Μια ανάρτηση ....που τελικά ...δεν βγήκε

Προσπάθεια πρώτη

Σπανίως σκέφτομαι στα δύσκολα. Ναρκώνομαι με ανοιχτά μάτια, υπερκινητική και σε λήθαργο ταυτόχρονα.

Σπρώχνω τις ...αποφάσεις, σπρώχνω τα ..ζόρικα στο βάθος του μυαλού μου, κι αφήνομαι.

Όταν οι αποφάσεις είναι Αποφάσεις ζωής, μπαλατζάρω με μια ευκολία που με τρομάζει, ανάμεσα στο ....τερατωδώς αδύναμη και στο ....τερατωδώς δυνατή.

Συνήθως αφήνω τις ...Αποφάσεις στις διάφορες Κατερίνες που συμβιώνουν άλλοτε αρμονικά, άλλοτε αδιάφορα, και άλλοτε παλεύοντας μέσα μου, και εγώ αμέριμνη, στοιχηματίζω, κάθε φορά πια θα κερδίσει.
Τις ακούω, υποτάσσομαι στην νικήτρια και ....συνήθως πανηγυρίζω την νίκη της ακόμα κι όταν την πληρώνω πολύ ακριβά.

Αν μετανιώνω;;; Σχεδόν πάντα.... Ε, και;;;
Εγκλωβισμένη στο moto μου.... Είναι πολύ μικρή η ζωή, για να την ξοδέψεις σε σκέψεις.... Ζήσε την.....

Αλλά κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που όλες οι Κατερίνες που μου κάνουνε κουμάντο, πρέπει να κάτσουν μαζί, και είτε δημοκρατικά, είτε αποστασιοποιημένα, είτε παίζοντας ξύλο, είτε ξεσκίζοντας η μια την άλλη και όλες μαζί εμένα, που ευλαβικά τις κουβαλάω χρόνια, από παιδί μέσα μου μέσα μου, να αποφασίσουν...

Γιατί το ένστικτο της επιβίωσης συχωριανοί μου, είναι πολύ ισχυρό για να τις ενώσει όλες μαζί απέναντι στον κοινό εχθρό.

Και κάτσανε οι καλές μου όλες μαζί, άλλη κουλουριασμένη σε στάση εμβρύου στο κρεβάτι, άλλη με τα πόδια σταυρωμένα προσεκτικά και την πλάτη ίσια, άλλη χυμένη στον καναπέ, άλλη καπνίζοντας και οδηγώντας με τον Ασιμο στην τσίτα, άλλη στα γόνατα του Υπέροχου μπαμπά της, άλλη κοιτώντας την Υπέροχη κόρη της να κοιμάται, άλλη πιωμένη με το μυαλό γεμάτο εικόνες φρίκης, και αποφασίσανε.

Και μου είπαν «πήγαινε».
Κι έτσι ...ταξιδεύω, αύριο.....

Προσπάθεια δεύτερη

Το πρώτο μου ταξίδι, αυτό δηλαδή που εγώ θυμάμαι σαν πρώτο, αν και η μαμά μου έχει φωτογραφίες παλαιότερες από το δικό μου συνειδητό, ήταν μαγικό.
Ακόμα ανατριχιάζω στην μνήμη του που με κατακλύζει....
Να κρατάω το χέρι του μπαμπά μου, μέσα στα σύννεφα, και να πιστεύω ότι δεν μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία στην ζωή από το να είσαι μέσα στα σύννεφα και να κρατάς το χέρι του Άντρα που λατρεύεις, του πιο Υπέροχου Άνδρα στον κόσμο - και ο μπαμπάς μου είναι ο πιο Υπέροχος Άνδρας στον κόσμο, και αυτό δεν το διαπραγματεύομαι.
Και το πιθανότερο είναι, πραγματικά να μην υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία, ή τουλάχιστον να μην την ένοιωσα εγώ.....

Έκτοτε, έκανα πολύ περισσότερα ταξίδια από όσα θυμάμαι, και πολύ περισσότερα από όσα ....θέλω να θυμάμαι.
Αύριο, κάνω ένα ακόμα.... Μικρό και τόσο μεγάλο, αλλά ....ταξίδι....

Προσπάθεια Τρίτη

Τα blogs, είναι ένας χώρος διαδραστικής ενημέρωσης, κοινωνικής και διαπροσωπικής επαφής χωρίς συναισθηματικό κόστος...
Δεν θυμάμαι να σας πω ποια Κατερίνα τα έγραφε αυτά.

Μάλλον αυτή με τα σταυρωμένα πόδια και την ίσια πλάτη....

Αλλά όλες μαζί αποφασίσανε, ναι, ακόμα και αυτή με τα σταυρωμένα πόδια και την ίσια πλάτη συγκατένευσε, δειλά, με ένα κούνημα του κεφαλιού, αντί να ψηφίσει θαρρετά σηκώνοντας το χέρι, ότι τα blogs, δεν ήταν κάτι απρόσωπο, ένα ακόμη hobby μέσα στα τόσα πολλά που καταπιάστηκα, ένα ακόμα βιβλίο μέσα στα τόσα που διάβασα, ένα ακόμη καινούργιο κάτι.....

Τα blogs είσαστε εσείς. Εσείς, που ξέρω και δεν ξέρω.
Εσάς που έμαθα, όπως λέει κι ένας φίλος.... «από μέσα προς τα έξω».

Κι ίσως κι αυτό το έξω να μην έχει και τόση σημασία. Τα blogs είμαστε όλοι εμείς.

Δεν έβαλα ποτέ λίστα με blogs που διαβάζω.

Θεώρησα πάντα ότι η ανάγκη να μιλήσει κάποιος, με όποιο τρόπο κι αν το κάνει, είναι τόσο γλυκιά και ταυτόχρονα τόσο ιερή, που όλοι όσοι μιλάτε, σε μένα, σε άλλους, μόνοι σας, ...είσαστε φίλοι.

Όλοι, όσοι κάνετε την χαρά σας, το πάθος σας, το θυμό σας, τον ορθολογισμό σας, την άποψη σας, την πίκρα σας, την έννοια σας, ....λέξεις...που τις είπατε σε μένα, που τις αφήσατε ..εκεί στα blogs σας, να με περιμένουν να τις διαβάσω, που διαβάσατε τις δικές μου, που τις άφησα εκει για να τις διαβάσετε, είσαστε φίλοι.

Κι έτσι, όπως ενημέρωσα τους ανθρώπους μου, τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου, για την ...Απόφαση μου, ένοιωσα ότι πρέπει να το πω και σε σας, τους «από μέσα προς τα έξω ή και όχι ....έξω φίλους μου»

Και σας λέω, συχωριανοί μου, να με περιμένετε, 6 μερούλες θα λείψω.
Και cross your fingers

Από το ΕΚΚΕ στο «ε, ....και»

Όχι ρε συχωριανοί, δεν θέλω πανικούς, σιγά μην βγω στις ρούγες του χωριού να κουτσομπολεύω τον Τσουκάτο...
Καλέ για ποια με έχετε;;;
Ο Τσουκάτος ουδόλως με εντυπωσιάζει....
Ο Τσουκάτος είναι προφανώς ότι ακριβώς φαίνεται, ε και, δεν φαίνεται τώρα, πάντα ....φαινότανε.

Παναγιά μου, το πολιτικό σύστημα περνάει κρίση!!!!!!!!!!

Αγριεύτηκα!!!!!!!!!!

Ο ΓΑΠ σε ρόλο Ηρακλή (ήμαρτον Κύριε!!!!) μας καλεί, σε δεύτερο ενικό παρακαλώ*, άρα και εμένα προσωπικά Πρόεδρε;;;;(δεν ευκαιρώ αυτή την στιγμή, γκρεμίζω, να το κάνουμε το ραντεβού την άλλη βδομάδα), να ανασκουμπωθούμε να καθαρίσουμε την κόπρο του .....ταλαίπωρου του Αυγεία....
3000 βόδια είχε ο Αυγείας και τρόμαξε να βρει άκρη ο Ηρακλής, εμείς 10.000.000, θα την καθαρίσει ο Γιώργος.... Ε, όχι το πιστεύετε τώρα αυτό εσείς ή μόνο εγώ είμαι η κακιά;;;

Ο Βενιζέλος και τα άλλα ζώα της φάρμας, ανασκουμπωθήκανε, και βγάλαν τα φτυάρια, να ....καθαρίσουνε ντε.
Καλέ σου λέει, αυτό το κορμί με ένα άθλημα το συντηρεί ο Βενιζέλος. Το φτυάρισμα.

