Ο Γιόζεφ Κ. δεν ήταν sans-papiers

Απεμπολήσαμε την λέξη Πατρίδα, χαρίζοντας την, σε όσους την ξεπούλησαν την Πατρίδα. Σε όσους την ξέσκισαν, σε όσους τη βίασαν, σε όσους την κουρέλιασαν.

Πατριώτες οι ταγματασφαλίτες, πατριώτες οι δοσίλογοι, πατριώτες κι οι ρουφιάνοι, πατριώτες οι εκδοροσφαγείς, πατριώτες κι αυτοί που στήσανε τα Μακρονήσια, τα σφαγεία, τα θυσιαστήρια, τα κολαστήρια. Πατριώτες κι οι γερμανοτσολιάδες, πατριώτες κι οι χουνταίοι, πατριώτες κι οι ΕΠΕΝιτες(έστω και ...ανανήψαντες), πατριώτες κι οι μεσίτες, πατριώτες κι οι μεσάζοντες.

Στις κλειστοφοβικές αίθουσες των «δικαστηρίων» στις «Δίκες» που μας στήνουν, στα κουστούμια του Γιόζεφ Κ. που μας ράβουν οι...πατριώτες, κάποιοι, αποφάσισαν να μας θυμίσουν ότι αυτοί, δεν θα πάνε «σαν το σκυλί».Αυτοί θα πεθάνουν με αξιοπρέπεια. Και η Αξιοπρέπεια είναι Η Ταυτότητα. Και η Αξιοπρέπεια είναι Ζωή. Και η Αξιοπρέπεια είναι Πατρίδα.

Κάποιοι που δεν ξέρω που γεννήθηκαν, δεν ξέρω τι ...πατρίδες κουβαλάνε στις τσέπες του μυαλού τους, δεν ξέρω τι μυρωδιές, τι γλώσσες, τι μουσικές, τι χρώματα ορμάνε και κατακλύζουν το ημιθανή λήθαργο τους, δεν μπορώ, χορτασμένη εγώ, να κατανοήσω πως πάνε κόντρα στο ένστικτο της επιβίωσης τους, αποφάσισαν ότι δεν θα πεθάνουν αόρατοι.

Αυτοί, στην Πατρίδα ΜΟΥ, στην «λεβεντογέννα μάννα», στην «χώρα με την μακραίωνη ιστορία», στο «σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης», στην «κοιτίδα του πολιτισμού», να εισβάλλουν στις οθόνες της ζωής μας, με το ετοιμοθάνατο πρόσωπο τους για να μας θυμίσουν το ερώτημα του Γιόζεφ Κ. «Πώς μπορεί λοιπόν γενικά ένας άνθρωπος να είναι ένοχος;» Και ρωτάνε Εμάς. Τους Γιόζεφ Κ.

Οι αόρατοι. ρωτάνε τους ....ορατούς. Οι sans- papiers ρωτάνε εμάς με τις ...ταυτότητες. Οι λαθραίοι ρωτάνε εμάς τους ...νόμιμους.

Αυτοί...θα φύγουν. Ελεύθεροι. Αξιοπρεπείς. Κρατώντας τη Σημαία τους ψηλά, κι όχι κουρελόπανο, ένα πανάκι που φτιάχνεται στα φασονατζίδικα των χωρών προέλευσης τους, για να κρατηθεί από τους μεσίτες της Πατρίδας κι από εμάς τις αγέλες των ...αόρατων, σε παρελάσεις παρωδία.

Αυτοί ...θα φύγουν Ορατοί. Αυτοί θα ...φύγουν Δικαιωμένοι. Αυτοί ειναι Ελευθεροι. Αυτοί... επέλεξαν. Κι επέλεξαν ανάμεσα στην Ζωή και στην παρωδία της επιβίωσης. Η Αντιγόνη live, ...όχι, όχι στην Νομική μας, παπαπαπα...Λίγο πιο κάτω. Στο Μέγαρο Υπατία.

Κι εμείς; Τηλεθεατές της Δίκης μας, διαπραγματευόμαστε πολιτικά ορθά το μέγεθος της φυλακής μας. Πόσα μέτρα να είναι το ...τείχος;

Ο ...ιερέας της Δίκης είναι πια εδώ, και μας το λέει ξεκάθαρα «δεν πρέπει κανείς να τα θεωρήσει αληθινά, πρέπει μόνο να τα θεωρήσει αναγκαία». Μόνο που είναι ...αληθινά!

Εμπρός λοιπόν, το καμπανάκι χτυπάει. Τελευταίος γύρος. Ας διαλέξουμε λοιπόν φυλακή. Ας διαλέξουμε...αξιοπρέπεια. Ας διαλέξουμε... Πατρίδα.

Ας διαλέξουμε ταυτότητα. Γιατί ταυτότητα δεν είναι αυτό που γράφουν τα χαρτιά μας. Ταυτότητα είναι οι Επιλογές μας.

Ε, εμείς εδώ... ακόμα μπορούμε να επιλέγουμε τη σύνθεση του δικαστηρίου στη Δίκη μας, χαμένοι στις ψευδαισθήσεις μας δεν απεμπολούμε ακόμα το δικαίωμα μας, να επιλέγουμε θυρωρό, να επιλέγουμε και ιερέα. Δεν είναι σημαντικό για την υπόθεση του έργου της ...Δίκης μας; Δεν είναι σημαντικό να ξέρουμε ...την ώρα που θα πει ο καθένας μόνος του «σαν το σκυλί...», ποιος ήταν ο πρόεδρος του δικαστηρίου στη Δίκη μας; Ευτυχώς να λες, γίνονται ακόμα δημοσκοπήσεις, να μην μας τρώει κι η έννοια.

Χαρίσαμε την λέξη Πατρίδα στους δοσίλογους. Ας χαρίσουμε και την λέξη ταυτότητα στους κάθε λογής Πάγκαλους. Κι ίσως δικαιωθεί κι αυτός... Κι ίσως να είμαστε όπως και αυτός. Κοπρίτες...

Ή ίσως πάλι... να μπορούμε ακόμα να ανακαλέσουμε μνήμες ζώσες απο τότε που πιστεύαμε ακόμα στον διαχωρισμό της Ζωής από την ...επιβίωση, σε χώρους όπως εδώ, βλέποντας ΑΥΤΟ

Και σιγοψιθυρίζοντας- σιγά σιγά μην ακούσει και κανείς και παρεξηγηθούμε δηλαδή...

Η Ελλάδα που αντιστέκεται
Η Ελλάδα που επιμένει
Κι όποιος δεν καταλαβαίνει
δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει

Κι ίσως ακόμα να μας ανατριχιάζει ότι κάποιοι δεν εκχωρούν την Πατρίδα τους στον κάθε λογής Πάγκαλο. Τον διώχνουν από την Πατριδα ΤΟΥΣ. Απο την Πατριδα ΜΑΣ. Όσοι έχουν,επιλέγουν και τιμουν ακόμα την ...Ταυτότητα τους. Την ταυτότητα ΜΑΣ.

Υ.Γ. Η μετάφραση στα σχόλια

update
Γράμμα στον Πάγκαλο από το Παρίσι: “Δεν αποχωρήσατε κύριε Υπουργέ. Οι Έλληνες του Παρισιού σας πέταξαν έξω από το Ελληνικό σπίτι με τα «έξω, έξω» και το θρυλικό πλέον σύνθημα «dégage», σύνθημα των ξεσηκωμένων λαών των πρώην Γαλλικών αποικιών, σύνθημα που τρέμουν αυτή τη στιγμή όλοι οι δικτάτορες”

Το …αριστερό προφίλ του Ντόριαν Γκρέι

Χαζεύοντας τον κόσμο που ανηφόριζε την Σταδίου προχθές, σκεπτόμουν για μια ακόμη φορά, αν αυτούς τους ανθρώπους, που ο θυμός τους κινδυνεύει να μετατραπεί σε θλίψη και όχι σε οργή, μπορεί να τους κρατήσει η Ελληνική Αριστερά στα χέρια της.

Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την λέξη «αντιπροσωπεύσει». Άλλωστε σε αυτόν τον τόπο, σε αυτήν την γλώσσα, η υπέρ-χρήση των λέξεων τις ευνούχισε, στρογγύλεψε τις αιχμηρές γωνίες τους, τις έκανε ανάπηρες. Τελικά επετεύχθη ο στόχος, όλες οι λέξεις να νοηματοδοτούν όλες τις ..έννοιες.
Ας μην πούμε λοιπόν ...αντιπροσωπεύσει. Ας πούμε... προστατέψει. Ας πούμε...υπερασπιστεί.

Αυτή η Ελληνική Αριστερά, όπως την ξέρουμε, όπως την εισπράττουμε, όπως την αντιλαμβανόμαστε, ...μπορεί να σηκώσει στα χέρια της, όλον αυτόν τον κόσμο; Αντέχει;
Αλήθεια σε όλο αυτό το σάπιο, άχρηστο, βαρίδι, μέρος του προβλήματος και κάθε άλλο παρά μέρος της λύσης, πολιτικό σύστημα, η Ελληνική Αριστερά, αντεχει να παίζει την ανέμελη, ροδομάγουλη κορασίδα; Την αλώβητη; Την αειθαλή και τη φυλλοβόλα;

Κι όσοι …"εκπροσωπούν" την Ελληνική Αριστερά, πόσο αυτοικανοποιούνται με την ψευδαίσθηση ότι …ταυτίζονται μαζί της εννοιολογικά και όχι διαχειριστικά; Πόσο χαϊδεύουν αυτές τις ψευδαισθήσεις τους; Πόσο τεράστιες τις κάνουν; Και ποιους βιάζουν τελικά αυτές οι …ψευδαισθήσεις;
Η σημερινή Ελληνική Αριστερά έχει πια κάποια σχέση με τον ιστορικό εαυτό της;

Δεν θέλω να μπω, στην ...ονοματολογία. Η δική μου αίσθηση είναι ότι...τα επιμέρους προβλήματα της, μπορεί να εξειδικεύονται, να εξιδανικεύονται ή να τερατοποιούνται, αλλά η ουσία παραμένει ή ίδια. Η Ελληνική Αριστερά, μπορεί να μην διεφθάρει όπως σάπισαν από την διαφθορά τα δυο κόμματα εξουσίας, και οι πρόθυμοι σύμμαχοι τους, τα οιονεί δεκανίκια τους, αλλά ...αρρώστησε μαζί τους.
Έμεινε να ομφαλοσκοπεί ανασκαλεύοντας παλιές απαντήσεις αντίδρασης, όταν οι καινούργιες ερωτήσεις είναι επιτακτικές.
Έμεινε να δίνει μάχες οπισθοφυλακής όταν τα στρατεύματα του εχθρού στήνουν τσιμπούσια στα …προκεχωρημενα φυλάκια.

