Αντί Καζαμία

Ας μην κλείσουμε το παραθυρο. Ας κλείσουμε το ...γυαλί.

Η ΖΩΗ μας, ειναι εκεί έξω. Δεν ειχε ποτέ τιμή. Έχει ΠΑΝΤΑ αξία. Θα τα πουμε ...εκει έξω.

Κάτω απο το μπαλκόνι στου σπιτιού του καθενός μας. Στους Δρόμους μας!

Σε αυτούς που φτιάχτηκαν απο αποκλινουσες οπτικές και σκοπιές και έγιναν πια συγκλίνοντες Δρόμοι.

Καλή χρονιά!

Εν ανθρώποις ...Ευδοκία

Προπαραμονή Χριστουγέννων 2008. Βράδυ. Έξοδος 3, Ελ. Βενιζέλος.

Δεν είναι έξω.
«Άργησα λίγο, έρχομαι». Χαμογελάω, τελικά, μέσα από την επανάληψη, μαθαίνεις να αγαπάς αυτά που σε εκνευρίζουν. Βγαίνω έξω. Η χλιαρή μυρωδιά του λεκανοπεδίου με αρπάζει από τη μούρη.

Ψάχνω την αχανή τσάντα μου, έτσι με την αφή, ακουμπάω τα μεταλλικά, τα δερμάτινα, τα χαρτιά, το κινητό, αλλά όχι τίποτα μικρό πλαστικό. Αναπτήρα, δεν βρίσκω. Χαμογελάω πάλι, λες και ακούω την ατάκα του, αυτή που θα μου πει μόλις έρθει, «τόση σαβούρα κουβαλάς μαζί σου και πάλι δεν έχεις αναπτήρα, θα στον κρεμάσω στο λαιμό;» Όχι, και πάλι δεν έχω...

Χωμένη μέσα στην τσάντα μου, νοιώθω την φλόγα πριν δω τον αναπτήρα και πριν δω τον κάτοχο του.

Ο αναπτήρας διαφημιστικός, «ψητοπωλείο η ωραία Ρούμελη» «αμορτισέρ ο Σάκης» ή κάτι ανάλογο. Ανάβω... «Ευχαριστώ». Η φυσιογνωμία άγνωστη, η εικόνα αμυδρά γνωστή.
Κάθομαι πάνω στη βαλίτσα μου απολαμβάνοντας ηδονικά την λατρεμένη στιφάδα του τσιγάρου
-Πολλές ώρες στο αεροπλάνο;
-Αρκετές. Εσείς;
-Όχι, εγώ περιμένω ένα φίλο.
Με κοιτάει και νοιώθω ότι περιμένει, ότι με προκαλεί να τον αναγνωρίσω.
-Σας ξέρω από κάπου;
Δίστασα ανάμεσα στον ενικό και στον πληθυντικό... το κατάλαβε
-Ε, σε λίγο όλοι οι καπνιστές θα γνωριζόμαστε...
-Αυτό είναι αλήθεια. ...Κατερίνα....
-Γιώργος... ίσως με ξέρεις σαν ...Λοχία
- Λοχία;;;;
Γελάει... Γελάω και εγώ αμήχανα...
-Λοχία;;; επαναλαμβάνω ερωτηματικά
-Άστο...
Σβήνω το τσιγάρο...α, ήρθαν να με πάρουν, γεια χαρά
-Κράτα τον αναπτήρα, έχω άλλον
-Ευχαριστώ και πάλι γεια

Ανάμεσα στην ...γκρίνια για τη καθυστερημένη άφιξη και στο φιλί, επιλέγω το δεύτερο.
- Ποιος ήταν αυτός;
- Δεν ξέρω, δεν είχα ...αναπτήρα.
Γελάει
- Ελα, μην το πεις... Ξέρουμε κάποιον... «Λοχία»;
- Από τότε που απολυθηκα, ευτυχώς δεν έχω ξαναδεί ...λοχία στην ζωή μου. Γιατί;
- Τίποτα... μου είπε... «ίσως με θυμάσαι, είμαι ο ...Λοχίας....»
- ....


2010, ένα βράδυ καλοκαιριού στο νησί

Το ζεϊμπέκικο της στροφής, του χασίματος, εκεί που άνοιξες τα χέρια να σταυρωθείς, εκεί που άνοιξες τα χέρια να πετάξεις. Εκεί που έσκυψες να γίνεις ένα με το χώμα, εκεί που σηκώθηκες να γίνεις ένα με τον ουρανό.
To ζεϊμπέκικο σου, καρδιά μου, το πιο γρήγορο κοίταγμα από το κάτω στο πάνω και πάλι από την αρχή. Εκεί που το κορμί σου έγινε τόξο, χορδή, σκοινί να ενώνει το χώμα με τον ουρανό. Χωρίς κανόνες στα βήματα. Τα βήματα σου. Άναρχε μου, εκεί που λυτρώνεσαι.

Περίεργα τα παιχνίδια του μυαλού. Αυτό το άχρηστο, αυτό το απόκομμα, αυτό το ασύνδετο που κρατάει, που καταχωνιάζει, έτσι όπως κρατάμε ένα χαρτί, που έχει ξεφύγει από κάπου, αλλά νοιώθουμε ότι δεν πρέπει να πεταχτεί.
Θυμάμαι, κοντά δυο χρόνια πριν… «ίσως με ξέρεις σαν Λοχία».

Γυρνάς λαχανιασμένος στο τραπέζι. Σ’ αγκαλιάζω πριν προλάβεις να πιεις την αφημένη γουλιά σου στο ποτήρι, πριν λειώσεις το παρατημένο σου τσιγάρο στο τασάκι.
«Είσαι ο λοχίας μου» σου ψιθυρίζω.
-Λοχίας; χαμογελάς ερωτηματικά. Νόμιζα ότι ήμουν ο Στρατηγός.


Χριστούγεννα 2010.

Ο καναπές αντίδοτο στη προηγούμενη κραιπάλη των ημερών. Να δούμε, να δούμε... Δύσκολη απόφαση, τα dvd ...ξεφυλλίζονται. Χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, κωμωδίες και αμερικανιές, γαλλικά αστυνομικά.

Έλα να δούμε Ευδοκία. Είναι χωνευτική... Σκοτεινά, τα μόνα φώτα αυτά στο δεντρο, αυτό της οθόνης και ενός τζακιού που κάνει το χριστουγεννιάτικο ντεκόρ να ασφυκτιά στον νοτιά των 16 βαθμών.

Ούτε ένα δέντρο στα περισσότερα πλάνα. Σκιά πουθενά, μόνο η σκιά του σταυρού, όταν ο Γιώργος, ο Λοχίας χορεύει το ζεϊμπέκικο.

-Γύρνα το λίγο πίσω...
- Όχι, μην αρχίζεις τα ίδια.

Και να ρουφάω την σκηνή, την εικόνα, την φωτογραφία, το ενσταντανέ. Τι όμορφο κάδρο η Ευδοκία, όταν φοράει το πέπλο και περιμένει στο παράθυρο τον Γιώργο, που δεν θα έρθει...
Ο Λοχίας είναι φυλακή... Στη ...δική του φυλακή.

Ο πατέρας, που έβαλε το καλό το γαμπριάτικο κουστούμι, ο αδελφός της Ευδοκίας, που φωνάζει για το ρεζιλίκι που του έκανε η πουτάνα, και η μάννα, η πιο σκληρή σκηνή της ταινίας.... Η μάννα που στυλώνει τα πόδια, που λιποψυχάει, που φωνάζει ότι θέλει να μείνει εκει,να παρηγορησει με την κόρη της. Ο άντρας και ο γιος, την σέρνουν από το σπίτι, που το τρώει ο ήλιος, το φως, η ζέστη, το πάθος, ο πόνος, ο έρωτας, ο σταυρός.

"ήρθες να ξεχαρμανιάσεις". Και αμέσως μετά... να κρεμιέται στο λαιμό του "αγάπη μου"

Κι αυτός ο ήλιος που κατάκαιει τα πάντα. Σταυρός και Κορώνα. «Να τον φοβάσαι τον σταυρό, πρόσεχε» της λέει η Μαρία... η Μαρία που κάθε που πιάνει καράβι στο λιμάνι, κοιτιέται στον καθρέφτη. «Θεοκόμματος ήμουνα λέει», και αυτοτιμωρείται σε έναν καθρέφτη που πια δεν συγχωρεί.

Κι ο νταβατζής της Ευδοκίας; Ήταν θέμα τιμής απλά να την πάρει από τα χέρια του Λοχία; Ήταν θέμα επαγγελματισμού του νταβατζή που δεν χάνει τον εργαζόμενο του; Ή την αγάπησε παθιασμένα, παράφορα, όσο κάποιος μπορεί να λατρέψει την Ευδοκία;


Ο …Λοχίας…. Αυτό το κλικ... τα χέρια στο Σταυρό, τα χέρια στο πέταγμα του αετού, τα μάτια τα κλειστά και να διαβάζεις σε ένα πρόσωπο το Ααααααααχ που δεν ξεστομιέται. Τα μάτια ανοιχτά, γυάλινα να βλέπουν πέρα από εκεί που κοιτούν... το χέρι να χτυπάει στο πάτωμα, να προκαλεί το χώμα, τη γη, το τέλος, και να ξανασηκώνεται ορμητικά διώχνοντας, πατώντας, περιφρονώντας,

«Έχεις ένα κατοστάρικο;» τη ρωτάει
Τρέχει, ανασηκώνει το στρώμα, γονατίζει και το βάζει στο χέρι. Και τον κοιτάει, και εκείνος ανοίγει ξέπνοα το χέρι του και της το δίνει πίσω.

Είναι δυο η Ευδοκία...

Είναι αυτό το κορίτσι με τα αλαφιασμένα μάτια που φωνάζει "πιο ψηλά, πιο ψηλά" και είναι και αυτό το βραχνό γέλιο που ντουμπλάρει η Ροδά, αυτό το υπέροχο, ηδονικό, βράχνιασμα της γυναίκας που ξέρει ότι αυτή γεννάει χρήμα.
Γιατί Ευδοκία; Γιατί δεν πήδηξες από την καρότσα του τρίκυκλου, γιατί τον άφησες εκεί;

Δεν τον ρώτησα. Γαμώτο, δεν τον ρώτησα.
Έζησε ο Λοχίας; Τη πήρε μαζί του; Την έσωσε;

- Μα πες μου, η Ευδοκία, δεν θα μπορούσε να είναι η Ελλαδα; σε ρωτάω
- Κι ο Νταβατζής;
- ...Όλοι. Όλοι όσους αφησαμε να γινουν νταβατζήδες. Και οι συγγενείς της, είμαστε όλοι εμείς. Μάννα, πατέρας, αδελφός. Καθένας μας στο ρόλο του και όλοι σε ρόλους όλων
- Κι ο Λοχίας;
- Η Αριστερά. Αυτή η αυτοκαταστροφική, η μαλακισμένη η Αριστερά. Αυτή που ....
Με κόβεις γελώντας
- Όταν πίνεις γίνεσαι ...αλαφροΐσκιωτη
- Γύρισε το πάλι από την αρχή. Θέλω να το ξαναδώ.

........................................................................................................................

........................................................................................................................

........................................................................................................................

Δώστε κλώτσο να γυρίσει...

Αγκαλιές. Ζεστές. Παθιασμένες. Ερωτικές. Αγαπησιάρικες. Τρυφερές. Χουχουλιάρικες.
Φιλιά. Στο στόμα. Στο μέτωπο. Στο κορμί. Στα μάγουλα. Στα χέρια.
Τα μάτια να ακουμπάνε. Τα κορμιά να ενώνονται. Τα χέρια να συναντιώνται.
Μέλια να ανακατεύονται με κόκκινα κρασιά.

Ζάχαρες άχνες να πνίγονται σε φυσαλίδες σαμπάνιας.

Μαχλέπια και βανίλιες να συναντιόνται με σοκολάτες.
Παιδιά με μάτια που γίνονται λίμνες από την προσμονή του δώρου, που θα φέρει ο παράξενος Άγιος. Άγιοι που κολάζονται χωρίς αιδώ, χωρίς φειδώ.

Χριστούγεννα. Ευχές για ότι πιο όμορφο. Όχι. Ευχές για ΟΛΑ τα όμορφα. Μα ...τα πιο όμορφα!!! Αυτά τα παραμυθένια. Αντε, δώστε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει...

Κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες

Αιώνες ολόκληρους η Εκκλησία (όπως και οι πάσης φύσεως... «εκκλησίες») βασίζεται στο δόγμα, στο «πίστευε και μη ερεύνα», στο μεταφυσικό, στην «ηθική», την ηθικoλογία, την προβολή του ...ενάρετου και την ανταμοιβή στην ...άλλη ζωή. Η τιμωρία,...επισης. Και βέβαια αιώνες ολόκληρους, επικαλείται την οργή του Θεού, για τα κακά που βρίσκουν τους ανθρώπους, όταν αυτοί είναι ανήθικοι και διεφθαρμένοι. Ο ...φόβος, ειναι παντα ένα απο τα συστατικά της ...επιτυχίας.

Η Κυβέρνηση του Γεωργίου Β’ Παπανδρέου Γ’ μιμήθηκε φασονατζιδικα επικοινωνιακά, την Εκκλησία.
Μας προέτρεψε να αυτομαστιγωθούμε κοινωνικά, όλοι μαζί.

«Όλοι μαζί»....μια κουβέντα είναι αυτό. Αλλά και στην Εκκλησία...επίσης μια κουβέντα είναι το «όλοι μαζί».

Μας κάλεσε ...πιστους, να προσευχηθουμε στην χάρη του Μεγάλου Στοχαστή, να απεμπολήσουμε τα ...ανήθικα δικαιώματα, να ψάλλουμε το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» και προσπάθησε με μεσίτες, τους τηλε-ευαγγελιστές, να μας πείσει, ότι ο δρόμος του μαρτυρίου είναι ...μονόδρομος. Η ανταμοιβή ...στην άλλη ζωή. Η τιμωρία, ...επίσης. Μας κάλεσε να ...φοβηθούμε.

Δεδομένου ότι ζούμε σε κοσμικό Κράτος, με ενόχλησε αισθητικά, η παρουσία του Αρχιεπισκόπου σε Υπουργικό Συμβούλιο. Θυμάστε φανταζομαι συχωριανοί, εκείνες τις ήσυχες μέρες της ...νεωτερικής «δημοκρατίας», τότε που καλούμαστε οι ιθαγενείς, να δούμε live στα pc μας τα υπουργικά συμβούλια.
Βόλευε το προφίλ του Ιερώνυμου, για ...επικοινωνία.
Το ΠΑΣΟΚ κάποτε ως ...σοσιαλιστικό Κόμμα, «προστάτης»- με την τρεχουσα έννοια του όρου το ..."προστάτης"- των εργαζομένων, φωτογραφιζόταν με τους ...συνδικαλιστές. Στην ...νεωτερική του φάση φωτογραφίζεται με τους Δεσποτάδες.

Απο τους ...στρατιώτες, στους ...φιλάνθρωπους.
Όταν όμως το ταΐζεις το τέρας, είναι μοιραίο, νομοτελειακό θαρρείς, ότι κάποια στιγμή θα σε δαγκώσει.

Ας κάνει ότι καταλαβαίνει η Εκκλησία. Ζούμε σε φιλελεύθερες εποχές, ιερά τα δικαιώματα της γνώμης, ας είναι ...ιερό και το δικαίωμα το δικό της. Προσωπικά, με αφήνει παγερά αδιάφορη. Θεωρώ ότι ο ντόρος γίνεται, απλά γιατί είναι ένας ...εύκολος ντόρος.