Είχε ξεκινήσει και κάτι μαθήματα χορού, αλλά ...τσάκισε ο δάσκαλος, από τις πιρουέτες.

Ο Σημιτης, είπε ο άνθρωπος «λυπούμαι», ε, αφου ...λυπούται, τι άλλο να κάνει;;; Αντε να κάνει και ένα ίδρυμα...

Καλά ο Αλαβάνος και Υιός, μεγάλες πιένες το μαγαζί.... Καλέ σου λέει ....ουρές ο κόσμος, ανεβάζουνε και δεύτερη παράσταση....

Η Παπαρήγα (και τι δεν θα έδινα να ήξερα ποιος την ντύνει, ποιος την χτενίζει και όλα τα λεφτά ποιος την ....βάφει, αγοράστε βρε σύντροφοι κανένα κουπόνι, να την πάμε στο Attica, να της πάρουμε δυο φουστες-μπλουζες της γυναίκας), επιτέλους ...δικαιώθηκε.

"Έχουν ωριμότητα οι λαικές συνθήκες για το πέρασμα στον σοσιαλισμό", λέει η Αλέκα. Τα ακους Siemens αυτά;;; ή ποιείς την νήσσα;;

Ασε, που συνεχίζει η Αλέκα, "Τις ιστορικά πρωτοφανείς λαϊκές κατακτήσεις (του σοσιαλισμού ντε!!, εκε'ινου του ..υπαρκτού, που θάφτηκε από το καλοδουλεμένο κορμί του Πουτιν, δεν είναι μονο τα κορμια των Ρωσίδων ...καλοδουλεμένα συχωριανοί, αφήστε τίποτα και για τα δικά μας ...κρυα βράδυα....) δεν μπορείτε να τις δείτε εμπειρικά, με τη σημερινή παρατήρηση, από μια επίσκεψή σας στη Ρωσία, σε κάποια από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης ή από τα στοιχεία που προβάλλουν τα διάφορα ντοκυμαντέρ, ταινίες, οπτικο-ακουστικά υλικά (sic) στις εφημερίδες, στο Διαδίκτυο, στις εκδόσεις κτλ. Ολα αυτά ενορχηστρωμένα διευθύνονται από την αντίπαλη, την αστική ιδεολογία και προπαγάνδα, διανθίζονται από αριστεροφανείς εκφάνσεις για να γίνονται πιο πειστικά».

Και απαντάει η Πανδώρα "Ξέρεις, χρυσό μου, δεν μπορείς να δεις εμπειρικά τον Ιησού, αλλά σε βεβαιώ ότι ζει εκεί επάνω στον Παράδεισο και οδηγεί μια συλλεκτική Φεράρι 195 Inter του 1950, μία από τις 24 που παρήχθησαν!"

Ο Καρατζαφέρης, καλε ο Καρατζαφέρης, έγινε επιτέλους ο ντετέκτιβ Μάρλοου, εξετάζει τις γόπες που πέταξε ο Χριστοφοράκος, το αποτύπωμα απο το κραγιόν της Ντόρας στο ποτήρι, τις τρίχες που έπεσαν από τα μαλλιά του Βουλγαράκη.... Μόνο ο Καρατζαφέρης θα έβρισκε τα μαλλιά του Βουλγαράκη.....

Οι μόνοι ψύχραιμοι, είναι οι αυθεντικοί δεξιοί. Όπως είναι πάντα οι δεξιοί. Σοφοί!!!!!!

Διότι ο Τσουκάτος, που ήτανε και στρατηγός, και ...αντ' αυτού και γάτα, πήρε 420.000€, για ένα ολόκληρο Κόμμα, που ήταν και Κυβέρνηση, για τον εαυτό του, για τους φίλους, κλπ, ενω ο Κυριάκος, απλός βουλευτής Β' Αθήνας πήρε 140.000€ μονο για πάρτη του.

Ρε μαμά, πόσο πρέπει να μεγαλώσω πια για να γίνω και εγώ μια σοφή, ψύχραιμη, δεξιά.... (δίπλα παρατίθεται αυτό που λαχταράω να γίνω αμα μεγαλώσω. Και όχι, δεν θέλω να γίνω Πεγκυ Ζήνα, Κατερίνα Παπακώστα θέλω)

Και εμείς, αχ, εμείς ....τα καλύτερα...


Εμείς αλαφιασμένοι, άναυδοι, σοκαρισμένοι, άσπιλοι και αμόλυντοι, τον κάναμε πρώτη φίρμα τον Τσουκάτο. Τον κάναμε την Πέγκυ Ζήνα της μπουζοκοπολιτικής πίστας, του μιντιακού τσίρκου, που στα σπλάχνα του, ζούμε;;;


Καλοί και αγαθοί συχωριανοί μου, όλοι εμείς που σαπίζουμε στους καναπέδες, βλέποντας σουρεαλιστικές τηλεδίκες με ενόρκους σαύρες, ινδικά χοιρίδια, τυφλοπόντικες και άλλου είδους ζώα , Αλίκες στην χώρα των θαυμάτων, ξαφνικά αλαφιαστήκαμε....

Με το στόμα ορθάνοιχτο.....ε, αει σιχτίρ πια, τόση διαφθορά;;;;;

Καλό το εργάκι, δεν λέω, αλλά τόσα χρόνια παράσταση, ε, βαρέθηκα πια....
Συχωριανοί, να παίξουμε κάτι άλλο, μια ποκίτσα ίσως...Με κούρασε το 31, άσε που καήκαμε όλοι μας....


*Καλά η κάθε ξανθιά, έχει τον image maker της, τον επικοινωνιολόγο της. Αυτόν τον έρημο τον ΓΑΠ, που του αλλάζουνε ρόλο κάθε σαιζόν, πως τον αφήνουμε έτσι ξέμπαρκο;;;
Ένα δοκιμαστικό δεν μπορούνε να του γυρίσουνε πριν την παράσταση....
Αλλού το μάτι, αλλού το χέρι, αλλού η ατάκα, και αλλού ο ψηφοφόρος

"Ένας απο τους δυο μας πρέπει να φύγει...." είπε ο Oscar Wilde στην ...ταπετσαρία του

Η τάξη δεν συγκαταλέγεται στις ....πολυπληθείς αρετές μου.

Μια ζωή πανηγυρτζού, μια ζωή να χαζεύω το χάος που δημιουργούν οι άλλοι και που εγώ επιτείνω με απαράμιλλη τέχνη.

Από παιδί με θυμάμαι να ζητάω, να παρακαλώ, να εκλιπαρώ να με πάνε ...στον κόσμο... στην ...οχλαγωγή, στις ...πλατείες, στα ...πανηγύρια, στις ...λαϊκές, στα ....παζάρια.

Από παιδί με θυμάμαι να κοιτάω να την κοπανήσω από το εξαιρετικά περιποιημένο χέρι της μαμάς μου, να ξεφύγω από το αποτροπιασμένο βλέμμα της, να χαθώ, να γυρίσω, να δω, να ακούσω, να μυρίσω, να ...ζήσω.

Την πρώτη μου φορά στην Ομόνοια, τεσσάρων ετών, χαζεύοντας το ... θαύμα των κυλιόμενων, ...ξέφυγα, και ...χάθηκα.

Και γύρισα όλη την υπέροχη υπόγεια Πολιτεία μου, μαγεμένη από τον ...έξω κόσμο, με ύφος απόλυτης ηδονής και εξωφρενικής σιγουριάς, μέχρι που κάποιος .... ανόητος με ...στολή, όπως ανόητοι είναι όλοι όσοι ...φοράνε στολή...ακόμα κι αν δεν φαίνεται η στολή τους ....δια γυμνού οφθαλμού, με βούτηξε και με επανέφερε στον κόσμο που ...θεωρητικά, σύμφωνα με τις γραφές, ανήκα.

Τιμωρήθηκα παραδειγματικά..... Ξαναείδα την Ομόνοια, 8 χρόνια μετά, αλλά ακόμα ...την λατρεύω.

Η πρώτη μου φυγή. Την ακολούθησαν......πάρα πολλές.

Σας είπα αλλάζω.....χρώμα.... Και όχι μόνο.....

