Παρε την σύνθετη και τρέχα!

Συχωριανοί μου, μόλις μ’ άφησε το ΚΤΕΛ στην πλατεία στο χωριό, αλλά σιγά που θα πάω σπίτι. Παιδιά, σκυλιά, να .....περιμένουνε. Τη ζωή μου, τα νιάτα μου, μου φάγανε....

Εδώ, θα κάτσω να ξαποστάσω λίγο, δύσκολο και τόσες ώρες με τη γόβα στο λεωφορείο και να κουτσομπολέψουμε τι είδανε τα ματάκια μας, τόσες μέρες.....

Λοιπόν ο Θεός ακούει τις προσευχές μου. Εγώ με την υπολοχαγό Νατάσσα, μεγάλωσα. Θα μου πεις κι αυτή η χριστιανή, τόσο ξύλο, τόσα βασανιστήρια, τόσους Γερμανούς ...πήρε το κορμάκι της, μόνο Υπολοχαγό;;;
Εδώ η Βούλα, και σκόνταψε και η άλλη, και τι την κάνανε;;; Μου διαφεύγει αλλά κάτι παραπάνω από Υπολοχαγό.. και στο τσακ, στο τσακ, βρε Ελένη μου, βουλευτής θα γινότανε η Βούλα μας.....
Άσε τον Κουκοδήμο, αυτόν που ανεβαίνει στις ταράτσες και λέει κάτι σόκιν με τους ....φίλους του;;; Κάτι τον έκανε κι αυτόν η Πατρίδα...
Και η Βουγιουκλάκη, μόνο Υπολοχαγός;;;; Και ξανθιά.....που να τη βάψεις όλη αυτή τη μαλούρα μέσα στην κατοχή;;; Αυτό κι αν είναι βασανιστήριο.....

Τέλος πάντων, επιτέλους ήρθε η ώρα και για τις δικές μας μεγάλες στιγμές.
Με χαλάει λίγο υφΥΠΕΞ ο Άνθιμος και Αρχιστράτηγος ο Ψωμιάδης, αλλά δεν βαριέσαι, γκόμενο πάμε να βγάλουμε, εμείς για την Πατρίδα......
Το άκουσα, συχωριανοί μου, και το «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» το άκουσα, και «ΤΑ ΚΟΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝΕ» άκουσα, και το χαμόγελο της Ντόρας (άκου να της πάρουνε οι πορτοφολάδες μέσα από την τσάντα την πρόταση Νιμιτς, και δεν είχε και άλλη η κοπέλα) το είδα έγειρε λίγο, σαν από εγκεφαλικό να πω........

Ο Κώστας πάλι, θυμήθηκε και το δάκρυ του θείου, για τον Γιώργο δεν θα πω (ισχύει ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, τα είπαμε, δεν παραμυθιάζομαι επειδή δεν μιλάει τώρα ο Πετσάλνικος για διαγραφές;;;) εκείνος πια ο Καρατζαφέρης, ....Ναύαρχος.
Δεν έχει η Άνω Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας, θάλασσα;;;; ε, και. Ο Καρατζαφέρης Πτέραρχος.

Αχ, συχωριανοί μου, πάω σπίτι, να ψάξω να βρω, είχα πάρει και πρόπερσι από τον Τσαντίλη στις εκπτώσεις ένα στρατιωτικό συνολάκι, safari, θυμάσαι βρε Άννη που ήταν της μόδας, με λίγο animal print, μια χαρά για την περίσταση
Ή να το αφήσω για μετά;; Μήπως κάτι σε γαλανόλευκο;;;
Καλύτερα, να δρομολογήσουμε τις καταστάσεις..... Πρώτα το γαλανόλευκο.

Αν τώρα δεν κάτσει όλο αυτό, δεν θυμάται και ο Κώστας βρε παιδί μου, την είχε πει τη λέξη, δεν την είχε πει;;;;

Ε, τότε πάμε Κύπρο. Το μπλουζάκι με τον Τσε Γκεβάρα;;;; Άνοιξα λίγο στη μέση με τη γέννα, αλλά θα το σιδερώσω λίγο στο φάρδος.....

