Ξυπνάς μέσα μου το ζώο

Διαβάζω από την σημερινή Αλαφουζιάδα

«Μια τέτοια στιγμή ήταν το βίντεο που είδα χθες το πρωί στην «Πρώτη Γραμμή» του τηλεοπτικού ΣΚΑΪ από παράσταση που είχε δώσει στο παρελθόν ο πολύς Νίκος Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ στο γραφείο του τότε διευθύνοντος συμβούλου της ΔΕΗ Τάκη Αθανασόπουλου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψει κανείς τη συμπεριφορά του συνδικαλιστή παρά μόνον ως επίδειξη υστερικού τραμπουκισμού. Βραχνιασμένος από τις ουρανομήκεις αγριοφωνάρες του, να κοπανάει μαινόμενος το χέρι στα ξένα γραφεία, να βρίζει χυδαία, ενώ την ίδια ώρα ένας άνθρωπος της αξίας και του ήθους του Τ. Αθανασόπουλου να στέκεται αμήχανος και σιωπηλός μπροστά σε έναν αλλόφρονα αγριάνθρωπο. Οι έχοντες πρόσβαση στο Διαδίκτυο αξίζει τον κόπο να αναζητήσετε το βίντεο στη διεύθυνση www.skai.gr./player/tv. Το πιθανότερο είναι να έχει και σε εσάς την αποκαλυπτική επίδραση που είχε σε εμένα. Και ίσως αναρωτηθείτε αν, αφ’ ότου φθάσαμε πια στο σημείο να έχουν σηκωθεί τα πόδια και να χτυπάνε το κεφάλι, μπορεί να υπάρχει δρόμος για την επιστροφή στη λογική...»

«Ο άνθρωπος της αξίας και του ήθους του Τ. Αθανασόπουλου που στέκεται αμήχανος και σιωπηλός», τότε είχε μεγάλες …φούριες να υπογράψει το περίφημο …Μνημόνιο. Από Μνημόνιο σε Μνημόνιο αυτή η χώρα κ. Κασιμάτη μου, ποιο να πρωτο-υπερασπιστείτε και εσείς;

Τι έλεγε αληθεια εκείνο το …Μνημόνιο ΔΕΗ-RWE;

Δίπλα ακριβώς από τη σημερινή ΔΕΗ, με όλα τα πάγια περιουσιακά στοιχεία που διαθέτει, θα ιδρυόταν μια «νέα ΔΕΗ», δηλαδή μια ανεξάρτητη εταιρεία στην οποία οι Γερμανοί θα κατέχουν το 51% και η ελληνική εταιρεία το 49%.

Η νέα ΔΕΗ (sic!!!!) θα εκμεταλλευόταν τα στρατηγικά σημεία που κατέχει η σημερινή εταιρεία ανά την Ελλάδα (Κοζάνη, Πτολεμαΐδα, Αλεξανδρούπολη, Βόλο, Λαύριο, Μεγαλόπολη, Κερατσίνι, Κομοτηνή, Καβάλα, υδροηλεκτρικά κέντρα) που είναι και το ασυναγώνιστο ατού της επιχείρησης, και δίπλα στις παλαιές μονάδες θα έχτιζε καινούργιες (λιγνιτικές, ανθρακικές, φυσικού αερίου, υδροηλεκτρικές), οι οποίες όμως θα ανήκουν κατ' απόλυτη πλειοψηφία στη γερμανική RWE που θα έχει το 51% της εταιρείας.

Το κυριότερο είναι ότι στις περιοχές αυτές η γερμανική εταιρεία θα έβρισκε έτοιμες άδειες εγκατάστασης, λειτουργίας και χωροθέτησης, κάτι που θα έπαιρνε χρόνια στους ανταγωνιστές για να το κάνουν. Στα ίδια στρατηγικά σημεία της ΔΕΗ δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να επενδύσει κανένας έλληνας ή ξένος ιδιώτης, άρα το νέο σχήμα θα αποκτούσε διαστάσεις ιδιωτικού μονοπωλίου καταργώντας κάθε έννοια ανταγωνισμού και φυσικά δεν θα είχε στις τάξεις της... «ενοχλητικούς συνδικαλιστές», αφού θα δημιουργούνταν εξαρχής και με βάση μια εταιρεία με αυστηρά ιδιωτικά κριτήρια.

Για το πραξικοπηματικό αυτό μνημόνιο ο τότε Υπουργός Ανάπτυξης Φώλιας σφύριζε αδιάφορα …λέγοντας «Δεν έχω διαβάσει το σχετικό συμφωνητικό, απλώς ήμουν ενήμερος για το ότι υπάρχουν συνομιλίες και έχει υπογραφεί μνημόνιο αμοιβαίας κατανόησης».

Και βέβαια σφυριζε αδιάφορα, γιατί θα έπρεπε να εξηγήσει στοιχειωδώς, πως στο διάβολο, αν έστω υπήρχε πρόθεση γενικής στρατηγικής συμφωνίας για ξένο εταίρο, τότε γιατί η ΔΕΗ δεν προκήρυσσε διεθνή διαγωνισμό και να προσελκύσει όποιον θα πλήρωνε το μεγαλύτερο ποσόν για να οικειοποιηθεί την περιουσία της, ενώ τώρα οι Γερμανοί την ενθυλακώσουν ΔΩΡΕΑΝ…

Η τζάμπα μαγκιά «του άνθρωπου της αξίας και του ήθους του Τ. Αθανασόπουλου που στέκεται αμήχανος και σιωπηλός», - και ασφαλώς της Κυβέρνησης Καραμανλή που μόλις είδε τα ζόρια ανέκρουσαν πρυμναν και σφύριζε αδιάφορα- είναι ότι η RWE θα είχε συνέταιρο και όχι ανταγωνιστή τη ΔΕΗ, άρα τα οφέλη θα ήταν πολλαπλάσια, ενώ η ΔΕΗ, η θα μετατρεπόταν σε δορυφόρο των Γερμανών, σπάζοντας μάλιστα σε …6 εταιρίες, όπως προεβλεπε το σχεδιο του "ανθρωπου...μπλαμπλα μπλα".

Αλλά αυτό που έχει σχεδιάσει «ο άνθρωπος της αξίας και του ήθους του Τ. Αθανασόπουλου που στέκεται αμήχανος και σιωπηλός»- εχει και άλλα …περιεργα σημεία. Αυτό που ήθελε επισης η Γερμανία ήταν να μεταφέρει τις ρυπογόνους μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στα Βαλκάνια (το έκανε τελικά στην Αλβανία). Οι τρεις μονάδες λιθάνθρακα που σχεδίαζε η RWE να εγκαταστήσει στην Ελλάδα με συνέταιρο τη ΔΕΗ (ελέγχοντας η ίδια το 51% και το μάνατζμεντ) είχε επιχειρηθεί παλαιότερα να εγκατασταθούν στη Γερμανία. Στο κρατίδιο του Σάαρ, όμως, όπου έγινε δημοψήφισμα για την εγκατάσταση μονάδας λιθάνθρακα, το 70% των Γερμανών είπε «όχι». Τότε, στη Βουλή ο κ. Τάκης Αθανασόπουλος, σε ερώτηση του Λαφαζάνη μιλούσε για …300 κάτοικους που αντιδρούσαν… Τι λαϊκιστές βρε παιδί μου και εκεί στο Σάαρ…

Και το …κλου για τον …"άνθρωπο της αξίας και του ήθους του Τ. Αθανασόπουλου που στέκεται αμήχανος και σιωπηλός», το μνημόνιο του, έκανε αναφορές για «το επενδυτικό άνοιγμα στην πυρηνική ενέργεια να γίνει με την RWE, η οποία έχει ήδη παρουσία στα Βαλκάνια σε ανάλογες επενδύσεις».

Ο «άνθρωπος της αξίας και του ήθους του Τ. Αθανασόπουλου που στέκεται αμήχανος και σιωπηλός» περιέφερε το Μνημόνιο από ξενοδοχείου σε ξενοδοχείο, από παρακάμαρα σε παρακαμαρα, μπας και…

Το τι ήταν «ο άνθρωπος της αξίας και του ήθους του Τ. Αθανασόπουλου που στέκεται αμήχανος και σιωπηλός», νομίζω ότι πια το ξέρουν και οι πέτρες.

Το Φωτόπουλο οι μόνοι που δικαιούνται να τον κρίνουν, είναι, ΜΟΝΟΝ αυτοί τους οποίους εκπροσωπεί. Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ.

Τα υπόλοιπα είναι για τις …παρθένες της Αλαφουζιάδας, που ανακάλυψαν εσχάτως τον ..εστετισμό της Μαντάμ Σουσού. Είναι δε προφανές ότι στις …παρθένες τόσο ισχυρή δόση …βαρβατίλας-όπως μας ομολογεί ο κ. Κασσιμάτης- «έχει αποκαλυπτική επίδραση πάνω τους…». Ε, δεν είναι και για θάνατο καλέ, …αυτό που σας …συνέβη κ. Κασιμάτη μου!!!!

Υ.Γ. Εγώ ευθύνη δεν έχω συχωριανοι, το λέω και το διαλαλώ. Το video το βλέπετε με δική σας ευθύνη. Μη τυχόν έχει και επάνω σας καμιά … «αποκαλυπτική επίδραση», και …μπαινει και η Άνοιξη...

