Για συνέχισε με αυτούς τους.....bloggers. Μέρος 2ο

Bloggers vs TV
Πέρα από την πολιτική ερμηνεία της «μιντιοκρατίας» υπάρχει και η παράμετρος της χρήσης της τηλεόρασης. Κάτι που βρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητας για ένα εικοσιτετράωρο, γίνεται τελείως ασήμαντο (παύει να υπάρχει) ακριβώς μετά από αυτό το εικοσιτετράωρο, είτε διότι βρέθηκε είτε διότι πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο για να πάρει τη θέση του. Λατρεία του εφήμερου, η οποία καταλήγει στην πιο ακραία συρρίκνωση του χρόνου. Αυτό που στην αμερικανική τηλεόραση ονομάζεται attention span, δηλαδή ο ωφέλιμος χρόνος προσοχής του θεατή, πριν από μερικά χρόνια ήταν δέκα λεπτά. Στη συνέχεια, βαθμιαία, έπεσε σε πέντε λεπτά, σε ένα λεπτό και, τώρα, είναι μόλις δέκα δευτερόλεπτα. Tο τηλεοπτικό spot των δέκα δευτερολέπτων θεωρείται το πιο αποτελεσματικό. Tόση είναι η διάρκεια που έχουν τα spots τα οποία χρησιμοποιούνται στις προεκλογικές καμπάνιες. Είναι απολύτως κατανοητό ότι αυτά τα spots δεν περιέχουν τίποτα το ουσιαστικό, αλλά αυτό είναι το μόνο πράγμα που ο θεατής είναι ικανός να αφομοιώσει.
Τα ΜΜΕ «καλλιεργούν» - δηλαδή παραμορφώνουν με τρόπο συστηματικό - τους ανθρώπους, ούτως ώστε να μην είναι σε θέση τελικά να ενδιαφερθούν για κάτι το οποίο έχει διάρκεια μεγαλύτερη από κάποια δευτερόλεπτα, το πολύ κάποια λεπτά. Υπάρχει εδώ μια συνομωσία, όχι με την αστυνομική αλλά με την ετυμολογική έννοια του όρου: όλα «συν-ομνύουν», όλα τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας στην οποία κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητά της.

2ο ερώτημα για την κουβέντα μας

Οι bloggers μεταφέρουν μικρά αγνοημένα από την κεντρική δημοσιότητα θέματα, τα ανάγουν σε μεγάλα (βλ. θέμα Αμαλίας), τα κριτικάρουν, τα κρατούν στο φως όσο τους αξίζει?? Χρησιμοποιούν δημοσιογραφική γραφή? Μιμούνται τους δημοσιογράφους? Έχουν άγραφους κανόνες δεοντολογίας?
Συχνά τα μέσα και ιδιαίτερα τα έντυπα παραπέμπουν σε blogs, φλερτάρουν μαζί τους, τα αναδεικνύουν και τα μεταχειρίζονται σαν να εκπροσωπούν την κοινή γνώμη. Δημοσιογράφοι εκτιμώντας ότι η υπόθεση έχει μέλλον ανοίγουν blogs αν και διαθέτουν στήλη στην εφημερίδα τους στην οποία αναγράφεται το e-mail τους και οι αναγνώστες μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί τους.
Δανείζομαι από το βιβλίο του Laurence Lessig (Code and other laws of cyberspace) τη φράση «Η ανατομία του blog καθιστά τη σοβαρή συζήτηση αδύνατη. Όπως θα μας θύμιζε ο Πολίτης Κέιν "ο χρόνος προελαύνει...' και οι bloggers βρίσκονται κάτω από μεγάλη πίεση να προελάσουν μαζί του"». Με άλλα λόγια: η ταχύτητα με την οποία εναλλάσσονται διαδικτυακά μηνύματα, σχόλια, παρατηρήσεις και στοχασμοί επιτρέπει την αναγκαία εμβάθυνση του διανοητικού βηματισμού, προκειμένου η σκέψη να αποτυπωθεί, να καταγραφεί ουσιαστικά??

Πως το είπες; bloggers;; Καλέ, τι είσατε πάλι εσείς;;;;; 1ο μέρος

Καλά μιλάμε για όλους και για όλα.

Λέω να τα πουμε λίγο και για μας.
4 ερωτήματα για την κουβεντούλα μας.

Υ.Γ. Ξέρω πόσο απεχθανόμαστε όλοι τα "σεντόνια" , και έτσι τα θα τα βάλω ενα-ένα.



BLOGGERS: αλματωδώς πολλαπλασιαζόμενη ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας (Liberation, Απρίλης, πριν τις γαλλικές εκλογές)

Μας νοιάζει να ψάξουμε τι είμαστε, τι μπορούμε, τι φοβόμαστε ή εμείς καλά περνάμε και αν αρχίζουμε να ζωγραφίζουμε την Ιθάκη θα χάσουμε τη μαγεία της διαδρομής??? Άσε που μπορούμε να βρεθούμε και αλλού!
Τέλος πάντων , κουβέντα να γίνεται.......