Αλλά για να πούμε και του στραβού το δίκιο, αν κάτι πιστεύω ότι δικαιούται να ζητήσει η Εκκλησία από την Κυβέρνηση, είναι τα ποσοστά της, για την χρήση της επικοινωνιακής της πατέντας.
Ακόμα και αν το προϊόν της Εκκλησίας είναι η διαχείριση του υπαρξιακού άγους του ανθρώπου, ένα ιστορικά τεράστιο κεφαλαίο, ενώ το προϊόν της Κυβέρνησης, το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ. Ούτως ή άλλως, όταν μετατρέπεις την πολιτική σε θεολογία, τελικά σε εκδικούνται ΚΑΙ οι δύο.

Ας την πληρώσει λοιπόν η Κυβέρνηση την Εκκλησία, ακόμα και αν αυτή η φασονατζίδικη αντιγραφή, στη περίπτωση της Κυβέρνησης, δεν έπιασε, παρά μόνο σε λίγους ...πιστούς, και για πολύ λίγο χρόνο.

Πάντα η Εκκλησία ήταν πιο έξυπνη απο τις κοσμικές εξουσίες. Πρώτα ...συμμαχούσε με το διάβολο, και μετά καμωνόταν ότι τα έβαζε μαζί του. Κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες.
Όσο για την Κυβέρνηση... το Βυζάντιο έπεσε, όταν τα παπαδοπαίδια, ήταν πιο πολλά από τους στρατιώτες. Το ΠΑΣΟΚ, δεν διαθετει πια στρατιώτες πολιτικής, με "χριστιανοπουλα" και «παπαδοπαίδια», παλεύει να κάνει την ...δουλειά του. Και με όσους τηλε-ευαγγελιστές μεσίτες του Λόγου Του...

Η ιερή κότα

Οι ευαγγελιστές μιλούν απο τηλεοράσεως και όχι μόνον, για την ιερή αγελάδα της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Αυτή η αγελάδα που θα ταΐζεται μεν (με χαμηλή φορολογία, με φτηνό εργατικό δυναμικό, με επιχορηγήσεις μέσα από τον αναπτυξιακό και το ΕΣΠΑ), αλλά βρε παιδί μου, αυτή θα γεννά, θα παράγει θέσεις εργασίας, απασχόληση, πλούτο, και ότι άλλο βάλει ο νους του ...ανθρώπου. Το λένε και ...ανάπτυξη, οι πολιτικοί κλισαδόροι.

Στην Ελλάδα λοιπόν, το 98% των επιχειρήσεων απασχολούν λιγότερο από 10 εργαζόμενους και μόλις το 2,5% των ελληνικών επιχειρήσεων έχει τα ¾ του πελατολογίου του εκτός συνόρων. Τα στοιχεία είναι από την μόλις εκδοθείσα μελέτη του ΙΟΒΕ, δηλαδή του think tank του ΣΕΒ.

Στην πράξη η ελληνική επιχειρηματικότητα κινείται γύρω απο δυο άξονες.

Είτε γύρω απο την κλασική εσωστρεφή και κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, που «επιχειρεί» με τα σίγουρα λεφτά του χουβαρντάδικου Κράτους (συνεπικουρούμενα από τα γνωστά πολιτικά κονέ), είτε γύρω από την μικρή επιχειρηματικότητα ανάγκης, αυτή που είναι συνήθως οικογενειακή (ο μπαμπάς, η μαμά, τα παιδιά, άντε και κανένας Αλβανός ανασφάλιστος).

Η τελευταία, αφορά στην συντριπτική πλειοψηφία, σε υπηρεσίες σε πελάτες ή σε υπηρεσίες σε άλλες εταιρίες. Στην Ελλάδα άλλωστε έχουμε και το μεγαλύτερο ποσοστό αυτο-απασχόλησης από όλη την ΕΕ.
Οι επιχειρήσεις έντασης γνώσης συμφωνα με το GEM, δεν αποτελούν ούτε καν το 0,6% και σε συνολικό τζίρο και σε κεφάλαια και σε ανθρώπινο δυναμικό. Και το βασικό τοςυ προβλημα είναι η ανυπαρξία κεφαλαιών σποράς.

Επιχειρώ σημαίνει στη πράξη ΡΙΣΚΑΡΩ.

Βέβαια σε τούτα εδώ τα χώματα, ο Πρόεδρος του ΣΕΒ, είναι ...εισοδηματίας. Αυτό πέρα από τραγικό είναι και αφόρητα γελοίο.

Ο Πρόεδρος του ΕΒΕΑ, είναι ο γιος του γνωστού Χρήστου Μίχαλου, γγ γεωργίας, υφυπουργού εμπορίου και τελος υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ (παρά τω ..Παπαδοπούλω δηλαδή) της Χούντας, που ανακάλυψε και αυτός στη Χούντα το ...επιχειρηματικό του δαιμόνιο.

Πρόσφατα ο κ. Κορκίδης, πρόεδρος της ΕΣΕΕ (Έμποροι) συνομιλώντας δημόσια με Πρωθυπουργό είπε ότι ...οι έμποροι, αναγκάζονται να μην αποδίδουν το ΦΠΑ, γιατί έχουν άλλες ανάγκες να καλύψουν. Ο μεγάλος Στοχαστής χαμογέλασε. Τα κανάλια αποθανάτισαν την κουβέντα. Η νοικοκυρά που μετράει να αγοράσει το δευτερο κουτί γάλα και ΠΛΗΡΩΝΕΙ στον έμπορο το ΦΠΑ, ανταριαστηκε. Ο εισαγγελέας έβλεπε τις ειδήσεις στο Mega. Η συνομιλία δεν τον ...σόκαρε.

Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε τι εννοούν αυτοί οι θεσμικοί εκπροσωποι των Ελληνων επιχειρηματιών, όταν μιλούν για την ελληνική επιχειρηματικότητα και τα ...εμπόδια που βρισκει στο δρόμο της.

Ας μην κοροϊδευόμαστε, όσα μαγαζιά ή βιοτεχνίες με ρούχα, με σαπούνια, με ποτά, με τυριά, με κωλόχαρτα, με υπηρεσίες ή ...ότι άλλο, και να υπάρχουν, όταν απευθύνονται στην εσωτερική αγορά, μια συγκεκριμένη αγοραστική δύναμη έχει ο καταναλωτής.
Όλα αυτές οι μικρές επιχειρήσεις, ούτε πλούτο παράγουν, ούτε θέσεις εργασίας δημιουργούν. Στη πραγματικότητα διασπείρουν τις δυνάμεις τους, είναι κλασικά θύματα του ανταγωνισμού (εν πολλοίς και αθέμιτου) και φυτοζωούν βγάζοντας ένα μεροκάματο σαν «επιχειρηματίες» αντί να δουλεύουν υπάλληλοι στο διπλανό παπουτσάδικο.

Η πλειοψηφία αυτών για να ζήσουν ή έστω να φυτοζωήσουν, απαιτεί ...μεγάλη αγοραστική δύναμη των καταναλωτών. Η εσωτερική υποτίμηση θα τους βάλει να κονταροχτυπηθούν πρώτα μεταξύ τους και μετά με ανεμόμυλους. Μετά αφού πουλήσουν είτε το οικοπεδάκι προικώο της συζυγου στο Μαυρολιθάρι της Κάτω Παναγιάς ή το ψευτοσαλέ στην Αράχοβα, αφού βάλουν και υποθήκη το σπίτι τους... θα βάλουν λουκέτο

Η άλλη επιχειρηματικότητα ...είναι αυτή που εκχωρεί το Κράτος. Η σίγουρη. Γιατί οι Κυβερνήσεις, στους πολίτες τους είναι χουβαρντάδικες μόνο στην ...επικοινωνία. Στους επιχειρηματίες- συνεταίρους τους, είναι ...γενναιόδωροι σε είδος. Παραδοσιακά .

Σε προηγούμενη ανάρτηση έγραφα για την άνθιση της επιχειρηματικότητας των συνεργείων καθαρισμού των δημόσιων χώρων. Αποτέλεσμα... Κούνεβες.

Διαβάζω στην Καθημερινή τον τελευταίο καιρό, άρθρα επί άρθρων «για την ανάγκη ιδιωτικοποίησης της συλλογής και διαχείρισης των σκουπιδιών». Αυτόματα καταλαβαίνω ότι ο Αλαφούζος ή κάποιος από το club της παρέας, ενδιαφέρεται, ετοιμάζεται για αυτή τη μπιζνα. Γιατί συχωριανέ μου, τι θα τα κάνεις τα σκουπίδια σου; Σε αυτόν θα τα δώσεις, μεσα απο τα δημοτικά τέλη. Είσαι ο σίγουρος πελάτης του.

Και ρωτώ η αφελής; Προτίθεται κάποιος από όλους αυτούς τους ...«επιχειρηματίες» της συμφοράς, να βάλει χρήμα, να αγοράσει ιδέα, να επενδύσει σε καινοτομία, να την κάνει προϊόν, το προϊόν του να είναι εξωστρεφές, να έχει προστιθέμενη αξία, να δημιουργησει πλούτο, φόρους, θέσεις εργασίας; Ή θα αρκεστεί στο ΈΝΑΝ σίγουρο πελάτη. Το Κράτος.

Ένα Κράτος που ξεπουλάει την περιουσία μας, το σίγουρο πελατολόγιο του -που ειναι όλοι οι πολίτες-, αφού προηγουμένως εξασφαλίσει στον επιχειρηματία-σιγουράντζα, το ελάχιστο μισθοδοτικό κόστος, χρησιμοποιώντας το άλλο του ατού, την νομοθετική εξουσία. Ένα παιχνίδι βρώμικο. Ένα παιχνίδι σικέ. Ένα παιχνίδι που πρέπει να σταματήσει.

«Αν δεν πετύχει η εξυγίανση(sic!!!) οι συγκοινωνίες, θα ιδιωτικοποιηθούν».

Αν η Κυβέρνηση, δηλώνει αδύναμη να διαχειριστεί την Εκτελεστική Εξουσία, να μας το πει. Να της την αφαιρέσουμε.

Γιατί εγώ δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν μπορεί να εξορθολογισει τα δρομολόγια, το προσωπικό, τις προμήθειες(ιδιατερα αυτές), αλλά μπορεί να διαχειριστεί τις τύχες μιας χώρας. Να διαχειριστεί τη ζωή μας.

Ας δώσει την διαχείριση στους εργαζόμενους. Όχι στον κάθε ντόπιο ή ξένο Βγενόπουλο, με αντάλλαγμα μίζες, κομματικό και πολιτικό χρήμα, και την εύνοια εφημερίδων και καναλιών.
Που στο διαβολο, βρίσκεται δημοσιευμένη η οικονομοτεχνική μελέτη για την ΕΘΕΛ, που να μας ενημερώνει, εμάς τους πολίτες αλλά και τους εργαζόμενους, τι, πως, ποιος, πότε, γιατί.

Ας σκεφτούμε, αν τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων έφτιαχναν το «Ελ. Βενιζέλος», αν έφτιαχναν την Αττική οδό, αν επενδύονταν στις τηλεπικοινωνίες, σε ακτοπλοικές γραμμές, αν δεν παιζόντουσαν σε χρηματιστηριακές φούσκες -με κέρδη δισεκατομμύριων κάποιων(εαυτών και αλλήλων)- και σε τοξικά ομόλογα.

Η ελληνική επιχειρηματικότητα, είτε η «επιχειρηματικότητα» του Μπόμπολα, είτε του μαγαζάτορα στη γωνία του σπιτιού μου, δεν είναι ...αγελάδα. Για διαφορετικους λόγους η κάθε μία, είναι μια απλή ...κότα. Στην πρώτη περίπτωση της κρατικοδιατης επιχειρηματικότητας, κότα ...λυράτη.

Υ.Γ. Ο Κυβερνήτης Στοχαστής που μας κουνάει το δάχτυλο και μας λέει ότι θα μας θεραπεύσει από την γονιδιακή μας κλίση προς την διαφθορά, στο περίφημο πολυνομοσχέδιο, πέραν της διάταξης παραγραφής των χρεών(που αποσύρθηκε και θα ...ξανάρθει), υπάρχει και άλλη μια διάταξη που προάγει επίσης την ...διαφάνεια και που αυτή ψηφίστηκε.

Η αύξηση της απ’ ευθείας ανάθεσης στο δημόσιο, από τις 20.000 στις 73.800 (με ΦΠΑ) και του πρόχειρου διαγωνισμού (με τρεις προσφορές), από τις 60.000 στις 100.000.

Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω πόσο μπορεί να κοστίζει η κατασκευή ενός ελικοδρομίου στην ταράτσα της βουλής, και μου φαίνονται λίγα τα 100.000 ευρω. Μπορεί βέβαια, η κατασκευή του έργου να είναι μία ευγενική χορηγία, του κ Βαρδινογιάννη, του κ. Μπόμπολα, του κ. Μυτιληναίου, του κ. Αλαφούζου, του κ. Ψυχάρη, του κ. Κόκαλη, του ...
Πληθώρα οι προσφορές ...χορηγίας

Η γιαγιά...

Σήμερα το ΓΕΓΟΝΟΣ, ήταν η μεγαλειώδης διαδήλωση και περίλαμπρη συμμετοχή του κόσμου. Σήμερα διέκρινες από πολύ μακριά, ότι αυτή ΔΕΝ ήταν μια πορεία ηττημένων ανθρώπων. Ήταν μια τεραστία πορεία αποφασισμένων πολιτών. Αυτή που θα ζυμωθεί με το νέο, που ...έρχεται.

Οι λογής λογής προβοκάτορες έπαιξαν το στημένο παιχνιδάκι τους με τους ΜΑΤτζήδες, που βέβαια δεν τους ακουμπούν. Όπως και εγώ δεν θα ακουμπούσα έναν συνάδελφο μου, αν παίζαμε στημένα παιχνιδάκια, έτσι... «κλέφτες» και «αστυνόμους». Να φοβηθεί ο νοικοκυραίος, να έχει υλικό η Όλγα στο κανάλι, να συγγράψει πόνημα ο Πάσχος στη Καθημερινή, να ρητορέψει ο Σταύρος και οι αυλικοί στο protagon, κλπ... Παλιά ιστορία.

Δεκάδες φωτογραφίες κυκλοφορούν που απεικονίζουν κουκουλοφόρους- ασφαλίτες, κουκουλοφόρους σε αγαστή συνεργασία με ΜΑΤατζήδες, πόσες εικόνες δεν είδαν τα μάτια του καθενός μας σε κάθε πορεία; Πρόκειται να ασχοληθεί κανένας εισαγγελέας; Από ότι είδαμε προσφάτως, οι δικαστικοί είναι απασχολήμενοι να αντιδικούν με τους υπουργούς, για το ποιος είναι πιο διεφθαρμένος από τους δυο τους.

Ασφαλώς οι 2 μάπες και οι 3 σφαλιάρες από εξαγριωμένο κόσμο, που έφαγε ο Βουλευτής Χατζηδάκης, θα γίνουν το αυριανό πρωτοσέλιδο της καθεστωτικής δημοσιογραφίας, με οιμωγές πολιτικής ορθότητας.
Ο κ. Χατζηδάκης είχε ασφάλεια, να τον προστατέψει από το όποιο ...κακό.

Οι χιλιάδες πολιτών στη διαδήλωση, είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ανυπεράσπιστοι, από την αστυνομική κτηνωδία.

Η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ) προχθές αναφέρθηκε σε περιστατικά με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, και καλούσε την κυβέρνηση να ερευνήσει τις καταγγελίες. Το ίδιο ζητούσε με κατηγορηματικό τρόπο και ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών (ΙΣΑ), εκφράζοντας την ανησυχία του για τα φαινόμενα αστυνομικής βίας.

