντός 10λέπτου κλείνεις το επόμενο ραντεβού, σε άλλη αντιπροσωπεία.

Και ξαναζείς τον ίδιο Γολγοθά.

Και αφού ξαναπεράσεις τις ξανθές, τους καφέδες, τις πορτοκαλάδες, το κλιμα, τον υπολογιστή ταξιδιου, την ταπετσαρία, φτάνει η ώρα να διατυπώσεις το απίστευτο αίτημα σου, …….να το οδηγήσεις το ρημάδι.

Και εκεί σου έρχεται ο θάνατος. Ναι βεβαίως, περάστε, αλλά δεν έχω το συγκεκριμένο, έχω άλλο μοντέλο, με άλλο κυβισμό, άλλη ιπποδύναμη, άλλο κινητήρα, αλλά ευτυχώς …….το ίδιο χρώμα ταπετσαρία.

Και εκεί δεν σέβεσαι τίποτα……Και αυτός με το κουστούμι και την αρζαντέ γραβάτα, το βλέπει το εγκεφαλικό που σου έρχεται.
Και επειδή στην εποχή του ανεπτυγμένου μεταβιομηχανικού καπιταλισμού δεν ευνοεί την εταιρική εικόνα του, να του συφοριαστεί ο πελάτης βγάζοντας αφρούς, πάνω στον γυαλιστερό γρανίτη, ο γιάπης επιχειρεί να αποτρέψει το …μοιραίο, λέγοντας σου το εξής αμίμητο: "μα εμεις, έτσι δουλευουμε, και οι πελάτες μας αγοράζουν αυτοκίνητα των 60.000 € χωρίς να ζητήσουν να τα οδηγήσουν……"

Και ναι, εκεί μαζεύεις τα υπολείμματα της ψυχραιμίας (ελάχιστα!!!!!!!) και της αξιοπρέπειας (ανύπαρκτα!!!!!!!!!!) και γκαρίζεις «αει …σιχτιρ……»

Και θυμάσαι ότι οπουδήποτε στον κόσμο, ή έστω, εκεί που κατοικούν αυτοί οι κουτόφραγκοι, αν πας σε μια οποιαδήποτε αντιπροσωπεία, χωρίς καν ραντεβού, πριν σου πουν όλες αυτές τις αδιανόητα άχρηστες πα………., θα κάνουν μια φωτοτυπία του διπλώματος σου, θα σου δώσουν το κλειδί, θα συμπληρώσουν επιτόπου μια κάρτα δοκιμής με το όνομα σου, θα σου παράσχουν ειδικούς χώρους να δοκιμάσεις την ευελιξία του, θα σου επιτρέψουν να το φορέσεις το αυτοκίνητο.

Και βέβαια θα σου δώσουν την δυνατότητα της εργοστασιακής προσαρμογής κάποιων extra, ανάλογα με την διάθεση και τις ανάγκες σου.

Τώρα ο εκτελωνισμός;;;;; Μια εμπειρία, που έζησα δύο φορές και την έχω βαθιά απωθήσει στο υποσυνείδητο μου……

Εκτός κι αν αποφασίσεις ότι το κρατάς παρανόμως με ξένες πινακίδες, και περνάς την μοναδική ειδυλλιακή περίοδο της ζωής σου χωρίς 5 κλήσεις μηνιαίως για παράνομο παρκάρισμα.

Επίσης στο πακέτο αυτό γλιτώνεις, τις μούντζες, τα «αει γ…. μωρή χαμούρα», καθώς επίσης και τα λάγνα βλέμματα των αειθαλών 80αρηδων Σουμάχερ στα φανάρια.

Αν και αυτοί, με τόσο Viagra που κυκλοφορεί στην αγορά, έχουν αποθρασυνθεί τόσο, που σιγά που θα κωλώσουν, στο ότι δεν μιλάνε γαλλικά!!!!!!

Άλλωστε αυτοί προλάβανε και το παλιό Ασφαλιστικό και γλεντάνε αισθησιακά, τις παχυλές εισφορές μου σε τρία ταμεία, εμένα που δεν θα πάρω ποτέ σύνταξη........

Υ.Γ. Παρακαλώ πολύ, ας αποφύγει οποιοδήποτε , για τον επόμενο μήνα τουλάχιστον, να μου τεκμηριώσει το ότι η Ελληνική επιχειρηματικότητα …..στραγγαλίζεται… γιατί….. «αει …σιχτίρ…..»
Εκτός κι όλοι τα αυτοκίνητα τους τα στολίζουν στο σαλόνι, και είμαι η μόνη τρελή που θέλω να το οδηγήσω στον δρόμο!!!!!!!!!!!!!

Περί Λουλουδιών, Αριστεράς, Ανδρών, Ferrari, και Χαρίλαου Τρικούπη (του... όχι της....)

