Δεν φοβάμαι τίποτα....

Αυτή η χώρα σε προστατεύει πάντα…διαψεύδοντας πάντα, αυτό που παλευει …να σε πείσει πάντα, να πιστέψεις.

Έχουμε το χειρότερο σύστημα υγείας, με τις μεγαλύτερες δαπάνες ως ποσοστό επι του ΑΕΠ, αλλά από τους καλύτερους δείκτες υγείας. Ισχύει δε η εξής παγκόσμια πρωτοτυπία. Ο Θεράπων Ιατρός, μετά το χειρουργείο σου λέει και το εξής απίθανο... για οποιαδήποτε άλλη χώρα του Κόσμου, εκτός από την Ελλάδα...άντε τώρα πετάξου να βρεις ΜΕΘ ...μόνος σου...Και το φοβερό...βρίσκεις....

Έχουμεμπει σε ύφεση, εμείς το ξέραμε κ. Παπαθανασίου μου, αλλά αν βρείτε...χωρίς μέσον για το τριήμερο του Καρναβαλιού (μόνιμη περίοδος σε αυτόν τον τόπο το Καρναβάλι), δωμάτιο- κοτέτσι στην Άνω Αετοράχη, με τιμή 175 ευρώ το δίκλινο και με πρωινό εκείνη την μαρμελάδα που αναρωτιέσαι αν πρέπει να την αλείφεις στο ψωμί ή να μονώνεις το σιφόνι του νιπτήρα, …να με φτύσετε. Ναι τώρα χρειάζεσαι και μεσάζοντα και …για ιδιωτικές παροχές…
Άλλοι μιλούν για την οικονομία της γνώσης, εμείς για την οικονομία του ...μέσου. Ασε που μην το πούμε και παραέξω συχωριανοί, και καίνε από διδακτορικά μέχρι Νόμπελ...αλλά αυτή η ..."οικονομία" αντέχει και πολύ καλύτερα σε συνθήκες crash από κάτι μαθές που μας κουνιόντουσαν.

Έχουμε το χειρότερο σύστημα ασφάλειας, αλλά οι αστυνομικοί, παλεύουν κατά δεκάδες να μου επικυρώσουν ένα αντίγραφο πιστοποιητικού …γέννησης, γιατί …όχι η ταυτότητα που με τόσο κόπο έβγαλα, συζητώντας διεξοδικά με τον φρουρό, τα οικογενειακά μας…να περάσουν οι ατελειωτες ώρες αναμονής , και που σε λίγο θα πρέπει να ξαναβγάλω, γιατί...όχι, το διαβατήριο που με τόσο κόπο έβγαλα …που μετά απο ορθοστασία 5 ωρών ρωτουσα τον αξιωματικό υπηρεσίας...τι ακριβώς πρέπει να κάνω...για να μου παραχωρηθεί ένα κελί να βγάλω την νυχτα, έτσι ώστε την άλλη μερα να ειμαι πρωτη στην ουρά , και σε λίγο θα κληθώ να ξαναβγάλω άλλο διαβατήριο….δεν αρκούν να πεισουν τις υπηρεσίες της …ελληνικής αυτοκρατοριας ....ότι ΥΠΑΡΧΩ.
Την ώρα που όλα καταρρέουν… ο Θεός της Ελλαδας, αυτός ντε, που το χιούμορ του ειναι πολύ καλύτερο απο αυτό των Monty Pythons, αυτός που είμαστε το αγαπημένο του σήριαλ, θα μας προστατευει πάντα. Γιατί Θεός κι αν είσαι.... τετοιο κελεπούρι...δεν το χάνεις, σου λέω...

Άμα γίνει και καμιά στραβή ...κάπου στο Σύμπαν και είναι κάπου αλλού απασχολημένος, δίνει εντολή στον Άγιο...δεν ξερω συγκεκριμένα σε ποιον, όποιον εφημερεύει, και μας γράφει στο βιδεο. Σου λέει δεν χάνει επεισόδιο. Μερικά δε, τα best off τα εχει μάθει απεξω...

Και μην ελπίζετε συχωριανοί να πέσει η Κυβέρνηση... Ο Ύψιστος τον Τραγάκη...δεν τον χάνει με τίποτα....6-7 την ώρα του απογευματινού καφέ μαζί με ένα κουλουράκι ολικής άλεσης...παίρνει και κάτι από Τραγάκη....
Καλέ έδωσε και εντολή να το ξαναφτιάξουν το καλούπι...45 μάστορες και 80 μαθητάδες φάγανε τα λυσσακά τους....αλλά στάθηκε αδύνατον...

Δεν φοβάμαι τίποτα σου λέω... Αυτή η χώρα...δεν έχει απλώς ...Άγιο...έχει Θεό....

Ο Παλιάτσος κι ο Ληστής

"Ήρθα τρεχάτος μέχρι εδώ"

είπε ο παλιάτσος στο ληστή"

κι αν σου 'χει μείνει μια σταλιά ντροπή

δώσε λιγάκι προσοχή.

Η απόδραση του Παλαιοκώστα ήταν όντως εντυπωσιακή. Ε, και;
Την απόδραση του Παλαιοκώστα περίμενε το Ελληνικό Κράτος για να δείξει την γύμνια του;
Την απόδραση του Παλαιοκώστα περίμενε η Κυβέρνηση για να επιδείξει την ανικανότητα της;
Ας ήταν μόνο ο Παλαιοκώστας το πρόβλημα.
Δεν με σόκαρε η απόδραση Παλαιοκώστα.
Με σοκάρε όμως ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ, η ….προοδευτική αντίληψη όλων αυτών που έχουν πάρει εργολαβία στα κανάλια την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μα γιατί δεν βάλατε κοτετσόσυρμα…πάνω απο τον προαύλιο χώρο, ωρυόταν ο …αριστερός….Οικονομέας; Και αν ήταν μόνο αυτός;
Τι λες ρε μάγκα….και τι είναι οι φυλακές;
Θα μου πεις …όλοι ξέρουμε τι είναι οι φυλακές… καμιά φορά …εκφράζουμε και την ευαισθησία μας, με τον γνωστό Ελληνικό τρόπο, μια μέρα, μια ανάρτηση, ένα ψήφισμα, μια λίστα υπογραφών…και μετά μακάριοι…και τι μας νοιάζει εμάς;
Είναι πιο εύκολο να διαμαρτυρηθείς για το Γκουαντανάμο…. Ε, είναι και μακριά… Είναι πιο εύκολο να διαμαρτυρηθείς για το Ιράκ…ε, είναι και πιο μακριά…Είναι πιο εύκολο να διαμαρτυρηθείς για την Γάζα....ε, είναι και πιο μακριά.

Ο Παλαιοκώστας δεν ανέδειξε την ανικανότητα μιας Κυβέρνησης, αυτήν την ξέρουμε και δεν περιμέναμε τον Παλαιοκώστα να μας δώσει τα δείγματα της ανικανότητας της.
Ο Παλαιοκώστας όμως ανέδειξε ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, αυτό που όλοι ξέρουμε.
Ότι οι φυλακές είναι ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ, χωματερές ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

Δεν με αφορά σαν πολίτη η απόδραση Παλαιοκώστα, ούτως ή άλλως κινδυνεύω πολύ περισσότερο από τα εγκλήματα όλων αυτών των λευκών κολάρων από ότι από τον όποιο Παλαιοκώστα.
Με αφορά όμως ότι σε μια φυλακή που χωράει 680 ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, στο κέντρο της Αθήνας στοιβάζονται 2.500 ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Και σε όλες τις φυλακές στοιβάζονται, κακοποιούνται, εξευτελίζονται, βασανίζονται, εκτελούνται ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Δεν ξέρω αν ο Νόμος επιτρέπει να πυροβολήσει ο φρουρός το ελικόπτερο, δεν έχω την παραμικρή γνώση του Νόμου και της διαδικασίας που πρέπει να ακολουθείται σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά σαν απλός πολίτης φαντάζομαι, ότι το να πυροβολήσεις ένα ελικόπτερο και τους επιβάτες του…όποιοι κι αν είναι, αλλά και να το πυροβολήσεις ένα ελικόπτερο πάνω από κατοικημένο χώρο, είναι ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ.
Δεν ξέρω ούτε πως ορίζεται το τριήμερο που είθισται να δίνεται σαν προθεσμία απολογίας του όποιου κατηγορούμενου, αλλά ξέρω ότι ΔΕΝ είναι δυνατόν η όποια Κυβέρνηση να αποφασίζει, ούτε ποιοι θα παραπεμφθούν, ούτε πως θα δικαστούν, ούτε ποια θα είναι η ποινή τους.
Ο Παλαιοκώστας έγινε λαϊκός ήρωας. Και έχει έρεισμα αυτό, και δεν είναι τυχαίο αυτό.
Και δεν έγινε λαϊκός ήρωας, γιατί προίκισε 5 κοπέλες στο χωριό του, ή έδωσε πέντε δεκάρες στην φτωχή χήρα ή συντήρησε τον μύθο του με όποιον τρόπο.
Έγινε λαϊκός ήρωας γιατί σε μια κοινωνία που χρησιμοποιεί απέραντες δικαιολογίες για να καταστρατηγεί τα πάντα, σε μια κοινωνία που ανέχεται τα πάντα, σε μία κοινωνία αρσενικών και θηλυκών, αυτός μας θύμισε τι σημαίνει να είσαι Άντρας.

Και δεν μας το θύμισε, ούτε γιατί δεν σκότωσε ποτέ, ούτε γιατί απέδρασε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο την παραμονή της απολογία του για την πρώτη του απόδραση, ούτε γιατί είναι ο …Ρομπέν των χωριών των Τρικάλων. Μας το θύμισε γιατί τους Κανόνες του, έμαθε να τους σέβεται.

Μας το θύμισε γιατί ο Υπουργός ...αποφάσισε ότι είναι τόσο λίγος που φταίνε...όλοι οι άλλοι... και όχι αυτός. Και ο Υπουργός δεν είναι σήμερα ο Δενδιας, χθες ο Χατχηγακης και προχθές ο Παπαληγούρας. Ο Υπουργός....είναι Ο Υπουργός. Που οφείλει να τιμήσει τον θεσμικό του ρόλο.

Μας το θύμισε γιατί σήμερα δικάζονται, όπως δικάζονται. οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι που έχουν προϋπηρεσία ενός και δύο ετών και δεν βρέθηκε ένας Προϊστάμενος τους, να πει...μέχρι εδώ. Αυτοί είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας της ντροπής.