Ο Συνηγορος του Πολιτη, έχει βομβαρδιστεί με περιστατικά περιπου 1000 «προληπτικών προσαγωγών», μεσα σε ένα χρόνο. Τα περιστατικά ...εξεταζονται. Ε, και; Συνηθισμένα πια πράγματα, καθημερινότητα....

Διαβάζω ότι και ο βουλευτής Αμοιρίδης, στο τσακ το γλίτωσε το βρωμοξυλο, πρόλαβε λεει να χωθεί στη Μεγάλη Βρετανία.

Δεν θα καταγράψω την διαφωνία μου, με τις μπούφλες, ούτως ή άλλως θεωρώ ότι φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκουν. Προσφερουν επικοινωιακό έρεισμα ...ηρωποίησης, σε ανθρωπάκια. Σήμερα ...τα τανκς, ισοπεδωνουν το μυαλό και δεν κυκλοορούν στοςυ δρόμους. Κυκλοφορουν στις "δημοσιογραφικές" αλλά και διαδικτυακές πιατσες των ...υπάλληλων.

Αυτό που θέλω να τονίσω, είναι ότι τον βουλευτή Χατζηδάκη, δεν τον έδειραν κάποιοι κουκουλοφόροι, κάποιοι... «αναρχοαυτόνομοι», κάποιοι... «μπαχαλάκηδες». Τον έδειρε απλός κόσμος. Τον έδειραν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Με πρόσωπα ακάλυπτα, που καμία διάθεση ή και φόβο δεν είχαν για να κρυφτούν από τις κάμερες. Στο πρόσωπο τους απεικονίζεται μια οργή, που τσακίζει κάθε πολιτικά ορθή παρλαπίπα. Είναι οι πέτρες...που προφήτευε ο Γεώργιος Β’ Παπανδρέου Γ’ .


Κρατάω στη φωτογραφία, το πρόσωπο μια γιαγιάς, που φαντάζομαι ότι, τις άλλες μέρες αυτή την ώρα θα παίρνει τα εγγόνια από το σχολείο. Το πρόσωπο αυτής της ηλικιωμένης κυρίας, είναι μια ιστορική εικόνα. Αυτό είναι το σημαντικό. Τη δική της μαχητική συμμετοχή στην πορεία ας κρατήσουμε. Το δικό της γιούχα, η δική της οργή, θα εξηγήσει, αυτό που πια ΚΑΝΕΙΣ και ΤΙΠΟΤΑ, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.

Ο φόβος που πούλησαν με το κιλό, έγινε οργή.

Ποτάμι οργής.

Αυτό το ποτάμι, απερίσκεπτα και σνομπίστικα, διάβηκε σήμερα ο Χατζηδάκης. Δεν αρκουν όσοι φρουροί και ασφάλειες για να το κουλαντρίσουν. Δεν αρκούν όσες αστυνομίες για να το κάνουν καλά.
Αυτό το ποτάμι οργής, θα διαβαίνει πια όποιος ασπόνδυλος, από το πολιτικό προσωπικό, τολμήσει να βρεθεί στο διάβα των πολιτών. Ένα ποτάμι, που φουσκώνει τόσο επικίνδυνα, και που οδηγεί και σε λιντσαρίσματα.

Εσπειραν ανεμους, θα θερίσουν θύελλες.
Ελπίζω να αρκεί στο ΓΙΟΥΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Ειναι εξισου αποτελεσματικό, δεν ειναι επικινδυνο και είναι πολύ εξευτελιστικο. Αν βέβαια έχει απομεινει τίποτα σε όλους αυτούς, για να κατανοήσουν, τον εξευτελισμό. Πραγμα για το οποίο προσωπικά, πολύ αμφιβάλλω.

Η Κυβέρνηση του ...Ζήκου

Έπαιξαν με σειρά εμφανίσεως :

Στο ρόλο του Χατζηχρήστου (Ζήκος): Η βουλευτής ΠΑΣΟΚ, κ. Βάσω Παπανδρέου, και λοιποί κομπάρσοι του Κοινοβουλίου... Στα ρεπά τους, τον ρόλο παιζει, ο Προεδρος της ΓΣΕΕ,κ. Γιάννης Παναγόπουλος.

Στο ρόλο του Ρίζου : Ο Υπουργός Οικονομικών, κ. Γιώργος Παπακωσταντίνου.

Στο ρόλο της Νέζερ: ο Πρωθυπουργός της χώρας, Γεώργιος Β’ Παπανδρέου Γ’ και Στοχαστής επονομαζόμενος.

Στο ρόλο της πολύφερνης ...νύφης: ...μια πρωτοποριακά συγκλονιστική ιδέα. Η αντίληψη του ΠΑΣΟΚ περί σοσιαλισμού.

Happy end.
Στο τέλος της παραστασης, η Κυβέρνηση βρίσκει επιτέλους το προϊόν που θα ....εξάγουμε (στη χώρα του Αγύριστου κατά προτίμηση), και έτσι θα γίνουμε όλοι πλουσιότεροι. Το προιόν είναι ο ...σοσιαλισμός τους. Διότι αν αυτό δεν είναι καινοτομικό προϊόν, τότε τι είναι καινοτομία;

Ελπίζουμε (και δεν παραμένουμε στην ...ελπίδα) ότι η ...μετακίνηση του προϊόντος, θα γίνει με ελικόπτερο.

Τα νεοΧριστιανόπουλα και η δικαίωση της Φρειδερίκης

Μπορεί τα κατηχητικά της Εκκλησίας να μην είναι και πολύ της ...μοδός, αλλά οι νεοΧριστιανοί, μας καλούν να μετανιώσουμε για τον τρυφηλό και ανέντιμο βίο μας, και επιχειρούν (άλλοι επ’ αμοιβή και άλλοι «εθελοντικά») να μας διαπαιδαγωγήσουν και να μας επαναφέρουν στον δρόμο της Αρετής.

Μπορεί το να ρίχνεις στο παγκάρι τον οβολό σου, να μην είναι και πολύ trendy στις μέρες μας, αλλά δόξα να έχει ο Γιαραμπής, υπάρχουν δεκάδες ...Πρωτοβουλίες(sic), ...Δράσεις (sic!), MKO (sic!!) και εν πάσει περιπτώσει πάσης φύσεως... φιλανθρωπικά δρώμενα, για να σώσεις ...νεοπασοκική την ψυχή σου.

Η εκμετάλλευση, η φτώχεια, η αδικία, η ανεργία, τα τεράστια συμφέροντα που εξαντλούν το περιβάλλον, και οι χρυσοφόρες business για να το ...«σώσουν», το ξεπούλημα της δημοσίας περιουσίας, η καταπάτηση του δημόσιου χώρου, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, δεν είναι ζήτημα πολιτικής. Για τους νεοΧριστιανούς δεν υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις που συγκρούονται. Δεν υπάρχουν κοινωνικά συμφέροντα που κονταροχτυπιούνται. Δεν υπάρχει καν ιστορία. Για τους νεοΧριστιανούς η «κρίση» εμφανίζεται ως θεόπνευστη τιμωρία, της Παγκαλείου ρήσεως «μαζί τα φάγαμε». Εσάς τώρα, σας κάνει ο Πάγκαλος για ...ευαγγελιστής; Εμένα περισσότερο μου φερνει στον κουτσαβακισμό του Κουτσόγιωργα. Στο μόνο που του φέρνει του ...Ιωάννη, είναι ότι και οι δυο αναφερονται στην... «Αποκάλυψη».

Ο μόνος δρόμος μπας και συχωρεθούν οι αμαρτίες μας κατά το κήρυγμα των ΝεοΧριστιανών, είναι να πάρουμε τα ποδήλατα, τις σκούπες, τα φαράσια, τις μπογιές, τις καραμούζες, τα κεριά, και να ...«σώσουμε» την πόλη, τα δέντρα, τα λουλούδια, τις ζαρντινιέρες, και άμα λάχει να ρίξουμε ένα βλέμμα συμπόνιας στους φτωχούς, και ένα χτύπημα στη πλάτη στους άνεργους, σώζοντας τους απο τις κακές τους συνήθειες, αιτίες άλλωστε των δεινών τους. Το μοναδικό είδος ακτιβισμού που χαιρετίζουν οι νεοΧριστιανοι, είναι η ...σωτηρία της ψυχής.

Το μνημόνιο, είναι η θεία τιμωρία, για τον τρυφηλό βίο που διήγαμε ως πολίτες.
Η κοινωνία ήταν άρρωστη-μετανοείτε- και τώρα πρέπει να ξαναβρεί την ψυχή της, με νηστεία και προσευχή. Προσευχή στον νέο ...Θεό. Ως νεοΘεός, οι ΝεοΧριστιανοί επιδεικνύουν την προτίμηση τους, στον Γεώργιο Β’ Παπανδρέου Γ’ τον Ποδηλάτη, μεγάλη η Χάρη του.

Οι απεργίες των εργαζομένων, τους στερούν το δικαίωμα τους να ψωνίζουν, να έχουν υπηρεσίες, να κυκλοφορούν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Άσε με τους σκουπιδιάρηδες . Μένος! Αν εξωγήινος(χάσαμε και αυτή τη ευκαιρία!!!!) διαβάσει τα γραφόμενα τους, θα ...καταλάβει ότι τελικά, η αιτία των δεινών του νεοελληνικού Κράτους είναι οι σκουπιδιάρηδες. Αυτοί που για ένα μεροκάματο, απεργούν και χαλούν το mood της πόλης.

Οι διαδηλώνεις στερούν στους νεοΧριστιανούς, τον δημόσιο χώρο τους. Όταν τα χημικά πέφτουν σαν το χαλάζι, ο πληγωμένος νεοΧριστιανός ...ποιητής αναστενάζει. Αν δεν γίνονταν διαδηλώσεις δεν θα έπεφταν χημικά. Άσε που υποχρεώνονται τα ρομαντικά μάτια των νεοΧριστιανών, να αντικρίζουν και την βία.

Ο Άνθιμος είναι καρικατούρα μπροστά στον ταλιμπανισμό και την κουτοπονηριά των νεοΧριστιανών, μη μπορώντας ουτε καν αυτός να συναγωνιστεί το μπαράζ των κοινωνικών κανιβαλισμων και των θεολογικών αυτισμών τους. Οι νεοΧριστιανοί, ψάλλουν ολημερίς και ολονυχτίς ύμνους στην θεόπνευστη Κυβέρνηση και κατάρες στους αναιδείς εργαζομένους που τολμούν να διεκδικούν.

Δεδομένου ότι η επιστήμη είναι κατηγορηματική, ότι η βλακεία είναι μεν ασθένεια αλλά δεν είναι λοιμώδης, όλη αυτή η απέραντη ηθικολογική ανηθικότητα των νεοΧριστιανόπουλων, δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά μια πονηρή και πολιτικάντικη Κυβερνητική επικοινωνιακή τακτική.

Οι νεοΧριστιανοί είναι οι ...πρασινοφρουροί...νέας κοπής.
Ένα συνοθύλευμα παλαιοπασόκων που κάνουν στροφή (με ελαφρά πηδηματάκια)στην θεολογικο-οικολογική... πχιοτητα του νέου ΠΑΣΟΚ και νεοδεξιών που επιτέλους βρήκαν αυτό που ...αναζητούσαν πολιτικά και πολιτιστικά. Την δικαίωση της Φρειδερίκης.

Μα ασφαλώς και δεν θα αγοράζαμε το ...ΒΗΜΑ.

To mail μου, όπως και όλο το διαδίκτυο έχει κατακλυστεί από το κάλεσμα ΜΕΡΙΔΑΣ εργαζομένων και των απολυμένων του «Βήματος» να μποϋκοτάρουμε το σημερινό Βήμα. Να μην το αγοράσουμε.
Μόνο που σε αυτούς στους οποίους απευθύνονται οι απολυμένοι του «Βήματος», ΔΕΝ αγοράζουμε το Βήμα.
Δεν το αγοράσαμε ΠΟΤΕ.

Όπως και κανένα από όλα αυτά τα σάπια, τα βρωμερά, τα χυδαία προϊόντα που εμπορεύεται ο ΔΟΛ. Και ασφαλώς όχι μόνο ο ΔΟΛ. Όλοι αυτοί οι σιχαμεροί εργολάβοι- κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες εκδότες, οι υποτακτικοί και τα τσιράκια τους.

Ελπίζω ότι όλοι αυτοί οι επί χρόνια εργάτες-παρασκευαστές των αθλιοτήτων του ΔΟΛ, έμαθαν the hard way, ότι την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς. Η κάθε λογής εξουσία θα τον χρησιμοποιεί τον εργαζόμενο- συνεργό, και θα τον πετάει τόσο εύκολα, όσο εύκολα τον χρησιμοποίησε. Ελπίζω ότι οι εργαζόμενοι αυτοι, αφού συμμετείχαν –ως κομπάρσοι ή ως πρωταγωνιστές, μικρή σημασία έχει- στο σκληρό ροκ του κοινωνικού κανιβαλισμού που επιδοτούν τα αφεντικά και οι συνάδελφοι τους, κατάλαβαν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ , τον ρόλο της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Τέλος ελπίζω να καταλαβαίνουν ότι αφού ξεπούλησαν μπιρ παρά, το μόνο κεφαλαίο το οποίο διαθέτει ένας δημοσιογράφος, την αξιοπιστία και την αξιοπρέπεια του, αφού έγιναν συνεργοί στην απόλυτη απαξίωση του προϊόντος που παράγουν, ζητούν από όσους φωνάζουν ότι το ΒΗΜΑ είναι μία από τις χυδαιότερες καθεστωτικές εφημερίδες, να μην την αγοράσουν.

Προσωπικά θα αναδημοσιεύσω το κάλεσμα τους, ασφαλώς (και ουτως ή άλλως) δεν θα αγοραζα το Βήμα, και ...ΔΕΝ έχω πια γνωστους, φίλους, συνεργάτες, που εξακολουθούν να αγοράζουν το ΒΗΜΑ, ωστε να τους ειδοποιησω να μην το αγοράσουν.

Θα ευχηθώ από καρδιάς επιτυχία στην ...καθυστερημένη αντίδραση τους, και πάνω από όλα θα ευχηθώ να μπορέσουν να μαζέψουν τα κουρέλια της αξιοπιστίας και της αξιοπρέπειας τους οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ, και να ανταποκριθούν σε αυτό που κάποτε ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ότι ονειρεύτηκαν να κάνουν.

Να γίνουν ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ και όχι μισθοφόροι της πιο χυδαίας καθεστωτικής προπαγάνδας. Και όχι για λόγους ...ηθικής ή φτηνής ηθικολογίας. Απο φτηνές ηθικολογίες χορτασαμε. Αλλά για καθαρά οικονομικούς λόγους. Μόνο έτσι το προιόν που αυτοι παραγουν, θα μπορεί να έχει κάποια οικονομική αξία για αυτούς. Μόνο έτσι θα αγοραζεται απο τους τελικους καταναλωτές. Απο τους πολίτες.

ckick εδώ
click και εδώ

To video που ακολουθεί, αφορά συνεντευξη της Διαδικτυακής Πρωτοβουλίας των Εργαζομενων στα ΜΜΕ, και είναι απο εδω

http://vimeo.com/17272337 from blog www.aformi.wordpress.com on Vimeo.

Η άνθιση της επιχειρηματικότητας και η ευτυχία του Μνημονίου

Πριν περίπου 10-12 χρόνια, ο Σημιτικός …σοσιαλισμός θεώρησε ότι το μισθολογικό κόστος των υπάλληλων καθαριστριών δημόσιων χώρων, είναι πολύ βαρύ για τον προϋπολογισμό του Κράτους. Κατήργησε λοιπόν ο Σημιτικός …εκσυγχρονισμός, τις θέσεις των δημοσίων υπάλληλων καθαριστριών, και οι καμπάνες της επιχειρηματικότητας ήχησαν χαρμόσυνα, μιας και δημιουργήθηκαν πολλές δεκάδες επιχειρήσεις συνεργείων καθαρισμού.