Στο Άγιο Ανεστάκι

Με μάτια μισόκλειστα να παίζει το ταξίμι και ο λυγμός του «αμάν» να σκίζει σα μαχαίρι τα ντουμάνια του τεκέ

Όταν μπουκάρω στον τεκέ, τον αργιλέ τσακώνω
Και με τα φυλλοκάρδια μου τραβώ, τον ξελιγώνω

“Τότες ο Περαίας ήταν πολύ άγριος. Οι φόνοι στα Καρβουνιάρικα, Τρούμπα και Τσελέπη ήταν στην ημερησία διάταξη. Όσο για τεκέδες, ήταν γεμάτος, στην Πειραϊκή, Παναγίτσα, Άγιο Νείλο, Άγιο Νικόλα, Γύφτικα, Χατζηκυριάκειο και στην Τρούμπα. Κι όσο πιο πέρα πήγαινες, προς Άγιο Διονύση, εκεί φουμάρανε στο δρόμο, οι χωροφυλάκοι είχαν μοιρασιά κι αν μπάτσος έκανε τον ψευτοπαλληκαρά τραβιότανε εύκολα η δίκοπη»

Γύρω από τα λιμάνια, βασικά στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο, στη Πάτρα, χιλιάδες άνεργοι επιβιώνουν σχεδόν λαθραία, ζουν από μικροεγκλήματα, από μικροκλοπές, από μυστήριες ...συναλλαγές, δημιουργώντας μια νέα λούμπεν κουλτούρα. Μια κουλτούρα με τους δικούς της κώδικες συμπεριφοράς, με δικούς της κανόνες, νόρμες ,τρόπους ζωής, τιμής ,ηθικής. Τη κουλτούρα του ...μάγκα.

Βρε μάγκα το μαχαίρι σου, για να το κουσουμάρεις

Πρέπει να έχεις την ψυχή φιγουρατζή, καρδιά για να το βγάλεις

Αλλού να πας φιγουρατζή να κάνεις τη φιγούρα

Γιατί κι εγώ φουμάρισα φιγουρατζή, κι έχω τρελή μαστούρα

Φτιάχνουν τραγούδια συλλογικά, όπου ο κάθε μαστούρης, λέει και από ένα στίχο, ρεφραίν δεν υπάρχει, κι η μουσική είναι απλή, συνήθως μόνο με μπαγλαμά αντί για μπουζούκι. Ο λόγος απλός. Ο μπαγλαμάς είναι εύκολος στην κατασκευή-συνήθως αυτοσχέδιος και φτιαγμένος στη φυλακή-, εύκολος στην μεταφορά, και εύκολος να κρυφτεί κάτω από το σακάκι στις εφόδους των μπάτσων των πληρωμένων από άλλους τεκετζήδες

Ρέμπενοκ*, ρεμπέτ ασκέρ*, ή ρεμπέτ***, πάνω κάτω παρόμοιες ερμηνείες, που δίνουν το όνομα στο ρεμπέτικο.

«Εκεί οι γυναίκες δε βγαίνανε έξω, απαγορευότανε αυστηρώς. Αλλά οι αγαπητικοί είχαν τον τρόπο τους και πηδάγανε τα μεσάνυχτα μέσα παρ’ όλο που φυλάγανε άγριοι εύζωνοι. Αλλά καμία δεν μαρτυρούσε. Φόνοι γινόντουσαν κάθε τόσο, αιτία βέβαια ήταν οι γυναίκες. Η ίδια η γυναίκα που για χάρη της είχε εγκληματήσει κάποιος ήταν υποχρεωμένη να τον συντηρεί μέχρι να βγει από τη φυλακή. Δε μπορούσε να κάνει αλλιώς γιατί θα την σκότωναν οι φίλοι του. Όταν όμως ο εγκληματίας αγαπητικός έβγαινε από την φυλακή, η πρώτη του δουλειά ήταν να την στεφανωθεί, απαραίτητος κανών. Και για τον σκυλόμαγκα ο άγραφος νόμος ήταν σκληρός!»

Άλλωστε -όσο κι αν κάποιοι αργότερα επιχειρούν να το εξευγενίσουν ευνουχίζοντας το από το λουμπεν, Ρεμπέτικο σημαίνει φυλακή. Ρεμπέτικο σημαίνει τεκέ. Ρεμπέτικο σημαίνει νταλκάς, ξεκαθαρισμα λογαριασμών και μαστούρα. Ρεμπέτικο σημαίνει ... αδέσποτο. Και πάνω από όλα Ρεμπέτικο σημαίνει ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ.

Από μέρη της Μικράς Ασίας, κύρια απο τη Σμυρνη αλλά και από τον Πόντο και τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας μετανάστες που κατακλύζουν μια ξένη ....Πατρίδα, που συνωθούνται σε μια ...μάννα μητριά.

Μεγάλες, εξαθλιωμένες κοινότητες, παραγκουπόλεις να μεγαλώνουν, φτώχεια, ανεργία, ξεριζωμός, έλλειψη στέγης, αστυνομική καταπίεση, κοινωνικός υποβιβασμός, ρατσισμός, πορνεία, εγκληματικότητα, ναρκωτικά.

Η ανατολίτικη μουσική που φέρνουν μαζί τους οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, έχει κλαρινέτα, βιολιά, σαντούρια, κανονάκι, κι αυτή ξεκινάει να ανακατεύεται με το μπουζούκι και τον μπαγλαμά. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ανακατεύονται μεταξύ τους και οι νέοι...περιθωριακοί, με τους παλιούς.

Η σχολή της Σμύρνης με μελωδίες τσιφτετελετζίδικες, με ούτια, σαντούρια και βιολιά, με τραγούδια θρηνητικά, παθιασμένα, σπαρακτικά αμανετζιδικα, με φωνές γυναικείες- γεια σου Ρόζα, γεια σου συγκλονιστική και ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΗ Ρίτα Αμπατζή

- ανακατεύεται με τη ρεμπέτικη σχολή του Πειραιά, αυτήν την άγρια αντρίκεια, με τα χασάπικα και τα ζειμπεκικα, που σπαρταράνε μέσα στα σπλάχνα της, τα μπουζούκια και οι μπαγλαμάδες.

Και εκεί γύρω στο ’30, το ρεμπέτικο, το ελληνικό μπλουζ, βρίσκει αυτόν, που θα το κάνει όσο μεγάλο του αξίζει να είναι. Αυτόν που πολύ αργότερα θα ονομάσουν ...Πατριάρχη. Αυτόν που στα 15 το σκάει από τη Σύρα για τον Πειραιά και ανάμεσα σε δουλειές του ποδαριού, μεροκάματα στα καρβουνιάρικα, στο λιμάνι και στα σφαγεία χώνεται στον υπόκοσμο της σκληρής πόλης κάνοντας τραγούδια τους τρεις μεγάλους και παντοτινούς του έρωτες, το μπουζούκι, τη μαστούρα και τη Ζιγκοάλα.

Ο μεγάλος Μάρκος, που έχει την ικανότητα και να κάνει το ρεμπέτικο χρυσωρυχείο από τις πρώτες ηχογραφήσεις της «Τετράδος ξακουστής του Πειραιώς».

Ο Μάρκος που θα ανακαλύψει το Ανεστάκι. Προσφυγάκι ο Ανέστης, το Αρτεμάκι, όπως ειναι το παρατσούκλι του, γιος του πιο ξακουστού σαντουρίστα της Σμυρνης , και ανεψιός του Μιχάλη του Δέλιου, που στο δοξάρι του βιολιού του «αγγέλοι μαχαιρωνόταν», είναι αυτοσχέδιος κιθαρίστας. Ο Μάρκος τον μαθαίνει μπαγλαμά και μπουζούκι, η Κούλα η Σκουλαρικού, πουτάνα απο τα Βουρλά, τον μαθαίνει την άσπρη και η Νταίζη τον έρωτα.

Από τους τρεις που τον διεκδικούν, τον κερδίζει η Κούλα-η γκόμενα του Νικου του Μάθεση του Τρελάκια, όπως λένε οι φήμες- που ήξερε τις πιάτσες της άσπρης. Το Ανεστάκι εξορίζεται από τη δικτακτορία Μεταξά, στη Νιο μαζί με τον Γεννίτσαρη. Το 40 επιστρέφει απο την εξορία και ντύνεται στο χακί. Στη κατοχή οι ...δρόμοι τους ξανασυναντιόνται με την Σκουλαρικού και το καλοκαίρι του 44 το κάρο του Δήμου, τον μαζεύει νεκρό έξω από τον τεκέ του Ντανάκουλη. Μέσα στο σακάκι του, είναι κρυμμένος ο μόνος έρωτας που δεν τον πρόδωσε ποτέ, ο μπαγλαμάς του.

Ο Άγιος του Ρεμπέτικου, σβήνει πριν δει το ρεμπέτικο να αλλάζει, να κατακτάει πίστες και δισκογραφικές, πριν γίνει ένα από τα ...αξεσουάρ της ανερχόμενης αστικής τάξης που το κατάπιε αμάσητο.

Ο Τσιτσάνης που γράφει ρεμπέτικο αλλά δεν είναι ρεμπέτης, ο Χατζιδάκης και ο Θοδωράκης που το απενοχοποιούν και το στρογγυλεύουν κάνοντας το εύπεπτο και comme il faut, βάζουν ταυτόχρονα και τα καρφιά στην κάσα του, το κάνουν τουριστάδικο, σαν τα ευζωνάκια στο Μοναστηράκι, σταυρώνουν την αλήθεια του... Σε όσους έμαθε το αυτί τους, σε αυτή την μπάσταρδη και εξευγενισμένη version του ρεμπέτικου Νταλαριάδων, σε όσους βιάστηκαν να το θάψουν σαν ...φολκλόρ ο Μάθεσης, ο Νίκος ο Τρελάκιας, λίγο πριν πεθάνει, προέβλεψε.