Μας το θύμισε γιατί όλοι εμείς που καταγελούμε τους πάντες, αφήνουμε, επιτρέπουμε τα εγκλήματα των φυλακών. Ναι, ακόμα και αν στην φυλακή είναι οι χειρότεροι εγκληματίες. Αυτά θα έπρεπε τον 21ο αιώνα σε μια Ευρωπαϊκή χώρα να είναι λυμένα θέματα. Κανείς δεν έχει ΔΙΚΑΙΩΜΑ ούτε να βασανίσει, ούτε να εξευτελίσει, ούτε να σκοτώσει. Κανείς... Κανέναν.

Τον Παλαιοκώστα τον είδα σε ένα δελτίο ειδήσεων τον περασμένο Αύγουστο, όταν συνελήφθη για την απαγωγή Μυλωνά.
Σε ένα δελτίο που θυμάμαι πολύ καλά, ότι το χάζευα, μιλώντας στο τηλέφωνο, για να κανονίσω την βραδινή έξοδο. Η φωνή της τηλεόρασης χαμηλά, μαϊντανοί να εναλλάσσονται, ο επιχειρηματίας, η κυρία ...επιχειρηματίου, ο Παυλίδης να μας λέει ότι δεν είναι τόσο απατεώνας όσο υποψιαζόμαστε, η επιταγή της κομματικής επιχορήγησης για την Ηλεία, ...άσπρα κολάρα...που απλά φορούσαν ανοιχτά πουκάμισα λόγω καύσωνα, μπλα μπλα μπλα μπλα...
Όλα αυτά που και σαν χροιά φωνής, σαν λέξεις, σαν κινήσεις σώματος, όταν βλέπεις τηλεόραση, όταν δουλεύεις, όταν τρως σε ένα restaurant, όταν τρως σε μία ταβέρνα, όταν πας το παιδί σου σε παρτυ, όταν πίνεις σε ένα barακι.......έχεις πάντα το αίσθημα του déjà vu. Αυτή η ομοιομορφία του...δίκιου...της καταγγελίας ...της γκρίνιας... της μιζέριας...

Και κει προς το τέλος του δελτίου της τηλεόρασης ...προς το τέλος του τηλεφωνήματος μου ...ένα πλάνο.
Κοντός, σκαμμένα χαρακτηριστικά, το βλέμμα αδιάφορο, και εκείνο...εκείνο το μισό χαμόγελο...το πιο γοητευτικό αντρίκειο χαμόγελο που έχω δει ποτέ μου...ίσα να ανασηκώνεται το μισό πάνω χείλος....και να λέει, στα δεκάδες μικρόφωνα που ήταν κολλημένα πάνω του... «τι έγινε ρε παιδιά, παίξαμε και χάσαμε».
Αυτό το πλάνο είναι το μόνο που κρατάω από όλη αυτήν την ιστορία.
Αυτό το παίξαμε και χάσαμε. Ναι συχωριανοί. Είμαστε μία κοινωνία που έπαιξε και έχασε.

Και ένας κακοποιός του κοινού ποινικού δικαίου, μας το είπε κατάμουτρα, μας το έφτυσε κατάμουτρα. Και θεωρώ δείγμα υγείας ότι τον αποθεώσαμε.
Σημαίνει ότι ακόμα ...καταλαβαίνουμε. Σημαίνει ότι ακόμα κάτι υπάρχει που δεν είναι σάπιο σε αυτή την κοινωνία. Και αυτό... εμένα με κάνει να ελπίζω.

Σημαίνει ότι ακόμα μπορούμε να αναγνωρίζουμε το τι σημαίνει αντριλίκι, το τι σημαίνει Άντρας, όπως κι αν αυτός εμφανίζεται. Ληστής;;; Ληστής....

Και μου αρέσει που βγάζουμε το καπέλο στον Ληστή Παλαιοκώστα ....φτύνοντας τον Παλιάτσο...Υπουργό

η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί που τελείωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς

Βρε Αλέκα μου, τι να σου πω...έσκασα...μόνο 99,04% ;;;

Καλέ Αλέκα αυτό το 0,96% ποιοι είναι βρε παιδί μου; Ποιοι διαφώνησαν στις περί σοσιαλισμού, θέσεις σου κοπέλα μου;

Αχ, άμυαλοι οι σύντροφοι Αλέκα μου, μα ντιπ τσίπα δεν έχουν... δεν ντρέπονται....
Υπάρχει βρε ένας, ένας, άνθρωπος για δείγμα στον πλανήτη, που να μην είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι η «συνεπής επαναστατική πορεία στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση ανακόπηκε το 1956 στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ υπό τον Νικήτα Χρουστσόφ, οπότε εγκαινιάστηκε η «δεξιά οπορτουνιστική στροφή», η οποία εμπεδώθηκε επί Λεονίντ Μπρέζνιεφ (1964) για να κορυφωθεί με την «περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (1985) και τη νίκη των «αντεπαναστατικών δυνάμεων».

Αχ, ο Ιωσήφ, θα χαμογέλαει κάτω απο τα μουστάκια του, θα σου χαμογελάει Αλέκα μου, αναπαύτηκε η ψυχούλα του επιτέλους....

Και καλά έκανες Αλέκα μου και δεν άφησες και τα μίσθαρνα όργανα της πλουτοκρατίας, τα ιδιωτικά και κρατικά ΜΜΕ, να εισβάλουν στον ιερό ναό που διεξήχθη η μυσταγωγία του Συνεδρίου σου.
Και βρε Αλέκα μου, εξαιρετικά πρωτότυπη η σκέψη σου για την επικοινωνία. Έστελνες κάτι δίλεπτα στιγμιότυπα από την tv του 902 και υπενθύμιζες κομψά στα πουλημένα ρεμάλια των κρατικών και ιδιωτικών ΜΜΕ, ότι «οφείλει ο σταθμός σας να το προβάλει το Συνέδριο του Κόμματος»

Αχ, καλέ μια φορά το 91 δεν ήταν που αφήσατε τα ΜΜΕ, να μπουν μέσα και παραλίγο να το χάσετε το μαγαζί; Παπαπα... αριστερά Αλέκα μου, αριστερά και δημοκρατικά...
American Bar, θα στο κάνανε οι δημοσιογράφοι το 18ο Συνεδριο του Κόμματος ...Ενω τώρα...τους κρατάς...να...γροθιά...όπως ο Γκόρτσος το νησί....
Ρώτα και εμένα συντρόφισσα που με πιάσανε κάτι δημοκρατικές ευαισθησίες...έτσι βρε παιδί μου ...σαν ίωση να το πω...αλλά Αλέκα μου, σοφή εσύ.... ξέρεις.

Και μου τόλεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου...τις όμορφες να τις ακούς πάντα...είναι καταφερτζουδες...ξέρουν....

Λίγο ζορίστηκες κοπέλα μου, τα έμαθα εγώ με τα ....αδελφά κόμματα. Που να τα βρεις και εσύ βρε Αλέκα.... Αχ, είναι και οι Ούγγροι στην παρανομία, τώρα κάτι Πολωνοί, κάτι Τσέχοι, κάτι Σλοβάκοι...που τα ξεραν και τα πράγματα πρώτο χέρι.... ε, ήρθε κανένας;;;
...Α, από ένας....ε, δεν πειράζει κοπέλα μου, πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα είναι...

Κινέζοι έμαθα ήρθαν κάμποσοι.... Αλλά δεν είναι και για πολλά πολλά αυτοί, άσε μην στραβώσει και κανένας λιμενεργάτης που θα τους έχει τώρα και αφεντικά στον Πειραιά και έχουμε δράματα. Και καραδοκούν συντρόφισσα τα αστικά ΜΜΕ...έχουν φάει τα λυσσακά τους τώρα που η επανάσταση είναι πια έξω από την πόρτα μας.

Τώρα κάτι Βιετνάμ...κάτι Κορεες...ένα φονταν, μια χαιρετουρα....αντε και μια photo de famille, ε, τόσο δρόμο κάνανε οι σύντροφοι και έξω από την πόρτα….Δεν ειναι ώρα για συνειρμούς συντρόφισσα....

Εκείνη η Κούβα...καλέ τι φαντασμαγορικό ήταν αυτό....πόσοι ήρθαν ρε Αλέκα...60-70... στο καρναβάλι του Ρίο καλέ νόμιζαν ότι πάνε οι σύντροφοι;
Αφού σου λέει θα κάνει μήνες να ξεβρωμίσει το Σπίτι του Λαού από την μπόχα του πούρου. Ναι ξέρω...δεν ανοιγετε και τα παράθυρα...οι εχθροί καραδοκούν...

Ασε που ανεβηκε στο βήμα ο Κουβανός ...και έλεγε...και έλεγε...και έλεγε...πάλι καλά που δεν έφτασε τις 8 ώρες...σαν τον Κάστρο.

Α, έπρεπε να το προσέξεις αυτό Αλέκα μου, τα μέλη του Κόμματος ...ε, τώρα και τζόβενα δεν τα λες...δυο να σου αρρωστήσουν και ...χτύπα ξύλο, να πάνε να κάνουν παρέα στον Πατερούλη....μια μονάδα θα πέσει το Κόμμα στις επόμενες δημοσκοπήσεις. Αφού σου λέει η GPO, δεν μετράει τηλεφωνικά τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ, μετράει στο ληξιαρχείο τους θανάτους των συντρόφων ...και βγάζει το ποσοστό του Κόμματος

Αμ, βρε Αλέκα εκείνο το Γαλλικό ΚΚ, αχ, ρεφενέ λέει βάλανε να στείλουν δύο συντρόφους...που οι εποχές του λεβέντη του Μαρσαί...ναι μωρέ εκείνου που το έκανε θερινό το δικό του το μαγαζί...αλλά χαλάλι του...λεβέντης παιδί μου...

Και καλά έκανες Αλέκα, και δεν φώναξες τους Συριζαίους.
Εκείνο το δίδυμο Αλαβάνου-Τσίπρα, ο αιώνιος έφηβος με τον αιώνιο μαθητή αλα μπρατσέτα... αυτοί μωρέ που λέγανε ότι ο κωλοπαιδισμός των κουκουλοφόρων ειναι η εξεγερση των κολασμένων.