Υπήρχε ο έτοιμος χουβαρντάς πελάτης, το Κράτος, και βέβαια υπήρχε η φτηνή πρώτη ύλη. Ένα μεγάλο ανθρώπινο δυναμικό, που για ένα σημερινό μηνιάτικο των 300 ευρώ, ανασφάλιστο, χωρίς ωράριο εργασίας, θα άρπαζε την σφουγγαρίστρα χωρίς πολλά πολλά.

Tελικά το κόστος του δημόσιου χρήματος που δινόταν πια στις Επιχειρήσεις των συνεργείων καθαρισμού, ήταν λιγότερο από το μισθολογικό κόστος των καθαριστριών υπάλληλων; Ασφαλώς όχι. Ήταν πολλαπλάσιο.
Αλλά το δημόσιο αυτό χρήμα δεν το έπαιρναν οι εργαζόμενοι και τα ασφαλιστικά τους ταμεία.
Χρυσοφόρα συμβόλαια υπογράφηκαν, και τεραστία κονδύλια εκταμιεύτηκαν από τον δημόσιο κορβανά. Και μίζες ..ασφαλώς. Σφύριξαν και σφυρίζουν χαρούμενα, οι τσέπες των επιχειρηματιών συνεργείων καθαρισμού. Άνθισε η …επιχειρηματικότητα.

Η Κωσταντίνα Κούνεβα επιχείρησε να οργανώσει συνδικαλιστικά τις συνάδελφους της, ώστε να ζητήσουν τα …αυτονόητα. Ένα ανθρώπινο μεροκάματο, ένα ωράριο εργασίας, ασφάλιση. Προφανώς η Κωσταντίνα Κούνεβα δεν ήταν ο …Γιάννης Παναγόπουλος.

Η κατάληξη της Κωσταντίνας Κούνεβα, είναι γνωστή. Βιτριολισμένη από τις μαφίες των …επιχειρηματιών των συνεργείων καθαρισμού. Ε, τι να κάνουμε είπε το επίσημο Κράτος; Υπάρχουν και ατυχήματα στην …άνθιση της επιχειρηματικότητας. Και όλοι έγιναν φιλάνθρωποι και κατέθεσαν τον οβολό τους. Το εργασιακό δικαίωμα, η ζούγκλα, ο εργασιακός μεσαίωνας… καλύφθηκε με τα λουλούδια της φιλανθρωπίας.

Σήμερα …το Μνημόνιο προστάζει να μειώσουμε το Κράτος. Να δώσουμε στους …επιχειρηματίες την υγεία, την παιδεία, τις μεταφορές, τις υποδομές, την διαχείριση των ενεργειακών πόρων, ότι απόμεινε από το τραπεζικό σύστημα, τα σκουπίδια(συλλογή, διαχείριση), λιμάνια, αεροδρόμια, τραίνα, ότι πετάει και ότι κολυμπάει, βρε παιδί μου... Να ανθίσει η επιχειρηματικότητα ρε αδερφέ.

Το ίδιο το Μνημόνιο προστάζει τη σφαγή κάθε εργασιακού δικαιώματος. Μισθοί ελεημοσύνες, απλήρωτες υπερωρίες, ωράριο κατά βούληση, ανυπαρξία αργιών, μηδενικές αποζημιώσεις απολύσεων. Νόμος είναι η …άνθιση της επιχειρηματικότητας. Της εύκολης, της σίγουρης …επιχειρηματικότητας. Μια επιχειρηματικότητα με …έτοιμους πελάτες. Θα την πληρώνουν εκοντες άκοντες οι φορολογούμενοι.
Το λειτουργικό κόστος του Βρετανικού συστήματος υγείας ήταν 6% του Βρετανικού ΑΕΠ. Όταν ….αναδιαρθρώθηκε με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, έφτασε στο 12%. Φαντάζεστε βέβαια…πόσο ελάχιστο είναι το ποσοστό του μισθολογικού κόστους σε αυτό το 12%. Παρόλα αυτά…δεν μας εξηγούν πως στο διάβολο έπεσε έξω η Βρετανική οικονομία …γιατί απο τον ...Κρατισμό, δεν έπεσε.

Κάποιοι, είτε αφελείς από κούνια, είτε …επαγγελματίες «αφελή» φερέφωνα, έχουν μπει στο τρυπάκι να αντιδικούν για το αν είναι …ηθικό να πληρώσουν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα. Μα έχουμε καλές δημόσιες υπηρεσίες; Μα γιατί κάποιος να έχει εργασιακή ασφάλεια όταν εγώ είμαι έρμαιο της ασυδοσίας κάποιου επιχειρηματία; Μα αν τα βρει ο Παναγόπουλος με τον Δασκαλόπουλο;
Η Επικοινωνία έγινε πια προπαγάνδα. Λογικό. Είναι αμύθητα τα κέρδη που υπόσχεται η ιδιωτικοποίησή του δημόσιου τομέα. Σίγουρα λεφτά. Με μηδαμινό ρίσκο. Και μάλιστα επιδοτούμενο.

Η Κωσταντίνα Κούνεβα και η άνθηση της …σίγουρης επιχειρηματικότητας των …συνεργείων καθαρισμού, έδωσε πολύ νωρίς την απάντηση, στα αφελή αυτά ερωτήματα.

Και τα δυο ταυτόχρονα πρέπει να κάνει το Μνημόνιο, η ευτυχία του κ. Πάγκαλου Και μείωση του δημόσιου τομέα με κάθε τρόπο. Και κανένα εργασιακό δικαίωμα στον ιδιωτικό. Αυτά πάνε ΠΑΚΕΤΟ!.
Αλλά μην στενοχωριέστε συχωριανοί μου, θα έχουμε κέρδος. Την άνθηση της …επιχειρηματικότητας. Της σίγουρης επιχειρηματικότητας.

Μην ρωτήσετε, ε, τότε τι χρειάζεται το Κράτος;

Μα το Κράτος πρέπει να κάνει βολικούς Νόμους, πρέπει να συλλέγει φόρους (θα παραδοθεί ΚΑΙ η συλλογή φόρων στους ιδιώτες) και να υπογράφει για να πληρώνεται η αστυνομία(καθόλου απίθανο και αυτή να ιδιωτικοποιηθεί) που θα φυλάει …την άνθηση της επιχειρηματικότητας, από τους …κακούς και διεκδικητικούς εργαζόμενους και τα εκατομμύρια ανέργων.

Ε και βρε παιδί μου…όσο να πεις καλό είναι να υπάρχει και το Κράτος, κι αχρειαστο νάναι. Θα κάνει τίποτα φιλανθρωπικές εξορμήσεις για τις Κουνεβα, θα πληρώνει καμιά ΜΚΟ για να αναπτυχθεί η κοινωνική…επιχειρηματικότητα(sic!!!), και πάνω από όλα θα φροντίζει την …επικοινωνία. Εκεί να δεις …άνθηση της επιχειρηματικότητας. Λουλουδιάσαμε!!!!

Οι Πυρήνες της Καταστολής

Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ανήκει στους δικούς του ανθρώπους. Στους γονείς, στους συγγενείς, στους δασκάλους, στους φίλους. Άλλοτε σφαδάζοντας από πόνο του χαμού του, κι άλλοτε ίσως να επιτρέπουν σαν σύσπαση στο πρόσωπο τους, αυτό το μικρό χαμόγελο της γλύκας. Όταν ξεπροβάλει στο μυαλό τους, μια φευγαλέα εικόνα μνήμης, από όλα όσα πρόλαβε να να ζησει μαζί τους, ένα 15χρονο παιδί. Να κάνει τις ζαβολιές του, να γιορτάσει, να στεναχωρηθεί, να πανηγυρίσει, να παίξει, ίσως και να ερωτευτεί.

Τι ανήκει σε εμάς; Σε εμάς ανήκει η μνήμη της βαρβαρότητας, η φρικαλέα μνήνη απο έναν αστυνομικό, που πυροβολεί εν ψυχρώ και δολοφονεί.

Χθες χιλιάδες σιδερόφρακτοι εκπρόσωποι της κρατικής καταστολής, μας θύμισαν ότι ο Κορκονέας, δεν ήταν απλά ένας …τυχαίος θύτης.
Μας απέδειξαν με τον πιο εύγλωττο τρόπο, ότι ο Κορκονέας είναι ο κανόνας της αστυνομίας τους.
Απλά ο συγκεκριμένος Κορκονέας ήταν …άτυχος.

Και οι χιλιάδες διαδηλωτώνπου κατόρθωσαν να ξεφύγουν από την ορμή, το ζήλο, τις εντολές και την ανοχή του Κράτους απέναντι στην αστυνομική τρομοκρατία, ήταν πιο τυχεροί από τον Αλέξη.
Χθες χιλιάδες αστυνομικοί, ορδές εντολοδόχων βαρβάρων, μας επιβεβαίωσαν με τον καλύτερο τρόπο, ότι η κρατική τρομοκρατία είναι πάντα εδώ. Πάντα παρούσα.
Χωρίς διακριτικά, χωρίς πρόσωπο, χωρίς έλεος. Όπως άλλωστε κάθε …σοβαρή τρομοκρατία.

Ο φασισμός της Ελευθεροτυπίας και ο Πλεύρης σε ρόλο μαριονέτας

"Πιασάρικος τίτλος...
«Ρατσιστικό παραλήρημα από δικαστίνα - μπλόγγερ».
Για να δούμε τι έγινε πάλι με τους bloggers…
H mariana on ice…τα ύστερα του κόσμου που θα αναφωνούσε η συχωρεμένη η γιαγιά μου.

Διαβάζω έκθαμβη. Πρώτον μαθαίνω το κατά κόσμον, ή μάλλον το κατα Ελευθεροτυπία, όνομα της mariana. Πηγαίνω στο blog της. Δεν βρίσκω όνομα. Να το έβγαλε; Ξαδιαβάζω το άρθρο. Όχι. Από ότι φαίνεται, το όνομα της συνάγεται από κάποια φωτογραφία. Τι παίζει; Τι έγινε; Από πότε τα blogs ταυτοποιούνται;

Πιθανότατα θα έκανε κάποιο έγκλημα, ένα κακούργημα, θα ζητήθηκε η άρση του απορρήτου και θα ταυτοποιηθηκε το όνομα της με εισαγγελική παραγγελία. Θεέ μου, είχαμε μια κακούργα ανάμεσα μας!!!! Το μόνο που ξέρω για την Mariana on Ice είναι μια παιδική φωτογραφία, που συνοδεύει το nick name της.

Ήταν πολύ γλυκό παιδάκι στη φωτογραφία. Τι έγκλημα έκανε γαμώτο; Παραληρεί ρατσιστικώς εναντίον των Εβραίων λέει το δημοσίευμα. Αν υποψιαστώ ότι έκανε καμιά τρομοκρατική ομάδα η Marianna on Ice, και σκοτώνει Εβραίους- στο εξωτερικό φαντάζομαι, γιατί στο εσωτερικό, δεν θυμάμαι να σκότωσαν κανέναν- θα πω ότι σε αυτή τη ζωή τα έχω δει όλα.

Όχι, δεν σκότωσε κανέναν. Το άρθρο είναι σαφές. Μειοψήφησε λέει, στη δίκη του Πλεύρη για το βιβλίο του, «Εβραίοι όλη η αλήθεια» υπέρ της αθώωσης του.

Μπράβο της! Αν αυτό το κοριτσάκι της φωτογραφίας, είναι η δικαστής που αναφέρει το δημοσίευμα, προφανώς γνωρίζει πολύ καλά ότι χύθηκε πολύ αίμα στον κόσμο, για να φτάσουμε να μην καταδικάζεται σήμερα κανείς για τις όποιες ιδέες του.
Με αφήνει παγερά αδιάφορη η πολιτική θέση ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ. Αλλά βγάζω το καπέλο, υποκλίνομαι, σε όποιον μπορεί να κατανοήσει ότι αλίμονο στη Δημοκρατία, που φοβάται, χέζεται από τον κάθε Πλεύρη, και τον δικάζει για την όποια άποψη του.

Ή μήπως βολεύει η καταδίκη ιδεών;

Γιατί σήμερα καταδικάζουμε τον Πλεύρη για αυτό του βιβλίο, αύριο καταδικάζουμε τον Χ Κομουνιστή για εκείνη την θέση του, μεθαύριο τον Ζ αναρχικό για αυτή το άρθρο του, και αντιμεθαύριο ...καταδικάζουμε σε ποινή φυλάκισης όποιον τολμήσει να σκεφτεί ή να διατυπώσει κάτι διαφορετικό από την ...κρατούσα άποψη.

Και ενώ ξεκινάω με την περιέργεια της κουτσομπόλας να δω το έγκλημα, το κακούργημα της blogger με την παιδική φωτογραφία- ο πατέρας μου επιμένει ότι μόνο σε περίπτωση ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ επεμβαίνει η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος- θυμώνω!!!
Ποιος γαμώτο το κέρατο μου είναι τόσο φασίστας, που χρησιμοποιεί την «πολιτική ορθότητα», το χαΐδεμα του...αντιρατσισμού, σαν πολιορκητικό κριό κατά της Δημοκρατίας; Η Ελευθεροτυπία.
Ασφαλώς ο Πλεύρης ωχριά μπροστά της.

Ή για να βάλουμε τα πράγματα στο σωστό τους πλαίσιο. Ο Πλεύρης χρησιμοποιείται σαν μαριονέτα από μια καθαρά φασιστική τακτική εφημερίδας, που χοντρικά μας λέει να καίμε όποιο βιβλίο διαφωνούμε και να φυλακίζουμε όποιον διαφωνεί με την κρατούσα άποψη. Ανοίξτε τον ασκό του Αίολου... Τι εύκολο! Τι βολικό! Ο καιρός ...κατάλληλος!

Και τότε τι διαφορετικό από την Ελευθεροτυπία λέει η Χρυσή Αυγή; Μα τίποτα!
Αλλά τουλάχιστον η Χρυσή Αυγή, δεν διεκδικεί δημοκρατικές ευαισθησίες!
Αυτή φασιστική είναι και το λέει.

Η κονσέρβα της Χρυσής Αυγής αναγράφει πάνω ότι το προϊόν είναι χαλασμένο, σάπιο, επικίνδυνο για τη Δημοκρατία.

Η κονσέρβα της Ελευθεροτυπίας, περιέχει το ίδιο ακριβώς χαλασμένο, σάπιο, επικίνδυνο προϊόν για τη Δημοκρατία, αλλά τυλιγμένο με ...δημοκρατικούς φιόγκους.

Η Χρυσή Αυγή προσφέρει τις σιδερογροθιές στα ξυρισμένα... «παλικάρια» της, αυτούς τους ψευτόμαγκες της συμφοράς, και τα χειροκροτεί όταν ματοκυλάνε ότι δεν γουστάρουν.
Η Ελευθεροτυπία, ντύνεται ...κομψά, με τρύπιες πορφύρες δημοκρατίας, «ταυτοποιεί» προσωπικές σελίδες, και ...ματοκυλάει πολίτες. Δείχνει με το δάχτυλο κουκουλοφόρου δήμιου, πιθανούς δικαστές που επιμένουν να φωνάζουν ότι η Δημοκρατία είναι ισχυρή, ΑΚΡΙΒΏΣ γιατί αντέχει την διατύπωση ΚΑΘΕ άποψης...
Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Είτε είναι η κρατούσα, είτε όχι. Είτε είναι πολιτικά ορθή, είτε όχι.