Πάω, πάω, με τρελάνανε και οι γόβες....

Και να σκεφτείτε βρε παιδιά, ότι μια βδομάδα πριν, παρακαλούσα να ξυπνήσει ο Ελβετικός Ιμπεριαλισμός, και να γίνουμε επιτέλους ένα Ελβετικό καντόνι.

Καλές κι οι σοκολάτες και οι τράπεζες και τα ρολόγια, αλλά ....Υπολοχαγός, άλλο πράμα βρε sxoliasti μου, άλλο πράμα.

Ε, που θα πάει δεν θα ωριμάσουνε;;;;

Έχω ελάχιστες βεβαιότητες στη ζωή μου, και ακόμα λιγότερες στις φιλοσοφικές και επιστημονικές μου απόψεις.
Αλλά, μην μου αγγίξετε τον Δαρβίνο μου. Α, η εξέλιξη μέσω της φυσικής επιλογής είναι από τις λίγες ασφάλειες που έχω στον μάταιο τούτο κόσμο.
Δεν θα ξεχάσω τη χαρά μου, όταν ο οδοντίατρος μου με διαβεβαίωσε ότι δε θα βγάλω φρονιμίτες. Προφανώς οι πρόγονοι μου κατέβηκαν γρηγορότερα από τα δέντρα από αυτούς τους πληβείους, που οι πρόγονοι τους καθυστέρησαν κάποιες εκατοντάδες χρόνια. Άρα και γαλαζοαίματη, αριστοκράτισσα, με τη βούλα.

Ότι δεν χρειάζεται εξελικτικά εκφυλίζεται και τελικά παύει να υφίσταται.

Εκατομμύρια ώρες έχουν ξοδευτεί σε γυναικοκουβέντες με προσφιλέστατο θέμα την ανεπάρκεια των ανδρών, χιλιάδες όρκοι μεταξύ απελπισμένων, έξαλλων ή προδομένων γυναικών έχουν κατατεθεί στο αρχείο του Ύψιστου.

Και προφανώς ο Karim Nayerna, φύλακας άγγελος όλων αυτών των πληγωμένων θηλυκών, άκουσε τους λυγμούς μας.

Εκεί στο θλιβερό Newcastle, βρήκε τον τρόπο να σας εξαφανίσει αρσενικά μου. Να σας εκφυλίσει. Σαν τους ανύπαρκτους φρονιμίτες μου. Με τον πιο πανούργο τρόπο, παίρνει το αίμα και τα δάκρυα δισεκατομμυρίων θηλυκών συντροφισσών μου πίσω.

Δημιούργησε πρώιμα σπερματοζωάρια από θηλυκά βλαστοκύτταρα.
Δηλαδή οδεύουμε ολοταχώς προς την αυτογονιμοποίηση.
Δηλαδή, θα τεκνοποιούμε μόνες μας. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά επειδή διαθέτουμε μόνο το χρωμόσωμα Χ, θα γεννάμε μόνο κορίτσια.

