Λάκηδες....

Ειλικρινά είμαι περίεργη να μάθω αύριο την τηλεθέαση που έκανε απόψε ο ...Λάκης.

Και βέβαια ...αν οι Λάκηδες αυτής της χώρας κάνουν αυτές τις τηλεθεάσεις που υποψιάζομαι ότι θα κάνουν....μετά μας ενοχλεί το περιστέρι του Καρατζαφέρη, η ζοχάδα του Καραμανλή, ο αναλφαβητισμός του ΓΑΠ, ο θεατράλε τσαμπουκάς του Αλαβάνου, το μακιγιάζ της Αλέκας και όλες οι άλλες γελοιότητες..

Αν κάτι σιχαίνομαι σε αυτήν την ζωή είναι ο τρόπος που αφοδεύουν την εμπάθεια τους , όλοι οι κομπλεξικοί αυτού του κόσμου.

Κατορθώνουν να μου κάνουν συμπαθή την Ντενίση, τον Κουγια ...μωρέ και τον Μάκη ...μη σου πω. .

Οι εξυπνακισμοί του ...Λάκη, οι απίστευτες ευκολίες ανάμεσα σε πορδές, σε εξευτελισμούς ανθρώπων, ανέκδοτα δεκάχρονων, λαϊκές αγορές με τις έρημες τις νοικοκυρές που βλέπουν επιτέλους την φάτσα τους στην tv, τζάμπα μαγκιές και ωραιοπάθειες.

Ο ...Λάκης, απασφαλίζει το όπλο και μας πυροβολεί κατάμουτρα , με αδιανόητους λαϊκισμούς, και εμεις επιβραβευουμε και εμεις χειροκροτούμε.

Πομπώδης, στομφώδης, μπουλουκτζής (Αριστοφανικός......μην χέσω ρε Λάκη, έτσι για να συνεννοηθούμε.....μη χέσω Αριστοφανικός!!!) δεν κάνει λαϊκή-κοινωνική κριτική, αλλά επιλεκτική, λαϊκίστικη και δημαγωγική κριτική.

Ρε Λλλλάκη (έτσι παχύ-παχύ τολλλλλλλ), όταν επιλέγουμε να δούμε εσένα, μετά αναρωτιόμαστε γιατί ψηφίζουμε αυτούς που ψηφίζουμε;;;;΄

Δεν εξευτελίζεις εσύ ρε Λάκη....εμεις ευτελίσαμε.....εμάς

Λλλλλάκηδες και εμείς Λάκη μου...Απλώς Λάκηδες.

Ίσως.....

Όταν εγώ ξεκίνησα τις σπουδές μου για να διαδεχτώ την .....Μαρί Κιουρί, -ναι, στα δεκαοχτώ μου, δεν συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο, οι καθηγητικές Έδρες ήταν πια μακρινό παρελθόν......

Εκείνος όμως αρνιόταν κατηγορηματικά να αποδεχτεί την όποια αλλαγή από εποχής....Φαραώ.
Εκείνος παρέμενε, απίστευτα σκληρός, αδιανόητα αυταρχικός, ...σκυλί τον λέγαμε, εξαιρετικά χλευαστικός, ειρωνικός που προκαλούσε τους πάντες και το πιο σημαντικό .....απόλυτα κουφός στις δικές μας ειρωνείες, χαρακτηρισμούς, διαμαρτυρίες, αντιδράσεις, καταλήψεις ή ότι.....

Διάβασα, τα διάβασα πολύ τα τρία μαθήματα του, κατέβαινα να τα δώσω ....με αξιώσεις όπως θα έλεγα σήμερα, ....φυτούκλιασμα όπως έλεγα ....τότε. Στα μόνα μαθήματα που κατέβηκα πάνω από δύο φορές. Και με έκοβε. Πάντα.