Οι συλλογικότητες ηττήθηκαν ή οι προσωπικότητες κέρδισαν
Σε απαισιόδοξες περιόδους, η σφαίρα της πολιτικής υποχωρεί.
Η πλειοψηφία της νεολαίας 16-25 ετών δεν ανοίγουν ποτέ τους εφημερίδα, δεν πάνε θέατρο, δεν διαβάζουν λογοτεχνία, δεν ερωτεύονται, δεν χορεύουν, δεν πίνουν, δεν φεύγουν από το σπίτι, δεν γουστάρουν την πολιτική, κοροϊδεύουν τα κόμματα
Τα κόμματα με τη σειρά τους, παραμένουν θεατές αδυνατώντας να κατανοήσουν τις διαδικασίες που επιφέρουν τη γενική υποχώρηση των δημόσιων αγαθών, από την οικονομία και τα μέσα ενημέρωσης έως και την πολιτική. Αποθαρρημένα από το όλο και μειούμενο εκτόπισμά τους, τα κόμματα, χωρίς ενθουσιασμό, αντιγράφουν τους μαρκετίστες και την τηλεόραση δηλαδή απλώς αφουγκράζονται τις προκαταλήψεις ενός φανταστικού «μέσου» ανθρώπου, και τις αναπαράγουν, λέγοντάς του αυτό που αυτοί νομίζουν ότι «εκείνος» θέλει να ακούσει.
Όλοι μας ξέρουμε και βλέπουμε την ογκούμενη δυσανεξία προς τους παλιούς τρόπους της πολιτικής.
Όλοι μας βλέπουμε ένα εκλογικό σώμα βαθύτατα απογοητευμένο και δύσπιστο, που γυρίζει την πλάτη στην πολιτική και στις διαδικασίες της.
Όλοι βλέπουμε πως υπάρχει μια πραγματική, ενεργή, συχνά απελπισμένη μα όχι παραιτημένη, κοινωνική ζήτηση για μια άλλου τύπου πολιτική. Ένα πρόσφατο παράδειγμα που με εντυπωσίασε είναι ότι όταν ξεκίνησε η κουβέντα για το Ασφαλιστικό, άνοιξε ταυτόχρονα και η κουβέντα για το συνταξιοδοτικό των βουλευτών. Οι πολίτες αμύνθηκαν των κεκτημένων τους, επιτιθέμενοι στους πολιτικούς θεωρώντας τους εχθρούς και όχι συμμάχους.
Μια άλλη μεγάλη κουβέντα γίνεται για το ανοιχτό κόμμα σε αντιδιαστολή με το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό που τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι το κλασικό μοντέλο λειτουργίας των κομμάτων. Βλέπουμε ότι οι bloggers προσπαθούν να συγκροτήσουν ένα μοντέλο «ανοιχτού κόμματος» με όποια έννοια το αντιλαμβάνεται ο καθένας μας. Συμμετέχουν σε ότι εκτιμούν ότι τους αφορά, παίρνουν θέση, υποστηρίζουν ή και δημιουργούν κινητοποιήσεις, αλλά δεν έχουν μετρήσιμους στόχους της αποτελεσματικότητας τους και συχνά κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία τους ή την επωνυμία τους μπαίνουν σε λογικές ανταγωνισμού.
Πρώτο ερώτημα για την κουβέντα μας
Το blogging έρχεται να καλύψει το κενό που αφήνει η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στους επαγγελματίες* πολιτικούς;;;;;;;;;
Οι bloggers επιχειρούν μια πιο ευαίσθητη προσέγγιση των πραγμάτων, πιο λαϊκίστικη ή πιο τεχνοκρατική ανάλογα με το profile ή τις γνώσεις του κάθε blogger, χωρίς πολιτικό κόστος, άρα και πιο εύκολα αφομοιώσιμη;;;;;;;;;;;;;
Οι bloggers έρχονται να καλύψουν το κενό που άφησε η προβαλλόμενη από τα ΜΜΕ ανηθικότητα των πολιτικών με το σκεπτικό ότι εμείς δεν διαπλεκόμαστε, δεν καταχρόμαστε, δεν έχουμε κάποιο όφελος, αρά είμαστε ηθικοί?
Πόσο επικίνδυνη είναι η διαφαινόμενη ναρκισσιστική προοπτική ότι αφού οι bloggers δημιούργησαν (ή φαίνεται ότι δημιούργησαν) μια διακριτή κοινωνική ομάδα θα αρχίσουν να οργανώνονται με αρχηγίσκους, ομαδούλες, αντιπροσώπους, ηγέτες, κλπ;;;;;;;;;;;


*ας μου συγχωρήσουν οι πολιτικοί το ατόπημα, αλλά αν αυτή η χώρα έχει έλλειψη από κάτι, αυτό είναι ο επαγγελματισμός. Από ερασιτέχνες χορτάσαμε.

O ευφυής κ. Βενιζέλος ιδρύει Όμιλο Σκοποβολής

Ο Βενιζέλος θα ιδρύσει «όμιλο προβληματισμού».
Ένα κόμμα σε κατάσταση υστερίας, μουτζαχεντίν του ΓΑΠ στα άρματα εναντίον ρευματικών του Βενιζέλου και τούμπαλιν.
Άντε φτου κι από την αρχή!!!

Αν ποτέ οι ιστορικοί του μέλλοντος αξιωθούν να ασχοληθούν με όλο αυτό το απαξιωμένο από τους πολίτες, πολιτικό σκηνικό θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά.
Προσωπικά, το γεγονός με αφήνει παγερά αδιάφορη.

Σε αυτή τη μάχη χοντρών εναντίον ευθυτενών sportsmen, χαρισματικών ρητόρων εναντίον αδύναμων ρητόρων, αυτοδημιούργητων πολιτικών εναντίον επιτυχημένων ΥΠΕΞ, ας μου επιτραπεί να μην πάρω θέση. Άλλωστε δεν νομίζω ότι χρειάζεται και κανείς τη θέση μου. Δόξα τω Θεώ, οι φίλαθλοι πολλοί.

Δεν θα συγχωρήσω ποτέ στον ΓΑΠ , στον Βενιζέλο και στα σκληρά μπλοκ τους, ότι μετά από μια τραγική εκλογική ήττα, έσυραν ένα κόμμα σε μια χυδαία κόντρα με ανύπαρκτα πολιτικά επιχειρήματα.