Για όσες φορές περιμέναμε πάνω από τη συσκευή του τηλεφώνου, που δεν χτύπησε.
Για όσες φορές ξοδέψαμε ένα μηνιάτικο στο Hondo και στον Αεράκη, αλλά το Filmnet είχε Ολυμπιακό.
Για όσες φορές είχατε συνέλευση, meeting, επαγγελματικό δείπνο ή η μαμά σας είχε ανεβάσει πίεση
Για όσες φορές το κινητό σας ήταν κλειστό, δεν είχε μπαταρία, σήμα, μονάδες
Για όσες φορές κοιτάξατε το καστανοκόκκινοχρυσοχαλκομες μαλλί μας, αξίας 3 ωρών και 200 ευρώ, και είπατε το κλασικό «πως έγινες έτσι;;;»
Για όσες φορές το βλέμμα σας , περνούσε από πάνω μας, χωρίς να μας ακουμπήσει, για να εστιάσει στην απέναντι δίμετρη
Για όσες φορές μας είπατε «κάτσε μωρή χαμούρα σπίτι σου, που πας με τη BMW;;»
Για όσες φορές αφού συμβουλευτήκαμε τσελεμεντέδες, μαμάδες, Μαμαλάκηδες και Βέφες, μεγαλουργήσαμε ανακατεύοντας πεσκανδρίτσες με φυτά που μόνο μάγοι άγριων φυλών γνωρίζουν, η μόνη σας παρατήρηση ήταν ότι πεθυμήσατε τα γεμιστά της μαμάς σας
Για όσες φορές μας είπατε ότι δεν φταίμε εμείς, αλλά να απλά πρέπει να απομακρυνθείτε λίγο για να ξαναβρείτε τον εαυτό σας
Για όσες φορές πασαλειφτήκαμε με μεθυστικά έλαια jojoba, γιασεμί, βανίλιες και σας βρήκαμε να ροχαλίζετε
Και τέλος για όσες φορές μας είπατε «τι θές και γκρινιάζεις συνέχεια ρε παιδί μου»

Για όλες αυτές τις φορές, τόσα πρώιμα σπερματοζωάρια θα παρασκευάσει στο εργαστήριο του στο θλιβερό Newcastle, ο Karim Nayerna.

Και που θα πάει;; Δεν θα ωριμάσουν τα πρώιμα;;
Και εν πάση περιπτώσει, έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να ωριμάσουν τα ρημάδια πριν ωριμάσετε εσείς.

Μεγάλη η χάρη σου Άγιε μου, σε σένα αφήνω τις ελπίδες μου...

Τη μέρα που γεννήθηκα
με πήρανε τρεις γύφτοι
και στράτα- στράτα μ’ έφεραν εδώ στον Ποδονίφτη
τα σπίτια τότε φτωχικά
Ξεσκέπαστο το ρέμα
το γάλα ήταν όνειρο
και παραμύθι η κρέμα

Μα εμένα μου έδωσε η ζωή
λαχταριστές καμπύλες
που για τους άντρες άνοιγαν των ουρανών τις πύλες
και μουλεγαν στενάζοντας
καθώς με παίρναν πρέφα
Εσύ κερδίζεις μάνα μου και Κύπελλο ΟΥΕΦΑ

Απ΄ αριθμούς και γράμματα
δεν σκάμπαζα ούτε λέξη
κι ένα παιδί της γειτονιάς
που ΄χα μαζί του μπλέξει
έπαιζε με τ’ ακορντεόν σε μια μικρή ορχήστρα
και με το ζόρι μ’ έβαλε
να γίνω τραγουδίστρα.

Βγήκα στο πάλκο μια βραδυά
κι ω θαύμα των θαυμάτων
πάψαν των σκύλων οι φωνές
κι οι τσαχπινιές των γάτων
και μου ‘λέγαν κι οι φίλοι μου
παιδιά του εργοταξίου
Εσύ μασάς την Μοσχολιού και τρως την Αλεξίου

Με τον καιρό βαρέθηκα
τον ακορντεονίστα
τα λόγια του μου φέρανε και κούραση και νύστα
Έτσι λοιπόν παντρεύτηκα
κάποιο συνταξιούχο
κι είχα σπιτάκι καθαρό
σιδερωμένο ρούχο

Κι έμαθα σα λησμόνησα
του τραγουδιού τα φάλτσα
να κάνω φίνο μουσακά
και μακαρόνια σάλτσα
κι όλοι μου λέγαν
σε γιορτές, σε γάμους, σε βαφτίσια

Εσύ θα γίνεις Παναγιά μια μέρα στα Πατήσια

«Η Παναγία των Πατησίων»
Μάνος Χατζιδάκις Πορνογραφία
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος


Μέρα που είναι αύριο, αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλες τις Παναγίες, Πατησίων, Παρισίων, ή όπου αλλού.
Άγιε μου, μεγάλη η χάρη σου, δώσε μας....