Όπου γυρίσω, όπου κοιτάξω, βλέπω πόδια κρεμασμένα από σκαλωσιές, κεφάλια να βγαίνουν από ζαρντινιέρες, χέρια να μπαίνουν από παράθυρα, κόφτες να κόβουν τοίχους.

Αν κάποιοι θυμάστε αυτό το βιβλιαράκι που μπορούσες να συναρμολογήσεις όποιο κεφάλι, σε όποιο κορμό και να κοτσάρεις και ότι πόδια ήθελες, ε, εγώ το ζω, είναι πια η καθημερινότητα μου.

Από τις 7 το πρωί, το τσίρκο, με τους ακροβάτες, τους θηριοδαμαστές, τους νάνους και τους γίγαντες, ακροβολίζεται στο σπίτι μου με μουσικές από γλώσσες, από εργαλεία, από ραδιόφωνα, στην διαπασών.

Και η καλή σου, το γλεντάω τρελά.

Ξαναζώ την Ομόνοια.

Ξαναφτιάχνω την δική μου Ομόνοια.

Όπως μόνο εγώ ξέρω να φτιάχνω τις δικές μου Πλατείες.

Τις δικές μου Πολιτείες.

Τις δικές μου Αλήθειες.

Κάποτε θεωρούσα ότι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου είναι ότι δεν έγινα ταξιτζής.

Να οδηγώ όλη νύχτα στην πόλη!!!!!!!!!!

Όνειρο ζωής, που ακόμα το πιπιλάω, σαν πανακριβη καραμέλα και που κάθε άλλο παρά το έχω αποκλείσει.

Τώρα κατάλαβα, ότι το μεγαλύτερο μου λάθος είναι ότι δεν έγινα .....μάστορας. Ότι εγώ αυτό το πανηγύρι, θα το ζήσω μόνο για λίγες μέρες και όχι για πάντα......

Αυτό το απίστευτο τουρλουμπουκι, όπου τίποτα δεν είναι στην θέση του, όπου η ...θέση του ...είναι το απόλυτα σχετικό ...μέγεθος, όπου όλα μπορεί να γκρεμιστούν με την ίδια ευκολία που χτίστηκαν, όλα μπορεί να ξαναχτιστούν με την ίδια ευκολία που γκρεμίστηκαν, είμαι εγώ!!!!!!!!

Ο ...κ. Α., που .....υποτίθεται έκανε τα σχέδια των ...κάποιων ....αλλαγών, που υποτίθεται επιβλέπει, που ξεκίνησε με τη γνωστή γιαπικη καλλιτεχνική υπεροψία του, που με το ζόρι τον έσωσε ο μαστρο-Φλωρίν από το εγκεφαλικό, ακόμα το βλέπω να περνάει από το μάτι του, ε, ...ξυστά τώρα, (Κατερίνα μου, σύνελθε, μου λέει ο καινούργιος κολλητός μου, 40 χρονών είναι ο άνθρωπος, μην τον στείλουμε....), από το εσπρεσάκι του, το έχει ρίξει .... στο κανένα ουισκάκι έχουμε, και σύντομα τον βλέπω να μοιράζεται μαζί μας τις ρακές.

Μέσα από αυτό τον απίστευτο χαμό, με νάιλον που ανεμίζουν, με τρύπες που χάσκουν, με πόρτες που εξαφανίστηκαν, με πεδιάδες που απλόχωρα ανοίγονται, με σεντόνια που χορευουν, με χρώματα που περιμένουν ανυπόμονα να απλωθούν, έχοντας απέναντι μου, τους φίλους μου, τους γελαστούς καινούργιους κολλητούς μου, σας γράφω για να μοιραστώ μαζί σας την χαρά μου.

Πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά, ότι δεν θα μου πέσει ...... ο ουρανός στο κεφάλι, ότι δεν θα βρεθώ θαμμένη κάτω από τα μπάζα της αρχιτεκτονικής μου μαεστρίας, με μόνο το κεφάλι μου έξω και από πάνω μου τον .....κ. Α. να μου λέει ουρλιάζοντας-όσο δηλαδή, θα μπορεί να ουρλιάξει κι αυτός ο έρημος από τις ρακές...- «Δεν στο έλεγα εγώ ότι είσαι θεόμουρλη;;;;;; Δεν στο έλεγα εγώ ότι αυτό ....δεν πρέπει να το γκρεμίσουμε;;;;;;»

"Δεν υπάρχει μοιρα που να μην νικιέται με την περιφρόνηση"

Κι αν Albert, ο Σίσυφος αντί για ευτυχισμένος ήταν απλά έξυπνος;;;

«Για να διορθώσω μια φυσική αδιαφορία, τοποθετήθηκα ανάμεσα στην μιζέρια και στον ήλιο. Η μιζέρια με συγκράτησε από το να πιστεύω ότι όλα είναι καλά κάτω από τον ήλιο, και ο ήλιος με δίδαξε ότι η ιστορία δεν είναι το παν»

Οι κλειστές μας , συνήθως είναι η πιο ανοιχτή περίοδος της ζωής μας.

Ναι, πιστέψτε με, μπορεί να ....κλείνομαστε, από τα μικρά, τα εφήμερα, τα διαπραγματεύσιμα, αλλά όταν όλα αυτά καταλάβουν τον χώρο που πραγματικά τους ανήκει, όταν μπουν στις σωστές τους διαστάσεις, όταν συρρικνωθούν, αφήνουν τον χώρο να ανοιχτείς στα μεγάλα.
Τα μεγάλα που καθορίσανε τον καθένα μας, τα μεγάλα που βασανίσανε τον καθένα μας, τα μεγάλα που διάβασε, άκουσε, του μεταφέρθηκαν, τον ζορίσανε, τον στηρίξανε, τον πονέσανε, τον κρατήσανε, τον οριοθετήσανε.

Όσο για μένα, ούτως ή άλλως, πέρασα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου μου, της ζωής μου διαβάζοντας παρά ....δρώντας.

Και ίσως τα κατάφερα πολύ καλύτερα να αισθάνομαι μέσα από τα γράμματα και τις γραμμές παρά όρθια ...με κόντρα τον ήλιο.

Έτσι και τώρα, εδώ και μέρες τον ξαναχορταίνω τον υπέροχο Καμύ μου, γεμίζει τις ώρες και τις μέρες μου, γοητευτικά, ξαναβρισκόμαστε οι δυο μας και τα ξαναλέμε (ευφημισμός, εγώ μόνο ακούω, ρουφάω, εξηγώ, καταλαβαίνω και χάνομαι).

Ο Σίσυφος μου ήταν πάντα συμπαθής και ....κοντινός.

Αυτό το αέναο μαρτύριο, η ματαιότητα, η συνειδητοποίηση της ματαιότητας, η καταδικασμένη από την γέννηση της προσπάθεια.
Ο βράχος που έτσι κι αλλιώς θα ξανακυλήσει πίσω. Αυτός ο ευρηματικός, αυτός ο πολυμήχανος Σίσυφος που αλυσόδεσε τον Άδη, μη επιτρέποντας σε κανέναν να πεθάνει, αυτός που ξεγέλασε την Περσεφόνη, και της πήρε την άδεια να ξαναγυρίσει ...επάνω για τρεις μέρες να θάψει το σώμα του, γιατί δεν άφηνε τον βράχο του ακίνητο;;;

«Κατά τη διάρκεια εκείνης της επιστροφής, όταν ο Σίσυφος σταματά για λίγο τον αγώνα του, είναι η στιγμή που με ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που κοπιάζει έτσι κοντά στις πέτρες είναι ήδη ο ίδιος πέτρα! Τον βλέπω που επιστρέφει κάτω με ένα βαρύ και μετρημένο πια βήμα, πλησιάζοντας προς το βασανιστήριο του που και ο ίδιος δεν εννοεί και δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Εκείνη η ώρα που μοιάζει με ανάπαυλα και ανάσα ενώ επιστρέφει βέβαιος πια για την επανάληψη του βασανιστηρίου του είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μια από εκείνες τις στιγμές, όταν αφήνει τα ύψη και επιστρέφει στην Κοιλάδα των Θεών, είναι ανώτερος από τη μοίρα του. Είναι ισχυρότερος από το βράχο του. Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, αυτό συμβαίνει επειδή ο ήρωάς του γνωρίζει την ματαιότητα της προσπάθειας. Πόσο διαφορετική τροπή θα είχε αυτό το βασανιστήριο αν σε κάθε βήμα και σε κάθε του προσπάθεια τον συντρόφευε η , ελπίδα της επιτυχίας;

Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής του: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκεί η κατάβασή του.

"Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΙΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΝΙΚΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ".

Και ο Camus καταλήγει: "Ο βράχος κυλά ακόμη. Αφήνω λοιπόν το Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά.»



Στις 4 Ιανουαρίου του 1960, ένα αυτοκίνητο που πήγαινε προς το Παρίσι και που οδηγούσε ο γιος του εκδότη Γκαλλιμάρ, πέφτει πάνω σε ένα δέντρο κάπου κοντά στο Μοντερώ.

Ο Αλμπέρ Καμύ, συνεπιβάτης είναι ο μόνος που σκοτώνεται.

Στην τσέπη του βρέθηκε εισιτήριο τραίνου, με την ίδια διαδρομή. Μετά τον θάνατο του εκδίδεται «ο ευτυχισμένος θάνατος», χειρόγραφο που βρέθηκε ημιτελές στο αρχείο του. Ούτως ή άλλως ο Καμύ σχεδίαζε το βιβλίο να μην έχει τέλος.

Ίσως ακόμα να έγραφε άλλα δύο κεφάλαια...

Στάσου μύγδαλα.....

Ο Βόγλης κυνηγάει στην λεωφόρο την ....-αχ πως την λέγανε αυτήν την γκόμενα- φωνάζοντας .... «στάσου μύγδαλα»

Ο Βόγλης γέρασε, μάλλον ωρίμασε γοητευτικά.

Ο Γιώργος Παπανδρέου πάλι δεν θα ...γεράσει ποτέ.

Και έτσι μας κυνηγάει, εμάς την ξανθή γκόμενα (να ρε, Λαός ήταν το όνομα της, το θυμήθηκα) ...φωνάζοντας «σταθείτε μύγδαλα»

Και ...εμείς, δεν έχει πια ...Εμείς, δεν υπάρχει πια ...Εμείς, καθείς και η ...πάρτη του, καθείς και η ....περίπτωση του, όμορφοι, ξανθοί (αλήθεια πως στο διάολο γίναμε ξανθοί σε αυτή την χώρα;;;), ντυμένοι με τον λευκό χιτώνα της αθωότητας με τους μαιάνδρους της αρχαιολαγνείας στο λαιμό, να τρέχουμε ....αθώοι...αλλόφρονες και ...σοκαρισμένοι.

Άστο Γιώργο..... Ακόμα και ο Indiana Jones παντρεύτηκε. Γαμπρός ρε Indy;;;

Συζητώντας.....

- Παρέλαβες ένα Κόμμα, που μετά από διακυβέρνηση 18 ετών πήρε 40%, μετά από το μπαμ του Χρηματιστηρίου κατόρθωσε να πάρει τις εκλογές, ένα Κόμμα που ταυτίστηκε ιστορικά με όλα τα επιτεύγματα της χώρας, και το απαξίωσες

- Παρέλαβα, ένα διεφθαρμένο Κόμμα, με φράξιες, με ομαδούλες, με εξαρτήσεις, με επαγγελματίες διεφθαρμένους, και προσπάθησα να το κάνω ένα Κόμμα ανοιχτό που να εμπνεύσει τους πολίτες

- Σε μένα τα λες αυτά, προσπάθησες να κάνεις ένα προσωπαγές Κόμμα μηχανισμών, που να αναφέρεται σε σένα. Ένα μικρό μίζερο δικό σου Κόμμα.

- Πήρα ένα Κόμμα, που έχανε με 10 μονάδες διαφορά, σε έσωσα από τον εξευτελισμό, κρύφτηκες πίσω από μένα, προσπάθησα να διατηρήσω τις ισορροπίες, φορτώθηκα τις αμαρτίες σου.

- Κατόρθωσες να κάνεις μια άθλια Κυβέρνηση να φαντάζει σαν την μόνη λύση. Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν έμαθε, κανείς δεν κατάλαβε ποτέ, πως θα πορευτείς, ποιες είναι οι πολιτικές θέσεις του Κόμματος, ποια είναι η πορεία.

- Σε στήριξα καθοριστικά στην εκλογή σου, στήριξα τις Κυβερνήσεις σου και εσύ και οι άνθρωποι σου με υπονόμευαν από την πρώτη στιγμή.

- Εσύ υπονόμευες το έργο μου, εσύ με άφησες βορά στα χέρια της Δεξιάς

- Τέλειωσες. Πάρτο απόφαση

- Εσύ δεν θα αρχίσεις ποτέ. Πάρτο απόφαση

Σκέφτηκα πολύ την θέση που θα έπρεπε να πάρω. Και μετά από ...εξαντλητική σκέψη κατέληξα:
-Αει στο διάολο, ρεεεεεεεε!!!!!!!!!


Υ.Γ. Α, ρε Άσιμε, σταθερή αξία μου, εσύ που ακόμα με συντροφεύεις τόσο στοργικά, τόσο μαγικά

« Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας, στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή

Συνηθισμένοι καθένας στο ρόλο του, κι η φαντασία μας έχει χαθεί.

Την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ»

η Κατερίνα

Ξεχνάω πάντα τα …σημαντικά.

Θυμάμαι, δεν ξεχνώ ποτέ
Όσα δεν μου ζητούν να τους το αποδείξω

Σήμερα ξύπνησα από τον πρωινό μου λήθαργο, με ήχους περίεργους, με θορύβους μεταλλικούς, με γλώσσες άγνωστες. Σήμερα, ξεκινάει το βάψιμο του σπιτιού μου.

Κι αυτός ο πρωινός καφές, που κρατάει …πολύ, που είναι η επαφή μου με ότι μου επιφυλάσσει η μέρα, με ότι απόμεινε από χτες, σήμερα θορυβώδης.

Σκαλωσιές, φωνές, κουβέντες, μια συνεννόηση που δεν έχει αντικείμενο.

Μέσα σε αυτούς τους άγνωστους περαστικούς, που θα δώσουνε το χρώμα στους τοίχους, της φωλιάς φυλακής μου, κάπου κάτω από μια ροδιά που χρόνια τώρα αντιστέκεται στις κακουχίες, μια ροδιά που πολύ αγαπάω, που κατέβηκα να προστατέψω, μια μικρή.
Ένα μικρό κοριτσάκι, άχαρο, καθισμένο ανακούρκουδα, προσπαθεί να μην πιάσει χώρο. Προσπαθεί να γίνει ένα με το δέντρο, ένα με την ροδιά μου...
Καθισμένη κάτω, στο χώμα, με ένα καπελάκι jockey, που καλύπτει όλο της το πρόσωπο, κοιτάει.

Πάω να της μιλήσω και τραβιέται. Πάω να την ακουμπήσω και μαζεύεται.
Την τρομάζω.
Από το πουθενά ξεφυτρώνει ένας γίγαντας και μου λέει «παιδί μου, δικιά μου».
Δικιά του…

Απευθύνομαι στον …αρχηγό της θορυβώδους αποστολής που μου εξηγεί βαριεστημένα - είναι προφανές ότι το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, «είναι πολύ καλός στην δουλειά του, φέρνει την κόρη του μαζί του πάντα, η μικρή δεν ενοχλεί, δεν μιλάει ποτέ, μόνο κάθεται και βλέπει, δεν πρέπει να έχει μητέρα. Άστην…»
-πες του να την πάρω μέσα, να κάτσει στο σπίτι
-όχι δεν την αφήνει ποτέ από τα μάτια του
-πες του ότι μόνο έτσι θα μείνει εδώ, δεν θα κάτσει το παιδί 10 μέρες στον κήπο.

Εκβιαστικά, παίρνω την μικρή στο σπίτι.

Κάθεται σε μια καρέκλα, δεν μιλάει, δεν με κοιτάει, γυρίζει το βλέμμα της.

Φοβάται;;; Όχι, δεν φοβάται. Δεν φοβάται πια. Δεν φοβάται τίποτα.

Κινούμαι να συναντήσω το βλέμμα της.
Όταν μπαίνω στο οπτικό της πεδίο, γυρίζει αλλού τα μάτια της.
Της χαμογελάω. Αποστρέφει το βλέμμα της.

Την αφήνω, εκεί μόνη της, και όταν ξαναγυρνάω δεν έχει κουνηθεί.