Ένα μεσημέρι, ήρθε στο εργαστήριο, σπάνιες ευτυχώς οι επισκέψεις του, και πάντα ...ψαρωτικές. Κάποιους τους ειρωνεύτηκε, κάποιους τους προσπέρασε, κάποιους τους αγνόησε επιδεικτικά, σε κάποιους είπε ένα ξερό «ωραία», και εμένα μου είπε, «μόλις τελειώσεις την άσκηση, σε θέλω στο γραφείο μου».
Νομίζω ότι αυτή η μία, μιάμιση ώρα μέχρι να την τελειώσω την ρημάδα την άσκηση....κρατάει ακόμα....

Ψευτομαγκιές στους συμφοιτητές μου για να μην δείξω τον τρόμο μου, χαβαλέδες από αυτούς που είχανε τρελαθεί από την χαρά τους γιατί δεν ήταν αυτοί, τα .....εκλεκτά θύματα, το επόμενο κολατσιό του ...σκυλιού, απορία στον διδακτορικό φοιτητή που μας βοηθούσε στο εργαστήριο.

Θυμάμαι ότι δανείστηκα μια άσπρη ποδιά από ένα συμφοιτητή μου (20 πόντους ψηλότερου και 30 κιλά βαρύτερου από εμένα, αλλά ήταν τουλάχιστον καθαρή .....ιδεολογικά, μόνο λεκέδες από κάποια αντιδραστήρια είχε), μιας και η δική μου είχε ζωγραφισμένα πάνω της έτσι αχταρμά.....κάτι σφυροδρέπανα, στοίχους του Άσιμου, ένα καλοζωγραφισμένο άστρο των Brigate Rosse, και ...στο καπάκι μια αρκετά ....sexy αφιέρωση από τον καλό μου. Κοινώς ότι .... άλεθε το μυαλό, η μαγκιά και ο ρομαντισμός μου των 20 χρόνων μου.

Και βέβαια δεν διανοήθηκα να πάω να τον δω χωρίς την άσπρη μου, την εργαστηριακή μου ποδιά. Μάλλον φορώντας την ποδιά , ήθελα να του πω, να του δείξω με την σημειολογία της ....μα κοιτάξτε, πόσο μου πηγαίνει, κοιτάξτε πόσο την αγαπάω, αυτήν θέλω να φοράω όλη μου την ζωή, μην μου στερείτε την δυνατότητα και το πιο σημαντικό μην με καθυστερείτε.....

Όταν χτύπησα την πόρτα και μπήκα στο γραφείο του, χαμογέλασε. Δεν μου χαμογέλασε, απλά .....χαμογέλασε.
-Εκλαμβάνω την μεταμφίεση σου, ως δείγμα σεβασμού, αν και αυτόν τον σεβασμό θα έπρεπε να τον επιδεικνύεις και στο εργαστήριο μου, και όχι μόνο σε εμένα προσωπικά.
-Μάλιστα
-Λοιπόν, άσκημη ώρα διάλεξες να κατεβάσεις τα μάτια, κοίτα με, γιατί δεν έχω πολύ χρόνο.
-Μάλιστα

Μπορούσα να παραλύσω, να τρομοκρατηθώ με την ησυχία μου, χωρίς μάρτυρες, ότι κι αν μου έλεγε, όσο κι αν έλεγα «μάλιστα», εγώ όταν θα ξαναπέρναγα αυτήν την αναθεματισμένη πόρτα....γιατί δεν μπορεί...θα τελείωνε το μαρτύριο....ότι και να μου έσουρνε, όσο και να με πρόσβαλλε, όσο και να με ειρωνευόταν....θα τελείωνε...κάποια στιγμή θα έβγαινα έξω....στους φίλους μου, στους δικούς μου, ε, τότε θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι του.... τα είπα ένα χεράκι.
Μάρτυρες δεν είχαμε, η πόρτα του γραφείου του κλειστή, εμένα θα πίστευαν οι συμφοιτητές μου, εμένα θα πίστευε η παρέα, εμένα θα πίστευε ο καλός μου. Ή μάλλον και να μην με πίστευαν....ε, δεν θα μου λέγανε και κατάμουτρα πόσο..... χεσμένη ήμουνα...