«Μη περιμένουμε να τους δούμε με τραγιάσκα και ζουνάρι και να λένε τα μάγκικα και κορακίστικά τους. Ζει λοιπόν ο ρεμπέτης δεν πεθαίνει ποτέ γιατί είναι εφτάψυχος. Γιατί περιβόλι δίχως τσουκνίδα και αγρός δίχως αγκάθι δεν υπάρχουν. Λείπει ο Μάρτης απ’ την Σαρακοστή; Έτσι δεν θα λείψει και το ρεμπέτ – ασκέρ.»

Κι αν λίγο περιπλανηθείτε στην πόλη... θα το ακούσετε... Αυτό το πονεμένο και συνάμα μάγκικο, αυτό το νταλκαδιασμένο και συνάμα μαστουρωμένο τραγούδι του περιθωρίου, του λαθραίου, του πρόσφυγα.. Ίσως όχι πια στα ...ελληνικά-και τι σημασία έχει- αλλά πάντα ...ρεμπέτικα...

Στο Άγιο Ανεστάκι λοιπόν, το προσφυγάκι, που έγραψε μόνος του, τον συγκλονιστικό επικήδειο του, λίγα μόλις χρόνια πριν πεθάνει.

Στους σημερινούς Άγιους αυτής της πόλης, στο ρεμπετ-ασκέρ της...

Αφιερωμένο και το αδέσποτο. Αδέσποτο...όπως αυτοι. Αδέσποτο όσο και Άγιο. Ρεμπέτικο...όσο και αυτοί...

*ρεμπενόκ, παλικάρι

**ρεμπέτ ασκέρ, αυτοί που δεν υπακούουν

***ρεμπέτ, παράνομος, κυνηγημένος

Ανθρωπίλα....

Η Ανθρωπίλα δεν είναι όμορφη, δεν είναι κομψή, δεν είναι λογοτεχνίζουσα λέξη. Μια λέξη που υιοθέτησα ...παίζοντας, κόντρα στην υποτιθέμενη ...συνώνυμη της, την ...ανθρωπιά.

Και μοιάζει θαρρείς η λέξη μου, να προβοκάρει , τα υψιπετή του Ουρανού. Αν μύρο αναβλύζει από τα υψιπετή της ...ανθρωπιάς, μυρωδιά εκκρίσεων, ιδρώτα, σπέρματος, αίματος λες και μυρίζει η ...ανθρωπίλα. Ένας Ουρανός...κόντρα σε μια Γη.

Κι ίσως επειδή πολύ φοβήθηκα, φοβάμαι και ...φοβάμαι ότι θα συνεχίσω να φοβάμαι τους μεσίτες του...Ουρανούς και τους απολογητές των Εξουσιών τους, που δεν φτάνει μαθές ο νους μου να κατανοήσω, τη νομολαγνική βία τους, τα ...υψιπετή, τα εχθρεύτηκα. Κι ίσως επειδή το βλέμμα στα ...υψυπετή, δεν ακούμπησε τίποτα στέρεο, παρά μόνο την σάπια υποκρισία της ηθικολογίας, στα γήινα σκάλωσε και σε αυτά απόμεινε να ταξιδεύει, με μεγάλο σεβασμό και ευλάβεια περισσή. Η δική μου θρησκεία ήταν πάντα ο Άνθρωπος. Όπως ακριβώς Είναι.

Και η Ανθρωπίλα είναι ο δικός μου, ο Γήινος ο Ουρανός. Είναι η μυρωδιά του φόβου του κάθε Χριστού που φωνάζει «Ηλί, Ηλί λαμά σαβαχθανί», είναι ο πόνος της κάθε Παναγιάς που θρηνεί σπαραχτικά «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;», είναι οι Πέτροι που σκιάζονται και λιποτακτούν, είναι οι Ιούδες που προδίδουν, είναι οι Θωμάδες που ψάχνουν να ακουμπήσουν τον τύπο των ήλων, είναι οι Μαγδαληνές που ταπεινές ερωμένες, γονατίζουν.

Όλοι αυτοί οι αιώνιοι πρωταγωνιστές του Δράματος, ενός Δράματος, τόσο Ανθρώπινου που μετουσιώνεται σε Θείο, τόσο γήινου που μετουσιώνεται σε ουράνιο. Όλοι όσοι θα έχουν πάντα, εις τον αιώνα των αιώνων, απέναντι τους, τους Εκατόνταρχους, τους Πόντιους Πιλάτους, τους γραμματείς και τους Φαρισαίους, τους Άννες και τους Καϊάφες, γιατί αμφισβήτησαν την Εξουσία, την Τάξη και τους Νόμους τους. Και ίσως ακόμα χειρότερο, όλοι αυτοι που θα έχουν το πλήθος το απρόσωπο, να απαντά Βαραββά... στο αιώνια κάλπικο ερώτημα των Αρχιερέων «Ιησού ή Βαραββά»... Αν μάλιστα σκηνοθετούσα αυτή τη σκηνή στα ...καθ’ ημάς, θα ζητούσα από τον κ. Προβόπουλο να υποδυθεί τον ρόλο του ...απελευθερωθέντος ληστή.

Κι όσων οι φωνές απο το πληθος για Ιησού υψώνονται, είναι αυτοί που έχουν να κάνουν εικόνισμα, την ελπίδα της γήινης Ανάστασης, δοξάζοντας το πιο μεγάλο έργο τέχνης που πλάστηκε ποτέ. Τον κάθε Άνθρωπο. Δοξάζοντας το μόνο μεγαλείο του, όχι την τελειότητα, αλλά την απόλυτη ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ του, λουσμένη στις πολλές αδυναμίες του... Δοξάζοντας την μόνη σωτηρία του, τη θαλπωρή της ...Ανθρωπίλας που ανακουφίζει μοιραζόμενη το βάρος του Σταυρού.

Οι ...άλλοι, στο fan club του ...απελευθερωθέντος, θα ελπίζουν στην Ανάσταση που τάζουν οι ...Αρχιερείς που εμπορεύονται τον Νόμο, την Τάξη, και την Εξουσία με μεσίτη το ....Βαραββά.

Σε όποια Ανάσταση κι αν προσβλέπετε συχωριανοί μου, σας την εύχομαι. Απλά, όπως αρμόζει στις μέρες που διαβαίνουμε, σας εξομολογήθηκα και τη δική μου. Την Ανάσταση της ...Ανθρωπίλας. Με τον προσήκοντα σεβασμό...στη Γη.

Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί

Προσωπικά και τον κ. Μιχελάκη και τον κ. Καμίνη τους έχω …γραμμένους.
Στα παλαιοτέρα των υποδημάτων μου…και όπου άλλου.
Δυο εξίσου φαιδροί πολιτικάντηδες της πυρκαγιάς που αναζητούν …κοινό και ψαρεύουν …ψήφους. Ο μεν, στο ελληνο-ορθοδοξο κοινό που τραβοπαλάει να πάρει από τον μεγαλοιδιοκτητη της πολυκατοικίας ο Καρατζαφέρης, και ο δε, σε gourmet φυλές της νεωτερικότητας, αυτούς που αρέσκονται να θεωρούν την ανεργία ένα ακόμα στατιστικό δεδομένο, το κοινωνικό κράτος ζήτημα φιλανθρωπίας και τον μετανάστη ένας είδος ενδιαφέροντος εξωτικού πτηνού.

Οι ανωτέρω …κύριοι, μετακινούνται με κρατικά αυτοκίνητα, με μπράβους και …χωροφυλάκους για να τους προστατέψουν από καμιά…στραβή. Και ασφαλώς διαθέτουν έναν στρατό δημοσιογράφων που ανάλογα με το σε ποιο μαγαζί σταβλίζεται ο κάθενας τους, ανάλογα από ποια κρεατομηχανή πληρώνεται, χειροκροτεί και αρθρογραφεί για την κάθε παπαριά, που θα υποδείξει ο στρατός των επικοινωνιολόγων του κάθε γιαλαντζί μάγκα.
Δυο κλασικοί γάιδαροι που μαλώνουν σε ξένον αχυρώνα.

Την ίδια ώρα ο Χασάν επιχειρεί να επιβιώσει σύμφωνα με το Επικούρειο «λάθε βιώσας», αόρατος μπροστά στο όπλο των κοινωνικών αυτοματισμών που προωθούν οι ανεγκέφαλοι, πυροδοτώντας την εύκολη λύση του φασισμού. Ο ένας φτωχός να κυνηγάει τον άλλον κολασμένο. Ο ένας περιθωριοποιημένος από την ανεργία να κυνηγάει τον άλλον ρακένδυτο εργαζόμενο. Οι φτωχοί ας τσακώνονται μεταξύ τους για το ψίχουλο, την ώρα που οι υπεύθυνοι ξεπουλάνε ακόμα και τα πόμολα.

Οποίος είχε σηκώσει τον πολιτικάντικο κώλο του, από το γραφείο του και είχε αποχωριστεί λίγο οδηγούς, σύμβουλους, γραμματείς και Φαρισαίους για να περπατήσει στους δρόμους της πόλης, θα ήξερε πολύ καλά, ότι τον Χασάν δεν τον στενοχωρεί το Χριστός Ανεστη, ή το Καλό Πασχα στον ανυπαρκτο 9.84, αλλά τον τσακίζει το μαύρο κουτσουρεμένο ανασφάλιστο μεροκάματο, τον εξοντώνει το να κρύβεται, και τον διαλύει το να του δημιουργούν ακόμα περισσότερους ψευτοεχθρούς από όσους έχει ήδη στο κεφάλι του.

