Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Ο έρωτας δεν κάνει διακρίσεις. Κάνει τη διαφορά.

Θεωρώ ότι το πιο συγκλονιστικό ερωτικό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ, είναι ένα βιβλίο ...επιστολή. Ένα βιβλίο που ο συγγραφέας του, δεν το εξέδωσε ποτέ ο ίδιος, και από το 1897 που γράφτηκε κατόρθωσε τελικά να εκδοθεί ολόκληρο το 1962. Ακόμα και σήμερα δεν κυκλοφορεί σε όλες τις χώρες του κόσμου και σε πολλές, θεωρείται ταμπού.

Το βιβλίο–επιστολή είναι γνωστό με τον τίτλο de profundis (εκ βαθέων) και ο συγγραφέας βέβαια είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Ο «παραλήπτης» της ...επιστολής, του Οσκαρ Ουάιλντ ήταν ο Άλφρεντ Ντάγκλας, πιο γνωστός σαν Bossie. Ο Όσκαρ Ουάιλντ πέθανε λίγο μετά την αποφυλάκιση του απο τις φυλακές του Reading στις οποίες εξέτισε ποινή με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας.

Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι για να αποδεχτούμε την ομοφυλοφιλία σαν επιλογή. Και όσο περνούσε από το χέρι μας προσπαθήσαμε να την περιθωριοποιήσουμε κοινωνικά, να την χωρέσουμε στα πρότυπα του κομμωτή αδελφής, και της νταλικιερισας λεσβίας. Αν θυμάμαι καλά, πρόσφατα, το ΕΣΡ έβαλε πρόστιμο γιατί δυο άνδρες φιλήθηκαν σε κάποιο σήριαλ στην τηλεόραση. Το ΕΣΡ, δηλαδή η ανεξάρτητη αρχή που το Κράτος εμπιστεύτηκε για να μας προστατεύει απο τον οχετό του εισβολέα στα σπιτια μας, ε, λοιπόν...ο προστάτης μας, το ΕΣΡ, εκτιμά ότι ντάλα μεσημέρι που συνηθως τα παιδιά ειναι απροστάτευτα μπροστά στο τέρας, κάθε απίθανη ανθυποσταρ μπορεί να μας εξηγησει το concept των ...επιτυχιών της, αλλά δυο άντρες ειναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ να φιληθούν δημόσια.

Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει αν οι ομοφυλόφιλοι ειναι όντως το 10% του πληθυσμού. Και ένας να είναι, η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού όλα του τα δικαιώματα.

Ουδέποτε κατάλαβα με ποια λογική, με ποια αίσθηση δικαιοσύνης αποκλείουμε, εξοστρακίζουμε επιλεκτικά, φορολογούμενους πολίτες από τους νόμους που διέπουν το οικογενειακό δίκαιο. Θα κατανοήσω ότι το όποιο δόγμα της όποιας Εκκλησίας, δεν αποδέχεται να παντρεύει δυο άτομα του δυο φίλου.
Αλλά η Πολιτεία; Από που και ως που, μπορεί να χρησιμοποιεί επιλεκτικά τους Νόμους και το Δίκαιο; Με ποια λογική αρνείται πολιτικούς γάμους μεταξύ ομόφυλων;

Μουγκα στην στρούγκα βέβαια η Πολιτεία. Ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο που η Πολιτεία μουγκαίνεται όταν πρόκειται για τόπους λατρείας αλλόθρησκων. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που δεν θεωρεί τους τοξικοεξαρτημένους, ασθενείς, όπως οι διαβητικοι, ή οι υπερτασικοί, αλλά τους περιθωριοποιεί, τους ποινικοποιεί, και στο τέλος μέσα από τον ιλιγγιώδη τζιρο που διακινείται με την ανοχή της και την συναινεση της, τους σκοτώνει.
Αυτή η υποκριτική και ηθικολάγνα Πολιτεία του Κρατους ΤΟΥΣ, που ...εκπλήσσεται και πέφτει από τα σύννεφα με τους Μαντεληδες. Η Πολιτεία του Κράτους ΤΟΥΣ που χτυπάει παλαμάκια στο γκρέμισμα του κουφαριού της Φαντασίας, αλλά δεν διανοείται το γκρέμισμα του παράνομου Mall. Η Πολιτεία της παρθενορραφής.

Και η Κοινωνία; Η κοινωνία είναι ομοφοβική. Και ότι δεν μπορεί να ελέγξει, ότι δεν μπορεί να τιμωρήσει, ότι την ξεπερνάει, απλά το κράζει, το περιθωριοποιεί, το στιγματίζει, το φτύνει, εφαρμόζοντας τους πιο σκληρούς και τρομοκρατικούς νόμους, αυτούς τους άγραφους νόμους της διαπόμπευσης. Κι όσο περνούσε και από το χέρι της και της περιθωριοποίησης.

Στους ομοφυλόφιλους φίλους μου λέω πάντα, μην εστιάζετε εσείς σε αυτήν την επιλογή σας. Δεν είναι αυτή η παντιέρα σας, είναι απλά ένα από τα δεκάδες άλλα χαρακτηριστικά σας, μια ακόμα από τις πολλές επιλογές σας. Επιλογές θρησκείας, ιδεολογίας, αισθητικής, κουλτούρας ή ...ότι. Καταλαβαίνω όμως πολύ καλά ότι απλά είμαι έξω από τον χορό. Καταλαβαίνω ότι η δική μας διάθεση να τους περιθωριοποιήσουμε τους βάζει στο τριπάκι να βγουν στους δρόμους φωνάζοντας «Είμαστε περήφανοι και είμαστε παντού»

Δεν μου αρέσει το πανηγύρι του Athens Pride. Και δεν μου αρέσει για ένα και μόνο λόγο. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι μόνο ομοφυλόφιλοι. Είναι ομοφυλόφιλοι αλλά και χιλιάδες άλλα πράγματα. Και αυτό πρέπει να διατρανώσουν. Εκει ακριβώς πρέπει να χαστουκίσουν όλους τους μίζερους, που παλεύουν να τους χωρέσουν στα κουτάκια και στα συρταρακια του μυαλού τους. Αρσενικό-θηλυκό. On-Off.

Στο πανηγυρι του Athens Pride, στην γιορτή της περηφανιας τους, θα συμμετάσχω. Αν και όχι για να τραγουδήσω στον ρυθμό της Παπαρίζου, αλλά στον ρυθμό του πιο βαριου ζεϊμπέκικου. Αυτό που χορεύουν μόνο οι Άντρες και μόνο οι Γυναίκες. Ποτέ όμως τα ...θηλυκά και τα ...αρσενικά.

Αρσενικά και θηλυκά μπορεί να είναι ...όλοι. Άντρες και Γυναίκες όμως μπορούν να είναι ...λίγοι. Πολύ λίγοι. Αυτό ναι...δεν χαριζεται απο τη φυση, δεν κληροδοτείται απο το φύλλο, αυτό κατακτιεται. Με περηφάνια. Σε όποιο φύλο κι αν επιλέξει κάποιος να ανήκει.

Υ.Γ. Στον φίλο μου τον Φώτη. Τον πιο Άντρα από τους άντρες που γνώρισα στην ζωή μου. Σε αυτόν που 12 χρόνια πριν, τότε που ακόμα το aids σκότωνε, 2 μέρες πριν πεθάνει, με ρώτησε «φοβάσαι να μ’ αγκαλιάσεις;».

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Το ψηλοτάκουνο τσαντόρ

Το sex and the city, σπάει ταμεία. Πρέπει να είναι πάνω από μια δεκαετία, που είτε το αυθεντικό, είτε όλες οι απομιμήσεις του, ....σπάνε ταμεία.

Με αυτά και με τα άλλα, το sex and the city, συνεχίζει να κηρύσσει το ευαγγέλιο της σύγχρονης single γυναίκας, που με όπλο ένα χαμόγελο και ακριβά δωδεκάποντα, βγαίνει στη ζούγκλα της πόλης και τα βάζει με τα θηρία , έχοντας πάντα στο μυαλό της το πιο κλασικό, παραδοσιακό και συντηρητικό πράγμα. Να βρει τον ...κατάλληλο άνδρα.

Με την Ν. γνωριστήκαμε...γιατί έπρεπε να γνωριστούμε. Αρπάξαμε η μια την άλλη, όπως αρπάζονται οι εικοσάχρονες, σε έναν ξένο τόπο όταν έχουν τεράστια όνειρα, μεγάλους φόβους, και ελάχιστα φράγκα στην τσέπη. Έψαχνα σπίτι...έψαχνε συγκάτοικο... μια σοφίτα, σε έναν 8ο όροφο. Υποσχεθήκαμε πολλά η μια στην άλλη και η κάθε μια στον εαυτό της. Κρατήσαμε μόνο μια υπόσχεση. Ότι δεν θα ξανανεβούμε ποτέ, πάνω από έναν όροφο, με τα πόδια. Τις άλλες μας υποσχεσεις τις εκπληρωσαμε κατα βουληση και κατα...περιπτωση.

Περάσαμε αρκετές νύχτες στην άθλια σοφίτα, με τα πόδια μας μπλεγμένα, να ζεσταθούν, και τα μεγάλα μας θέλω, για λαμπερές καριέρες, για πανύψηλους Πρίγκιπες, για τόοοοοσα πολλά, να φουσκώνουν τα πανιά του μυαλού μας.

Αν τώρα ξαναγυρίσω πίσω... νομίζω ότι ποτέ άλλοτε δεν τόλμησα να ονειρευτώ δυνατά, παρά μόνον τότε. Δυο κοπέλες, που έσερναν την ...βεβαιότητα ότι είναι γυναίκες, δυο κορίτσια που ξεκινούσαν έναν χορό, με την απόλυτη βεβαιότητα ότι γνωρίζουν τα βήματα του, ότι τραγούδι κι αν είναι να τους παίξει η ορχήστρα.

Η Ν. έφερε ένα απόγευμα σε αυτό που ονομάζαμε κατ’ ευφημισμόν ...σπίτι μας, μια συμφοιτήτρια της, την Λ.. Κόρη διπλωματικού υπάλληλου της Σαουδικής Αραβίας στο Παρίσι. Στην αρχή μας ρώτησε πως μένουμε...εκεί. Φεύγοντας μας είπε ότι μας ζηλεύει που μένουμε...εκεί. Όχι, δεν νομίζω ότι το εννοούσε. Αυτό που εννοούσε ήταν ότι ζήλευε την ανεξαρτησία μας από το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε.

Η Λ. φορούσε τσαντόρ. Ποτέ μέχρι τότε δεν είχα συζητήσει με κάποια που φορούσε τσαντόρ, το τι σημαίνει να φοράς ...τσαντορ.

Η ζωή της Λ. ήταν προδιαγεγραμμένη από την οικογένεια της, από τον πατέρα της, από την θρησκεία της, από τις παραδόσεις, από την Πατρίδα που κάποτε θα επέστρεφε. Ακόμα και αν ο κοσμοπολίτης πατέρας της, έκανε τα στραβά μάτια, σε κάποια ...ατασθαλία της, η Λ. ήταν καταδικασμένη στην παρθενία προ του γάμου. Για μεν τους συμπατριώτες της ήταν ...ιερή αγελάδα, για δε τους αλλόθρησκους εξίσου ...αξιοσέβαστη και απολύτως απαγορευμένη. .

Ήταν άραγε... σεβασμός στο ...τσαντόρ και στο συμβολισμό του; Όχι νομίζω ότι ήταν απλή προστασία. Η Λ. αντιμετωπιζόταν σαν ένα εύθραυστο λουλούδι, που ο πατέρας- προστάτης θα την παρέδιδε στον σύζυγο- προστάτη όταν θα έφτανε η ώρα. Με ασφάλεια. Νομιζω ότι οι λέξεις που περιγραφουν την λογική του τσαντόρ ειναι δύο. Προστασία και ασφάλεια.
Η Ν. και εγώ, πιστεύαμε ότι η ...ώρα, για να μεταφερθούν οι τίτλοι ιδιοκτησίας από τον έναν προστάτη στον άλλον, ήταν να βρεθεί ο κατάλληλος νέος ...προστάτης. Κατάλληλος απο κοινωνική και οικονομική άποψη. Μας διέψευσε κατηγορηματικά η Λ. Η ώρα θα ...ήταν κατάλληλη όταν η Λ. ή η όποια Λ, ανακοίνωνε επισήμως στην μητέρα της, ότι χρειάζεται κάποιον άντρα. Από εκεί και πέρα οι διαδικασίες για την εξευρεση και την ...παράδοση-παραλαβή, ήταν εξαιρετικά γοργές, όπως μας διαβεβαιωσε.

Όταν εκείνο το απόγευμα η Λ. έφυγε, μας πήρε το ξημέρωμα με την Ν. να προσπαθούμε να καταλάβουμε όλο αυτό το απίστευτο concept, να το διακωμωδούμε με την άγνοια και την ξερολιαση των εικοσάχρονων, και να θεωρούμε εαυτούς εξαιρετικά τυχερές που γεννηθήκαμε αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις χώρες του τσαντόρ.

Η Ν. κράτησε πάντα επαφή με την παλιά της συμφοιτήτρια, άλλωστε ακόμα και όταν η Λ. παντρεύτηκε και επέστρεψε στην πατρίδα της, συνέχισε να έχει εξαιρετικά οξυμένα ακαδημαϊκά ενδιαφέροντα. Στην συζήτηση μας με την παλιά μου φίλη Ν., όταν επέστρεψε από μία επίσκεψη της στην Λ. και κάνοντας ταυτοχρονα τους δικους μας απολογισμούς και προϋπολογισμούς , όλων όσων ζησαμε, όλων όσων θα ζησουμε ως ανεξάρτητες, παντρεμένες, χωρισμένες, ξαναπαντρεμένες, τρεχοβολητές της δουλειάς και της καριέρας, μονίμως ενοχικές απέναντι στον χρόνο που ξεκλέβουμε από τα παιδιά, τους συντρόφους , τους φίλους μας, από εμάς , μας έκανε να σκεφτούμε ότι τελικά ε, δεν είναι και τόσο τραγικά τα τσαντόρ. Την ώρα μάλιστα που η Ν. έκλεισε το τηλέφωνο κατακοπη , μετά απο τη 3458η εξαντλητική συζητηση για την προσπαθεια επανασυνδεσης για χαρη των παιδιών, νομιζω ότι την πήρε το μάτι μου να δοκιμάζει ένα μαντήλι στον καθρέφτη.


