Η Άννα, η Έμμα, η Ναστάζια, η Ζαν και η Άλκηστη πίνουν mojito

«…Αυτός κοιτούσε συνέχεια το αιδοίο της, αυτό το ελάχιστο μέρος που με θαυμαστή οικονομία χώρου εξασφαλίζει τέσσερις υπέρτατες λειτουργίες: διέγερση, συνουσία, γέννηση, ούρηση…»

Όχι, ο Κούντερα δεν ήταν απόψε εδώ. Και η «Άγνοια», δεν έχει πια πέραση. Κανείς δεν γουστάρει πια τα παραμύθια, όλοι ιστορίες, στέρεες ιστορίες με πολύ «μέλλον», ψάχνουν να χτίσουν.

Το μπαρ στην παραλία έχει δυνατή μουσική, μια μουσική που πνίγει τους ψίθυρους. Μάλλον όχι, δεν τους πνίγει, απλά τους αντικαθιστά. Η μουσική χρησιμευει για να καλύψει την ανυπαρξία ψίθυρων.

Τα φουστάνια να φωσφορίζουν, τα μάτια να έχουν την αστραπή του πάγου, τα χαμόγελα με άγνωστους αποδέκτες, αποδέκτες που αν όλα πάνε ...καλά, μπορεί να γίνουν λίγο, αλλά για ..πολύ γνωστοί. Όχι, εδώ, σε αυτή τη σκηνή, δεν παίζεται καθόλου το μαγικό, «no names, no personal stories». Εδώ, με ένα ποτό, όλα θα ανακοινωθούν... όλα τα ασήμαντα. Τίποτα από τα σημαντικά.

Ο Πωλ δεν ειναι εδώ, δεν θέλει να πηδήξει το φάντασμα της ζωής του, ... ούτε καν τη Ζαν. Σε αυτή τη καλοκαιρινή σκηνή, only …names, only ...personal stories. Ιδιαίτερη πέραση έχουν τα success stories. Χαρίζω το ακριβό μου πακέτο, θα κρατήσω εμένα για τον εαυτό μου. Εδώ, το ...κουκλόσπιτο κάνει τις θηλυκές ορμόνες να εκρήγνυνται. Το φάντασμα της φωτεινής Νόρας πολύ αχνό.

Μικρά μαύρα φουστάνια να εναλλάσσονται με λευκά μακριά διάφανα, οι γυμνοί ώμοι να γυαλίζουν, η σάρκα λαμπερή εκτεθειμένη, τα τακούνια ψηλά , οι κινήσεις επαγγελματικές, η παράσταση της σαγήνης...

Το βλέμμα μου φεύγει από τη σκηνή και ακολουθεί τη θάλασσα.

Και εκει μεσα στην θάλασσα, η Άννα να βυθίζεται στα χερια του Βρόνσκυ, η Μπλάνς να χλευάζεται από τον σκληρό-κάποιοι τον είπαν και προσγειωμένο- Στάνλευ, η Έμμα να προκαλεί τον Ροδόλφο, η Έντα να βάζει λαμπερή φωτιά στο σκοτεινό χειρόγραφο του Λέβμποργκ, η υπέροχη Ναστάζια Φιλίποβνα να παραδίνεται στον παθιασμένο Ράγκοζιν.
«Ποιος σκότωσε την Ναστάζια Φιλιποβνα» φωνάζει ο «αλλοπαρμένος» σύντροφος μου, Μίσκιν...

Στη σκηνή οι άνδρες να πίνουν για να περάσει η ώρα, απλά για να είναι εκεί. Εκεί αλλά απόντες. Ακόμα και...ανιαρός Σαρλ, ο αυστηρός, πονεμένος Καρένιν, ο τόσο λίγα υποσχόμενος Τέσμαν, ακόμα και αυτοί ...απόντες από τη σκηνή...

Οι δυο κόσμοι χωριστοί, να ανακατεύονται χωρίς να συναντιούνται.

Οι επιθυμίες βαριές στην ατμόσφαιρα, να μην μπορούν να συντονιστούν.

Η θηλυκότητα εξαντλείται στην παράσταση, λείπει η επιθυμία, ο πόθος. Υπολογιστικά βλέμματα, τα μάτια των γυναικών περιγράφουν με ακρίβεια ...χιλιοστού αυτό που ψάχνουν. Η γλώσσα του σώματος κάνει πολύ συγκεκριμένη, την διαπραγμάτευση. Οι προδιαγραφές του διαγωνισμού -ενός διαγωνισμού που θα καταλήξει... άγονος-, πολύ ασήμαντες, πολύ μικρά αλλά και πολύ σαφή ...τα ζητούμενα. Άλλωστε οι γυναίκες συγχωρούν πάντα όποιον εκμεταλλεύεται την ευκαιρία, ποτέ όμως κάποιον που την χάνει.

Οι άντρες να νιώθουν τον πόθο αλλά να αγχώνονται μπροστά στις προκαταβολικές απαιτήσεις... Πίσω από κάθε χορεύτρια κρύβεται ένας εισαγγελέας, ένας λογιστής, πολύ συχνά και ένας εφοριακός...

Οι γυναίκες είναι ίσες γιατί δεν είναι πια διαφορετικές, λέει ο Φρομ στην τέχνη της αγάπης. Σουτιέν που κάηκαν, για να επιστρέψουν σαν wonderbras, τάζοντας νύχτες ελεγχόμενου πάθους που θα έχουν όμως απαραίτητα... «αύριο», αξύριστες μασχάλες και γάμπες που μετατράπηκαν σε brazilian bikini, γυναικείες ιστορίες επιτυχίας και άλωσης κάθε ανδρικού οχυρού, η Μεγάλη Μητέρα, η Μεγάλη Γυναίκα, να κραδαίνει ψαλίδι για να απαλλάξει τους μαχητές από την επικράτεια του φαλλού, οι άνδρες να προσπαθούν φιλότιμα και πάση θυσία να ξεπεράσουν τα συμπλέγματα και τις ενοχές που τους προκαλεί η προπατορική προεξοχή του σώματός τους.

