Το sex του τριημέρου...

Ναι θα πάω να ψηφίσω. Να σας πω την αλήθεια, πάντα πηγαίνω να ψηφίσω, εγώ ποτέ δεν μετρήθηκα στα ποσοστά των απεχόντων.

Η μέρα των εκλογών στην Ελλάδα, είναι πάντα μέρα πανηγυριού.

Καφέδες, φίλοι, γνωστοί, κουβεντούλα, ...όλοι φαίνεται να γνωρίζουν τα αποτελέσματα των exit polls, πολιτικά παραλειπόμενα, μικροπολιτικά (λες και υπάρχουν και μεγαλοπολιτικά...), που όλοι φαίνονται να γνωρίζουν από πρώτο...άντε δεύτερο χέρι, ίσως λίγο ...μεταχειρισμένα αλλά πάντα καυτά, κρασιά το μεσημέρι, πίτσες και μπύρες το βράδυ σε σπίτια, και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, βόλτα στο κέντρο για χάζι αργά τη νύχτα. Για κάποιο ...μάλλον άγνωστο λόγο, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οι Έλληνες πανηγυρίζουν το βράδυ των εκλογών.
Και εγώ το έχω ξαναπεί.... Πανηγυρτζού από κούνια.

Το Άγιο Πνεύμα, είναι πολύ snob.

Το Άγιο Πνεύμα φωτίζει μόνο τους μαθητές, οι οποίοι όμως είναι σε περίοδο εξετάσεων, και οι έλληνες γονείς μπορεί τη φρουτόκρεμα να την ταΐζουν στο πάρκο, αλλά το βιβλίο της ιστορίας για να τους εξομολογηθεί τα πάθη του Δράμαλη το παιδί τους, δεν το κρατάνε στην πλάζ κάτω από την ομπρέλα, καλά οι φοιτητές είναι σε μόνιμες διακοπές ...φώτισης, αλλά και αυτοί σε περίοδο εξεταστικής, και οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο τομέα, καλά αυτοί πάντα ...πεφωτισμένοι.
Όλοι οι άλλοι, την επέτειο της μέρας που ο Πέτρος και οι υπόλοιποι μαθητές, έπαιρναν ...proficiency με την μέθοδο άνευ διδασκάλου, παραμένουν ...αφώτιστοι και ούτως ή άλλως δουλεύουν.
Γιατί λοιπόν τόσος φόβος και τόσο πανικός για την αποχή για τις εκλογές;

«Φόβος και πανικός» βέβαια μόνο για τους μικρούς. Οι μεγάλοι, θα πλήρωναν αν όχι το ξενοδοχείο, τουλάχιστον τα διόδια για να φύγει ο κόσμος να μην ψηφίσει. Η χαρά του «δικομματισμού» και του ΚΚΕ η αποχή. Σου λέει εμείς οι τρεις έχουμε το σκληρό πυρήνα ψηφοφόρων, οι άλλοι, με το καλό να την κάνουν.

Με την καραμέλα της λέξης «δικομματισμός» διαφωνούσα πάντα.
Αντίθετα με τα κλαμματα και τις οιμωγές των ...βιασμένων «μικρών», θεωρούσα ότι όποιος θέλει να ψηφίσει ότι θέλει, πάει και το ψηφίζει. Οι ...μικροί, δεν ειναι κάποιο ειδος μπονσάι, που δεν μεγαλώνει. Οι μικροί είναι μικροί, γιατί ο κόσμος, ο λαός, οι ψηφοφόροι, αποφασίζουν από την μεταπολίτευση και μετά, να τους αφήνουν μικρούς. Ε, δεσποινίς ετών 39...
Και ο λαός ή ο «λαός» δεν μπορεί να έχει δίκιο a la cart. Δεν μπορεί αυτοί οι ...μικροί, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία να παλεύουν για τα δίκια του, για την ευημερία του, για τα δικαιώματα του, για το καλό του και αυτός ο συφοριασμένος ο λαός να τους φτύνει έτσι, τόσα χρόνια.

Άμα δεν σε θέλει κοπέλα μου, μια δύο, τρεις... δεκατρείς, άστον να πάει στο διάβολο, έρωτας με το ζόρι δεν γίνεται. Εσύ σεμνή, τίμια, παρθένα με την βούλα και αυτός ...ο λαός ντε, να χαϊδολογιέται και να κωλοτρίβεται με τους μεγάλους. Θα μου πεις η εξουσία είναι αφροδισιακή... Αλήθεια είναι αυτό, στην ...κομματική πραγματικότητα αυτό λέγεται και η «θεωρία της χαμένης ψήφου». Στην πολιτική λέγεται εισαι μικρός γιατί εισαι λιγος, ακομα πιο λιγος και απο τον διεφθαρμένο μεγάλο.
Αλλωστε, μια και δυο φορές, έχασε ο λαός την ψήφο του...τώρα θα κώλωνε...
Δεν σε θέλει, πως να σου το πει πια; Ασχολήσου με κάτι άλλο. Δεν σου κάθεται...βρες ένα χόμπι, πάρε τις φίλες σου και κάντε extreme sports, πιάσε γκόμενο έναν αλλοδαπό, κάτι τέλος πάντων. Αλλά σταμάτα την κλάψα, σταματα τις αναλύσεις, σταμάτα τα «εγώ για σένα...»

Ναι το μικρό είναι ωραίο...αλλά και το μεγάλο έχει την ...χάρη του. Καρατσεκαρισμένο.
Και ο Έλλην είναι και έξυπνος και πονηρός. Σου λέει, αυτοί ...οι μικροί ντε, ξεπαρθενευτήκανε από μόνοι τους, σκέψου να βάλω και εγώ το χέρι μου... θα ξεμπουρλεψουν εντελώς.
Και τις αφήνει τις wannabe γκόμενες, με τα νυφικά να κρέμονται στα πόμολα από τις ντουλάπες, εκεί στο ράφι...που και γεροντοκόρες πάλι δεν τις λες... όλο και τα ναζάκια τους τα κάνουν, όλο και τα τσαλίμια τους τα κάνουν, αλλά ...άντε ένα ποτάκι να πιει περιστασιακά ο λαός μαζί τους, μία καληνύχτα να τους πει στο κατώφλι τους, την ώρα που ψάχνουν τα κλειδιά να ανοίξουν την πόρτα, άντε και ένα φιλί από αυτά που μετά αναρωτιέσαι μόνη στο κρεβάτι σου, με το πορτατίφ να καίει όλη νύχτα, στο στόμα ήταν και ...λοξοδρόμησε στο μάγουλο; Πάρεση έχει και δεν το πέτυχε το στόμα; Εγώ φταίω που φοβήθηκα την τελευταία στιγμή, είχα και την κρεβατοκάμαρα αμάζευτη, μέχρι το μαγιό μου δοκίμασα να πάω στο ραντεβού μαζί του, καλόβλεπα και τις κουρτίνες να κατεβάσω να τις βάλω παρεό, και από την πολλή αναρώτηση... τελικά το καλσόν με τον πόντο έβαλα. Την άλλη φορά... λες χαμογελώντας στωικά και κλείνεις το πορτατίφ...

Αμ δεν θάρθει η άλλη φορά... Την άλλη φορά ούτε με χειραψία δεν θα σε καληνυχτίσει. Αυτός έχει μπει ήδη στο αυτοκίνητο και πάει ο ...παραδόπιστος ο λαός και κοιμάται στα κρεβατια των ...μεγάλων. Καλέ σας το ορκίζομαι, όπως και αν το δεις...ο ελληνικός λαός είναι άντρας... Το λένε όλοι οι συμπεριφοριστές. Ξέρετε εσείς πολλούς άντρες να αγαπάνε την γεροντοκοριαση και τις αιώνιες δεσποινίδες...ετών 39. Προσωπικά εγώ ...κανέναν.

Οι μεγάλοι λοιπόν, ακόμα και όταν τα φτερά είναι πετσοκομένα, δεν ανησυχούν και πολύ για την αποχή. Οι μικροί είναι που κλαίνε. Σου λέει μανίτσα μου, αφού οι μεγάλοι, είναι αποδεδειγμένα κακοί, έλα σε μένα. Πασά και αφέντη θα σ’ εχω.
Που να τρέχεις στις θάλασσες, και στις παράλιες; Άσε που δεν έχεις και λεφτά, γιατί και στην θεια να πας στο νησί και στον κουμπάρο στο χωριό, το κάτι τις σου θα το πάς, κιμπάρης ειναι ο Ελληνας, τα εισιτήρια, τις βενζίνες, τα διόδια θα τα πληρώσεις. Έλα σε μένα που είμαι τζάμπα. Άσε που η ψήφος σου θα είναι και ...αντισυστημική... Εγώ για σένα...

