Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

ELSA

Αγαπώ να σκαλίζω τα συρτάρια της μνήμης μου, όχι για να βρω κάτι. Ποτέ δεν ψάχνω να βρω …κάτι. Αγαπώ να πιάνω τα λεία βελούδα, την τραχιά ύφη του λινού, τα νάιλον, τα λαμπερά χρώματα που αρνούνται να ξεθωριάσουν, τις μυρωδιές  που εξατμίστηκε το αλκοόλ τους κάνοντας πιο αψιά την οσμή από τα αιθέρια έλαια τους . Ποτέ δεν τα ζύγισα. Μισώ τα ξένα ζύγια.  Ποτέ δεν τακτοποίησα. Μισώ την τάξη. Αγαπώ να παραχώνω. Ξέρω ότι αυτό που θα βρω την ώρα που το χρειάζομαι,  θα είναι αυτό που χρειάζομαι.  Χαϊδεύω  το φύλλο νεραντζιάς. Με αυτό το φύλλο νεραντζιάς σκεπάζω τα πάντα.  Να ευωδιάζει όπως το βράδυ του Ιουνίου που το έκοψα  με  το ελεύθερο μου χέρι όπως ανεβαίναμε  την Κολοκοτρώνη. Το σημαδάκι  από τα αγκάθια της νεραντζιάς  στο δείκτη του αριστερού μου χεριού έχει το σχήμα του  καινούργιου φεγγαριού. Και άλλωστε εγώ ποτέ δεν αγάπησα το μπούγιο της πανσέληνου. Μισώ τους πολυέλαιους. Το μικρούλι  καινούργιο φεγγάρι είναι  αυτό που λατρεύω…    Αυτό που φωτίζει σαν προβολέας μόνο αυτό που ξέρω  εγώ ότι υπάρχει. Αυτό που μεταμορφώνει  όλα τα βελούδα, τα λινά και τα νάιλον σε φύλλα νεραντζιάς… Αυτό που τα κάνει όλα Έλσα…