Ενώ εσύ...που το περιφρούρησες το Κόμμα, από τα φουσάτα του οχτρού, που το κράτησες καθαρό, άσπιλο και αμόλυντο...κι ας βγήκε και ο Μανώλης Γλέζος...να πει ότι τα λαϊκά Κόμματα οφείλουν να περιφρουρούν τις λαϊκές κινητοποιήσεις και όχι το τομάρι τους....

Τι να του πεις τώρα και του ...Γλέζου πφφφφ ή του Κύρκου (δύο πφφφφ), φταίς εσύ να του θυμήσεις τα αλήστου μνήμης ΚΝΑΤ... Ασε βρε Αλέκα μου, Κυρία εσύ...ετυχώς απάντησε το παλληκάρι ο Μαιλης...για το καλό μας βρε, για το καλό μας...ωσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μας....

Όχι να μου συγχύζεσαι εσύ κοπέλα μου, όχι να μου χαλάς την ζαχαρένια σου...Άκου "για το τομάρι σας"....

Μόνο που βρε Αλέκα μου, να δεν άφησες και τα κανάλια να μπούνε, και δεν σε καμάρωσα...

Άσε που δεν είδα και τον λεβέντη τον Κουτσούμπα...σου εξομολογούμαι συντρόφισσα τον βλέπω και χάνομαι... τέτοιο λεβεντομαλάκα...σπάνια βγάζει η φύση...
Άδικα περιμένει και αυτό το παλληκάρι ε;;;;

Εσύ Αλέκα μου, εσύ να μείνεις. Τα είδαμε και τα καζάντια του Αλέκου με τον Αλέξη... Άσε που αν έβλεπα και τον Κουτσουμπα στο schooligan με το κολητό t-shirt ε….θα έπεφτα στα πατώματα...
Άντε Αλέκα μου... και στο 19ο... και στο 20ο και στο 21ο....γεροί να είμαστε, ο Ιωσήφ να μας φιλάει και πάντα τέτοια...
Grand succès συντρόφισσα....

σπάστα, κι όλα ας γίνουνε ανάστα,και μπαρντόν κι αν μπουμπουνίσει και καμια πιστολια

Και εκεί που ανοίγω τα πισιά (πληθυντικός του pc) να δω συχωριανοί μου, τι ...παίζει στην πλατεία του χωριού μας, απολαμβάνοντας το απογευματινό μου καφεδάκι, άντε να ανοίξω και το δικό μου blog, μπας και ήρθε κανείς επισκέπτης, και ....δεν ανοίγει το ρημάδι.

Βρε αμαν ....βρε ζαμάν.... sos στις μεγάλες δυνάμεις....τίποτα.
Τέλος πάντων ...πάτα εκείνο...πάτα το άλλο.... εμφανίζεται η «Κατερίνα»...αλλά χεχεχε μόνο η δεξιά πλευρά της....
Κοινώς ...από τα μάτι και κάτω...μια χαρά ...από τα ...πονήματα της Κατερίνας....τίποτα.....

Πάει κι αυτή λέω...οι μεγάλες δυνάμεις....μίλησαν για πιθανό χτύπημα κάποιας επαναστατικής σέχτας....εγώ είχα και στην μούρη την μάσκα από αγριοβατόμουρο, αγριοπαπαγια, ήμερα ραδίκια, 4 πόδια ταραντούλας, και 10 αυγά Τουρκίας, ούτε να στεναχωρηθώ δεν έπρεπε. Γιατί τα blogs τζάμπα είναι...αλλά ...οι μάσκες....

Και νασου και mail απο την Cindy “που είναι τα κείμενα σου?????????????????”
Που να ξέρω κοριτσάρα μου που είναι....

Τέλος πάντων πάνω που σκεφτόμουνα την ματαιότητα της διαδικτυακής μου ζωής, την ώρα που το μυαλό μου οργιαστικά επεξεργαζόταν ένα δακρύβρεχτο αντίο, που θα ζήταγα να φιλοξενηθεί στο σπίτι κανενός άλλου συχωριανού, αν έχει μεινει και κανένας που να μην έχω τσακωθεί δηλαδή, ένα ψήφισμα ρε συχωριανοί...για την αδικοχαμένη....τσουπ....νάτη πετιέται....

Εμφανίζεται η «Κατερίνα».....ολόκληρη....

Ε, λέω αφού ο Άγιος ...δεν ξέρω ποιος Άγιος συγκεκριμένα, έκανε το θαύμα του....ας γράψω μια αναρτησούλα για τις κάμερες στα στρατά...
Αλλά ... βλέποντας το σχόλιο της Cindy, άλλαξα γνώμη,.

"Και την τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς...ο Θεός δημιούργησε τη google.

Και την τέταρτη ημέρα κατά τας γραφάς...οι καλικάντζαροί της...δημιούργησαν τα blogs. Κατά την πέμπτη ημέρα...ο Θεός καμάρωσε για τους δούλους του και ζήτησε ένα λάπτοπ με μεγάλη οθόνη και γρήγορη ανάλυση.

Για browser επέλεξε το mozilla που δεν κολλάει και έτσι μπορεί να έχει πολλά παράθυρα ανοιχτά.

Και μονολόγησε..."Κάθε σπίτι ένας τρελός, στης Κατερίνας όλοι".

Και παράγγειλε μηλόπιτα και ξεκίνησε το σερφάρισμα.

Έκτοτε όλα πάνε σκατά στον κόσμο.

Κι αυτός χέστηκε. Δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί και με άλλα. Έδωσε adsl στο λαό και έκανε ασύρματη σύνδεση και στον παράδεισο. Ας μην είμαστε και αχάριστοι.

Υ.Γ. Το σχόλιο το γράφω ως παρόρμηση της στιγμής. Γιατί φαντάζομαι οτι η πρασινομάτα μου είναι χολωμένη και θέλω να γελάσει.

Γιατί και ο Σχολιαστής με αγαπάει και θα γελάσει. Γιατί δεν μπορώ να προβλέψω την αντίδραση του καθενός και επειδή τον τελευταίο καιρό όλοι κάτι έχουν πάθει...και η blogoσφαιρια κυριολεκτικά έχει γίνει ένας χώρος όπου ο ένας βρίζει τον άλλον πατώντας τα πλήκτρα.

Οπότε μην διαβάσω καμιά μαλακία! Το υστερόγραφο...τελείως ασυνάρτητο...αλλά νόημα βγαίνει. "

Cindy μου, η ...πρασινομάτα ...ουδόλως χολοσκάει...
Συνεχίζει να παιζει το ...πιανο της, σπάνια ο επισκέπτης ακουει το τραγούδι, και αυτή ...αμεριμνη για τις μπουνιές, γροθιές, καντήλια και πιστολιες που ακουγονται στο σαλούν της, που και που τρώει και καμια ξωφαλτση.


Και βέβαια βλέποντας και την απαντηση του Σχολιαστή, του πιο παλιου φίλου του μαγαζιου, η αποφαση μου ισχυροποιηθηκε. ..
Ο Σχολιαστής είναι ένα φίλος , που πολλες φορές, στην πλατεία του χωριού μου έριξε κάτι σφαλιαρες, μα κάτι σφαλιαρες ξεγυρισμένες, σαν και αυτές που έτρωγε ο Τζανετάκος απο τον Κωστανταρα. Ασε και που πολλες φορές έκανε και το μαγαζί λαμπογυαλο...Aλλά που αξιζει και πολλά, πάρα πολλά συχωριανοί. Καρατσεκαρισμένο.

«Cindy,

Nα επιβεβαιώσω το υστερόγραφο... ναι, ο Σχολιαστής σε αγαπάει, και ο Σχολιαστής γελάει... αλλά ο Σχολιαστής γελάει μέρες τώρα, που τα ...virus απόκτησαν ανθρώπινη φωνή και από αυτό καί μόνο το γεγονός νομίζουν πιά οτι έγιναν και πραγματικοί ...άνθρωποι και ΑΠΑΙΤΟΥΝ δικαίωμα στη συζήτηση...

Εγώ είπα σε όλους να εγκαταστήσουν το antivirus του Σχολιαστή, αυτό που διέγραφε αυτόματα καθε διαδικτυακή ...κατσαρίδα, από τον αήμνηστο Γιώργο Θαλασση μέχρι και τα σημερινά μαμούνια...

Αλλά, Cindy μου, και το βρισίδι εχει και αυτό την ...αξία του: αναζωογονεί τον οργανισμό, εντείνει την κυκλοφορία του αίματος... δίνει μιά ζωντάνια στην συνηθισμένη διαδικτυακή συζήτηση του "τι ωραία που τα λές"...

Α... και μην ξεχάσω... τι ωραία που τα είπες..."

Α, ρε Σχολιαστή, έχουμε επιβιώσει και από τον Θαλάσση. Θυμάσαι πως με αποκαλούσε πέρσι ο Γιωργος Θαλάσσης; «μονοφθαλμη Ρόζα». Καλη του ώρα και αυτου...Εχουν δει τα μάτια μας Σχολιαστή, εδώ και 1, 5 χρόνο....

Λοιπόν Σχολιαστή, ξέρεις πόσο πολύ σε αγαπάω, αλλά ...πουλάς και η ζωή φίλε μου, εχει απαιτήσεις.

Και κάτι η κριση, και κάτι που η “ la prairie”, έγινε απλησιαστη, και κάτι που θελω να αλλαξω και αυτοκινητο (καλά αυτά φτηναίνουν...)....σκέφτηκα να σε πουλήσω.
Και γαμώτο, είσαι και μεγάλος πειρασμός, ξέρω ότι πιάνεις πολύ καλά λεφτά

Την ιδέα να σου πω την αλήθεια, μου την έδωσε ο Τζιμάκος ο Πανουσης, αυτός ντε που το δικαστήριο του επιδίκασε πρόστιμο 1.000.000 δρχ, περίπου 3000 ευρώ, για κάθε φορά που θα ανέφερε το όνομα του Νταλαρα..