Δείχνει να πάσχει από έναν πολιτικό αυτισμό. Δείχνει να έχει μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση, μειωμένη δυνατότητα να επικοινωνήσει και το χειρότερο να συν-κοινωνήσει και να …κοινωνήσει, και επιδεικνύει μια περιορισμένη και επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά πολιτικής ορθότητας, copy paste του political correct όπως το επικοινωνούν οι, από την φύση τους, αντίπαλοι της. Πάει να παίξει στο δικό τους γήπεδο πολιτικής ορθοτητας, με την δική τους μπάλα, με τον δικό τους διαιτητή, και το χειρότερο, με πλήρη γνώση και επίγνωση…ότι το παιχνίδι είναι ξεπουλημένο.

Δεν αντέχει, δεν έχει τα κουράγια, την δύναμη να επενδύσει το τεράστιο ιστορικό, συναισθηματικό, πολιτικό της κεφαλαίο και εξαντλείται λες, στο να προστατεύει μια μικρή πατρογονική περιουσία, η οποία όμως, μοιραία φυλλορροεί. Εκπέμπει την εικόνα μικροκληρονομων που παλεύουν να κρατήσουν τα δικαιώματα του …εξ αδιαίρετου ακινήτου.

Αλήθεια τι έγινε; Αυτή η Αριστερά που έχασε τον Εμφύλιο, αλλά αν και ηττημένη κατόρθωσε να γράψει τελικά την Ιστορία; Γέρασε; Ανακυκλώνει τα παιδιά της, στα γεράματα τους, και αντί για το μέλλον που οφείλει να ονειρεύεται, να χτίζει, να προσφέρει, παλεύει να τα σκεπάσει με ξεφτισμένα βελούδα;

Μπερδεμένη στο να μην κάνει κανένα λάθος στις νότες, καμία παραφωνία, στο τραγούδι της πολιτικής ορθότητας και της ανίερης ηθικολογίας που της σφυρίζουν οι επαγγελματίες ηθικολάγνοι και πατριδολάγνοι της "σεμνοτητας', οι υπάλληλοι των λαμογιων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μπερδεύεται στην ουρά της και πέφτει κάτω;

Μπερδεύεται στις γραμμές των διάφορων γραφειοκρατικών μορφωμάτων και αποκηρύσσει, ότι δυσκολεύεται να ελέγξει κάνοντας σημαία και αυτοσκοπό το "ή μεθ’ ημών ή ανθ’ ημών";

Τι κάνουν οι… διαχειριστές του τεράστιου κεφάλαιου της Αριστεράς; Φοβικοί και αυτιστικοί, το …χώνουν στα σεντούκια, λες κι είναι τίποτα κάλπικες λίρες; Και δεν είναι μοιραίο αυτό να …εξανεμιστεί με αυτή την τακτική; Δεν είναι σκηνικό προαναγγελθέντος θανάτου, το να το κατασπαράξει ο …πληθωρισμός των απαιτήσεων της εποχής για δράση;

Συχωράτε με, ιστορικός δεν είμαι, αλλά στην δική μου, προσωπική, ανάγνωση της Ιστορίας, οι πληθυσμοί, οι λαοί, οι κοινωνίες, ήταν πάντα πιο μπροστά από τα όποια …κομματικά σχήματα, από τις όποιες γραφειοκρατικές ιεραρχίες που ξοδεύονταν στο να δημιουργούν τις πάσης φύσεως …ιερές εξετάσεις. Και για να …νικήσουν έπρεπε να ξεπεράσουν, να διαταράξουν, να σπάσουν, τους φαυλους κυκλους της …διαχειρισης, δείχνοντας τους τον δρόμο. Και μόνο τα πιο υγιή, γερά, αλλά και ευαίσθητα στα κελεύσματα των κοινωνικών αναζητήσεων, κομμάτια του παλιού, ενσωματώνονταν, λειτουργούσαν συμπληρωματικά, ή και ηγετικά.

Οι λογής λογής …Ντόριαν Γκρέι, καλά θα κάνουν να ανοίξουν λίγο τα παράθυρα των …σαλονιών και να τολμήσουν να κοιτάξουν καλύτερα …το πορτραίτο τους, και τα σημάδια της φθοράς τους, που φαντάζουν πια …ουλές. Και να το δουν, το …αριστερό προφίλ, του Ντόριαν Γκρέι, με τα μάτια, του κόσμου, αυτού του όλου, που τάχθηκαν να υπερασπιστούν στα …αλώνια.

H δική μας «tina»

Αν πω ότι εξεπλάγην από την …πληροφορία ότι ο Γεώργιος Β’ Παπανδρέου Γ’ …«συνομιλούσε» με το ΔΝΤ, τον Δεκέμβριο του 2009, θα πω ψέματα.
Όλα αυτά, απλά επιβεβαιώνουν αυτά που ξέρουμε, αλλά …είναι επιεικώς αστείο, να πέσουμε από τα …σύννεφα, από την …επιβεβαίωση του Αλαφούζου.
Το δικό μου ερώτημα, δεν έχει σχέση με τα …γεγονότα, και προσωπικά δεν έχω και κανενός είδους περιέργεια να μάθω τις ….ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Το δικό μου το ερώτημα, είναι το timing. Το γιατί τώρα.
Την απάντηση ότι ο Στρος Καν, βλέποντας το ναυάγιο, προσπαθεί να διασώσει την δική του πολιτική καριέρα στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, την θεωρώ παντελώς ανεπαρκή. Ο Στρος Καν, είναι ένας ακόμη υπάλληλος, πολύ μεγάλων αφεντικών για να του επιτραπεί να κάνει…προσωπικά παιχνίδια.

Το σύστημα GAP&his friends, όχι απλά ...φαινεται ότιεγκαταλείπεται, από όσους … «φίλους και σύμμαχους» το χρησιμοποίησαν και τους χρησιμοποίησε, με το αζημίωτο πάντα, αλλά δίνεται και στεγνά. Είτε πρόκειται για τους μικρούς εγχώριους …παίχτες- έκδοτες-τραπεζίτες- εργολάβους- είτε πρόκειται για τους …μεγάλους και ισχυρούς «παίχτες».
Προσωπικά, δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον ούτε για την τύχη του Γεωργίου Β’, των φίλων του, των συνεργατών του, καθώς επίσης ούτε , και για την τύχη των …μεσιτικών τους.

Το μόνο σχετικό ενδιαφέρον που έχω, είναι για το …plan B. Δηλαδή για τον επόμενο … «δημοκρατικό» «μονόδρομο», που θα …πασαριστεί, σε ..εμάς, για μας…χωρίς …εμάς, Γιατί συχωράτε συχωριανοί τον κυνισμό μου, αλλά απέχω πολύ από το να δώσω …μια δεκάρα βάση, στην ΟΥΣΙΑ των παχιών λογων, του στυλ «ο Ελληνικός Λαός, θα κληθεί να δώσει την λύση, διότι η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, μπλα μπλα μπλα... », και όλα αυτά ενδεδυμένα με τις τρύπιες πορφύρες των επόμενων … «πατριωτισμών» και της επόμενης ανήθικης … «ηθικολογίας».

Σε όλες αυτές τις ασκήσεις επί χάρτου ραντιέρηδων και μεσιτών, σε όλο αυτό το στημένο παιχνίδι των χαρτοκλεφτών που στήσανε την τσόχα τους στην πλάτη μας, ευτυχώς υπάρχει και ένας πραγματικός μονόδρομος. Κι αυτός είναι ο δικός μας ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ. ΤΟ δικό μας “there is no alternative”. Το δικό μας «tina».

Το «είμαστε εδώ». Το "θα μείνουμε εδώ». Το όσες φορές κι αν μας χτυπήσετε, το όσες φορές κι να μας προβοκάρετε, το όσες φορές κι αν μας διαλύσετε, «εμείς θα είμαστε πάντα εδώ». Το …για εμάς, χωρίς εμάς, αφαιρέστε το από τις σταθερές της …εξίσωσης σας.

Θα «είμαστε εδώ» γιατί αυτό που χυδαία, ανήθικα, πατριδοκάπηλα και αστόχαστα …διαπραγματεύεστε, τζογάρετε μεταξύ σας, είναι δικό ΜΑΣ. Είναι πάντα, οι δικές μας οι…πεζούλες.
Στο …«δίκιο» σας, θα αντιτάξουμε το Δίκαιο. Στο …«νόμο» σας, τον Νόμο. Στα παραμύθια σας, την Ιστορία. Στην ατίμωση που ράβετε στενό κουστούμι πάνω στο νου και στο κορμί μας, τον πόλεμο.

Αύριο, αντιμεθαύριο, αντιπαραμεθαυριο, όποτε και όσο χρειαστεί, θα συνειδητοποιείτε ότι, …ό,τι κι αν γράφουν τα κιτάπια της… χαλκευμένης «ιστορίας» σας, η δική μας, γράφει ότι δεν ξοφλήσαμε. Κατανοούμε ασφαλώς ότι έχετε «δουλειες με φουντες» στις διαπτραγματευσεις για τις ...μοιρασιες, καταλαβαινουμε ότι ασχολείσθε με τον δικό μας …μονόδρομο. Σας ..γνωστοποιούμε και τον …δικό μας.