Ακόμη κι αν η marianaonice είναι δικαστής, κάτι που προσωπικά εγώ δεν γνωρίζω, ούτε είδα κάτι δημοσιευμένο εκεί από κάποιον με την ιδιότητα του δικαστή, ποιος υπέρμαχος της ...Ελευθεροτυπίας, χρησιμοποιεί σαν όπλο την καθαρά προσωπική άποψη ενός blogger, εκφρασμένης σε καθαρά ιδιωτικό χώρο για να στήσει λαϊκό δικαστήριο εις βάρος του; Ποιοι Νόμοι, ποιοι κανόνες δεοντολογίας επιτρέπουν σε εφημερίδες, τόσο λάσπη, τόση ανομία, τέτοιο ξέσκισμα;
Από πότε η θέση του όποιου σχολιαστή, ενοχοποιεί (;;;;;;) τον ιδιοκτήτη ενός blog, που εικάζεται ότι είναι δικαστικός;
Αν αυτό δεν είναι βαρβαρότητα, τότε τι στο διάβολο είναι; Αυτός είναι ο Τύπος που καταρέει, που καλούμαστε μαθές οι πολίτες να προστατεύσουμε, μπας και ...εξαφανιστεί. Τι συμφορά!

Τι ακριβώς προοιωνίζουν τετοιες αθλιότητες στην... «ελευθεροτυπία»; Τι άλλο θα δούμε να καίγεται μπροστά στα μάτια μας; ;


Δεν έχει έννοια να θυμώσω. Αηδία νοιώθω. Μια τεραστία αηδία. Ανάμικτη με φόβο. Γιατί θυμώνω με τους φασίστες. Αηδιάζω με τους φασίστες που υποδύονται τους δημοκράτες, αλλά φοβάμαι τις ...φασιστικές «ελευθεροτυπίες» που χρησιμοποιούν τους Πλεύρηδες σαν μαριονέτες, στην εργολαβία υποστήριξης του πιο χυδαίου φασισμού. Αυτου του ντυμένου με τρυπιες ...δημοκρατικές πορφυρες.

Υ.Γ. Διαβάστε καλά το άρθρο της ...Ελευθεροτυπίας. Αποκρυπτογραφήστε το. Και ...στοιχηματίζω συχωριανοι του bloggo-χωριου, για τα λόγια του ποιητή
Μην αμελήσετε
Πάρτε μαζί σας νερό
Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία

Χαρταετοί

Ο Άγιος Βασίλης των 8 ή των 9 μου χρόνων, μου είχε φέρει δώρο μία φωτισμένη υδρόγειο.
Ναι, πίστευα μέχρι πολύ μεγάλη, στον Άγιο Βασίλη. Συνειδητά. Κι ας μου έλεγαν οι συμμαθητές, οι φίλοι στη γειτονιά και ένας θείος ορθολογιστής- εκσυγχρονιστή θα τον λέγαμε σήμερα-, ότι Άγιος Βασίλης... δεν υπάρχει.
Εμένα στην ερώτηση μου «υπάρχει Άγιος Βασίλης;» μου αρκούσε, η απάντηση του πατέρα μου «Υπάρχει, όσον τον χρειάζεσαι».
Και εγώ τον χρειαζόμουν. Πάντα. Και υπήρχε. Πάντα.

Σε αυτή λοιπόν την φωτισμένη υδρόγειο- πορτατίφ, αυτή που έδιωχνε τις σκιές από το παιδικό μου δωμάτιο, αυτή που φώτιζε όσο ακριβώς χρειαζόταν τις νύχτες μου-τόσο ώστε να επιτρέπει στα όνειρα να φτιάχνουν τις φιγούρες τους πίσω από τα κλειστά μου μάτια, τόσο ώστε να απαγορεύει στους δράκους να με πλησιάσουν- η Πατρίδα ήταν μια μικρή κουκίδα. Όταν ακουμπούσα το παιδικό δάχτυλο μου πάνω της, ....καταλάμβανα, πιο μεγάλο κομμάτι, από τα ...όρια της. Το ...ιμπεριαλιστικό μου δάχτυλο, προσπαθούσε να δώσει στο παιδικό μυαλό μου, το μέτρο για το τι θα πει Πατρίδα.

Αλήθεια, έχει σύνορα, έχει όρια η Πατρίδα; Είναι ένα καγκελόφρακτο οικόπεδο ή είναι μια αγκαλιά η Πατρίδα;

Διατηρώ σαν φυλαχτό μια εικόνα Πατρίδας, που έζησα ένα πρωινό, σε ένα δημοτικό σχολείο της Κυψέλης.
Παράταιρη εγώ εκεί, εξωσχολική θα έλεγαν οι νόμοι και οι κανόνες, έτσι, μου χαρίστηκε σαν Δώρο Ακριβό, η Στιγμή.
Μια τάξη παιδιών, μόνο δύο ελληνάκια από αίμα, όλα ελληνάκια από ανάγκη. Τα μικρά σπουργιτάκια από το Σουδάν, από την Γεωργία, από την Αλβανία, από την Πολωνία, από την Νιγηρία, από το Πακιστάν, από την Ελλάδα. Παραμονές 17 Νοέμβρη. Μια δασκάλα, που μαθαίνει στα σπουργιτάκια της, να τραγουδούν «ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά».... Και αυτά, αγγελικά παράφωνα, να επαναλαμβάνουν «που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά... που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει.» Κι αυτά να ψάχνουν, να μαθαίνουν να αναζητούν μια Πατρίδα αγκαλιά. Να μαθαίνουν μέσα από τις μουσικές του Μίκη, να συν-ανήκουν.

Να είσαι στην άλλη άκρη από εκεί που έπιανε το δάχτυλο σου στη φωτισμένη υδρόγειο, και να προσπαθείς να θυμηθείς πως έκανε το κοκκινιστό στο Κυριακάτικο τραπέζι η γιαγιά. Να παλεύεις να «ξεναγήσεις» τους φίλους σου που είναι από άλλες κουκίδες της υδρογείου, στη δική σου Πατρίδα. Χίλια μύρια κύματα μακριά, να ανακατεύεται η μυρωδιά της κανέλας με την ντομάτα που βράζει και να παίζει μουσική ακριβή, αυτή που κουβαλάς μαζί σου, έτσι να την ακούς όταν η νοσταλγία χτυπάει ταβάνι. Να την μοιράζεσαι ξένη εσύ, ένα Κυριακάτικο απομεσήμερο, με όλους όσους ξένοι και αυτοι, νοσταλγούν μακρινές Πατρίδες.

Άνοιξη, βράδυ στο Σύνταγμα και μέσα στην οχλαγωή της συναυλίας, οι φωνές, τα συνθήματα, οι μουσικές του Μίκη. Να είσαι σκαρφαλωμένη ψηλά, στον ώμο του καλού σου, να έχεις σηκώσει κλαμένη το κινητό ψηλά, πάνω από το πλήθος για να ακούσει το "είμαστε εδώ αδέλφια" το "Φονιάδες των Λαών Αμερικάνοι", ο Σέρβος ο Μάικ.

Φίλος ο Μάικ, αδελφός σε πολύ ζόρικες προσωπικές δικές σου κι άλλοτε ζόρικες προσωπικές δικές του μέρες. Κοσμοπολίτης απο ιδεολογία ο Μάικ. Σέρβος απο πόλεμο ο Μάικ. Να ακούσει ο Μάικ την Αθήνα που γίνεται ένα, βροντοφωνάζοντας τα τραγούδια του Μίκη. Και εκείνος να είναι χωμένος μέσα σε καταφύγιο με την καλή του έγκυο τότε. Αυτό το παιδί που χάθηκε. Και μαζί του ένας έρωτας που τινάχτηκε και αυτός σαν οβίδα. Μια Πατρίδα που δονείται στην Πλατεία Συντάγματος και φτάνει, πέρα από τους βομβαρδισμούς, στα καταφύγια του πολέμου, μιας άλλης Πατρίδας.

Κι ο πατέρας σου, να φυλάει σαν κόρη οφθαλμού, τα βινυλια του Μίκη. Τα απαγορευμένα βινυλια του Μικη, που χιλιοχαραγμένα πια να εξακολουθούν να βγάζουν μνήμες που...ξαναγίνονται πραγματικότητες . Στρατιωτικές Χούντες. Κοινοβουλευτικές Χούντες. Συναινέσεις για γύψους. Η Πατρίδα ...κινδυνεύει. Ναι, αλλά η δικιά μας η Πατρίδα κινδυνεύει από ...αυτούς. Ο στρατιώτης τ' όπλο του, κι' ο δικαστής ...κι ο δικαστής το Νόμο.


Γιατί η Πατρίδα, είναι οι μυρωδιές που έμαθες, είναι οι εικόνες που έζησες, είναι οι μουσικές που άκουσες, είναι οι άνθρωποι που τα μοιράζεσαι μαζί τους. Εδώ, εκεί, παραπέρα.

Γιατί η δική σου η Πατρίδα, ΔΕΝ είναι η πιο όμορφη, η πιο μεγάλη, η πιο ηρωική, η πιο ιστορική, η πιο αγωνιστική, η πιο.... Η δικιά σου η Πατρίδα, είναι απλά όπως και κάθε Πατρίδα ...δικιά σου. Αγκαλιά Πατρίδα.
Αν η Πατρίδα ήταν Μουσική, Νότες, Λέξεις, Στίχοι, Ακούσματα, Μνήμες, Τραγούδια, ε, τότε ο Μίκης θα ήταν Πατρίδα.

Πατρίδα είναι να χειροκροτείς όρθια τον 85χρονο ...Άγιο Βασίλη μιας χώρας. Είναι χρήσιμα όλα τα ...δώρα, που σου φέρνει ο Άγιος ΒασίληςqΌΧΙ. Αλλά ποιος αξιολόγησε ποτέ τα δώρα, αναλύοντας την ...χρησιμότητα τους; Ο Μίκης, κάνει χρήση του ονόματος, του μεγέθους, του παρελθόντος, της μουσικής, της δημιουργίας του, κάνει χρηση όλης της ανατριχίλας που όλοι κάποτε νοιωσαμε, για να πει... να μιλήσει για σπίθες. Για φωτιά. Για ανυπακοή. Για ελπίδα.

Μίκη Θεοδωράκη, εγώ η αλαφροΐσκιωτη, εγώ η αλλοπαρμένη, εγώ που ακόμα πιστεύω στους Άγιους Βασίληδες, σε ευχαριστώ από καρδιάς. Που υπάρχεις.
Σε ευχαριστώ, γιατί μέσα στη βαλίτσα μου θα χωράει πάντα κάτι από Πατρίδα. Κάτι που εσύ δημιούργησες, αλλά εμένα, όπως και σε εκατομμύρια άλλους μου ανήκει. Όσο μου ανήκει και η μυρωδιά, τα χρώματα, οι μουσικές, η αγκαλιά μιας Πατρίδας.

Σε ευχαριστώ, που αντέχεις να είσαι ο εθνικός μας αφηγητής, την ώρα που ένας τόπος αναρωτιέται που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά... που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει.
Σε ευχαριστώ που αντέχεις να στέκεσαι, κόντρα στο κύμα της ...«προόδου» που καταπίνει στο φασιστικό πέρασμα της, ότι της στέκεται εμπόδιο. Σε ευχαριστώ που το χλευάζεις.

Σε ευχαριστώ που αντέχεις, να μην είσαι ο ...εκσυγχρονιστής, ο γελωτοποιός των σαλτιμπάγκων, να μην είσαι αυτός ο ...«ορθολογιστής» ηλικιωμένος θείος μου, που μου έλεγε ότι Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει.

Γιατί εμένα στην ερώτηση «υπάρχει Άγιος Βασίλης;» μου αρκούσε, η απάντηση «Υπάρχει, όσον τον χρειάζεσαι».
Και εγώ τον χρειαζόμουν. Πάντα. Και υπήρχε. Πάντα.

Η Πατρίδα με τα άσπρα πουκάμισα

Ονειρεύτηκα...
Ονειρεύτηκα λέει ότι οι λιμενεργάτες και οι διοικητικοί υπάλληλοι του Νέου Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων της Cosco, όλοι αυτοί οι νέοι είλωτες του 21ου αιώνα, αυτοί οι πολίτες της ...Νέας Πατρίδας, δεν πήγαν μια μέρα στη δουλειά. Εκείνο λέει το πρωί, έβαλαν ένα άσπρο πουκάμισο, πήραν το μετρό, το λεωφορείο, το τραμ, καλημερίστηκαν με τους οδηγούς και πήγαν στο ραντεβού που είχαν δώσει από βραδύς. Στην Μιχαλακοπούλου. Μιχαλακοπούλου 80.

Και εκεί βρήκαν εκείνους τους φτωχοπρόδρομους του μπουδέλου, και τους είπαν... ελάτε μαζί μας. Στις πουτάνες δεν μίλησαν, δεν απηύθυναν καν το λόγο. Άλλωστε πια κανείς δεν ήθελε να αγοράσει τα πλαστικά κάλλη τους. Ένα λεπτό είπαν οι ...απολυμένοι του ...Βήματος, να βρούμε ένα άσπρο πουκάμισο.

Και εκείνη τη μέρα λέει, δεν πήγαν στη δουλειά και οι Νέες Κούνεβα, αλλά φόρεσαν και αυτές ένα άσπρο πουκάμισο για να πάνε στο ραντεβού που είχαν δώσει απο βραδύς . Αυτές οι ...Κούνεβα, που αντικατέστησαν τις υπάλληλους καθαρίστριες του δημοσίου, γιατί μαθές το μισθολογικό κόστος του δημοσίου ήταν μεγάλο. Αλλά κανένα ανδρείκελο δεν τόλμησε ποτέ να δημοσιοποιήσει πόσο περισσότερο στοιχίζουν στο Κράτος τα ΧΡΥΣΑ συμβόλαια που κλείνει με τους ιδιοκτήτες των συνεργείων καθαρισμού. Αυτές είχαν ραντεβού στο Φάληρο, εκεί στην Εθνάρχου Μακαρίου. Ένα λεπτό να βρούμε ένα άσπρο πουκάμισο, είπαν οι εργαζόμενοι στο Sky.

Και μετά ...

Και μετά...

Και μετά...

Εργαζόμενοι πέταγαν λέει τις νέες στολές εργασίας τα σκουρόχρωμα ταγιέρ, και τα κοστούμια και έμεναν με το άσπρο πουκάμισο. Συναντιόνταν στα γραφεία του Έθνους, του MEGA, του ALTER, του Αntenna, και όλοι με άσπρα πουκάμισα να πηγαίνουν ...παντού.

Και ξαφνικά να γεμίζουν τα μικρά εμπορικά, που δεν φτιάχνουν πια βιτρίνες γιατί οι ψεύτικες κούκλες δεν φορούν πια ρούχα, είναι γυμνές, καλυμμένες από τεράστιες πινακίδες που γράφουν «ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΣ- ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ». Να γεμίζουν λέει τα μικρά εμπορικά, από εργαζόμενους που ζητούν να αγοράσουν ένα άσπρο πουκάμισο. Όσο, όσο...
Και οι μικρέμποροι, να παρατάνε τις σκονισμένες ταμειακές μηχανές τους και χώνονται στις αποθήκες τους, να βγάζουν ότι άσπρο πουκάμισο υπάρχει, και να το αφήνουν στους πάγκους, έτσι να προλάβουν ...τη ζήτηση. Κρατάνε όμως το τελευταίο. Για πάρτη τους. Να το φορέσουν αυτοί.

Και μετά...

Και μετά...

Και μετά...

Και μετά ένας ήλιος που βγαίνει, έτσι παράταιρα, έτσι σαν να μην ακολούθησε τις προβλέψεις των τηλεοράσεων, και να κάνει τα άσπρα πουκάμισα να φωτίζονται τόσο μαγευτικά.

