Menu

Τρομάξατε βρε από τον τίτλο, νομίζατε ότι θα μαγειρέψω εγώ και θα σας καλέσω να φάτε τα ...έργα μου. Ξέρω βρε ότι με αγαπάτε, αλλά εντάξει δεν σας ζητάω πια και τόσααααα πολλά.

Φίλοι, Περαστικοί και Γκουγκλίζοντες, ναι βρε εσείς που ψάχνοντας απο βουλκανιζατερ, μέχρι γκομενες, προσγειώνεστε στο τσαντίρι μου-έχω γράψει και τον Πάπυρο Λαρούς η γυναίκα ...γαμώ την ατυχία σας, όλο πάνω μου τρακάρετε.

Λοιπόν... μόλις πήρα στα χέρια μου το φρεσκοτυπωμένο menu του 2010 και το αναδημοσιεύω:
Αγκαλιές σαν βουτυρωμένη άχνη ζάχαρη,
Λέξεις σαν μέλι και καρύδια,
Αγάπες σαν παλιό καλό κονιάκ,
Έρωτες σαν φρέσκο λευκό κρασί,
Επιτυχίες σαν εμβατήρια με γκρανκάσα
και όλα αυτά θα είμαστε Γεροί, Δυνατοί και Υγιείς για να τα ζήσουμε και να τα φχαριστηθούμε.

Τέλος, ο κόκκινος φιόγκος της Χαράς, θα τυλίγει τρυφερά το κουτί της Ευτυχίας.

Αυτά με το menu του 2010. Προσωπικώς τώρα ...

Στους κυρίους ειδικώς και προσωπικώς ...εύχομαι (Κύριοι είπαμε...ξεκολλήστε βρε τη μούρη σας από την οθόνη και μην τολμήσετε να μεγεθύνετε την φωτογραφία, σας βλέπω):


Στις κυρίες ειδικώς και προσωπικώ...εύχομαι (Φιλενάδες μωρέ είμαστε, μην είστε βρε μοναχοφαγούδες) :

Τέλος σε όσους πατούν το ένδοξο ηρωικό αυτό χώμα, και δεν έχουν ακόμα απελπιστεί τόοοοσο πολύ, τόοοοοσα χρόνια, έτσι ώστε να πάρουν των ομματιών τους αλλά εδώ... θα επιμείνουν να το ...πατούν και κατά την διάρκεια του επόμενου έτους το τιμημένο ...εύχομαι:

Ευχές πολλές, φιλιά ακομα περισσότερα... και έλα να πουμε βρε και τα κάλαντα να την σπάσουμε ...στον Άδωνι και τους φίλους του

Του '60 οι εκδρομείς

"Σε μια στιγμή ανάβουν τα φώτα

κι η μουσική μας φέρνει τους μάγους στη σκηνή…"

Τα 60’s… στην Ελλάδα... Φτηνή ρεπλικα, από αυτές που παζαρευουν στις λαικές αγορές.

Αν η τύχη η βαριόμοιρη σε πετάξει κανένα γλυκερό αλκοολικό βραδάκι, σε παρέα που εμπεριέχει αυτούς τους νεάζοντες 65αρηδες, ξέρετε ... αυτούς που αρέσκονται να αυτοπροσδιορίζονται σαν καλλιτεχνική πρωτοπορεία στην ελληνική...εκδρομή του 60, θα ακούσεις για εποχές ονειρικές, για παρέες μαγικές, για αγώνες, αντιστάσεις και εξεγέρσεις ηρωικές, για Νομικές και Πολυτεχνεία, για χούντες και Παρίσια, για την Μπουμπουλινας, για τους ελληνικούς απόηχους του Μάη, για... παραμύθια που ντύθηκαν με κουρελιασμένες πορφύρες Μύθου.

Αν έχεις την προνοητικότητα να κλείσεις τα μάτια, συνήθως από την ανία που φέρνουν τα αναμασήματα των παγωνιών, αλλά ακόμα περισσότερο γιατί παλεύεις να κάνεις ένα lifting στις οριζόντιες ρυτίδες του μετώπου τους, στους κρεμασμένους λαιμούς, και πάνω απο όλα στις κάθετες ρυτίδες εκει κοντά στο στόμα, σε αυτές που οι πλαστικοι χειρουργοι ονομάζουν «ρυτίδες πίκρας», έχεις σοβαρή πιθανότητα ....
"του τσίρκου τους ανθρώπους ν’ ανταμώνεις στη σκηνή,

μαζί του να υποκρίνονται για σένα θεατή."