Υπόσχεση... Η μόνη γυναικεία υπόσχεση, σχεδόν πάντα ψευτικη, προδομένη, η Αλκηστη...
Η Άλκηστη να πεθαίνει από φυσικά αίτια. Η Άλκηστη να πεθαίνει από αγάπη... «Μακάρι να είχαν όλοι οι γάμοι τέτοια τύχη» να φωνάζει δυνατά, με την δύναμη που προσφέρει η ανακούφιση, ο πατέρας του Άδμητου. Μπορεί πια η ...Άλλη να σώσει τον γιο του. Ο Χάρος βολικός, δεν έχει αντίρρηση, μάλιστα επιχειρηματολογεί… «Όταν πεθαίνουν οι νέοι, κερδίζω πιο πολλά».

Το κορμί της να παίζει με τις σκιές της γρίλιας, ένα σκοτάδι που θυμίζει μήτρα αλλά και θάνατο. Την ανδρειοσύνη μην την κλαις... κάποιος Ηρακλής θα της προσφέρει και αυτής το happy end… Αλλά το happy end είναι μόνο για τους θεατές. Αυτή πια θα φοράει μόνο πέπλο, κανείς, και πολύ περισσότερο ...ο διασωθείς, δεν θα μάθει αν κρύβει πίσω από αυτό, το πρόσωπο της Μέδουσας ή του ξωτικού. Όλοι θα βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν.

Οι λέξεις χαμένες μέσα στο θόρυβο της μουσικής, αλλά το έργο με πρωταγωνίστρια την διπλανή μου, τόσο χιλιοπαιγμένο. Και οι ατάκες…γνωστές, τόσο προβλέψιμες. «Μου είχες υποσχεθεί ότι θα είναι όλα τέλεια». Αυτός με κατεβασμένο κεφάλι, ακούει σιωπηλός.
Κάθε άντρας είναι ένοχος για την απογοήτευση μιας γυναίκας.

Πάει να φύγει, το βλέμμα του συναντάει τα μάτια της, διάφανα από τα δάκρυα που λάμπουν. Ή ...που ίσως θα μπορούσαν να λάμπουν...

Είναι τόσο όμορφες οι γυναίκες μετά τον θυμό, είναι τόσο διεγερτική η αίσθηση του τέλους. Ευάλωτα πρόσωπα, το δάκρυ να παρασύρει την μάσκαρα και να χαράζει μια μαύρη γραμμή μέχρι τα χείλη.

Γυναίκα κουρσάρος. Κανείς άντρας δεν μπορεί ν’ αντισταθεί σε μια δακρυσμένη γυναίκα. Είναι εργοστασιακό το ελάττωμα.

Κοντοστέκεται να της απαντήσει, τον φαντάζομαι να της λέει το μεγαλύτερο ψέμα «θα είναι όλα τέλεια».

Ξαναγυρίζω στην θάλασσα... Η Έμμα μου κλείνει το μάτι, χαμογελάει. Η Ζαν κρατάει το περίστροφο του πατέρα της. Όλα θυσιάζονται στον βωμό της Μεγάλης Χίμαιρας, της Μεγάλης Μέγαιρας που συνήθως την φωνάζουν χαϊδευτικά ...Ασφάλεια

Ο Ιούλιος να παλεύει να κρατήσει μεγάλες τις μέρες και μικρές τις σκιές. Ένας ήλιος που καίει κορμιά και εξατμίζει κραυγές. Κραυγές που δεν εξατμίζονται σε ψίθυρους, ούτε καν σε σιωπές. Εξατμίζονται σε κονσερβαρισμένα γέλια και δυνατή μουσική.

Λίγο το ξόδεμα… μικρό το κόστος… μεγάλη η επενδυση, ασημαντη και ασφαλής. Το ασήμαντο, που ζητάει απεγνωσμένα να το βαφτισεις σημαντικό. Ονόματα, στοιχεία, ιστορίες... Να ξέρεις καλά, με λεπτομέρειες, όλα τα ασήμαντα, όλα αυτά που ξέρουν όλοι. Τα πάντα... τίποτα.

Υπέροχος ο σκηνογράφος, ενδιαφέροντα τα κοστούμια, μέτριος ο σκηνοθέτης. Ο συγγραφέας …φίρμα της σειράς, ίσως από αυτούς που υπογράφουν τα low budget τηλεοπτικά σήριαλ.

Η συλλογική μας «ευαισθησία», η ισότητα που χάνει κατά κράτος, στο παιχνίδι με την ομοιότητα...

Η πολιτική ορθότητα, να έχει ευνουχίσει πια τον Τολστόι, από τα «φυλετικά» του χαρακτηριστικά, και έτσι … η Άννα Καρένινα, να έχει γίνει η κολλητή της Κάρεν Μπράντσω.

Καλό καλοκαίρι... ή ακομα καλύτερα όμορφο καλοκαιρι

Οι ...άλλοι

Και τώρα θα ψηφίσουμε με sms που θα κοστίζει ένα ευρώ, ποιος αποδίδει καλύτερα το ρόλο του Βλαστού, στα ατελείωτα σκετσακια που αναπαράγονται ολημερίς και ολονυχτίς από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις... Talent show «δημοσιογράφων»

Επιτέλους ένα σωστό serial στην ώρα του.

Είναι δυνατόν να τρως ένα καλοκαίρι με δομημένα ομόλογα και να ψάχνεις λιαρδα από τα ούζα και με την άμμο στα ποδιά το Bloomberg;

Πόσα να μάθεις για την κινητή τηλέφωνα και τις νέες τεχνολογίες για να καταλάβεις πως υπέκλεπταν τις συνομιλίες Καραμανλή με τον αγαπημένο του ταβερνιάρη στην Ραφήνα;

Πόσους παπάδες, λίμνες και σπίτια του Ρουσόπουλου να δεις;

Σε πόσες off shore της οικογένειας Βουλγαράκη να εντρυφήσεις;