Της φέρνω να ζωγραφίσει. Δεν ακουμπάει τίποτα. Εκεί, σιωπηλή, ακίνητη.
Της μιλάω, της κάνω καραγκιοζιλίκια, πάω να την αγγίξω. Τραβιέται.
Ίσια, στητή, με το βλέμμα να μην συναντάει ποτέ το δικό μου.
Την αφήνω στην ησυχία της.

Μια ώρα μετά, της ξαναμιλάω. Σιωπή. Και ήρεμη αποστροφή.
Τα μάτια της …. δεν με αφήνει να τα συναντήσω. Ακίνητη.

Στο σωρό με τις αδιάβαστες Κυριακάτικες, αναλύσεις, σχόλια, φωνές και ψίθυροι.
Σημίτη, Γιώργο, ΣΚΑΣΤΕ!!!!!!!!!!!!

Ο υπολογιστής κλειστός, δε θέλω παρέα, δεν θέλω απόψεις, δεν θέλω κουβέντες.

Απολαμβάνω την σιωπή, το τσιγάρο, τον μεταλλικό θόρυβο από τις σκαλωσιές που στήνονται, τις λέξεις που δεν με αφορούν, το αόμματο βλέμμα της μικρής, τον «καθρέφτη» του Δεληβοριά στο cd.
Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη

που μ'εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω

Κάθομαι απέναντι της και κλείνω τα μάτια.
Με ηρεμεί αυτή η ακινησία. Αυτή η ακινησία, του τίποτα.
Να αδειάσει το μυαλό μου.
Να γίνω σαν και αυτήν.
Να μην σκεφτώ τίποτα, να μην φοβάμαι τίποτα, να περιμένω.

Τι;;; Ότι περιμένει κι αυτή. Τον μπαμπά της. Αυτόν που είναι …. «δικιά του», να την πάρει.

Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου

πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου

Λεπτά, ώρες, χρόνος πολύς.

Η καθεμιά μας κοιτάει κάπου, χωρίς να βλέπει τίποτα....
Κάποια στιγμή εκεί που το βλέμμα της αλλάζει φορά, τα μάτια μας συναντιώνται. Και ναι, διακρίνω κάτι ....πράσινο. Ένα ....περίεργο πράσινο.

Χαμογελάω. Καταλαβαίνω.

Απλώνω το χέρι χωρίς να την αγγίξω.

Απλώνει κι αυτή το δικό της. Η πρώτη της κίνηση. Μην την τρομάξω. Να το πιάσω;;; ΟΧΙ…

Δυο απλωμένα χέρια που δεν ακουμπάει το ένα το άλλο.
Με κοιτάει. Την κοιτάω.
Κατεβάζω το χέρι μου, γυρίζω το βλέμμα μου.

Σηκώνεται με απλωμένο το χέρι, ακουμπάει στο μπράτσο μου, και μου λέει «με λένε Κατερίνα. Εσένα;;;»
- δεν θυμάμαι πια, της απαντάω.
- Δεν πειράζει, εγώ, θα σε λέω Κατερίνα. Έλα Κατερίνα, πάμε πάλι από την αρχή.


Ο Δεληβοριάς γλυκερά, λέει το τελευταίο κουπλέ

Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια

ξέρω ότι αυτό που κρύβει πίσω του είσαι εσύ

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις .....ειναι εντελως συμπτωματικη

Δίνοντας 12 €, μπορείτε να κυκλοφορείτε με μια ωραία μακό μπλούζα που θα γράφει 1500 euros / par mois / pas moins (pour vivre/ se loger/ se nourrir/ se deplacer/ se distraire…. LCR, 100% A GAUCHE) και να είστε απόλυτα μέσα στην μόδα.


Ο Olivier Besancenot, ο 34χρονος «τροτσκο-σταρ», μετά από μία ...απόλυτα επιτυχημένη επικοινωνιακά τουλάχιστον εμφάνιση, σε εκπομπή μεγάλης θεαματικότητας, έδωσε μια καταπληκτική παράσταση μιλώντας για την προσωπική του ζωή, για τις αθλητικές του δραστηριότητες, για την σύντροφο του, για τον γιο του, για ...εκείνον...


Ο Γαλλικός τύπος λιγωμένος, από τα κλοουνίστικα πολιτικά και ερωτικά τερτίπια του Σαρκοζύ, του αφιέρωσε πολυσέλιδα αφιερώματα.
Άλλοι μίλησαν για την «άνοιξη της ...ακροαριστεράς», άλλοι για το «χαμαιλέοντα αντικαπιταλιστή»και άλλοι πάλι τον κατηγόρησαν ότι «έβαλε την επανάσταση να καθίσει στον κόκκινο glamorous καναπέ μιας κυριακάτικης εκπομπής»

Η Αριστερά στην Γαλλία, ....πονεμένη ιστορία, όπως παντού άλλωστε, προβληματίζεται «Αν η εικόνα του βγει ενισχυμένη, ποιο μήνυμα μπορεί να περάσει πολιτικά σε μία εκπομπή που προβάλει την προσωπικότητα εις βάρος των πολιτικών ιδεών;»


Ναι λένε, «είναι χαρισματικός αλλά είναι θύμα της αυτοπροβολής του, μπορεί να βρίσκει απήχηση ενσαρκώνοντας την οργή του λαού απέναντι στην αδικία αλλά το μοντέλο της «αναρχο-επαναστασης» είναι πια αναχρονιστικό».

Και ο ....μπαμπάς, Αλαίν Κρεβίν απαντά :«Αν κάνουμε μποϊκοτάζ στην αστική τηλεόραση το μήνυμά μας δεν θα περνάει πουθενά».


Ο Ολιβιέ Μπεζανσο, 34 συναπτών Μαΐων, διατήρησε στην ....20χρονη πολιτική του πορεία το στυλ του. Στρατευμένος έφηβος στην ακροαριστερά, το 2001 ....αναρριχάται (το συγκεκριμένο ρήμα ...απλά συνηθίζεται ...ως έκφραση...) στην ηγεσία της LCR*.

Ο ιστορικός ηγέτης της LCR, ο Αλαιν Κρεβεν τον ανακάλυψε και τον προώθησε ως μια πιο ανανεωμένη, καθημερινή, μοδατη εκδοχή του τροτσκισμού.

Ο Μπεζανσο, αποφασίζει να παρατήσει τις σπουδές του, ....ναι ίσως κάποιοι δεν είναι τόσο εγκλωβισμένοι στα ....CVs όσο στην ...εικόνα, πιάνει δουλειά και συνεχίζει να δουλεύει σαν ταχυδρόμος παρά την προεδρική του υποψηφιότητα, και παρά την ίδρυση του «νέου αντικαπιταλιστικού κόμματος» που θα πάρει σάρκα και οστά το 2009.

Στις εκλογές η LCR κατόρθωσε να αποσπάσει το 4, 1%, το υψηλότερο ποσοστό της Αριστεράς, στα αριστερά των σοσιαλιστών (περιττός ίσως αυτός ο πλεονασμός αλλά τώρα για γαλλους συζητάμε, και οι γλωσσικές τους ...διαστροφες...) και ο ίδιος σήμερα κατορθωνει να αποσπάσει το 62% της δημοφιλίας.

Η LCR απευθύνθηκε «σε γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας, χρώματος, καταγωγής, στους νέους που αντιστέκονται, σε όσους προσδιορίζονται ως κομμουνιστές, οικολόγοι, σοσιαλιστές, σε όσους συμμετέχουν σε αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και ρεύματα ή επαναστατικές οργανώσεις, σε όσους αναπτύσσουν αγωνιστική συνδικαλιστική δράση στο χώρο δουλειάς τους και είδαν τις προσπάθειές τους να στήσουν δίκτυα της βάσης στις τελευταίες απεργίες να μπλοκάρονται και να καταστέλλονται ανοιχτά από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες».....

Σε συνθήκες γενικευμένης δεξιάς στροφής με όλες τις εκδοχές της παλιάς κομμουνιστικής και οικολογικής Αριστεράς να συνθλίβονται από τον νεοφιλελευθερο Σαρκοζύ κι από την άχρωμη και ψιλοδιαχειριστική “σοσιαλιστική” πρόταση της Ρουαγιάλ, η LCR ήταν η μόνη εκδοχή της αριστεράς που δεν συρρικνώθηκε στο όριο μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας.