Και να ζηλεύουν οι δικαστικοί, και να ζηλεύουν οι δάσκαλοι, και να ζηλεύουν οι γιατροί, και να ζηλεύουν οι δικηγόροι, και να ζηλεύουν οι ναυτεργάτες, και να ζηλεύουν οι τραπεζοϋπάλληλοι, και να ζηλεύουν οι εργάτες, και να ζηλεύουν οι οικοδόμοι, και να ζηλεύουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, και να ζηλεύουν οι αστυνομικοί, και να ζηλεύουν οι στρατιωτικοί, και να ζηλεύουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, και να ζηλεύουν τα γκαρσόνια, και ζηλεύουν οι αγρότες, και να ζηλεύουν οι ταξιτζήδες, και να ζηλεύουν οι φορτηγατζήδες, και ζηλεύουν οι...

Και να ζηλευουν οι άνεργοι.

Και να τρεχουν ΌΛΟΙ να βρουν ένα ΑΣΠΡΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ!

Και να θαμπώνονται από το άσπρο, τόσο άσπρο, οι μαθητές και οι φοιτητές...

Και άσπρα πουκάμισα να ξεπετάγονται από παντού. Και να πληθαίνουν, να αυγατίζουν, να πολλαπλασιάζονται. Και όσο αυτά να πολλαπλασιάζονται τόσο να αντανακλάται πιο λαμπερό το φως πάνω τους.

Μια κοινωνία που αμνηστεύει τον εαυτό της.

Μια κοινωνία που κατανοεί ότι η ανθρωποφαγία, ο κανιβαλισμός, ο κοινωνικός δαρβινισμός αφήνει μόνο αίμα πισω του. Αφήνει κομμάτια και θρύψαλα. Αφήνει συντρίμμια.
Κι αν ακόμα δεν είναι το δικό σου το αίμα, είναι του δίπλα.

Ποιος διάβολο αξίζει να ζήσει σε μια Πατρίδα που οι δρόμοι της θα είναι πλημμυρισμένοι από το αίμα, τον πόνο, τον φόβο, τον θάνατο, είτε το δικό του, είτε του δίπλα; Είτε αυτού που ξέρεις, είτε αυτού που δεν ξέρεις; Ποιος;

Στο Κοινοβούλιο εξακολουθούν να αμνηστεύονται ...μόνοι τους. Αμνηστεύουν εαυτούς και ...αλλήλους. Αλλά κανείς δεν τους βλέπει. Κανείς δεν ξέρει τι κάνουν. Έτσι, γιατί θυμήθηκε τα νιάτα του ο Μανωλης ο Γλέζος και ανηφόρισε μαζί με μαθητές και φοιτητές, στον Υμηττό. Κάποτε κατέβαζε σβάστικες απο την Ακρόπολη. Σήμερα πήγε να δείξει στους μαθητές και στους φοιτητές, πως κατεβάζουν τις νέες σβάστικες, τις κεραίες τηλεόρασης.
Στη θέση τους ύψωσε ένα άσπρο πουκάμισο.

Και...πόσο λάμπει το άσπρο!!! Όσο δεν θα μπορούσαν να λάμψουν ποτέ οι οθόνες των τηλεοράσεων, εκεί που οι ...εκφωνητές, αυτοί οι νέοι ευαγγελιστές των κηρυγμάτων κοινωνικού μίσους, αναπαράγουν το διαίρει και βασίλευε μιας κοινωνίας που τα αφεντικά τους, έβαλαν πλωρη να εξοντώσουν.

Το όνειρο μου, δεν χωράει πια τόσο φως. Τόσο άσπρο, τόσο απέραντο άσπρο. Ξυπνάω αλλά ξανακλείνω τα μάτια. Όπως όταν δεις ένα όμορφο όνειρο και παλεύεις με νυχια και με δόντια να το συνεχίσεις ξύπνιος.

Παρασκευή πρωί, 26-11-2010. Πίνω καφέ, βάζω το άσπρο μου πουκάμισο και
κάνω μια στάση στο περίπτερο.
Το «ΒΗΜΑ», λέω στον έκπληκτο περιπτερά μου. Θέλω να έχω το τελευταίο, απαντάω στο σαστισμένο, έκπληκτο ύφος του. Έτσι μωρέ να το έχω σαν λάβαρο. Έτσι, γιατί σήμερα είδα ένα Όνειρο με ...άσπρα πουκάμισα. Αμνηστεύσαμε λέει, ο ένας τον άλλον. Ο πόλεμος δεν μπορεί να είναι αναμετάξυ μας. Οι εργαζόμενοι, έχουμε άλλους εχθρούς να λογαριαστούμε. Και να σήμερα ήθελα να κρατήσω τη τελευταία έκδοση ενός απο τους πολλούς υπεργολάβους του κοινωνικού μίσους, του ανθρωποφάγου κανιβαλισμού. Το μικρό θάνατο ενός μαυροπουκαμισά.

Α, και εσύ την Πατρίδα με τα άσπρα πουκάμισα, ονειρεύτηκες, λέει ο περιπτεράς.

Οδηγώ και στην θεση του συνοδηγου αφημένο το ...τελευταιο ημερησιο ΒΗΜΑ. Το ραδιοφωνο να παίζει ένα παλιο, ξεχασμένο τραγουδι. Δεν το παίζουν πια οι παραγωγοι ραδιοφώνου.

ΘΑ ..κρατήσουν οι χοροί...

και στης νύχτας το λαμπάδιασμα

να πυκνώνει ο δεσμός μας

και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές

με το ροκ του μέλλοντός μας

Γειά μας!!!!!

Ο κ. Τομπάζης, η κ. Γ. και οι λευκές ...σαύρες

Το περιστατικό είναι απολύτως πραγματικό, το άκουσα χθες το βράδυ και αφορά τους γονείς ενός φίλου, τον κ. Κ. και την κ. Γ.
Ο κ. K., παλαιός και πολύ ταλαιπωρημένος Αριστερός, ηλικιωμένος με μεγάλα προβλήματα υγείας. Ουσιαστικά κλεισμένος στο σπίτι με ελάχιστα περιθώρια εξόδου, ίσα για κάποιες επισκέψεις σε γιατρούς και νοσοκομεία. Η μητέρα, πάντα αρωγός, πάντα εκει, ταλαιπωρημένη απο τη ζωή, και με μόνο πλούτο και καμάρι τα πολυάσχολα πια παιδιά της.

Συνοικία Αμπελόκηποι. Παλιά, στην πολυκατοικία, στη γειτονιά, ήταν οι φίλες της, οι γειτόνισσες, ένα καφεδάκι όταν το τσουκάλι είχε ήδη μπει στη φωτιά, ανταλλαγές πιάτων από σπίτι σε σπίτι όταν το φαγητό είχε μια ιδιαίτερη νοστιμάδα.

Ναι εκείνες τις εποχές που οι νοικοκυρές επεδείκνυαν ακόμα με καμάρι τις μαγειρικές τους ικανότητες η μια στην άλλη, πριν τα λογής λογής master chef τις κομπλάρουν κηρύττοντας τη χρήση του φινόκιο δια πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Το απόγευμα άλλο ένα καφεδάκι, και τα νέα της γειτονιάς να ψιλοκοσκινίζονται, σε ένα μικροαστικό κουτσομπολιό που κατέληγε άλλοτε σε χάχανα και άλλοτε σε αναλύσεις του μικρού κοινωνικού περίγυρου.

Σήμερα η ίδια πολυκατοικία κατοικείται πια από δυο κατηγορίες ενοίκων. Απο ηλικιωμένους ιδιοκτήτες που δεν μπορούν να μετακινηθούν εύκολα, που βουλιάζουν ανάμεσα στο κρεβάτι τους και στην πολυθρόνα μπροστά στην τηλεόραση, αφημένους στα χέρια και στην προσοχή γυναικών από μέρη μακρινά, αυτές που μαθαίνουν τα ελληνικά, τη γλώσσα της νέας πατρίδας από την τηλεόραση, αναπολώντας και περιγράφοντας σε όποιον έχει όρεξη να ακούσει για την παλιά πατρίδα. Στην πολυκατοικία μένουν επισης οικογένειες ξένων, μεταναστών που κυνηγούν ένα μεροκάματο που γίνεται όλο και πιο δύσκολο.

Το κουτσομπολιό, το καφεδάκι, οι ανταλλαγές πιάτων δεν είναι πια όμορφες, σκαμπρόζικες, μια καθημερινότητα που χρωμάτιζε γλυκά ένα βίο ζόρικο και μεροκαματιάρικο.

Οι ένοικοι έχουν ακόμα επαφές, αλλά πια περισσότερο για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον στα δυσκολα.

Αν βρέχει, αν έχει κακό καιρό, η Αλβανή του τρίτου που δουλεύει μεροκάματα σε σπίτια, θα αγοράσει από το super market και κάτι που λείπει από το διπλανό διαμέρισμα, αν στο τσουκάλι μπει κάποιο πιο μερακλίδικο φαγητό, να πάει ένα πιάτο και για τον κ. Φώτη στο ισογειο, που άλλοτε θυμάται ότι έχασε την γυναίκα του και άλλοτε πάλι ...όχι, αν το παιδάκι της Νιγηριανής στο δεύτερο είναι άρρωστο και δεν μπορεί να πάει σχολείο, να το κρατήσει κανακευοντας το με κοτόσουπα, η κ. Γ. στο διαμέρισμα του τέταρτου.

Και την Κυριακή το πρωί, η ρόμπα του σπιτιού της κ. Γ. να αντικαθίσταται από το καφέ μάλλινο φουστάνι, αυτό το Κυριακάτικο, για ένα πέρασμα, ένα κερί στον κοντινό Άγιο Δημήτρη. Εκεί να ξαναβρίσκονται ακόμα κάποιες παλιές φίλες, που είτε ξέμειναν στην περιοχή, είτε έρχονται από πιο μακριά, ξαναζητώντας ένα σκοινί που κόπηκε, σε ζωές που άλλαξαν.
Σε όλη την πολυκατοικία, το δικαίωμα ψήφου είτε το έχουν σαν πολιτικό δικαίωμα, είτε μπορούν να το ασκήσουν λόγω αδυναμίας μετακίνησης, μόνο οι ηλικιωμένοι γονείς του φίλου μου. Ο κ. Κ και η κ. Γ.

Παράδοση οικογενειακή για το ηλικιωμένο ζευγάρι, τα έτοιμα από το σπίτι ψηφοδέλτια, κολλαριστά και σταυρωμένα, . Και πάντα Αριστερά.

Μόνο που η κ. Γ. έχει άλλα σχέδια.

Έτσι όπως οι γυναίκες της γενιάς και της ηλικίας της ήξεραν να κουμαντάρουν τα ...πράγματα, να κάνουν του ...κεφαλιού τους. Χωρίς φωνές, χωρίς εντάσεις, χωρίς καυγάδες να κάνουν αυτό που εκείνες ήθελαν, αυτό που εκείνες πίστευαν.
Η κ. Γ. χωρίς να ενημερώσει για τις ...εκλογικές της προτιμήσεις τον κ. Κ., είχε αποφασίσει να ψηφίσει τον Ψινάκη. Το είχαν συζητήσει με την Βουλγάρα στον τρίτο, με την Γεωργιανή που φύλαγε την γιαγιά στο δεύτερο, με το ζευγάρι των Ουκρανών στο ισόγειο, που την βοήθησαν όταν έσπασε ο θερμοσίφωνας και έκτοτε η κ. Γ μεταποιεί στην παλιά της ραπτομηχανή τα ρούχα της έφηβης κόρης τους.

Γέλαγε με τον Ψινάκη. Καμιά φορά κατέβαινε και χάζευε τα «ταλέντα» στα καινούργια σπιτικά που στήθηκαν στη πόλη της, στη γειτονιά της, από τους νέους συγκατοίκους από τους νιοφερτους απο μακριά. Καμιά φορά πάλι, ...απομόνωναν στην μικρή τηλεόραση του υπνοδωματίου τον κ. Γ. –που δεν παρακολουθούσε «βλακείες» όπως έλεγε-και η κ. Γ. τάιζε με τις ξακουστές στα πέρατα της παλιάς γειτονιάς λουκουμάδες της, τις καινούργιες συγκάτοικους και νιόφερτες φιλενάδες της.

Αυτόν τον ήξερε. Αυτός δεν την παίδευε με τα πολιτικάντικα που δεν καταλαβαινε. Με αυτόν γέλαγε. Όταν ο κ. Γ. έβλεπε ευλαβικά τις ειδήσεις των 8 κάνοντας zapping σε όλα τα κανάλια, εκείνη την ώρα η κ. Γ. μαγείρευε, σιδέρωνε, μεταποιούσε κανένα ρούχο, κι αν τα μάτια της μπορεί να ήταν στην οθόνη, κι αν το κορμί της μπορεί να ήταν στην άκρη του πολυκαιρισμένου καναπέ, το μυαλό της ήταν μακριά από την ζεχνουσα μικροπολιτική των τηλεπαραθύρων, το μόνο που άκουγε ήταν αυτή η τόσο γνώριμη φωνή του συντρόφου της, η μόνη ασφάλεια και σταθερά της ζωής της, που έβριζε τους παρελαύνοντες μέσα από το γυαλί.

Το βράδυ των αποτελεσμάτων των εκλογών, έφτιαξε την πίτα σπεσιαλιτέ της- είχε δίκιο η κ. Βέφα, γινόταν έτσι πιο ελαφριά και εξίσου νόστιμη , και καλοδέχτηκε το ζευγάρι των παλιών φίλων, που είχαν αλλάξει πια γειτονιά.

Οι άνδρες σχολίαζαν τα αποτελέσματα των εκλογών και οι γυναίκες έλεγαν τα νέα από παιδιά και εγγόνια, και ιστορούσαν τα ιατρικά νέα από όσους φίλους είχαν απομείνει στη ζωή.

Και ενώ τα κανάλια άλλαζαν, και ενώ μπαινόβγαινε στην κουζίνα της να περιποιηθεί τους φίλους της, χαρούμενη γιατί ξαναζούσε κάτι από τις παλιές βεγγέρες, το μάτι και το αυτί της έπιανε διάφορους ...Αριστερούς να λένε και να ξαναλένε ότι ... τι ντροπή, τι αίσχος, τι ποιότητα λαού, τι ρεζιλίκι, κάποιοι ψηφοφόροι, κάποιοι πολίτες, να επιλέξουν τον Ψινάκη όταν στο άλλο ψηφοδέλτιο υπήρχε ο Τομπάζης.
- Ποιος ειναι ο Τομπάζης ρώτησε τον άντρα της

- ...Ένας, απάντησε εκείνος, μη θέλοντας να δείξει δημόσια την άγνοια του.

Το είπαν πολλοί αυτό, την κατηγόρησαν από όλα τα κανάλια που περιφερόταν κάποιος Θόδωρος Μαργαρίτης, κάποιος Δημήτρης Χατζησωκράτης.

Το βράδυ, όταν μάζεψε τα πιατικά και τα λιγοστά αποτσίγαρα στο τασάκι που είχαν καπνίσει οι άντρες, όσα τους επέτρεπαν πια οι γιατροί, έτριψε με αλοιφή την πονεμένη πλάτη,πονεμένη από τα χρόνια, τη δουλειά στο εργοστάσιο και την εξορία, τουκ. Κ., έκανε βιαστικά την προσευχή της αλλά η ντροπή δεν έφευγε από το μυαλό της. Ποιος στο καλό ήταν αυτός ο Τομπάζης, που εκείνη ...έπρεπε αλλά δεν τον ψήφισε;

Πρωί πρωί πήρε το γιο της τηλέφωνο. Ποιος είναι ο Τομπάζης τον ρώτησε.
Ρε μάννα, τι ερωτήσεις είναι αυτές πρωί πρωί, τι σε νοιάζει εσένα;
Και εκείνη ...του διηγήθηκε, την ντροπή που ένοιωσε όταν την εγκαλούσαν, όταν την ντρόπιαζαν, όταν της έσουρναν τα εξ αμάξης, οι ...«Αριστεροί», από το γυαλί.
- Ψήφισες τον Ψινάκη ρε μάννα, είπε και ξεράθηκε στα γέλια ο γιος της
- Να, γελάμε παιδί μου, να μαζευόμαστε τα βράδια και γελάμε με τον Ψινάκη στη τηλεόραση, ...δεν ήξερα, ...μην το πεις στον πατέρα σου, ...δεν του είπα τίποτα.