Και ο Τζιμάκος, έκανε οικονομίες...και μάζεψε 3.000.000 δρχ και κάλεσε τα κανάλια και φώναξε τρεις φορές... «Νταλάρας, Νταλάρας, Νταλάρας». Και μετά Κύριος ο Τζιμάκος ...τα έσκασε....
Σιγά που θα σε πουλήσω για τρια χιλιαρικα. 10.000 ευρώ την φορά, τα πιανεις χαλαρά.
Για τον lls πόσα λες να ζητήσω;

Λοιπόν αγαπητέ κ. Δρακοναριε... η τιμή ορίστηκε. Η ...δημοκρατία μου είναι λίγο ακριβούτσικη....αλλά οι παραγγελιες πληρώνονται.
Επιταγές δεν δέχεται το μαζαγί...145% αύξηση στις ακάλυπτες είχαμε τον Γενάρη.... μόνο ....cash παίρνουμε.
Και ...κ. Δρακονάριε....για πελάτες σαν και εσάς την Κατερίνα...τζάμπα...κέρασμα του μαγαζιού....

Ξεχαστηκα συχωριανοί , η μασκα ξεράθηκε..... Καλο Σαβατοβραδο…
«σπάστα,

κι όλα ας γίνουνε ανάστα

και μπαρντόν κι αν μπουμπουνίσει

και καμία τουφεκιά»

Ολόκληρο

Περπατάω γρήγορα με το ένα χέρι στον γιακά της καπαρντίνας, να προστατευτώ…από ότι μπορώ.
Από το έξω κρύο, από το μέσα κρύο, από την κούραση, από την ένταση, από το στρες, από την λύπη…
Η νύχτα έρχεται ακόμα βιαστική, σπρώχνει βίαια την μέρα, έτσι να...από το ένα βήμα σου στο άλλο…νύχτωσε.
Θλιβερές οι τσαλακωμένες ταμπέλες με τις εκπτώσεις στις γυαλιστερές βιτρίνες... 99€, 999€, 999…99€
Όλα παρά …ένα

Και αγοράζεις εκεί ...κερδίζοντας το ...ένα.
Πόσο κόστισε αναρωτιέσαι.....παρά ένα...
Με τρομάζει το ολόκληρο, δεν το αντέχω, νοιώθω άνετα στην τσιγκουνιά της φυλακής μου.

Φοράς παπούτσια στην βρεγμένη άμμο Κατερίνα, φοράς λευκό πουκάμισο προσέχοντας να μην το λερώσεις, φοράς λινά φροντίζοντας σχολαστικά να μην τα τσαλακώσεις, φοράς αδιάβροχη μάσκαρα για να μην μουτζουρώσεις αστραφτερά το πρόσωπο σου.

Κουτσουρεμένο συναίσθημα, ανάπηρη να ξοδέψεις παραπάνω.

Κι ακόμα χειρότερα, αν ξόδεψες παραπάνω να το παραδεχτείς.

Τι μίζερο να μην αφήνεσαι στην υπέροχη περιπέτεια του ξοδέματος, της σπατάλης...

Πρόσωπα …99, παραλυμένα, που αδυνατούν να εκφραστούν, να σπάσουν, να φθαρούν.

Ποτά ....9,99, ποτά μετρημένα με την μεζούρα, κι εσύ πάντα να μετράς στις πόσες μεζούρες μεθάς.

Τυποποιημένη η μέθη σου, η οργή σου, οι εκκρίσεις του έρωτα σου

Βλέμματα ...999, γυάλινα βλέμματα, να αστράφτουν σαν του γερολαδά στην τσιγκουνιά των αισθημάτων, καμιά διαστολή του ματιού, να μην ξοδευτείς, να μην σε καταλάβουν, να μην δώσεις τίποτα παραπάνω από ότι σου ζητούν, κι από ότι έχεις να κερδίσεις.

Και αυτό το …ένα, αυτό ...το περιττό, να χαθεί, στο λευκό τοπίο μιας αφασικής ζωής, χωρίς ίχνος ιδρώτα πάνω στο σιδερωμένο μου πουκάμισο.
Χωρίς καμιά μυρωδιά πάνω στο δέρμα μου....
Να μην μπορούν να με βρουν, μυρίζοντας τα ίχνη μου, οι αγαπημένοι και να μην μπορούν να με αποφύγουν οι εχθροί.
Ασφαλής. Σαν να μην υπήρξα ποτέ.

Κρατώ σφιχτά τον γιακά της καπαρντίνας, να προστατευτώ απο ότι μπορώ...
Από το έξω κρύο, από το μέσα κρύο, από την κούραση, από την ένταση, από το στρες, από την λύπη…
Να προστατευτώ με το 9999...9 μου. Να κρυφτώ από το ένα....

Λυκαβηττού... παλιό στέκι, άλλαξε τώρα πια ....δεν τους ξέρω...δεν με ξέρουν...άγνωστη πια ....
Σπρώχνω την πόρτα.....Μπαίνω για αυτό ... ένα...
Για την αίσθηση ότι αυτό το... ένα.... θα μου δώσει για πόσο αλήθεια ....ίσως δέκα λεπτά ...ίσως και ένα τέταρτο, να ...για δυο τσιγάρα χρόνο, την ψευδαίσθηση του ...ολόκληρου....

Και απόψε, αυτό το σουρουπο, το χρειαζομαι... το ολόκληρο, έστω ακόμα και την ψευδαισθηση του. Ναι, ...έστω και ...για δυο τσιγάρα χρόνο...

Από τις προστατίτιδες.... στους προστατευτισμούς

Ουφφφφφφφ...επιτέλους, ως χώρα ανασάναμε με φοβερή ανακούφιση.
Ο κ. Μανώλης...δεν παραιτήθηκε.
Θα συνεχίσει το έργο του....φορώντας αυτό το περίφημο ....καπελάκι του, που μας απειλεί διαρκώς ως Έθνος, ότι θα το πάρει και θα πάει να καλλιεργεί λάχανα, πεπόνια και άλλα ζαρζαβατικά στο Αργος.
Ανάμεσα στη δεσποινίδα Πετρούλα και στον κ. Μανώλη, είναι προφανές ότι εγώ προτιμώ αναμφίβολα την δεσποινίδα Πετρούλα, η οποία ....τελειώνει κιόλας, ενώ τον κ. Μανώλη τον κόβω να έχει μια φοβερή δυσκολία στο να ....ολοκληρώσει.

Μην βιαζόμαστε όμως συχωριανοί να τον καταδικάσουμε ως κότα, πρόβατο, σάλιαγκα και άλλα πολλά...ο άνθρωπος μπορεί απλά, να πάσχει από προστάτη...που δεν του επιτρέπει να ...τελειώσει και να το φχαριστηθεί....

Τώρα να σας πω την μαύρη αλήθεια ο ...προστάτης του κ. Μανώλη...με αφήνει παγερά αδιάφορη.
Άλλοι είναι οι ...προστάτες που ....χαζεύω σήμερα. Και όχι, αγαπητοί μου, μην πάει το μυαλό σας... στo πονηρό. Ο κ. Μανώλης την ...προστατίτιδα του, ας την συζητήσει με τον ουρολόγο του, τον Πρωθυπουργό του.... και με τον Ελληνικό Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, ...που έδειξε να εχει πολύ μεγάλη εννοια για τα ουρολογικά προβλήματα του κ. Μανώλη... Εγώ πάλι ..καθόλου.
Αλλά ο προστατευτισμός του κ. Προβόπουλου....ε, όσο να πεις....έχει τη σημασία του.
Και δεν είναι μόνο του κ. Προβόπουλου, είναι ...γενικώς.....

Ξεκινάει πιθανότατα από το “Buy American” και την προτροπή που αφορά στον κατασκευαστικό κλάδο εν όψει των μεγάλων έργων υποδομής που προβλέπει το σχέδιο Obama, περνάει στην Γαλλία, που ο Sarko για να στηρίξει την εγχώρια αυτοκινητοβιομηχανία με 7,8 δισ. ευρώ βάζει σαν προϋπόθεση την διατήρηση των μονάδων παραγωγής τους στη Γαλλία, περιοδευει στην Ινδία που απαγόρευσε την εισαγωγή παιχνιδιών κινεζικής προέλευσης, προχωρεί στην Κίνα που επιδοτεί τις εξαγωγές προϊόντων και περιορίζει τον ανταγωνισμό, γρατσουνάει την Βρετανία, με τις πολύ έντονες διαμαρτυρίες των απεργών, που αντιτίθενται στην είσοδο εργατών από την Ιταλία και στην Ισπανία προκειμένου να απασχοληθούν σε διυλιστήρια πετρελαίου, ε, στην Ιταλία στρογγυλοκάθεται αναζωπυρώνοντας τις αναταραχές της κοινωνίας με έντονα κρουσματα ρατσιστικής βίας, μεχρι τον δικό μας Προβόπουλο...που προειδοποιεί τις τράπεζες ότι αυτά τα ...περίφημα, πολυσυζητημένα και μάλλον ...μυθικά 28δις, δεν πρέπει να φύγουν από την χώρα.

Είναι παλιά ιστορία στην Ευρώπη και θα ειναι όσο η Ευρωπιακή πολιτική χαρασεται και στηρίζεται στις εθνικές ισορροπίες του τρόμου...Και βέβαια...ειναι ακόμα νωπές οι ιστορίες, οι υστερίες και τα φοβικά σύνδρομα για τον περίφημο...Πολωνό υδραυλικό....

Προσωπικά ...εγώ ακόμα τον περιμένω... όχι τον Πολωνό...τον όποιον υδραυλικό. Καμία εθνική συνείδηση δεν επιδεικνύω, τώρα που τα ρουμπινέτα (ή ότι στο διαβολο έχει χαλάσει), δεν ανταποκρινονται στις διαταγές μου, χαριζοντας μου την ...πολυτέλεια μιας ανέλπιστης πισίνας στην μέση του σπιτιού, ως νεοαποκτηθέν must... Προφανώς δειγμα του ότι, το κοινωνικό μου prestige, ανεβαίνει ολοταχώς.

Στην Γερμανία βέβαια, η ..γλυκειά Άγκελα αντιδρά. Και απειλεί ευθέως με προσφυγή στην ΠΟΕ. Και αντιδρά όχι βέβαια, γιατί την έπιασε ο ....ιδεολογικός πόνος, αλλά γιατί η Γερμανία για να ζήσει...πρέπει να συνεχίσει να εξάγει. Και για να συνεχίσει να εξάγει....

Είναι όμως ο προστατευτισμός....ο δρόμος για την αντιμετώπιση της κρίσης; Και μάλιστα που; Στην Ευρωπαική Ένωση; Σε αυτήν που το όραμα της ξεφτίζει διαρκώς;
Μήπως πρέπει πια, να απεμπλακούμε από την ...επιλεκτική μνήμη και χρήση της ιστορίας ...ίσως ίσως να θυμηθούμε και εκεινη την παλια, αλλά από ότι φαινεται, όχι και τόσο ξεπερασμένη ρήση του Μιτεράν ότι ο «ο προστατευτισμός είναι ο πατέρας πολεμων»

Και η ερώτηση είναι πάντα η ίδια.