Αλήθεια τι μαρτυράει αυτή η τεράστια δεκαετής επιτυχία του Sex and the City;
Μήπως ότι όλα αυτά τα στίφη ...ανεξάρτητων φεμινιστριών που επί μια δεκαετία το αποθεώνουν, προφανώς το λατρεύουν γιατί κατάφερε να απενοχοποιησει και να εκμοντερνίσει το ...τσαντόρ;

Γιατί μια ξεδιάντροπη τσούλα, μια αλκοολική της καριέρας, μια comme il faut κυράτσα και μια ανασφαλής βαμμένη ξανθιά που μονίμως την φτύνουν οι γκόμενοι αλλά αυτή είναι απολύτως βεβαία ότι ψιχαλίζει, και που όλες αυτές ή μαζί ή κατα μόνας ψαχνουν μανιωδώς να βρουν επιτέλους τον ...άντρα, είναι τα νέα σύμβολα του μεταφεμινισμού;

Μήπως το sex and the city, παρέχει την κομψή δικαιολογία, τον ψηλοτάκουνο τρόπο, που σε κάνει να απενοχοποιείς γλυκαναλατα το τσαντορ και να ξεχνάς ότι μπροστά στην προστασία και την ασφάλεια, πάει περίπατο και το sex και το city και όλα αυτά τα περίφημα φεμινιστικά και μεταφεμινιστικά;

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Σαν το σκυλί...

Αγαπάω σημαίνει κατανοώ. Ή τουλάχιστον σημαίνει εκτός όλων των άλλων ΚΑΙ κατανοώ. Την πόλη μου την αγαπώ πολύ. Παθολογικά. Αλλά με αγαπάει και αυτή. Το ίδιο. Και με κατανοεί και την ...κατανοώ.

Σήμερα το απόγευμα με πήρε στη αγκαλιά της και μ’ άφησε για μία ακόμα φορά να περπατήσω πάνω της, να περιπλανηθώ μεσα της.

Η πόλη μου δεν είναι μόνο τα κτίρια, οι δρόμοι, τα δέντρα και τα πεζοδρόμια. Η πόλη μου είναι οι άνθρωποι της. Κι ενώ το ανοιξιάτικο Αθηναϊκό σούρουπο ήταν μαγευτικό, τη διάθεση των ανθρώπων που περπατούσαν στα πεζοδρόμια, που οδηγούσαν τα αυτοκίνητα τους, που χάζευαν το σκοτάδι έξω απο τα παράθυρα του μετρό την ένοιωθες, την αφουγκραζόσουν την ψυχανεμιζόσουν. Ήταν παράταιρη με το ανοιξιάτικο σούρουπο.

Ο Γιοζεφ Κ. στη Δίκη του Κάφκα, ξαφνικά γίνεται στόχος αλλά δε ξέρει γιατί... Διώκεται αλλά δεν ξέρει γιατί...
«Είσαι ένοχος» του λένε, αλλά δεν ξέρει γιατί...
Προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του αλλά δεν ξέρει ούτε το πως, ούτε το γιατί...
Κι όλα αυτά γίνονται την ώρα που συνεχίζει να ερωτεύεται, συνεχίζει να τρώει, συνεχίζει να κοιμάται, συνεχίζει να διαβάζει ποίηση, συνεχίζει να διαβάζει τα νέα στην εφημερίδα του.

Και φτάνει στην σκοτεινή αίθουσα του δικαστηρίου, σε αυτή την αίθουσα που ίσως να είναι η πιο κλειστοφοβική ...αίθουσα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πάει για να δικαστεί. Αλλά δεν ξέρει γιατί...

Δεν καταλαβαίνει πολλά πράγματα, μιλάνε πολλοί, του φωνάζουν, του κουνούν το δάχτυλο, αλλά δεν ξέρει γιατί...
Προσπαθεί να καταλάβει αν καταδικάστηκε, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί. Υποθέτει ότι καταδικάστηκε μάταια, και παλεύει να βρει το γιατί...

Μετά από λίγο καιρό, που ο Γιόζεφ Κ., τον σπαταλάει ψάχνοντας να βρει το γιατί, δυο καλοντυμένοι κύριοι του χτυπούν την πόρτα και του ζητούν να τους ακολουθήσει. Δεν καταλαβαίνει γιατί κι όμως τους ακολουθεί. Δεν ξέρει για που, δεν ξέρει το γιατί...

Είναι ευγενείς και καλοντυμένοι οι δυο αυτοί κύριοι, του κάνουν φιλοφρονήσεις, του χαμογελούν, αλλά ο Γιόζεφ Κ. δεν καταλαβαίνει γιατί...
Τον οδηγούν σε ένα μίζερο, θλιβερό προάστιο, σε ένα περιθώριο, πέρα από την πόλη του, πέρα από τον κόσμο του, πέρα από την ζωή του, και δεν ξέρει γιατί...

Του βάζουν το κεφάλι πάνω σε μια πέτρα, δεν ξέρει γιατί...
Βγάζουν ένα κοφτερό μαχαίρι και τον σφάζουν. Δεν ξέρει γιατί...
Ίσα όμως που προλαβαίνει πριν ξεψυχισει, ο καταδικασμένος Γιόζεφ Κ., να ψιθυρίσει «σαν το σκυλί»...


Σήμερα η ....γκόμενα μου η πόλη μου, ήταν πολύ μελαγχολική, κλειστοφοβική, σαν αίθουσα δικαστηρίου του Κάφκα. Και με την οικειότητα που έχουμε πια μετά από τόσα χρόνια, η πόλη μου με ρώτησε. Κατερίνα, γιατί όλοι οι άνθρωποι που περνοδιαβαίνουν τους δρόμους μου, έγιναν σαν τον Γιόζεφ Κ. ;
Αθήνα μου, δεν ξέρω γιατί. Αλλά φοβάμαι... φοβάμαι. ότι όλοι εμείς οι Γιόζεφ Κ., σε λίγο θα ψιθυρίσουμε «σαν το σκυλί...»

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Η Δεξιά η αλήτισα



Σε αυτή τη χώρα με εντυπωσίαζε πάντα πόσο οι Δεξιοί θεωρούσαν βρισιά το να τους αποκαλέσεις ...Δεξιούς.
Ακόμα κι οι χουντικοί, ο ρόλος που επιφύλαξαν για τον εαυτό τους ήταν των αναμορφωτών του «σάπιου πολιτικού συστήματος» και της «διεφθαρμένης κοινωνίας».

Σε αυτή τη χώρα το να είσαι Δεξιός είναι και παραμένει πάντα ...ύβρις.

Δεν έχουν και άδικο μεταξύ μας. Πάντα η Δεξιά ήταν ύβρις στην Ελληνική ιστορία. Και όχι μόνο στην Ελληνική. Από όπου πέρασε, η Ιστορία ακόμα συντρίμμια μαζεύει.

Αλλά συχωριανοί μου οι καιροί άλλαξαν, και πια εκείνα τα γραφικά των χουντικών με τους γύψους και τα χειρουργεία, τα βλέπουμε γελώντας μόνο στην πρώτη version της Λούφας και Παραλλαγής. Άλλωστε σήμερα η Λέρος και ο Αη Στρατης ειναι δημοφιλείς τουριστικοί προορισμοί.

Σήμερα θα μας «αναμορφώσουν» αλλιώς. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) αμύνεται σθεναρώς για τον 13ο και 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα. Μα συχωριανοί μου, ποτέ δεν θα κοπεί με νομοθετική ρύθμιση ο 13ος και ο 14ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα. Δεν έχουν κανένα λόγο να την κάνουν. Δεν τους χρειαζεται....

Αντίθετα σε όλους τους χυδαίους εκβιασμούς που κάνει και θα κάνει η Κυβέρνηση, «για να μην χρεοκοπήσουμε», ο 13ος και 14ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα, θα είναι η επικοινωνιακή γραμμή άμυνας τους. "Κοιτάξτε φοροφυγάδες, τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, κλέφτες, κοιταξτε ραγιάδες, τι σας εξασφαλίζουμε εμείς... Τον 13ο και 14ο μισθό σας, από τους ανάλγητους τους κακούς που θέλουν να σας τον αρπάξουν".


Και κόντρα κλάματα και προστασίες από τους Δασκαλόπουλους, τους Κορκίδηδες, τους Κασιμάτηδες, τους Μιχαλους, για το ότι οι εργαζόμενοι τους, είναι κορώνα στο κεφάλι τους, τα στήθη τους σου λέει, θα προτάξουν για να μην απωλέσουν...νομοθετικά, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα τον 13ο και τον 14ο μισθό. Μα δεν χρειαζεται νομοθετική ρυθμιση. Θα τον ...απωλέσουν, ουτως ή άλλως... το παλιο κλασικό "δι' υποθεσιν σας" της Ασφάλειας, τωρα γίνεται "δι' υποθεσιν σας" στο κάθε λογιστηριο, όπου και θα συνετιζεται ο εργαζόμενος. Κια να λεει ο Ποιητής...Mην του μιλάτε είναι άνεργος, τα χέρια στις τσέπες του...σαν δυο χειροβομβίδες.

Σήμερα, η ...δημοκρατία της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) καταργεί ουσιαστικά την εργατική διαιτησία. Μας λέει το απίστευτο... Ενώ μέχρι σήμερα, οι εργαζόμενοι μπορούσαν να προσφύγουν μονομερώς στην διαιτησία, τώρα ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ να προσφεύγουν μαζί με τους εργοδότες τους. Αν ο λύκος και το πρόβατο δεν συμφωνήσουν... διαιτησία δεν υφίσταται.

Σήμερα η ...δημοκρατία της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) μας λέει ότι κουράστηκε πια το Κράτος να κάνει ελέγχους στους εισφοροδιαφεύγοντες επιχειρηματίες, αυτούς που παρακρατούν την ασφαλιστική εισφορά των εργαζομένων τους και την ...καρπώνονται μετατρέποντας την σε τετράλιτρους γοτθικούς ναούς που διασχίζουν περήφανοι την Κηφισίας, σαιζ λονγκ στην Ψαρού, και φτερά και πούπουλα για τις κύριες τους στον Καρουζο.

Και ακούστε συχωριανοί, τι σκέφτηκε ο σοσιαλισμός για εμάς. Μας εκχωρεί το δικαίωμα να κυνηγάμε εμείς τους εισφοροδιαφεύγοντες επιχειρηματίες. Αν ο επιχειρηματίας δεν αποδίδει τις εισφορές που μας παρακρατά, το Κράτος ...χέστηκε.

Εμείς θα χάνουμε τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, της ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη, που εμείς βέβαια πληρώνουμε, και θα κάνουμε αγωγές στον εργοδότη μας. Α, και επειδή μπορεί να μην το γνωρίζουμε ότι οι ασφαλιστικές μας εισφορές γίνονται κακόγουστες επαύλεις και θηριώδη τζιπ, καλό θα είναι κάθε μήνα να πηγαίνει ο εργαζόμενος να βαράει μια κλωτσιά στο γραφείο του αφεντικού και να του λέει «ρε μαλάκα, με ασφάλισες αυτό τον μήνα στο ΙΚΑ ή να σου τραβήξω μια αγωγή;»

Σήμερα η ...δημοκρατία της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) αποφάσισε ότι οι αποζημιώσεις απόλυσης μειώνονται στο μισό. Και για προσέξτε... Προσέξτε καλά...

Μέχρι τώρα για να σε απολύσει έπρεπε ΠΡΩΤΑ να σου καταβάλει την αποζημίωση. ΌΧΙ πια. Τώρα αυτή την κουτσουρεμένη και υποκείμενη σε αυξημένη φορολογία αποζημίωση, μπορεί να στην δίνει ...αργότερα (αργοτερα αργότερα...περάσανε δυο κότερα, που έλεγε και ο Μποστ) α, και σε δόσεις. Σε έξι τέρμινα... Τι την θέλεις και εσύ βρε εργαζόμενε την αποζημίωση;

Α, και το καλύτερο... η ...δημοκρατία της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) αποφάσισε ότι οι συλλογικές συμβάσεις είναι μεγάλος μπελάς. Θα πηγαίνει λέει ο κάθε εργαζόμενος στον φαρμακοβιομήχανο ή στον κάθε βιομήχανο, στον κάθε εργοδότη, θα πίνουν τα εσπρεσάκια τους, και θα κλείνουν στο πριβέ την συμφωνία για ...μιστά, στα δώρα, στην ασφάλιση, και λοιπές λεπτομέρειες . Σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Τέλος στο απρόσωπο των συλλογικών συμβάσεων.

Και ...για προσέξτε, το είπε ο Υπουργός Λοβέρδος, με εκείνο το έντρομο ύφος του λακέ (Καλημέρα Ελλάδα, 24-5-2010), που το αφεντικό του, μπορεί μεν να ασχολείται με τα μεγάλα, το κλίμα, την κουλτούρα των λαών και την θρησκειολογία, αλλά ...έχει σπιούνους και Παγκαλους παντού. "Μην διανοηθείτε εργαζόμενοι να προσφύγετε στην Δικαιοσύνη για να ρίξετε τα σοσιαλιστικά ...μέτρα μας, μην διανοηθείτε δικαστικοί να γνωμοδοτήσετε υπέρ των εργαζομένων. Αν δεν πιάσουμε τους ...στόχους μας, αν δεν σας αναμορφώσουμε, θα υπάρξουν ακόμα χειρότερα μέτρα. Η ευημερία του κοινωνικού συνόλου , είναι σημαντικότερη από τα δικά σας εργασιακά δικαιώματα". Ανάλγητοι Πολίτες. Αναλγητος Λαός.

Τόσος σοσιαλισμός μου έπεσε βαρύς ρε συντρόφια, και είπα να σηκωθώ να πιω μια σόδα!!! Και ξάφνου, ένοιωσα ένα τράβηγμα στον καρπό. Γαμώτο λέω καμιά τενοντίτιδα θα με σέρνει πάλι. Πάω να πιάσω το χέρι μου....Γύψος.

Πάω να σηκωθώ να βρω το σφυρί να τον σπάσω, και... από το πόδι μου βλέπω να βγαίνουν μεταλλικές λάμες και να τρέχουν αίματα.