Η Υπέροχη Μαλβίνα, το είχε καρατσεκάρει, και εγώ η καθόλου υπέροχη, επίσης, ότι οι πάσης φύσεως συμβουλές, λειτουργούν απολύτως αντίστροφα πάνω μας.

Αν τώρα είναι οι συνήθεις γονικές, και ιδιαιτέρως ...μητρικές συμβουλές, σε Κυριακάτικο τραπέζι, εκεί ή θα συγχυστούμε ο ένας με τον άλλον και όλοι μαζί αντάμα, ή θα πιω το κόκκινο κρασί του μπαμπά μου, κουνώντας .... καρτερικά το κεφάλι μου και πλήρως αποδεχόμενη τα μητρικά όνειρα.

Επειδή το πρώτο ενδεχόμενο το έχω εξαντλήσει, σε όλες τις versions του, προτίμησα το σιωπηλό, αλκοολούχο δεύτερο.

Ντίρλα, και αφού είχα κανονίσει τα ακριβή 567 τον αριθμό, βήματα που χρειάζονταν μέχρι το σπίτι μου και την στόχευση στο κρεβάτι μου, είδα ότι στον κήπο μου, άνθισαν οι Πασχαλιές. Μωβ-μωβ, μυρωδάτες, και πλουμιστές. Να πω ότι μου λένε τίποτα τα λουλούδια;;; Ψέμα θαναι.

Θες η αλκοολική ζύμωση που συνεχιζόταν στο στομάχι μου, θες κάτι απωθημένοι ρομαντισμοί της εφηβείας μου, μην τρομοκρατείστε, καλά πατικωμένοι, θες ότι φοβήθηκα τον χρόνο που τρέχει - καλέ πότε είχε ανθίσει η μυγδαλιά - ας πούμε ...... κάτι μου έβγαλε. Τώρα το ....συγκινήθηκα;; Ε, καλά μην τρελαινόμαστε.

Έχω την τύχη, ο κήπος μου να συνορεύει με τον κήπο της εξοχικής κατοικίας του Χαρίλαου Τρικούπη. Αυτού του έρημου Έλληνα, που πέθανε στο Παρίσι, και η από τότε μίζερη ελληνική δημόσια διοίκηση, εσκέφθη, εσυσκέφθη και απεφάσισε, ότι .....κοστίζει πολύ να σταλεί Ελληνικό πλοίο, να μεταφέρει τη σωρό του.

Αυτού του έρημου Έλληνα, που συμπύκνωσε όλη την Ελληνική μοίρα και μιζέρια σε τρεις λέξεις «ανθ’ ημών Γουλιμής»

Αυτού του έρημου Έλληνα, αδελφού της Υπέροχης Σοφίας, που ερωτεύτηκε τρελά, παράφορα, και απόλυτα σιωπηλά, τον Δηληγιάννη, του οποίου το σπίτι, δύο τετράγωνα παραπάνω, ρημάζει μεγαλοπρεπώς κάτω από την Δημοτική προστασία.

Κατι οι πασχαλιές, κατι το παστιτσιο που μαλλον δεν επέτρεπε, στο κρασάκι μου, να απορροφηθει ευκόλως, ας δούμε και το τελος απο το grand prix του Μπαχρειν.
Και ναι, ρε γαμώτο, ΝΑΙ!!!!!!! Ο θρασύς, επιθετικός Φελίπε τους τα χωσε.
Και ναι, ο Μάσσα, που πήρε πριν κανα πεντάρι χρόνια την F2000, και την πρώτη μέρα εκανε καλύτερο χρόνο από τον Σουμάχερ. Και τον βάλανε ....πόσα; κανα δυο χρόνια δοκιμαστή να ....ηρεμήσει - άκου να ηρεμήσει;;;;
Και ναι τους πήρε τα ...σώβρακα ο Φελίπε μου (τώρα για το «μου», μεθυσμένη είμαι, ότι θέλω σκέφτομαι).
Και με τι διάολο σαμπάνιες, χωρίς αλκοόλ, καταβρέχουνε τον εμίρη;;;;

Άντε τώρα για siesta... Ούτε λόγος…..

Και πάντα προνοητική για τις αϋπνίες, δυσπεψίες, και άλλες ...ιες, όλο και έχω γράψει κανένα επεισόδιο από τα υπέροχα «υπέροχα πλάσματα». Και πάντα υπάρχει η ώρα τους...

Και ναι ο Υπέροχος Πυρπασόπουλος, ο πιο άνδρας των ανδρών, που όπως γαμώτο, όλοι οι όμορφοι, ευαίσθητοι, τρυφεροί, αισθησιακοί, προστατευτικοί, γαλαντόμοι, ευφυείς, χιουμορίστες, άνδρες είναι ....gay.