Όταν ο Λύκος δείχνει τα δόντια του, τρέχεις να ...κρυφτείς, χτίζεις άτσαλα μόνος σου το σπιτάκι σου...ως "συνετό" γουρουνάκι, ή του ...ορμάς;
Και ...η Ελλάδα κ. Προβόπουλε μου, έχει έστω και το ελάχιστο περιθώριο...να φτιάξει το αχυρένιο καλυβακι της, να κλείσει σφιχτά τα ματάκια της, και να φαντασιώνεται ότι ο Λύκος...δεν θα την καταπιεί;
Έχει η Ελλάδα την δυνατότητα και το περιθώριο, να κλείσει κι άλλο την οικονομία της ή πρέπει να την ανοίξει όσο περισσότερο μπορεί...
Αμυδρές οι γνώσεις μου περί ζωολογίας, κ. Προβόπουλε, χάνονται στα βάθη των γυμνασιακών μου χρόνων, αλλά είχα την εντύπωση ότι, σε άλλες συνθήκες επιβιώνουν τα ...σπουργίτια, και σε άλλες ...τα λιοντάρια. Αλλά σε αυτήν την ζωή, που όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα, γιατί να μην έχει αλλάξει και η ...ζωολογία;

Αγαπητέ κ. Προβόπουλε θεωρώ τα δείγματα προστατευτισμού σας πολύ πιο επικίνδυνα από τα δείγματα ...προστατίτιδας του κ. Μανώλη. Έστω κι αν αυτή πουλάει...πολύ περισσότερο στα κανάλια, και για να πουλάει στα κανάλια, σημαινει ότι και εμεις την αγοράζουμε....
Και βέβαια ανάμεσα σε προστατιτιδες και ...γιαλαντζί μεν...επικινδυνους δε προστατευτισμούς, αναμφίβολα επιλέγω την εξαιρετικά ζωογόνα και εντυπωσιακή ...ολοκλήρωση της δεσποινίδος Πετρούλας.

Υ.Γ. Αξιόπιστες δημοσιογραφικές πληροφορίες μου, αναφέρουν ότι η επιστολή ...παραίτησης του κ. Μανώλη, προς τον Πρωθυπουργό ..Του, είχε και έντονα ...ποιητικό χαρακτήρα.
....Τελείωνε με τον στίχο του Νιόνιου, απο το γνωστό άσμα «μας βαράνε ντέφια», ως εξής:
Στο δασάκι του Ε.Ο.Τ. η συναυλία
δεν τελειώνει την κατάλληλη στιγμή
κι απ' το χώμα σηκωνόμαστε οι δυο μας
σ' ένα πεύκο ακουμπάς, το μπλου-τζιν ξαναφοράς
στο σκοτάδι κατεβαίνουμε βουβοί
μες στην πιο εφιαλτική κυκλοφορία
και μπροστά στην πόρτα ψάχνεις το κλειδί
... ο ερωτάς μας είναι σαν τη συναυλία
που είν' ανίκανη, που είν' ανίκανη
να τελειώσει και να το φχαριστηθεί
γιατί έχει ένα κόμπο απ' την αρχή

Για την αλληλογραφία πάλι, Προβόπουλου - Τρισέ....δεν έχω την παραμικρή ιδέα...και φοβάμαι ότι ουτε κανα εγώ, δεν διαθέτω την απαραίτητη φαντασία, για να την σκιαγραφήσω. Ίσως βέβαια, ο Τρισέ να απαντησε στον κ. Προβόπουλο με εκείνο το γαλλικό.... «χεσ... η Φατμέ στο Γεννι Τζαμί», κοινώς αν εσείς τα δώσετε, και αν οι τράπεζες τα απορροφήσουν....τα ξανάλεμε ...αγαπητέ μου. Μέχρι τότε...συμφωνήστε επιτέλους ποια θα ειναι ή ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΗ προβλέψη σας σαν χώρα για τον ρυθμό αναπτυξης σας. Όχι, ότι εμεις θα την δεχτούμε, αλλά ρε παιδιά, όχι τίποτα άλλο, αλλά να έχουμε μια βάση διαφωνίας.

Μεγάλη η χάρη σου Άγιε μου, σε σένα αφήνω τις ελπίδες μου...

Πέρσι, ανήμερα στην γιορτή του Αγίου, χιόνιζε. Χιόνιζε πολύ.
Φέτος...ίσως να χιονίσει στα βουνά.... ίσως απλά να κάνει κρύο. Πολύ κρύο...
Κοιτάζω την περσινή μου ανάρτηση. Και φέτος ..πάλι, ξανά, το ίδιο τραγούδι, θέλω να θυμηθώ. Ίσως το πιο μελαγχολικό τραγούδι, το πιο πικρό, το πιο ρεαλιστικό, το πιο ...ανθεκτικό τραγούδι, για την χάρη του....

Και ακριβώς όπως πέρσι, θέλω να το αφιερώσω στις ...Παναγίες, των ...Πατησίων, των ...Παρισίων, ή όπου αλλού.

Και ακριβώς όπως πέρσι, θέλω να ευχηθώ , να γιορτάσουν, να θυμηθούν, να αποθεώσουν, τους έρωτες που ...πέρασαν, τους έρωτες που ...είναι, τους έρωτες που ...θα έρθουν. Και ας ειναι οι ερωτες τόσο θνητοί, κι ας λήγουν ...φτιαχνοντας Παναγίες Πατησίων.

Μεγάλη η χάρη σου Άγιε μας, δώσε μας...

Τη μέρα που γεννήθηκα

με πήρανε τρεις γύφτοι

και στράτα- στράτα μ’ έφεραν εδώ στον Ποδονίφτη

τα σπίτια τότε φτωχικά

Ξεσκέπαστο το ρέμα

το γάλα ήταν όνειρο

και παραμύθι η κρέμα

Μα εμένα μου έδωσε η ζωή

λαχταριστές καμπύλες

που για τους άντρες άνοιγαν

των ουρανών τις πύλες

και μουλεγαν στενάζοντας

καθώς με παίρναν πρέφα

Εσύ κερδίζεις μάνα μου

και Κύπελλο ΟΥΕΦΑ

Απ΄ αριθμούς και γράμματα

δεν σκάμπαζα ούτε λέξη

κι ένα παιδί της γειτονιάς

που ΄χα μαζί του μπλέξει

έπαιζε με τ’ ακορντεόν

σε μια μικρή ορχήστρα

και με το ζόρι μ’ έβαλε

να γίνω τραγουδίστρα.

Βγήκα στο πάλκο μια βραδυά

κι ω θαύμα των θαυμάτων

πάψαν των σκύλων οι φωνές

κι οι τσαχπινιές των γάτων

και μου ‘λέγαν κι οι φίλοι μου

παιδιά του εργοταξίου

Εσύ μασάς την Μοσχολιού και τρως την Αλεξίου

Με τον καιρό βαρέθηκα

τον ακορντεονίστα

τα λόγια του μου

φέρανε και κούραση και νύστα

Έτσι λοιπόν παντρεύτηκα

κάποιο συνταξιούχο

κι είχα σπιτάκι καθαρό

σιδερωμένο ρούχο

Κι έμαθα σα λησμόνησα

του τραγουδιού τα φάλτσα

να κάνω φίνο μουσακά

και μακαρόνια σάλτσα

κι όλοι μου λέγανσε γιορτές,

σε γάμους, σε βαφτίσια

Εσύ θα γίνεις Παναγιά μια μέρα στα Πατήσια

«Η Παναγία των Πατησίων»

Μάνος Χατζιδάκις Πορνογραφία

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Όλοι φαίνεται να ξέρουν...

Όλοι φαίνεται να ξέρουν...
Όλοι φαίνεται να έχουν ...θέση ή ...αντίθεση. Μα αυτή κι αν είναι θέση...
Περιδιαβαίνω blogs, εφημερίδες, συζητήσεις...
Βλέπω αποφασισμένους ανθρώπους, βλέπω ανθρώπους να ξιφουλκούν για το ...σωστό, βλέπω ανθρώπους που γνωρίζουν το ...δίκιο, το ...πρέπον... που λοιδορούν με τόση βεβαιότητα όσους δεν το πράττουν, που αναδεικνύουν με τόση βεβαιότητα αυτούς που το πράττουν, βλέπω δάκρυα, κροκοδείλια και αυθεντικά, βλέπω οργή, βλέπω συγχαρητήρια, βλέπω....
Όλοι φαίνεται να ξέρουν....

Με ενοχλεί ο θυμός, με ενοχλεί η οργή, και δεν με ενοχλούν ...αισθητικά.
Αποδέχομαι την ...αισθητική οποιουδήποτε, ακόμα και όταν δεν είναι στα δικά μου μέτρα. Η ευγένεια και ο σεβασμός, είναι πολύ σχετικά μεγέθη, και πολύ συχνά, όταν είναι άδεια πουκάμισα, είναι και πολύ ανούσια. Κι αν διεκδικώ τον σεβασμό των άλλων είναι, όχι γιατί ...a priori μου τον χρωστάνε, αλλά γιατί τον αξίζω, όταν και αν, τον αξίζω.

Ο Θυμός όμως έχει ...Πατέρα. Και ο Πατέρας του, είναι ο Φόβος.
Κι όσο περισσότερο φοβάσαι, τόσο περισσότερο θυμώνεις, κι όσο περισσότερο θυμώνεις, τόσο περισσότερο οργίζεσαι, κι όσο περισσότερο οργίζεσαι, τόσο περισσότερο κλείνεσαι, περιχαρακώνεσαι στην Θέση... ή στην Αντίθεση...
Απλά αμύνεσαι....

Το έχω κάνει και εγώ πολλές φορές, παρότι ..θεωρητικά υπεραμύνομαι του ... «δεν ξέρω»...του «ίσως»... του «μπορεί»... του «ναι μεν αλλά»...
Και τότε, όταν φαίνεται ...να ξέρω, με ενοχλώ...εξ ίσου...
Μέσα σε έναν κόσμο που λατρεύει τις βεβαιότητες, που τις χειρίζεται και τις διαχειρίζεται, παρασύρομαι συχνά να πιστεύω... όχι, όχι, ότι αυτές υπάρχουν, αυτό έχω πάψει να το πιστεύω εδώ και καιρό, αλλά ότι η ..βεβαιότητα υποδεικνύει ...δύναμη, ότι οι βέβαιοι είναι οι ...δυνατοί.