Άλλωστε ο Χασάν, ακόμα κι αν δεν ξέρει το Ευαγγέλιο, από Πόντιους Πιλάτους, Άννες και Καϊάφες γνωρίζει. Τους ζει στο πετσί του. Ο κ. Καμίνης ελάχιστο χρόνο πριν, ένιψε τα αβρά χέρια του, από τον αγώνα αυτών των ανθρώπων για Ζωή, και το μόνο του πρόβλημα ήταν το πώς θα ανταποδώσει την ευεργεσία στον Υπουργό και μέντορα Ραγκούση, χάνοντας ακόμα και την εμπιστοσύνη των αντιπρόεδρων του.

Αν δυο πολιτικάντηδες του συρμού, βαράνε τα ντέφια μπας και μαζέψουν κανένα κουκί, από το target group στο οποίο απευθύνεται ο καθένας τους, ας γνωρίζουν αμφότεροι, ότι τις άθλιες πιρουέτες τους, τις διαπράττουν πάνω σε ώμους αδύναμων και ασθενών που παλεύουν με κάθε μέσο να επιβιώσουν.
Ντόρος να γίνεται… για τα κουκιά!!!!
Τόσο φελλοί. Τόσο αχρείοι. Τόσο υποκριτές.

Madravelocracy

Περίμενα να δω το Debtocracy και περίμενα να το δω στην πραγματική του διάσταση. Δηλαδή σαν ένα πρώτο, μεγάλο αλλά και ρισκαδόρικο στην χρηματοδοτιση και στην λογική της συμμετοχής πολιτών, δημοσιογραφικό πείραμα που αφορά βασικά στην υποστήριξη της ΕΛΕ. Είδα το Debtocracy αλλά το σημαντικότερο όλων είναι ότι διάβασα πάρα πολλά δημοσιεύματα για το Debtocracy. Και αυτό σημαίνει μόνο κάτι. Ότι το Debtocracy, έκανε τρελό γκελ.

Και επιτρέψτε μου συχωριανοί να πω ότι και μόνο αυτό σημαίνει, ότι ο κεντρικός του στόχος επετεύχθη με πολύ μεγάλη επιτυχία. Φαντάζομαι ότι κανείς δεν θεωρεί επιτυχία την όποια πιο εξειδικευμένη παρουσίαση της όποιας θέσης, αν τελικά αυτό απευθύνεται σε συγκεκριμένα και αυστηρά εξειδικευμένα κοινά, περιορίζοντας το μέγεθος της δυναμικής του.

Ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει ότι το Debtocracy στόχευσε τόσο καλά ώστε να ξεσηκώσει την μήνη των υπάλληλων των εργολάβων της ενημέρωσης και της επικοινωνίας. Αυτών δηλαδή που υπερασπίζονται εμμίσθως ότι ο μόνος δρόμος για τη σωτηρία μας είναι να σκύψουμε ευλαβικά το γόνυ στους σύγχρονους κοτζαμπάσηδες, να θεωρήσουμε την σημερινή κατάσταση ως μια τιμωρία που μας επιφύλαξε ο Ύψιστος για τις αμαρτίες μας-κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα,- και να επιδείξουμε πίστη στα …θεία μαρτύρια που επεξεργάζονται οι «ειδήμονες» του …Ουρανού για εμάς. Ε, και …τότε μπορεί και να ανταμειφθούμε με μια αμφίβολη επιβίωση. Δηλαδή το κλασικό και διαχρονικό σενάριο του «Σφάξε μου αγά μ’ να αγιάσω»…

Οι φλύκταινες λοιπόν των ιεροεξεταστών είναι ένα ακόμα δείγμα του γκελ και της επικινδυνότητας του Debtocracy, πέρα από την πολύ μεγάλη θεαματικότητα που είχε αυτό καθ’ αυτό…

Η δική μου ένσταση όσον αφορά το Debtocracy, δεν εστιάζει σε όποιες λεπτομέρειες αυτου του project μιας που συμφωνώ και στη θέση και ...χοντρικά στην τεκμηριωση της. Η δική μου ένσταση εστιάζει σε ένα από τους στόχους του, κατα την γνωμη μου μου όμως μεγάλης σημασίας.

Εκτιμώ ότι μία πρώτη ομάδα στόχος του Debtocracy είναι η πιο δυναμική, η πιο διαδραστική και η πιο πολλαπλασιαστική ομάδα. Το ηλικιακό group των 13-25, η γενιά του διαδικτύου. Αυτή η γενιά έχει και άλλα χαρακτηριστικά. Δεν διαβάζει εύκολα πολιτική αρθρογραφία, έχει μια μικρή έως και μεγάλη …αλλεργία στην ανάγνωση πολιτικών βιβλίων και είναι εθισμένη στην γρήγορη και σπιντάτη άποψη, θέση, ενημέρωση. Ίσως θα ήταν ενδιαφέρον να υπάρχει και μια …περίληψη του Debtocracy, στον μισό χρόνο από όσο διαρκεί το κανονικό, όπου θα κρατάει την ουσία, αλλά θα είναι πιο …μπιτάτο για το συγκεκριμένο κοινό.

Προσωπικά το Debtocracy το προσέλαβα σαν θέση. Το Debtocracy δεν ήταν δελτίο ειδήσεων. Άσε που το να μιλούν οι σχολιαστές των δελτίων ειδήσεων, οι λογής λογής πανελίστες, και οι ιεροκήρυκες της Καθημερινής και του SKY για αντικειμενικότητα, είναι σαν να κατακρίνει η Γεωργία Βασιλειάδου τις γάμπες της Ατζελίνα Τζολί.

Αν κάποιος πιστεύει ότι εκτός από τους κυβερνητικούς πελάτες και εργολάβους του Αλαφούζου θα έδινε έστω και ένας πολίτης έστω και ένα ευρώ για να γυρίσει ο …«Πάσχω μαζί σου νεοφιλελευθερισμέ μου» το Madravelocracy, ε, τότε και εγώ δικαιούμαι να πιστεύω ότι οι ψυχίατροι θα πλήρωναν αντίστοιχα 100 ευρώ στο …ένα, προκειμένου να έχουν την μοναδική αυτή ευκαιρία να εξετάσουν αυτόν τον …ασθενή πολίτη.

Τέλος, η μόνη ευχή που θα ήθελα να δώσω στους δημιουργούς του Debtocracy, είναι …το φόβο σας να έχουν πάντα τα Μανδραβελοειδή του κόσμου τούτου. Αυτό και από μόνο του είναι ένας εξαιρετικός δείκτης της επιτυχίας σας

Η δημοκρατία σε σχήμα brioche

«Οι καιροί της πιο σκληρής καταπίεσης είναι τις πιο πολλές φορές καιροί όπου γίνεται πολύς λόγος για μεγάλα και υψηλά πράγματα. Χρειάζεται θάρρος για να μιλάς σε τέτοιους καιρούς για πράγματα τόσο χαμηλά και τόσο φτηνά, όπως το φαγητό και το σπίτι του εργαζόμενου, μέσα σε μια βοή από ξεφωνητά, ότι το βασικό είναι το πνεύμα της θυσίας.»

Αυτά έγραφε ο Μπρεχτ το 1935, στο Συνέδριο για την υπεράσπιση της Κουλτούρας, περιγράφοντας τις δυσκολίες να ειπωθεί η αλήθεια.

Για άλλη μια φορά, σε καιρούς σκληρής καταπίεσης, στους ...νεωτερικούς μας μεσαίωνες, οι ιεροεξεταστές επικαιροποιούν το Malleus Maleficarum και τσακίζουν το όλο, τεμαχίζοντας το σε μικρές επικοινωνιακά διαχειρίσιμες αλήθειες. Η προσπάθεια εμφανής, να ανάγουν τα αφελή ερωτήματα σε θεολογίες. Η πολιτική μετατρέπεται σε θρησκευτικά. Από το ποιος αμφισβητεί την ύπαρξη του Θεού, στο ποιος αμφισβητεί την ύπαρξη της «δημοκρατίας»; Η αναλογία δε ακριβώς η ίδια. Ο μεσαιωνικός ιεροεξεταστής ονομάτιζε Θεό, αυτό που οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές ονοματίζουν «δημοκρατία».

Μόνο που οι μεσαιωνικοί ιεροεξεταστές ήταν απείρως ευφυέστεροι των σύγχρονων έμμισθων αρουραίων και άμισθων αφελών παπαγάλων. Οι ιεροεξεταστές είχαν να τάξουν την ...άλλη ζωή, είχαν να φοβίσουν με την Κόλαση και να χαϊδέψουν με τον Παράδεισο. Οι σύγχρονοι;

Η επίφαση της δημοκρατίας των σύγχρονων ιεροεξεταστών ανάγεται σε αυτοσκοπό. Το «πίστευε και μη ερεύνα», μετατρέπεται σε σενάρια ειδημόνων, τεχνοκρατών, ειδικών. Η Κόλαση είναι η φτώχεια, η πείνα, η βία. Ο Παράδεισος; Εδώ τα πράγματα ζορίζουν λίγο, το πιο κοντινό σε ...Παράδεισο σενάριο, που διαχειρίζονται τα επικοινωνιακά στρατηγεία είναι η θυσία,κι ίσως τότε να αποκτήσεις -με λοβοτομή- το ευφυές βλέμμα της αγελάδας του Κυβερνήτη. O κ. Τσανς ήταν εκεί...