.
Αν θέλεις να δεις πολλούς, πάρα πολλους ...απο τους ... «ήρωες» του προαναφερθέντος παραμυθιού, ...πας στο Παλλάς, χώνεσαι στις βαθιές πολυθρόνες, κουρνιάζεις και σιγομουρμουρίζεις μαζί τους...

"γέρος για ροκ, νέος για θάνατο..."

Χθες το βράδυ στην παρέα, ένας φίλος, είπε... ο πρώτος δίσκος που αγόρασα με το παιδικό μου χαρτζηλίκι ήταν ο Μπάλλος...

Και με αυτές τις 5 λέξεις του, κατάλαβα τι αγαπάω και εγώ στον Σαββόπουλο και τι μισώ στον Νιόνιο.

Αγαπάω ...αυτό που νόμιζα ότι ήταν οι ήρωες της εφηβείας, των φοιτητικών, των νεανικών μου χρόνων. Μετά... έφαγα και εγώ στην μάπα

«τους μάγους, τους παλιάτσους με τα κόκκινα σκουφιά»...

Ο Σαββόπουλος είναι ένας γοητευτικός, αισθαντικός και ευαίσθητος τραγουδοποιός.

Ο Νιόνιος είναι ένα τυπικό και από τα πιο ...γελοία δείγματα της γενιάς του.

Αυτής της γενιάς που θα ...άλλαζε τον κόσμο.... αυτής της γενιάς που γάμησε αυτόν τον τόπο...
«Πού πήγαν οι φίλοι;

άνοιξαν σπίτια

βγάλαν κι αμάξι με κουκούλα.»

Προχθές στο Παλλάς, ο Νιόνιος πάλεψε με τον Σαββόπουλο.

Άλλοτε κέρδιζε ο ένας και άλλοτε ο άλλος.

Άλλοτε ο Νιόνιος αυνανιζόταν ναρκισσιστικά και άλλοτε ο Σαββόπουλος τολμούσε να κοιτάξει την αλήθεια. Την ώρα που ο Νιόνιος, έλειωνε σε αυτάρεσκα νάζια και λυγμούς, ο Σαββόπουλος τόλμαγε να μιλήσει από σκηνής και απο καρδιάς, ...δυνατά και καθαρά...
Τολμησε να ομολογήσει, τόλμησε να εξομολογηθεί, ότι το μόνο απο το οποίο πάλεψε να ξεφυγει αυτή η γενιά...αυτοι οι εκδρομείς του 60, αυτοί που δεν εφτασαν ουτε μεχρι την Κορινθο φαντασιωνομενοι ότι πηγαιναν στο φεγγάρι, το μόνο για το οποίο αγωνιστηκαν, ήταν να ξεφύγουν απο την χυλόπιτα.

Κι η Ελσα, ευφυής όσο και φτηνιαρικος αναγραμματισμός του LSD…

Αυτοι ήταν οι έλληνες εκδρομείς του ‘60, ...η αυταρεσκη πρωτοπορία της Ψωροκώσταινας, δεν χρειαστηκαν καν LSD ... για να ταξιδεψουν. Τους «ταξιδεψε» μονο ο αυνανιστικός ναρκισσισμός τους. Και φτηνοι ναρκέμποροι το πουλησαν στους επόμενους, ξεπουλώντας τα πάντα...σε τιμή ευκαιρίας...

Τι ήταν τα «μυθικά» 60’s σε αυτόν τον τόπο; Ποιοι είναι οι αλήθεια οι έλληνες ...εκδρομείς του 60... Μα η Ζωζώ... Απλά η Ζωζώ...
"Και ποιος γυρίζει να τη δει

είναι φτωχιά, είναι χαζή

κι όμως μπορεί να καταστρέψει ένα παιδί"

Μισώ τον Νιόνιο... μου θυμίζει τόσο έντονα πόσο λίγοι, πόσο παλιάτσοι, ήταν οι ψευτοήρωες της εφηβείας μου. Αγαπάω τον Σαββόπουλο γιατί είναι το παραμύθι της εφηβείας μου...

Όλοι αυτοι που πραγματικά έχτισαν, πάλεψαν, αγωνιστηκαν, τόλμησαν ...τους έφαγε το μαυρο σκοτάδι. Συρθηκαν και διασυρθηκαν...απο τους ψευτοΝιονιους αυτης της χωρας που το μονο προιόν της, ειναι η φαιδρά πορτοκαλέα.... Για όλους αυτους...τα φωτα της σκηνής θα μεινουν πάντα σβηστά. Οι Νιονιοι...μεχρι τα βαθειά τους γεραματα, θα ακιζονται επί ...σκηνής. Θα αυνανιζονται δημόσια παλιατσοι σε ένα τσιρκο που ακομα τους ανεχεται...