Συγκλονιστήκαμε όλοι, μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων, από το δράμα των Παλαιστινίων της Γάζας. Και μέσα στον φόβο του άδικου, γρήγορα, θυμώσαμε...και εξ αυτού...συμπεράναμε το καλό...το σωστό ...και το δίκαιο... και φτάσαμε να δικαιώνουμε την Χαμας...

Μόνο που η Χαμας, εξομολογήθηκε πρόσφατα...κορδώθηκε μάλιστα, για την εν ψυχρώ εκτέλεση, 20 (;;;;), ποιος πραγματικά ξέρει ...Παλαιστινίων, που ...κάποιοι επαναστάτες αποφάσισαν ότι ήταν πράκτορες του εχθρού. Mε τις γνωστές, γρηγορες ...επαναστατικές διαδικασίες. Και κάποιους τους σκότωσαν μέσα στα νοσοκομεία που νοσηλεύονταν.
Δεν θυμώνω με την Χαμάς. Μπορώ να καταλάβω, τι συμβαίνει εκεί, και όσο κι αν φαίνεται ακραίο...ακόμα και να το δικαιολογήσω. . Αλλά θυμώνω...ΕΔΩ.
Θυμώνω, με το ότι κανείς δεν συγκινήθηκε. Κανείς δεν ένοιωσε την ανάγκη να κάνει ένα βήμα πίσω από την Θέση του. Να βγει ντόμπρα και να καταδικάσει ευθέως, άγρια, θυμωμένα, οργισμένα, την άλλη όψη του ...ίδιου νομίσματος.
Και οργίζομαι γιατί θυμώνω, και θυμώνω γιατί φοβάμαι. Και φοβάμαι για όλες αυτές τις βεβαιότητες που όλοι νοιώθουν ότι πρέπει να υποστηρίξουν. Και φοβάμαι γιατί, όλοι φαίνεται να ξέρουν...

Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει, να γλυκαίνει, να ανακουφίζεται, όταν είδα τις εικόνες από την πρόσφατη μεγάλη απεργία στην Γαλλία. Με αυτήν που βγάζοντας τον πρώτο γράμμα, από την λέξη απεργία...το μετέτρεψαν σε ...όνειρο. Η γενική απεργία...έγινε το γενικό όνειρο...
Αυτό που εγώ κατάλαβα....και επιτρέπω πια στον εαυτό μου την πολυτέλεια να μην είμαι ποτέ σίγουρη ...για το ότι, αυτό που καταλαβαίνω...είναι το ... «σωστό», είναι «το δεν ξέρω...παλεύω....απεργώ...ονειρεύομαι».
Σε μια εποχή που όλοι φαίνεται να ξέρουν....κάποιοι διαδηλώνουν και δηλώνουν ότι δεν ξέρουν...αλλά αυτό δεν τους στερεί το δικαίωμα να ονειρεύονται... έστω κι αν χάνουν το πολύτιμο- για κάποιους- μεροκάματο τους...

Μαζί τους και εγώ... λάτρης και εραστής του «δεν ξέρω»... του «έκανα λάθος»...του «ίσως»...του «ναι, μεν αλλά»... φοβάμαι τις βεβαιότητες όλων, όσων φαίνεται ...να ξέρουν, και θυμώνω μόνο με εμένα, όταν ...ξέρω.
Άλλωστε...τι χρειάζεται....όλοι φαίνεται να ξέρουν...

Κουβέντα θ'ανοίξουμε τώρα Κατερίνα; Α, παπαπα Αγιε μου...κάνε δουλειά σου

Κουβέντα θ 'ανοίξουμε τώρα

με τι εννοείς και τι εννοώ;

Ξεκίνα παιδί μου προχώρα

η τρελά κι η νύχτα δεν έχουν θεό..

Νύχτα περιδιαβαίνει ο Άγιος και χαζεύει γελώντας ,τις κόκκινες καρδιές που στόλισαν τις βιτρίνες λουλουδαδικων και κοσμηματοπωλείων.

Μύθος …ο απόλυτος Μύθος… Όχι ο Άγιος …αυτός και Μύθος να ήταν, ποια ειμαι εγώ η κοινή θνητή να του βγάλω την γλώσσα; Μύθος η καρδιά….
Με το μόνο όργανο του σώματος που ο έρωτας δεν έχει καμία σχέση, είναι η καρδιά…

Κουβέντα θ 'ανοίξουμε τώρα

με τι ναι καλό και τι ναι κακό;

Ξεκίνα παιδί μου προχώρα

δεν είναι για φόβο και πανικό...

Γιατί άραγε να ταυτίστηκε μαζί της; Υποθέτω για δυο λόγους. Ίσως γιατί ο έρωτας …εφευρέθηκε πριν από τον εγκεφαλικό τομογράφο SPEG και ίσως τότε…να μετριόταν με τους αυξημένους και …δυνατούς χτύπους της καρδιάς.

Ίσως πάλι, πριν να αντιμετωπιστεί από την επιστήμη ως μια …παροδική, βραχυχρόνια εγκεφαλική βλάβη, θεωρούνταν τόσο σημαντικός, είχε τόσο κεντρικό…ρόλο στην ζωή, όσο ... η καρδιά.

Πάντως ο Άγιος… που στολίζεται τις πορφύρες του για να ξανάρθει και εφέτος έχει τόνους βιβλιογραφίας πια στα χέρια του, και …ξέρει.
Και πάνω από όλα ξέρει ότι τα ερευνητικά δεδομένα αποδεικνύουν ότι οι δυο καταστάσεις, ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, όσον αφορά τα τμήματα του εγκεφάλου από τα οποία προέρχονται και …βέβαια ορμονολογικά.

Ο έρωτας έχει τόσα πολλά κοινά σημεία με την ιδεοληψία και τον ψυχαναγκασμό, το θύμα του, ο ασθενής, υποφέρει από έμμονες ιδέες και το πιο χαρακτηριστικό είναι τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης και στις δύο …ασθένειες…. έρωτα και ιδεοληψία
Αν προλάβατε να νοιώσετε ευφορία …πριν την κατάθλιψη…αυτή οφείλεται στο ότι ο ερωτευμένος εγκέφαλος διπλασιάζει την παραγωγή ενός νευροδιαβιβαστή της φαινυλαιθυλαμίνης που μοιάζει τόσο…μα τόσο πολύ χημικά με την αμφεταμίνη.

Το ευχάριστο για όσους …δεν θέλουν να μπλέξουν με τα βάσανα του έρωτα είναι ακριβώς εδώ. Αυτή η τόσο πολύτιμη φαινυλαιθυλαμίνη, αυτή ...που τόσο μοιάζει στην αμφεταμίνη, αυτή που τόσα γίνονται για χάρη της …είναι συστατικό πολλών παραισθησιογόνων αλλά …υπάρχει και στην σοκολάτα.

…Εδώ θα ζοριστούμε λιγάκι… γιατί για να φτάσεις στα επίπεδα …μέθης (καλά βάλτε όποια λέξη θέλετε εσείς …) που δίνει ο έρωτας, τρώγοντας σοκολάτες…θα πρέπει να καταβροχθίσεις γύρω στα 15 κιλά σοκολάτας…και μάλιστα ...πολύ γρηγορα.

Ναι το «χοντρός ή ερωτευμένος»…ε, είναι ένα πολύ σημαντικό ερώτημα…
Προσωπικά, αν και σοκολάτες δεν τρώω καθόλου…ε, θεωρώ την σοκολατοφαγία λιγότερο επώδυνη μέθοδο για αν αυξήσεις τη φαινυλαιθυλαμίνη σου. Αλλά εσείς κάντε ότι θέλετε…μην μου χρεώσετε ότι σας επηρεάζω κιόλας…

Και η σεροτονίνη και η φαινυλαιθυλαμίνη είναι νευροδιαβιβαστές, που μεταφέρουν ερεθίσματα μεταξύ εγκεφαλικών κύτταρων…. Δηλαδή …κολοκύθια... και να την ξεριζώσουμε την πληγωμένη καρδούλα μας… στο κεφαλάκι μας παίζεται όλο το παιχνίδι….

Μετά από πολλά τομογραφικά πειράματα σε εγκεφάλους ερωτευμένων ( βίτσιο και αυτό…πειραματόζωα ερωτευμένων) βρέθηκε ότι είναι ο κερκοφόρος πυρήνας …μια από τις τα πιο πρωτόγονες και εξελικτικά παλαιότερες περιοχές του εγκεφάλου… που ενεργοποιείται …που μας κάνει την φοβερή λαδιά…και ξέρετε γιατί άλλο είναι υπεύθυνος ο μπαμπέσης αυτός ο ρημαδοκερκοφόρος; Για τον τύρανο φόβο… (αλλά εντάξει… αυτό άλλη φορά) αλλά και για το αίσθημα της επιτυχίας και της επιβράβευσης. Ε, και το διάφραγμα…άλλη μια περιοχή βαθιά μέσα στον εγκέφαλο και η κοιλιακή οροφιαία περιοχή, βάζουν και αυτές το χεράκι τους.

Και τα τρία αυτά εγκεφαλικά τμήματα…χρησιμοποιούν τον νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη… έεεελα την έχετε νοιώσει αυτή…είναι αυτή που μεταβιβάζει τα σήματα στη καρδιά και στο κυκλοφοριακό για να αυξάνονται οι σφυγμοί…εκεινο το νταπα ντουπου… εκείνο το ντάκα ντουκου …α, αυτό είναι γνωστό…σιγά που δεν θα συνεννοηθούμε

Αλλά ξέρετε η ντοπαμίνη δεν έχει σχέση μόνο με τον έρωτα… κατακλυζόμαστε από αυτήν και όταν ακούμε εκείνο το μαγικό…το λίγο σπάνιο…το ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!
Η ντοπαμίνη εκκρίνεται και στην επιβράβευση…Τα συμπεράσματα …δικά σας…

Αλλά έλα που η ντοπαμίνη …ως παρενέργεια, ενεργοποιεί την παραγωγή τεστοστερόνης… Σας βλέπω…καταλάβατε ότι τόση ώρα φλυαρώ άσκοπα και στο ζουμί …δεν λέω να φτάσω…
Τα ...της τεστοστερόνης τα ξέρετε, τα έχετε δει , τα θυμάστε, απτά τα αποτελέσματα…τι να λέμε τώρα… είμεθα και σεμνό blog…

Αλλά για αν σας την σπάσω…να μην σας αφήσω στην …μαγεία της τεστοστερόνης σας…θα σας πω επισης ότι τα επινεφρίδια μας, ταυτοχρονα με την τεστοστερόνη εκκρίνουν και νοραδρεναλίνη που …εντείνει την προσοχή, ετοιμάζει το σώμα για μάχη, αυξάνοντας κατά πολύ την τάση των μυών….
Τώρα συχωριανοί…είστε έτοιμοι….
Το χέρι σου δώς μου

και πάμε στου κόσμου

την πιο νευρικιά διαδρομή

εμείς και νεκροί θα αγαπάμε

τα όχι, τα ίσως, τα ναι και τα μη...