Ο Μπεζανσό λεει «Δεν θέλω να είμαι αιώνιος προεδρικός υποψήφιος» και διεκδικεί ένα συλλογικό ρόλο στο νέο κόμμα ΝΡΑ.
Εκλογικός στόχος;;; το 8%.


Η αλήστου μνήμης κυβέρνηση της “πληθυντικής αριστεράς” του Ζοσπέν και το σύμβολό της ο νόμος για το ....περίεργο 35ωρο συνοδευόμενο όμως απο την ελαστικοποιηση των εργασιακών σχέσεων καταποντίστηκε.
Και τα διάφορα προγράμματα διαχείρισης που έκτοτε προτείνει, την αποξενώνουν από το εκλογικό σώμα, και έτσι παγωμένη, παρακολουθεί ...αναρωτώμενη την δημοτικότητα της να κατρακυλάει ...απο κοινου με εκεινη των Δεξιων Κυβερνήσεων.


Τελικά, σε αυτόν τον κόσμο ...τον μικρο ....τον μεγα, όλα ....αλλάζουν και όλα ίδια μένουν....


Αυτή η αναρτηση θα μπορούσε να εχει τίτλο οποιαδήποτε ομοιότητα με τα καθ’ ημας ειναι εντελως ...τυχαία. Και μάλλον αυτό θα έχει....

*LCR (Ligue Communiste Revolutionnnaire)

Η Κατίνα σας είναι εδώ!!!

Η Justin είναι εδώ.

Καλά μην μου γουρλώνετε τα μάτια, μην εξάπτεται η φαντασία σας, δεν έχει καμία σχέση με την ...ομώνυμη ηρωίδα του Ντε Σαντ.

Άντε κανένα καφέ να σας κάνει, άντε να πλύνει κανένα πιάτο, άντε να πάει και τον σκύλο βόλτα....

Όχι, για τα άλλα δεν ξέρω...
Μπορεί στο μέλλον....

Η Justin, είναι η καινούργια σας υπηρέτρια.

Ο Νευροβιολόγος Andrew Schwartz, κατόρθωσε να ελέγξει τις κινήσεις ενός μηχανικού βραχίονα, μέσω των εντολών που έδινε ο εγκέφαλος ενός πιθήκου όταν συνδέθηκαν ...τα δυο τους, μέσω υπολογιστή.

Δηλαδή με λίγα λόγια, ε, να σας ενημερώσουμε είπαμε ...δεν είμαστε και το Science, τα εξερχόμενα βιολογικά σήματα, οι νευρικές ώσεις που δίνονταν από τον βιολογικό εγκέφαλο, ο υπολογιστής τα μεταφράζει, τα κωδικοποιεί και τα μετατρέπει σε ηλεκτρικά σήματα που ελέγχουν τον ρομποτικό βραχίονα.
Και το ακόμα καλύτερο, είναι η αντίστροφη πορεία, δηλαδή ο εγκέφαλος ανατροφοδοτείται από τις πληροφορίες που έχουν συλλέξει οι αισθητήρες του ρομπότ.

Τώρα η Justin που ξεκίνησε από ένα μεταλλικό χέρι και έναν ....εντολέα πίθηκο, έγινε λέει, η νέα ...Κατίνα* που κάθε trendy σπίτι μπορεί να έχει.

Δεν της βάζεις ΙΚΑ –σιγά που έβαζες στην Κατίνα ή στην εκ Γεωργίας ορμώμενη - Ντάνα, δεν την πέφτει στον ....κύριο- ε, τώρα αν ο κύριος ....τόχει μέσα του, σιγά που θα κολλώσει γιατί οι καμπύλες της Justin είναι μεταλλικές, δεν σε παίρνει τηλέφωνο την ώρα που αγορεύεις με στόμφο στο meeting, συνεδρίαση, συνεργασία, επιτροπή -ή ότι άλλη ...μοντερνιά συνηθίζετε να χρησιμοποιείτε ως έκφραση-δικαιολογία αερολογίας στον εργασιακό σας χώρο- για να σου πει ότι της .....έσπασε το φαράσι, δεν μαθαίνει στα παιδιά τα Ρουμάνικα ....τριτόκλιτα, δεν μαγειρεύει κάτι φαγητά που είναι τόσο άθλια όσο και δυσπρόφερτα, δεν ...εξαχνώνει το προκατεψυγμένο Μπάρμπα Στάθη στα μικροκύματα και τρως κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί με την ίδια ευκολία μπιζέλι, κεράσι ή φράουλα, δεν βλέπει την Μενεγάκη, Λαμπίρη, Τατιάνα και όλα αυτα τα αριστουργήματα της κοινωνικοπολιτικής ενημέρωσης, δεν πλένει τις κόκκινες πετσέτες με τις σωβρακοφανέλλες μαζί, γεγονός που σε κάνει να αναρωτιέσαι από πότε ο ...καλός σου αγοράζει ..ροζ σώβρακα -αυτό βέβαια έχει και το καλό του, γιατί εσένα ...χεσμ ...σε έχει ο καλός σου, αλλά πως θα εμφανιστεί στην όποια ...Άλλη με το ..ροζ-σωμόν σώβρακο;;. . .

Τώρα βέβαια πολύ αμφιβάλλω αν η Justin μπορεί να καταλάβει το πότε είσαι στις μαύρες σου και να αράξει δίπλα σου ...ξέροντας, πολύ αμφιβάλλω αν μπορείτε να στρογγυλοκατσετε στον καναπέ με την Justin και να συζητήσετε για την τελευταία κατάκτηση του ...Ρουβά, αν μπορεί να σου κάνει τον αστρολογικό σου χάρτη και να δει αυτόν τον Ερμη που εχει καβαλήσει την υπέροχη Αφροδίτη σου και δεν λέει να ξεκατσικωθει, αν μπορεί να σε παρηγορήσει με τα μεταλλικά της δάκρυα όταν η μικρή έχει ωτίτιδα, αν ....

Αγαπητέ κ. Schwartz, μήπως αυτήν την Justin μπορείτε να την κάνετε, ένα ανθρωποειδές που να τρώει σταβλίσιες, να κάνει ποδήλατο, να ακούει Αγγελάκα, και να φοράει ροζ πουκαμίσες από την Λόλα (νούμερο ...60);;;,
Ως Έθνος θα μας είναι απείρως χρησιμότερη
Κινδυνεύουμε από ακυβερνησία κ. Schwartz μου. Λυπηθείτε μας!!!!!!!

*παρακαλείται ο lls, να είναι πολύ προσεκτικός στον πιθανό σχολιασμό του, είμεθα και παρεξηγησιάρες, και ...ψιλοtrendy φεμινίστριες και ολίγον βαρεμένες και ολίγον εύθικτες, μην ξημερωθούμε πάλι ....συγγράφοντας....
Εμείς δεν έχουμε Justin σπίτι μας, η υπογράφουσα ...Κατίνα, κάνει καφέ ...άθλιο, αντιμετωπίζει με απεριόριστο σεβασμό τον Μπάρμπα Στάθη, με απεριόριστο δέος το Siemens πλυντήριο της (θα σας σκανάρω βρε παραδόπιστοι το τιμολόγιο) και πάει το σκύλο βόλτα....

Ή μάλλον αντιστρόφως , ο σκύλος την πάει βόλτα...και δυστυχως όχι στην Καλλιδρομίου

Καλη νύχτα

Τελικά, ...ποτό στο σπίτι. Καλά μην φανταστείτε και τίποτα ..βαρύ, κρασί, λευκό κρασάκι.

Το κόκκινο με ψιλοχαλάει μετά το δεύτερο.

Το λευκό, απλά με κάνει να βλέπω τα πράγματα στις ...πραγματικές τους διαστάσεις.

Δηλαδή αυτές που εγώ θεωρώ ....πραγματικές τους διαστάσεις.

Δηλαδή...αυτές που με βολεύουν....
Αυτές που με χωράνε....

Είπα να κοιμηθώ, μπα ..ζόρικο. Μετά από την τρίτη προσπάθεια.....παραιτούμαι πάντα...

Εφημερίδες, βιβλίο, τσιγάρο, παγωτό, βεράντα, κήπος, άλλο μπουκάλι κρασί, ο φελλός μέσα.....

Και η κλασική έσχατη λύση.....dvd.
Και γαλλικο αστυνομικό. Και πάντα στα δύσκολα .....ο επαγγελματίας...