Γιατί …Εμείς πραγματικά. δεν έχουμε άλλη εναλλακτική. Το δικό μας …«σαλόνι διαπραγματεύσεων» είναι ο Δρόμος. Ο δικός μονόδρομος, είναι ο Δρόμος. Η δική μας “tina”, είναι ο Δρόμος!
Και Αύριο…Εκεί!
Όλοι …Εμείς. Όλοι ΜΑΣ!

Πόσους …Πολίτες χωράει αυτή η …Πόλη;

Με τρομοκρατούσαν πάντα τα …ιερά. Τα …τοτέμ. Τα …ταμπού.
Όλα όσα έπρεπε de facto να σεβαστώ, όλα όσα …εμφανίζονταν τόσο εύθραυστα, τόσο μυγιάγγιχτα , τόσο μουσειακά, που δεν κάνει να το ακουμπάς, να τα αγγίζεις, να τα ψηλαφείς, αλλά οφείλεις να αρκείσαι στον ρόλο του παρατηρητή. Μνημεία σε μουσειακές προθήκες.

Η Δημοκρατία, είναι ένα από αυτά τα …ιερά τοτέμ.
Μια λέξη που εμφανίζει πάντα θετικό πρόσημο.
Μια λέξη κλειδί, μια λέξη πανάκεια, μια λέξη φρέσκο, λαχταριστό ψωμάκι, μασημένο και φτυμένο όμως, από το στόμα των επικοινωνιολόγων.
Μια λέξη….φούστα μπλούζα.
Μια λέξη, που ο κίνδυνος …ασθενείας της, χρησιμοποιείται από το πολιτικό σύστημα, σαν εκπυρσοκρότηση πυροβόλου όπλου, την ίδια ώρα που αυτή χάσκει σαν ιριδίζουσα σαπουνόφουσκα.

Περίεργη λέξη η Δημοκρατία. Εξευτελισμένη λέξη. Λέξη που κράτησε το πρόσημο, αλλά έχασε την έννοια, την σημασία, την ουσία.

Η Δημοκρατία δεν είναι αποτέλεσμα και πολύ περισσότερο, δεν είναι αυτοσκοπός. Η Δημοκρατία είναι το μέσον. Η Δημοκρατία είναι η διαδικασία.

Και είναι εξωφρενικά περίεργη διαδικασία η Δημοκρατία. Έχει έναν …αδιανόητο προαπαιτούμενο για να κινηθεί, για να περπατήσει, για να δουλέψει.
Η Δημοκρατία, απαιτεί, το ΟΛΟΙ. Λειτουργεί μόνο, εάν και εφόσον, τους εμπεριέχει ΟΛΟΥΣ!
Η Δημοκρατία δεν απαιτεί μόνο την ισηγορία, εξίσου ισχυρό προαπαιτούμενο της λειτουργίας της, είναι και η παρρησία. Η ευθύνη της παρρησίας του …Πολίτη για την …Πόλη του. Κι οι λέξεις Πολίτης- Πόλη, να είναι αλληλένδετες.

Σήμερα η δημοκρατία, από συμμετοχή, μετατράπηκε, αποδυναμώθηκε, κατάντησε σε «θεραπεία» που χορηγούν αυτόκλητοι σωτήρες.
Σήμερα η παρρησία των Πολιτών επιχειρείται να ταυτιστεί με την αναίδεια απέναντι …στα «όσια και τα ιερά». Σήμερα θα σου πουν με θράσος περισσό, «και τι σε νοιάζει εσένα; Μια χαρά δεν είσαι; Κάτσε στα αυγά σου, ρε»

Σήμερα η Δημοκρατία έγινε μουσειακό βάζο, ένα σπασμένο, τσακισμένο βάζο, που υστεριάζουν οι ντουντούκες των τηλε-πολιτικών και των τηλε-ευγαγγελιστών, ότι μαθές κινδυνεύει από όσους απαιτούν να την ακουμπήσουν με τα χέρια, με το μυαλό και με την ψυχή τους.
Κινδυνεύει μαθές, από όσους αρνούνται να την χαζεύουν σε προθήκες με πολιτική φορμόλη. Μην μιλήσεις. Μην κουνηθείς. Μην αναπνεύσεις. Μην διαφωνήσεις. Μην διεκδικήσεις. Μην αμφισβητήσεις. Κινδυνευει η Δημοκρατία

Από ποτέ η Δημοκρατία, αυτή που εξ’ ορισμού, είναι πολιτική διαδικασία συγκρούσεων κοινωνικών δυνάμεων, πολιτική διαδικασία συγκρούσεων κοινωνικών συμφερόντων, κατάντησε ένα χάπι, ένα placebo, ένα υποκατάστατο της λαϊκής βούλησης και της λαϊκής συμμετοχής.

Και πόσους χωράει, πόσους προστατεύει η σημερινή δημοκρατία; Όχι από άποψη. Από θέση.
Χωράει σήμερα η δημοκρατία, τον άνεργο; Χωράει σήμερα η δημοκρατία τον απόκληρο; Χωράει σήμερα η δημοκρατία τον αδύναμο; Χωράει η σημερινή δημοκρατία τον φοβισμένο; Χώρεσε ποτέ η Δημοκρατία τον …άφωνο;
Και μπορεί να τους προστατέψει; Αυτή η δημοκρατία μπορεί να τους συμπεριλαμβάνει; Και …τελικά, γιατί αυτή η δημοκρατία να τους αφορά;

Ποιους αφορά αυτό το σκιάχτρο της Δημοκρατίας; Πόσους;

Κι αυτοί που πετιούνται ανήθικα και αστόχαστα, έξω από την διαδικασία της, αυτοί, που η μόνη απαίτηση της «Πόλης» τους για την …προστασία της, εξαντλείται στο «ψεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε», όλο και να πληθαίνουν
Αλλά όλοι αυτοί, να είναι τα ΠΕΤΑΜΕΝΑ γρανάζια της, οι βίδες της, ο κινητήρας της, τα σπλάχνα της. Μια μηχανή, ξεκοιλιασμένη, κουρσεμένη, που πια αφορά ελάχιστους, και προστατεύει ακόμα λιγότερους.

Σε ποιους ανήκει η Δημοκρατία; Σε όσους ανήκει και η …Πόλις. Και δεν τους ανήκει ως σε μέτοχους. Τους ανήκει ως σε Πολίτες. Και ΟΛΟΙ, είναι κατά τον ύψιστο …Νόμο, εξ ολόκληρου Υπεύθυνοι, για την επαναλειτουργία της. Με ισηγορία, αλλά πάνω από όλα με παρρησία.

Εδώ, υπάρχει το blog, το ....meeting point, του «23 Φεβρουαρίου 2011. Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα;"

Κι αν μέναμε ...Εκεί;

Κι αν μέναμε εκεί;

Αλήθεια πως αντιδράς σε ένα σκηνικό προαναγγελθέντος θανάτου;

Σηκώνεις τα χέρια ψηλά; Κρύβεις το κεφάλι στην άμμο; Ελπίζεις στον από μηχανής Θεό;
Βαυκαλίζεσαι με αντικατοπτρισμούς οάσεων;
Γιατί σε αυτούς που σε πούλησαν, σε αυτούς που σε ξεπούλησαν, εισπράττοντας τα .....μεγάλα τα μεσιτικά τους, το ...ξέρεις ότι το ...ξέρω ότι ΔΕΝ ....ελπίζεις!

Όχι, μην μου λες ψέματα। Μπορούμε να κρύψουμε με αμήχανες σιωπές τις πραγματικότητες των γεγονότων, μπορούμε σπάμε το puzzle σε μικρά διαχειρίσιμα κομματάκια, μπορούμε να σαλαμοποιουμε την πραγματικότητα, και να χαϊδεύουμε μπας και γιγαντωθούν τις ψευδαισθήσεις, αλλά..... Αλλά είναι μεγάλος, τεράστιος ο δράκος τους για να κρυφτεί πίσω από χάρτινα δάχτυλα και πίσω από τους μιντιακούς καραγκιοζομπερντέδες.

Τι έχεις; Τι έχω; Τι έχουμε; Μόνο Εμάς έχουμε!
Κι απέναντι μας, κοινοβουλευτικές δικτατορίες, μιντιακές δικτατορίες, μεσίτες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος μας. Μεσίτες της ζωής μας.
Τα στρατεύματα τους, να βομβαρδίζουν με σφαίρες καμωμένες από φόβο, με κάτι λίγο από ελπίδα-ίσα για το καρότο για να μην τσινήσει το γαϊδούρι στο μαστίγιο- και μπόλικη σαντιγί «ευνομίας», «υπακοής στους δημοκρατικούς κανόνες», άμετρης, κακογουστης ηθικολογίας, και χυδαίας πατριδοκαπηλίας. Για το καλό μας...ώσπου τρελάθηκε στο τέλος το μυαλό μας....

Έχουν βρει, τις ...λύσεις Τους.
Έχουν βρει, την .... «νομιμοποίηση» για να επιβάλλουν τις λύσεις Τους.
Έχουν βρει, την ...φόρμουλα για να μας επιβάλλουν τις λύσεις Τους.
Εμάς μας χρειάζονται σαν ντεκόρ του έργου που παίζεται εδώ και καιρό μπροστά στα «έκπληκτα» (;;;;;) μάτια μας.

Αυτοί είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για όλα αυτά;
ΌΧΙ! Την μεγάλη ευθύνη, την ιστορική ευθύνη, την είχαμε, την έχουμε και θα την έχουμε ΠΑΝΤΑ εμείς.
Εμείς επαναπαυτήκαμε, εμείς τους τα επιτρέψαμε όλα αυτά, εμείς υπήρξαμε βολικά υποχείρια τους, εμείς υπήρξαμε ανάξιοι εραστές του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος μας.
Η ευθύνη δική Μας. Η δύναμη δική Μας. Η Ζωή δική Μας.

Κι αν μέναμε Εκεί; Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα στις 23 του Φλεβάρη;
Μην με ρωτήσεις να σου πω το ...μετά; Δεν το ξέρω. Ο δρόμος, δεν είναι χαραγμένος, δεν είναι ...έτοιμος, δεν είναι εύκολος. Τον δρόμο έχουμε την ευθύνη να τον ψηλαφίσουμε, να το ανοίξουμε, να τον φτιάξουμε αλλά και να τον περπατήσουμε Εμείς. Με την βηματησιά μας.... Βήμα, βήμα. Πόντο, πόντο.