Αμ εκείνο τον Χριστοφοράκο, χειμώνα καλοκαίρι, με την καπαρντινα στο χέρι… Αυτόν πάλι γιατί δεν τον κάνουμε κατ’ ευθείαν Πρωθυπουργό, αφού από ότι φαίνεται είναι και ο μόνος που διαθετει 153 βουλευτές;
Τον Τσουκάτο τον βαρέθηκα…. και κοντός και απρόσεχτος. Άφησε τη σακούλα με τα λεφτά, εκεί στην είσοδο της Χ. Τρικούπη, «κρατά την, δυο λεπτά, να παρκάρω» είπε στον θυρωρό- δεν παρκάρεις και ευκολα στην Χ. Τρικουπη- κάπου την καταχώνιασε ο θυρωρός, χάθηκε και αυτή, στην μετακόμιση στην Ιπποκράτους. Και να ρωτάει ο έρημος ο ΓΑΠ, ντυμένος γκαρσόνι μπροστά από την Ακρόπολη, «που πήγαν τα λεφτά;;;»… Για να ψαχτούμε ρε παιδιά, μήπως τα πήρε κανείς κατά λάθος…

Και όλοι αυτοί... δεν είναι στη φυλακή... α, όχι "ζητάμε" να μας στείλουν απο τις γερμανικές φυλακές τον Χριστοφοράκο... και τα τεφτέρια του με τους 153... Καλά τωρα, μια κουβέντα ειπαμε, δεν φανταζομαι να την παρουν και σοβαρα, οι Γερμανοι φίλοι μας...

Αλλά αυτό μάλιστα, είναι ένα καλό καλοκαιρινό serial. Ο Βλαστός, η Τζιτζικα του και ο Εργολάβος. Ευκολα, ευπεπτα, καλοκαιρινά....

Τώρα να σας πω την αληθεια, εγώ την Τζιτζικα αλλιώς την περίμενα, πιο γκόμενα βρε παιδί μου… Θυμήθηκα και την Σουλα του Ριτζάι… αυτή μάλιστα, εκεί ήταν πολύ καλό το cast, εδώ δεύτερα πράγματα, τσαπατσοδουλειές, αλλά μην απογοητευόμαστε οι τηλεθεατές, δεν μπορεί να βγάλει έτσι όλο τον Αύγουστο το serial, όλο και θα έχει και τίποτα σε πιο εξωσυζυγικό, σε πιο hot ο ήρωας.


Αλλά είδαμε μόνο τη Χολιγουντιανή υπερπαραγωγή των φυλακών, είδαμε μόνο τους μεγαλομαφιοζους να παραγγέλνουν Ferrari, αστακομακαρονάδες και ελικόπτερα, είδαμε μόνο …το enfant gâté των φυλακισμένων….
Γιατί πίσω από αυτούς, στην βαριά ματωμένη σκιά αυτών, είναι οι άλλοι… Που μάλλον δεν πουλάνε στα μηχανάκια της AGB.
Αυτοί που είναι τα πρώτα θύματα των αρχιμαφιόζων, αυτοί που μέσα στο ανώνυμο πλήθος τους, κρύβουν την εγκληματικότητα τους οι αρχινονοί.
Και είναι πάρα πολλοί αυτοί. Οι ...άλλοι

Η Ελλάδα, είναι η μονη Ευρωπαϊκή χώρα που προφυλακίζει τόσο εύκολα, τόσους πολλούς υπόδικους. Στην Ιταλία, που δεν εχει μικρότερο πρόβλημα διακίνησης ουσιών από εμάς, μόνο για το 10% των κρατουμένων το αδίκημα τους έχει σχέση με ναρκωτικά, αντίθετα στην Ελλάδα κινείται γύρω στο 40%. Αλλά το φοβερό δεν είναι αυτό, το φοβερό είναι ότι από αυτούς τους κρατούμενους που τα αδικηματα τους, έχουν σχέση με ναρκωτικά, μόνο το 1,5% έχει ισόβια και μόνο το 3% ποινές από 10 χρόνια και πάνω.
Και αυτό σημάνει κάτι πολύ απλό. Ότι το πολύ μεγάλο ποσοστό τοξικοεξαρτημενων, που τσουβαλιάζονται στις φυλακές, σε άθλιες, απάνθρωπες συνθήκες, τα πρώτα και τραγικότερα θύματα των κάθε είδους μαφιόζων, των κάθε είδους διεφθαρμένων ανθρωποφυλάκων, είναι απλά τοξικοεξαρτημενοι μικροδιακινητές, και όχι ναρκέμποροι.
Και αυτό με την σειρά του σημαίνει κάτι εξίσου απλό, ότι η ελληνική δικαιοσύνη εξαντλεί τη αυστηρότητα της στους ασθενείς, και όχι στους έμπορους, τσακιζει τα θύματα και όχι στους θύτες.

Άλλωστε οι έμποροι, είναι οι ευυπόληπτοι, με τις γνωριμίες, με τους μεγαλοδικηγόρους, με τους μπράβους, με τα πολιτικά και κοινωνικά κονέ. Άλλωστε οι έμποροι… έχουν, φέρνουν, μοιράζουν, τα λεφτά. Σηκώνουν τα τηλεφωνα και συνομιλούν με τα γραφεία των ...άμεμπτου ηθικής πολιτικών μας ανδρων. Α, ρε Αυλωνιτη... "Πνευμα και Ηθική", ε, ρε και που να ήξερες...εσυ κακομοιρη έκανες ...συλλογο, ίσα για αν χαζεψεις λιγο μπουτι... εδώ να δεις...

Η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που ρίχνει τόσο εύκολα καταδίκες, σε τοξικοεξαρτημενους, ακόμα και σε ανήλικους ενώ δεν χρησιμοποιεί σχεδόν ποτέ τις κλασικές μεθόδους κοινωνικής εργασίας, μεθόδους που είναι οι προσφιλείς μέθοδοι αντιμετώπισης σε αυτές τις περιπτωσεις σε όλη την Ευρωπη.

Πίσω από κάθε Βλαστό, την Τζιτζικα του και τον Εργολάβο, υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι, που κυριολεκτικά σαπίζουν σε αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν στις ελληνικές φύλακες, και το …μετά τους, είναι καταδικασμένο από όλους μας, να τους ξαναφέρει πίσω στην κόλαση των φυλακών, υποχείρια των κάθε είδους Βλαστών.