Τριάντα τόσοι ...μικροί μνηστήρες μαζευτήκανε... Τι λαμπεροί, τι χαριτωμένοι, τι γκομενάρες τι κυνηγοί, τι ποδηλατάδες, τι χιλιοαναστηθέντες. Σου λέει ο Λάζαρος πήρε τηλέφωνο προσωπικά τον Μάνο και τον ρώτησε πως το κάνει όλο αυτό...Αυτός μια φορά αναστήθηκε και τόσα χρόνια γίνεται ντόρος. Ο Μάνος του απάντησε ότι το μυστικό είναι να αυτοκτονείς. Μετά την...αυτοκτονία, ξαναναστενεσαι και ...δρας.

Τώρα η Αλέκα... σχολή μόνη της. Του έχει ανέβει και το ζάχαρο του Πάγκαλου, και βρήκαμε μαλλί να ξάνουμε. Μέσα σε βάρβαρους, πουλιά, πετεινούς και παπαγάλους, εμένα αυτό μου αρέσει. Αυτό το ειδύλλιο επιλέγω. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου ...μα αυτό μου φέρνει τρόμο, που λέει και ο ποιητής... Πάγκαλος- Αλέκα. Ο συνδυασμός που σκοτώνει... την ανία.

Και η ανία συχωριανοί μου, είναι ο θάνατος κάθε σχέσης. Όλα παλευονται, σε έναν έρωτα, σε μια σχέση. Και το κακό κρεβάτι (γίνεται γλυκιά κουβεντούλα, άμα έχεις και χιούμορ... μια χαρά περνάς), και η «προδοσία» (σιγά τα έχουμε ξαναπεί ο Ιούδας φιλάει υπέροχα), και οι διαφορές αντιλήψεων (ανάβουν τα αίματα, και μετά τον καυγά... όλα είναι αν όχι ροζ, ε...κόκκινα). Αλλά η ανία... δεν παλεύεται.

Άμα αρχίσει εκείνο το «βαριέμαι» να σου τριβελίζει το μυαλό, άμα αρχίζεις τις δικαιολογίες αχ, έχω πονοκέφαλο να τα πούμε αύριο, αχ έχει champions league, ax σου μιλάει ο άλλος και εσύ ρωτάς να το βάψω μπεζ... αυτό δεν παλευεται...

Εκεί παίρνεις το καπελάκι σου ή το αφήνεις και ενθύμιο, μπορεί και να ξεβαρεθείς κάποτε, να έχεις και ένα λόγο να πάρεις τηλέφωνο...ξέχασα το καπέλο μου καλέ, να περάσω να το πάρω, μαζεύεις καμιά φωτογραφία από κάτι μέρες που δεν βαριόσουνα -πολύ μακρινές οι αναμνήσεις- δεν τις καλοθυμάσαι κιόλας, αλλά οι φωτογραφίες στολίζουν ωραία την γωνιά του τζακιού, άσε που ήσουνα και κούκλα σε εκείνη την φωτό, έλαμπε το μάτι, και την κάνεις...
Τώρα, σε παραλία, σε πισίνα, σε βουνοκορφή, σε πλαγιά, στο σπίτι σου.. όπως βολεύεται έκαστος, να κλάψει τον ερωτά του...

Αν πάλι είσαι πανηγυρτζου... στην εποχή των μικρών πήγαινε και αναπόλησε τα μεγάλα.
Άσε που έχεις μάθει και τρόπους από το σπίτι σου, άσε που στο έλεγε η μαμά σου, «παιδί μου να μην αποφασίζουν οι άλλοι για σένα». Αλλά ρε μάννα... πάντα οι άλλοι αποφασίζουν για μένα... Μεταξύ μας... και τι απόφαση να πάρεις...

Μάννα, η ανία δεν παλεύετε σου λέω...
«Έχε έναν άντρα στο σπίτι, αχρείαστος ναναι»... ακούγεται η απάντηση από το μητρικό στόμα...

-Μαμά και η αποχή είναι πολιτική πράξη...
- Και ο αυνανισμός παιδί μου, ερωτική πράξη είναι, αλλά όλοι, να ο μαλάκας λένε, δεν λένε να ο ...Θεός...


Υ.Γ. Σας ορκίζομαι συχωριανοί στην bloggική μου τιμή, αυτήν την τελευταία τελευταία ατάκα της ανάρτησης, την άκουσα σήμερα το μεσημερι, σε ταξί, ανάμεσα σε μαμά και κόρη, καθισμένες στο πίσω κάθισμα και πολιτικολογουσες με τον ταξιτζή περί των 33 πολιτικών μνηστήρων... Η κοπελιά, μάλλον πρωτάρα στην κάλπη, τέτοια πέραση... σε μνηστήρες ...ούτε στο όνειρο της. Μεταξύ μας ήταν και λίγο ασχημουλα. Την μαμά την έκοψα για έμπειρη, αλλά ...λογοδοσμένη με το μεγάλο.

Αυτά τα θαυματα...μονο σε διαφημισεις γίνονται.. αλλά τι χάνετε και εσεις να δοκιμάσετε; Αν δεν εχετε και λεφτά για παραλια το τριημερο... ε, πηγαινετε να ψηφησετε...που ξέρεις;

Είδος εν ανεπαρκεία

Την πρωτοείδα στην τηλεόραση, σε ένα από εκείνα τα θλιβερά τραπέζια συζητήσεων όπου ο ξύλινος και ο πλαστικός λόγος, παλεύουν στα ίσα..
Και...είπε πράγματα. Τότε κάθε άλλο παρά σύμφωνη με βρήκαν, αλλά επιτέλους... τι ηδονή, κάποια έλεγε κάτι. Έστω κάτι, για να διαφωνήσεις, σοβαρά, να διαφωνήσεις αξιοπρεπώς.
Πολύ πριν γίνει Υπουργός...

Πολύ αργότερα, τα ΜΜΕ, ο κόσμος, ο λαός- αλήθεια συμπίπτουν οι έννοιες αυτών των λέξεων; δεν ξέρω, αλλά δεν νομίζω- η εκπαιδευτική κοινότητα, η «εκπαιδευτική κοινότητα», οι ψηφοφόροι της Α’ Αθήνας, την έκριναν και την καταδίκασαν σαν ... αποτυχημένη.

Οι γυναίκες που εντυπωσιάζουν συνήθως τους άνδρες, τις γυναίκες, τον κόσμο, τον λαό (μα ας απαντήσει κάποιος στην απορία μου, είναι ταυτόσημες οι έννοιες;), ανήκουν σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Ναι, δεν είναι πολύ ευδιάκριτες, οι κατηγορίες αυτές, μέσα σε αυτές υπάρχουν πολλά και διάφορα, άλλα ...υποσύνολα, αλλά χοντρικά τις περιγράφω σαν ...τις γυναίκες παραδείσια πουλιά και ...τις γυναίκες αρπακτικά.

Η Μαριέττα, δεν άνηκε σε καμία από τις δυο κατηγορίες. Η Μαριέττα, ήταν άντρας. Η Μαριέττα, ήταν αυτό που χαϊδευτικά αλλά και τόσο κολακευτικά χαρακτηρίζουμε ...σαν αντράκι.

Την Μαριεττα Γιαννάκου, την είδα δια ζωσης, πριν λίγα χρόνια, σε μια έκθεση της ΔΕΘ. Υπουργό πια. Κρατούσε το χέρι της κόρης της, κρατούσε την τυχερή της κόρη, άτυχη αυτή, αλλά τόσο περήφανη μάννα. Και την χάζεψα, την χειροκροτησα σιωπηλά, όταν την ειδα να την επιβάλλει, να την αναδεικνύει, να την χαϊδεύει με το χαμόγελο της, να την προστατεύει με την γλώσσα του σώματος της, να είναι μάννα περήφανη και όχι μάννα κουράγιο. Την είδα να κλείνει τον κόσμο ανάμεσα τους.
Και ξέρετε, ίσως ο φακός δεν εστίασε ποτέ στις γάμπες της, αλλά η Μαριετα ειχε πολύ όμορφες, πολύ καλλιγραμες γάμπες. Δεν ξέρω πια...