Κι αν μέναμε Εκεί;
Μην με ρωτήσεις να σου πω το ...μετά; Δεν το ξέρω. Και χαίρομαι που δεν το ξέρω.
Γιατί όλα τα ...μετά που ξέρω, που μας ετοιμάζουν, που είναι τα δικά τους «μετά», αυτά τα ...ξέρουμε. Και είναι όσο φρικτά...ξέρουμε ότι είναι. Και είναι τόσο αναποτελεσματικά όσο ...ξέρουμε ότι είναι. Κι είναι τόσο χωρίς εμάς, όσο...ξέρουμε ότι είναι.

Κι αν μέναμε Εκεί;
Κι αν επιτέλους αναλαμβάναμε την ευθύνη που απεμπολήσαμε, που ...τους επιτρέψαμε να έχουν, στα χέρια μας; Κι αν επιτέλους, λέγαμε με αυτήν την τόσο τρομακτικά εκκωφαντική σιωπή του αποφασισμένου βλέμματος, ...Είμαστε και Εμείς εδώ! Και θα μείνουμε ΕΔΩ!

Τα έχουν όλα. Δεν έχουμε τίποτα. Το μόνο που έχουμε, είναι Εμάς!
23 Φεβρουαρίου 2011
Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα;

Εδώ υπάρχει το blog, το ....meeting point, του «23 Φεβρουαρίου 2011. Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα;"

Μεγάλη η χάρη Σου Άγιε μου! Στα χέρια σου τα Πάντα! Πάντα!

Τι είναι ο Έρωτας;

Ένα κλειστό σκοτεινό δωμάτιο είναι ο Έρωτας.
Σ’ αυτό που κλειδαμπαρώνεσαι πετώντας το κλειδί απέξω, και ξεχνάς και παραβλέπεις, ότι η γη εξακολουθεί και ...γυρίζει. Ότι έξω από αυτόν, συνεχίζει να ξημερώνει και να νυχτώνει, συνεχίζουν να υπάρχουν έμβια και άβια όντα.

Ωκεανός ανταριασμένος είναι ο Έρωτας.
Και εγώ, ναυαγός στην αντάρα του. Τα κύματα μέτρα ψηλά, κι εσύ άλλοτε στον αφρό και άλλοτε στον πάτο τους. Μόνη στεριά το κορμιά. Τα κορμιά ένα να γίνονται ...στον αφρό. Τα κορμιά απέναντι να βρίσκονται, ....στον βυθό. Τα χέρια, άλλοτε αλυσίδες κι άλλοτε γέφυρες. Τα μάτια, άλλοτε λιμάνι απάγκιο κι άλλοτε κύμα βουβό και αποτρόπαιο. Θάνατος και Ζωή συνάμα. Χάσιμο και λυτρωμός συνάμα.

Πόλεμος είναι Έρωτας.
Υψώματα να καταλαμβάνονται και σημαία να μην στέκει στα χώματα τους. Μάχες και μακελέμετα. Να πάλλονται τα δόρατα, και ξέπνοοι οι πολεμιστές να παραδίνονται. Αιχμάλωτοι του ...Πολέμου Τους. Κανένας Νόμος. Κανένας Θεός. Καμιά συνθήκη, για την ...προστασία τους.

Φωτιά είναι ο Έρωτας.
Πυρκαγιά που καίει τα ξερά «πρέπει» και στην θέση τους αφήνει να φυτρώνουν Γίγαντες πανύψηλοι, απειλητικοί, εκβιαστές, τα «Θέλω».

Ταχύτητα είναι ο Έρωτας.
Άτια αραβικά, ξεκαπίστρωτα, αφηνιασμένα, που στο διάβα τους ποδοπατούν λουλούδια, γκαζόν και νοικοκυρεμένους κήπους.
Μισεί το ξόδεμα του χρόνου ο Έρωτας, μισεί τα ...ρονταρίσματα, μισεί τα στρωσίματα, μισεί τα στροφόμετρα, μισεί την άσφαλτο, μισεί τις ευθείες.

Κι ύστερα;
Κι ύστερα που πάει ο Έρωτας όταν φύγει;
Θλίψη ο πρώτος του ο σταθμός. Λύπη ο δεύτερος. Λήθη ο τρίτος.
Αυτή η Λήθη που εξωραΐζει, τα κλειστά σκοτεινά δωμάτια, τους αγριεμένους ωκεανούς, τα μακελεμένα κορμιά από τον πόλεμο, τα γιγαντεμένα «θέλω».

Αυτή η μεθυστική Λήθη, που κρατάει μόνο την γλυκεία επιγευση, του πιο σκληρού αλκοόλ. Κι αυτή η Λήθη είναι που ...δανείζεται από τον επόμενο Έρωτα το λάδι, για να γυαλίσει,να λάμψει,να φεγγοβολισει το σκουριασμένο κλειδί της πορτας του Παράδεισου.

Χρόνο;
Όχι. Χρόνο δεν θέλει ο Ερωτας. Χρόνο θέλει μόνο, ο μύθος της αγάπης. Αυτής της αγάπης που θα είναι το μεγάλο και παντοτινό θύμα του σωματέμπορα εγωισμού.

Άγιε μου, και λαδάκι φρέσκο, ελαιόλαδο από το καλό, σου έβαλα, και φυτιλάκι, από το αρωματικό σου άλλαξα, και το καντήλι σου, πάντα αναμμένο στο έχω.
Κι …όποτε, γονατιστή στην Χάρη σου, παραστέκομαι.

Μεγάλη γιορτή αυριο. Μεγάλη η χάρη σου Άγιε μου! Βοήθεια μας!
Ναι, ...ξέρω Άγιε μου, εσύ δεν είσαι για να …βοηθάς! Εσύ είσαι μόνο για να μακελευεις. Εσυ εισια μόνο για να κάνεις τον αφόρητο τον σπαραγμό, το μόνο, το μεγάλο, το μοναδικό ...ζητούμενο.

Στους Έρωτες λοιπόν! Στους Παλιούς, στους Τωρινούς, στους Μέλλοντες! Και...Βοήθεια μας!!!!!

Αλλάξτε σκηνοθέτη....

Κεραυνοί φώτισαν το χθεσινό έναστρο ουρανό, πάνω από τη της φλούδα γης, δυτικά του 25ου μεσημβρινού!
Βροντές συγκλόνισαν τον ήσυχο ύπνο των ιθαγενών!
Μέχρι ο παππούς, ξεχασε το ...Alzheimer και ζητούσε να του φέρουν το ...καριοφίλι, από την αποθήκη!

Χασέδες ...σκίστηκαν! Καλσόν ...ξεσχίστηκαν!

Το άγριο αγόρι, ο τυπάκος με την σαντρέ φράντζα και το σπινθηροβόλο βλέμμα αγελάδος, ...μίλησε μεσ’ τα άγρια μεσάνυχτα!!!!

Παιδιά, εσείς καλέ η Κυβέρνηση-μεσίτες, που ...«μεσίτευετε» με το αζημίωτο, ανάμεσα στους πάσης φύσεως εργολάβους και ραντιέρηδες και σε εμάς τους διεφθαρμένους ιθαγενείς, μήπως να αλλάξετε σκηνοθέτη;

Παρακινδυνευμένη δεν είναι, σαν σκηνοθετική ...άποψη, ο Πεταλωτής σε ρόλο Κούρκουλου, και μάλιστα μετά τον Παπανδρέου σε ρόλο Καστοριάδη- Λουξεμπουργκ! Πόσο ...«προχω» να το σκηνοθετήσεις πια αυτό το έργο!

Και θα φάμε πολλά τέτοιου είδους νταηλίκια, επιπέδου Ζήκου και Βουτσά, όσο θα μετράτε τα κουκιά σας για εκλογές;
Και μέχρι τότε, ας είναι και προς το τέλος αυτής της ...σαιζόν, μήπως να βάλετε κανέναν λίγο σε πιο ....matcho τύπο από τον Πεταλωτή, να παίξει τον καλό μπάτσο;, Τωρα βρε μεσίτες μου, που θα θέλετε να μας ....ξανασώσετε! Τώρα που η ....Πατρίδα ξανα-ματα-κινδυνευει, από τον ...κακό μπάτσο!!!

Επίσης στο ...παιχνιδάκι των "διαλόγων" μεταξύ του κακού και καλού μπάτσου, εκτιμώ ότι θέλει ...ένα κλικ -και δύο άνετα!!!-κάτω, σε ...πάθος! Γιατί και τον Τόμσεν,μεταξύ μας, .....Κοβάλσκι, δεν τον λες!
Έλεος παιδιά! Έλεος μεσίτες μου! Όχι άλλο κάρβουνο!

Υ.Γ. Ο μόνος που είναι μια χαρά στον ρόλο του, είναι ο Πρετεντέρης!

Αυτόν να τον αφήσετε και να μην το πειράξετε καθόλου!

Και από ότι φαίνεται, είναι ο μόνος που μπορεί να υποστηρίξει με αξιώσεις τον ρόλο του τσαμπουκαλεμένου ...ευνούχου. Γιατί πόσο ...άθλιο ανθρωπάκι μπορεί να είσαι, όταν σε φτύνουν κατάμουτρα, εσύ να κρύβεσαι, εσυ ζητάς απο το αφεντικό να βάλει τους εργαζόμενους του μαγαζιού, να «απαντήσουν» για ...σένα;

Υ.Γ.2. Τελικά συχωριανοί και συν-ιθαγενείς μου, σε αυτή τη χώρα το πρόβλημα δεν είναι ούτε το έλλειμμα, ούτε το χρέος. Το πρόβλημα είναι η παντελής έλλειψη στοιχειώδους ...αισθητικής! Το Δελφινάριο, στα χειρότερα του! Αχ, θα τριζουν τα κοκαλα του ...Φλωρεντινού!