Πριν φτάσουμε να κουνάμε το δάχτυλο για αυστηρότητα στις φυλακές, ας αναλογιστούμε τι εννοούμε με αυτή τη λέξη. Γιατί βέβαια η αυστηρότητα δεν θα ακουμπήσει τους Βλαστούς, τους Παλαιοκωστες και τους Στεφανάκους, που θα εξακολουθήσουν να κάνουν μπίζνες από το «γραφείο» τους στην φυλακή-άντε να πληρώνουν και κατιτίς σε μεγαλύτερη προμήθεια από τις …δουλειές τους των εκατομυρίων- αλλά θα πλήξει ακόμα χειρότερα αυτούς που οφείλαμε σαν θύματα να προστατέψουμε, να συνδράμουμε, να βοηθήσουμε. Αυτούς που πρέπει η Πολιτεία να κάνει ότι είναι δυνατόν για να ενταχθούν, στον κόσμο, και ...αυτή η άθλια Πολιτεία τους κλείνει την πόρτα απομονώνοντας τους στον υπόκοσμο.

Για κάθε τηλεαστερα των δελτίων, σαν τον Βλαστό και την μαφιοζικη παρέα του…υπάρχουν πάρα πολλές Χριστίνες Κυριμοπούλου. Υπάρχουν πολλοι άλλοι...

Αν ένα συμβόλαιο θανάτου, αξίζει 200.000 ευρώ, όπως πρόσφατα μάθαμε απο τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες, η ζωή κάποιων θυμάτων για την Πολιτεία, δηλαδή για εμάς, δεν αξίζει φράγκο. Έτσι δεν είναι κ. Υπουργέ Υγείας; Γιατί κάποιοι φυλακισμένοι, δεν αφορούν ούτε στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, ούτε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Πριν και πάνω από όλα αφορούν στο Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Και ακόμα περισσότερο, αφορούν στην Πολιτεία, σε εμάς.

Υ.Γ. Το ΕΣΡ παρενεβη και έβαλε προστιμο, χιλιάδων ευρω, γιατί δόθηκε ένα φιλί μεταξύ ομοφυλόφιλων, σε serial που προβάλλεται στις 11.00 το βράδυ. Το ΕΣΡ, παραμενει εντυπωσιακά αμετοχο, σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό, των δελτίων ειδήσεων (όπου όλα επιτρέπονται χωρίς γονική συναίνεση).....
Πως ειναι δυνατόν οποιαδήποτε ώρα της μερας, να αναπαράγονται «χαριτωμένα» σκετσακια με τους διαλόγους των νέων ηρώων της ζωής μας, και τα παιδιά μας να βομβαρδιζονται απο ραδιοφωνου και τηλεορασης, με την λογική, ότι μια ανθρωπινη ζωή κοστολογείται διακόσια χιλιάρικα.
Οφείλω πάντως να ομολογήσω, ότι τα ΜΜΕ βάζουν πάντα ...μπιπ στη λέξη «μαλάκας» στους διαλογους, μεταξυ του Βλαστου, του γιγαντάκια φίλου του, και της Τζιτζικας.

Βγαίνοντας από το λιμάνι

Το τέλος της μέρας. Η ώρα που λυνεται ή σπάει ο κάβος για να βγεις στην ανοιχτή θάλασσα του ύπνου. Η ώρα, ακριβώς πριν αφήσεις το λιμάνι του συνειδητού, για να περάσεις στον πέλαγος του ασυνείδητου. Εκεί που ορίζεις, μπορείς ακόμα να ελέγξεις τους μυς αλλά όχι το μυαλό σου, μπορείς να απολαύσεις τις αισθήσεις, να τις βυζαξεις, να τις ρουφηξεις, να τις ξεζουμισεις κανοντας τες μαγικές παραισθησεις. Εκει που μπορείς πια να εγχύσεις στο κορμί σου, τις εικόνες σου, τις μνήμες σου, το απόλυτο, το πραγματικό, το αυθεντικό σου «εγώ», χωρίς συμβάσεις, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς κανόνες. Εκεί που όλα , έχουν πάρει το δικό τους δρόμο... πάνω στο δικό σου το πλεούμενο

Εκεί που η ελευθερία, παίρνει το πραγματικό της νόημα, αποκτά την ουσιαστική της διάσταση. Εκεί που ελευθερία γίνεται αυτοσκοπός. Στην γέφυρα το ΘΕΛΩ, και το ΜΠΟΡΩ να έχει ξεμείνει ανήμπορο στην τσιμεντένια προβλήτα.

Πόση ώρα κρατάει, το να βγεις από το ...λιμάνι και να αφεθείς σε αυτό που πια δεν ορίζεις;
Αυτή η ώρα, του άναρχου ανακατέματος του συνειδητού και του υποσυνείδητου, αυτός ο χρόνος, που οι σκόρπιες εικόνες, που ακούραστο μυρμήγκι αποθήκευες, τακτοποιούσες, διπλοκλείδωνες ή και πετούσες, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Εκεί που ο ...δημιουργός ελεύθερος, χωρίς την έγνοια να ικανοποιήσει τους θεατές και το ακροατήριο, φτιάχνει το έργο σου, την παράσταση σου, την αυθεντική σου ΖΩΗ.

Αυτή η ώρα, αυτός ο χρόνος, που το ΕΝΑ θέλω, νικάει κατά κράτος τα ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ μπορώ.

Ο χρόνος που μεσολαβεί, από το δεμένο στο ντόκο, σκαρί σου, αυτό τον μεγάλο, σκληρό, ανθεκτικό ντόκο του «μπορώ», του «έχω», του «θα έχω», του «κάνω», του θα «κάνω», και πριν περάσεις στο ανοιχτό πέλαγος της ανυπαρξίας του υποσυνείδητου. Εκεί που η ζωή, δίνει την μάχη της με τον θάνατο. Εκεί που η ζωή βυθίζεται στην αγκαλια, του θανάτου. Το πέρασμα. Ο μαγικός χρόνος.