Ακινητοποιημένη, έντρομη προσπαθώ να φτάσω το τηλέφωνο, να φωνάξω βοήθεια. Η τηλεόραση ανοίγει μόνη της και η οθόνη γεμίζει απο τον Πρωθυπουργό της χώρας, τον Γεώργιο Β’ Παπανδρέου Γ’ που σε άπταιστα ελληνικά- τύφλα να έχει ο Παπαδόπουλος-, με ..καθησυχάζει:

«Μην ξεχνάτε όμως, κύριοι, ότι ευρισκόμεθα προ ενός ασθενούς, τον οποίον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης, και τον οποίον εάν ο χειρουργός δεν προσδέση κατά την διάρκειαν της εγχειρήσεως διά της ναρκώσεως επί της χειρουργικής κλίνης, υπάρχει πιθανότης αντί της εγχειρήσεως να του χαρίσει την αποκατάστασιν της υγείας, να τον οδηγήση εις θάνατον, όσον δε, δια τον χρόνον της ανάρρωσεως, είναι κάτι το οποίον εξαρτάται από την βαρύτητα του ασθενούς, την οποίαν αυτήν την στιγμή δεν θα ημπορούσα να είπω ότι γνωρίζω».

Πριν λιποθυμήσω προσπαθώ να του φωνάξω, ότι αυτή είναι η πιο Δεξιά κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα, ή πιο αλητική Δεξιά που περασε απο τουτο το τόπο, να του πω ότι ο Πινοσετ θα χαμογελάει για τους άριστους μαθητές του και ο γραφικός Παπαδόπουλος θα σκέφτεται ότι επιτέλους κατάλαβε τι λάθος έκανε τις μέρες της παντοδυναμίας του. Δεν ονόμασε την χούντα του, Πανελληνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.


Υ.Γ. Άσε που ούτε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος , δεν είχε ποτέ το ΘΡΑΣΟΣ, δεν επεδειξε τον υψιστο λαικισμό, να εμφανιστεί με την γροθιά σηκωμένη σε συλλαλητήριο λίγο καιρό πριν.

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Σαν σήμερα; Όχι, σαν ...πάντα.

Παιδί ακόμα, όταν σε παρελάσεις και γιορτές επεδείκνυα τα αριστεία μου, αυτά που μου πρόσφεραν την θέση της σημαιοφόρου, όταν έκανα πρόβες στα ποιήματα και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους που είχα στα σχολικά θεατρικά σκετς, η μητέρα μου καμάρωνε και με την σειρά της τηλεφωνούσε σε φίλους και συγγενείς να παραστούν για να με καμαρώσουν σε παρελάσεις και εκδηλώσεις.
Ο πατέρας μου, απόλυτα αποστασιοποιημένος από αυτήν την οικογενειακή ...χαρά και την μητρική, φιλική και συγγενική περηφάνια, με ξεμονάχιαζε, με έχωνε στο γραφείο του, έκλεινε την πόρτα, και σε αυτό το πάντα μισοσκότεινο δωμάτιο, μου έλεγε: Πρόσεχε τις σημαίες που θα κρατήσεις, τις πατρίδες που θα υπερασπιστείς, τα εμβατήρια που θα ψιθυρίσεις, τις επετείους που θα γιορτάσεις. Πρόσεχε, το Κράτος ΤΟΥΣ. Να θυμάσαι, δεν είναι αυτό η Πατρίδα ΣΟΥ.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε. Κι ίσως ακόμα ακόμα, λόγω της απόλυτα διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας με τον πατέρα μου, να μην μπορώ ...όχι να καταλάβω, αλλά να νοιώσω, την αλήθεια ΤΟΥ, που όμως πια συμμερίζομαι ΑΠΟΛΥΤΑ, τουλάχιστον νοητικά.
Με το γονίδιο του πάθους ισχυρά ανιχνευμένο στο δικό μου DNA, πανηγυρτζού από κούνια, θα επιλέγω πάντα να λυπάμαι για ότι δεν έκανα, παρά για ότι έστω και απόλυτα και αποδεδειγμένα εσφαλμένα έκανα. Θα προτιμησω να ρισκάρω το λάθος, παρά να σπαταληθώ αποστασιοποιημένη. Στην ζυγαριά μου το «πραττειν», θα ειναι πάντα πιο βαρύ από το «μέτρα». Τον αποδέχομαι, με αποδέχεται, λατρευόμαστε.

Ο πατέρας μου λοιπόν, που σε αυτόν ειναι αφιερωμένη ...και αυτή η ανάρτηση, έχει πάθος, ένα απύθμενο πάθος με την υπόθεση Λαμπράκη. Θεωρούσε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και θεωρεί ακόμη, ότι η υπόθεση Λαμπράκη είναι η καλύτερη ανατομία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Για όποιο πολιτικό θέμα κι αν ανοίξει η συζήτηση, θα σου βρει πάντα τον αντίστοιχο πρωταγωνιστή ή την ανάλογη κατάσταση, εκείνου του δράματος.
Άλλωστε ποτέ δεν «αγάπησε» τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά ίσως για το μόνο που τον επιβράβευσε με την ψήφο του, ήταν όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, επέλεξε τον Σαρτζετάκη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μάλιστα όταν όλοι λοιδορούσαν τον Σαρτζετάκη για την μεγαλομανία του και τις περίφημες κιτς συμπεριφορές του, ο πατέρας μου φουρκισμένος για την ελληνική έλλειψη ιστορικής μνήμης, ξεκρέμασε έναν από τους αγαπημένες πίνακες του βασιλείου του γραφείου του, κορνιζάρισε και κρέμασε μια φωτογραφία του Σαρτζετάκη. Ομολογουμένως, δεν τόλμησε να τα βάλει με την συζυγική εξουσία και να κρεμάσει την φωτογραφία του Σαρτζετάκη, στο οικογενειακό σαλόνι. Καμιά φορά οι γυναίκες σύζυγοι είναι τρομακτικότεροι και από την εξουσία Καραμανλή του 63.

Ο πατέρας μου, υποστήριζε και υποστηρίζει πάντα, ότι όταν θέλεις να σκοτώσεις την μνήμη κάποιου, όταν θέλεις να συγκαλύψεις την πραγματική ιστορία και αυτή, να χάσει την παιδαγωγικό της ρόλο, τις απόλυτες αντιστοιχήσεις και αναλογίες στην σημερινή πολιτική σκηνή, το πιο «βολικό» όπλο είναι οι εύκολες «αγιοποιήσεις» οι στείρες επετειακές εκδηλώσεις, τα τσιτάτα, τα χειροκροτήματα, και το πιο σημαντικό, η σιωπή για την πραγματική ιστορία, για τους ...δευτεραγωνιστές του δράματος.

Και έτσι, μπορεί για τον Γρήγορη Λαμπράκη να ήξερα απλά ότι ήταν ένας γιατρός, με μεγάλο ενδιαφέρον για το Kίνημα Eιρήνης την εποχή του Ψυχρού πολέμου. Εκείνη την εποχή που οι Αμερικανοί εμπλέκονται στην κόλαση του Βιετνάμ και οι Σοβιετικοί τάσσονται υπέρ της Ειρήνης. Και κάπως έτσι οι ειρηνιστές χαρακτηρίζονται κομουνιστές. Και κάπως έτσι ο αντιπρόεδρος της «Eλληνικής Eπιτροπής διά την Διεθνήν Ύφεσιν και Eιρήνην» με χαρισματική και πολύ ισχυρή προσωπικότητα, αναδεικνύεται σε ανερχόμενο αστέρι της ελληνικής Aριστεράς.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, είναι το μεγάλο θύμα, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ήρωα. Ωραίος άντρας, πρώην βαλκανιονίκης, γεννημένος πρωταθλητής, αυτοδημιούργητος γιατρός γυναικολόγος, με εξαιρετικές για την εποχή δημοσιευσεις στην γυναικολογική ενδοκρινολογία, καταφέρνει να παραγκωνίσει τα τότε και τελικά ...πάντα πανεπιστημιακά τζάκια της Ιατρικής, να γίνει υφηγητής, να αποκτήσει τη δική του κλινική όπου "οι φτωχοί εξετάζονται, παρακολουθούνται, χειρουργούνται απολύτως δωρεάν".
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης που μέχρι το ‘61 δεν έχει ενεργό συμμετοχή στην πολιτική, αποφασίζει να κατέβει ως συνεργαζόμενος βουλευτής με την EΔA, και βέβαια μέσα στην ΕΔΑ κυριαρχεί το τότε παράνομο ΚΚΕ.
Ο υπέροχος πρωταγωνιστής του δράματος, είναι το μοιραίο θύμα του παντοτινού ελληνικού παρακρατους;
Όχι, ο Γρήγορης Λαμπράκης είναι το θύμα του Κράτους ΤΟΥΣ, που χρησιμοποιεί πάντα για τα πρόστυχα, τα χυδαία, τα ...αναγκαία του, τον αιώνιο συνεργάτη του. Το παρακράτος.
Είτε το τόσο άκομψο, το παρακράτος της καρφίτσας, είτε το πιο κομψευόμενο, το πιο trendy, αυτό της ενημέρωσης-προπαγάνδας του σήμερα, είτε ακόμα και αυτό το ντυμένο με τη λεοντή του «αναρχοαυτόνομου» υποτιθέμενου Εξαρχιώτη κουκουλοφόρου που πεταει την μολότοφ σε κάθε μαζικό συλλαλητηριο στις μέρες μας.

Έλα εδώ, κάτσε στην πολυθρόνα απέναντι μου, μου έλεγε στα παιδιαστικά μου ο πατερας μου, και έλα να δούμε τους πραγματικούς «πρωταγωνιστές», αυτούς που θα πρέπει να μάθεις να αναγνωρίζεις με όποια μορφή κι αν εμφανίζονται, με ότι «ιδεολογικό» μανδύα και αν ντυνει το Κράτος το παρακράτος του, με ότι προβοκατόρικο παραμύθι κι αν χρειάζεται να πουλάνε. Θα είναι πάντα το παρακράτος, που πάνω του θα γέρνει το Κράτος τους για να ξαποστάσει. Αλλά ΠΟΤΕ το Κράτος τους, δεν θα πρέπει να το λογαριάζεις για Πατρίδα σου.

Κι έτσι, από παιδί μέσα σε εκείνο τα πάντα μισοσκότεινο γραφείο του πατέρα μου, κάποια ονόματα μπήκαν, χαράχθηκαν λες στην μνήμη μου, και έγιναν η προσωποποίηση του κακού. Που όμως αυτό το κακό ...δεν θα τελείωνε ποτέ, σύμφωνα με τις προφητείες, τις «προφητείες» ή τις προφητείες (;) του πατέρα μου.

Ο οδηγός λοιπόν του τρίκυκλου, ο Σπύρος Kοτζαμάνης , είχε αγοράσει το τρίκυκλο με δάνειο. Πως να το ξεπληρώσει όμως; Με κούρσες και εκτός Θεσσαλονίκης. Και αυτό τότε, ήταν αδιανόητο χωρίς την άδεια της τότε χωροφυλακής. Ο Σπύρος Γκοτζαμάνης, ήταν κλεφτοκοτάς τις ελεύθερες ώρες του, πολλές φορές στο τμήμα κατηγορούμενος για κάθε είδους παραβάσεις, αλλά πάντα να αφήνεται ελεύθερος από τον εκάστοτε διοικητή του τμήματος.

O συνεπιβάτης του τρίκυκλου Μανώλης Eμμανουηλίδης, αυτός που έδωσε το δολοφονικό χτύπημα στον Λαμπράκη, είχε ένα εξαιρετικά πλούσιο ποινικό μητρώο, βιασμοί, κλοπές και το ...κερασάκι, μια αποπλάνηση ανηλίκου το 1961.

Ο Ξενοφών Γιοσμάς, πρόεδρος της παρακρατικής οργάνωσης «Σύνδεσμος Aγωνιστών και Θυμάτων Eθνικής Aντιστάσεως», ....αξιωματικός του Γ’ Pάιχ, είχε ορκιστεί και υπουργός στην κυβέρνηση Tσιρονίκου, μια κυβέρνησης φάντασμα που ακολούθησε τους Γερμανούς, όταν αποχώρησαν από την Eλλάδα... Ο φον Γιοσμάς, είχε καταδικαστεί σε θάνατο για δωσιλογισμό, αλλά είχε αποφύγει την εκτέλεση της ποινής, έχοντας τα γνωστά και πάντα ανταποδοτικά κολλητηλίκια με το Κράτος και την ...αστυνομία Του

O υπομοίραρχος Δημήτρης Kατσούλης, το δεξί χέρι τότε του διευθυντή Aσφάλειας Θεσσαλονίκης, συνέχισε την ...δράση του, βρέθηκε μάλιστα επικεφαλής των γνωστών προβοκατόρων στο Πολυτεχνείο.

Ο ιατροδικαστής Kαψάσκης από την ...Αθήνα, στον οποίο ανατιθεται η ιατροδικαστική εξέταση και βγάζει το πόρισμα ότι το θανατηφόρο χτύπημα στον Λαμπράκη προέρχεται απο την πρόσκρουση στην άσφαλτο και όχι από το χτύπημα με λοστό.

Ο Κώστας Μήτσου υποστράτηγος και ο Εύθυμης Καμούτσης συνταγματάρχης, παλιοί ταγματαλήτες που διενεργούν την ...προανάκριση και αφήνουν ελεύθερο τον Εμμανουηλίδη, γιατί «τι ευθύνη μπορεί να έχει ένας συνεπιβάτης τρίκυκλου σε ένα τροχαίο δυστύχημα;»

Και πόσοι άλλοι...

Αλλά θυμήσου τον Τίγρη, τον Μανώλη Χατζηαποστόλου, παλιό σαλταδόρο, που κάνει το μοιραίο πήδημα και αρχίζει έναν αγώνα ζωής και θανάτου με τον κουρνιασμένο στην καρότσα Eμμανουηλίδη. «Πούστη, φάγατε τον Λαμπράκη, θα πεθάνεις» ουρλιάζει. Ο Τίγρης ...καταδικάζεται από το Κράτος τους, για ...συκοφαντική δυσφήμηση.