Στους έρωτες που έφυγαν, στους έρωτες που είναι, στους έρωτες που θάρθουν!

Έκτακτο δελτίο

Έγκυρες δημοσιογραφικές πληροφορίες επιμένουν ότι τώρα που έχασε τις εκλογές ο Ευστάθιος, προσανατολίζεται στην δημιουργία Ομίλου Προβληματισμού.

Δεν έχω τίτλο.

Δύσκολη περίοδος.
Η δουλειά με ζορίζει. Σαν να έχω στερέψει.
Και οι προσωπικές σχέσεις μίζερες.
Ζορίστηκα και χθες το βράδυ με όλα αυτά που γίνανε στο blog μου.
Σήμερα, έπαιξα πολύ σοβαρά με την ιδέα να κλείσω πορτοπαράθυρα, να κλείσω το κινητό, και να μείνω κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου.
Να αποκοπώ από όλους και από όλα. Να κάνω αυτό που με ταξίδευε στην εφηβεία μου. Σκηνικά. Όνειρα.

Τι περίεργο όμως. Ενοχές, συνήθεια, άνθρωποι που θα έστηνα, άνθρωποι που θα έπρεπε να τους εξηγήσω το πως και το γιατί, μια περίεργη ανησυχία, με έπεισαν να κατεβάσω πρώτα το αριστερό και μετά και το δεξί πόδι από το κρεβάτι μου.
Συμβιβάστηκα με την ιδέα, ότι τουλάχιστον θα πιω καφέ (καφέδες για την ακρίβεια) με την ησυχία μου, θα χαζέψω ότι μου περίσσευε από τις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου και όταν γουστάρω, αν τελικά γουστάρω, θα πάω στο γραφείο μου. Στη τηλεόραση η επιτομή του Έλληνα μάγκα, ο Καρατζαφέρης, αγκαλιά με τον Καμπουράκη (η επιτομή του Έλληνα γενικώς), βλακολογούσαν μέχρι αηδίας. Και μετά παπάδες. Να πέσεις στα σκληρά...

Και συνέβη. Βγαίνοντας στη βεράντα, μια μυγδαλιά που η τελευταία φορά που την είχα προσέξει ήταν κάτι γυμνόκλαδα, με περίμενε φουντωμένη, ασπρορόζ, να τεντώνει κλαδιά και λουλούδια στον ήλιο. Σε έναν ήλιο που μου έκλεινε το μάτι.

Και ξαφνικά όλα μπήκαν στην θέση τους.
Ή μάλλον δεν ξέρω αν είναι η σωστή θέση τους, αλλά τουλάχιστον είναι η συνήθης θέση τους.
Το κουκούλι ασφάλειας που τόσο αναζητούσα πριν μισή ώρα, δεν με χώραγε πια.. Ξαφνικά η καθημερινότητα απέκτησε νόημα. Την ξαναγουστάριζα. Την αναζητούσα.

Αν σας πω ότι διέσχισα την Κηφισίας τραγουδώντας, με τον Άσιμο στην τσίτα, και τους συνήθως στωικούς οδηγούς των διπλανών αυτοκινήτων να με χαζεύουν κουνώντας το κεφάλι τους;;;;

fair play

Δεν φοβάμαι τις λογιών λογιών εξουσίες, που με έναν κάποιο τρόπο αναδεικνύονται, εκλέγονται, διορίζονται, έχουν συγκεκριμένες αρμοδιότητες, έστω καταχρώνται και κάποιες άλλες, αλλά κάπου, έστω αμυδρά, έστω υποτυπωδώς, έχουν ένα όριο. Έχεις κάτι να αντιπαλέψεις. Μπορείς κάπως να αμυνθείς.
Αν κάτι πραγματικά φοβάμαι είναι το θράσος όλων αυτών που αυτοχρήζονται αρχηγίσκοι, ποδοπατούν κάθε έννοια fair play, κάθε έννοια ευγένειας, και ποντάρουν στην ανοχή μας.
Σε όλους αυτούς τους τζάμπα μάγκες που η μαμά τους δεν τους έμαθε να χτυπάνε την πόρτα πριν μπούνε κάπου, απαντάω ναι, μπορείτε να θεωρείτε τους εαυτούς σας αήττητους στο παιχνίδι σας. Γιατί παίζετε μόνοι σας. Γιατί εμείς δεν σας παίζουμε....