Εκεί που ...σε βρίσκεις, σε αγαπάς, σε ονειρεύεσαι. Εκεί που αφήνεις την πέτρα σου να κατρακυλήσει, και ακουμπάς, αγγίζεις, κρατάς τα ελευθερα σου χέρια, το ένα με το άλλο. Εκεί που είναι ίσως όχι η πραγματική αλλά η απόλυτα αυθεντική σου ζωή. Εκεί που είναι η ελευθέρια. Ακριβώς εκεί. Βγαίνοντας από το λιμάνι.

Όλη μου την ζωή, ταγμένη να μαζεύω υλικό, στιγμές, χρώματα, ανθρώπους και αρώματα, για να χορτάσω τα αδηφάγα χέρια του δημιουργού μου. Του δημιουργού της μπαλάντας των αισθήσεων και των παραισθήσεων μου. Αυτού που κάθε βράδυ, λύνει ή σπάει τους κάβους, και με βγάζει μαγικά, από το λιμάνι στο πέλαγος.

Η απόλυτη ελευθερία μου. Εγώ. Βγαίνοντας από το λιμάνι...

Λάθος ...Πάθος

Ιστορεί ο Μαρκές ότι η ζωή κάποιου δεν είναι αυτή που έζησε, αλλά αυτή που θυμάται, και ...όπως την θυμάται, για να την διηγηθεί.
Δεν πίστεψα ποτέ ότι χάνεις ανθρώπους ...από τύχη. Ηθελημένα ή υποσυνείδητα αποφασίζεις να χάσεις ανθρώπους. Ξαφνικά το τηλεφώνημα είναι βαρετό, το ποτό είναι ανιαρό, η νύχτα αξημέρωτη, η κουβέντα κι όταν κυλάει δεν ενθουσιάζει, η μουσική δεν απογειώνει, το βλέμμα δεν ανακουφίζεται όταν ακουμπάει, το άγγιγμα δεν ηλεκτρίζει.

Λέμε πάντα «οι παλιοί μου φίλοι», για αυτούς που κάποτε πέρασαν από την ζωή μας, την ακούμπησαν ή την χαράκωσαν, την κράτησαν προστατευτικά στα χέρια τους ή την πέταξαν στο πάτωμα απολαμβάνοντας ή κλαίγοντας με τον θόρυβο που έκανε καθώς έσπαζε.
Δεν λέμε όμως ότι αυτοί έγιναν παλιοί...γιατί τώρα υπάρχουν νέοι. Δεν λέμε ότι αυτοί έγιναν παλιοί, γιατί το άγγιγμα, κορμιών και ψυχών, δεν είχε πια αυτόν τον ηλεκτρισμό που διαπερνάει.
Πιστεύω ακράδαντα, ότι όλα παλευονται στις ανθρώπινες σχέσεις, ακομα και τα χειρότερα, αυτά που λες «αποκλείεται», όλα, εκτός από την ανία.
Όταν κάποια στιγμή σκεφτείς αυτό το «βαριέμαι», πρέπει να κλείσεις διακριτικά την πόρτα πίσω σου, χωρίς λόγια. Οι σχέσεις τότε πια, παύουν να τοκίζονται, αντίθετα τρως, σπαταλάς πια το κεφάλαιο τους. Φύγε και κράτα τις στο σεντούκι του μυαλού.
Κι η μνήμη σαρωτική, η μνήμη πάντα ευλογημένη, σχεδόν πάντα σύμμαχος και σχεδόν σπάνια εχθρός, μπορεί και να μετατρέψει τα βατράχια του προσωπικού παραμυθιού του καθενός μας, σε πριγκηπόπουλα και Πριγκηπες. Κι αν ακόμα αυτό δεν γίνει, τουλάχιστον... θα έχεις κρατήσει το κεφάλαιο. Αν θα βρεις κάποτε επιτόκιο, αντάξιο του... θα δείξει. Το «πάντα», το ξέρω, το έζησα, το υποστηριζω. Το «ποτέ», δεν το ανακάλυψα ...ποτέ.


Παλιές παρέες. Παρέες συχνά χαμένες, που για τη διάλυση τους, η ιατροδικαστική εξέταση έγραψε τυπικότητες. Απόσταση, αλλαγές ζωής, αμέλειες, γοητεία καινούργιων σχέσεων και ερώτων, νέα στέκια που αντικατέστησαν τα παλιά, ζευγάρια που χώρισαν μοιράζοντας μαζί με τα σπίτια, τα χαλιά και τα φωτιστικά και τους παλιούς φίλους.

Και ξαφνικά ...παλιοί φίλοι, που το είδαμε γαλατικό χωριό, που το είδαμε οι ξεβρασμένοι από το ...σύστημα, που το είδαμε επαναστάτες χωρίς αιτία...
Να πω και το καλύτερο που άκουσα, που στο δεύτερο ποτό μου φάνηκε αστείο και στον πρωινό καφέ γελοίο. «Η απαγόρευση του καπνίσματος, έγκειται στο ότι οι ασφαλιστικές εταιρίες, κάνουν καλύτερο lobbying από τις καπνοβιομηχανίες...»
Παρέες που ξαναμαζεύονται... sms, mails, τηλέφωνα ανάβουν. ...Το «τάδε» στέκι μας. Εκεί καπνίζουμε. Εκει επαναστατουμε. Εκει ξαναβρισκόμαστε...

«Ρε συ βλέπεις τον τάδε, πάρτον τηλέφωνο να ερθει, έχω να τον δω τόσο καιρό», «πωπω ξαναβρεθήκαμε, το Σάββατο το βράδυ...στο λέω από τώρα πάμε ...εκεί», «τι κάνεις βρε μωρό, έτσι είπαμε;», «πήζω, τρέχω, το βράδυ το μόνο που αντέχω να κάνω, είναι απλά να βγάλω τα παπούτσια μου»...