Η κ. Κ. έκανε τη μικρή της περιέργη "επανάσταση", εκείνη ένοιωσε ότι χρωστάτε μια ψήφο-και όχι μόνο τη δική της, αλλά και των καινούργιων φιλενάδων της που ψήφο δεν είχαν, στον μόνο που ένοιωθε ότι κάτι έκανε για αυτήν. Οι ...άλλοι, δεν καταλάβαινε τι έκαναν, όχι μόνο για αυτήν. Δεν καταλάβαινε τι έκαναν ...γενικώς.
Ο Ψινάκης απλά, τη διασκέδαζε. Τη διασκέδαζε στην τηλεόραση, σε αυτή την φτηνή διασκέδαση που πια της απόμεινε. Της κούνησαν το δάχτυλο για αυτό οι ...Αριστεροί με στόμφο. Την διαπόμπευαν για αυτό ...οι Αριστεροί. Ο γιος της ακόμα αγουροξυπνημένος, γέλαγε βροντερά στο τηλέφωνο. Χαμογέλασε και αυτή.

Όταν ήμουν παιδί, πιο πολύ από όλα, φοβούμουν και σιχαινόμουν αυτές τις άσπρες μικρές σαύρες, τα μολυντήρια, που δεν έπρεπε λέει να τα σκοτώσεις ή να τα διωξεις, γιατί μαθές φέρνουν καλοτυχία

Τώρα φοβάμαι και σιχαίνομαι αυτήν την εστέτ χουλιγκανική «Αριστερά», των ψευτοδιανοουμενων της πυρκαγιάς, αυτών που η επαφή τους με τον πραγματικό κόσμο, με τον λαϊκό κόσμο, είναι ανύπαρκτη. Αυτών που δεν νοιώθουν βαρύ το χρέος να εκπροσωπήσουν, να αντιπροσωπεύσουν, να αφουγκραστουν ένα κόσμο βαθιά λαϊκό, αυτους που λοιδορούν από τηλεοπτικής καθέδρας την κ. Κ. και της κουνούν επιτιμητικά το δάχτυλο.
Όλοι αυτοί οι αυτεπάγγελτοι ...συνήγοροι, ανθρώπων, δημιουργών όπως ο Αλέξανδρος Τομπάζης, που ασφαλώς και ευτυχώς, ΔΕΝ χρειάζεται την άθλια συνηγορία αυτών των... «αριστερών» σαυρών των τηλεπαραθυρων.

Και εν αντιθέσει με τα μολυντήρια συχωριανοί μου, κανείς πια δεν μπορεί να με πείσει ότι μαθές αυτές οι περιφερόμενες σαύρες, μπορούν να φέρουν κανενός είδους ...καλοτυχία. Σε κανέναν.

Μελετώντας τον Αντενάουερ

Ο Αντενάουερ ίδρυσε το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, μιας που το Κόμμα του Κέντρου λόγω του φιλοναζιστή Φον Πάπεν, είχε πια απαξιωθεί τελείως, επιχειρώντας να ενώσει καθολικούς και προτεστάντες για να προασπίσουν τις χριστιανικές αρχές απέναντι στην …Αρκούδα του διπλανού κομμουνισμού.

Ο Αντενάουερ, ορκισμένος αντικομουνιστής, πήρε τεράστια κονδύλια από τους Αμερικανούς αλλά και από τους Άγγλους, προκειμένου να ξαναστήσει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας σαν ανάχωμα απέναντι στον Κομμουνισμό της διπλανής πόρτας. Επένδυσε τεράστια συμμαχικά κονδύλια στις δομές του κοινωνικού Κράτους της Γερμανίας, εκβιάζοντας και εκβιαζόμενος. Αν τα πράγματα για τους ηττημένους, αδύναμους κοινωνικά και οικονομικά Γερμανούς πολίτες δεν ήταν ελκυστικά εκεί, θα ήταν πιο ελκυστικά …στη διπλανή πόρτα.
Δεν ξέρω ποιος γράφει τους εμπνευσμένους πολιτικούς λόγους που εκφωνεί στα διάφορα fora o Γεωργίος Β’ Παπανδρέου Γ’, δεν εχω την παραμικρή ιδέα, αν αυτενεργεί ή αν είναι ένα απλό φερέφωνο άλλων, αλλά φαντάζομαι ότι είτε αυτός ειτε οι …καθοδηγητές του, θα έπρεπε να είχαν μελετήσει λίγο τον Αντενάουερ.

Αν απλά ήταν αδέξιος και παραπλανημένος ο Γεώργιος ο Β’ και η παρέα του, αν από λάθος, από πανικό και από εφιαλτική πολιτική ανεπάρκεια υπέγραψαν αυτό Μνημόνιο...ως λύση, τότε στην πρώτη ευκαιρία, στις περιφερειακές εκλογές, αντί να εκβιάζει, να τρομοκρατεί, να γυρνάει από τηλεοπτικό τσαντίρι σε εκδοτικό νταβατζή, θα έκανε κάτι πολύ πιο απλό. Ακόμα και αν η Αριστερά δεν υπήρχε ρε παιδί μου στην Ελλάδα, θα έπρεπε να την εφεύρει. Η Αριστερά, μπορούσε να είναι ο μοναδικός ...εχθρός που θα λειτουργούσε ως διαπραγματευτικό ατού, στην όποια διαπραγμάτευση. Να περιφέρεται...όπως ο Αντενάουερ ανά τας Ευρώπας και τας Αμερικάς, εκβιάζων ...γιατί θα ήταν σκληρά ...εκβιαζόμενος. Ή θα συνεννοηθούμε ή θα ...πονέσετε. Τα λεφτά σας, το ευρώ σας ισχυρίζεστε ότι διακυβεύετε, ή θα πάρετε ή ...δεν θα πάρετε. Τελεία.

Το Μνημόνιο-και οι πολιτικές που απορρέουν από αυτό-δεν είναι απλά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά Ανήθικες και Άδικες. Περισσότερο και από αυτό, είναι αναποτελεσματικές. Σε κάποιον που αιμορραγεί δίνει επιπλέον ασπιρίνη. Το έλλειμμα είναι ένα απλό σύμπτωμα, μιας βαριάς αρρώστιας που λέγεται Χρέος και ΑΕΠ.
Μέσα σε ένα χρόνο η Κυβέρνηση τα έκανε ΟΛΑ λάθος. Από τρομακτική αδεξιότητα; Από συστηματικά ενδοτική πολιτική; Ειλικρινά ΔΕΝ γνωρίζω και δεν έχω και κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να μάθω... Μικρή σημασία έχει αν τον ασθενή με αμυγδαλές ο χειρούργος τον σκοτώνει γιατί χειρουργεί την καρδιά από άγνοια ή από ενδοτικό συμφέρον.

Μέσα σε ένα χρόνο η Κυβέρνηση κατόρθωσε να αυξήσει υπέρμετρα το χρέος και να μειώσει υπέρμετρα το ΑΕΠ. Μία τρελή ύφεση, που καταπίνει στο διάβα της τα πάντα. Ένα απόλυτο αδιέξοδο, ένας φαύλος κύκλος, με ένα χρέος που αυξάνει ιλιγγιωδώς και καταλήγει όχι απλά σε πτώχευση, αλλά σε εθνικό θάνατο.
Και πέρα από όλες τις άλλες σάλτσες, και πέρα από όλες τις άλλες επικοινωνιακές παπαριές, και πέρα από όλες τις άλλες ανήθικες ηθικολογίες, αυτό είναι το μόνο εκκωφαντικό δεδομένο που υπάρχει. Αυτό ουσιαστικά απεικονίζει, ομολογεί και καταγράφει, με τον πιο ηχηρό τρόπο ο νέος προϋπολογισμός. Με όποια μορφή, έντυπη ή ψηφιακή, και να τον δίνει ο Υπουργός Οικονομικών στον Πρόεδρο της Βουλής.
Το Μνημόνιο, μπορεί να φαίνεται ή να εμφανίζεται σαν ένα οικονομικό συμβόλαιο, αλλά ας μην παραγνωριζει κανείς, ότι παράγει βαρύ, τεράστιο πολιτικό αποτέλεσμα.

Σήμερα, συζητείται το νέο αμυντικό δόγμα του ΝΑΤΟ. Στοιχηματίζω ότι τα κανάλια παραπληροφόρησης, δεν θα ασχοληθούν ...ιδιαίτερα με το θέμα, στα δελτία των 8. Άλλωστε η «δουλειά» τους είναι το «κοίτα εδώ» όταν στο «κοίτα εκεί» παίζονται τα ουσιώδη.

Αύριο στήνεται το σκηνικό της κοινοβουλευτικής χούντας, που θα το ονομάσουν ...συναίνεση. Αντί να διεκδικεί και να τεκμηριώνει την αίτηση για ...λαϊκή συναίνεση, η Κυβέρνηση ζητάει ...πολιτική συναίνεση από ...πολιτικούς χώρους. Πονηρό και εύκολο(;;;).
Οι πρόθυμοι είναι παρόντες και μάλιστα αδημονούντες. Οι «χρυσαυγίτες με κοστούμια» του Καρατζαφέρη. Οι πάντα πρόθυμοι «πασόκοι με πολιτικά» του Κουβέλη που θα γλύψουν κανένα κοκαλάκι και ...ότι ακόμα χρειαστεί να ...γλύψουν. Και βέβαια η νεοφιλελεύθερη κόρη του Δράκουλα, που επιτέλους δικαιώνεται ιδεολογικά, έστω και από άλλο κομματικό σχηματισμό. Όσον αφορά όλα αυτά τα νεοφιλελεύθερα τσόλια, τύπου Στέφανου Μάνου και Ανδρέα Ανδριανόπουλου, που πέταξε ακόμα και ο Καραμανλής από το σαπιοκάραβο, αλλά τα μάζεψε ...σε άσχετα ιστορικό χρόνο ο Παπανδρέου με περισσή χαρά (να μην ξεχνιόμαστε), ε, δεν φαντάζομαι ότι έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία, για το ότι ράβουν τα κουστούμια της ...συναίνεσης;

Η Αριστερά θα είναι μετωπικά αντίθετη ως οφείλει. Η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά;;;;

Ο Αντώνης Σαμαράς, δεν φύτρωσε χθες στα αμπέλια της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Υπήρξε το πάλαι ποτέ enfant gâté πολλών δεινόσαυρων. Και του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Μητσοτάκη.
Την κρίσιμη στιγμή, ο γερο- Καραμανλής επέλεξε το δικό του παιδί, τον Κώστα Καραμανλή και ο Μητσοτάκης επέλεξε τη δική του κόρη.
Ο Σαμαράς έφαγε την ξεγυρισμένη σφαλιάρα του και έμαθε ότι στην Ελλάδα, η τράπουλα είναι σημαδεμένη εκτός όλων των άλλων ΚΑΙ με νεποτισμό. Έμαθε άραγε τίποτα από την ...πολιτική του έρημο, όπως εκείνος τουλάχιστον την χαρακτηρίζει;

Έχω αναρωτηθεί και από εδώ, πολλές φορές τι μπορεί να σκεπτόταν ο Αντώνης Σαμαράς, όταν αποφάσιζε να καταψηφίσει το Μνημόνιο στη Βουλή; Τι και που πόνταρε, όταν αποφάσιζε να καβαλήσει ένα τόσο μεγάλο άλογο.
Γιατί η καταψήφιση του Μνημονίου από τον Σαμαρά ήταν και πολύ μεγάλο και πολύ ατίθασο άλογο για τα κυβικά της Ν.Δ. και ακόμα περισσότερο για τα δικά του, δεδομένης της συγκυρίας. Χωρίς στελεχιακό δυναμικό- η συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοκλασάτων πήγε με την Μπακογιάννη και εξακολουθεί και του κάνει πόλεμο χαρακωμάτων, να επιχειρεί να μαζέψει τα απίστευτα απόνερα του βούρκου που άφησε πίσω της η Καραμανλική ΝΔ, χωρίς προσωπικά στηρίγματα στο ΕΛΚ, και με ένα Κόμμα σε κώμα.

Προσωπικά πίστευα ότι δεν θα το ψήφιζε το Μνημόνιο- κέρδισα μάλιστα και ένα ποτό σε στοίχημα με φίλη ΝΔκρατισα με ...υποτιθέμενα κονέ και αξιοπιστες πληροφορίες- ακόμα και αν το αυτάρεσκο όσο και ηλίθιο ΠΑΣΟΚ του Γεωργίου Β’ και της παρέας τους...χρειαζόταν τις ψήφους του. Πολύ απλά γιατί έτσι, θα είχε ήδη υπογράψει την πολιτική του καταδίκη, νομιμοποιώντας το, σαν Διεθνή Σύμβαση που εκχωρεί εθνική κυριαρχία. Θεωρώ αστεία ερασιτεχνικό, πολιτικά ηλίθιο, κυριολεκτικά αυτοκτονικό το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου Γ’, που δεν σκότωσε τον Σαμαρά τότε που μπορούσε. Κανένας Παπανδρέου εκ των Α’ και Β’ δεν θα ήταν τόσο ερασιτέχνης. Υπάρχει μια εβραική παροιμία, που λεει ότι η πρωτη γενιά το ανοιγει το μαγαζί, η δευτερη το κάνει μεγάλο και η τριτη το κλεινει.

Άραγε ο Αντώνης Σαμαράς, έχει μελετήσει τον Αντενάουερ; Όταν όλο το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης θα καταρρέει κάτω από τα αδιέξοδα της τεράστιας προδοσίας των Κυβερνώντων και των αδημονούντων προθύμων συμμάχων τους, του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, της πολιτικής του δόγματος του σοκ, της ενδοτικής πολιτικής, της άστοχης και προδοτικής παράδοσης εθνικής κυριαρχίας, όταν η Αριστερά θα προελαύνει στους δρόμους και στις ...αναγκαστικές κάλπες που θα στηθούν, ο Αντώνης Σαμαράς θα επιφυλάσσει τον ρόλο του Αντενάουερ, για τον εαυτό του;
Θα αντέξει να τιθασεύσει το άγριο άλογο της καταψήφισης του μνημονίου που καβάλησε ή απλά θα το περιφέρει για λίγο επικοινωνιακά στο τσίρκο του βούρκου της πολιτικής ζωής και θα το εγκαταλείψει; Θα αντέξει να φτιάξει μια έντιμη λαϊκή Δεξιά που όταν έρθει η ώρα θα κονταροχτυπηθεί ιδεολογικά έντιμα με την Αριστερά ή θα τον καταπιούν στον βουρκο τους τα νεοφιλελεύθερα σαπρόφυτα της παράταξης του;

Οψόμεθα στο ...Αιγαίο.

Αγιος Παντελεήμονας: Το Πείραμα και η καρικατούρα μιας Θεάς

Η τεράστια πανελλαδική αποχή και το τρομακτικά …αξιοσέβαστο εκλογικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής, είναι …ασύνδετα μεταξύ τους;

Όποιος συμμετείχε και σε μια έστω διαδήλωση από τις πολλές που έγιναν, από τον Απρίλη και μετά, πριν καν το μνημόνιο, θα παρατηρούσε εικόνες που προδιέγραφαν το προσεχές μέλλον.
Θίχτηκε πολλών μιντιακών αλλά και …διδικτυακών, η αισθητική και πολιτική ορθότητα με το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».