Μια φορά κι έναν καιρό

ήταν ένας κότσυφας

που τον λέγαν Σταύρο.

Απέκτησε φωλιά και κοτσυφόπουλα

και τόσο περήφανος αισθάνθηκε

που βγήκε και κάθονταν στο κλαδί

καμαρωτός-καμαρωτός.

Από μακριά έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους...

Μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια,τσαλαπετεινοί και παγόνια

από μακριά τον χαιρετάνε κι από κοντά του λένε:

"Γεια σου Σταύρο!"

"Δε με λένε Σταύρο,

μον' με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη!"

Αλλάζει όμως ο καιρός,

να βροχές, να χαλάζια, να κεραυνοί

πάει η φωλιά πάν' τα κοτσυφόπουλα, παν' όλα,

βγήκε και κάθονταν στο κλαρί μονάχος.

Από μακριά

έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους...

Μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια,τσαλαπετεινοί και παγόνια

από μακριά τον χαιρετάνε κι από κοντά του λένε:

"Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη!"

"Δε με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη.

Μόνο Σταύρο με λένε, μόνο Σταύρο"...

Υ.Γ. Λιώναμε τις παραλίες, λιώναμε ...στις παραλίες, ακούγοντας Νιονιο... Αλλά ...ακουγαμε, λιωναμε και για τους πριγκηπες της ...Πλατείας, αυτούς που δεν πουλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αυτοι που δεν θα τραγουδησουν ποτέ στο ...Παλλάς, αυτοι που δεν άντεξαν την αυθεντικότητα και την αισθαντικότητα της ευαισθησίας τους, αυτους που η Ελσα... τους εστειλε στον ουρανό... Παύλο, Νικόλα, Κατερίνα... καλά που υπηρξατε και εσείς. Πάντα νέοι, πάντα όμορφοι. Ουτως ή άλλως καμιά ρυτιδα δεν θα σας ακουμούσε ...ΠΟΤΕ.

Βγάζοντας την γλώσσα στον Ηρώδη...

Προσωπικά σιχαίνομαι τις σημαίες. Προσωπικά μισώ τις σημαίες. Πίσω από αυτά τα κομματάκια πανιού, που κυματίζουν ...αγέρωχα σε κτίρια, σε ιστούς, σε χέρια, σε μυαλά, εντάσσονται «κατηγορίες» ανθρώπων, λατρεύονται οι διαχωρισμοί ανθρώπων. Διαχωρισμοί, εθνικοί, θρησκευτικοί, πατριωτικοί. Μίζερες φοβίες με περιτύλιγμα ένα πανί.

Μαθήτρια, 16 χρονών, πορεία για την ...μυθική στα εφηβικά μάτια μου, επέτειο του Πολυτεχνείου, κάψιμο της Αμερικάνικης σημαίας. Οι απέξω από τα κάγκελα πολλοί, ψιλοβρόχι, η φωτιά δεν ανάβει εύκολα... Ενθουσιασμός, τραγούδια, κράτημα σφιχτό, χέρι με χέρι. Και ξαφνικά στο μυαλό μου, στα μάτια μου, ο Nelson Algren…Εγώ που δεν είχα πατήσει το πόδι μου μέχρι τότε στην Αμερική, εγώ αυτήν την Αμερική ήξερα απο τα γραφτά του, εγώ αυτό το Σικάγο του Algren γνώριζα, καλύτερα από κάθε άλλη πόλη, καλύτερα και από την δική μου πόλη, καλύτερα και από την Αθήνα μου. Έβλεπα ένα πανί να καίγεται, βούτηξα, χάθηκα, μέσα στην αγκαλιά του πλήθους, σκεφτηκα ότι και ο Algren αν ήταν εδώ, αν έχωνε τον αγκώνα του στα πλευρά μου, με το άλλο χέρι θα πεταγε το σπιρτο του τσιγάρου του, στα αποκαΐδια της ...σημαίας.