Ξαφνικά ξαναβρίσκεις φίλους από το ...παρελθόν, που είτε θέλεις να θυμηθείς ή και να ξεχάσεις, που ξαναφτιάχνουμε τους δικούς μας χώρους, που η νύχτα ξαναγίνεται ρέμπελη και αλκοολική, που τα ρολόγια ξαναγυρίζουν πίσω, που ξαναζείς το απόλυτο παραμύθι, ότι στην Ελλαδα οι παρεες γραφουν αν όχι την ιστορία, τουλάχιστον την ιστορια σου, και όπου... ονειρευόμαστε ότι θα ζήσουμε κινηματογραφικές σκηνές από τη εποχή της ποτοαπαγόρευσης ή ότι τα μικρά γαλλικά café ή τα βερολινέζικα bars, θα μετακομίσουν στην πόλη μας. Σε αυτή την πόλη που τα βράδια του καλοκαιριού, μπορείς να την δεις και σαν την μαγική πόλη


Κάθε φορά που βλέπεις μια ταινία, νοιώθεις ξανά το ίδιο; Κάθε φορά που ξαναδιαβάζεις ένα βιβλίο, ταξιδεύεις ακριβώς στο ίδιο ταξίδι; Όχι.

Χθες το βράδυ, προσπαθούσα απεγνωσμένα να με πεισω ότι μπορεί τα θαύματα να επαναλαμβάνονται, σήμερα το πρωί νοιώθω ότι ...κάθε θαύμα και τρεις μέρες... το μεγάλο τέσσερις...
Προς το παρόν... παραμένω καπνίστρια... από λάθος πάθος...και βλέπουμε...

Υ.Γ.Κραταω όμως ακομα και με την γευση του καφέ, το καλυτερο τραγουδι, απο την πιο ΜΕΓΑΛΗ, όλων των εποχών, που δεν ειχαμε την τυχη να την ζησουμε, κι όμως που συντροφευει τοσο όμορφα τις νυχτες με ....παλιούς φίλους

Ενα τσιγάρο ακόμα

Η καταδικαστική απόφαση πια ...καθαρογραμμένη .
Το κάπνισμα δεν είναι συνήθεια, είναι αρρώστια.
Η ποινή βαριά.
Απαγόρευση.

Τα πρώτα βήματα της μέρας... από το κρεβάτι στην καφετιέρα. Φλιτζάνι, καφές, δυο σταγόνες γάλα, τσιγάρο. Το πρώτο πρωινό τσιγάρο. Ο καπνός του να θολώσει τη νύχτα που πέρασε, να καθαρίζει τη μέρα που ήρθε...

Το πρώτο μου τσιγάρο, το έκλεψα από το πακέτο του πατέρα μου, ένα εφηβικό καλοκαιριάτικο, καυτό μεσημέρι, στο Σούνιο.
Το σπίτι βυθισμένο στη σιωπή της μεσημεριανής siesta, τα τζιτζίκια να χαλάνε τον κόσμο, ο κήπος ποτισμένος από το πρωί... να φαίνεται φρέσκος αλλά να έχει στεγνώσει μέχρι το βράδυ.
Το βράδυ, που θα γινόταν το πάρτυ για την επέτειο του γάμου των γονιών μου.

Όχι, δεν πέρασα εκείνο το μεσημέρι, όπως όλα τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια της εφηβείας μου, στην παραλία με τους φίλους των παιδικών μου χρόνων. Είχα ...αγώνα εκείνο το βράδυ. Είχα την μοναδική ευκαιρία να πείσω τον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερο μου Δημήτρη, τον αιώνιο έρωτα της εφηβείας μου, τον γιο των καλύτερων φίλων των γονιών μου- που ναι, το είχα επιβεβαιώσει, διπλο-τριπλο-τσεκάρει, ότι θα ερχόταν μαζί τους εκείνο το βράδυ- να τον πείσω ...ότι ήμουν πια μεγάλη. Ότι ήμουν πια γυναίκα.
Εκείνο το καλοκαίρι, ο Δημήτρης περίμενε τα αποτελέσματα των Πανελληνίων... ναι είχε πάει καλά έλεγε... θα γινόταν φοιτητής... θα έμπαινε πια σε έναν κόσμο που στα μάτια μου φαινόταν τόσο μαγικός και τόσο...μακρινός. Θα τον έχανα. Φοιτητής, δεν θα ξαναρχόταν πια στις γονικές εκδρομές ή εξόδους μετά τέκνων...

Ή απόψε ή ποτέ...

Κλειδαμπαρώθηκα στο μπάνιο φορώντας την καινούργια υπέροχη στράπλες μπλούζα της μαμάς μου, με το ασορτί σουτιέν- ναι είχα δει την Σκάρλετ πάρα πολλές φορές για να μπορώ να καλύψω με δυο χούφτες βαμβάκι, τις εμφανείς ...ανεπάρκειες, με τα καινούργια μου Rαyban (τι κρίμα το πάρτυ να γίνεται βράδυ...πως διάβολο μπορούσα να φοράω τα Rayban, που μου πήγαιναν υπέροχα, βραδιάτικα!!!), και από κάτω, ....το κάτω δεν είχε σημασία.... στον καθρέφτη του μπάνιου μπορούσα να με ...καμαρώσω ούτως ή άλλως μόνο μέχρι τη μέση....

Ο Δημήτρης κάπνιζε, το ήξερα, τον είχα πετύχει κρυμμένο να καπνίζει.
Το σχέδιο μου... οργανωμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Όπως άλλωστε οργανώνονται όλα τα εφηβικά σχέδια. Θα τον ξεμονάχιαζα πίσω από την μικρή αποθήκη του κήπου, θα του ζητούσα τσιγάρο... και από εκεί και πέρα... Ναι από εκεί και πέρα υπήρχε ένα κενό...μέχρι την ώρα που ... θα βρισκόμουν χωμένη στην αγκαλιά του. Πόνταρα ότι αυτό το κενό... θα το κάλυπτε εκείνος... Του κερατά, ήταν πια 18 χρονών, ήμουν μόνο 15, απόφοιτος πια του Γυμνάσιου παρακαλώ.

Δεν ήθελα να δοκιμάσω την γεύση ή την οσμή του τσιγάρου. Προκειμένου για τον Δημήτρη, ήμουν έτοιμη να καταπιώ και ένα μαγκάλι κάρβουνα. Την κίνηση, το στυλ, το στήσιμο, ήθελα να δοκιμάσω...