Ας μου πει και εμένα κάποιος, από όλους αυτούς που παλεύουν στα μαρμαρένια αλώνια για τους ήρωες τους, ποια ήταν η ιδεολογική διαφορά του Παπανδρέου και του Βενιζέλου.
Αν δεν μπορούσαν να αποφύγουν όλη αυτή τη ξεφτίλα της εσωκομματικής εκλογής, ας φρόντιζαν τουλάχιστον να αναδείξουν πολιτικές διαφορές.

Να ανοίξει επιτέλους η συζήτηση για το τι σημαίνει σήμερα Αριστερά, Σοσιαλισμός, Κίνημα. Να ακούσουμε, να ζυμωθούμε, να διαφωνήσουμε, να συνθέσουμε.

Θα καταλάβουν ποτέ οι υμνητές και των δύο, ότι δεν προσφέρουν υπηρεσίες σε κανέναν, πολύ δε περισσότερο σε αυτούς για τους οποίους κόπτονται;;;;

Καταλαβαίνει κανείς ότι η κοινωνία χτίζει σε άλλο οικόπεδο από αυτό που διεκδικούν οι δυο τους και όχι μόνο οι δυο τους;; Γιατί βέβαια πίσω από τους δύο, υπάρχουν άλλοι δελφίνοι που χτίζουν και ονειρεύονται το δικό τους μέλλον.
Ποιος δεν έχει δει όμορφα κτίρια να καταστρέφονται, να γίνονται ερείπια, γιατί αυτοί που πιστεύουν ότι είναι κληρονόμοι, σκοτώνονται επί χρόνια σε δικαστικές διαμάχες. Και όποιος κερδίσει τη κληρονομιά, τι έχει πια να κληρονομήσει;; Τίποτα.

Ο ΓΑΠ-Αντουνετα, νικητής μιας δημοκρατικής, συμμετοχικής, καινοτόμας διαδικασίας εκλογής, υπερασπίζεται την αυτοοργάνωση. Την ίδια στιγμή την επιτρέπει και την νομιμοποιεί, μόνο στους συμμάχους του. Μια παλαιοκουμουνιστική άποψη που το μόνο που αποδεικνύει είναι ο φόβος και ο τρόμος να ελεγχθεί το κόμμα.
Ο ηττημένος Ναπολεων-Βενιζέλος 3 μήνες μετά την ήττα, επί της ουσίας δεν την αποδέχεται, και με δικαιολογίες για οργάνωση ομίλων προβληματισμού πυροδοτεί για άλλη μια φορά γελοίες κόντρες.
Οι οπαδοί φωνάζουν στις κερκίδες, «διαγραφές» και οι άλλοι απαντούν «αν τολμάς διέγραψε μας».

Αντί να σκιαμαχείτε μήπως μπορείτε να  παράγετε πολιτική;;;

Ζητάμε πολλά;;;;

Πετάγομαι στον Ανακριτή και έρχομαι……

Λοιπόν, μπορεί με τον «άρτο» να έχουμε κάποιο πρόβλημα στην Ελλάδα, αλλά από «θεάματα»….. τα καλύτερα.
Από ότι φαίνεται η μισή Ελλάδα σήμερα είναι στον ανακριτή και η άλλη μισή στις ταράτσες. Από Εκάλη μέχρι Καρνεάδου.
Χαζεύουμε ΘέμοΜάκηδες, ιδρυτικά μέλη του συλλόγου «Τάξις και Ηθική», Ρουσόπουλους και Αδριανούς που περνάνε την ώρα τους σχολιάζοντας τσόντες (τρελαίνομαι με τον όρο που χρησιμοποιείται από τους σεμνούς και ταπεινούς «ροζ ιστορία» sic!!!), βιντεοσκοπήσεις μεταξύ αδελφών, συναδέλφων, φίλων, γνωστών, δικηγόρους- εργατολόγους αγκαλιά με συμβασιούχους να περιφέρουν dvd με γυμνούς χοντρούς κυβερνητικούς αξιωματούχους, βουλευτές να κάνουν κοζερί σε ταράτσες με την «αφρόκρεμα της δημοσιογραφίας», τον προϊστάμενο των αδιάφθορων του ΣΔΟΕ να νταλαβερίζεται με αρχιλαμόγια, τον σκηνοθέτη (τρέμε Ταρκόφσκυ!!!) των επικών δημιουργιών «ξυπόλυτοι στα αγγούρια», «ο παρθενοκυνηγός» και άλλων αριστουργημάτων, διευθυντή του Μουσείου Κινηματογράφου, και το καλύτερο, όλοι να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι είναι θύματα σκευωρίας.
Αλλά υπάρχει και καλύτερο. O ΣΩΤΗΡΑΣ έρχεται.

Ο Πανίκας Ψωμιάδης, διαμήνυσε στον Καραμανλή να διώξει τους κακούς συνεργάτες του και να χρησιμοποιήσει αυτόν στη θέση τους. Φαντάζομαι ότι ο Ψωμιάδης θα διώξει τον Λαμπράκη από το Μέγαρο και θα βάλει στη θέση του την Έφη Θώδη.
Ρε μάγκες, έλεος, αναγουλιάσαμε, έχουμε και άλλα πράγματα να κάνουμε σ’ αυτή τη ζωή. Κουραστήκαμε να σας βλέπουμε να στήνετε τα γυμνά σας οπίσθια προσφέροντας τα, σε όποιον σας πετάει ένα κομμάτι ψωμί.
Εμείς πάλι, δεν γουστάρουμε να σας πηδήξουμε. Να σας φτύσουμε θέλουμε.