Καλά παιδί μου τρελάθηκες;; Επειδή εσύ έκανες blog, θα χάσω εγώ την Τατιάνα;;;

Στο προηγούμενο post, πρότεινα να κουβεντιάσουμε για το αν αυτή η ημι-επώνυμη επικοινωνία έχει συναισθηματικό κόστος.

Εδώ πρέπει να εξομολογηθώ κάτι. Και είπαμε αμαρτία εξομολογημένη......
Οφείλω να ομολογήσω ότι το σεντόνι για το blogging το είχα γράψει, ως άσκηση επί χάρτου, πριν ακόμα αρχίσω να γράφω στο δικό μου blog.
Εντυπωσιάστηκα με το πως αναπτύχθηκαν τα γαλλικά την περίοδο των γαλλικών Προεδρικών εκλογών. Ήταν πολύ νεωτερικό το πως η υποψηφιότητα της Segolene Royal πάτησε πάνω στην blogοσφαιρα με πολύ πιο ουσιαστικές συζητήσεις, αναλύσεις, πληροφορίες ακόμα και μικροπολιτικά, από ότι στις κλασσικές, παραδοσιακές και έγκριτες(;;;;;) γαλλικές εφημερίδες.
Η ίδια η Segolene Royal, μέσω του blog της, το οποίο διαχειριζόταν ο γιος της, έδινε τροφή για ουσιαστική κουβέντα, θέσεις και αντιπαραθέσεις.
Άρα συγχωρήστε μου την κατά πολλούς φλύαρη περιγραφή, αλλά βαρέθηκα (έχω επίσης ομολογήσει την τεμπελιά μου) να το αναμορφώσω, στα καθ’ ημάς.
Εγώ το μόνο σχόλιο που θάθελα να κάνω για το blogging είναι για την επαφή που δημιουργείται ανάμεσα στους συγκάτοικους του χωριού.
Επιλέγεις κάποιους που σου πάνε, σε κεντρίζουν, σε ευαισθητοποιούν, διαφωνείς κάθετα μαζί τους, τους περνάς στα favorites, και όσο ο χρόνος σου επιτρέπει τους παρακολουθείς. Στην πορεία μπορεί να έρθεις και σε μια προσωπική επαφή, επιζητάς τη γνώμη τους, παρακολουθείς τις πρωτοβουλίες τους, γίνονται φίλοι-συζητητές.
Όλη αυτή τη εισαγωγή την γράφω, για να περιγράψω το πόσο σκέφτηκα αν θα κρεμάσω και εγώ αυτό το bannerακι για το κλείσιμο της τηλεόρασης στις 11 Φεβρουαρίου, που έχουν βάλει στα blogs τους πολλοί φίλοι –συζητητές-συγχωριανοί.
Θα μου πεις, κάτι τρέχει στα γύφτικα, να και αν το βάλεις, να και αν δεν το βάλεις. Ε, καλά, στους φίλους απολογούμαι που τόχουν κρεμάσει σήμερα.
Κάτι όμως δεν μου πάει ρε συγχωριανοί. Τι εξυπηρετεί να κλείσουμε την τηλεόραση;;
Τι παραπάνω κάνει η τηλεόραση και τα ΜΜΕ γενικότερα, από το να πουλάνε αυτό που ο πολίτης-καταναλωτής αγοράζει;;
Και όσο κι αν το παραγόμενο προϊόν είναι σκουπιδαριό, δεν μπορούμε να αγνοούμε ή να παραγνωρίζουμε, το γεγονός ότι με την σημερινή ταχύτητα της πληροφορίας, δύσκολα πια μπορεί να υπάρξει συγκάλυψη σε επίπεδο ενημέρωσης. Είναι τόσο έντονος ο ανταγωνισμός των ΜΜΕ, που κάποιος, κάπου, κάποτε θα την πει την αλήθεια. Στο χέρι του πολίτη είναι να εκπαιδευτεί να ανιχνεύει την αλήθεια. Ή να συνθέτει την αλήθεια μέσα από τα ψέμματα.
Το «κλείνω την TV» μου βγάζει μια λογική εθελοτυφλίας. Η τηλεόραση είναι η εικόνα μας. Ο καθρέφτης μας. Αν δεν μας γουστάρει ο εαυτός μας, ή ο μέσος όρος του εαυτού μας, τον αλλάζουμε ή τον υφιστάμεθα. Δεν σπάμε τον καθρέφτη.
Μα θα μου πει κάποιος, οι έμποροι ΜΜΕτζήδες πουλάνε το εύπεπτο σκουπίδι, ποντάρουν στην μεγάλη ακροαματικότητα, παίρνουν μεγάλη διαφήμιση, την εξαργυρώνουν με πολιτική δύναμη, διαπλέκονται και τελικά μας χειραγωγούν. Ενίοτε και μας κυβερνούν. Δεν θα διαφωνήσω.
Αλλά, είναι γενίκευση να λέμε ‘κλείνουμε την TV”, είναι μικρολαϊκισμός το δεν γουστάρουμε την υπάρχουσα ενημέρωση.
Ας τους πούμε τι θέλουμε, τι μας αρέσει, τι μας ξεκουράζει, τι μας προβληματίζει, τι μας ευαισθητοποιεί,
Στην θέση μιας απολίτικης άρνησης ας αντιπαραθέσουμε μια ορθολογική πολιτική θέση.
Ας ξεκινήσουμε καμπάνιες του στυλ: κλείνουμε την πόρτα, την τηλεόραση, τα μάτια, το μυαλό μας στον Μάκη, Λάκη, Σάκη, Μάρα, Σάρα, Τατιάνα ή δεν ξέρω τι άλλο. Συγκεκριμένα.
Επιλέγουμε. Φτύνουμε το άθλιο, επιβραβεύουμε το προσεγμένο.
Και με δεδομένο ότι τα ενεργά blogs στην Ελλάδα είναι πάνω από 5.000, η φωνή μας μπορεί και να ακουστεί. Και αν πάλι όχι, ας πούμε ότι είναι μια άσκηση ετοιμότητας. Ακόμα και αποτυχημένη.