Και όχι μόνο ο Τίγρης, αλλά και ο Γιώργος Σωτηρχόπουλος, λουστραδόρος, που ανυποψίαστος πηγαίνει αυτοβούλως στην Ασφάλεια Θεσσαλονίκης και καταθέτει ο Kοτζαμάνης αρνήθηκε το πρωί της δολοφονίας του Λαμπράκη, να του μεταφέρει κάποια έπιπλα. Του είχε πει «όχι σήμερα, το βράδυ έχω δουλειά». Γέλασε λέει ο Σωτηρχοπουλος και τον ρώτησε «μωρέ τι δουλειά έχεις βραδιάτικα;»
Θύμωσε τότε λέει ο Γκοτζαμάνης και του απάντησε «αει γαμήσου ρε μπατίρη, εγώ το βράδυ θα σκοτώσω τον πούστη τον κομουνιστή».
Την ώρα που πάει να καταθέσει ο Σωτηρχόπουλος, ...κάποιοι ... άγνωστοι (αυτοί οι πάντα γνωστοί...άγνωστοι) τον τραβάνε μέσα σε ένα ημιφορτηγό, τον χτυπάνε στο κεφάλι και τον στέλνουν αναίσθητο στο νοσοκομείο. Και ο Σωτηρχόπουλος καταδικάζεται για ...συκοφαντική δυσφήμηση από το Κράτος τους.

Αλλά να θυμάσαι και τον Γιώργο Ρωμαίο, τότε δημοσιογράφο στο συγκρότημα Λαμπράκη, και τις αφόρητες ...«πιέσεις» που ο ίδιος περιγράφει ότι υπέστη απο τα αφεντικά του να μην γράψει, να μη δημοσιεύσει τίποτα...
Θυμήσου τον Γιάννη Βούλτεψη τότε δημοσιογράφο της "Αυγής», τον Γιώργο Μπέρτσο της εφημερίδας «Ελευθερία» που κάνουν το ιερό ρεπορταζ, αυτό που είναι ο πυρήνας της δημοσιογραφίας και βρίσκουν τις φωτογραφίες της αντισυγκέντρωσης και μέσα από αυτές ο χτυπημένος βουλευτής Τσαρουχάς αναγνωρίζει τον θηριώδη Πιτσιώκο. Τον Πιτσιώκο , που ανταλλάσσει την άδεια του πάγκου του μικροπωλητή στο Μοδιάνο, με την συμμετοχή του στους τραμπουκισμούς του παρακράτους. Του παρακράτους του ...Κράτους τους.

Και πάνω από όλα να θυμάσαι τον τότε ανακριτή Σαρτζετάκη. Έναν ...γραφειοκράτη, «σπαστικό» θα τον λέγαμε σήμερα, ...αναποτελεσματικό θα τον χαρακτήριζαν σήμερα οι πάντα πληρωμένοι από το Κράτος τους, επαγγελματίες της ενημέρωσης-προπαγάνδας. «Ήταν τόσο τυπικός, ώστε κάθε φορά που μπαίναμε για να καταθέσουμε κάτι καινούργιο, μας άρχιζε από την αρχή», γράφει ο Mπέρτσος. «Όνομα πατρός, έτος γεννήσεως κ.λπ. Aφού ο γραμματέας, που είχε μάθει τα στοιχεία μας απ’ έξω, κρυφογελούσε. Aλλά αυτός έλεγε: “Tα στοιχεία του κυρίου”».

Έναν ...ενοχλητικό «γραφειοκράτη», που μέσα σε χιλιάδες σελίδες, σε δεκάδες πληρωμένους ψευδομάρτυρες, σε εκατοντάδες χαφιέδες, αρνήθηκε να συγκαλύψει το έγκλημα του Κρατους τους. Ο Δελαπόρτας όταν επισκέφθηκαν με την κόρη του τον Σαρτζετάκη στο σπίτι του και ...τρόμαξαν από τις χιλιάδες σελίδες τις απλωμένες σε όλο το πάτωμα του σπιτιού του, της είπε: «Κάποτε θα τον κάνουν γραμματόσημο». Δεν ξέρω αν έγινε ποτέ γραμματόσημο ο Σαρτζετάκης. Το πιθανότερο είναι να μην άντεξε και αυτός, την τρομερή πανούκλα της εξουσίας.

Ζει σήμερα ο Λαμπράκης; Όχι.
Το σύστημα έγινε πολύ πιο ...συστηματικό, απείρως προσεκτικότερο, πολύ πιο επαγγελματικό από τους πριν 50 χρόνια ερασιτεχνισμούς του.
Σήμερα δεν σκοτώνεις τον ...Λαμπράκη. Απλά δεν αφήνεις κανέναν να γίνει ...Γρήγορης Λαμπράκης. Τον απομονώνεις, τον βγάζεις από την ...εικόνα, τον πετσοκόβεις, τον απαξιώνεις όσο είναι καιρός, όσο ο κόσμος δεν τον γνωρίζει και δεν τον αναγνωρίζει. Το παρακράτος τους δεν διαθέτει πια μόνο τρίκυκλα, Γκοτζαμάνηδες και Εμμανουηλιδηδες, φον Γιασμάδες και Ασπιωτηδες. Σήμερα το Κράτος τους, διαθέτει το παρακράτος του γυαλιού, το παρακράτος των εφημερίδων του, και άμα λάχει τους κουκουλοφόρους του.

Σήμερα δεν χρειάζεται να χτυπήσει το Κρατος τους, με λοστό τον Λαμπράκη, δεν χρειάζεται να θανατώσει με βασανιστήρια τον Τσαρουχά, τέτοιους βουλευτές, ούτως ή άλλως δεν αφήνει να υπάρξουν και έτσι δεν έχει να αντιπαλέψει τετοιους το Κράτος τους. Τους...σκοτώνει, πριν γίνουν...
Οι σημερινοί ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΙ είναι δύο ειδών.
Οι πολυτελείς, οι Πρετεντερηδες, οι Τρέμες, οι Χατζηνικολάου, οι Αναστασιαδηδες, οι Χουκλες, οι Τριαναταφυλοπουλοι, οι Σόμπολοι, οι Τέλλογλου, οι Καμπουράκηδες, οι Θοδωρακηδες, οι Παπαχελάδες, και ...θεέ μου πόσους ακόμα να μνημονευσω!!!

Και οι ...λούμπεν. Η μετεξέλιξη των Γκοτζαμάνηδων και των Εμμανουηλιδηδων. Οι μικροπαραβατικοί του κοινού ποινικού δικαίου, ναρκωτικά, trafficking,κλοπές, μικροληστείες, που η αστυνομία τους ντύνει με κουκούλες για να καίνε εργαζόμενους σε τράπεζες, εξαργυρώνοντας έτσι την ελευθερία τους για τα ποινικά τους αδικήματα.

Το χρυσοφόρο μαφιόζικο παρακράτος τους, το παντοτινό δεκανίκι του Κράτους τους, δίνει την τροφή στα παπαγαλάκια του για να ενοχοποιεί και να αφοπλίζει οποιαδήποτε κίνηση γίνει από τα κάτω. Και μάλιστα με πολύ ισχυρούς συμβολισμούς. Με ανάλογους του Λαμπράκη συμβολισμούς...
Οι σημερινοί εργαζόμενοι με συνθήκες σκλαβιάς, που τους χώνουν τα αφεντικά και οι τσάτσοι των αφεντικών, κάτω από τα γραφεία όταν περνάει μπροστά από το «μαγαζί» το συλλαλητήριο, αυτοί του πιο ανάλγητου αφεντικού, θα καούν. Και όποιος κουνηθεί, συμμετέχει, δραστηριοποιηθεί, κατεβεί στο όποιο συλλαλητήριο ή θα κινδυνεύσει η σωματική του ακεραιότητα ή/και θα είναι εν δυνάμει δολοφόνος ή ηθικός αυτουργός δολοφονίας.

-Μου είπαν ότι 3 κουκουλοφοροι που το πλήθος τους έκραξε στο Σύνταγμα στο συλαλλητηριο στις 20 Μαΐου , φοβούμενοι το λαϊκό λιντσάρισμα, χώθηκαν μέσα στο λόμπι της Μ. Βρετανίας. Οι πόρτες βέβαια, κλειστές και αμπαρωμένες εκείνη την ώρα για το ...κοινό. Αλλά εκεινους τους άφησαν.

- Πιθανά. Όλοι αυτοί οι παρακρατικοί, είναι χαμηλών νοητικών προσόντων, όσο χρήσιμοι για το Κράτος τους, άλλο τόσο επικίνδυνοι να γίνουν οι ανόητοι Εμμανουηληδιδες, ο αδύναμος κρίκος. Μπορεί να τους φυγάδευσαν, ακόμα και στην Μ. Βρετανία, ακόμα και μπροστά στα μάτια 100 ανθρώπων. Άλλωστε έχουν την ενημέρωση και την επικοινωνία, το άλλο παρακράτος, το επίσημο, δικό τους. Γιατί να ρισκάρουν;

Προχθές όλα αυτά τα χιλιάδες οργισμένα πρόσωπα, που βροντοφώναζαν έξω από τη Βουλή «κλέφτες», είναι αυτοί που θα περιθωριοποιηθούν επικοινωνιακά ως οι ολίγοι υβριστές των θεσμών της Δημοκρατίας. Ότι ακριβώς έγινε, όταν η Αμπατιέλου χαστούκισε την Φρειδερίκη στο Λονδίνο. Και τότε, ο Τύπος φρικάρισε με την ύβρη στους ...θεσμούς. Παρών τότε και ο Λαμπράκης.

Ζει ο Λαμπράκης; Όχι, τον Λαμπράκη τον δολοφόνησαν.
Αυτό που ζει είναι το παρακράτος. Το παντοτινό βολικό δεκανίκι του Κράτους τους. Πιο έξυπνο, πιο αποτελεσματικό, πιο ακριβό, πιο επικίνδυνο.
Και να προσεχεις. Και να θυμάσαι. Το Κρατος ΤΟΥΣ δεν είναι η Πατρίδα ΣΟΥ.

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Ανεμολόγιο

Κι ας έβγαλε βρώμα η τσούλα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε. Εμείς και αύριο πάλι θα την διαψεύσουμε.

Κι ας φωνάζουν οι ...ρήτορες ότι στο εξής, θα παίζουμε στο θίασο τους μόνο ως φαντάσματα. Εμείς και αύριο πάλι θα τους διαψεύσουμε.

Κι ας ουρλιάζουν οι ...κήνσορες ότι είμαστε το παρατράγουδο στα ωραία τους άσματα. Εμείς και αύριο πάλι θα τους διαψεύσουμε.

Κι ας έχουν μικρόφωνο μόνο οι...γνωρίζοντες, ιστορώντας ότι είμαστε εκτός του ...κλίματος. Εμείς και αύριο πάλι θα τους διαψεύσουμε.

Κι ας βγαίνουν τα επίσημα δελτία τους να ...διαγνώσουν ότι αλλάξαν τα ανεμολόγια και οι ορίζοντες κι ότι ο σάπιος κόσμος τους ξανατονώθηκε. Εμείς και αύριο πάλι θα τους διαψεύσουμε.

Κι ας φωνάζουν οι πολιτικοί ...άνδρες ότι ζητωκραυγάζουμε τις περισυλλεγμένες εμμονές μας από τα σκουπιδιάρικα. Εμείς και αύριο πάλι θα τους διαψεύσουμε.

Στο δρόμο. Αύριο. Και αύριο. Και πάλι. Και όσο χρειαστεί. Στο δρόμο.

Και όχι δεν θέλω να μιλήσω για το «γιατί».
Ιστορικά αυτονόητο είναι πια, και για όσους …δεν είναι, δεν θα είναι ...ποτέ.

Και όχι δεν θέλω να μιλήσω για το …«ε, και;»
Όσοι δεν το καταλαβαίνουν, λυπάμαι ή μάλλον ...φοβάμαι, αλλά δεν θα το καταλάβουν ...ποτέ.

Και όχι δεν θέλω να μπω στα προβοκατόρικα τριπάκια όσων κρύβονται πίσω από το βολικό δάχτυλο τους, και πίσω απο το δάχτυλο της εκάστοτε νεκρόσυλης κυβερνητικής και μιντιακής προπαγάνδας, για ηθικές αυτουργίες φόνων, καταστροφών και πλιάτσικου.
Όσοι δεν το καταλαβαίνουν, δεν θέλουν να το καταλάβουν. Και φοβάμαι ότι πισω απο αυτό το μικρό καχεκτικό και τόσο βολικό δάχτυλο θα κρύβονται ...πάντα.

Σήμερα θα μιλήσω μόνο, για την συγκίνηση, για την συλλογικότητα, για το ΕΜΕΙΣ, που χτίζει ο δρόμος.

Σήμερα θέλω να μιλήσω για τα μάτια, που ακούμπησαν εκείνη τη στιγμή και είπαμε μαζί «γαμώτο νοιώθω τέτοια συγκίνηση».

Σήμερα θέλω να μιλήσω για τα χέρια, που έδωσαν το μπουκάλι το νερό και ακουμπώντας τυχαία έγιναν γροθιές.

Σήμερα θέλω να μιλήσω για την ταχυπαλμία που νοιώθεις την ώρα που ξεχύνονται τα πλήθη μπροστά στα μάτια σου, εκείνο το λεπτό που αναπροσδιορίζεις την έννοια της λέξης ΠΑΤΡΙΔΑ.

Σήμερα θέλω να μιλήσω για την φωνή σου που ενώνεται με την φωνή των συμπατριωτών σου, που χάνεται μέσα στο σύνθημα και γίνεται λυγμός, γίνεται κραυγή.. Αυτή την φωνή που αντανακλά, πάνω στους τοίχους των άδειων κτιρίων, πάνω στα κορμιά των συμπατριωτών σου, πάνω στα πανωώ που ανεμίζουν και γυρίζει πίσω, βροντερή ένεση ελπίδας. Βροντερή ένεση ΠΑΤΡΙΔΑΣ.

Σήμερα θέλω να μιλήσω για τις σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε, τα μάτια που λάμπουν, τα στόματα που τραγουδάνε, τα χέρια που ενώνονται, το τεράστιο πλακατ, με έκταση μια πόλη, φτιαγμένο από βλέμματα που δηλώνουν ότι... πίσω δεν θα κάνουν. Είναι ΕΔΩ και θα γκρεμίσουν τα τείχη. Γιατί άλλος δρόμος από το γκρέμισμα των τειχών, ΔΕΝ υπάρχει. Πίσω ...ΔΕΝ υπάρχει. Πίσω υπάρχει μόνο ο γκρεμός. Και αυτόν τον χορό του Ζαλόγγου, αυτή την ατίμωση της αυτοκτονίας στον γκρεμό, δεν θα τον χορέψουν.