Άναψα τελετουργικά το τσιγάρο, με τον βουτηγμένο για την περίσταση αναπτήρα του πατέρα μου.
Όχι δεν άναψε με την πρώτη... αλλά όταν άναψε, η εικόνα μου, στον καθρέφτη, με συγκλόνισε. Το τσιγάρο καιγόταν και εγώ μέσα σε αυτό το σύννεφο καπνού να παίρνω ατελείωτες πόζες, μπαινοβγαζοντας τα γυαλιά, ανοιγοκλείνοντας αισθησιακά τα μάτια, τα χείλια πάντα ...μισόκλειστα, να μην φαίνονται τα σιδεράκια...
Και, όχι...δεν είχαμε i-pod, ούτε καν walkman τότε... και φοβόμουν μην τους ξυπνήσω με το κασετόφωνο που τότε έλειωνε μεταφορικά και κυριολεκτικά, κάθε βραδυ, διπλα στο μαξιλάρι μου, τις λατρεμένες κασέτες μου... Κρίμα... να ζεις την στιγμή που μεταμορφώνεσαι πια σε γυναίκα, χωρίς μουσική...

Ο Δημήτρης δεν ήρθε εκείνο το βράδυ με τους γονείς του... «είναι πια μεγάλος, έχει τις δικές του παρέες» είπε η μητέρα του στην δική μου...

Έχω πάρα πολλά τσιγάρα να θυμηθώ. Όσες και οι στιγμές της ζωής μου, που αξίζει να θυμάμαι...
Το πρώτο φιλί, ο πρώτος χορός, η πρώτη αγκαλιά, η πρώτη φορά...
Τελευταία φιλιά, τελευταίοι χοροί, τελευταίες αγκαλιές, τελευταίες φορές…
Ένα τσιγάρο και... φεύγεις, ένα τσιγάρο και... φεύγω, ένα τσιγάρο και ...φεύγουμε.
Τσιγάρα πάνω από τηλέφωνα που χτύπησαν, τσιγάρα πάνω από τηλέφωνα που δεν χτύπησαν.
Εξετάσεις που πέρασα, εξετάσεις που δεν πέρασα.
Επιτυχίες που πανηγύρισα, αποτυχίες που έκλαψα.
Χαρές ανέλπιστες, λύπες ανυπέρβλητες.
Ένα τσιγάρο ακόμα...

Τσιγάρα σε αεροδρόμια, τσιγάρα σε αίθουσες ιατρείων, τσιγάρα σε αίθουσες νοσοκομείων, τσιγάρα φυγής, τσιγάρα ερχομού, τσιγάρα φόβου, τσιγάρα πόνου, τσιγάρα απόφασης, τσιγάρα ανατροπής, τσιγάρα ελπίδας, τσιγάρα ανακούφισης, τσιγάρα χαράς, τσιγάρα ευτυχίας.
Τσιγάρα σε καφέδες, τσιγάρα σε ποτά, τσιγάρα σε διαδρομές.
Ένα τσιγάρο ακόμα...

Χρόνος, λεπτά, ώρες, μέρες, χρόνια, μετρημένα με ...ένα τσιγάρο ακόμα...

Η κίνηση πια ενστικτώδικη... χτυπάει το τηλέφωνο... αναγνώριση κλήσης, μπορώ πια να στρίψω τσιγάρο πολύ γρήγορα, ακόμα και με το ένα χέρι... Το ανάβω πριν ακούσω. Ότι και αν ειπωθεί, έχω τον καπνό του τσιγάρου, έχω το σύννεφο του καπνού να στρογγυλέψει την αιχμή ή να πολλαπλασιάσει το βελούδο.
Εγώ και αυτό. Εγώ και εγώ.

Αποφάσεις, τσίχλες, τσιρότα, βελονισμοί, συνεδρίες, φάρμακα, ....ένα τσιγάρο ακόμα...
Στο τσιγάρο που κρατώ ... ένα τσιγάρο ακόμα...

Η θηλυκοποίηση του ...περιβάλλοντος και ...εργαστηριακά ευρηματα

Στην κοινωνία, στον Τύπο, στην πολιτική, και βέβαια και στο blogoχωριό μας, υπάρχει διάχυτη η ανησυχία για το περιβάλλον και την καταστροφή του. Εγώ παρά τις 230 αναρτήσεις, δεν έγραψα ποτέ για το περιβάλλον, και πιστέψτε με όχι από αμέλεια ή από αδιαφορία... αλλά και γιατί ...όσο ανησυχώ για το περιβάλλον, άλλο τόσο με τρομάζει η περιβαλλοντική τρομολαγνεια, αλλά ε, ναρκισσος εγώ, ήθελα να γραψω και κάτι πιο εντυπωσιακό... Με παραδειγματα βρε παιδί μου...

Ενας παλιος συνάδελφος μου μετεφερε τρομακτικά πραγματα απο ένα προσφατο συνεδριο που παρακολουθησε στις ΗΠΑ, και τρομακτικά ..πραγματα, έτυχε να διαβάσω και εγώ σε δημοσιεύσεις που έπεσαν στα χέρια μου για το θέμα. Τρομακτικά... Θεωρείτε ότι η λέξη "τρομακτικά' ...ε, είναι πολύ βαριά...

Και όμως ...εγώ τρόμαξα.

Τα τρομακτικά λοιπόν, αφορούν στην θηλυκοποίηση του πλανήτη.

Όχι μην τρομάζετε τοοοοσο πολύ. Η επιστήμη είναι ...βέβαιη, ότι θα συνεχίσουμε να αναπαραγόμαστε... ευτυχώς ή δυστυχώς... αλλά όχι πια, με τον γνωστό και εν πολλοίς εξαιρετικά απολαυστικό τρόπο. Αυτόν... τον γνωστό, ηδονικό τρόπο, που διασώζεται από την εποχή του Αδάμ και της Εύας η Φυση, ειναι έτοιμη να μας τον στερησει... Ναι η Φύση εκδικείται... Και δεν εκδικείται μόνο ...η Φύση... Ενίοτε τα παίρνω και εγώ ...στο κρανίο... Ναι «ταπηροκρανίωση» είναι το επιστημονικό όνομα αυτής της ...ασθένειας.