Ο μέσος όρος

Συχνά, για πράγματα που μου κινούν το ενδιαφέρον κρατάω σημειώσεις, κάνω προσχέδια αναρτήσεων και τα καταχωνιάζω. Τα τελειώνω σπάνια. Με γοητεύει όμως, καιρό μετά, όταν ξαναπέσουν στα χέρια μου, να ξαναβρίσκω τη οσμή εκείνης της στιγμής.
Γενικά σ’ αυτή τη ζωή με χαρακτηρίζουν οι ανολοκλήρωτες προσπάθειες. Ο αρχικός ενθουσιασμός, η σκληρή δουλειά και μετά …..η ανία. Κάποτε εγκλωβισμένη και εγώ, σε ένα μικροαστικό μοντέλο τελειομανίας, η μη ύπαρξη «τέλους» (με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης) με άγχωνε.
Ζώντας τη μεγάλη περιπέτεια της καθημερινότητας, έμαθα να απολαμβάνω το άσκοπο. Έμαθα να μην μετρώ το μπόι μου με το μέσο μπόι, τα «θέλω» μου με το μέσο «θέλω», την ευτυχία μου με την μέση «ευτυχία» και ακόμα περισσότερο το «μπορώ» μου με το μέσο «μπορώ».
Η Μαλβίνα Κάραλη έλεγε «Αγαπάω πια, τους ανθρώπους που έχουν πάρει διαζύγιο από το μέσο όρο, από την κοινή γνώμη. Κοινή γνώμη. Κοινό, μέσο γούστο. Προβλέψιμο. Γειτονικό. Με την κοινή γνώμη, τα πράγματα έχουν μόνο ένα δρόμο: ή θα τη θάψεις ή θα σε θάψει αυτή. Πρόλαβα. Της έφτιαξα έναν ωραίο τάφο, απέριττο.»
Ο Νόελ Καουάρντ υποσχόταν στον εαυτό του ότι θα ταξιδεύει πρώτη ή τρίτη θέση. Ποτέ δεύτερη…..
Αυτή τη στιγμή παρατηρούμε εμείς, οι επιβάτες της τρίτης θέσης, ή ακόμα καλύτερα όσοι ταξιδεύουμε πεζοί, ανθρώπους που προορίζονταν σ’ αυτή τη ζωή να ταξιδέψουν τρίτη θέση και δειλοί, άβουλοι, μοιραίοι, κατόρθωσαν να ανέβουν στα βαγόνια της δεύτερης. Κάποια δε στιγμή, μη υπάρχοντος ελεγκτή, νόμιζαν ότι θα σκαρφαλώσουν και στην πρώτη. Όμως από το τραίνο τους δεν έλειπε μόνο ο ελεγκτής, έλειπε και ο μηχανοδηγός και όπως πάντα συμβαίνει έλειπαν και οι ράγες. Αντί να μας χαιρετούν εμάς τους πεζούς καβαλικεύοντας στο «μέσο» τραίνο, το τραίνο συνέχισε την πορεία του, περνώντας από πάνω τους.
Μιας που δεν με βιάζει πια η έννοια μου να τελειώσω τίποτα, επιτρέπω την χρονοβόρα αλλά και μεγάλη πολυτέλεια στον εαυτό μου, να απομονώνω τις μικρές ανθρώπινες ιστορίες από τον μεγάλο καμβά, της πολιτικής, της διαφθοράς, των ΜΜΕ και άλλων βαρύγδουπων.
Κάνω σενάρια για την εφηβεία, τα νιάτα, του κάθε Ζαχόπουλου, Αναστασιάδη, Τριανταφυλλόπουλου, Αδριανού, Κλαδά, Τσέκου, κ.ο.κ.
Τι περίμεναν, ποια πράγματα θεωρούσαν μεγάλα, τι ονειρεύονταν, τι τους συνάρπαζε, τι αγαπούσαν, τι;;;;;
Όλοι αυτοί, που σήμερα ένα κουβάρι, ανταλλάσσουν κατηγόριες, μηνύσεις, απειλές, είναι οι εραστές του μέσου όρου και της κοινής γνώμης. Ολοκλήρωναν τις προσπάθειες τους και έκαναν καριέρα με κριτήριο το μέσο όρο και την κοινή γνώμη.. Οι ευτυχισμένοι του μέσου όρου. Οι επιτυχημένοι της κοινής γνώμης.
Κάπου στο δρόμο, δεν βρήκαν το χρόνο και ακόμα περισσότερο δεν βρήκαν το κουράγιο, να αναρωτηθούν που θέλουν να πάνε και ακόμα περισσότερο γιατί. Και πολύ κοινότυπα, όταν δεν βλέπεις που θέλεις να πας, πας εκεί που βλέπεις. Λίγο πιο ψηλά από το μέσο όρο…..
Αυτή είναι η δική μου εκδοχή για τα όσα «συναρπαστικά» συμβαίνουν σήμερα.
Κ αυτό το σήμερα είναι τόσο εφήμερο αλλά και τόσο διαχρονικό.