Σήμερα θέλω να μιλήσω για αυτήν την εκκωφαντική απάντηση όλων ΜΑΣ, στη βρώμα που έβγαλε η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε.. Όχι ...Ιστορία, και αύριο, και μεθαύριο, και αντιμεθαύριο, και όποιο ...αύριο κι αν χρειαστεί θα μας κουβαλήσεις και ...ΘΑ ΣΕ ΚΟΥΒΑΛΗΣΟΥΜΕ.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Το καμάρι του κιοτή





Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.


Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.


Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί
.

Ιάκωβος Καμπανέλης

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Κωδική ονομασία «πολιτικές πόρνες»

- Δηλαδή πως την έχετε δει την δουλειά ρε φιλάρες , σας κάναμε ανθρώπους, κυρίους, μάγκες και τώρα θα μας πάρετε και τη μπουκιά από το στόμα; Χορτασμένες ψείρες θα βγειτε να λαιστείτε στο γιλεκο μας, φτου σας ρε, η ...δημοκρατία ΜΑΣ, θα μας σώσει, είπε ο ...Χάρης στον ...επιχειρηματία.

- Ρε ...Χάρη κάνε μας την χάρη, του απάντησαν αυτοι. Δηλαδή αν δεν είμαστε εμείς να σας ξεπλένουμε τη μίζα, εσείς πως θα τα παίρνατε; Διότι ναι μεν είστε οι λειτουργοί της δημοκρατίας ΣΑΣ, δηλαδή διαχειριστές του δημόσιου χρήματος, αλλά όσο να πεις, το να ανοίξετε το χρηματοκιβώτιο και να τα παίρνετε τα τούβλα μόνοι σας, δεν γινόταν. Πως δηλαδή θα πιάνατε το 2% του τζίρου της Siemens, χωρίς να μοιράσετε σε εμάς το δημόσιο χρήμα. Άκου... Χάρη, σε αυτό το παιχνίδι συνέταιροι είμαστε, εσείς έχετε το δικαίωμα να διαχειρίζεστε το χρήμα του ελληνικού λαού και εμείς να σας το ξεπλένουμε με το αζημίωτο βέβαια.

- Σε παρακαλώ, η Δημοκρατία ΜΑΣ...

-Χάρη, θα σου δώσω μια συμβουλή, όχι μην ψάχνεις την τσέπη του σακακιού, τζάμπα θα στην δώσω. Μαζέψτε πρώτα τον Γείτονα που μας κουνάει και το δάχτυλο, που παίρνει και εκείνο το βαθυστόχαστο, το ηθικοπλαστικό το υφάκι και λέει στον συνταξιούχο των 700 ευρω, «όλοι φταίμε καλέ μου πολίτη, μαζί θα παλέψουμε, μαζί ξαναφέρουμε στην Ελλάδα την ευημερία, οι θυσίες σου είναι αναγκαίες, σε παρακαλώ άκουσε με, θέλεις να χρεοκοπήσεις; Όχι πες μου αυτό θέλεις; ». Τον κάψατε ρε...Χάρη τον ανθρωπάκο, ο Χριστοφοράκος μεχρι σε ποιο μέρος και τι καφέ πίνανε μολόγησε, πολιτική πόρνη του μαγαζιού του ΠΑΣΟΚ τον λέει. Ο Χριστοφοράκος ...Χάρη μου, τα λέει- εγώ, παπαπαπα την «δημοκρατία» ΣΑΣ κορώνα στο κεφάλι μου την έχω, ψωμί τρώω απο αυτήν. Άσε τον μακαρίτη το Βαρθολομαίο. Ο Γείτονας τις μίζες του ΠΑΣΟΚ τις συζητούσε μέσα στο γραφείο του στη Βουλή. Διότι είναι σου λέει ο άνθρωπος, είναι ....θεσμικός ο ρόλος της Βουλής...Ο Βαρθολομαίος βέβαια το είχε πάντα αυτό το ....να κατεβάζει η κούτρα του τις ψείρες, αυτό το ...ξενοδοχείο ολιγοωρης παραμονής, αυτό με τις γκαρσονιέρες, το έφαγε το κεφάλι του ο μακαρίτης. Νοίκιαζε σου λέει σουίτα στην Μ. Βρετανία για να πάρει τις μιζες για το μαγαζί Ν.Δ..

- Μα είπε ο Γείτονας ότι θα κάνει αγωγή στον Χριστοφοράκο που τον εμπλέκει, μην σου πω ότι μπορεί κάαααααααποτε να κάνει αγωγή και στον Γερμανό εισαγγελέα που τα αποδέχτηκε όλα αυτά. Δεν ευκαιρεί τώρα, ένεκα που είχε να ψηφίσει στη Βουλή, και τα μέτρα περικοπής μισθών, συντάξεων, αύξησης ΦΠΑ, μεταρρυθμίζουμε την Ελλάδα αγαπητέ μου. Άσε που πρέπει να πηγαίνει και στα κανάλια να μιλήσει για την...μεταρρύθμιση, να μιλήσει για το όραμα μας, στον εργαζόμενο, στον άνεργο, στον συνταξιούχο, τι να προλάβει ο άνθρωπος; Δύσκολο, επίπονο, χρονοβόρο μεροκάματο η ...Δημοκρατία ΜΑΣ.

- Πάντως ...Χάρη πρέπει να σας βγάλουμε το καπέλο. Τους έχετε όλους τους εργαζόμενους στο γυαλί στρατιωτάκια. Ένας δεν στασίασε, ένας «δημοσιογράφος» δεν τον βούτηξε από την γραβάτα τον Γειτονα, να του πει «τι λέτε ρε καθίκια, σε ποιον λέτε «όλοι φταίμε», ο Χριστοφοράκος σας λέει πολιτικές πόρνες του μεγάλου μπουρδέλου, κατονομαζει προσωπικά και ονομαστικά σαν νταβατζηδες, και τον Σημιτη, και τον Καραμανλή, και τον Παπανδρέου, και εσείς του κουνάτε το δάχτυλο και του λέτε έχε μας εμπιστοσύνη πολίτη μας, εμείς θα σε σώσουμε από τον κακό σου εαυτό»;


- Στο είπα αγαπητέ μου, είναι επίπονο, κουραστικό, το μεροκάματο της ...Δημοκρατίας ΜΑΣ. Είναι και τόσα κανάλια, τόσοι καναλάρχες, δώσε στον ένα τούτο, πάρε από τον άλλον το άλλο, φέρε από εκείνον το τρίτο. Πολλή δουλειά για να ελέγξεις την ομερτά. Άσε που άμα μάθει ο ένας ότι ο άλλος πήρε ένα δρόμο παραπάνω, μια γέφυρα παρά κάτω, ένα λιμάνι πιο πολύ, ένα Μέγαρο πάρα κειθε, μια σχολική βιβλιοθήκη πάρα πέρα, μια φοροασυλία πιο κει, μια κρατική διαφήμιση πιο πέρα, γίνεται το έλα να δεις. Μαλλιά με μαλλιά πιάνονται. Αλλά ευτυχώς όλοι ξέρουν την αξία της ΟΜΕΡΤΑ. Το κεφάλαιο «ΟΜΕΡΤΑ» είναι το πρώτο μάθημα, στο οποίο δίνουν εξετάσεις οι θεσμικοί πυλώνες της ...Δημοκρατίας ΜΑΣ, αγαπητέ μου.

- Και την δικαιοσύνη όμως την βολεύετε;


- Καλά αυτό είναι το πιο εύκολο από όλα. Οι σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Ε, σκάει και καμιά κρίση μεταξύ τους, κάτι παραδικαστικά, αλλά αυτοκαθαίρονται. Η αυτοκάθαρση, είναι το δεύτερο μάθημα της ...δημοκρατίας ΜΑΣ, μετά την ομερτά. Όλα είναι ζήτημα προγραμματισμού. Αλλά στο ξανάλεω δεν είναι εύκολο πράγμα η ...Δημοκρατίας ΜΑΣ, θέλει δουλειά, θέλει ιδρώτα, θέλει κούραση. Κάντε εσείς αυτό που ξέρετε καλά, και αφήστε και εμάς να κάνουμε τη δουλειά μας.

- Κοίτα ...Χάρη, σε αυτό το έργο με την κωδική ονομασία «η δημοκρατια ΜΑΣ», βαρεθήκαμε να κάνουμε τους υπεργολάβους σας, αφού μπορούμε να το τρέξουμε μόνοι μας. Αδερφέ μου, μεγάλο το νταβατζηλίκι σας. Ξέρεις τώρα πως είναι το ρίσκο του επιχειρείν; Δεν ξέρεις; Αμ που να ξέρεις ρε ...Χάρη και εσύ; Λοιπόν, θα παλέψουμε να τρέξουμε το επενδυτικό κεφαλαίο «απαξίωση του πολιτικού συστήματος» και φίλε ...Χάρη, γιατί να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Είστε ακριβοί, 2% του ΤΖΙΡΟΥ μας, είναι πολύ αδερφέ.

- Σου είπα, είναι και πολλή η δουλειά. Να τη στήσεις, να βρεις τους κατάλληλους στην υπαλληλική ιεραρχία να τους αναδείξεις στην πυραμίδα της διοίκησης για να σου κάνουν την δουλειά, να τα βρεις με τους καναλάρχες να τους δώσεις αυτό που κάθε φορά θέλουν, αυτοί να τα βρουν με το προσωπικό τους, τους τηλε-ευαγγελιστές- πολλοι κάνουν και deals απ’ ευθείας μαζί μας, να τα βρεις με τη δικαιοσύνη, και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, μας ξετσουτσουρώσανε και οι συνδικαλιστές τώρα. Μέχρι πριν λίγο τους δίναμε την αργομισθία τους, κάτι θέσεις σε ΔΣ, κάτι εξτραδάκια, καθαρίζαμε. Τώρα κατάλαβαν ότι είναι οι πιο ευάλωτοι στο να φάνε το ξύλο της αρκούδας, και αυξήσανε και αυτοί της απαιτήσεις. Ε, πόσο και για πόσους πια, να βγάλει αυτό το project με την κωδική ονομασία «η δημοκρατία ΜΑΣ»; Τέλος πάντων, άντε να πάμε το δικό μας ποσοστό, στο 1,8%. Παρακάτω δύσκολα. Δεν βγαίνουμε σου λέω.

- Τι να σου πω τώρα ρε....Χάρη. Άσε να το συζητήσω και με τους άλλους, και τα ξαναλέμε. Πάντως η δική μας προσφορά είναι στο 1,5% Και όχι συναντήσεις και συζητήσεις σε σουίτες στο Μ. Βρετανία. Έχουμε λιτότητα, ο λαός πεινάει και υποφέρει, μην κάνουμε προκλητικές δαπάνες του στυλ να νοικιαζουμε για τις δουλειες και τις συζητησεις μας, αχ ...να δεις πως τα λένε, τέλος πάντων ...μπουρδέλα

- Ανάγωγε, αστοιχείωτε στα περί της Δημοκρατίας ΜΑΣ. Θέλει η μούρη σου να μπει και στον ιερό χώρο της Βουλής. Ακου μπουρδέλα!!! Αυτά ακούει και ο λαός μας και διαπαιδαγωγείται στρεβλά. Ψείρα, ε, ψείρα... ξενοδοχεία ημιδιαμονής τα λένε...

Ξύπνησα συχωριανοί μου, πετάχτηκα από το κρεβάτι ιδρωμένη. Ήπια λαίμαργα ένα ποτήρι νερό, και άναψα ένα τσιγάρο κοιτώντας με δέος τον ήλιο να σκάει μύτη, να μας βγάζει το καπέλο του, να υποκλίνεται στα μάτια μας, πίσω από την Πεντέλη.

Τι όνειρο και αυτό!!!
Να κληθώ εγώ, πολίτης πράμα, να αποφανθώ αν το 2% είναι πολύ και το 1,5% του τζίρου των επιχειρήσεων είναι λίγο, για το project με την κωδική ονομασία «η δημοκρατία ΣΑΣ».

Δεν ξέρω ρε παιδιά, μην με πιέζετε, μην με βάζετε να ψηφίσω χωρίς να μου δωσετε και τα ποσοτικά στοιχεία. Καταθέστε μου από ένα business plan ο καθένας σας, να ψάξω να βρω ποιος από τους δυο σας έχει το δίκιο. Αλλά για να εχουμε και καλό ρώτημα, εγώ, ο πολίτης, τι θα κερδίσω γαμώτο μου;

- Μα την «δημοκρατία» ΜΑΣ, πετιέται ο ...Χάρης μέσα από το γυαλί.

Ε
, άμα είναι για την ...Δημοκρατία ΤΟΥΣ....
Μόνο ...Χάρη, να σου ζητήσω μια χάρη. Να αλλάξετε την κωδική ονομασία του ...project σας. Αντί για το όνομα «η Δημοκρατία ΜΑΣ» να του δώσετε την κωδική ονομασία «πολιτικές πόρνες». Όχι, δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, έτσι απλά, μόνο για να συνεννοηθούμε καλύτερα. Ακριβέστερα ...Χάρη μου.

Υ.Γ. Μετά από αυτόν τον εφιάλτη, ορκίστηκα όρκο βαρύ συχωριανοί μου, να μην ξαναπιω πάνω από δυο ποτήρια πριν κοιμηθώ. Μην σας πω να μην ξαναδιαβάσω πια και
εφημερίδα.

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Η πιο λαχταριστή γκόμενα του ντουνιά

Οι πρωταγωνιστές αυτής της ανάρτησης, σήμερα ενηλικιώνονται. Τουλάχιστον συναισθηματικά.


Και όπως κάθε συναισθηματική ενηλικίωση, σε όποια ηλικία και αν αυτή συμβεί, είναι βάρβαρη και αφήνει τα σημάδια της καλά αποτυπωμένα στο μυαλό σου, πολύ συχνά μέχρι να φορέσεις το ξύλινο σου το παλτό.

Στην Ελλάδα η συναισθηματική ενηλικίωση, έρχεται …εκεί κάπου στις αρχές του καλοκαιριού, σε ηλικία …εκεί κοντά στα 17-17.5-18, και έχει το βαρύγδουπο όνομα …Πανελλήνιες εξετάσεις. Πάνω κάτω μάλιστα συμπίπτει και με την ηλικιακή ενηλικίωση.