Έλα, τέλειωνε! Μέρος 3ο και δόξα τω Θεώ τελευταίο

Profile των bloggers
Για την ενασχόληση με το blogging δεν αρκεί να διαθέτεις τα τεχνολογικά μέσα αλλά απαιτεί και μια ψηφιακή κουλτούρα άρα εκ των πραγμάτων απαιτεί τουλάχιστον ένα μέσο προς υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και επίσης απαιτεί χρόνο. Επίσης αν κάποιος κάνει ένα μικρό surf στα ελληνικά blogs σπάνια θα βρει ορθογραφικά ή χοντρά συντακτικά λάθη. Συνήθως θα βρει ανθρώπους με κοινωνικές, περιβαλλοντικές, πολιτιστικές και πολιτικές ευαισθησίες.
3ο ερώτημα για τη κουβέντα μας
Ποιοι λοιπόν είναι αυτοί οι καινούργιοι άγνωστοι? Σε ποιο κοινό κοινωνικό, πνευματικό, ιδεολογικό χώρο κινούνται και συνυπάρχουν. Πέρα από την έφεση τους στις νέες τεχνολογίες και μια διαφαινόμενη ανάγκη για περιορισμένη ή άλλου τύπου επικοινωνία ποια είναι η άλλη κοινή τους συνισταμένη?
Αυτή η ημι-επώνυμη επικοινωνία έχει συναισθηματικό κόστος?