Πίστευε και μη ......ερευνα

Ε, ρε φτωχοί, άντε βρε τώρα τα πιάσατε τα λεφτά σας.
Οι πηγές χρηματοδότησης για την αντιμετώπιση της φτώχειας βρέθηκαν.
Αποφασίστηκε ότι στο Ταμείο κατά της φτώχιας θα πηγαίνει το 20% των εισπράξεων των ειδικών λογαριασμών έρευνας των πανεπιστημίων.
Τι είναι αυτοί οι λογαριασμοί; Οποιοσδήποτε δημόσιος ή ιδιωτικός φορέας θέλει να συμπράξει με το πανεπιστήμιο για να προκύψει ένα ερευνητικό έργο, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για επιχειρηματικότητα, πρέπει να το χρηματοδοτήσει μέσω ενός λογαριασμού που ελέγχεται και τον διαχειρίζεται το πανεπιστήμιο. Επί του ποσού αυτού το κράτος εισπράττει συνήθως ΦΠΑ 19% και το πανεπιστήμιο 10% για τη διαχείρισή του.
Με το νέο νομοσχέδιο για το Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής η κυβέρνηση αυξάνει τον έμμεσο φόρο αυτό από 19% σε 39%!
Σε όλες τις χώρες του κόσμου η επένδυση από την πλευρά του ιδιωτικού τομέα σε έρευνα και ανάπτυξη απαλλάσσεται από τη φορολογία. Επειδή εμείς θέλουμε -τρομάρα μας- να επενδύσουμε στη γνώση και στην καινοτομία, κάνουμε το ανάποδο. Την φορολογούμε επιπλέον.
Έτσι μια επιχείρηση που θα θέλει να συμπράξει με το πανεπιστήμιο, τιμωρείται. Την στιγμή που επενδύει 1000 ευρώ, αυτά γίνονται αμέσως 800! Άρα τελικά ο επενδυτής πληρώνει ερευνητικό έργο για 800, δίνοντας 1000. Εξαιρετικό κίνητρο για επένδυση στη γνώση, στην έρευνα και στην καινοτομία.
Το καλύτερο όμως σας το φύλαξα για το τέλος. Θα το διαχειρίζεται λέει, 7μελές Συμβούλιο, με αμοιβές περίπου 250.000 τον χρόνο, θα υπάρχει επίσης μια 5μελής επιστημονική επιτροπή, με αμοιβή άλλες 250.000 τον χρόνο, και θα στεγάζεται σε χώρους με ενοίκιο 250.000 τον χρόνο. Τουλάχιστον θα αντιμετωπιστεί η φτώχεια 12 ατόμων και ενός ιδιοκτήτη ακινήτου!
Καθώς λοιπόν το ΠΑΣΟΚ «ξεδιπλώνει την αντιπολιτευτική του τακτική» (κατά την άποψη Ραγκούση), φαίνεται ότι το σεντόνι της αντιπολιτευτικής τακτικής δεν έφτασε μέχρι την έρευνα και την καινοτομική επιχειρηματικότητα.
Μήπως ρε σύντροφοι, όταν τελειώσετε με τις σοβαρές ασχολίες σας που αυτή τη στιγμή εστιάζονται στο ποιος γνωστός ποιου βουλευτή θα συμμετέχει στις ΝΟΕΣ (α, ρε Πολυζωγόπουλε), μπορείτε λίγο να ασχοληθείτε και με την έρευνα, τη γνώση και τη καινοτομία;;;;
Λέω εγώ τώρα, όταν τελειώσετε. Άμα τελειώσετε. Αν πάλι όχι, οι ΚΟΕΣ, οι ΝΟΕΣ, οι.............(θου Κύριε φυλακει το στόματι μου), ναναι καλά να παράγουν έργο, να παράγουν πολιτική. Ξέρουμε τώρα, αυτή τη πολιτική εγνωσμένου κύρους που συνήθως παράγουν οι παρατρεχάμενοι.
Τα άλλα θα τα βρούμε ρε αδελφέ...

9-1-2008

Από τις πολλές ....φιλοσοφίες που κατά καιρούς ενστερνίστηκα, μία υποστηρίζω απαρέγκλιτα όλη μου τη ζωή και αυτό συνοψίζεται στο «μην κάνεις ποτέ σήμερα, αυτό που μπορείς να κάνεις αύριο»..
Η νέα χρονιά μπήκε φουριόζικα Όλα αυτά που αφήσα σαν μικρές ....ψιλοδουλειές, όλα αυτά που θάπρεπε να έχω τελειώσει και παραδώσει τον προηγούμενο χρόνο, όλα όσα αμέλησα, όλα όσα επιμελώς αγνόησα αλλά και τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια των γιορτών, ήρθαν και έπεσαν εδώ και πέντε μέρες στο κεφάλι μου σαν τσουνάμι.
Τώρα τα πόδια στον ώμο και ....τρέχουμε.
Μου έλλειψε το blogging, ψιλοαποκόπηκα και απο τα τεκταινόμενα σε εφημερίδες,σε blogs καθώς και απο τα πολιτικά «δρώμενα». Προφανώς όμως τα «δρώμενα» κάθε άλλο παρά «δρώμενα» είναι, μιας που το πολιτικό σκηνικό ακόμα σέρνεται πίσω από ιστορίες με «σεξ, ψέμματα και βιντεοταινίες».
Ας πει επιτέλους κάποιος, κάτι.
Κάποιος που δεν θα μυρικάζει αναμασημενες και απαξιωμένες ιδεολογίες, κάποιος που δεν θα ανακυκλώνει αριστερίζουσες μπουρδολογίες, κάποιος που θα μπορεί να αρθρώσει δυο πολιτικές λέξεις. Κάποιος που θα μπορεί να επικοινωνήσει κάτι ουσιαστικό, κάτι νέο.
Φοβάμαι ότι πριν μας εξοντώσει η κλιματική αλλαγή, πριν μας εξοντώσει η φιλολαϊκή πολιτική της πολυχρονεμένης μας κυβέρνησης, πριν μας εξοντώσει η flexicurity, πριν μας εξοντώσουν τα ακηδεμονευτα ΜΜΕ, πριν μας εξοντώσει η αδέκαστη δικαιοσύνη, θα προλάβει να μας εξοντώσει ως πολίτες, η ανία. Ο βάλτος. Το απόλυτο τίποτα.