Με τρομάζουν οι ταξινομήσεις ανθρώπων.
Με τρομάζουν οι κατηγοριοποιήσεις ανθρώπων.
Με τρομάζουν οι αριθμοί όταν αναφέρονται σε «κατηγορίες» ανθρώπων.
Ακόμα και όταν οι εφημερίδες, οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, τα blogs μιλούν για 10, 100, 1000, 250.000 ανθρώπους, για 1.000.000 ανθρώπους, για 10, 100, 900 εκατομμύρια ανθρώπους εγώ για να ...καταλάβω την «είδηση» πρέπει να φέρω στο μυαλό μου τον ΕΝΑΝ
Αυτός ο ΕΝΑΣ... Αυτός ο ένας και μοναδικός, αυτές οι θαυμαστές μονάδες, που συγκροτούν τις «κατηγορίες». Αυτός ο ΕΝΑΣ, με την τόσο διαφορετική ιστορία, με τόσο διαφορετικά βιώματα, με τις τόσο διαφορετικές παραστάσεις, χαρές, λύπες, θριάμβους, βάραθρα, ηρωισμούς και αυταπάτες, χτίζει την «κατηγορία».

Κατηγορία: Μετανάστες.
Χώρα: Μικρές πατρίδες, πολύχρωμες κουκίδες στον χάρτη, δυσκολοπροφερτα ονόματα.
Τόπος: Το χώμα που πατάμε, η Κυψέλη, ο Άγιος Λεύτερης, οι Αμπελόκηποι, η Ν. Ιωνία, ο Βοτανικός, η Ομόνοια, η πόλη μου.

Νοσοκομείο Αλεξάνδρα. Διάδρομος με πορτοκαλί πλαστικές καρέκλες, αλλά λίγοι, ίσως μόνο οι εξουθενωμένοι απο την αργοπορία, κάθονται. Έξω από τα χειρουργεία, πίσω απο τις πρασινες πόρτες, εκει που παλευει να έρθει στον κόσμο, ο Αχμέτ, η Ζιρά, η Φάσα, ο Μπάι, η Μαλου. Οι απεξω ξέρουν ότι περναει πιο γρηγορα ο χρόνος αν βηματιζεις στο διαδρομο. Μέλλοντες πατεράδες που το χαμογελο στο στομα παιζει ζάρια με την αγωνία στα μάτια, σκουροι φίλοι, που συμπαραστεκονται στην μεγάλη στιγμή, στον καινουργιο ερχομό, ευχές σε γλώσσες άγνωστες. Μειοψηφία...εμείς. Εμεις οι ξένοι, στον κόσμο τους, εμεις δικοι στην χαρά τους.
Και ο Αχμέτ, η Ζιρά, η Φάσα, η Μπάι, η Μαλού, που θα ανοιξουν σε λίγο για πρωτη φορά τα μαυρα σαν πυρωμένο κάρβουνο ματάκια τους, που θα βγάλουν την πρωτη κραυγή τους, που θα ρουφήξουν τα σκουροχρωμα φουσκωμένα, γεμάτα γάλα στηθη, μεχρι χθες...ανιθιγενείς. Απο αυριο...με ιθαγενεια.
Δεν τους χαριστηκε τίποτα. Δεν θα τους χαριστεί τίποτα. Αλλά τουλάχιστον, θα έχουν ένα κομματάκι γης, δικια τους γης, «πατρίδας» γης, για να πατήσουν και με μοχλό την δύναμη τους, να σηκώσουν πιο ψηλά αυτήν την νέα πατριδα.

Εγώ, την ψήφο μου στις εκλογές, την ...εξαργυρωσα. Την πηρα πισω ...διπλή και τρίδιπλη. Έμαθα σε αυτήν την μιζερη χώρα, να μην εμπιστευομαι υποσχέσεις. Αλλά για αυτήν που τηρήθηκε, είμαι πραγματικά υπερήφανη. Και δεν θα μεμψιμοιρησω- τουλάχιστον σήμερα- ουτε αν οι προυποθέσεις, ειναι πολλές ή λίγες, ουτε αν τα αποτελεσματα θα ειναι επαρκή ή ανεπαρκή, ουτε για αριθμούς, ούτε για «κατηγορίες» ανθρώπων. Η πόρτα άνοιξε... ακόμα κι αν προκειται για χαραμάδα, εμεις θα την ανοιξουμε διαπλατα..

Καλά μας Χριστουγεννα. Φέτος βγάλαμε την γλώσσα, στον Ηρώδη.

Υ.Γ. Αφιερωμένο από καρδιάς, στον ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΗΡΩΑ. Στον Αντώνη Καρρά. Ναι, Αντώνη μου, φέτος την βγάλαμε την γλώσσα στον Ηρώδη.