Το στομάχι του Έρωτα

Προσωπικά τα …αξιώματα με τρομοκρατούν.
Τα θεωρήματα δε, που χτίζω πάνω στα ...τρομοκρατικά αξιώματα, συνήθως τρομοκρατούν τους …άλλους.

Ένα από τα αξιώματα που με βασάνισε και με κατατρομοκράτησε, είναι το αξίωμα : «ο Έρωτας περνάει από το Στομάχι».
Αν το πίστευα το …τρομακτικό αυτό αξίωμα, τότε, η μόνη …προοπτική που θα είχα στη ζωή μου, θα ήταν, αυτή του μοναστικού βίου.

Αφού μετά από αρκετές αποτυχημένες απόπειρες–οι …δοκιμαστές τις χαρακτήρισαν τραγικές, αλλά κολοκυθια, οι άνδρες είναι πάντα υπερβολικοί-, είχε αποκλειστεί ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΩΣ και περαν πάσης αμφιβολίας, η δυνατότητα απόκτησης εκ μέρους μου, των απαιτούμενων εκείνων δεξιοτήτων, ώστε να μαγειρέψω κάτι που κάποιος θα το έτρωγε …και τσουπ… θα έπεφτε στον έρωτα μου, αν αποδεχόμουν το αξίωμα το επόμενο βήμα μου, θα ήταν να …αρραβωνιαστώ τουλάχιστον τον Κύριο. Μιας που βάση του ανωτέρω αξιώματος, το κορμί…αποκλειόταν να …σωθεί, άντε να σώσουμε τουλάχιστον την ψυχή.

Επειδή όμως τα αξιώματα και οι μονόδρομοι μία και μόνη χρησιμότητα έχουν, να αμφισβητούνται, συχωριανοί μου, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω, ότι τα πειραματικά και εργαστηριακά δεδομένα, όχι μόνο το αμφισβήτησαν ευθέως το ανωτέρω αξίωμα, αλλά και το κατέρριψαν πανηγυρικώς. Η κατάρριψη μάλιστα αυτού του αξιώματος, είναι αυτή που επέτρεψε στην υπογράφουσα, να γίνει μια αμαρτωλή …κυρίων και όχι μια δούλη του Κυρίου.

Ο φίλος Γιάννης Ζαμπετάκης, Επικ. Καθηγητής Χημείας Τροφίμων στο Πανεπιστήμιο της Αθηνας, ένας συχωριανός που αποτελεί κλασικό δείγμα ενός άλλου αξιώματος, αυτού που λέει κατηγορηματικά ότι, όλοι οι χημικοί είναι όμορφοι, ευφυείς και γενικώς παιδιά τεφαρίκια -αξιώματος που εν αντιθέσει με το προηγούμενο, ΟΥΔΕΙΣ ποτέ, όσο κι αν προσπάθησε δεν κατόρθωσε να το καταρρίψει-, απόψε θα φροντίσει να μας δώσει συμβουλές … για το πώς τα τρόφιμα μπορούν να απελευθερώσουν τα συναισθήματα του Έρωτα και της Αγάπης.
Επειδή …επετείους τρανές, έχουμε σε λίγες μέρες, ήθελα να σας ενημερώσω για τις ‘συμβουλές’ ου θα δώσει ο Γιάννης, μπας και λόγω των ημερών, κάτι σε βατόμουρο, κάτι σε νεροκάρδαμο, κάτι σε αγκινάρα, κάτι σε στρείδι, κάτι σε ανανά, βοηθήσει τις αυξημένες, λόγω της …επετείου, …ανάγκες,.

Υ.Γ.1. Ελπίζω βέβαια ότι ο Γιάννης θα αναφερθεί σε …ωμές τροφές, άντε και σε κάτι που βγάζει έτοιμο ο Μπάρμπα Στάθης. Αλλιώς, αν χρειάζεσαι και τον Μαμαλάκη παρέα για να είναι βρώσιμα τα …ενισχυτικά, ε, τότε ….το χάσαμε το …κορμί, πατριώτη….

Υ.Γ.2. Επίσης τι στο διαβολο μπορείς να φας που να έχει τη μαγική ικανοτητα να κάνει ...sexy την παραπάνω εικόνα.
Συχωριανοι μου, παρακaλώ σας, μην ...μαγειρεψετε αυτοπροσώπως. Ότι και να λένε οι top, master ή όποιος λογής chef, προσωπικά ...θα επιμένω στην κλασική, "συντηρητική", "παρωχημένη" άποψη, ότι άντρα με ποδιά και φακιόλι, ...sexy, δεν τον λες.
Ακόμα κι αν είσαι ο Χωραφάς ή ο Μαρκουλάκης!
Αν βέβαια και το αντικειμενο του ποθου σας διαθέτει την ίδια μαγειρική κουλαμάρα σαν ελόγου μου, ε, τότε, η ...στηλη προτεινει restaurant. Ή παραλειψτε και εντελώς το ...γευμα, και ε, παρτε καμμια βιταμινουλα.

Στην Abal

Γράφουν, οι δυτικές οι πέννες μας πως στα φωτογραφικά ενσταντανέ της εξέγερσης, δεν ήσουν λέει, μέσα.
Κι έτσι ήρθα εγώ, για να σε βρω.

Ξέρεις, δεν θέλω να σε καταλάβω. Ίσως να μην μπορώ. Άλλωστε εμείς εδώ στην ...Εσπερία, ξορκίσαμε ακόμα και την κουλτούρα της πλουραλιστικής ορθοδοξίας . Αυτοευνουχιστήκαμε και βάλαμε μονοφόρι, ράσο, χιτώνα τσίγκινο, τον άφυλο μανδύα της προτεσταντικής ηθικής. Αν έρθεις πια τουρίστρια στις δικές μας τις ζωές, όπως τουρίστες εισβάλλουμε στη δική σου, θα δεις το βλέμμα του Cromwell χαραγμένο παντού. Στο γυαλί της οθόνης, στο βήμα της Βουλής, στα λόγια των πολιτευτάδων και πάνω από όλα στο χαμένο βλέμμα αυτού του ανύπαρκτου «μέσου πολίτη». Οι Πρίγκιπες και οι Ιππότες , δεν ζουν πια εδώ. Οι Πουριτανοί, τους νίκησαν κατά κράτος

Αν βγάλεις την μαντίλα σου, θα βγάλω και εγώ την δική μου.
Η δικιά μου μαντίλα γράφει με χαριτωμένα, σικάτα, fancy, αχνά γράμματα , «είμαι μια πολιτικά ορθή, δυτική γυναίκα». Του αναπτυγμένου...ξέρεις εσύ. Ναι, Ευρωπαία, καλή μου. Ή τουλάχιστον έχω φορτωθεί και εγώ στις πλάτες μου, τον ...«συλλογικό» και «διακαή» πόθο της ...Ευρωπαίας.

Απόκτηση τυπικών προσόντων, …δεξιότητες, η ζωή κρυμμένη πίσω από αυστηρή φόρμα CV, δουλειά που δεν αρκείται στην επιβίωση, αλλά χορεύει σε μια τρελή κούρσα ανταγωνισμού, ο φόβος της απώλειας να γίνεται δαίμονας, επάγγελμα που καταντάει τυραννικός αυτοσκοπός, σεβασμός στις θρασύδειλες ιεραρχίες.

Ευαγγελικός λόγος πλειοδοσίας «ευαισθησίας» για ότι βάλει ο νους του ανθρώπου. Για το περιβάλλον, για τη νομιμότητα, για τους ηλικιωμένους, για τους άστεγους, για τις ΜΚΟ, για την τέχνη, για τους ΑΜΕΑ, για τα είδη σε εξαφάνιση, για τις Κάννες, για τα παγκάκια, για τα παιδιά, για τα sports, για τη Eurovision, για τα ναρκωτικά. Ανάκατη, χοντρόπετση, καλβινιστική, κάλπικη ευαισθησία. Ευαισθησία, χωρίς βλέμμα και χωρίς άγγιγμα. Ευαισθησία virtual!

Άσε με να ακουμπήσω το μαύρο, γκρι ή καφέ φουστάνι σάκο που φοράς. Αυτό που κρύβει από τα μάτια του πλήθους το κορμί σου. Κορμί ιερό, που αφήνεται στη θέα μόνο όποιου θα σπαράξει πάνω του. Κι εμείς στολή. Η μόδα της κάθε φυλής, επιτάσσει την κατηγοριοποίηση της στολής. Ταγιέρ, μπλουτζιν, φουστάνι, μίνι, χίπικο seventies, ξωβυζο, μπαλαρίνα, δωδεκάποντο, σταράκια, διαλέγεις κατηγορία και φοράς την στολή. Να διακρίνει με μια ματιά το πλήθος το μέσα σου, να κατατάσσεσαι με συνοπτικές διαδικασίες . Κανένα μυστήριο. Η οπτική σου, η άποψη σου, η ελευθερία σου για την ζωή, φούστα-μπλούζα. Ευπειθώς αναφέρω, ανήκω στην ...τάδε φυλή! Η διαφωνία να γίνεται αίρεση, να αποδομείται ως γραφική, να συκοφαντείται με θράσος περισσό. O κυνισμός σημαία ευκαιρίας, να αρμενίζει περήφανα στα κοντάρια της ...τιμής. Η αξία, έννοια επικίνδυνη, για την ...Τάξη. Η Τάξη, αυταξία.

Ο γάμος και ο θάνατος να ...δεξιώνονται. Να μην ξεχωρίζεις πια, τι είναι τι. Η Ζωή και ο Θάνατος, δημόσιες σχέσεις. Η ένωση και ο αποχωρισμός ίδια, κομψά, minimal. Το κλάμα και το γέλιο με μέτρο, minimal. Η νύφη και η χήρα, παγωμένο αδιαφανές χαμόγελο που θα γραψει καλά στην βιντεοταινία και μαύρο γυαλί αντιστοιχα, να μην εκτεθεί το δάκρυ. Η λαγνεία να πουλιέται σε dvd στα περίπτερα. Κανείς να μην σε δει να κλαις. Ο σπαραγμός...ξεπερασμένος. Το μοιρολόι γραφικό, ενοχλητικό, χυδαίο. Το πάθος διαπραγματευομενο, comme il faut, πλαστικό.