Πάντως …έτσι λέμε…μιας και φτάσαμε μεχρι τη τεστοστερόνη…το ενδιάμεσο το παραλείπω για ευνόητους λόγους…φτάνω κατευθείαν στον οργασμό, για να σας θυμίσω τι εκκρίνεται κατά την μικρή διάρκεια του. Η μαγική οξυτοκίνη ή αλλιώς κοινωνικό Viagra. …είναι αυτό που ουσιαστικά …δένει… ενώνει …χαλαρώνει...βάλτε ότι λέξη θυμάστε

Και μετά αρχίζει η αγάπη…Καλά ντε δεν φτάνει να εκκριθεί μόνο μια φορά…
Θέλει κι αυτήν το χρόνο της…θέλει και αυτή… τη ρέγουλα της…

Μην μπερδευόμαστε…για τον έρωτα τα λέγαμε όλα αυτά….η αγάπη…η αγάπη τελείως άλλο πράγμα…
Πάντως για να σας το ξεκαθαρίσω… οι επιστήμονες τονίζουν ότι έρωτας και αγάπη…δεν συνυπάρχουν …βιοχημικώς τουλάχιστον…
Κοινώς τελειώνει το ένα για να αρχίσει το άλλο…εκτός αν τελειώσει το ένα ...και δεν προλάβει να αρχίσει το άλλο…

Ε, …εκεί να δείτε τι γίνεται …βιοχημικώς πάντα…του Κουτρούλη το πανηγύρι, η μάχη του Δράμαλη, τα κανόνια του Ναβαρόνε…αλλά άστο να πάει στο διάβολο αυτό το ενδεχόμενο, μέρες που είναι…έρχεται και ο Άγιος….

Τώρα αν εσείς τα καταφέρετε και τα δυο μαζί, και έρωτα και αγάπη…αν ο Άγιος κάνει το θαύμα του…αν …. με γεια σας και με χαρά σας…

Πάντως ρε συχωριανοί…όπως τα λέει η βιβλιογραφία …και την προσωπική μου άποψη καταθέτω …είπαμε μην επηρεαζόσαστε… η αγάπη δεν λέει…βιβλιογραφικώς. Τον έρωτα…πολύ πιο ζωηρό τον κόβω …ορμονολογικώς πάντα.

Το χέρι σου δώσ μου

και πάμε στου κόσμου

την πιο νευρικιά διαδρομή

εμείς και νεκροί θα αγαπάμε

το θύμα, το θύτη και την αφορμή

Η Γκλόρια έρχεται από την Περδικούλα και έχει hobby την Αστροφυσική...

Ο τίτλος της αναρτησης μου, ...υποσκάπτει συνειδητά το περιεχόμενο της .

Πράγμα που σημαίνει σε απλά Ελληνικά, ότι ξεκινώ να αγγίξω ένα θέμα στο οποίο δεν έχω κατανοήσει ή μπορεί να έχω κατανοήσει στο ελάχιστο ή και απόλυτα λανθασμένα, το μέγεθος, τις παραμέτρους ή και την ουσία, αυτού που συμβαίνει. Και ναι, ξέρω πολύ καλά ότι η ημιμάθεια, ειναι ολέθρια και πολύ συχνά καταστροφικότερη, ευνουχιστικότερη απο την αμάθεια. Αλλά σας επιτρέπω να το χαρακτηρίσετε ως ...θράσος ή ως απόλυτη άγνοια κινδύνου.

Οι γραφές λοιπόν λένε ότι το πραγματικό χρήμα που υπάρχει είναι κοντά στο 5% που χρήματος που κυκλοφορεί. Εγώ καταλαβαίνω, κι όρκο δεν παιρνω για το πόσο σωστά εχω καταλάβει, ότι ...νομίζαμε ότι είχαμε χρήματα, δανειζόμασταν ο ένας απο τον άλλο, το ένα ευρώ το γυρνάγαμε γύρω γύρω και ...θεωρούσαμε ότι ειχαμε 20 ευρώ, δηλαδή από ένα, μισό ή ...ότι ευρώ ...ο καθένας μας.

Τώρα... αυτός που ειχε το ευρώ στο χέρι... το έβαλε στην τσέπη... και οι υπόλοιποι μείναμε άφραγκοι.

Μια λύση είναι να πεθάνουμε από την πείνα και την αφραγκία μέχρι να αποφασίσει, αυτός που εχει το ευρώ στην τσέπη να το ξανακυκλοφορήσει. Και στην Ευρώπη ...μέχρι τώρα αντιλαμβάνομαι ότι αυτή είναι η λύση προκρίνεται χοντρικά.

Αλλά αν... λέω...αν πούμε ότι το παραμύθι με το ένα ευρώ τέλειωσε, και για να ζήσουμε όλοι χρειαζόμαστε ...είκοσι ευρώ, ή έστω ...λιγώτερα....από είκοσι, αλλά πάντως με το ένα ρε παιδια....δεν...

Ναι ξέρω ότι στην οικονομική επιστήμη το τύπωμα χρήματος είναι πολύ κακή πρακτική. Αλλά εντάξει...αν δεν τυπωθούν 20, αν τυπωθούν ...3-5-7, ίσα να ανακουφιστεί η κατάσταση, ίσα να κινηθεί η αγορά, ίσα να μην εκραγεί η χύτρα.

Ούτως ή άλλως τα δεκαενιά ευρώ που κυκλοφορούσαν πλασματικά ήταν, οι οικονομίες με είκοσι ευρώ ζούσαν και πριν, απλώς τα δεκαεννέα ήταν μουσαντένια, ψεύτικα, λογιστικά.

Αν τυπώσουμε λοιπόν λίγα ακόμη πραγματικά, η κρίση δεν θα εξομαλυνθεί, δεν θα στρογυλλέψει;

Ο ασθενής που αιμορραγεί δεν θα πάρει μία ανάσα ζωής;

Προφανώς θα μου πείτε ότι έτσι το χρήμα θα χάσει την αξία του. Αυτός που έχει το ένα ευρώ στην τσέπη, θα ....αγριέψει... όχι ότι τον αδικώ κιόλας. Αυτός δηλαδή μ@λ@κ@ς ήταν, τους ...κανόνες εφάρμοσε και κέρδισε.

Ναι αλλά ακόμα και αυτός, πόσο δεδομένο είναι ότι από μια κρίση που τα κοινωνικά φαινόμενα, οι κοινωνικές εκρήξεις θα ενταθούν, τελικά θα ειναι ο πραγματικά κερδισμένος;

Πάντα εντυπωσιαζόμουνα από τον χαμηλό δείκτη επιχειρηματικότητας στην Αλβανία. Σε μια χώρα που είναι επενδυτικός παράδεισος, γιατί στον διάβολο δεν πήγαιναν οι επενδυτές για άμεσες επενδύσεις;

Και μετά έπεφτε το μάτι μου ...στον δείκτη προστασίας του επενδυτή... και ...καταλάβαινα... αν και εγώ συχωριανοί να σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου, μόνο στον Χόντο ...ε, τελευταίως και στο Sephora, επενδύω. Μόνο στο εμπόριο ελπίδας εναποθέτω τις ...ελπίδες μου και το ανύπαρκτο κομπόδεμα μου.

Η κοινωνική αναταραχή, η κοινωνική οργή, η κοινωνική ένταση, η έλλειψη κοινωνικής συνοχής, η τρομοκρατία που ανθεί πάντα σε αυτές τις συνθήκες, είναι από τα φαινόμενα που οι επενδυτές υπολογίζουν με πολύ μεγάλο συντελεστή βαρύτητας στην απόφαση τους για την όποια επένδυση, έμμεση ή άμεση.

Άρα... ακόμα και αυτός που το ...κέρδισε και το κρατάει στην τσέπη του το ευρώ... για να το ξανακυκλοφορήσει...όταν... και να ξανακερδίσει....στο παιχνίδι... μήπως λέω...μήπως πια οι «κανόνες» , ούτε καν αυτόν δεν τον εξυπηρετούν;

Το έλλειμμα της Ευρωπαϊκής πολιτικής φάνηκε τον τελευταίο καιρό απο χίλιες μεριές. Φάνηκε και με την έλλειψη κοινής εξωτερικής πολιτικής, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το δράμα της Γάζας, φάνηκε με την έλλειψη κοινής αμυντικής πολιτικής, φάνηκε με την μη ύπαρξη κοινής ευρωπαϊκής ενεργειακής πολιτικής όταν η Ρωσία έκοψε την παροχή φυσικού αερίου για να τιμωρήσει την Ουκρανία, αλλά εκει που φάνηκε πολύ περισσότερο ήταν με την οικονομική κρίση.

Το Ευρωπαϊκό όνειρο δείχνει να ξεφτίζει, δείχνει να ξεθωριάζει, και η Ευρώπη ...δεν φαίνεται να έχει λύση.

Ο Μπράουν πετάει το μπαλάκι στον Σαρκοζύ, που φαίνεται να τα καταφέρνει καλύτερα με την Άγκελα, όπως και με όλες τις γυναίκες άλλωστε...Εδώ έριξε στα πατώματα την θεά Καρλα... η Άγκελα θα του ξεφευγε...που όπως και να το πεις ...θεά πάλι δεν την λες...

Βέβαια στην Ελλάδα ουδέποτε συζητήθηκε σοβαρά και ουσιαστικά το θέμα της άλλης Ευρωπιακής Ένωσης σε δημόσιο επίπεδο.