Κλασική ανάσα. Κλασική επανατοποθέτηση των ...καταστάσεων....

Το ναι και το όχι, το κάτι που περιμένεις.

Η προδοσία από την πατρίδα, από τον φίλο, από την σύζυγο, από την γκόμενα...

Αυτό το .....μόνος σου. Η απόφαση ...δική σου. Το όλα για όλα.

Να έχεις αποφασίσει τι θα κάνεις...Να είσαι αποφασισμένος να πληρώσεις οποιοδήποτε κόστος...

Με την κλασική όχι ανδρική, ....αντρίκεια , απόλυτα γαλλική φινέτσα του Belmondo.
Αυτό το παλιό, παλαιικό cinema, με τις κόντρες στο Trocadero, με τον Belmondo, στα ….μεγάλα του….

Πόσες δεκάδες φορές το εχω δει;;; Αγνωστο. όταν το πρωτοείδα ήταν ήδη πια παλιο. Ξεπερασμένο. Ίσως γλυκανάλατο. Αλλά ...δικο μου.

Τωρα πια μονο τις κοντρες χαζευω και χαζευω και ξαναχαζευω ......την τελυταία σκηνη. Μόνο....

Η....κλασική εμπλοκή αρμοδιοτήτων μεταξυ των απανταχού ...παραγόντων....

Αυτοι που αποφασίζουν για ...σενα, όταν ...εσυ εχεις πια πάρει τις αποφάσεις σου. Επαγγελματικά. Οριστικά. Αμετάκλητα. Όπως πρέπει.

Υπάρχει παντου, την βλέπουμε, την διαβάζουμε, την ζούμε ... Κάποιοι την ζουνε... Κάποιοι την περιμένουν...

Η μεγάλη στιγμή....

«Όλοι στις θέσεις σας, περιμένετε διαταγές.....

- κ. Υπουργέ...
Όχι δεν είναι λάθος, είναι μια δολοπλοκία
κ. Υπουργέ, πείτε μου τι να κάνω. Περιμένω τις διαταγές σας

-Κάντε ότι θεωρείτε αναγκαίο Στρατηγέ μου

- Δεν κάνω τίποτα πια Υπουργέ μου, μόνο διεκπεραιώνω, θα έχετε την παραίτηση μου, στο γραφείο σας μέχρι τις 6. Λοιπόν τι να κάνουμε Υπουργέ μου;

- Δηλαδή τι να κάνουμε Στρατηγέ μου;

- Να τον σκοτώσουμε ή να τον αφήσουμε να φύγει. Αλλά εσείς αποφασίζετε Υπουργέ μου και είναι υπόθεση δευτερολέπτων

- Κοιτάξτε, δεν είναι απλό, υπάρχει το ποινικό αλλά υπάρχει και το πολιτικό θέμα

-Ναι, αλλά τι να κάνω Υπουργέ μου;

- Τι προτείνετε;

-Περιμένω διαταγές Υπουργέ μου. Να τον σκοτώσουμε ή να τον αφήσουμε

-Σταματήστε τον

- κ. Υπουργέ είναι διαταγή;

- Σας δίνω διαταγή να τον σταματήσετε...»

Καλή νύχτα σας

http://www.youtube.com/watch?v=DK8pjN5Q_cM&feature=related

Καλη μέρα

Μιας που το προηγούμενο week-end το πέρασα στην Τήλο με το Σταχτοπουτάκι, που το οργάνωσε (ο Ιταλός γκόμενος Cinderella μου, ούτε φωνή ούτε ακρόαση, ένα smsακι στο κινητό, και ...πάει το παλικάρι...), μιας που το Παρασκευο-Σάββατο δεν ήταν κι ότι καλύτερο θα έχω να θυμάμαι, σήμερα ωραίο Κυριακάτικο πρωινό, καφέδες, εφημερίδες, αραλίκι, και ξεσάλωμα στο ....χωριό.

Συχωριανοί μου, μου λείψατε, τι να πρωτοκουβεντιάσουμε;;;
Καλά πρώτο θέμα, δεν το συζητώ ο Σαρκοζυ....
Αλλά εδώ τώρα, τι να πεις;;; Ας συμφωνήσουμε όλοι, με τον Eric Fotorino, το απόλυτο πια αφεντικό της «Le Monde», που τα είπε όλα σε μια φράση «πολύ Νικολά, λίγο Σαρκοζυ».

Και τι μας νοιάζει ο πια ο Σαρκοζύ, έρχεται ο Ντελανοέ... Έρχεται;;;;

Θα είμαστε οι τυχεροί (;;;) που θα δούμε τον πρώτο ομοφυλόφιλο Γάλλο Πρόεδρο να υποδέχεται στο Charles de Gaulle τον πρώτο Αφροαμερικάνο Πρόεδρο των ΗΠΑ;;;

Δεν θα αρχίσω πάλι να κλαίγομαι για την άχαρη γενιά μου, που δεν έζησε παρά από αφιερώματα της τηλεόρασης και των σχολικών γιορτών, τους μύθους των Μάηδων και των Πολυτεχνείων, που τους συντήρησε, τους λουστράρισε και τους αγόρασε πανάκριβα από όλους όσους τους πουλήσανε κοψοχρονιά.....

Ε, δεν μας το χρωστάει τουλάχιστον αυτό η ιστορία;;;
Εμείς δηλαδή πως θα την βγάλουμε;;;

Με έναν Υπουργό Ανάπτυξης που για να ...χτυπήσει τα καρτέλ που δεν επιτρέπουν ...στον ανταγωνισμό να μειώσει τις τιμές, και να καταπολεμηθεί η ακρίβεια, καλεί τους επιχειρηματίες να ...εναρμονιστούν, να κάνουν ένα καρτέλ και να μειώσουν τις τιμές;;;

Και καλά αυτός, έκανε τις παπάρες του στο ηλιέλαιο, λέρωσε και την ροζ-χαπέ-πουά pochette, εμείς;;;

Κανείς δεν θα μιλήσει;;;

Που είναι οι νεο-παλαιο-σκέτοι-φιλελευθεροι;;;

Τόσο γκαντέμα αυτή η γενιά;;;; Έλεος Κύριε....

Με τον Πάγκαλο θα την βγάλουμε, που άντε πάλι ανέβηκε το σάκχαρο..., και απειλεί τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι αν δεν συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ, θα ξαναέρθει ο Κώστας;;;

Σιγά, κουράστηκε και ο Κώστας. Βαρέθηκε ρε αδελφέ σου λέει....

Άντε να τελειώσει την ειδικότητα η ξανθιά νηπιαγωγός-αγγειοχειρουργος, άντε να μπει και στην Ακαδημία Αθηνών, και να την κάνει κι αυτός με τα δίδυμα....

Τζάμπα πήρε τέτοιο τηλεφωνικό κέντρο ο Κυριάκος;;

165 χρόνων έγινε πια η Μαρίκα. Να μην δει τα παιδιά της αποκατεστημένα, όπως λαχταράει κάθε μανούλα.....

Μόνο η δική μου η ...μανούλα με ζάλιζε από τα είκοσι, πότε θα προκόψω, ποτέ θα με καμαρώσει μεγάλη και τρανή;;;

Την Μαργαρίτα πάλι δεν την βλέπω για ...μεγάλες στιγμές.....
Άντε, ο γιος της, στην καλύτερη των περιπτώσεων να διαδεχτεί τον Κακλαμάνη στον Δήμο της Αθήνας, να μας κάνει και την Πανεπιστημίου ποδηλατοδρομο (όχι την Σταδίου Πρόεδρε, είναι ανηφόρα!!!), να παντρεύει τον Βαγγέλη – Ούρσουλα με τον Μήτσο- Φιόνα....

Ζαλίστηκε και αυτό το παιδί, αριστερά, μεσαία , κόψε το τιμόνι, βρήκες, πάρτο αλλιώς, έχει και τους ....απίστευτους να του λένε πως θα το παρκάρει, το πήρε ...πούλμαν, το έκανε ...τρίκυκλο, ...καταμεσής του δρόμου το άφησε...., άντε να χωρέσει ο ευφυής χοντρός μέσα τώρα....

Με τον Αλέκο-Αλέξη, δεν ασχολούμαι αν δεν έχω πιει τουλάχιστον δυο ποτηράκια ρακόμελο.

Με την Αλέκα και τον Κουτσούμπα, τουλάχιστον....μια νταμιτζάνα.