Σκιαγραφώντας τις αιτίες
Αν δεχτούμε ως υπόθεση εργασίας ότι τα ΜΜΕ απεικονίζουν την κοινωνία της εποχής μας, παρατηρούμε μια έντονη ανάγκη των ανθρώπων για δημοσιότητα. Ακόμα και αυτοί που χλευάζουν το πεντάλεπτο της δημοσιότητας που τους αναλογεί, την επιδιώκουν. Βλέπουμε πολιτικούς να αναλώνουν την ιδεολογία τους σε χαριτωμένα ευφυολογήματα που απλά θα τα παίξει η τηλεόραση, βλέπουμε καλλιτέχνες να στήνουν την καριέρα τους πάνω σε εκδηλώσεις που αποσπάσματα τους θα παίξει η τηλεόραση ή φωτογραφίες που θα δημοσιευτούν στον τύπο, βλέπουμε ανθρώπινα κουρέλια να διαχειρίζονται τη προσωπική μιζέρια τους σε τηλεοπτικές εκπομπές.
Οι άνθρωποι άρχισαν πια να κατηγοριοποιούνται σε «επώνυμους» και «ανώνυμους».Και οι επώνυμοι δεν κρίνονται από το έργο, τη σκέψη, τη ζωή τους αλλά από το πόσο χρόνο θα τους διαθέσουν τα μέσα.
4ο ερώτημα για τη κουβέντα μας
Οι ανώνυμοι bloggers επιζητούν την αναγνωρισιμότητα μέσα από τα blogs τους? Προσπαθούν να κατακτήσουν ένα επίπεδο δημοσιότητας, πιο ελιτίστικο βέβαια από αυτό που μπορεί να τους προσφέρουν τα χαμηλής ποιότητας ΜΜΕ?
Όπως τα ΜΜΕ κυνηγούν τηλεθεάσεις και κυκλοφορίες. υπάρχει κίνδυνος τα blogs να μπούν σε λογικές δημοφιλίας και μετρήσεων επισκεψιμότητας?


Ο κινηματικός χαρακτήρας του blogging
Η πολιτική συγκρότηση είναι μια διαδικασία που μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ανάπτυξη μαζικών κινημάτων. Δεν είναι μια διαδικασία παραγωγής πολιτικών θέσεων που απευθύνονται με γενικό τρόπο στην κοινωνία με την μορφή ηθικών εκκλήσεων ή τη χρήση του political correct λόγου. Τέτοιου τύπου «διακηρύξεις», που συνήθως διατυπώνονται σε προεκλογικές περιόδους ή σε περιόδους κρίσης , δεν μπορούν να παράγουν κανένα κίνημα.
5ο ερώτημα για την κουβέντα μας
Τα κινήματα ξεκινάνε από μια κοινή αφετηρία, από μια κοινή αγανάκτηση, από ένα κοινό όνειρο, από ένα κοινό στόχο, από ένα κοινό πάθος.
Συστατικό των κινημάτων είναι η σύγκρουση.
Με ποιόν θα συγκρουστούν οι bloggers??


Υ.Γ. Δεν γνωρίζω αν στην Ελλάδα υπάρχει κάποια συγκεκριμένη έρευνα για το profile ή για τη συμπεριφορά των bloggers. Το Ίδρυμα Pew προσπάθησε να μελετήσει το profile των bloggers στην Αμερική. Τα στοιχεία είναι στο http://www.pewinternet.org/.
Μεταφέρω 3 στοιχεία που με εντυπωσίασαν
Περίπου 12.000.000 διατηρούν το δικό τους blog, το 60% είναι λευκοί και συνήθως τα blogs είναι μονοθεματικά.
Το 72% των bloggers αναζητάει πολιτικές ειδήσεις και πληροφόρηση, ποσοστό αρκετά υψηλότερο από το αντίστοιχο 58% των συνολικών χρηστών του Intenet.
Επίσης οι μισοί bloggers θεωρούν τα ίδια τα blogs ως κύρια πηγή ειδήσεων