Υ.Γ. Μέσα σ’ αυτό το πολιτικά ακίνητο «τίποτα». έτυχε να γνωρίσω ένα ζευγάρι. Δύο ανθρώπους που δεν έχουμε κοινούς φίλους, κοινά βιώματα, επαγγελματικές σχέσεις, ή κάποιο άλλο από αυτά τα μικρά «κοινά» που συνδέουν τους ανθρώπους και τους δίνουν έδαφος να συνομιλούν, να επικοινωνούν. Και εμείς επικοινωνήσαμε τόσο ουσιαστικά, τόσο γρήγορα, τόσο άμεσα. Και μοιραστήκαμε γλυκά, ευαίσθητα, πολιτικά, αυτή την ανησυχία, την αγωνία όλων μας για το τι θα κάνουμε, πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Λύση δεν βρήκαμε. Και ίσως δεν υπάρχει. Αλλά είναι τόσο μεγάλη παρηγοριά η επικοινωνία, το μοίρασμα, η αποδοχή της κοινής μας έννοιας, η γνώση ότι εκεί έξω είμαστε πολλοί που μπορεί να μην ξέρουμε πως θα το κάνουμε αλλά ξέρουμε ότι ...... non pasaran

Διαφωνώ Στέργιε

Ενας παλιός, καλός, αλλά ....καταραμένος φίλος μου έστειλε με mail δύο σχόλια για δύο αντίστοιχα δικά μου post
Σας τα παραδίδω.
Υ.Γ. Τους φίλους τους αγαπάς και όταν διαφωνείς μαζί τους.Ή μάλλον τους αγαπάς ιδιαίτερα αν διαφωνείς μαζί τους.

Σχολιάζοντας τα σχόλια της Κατερίνας για το τι είναι Αριστερά

Αν κατάλαβα καλά ο καθένα μπορεί να έχει την Αριστερά «του»! Είναι όμως η Αριστερά μια αναρχική ιδέα που περιγράφεται κατά βούληση με χίλια συναισθήματα και λέξεις; Τι είναι αυτό που παράγει αυτά τα συναισθήματα τα ενοποιεί τα κάνει διακριτά με τη δική τους ποιότητα;

Διαβάζοντας μερικά χαρακτηριστικά σημεία στα σχόλια της Κατερίνας φοβήθηκα ότι η Βαρδινογιάννη που έχει συναισθήματα αγάπης, πόνου, ελπίδας είναι αριστερή, ο παπάς της γειτονιάς μου που είναι πιστός είναι αριστερός, ο βασανιστής που «ζει» αυτό που κάνει είναι αριστερός… Όχι δεν είναι τίποτα από αυτά.

Αν δω την Αριστερά στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της (ε, δεν θα τα διαγράφουμε κατά βούληση) τότε αυτά που μου έρχονται στο νου είναι η οργάνωση ενός κινήματος καταπιεζομένων, η ανατροπή ενός συστήματος, η αλλαγή και το κτίσιμο ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Την αξιολογώ ως ένα κοινωνικό εργαλείο ιστορικών ανατροπών για την παραπέρα εξέλιξη (ανέλιξη) της κοινωνίας σε μια ιστορική μεταβατική περίοδο που έχει αρχή (τον καπιταλισμό) και τέλος (τον σοσιαλισμό). Πάνω σε αυτή τη βάση μπορούμε να χτίσουμε ελεύθερα όσα ιδανικά, οράματα και δράσεις θέλουμε για έναν καλύτερο κόσμο του αύριο - καμία ταύτιση με κόμματα και φορείς που καλώς ή κακώς θέλουν να τα υπηρετήσουν και αφορούν ένα δεύτερο επίπεδο όχι αναγκαστικών επιλογών.

Οι γενεσιουργοί και συνεκτικοί κρίκοι (σκοποί) της Αριστεράς είναι που παράγουν συναισθήματα και ιδανικά με ποιοτικό και διακριτό περιεχόμενο μεταξύ των οποίων και αυτά που σημείωσε η Κατερίνα:
Αριστερά είναι όλα.
Αριστερά είναι να νοιάζεσαι.
Αριστερά είναι να αισθάνεσαι.
Αριστερά είναι να πιστεύεις.
Αριστερά είναι να πονάς.
Αριστερά είναι να κριτικάρεις.
Αριστερά είναι να αγαπάς.
Αριστερά είναι να προστατεύεις.
Αριστερά είναι να αγωνιάς.
Αριστερά είναι να ελπίζεις.
Αριστερά τελικά, είναι να ζεις.

Τα παράγωγα ιδανικά και στάσεις, όσο υψηλά και αν είναι καθορίζονται και δεν καθορίζουν το περιεχόμενο της Αριστεράς.

Κάποιοι «αριστεροί» που κατά καιρούς ξέχασαν από «ποια μάνα» γεννηθήκαν αλλά δήλωναν ότι ασπάζονταν τα παράγωγα συναισθηματικά ιδανικά της Αριστεράς, δεν παρέλειψαν στο όνομά τους να σηκώσουν τις σημαίες του νεοφιλελευθερισμού, των διαχειριστών του συστήματος, του πολέμου, του «Έθνους» της «Πατρίδος»… Ας μη τους αφήνουμε τέτοιο έδαφος.

Στέργιος
8.1.2008


Πολιτικές επενδύσεις της άρχουσας τάξης

Σχόλιο
Με αφορμή τη συνέντευξη του Α. Τσίπρα «σε όλα τα ΜΜΕ» στις 9.1.08.

Όταν το πολιτικό σύστημα πνίγεται στη κρίση και τη διαφθορά και αυτή έχει βγει σεργιάνι στη κοινωνία με αποτέλεσμα την πλήρη κατάπτωση του πολιτικού συστήματος (όποιο και αν είναι, αστική δημοκρατία, δικτατορία, συνταγματική μοναρχία κλπ) τότε ενεργοποιούνται αυτόματα και υποσυνείδητα τα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης της αστικής τάξης. ‘Έτσι σταδιακά ανασύρονται έξυπνοι και ικανοί φίλοι και αντίπαλοι με αδιάφθορο παρελθόν και καλούνται να αναλάβουν την σωτηρία της πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της ή αλλιώς του πολικού συστήματος αδιατάραχτης κυριαρχίας της με οποιαδήποτε μορφή, δεν την ενδιαφέρει.