Μόνο που παραβλέπουν οι ιεροεξεταστές, αυτοί οι μπάτσοι του νου, ότι για όλο και αυξανόμενο ποσοστό του πληθυσμού η Κόλαση είναι ήδη εδώ. Όταν η επίσημη ανεργία είναι 15% και η πραγματική γύρω στο 22%, όταν η ανεργία των νέων υπολογίζεται στο 35%, όταν οι εργαζόμενοι είναι πια λιγότεροι από τους ανέργους, όταν η ύφεση είναι στο 6%, όταν ο πληθωρισμός τρέχει με 5,5%, όταν το κοινωνικό κράτος εναποθέτει τις ελπίδες του στην φιλανθρωπία, αυτό σημαίνει ότι η δημοκρατία ΤΟΥΣ είναι ένα πουκάμισο αδειανό.

Ακόμα και η αυθεντική Δημοκρατία ουδέποτε ήταν αυτοσκοπός. Ο μόνος ουσιαστικός αυτοσκοπός της πολιτικής είναι η ευζωία των πολιτών. Η Δημοκρατία είναι το μέσον για αυτό τον σκοπό. Η Δημοκρατία δεν είναι κάποια θεολογική δύναμη ή μεταφυσική οντότητα. Αντίθετα, η Δημοκρατία είναι ένα αυστηρά διαδραστικό σύστημα. Αφορά όσους μπορεί να προστατεύσει. Όσοι ζουν στις παρυφές της, όσοι ζουν, ετοιμάζονται ή και φοβούνται ότι θα ζήσουν στο περιθώριο της, τους αφορά, όσο αφορά τον φάντη το ρετσινόλαδο.

Όταν ο γκουρού των Συνταγματολόγων αυτού του τόπου, καταγγέλλει ότι η Κυβέρνηση αλλά και ο νέος Βασιλεύς, ο ...«Πάρεδρος» της Δημοκρατίας, είναι υπόλογοι Συνταγματικού πραξικοπήματος, είναι επιεικώς ηλίθιο επί της ουσίας, και εξωφρενικά πονηρό επί της επικοινωνίας, το να συζητάς με αυτόν τον από άμβωνος στόμφο, αν είναι ...δημοκρατικό, να πετάξει ο Χ έναν κεσέ γιαούρτι στον όποιον Ψ.

Ακόμα και σε εκείνες τις λεπτεπίλεπτες και αειπάρθενες δεσποινίδες του προπερασμένου αιώνα, αυτές που στο ...υπονοούμενο κοκκίνιζαν κομψά, κάτω από τα πέπλα και τα κρινολίνα τους, αν έθετες αυτό το ερώτημα, θα σου απαντούσαν ευθέως, ανερυθρίαστα και χωρίς περιστροφές «δε μας γαμάς ρε μάγκα»

Διαφωνώ με τα γιαούρτια, με τα καδρόνια, και με τις ...γρήγορες ξανάστροφες , όχι για λόγους πολιτικής ορθότητας. Αλλά για λόγους αποτελεσματικότητας. Εκτονώνει το θυμικό του Χ και ασφαλώς το δικό μου-και δεν είναι καθόλου μικρό το κόστος της ψυχοθεραπείας-, αλλά δίνει τη δυνατότητα στους ιεροεξεταστές και το πολυπληθές επικοινωνιακό επιτελείο του Ψ, να στρέψει τον προβολέα της μεγάλης σκηνής στον 3458^ο κομπάρσο του μεγάλου έργου. Αυτό άλλωστε σημαινει και ... επικοινωνία, να αλλοιώνεις το σύμπτωμα κουκουλώνοντας την αρρώστια που το προκαλεί.

Άλλωστε ο πονηρός επικοινωνιολόγος, δεν απευθύνεται σε όλους, γνωρίζει πολύ καλά σε πιο target group απευθύνεται. Γιατί αν η Δημοκρατία οφείλει να προστατεύει το ΟΛΟΝ, ο διαφημιστής έχει βρει το target group του 20% του πληθυσμού, που θα δώσει την δυνατότητα στον πελάτη του να συνεχίσει να διαχειρίζεται το ...Όλον εις βάρος ...όλων, προς όφελος των πραγματικών αφεντικών.

Όσο για το σύνδρομο του πολιτικού αυτισμού, είναι το σπυρί, της όλο και πιο εμφανούς πανούκλας, του σημερινού πολιτικού συστήματος. Άλλωστε και η Μαρία Αντουανέτα δεν κατανόησε ποτέ γιατί οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα. Πίστευε ότι στις αποθήκες υπήρχαν ...brioches για όλους. Πιθανότατα και ο εξάδελφος της Αντουανέτας, ο Γεώργιος Β’ Παπανδρέου Γ’, έχει πεισθεί από τους αυλικούς, ότι η ...αποθήκη του Ανακτόρου είναι γεμάτη δημοκρατία σε σχήμα brioche, επίσης για ...όλους.

Όσο για τα μαγαζιά του Αλαφούζου, του Μπόμπολα, του Ψυχάρη, καθώς και τις φυλλάδες των gourmet της νεωτερικότητας, αυτή τη ...μπριοσένια δημοκρατία, τη μοιράζουν απλόχερα. Το αναγκαίο 20% που τους ενδιαφέρει ...την αγοράζει

Και συνεχίζει ο Μπρεχτ...

«Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι.»

Δεν υπάρχουν ...άθεοι στα χαρακώματα

300 κολασμένοι αποφάσισαν.... έπαιξαν την ζωή τους κορώνα γράμματα και ...νίκησαν...

Και είναι πραγματικά αστείο αλλά αυτή η Κυβέρνηση, κατά την διάρκεια της φρικιαστικής θητείας της, δύο Νόμους της ...ανέστειλε. Ο ένας ήταν αυτός που ...υποτίθεται θα φορολογούσε τα διαφημιστικά έσοδα των καναλιών κατά 20% και ο δεύτερος αφορούσε τα 100 μεροκάματα ετησίως προκειμένου να έχεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα οποία για να λυθεί η απεργία πείνας στη Υπατία. μειώθηκαν στα 50. Το πρώτο το πέτυχε πανεύκολα η διαφθορά και η διαπλοκή των εργολάβων της ενημέρωσης, το δεύτερο η αυτοθυσία και η αποφασιστικότητα 300 ανθρώπων. Ασφαλώς το δεύτερο αφορά όλους τους πολίτες... Μετανάστες και Ιθαγενείς. Ξένους και Έλληνες.

Η κ. Δανιήλ, συμβασιούχος καθαρίστρια στον ΟΠΑΠ, από το 1998, με συμβάσεις ακόμη και μιας μέρας, αψηφώντας νόμους, προφήτες, έξοδα, διώξεις, την εκβιαστική απόλυση του άνδρα της από τον ίδιο φορέα, τους άνανδρους εκβιασμούς των εκάστοτε διοικήσεων έφτασε μέχρι το τέλος. Και ...δικαιώθηκε...ανοίγοντας τον δρόμο σε χιλιάδες συμβασιούχους να διεκδικήσουν μια στοιχειώδη εργασιακή αξιοπρέπεια.

Μέσα στον ορυμαγδό από μέτρα ,χρέος, αναδιαρθρώσεις, ηθοποιούς σε ρόλο Κυβερνήτη, βουλευτές – πλασιέ, εκπρόσωπους –αντιπρόσωπους, έρημους και απρόσωπους, θα κρατήσω ένα ενστανε της κ. Δανιήλ στην πρωινή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης.

Ανάμεσα σε εργατολόγους, πολιτικούς, δημοσιογράφους, νομικούς, συνδικαλιστές, που αντάλλασσαν απόψεις, εκείνη με μια αφοπλιστική αμεσότητα, απάντησε, ότι «όχι, ούτε για μία στιγμή δεν σκέφτηκα να κάνω πίσω». Μα ξεκινήσατε εκατοντάδες και μείνατε μόνο δύο ήταν το σχόλιο. Και εκείνη σήκωσε το βλέμμα από το τραπέζι, κοίταξε κατ’ευθείαν τον φακό και απάντησε. «Εγώ θα συνέχιζα μέχρι το τέλος. Ήμουν ...αποφασισμένη ότι δεν θα έκανα ποτέ και για τίποτα πίσω. Είχα Δίκιο».

Τη φράση «Δεν υπάρχουν άθεοι στα χαρακώματα», την θυμήθηκα βλέποντας την ανάσταση των πτωμάτων στην Υπατία όταν η Κυβέρνηση υποχρεώθηκε να υποκύψει στο θάρρος και στην αποκοτιά τους, και το, όσο καθαρό τόσο και αφοπλιστικό, βλέμμα της κ. Δανιήλ. Και οι μεν και οι δε, νικήσαν κόντρα σε Θεούς και Δαίμονες, κόντρα σε Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, κόντρα σε Τέρατα και Σημεία, με ...απάνθρωπη πίστη στο μεγαλύτερο Θεό των Ανθρώπων. Το Δίκιο τους.

Αν κάποτε διηγιόμουν αυτή την ανθρωπόκτονα περίοδο σε κάποιον, θα ξεκινούσα την διήγηση μου περιγράφοντας την εικόνα των μεταναστών από την Υπατία να πανηγυρίζουν και το υπέροχο καθάριο βλέμμα της κ. Δανιήλ. Αυτών δηλαδή που στα χαρακώματα κράτησαν σφιχτά το μόνο όπλο που δεν αφοπλίζεται. Την πίστη στο Δίκιο τους.

Υ.Γ. Δεν βρήκα φωτογραφία της κ. Δανιήλ- αν συγκράτησα καλά το όνομα της, και οποιαδήποτε άλλη φωτογραφία για την ανάρτηση θα αδικούσε τα ....μάτια της.