Εμ, βέβαια, αν διαθέτεις όλα αυτά, τρελός είσαι να φας την ζωή σου με γυναίκες;;;; Εγώ, χεχε, θα το κανα;;;;;

Και η ατάκα: «για μερικούς από εμάς η Αριστερά είναι σαν τα παλιά σινεμά. Δεν πολυπηγαίνεις αλλά δεν θες και να κλείσουν. Και πάντα ελπίζεις ότι κάποια στιγμή θα φέρουν μια καινουργια ταινία και θα μαζέψουν όλο τον κόσμο απο τα multiplex»

Ο Νταβατζής κ. Χατζιγάκης

Μα τω Θεώ, το ενδιαφέρον και η γοητεία του, να είσαι πολίτης αυτής της χώρας είναι ανεξάντλητα.

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα συζητούσαμε με τόσο πάθος , το σωτήριο έτος 2008, μια νομοθετική ρύθμιση που απλά διευκολύνει ανθρώπους να ζήσουν την ζωή τους, όπως αυτοί επιλέγουν.

Κανείς δεν ήρθε να καταργήσει τον θρησκευτικό ή τον πολιτικό γάμο, και βέβαια που τέτοια τύχη;;;;;; Αχ, συχωριανοί, τους μόνους που βολεύουν αυτοί οι γάμοι, είναι τους δικηγόρους και τους παιδοψυχιάτρους, κανέναν άλλο, και γαμώτο μου, είναι πια τόσο πολλοί αυτοί;;;, Ας μας κρατάνε κάτι από τον μισθό μας, ένα γαμόσημο ας πούμε, ας το αποδίδουν στις παραπάνω κατηγορίες επαγγελματιών, να μην τους θίξουμε και αυτών τα κεκτημένα, και ας μας απαλλάξουν από τους Θεσμούς και τους Γάμους.

Ας μου πει και μένα κάποιος, όχι ο Άνθιμος, όχι ο Άδωνις, όχι η Έλενα Ράπτη, όχι κάποιο άλλο καρτούν, αλλά ένας φυσιολογικός άνθρωπος, ένας πολίτης αυτής της ρημαδοχώρας, που κάνει το ιδιωτικό δημόσιο με τέτοια ευκολία και τέτοια χυδαιότητα, ποιος ενοχλείται αν ο γείτονας του, ο φίλος του, ο πατέρας του ή ο γυιος του συζεί.

Ποια ανασφάλεια είναι αυτή που μας αναγκάζει, να βάζουμε μια σιδερένια μπάλα στο πόδι του Αλλού;;;

Και αν είναι ομαδική παράκρουση προσωπικής ανασφάλειας, ας βγούμε να το πούμε. Ευθαρσώς. Δυνατά και Καθαρά.

Ναι ρε, κάποτε αποφάσισες να το κάνεις το λάθος, και ναι , και το νυφικό μου χρυσοπλήρωσα, και οι γόβες με τσακίσανε στην δεξίωση, και τον Άγιο Μαυρίκιο ακόμα τον ξεπληρώνουμε....

Και όχι, η αίτηση αποφυλάκισης δεν θα εξετάζεται με συνοπτικές διαδικασίες, εδώ θα φτύσεις το γάλα της μάνας σου. Να σε μάθω εγώ, να μην υποστηρίζεις αιώνια τις αποφάσεις σου κερατά.......

Αυτό, δεκτόν !!!!!!!!!!
Όλα τα άλλα είναι απλά ο απόλυτος ανορθολογισμός.

Α, και Υπουργέ μου, αν εγώ είμαι Πόρνη, Εσείς είστε απλά ο Νταβατζής μου.


Υ.Γ. 1. σε μια μικρή ψηφοφορία που έβαλα εδώ δίπλα, στους 35 συχωριανούς που ρίξανε τον ψηφουλάκο τους, 9 διαφωνούν με το να επεκταθεί το σύμφωνο συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Ειλικρινά θα ήθελα να διαβάσω την άποψη τους.


Υ.Γ.2. Πριν τρία χρόνια, το Δεκαπενταύγουστο, μπήκαν κλέφτες στο σπίτι.
Όταν επιστρέψαμε οίκαδε, οι ευτυχείς παραθεριστές, βρήκαμε κρεμμύδια με σώβρακα ανάκατα, χυμένα, τσαλαπατημένα τα περιεχόμενα από όλα τα συρτάρια, τις ντουλάπες, τα ντουλάπια, το ψυγείο, τους καναπέδες, τα στρώματα των κρεβατιών....
Το τι ανακάλυψα, που θεωρούσα .....τελεσιδίκως χαμένο, συχωριανοί μου, άλλο να σας λέω και άλλο να το βλέπετε.....
Σε όλα αυτά τα βιασμένα εντόσθια του σπιτιού μου, πάνω στο γραφείο, προσεκτικά τοποθετημένα, στοιχισμένα θα έλεγα, βρήκα τα στέφανα του γάμου μου.
Ο απόλυτος σεβασμός του ληστή μου, στον ιερό θεσμό του γάμου μου.