Η Μαριέτα, έδωσε ΜΟΝΗ της, τον αγώνα. Δεν κώλωσε, δεν κιότεψε, ακόμα κι όταν κατάλαβε πολύ καλά, ότι ήταν άδικος για αυτήν (και μόνο για αυτήν) ο αγώνας που την έβαλαν να δώσει. Δεν θα μιλήσω για τον νόμο πλαίσιο για την Ανωτάτη εκπαίδευση. Αλλά θα μιλήσω για τα αυτονόητα που πέρασε ο νόμος. Και ναι, δεν ήταν σε καμιά περίπτωση ...εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Ήταν πολύ λίγος, ήταν μπάλωμα σε ένα ερείπιο, αλλά ήταν κάτι. Ήταν ένα ελάχιστο νομοθετικό ανάχωμα στην απόλυτη κατρακύλα. Ήταν κάτι, που τα έβαζε, που ξεβολευε-ελάχιστα ειναι η αλήθεια, πολλούς.
Η Μαριεττα Γιαννάκου, κατέβηκε στις μάχες, χωρίς επικοινωνιακό σχέδιο, χωρίς εφεδρείες, χωρίς άμυνες, χωρίς οπισθοφυλακή, ...χωρίς συμμάχους. Κατέλαβε το ύψωμα, έβαλε την σημαία και έμεινε εκεί, μόνη της να την φυλάει, όταν οι στρατηγοί είχαν ήδη υπογράψει την συμφωνία παράδοσης....

Μέσα σε όλο αυτόν τον πόλεμο χαρακωμάτων που γίνεται στο Κόμμα της, μέσα σε όλη αυτή την μάχη, φίλων, κολλητών, απογόνων, αρχηγών, wannabe αρχηγών και παρατρεχάμενων, δευτεροτριτων των αρχηγών, μέσα σε όλη αυτήν την μιζέρια και την γκρίνια που φέρνει η απουσια όποιασδηποτε πολιτικής, ακομα και κακής πολιτικής, η φτώχια ψηφοφόρων και ποσοστών, και πάλι μόνη της θα το παλέψει.
Αλλά αυτή δεν είναι και η μοίρα και η δύναμη των γυναικών που είναι αντράκια;

Πριν από λίγο, άκουσα στο δελτίο ειδήσεων, ότι ...στην επίθεση του ΛΑΟΣ, για εκείνο το περίφημο βιβλίο ιστορίας, που δεν έκανε το χατίρι, να αποσύρει, δεν βγήκε να την υποστηρίξει κανείς κυβερνητικός.
Ναι η Μαριετα, υποστήριξε λυσσαλέα την επιλογή της, για ένα σύγχρονο σχολικό εγχειρίδιο ιστορίας, κόντρα σε εκκλησίες, σε πατριδολάγνους και πατριδοκάπηλους, σε ΜΜΕ, που παλεύουν να πείσουν τον κόσμο και τον λαό.... ότι η Πατρίδα είναι τα κρυφά σχολειά και η θηριωδία των Τούρκων... αλλά σε καμία περίπτωση η θηριωδία και οι φρικαλεότητες των Ελλήνων, που περιέφεραν από λιμάνι σε λιμάνι τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες, τους Έλληνες πρόσφυγες, χωρίς να τους αφήσουν πουθενά να πατήσουν χώμα.

Το βιβλίο βέβαια αποσύρθηκε, ... άνανδρα, αχ ποιο είναι πια το συνώνυμο του άνανδρα σήμερα...α ναι, επικοινωνιακά , από ...τους Στυλιανηδηδες και το πολυπληθές σινάφι τους.
Αλλά όχι απο την Μαριεττα, ...που όταν τα πλήθη και τα στίφη των εξαγριωμένων ...Χριστιανών, καταλάμβαναν την πλατεία Συντάγματος, όταν τα λάβαρα της Επανάστασης ανέμιζαν πάνω από τα McDonalds της πλατείας, όταν ο ...μελλοντικός τότε Πρωθυπουργός και η ξανθιά συμβία του, έτρεχαν να υπογράψουν ...για την επαίσχυντη διατήρηση του Θρησκεύματος στις ταυτότητες, η Μαριεττα, είπε όχι... δεν θα υπογράψω, διαφωνώ.

Ακόμα και τώρα, που η Μαριετα, τους ξαναπαίρνει στην πλάτη της... αυτοί κιοτήδες... μετράνε, ζυγίζουν, και κρύβονται. .
Δεν χρειάζεται να δει κανείς τις δεκάδες δημοσκοπήσεις. Η Ν.Δ. θα πατώσει εκλογικά, για πάρα πολλούς λόγους, που τους ξέρουμε όλοι. Και αυτήν την πορεία για την ήττα, η Μαριέτα, θα την κάνει ...το πιθανότερο μόνη της. Σιγά μην περιμένει να την υπερασπιστούν οι κιοτήδες, οι λίγοι, οι χέστες.

Ναι η Μαριεττα Γιαννακου, ήταν από τις πιο τυφλές, αφοσιωμένες, προσηλωμένες, αποφασισμένες, ηρωικές, αυτοκαταστροφικές, χαοτικές γυναίκες που έχω δει ποτέ μου. Και η προσωπική της ζωή... τα ίδια απέδειξε. Αλλά, η Μαριεττα Γιαννάκου, είναι από τις Γυναίκες, από τις λίγες τις ελάχιστες Γυναίκες που εκτιμώ, που θαυμάζω, που υποκλίνομαι μπροστά στο κουράγιο, στο θάρρος, στην δύναμη, στην αποκοτιά, στην επιμονή, στα κότσια τους.

Η Μαριεττα Γιαννακου, είναι είδος εν ανεπαρκεια στην ελληνική πολιτική σκηνή ...και όχι μονο. Και ...όχι βέβαια... δεν είναι προστατευόμενο είδος. Αντίθετα είναι απόλυτα εκτεθειμένο, καθόλου προφυλαγμένο, πολύ μοναχικό, όπως άλλωστε είναι συνηθως τα ...σπάνια είδη...

Η ομορφιά της ...αμαρτίας και ...ακριβώς αντίστροφα

Μου αρέσουν πολύ οι όμορφοι άνθρωποι. Μάλλον, αγαπάω πολύ τους όμορφους ανθρώπους.
Όχι, όχι, αυτοί οι όμορφοι...με τον όμορφο εσωτερικό κόσμο. Αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι... με τον όμορφο ...εξωτερικό κόσμο. Με αυτόν που βλέπεις, έτσι εκεί φάτσα κάρτα, με αυτόν που αγγιζεις, που ακουμπάς, που ψηλαφίζεις, με αυτόν που απολαμβάνεις, και όχι με αυτόν, τον ...εσωτερικο(;;;) που ...υποψιάζεσαι, αλλά απλά πάντα ...θα υποψιάζεσαι. Αλλωστε το συνώνυμο του «υποψιάζομαι», είναι το «παραμυθιάζομαι»

Στην κλασική... και ελαφρώς έως βαρέως απαξιωτική ερώτηση... «και τι είναι όμορφο», δεν θα απαντήσω...

Είναι μια κλασικά προβοκατόρικη ερώτηση...του στυλ «και πόσο κόκκινο είναι το καρπούζι, αφού εγώ κάποτε που έφαγα ένα ροζ ήταν ...νόστιμο». Αυτά τα ...μεταφυσικά και ...υπαρξιακά ερωτήματα, αυτή την στιγμή, είμαι στη φάση του απόλυτα αυτονόητου για να με απασχολήσουν.
Η ομορφιά... είναι ομορφιά. Είναι αντικειμενική, είναι εκεί... και όποιος δεν την βλέπει, δεν την αντιλαμβάνεται ή την αμφισβητεί με σοφιστείες...απλά δεν την ακούμπησε ποτέ. Κοινώς θα τρώει πάντα «νόστιμα» τα ροζ καρπούζια... γιατί τα κόκκινα... δεν του βρέθηκαν ποτέ. Και ακομα πιο κοινά ... όσα δεν φτάνει η αλεπού... τα κάνει κρεμαστάρια.

Και οι όμορφες ...που είναι χαζές; Λυπάμαι, θα σας απογοητεύσω...

Ποτέ οι όμορφες δεν είναι χαζές. Αντίθετα είναι ευφυέστατες.