16 ευρώ

Αυτόν τον καιρό, διάβασα, είδα και άκουσα τόσες “απλές αλήθειες”. Έπιανα τον εαυτό μου να συμφωνεί ή να μπορεί ...εν δυνάμει να συμφωνήσει με όλες. Και ταυτόχρονα με καμία.
Ένας ολόκληρος κόσμος με «απλές αλήθειες», με δικούς μας και με εχθρούς, με στρατόπεδα, με ηρωικούς αγωνιστές και με προδότες.
Ταλιμπάν και ταυτόχρονα κωλοτούμπες της άποψης. Μίζεροι και οι δύο. Φτωχομπινεδιάρηδες και οι δύο. Αυτάρεσκα παγώνια.

Δεν υπάρχει απλή αλήθεια. Απλή αλήθεια είναι η ιδεοληψία του καθενός. Άδεια πακέτα με γυαλιστερούς νάιλον φιόγκους ιδεοληψίας...Κάποιου για να πουλήσει το τομάρι του -σε μια «καλή» τιμή, και κάποιου άλλου, απλά για να αντέξει το τομάρι του-χωρίς τους χημικούς παραδείσους που του πρέπουν.
Κλείνω τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις, τις εφημερίδες, τα blogs.
Θέλω να κλείσω τα στρατόπεδα απέξω. Δεν θέλω άποψη, δεν έχω άποψη, μυθιστόρημα θέλω.

Το καλό με τα βιβλία είναι ότι κλείνουν το κόσμο απέξω. Το κακό με τα βιβλία είναι επίσης ...ότι κλείνουν τον κόσμο απέξω. Σελίδα 87; Πώς διάβολο έφτασα; Τι να χωρέσει ανάμεσα στην ίριδα του ματιού μου και στα κλειστά μου βλέφαρα. Πολύ πιο δύσκολο να ξεφορτωθείς ένα βιβλίο από το να το αποκτήσεις.

Χώνομαι στην πόλη μου. Χάνομαι στην πόλη μου. Την δική μου πόλη. Τους δρόμους μου. Τους δικούς μου δρόμους. Ακούω ιστορίες του δρόμου. Να ακούς τις ιστορίες των ...Άλλων. Σύνθετες αλήθειες....

Ο κ. Θ. δεν θα παραδώσει την επιχείρηση που πήρε από τον πατέρα του, στον γιο του. Ο γιος του έγινε γιατρός. Με 2 ευρώ αγοράζεις 5 μεγάλα, χοντρά κάστανα και την έννοια του να βρει όταν …γεράσει κάποιον να του πουλήσει την επιχείρηση. Μόνο ξένοι...Ξέρουν μωρέ οι ξένοι να ψήνουν κάστανα και καλαμπόκια; Ο γιατρός ζει κάπου στην Λάρισα ή ίσως σε κάποια άλλη πόλη σαν την ...Λάρισα, παντρεύτηκε, εκεί, θα του κάνει και εγγονό, αλλά κανένας τόπος δεν τον χωράει τον κ. Θ. εκτός από την αθηναϊκή γωνιά του.
- Έλα τώρα που δεν καμαρώνεις.
- Καμαρώνω, αλλά μου λείπει, δεν μπορώ εγώ εκεί. Μην ανάβεις τσιγάρο, φάτα τώρα που είναι ζεστά.
- Να αγοράσω ήθελα, όχι να τα φάω. Και θα μάθουν οι ξένοι να ψήνουν και κάστανα.

«Μπορείς να μου δώσεις ένα ευρώ, ένα εισιτήριο, η μεθαδόνη είναι ακριβή, πεινάω, πάρε μου ένα σουβλάκι».
Έχω τα κρύα κάστανα ακόμα στην τσέπη. Μαζί με το ευρώ.
-Δώσε μου άλλο ένα
-Υπάρχει rewriting στη ζωή; Υπάρχει ...τόμος δεύτερος; Υπάρχει ...«συνεχίζεται»;
-.....................

Καρότσι υπερπαραγωγή, να που ο ξένος κ. Θ. μου, έμαθε να κάνει και μαλλί της γριάς, ποπ κορν, έχει και γλειφιτζούρια κοκοράκι, αυτά τα κόκκινα της κανέλας, που λατρεύω. Θα μάθει να ψήνει και κάστανα. Και καλαμπόκια το καλοκαίρι.
- Γλειφιτζούρι κοκοράκι. Από που είσαι;
- Σενεγάλη.
- Έχω πάει.
-Ψέματα.
-Ναι σου λέω. Έβαλες και παιχνίδια, θέλω και τις μπουρμπουλήθρες.
- Τρια γιουρος.
- Και άλλο ένα κοκοράκι
- ok τρία γιουρος
- Ευχαριστώ και ..μπουλ μα σένε...