Λοιπόν, πως γίνεται η θηλυκοποίηση του «περιβάλλοντος; Πολύ απλά, υπάρχουν χημικές ουσίες που ο ανθρώπινος οργανισμός τις αναγνωρίζει και τις εκλαμβάνει σαν θηλυκές ορμόνες. Η δράση τους είναι ακριβώς η ίδια με αυτή των οιστρογόνων... Και τα οιστρογόνα , θηλυκοποιούν το αρσενικό, ή ...τον άνδρα. Ναι είναι τελείως διαφορετικά ...πράγματα το αρσενικό και ο άνδρας. Και για αυτήν την διαφορά δεν χρειάζονται papers, δημοσιεύσεις ή ιδιαίτερες γνώσεις βιοχημείας, αυτό αποκλείεται να μην το ξέρετε όλοι... ή τουλάχιστον όλες.

Λοιπόν, εντομοκτόνα, λιπάσματα και πλαστικά, είναι οι κατεξοχήν δράστες του φαινομένου που καταλήγει να εκφράζεται με την κραυγή «μα που πήγαν τέλος πάντων οι άνδρες;».

Ε, θα μου πεις, εντάξει... Αν είναι μόνο ζήτημα... αναπαραγωγής και ...τρόπου, θα το λύσουμε και αυτό... Δυστυχώς τα ...κακά νέα, δεν σταματούν εδώ. Η θηλυκοποίηση του περιβάλλοντος επηρεάζει και τον ψυχισμό των αρσενικών.

Και αν τους μετάλλασσε απλά σε γυναίκες... μικρό το κακό.

Αλλωστε η Φύση προίκισε την Γυναίκα με αντοχές, με τρυφερότητα, με γενναιοδωρία, με αυτοθυσία, με ευαισθησία, με ένστικτο του κίνδυνου του άλλου, με πίστη, με γλύκα, με αγάπη για τον δίπλα, με κουράγιο, με επιμονή, με συγχώρεση, και πάνω από όλα με θάρρος. Και όλα αυτά τα δώρα, η Φύση τα χάρισε στην Γυναίκα, μονο και μονο, για να εξυπηρετησει τις δικές της ανάγκες, να προσφερει τα εφοδια και να εξασφαλισει τα εχεγγυα, ότι μπορουν οι γυναικες να λειτουργουν σαν μάνες. Μάνες, όχι μόνο των παιδιών τους, αλλά όλου του κόσμου, δηλαδή, όταν κάποιος ζητησει βοηθεια, αυτές να του προσφερουν (ο νοων...νοειτω, αν και καμια σιγουριά δεν διαθετω για αυτό).

Δυστυχώς η μετάλλαξη που προκαλεί η μόλυνση του περιβαλλοντος... δεν κάνει τα αρσενικά ...γυναίκες, τα κάνει απλά γυναικούλες. Γεμίσαμε πια γυναικούλες.

Έχεις blog Νικο Λιολιοπουλε, blog, που μπορείς να γράψεις ΔΗΜΟΣΙΑ, για τα ...θέματα που σε απασχολούν, για ότι κατεβάζει η κούτρα σου, και σε αυτό το ...ότι, αν με αφορά, μπορώ να απαντήσω, επίσης ΔΗΜΟΣΙΑ, είτε στα σχόλια (όταν δεν τα εξαφανίζεις), είτε στο δικό μου.

Μπορείς επισης να πεις ότι θέλεις ιδιωτικά στους φίλους σου. Ποσώς με ενδιαφέρει...

Χθες άφησες στο blog μου το εξης σχόλιο «Χρόνια σου πολλά Κατερινα. Τα μπλογκ σου αποτελούν πραγματικά διαμαντια στην Ελληνική Μπλογκοσφαιρα. Να εισαι γερή,δυνατή και να μπλογκαρεις τόσο όμορφα ως τα βαθιά σου γεράματα!Νίκος. Σταθερός θαυμαστής.»

Λιγο αργοτερα, δημοσια στο twitter, έγραψες «Maria seems to had right when she insisted to me, that katerina is "Sxoliastis" by herself...", γνωρίζοντας ασφαλώς ότι δεν συγκαταλέγομαι, δεν είμαι follower στους 210 φίλους σου... αρα δεν θα το δω, αυτό που...γραφεις δημοσια. Πάντα αφελής Νικο....

Για όσους τα αγγλικά τους δεν είναι στο επίπεδο του Νίκου, του Λιολιοπουλου...ας μου επιτρέπει η ...μετάφραση: «η Μαρία φαίνεται να έχει δίκιο, όταν επιμένει ότι η Κατερίνα είναι ο Σχολιαστής».

Μιας που το post μου αυτό, είναι κατα βάσιν ... «επιστημονικό», δεν θα αναφέρω την λέξη... που χαρακτηρίζει όλο αυτό, και πολύ περισσότερο δεν θα αναφερθώ, στο τι ειδους ελλειψη ακριβώς προσδιοριζει... Ας το πουμε ...χαιδευτικά, κότσια...

Εγώ λοιπόν, Νίκο, αποφεύγω τα εντομοκτόνα, τα λιπάσματα, και τα πλαστικά... και έτσι, ακομα γραφω και επωνυμα και δημοσια και ακριβώς αυτό που θέλω να γραψω, δινοντας το δικαιωμα στον καθενα, που θα ήθελε, ειτε να αντιπαρατεθεί, ειτε να με διαψευσει, ειτε να με αμφισβητησει ή και να με βρισει για αυτό που λέω.

Θα σου συνιστούσα, ..."φίλε" Νικο, να αποφεύγεις και εσύ... τις παραπανω...ουσιες. Εκτός κι αν η ...βλάβη είναι πλέον ανήκεστος... όποτε απόλαυσε τα.... ρε αδερφέ με την ησυχία σου.

Και επειδή την κόβω την ...Μαρία, να την τρώει η έννοια και η ...επιμονή, διότι Νίκο, άμα οι ...Μαριες... "have insisted to you", ε, γινεται ζορικη η υποθεση, πες της ότι παρά την βαθιά μου εκτίμηση στο blog του... λυπάμαι που θα την απογοητεύσω, αλλά δεν είμαι εγώ ο Σχολιάστης.