Ο Ιαβέρης, η Μαρία Αντουανέτα και ο Σαρτζετάκης σε συσκευασία 3 σε 1

Ένα αξίωμα, ένα κριτήριο, και ένα ένστικτο πολιτικής γεωγραφίας, μου ήταν αρκετά για να εκφράσω την βεβαιότητα μου, ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να ψηφίσω στον β’ γύρο των δημοτικών το νέο πουλέν των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Το αξίωμα πολύ απλό. Ανάμεσα στη Σκύλλα και στην Χάρυβδη αρνούμαι εκ πεποιθήσεως να επιλέξω. Το γεγονός ότι ο Νικήτας Κακλαμάνης ήταν ένας άθλιος δήμαρχος , σε καμία περίπτωση δεν σήμαινε ότι ο Γιώργος Καμίνης θα ήταν μία λύση. Και ο Καραμανλής ήταν άθλιος Πρωθυπουργός αλλά αυτό ουδόλως εμπόδισε τον Γιώργο Παπανδρέου να είναι ακόμα αθλιέστερος. Κανείς δυστυχώς δεν γνωρίζει τον πάτο του βαρελιού….

Το κριτήριο ήταν εξίσου απλό. Αν ο άνθρωπος που επελέγη από την Εξουσία να γίνει ο εισαγγελέας της, δηλαδή ο δικηγόρος του Πολίτη απέναντι στην Εξουσία, είναι ο εκλεκτός της Εξουσίας, τότε δυο ενδεχόμενα υπάρχουν. Ή η Εξουσία είναι παντελώς ηλίθια ή ο εισαγγελέας της εξουσίας, ήταν …μουσαντένιος. Είναι προφανής η απάντηση, όπως προφανής και η ανταμοιβή της Εξουσίας για την …κατανόηση και τις …μελλοντικές υπηρεσίες του.

Το ένστικτο μου, μου έλεγε ότι ο κ. Καμίνης και οι λοιποί «Πασόκοι με πολιτικά»*, θα είναι οι πληρωμένες προβειές που θα επιχειρηθεί να καλύψουν τις σιχαμένες λεοντές των αθλίων, από τον Μάνο μέχρι τον Γιωργάκη. Οι ...εφεδρείες. Και όντως ο Καμίνης ήταν κομμένος και ραμμένος στο ρόλο του Ιαβέρη. Ταμάμ….

Το άλλο φρούτο, στο Βορρά, είχε άλλη συσκευασία. Ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ το marketing Ψωμιάδη, σε …αντι-συσκευασία. Αν πουλάει ο αυθεντικός Ψωμιάδης, θα πουλήσει και ο Ψωμιάδης Β’, αν απλά του γυρίσεις τη φόδρα τα μέσα έξω. Ούτως η άλλως ο …«Περιφερειάρχης της καρδιάς μας», αν και αυτοδίδακτος έκανε σχολή στην επικοινωνία… αυτήν ακριβώς που ακολούθησε ως αντεστραμμένο του ειδωλο και ο Μπουτάρης…

Η κατάντια του …φαινομένου Καμίνη, μέσα σε μόλις τρεις μήνες, προσωπικά δεν με εκπλήσσει στο ελάχιστο. Δικαίωσε και το αξίωμα, και το κριτήριο και το ένστικτο μου. Ο κ. Καμίνης κατόρθωσε να γίνει Πάγκαλος σε μόλις τρεις μήνες, χωρίς να προλάβει καν να καλλιεργήσει τον κυνισμό του Αντιπρόεδρου…της καρδιάς μας… Βλέπετε τρέχει πολύ πιο γρήγορα ο πολιτικός χρόνος στις μέρες μας.

Τις τελευταίες μέρες ο κ. Καμίνης εντόπισε επιτέλους τον Εχθρό στο πρόσωπο του συμβασιούχου αποκομιδής σκουπιδιών και αφού φόρεσε την χλαίνη των ΜΑΤ αποφάσισε να …δράσει…

Διαβάζω ότι ο κ. Καμίνης μετά από το περιφερομένο θίασο του δημοτικού συμβουλίου, περιφέρεται από ταβέρνα σε ταβέρνα προκειμένου μετά τους ΜΑΤατζήδες να συναντήσει και τους άλλους …φυσικούς του συμμάχους, τους εκδότες των εργολάβων της ενημέρωσης. Ασφαλώς ούτε και για αυτό νοιώθω την παραμικρή έκπληξη. Συνήθως έτσι λειτουργούν αυτά τα βιοτεχνολογικά πειράματα του πολιτικαντισμού, αυτά τα κράματα πολιτικου αυτισμού επιπέδου Μαρίας Αντουανέτας, κυνισμού επιπέδου Ιαβέρη και μεγαλομανίας τύπου Προέδρου Σαρτζετάκη, που κατασκευάζονται στα κομματικά γραφεία.

Αλλωστε, ακόμα και οι χειρότεροι maîtres του κυνισμού, έχουν έστω την όποια γοητεία της αυθεντικότητας, σε σχέση με τις αριβιστικές ύαινες που στολίζονται με τις…προβειές της ψευτοαριστεροσύνης…

Υ.Γ. Εχω πει πάρα πολλές φορές ότι αυτή η πόλη ειναι η μεγάλη μου γκόμενα. Με αηδιάζουν οι ανθρωποτυποι Καμίνη γενικώς. Με κάνουν όμως έξαλη οι ...λογιώ λογιώ Καμινηδες ως άρχοντες της πόλης που λατρευω. Ας τον κάνει ο Γιωργάκης Υφυπουργό των ΜΑΤ. Ουτως ή άλλως το μόνο που δουλευει πια σε αυτο το Κράτος ειναι η καταστολή. Υπάρχουν ...δουλειες με φουντες. Χωράει και άλλος ένας.... decisionmakerστην... Δημόσια Τάξη

* Ως «Πασόκοι με Πολιτικά», στο ….ερμηνευτικό λεξικό του τσαντιριού μου περιγραφεται η ΔΗΜ.ΑΡ.

Στου ...Καναλιώτη

Ευτυχώς, κανένα τεχνολογικό μέσο, όσο κι αν ...αυθαδιάζει, όσο κι αν …επαίρεται, δεν μπορεί -ακόμα τουλάχιστον- να υποκαταστήσει την φυσική επικοινωνία. Κι έτσι το Σαββατόβραδο, στο φυσικό σπίτι του διαδικτυακού «σπιτιού» kanali, μέσα σε γλυκόπιοτα κρασιά, ξεσηκωτικούς μεζέδες και υπέροχη σπιτίσια θαλπωρή, πολλοί προσκεκλημένοι άνοιξαν τα ...μπαγκάζια της σκέψης τους. Λέξεις, κουβέντες, ερωτηματικά, θέσεις, ανησυχίες, προτάσεις, ακόμα και ευχές, ακόμα και αδιέξοδα, αντήχησαν και πέρα από τους δρόμους του διαδικτύου.

Η πρόσκληση του οικοδεσπότη έβαζε μια ερώτηση: Tι να κάνουμε;. Κι ίσως περισσότερο παρά ποτέ, ...Αυτή η Ερώτηση δεν ήταν τόσο σύνθετη, αλλά και τόσο επιτακτική συνάμα.

Καλεσμένοι οι Βουλευτές –σίγουρα για τους συγκεκριμένους, αξίζει το "Β" να είναι κεφαλαίο- Σοφία Σακοράφα και Θοδωρής Δρίτσας και παρόντες πολλοί ...συχωριανοί του μεγάλου πλέον χωριού του διαδικτύου, και όχι μόνον... .

Αντεπιτίθεται η κοινωνία; Αντιδρά στην πολιτική του Δόγματος του Σοκ ή μένει παγωμένη από τον τρόμο να κοιτάζει τους προβολείς της νταλίκας που έρχεται καταπάνω της;

Αντιδρά η κοινωνία στο επικοινωνιακό παπαγάλισμα της ...θεολογικής προσέγγισης του νεοφιλελευθερισμού, ξεσηκώνεται απέναντι στην ανήθικη ηθικολογία του Ιαβέρη, επιτίθεται απέναντι στα ενοχικά σύνδρομα του «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» που καλλιεργούνται με κάθε δυνατό τρόπο; Οργανώνεται απέναντι στην καθεστωτική πολιτική που πάγια οι θύτες εμφανίζουν ως εκβιαστικό ...μονόδρομο;

Οι αντιδράσεις, οι καινούργιες συλλογικότητες που φτιάχνονται σε πάμπολλους κοινωνικούς χώρους, δουλειάς, γειτονιάς, περιοχής, σχολείου, πανεπιστημίου, στο διαδίκτυο, πάνω σε παλιά αλλά και σε καινούργια ζητήματα, οι κινηματικές απαντήσεις σε παλιές και σε καινούργιες ερωτήσεις, είναι η απάντηση στη ζωή που της στερούν;

Όσο ζόρικες οι εποχές, όσο συμπυκνωμένοι οι καιροί, όσο χρεοκοπημένες οι καταστάσεις, το Κράτος, τα καθεστώτα, τα πολιτεύματα, η οικονομία, τόσο πιο έντονες, τόσο πιο επιτακτικές οι ανάγκες να μην χρεοκοπήσουν οι ...Άνθρωποι, οι Πολίτες, η Πολιτική αλλά και οι Λέξεις.