-Επίδοξη συνάδελφε, σε παρακαλώ πέρασε τα μαθήματα μου
-Μα.....
-Σταμάτα. Είσαι αθλίως χαοτική και ταυτόχρονα αθλίως φιλόδοξη.....αν περιμένω να καταλάβεις, αυτό που εσύ θέλεις να καταλάβεις, δεν θα προλάβουμε. Εγώ σε λίγα χρόνια βγαίνω στην σύνταξη, και εσύ είσαι ανυπόμονη και φιλόδοξη....προπαντός φιλόδοξη.
-Μα....
-Μην αρχίσεις σε παρακαλώ. Όχι, ασφαλώς και δεν σε κάλεσα για να συζητήσουμε, Εγώ, έχω να σου μιλήσω..

Και αμέσως μετά...μου χαμογελάει. Ναι σε εμένα, σε εμένα προσωπικά. ΜΟΥ χαμογελάει!!!

-Παιδί μου, η κβαντική θεώρηση των πραγμάτων είναι εργαλείο, δεν είναι μάθημα, δεν είναι γνώση. Ξέρω, ότι διάβασες, ότι διάβασες πολύ, ....αλλά δεν είδες. Μελέτησες ...αδιάφορα. Ξέρω ότι σου πάει πολύ, είναι στην φύση σου, αλλά είσαι παιδί ακόμα. Πίστεψα ότι θα τα καταφέρεις, δεν έγινε. Εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω άλλο, προσπάθησα, αλλά δεν μπορώ. Είσαι όσο χαοτική χρειάζεται, αλλά όσο φιλόδοξη δεν χρειάζεται. Βιάζεσαι παιδί μου ...για την κβαντική. Ασχολήσου με κάτι άλλο. Άνοιξε τα φτερά σου, σπάστα, κάνε την πορεία σου με οδηγό τις βεβαιότητες σου, τσάκισε τις, και έλα να με βρεις.

Και αμέσως μετά
-Λοιπόν τελειώσαμε. Πήγαινε. Και βγάλε αυτό το μασκαριλίκι απο πάνω σου, και προ πάντων ΠΕΡΑΣΕ τα μαθήματα μου.
Και πιο σιγά..... με τα μάτια πια, κατεβασμένα στα χαρτιά του....
-Με όποιον τρόπο.....

Πέρασα τα μαθήματα του. Στην επόμενη περίοδο.

Πέρασαν αρκετά χρόνια, όταν ξαναγύρισα στο παλιό μου Πανεπιστήμιο, είχε πια φύγει.....

Η κβαντική θεώρηση των πραγμάτων πολιτικά, κοινωνικά, συναισθηματικά έγινε πολύ της μόδας και πολύ του συρμού. Έχω διαβάσει δεκάδες διαμάντια και εκατοντάδες αμπελοφιλοσοφίες για αυτήν την έρημη την ....γάτα. Όλοι πια δείχνουν σαν η περίφημη γάτα να ήταν το δικό τους κατοικίδιο, και συχωριανοί μου, σαν να τον βλέπω τον ....μάγκα τον Schrodinger να κάνει πλάκα στον σεμνό, αγοραφοβικό Dirac.
Σου είπα, θα του λέει, την γάτα μου θα την θυμούνται όλοι, την εξίσωση σου ποιος θα την θυμάται ρε;;;
Και ο Heisenberg αν δεν είναι απασχολημένος να .....τεκνοποιεί και εκεί στον παράδεισο, θα με παρακολουθεί, έκπληκτος να διαχειρίζομαι το ......Ίσως μου. Την αρχή της δικής μου Απροσδιοριστίας, της δικής μου Αβεβαιότητας, που χαοτικά, προσπαθώ, παλεύω να χωρέσω στον κόσμο που ζω, σε ένα κόσμο με απόλυτες Βεβαιότητες.