Καλά παραδείγματα τέτοιων εκδοχών αποτελούν ο Σάιντεμαν, ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι προπολεμικά. Στη νεώτερη Ελλάδα ένα παράδειγμα είναι ο Α. Παπανδρέου που κλήθηκε να καλύψει το κενό δεξιάς – Αριστεράς στη θέση της καταρρέουσας Ένωσης Κέντρου ως ανάχωμα στην Αριστερά. Είχε προηγηθεί μια δεκαετία καταγγελιών εναντίον του ως ακραίου αριστερού, συνομώτη, φιλοκομμουνιστή κλπ ώστε να φτιαχτεί καλά το προφίλ του. Στην Ιταλία μετά τον καταεξευτελισμό και διάλυση των αστικών πολιτικών κομμάτων από τις κομπίνες και τη διαφθορά που βγήκε στην επιφάνεια από τους «δικαστές», σύρθηκε σε μεταλλαγή ένα ολόκληρο κόμμα, το ΚΚΙ, που από καιρό διαβρώνονταν και το τραβούσε και ο οργανισμός του για να αναλάβει τη «σωτηρία» του συστήματος με τη μετάλλαξή του σε … «Ελιά»! Όπερ και εγένετο, με ακραία κατάντια την πρωτοπορία της «Ελιάς» στην εξαπόλυση του πρώτου πολέμου στην Ευρώπη μετά το 1945 κατά της Γιουγκοσλαβίας με υπογραφή Ντ’ Αλέμα!!! (Και ο σοσιαλιστής Σημίτης είχε υπογράψει τον βομβαρδισμό και την εισβολή του ΝΑΤΟ, την ώρα που το ΠΑΣΟΚ διαδήλωνε κατά του πολέμου (!!!) αλλά αυτός είχε προλάβει να αντικαταστήσει την αριστερή του ταυτότητα με την εκσυγχρονιστική ταυτότητα της αστικής τάξης). Νέα φαινόμενα τύπου αδιάφθορου Ομπάμα όπως παλιά του… σοσιαλιστή Κλίντον καλούνται να σώσουν την πολιτική διαχείριση στις ΗΠΑ κλπ.

Τελευταία στην Ελλάδα άρχισε να έχει πέραση το ξεχασμένο δογματικό σλόγκαν του ΚΚΕ «5 κόμματα 2 πολιτικές»! Κάποιοι που ξύπνησαν απότομα και τάχα τώρα δεν τους πολυαρέσει ο δικομματισμός. προσπαθούν τα 5 κόμματα να τα κάνουν 2+1 ώστε να αφήσουν απ’ έξω 2 «αδιάφθορα», τον ΣΥΝ και το ΛΑΟΣ. Αιτία είναι η ομοιότητα μέχρι αναισθησίας των δύο μεγάλων κομμάτων στον νεοφιλελευθερισμό και τα απίστευτα σκάνδαλά τους που βλέπουν το φως της δημοσιότητας με συνέπεια το γύρισμα της πλάτης στον δικομματισμό ενός αυξανόμενου ποσοστού πολιτών.

Ο κίνδυνος να καρπωθεί το ΚΚΕ τις απώλειες της αναταραχής είναι ορατός παρ’ ότι κάποιοι το κατηγορούν ότι κάνει ότι μπορεί για να το χαλάσει. Ακόμη πιο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να ξεπεταχτεί κανένα ανεξέλεγκτο αριστερό κίνημα και τότε άντε να το μαζέψεις. Έτσι ψάχνουν για εφεδρικές λύσεις που, δεν ξέρεις, κάποια στιγμή θα αξιοποιηθούν όπως ο κ. Ντ’ Αλέμα.

Για όποιον δεν κατάλαβε γιατί ο Α. Τσίπρας του ΣΥΝ έχει γίνει ξαφνικά τόσο έξυπνος, συμπαθής, νέος, ωραίος, ικανός, ηγέτης, πρωτοπόρος κλπ, κλπ ε, ας ψάξει στις παραπάνω αναφορές.

Για την ιστορία λέω ότι όσο ο δικομματισμός θα κατρακυλάει τόσο Τσίπρας θα «πουλάει» και το αντίστροφο. Τα μέσα ενημέρωσης του κεφαλαίου, υποσυνείδητα για λόγους αυτοσυντήρησης και όχι με κάποιο συνωμοτικό σχέδιο, δουλεύουν με τον Τσίπρα όπως με τον Ανδρέα παλιά ή τον Ντ’ Αλέμα μετέπειτα. Να δείτε που θα γίνεται έξυπνος ή κουτός, ικανός ή ανίκανος ηγέτης αναλόγως των αναγκών της αστικής τάξης για «αδιάφθορο» διαχειριστή. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και της ΤΒ θα είναι οι καλύτεροι ανεμοδείκτες για το πώς πάει το πράμα.

Στον Τσίπρα θέλουν να αναθέσουν δυο αποστολές. Η μια να ενώσει τα κομμάτια της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς σε έναν ελεγχόμενο και αξιόπιστο ΣΥΡΙΖΑ ως λύση του συστήματος και η άλλη να αναγγείλει επί τέλους το νέο αδιάφθορο όραμα της κεντροαριστεράς που το έχουν κατακρεουργήσει η Πασόκοι και το έκαναν αναξιόπιστο. Οι κινήσεις του ΣΥΝ προς συγχώνευση των άλλων μερών στο ΣΥΡΙΖΑ και οι ταυτόχρονες πολιτικές κοκορομαχίες ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ για το ποιος κάνει καλύτερη αντιπολίτευση στη Ν.Δ. δεν είναι έξω από αυτές τις εξελισσόμενες διαδικασίες. Το όλο θέμα είναι κατά πόσο ο Τσίπρας θα μπορέσει να φανεί πιο αξιόπιστος διαχειριστής έναντι άλλων επιδόξων διαχειριστών ώστε να κληθεί να πάρει το… «δακτυλίδι» όχι του ΣΥΝ αλλά του υποψήφιου κυβερνήτη. Σχέδιο που αναλόγως των εξελίξεων θέλει 2 ή 10 χρόνια για να υλοποιηθεί.