Συλλογικότητες. Δημόσιος πολιτικός διάλογος. Αποκλίνουνες οπτικές που δημιουργούν συγκλίνοντες δρόμους. Που φτιάχνουν αυτό το πολύτιμο, όσο και επικίνδυνο για τις καθεστωτικές εξουσίες, ΜΑΖΙ. Αυτές, που ανανοηματοδοτούν τις λέξεις που σπατάλησαν όχι μόνο τους τόκους αλλά και το κεφάλαιο τους. Ενότητα. Αλληλεγγύη. Κίνημα. Δρόμος. Διεκδίκηση. Γιατί ...ορθός δρόμος, συνταγή …by the book, δεν υπάρχει…

Η ΕΛΕ, ένας ακόμα δρόμος, μια πολιτική κινηματική διαδικασία που δημιουργεί νέα δεδομένα. Μία Ιθάκη που δεν εξαντλείται στον προορισμό. Ένα ταξίδι που διεκδικεί να ανοίξει τα θεόκλειστα ντουλάπια των μυστικών της Εξουσίας, σε αυτούς που καλούνται, έκοντες άκοντες και με τυφλή υποταγή να πληρώσουν τον λογαριασμό. Με ότι αυτό σημαίνει για την αυτοκτονία της κοινωνίας.

Η ΕΛΕ, δεν είναι ούτε μια υπόθεση τεχνοκρατών, ούτε ένα ...δικαίωμα των πολιτών. Αντίθετα η ΕΛΕ, θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν δημοκρατικό καθήκον της συμμετοχής.

Πιθανότατα τα ΜΜΕ, θέλοντας να αποδυναμώσουν τον κινηματικό της χαρακτήρα θα της επιφυλάξουν το ρόλο μιας ακόμη …επιτροπής σοφών. Ρόλος όμως που αν ενστερνιστεί και η κοινωνία, θα έχει μικρύνει την δυναμική της, θα την έχει περιθωριοποιήσει σε μια καταδικασμένη, εκ των προτέρων, υπόθεση.

Όπως καταδικασμένη υπόθεση είναι ότι μπορεί να γίνεται ερήμην της κοινωνίας, από οποιονδήποτε ...πεφωτισμένο, ακόμα και των καλύτερων προθέσεων. Κι όχι μόνο γιατί...ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, αλλά γιατί ποτέ ιστορικά κανένας δεν εξουσιοδοτήθηκε να σου χαρίσει αυτό που οφείλεις να διεκδικήσεις.

Και επειδή τίποτα δεν μπορεί να λειτουργεί ως άσπρο-μαύρο, στη Σαββατιάτικη συζήτηση για την ΕΛΕ κατατέθηκαν και επιφυλάξεις.

Υπάρχει ένα πολύ κλασικό και πάντα αξεπέραστο μέτρο του ενδιαφέροντος μιας μάζωξης. Κι αυτό είναι το πόσο γρήγορα περνάει η ώρα, πόσο γρήγορα περνάει η νύχτα. Κι η ώρα, η νύχτα του Σαββατόβραδου ...πέρασε εξωφρενικά γρήγορα

Ο ζωμός τους βλάπτει σοβαρά την υγεία του …Καίσαρα

Το δίκαιο και ο νόμος δεν είναι θεόπνευστα. Δεν ήταν, ποτέ οι εντολές του …Μωυσέως, όσο κι αν κάποιοι αρέσκονται στην … θεολογική αντίληψη της πολιτικής.

Ο Νόμος είναι ΠΑΝΤΑ ζήτημα Ισορροπιών και Ισχύος αλλά το Δίκιο ανήκει σε αυτόν που έχει το σθένος να το διεκδικήσει.

Δεν θέλω να αναπαράγω όλο το σκεπτικό του γιατί δεν πρέπει να γίνει ΧΥΤΑ πουθενά, και κατ’ επέκταση στη Κερατέα. Έχουν γραφτεί εκατοντάδες κείμενα, με εξαιρετική τεκμηρίωση.

Δεν θέλω επίσης να γράψω για την Κερατέα του Εργολάβου. Και μόνο η εικόνα – γελοία αν δεν ήταν τραγική- των εκατοντάδων ένστολων, με μπότες, ασπίδες, μάσκες και ρόπαλα, να φρουρούν τις μπουλντόζες* του Εργολάβου-του Λάτση εν προκειμένω- είναι οι πάνω από χίλιες λέξεις που εξηγούν τα πάντα και στους πλέον δύσπιστους τις …Θερμοπύλες που φυλάττει το Κράτος ΤΟΥΣ...

Προσωπικά για εμένα, στην εξέγερση της Κερατέας η διαχείριση των σκουπιδιών παίζεται ΠΙΑ, σε δεύτερο επίπεδο.

Τώρα είναι μια κατ’ εξοχήν μάχη ανάμεσα στο Κράτος του Εργολάβου και στο Κράτος του Πολίτη. Είναι μια μάχη ανάμεσα στο Εξουσία της Καταστολής και στην Εξουσία της κοινωνικής Αλληλεγγύης.

Η Ελληνική κοινωνία που υφίσταται το ένα χαστούκι μετά το άλλο, την μία ήττα μετά την άλλη, αυτή που τώρα ξεκινά να αφυπνίζεται και να βλέπει το μέλλον που της ετοίμασαν …οι λογής λογής …εργολάβοι, τραπεζίτες και οι μεσίτες τους, ένα γαλατικό χωριό, ένα από τα κομμάτια της, πήρε τη ζωή του στα χέρια του. Κι αυτό γιατί έχει τα κότσια, τα κουράγια, το σθένος και πάνω από όλα την ενότητα και την αλληλεγγύη, να τα βάλει με τον Γολιαθ. Το αν αυτός ο Δαυίδ θα κερδίσει αυτή τη μάχη, μας αφορά όλους. Αν οι μικρομέγαλοι έπεσαν με τα μούτρα να …εξιχνιάσουν το ιστορικό μας…παρελθόν, αυτή τη στιγμή στην Κερατέα γράφεται Ιστορία. Και αυτή μας άφορά άμεσα ΟΛΟΥΣ.

Ας μην καταλάβουν λοιπόν τα μισθωμένα πάντσερ του Εργολάβου και της ΜιζοΚυβέρνησης και αυτό το λόφο…. Ο λόφος αυτός είναι πραγματικά στρατηγικής σημασίας. Όχι γιατί είναι αρχαιολογικής αξίας, αλλά γιατί είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ πολιτικής και κοινωνικής Αξίας.

Ο πεντανόστιμος ...ζωμός τους, αυτός που βλάπτει την ...υγεία του κάθε λογής Καισαρα διατίθεται σε όποια ποσότητα χρειάζεται ο καθένας μας, το τριήμερο:

*Δεν έχω δει την σύμβαση του έργου- η Διαύγεια αφορά προφανώς την πορτοκαλάδα του Υπουργού αλλά ω, του θαυματος όχι …την Αττική Οδό ή τον ΧΥΤΑ της Κερατέας. Πάντως στις συμβασεις των δημόσιων εργων υπάρχει πάντα η προκαταβολή του 10% με την έναρξη του έργου. Παγιως ως έναρξη θεωρείται η τοποθέτηση των πρώτων μηχανημάτων στην περιοχή του εργου… Αυτό για όσους απορούν…τι στο διάβολο φυλάνε οι ΜΑΤατζήδες…

Βοήθα camarade

Ο Αντώνης ήταν ένας φτωχός άνθρωπος γύρω στα 35, μανάβης με καρότσι, που ζουσε στους Αμπελόκηπους. Το 43 στο Μαουτχάουζεν βρέθηκε στην κομπανία των μελλοθάνατων. Και οι ναζί ήξεραν να επιλέγουν …θανάτους. Σειρές ατελείωτες, Εβραίων, Ρώσων, Τσιγγάνων, Ελλήνων και κάθε λογής μελλοθάνατων, κουβαλούν τεράστια αγκωνάρια, ανεβαίνοντας τα 180 σκαλιά, και ύστερα τα μεταφέρουν σε μια ακόμα απόσταση ενός ακόμα χιλιομέτρου για να τα απιθώσουν. Μαρτύριο αργού θανάτου. Και για όποιον λύγιζε, ο πυροβολισμός ήταν η τιμωρία και λύτρωση ταυτόχρονα.

Ο Αντώνης, ανεβαίνει φορτωμένος την πέτρα του και δίπλα του ένας Εβραίος παραπαίει. Βοήθα camarade του ψιθυρίζει, κι ο Αντώνης απλώνει το χέρι του να τον βοηθήσει. Ο Γερμανός πυροβολεί τον Εβραίο στο κεφάλι και όταν ο Αντώνης ξανακατεβαίνει για να ζαλωθεί την καινούργια πέτρα, ο Γερμανός του λέει όχι αυτή... αυτή και του δείχνει μια πολύ μεγαλύτερη. Κι ο Αντώνης... ο Αντώνης, σηκώνει το βλέμμα, του δείχνει μια τεράστια και του λέει...όχι αυτή. Αυτή....

Κι ο Καμπανέλης, διηγείται πως ...ένας Αντώνης, αναγκάζει έναν επαγγελματία φονιά να κατεβάσει τα μάτια και να γυρίσει αλλού το βλέμμα...

Επέζησε από το Μαουτχάουζεν, ίσα για να τον σκοτώσουν οι έλληνες ...επώνυμοι... δημοσιογράφοι…ενάμιση μήνα σχεδόν πριν το τέλος του.

Αλλά εκείνος δεν έκανε την χάρη στα κανάλια, πέθανε…όταν ήθελε.

Δεν αγαπώ το σεβασμό. Επιλέγω την εκτίμηση. Αλλά αυτό που νοιώθω για τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, δεν είναι σεβασμός, δεν είναι εκτίμηση. Είναι απλό, ατόφιο, καθαρόαιμο Δέος.

Ανάξια αλλά ιδανική ερωμένη του θεάτρου, αν κάποιο ρόλο απο τους πολλούς, που ουδέποτε βαρέθηκα αλλά υπηρέτησα και υπηρετώ με επιμέλεια και ευλάβεια είναι αυτή του θεατή του θεατρικού σανιδιού. Κι ο Καμπανέλλης, κατόρθωσε να περιγράψει την ουσία του συναισθήματος, της ανάγκης, της μαγείας του να εισαι θεατής θεάτρου.