Δεν τα τρώω τα φιστίκια Αιγίνης, όπως δεν τρώω και τα κάστανα. Μόνο τα γλειφιτζούρια κοκοράκια λατρευω. Αλλά δεν αντέχω να χάσω την performance του ....ζεύγους. Το ζύγι με τα βαρίδια, τα πιο ευρηματικά προστυχόλογα που έχω ακούσει ποτέ, την υστερία του, ότι κάποιος του έκλεψε ...ένα φιστίκι, τις παρηγόριες και τα κουβαρνταλίκια της ...να τον ηρεμήσει, και να μαζέψει τους περίεργους. Ο Ροθ τα έχει πει, δεν τον πιστέψαμε. Πόσο πρέπει να τσακίσουμε τις ψευδαισθήσεις μας για λίγη γνώση; Απλές Αλήθειες... Αθωότητες...
- Δύο ευρώ...

Ξαναμπαίνεις στο αυτοκίνητο, στο σπίτι σου με τις ρόδες, στο σπίτι σου που σε ταξιδεύει στον κόσμο, στην πόλη, στον δρόμο. Ραδιοφωνο. Ειδήσεις... "αλήθειες" ...όχι άλλες "απλές αλήθειες". Μόνο αθωότητες.... «I have seen the writing on the wall.... All in all it was just bricks in the wall», πιο δυνατα, πιο μπάσα.

Στο φανάρι που σταματάς κάθε εργάσιμη μέρα, με ένα ευρώ αγοράζεις...όπως κάθε μέρα, από τον κύριο Γ. ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Πολλοί του δίνουν και 20 λεπτά. Και στα 20 λεπτά, ο κ. Γ. το πακέτο τα χαρτομάντιλα θα το δώσει. Στα 10 λεπτά απλά επιστρέφει τα χρήματα και πάει να πουλήσει χαρτομάντιλα στον επόμενο. Με ένα καφέ των 5 ευρώ ακούς μια ιστορία. Για μια ξανθή μπατσίνα που την άφησαν λέει, να φυλάει μία κορδέλα για να κλείσει την κίνηση. Τον έδιωξε. Της είπε άσε θα μείνω να σου κάνω παρέα. Είχε λέει επεισόδια στο κέντρο. Τα γνωστά, λέει ο κ. Γ. και σηκώνεται να βάλει το μπουφάν του. Μετά θέλεις και άλλη ιστορία. Αλλά... τις ιστορίες ο κ. Γ. δεν τις πουλάει, μόνο χαρτομάντιλα. Άλλη μέρα, άλλο σούρουπο.
- Παίρνεις κάθε μέρα, τι τα κάνεις τόσα χαρτομάντιλα, με ρωτάει φεύγοντας.
- Τίποτα. Δεν ξέρω. Τα αφήνω στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, του απαντάω.

Από τα αποκόμματα των εφημερίδων και τα υπολείμματα της μνήμης να κάνω το μυθιστόρημα της ζωής μου. Βιαστικές σημειώσεις, λευκές σελίδες, χαμένες μέρες, πυκνές σειρές, μπερδεμένες λέξεις, γράμματα στο περιθώριο. Ζωές παράλληλες, άγνωστες, διπλανές, χάνονται, τέμνονται, βιβλία μισοδιαβασμένα, ζωές σαν ....μυθιστόρημα.

Στα φανάρια του Ψυχικού συναντάς τον νάνο που κάνει βαθιά υπόκλιση με το χέρι στο στήθος.
-Κατερίνα, του λες και βάζεις και εσύ το χέρι στο στήθος. Εσένα πως σε λένε τον ρωτάς.
Παίρνει το νόμισμα, σου βγάζει την γλώσσα και πάει στον επόμενο. Αυτός πουλάει μόνο την υπόκλιση. Όσο όσο.

Έφαγα ή πέταξα, τα κόκκινα κοκοράκια, τα κάστανα, τα φιστικια, και τα χαρτομάντιλα. Κρατάω σφιχτά τις μπουρμπουλήθρες. Αυτές θα τις χρειαστώ.

Σύνθετες αλήθειες. Αθωότητες. Κόστος .... 16 ευρώ. Εκδόσεις Δρόμος. Σελιδες... πολλες, πάρα πολλές σελίδες.