Οι αποκλίσεις να λιθοβολούνται χλευαζόμενες, οι τηλεοράσεις , να προσδιορίζουν με ακρίβεια δεύτερου δεκαδικού, το στατιστικό μέτρο της «μέσης ευτυχίας».
Επιτυχία να παριστάνεις την κολώνα, τον στυλοβάτη της αφόρητα ηθικολουγούσας κοινωνίας, που ακκίζεται στο κίβδηλο ειδωλο της ως ακομπλεξάριστη και εναλλακτική.

Τα πάντα, ένα παιχνίδι εξουσίας, εξουσιαστής και εξουσιαζόμενος να χορεύουν ανθρωποφαγικους χορούς, θλιβερά ταγκό ίδια κι απαράλλαχτα με τον χορό του Ζαλόγγου.
Το sex, υγιεινό, μπορεί κάλλιστα να αντικαταστάσει και τη yoga ή τις pilates, αν δεν έχεις χρόνο για γυμναστήριο.
Το χαμόγελο να αναδεικνύει τους κυνόδοντες, έτσι ώστε να μην αφήνει την παραμικρή αμφιβολία στον δίπλα που ...όμως είναι απέναντι, για στην ικανότητα σου, να δαγκώσεις πριν σε δαγκώσουν, να διώξεις πριν σε διώξουν, να τσακίσεις πριν σε τσακίσουν.
Κανόνες και νόρμες, για να αγκαλιάσεις το παιδί σου, κανόνες για να το συνθλίψεις, κανόνες για να το ευνουχίσεις, μπας και ξεφύγει... Κανόνες για να αποκτησει...δεξιοτητες. Τις δεξιοτητες για να αποκτησει τη ...μέση ευτυχία. Ελευθερία με ένα λουρί μηκους το πολύ, 12 μετρων.

Δεν ξέρω τι είναι πίσω από την μαντίλα, το τσαντόρ, τη μπούρκα σου. Δεν ξέρω αν μπορώ να κατανοήσω τη χαρά, τη θλίψη, τον πόνο, την ηδονή, τη λαγνεία, το φόβο, το πέταγμα, το βάραθρο, τους δαίμονες και τους αγγέλους σου.

Και θα σου πω και κάτι κοιτώντας σε, στα μάτια. Δεν ξέρω αν μπορώ να σε ...καταλάβω.
Δεν έχει και έννοια να σε καταλάβω. Έχει έννοια να σε αποδεχτώ.
Έχει έννοια εγώ, που καταδικάζω με λέξεις τον ιμπεριαλισμό, εγώ, να κατεβάσω την μπούκα του κανονιού του δυτικού μου «πάνσοφου», «ανεπτυγμένου», «φιλελευθέρου» κόσμου, από το πρόσωπο σου. Αυτού του δολοφονικού και συνάμα αυτιστικού κανονιού που πυροβολεί ως μη αποδεχόμενο, ότι δεν καταλαβαίνει.
Στον κόσμο μου, η Άννα Καρένινα έγινε πια Κάρεν Μπράντσω. Η Έμμα Μποβαρύ έγινε Χίλαρυ Κλίντον. Κι η Νόρα τακτοποιεί στο κουκλόσπιτο της με περισσή φρόντιδα, συζύγους, γιατρούς και εκβιαστές σαν γκατζετάκια πάνω στον γυαλιστερό γρανιτένιο πάγκο της κουζίνας της. Όσο για την Αντιγόνη, ...νομοθετεί πια παρέα με τον Κρέοντα.


Σ’ αφήνω τώρα. Φόρεσε πάλι την μαντίλα σου. Θα βάλω και εγώ τη δική μου.
Θα φορέσω τη μαντίλα του νέου Πουριτανισμού που σήμερα ονομάζεται μοδατα, political correct.

Υ.Γ. Η ανάρτηση αυτή γράφτηκε... διαβάζοντας το site της ΜΚΟ, International Service for Human Rights (ISHR) την ώρα που ...κουτούλησα στην παραπάνω φωτογραφία, μη αντιστεκόμενη στον ...πειρασμό.

Φοβάσαι; Και εγώ!

Ο Φόβος, ένας μηχανισμός. O Φόβος, μια ασπίδα προστασίας. Ο Φόβος, ένα Δώρο της μάνας Φύσης για Ζωή. O Φόβος, μια προειδοποίηση για τον κίνδυνο, που στηνει καρτερι στη Ζωή. Ο Φόβος συνδεδεμένος άρρηκτα με το ένστικτο της επιβίωσης. Ο Φόβος σύμμαχος.
Ο Φόβος Τύραννος.

Στη διαχείριση του Φόβου επενδύουν όλες οι Εξουσίες.

Σε αυτόν τον Τύραννο που μπορεί να εισχωρήσει, εκεί, που κανένας άλλος ...«ανθρωποφύλακας» δεν έχει την δυνατότητα να παραβιάσει .

Στο μοναδικό Άσυλο. Στο μοναδικό Άβατο. Στο νου.

Η ...φαρμακευτική αγωγή που χρησιμοποιούν οι κάθε λογιώ Εξουσίες, ένα εξαιρετικά εθιστικό και παράλληλα εξαιρετικά παραλυτικό, ναρκωτικό. Το ... «φάρμακο» που συνήθως έχει σαν δραστική ουσία τον Φόβο και σαν έκδοχο την Ενοχή.

Οι Θρησκείες που διαχειρίζονται τον υπαρξιακό Φόβο των ανθρώπων. Τα Ιερατεία που ξορκίζουν .... ενοχές, από το προπατορικό αμάρτημα μέχρι την ψηλάφηση του τύπου των ήλων και με αντάλλαγμα την υπακοή, τάζουν παράδεισους... στην άλλη ζωή.

Οι Άρχοντες που νομοθετούν το κόψιμο του ποδαριού του υποτακτικού, ενοχοποιώντας τον γιατί έχει ...δύο πόδια.

Οι Άρχοντες που εκτελούν με ...δημοκρατικές διαδικασίες σκληρής ολιγαρχίας και ...αφώτιστης, τυραννικής Δεσποτείας, το ολοκαύτωμα, διαχειρίζονται τον Φόβο του, για το μέλλον της ζωής του, των παιδιών του, του τόπου του. Κι αν οικειοθελώς και αγόγγυστα ο υποτακτικός δεν δώσει το ένα, θα χάσει και τα δυό. Την υπακοή του, θα την ανταλλάξει με ...μέλλον, στην άλλη ζωή.

Ο Αρχιερέας να χαϊδεύει το σγουρόμαλλο κεφάλι της Ιφιγένειας και να της ψιθυρίζει στο αυτί μέσα από τα ηχεία των τηλεοπτικών καναλιών, ότι θα σφαγιαστεί για να φυσήξει ούριος άνεμος. Κι αν η Ιφιγένεια δεν προλαβαίνει να μετρήσει τις αμαρτίες της η ίδια, οφείλει να υποστεί την θυσία, ξεπλένοντας τις ανομίες της οικογένειας των ...Ατρειδών.

Οι Προύχοντες που διαχειρίζονται τον Φόβο για τη δουλειά, για το ψωμί, για την αξιοπρέπεια της επιβίωσης. Για την υπακοή σου, θα σου τάξουν την ζωή του βαστάζου, του κουλή. Αν πάλι δεν υπακούσεις, αν δεν φοβηθείς, θα λεν για σένα «Mην του μιλάτε είναι άνεργος, τα χέρια στις τσέπες του, σαν δυο χειροβομβίδες.»

Οι Βιαστές που κακοποιούν, που βασανίζουν, που τρομοκρατούν, το κορμί και το μυαλό του συντρόφου, του παιδιού, του φύσει η θέσει αδύναμου, το ίδιο όπλο της Εξουσίας, τον Φόβο διαχειρίζονται, ζητώντας να ανταλλάξεις την σιωπή, την υπακοή, την ακινησία, με την αναπνοή σου.

Η «ηθική», μαχαίρι κοφτερό στα χέρια του προστάτη και του νταβατζή, να πιέζει προς τα μέσα του μυαλού τις αιχμηρές γωνιές. Η «ηθική» χρηστική, εργαλειακή, ίσα για να συγκαλύψει την ουσία της πολιτικής.

Φόβος, ο Δούρειος Ίππος Της κάθε Εξουσίας.
Με το Φόβο, μπάζουν στην Τροία της ύπαρξης μας, το στράτευμα του εχθρού. Κι αυτός, αφιέρωμα φριχτής καταστροφής, που στα σπλάχνα του έχει τα δόρατα. Κι η Τροία να καταρρέει, να ξεθεμελιώνεται τόσο άναντρα.

Στις μέρες μας, στα μέρη μας, και ...όχι μόνο, ο Φόβος ...συνταγογραφείται με τα καντάρια από τους Συγκλητικούς και τους Βαρβάρους, που έριξαν πάνω από τις σκισμένες τους πορφύρες, την ...ιατρική μπλούζα.
Στις μέρες μας, στα μέρη μας, και όχι μόνο, οι μπράβοι της επικοινωνίας, οι φαρμακοτρίφτες στο γυαλί της ζωής μας, μας τον χαρίζουν απλόχερα.
Στις μέρες μας, στα μέρη μας, και όχι μόνο, οι Προύχοντες αυγαταίνουν το βιος, απειλώντας με το κομποδεμα τους, το ποιο ...κουλή, θα επιλέξουν να ελεήσουν με ένα κομμάτι ψωμί.
Κακοποιοί και Βιαστές, αυτόκλητοι συν-εταίροι της ζωής και του νου μας, ξαμολήθηκαν σαν ύαινες να σπέρνουν φόβο και ενοχή. Να «θεραπεύουν» κατασπαράσσοντας την γνώση, την άποψη, την ελευθερία, την ελπίδα, τη ζωή, τον αγώνα, τη μάχη...

Ο Φόβος, λοιμώδης ασθένεια να απλώνεται και να εξαπλώνεται, σαν πανούκλα στις πλατείες, στους δρόμους, στις δουλειές, στις αγορές, στα σπίτια, στα κρεβάτια μας.