Έχουν την ευφυΐα και την δυνατότητα του ...ρίσκου. Ξέρουν ότι οτιδήποτε και αν πάει στραβά, αυτές θα έχουν ...και μια επιπλέον ευκαιρία. Ενίοτε και περισσότερες. Ξέρουν ότι θα βγουν στην ...πιάτσα, και θα τα καταφέρουν. Ξέρουν ότι θα πουν εκείνο το συγνώμη... που λιγώνει, εκείνο το βλέμμα, που μπορεί να επιτύχει να έρθουν τα πάνω κάτω, ότι κάποιος, οποίος, θα τους αρνηθεί... πιο δύσκολα τα ...δύσκολα. Και... η ζωή είναι ρίσκο. Και όσο λιγότερο φοβάσαι την αποτυχία, τόσο πιο έξυπνος είσαι, κι αν αυτή-η αποτυχία ντε, ...κατά λάθος χτυπήσει την πόρτα σου... κολοκύθια, θα την πείσεις... ότι έκανε λάθος στην πόρτα.

Θα εξομολογηθώ, μια μεγάλη... αμαρτία μου, ναι κλασική κατινιά μου. Μου αρέσει, να κρυφάκουω συζητήσεις σε διπλανά τραπέζια στα restaurants, στα cafés, στα taxi, στα πηγαδάκια στα διαλείμματα ημερίδων και συνεδρίων, όπου τελικά μπορεί να βρεθούν άγνωστοι σε εμένα, που συζητούν μεταξύ τους για άλλους επίσης άγνωστους σε μένα....

Πως άλλοι μαγεύονται να χαζεύουν τα δάση, την θάλασσα, τα δέντρα και τα λουλούδια; Εγώ τρελαίνομαι να χαζεύω ανθρώπους. Αυτά τα ... κάπου απόμερα, πωπω τι κόσμος, πωπω τι φασαρία... δεκτά για όποιον είναι λάτρης της ησυχίας, αλλά εγώ, πολύ απλά ...δεν είμαι.
Πανηγυρτζού από κούνια, δωσμου ...πλατεία και πάρε μου την ψυχή... Να χαζευω ανθρώπους...

Από παιδί αρνήθηκα κατηγορηματικά, πάτησα πόδι και τα κατάφερα να μην διαβάζω στο δωμάτιο μου. Ακόμα και για τις πανελλήνιες, διάβαζα στο τεράστιο τραπέζι της κουζίνας του σπιτιού μας, με τις δυο γαλιάντρες Σμυρνιές μου, να κουτσομπολεύουν... ασύστολα. Και άμα το πράγμα... πήγαινε σε μεγάλες λεπτομέρειες για ...γιαβουκλουδες*... το γυρίζανε στα τούρκικα.
Σιγά... που δεν καταλάβαινα, κι άμα είχα και καμιά άγνωστή λέξη... αν κάτι δεν καταλάβαινα από τα συμφραζόμενα, αν κάτι φαινόταν πολύ ενδιαφέρον ...για να το προσπεράσω, χωρίς να σηκώσω το βλέμμα από την γεωγραφία ή αργότερα την χημεία, ...ρώταγα... «muagşaka»;... και μετά την διευκρίνηση και την ...μετάφραση συνέχιζα ...να διαβάζω για την αρχή Le Chatelier.

Όταν ...ξεπερνούσαν τα όρια, όταν η Μπουργκινα Φασο, ήταν αδύνατον να πάρει έστω και το ελάχιστο κομμάτι της προσοχής μου που της αναλογούσε, όταν το βλέμμα μου γινόταν ...άπληστο... οι Σμυρνιές (γεροντοκορη η μια, χήρα ή άλλη), αναφωνούσαν ταυτόχρονα... με απολογητική αλλαζονεία...«ας μην τα κάνανε, να μην τα λέγαμε».

Αν κάτι κατάλαβα από όλα αυτά τα χρόνια... που διάβαζα στο τεράστιο τραπέζι της κουζίνας, είτε για την Μπουργκινα Φασο, είτε για τον έρημο τον Van’ Hoff, ήταν ...ότι οι όμορφες, κάνουν πολύ ...ενδιαφέροντα πράγματα... Πραγματα, άξια κουτσομπολιού...

Αν μου δοθεί η ευκαιρία, να επιλέξω τραπέζι... ή θέση σε πηγαδάκι ...(taxi, δεν επιλέγεις, αρπάζεις όποιο σου κάτσει) σε όποιο μέρος οι άγνωστες διπλανές μου, ναι, σε αυτές τις άθλιες γυναικοπαρεες, που αυξανονται και πληθυνονται σαν τις κατσαρίδες σ' αυτήν την πόλη, ...κουτσομπολεύουν ασύστολα... φροντίζω να κάτσω κοντά σε άσκημες.

Οι όμορφες ...κάνουν τα όμορφα πράγματα, και όταν τα ...εξομολογουνται...τα σιγοψιθυριζουν μεταξυ τους, τις όμορφες, δεν χρειαζεται αν τις ακους, αρκεί να βλέπεις αυτό το υπεροχο, χορτασμένο ύφος. Και οι άσχημες... ε, γενναιόδωρος ο Πλάστης... παραχώρησε και σε αυτές μια ηδονή.... Την ηδονή να τις μοχθούν και να τις κουτσομπολεύουν δυνατά... Μην ακούσω...τςτςτς...τα καλύτερα με περιμένουν...

Ε, είπαμε... κρυφάκουω.... δεν κρυφοβλέπω...
Όταν ξεπεράσω...τα «όρια», αν ...ή όταν φτάσω ... να κρυφοβλέπω... τα ενδιαφεροντα, ε, καταλαβαίνετε βέβαια, ότι θα επιλέξω να ...είμαι κοντά σε όμορφες.... Αυτές μωρέ που κάνουν τα ενδιαφέροντα.... αυτά τα άξια κουτσομπολιού...

Σιγά που θα ββάλω ετικέτα... σαρκαστικά! Βιωματικά, εχει μαεστρο;

Οριστε λοιπόν Δράκε...

Δράκους έχω δει πολλούς στην ζωή μου. Πολύ περισσότερους από όσους θυμάμαι, και πολύ περισσότερους από όσους θέλω να θυμάμαι.
Δράκοι με βρήκαν και εδώ σε αυτό το σημείο του Διαδικτυου. Από την πρώτη στιγμή.
Τους αντιμετώπισα με το μόνο αποτελεσματικό όπλο που μπορώ να διαχειριστώ. Την αδιαφορία, την ειρωνεία και την απαξίωση.

Ναι, αδιαφόρησα, ακόμα και όταν με βομβάρδισαν με mails. Ακόμα και όταν έστειλαν mails στην φίλη μου. Ακόμα και όταν μου επιτέθηκαν, και δια ζώσης, με κρυμμένα τα χαρακτηριστικά τους.

Κατά καιρούς έχω ζηλέψει πολλά προσόντα, πολλών ανθρώπων. Αλλά αν κάτι ζήλεψα πιο πολύ από όλα, είναι τους ανθρώπους που θυμώνουν. Ναι ζηλεύω τον ανθρώπινο θυμό. Αυτόν από τον οποίο, αυτοευνουχιστικά παραιτήθηκα.

Και ναι, ...ΣΗΜΕΡΑ θύμωσα.
Εγώ δεν φόρεσα ποτέ κουκούλα, εγώ δεν υπήρξα ποτέ ανώνυμη. Και για φίλους και για ...μη φίλους. Και δεν χρειαζομαι κανέναν. Εγώ είμαι εδώ, στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Σε αυτήν την πραγματικότητα από την οποία εσύ Δράκε κρύβεσαι. Δεν είμαι στις ταμπελίτσες, δεν είμαι στις ψευτομαγκιές, δεν είμαι στα ανώνυμα ανύπαρκτα blogs. Είμαι στην πραγματικότητα, σε αυτήν τόσο σε τρομάζει ανθρωπάκι. Και σε αυτήν την πραγματικότητα σε ΧΑΙΡΕΤΩ ΔΡΑΚΕ.

Αν έχεις τα κότσια ανθρωπάκι, ξέρεις πολύ καλά και το όνομα μου, και το ...τηλέφωνο μου, ...και το σπίτι μου, ... και το αυτοκίνητο μου. Οριστε λοιπόν ΔΡΑΚΕ. Γιατί το παιχνίδι, που ταΐζει εδώ και μήνες, την άρρωστη ζωή σου... ήταν μέχρι ΕΔΩ.
Σε χαιρετώ λοιπόν ΔΡΑΚΕ και σε περιμένω....
Αν πάλι δεν τολμησεις να βγάλεις την κουρελιασμένη κουκούλα που φοράς, μείνε στους βούρκους που κρύβεσαι.
Το τέρας, σε πείσμα όλων, εγώ δεν θα το συνηθίσω.