Πολλά μπορεί η μνήμη μου να παράχωσε στα μπαούλα της, άλλα για να προστατευτεί από αυτά και άλλα αξιολογώντας τα σαν ανούσια και επουσιώδη, αλλά τις Πανελλήνιες ή πάλαι ποτέ Πανελλαδικές εξετάσεις, τις κρατάει εκεί πάνω πάνω, στα είδη πρώτης ανάγκης, πολλές φορές και μόνο για να μου πει «έλα ρε Κατερίνα, θυμήσου τότε, έχεις περάσει και αυτό».

Κάποτε το μηχανογραφικό μας, το κάναμε πριν δώσουμε τις εξετάσεις. Κι ίσως ήταν καλό αυτό. Δεν ήξερες πως θα γράψεις, πήγαινες στα τυφλά. Αλλά …υπάρχει μια μαγική ατάκα, ένα υπέροχο μότο, μια μεγαλειώδης συμβουλή, που συμπυκνώνει ακόμα ακόμα και το νόημα της ζωής. «Αν δεν βλέπεις εκεί που θες, πας εκεί που βλέπεις».

Και κάπου στα 17+, ακολουθώντας αυτό το μότο που ελπιζω ότι δεν θα του ξεστρατίσω ποτέ, αποφάσισα να πάω εκεί που θέλω, κι ας μην ήμουν σίγουρη ότι το βλέπω. Έφτιαξα το μηχανογραφικό μου, και έβαλα μια μόνο Σχολή και …μία μόνο πόλη. Η Σχολή… η μόνη Σχολή που πάντα ήθελα και ονειρευόμουν, και εκπτώσεις δεν διανοήθηκα να κάνω ουτε και τότε. Η πόλη… α, ξέχασα να …ομολογήσω συχωριανοι, ότι τότε ήμουν και τρελά ερωτευμένη, έτσι όπως ερωτεύεσαι στα 16 και στα 17, χωρίς όρια, χωρίς φραγμούς, χωρίς μέτρα και ζυγια, χωρίς …προϋποθέσεις. Η πόλη λοιπόν, η... πόλη που σπούδαζε ο καλός* μου.

Στο κάλιο 5 και στο χέρι των γονιών και των καθηγητών μου, κοινώς βάλε και κάποιες σχολές πιο κάτω, και μην πας, ξανάδωσε ή φύγε έξω, αλλά …"ψωμί σου ζητάνε βρε παιδί μου", είχα απάντηση και μάλιστα κατηγορηματική. Αυτήν που κρατάω ακόμα. Αυτή που χρησιμοποιώ πάντα. Μισώ τα …αλεξίπτωτα. Όταν πετάς ...πετάς. ΚΑΙ όταν πέφτεις... πέφτεις. Κι αν βολευτώ; Κι αν δώσω μια «διέξοδο» στο να μην ξαναπεράσω όλο αυτό το μαρτύριο; Κι αν πάω εκεί που βλέπω και όχι εκεί που θέλω;

Συχωριανοί δεν θα το πιστέψετε, εκτός αν συμβαίνει και σε εσάς… αλλά θυμάμαι πολύ καθαρά τα ρούχα που φορούσα γράφοντας εξετάσεις. Θυμάμαι όλα τα θέματα σε όλα τα μαθήματα. Θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο, θυμάμαι κάθε σκέψη που πέρναγε ή που απορριπτόταν από το μυαλό μου, εκείνες τις 3 ώρες , θυμάμαι …τα ΠΑΝΤΑ.

Εκεί γύρω στα 17+ έδινα αυτό που τότε νόμιζα ότι είναι ο υπέρ πάντων αγώνας. Να αποδείξω σε εμένα ότι μπορώ. Να αποσπάσω το μεγάλο το μπράβο, όλων όσων τότε μετρούσαν στη ζωή μου, γονιών, καθηγητών, φίλων. Να μπω στη Σχολή που πάντα ονειρευόμουν. Να πέσω από ψηλά και να σταθώ όρθια, έχοντας αφαιρέσει με τα δικά μου χέρια όποιο πιθανό αλεξίπτωτο. Και βέβαια- για να μην ξεχνιομαστε- να ζήσω στην ίδια πόλη, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο κρεβάτι, με τον έρωτα των 17 μου ετών.

Αν θεωρείται δείγμα πολιτισμού για μια Πολιτεία το πώς συμπεριφέρεται στα παιδιά και στους ηλικιωμένους, ε, οι Πανελλήνιες και οι συντάξεις των 400 ευρώ θα πρέπει να κατατάσσουν αυτό τον τόπο στις πιο απολίτιστες χώρες στον κόσμο.

Χρόνια τώρα, κάθε τέτοια περίοδο, κάθε μέρα των ετήσιων Πανελλήνιων εξετάσεων, διαβάζω με θρησκευτική ευλάβεια τα θέματα όλων των μαθημάτων στις εφημερίδες, ακόμα και αυτών που δεν έχω την παραμικρή ιδέα (ναι ότι πρωτότυπο αρχαίο κείμενο αρνήθηκα κατηγορηματικά να διαβάσω στα μαθητικά μου χρόνια, τώρα το διαβάζω σαν θέμα εξετάσεων), έτσι σαν ένα προσκύνημα στην συναισθηματική μου ενηλικίωση.

Χρόνια τώρα, κάθε τέτοια περίοδο, κάθε μέρα των ετήσιων Πανελληνίων εξετάσεων, διασπώμαι λες σε 100.000 κομμάτια και γίνομαι η Ελένη που ονειρεύεται να γίνει γιατρός αλλά την πιάνει ίλιγγος με τα 19.890 μόρια , ο Κώστας που ελπίζει σε κάποιο ΤΕΙ σε κάποια άθλια επαρχιακή πόλη, η Μαρία που τα μεσάνυχτα έκλεισε το βιβλίο του μαθήματος που γράφει την επομένη και έπνιξε τον λυγμό του «δεν ξέρω τίποτα» στο μαξιλάρι του εφηβικού κρεβατιού της, ο Γιώργος που ψιθύρισε …βροντερά πάνω στις φροντιστηριακές σημειώσεις του «μαλάκες, θα σας πάρω τα σώβρακα», η Φωτεινή που ξαναγίνεται μικρό κοριτσάκι και χωμένη μέσα στην αγκαλιά της μαμάς της ρωτάει με αναφιλητά «θα με αγαπάς ότι κι αν γίνει;».

Χρόνια τώρα, κάθε τέτοια περίοδο, κάθε μέρα των ετήσιων Πανελληνίων εξετάσεων, ονειρεύομαι ότι συναντάω κάθε 18αρη που δίνει την ΠΡΩΤΗ ζόρικη μάχη της ζωής του, κρατιόμαστε αγκαλιά και του λέω: Καρδούλα μου, άφησε όλη αυτή την αδρεναλίνη που σε κατακλύζει να γίνει πείσμα, να γίνει όργανο φονικό του νου, και πήγαινε εκεί που θέλεις, μην πας ποτέ εκεί που βλέπεις. Η Ιθάκη δεν είναι πάντα όπως την φανταζόσουν, όπως στην περιγράψανε, κι άλλωστε αυτό που λογάς τώρα για Ιθάκη μια μικρή στάση στο μεγάλο ταξίδι θα είναι. Και πίστεψε με, σε ξορκίζω πίστεψε με, το ταξίδι της γνώσης όπως κι αν το κάνεις, είναι μαγικό. Η γνώση είναι η πιο λαχταριστή γυναίκα, η πιο λαχταριστή γκόμενα, η ΑΙΩΝΙΑ γκόμενα. Αγέραστη γκόμενα. Όσα χρόνια κι αν αγκομαχήσεις στο κρεβάτι της, στα σεντόνια της, στο κορμί της, δεν θα την χορτάσεις ποτέ. Μην τους αφήσεις, μην επιτρέψεις στους κερατάδες που σβηνογράφουν εκπαιδευτικά συστήματα, συστήματα «εισαγωγικών εξετάσεων», μορίων, βάσεων, και ότι άλλων άθλιων 'εκπαιδευτικών' κατασκευασμάτων να σου παρουσιάζουν την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου, την πιο λαχταριστή γκόμενα του ντουνιά, την γνώση, σαν μια άθλια γεροντοκόρη με χαινουσες πληγές.

Αυτό το έγκλημα κάποτε πρέπει να τελειώσει. Σε αυτή τη χώρα, κανείς πολιτικάντης δεν δικαιούται να πυροβολεί στην μούρη των παιδιών των 18 χρονών το αντικείμενο του πόθου της ανθρωπότητας. Την γνώση.


*Μικρή αλλά ουσιαστική λεπτομέρεια. Μόλις συζήσαμε με τον καλό μου, στην νέα μου πόλη, το ειδύλλιο έλαβε τέλος, κοινή συναινέσει. Μετά βέβαια, κάνοντας πια πολλές …εργαστηριακές μετρήσεις, τεκμηρίωσα ΑΠΟΛΥΤΩΣ και κατανόησα ότι ο έρωτας και η επανάσταση έχουν μια πολύ σημαντική ομοιότητα. Καίγονται, αποδομούνται, καταστρέφονται, καταρρέουν αμέσως μόλις …‘νομιμοποιηθούν’

Υ.Γ. Αφιερωμένη πέραν των σημερινών πρωταγωνιστών, στη Γυριστρούλα, την μοναδική ευκαιρία που δυστυχώς ποτέ δεν απέκτησα, με αποτελεσμα να μην ξεστραβωθώ ποτέ για το τι ειναι ο επιρρηματικός προσδιορισμός ή κάτι εξισου εξωτικό απο αυτα που ιστορουν οι φιλολογοι. Μα πάνω απο όλα αφιερωμενη στους τυχερούς, πολύ τυχερούς...ακουστε με ξέρω τι λέω, μαθητές της.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Η Εξουσία στην …Φαντασία

Οι επικοινωνιολόγοι εκτίμησαν ότι οι γλωσσικές ικανότητες, οι ικανότητες επικοινωνίας και οι ικανότητες κατανόησης βελτιώθηκαν. Τώρα …βελτιώθηκαν, μια κουβέντα είναι. Τέλος πάντων το πήραν απόφαση, σου λέει η Καλομοίρα τα …έμαθε, ο Γκμοχ, που δεν είναι και της διασποράς, τα κατάφερε, τούτος δω ούτε στην άλλη ζωή. Αλλά εμάς αυτός ο πελάτης μας έλαχε, αυτό το προϊόν πρέπει να πουλήσουμε, αφού 35 χρόνια δεν τα έμαθε, δεν υπάρχει ελπίδα. Σκληρό το μεροκάματο…

Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν το απονενοημένο διάβημα, μετά τις λέξεις, να τολμήσουν το μεγάλο άλμα, και έτσι μετά από μία μεγάλη και πολύωρη σύσκεψη αποφάσισαν να τον προχωρήσουν σε πιο σύνθετα νοήματα. Δηλαδή από τις λέξεις «Τιτανικός», «πιστόλι», «πατριώτης», «κόκκινη γραμμή», «πουκάμισο», «Οδύσσεια» αποφάσισαν ότι ο …μαθητής μπορεί να υποστηρίξει και ολόκληρη πρόταση.

Έψαξαν σου λέει και που δεν έψαξαν.
Τον Καβάφη τον απέκλεισαν με την μια. Σου λέει όχι, ο Αλεξανδρινός αλλά και ο Όμηρος θα σηκωθεί από τον τάφο. Μην σου πω και ο Οδυσσέας μετά το κάζο στο Καστελόριζο. Διότι ο μεν Οδυσσέας έφτασε μετά από δέκα χρόνια στην Ιθάκη άσε το χειρότερο… έφτασε μόνος του.

Από Καβάφη το μόνο που ταίριαζε ταμαμ στο προφίλ του πελάτη ήταν ο «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης», αλλά δεν ταίριαζε στο προϊόν που προμοτάριζε, που έπρεπε να πουλήσει ο πελάτης.
Διονύσιο Σολωμό ούτε να το σκεφτούν, αυτά τα αληθή και τα εθνικά, Κύριος οίδε τι θα καταλάβαινε…
Την είχαν πατήσει με τον Καστοριάδη και τη Ρόζα, διότι σου λέει μετά από 1207395837 πρόβες, το έμαθε το παιδί της διασποράς και το άρθρωσε, «Σοσιαλισμός η Βαρβαρότητα».


Αλλά έλα μου ντε που δεν κατάλαβε την έννοια κάθε λέξης. Αυτός εφαρμόζει την βαρβαρότητα και χαίρεται σαν μικρό παιδί το γλυκό μου, ότι κάνει…σοσιαλισμό. Άμα τώρα σου λέει, του βάλουμε τα αληθή και εθνικά, ποιος ξέρει διάβολε αύριο ποια σημαία θα κυματίζει στη Χίο. Και να είναι στη Χίο, πάει στο διάβολο, στην Ύδρα μην είναι, που έχουμε και εξοχικά.
Κάποιος πέταξε κάτι για Σαίξπηρ. Αλλά ο πελάτης το κλασικό ερώτημα το είχε απαντήσει στους υπηκόους του πολύ νωρίς. Με περικοπή στην σύνταξη των 430 ευρώ, δεν κάνεις ρητορικές ερωτήσεις για ζωή και θάνατο.

Πάνω που τους είχε πιάσει απελπισία τους επαγγελματίες του είδους, πάνω που είχαν περάσει από τον εσπρεσο στο ουίσκι, κάποιος εκεί στη γωνία έκανε και ένα μπαφο, ένας άλλος το είχε ρίξει στα πιο βαριά, ένας άλλος Παρισοσπουδαγμένος χάζευε την μαγιάτικη λιακάδα από το παράθυρο. Και …κλικ, το βρήκε. Μάης…68, λοιπόν το καινούργιο μότο του πελάτη για αυτήν εβδομάδα, θα ήταν το «η φαντασία στην εξουσία».