Φοβάσαι; Και εγώ!
Όπως και εσύ, έτσι και εγώ, δεν Φοβάμαι ...Αυτούς.
Το πρόσωπο του Τέρατος να μην συνηθίσω, φοβάμαι.
Την υποταγή και τον εθισμό στο Τέρας, φοβάμαι.
Την αφομοίωση και την ανοχή στο Τέρας, φοβάμαι.
Το να πάψει να με τρομάζει το Τέρας, φοβάμαι
Το να μοιάσω στο Τέρας, φοβάμαι.

Φοβάσαι; Και εγώ!
Κράτα μου το χέρι, και πες μου, ότι το πρόσωπο του Τέρατος τους, δεν θα το ανεχτούμε ποτέ, δεν θα του υποταχθούμε ποτέ, δεν θα πάψει να μας αηδιάζει ποτέ, δεν θα το συνηθίσουμε ποτέ, δεν θα του μοιάσουμε ποτέ.

Η φρίκη ΜΑΣ για το Τέρας ΤΟΥΣ, είναι το όπλο ΜΑΣ. Πάμε να τους φοβίσουμε!

Η ανάρτηση αυτή, γράφτηκε στα πλαίσια της «Ημέρας ενάντια στο Φόβο» Περισσότερα εδώ

Το γονίδιο της αέναης μαλακίας

Η μαλακία- σε γενικές γραμμές- είναι καλό πράγμα. Όπως καλό πράγμα -σε γενικές γραμμές- είναι ότι μπορεί να προσφέρει ηδονή.
Η μαλακία έχει μόνο ένα, αλλά δυστυχώς μεγάλο μειονέκτημα. Δεν ...γεννάει.

Η μαλακία όταν λαμβάνει χώρα σε προσωπικό επίπεδο, δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα και παρά τα αντιθέτως ...θρυλούμενα, η επιστήμη εχει αποφανθεί τελεσίδικα, ότι ο μαλακιζόμενος δεν ...κουφαίνεται.
Όταν όμως η μαλακία τελείται σε κοινωνικό επίπεδο, η επιστήμη ...σηκώνει τα χέρια ψηλά, μιας που ο ...θρύλος επιβεβαιώνεται. Η κοινωνική μαλακία όντως ...κουφαίνει.

Στις μέρες μας οι δύο δυνάμεις των ...αενάως μαλακιζομένων έχουν πιάσει από μια βουνοκορφή ...έκαστος, υποχρεώνοντας μας να γινόμαστε θεατές της αέναης κοινωνικής μαλακίας τους. Κουφοί, ηλίθιοι και ηδονιζόμενοι με αυταρέσκεια και απο ότι ψυχανεμίζομαι χωρίς ...την κορύφωση του τέλους, παλεύουν να ξαναγράψουν ζοφερές σελίδες στην ιστορία της γενετικής.

Οι μεν πατριδολάγνοι μετράνε το γονίδιο της ελληνικής “λεβεντιάς”, με ISO “Mega Alexandros”. Αυτοί ...φιλοσοφούν μετ’ ευτελείας, για το δίκαιο του αίματος, στο οποίο μάλιστα «αίμα» μετρούν την ελληνοφροσύνη. ...σε ποσοστά επί τοις εκατό.

Η αντίπερα βουνοκορφή της αέναης μαλακίας των πατριδοκάπηλων, των «προοδευτικών»-όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται στις μέρες μας οι νεοφιλελεύθεροι- αποκηρύσσουν μεν, μετά βδελυγμίας το γονίδιο της ελληνοφροσύνης», αλλά ταυτόχρονα, ...φιλοκαλώντας μετά μαλακίας, μετρούν το γονίδιο της ελληνικής «λαμογιάς», «διαφθοράς», «κοπριτοσύνης» και «τζάμπα- μαγκιάς», με ISO “GAP & his friends”. Ως «τζάμπα-μαγκιά» εγγράφουν στα κιτάπια τους, την ανυπακοή στο «σφάξε με αγά μου, να αγιάσω»

Στην Κοιλάδα, μεταξύ των δύο εξίσου ηλίθιων και κουφών πλέον, από τη υπερχρήση -σε βαθμό κατάχρησης- της κοινωνικής μαλακίας, σηκώνω τα χέρια ψηλά και γονυπετής εκλιπαρώ... παραφράζοντας τον ...εθνικό βάρδο και φοροφυγά Τόλη...

Αδέλφια μου, μαλάκες, πουλιά, όλοι εσείς που το ...παίζετε μαθές τόσο «διαφορετικοί», είστε τόσο αφόρητα, τόσο ανατριχιαστικά, τόσο αηδιαστικά ...ίδιοι.
Και μιας που η «γενετική» είναι πολύ της μόδας στις μέρες και στα μέρη μας, μήπως αντί για το γονίδιο της «ελληνικής λεβεντιάς» και το γονίδιο της «ελληνικής διαφθοράς», να επικεντρώσετε την ...επιστημονική σας αγωνία, στο γονίδιο της αέναης μαλακίας. Αυτής της μηδέποτε... κορυφούμενης και μηδέποτε...γεννώσης, παρά μόνον τέρατα!

Κεκλεισμένων των θυρών

Ένα σαλόνι. Ένα κλειστό δωμάτιο. Τρεις καναπέδες.
Δεν υπάρχουν παράθυρα. Δεν υπάρχουν καθρέφτες. Δεν υπάρχουν στολίδια. Δεν υπάρχουν λουλούδια. Δεν υπάρχουν βιβλία. Δεν υπάρχει διέξοδος.

Τρεις άνθρωποι. Και οι τρεις …νεκροί. Η Κόλαση. Ένας περίεργος …υπηρέτης- ο βαλές της Κόλασης- τους έχει οδηγήσει εκεί.
Τρία πρόσωπα που αναζητούν να προσδιοριστούν το ένα στα μάτια του άλλου.

Δεν υπάρχει μέλλον. Υπάρχει αμετάκλητο παρελθόν. Υπάρχουν οι πράξεις τους που έχουν ήδη τελεστεί, υπάρχει το …εγκληματικό τους παρελθόν.

Το παρόν κλείνεται ασφυκτικά ανάμεσα σε αντιδικίες, σε διαξιφισμούς, σε ειρωνείες, σε ηθικολογικούς εκβιασμούς. Κάθε μία από τις αλλεπάλληλες προσπάθειες να στήσουν οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας μεταξύ τους, ναυαγεί. Ο ένας γίνεται ο βασανιστής του άλλου.
Η μόνη σχέση που τους απομένει να διαχειριστούν, είναι η σχέση του «δήμιου» με το «θύμα». Ένας φαύλος κύκλος, μια αέναη εναλλαγή, «θυμάτων» και «δημίων». Και έτσι η μόνη συμφωνία που μπορούν, που τους απομένει να συνομολογήσουν είναι μία. Συνοψίζεται στη φράση του φοβισμένου, του τρομαγμένου, του δειλού Garsin, που αποδέχεται και ίσως και να συμφιλιώνεται πια, με το ότι η Κόλαση είναι οι άλλοι.

Σε αυτό το κλειστοφοβικό σκηνικό, νοιώθω ότι ζούμε, ότι ασφυκτιούμε, εδώ και καιρό. Νεκροί. Χωρίς μέλλον. Οδηγημένοι από τον περίεργο…υπηρέτη στη Κόλαση. Ένα κλειστό σαλόνι, χωρίς παράθυρα, χωρίς στολίδια, χωρίς, βιβλία, χωρίς …διέξοδο. Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, σε ένα ρεπερτόριο πολύ συγκεκριμένων ρόλων. Κι η γκάμα των ρόλων να κινείται αυστηρά στην εναλλαγή από δήμιο σε θύμα και από θύμα σε δήμιο. Χωρίς καν δάκρυα.

Χθες οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, έκαναν μηχανοκίνητη πορεία στο κέντρο της πόλης. Πήγαν στο Υπουργείο Υγείας να συμπαρασταθούν στους συγκεντρωμένους απεργούς γιατρούς.
Ήταν άραγε μια ελάχιστη, μια αμελητέα, μια αόρατη θαρρείς στο μάτι χαραμάδα, μια ελάχιστη, μια αδιόρατη ρωγμή στους τοίχους του σαλονιού της …Κόλασης?

Δυο λευκές πετσέτες φαγητού

Θυμάμαι ότι μου έλεγε ότι άνθρωποι ξεχωρίζουν μόνο από το πώς δίνουν. Δεν …ελεούν. Προσφέρουν.
Θυμάμαι παιδί, ότι μου έδινε το ταληρο και με έβαζε να γονατίσω για να το δώσω. Και …θυμάμαι πόσο ντρεπόμουν.

H εκκλησία, η Αγία Τριάδα, μεσοτοιχία με πολυκατοικία.
Αυτές τις παλιές πολυκατοικίες, της Καραμανλικής αντιπαροχής.
Κατεβαίνει τα λίγα σκαλιά της εισόδου κρατημένη στη κουπαστή. Στο άλλο χέρι κρατάει όρθια μια σακούλα πλαστική και άλλη μία κρεμασμένη.
Ακόμα και από τα 10-15 μέτρα, ακόμα και από μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου, ακόμα και στο κακοφωτισμένο πεζοδρόμιο, μπορείς να καταλάβεις ότι κάθε βήμα, κάθε σκαλοπάτι περιέχει μέσα του πόνο, για τα υπέργηρα κόκαλα.

Τα σκαλιά της εκκλησίας δεν έχουν κουπαστή. Στέκεται κάτω από τα σκαλιά. Απευθύνει τον λόγο σε κάθε βιαστικό περαστικό. Ο τρίτος ή ο τέταρτος την κρατάει να ανέβει τα σκαλιά. Η πόρτα της εκκλησίας είναι κλειστή. Στις δυο γωνίες στο απάγκιο υπάρχουν κάτι μεγάλα, τεράστια λες δέματα, τυλιγμένα με κουβέρτες.