In ...smart Drugs We Trust

Μια από τις δικαιολογίες της κατάντιας των Ταμείων, είναι η «φαρμακολαγνεια» των Ελλήνων. Προχθές κάποιος συνεργάτης ανέβαλε ένα ραντεβού μας, λόγω …οικογενειακών προβλημάτων. Στην ερώτηση μου, αν συμβαίνει κάτι σοβαρό, μου απάντησε, ότι πρέπει να πάει στον τόπο καταγωγής του γιατί για άλλη μια φορά η ηλικιωμένη μητέρα του… έκανε «Χάπι Πάρτυ» με τις γειτόνισσες, και τις φίλες της. Κοινώς αντάλλαξαν τα χάπια τους, και … μετά την οργιώδη αυτή συνεύρεση, 2 από αυτές ένοιωσαν ενοχλήσεις και πήγαν στο νοσοκομείο.

Ναι από μια ηλικία και μετά, οι κοινωνικές συναναστροφές των ανθρώπων στην Ελλάδα, πραγματοποιούνται είτε στις τράπεζες -ποιος δεν έχει βρεθεί μπροστά σε ατελείωτες ουρές…ενημέρωσης βιβλιαρίων καταθέσεων ηλικιωμένων;;;- είτε στους προθαλάμους των γιατρών. Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας ανταλλάσσουν ..πληροφορίες ή για επιτόκια καταθέσεων ή για ‘θαυματουργά’ φάρμακα.

Αρωστολαγνεία, φαρμακολαγνεια... Οι πλεον διαδεδομενες και εξαιρετικά λοιμώδεις ελληνικές ασθενειες...

Ευτυχώς, για καλή μας τύχη όσων ελπίζουμε ότι κάαααααααααποτε θα προλάβουμε να πάρουμε σύνταξη, στην Ελλάδα υπάρχει και μια άλλη λατρεία… Του φυσικού… Και ευτυχώς τα ‘φυσικά’ σκευάσματα δεν συνταγογραφουνται ή μάλλον δεν καλύπτονται από τα Ταμεία. Αυτήν την …φυσιολατρεία, οι ειδικοί την εντοπιζουν σε πιο μικρές ηλικίες, διοτι μεγάλοι καταναλωτές…επιμένουν στο φάρμακο, όπως αυτό ορίζεται τουλάχιστον. Μεταξύ μας και καλά κάνουν μιας που ο κακόμοιρος ο οργανισμός δεν έχει την δυνατότητα να διαχωρίσει στον μεταβολισμό του το φυσικό από το χημικό. Απλά …ο «άρρωστος» το πληρώνει από την τσεπη του και μάλιστα πολύ ακριβοτερα. Ο κακομοιρουλης οργανισμός μας, μονο την δραστική ουσία μπορεί να αναγνωρίσει…αν την έχει παρασκευασει η Roche ή Power Health, τον αφήνει παγερά αδιάφορο.

Όσο κι αν φαίνεται επίσης περίεργο για εμάς τους Ελληνες φαρμακολάγνους…ο περσυνός τζίρος των καλλυντικών ήταν μεγαλύτερος από αυτόν των φαρμάκων. Το ότι ο κ. Χοντος, με βράβευσε ως μια εκ των μεγάλων χορηγών του, είναι απλά κακόβουλη φημη…

Αλλά και η «ωνιομανία» κοινώς το …ψωνιζω, άρα υπάρχω, και αυτό πια σημερα…αντιμετωπίζεται φαρμακευτικά μe την σιταλοπράμη (αναστολέας της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης) ή επι το κοινοτερο και γνωστοτερο seropram. Αλλά πια τέτοιοι διαχωρισμοί…φαρμακων και καλλυντικών, σε λίγο θα είναι ντεμοντέ… Επιτέλους έρχονται… τα καλλυντικά μυαλού, τα περιφημα brain cosmetics.

Δεν είναι πάρα πολύ καινουργια η ιστορία, απλά τωρα στην Αμερική, παιρνει … μορφή τσουνάμι. Η Ριταλινη, ένα διεγερτικό που χρησιμοποιείται για υπερκινητικά παιδιά, το Provigil για όσους πάσχουν από διαταραχές ύπνου, το Donepezil που αυξάνει την συγκεντρωση της ακετυλοχολίνης ενισχύοντας έτσι τις διαβιβάσεις απαραίτητες για την διατήρηση της προσοχής και της απομνημονευσης, που συνταγογραφείται στο Alzheimer, αγοράζονται πια σε εκπληκτικές ποσότητες από το Internet.
Ιδιαίτερα η Ριταλίνη, που πια…ονομάζεται χαϊδευτικά … «Vitamin R», κάνει θραύση στα Αμερικάνικα Πανεπιστήμια και όχι μόνο…

Το Nature περσυ περιπου ρωτουσε όσους έμπαιναν στις ηλεκτρονικές σελιδες του -και μιλάμε για δεκάδες χιλιαδες συνδρομητών- αν παίρνουν φάρμακα ενισχυτικά των διανοητικών τους ικανοτήτων. Τα αποτελέσματα… εξαιρετικά. Τα ποσοστά συντριπτικά…

Στο Nature επίσης μερικοί από τους πιο διάσημους ερευνητές των λειτουργιών του εγκεφάλου όπως ο Michael Gazzanigo, η Barbara Sahakian, η Martha Farah, καλωσορίζουν τις καινούργιες μεθόδους βελτίωσης των εγκεφαλικών λειτουργιών μας.
Και στην πραγματικότητα δεν μιλάμε για …βελτίωση, μιλάμε για συγκριτικές επιδόσεις που αγγίζουν …το θαύμα…

Λέγεται ότι η έρευνα για τα COGs, χρηματοδοτήθηκε αρχικά από τον Αμερικάνικο στρατό, ενώ παράλληλες έρευνες αναφέρονται και σε Ιαπωνικά ερευνητικά κέντρα. Μάλιστα οι πρώτοι ‘εθελοντές’ ήταν Αμερικάνοι στρατιώτες, μιας που υπάρχει ειδικός νόμος που απαγορεύει σε Αμερικανό στρατιωτικό να αρνηθεί να πάρει μια ουσία που θα του χορηγήσει η Υπηρεσία προκειμένου να βελτιώσει τις δυνατότητες και τις δεξιότητες του.

Οι ερευνητές που υπερασπίζονται αυτά τα smart drugs ή επί το επιστημονικότερο cognitive enhancing drugs, δηλώνουν ότι η αγωγή αυτή έχει ακριβώς τις ίδιες συνέπειες και προκαλεί τις ίδιες ακριβώς αλλοιώσεις με οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια διεύρυνσης της ικανότητας για μάθηση, όπως είναι η άσκηση, η διατροφή, ο επιπλέον ύπνος, το Supermemo.

Οι πιο διστακτικοί, μιλούν για παρενέργειες, όπως πονοκέφαλοι, άγχος, ζαλάδες, αλλά και για διαταραχή στην φυσιολογική διαδικασία της απομνημόνευσης, καθώς και την συγκέντρωση σε πολλές «άχρηστες» λεπτομέρειες.
Σε αυτό που φαίνεται να συμφωνούν όλοι, είναι … ότι δυστυχώς…δεν θα μπορούμε να ξεχάσουμε εύκολα τα δυσάρεστα, θα είναι πολύ δύσκολο να ‘διαγράψουμε’ τις άσκημες αναμνήσεις…

Αυτό όμως μην σας ανησυχεί καθόλου… Ο πολεμεος των φαρμακευτικών εταιριών για την κατοχυρωση πατέντας και όχι για μια, αλλά για ...περισσότερες δραστικές ουσίες που θα μας επιτρέπουν …να διαγράψουμε από την μνήμη μας ότι …δεν θέλουμε να παραμένει αποθηκευμένο… ειναι εξοντωτικός . Και εδώ κι αν γίνεται πόλεμος δημοσιεύσεων!!!! Αλλά για αυτό σε προσεχή ανάρτηση… Ας θυμηθούμε πρώτα… και μετά ότι δεν γουστάρουμε το διαγράφουμε… Εύκολο πια…

Περιττό βέβαια να διευκρινίσω ότι οι φαρμακοβιομηχανίες κάνουν party… Καιρός ήταν συχωριανοί, το τελευταίο φάρμακο με πραγματικά ουσιαστικά καινοτόμα φόρμουλα ήταν το Viagra και ήδη έχουν περάσει 10 χρόνια. Και βέβαια και αυτό, πριν πάρει αριθμό έγκρισης, πάλι είχε ξεσηκώσει το Σύμπαν που μιλούσε και φώναζε και ωρυόταν, για το τέλος του ……………..Κόσμου.
Ο ………Κόσμος συνέχισε να υπάρχει, η ζωή πολλών ανθρώπων, έγινε ποιοτικότερη, και εν πάσει περιπτωσει… ο σκοπός του καθενός διαφορετικός…και το μέσον επίσης…
Η ρόλος της επιστήμης είναι να προχωράει, ο ρόλος της Πολιτείας να ενημερώνει και ο ρόλος του καθενός μας να επιλέγει.