Με τον Καρατζαφέρη σε στιγμές μεγάλου κεφιού....

Άρα ;;;;
Βαρέθηκα συχωριανοί...
Καλή η παρέα σας δεν λέω, αλλά πολύ virtual…
Πάω να μυρίσω λίγο ανθρωπίλα......
Καλή σας μέρα.....

Υ.Γ. Χα!!! η επιστημονική μου δημοσκόπηση, στο ...τεράστιο δείγμα των 19 ψηφισάντων, ανέδειξε ότι το sex παραμένει το πρώτο.... hobby, των Ελλήνων...
Επειδή τώρα μεταξύ μας, δεν εμπιστεύομαι και πολύ την ειλικρίνεια σας, ...μου έχετε τάξει Εσεις..... άσε που αυτό το ....ταυτοχρόνως δεν διευκρίνιστηκε και με ψιλοαπασχολεί....λίγο, ας πάω καμιά βόλτα τώρα το πρωί, που δεν έχει ματς, και το βράδυ....ξέρω.... το έχω δει το όνειρο.....με την Αλεξάνδρα στην Καλιδρομίου....

Υ.Γ.2. Μέχρι να ντυθω....έτσι. ... λίγος Παυλος, .... κυριακάτικα....

http://www.youtube.com/watch?v=F39D35kcpg4&NR=1

Συγνώμη

Το διάβασα σήμερα σε μια χθεσινή Κυριακάτικη. Δεν το ήξερα. Και τι λέμε συνήθως όταν πέφτουμε σε τέτοιο βαρύ παράπτωμα;;
Συγνώμη Άγγελε. Συγνώμη Άγγελε Ελεφάντη. Συγνώμη που την μέρα που πέθανες, που την μέρα που κηδεύτηκες, ασχολιομουνα με τον ευφυή Ναπολέοντα Βγενόπουλο, με τον ανόητο Ναπολέοντα Καραμανλή.


Ο Άγγελος Ελεφάντης, όταν εγώ πήγα στο Παρίσι είχε ήδη φύγει καμία 15αρια χρόνια πριν, αλλά όλοι όσοι εκλεκτοί ...ελάχιστοι εκτιμούσαν τους Έλληνες, όχι σαν εφοπλιστές, όχι σαν τζάμπα μάγκες, όχι σαν αρχαιολάγνους, αρχαιοκάπηλους και ...Μακεδονομάχους, όταν τους έλεγες ότι είσαι Ελληνίδα, σου απαντούσαν «Elephantis».

Ο Πολίτης Άγγελος Ελεφάντης πέθανε.
Ο Πολίτης Αγγελος Ελεφάντης ασυμβίβαστος, απροσκύνητος, ευθύς και άτεγκτος, ασκητής, κάποτε σκληρός, και σκληρότερος με τον εαυτό του, δεν χρειάστηκε φανφάρες ποτέ στην ζωή του, στήριξε με απίστευτο ορθολογισμό, με απίστευτη ευαισθησία, με απίστευτο μεράκι, με τόσο γοητευτική αίσθηση των πραγμάτων, με τέτοιο ζύγιασμα των καιρών όλους όσους αναρωτηθήκαμε, «ε, καλά τώρα Αριστερά;;;»

Ο Πολίτης δίδαξε γλώσσα, σκέψη, ήθος, σε όλες τις γενιές της μεταπολίτευσης.

Ποιος τον ρώτησε ποτέ οτιδήποτε, ακόμα και εξυπνακίστικο και δεν τον έπιασε από το χέρι, εκεί ψηλά στο μπράτσο, δεν τον κοίταξε στα μάτια και του είπε «Ακου....»

«Η Επανάσταση είναι η κατάργηση του αυτονοήτου»

Και τίποτα άλλο να μην έκανε ο Άγγελος Ελεφάντης μας έδωσε την μορφή του, για να έχουμε την εικόνα της αξιοπρέπειας, της γοητείας, της ευαισθησίας, της ακτινοβολίας, της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Αντίο Άγγελε Ελεφάντη. Αντίο, και συγνώμη που εμείς δεν κάναμε τον χαμό σου .....το πρωτοσέλιδο. Γελάς ε;;;

΄Σαφής ερώτηση ...αναζητει σαφή απαντηση ...παραπλεύρως

Σήμερα συχωριανοί μου θα ασχοληθώ με ένα θέμα για το οποία έχω απόλυτη άγνοια.

Όχι μην τρομοκρατείστε ...δεν θα μαγειρέψω.

Αυτό ακόμα και εγώ, που μούντζωσα έναν νταλικέρη με συνολικό εμβαδόν γύρω στα 4 τετραγωνικά μέτρα και εκείνος μου απάντησε «μωρή, αν ήσουνα και καμιά γκόμενα της προκοπής θα σε ..., αλλά τζάμπα να κατεβώ από δω πάνω», εγώ που διάβασα δύο φορές παρακαλώ, και τις 70 +1 θέσεις του Μιμή, εγώ που κατέβηκα χωρίς σκονάκια μικροφωτοτυπιες να περάσω Ραδιοχημεία, ε, κάτι τόσο ριψοκίνδυνο όσο το να μαγειρέψω δεν το αποτόλμησα ποτέ.....

Σήμερα θα ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο και τις ολέθριες συνέπειες του. .

Είμαι φαντάζομαι η μόνη που στο Ολυμπιακό Στάδιο έχω πάει μόνο σε συναυλίες.

Είμαι η μόνη που ποτέ δεν ένοιωσα ...τόσοοοοο ερωτευμένη για να παρακολουθήσω έναν αγώνα με το έτερον μου ήμισυ (ήμισυ δεν ήταν ποτέ, γύρω στα 4/5 ήταν πάντα αλλά είμεθα και trendy φεμινίστριες), και η μόνη φαίνεται που θορυβούμαι από τις Βρετανικές μελέτες περί sex.

Τις άλλες πολύ ψύχραιμες σας βρίσκω....

Λοιπόν η μελέτη του βρετανικού οργανισμού Sirc, που πραγματοποιήθηκε ενόψει του Euro 2008 καταγράφει τα εξής:

Οι μισοί Ευρωπαίοι προτιμούν να παρακολουθούν σημαντικά ματς στην τηλεόραση παρά να αθλούνται κάνοντας sex.

Τη στρογγυλή θεά προτιμά το 72% των Ισπανών, το 67% των Νορβηγών, το 64% των Ολλανδών, το 62% των Γερμανών, το 61% των Βρετανών, το 54% των Ελβετών.

Αντιθέτως, μόνο το 17% των ποδοσφαιρόφιλων Πορτογάλων προτιμά το ποδόσφαιρο από τις ερωτικές περιπτύξεις, το 25% των Ιταλών, το 27% των Γάλλων και το 30% των Βέλγων.

Πιθανά συχωριανές μου δεν θορυβηθήκατε γιατί η έρευνα δεν περιλαμβάνει την Ελλάδα.

Για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο, εγώ την ψηφοφορία δίπλα την έβαλα.

Αλλά να σας πω ....
Πρώτον μην ψηφίζετε οι γυναίκες και αλλοιώνετε το αποτέλεσμα, και δεύτερον όσοι ψηφίζουν ότι ....μωρέ και η Ελλάδα να προκριθεί στον τελικό, αυτοί εκεί ...βράχοι, να μας χαρίζουν και το ονοματάκι τους.

Αν πάλι το αποτέλεσμα, απεικονίσει την ειλικρινή καταγραφή των προθέσεων σας, γεγονός που πολύ φοβάμαι, άνδρες, γουρουνια, δολοφόνοι, συχωριανες ποια θα αναλάβει να οργανώσει μια 20μερη εκδρομή στην Πορτογαλία;;;

Ωραιότατη πόλη η Λισσαβόνα!!!!!!!! Λίγο ζεστή βέβαια, αλλά σάμπως θα την δούμε;;;

Υ.Γ. Μην μου αρχίσετε τα ...εθνικοπατριωτικά του στυλ «το ποδόσφαιρο είναι ανταγωνισμός, πόλεμος και sex”, «το ποδόσφαιρο είναι επίδειξη ανδρισμού, την ώρα που αυτός αμφισβητείται», «ο ποδοσφαιρικός αγώνας αρθρώνεται με όρους σεξουαλικούς» και αλλά φαιδρά.

Σαφής ερώτηση ...αναζητεί σαφή απάντηση......