Για όσους δεν αρέσει η ανάλυσή μου υπάρχουν και οι θαυμάσιες αλληλοσυμπληρούμενες αναλύσεις της Αυγής και του συγκροτήματος Λαμπράκη (παλιά του τέχνη κόσκινο) που με ανατρέπουν επαρκώς!

8.1.2008
Στέργιος

Καλή χρονιά Εύη

Να είσαι άυπνη έχοντας πιει όλη νύχτα το Βόσπορο, να έχεις παραστεί ημιθανής στο οικογενειακό τραπέζι ακούγοντας ευχές συνδυασμένες με εφιαλτικές συμβουλές που αντί να σε ανακουφίζουν σε τρομοκρατούν, να σέρνεσαι από καναπέ σε πολυθρόνα καταπίνοντας παυσίπονα και κάνοντας βαρείς όρκους ότι την επόμενη φορά θα σταματήσεις στο ........ (ποιο άραγε;;) σφηνάκι, και ταυτόχρονα (έλεος!!!) να βομβαρδίζεσαι από τις ερωτικές συνευρέσεις του Ζαχόπουλου. Αυτό δεν είναι γιορτή, ο «δρόμος με τις λεύκες» είναι.
Ανάμεσα σε σόδες που ανεπιτυχώς, προσπαθούν να κατεβάσουν από τον οισοφάγο προς το στομάχι μου εκείνα τα δαμάσκηνα με χοιρινό, προσπαθώ να συνθέσω στο μυαλό μου τη κατάσταση της Εύης Τσέκου, ξέρετε εκείνης ......της 35χρονης που ξαφνικά μας έγινε τόσο οικεία.
Το υλικό στη φαντασία μου μια φωτογραφία, ξέρετε αυτή που εμφανίζεται υπομειδιώντας πίσω από τον εργοδότη-εραστή-Γενικό Γραμματέα. Αυτή η φωτογραφία στοιχειώνει το μυαλό μου. Όχι τόσο για την ίδια αυτή καθαυτή, αλλά για όλες τις Εύες Τσέκου αυτού του κόσμου. Και είναι πολλές, και είναι παντού, και είναι δίπλα μας.
Καταβολές μικροαστικές, ίσως η πρώτη από το σόι της που μπαίνει στο Πανεπιστήμιο, ίσως η πρώτη από την οικογένεια της που προορίζεται να ξεφύγει από τη εργασιακή μιζέρια και την κοινωνική μετριότητα. Αφήστε με να αυτοσχεδιάσω. Τη φαντάζομαι φοιτήτρια στη Θεσ/κη, οι συμφοιτητές της ποντάρουν στις σημειώσεις της για να περάσουν καταραμένα μαθήματα, συνελεύσεις, αμφιθέατρα, μπαράκια, φλέρτ.
Άραγε ερωτεύτηκε ποτέ; Υπάρχουν άραγε άντρες που τους πονάει η εικόνα της με χειροπέδες, που την θυμούνται ερωτευμένη, ευάλωτη στην αγκαλιά τους;; ΠΑΣΠίτισα επί ΠΑΣΟΚ, βλέπει που γέρνει η πλάστιγγα και δικτυώνεται με τους εκπορθητές της εξουσίας. Είναι έξυπνη, με αυτή την μεγαλόπρεπη και ταυτόχρονα τόσο χυδαία ευφυΐα της επιβίωσης. Ο Ζαχόπουλος πρέπει να ήταν εύκολο θήραμα. Καθηγητάκος, παραγοντίσκος, που στα πενήντα του γίνεται άρχοντας, δεν μπορεί να διαχειριστεί τα καινούργια δεδομένα της ζωής και της εξουσίας του, αποκρουστικά άσχημος, παντρεμένος χρόνια με μια από αυτές τις φιλολόγους με ταγεράκια που στοιχειώσανε την εφηβεία όλων μας, ψευτοδιανοούμενος που παπαγάλισε τους κλασσικούς αντί να εμβαθύνει στοιχειωδώς στην τραγωδία.
Το τέλος μοιραίο και αναμενόμενο. Αφροδισιακά παιχνίδια εξουσίας, φτηνιάρικο σεξ, εκβιασμοί, οργή, θυμός, φόβος, θάνατος. Ακόμα και όταν αποφασίζει να ξεσκίσει τη ζωή της, το αντίτιμο που απαιτεί είναι μια μόνιμη θέση στο Δημόσιο. Οι γονείς της έχουν εγγράψει στο DNA της το όνειρο μιας δουλειάς γραφείου, μιας δουλειάς μήνας μπει, μήνας βγει....

Καημένη Εύη, καημένη 35χρονη Εύη, μόνη πια να αντιπαλεύεις θεριά. Βορά όλων μας.

Υ.Γ.1. Αν κάποιος άντρας πέσει τυχαία πάνω σ’ αυτό το post, ας αγκαλιάσει τη καλή του σφιχτά ξορκίζοντας τη μοναξιά της Ευης. Μπορεί να σας ανταγωνιστήκαμε, μπορεί να σας ευνουχίσαμε, αλλά μην παραμυθιαζόσαστε. Σας χρειαζόμαστε.

Υ.Γ.2. Συγνώμη για τους συναισθηματισμούς, αλλά ο οργανισμός μου αντιδρά περίεργα στον συνδυασμό αλκοόλ, χοιρινού, χρονιάς που φεύγει και χρονιάς που έρχεται. Αύριο πάλι θα είμαι εξαιρετική επαγγελματίας, ως άλλωστε οφείλω στους γονείς, στο μέλλον και στον εργοδότη μου....