Μόνο που είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, είτε ακόμα χειρότερα αυτιστικά, απέφυγαν να εμβαθύνουν και στο πάθος του συνθήματος, αλλά και στο είδος των… «στομάτων» που το εκφωνούσαν.

Είτε στο δρόμο, είτε μπροστά από τον καναπέ της τηλεόρασης,- ποτέ μην παραγνωρίζετε τον…καναπέ, το πάθος στην εκφορά του συνθήματος, κινήθηκε σε όλη τη γκάμα, από τον αναστεναγμό μέχρι την οργή. Και όχι των κλασικών «φυλών» που το φωνάζουν συνήθως, αλλά αυτών που οι κοινωνικοί ψυχολόγοι καταγράφουν στα κιτάπια τους ως «νοικοκυραίους». Η Αριστερά …το αρνήθηκε, δικαιολογήθηκε στους τηλεοπτικούς κοτζαμπάσηδες ότι φωνάχτηκε μαθές –δυνατά ή ψιθυριστά, τι σημασία έχει;- από …περιθωριακούς. Ήταν έτσι;

Η σιωπηρή πλειοψηφία του κόσμου δεν νοιώθει ότι αυτή η «δημοκρατία» μπορεί να τον προστατέψει σε τίποτα. Ούτε στα μεγάλα ούτε στα …μικρά. Στην καθημερινότητα του έστω. Στο εισόδημα του, στην δουλειά του, στην οικογένεια του, στο σπίτι του, στο μέλλον των παιδιών του, στο δικό του σήμερα και αύριο.

Εκπαιδευτήκαμε να την βλέπουμε θεολογικά την Δημοκρατία.

Να την σεβόμαστε, να κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ, να θεωρούμε μαθές ασεβή ακόμα και την λέξη που θα βλασφημούσε την καρικατούρα της. Μόνο που η Δημοκρατία μας, εξελίχθηκε σε μια Θεά ντίβα, που πια δεν ακούει και ακόμα περισσότερο δεν ανταποκρίνεται στα καλέσματα κανενός πληβείου πολίτη. Μόνο στα κελεύσματα των …Πατρικιών μοιάζει να ανταποκρίνεται...

Οι ιερείς του Ναού της Θεάς Δημοκρατίας, πολιτικοί και κάποια κόμματα (όχι μόνο τα …γνωστά δύο), περί άλλα τυρβάζουν, αυτιστικά «συνομιλούν», στολές μικρομέγαλες δοκιμάζουν και φορώντας τες κοιτιούνται αυτάρεσκα στους καθρέφτες.

Στους καθρέφτες που φτιάχνουν τα ημισκοτεινά γυαλιά των τηλεοράσεων, σε σπιτικά που το φως ανάβει με ρέγουλα, τα λαχανικά στο ψυγείο είναι από τα πεταμένα της λαϊκής, το νοίκι ή το στεγαστικό δεν βγαίνει, δουλειά δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει σήμερα, ο φόβος της αυριανής ανυπαρξίας της, την κάνει βρόγχο.

Αναστεναγμό; Οργή; Βρυχηθμό; Πόσο εύκολα ή πόσο δύσκολα γίνεται ο αναστεναγμός… βρυχηθμός;

Συμπαθάτε με, αλλά πότε μου δεν συμπάθησα τους προέδρους Δημοκρατίας σε αυτή τη χώρα. Όσους τουλάχιστον γνώρισα και θυμάμαι. Απόστρατοι πολιτικοί, με χιλιάδες ανεπάρκειες, με πολιτικά, με κοινωνικά και πάνω από όλα με πολιτικάντικα εγκλήματα, ντύνονται στα γεράματα την τρύπια πορφύρα του …μοναδικού ρόλου. Να υπογράφουν τα διατάγματα των κουμανταδόρων.
Σε κουφάρια θεσμών, χωράνε κουφάρια πολιτικών. Χθες ο κ. Παπούλιας, κούνησε το δάχτυλο, στους απέχοντες, τους λοιδόρησε για τον ...καναπέ. Μόνο που δεν κατάλαβε ότι άλλο ρήμα είναι το αποδοκιμάζω και άλλο ρήμα είναι το απεχθάνομαι.

Για το 6ο διαμέρισμα της Αθήνας, την ευρύτερη περιοχή του Άγιου Παντελεήμονα, άκουσα και διάβασα, αφορισμούς, θεολογίες, αερολογίες, βαρείς και ανοίκειους χαρακτηρισμούς. Από όλα είχε ο μπαξές.
Ας πω και εγώ τώρα, έτσι ...ανεπίκαιρα, τα δικά μου…

Η ιστορία περιγράφει σαφώς, ότι τα κινήματα και του φασισμού και του ναζισμού δεν ξεκίνησαν ποτέ σε εποχές …ευμάρειας και ανάπτυξης. Σε μεγάλες οικονομικές κρίσεις, σε περιόδους φτώχειας, και φόβου ξεκινούσαν πάντα, τότε μεγάλωναν, τότε ανδρώνονταν, τότε έβρισκαν ρίζες.

Εκεί, σε γειτονιές λαϊκές, έντονα και έντεχνα υποβαθμισμένες, εκεί που το αστικό πολιτικό σύστημα είναι γερασμένο και αφτιασιδωτο, εκεί που η ανεργία χτυπάει κόκκινο. Εκεί που μέλλον δεν υπάρχει. Εκεί που όλοι είναι ΘΥΜΑΤΑ.

Στη περιοχή, έχουν απομείνει λίγοι Αθηναίοι. Οι πιο ασθενείς κοινωνικά, οικονομικά αλλά και πολιτιστικά, ομάδες πολιτών. Στην περιοχή εγκαταστάθηκαν χιλιάδες Αλβανοί και Ανατολικοευρωπαίοι.

Η πλειοψηφία αυτού του πρώτου μεταναστευτικού ρεύματος κατέφτασε μέσα σε μια πορεία 20 χρόνων στην περιοχή, δούλεψε, πρόκοψε αρκετά, οι περισσότεροι αγόρασαν και τα σπίτια στα οποία μένουν. Έγιναν Έλληνες. Ίσως μάλιστα μέσα στην μεγάλη ανασφάλεια του κάθε μετανάστη, του κάθε ξένου, και την ανάγκη ένταξης, αφομοίωσης αλλά και εύρεσης …νέας Πατρίδας, έγιναν πολύ πιο Έλληνες από όσο ήταν απαραίτητο. Και ακόμη περισσότερο έγιναν Έλληνες, όταν ήρθε το επόμενο μεταναστευτικό ρεύμα. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες από χώρες Αφρικανικές και Ασιατικές.

Σε όλα αυτά τα χρόνια, η περιοχή υποβαθμιζόταν συστηματικά από κάθε δυνατή και αδύνατη μαφιόζικη δραστηριότητα. Κωλόμπαρα, στριπτηζάδικα, μπουρδέλα. Προστασίες, κατάμαυρο χρήμα, μια αστυνομία ΑΠΟΛΥΤΩΣ συνένοχη σε κάθε ΠΟΙΝΙΚΉ δραστηριότητα, που βάζει ανθρώπου νους.

Πολύ μεγάλα χτυπήματα, πολύ χρήμα, πολύ αίμα να ρέει αλλά …φάκελοι να κλείνουν και να μπαίνουν στο αρχείο με την παρατήρηση «ξεκαθάρισμα μαφιόζικων λογαριασμών».

Και οι μαφίες να αλλάζουν χέρια από κοινότητα σε κοινότητα. Να αυξάνονται και να πληθύνονται. Ελληνικές μαφίες να κονταροχτυπιούνται με Αλβανικές, Γεωργιανές, με Ρώσικες, για να έρθουν οι Αφγανικές και οι Αφρικανικές. Έχει και η Μαφία …πατρίδες; Όχι, έχει συμφέροντα.

Ένα ατελείωτο κομβόι εξαθλίωσης. Με κανόνες που μόνο του έχτισε, με …Νομους που μόνο του έβαλε, τόσο …αγραφοι, αλλά και τόσο ισχυροί. Μαφίες που όρισαν στης γης τους κολασμένους, ταρίφες υπάκουης δουλείας. Ένα πιάτο φαΐ στην καλύτερη περίπτωση. Στα κουβαρνταλίκια του.

Διάβασα τόσα πολλά για κατοίκους φασίστες και πρόσφυγες αγρίμια. Έτσι λες και ο καθένας ήθελε να ρίξει λίγο ακόμα λάδι σε μια φωτιά που καίει τα πάντα στο περασμά της...

Μα τι κάνει ο φασισμός;

Από τα συνολικά ΘΥΜΑΤΑ , αναγορεύει την μια ομάδα σε θύτες και αναδεικνύει την άλλη σε θύματα. «Προστατεύει» ΔΡΩΝΤΑΣ τους «θύτες», ενάντια στα …θύματα. Και αμέσως μετά οι πρώην «θύτες» γίνονται τα νέα θύματα. Ένας κύκλος βίας, τυφλής υπακοής, υποταγής, αίματος. Ο φαύλος κύκλος του φασισμού. Το πείραμα του φασισμού.

Το καλύτερο υπόστρωμα για την ανάπτυξη του φασισμού και του ναζισμού δεν είναι οι …μετανάστες. Όπως δεν ήταν οι Εβραίοι στη Γερμανία, οι τσιγγάνοι στην Ουγγαρία. Το καλύτερο υπόστρωμα για το φασισμό, είναι η τεράστια ύφεση και η οικονομική κρίση. Η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, ο φόβος. Η διάλυση της κοινωνικής συνοχής. Εκεί που η κοινωνική αλληλεγγύη μετατρέπεται σε σκληρό αγώνα επιβίωσης, ο θανατος σου η ζωή μου. Εκει που εφευρισκονται ανυπαρκτες διαφορές και γιγαντώνονται οι υφιστάμενες...

Αν ο φασισμός ήταν μικρόβιο, η περιοχή και οι συνθήκες, ήταν το καλύτερο θρεπτικό υλικό για να αναπτυχθεί.
Στον Άγιο Παντελεήμονα γίνεται ένα πείραμα.

Και δεν έγινε χθες, και δεν θα λήξει αύριο. Οι άνθρωποι, οι κάτοικοι, οι πολίτες ψηφίσαν εκεί σε ποσοστό 20% την Χρυσή Αυγή, όχι γιατί …ασπάστηκαν την ιδεολογία του Μιχαλολιάκου. Αλλά γιατί τα «παλληκάρια» με τις σιδερογροθιές και τα ξυρισμένα κεφάλια, ΕΔΡΑΣΑΝ. Οι φασίστες, προστάτεψαν τα θύματα, από τα θύματα. Με μια άλλοτε σιωπηλή και άλλοτε αφωναχτή συνενοχή.

Το Κράτος, η Πολιτεία σε όλες της τις μορφές, οργανωμένα και συνειδητά παρέδωσε την προστασία αυτών των ανθρώπων στην μαφιόζικη Χρυσή Αυγή.

Όποιος διαχωρίσει το ποινικό, απο το ...ακτιβιστικό, και αυτό, από το «πολιτικό» κομμάτι της Μαφίας της Χρυσής Αυγής, καθώς και πολλών άλλων διάφορων Μαφιών που κονταροχτυπιούνται, κάνει ένα τεράστιο λάθος.

Το ΛΑΟΣ, αυτοί οι Φασίστες με κοστούμια, είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο επικίνδυνοι με τους Χρυσαυγίτες. Είναι οι Χρυσαυγίτες οι comme il faut. Είναι οι Χρυσαυγίτες της τηλεόρασης. Είναι οι Χρυσαυγίτες του …μυαλού. Είναι οι Χρυσαυγίτες που φτιάχνουν οι Εξουσίες, για να προλειάνουν το έδαφος πολιτικά. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η αυτοδικία, να φαινονται πια "πολιτικά ορθές", "συνηθισμένες", "δίκαιες", για να έρθουν μετά, εκεί που οι συνθήκες είναι κατάλληλες, οι μισθοφόροι τους.

Τα «παλικάρια» με τις σιδερογροθιές, τα ξυρισμένα κεφάλια, τα πέτσινα περιβραχιόνια και τον ναζιστικό χαιρετισμό. Όλο αυτό μαζί αντιμετωπίζεται. Ας μην ξεγελιόμαστε και ας μην επαναπαυόμαστε.

Αλίμονο μας, αν αποδεχθούμε αυτήν την πληγωμένη, αυτήν την τόσο βαθιά λαβωμένη περιοχή σαν άβατο. Σαν άβατο του ναζισμού.
Αλλά…

Η λογική και η πρακτική του, έρχομαι προστατευμένος απο τα ΜΑΤ, να σας βγάλω λόγο, κατονομάζοντας σας ρατσιστές και φασίστες, μπορεί να πουλάει τηλεοπτικά αλλά είναι βαθιά προσβλητική πολιτικά. Φέρνει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκει. Περιθωριοποιεί ακόμα περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους. Τους κάνει ακόμα πιο θύματα. Χωρίς να προσφέρει τίποτα στα πιο μεγάλα θύματα τους, στους πρόσφυγες και στους μετανάστες. Απελπισμένα θύματα και οι κάτοικοι, που …θα γίνουν ακόμα ευκολότερα θύτες και …συνένοχοι. Θεωρώ την πρακτική Αλαβάνου ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.

Η λογική και η πρακτική του, διεκδικώ την ψήφο σας σαν πολίτες, αλλά "δεν έρχομαι για να μην μου πετάξετε αυγά και με κάνετε ομελέτα", είναι εξίσου προσβλητική πολιτικά. Έχει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα με την τακτική Αλαβάνου. Θεωρώ την πρακτική Καμίνη ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.

Οι πολιτικοί και οι δημοτικοί άρχοντες, ο κόσμος, οι οργανώσεις, οι φορείς, τα κόμματα, μα πάνω από όλους η Αριστερά, οφείλουν με απέραντο σεβασμό, χωρίς τυμπανοκρουσίες και τηλεοπτικές φανφάρες στα κανάλια, να πάνε εκεί, να είναι εκεί, να συζητήσουν, να αφουγκραστούν, να "δουλέψουν" με τον κόσμο του 6ου διαμερίσματος. Με όλο τον κόσμο. Και με τους ψηφοφόρους του Μιχαλολιάκου, και με τις κοινότητες των προσφύγων και των μεταναστών. Αλλά και με όλον τον υπόλοιπο κόσμο που νοιώθει εγκλωβισμένος σε μια μαύρη τρύπα που τον καταπίνει.

Η Δημοκρατία δεν είναι κανένα ατσάλινο σκεύος, που αντέχει ατσαλάκωτο, στις κακουχίες.

Η Δημοκρατία δεν είναι κανένα αειθαλές και φυλλοβόλο δένδρο που αντέχει σε αυτή την κακοκαιρία.
Η Δημοκρατία είναι σπάνια πορσελάνη που η κάθε χαραγματιά, της δημιουργεί ρωγμές. Και οι ρωγμές εξελίσσονται σε ανήκεστες βλάβες. Σε κομμάτια και θρύψαλα.
Η Δημοκρατία είναι ένα φυτό εξαιρετικά ευαίσθητο, που θέλει απέραντη προστασία, στοργή και σεβασμό. Τρυφερότητα θαρρείς.

Υ.Γ. Στα υστερόγραφα λένε, γράφεις, ότι αποφεύγεις να γράψεις στο κυρίως γράμμα. Αλήθεια ξέρει κανείς να πει, πόσοι από τους …πατριώτες, …μαχητές Χρυσαυγίτες είναι ιθαγενείς …Έλληνες ; Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά δίνει απλά μια εικόνα, αυτού του εν εξελίξει πειράματος. Δείχνει και τα επόμενα θύματα.