Βούτηξαν τον πελάτη, τον έστησαν μπροστά στους καθρέφτες, βρήκαν το dress code που πήγαινε με το σύνθημα- γαλάζιο oxford πουκάμισο- και ξεκίνησαν οι πρόβες. Αυτή την φορά υπήρξε μια μικρή μεν, αλλά σταθερή βελτίωση. Στις 1207395836 πρόβες τα κατάφερε.
Η εταιρία έδωσε ένα day off στα στελέχη που εκπόνησαν την επικοινωνιακή καμπάνια του νέου συνθήματος, και ξαμόλησαν τον πελάτη σίγουροι πια ότι θα τα καταφέρει. Θα το επικοινωνήσει το ρημαδομηνυμα.
Το πρωί ο κ. Μ. μέλος της ομάδας των επικοινωνιολόγων, απολαμβάνοντας το ρεπό του, άνοιξε την τηλεόραση. Και τι βλέπουν τα μάτια του Παναγιά μου;
Τον πελάτη, με το γαλάζιο oxford πουκάμισο, τα μανίκια σηκωμένα στο στυλ τώρα θα σας βαφτίσουμε- να επιβλέπει το γκρέμισμα ενός ΓΚΡΕΜΙΣΜΕΝΟΥ τέως νυχτερινού κέντρου, από το οποίο δεν υπήρχαν εδώ και χρόνια παρά μόνο μπάζα και λαμαρίνες, ενός κτιριου εγκαταλελειμμένου, με το πρωτόκολλο κατεδάφισης να έχει εκδοθεί εδώ και 7 χρόνια.
Πριν λιποθυμήσει το μάτι πήρε την πινακίδα που κρεμόταν από μια λαμαρίνα «ΦΑΝΤΑΣΙΑ». Αντί για το «η φαντασία στην εξουσία», ο πελάτης είχε κατανοήσει «η Εξουσία στη …Φαντασία».
Ο κ. Μ. έκλεισε την τηλεόραση, πέταξε το εταιρικό κινητό στην λεκάνη της τουαλέτας, και δίστασε αν θα πρέπει να επικοινωνήσει με κέντρο ψυχικής υγιεινής ή με αεροπορική εταιρία που ειδικεύεται σε ταξίδια σε πολύ μακρινούς προορισμούς. Αποφάσισε το μακρινό ταξίδι.
Η υπάλληλος του ταξιδιωτικού γραφείου που εξυπηρετούσε συνήθως την εταιρία επικοινωνίας στην οποία ανήκε ο κ. Μ., τον ρώτησε έκπληκτη. Μα τι πάθατε όλοι σήμερα, μόλις τώρα με πήραν άλλοι τρεις συνάδελφοι σας και μου ζητησαν να τοςυ εκδώσω εισιτήρια χωρίς επιστροφή για την… Δυτική Λιβύη.
Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης

Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης Αριστομένης,
υιός του Μενελάου.

Ως τ' όνομά του,
κ' η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές,
αλλά δεν τες επιζητούσεν·
ήταν μετριόφρων.

Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις,
διεδίδετο, κ' οι τέτοιοι
τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν,
μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό,
ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ' επάνω, κάτω
σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ' έτρεμεν η ψυχή του
μη τυχόν χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ' οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.


Γι' αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ' έπληττεν ουκ ολίγον
έχοντας κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.



Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Τι να σου πω και εσένα τώρα ρε Μάικ;

Θυμάμαι έτσι πάλι Άνοιξη ήταν, πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, που παίρναμε καθημερινά ή όποτε το τηλέφωνο του είχε σήμα, τον φίλο μας τον Μάικ. Ο Μάικ τη εποχή των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας ζούσε στο Βελιγράδι. Στα δεκάδες τηλεφωνα, θυμάμαι ότι του ιστορούσαμε για τα συλλαλητήρια που διοργανώνονται στην Αθήνα, θυμάμαι το καραβάνι αλληλεγγύης και την υπέροχη οργανωτική Ράισα, και πάνω από όλα θυμάμαι εκεινο το βράδυ στην πλατεία Συνταγματος, που βουλιαζε από τον κόσμο, τον Θοδωράκη να παιανίζει, και το χερι ψηλά με το κινητό για να φτάσει στο καταφυγιο του βομβαρδιζομενου Βελιγραδιου, η κραυγή χιλιάδων ανθρώπων που φώναζαν δίπλα μας ρυθμικά «Φονιαδες των Λαών Αμερικάνοι»


Αυτό τον καιρό ο Μάικ τηλεφωνεί πολύ συχνά να ρωτήσει τι κάνουμε, αν ειμαστε καλά, αν χρειαζόμαστε κάτι. Στα πρωτοσέλιδα των Σερβικών εφημερίδων περιγράφεται μας είπε, το …τι ζουμε και καλούν τους Σερβους να θυμηθούν την βοηθεια και την υποστηριξη που τους προσφερε ο Ελληνικός λαός. Ο φίλος μας ο Μάικ, μας ρωτάει το τι και πως, αλλά πάνω από όλα μας ρωτάει τι κάνουμε …εμείς. Τι κάνουμε και τι σκοπεύουμε να κάνουμε.


Βάζεις το μυαλό σου σε τάξη όταν κάποιος ξένος, πιο μακρυά από τα πράγματα, χωρίς συναισθηματική φόρτιση, χωρίς το θύμο αδένα να χορεύει σάμπα, χωρίς να συμμετέχει στην εθνική κατάθλιψη, σε ρωτάει και …μετά;


Ίσως ένοιωσα άβολα με τον παλιό μου φίλο, ίσως κατάλαβα ότι μιλούσα πολύ αλλά απλά φλυαρουσα. Ο Μάικ, δεν με ρωτούσε να του τεκμηριώσω … το άδικο, δεν μου ζήτησε να του τεκμηριώσω το γιατί ο δρόμος που ακολουθήθηκε από την Κυβέρνηση οδηγεί στον όλεθρο, δεν με ρώτησε καν πως φτάσαμε στην κρίση δανεισμού, αυτά είναι πια κοινός τόπος.


Η πιο ασφαλής απάντηση (και ελπίζω να είναι η μόνη, να μην αποδειχτεί ότι υπάρχει και χειρότερη) είναι ότι στην αναζήτηση, στην ερωτηση των κερδοσκόπων του ευρω, «που είναι ο μαλάκας που χρειαζομαι», …κάποιοι έτρεξαν ασμένως και...περιχαρείς να σηκώσουν το χέρι.


Ο Μάικ όμως με ρωτούσε πολύ συγκεκριμένα για την στρατηγική της …μάχης για να αντιμετωπιστεί από τους πολίτες το ….άδικο. Για την στρατηγική του πόλεμου απέναντι στον όλεθρο που έρχεται.


Μου ανέφερε χαρακτηριστικά ότι αυτό που κάνει το ΔΝΤ και οι Κυβερνητικοί Συνεργάτες του, είναι ακριβώς το μαρτύριο στο οποίο υπέβαλλε ο Σαντάμ «τους εχθρούς του έθνους» στον πόλεμο Ιράκ-Ιράν. Δεδομένου ότι οι τραυματίες στο μέτωπο ήταν πάρα πολλοί, και οι ανάγκες για αίμα πάρα πολύ μεγάλες, ο Σαντάμ είχε δώσει εντολή να μην εκτελούνται, αλλά να μεταγγίζεται όλο τους το αίμα, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί. Για να αντέξουν -όσοι άντεχαν μέχρι τον μοιραίο θάνατο, τους χορηγούσαν ναρκωτικά. Το πολύτιμο αίμα, είναι τα λεφτά των δανειστών μας, που το ΔΝΤ και οι Κυβερνητικοί συνεργάτες του, θα εξασφαλίσουν με κάθε θυσία. Τα λεφτά που σπαταλήθηκαν στις μίζες, στις 'αμυντικές δαπάνες", στους εθνικούς εργολάβους, στους φίλους…

Ένοιωσα πολύ ανεπαρκής, φλύαρα ανεπαρκής, και ίσως για να του απαντήσω κάτι ουσιαστικό αλλά αδιάφορο, ή ίσως για να υπεκφύγω από την ερώτηση, του είπα, δεν είναι καιρός για μαξιμαλισμούς, πρέπει να έχουμε μικρές, γρήγορες, αποτελεσματικές, μετρήσιμες νίκες. Αυτές θα δώσουν μια δυναμική, και από εκεί και πέρα η αντίδραση του κόσμου μπορεί είναι αλυσιδωτή. Δεν επέμεινε, ίσως κατάλαβε ότι λέω ένα κλισέ γιατί δεν έχω απάντηση.


Αυτήν την απάντηση που έδωσα στον Μάικ, περισσότερο για να υπεκφύγω από τις επιτακτικές ερωτήσεις του, καρφώθηκε θαρρείς και στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Μικρές, γρήγορες, αποτελεσματικές, μετρήσιμες νίκες.


Ξέρω τις ενστάσεις … "η φύση του καπιταλισμού". Ξέρω όμως και την απάντηση που δίνω. Με αφορά αυτή η ζωή, για την ...άλλη σας διαβεβαιώ ότι έχω πιάσει το καλύτερο στασίδι στον Παράδεισο.


Είναι μια μικρή, γρήγορη, αποτελεσματική, μετρήσιμη νίκη, η οργάνωση του διαδικτυακού …κινήματος «δεν αγοράζουμε κανένα προϊόν το οποίο διαφημίζεται στην τηλεόραση».


Θα μου πεις συχωριανέ μου και δίκιο θα έχεις, μωρέ από την διαφημιστική πίττα περιμένουν να …ζήσουν. Η διαφήμιση είναι το φιλοδώρημα. Οι ενημερωτές, οι τηλε-ευγγελιστές, οι διαμορφωτές και τα αφεντικά τους, πουλάνε στην εκάστοτε Κυβέρνηση την …επιρροή τους στον κόσμο και παίρνουν σε αντάλλαγμα δρόμους, λιμάνια, εθνικές οδούς, μαρίνες, σχολικές βιβλιοθήκες, μετρό, μέγαρα, τράπεζες, ‘πανεπιστήμια’, φοροασυλία, πλαστά τιμολόγια*, κλπ.


Το να πείς όμως «κλείστε την τηλεόραση» σε ανθρώπους που το κουτί, είναι από τις λίγες μορφές «διασκέδασης» ή ακόμα και συντροφιάς, είναι …μαξιμαλισμός. Ας ξεκινήσουμε από τα …μικρότερα.


Έχει κανείς συχωριανός καμιά ιδέα για μικρές, γρήγορες, αποτελεσματικές, μετρήσιμες νίκες;


Και για να μην παραμυθιαζομαστε με τα παραμύθια των τηλε-ευαγγελιστών, ο δρόμος παραμένει πάντα Ο ….κεντρικός δρόμος διαμαρτυρίας, για τα ορντέβρ συζητάμε εδώ.


Υ.Γ. Το πολιτικό σύστημα πάντως, εισπράττοντας την οργή, τον θυμό και την απαξίωση του κόσμου, διαβλέποντας τον κίνδυνο να χάσει πολλά, θα πετάξει από μόνο του στην θάλασσα, κάποια λίγα προνομια. Μείωση βουλευτών, πόθεν έσχες, βουλευτική ασυλία, κλπ… Το φόβο μας να έχουν.


*Αν ξαναδώ τον Υπουργό Οικονομικών στο δελτίο του Alter με τα πλαστα τιμολόγια των εκατομυρίων ευρω, να απαγγέλει στον Χατζηνικολάου, ότι θα παταξει την φοροδιαφυγή, σας το λεω συχωριανοί και να το ξέρετε, θα πηδηχτώ από το παράθυρο...

11-5-2010 Εδω συχωριανοι ένα χωριό ειμαστε, ο ένας προστρεχει και βοηθάει τον άλλο στα ζορικα. Τι;;;;Δεν ειναι ζορικο να γράψεις ερωτική επιστολή;;;; Ε, αυτοι που το έχουν για ευκολο ας μην κοπιασουν. Εγώ πάλι, που δεν το κρυβω και άλλωστε, πολλες, πάρα πολλές, βιβλία ολοκληρα ερωτικές επιστολές έγραψα στο μάταιο τουτο βίο, και όσο να το πεις ζοριστηκα, τούτη δω μου φάνηκε καλό μοντέλο, καλό υπόδειγμα. Αλλωστε το έλεγε και ο μεγάλος Χατζηδάκις, "ο απατεωνας κλέβει, ο καλλιτεχνης αντιγραφει". Και εμεις συχωριανοί μου καλλιτεχνες δεν είμαστε;



Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Μαμά, είσαι δολοφόνος;

Κλεινει την πόρτα όσο πιο …αθόρυβα μπορεί να την κλείσει και ακουγοντας τον θόρυβο χαμογελάω χουχουλιάχοντας κάτω από τα σκεπάσματα. Ο οργανισμός μου απαιτεί την δόση καφεΐνης του και το γουργουρητό της καφετιέρας ακούγεται ηδονικά προκλητικό.

Αλλά ξέρω ότι πρέπει να μείνω λίγο ακόμα στο κρεβάτι. Της οφείλω το τελετουργικό της έκπληξης. Και το τελετουργικό προβλέπει εμένα να «κοιμάμαι», να με «ξυπνάει» ο καφές στο κρεβάτι, το δώρο αγορασμένο από τις οικονομίες του χαρτζιλικιού της και οι τελευταίες πασχαλιές του κήπου ανακατεμένες με τα μυρωδάτα κλαδάκια από τις λεμονιές που θα μαδήσουν μέχρι να πέσουν πάνω στα σεντόνια μου, μαζί με όποιο τριαντάφυλλο της γυαλίσει. Το φιλί. Η αγκαλιά. Το «χρόνια πολλά μαμά». Η δική μου ερώτηση «μ’ αγαπάς». Η δική της απάντηση εκφρασμένη με τη λατρεμένη ερώτηση «μα τι λες βρε μαμά;».

Κι όλα, σήμερα στην γιορτή της μητέρας, γίνονται σύμφωνα με το …τελετουργικό.
Η μυρωδιά των λεμονανθών ανακατεύεται με την μυρωδιά της πασχαλιάς και του φρέσκου καφέ, τα φιλιά, οι αγκαλιές, τα σεντόνια, οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις, οι βεβαιότητες, στριφογυρίζουν στον τόσο γλυκό χορό τους, γύρω μου.
Και ξαφνικά άλλη μια ερώτηση, μια ερώτηση που ξεφεύγει του ..τελετουργικού, μια ερώτηση θαρρείς παράταιρη στην μέρα και στην ώρα, μια ερώτηση που καρφώνει την εικόνα που θα τακτοποιήσει η μνήμη μου στα υπέροχα, όχι με ένα λαμπερό φιόγκο, αλλά με ένα αιχμηρό καρφί. Η ερώτηση «Μαμά, είσαι δολοφόνος;»

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, «όχι καρδιά μου δεν είμαι».