Ήταν λέει 3-4 μήνες αφότου είχε γυρίσει από το Μαουτχάουζεν, που βρέθηκε απο νεανική αστοχασιά, έχοντας ζήσει εκεί, επι 2,5 χρόνια την καθημερινότητα του θανάτου. Κάθε του μέρα γεμάτη από φρέσκους νεκρούς που οδεύουν στα κρεματόρια από την μία και ταυτόχρονα φρέσκοι νιόφερτοι εβραίοι αλλά και ρώσοι αιχμάλωτοι που οδεύουν στους θαλάμους αερίων.

Απόγευμα λοιπόν, νιόφερτος στην ελευθερία, σε μια παγωμένη Σταδίου, για να σκοτώσει την ώρα του, μπαίνει σε μια θεατρική παράσταση. Δεν έχει ακούσει ποτέ για τον Κουν, δεν ξέρει το έργο, δεν ξέρει τους ηθοποιούς, απλά από το κρύο προστατεύεται, σε μια μισοάδεια θεατρική πλατεία. Δεν θυμάται καν το έργο. Αλλά όταν η παράσταση τελειώνει, συνειδητοποιεί ότι είναι συγκλονισμένος. Και ψάχνει αυτό το τρελό …πράγμα που τον κατακλύζει. Πως είναι δυνατόν να συγκλονίζεται από ένα παραμυθάκι αυτός που μέχρι λίγους μήνες πριν, ζούσε και επιβίωνε καθημερινά από την απόλυτη ανθρώπινη κτηνωδία.

Γραφέας ...εσχάτης υποστάθμης, στο Υπουργείο Αεροπορίας, συγκλονισμένος που κάτι τον ...συγκλονίζει, παρακολουθεί με τα μανίας ότι θεατρική παράσταση μπορεί και προσπαθεί να μπει σε μια δραματική σκηνή. Μάταιος κόπος. Δεν έχει απολυτήριο Γυμνασίου. Ο Καμπανέλλης ειναι απόφοιτος της Α’ Γυμνασίου.

Κι έτσι πια δεν του μένει παρά μόνο ένας δρόμος για να μπεί στον μαγικό κόσμο του θεάτρου. Ενάς δρόμος που δεν απαιτεί κανενός είδους …πιστοποιημένο τίτλο σπουδών. Κι αυτός είναι να γράψει ο ίδιος θέατρο.

Ο Καμπανέλλης αρνείται την έλευση της …έμπνευσης. Παρατηρούσα λέει τους ανθρώπους. Τότε, δεν μπορούσα να γράψω έργα για ιδιωτικές υποθέσεις, έργα δυο, τριών ή τεσσάρων προσώπων. Τα έργα του εκείνης της εποχής είναι πολυπρόσωπα. Δημόσια έργα, τα λέει. Ο Καμπανέλλης, με μεγαλείο νου, ψυχής, γλώσσας, και συναισθήματος μεταφέρει την αίσθηση του στρατόπεδου συγκεντρώσεως στην Ελλάδα της δεκαετίας του πενήντα. Τα έργα του, αφορούν μια Ελλάδα, φτωχή, μια Ελλάδα κατασπαραγμένη από την Κατοχή, μια Ελλάδα αστυνομοκρατούμενη που επιχειρεί να κλείσει με τρύπια ...λευκοπλαστ, τις χαλνούσες πληγές απο δυο Εμφυλίους.

Έργα πολυπρόσωπα, που όμως όλα τα πρόσωπα, όλοι οι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες έχουν μια κοινή μοίρα. Όσο κι αν διαφέρουν, μοιραζονται το μόνο μέλλον που μπορουν να εχουν. Να είναι μαζί. Όπως οι έγκλειστοι σε στρατοπεδο συγκέντρωσης

Η Αυλή των Θαυμάτων. Αν σήμερα, όλοι ...ψάχνουν το ποιος είναι επιτέλους ο Έλληνας, ο Καμπανέλλης, το περιγράφει 50 χρόνια πριν μέσα σε μια αυλή. Το χρήμα του σχεδίου Μαρσαλ να μοιράζεται στους ...αιώνιους επιτήδειους, στους αποκαθαρμένους δοσίλογους και μαυραγορίτες, κι η αυλή να ζει το μόνο που έχει να μοιραστεί. Την αλληλεγγύη του κοινού μέλλοντος. Μέχρι οι εργολάβοι να τους διώξουν ...και από κει. «Αγάντα...τα μηχανοκίνητα, εδώ ο άνθρωπος πηγε στο φεγγάρι....»

Ο Καμπανέλλης είναι εργάτης του θεάτρου. Δεν γράφει μόνο θεατρικά έργα, είναι από τους κύριους συντελεστές των ραδιοφωνικών θεατρικών βραδιών, κόβοντας, ράβοντας, αποδομόντας και ανασυνθέτοντας τεράστια έργα του παγκόσμιου θεατρου, και χωρώντας τα, αριστοτεχνικά και μαγευτικά σε μια ραδιοφωνική version των 75’. Είχα την τύχη, να τα ακούσω όλα ή σχεδόν όλα. Να τα ακούσω σε φαγωμένες κασέτες, που τα αντέγραφε ευλαβικά ο πατέρας μου. Ότι είχε απομείνει από τις δικές του ηδονικές και χιλιοακουσμένες στιγμές, φθάρηκαν στα δεκάδες ακούσματα που τους έκανα εγώ με εκείνο το μικρό κασετοφωνάκι, το φυλακτό των παιδικών μου χρόνων. Το κασετοφωνάκι δεν δουλεύει. Οι κασέτες δεν ακούγονται πια. Παραμένουν όμως... φυλαχτά μιας μαγείας που ποτέ δεν έχασε την λάμψη της .

Ο Καμπανέλλης με τόσο λεπτή ειρωνεία, με πλήρη και συνειδητή απώλεια κάθε είδους κυνισμού, με βαθιά λατρεία όχι μόνο στον ανθρωπισμό σαν έννοια, αλλά στον ίδιο τον άνθρωπο, με έναν εκπληκτικό ρεαλισμό, με μια αυθεντικότητα, κεντάει, ζωγραφίζει, απεικονίζει την πιο βαθιά ελληνικότητα. Πονεμένη, γλυκιά, τρυφερή, θρησκευτική χωρίς θρησκεία, καθόλου γκροτέσκα, όχι φωνακλάδικη αλλά για αυτό και τόσο συγκλονιστικά υπόκωφη.

Μια Στέλλα, που γράφτηκε σαν θεατρικό και όχι σαν κινηματογραφική ταινία, πάνω στην Μελίνα, οι τρεις κατοχές από το κανόνι και το αηδόνι, και αυτός ο υπόκωφος σαρκασμός του –προσωπικά για μένα και πάντα αξεπέραστου στο ελληνικό σινεμά- Δράκου.

Ο Καμπανέλης περιγράφει την ψυχική προσφυγιά που βιώνει ο άνθρωπος, μια εσωτερική, ψυχική προσφυγιά, πολυ πιο επώδυνη ακόμα και απο αυτή που βιωνει ο προσφυγας απο τόπο σε τόπο. Στις τόσο διαφορετικές μορφές γραφής του,στα διαφορετικά εργα του, απο τον ρεαλισμό μέχρι τον εξπρεσιονισμό του, απο το τα «δημοσια» έργα του μέχρι τα τόσο σπαρακτικά μονοπρακτα του, ψηλαψισε με τόσο πόνο, αλλά και με αυτή την άμετρη του ευαισθησία,αυτο το ευγενικό του νυχοπατημα στις ψυχές, την τραγική φιγουρα του ανθρώπου προσφυγα στην ίδια του τη ζωή, προσφυγα στον εαυτό του, προσφυγα στα ονειρα του.

Κι είναι ο σεμνός Καμπανέλλης που άνοιξε τον κρουνό, που έσπασε το φράγμα της αντιγραφής και του ξενοφερτου, για να ξεχυθεί το νέο ελληνικό θέατρο, στον Κεχαίδη, στην Αναγνωστάκη, στο Σκούρτη, στο Μουρσελά, στον Ποντίκα, ακόμα και στον Διαλεγμένο.

Η άδικη μοίρα των Μεγάλων δεν είναι ο θάνατος, αυτή είναι η μοίρα και των μικρών και των μεγάλων. Η άδικη μοίρα των Μεγάλων είναι το να επιχειρούν να τους ερμηνεύσουν οι μικροί. Σχωρα με Ιάκωβε Καμπανέλλη, δεν ήταν από αμετροέπεια αυτό μου το γραφτό, ήταν από ανάγκη να κάνω λέξεις, το Δέος που πάντα μου προκαλούσες. Λένε ότι δεν πεθαίνεις, όσο εξακολουθείς να λείπεις. Κι εσύ θα λείπεις πάντα. Από όσους ψηλαφούν την εσωτερική προσφυγιά τους.

Υ.Γ. Ο Καμπανέλλης δεν είχε περί πολλού απο καλλιτεχνική άποψη το «Μεγάλος μας Τσίρκο»,απλά το θεωρούσε ένα πολιτικό ορόσημο... Έβγαιναν λέει οι θεατές που συνέρεαν στο θέατρο και ήταν έτοιμοι να πάνε σε συλλαλητήριο. Αλλά αφου το Μεγάλο μας Τσίρκο, παραμένει τόσο επίκαιρο 35 χρονια μετά, σημαινει, ότι ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ...έκανε μάλλον λάθος στην τοτινή του εκτίμηση....