Η Γυριστρουλα στον κήπο με ...το ελατάκι μου

Πρέπει να ήταν γύρω στα τρία μου χρόνια, που στον κήπο του σπιτιού μας φυτεύτηκε ένα ελατάκι. Με αυτό το μικρό δεντράκι μεγαλώναμε μαζί. Μάλιστα παραβγαιναμε στο ύψος. Θυμάμαι πολύ καλά, ότι το δέλεαρ, για να φαω ήταν ότι έτσι, θα το περάσω σε ύψος. Έτσι θα μεγαλώσω, θα ψηλώσω πιο πολύ από αυτό.

Χαμένος κόπος...

Εγώ έτρωγα, τα κατάπινα σαν χάπι, τα σιχαμερά ψάρια, τις άθλιες φακές, και τις αηδιαστικές μπανάνες, αλλά αυτό καταναλώνοντας ελάχιστο νεράκι, με περνούσε πάντα σε ύψος.
Κάποτε κατάλαβα ότι η «κόντρα» μου με το ελατάκι ήταν καταδικασμένη, χαμενη από χέρι, γιατί το έλατο δεν ήταν ο σύντροφος μου, ήταν ο εχθρός. Το έλατο ήταν ...κάτι σαν το «πρέπει» μου. Μεγάλωνε, θέριευε, ψήλωνε, πιο πολύ, πιο γρήγορα από εμένα. Κι όταν εγώ σταμάτησα να ψηλώνω... αυτό συνέχισε και ...συνεχίζει...
Κάθε φορά που πάω στο πατρικό μου, κάθε φορά που περνάω δίπλα του, κάθε φορά που με χαιρετάει μάλλον ειρωνικά, ξέρω ότι τα «πρέπει» μου, θα είναι πάντα εκεί και θα ειναι πιο ψηλά από το ...μπόι μου.

Ένα από τα πιο καταναγκαστικά «πρέπει» των παιδικών μου χρόνων ήταν η ...ευγένεια. Δεν έχει καμία σημασία τι σκέφτεσαι, τι νοιώθεις, σημασία έχει τι θα πεις, τι θα εκφράσεις.
Το δεύτερο «πρέπει» μου ήταν η ...καλοσύνη.

Και ωραία, ας πούμε ότι η ευγένεια, το καθώς πρέπει, το savoir faire, έχει σε κάθε εποχή, σε κάθε περιβάλλον, κανόνες, κώδικες συμπεριφοράς, εύκολο να τους μάθεις, εύκολο να τους αποστηθίσεις, και ...σχετικά εύκολο να τους τηρείς. Θέμα απόφασης, θέμα συνηθείας, θέμα ...ευκολίας.

Αλλά η καλοσύνη; Γιατί αν το savoir faire είναι ...το έξω, το savoir vivre, είναι το μέσα. Αν το συνειδητό σου μπορείς να το ελέγξεις, το ασυνείδητο...θα είναι εκεί, να σε διαφεντεύει. Καταπιεστικό, τυραννικό, αχαλίνωτο, πεδίο μάχης, μαρμαρένιο αλώνι, που θα κονταροχτυπιούνται, θα μονομαχούν, πάντα ο φόβος και η γενναιότητα. Ποιος κερδίζει; ..........................
Μα εγώ ήθελα, πίστευα τότε... ότι μπορώ να μεγαλώσω πιο πολύ από το ελατάκι μου. Μπορώ να ψηλώσω πιο πολύ από τα «πρέπει» μου. Τα «πρέπει» της ... «καλοσύνης» μου...

Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω πότε, δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος, και όχι ...δεν έπιανε πάντα. Αλλά κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ή ...όχι μεγάλη λέξη το «συνειδητοποίησα», απλά... με βόλεψε να πιστέψω, με βόλεψε για να μπορέσω να κάνω το savoir faire μου και savoir vivre μου, να δώσω έναν ορισμό, έναν μποσουλα, για την καλοσύνη. Και «Καλό είναι ότι συμφέρει, ότι ειναι ωφελιμο»...
Ότι μπορεί να συμφέρει, να μου ειναι ωφελιμο, όχι άμεσα, όχι βραχυπρόθεσμα, όχι μόνη μου.

Τα κριτήρια, οι παράμετροι, της «καλοσύνης» μου, ...τι βαρύγδουπη λέξη η Ηθική, πόσους ορισμούς και πόσες ερμηνείες έχει... όχι, όχι της Ηθικής μου, απλά της «καλοσύνης» μου, ήταν το συμφέρον, ο χρόνος, και το ότι μου ήταν αδύνατον να ζήσω μόνη μου. Ήξερα ότι πρέπει να ζήσω, να συνυπάρξω, να μοιραστώ, να δημιουργήσω, να γκρεμίσω, μαζί με τον...Άλλον. Ναι με αυτόν τον ...Ξένο.

Γιατί ο ..Άλλος, θα είναι πάντα ...Ξένος. Απέναντι μου, αλλά πάντα μαζί μου. Ο Ξένος ...θα αλλάζει, ο Ξένος θα αλλάζει πάντα πρόσωπα και προσωπεία. Αλλά καταδικασμένοι εμείς, να πορευτούμε μαζί, με τον ...Ξένο και τους Ξένους μας. Οι γονεις, τα παιδια, οι φίλοι, οι εραστες, οι συνεργατες, οι ανταγωνιστές, οι όμοιοι, οι παραταιροι. Ο ...Ξενος.
Όσο ο Ξένος, μου έμοιαζε, τόσο παραμυθιαζομουνα ότι είχα λιγότερα βήματα να κάνω.. ήταν περισσότερο σύμμαχος, λιγότερο εχθρός. Για ψεύτικες στιγμές... φτιάχναμε ψεύτικα «εμείς», και βάζαμε άλλους Ξένους απέναντι μας. Αλλά δεν ήταν ποτέ έτσι. Ο Ξένος ήταν πάντα ...ο Άλλος...

Η «καλοσύνη» μου, αφάνταστα ωφελιμιστική... Όχι μάλλον, η "καλοσύνη" μου, χρησιμη. Η «καλοσύνη» μου αφάνταστα μετρήσιμη, η «καλοσύνη» μου, όπλο. Το όπλο μου για να συμβιβάσω τα ασυμβίβαστα. Την αρπακτικότητα μου, την ανάγκη μου να διαφέρω, την ανάγκη μου να μοιάζω, την ανάγκη μου να είμαι στον κύκλο αλλά και την αναγκη μου να ειμαι εξω απο αυτόν, το μεγάλο εγώ μου στον μικρό αυτό κόσμο, όλα αυτά που μια λέξη λέμε ΦΟΒΟ. Και αυτός ο φόβος να πολεμαει με την ανάγκη μου, ναι η γενναιότητα είναι η γλυκιά λέξη της ανάγκης, να συνυπάρχω.

Και τα κατάφερα;;;; Όχι. Υπήρξα «κακιά» πολύ περισσότερες φορές από όσες μπορώ, θέλω να μετρήσω και να θυμάμαι. Έχασα, νικήθηκα, πλήρωσα, και πληρώνω, πολλές φορές, όσες φορές, ο φόβος μου υπήρξε ισχυρότερος από την ανάγκη μου.