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, ότι η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στη Δημοκρατία και στο φασισμό είναι ότι, η Ευθύνη στην Δημοκρατία έχει ονοματεπώνυμο;

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, ότι η κρατούσα κυβερνητική και επικοινωνιακή λογική της διάχυσης των ευθυνών, ειναι το επικίνδυνο θερμοκήπιο που επωάζουν τα αυγά του φιδιού;

Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, ότι οι 2,3,5,10 δολοφόνοι, απο αυτούς που το Κράτος δεν προστάτεψε τους πολίτες του, ως ο θεσμικός ρόλος του επιτάσσει, ως όφειλε, αυτους σημερα δίπλα μας τους επιτρέπει να κυκλοφορούν ελευθεροι και να απολαμβάνουν την ασυλία που αυτό τους παρεχει. Σήμερα έχουν ΚΑΙ την υπεράσπιση που τους προσφέρει. Φταιμε όλοι. Μεσα σε όλους και αυτοι.
Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου, ότι όταν η πολιτική κατεβάζει αυλαία, επιμηκύνει την παρασταση της πονταροντας στο φόβο και στον ολετήρα του ενοχικου λαικού αυτομαστιγώματος;

Πως να πεις σε ένα παιδί στο παιδί σου, ότι ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια σκηνικά φόβου, ενοχών, ποινικοποιησεων, αστυνομικής βίας, στήνονται πάντα πριν απο την καταλυση των δημοκρατικών ελευθεριών; Πριν απο τις πασης φυσεως δικτατοριες. Πως να πεις σε ένα παιδί, στο παιδί σου ότι ο πιο επιτυχημένος ...επικοινωνιολόγος του περασμένου αιωνα, ο Γκαιμπελς ακολουθησε αυτήν την επικοινωνιακή γραμμή, και την εφαρμοσαν πιστά με τεραστια "επιτυχία"οι υπάλληλοι του;


Πως να πεις ότι μέρες τώρα ο αριστερός σου κρόταφος δεν λέει να ξεπεράσει τον σπασμό που τον τσακίζει, ότι πίσω από τα μάτια σου χορεύουν φωτογραφίες του νου, της φαντασίας, που το τρελαμένο μυαλό σου παλεύει να κατανοήσει, να κατατάξει, να αποδεχτεί. Να τις χωρέσει. Μια γυναικεία τσάντα με ένα λιπ γκλος που δεν θα ξαναφορεθεί, ένα παρατημένο εισιτήριο του μετρό στην άκρη του γραφείου, ένα εισιτήριο για ένα ματς που δεν θα χρησιμοποιηθεί, αφημένο στην μέσα τσέπη ενός σακακιού.
«Μαμά, ήσουν στο συλλαλητήριο, Μαμά ήσουν εκεί, Μαμά ...σκότωσες αυτούς τους ανθρώπους, Μαμά, είσαι δολοφόνος

Χιλιάδες οι λέξεις που χτίζουν επιχειρήματα. Ανίκανες, ανάπηρες αυτή την στιγμή, άχρηστες. Εύκολο να γραφτούν σε blogs, σε σχόλια, εύκολο να συζητηθούν άλλοτε συντροφικά, με τους παρόντες, ή επιθετικά, με τους απόντες. Αλλά τόσο δύσκολο, τόσο ακραία δύσκολο να ειπωθούν, να απαντήσουν την ερώτηση του παιδιού σου «Μαμά, είσαι δολοφόνος;»
Και αυτά τα λουλούδια αφημένα πάνω στα σεντονια να μυρίζουν τόσο, μα τόσο έντονα.

Το κουδούνι να χτυπάει διακριτικά, ερωτηματικά θα έλεγες, σαν να ρωτάει «ενοχλώ», «να μπω;», «είστε εδώ;». Ο παππούς που φέρνει τα δικά του λουλούδια στην κόρη του που γιορτάζει στην μέρα της μητέρας.

Ο παππούς με το ύφος νομικού, το ύφος που δεν συνταξιοδοτήθηκε μαζί του, να εξηγεί στην εγγονή του, τι σημαίνει Κράτος, τι σημαίνει εκχώρηση εξουσιών του Πολιτη στις Εξουσίες, τι σημαίνει Εξουσία, τι σημαίνει διαχωρισμός Εξουσιών, τι σημαίνει Δημοκρατία, τι σημαίνει Ευθύνη, τι σημαίνει Νόμος, τι σημαίνει φυσικός αυτουργός, τι σημαίνει ηθικός αυτουργός, τι σημαίνει Απεργία, τι σημαίνει Συλλαλητήριο, τι σημαίνει Πολίτης, τι σημαίνει δημοκρατικό δικαίωμα. Και πάνω από όλα τι σημαίνει πολιτικό και δημοκρατικό χρέος συμμετοχής για τον κάθε Πολίτη. Τι σημαινει να φωνάζεις στο προσκλητήριο της δικής σου Πατρίδας, "ΠΑΡΩΝ".

Μέσα από το θόρυβο του νερού που πέφτει πάνω μου, ακούω τη φωνή του που καθησύχαζε πάντα την αγωνία των ερωτήσεων μου. Με το βρεγμένο μπουρνούζι κάθομαι στο άλλο του γόνατο, το ελεύθερο από το βάρος της εγγονής του.
«Υπάρχουν όμως και οι φυσικοί αυτουργοί της νεκροσυλίας» λέει, «όλοι αυτοί που εμπορεύονται το συναίσθημα των ανθρώπων μπροστά στη φρίκη της δολοφονίας των θυμάτων. Όλοι αυτοί επαγγελματίες και ερασιτέχνες που πλειοδοτούν σε αναισθησία σκαλιζοντας με βρωμικα χέρια, τα ανοιχτά ακόμα φέρετρα. Όλοι αυτοι που προσπαθούν να βγάλουν κέρδος, από "μεροκάματα", απο εκδουλευσεις, από διαφημίσεις, από ακροαματικότητες, από αναγνωσιμότητες, υλικό και άυλο κερδος. Όλοι αυτοι που συμψηφίζουν ανθρωπινες ζωές και κάνουν λογαριασμούς με τους θανάτους στο μιζερο τεφτέρι τους. Άθλιο και χυδαίο κέρδος. Και αυτοί επίσης έχουν ονοματεπώνυμο. Η ζωή και ο θάνατος είναι ιερά στον πολιτισμό μας, οφείλουμε, έχουμε ευθύνη να υπερασπιστούμε τον πολιτισμό. Οφείλουμε όχι μόνο να μην συμμετάσχουμε, αλλά να καταγγείλουμε την αγορά, το εμπόριο "ευαισθησίας" που κάνουν οι ΝΕΚΡΟΣΥΛΟΙ και οι υπάλληλοι τους».
Χθες διάβασα αυτό του λέω...

Στο τηλέφωνο η φωνή του μπαμπά της, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Του περιγράφει τα λουλουδια που έχει το μπουκέτο της και του εξηγεί τιτιβίζοντας ανακουφισμένη ότι ...δεν είμαι δολοφόνος. «Θα την αγαπούσα βρε κουτό, αν ήταν δολοφόνος;» ρωτάει εκείνος. Αρπάζω το τηλέφωνο. Δηλαδή αν "σκοτώσω" κανέναν δεν θα με αγαπάς; Γελάει, "ε, δεν ξέρω, μάλλον, άντε και τότε θα σε αγαπάω". Και εγώ φωνάζει η κόρη μου, γελώντας ανακουφισμένη.

Μπαμπά, σε ευχαριστώ που με υπερασπίστηκες με τον μοναδικό σου τρόπο, στον πιο αδέκαστο δικαστή, στον πιο αυστηρό εισαγγελέα, στο παιδί μου.
Σύντροφε μου, σε ευχαριστώ που θα με αγαπούσες ...άντε ακόμα κι αν ήμουν ...δολοφόνος.
Μικρή μου, πάρε με αγκαλιά, σε ευχαριστώ που με αγαπούσες ακόμα κι όταν η τηλεόραση, τα ραδιόφωνα, οι πολιτικοί, οι πολιτικάντηδες, οι υπάλληλοι τους, οι μισφοφόροι τους, οι επαγγελματίες ΝΕΚΡΟΣΥΛΟΙ, τα όρνεα με καταδίκαζαν φωνάζοντας, ουρλιαζοντας μεσα στα αυτιά σου, ότι είμαι δολοφόνος.

Και στην ερώτηση «Μαμά είσαι δολοφόνος;» σου απαντάω κοιτάζοντας σε στα μάτια: Όχι καρδιά μου, δεν είμαι δολοφόνος, πολίτης ΠΡΟΣΠΑΘΩ να είμαι. Και πίστεψε με καρδιά μου, είναι τόσο δύσκολο. Αλλά θυμάσαι τι έχουμε πει; Όλη μας την ζωή είμαστε υποχρεωμένοι να παλευουμε να μην συνηθισουμε το τέρας, Ειναι ΙΕΡΟΣ ο φόβος του τερατος, ειναι ζωογόνος ο φόβος του Τερατος. Αν πάψουμε να το φοβόμαστε, σημαίνει ότι αρχίζουμε να του μοιάζουμε. Θα το θυμάσαι καρδιά μου, ε;

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Το μπουρδέλο

Αν στο σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή», τους ενόχλησε η προτροπή ...«να καεί», μπορώ να το κατανοήσω. Κανένας δεν θέλει να καεί το ακίνητο, του οποίου έχει την ...επικαρπία.

Ακόμα και ο κ. Γείτονας, βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου, τον οποίο κατονόμασε ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ο Χριστοφοράκος σαν ...μιζοληπτη του Κομματικού Ταμείου, εξεγείρεται και σκίζει τα ρουχα του, στα παράθυρα για την ...προσβολή στον ιερό θεσμό της Ελληνικής Βουλής.

Αν όμως τους ενόχλησε η λέξη «μπουρδέλο», σήμερα και η Κυβέρνηση και η αξιωματική Αντιπολίτευση απέδειξαν, ότι η λέξη μπουρδέλο τους περιποιεί τιμή. Τα μπουρδέλα έχουν εγνωσμένη κοινωνική αξία. Η Βουλή και οι Βουλευτές ...προφανώς καμία.

Το Κοινοβούλιο, απεφάνθησαν και ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Αντώνιος Σαμαράς, ότι είναι απλά ΑΧΡΗΣΤΟ. Αποφασιζομεν και διατασσομεν, γουστάρουμε
!!!! Ρε μαλάκες επειδή εκλεγηκατε με την ψήφο του Ελληνικου Λαου, νομίζετε ότι μπορείτε να έχετε και άποψη; Επειδή λέμε και καμία μαλακία στους χαχόλους για δημοκρατία, εσείς την πήρατε τοις μετρητοις;

Στο Κοινοβούλιο λοιπόν, να αντικατασταθούν οι βουλευτές με κουμπάκια και έτσι και ο Γιωργακης και ο Αντωνάκης θα μπορούν να παίξουν ανενόχλητοι με τα ...κουμπακια τους. Για ότι θέλουν να ψηφιστεί, θα μετράνε τα κουμπάκια που διαθέτει ο καθένας, θα τα αναβοσβήνουν, on-off, και θα ...νομοθετούν.

Προφανώς η ...νομοθετική εξουσία (θου Κύριε φυλακην τω στόματι μου και θυραν περιοχής περι τα χειλη μου!!!) στοιχίζει πολύ ακριβά στον Έλληνα φορολογούμενο, αν απλά πρόκειται να λειτουργεί σαν ένα κουμπάκι. Και για αυτό κ. Πετσαλνικε, μην δούμε στον επομενο προυπολισμό της Βουλής συνολικό κονδυλι πάνω απο 1000ευρω το μήνα. Τόσα δεν θα χρειάζεται ένας ηλεκτρολόγος για να κάνει την συντήρηση μπας και καεί κανένα λαμπάκι από τα κουμπάκια-βουλευτές; Αντε 1250 με το ΦΠΑ... όχι τίποτα άλλο να είστε και σε κάτι ...νομοτυποι

Τα κουμπάκια, ούτε ...βουλευτικές αποζημιώσεις απαιτούν, ούτε λιμουζίνες χρειάζονται (εντάξει ρε παιδιά ούτε υβριδικές λιμουζίνες), ούτε 500 εκατομμύρια ευρώ για ανανέωση laptop, ούτε παρατρεχάμενους και κολαούζους και 16 μισθούς και τις υπερωρίες τους. Ένα λαμπάκι. Και άμα λάχει το ...κονδύλι για να αγοραστουν τα 300 λαμπάκια, το βάζουμε εμείς, οι πολίτες, απο την τσέπη μας, έτσι...έκτακτη εισφορά, ή δωρεά στον λογαριασμό του Πετσαλνικου για την σωτηρία της Πατρίδας.

Επίσης επειδή τους έχει πιάσει και ο πόνος για τον τουρισμό, νομίζω ότι μπορούν να κάνουν μια προγραμματική συμφωνία με τους ταξιδιωτικούς πράκτορες και στο τουρ που κάνουν οι τουρίστες, Ακρόπολη, Αρχαιολογικό Μουσείο, Μουσείο Μπενακη, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, να κόβουν και ένα εισιτηριάκι των 10 ευρώ να χαζευουν και τα αξιοθέατα κουμπακια της Βουλής. Κυρίες και Κύριοι θα λεει ο ξεναγός, οι ασώματες κεφαλές, οι βουλευτές κουμπάκια στον ιερό χωρο της Ελληνικής Βουλής.

Υ.Γ. Επειδή ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ομολόγησαν πλειοδοτώντας (η πουτάνα θέλει να κρυφτεί...)σήμερα ΔΗΜΟΣΙΑ, στον ...ιερό χώρο της Βουλής, ποιος ακριβώς ευθύνεται για την οικονομία (Χρηματιστήριο, Siemens, Βατοπεδι, Ομόλογα,) είναι σαφές πια ότι αυτοί που φταινε θα πρέπει και να πληρώσουν. Ο ...ρυπαίνων πληρώνει δεν λέει και η Τίνα. Και εσείς ΡΥΠΑΝΑΤΕ τα πάντα σε αυτή την χώρα.
Και όταν βάλετε όλα αυτά που κλέψατε, που καταχραστήκατε- κατά κοινή σας πια ομολογία- εσείς, τα αφεντικά σας και οι φίλοι σας, ότι περισσέψει (γιατί κάτι θα περισσέψει) σας τα χαριζουμε για να ξαναγορασετε την αξιοπρέπεια σας.
Ναι, ρε παιδιά, φτάνουν. Ούτως ή άλλως η αξιοπρέπεια σας είναι πολύ φτηνή. Στη πραγματικότητα, η ...αξιοπρέπεια σας και η ...δημοκρατία σας, είναι τα πιο φτηνιάρικα εμπορεύματα που κυκλοφορούν σε αυτή την χώρα.