Όσο μας τα «στάζουν» οι Κουτόγραγκοι, όσο καταφέρνουμε να είμαστε ...επιλέξιμα φτωχοί, όσο μπορούμε να συμψηφίσουμε τις δικές μας λαμογιές με τις δικές τους, ...φούρνος μην καπνίσει.

Διότι βέβαια η λαμογιά είναι λοιμώδης ασθένεια, που εξαπλώνεται με τρελούς ρυθμούς ευρωπαικώς, αλλά εμείς έχουμε μια σημαντική και ουσιώδη διαφορά από τους Κουτοφραγκους...είμεθα ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ..λαμογοασθενεις...

Και άμα μας παρακολλήσουν ...τους λέμε και γραφειοκράτες, τους λέμε και συντηρητικούς, τους λέμε και μ@λ@κες.

Και τώρα; Για πολύ καλή μας τύχη, τρέμουν ότι αν μας ξωπετάξουν ως όφειλαν από την ζώνη του ευρω, απο την οποία ουσιαστικά είμαστε έξω (και είναι αφελές να λέμε ότι δεν προβλέπεται από την Συνθήκη), θα είναι ακόμα μεγαλύτερο το πλήγμα στο ευρώ, το τουβλάκι που και αυτό στηριζει την πυραμίδα ειναι επικινδυνο να το τραβήξεις, και κάτι ο Γιουνκερ, κάτι ο Άγιος Τρισε («η Ελλάδα δεν είναι για το ΔΝΤ»), θα κουρνιάσουμε, θα πούμε τα γνωστά μεγαλόστομα, θα καταναλώνουμε εσωτερικά τα εθνικοπερήφανα τσιτάτα, και μάλλον θα την σκαπουλάρουμε κρυμμένοι στα αμπάρια του μεγάλου καραβιού...που μπατάρει επικίνδυνα.

Και συχωριανοί μου, μιας που σήμερα υπερέβην εαυτόν, οικονομολόγος έγινα, expert επί των Ευρωπαϊκών έγινα, σιγά που θα μου γλιτώσει η ναυπηγική.

Φοβάμαι λοιπόν ότι εκεί στα αμπάρια, μάλλον κινδυνεύουμε περισσότερο από όλους τους ...πιο στον αφρό να τους πω; Ή κάνω λάθος;

Ε, με τον ...πληθωρισμό πάντως...τα καταφέραμε....

Μια Σταχτοπούτα στην πλατεία Κλαυθμώνος

Πεντάχρονη ντεμπιτάντ, περιμένοντας την τιμωρία.
Μάτια γουρλωμένα από τον φόβο.

Αυτόν τον φόβο που μυρίζει τόσο άσχημα, που παραλύει το μυαλό και κάνει το αίμα να τρέχει με ταχύτητες F1 στο μικρό σωματάκι. Κι ίσως τίποτα άλλο δεν αισθάνεσαι εκείνη την ώρα που ο χρόνος παγώνει, παρά μόνο την μυρωδιά του φόβου σου.

Με τα γόνατα ματωμένα και τα δάκρυα τυλιγμένα σε αδιαφανείς μεμβράνες, έτοιμες να ξεσκιστούν, εσώκλειστος ο αγώνας ανάμεσα στον κοριτσίστικο λυγμό που ζητάει απεγνωσμένα να βγει, να αναζητήσει την επιείκεια , να γίνει παράκληση, να γίνει «συγνώμη δεν θα το ξανακάνω» και στην βουβή αξιοπρέπεια της ηρωίδας, που κρατάει ορθάνοιχτα τα μάτια, δεν τα αφήνει να ανοιγοκλείσουν και περιμένει να ...περάσει το κακό...
Δίπλα μου ο συμμαθητής, ο ...συνένοχος, δεν ξέρω αν μυρίζει και ο δικός του φόβος, είναι τόσο έντονη η μυρωδιά του δικού μου....

Τα μάτια του στεγνά, γιατί τα δάκρυα, στον κόσμο των σερνικών, θα είναι πάντα μετανάστες, χωρίς χαρτιά, χωρίς ιθαγένεια, χωρίς ταυτότητα, πάντα κυνηγημένοι ξένοι.
«Δεν φταίει η Κατερίνα, εγώ το έκανα. Μόνος μου». Η φωνή σταθερή, ή ίσως έτσι να νόμιζα.

Αυτή ήταν η πρώτη μου εικόνα, το πρώτο μου καδράρισμα στο τι σημαίνει «άντρας». Πεντάχρονη...ντεμπιτάντ...

Πλατεία Κλαυθμώνος. Σήμερα το πρωί.
Βαβούρα, αναστάτωση, 2 βαριεστημένοι αστυνομικοί, που κυνηγάνε μια γυναίκα, κοπελιά στην κίνηση, μεσήλικη στο πρόσωπο, από κάποια Βόρεια πατρίδα.

Κάποια ηλικιωμένη κυρία, φωνάζει «η τσάντα μου». Ο ένας αστυνομικός την φτάνει, την βουτάει από τα μαλλιά, ο άλλος από το μπουφάν, προσπαθεί να ξεφύγει, η πλατεία χαζεύει από μακριά... Η τσάντα, πλαστική, φτηνή, πεταμένη κάτω. Μια σκηνή στην μεγάλη πόλη.

Το επόμενο πλάνο μου, έχει κάποιον που πέφτει πάνω στους αστυνομικούς.
Πατρίδα του; Μάλλον κάποια Νότια Πατρίδα.
Δεν καλοβλέπω, μια μικροσυμπλοκή, αλλά η γυναίκα φεύγει, ξεφεύγει. Ένα καφέ μπουφάν που πάνω του ανεμίζουν ξανθά κακοβαμένα βρώμικα μαλλιά, χάνεται προς την Ευριπίδου. Αυτά τα μαλλιά που κάποια δευτερόλεπτα πριν, ήταν στα χέρια του αστυνομικού.

Ο άνδρας δεν αντιστέκεται. Συλλαμβάνεται.
Η πλατεία, έχει ανάμικτα συναισθήματα, σκόρπιες κουβέντες ανάμεσα σε αναστατωμένους πολίτες, περίεργους συνταξιούχους, βιαστικούς εργαζόμενους, λαχειοπώλες, ένα ζευγαράκι ανασηκωμένο από το παγκάκι που ζέσταινε το χάδι τους.

Αυτή ήταν η σημερινή μου εικόνα, το σημερινό μου καδράρισμα στο τι σημαίνει «άντρας». Όχι πια ...ντεμπιτάντ....

Βιάζομαι, αλλά ανάβω τσιγάρο.
Κάποιες εικόνες, κάποιες στιγμές, κάποια πράγματα, τα απολαμβάνεις μόνο με τσιγάρο.
Και κοίτα να δεις, όταν τα Χρηματιστήρια Αξιών καταρρέουν διεθνώς, κάποια άλλα...διατηρούν την Αξία τους τόσο ψηλά.

Φουάντ, Χόσνι, Χασίντ, όπως κι αν σε λένε, μπορεί να είσαι πολύ μακριά από τον όποιο κόσμο σου, την όποια πατρίδα σου, αλλά υπάρχει και μια πατρίδα, ένας κόσμος, που είσαι επίτιμος, ξεχωριστός πολίτης. Ο κόσμος, η Πατρίδα των Αντρών.

Νατάσσα, Άννα, Βέρα, όπως κι αν σε λένε, άσε με να σε φωνάζω Σταχτοπούτα. Όπου κι αν άφησες το γοβάκι σου, εγώ το κρατάω στα μάτια μου. Καλή σου μέρα Σταχτοπούτα.

Φταίει τώρα ο Σηφαλιός που δεν είναι Λαρισαίος;

Συχωριανοί είμαστε σε φάση ανταλλαγής αιχμαλώτων.
Ο Περιφερειάρχης Κρήτης θα ανταλλαγεί με τους ομήρους Κρητικούς στο λιμάνι του Πειραιά.
Κατά πως τον είδα τον Περιφερειάρχη (από άποψη κιλών)… και 4 ομήρους …όχι στο πολύ νταβραντισμένο βέβαια…όχι στο πολύ Κρητικό…τους έχει. Καλό deal το κόβω.

Διότι τι φταίει ο Σηφαλιός που δεν γεννήθηκε Λαρισαίος;
Άσε που δεν τον άφησαν να εξορθολογίσει και τις καλλιεργείς του, τον έρημο.
Είχανε κανένα πρόβλημα με τα χασισόδεντρα οι άνθρωποι; Και τις εξαγωγές τους κάνανε, και το ΑΕΠ ανεβάζανε, και τις καρατζιπάρες τους είχανε…
Λυσσάξαμε να τα ξεριζώσουν…Τώρα …ας φάμε την ρύπανση των πετρελαιοκίνητων τρακτέρ στη μούρη…

Μα να μην αφήνουν τους ανθρώπους να πάνε με τα τρακτέρ του (πετρελαιοκίνητα παρακαλώ, αυτό είναι το ουσιωδέστερο της υπόθεσης) στο γραφείο του Υπουργού …από τo οποία ειρήσθω εν παρόδω ο Υπουργός την κοπάνησε, για να κάνει την τσάρκα του στην Grand Place.

Παει να συναντήσει …την Τετάρτη, εκείνη καλέ την ναζιάρα που δεν του βγαίνει στο τηλέφωνο…

Τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι θα τους υποδεχτεί ο …αντ’ αυτού… κ. Κοκινούλης. Όχι τουτουνού το τρακτέρ …είναι βενζινοκίνητο.
Την μετάφραση της μεταξύ τους, συζήτησης την έχει αναλάβει προσωπικά ο κ. Αντωναρος.
Την ανταλλαγή ομήρων θα εγγυηθεί η Κυρα Κατερίνα...διότι μάθε τέχνη κι αστηνε.

Ένας Ήλιος ναααααααααααα

Και ανοίγω τα μάτια μου, και ...ωπ κουτουλάω με έναν Ήλιο, μα έναν Ήλιο ...νααααααααααα.
Και ...μεγάλο Αφεντικό ο ήλιος. Μεγάλος ...Αρχηγός ο Ήλιος. Μπρος μαρς μου λέει.... Έξωωωω.
Και εγώ αν κάτι έμαθα, είναι να σέβομαι τους Αρχηγούς και να υποκλίνομαι στις διαταγές τους.
Και έτσι Αρχηγού παρόντος...
Πάω έξω λοιπόν...