Η υπεργηρη κυρία βγάζει μέσα από τη σακούλα δυο λευκές πετσέτες φαγητού, σκύβει εντυπωσιακά πολύ, για την ηλικία της και τις στρώνει πάνω στο μάρμαρο. Τα δέματα ανασηκώνονται…είναι άνθρωποι. Στο χέρι της εμφανίζονται γυάλινα …ποτήρια.
Ο ένας πάει να της πάρει το ταπερ μέσα από τα χέρια. Στον άλλον σκύβει και το ακουμπάει πάνω στην πετσέτα.

Πίσω μου κορνάρουν και ξανακορνάρουν! Τα νεύρα όλων είναι στην τσίτα. Σήμερα απεργεί ότι … κινείται. Η Κηφισίας ένα απέραντο parking αυτοκινήτων, ένα απέραντο parking μοναχικών, εξαντλημένων, κουρασμένων και απηυδισμένων οδηγών, που είναι πανετοιμοι να δαγκώσουν ο ένας την καρωτίδα του άλλου.

Αργώ να βάλω ταχύτητα, είμαι μαγνητισμένη θαρρείς από την σκηνή. Ο κύριος, που έχει παραμείνει πάνω στο πλατύσκαλο της εκκλησίας, κοιτάζει αμήχανα γυρω του. ίσως περιμένει να την ξανακατεβάσει στα σκαλιά.

Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, τα κορναρίσματα γινονται πια λυσασμένα, ξεκινάω.

Στο πρώτο στενό κάνω δεξιά και το γύρο του τετραγώνου. Όταν κατορθώνω να ξαναφτάσω μπροστά στην Αγία Τριάδα, η γιαγιά είναι ακόμα εκεί, ο κύριος είναι ακόμα εκεί, και τα …δέματα, καθισμένα ανακούρκουδα τρώνε, πάνω στις τοποθετημένες στο μάρμαρο πετσέτες.

Μέσα στην σημερινή παραφροσύνη μιας τρελαμένης, πληγωμένης, σακατεμένης πόλης, αν ζούσε Εκείνη, θα έλεγε «Αγια μου Τριάδα, μ’ αξίωσες και σήμερα να δω ομορφιά»

Εγώ πάλι αρκούμαι να πω «Άγιο μποτιλιάρισμα! Μ’ αξιώσες να επιβεβαιώσω για μία ακόμα φορά ότι η Ζωή είναι πολύ Ωραία. Η Ζωή που προσφέρεται και μοιράζεται πάνω σε δύο λευκές πετσέτες φαγητού»

Plan A, plan B, plan C, plan …

Τι σημαίνει ...αραβικός κόσμος;
Τι σημαίνει ...ισλαμικός κόσμος;
Πόσο ίδια, πόσο διαφορετικά;

Τι σημαίνει ...η δημιουργία, η επιβολή, η στήριξη και η υποστήριξη, διεφθαρμένων, τυραννικών κυβερνήσεων;
Τι σημαίνει ...η καταστολή, τα ποτάμια αίματος, που η στοργική με τα ανθρώπινα δικαιώματα Δύση, καταπίνει χρόνια τώρα, αμάσητα, φωτίζοντας ...ότι θέλει να φωτίσει και κλείνοντας στα μαύρα σκοτάδια, ότι ανησυχεί την πολιτική μας ορθότητα;
Τι είναι ο στρατός στα προκεχωρημένα σύνορα της Αυτοκρατορίας; Τι συζητούν σήμερα οι στρατηγοί;
Τι απέμεινε από την «επικινδυνότητα» των Αδελφών Μουσουλμάνων;
Και ότι απέμεινε από το κοφτερό ξυράφι, πόσο ...συνδιαχειριστηκε, πόσο συναίνεσε, -πιο σιωπηλά, πιο φωναχτά, και τι σημασία τελικά έχει- με την Εξουσία;

Τι είναι ο Μπεν Αλή; Τι είναι ο Μουμπαρακ;
Βολικές κούκλες, βολικοί αχυράνθρωποι, που συνυπογράφουν τα πολιτικά και επιχειρηματικά κοντρατα.
Μαριονέτες που μόλις φάνε τα ψωμιά τους μαζί με το ψωμί των άλλων , η διεθνής κοινότητα ...ανησυχεί για την αντικατάσταση τους...
Είναι τόσο ...τραγική η υπόθεση Ελ Μπαραντέι, τόσο γκροτέσκα, τόσο εφιαλτική, που καταντάει αστεία... Εμεις άλλωστε ...ξερουμε. Απο τον Κωσταντινο Καραμανλή...στον Ελ Μπαραντέι.

Το plan B, ένας Δυτικόφερτος αστός, ένα ...Νόμπελ, ένας δημοσιογραφικώς αντιφρονών του καθεστώτος, ένας πολιτικός εξόριστος, ε, χρειαζόταν στο CV του και κάτι σε φυλακή. Εντάξει και ένας κατ’ οίκον περιορισμός, αρκούσε προς ώρας...
Το plan A: η διατήρηση του Μουμπάρακ.
Το plan B: ο ...Νομπελίστας.
Πόσοι άραγε να γνωρίζουν το plan C; Ποιο είναι το plan...
Όχι, δεν φανταζομαι ότι περιλαμβάνει τα πλήθη που συνωστίζονται στις πλατείες... Απλά, το ...plan,αφορά στο πως θα τα διαχειριστεί
Αντιαμερικανικά συνθήματα λένε οι αναλυτές δεν ακούγονται. Μόνο το μαντήλι στο μετωπο, φωνάζει για το μίσος στο αμερικανικό προτεκτοράτο του Ισραήλ

Αναλυτές, ισλαμολογοι, δημοσιογράφοι, επαγγελματίες των ανθρώπινων δικαιωμάτων, επαγγελματίες παρατρεχάμενοι, αναλύουν με τον τρόπο που ξέρουν να αναλύουν, την διάδοχη κατάσταση. Όπως εμείς μπορούμε να την διαχειριστούμε στο μυαλό μας. Ποιος είναι ο ...Ηγέτης; Που είναι ο Ηγέτης;
Ανακυκλώνουν τις ...λύσεις, τις λύσεις, που μπορεί και φτάνει, άλλων η διατεταγμένη υπηρεσία, άλλων η ιστορική γνώση, άλλων η πληροφορία-ουσιαστική ή κατευθυνόμενη- άλλων η ελπιδα(;;;;;) ότι ...όλα φαίνεται να αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν.

Εκεί, εδώ, αλλού και παραδίπλα, υπάρχει ένας τεράστιο πλήθος. Κι είναι το μόνο που έχει την Λύση. Την πραγματική Λύση
Είναι ή δεν είναι, μια από τις κουρμπες της περίεργης φουρκέτας της Ιστορίας?

Όλες οι λύσεις που οι «πολιτικοί» και "στρατηγικοι"αναλυτές επεξεργάζονται, οι λυσεις που οι αναλυτές περιγράφουν, είναι λύσεις φθαρμένες, ανακυκλωμένες, εξαντλημένες. Είναι οι δημοκρατικές λύσεις που βολεύουν το δυτικό μυαλό και το δυτικό συμφέρον μας.
Όλες αυτές οι ...δυνάμεις που συνιστούν λύση, συμμετείχαν ο καθένας στον ρόλο του, ο καθένας στο μερίδιο ευθύνης του, ο καθένας στην «αρμοδιότητα» που του εκχωρήθηκε είτε απ’ ευθείας από τον κάθε ...Ηγεμόνα και τους προϊστάμενους του, είτε από την συγκυρία, είτε από τις ισορροπίες, ισορροπίες ασταθείς, ισορροπίες του τρόμου, στην μέχρι πριν ένα μήνα κατάσταση.

Το «πολιτικό σύστημα» και στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, και σε ότι έρχεται ή ...δεν θα έρθει, είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της Λύσης. Της ...δικής ΤΟΥΣ Λύσης. Της Λύσης που εδώ και τουλάχιστον 6, 7, μπορεί και 10 χρόνια, πλήθη, ανένταχτοι και ενταγμένοι , καθοδηγούμενοι και αδέσποτοι, προβοκάτορες και ήρωες, νοικοκυραίοι και νεολαίοι, «επικίνδυνοι» και «μετριοπαθείς», εξεγερμένοι και γονατισμένοι, επικοινωνούν, μιλούν για αυτήν.
Είτε με τους παλιούς κώδικες επικοινωνίας, είτε με τους καινούργιους.
Με τον παλιό, γνωστό, τρόπο ή με τον μαγικό...αυτό καινούργιο του διαδικτυου.
Κατάλαβαν αργά οι ...ηγέτες και οι προϊστάμενοι τους, ότι ένα από τα όπλα, ένα ισχυρό τανκ, ...είναι η διαχείριση της πληροφορίας. Τώρα που προσπαθούν να την ελέγξουν ίσως και να είναι λίγο αργά... Οι γνωρίζοντες μαρτυρούν ότι οι εξεγέρσεις, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, όπως βολεύει να πιστεύουμε και όσο βολεύονται να μας επικοινωνούν.

Το αν η Ιστορία θα ακούσει το νέο ή σε αυτή τη φάση θα βολευτεί να μπαλώσει το παλιό, αν θα κάνει τη στροφή, ή θα πάρει μια μικρή κλίση, αν οι τεκτονικές πλάκες που μετακινούνται, θα κάνουν τον σεισμό, ή ίσα που θα μετακινηθούν για λίγο οι ισορροπίες...μένει να το δούμε.

Κι όπως κάθε φορά, η Θεά Ιστορία, θα αποφασίσει αν θα χαριστεί στους 200-300-500 ...πόσους μωρε ή στα εκατομμύρια. Άλλωστε πάντα τη ΛΥΣΗ την δημιουργεί αυτος που την χρειαζεται. Όλοι οι άλλοι, φτιαχνουν τις ...λύσεις, που τους βολευουν. Plan A, plan B, plan C, plan...

Υ.Γ. Ευτυχώς σπεύδει να βοηθήσει και το ΔΝΤ. Αξίζει τον κόπο, να ρίξει κάποιος μια ματιά, στο πόσο θαυμαστά αξιολογούσε το ΔΝΤ, την οικονομία της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου, πριν από μόλις λίγους μήνες. Τον Απρίλιο του 2010...