Το έλατο μου, πάντα πιο ψηλό από μένα. Ο φόβος πάντα πιο ισχυρός από την γενναιότητα. Το κοντινό σήμερα, πιο ισχυρό από άγνωστο αύριο. Εγώ πιο μεγάλη από το ...τείχος των Άλλων. Ο Άλλος ...πάντα Ξένος. Ο άλλος πάντα εξόριστος, στον κόσμο μου. Ο Άλλος πάντα φυγάς από τον μικρόκοσμο μου.
Στην μάχη για την ωφέλιμη «καλοσύνη» μου, ο μόνος σύμμαχος η εύκολη ευγένεια μου. Κώδικες...απλά για να μην δείξω τον φόβο μου. Κώδικες για να συνυπάρξω με τον Άλλον, που χρειάζομαι, αλλά θα φοβάμαι πάντα. Τον Ξένο...

Μη μπήγεις καρφί στον τοίχο,
Ρίξε το σακάκι σου στην καρέκλα
Γιατί να προβλέψεις για τέσσερις μέρες
Αύριο ξανάρχεσαι.

Μπερτολντ Μπρεχτ, «Διάλογοι εξορίστων»

Μεγάλη ή...πολύ μικρή λέξη ο Ρατσισμός Γυριστρούλα μου...
Ο Φόβος... η μοναξιά του εγώ... που ψάχνει σε ένα ψεύτικο εμείς ...να κάνει πόλεμο με ένα ψεύτικο εσείς... Και ο φόβος... αρχέγονος. Ποσο συχνά τυφλωνει ο φόβος, την αναγκη που την φωναζουμε χαιδευτικά ...γενναιότητα

Σχολιαστή, σε ευχαριστώ απο καρδιάς. Η τιμη που μου κάνεις ειναι πραγματικά πολύ μεγάλη.

Ο Cromwell φορουσε ...μπλου τζην

Το φεγγαρόφωτο που περνάει μέσα από τις βαριές κουρτίνες, λες και πέφτει όλο, πάνω στο λευκό. Στο λευκό νυφικό. Και αυτό με την σειρά του το αντανακλά, με ένα υπόλευκο χρώμα σε όλο το δωμάτιο...
Το κορμί κουρασμένο κουρνιάζει στην αγκαλιά του Ιππότη. Η ηδονή του ιδρωμένου κορμιού βυθίζεται στην μαγεία της γλυκιάς αναμονής για το αυριανό ξημέρωμα, που θα στολιστεί με λεμονανθούς.
Ξημέρωσε... Το κρεβάτι άδειο, το σχήμα του κορμιού του Ιππότη, ακόμα ζωγραφισμένο στο στρώμα...Το βλέμμα στρέφεται, αναζητά το άσπρο... τα μάτια ανοίγουν, ανοίγουν διάπλατα, δεν το βρίσκουν στην θέση του...
Η Βασίλισσα, δραπέτευσε φορώντας το δικό της νυφικό. Η Βασίλισσα φυγαδεύτηκε από τον Ιππότη της, καλυμμένη, κρυμμένη στο πέπλο του νυφικού της...
Ο επόμενος εραστής είναι η τρέλα...
Σκηνοθεσία Κατερίνα...

Πως ξεκινάει άραγε το πολιτικά ορθό; Να υποθέσω με τους Άγγλους Πουριτανούς... του 17ου αιώνα;
Και ενώ ο πουριτανισμός είναι πια μια λέξη τόσο αρνητικά φορτισμένη για τους εκφέροντας τον πολιτικά ορθό λόγο, το πολιτικά ορθό, αιώνες μετά, συνεχίζει ακάθεκτο την θριαμβευτική του επέλαση, κατακτά τα πάντα, ποδηγετεί τα πάντα, καταδυναστεύει τα πάντα.
Οι Ιππότες με τα μακριά μαλλιά, τα χρυσοκέντητα ρούχα, τα γρήγορα άτια, τα πλουμιστά καπέλα... σήμερα θα φορούσαν γραβάτα...
Αντίθετα οι Πουριτανοί, με τα μαύρα λιτά ρούχα, με τα κοντοκουρεμένα μαλλιά... σήμερα θα φορούσαν μπλου τζην.

Οι Ιππότες ρομαντικοί, ελευθεριαζοντες συναισθηματικά και σεξουαλικά, ένας κόσμος που αποθεώνει τον έρωτα, το συναίσθημα, την απόλαυση, την κατανάλωση...
Οι Πουριτανοί, καλβινιστές, αυστηροί προτεστάντες, ηθικοί, φανατικοί, στρατευμένοι, ζητούν τον περιορισμό των προνομίων της Αγγλικής Αυλής, μιλούν για δημοκρατικά δικαιώματα...
Οι Πουριτανοί του 17ου αιώνα θα ήταν οι σημερινοί Προοδευτικοί...

Σήμερα ο Πουριτανός, θα έκανε σύνθημα του τον περιορισμό της κατανάλωσης, θα φώναζε για τον περιορισμό του ρυθμού ανάπτυξης έτσι ώστε να προστατευτεί το περιβάλλον, θα επιχειρηματολογούσε για την τηλεόραση που διαφθείρει, θα μιλούσε για την δημοκρατία του έρωτα, για την ισότητα, θα λοιδορούσε τα ακριβά ρούχα, σπίτια, αυτοκίνητα.
Φανατικά... Στρατευμένα. Το πολιτικά ορθό δηλαδή...

Ο Ιππότης ...και ο Πουριτανός... Διαχρονικό το δίλημμα;
Η σωτηρία του κόσμου... που παραβλέπει την …σωτηρία της «ψυχής»…
Ο Ιππότης με τον άκρατο ρομαντικό, με τα αισθήματα, την ηδονή και την λαγνεια να ξεχειλίζουν, αυτός που δεν διστάζει να κλέψει το νυφικό της καλής του, να καλύψει με το πέπλο της αγαπημένης του, την Βασίλισσα του, για να την φυγαδεύσει. Η τιμή...
Ο Πουριτανός που αποκτά μια γυναίκα, που αφού είναι και αυτή πλάσμα του Θεού, είναι ίση του, και ο έρωτας δημοκρατικός, ισότιμος και πάντα...χρηστικός. Η Ηθική...

Το πολιτικά ορθό... φανατικό και στρατευμένο... το πιο δυνατό, το πιο ισχυρό όπλο...
Το πολιτικά ορθό... παραμένει άραγε πάντα συνδεδεμένο με τον Πουριτανισμό ή ακόμα χειρότερα ο νέος Πουριτανισμός φοράει τη λεοντή του πολιτικά ορθού;;;;

Η αγάπη ήρθε απο ...μακρυά

Η ...έρευνα, για ...τον διαδικτυακό «συναισθηματισμό*», με βρήκε...απροετοίμαστη...

Εμείς όλη μερα, διαμαρτυρόμαστε ότι είμαστε συνέχεια στο ..δρόμο... Και ...συνεχεια στον δρόμο...πέρα από λεφτά, πέρα από άγχος, πέρα από καριέρα, πέρα από στρες, πέρα από ...ότι, σημαίνει ΚΑΙ ...γνωριμίες, σημαίνει ΚΑΙ επαφές, σημαίνει ΚΑΙ ...επικοινωνία. Γνωρίζουμε κάθε μέρα, δεκάδες, εκατοντάδες ανθρώπους, στις επαγγελματικές μας συναναστροφές, στις κοινωνικές μας συναναστροφές, στον δρόμο...
Ποιος δεν έχει ανταλλάξει αλκοολικά ...βλέμματα στα μεταμεσονύχτια φανάρια, της Παραλιακής, της Κηφισίας, της Μεσογείων; ok... κανείς...
Τι χρειαζόμαστε λοιπόν τόσο εντονα την διαδικτυακή ... «επαφή»;

Δεκάδες, σωρός από έρευνες περιγράφουν, μιλούν μια τεραστία διαδικτυακή ...πλατεία(επιεικώς...), όπου ο καθένας με τις πιζάμες του, με ένα ποτήρι κρασί, ουίσκι, μπύρα (μπα, ποιος νοιώθει αισθησιασμό με μπύρα;;;) δίπλα στο laptop του, επικοινωνεί, φλερτάρει, μιλάει και «μιλάει», με κάποιον ...άγνωστο.
Δεδομένα για την Ελλάδα δεν βρήκα, και έτσι εμείς μπορούμε να πούμε ...τς, τς, τς, ...πφ... μμμμμμμμ... «κοίτα βρε...», μπορούμε να μιλήσουμε αποστασιοποιημένα.... εμάς ...ως Έθνος, δεν μας αφορά...

Οι μελέτες, δίνουν συντριπτικά ποσοστά, τεραστια δείγματα, τουλάχιστον για τους ευρωπαίους, και καταλήγουν λίγο πολύ ...ότι όποιος έχει σύνδεση... κάποτε μιλησε, επικοινωνησε... τουλάχιστον μια φορά...
Αυτό πια θεωρείται δεδομένο. Αυτό είναι μη διαπραγματεύσιμο...κατά τας γραφάς. Όλοι, λένε οι ερευνητές, επικοινωνούμε, με πολλούς και ποικίλους τρόπους... Με πολλά και ποικίλα αποτελέσματα. Με πολλές και ποικίλες δικαιολογίες.

Η συγκεκριμένη ερευνα, έρχεται απλά να περιγράψει, να μετρήσει, την απογοήτευση... όταν όλες αυτές οι «επαφές» από εικονικές, φτάνουν να γίνουν και πραγματικές. Όταν αυτές οι ...επαφές, κάποια στιγμή, δεν αρκούνται στις λέξεις, αλλά ζητάνε και το βλέμμα, κάποιες και την αφή, κάποιες και την μυρωδιά και κάποιες και την γεύση....
Και εκεί...τα πράγματα ζορίζουν πολύ... τουλάχιστον για τους άλλους Ευρωπαίους, γιατί είπαμε ...στην Ελλάδα...δεν ξέρουμε...και ότι δεν ξέρουμε ...δεν υπάρχει.

Και έτσι... το 58% των Ευρωπαίων δηλώνει απογοητευμένο από την ...πραγματική συνάντηση, με τον μέχρι εκείνη στιγμή, εικονικό παρτενέρ ...με τον οποίο επικοινωνούσε, ...φλέρταρε...
Οι Ιταλοί ...είναι οι κατ’ εξοχήν απογοητευμένοι σε ποσοστό 72%, οι Γερμανοί με 58%, οι Γάλλοι με 56% και οι Βρετανοί με 55%.
Οι Ολλανδοί πάλι...φαίνονται πιο ειλικρινείς(;;;) και έτσι μόνο το 48% δηλώνει ότι ...ξεγελάστηκε.

Συχωριανοί μου, υπενθυμίζω ότι όλοι οι Ολλανδοί μιλούν...καλά το «μιλούν» δεν μας πολυενδιαφέρει, γράφουν τέλος πάντων, εξαιρετικά καλά αγγλικά... αν λέω, ...αν, να τους προτιμήσουμε.
Οι Ιταλοί πάλι, εκτός του ότι είναι, και μεγάλοι ψεύτες... τα αγγλικά τους είναι άθλια... μην γίνει και καμιά παρεξήγηση... Ε, όσο να πεις, την ώρα που ...τα μεταξωτά ανεμίζουν να σου πει... περίμενε... ψάχνω στο λεξικό, δεν είναι και ότι καλύτερο. Άσε που μπορεί να νομίζει ...ότι ξέρει την ...λέξη και να σε κόψει στο καλύτερο...
Για όσους το ...συνήθιζαν πάλι ..σκοτεινά, και με κλειστά μάτια... η «στάση» ονομάζεται ...αλα παντρεμένα... καλά θα κάνουν να τα ανοίξουν τα ματάκια τους. Εκτός αν έχουν σύστημα ανάγνωσης τυφλών...
Εντάξει... ανταλλάσσουν, μεταξύ τους φωτογραφίες... αλλά δυστυχώς είναι ρετουσαρισμένες... κοινώς εκείνο το ...«this is last year», που έλεγε και η διαφήμιση, ταιριάζει γάντι στην περιπτωση.

Πάντως η Logitech καταλήγει ότι μια webcamera… είναι περίπου αναγκαία...για την συνομιλία, αν σκοπεύετε... (δηλαδή οι άλλοι Ευρωπαίοι, είπαμε εμείς ...δεν), να τον γνωρίσετε και δια ζώσης τον ...συνομιλητή.
Αν πάλι...η φαντασία ειναι το δυνατό σας σημείο, αν αρκείστε στις ...λέξεις, τότε φροντίστε να μάθετε το συντομότερο τυφλό σύστημα.
Κάποτε η didacta απαξιώθηκε, νομίζαμε τρομάρα μας, οι επιστήμονες ότι το τυφλό.... είναι μόνο για γραμματείς... Όχι συχωριανοί μου, ή μαθαίνετε τυφλό, ή ...θα τα πετάξετε τα μάτια έξω του «συνομιλητή» σας. Διότι και το ...timing, έχει την σημασία του. Τώρα ...να του πεις...περίμενε να βρω το «κ», ...α, το δικό μου πληκτρολόγιο δεν έχει ... «κ», ε, όσο να πεις θα την χαλάσεις την μαγεία.

Επιπλέον, μέχρι τώρα τα σκάγαμε στον Αεράκη (οι πιο ...ρομαντικές), γιατί και Anais έπαιζε...για τις πιο τολμηρές, και να ...τα ασορτί, και να ...τα μαύρα, και να ...τα κόκκινα, που όσο και να το απαξιώσεις το περιτυλιγμα, χρειάζεται...

Πάνε πια αυτές οι εποχές. Τώρα ο ...αισθησιασμός θέλει την ορθογραφία του. Συντροφοι και Συντρόφισσες, αγαπητά εν πληκτρολογιω αδελφια μου, αφήστε τα ...ασορτί και πιάστε τα ορθογραφικά λεξικά....
Από την άλλη μπορεί το πάθος να παραβλέπει τα ορθογραφικά... Η έρευνα δεν το αναλύει. Θα χαρώ ιδιαίτερα να μου το διευκρινίσετε αυτό το σημείο... αν λέω αν σας έτυχε βρε παιδί μου κάποτε, να έτσι εκεί που ψάχνατε στο διαδικτυο μια εξειδικευμένη έρευνα για την καρετα καρετα... ή κάτι άλλο εξίσου...ανατριχιαστικό.

Και επειδή η τεχνολογία, προχωράει, και επειδή σιγά που θα μας άφηνε στις ...λέξεις, άντε και εικόνα.... φτάσαμε και στο Mutsugoto. Εντάξει το όνομα του project δεν είναι και πολύ αισθησιακό... αλλά το αποτέλεσμα...

Το Mutsugoto, «a body-drawing communicator for distant partners», προσφέρει έναν ...εναλλακτικό και θερμότερο τρόπο επικοινωνίας συγκριτικά, με τα απρόσωπα και ...παγερά e-mails, sms, msn, chats ή ότι τέλος πάντων... Αυτό το καινοτόμο σύστημα, που βασίζετε σε δέσμες φωτός, δίνει την δυνατότητα στους ...συνομιλητές να αγκαλιάζονται αφήνοντας φωτεινά σημάδια, ο ένας στο κορμί του άλλου...

Αντε, και η υπέροχη αφή... το λύσαμε και αυτό...
Τώρα για την γεύση... δεν βρήκα κάτι. Επίσης ούτε για την όσφρηση.
Κρίμα, γιατί προχθές έδωσα μισό μηνιάτικο σε body lotions, κολόνιες, σαπούνια, αφρόλουτρα και όλες αυτές τις απίστευτες ...καταναλωτικές ανοησίες(φτου μου!!!!), που τελικά θα περιμένω να χρησιμοποιήσω όταν η τεχνολογία...προχωρήσει ακόμα περισσότερο. Λοιπόν καλή ...adsl, εγώ σας αφήνω τωρα, πάω να δω την ημερομηνία λήξης τους... Μην δηλητηριασουμε και κανεναν ...διαδικτυακώς...

*μωρέ «ηλεκτρονικό καμάκι» το λέει, σε απλά ελληνικά, η logitech, αλλά μετά τον Στάλιν ...ε, είπα να μην σας ….τρομάξω περισσότερο, έτσι από την αρχή, έτσι με το ...καληνύχτα σας...

Υ.Γ. Το videaκι που ακολουθεί... το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Επίσης...για ρίξτε μια ματιά, στο call for participation, μπορεί να κανονίσετε τις διακοπές σας στο Εδιμβούργο... ωραιότατη πόλη το Εδιμβούργο...

Mutsugoto from Distance Lab on Vimeo.

Για κάποιον άγνωστο σε μένα λόγο, αυτή η αναρτηση, άλλοτε μου εμφανιζει τα σχόλια και άλλοτε όχι. Εγώ πάντως τα σχόλια, τα εχω ανοιχτά....
Όπως καλώς διαγνωσατε, δεν τα πάω και πολύ καλά με τις νεες τεχνολογίες, αλλά ...το παλευω...