Αυτό το Ίσως, αυτό το ..... «και το ένα και το άλλο», αυτό το «η γάτα είναι ισοπίθανα ζωντανή και νεκρή», αυτό το «είναι σωστό και ισοπίθανα λάθος», αυτό το «η αλήθεια μου ισοπιθανη με την δική σου αλήθεια», αυτό το «το δίκιο μου ισοπιθανο με το δίκιο σου» που αναδύθηκε με τα χρόνια μέσα μου, που εγκαταστάθηκε και λεηλάτησε και πυρπολεί το μυαλό και τις αισθήσεις μου, που ισοπέδωσε τις βεβαιότητες μου, που δεν αποδέχεται πια τις βεβαιότητες των άλλων, πως να το διαχειριστώ;;;;;

Τον είδα κάποια στιγμή σε κάποιες εκλογές του συνδικαλιστικού μας οργάνου. Το ίδιο σκληρός, το ίδιο άτεγκτος, το ίδιο είρων, το ίδιο απόμακρος, το ίδιο .....σκυλί.
Πήγα να τον χαιρετίσω. Δεν έδειξε να θυμάται. Τον κοίταξα στα μάτια, είπα και κάποιο ευφυολόγημα. Δεν χαμογέλασε.
«Συνάδελφος πια», είπε και προχώρησε να πάει να ψηφίσει.

Πως θα περάσω το μάθημα τώρα κ. Καθηγητά;;;;;
Κάποτε έσκυψες στα χαρτιά σου, και μου είπες....πέρασε το, με όποιον τρόπο.....
Δεν έχω τρόπο.....κ. Καθηγητά.

Πως διαβάζεις χωρίς να δείς στην πραγματική ζωή;;;
Πως κάνεις σκονάκια στην πραγματική ζωή;;;
Σε αυτήν την ζωή που ...... «είμαστε ζωντανοί, γιατί κάποιος μας παρατηρεί»........

Όποιος έχει α……..

Όποιος έχει αααααααααα…..
Όποιος έχει άντερα….
Όποιος έχει α………
Ωπα…..θα το πει;;;;
Όχι δεν το είπε, γιατί δεν είχε και καμία έννοια να το πει.


Το υπονόησε με εκείνο το μακρόσυρτο αααααααα, κόμπιασε και ξανάρχισε την φράση του από την αρχή….έτσι σαν να μπερδεύτηκε….
Αλλά είχε ειπωθεί τόσο ξεκάθαρα……
«Όποιος έχει αααααααα……., όποιος έχει αλλά σχέδια…..»

Έδωσε ρέστα σήμερα ο Καραμανλής, με μια εξαιρετική σκηνική παρουσία, με ένα μισάωρο που θα ζήλευε και ο Μπελμοντό…..προσπάθησε να γυρίσει το παιχνίδι.
Μάγκας, βαρύς, σε στυλ «δεν σηκώνω και πολλά πολλά» …είπε αυτά τα συνήθη για το κοινωνικό δίχτυ υπέρ των αδυνάτων, για τα χρέη που κληρονόμησε και για τα ελλείμματα που κινδυνεύουν να εκτοξευθούν, για την διεθνή συγκυρία, για τον υψηλό βαθμό ανάπτυξης, για τις μεταρρυθμίσεις και τους κακούς οπισθοδρομικούς που αντιδρούν….τα γνωστά.
Αλλά με ένα ύφος…. «κι άμα σας αρέσει….». Τα ίδια πράγματα με άλλο ύφος.

Αλλά όλα αυτά τα είπε γρήγορα, να τελειώνει….αλλού ήθελε να εστιάσει…άλλος ήταν ο προνομιακός τόπος …. Η προδοσία….

Ο Έλληνας …..μην δει προδομένο….μην δει κάποιον που οι φίλοι του ….τον υπονομεύουν, μην δει κάποιον που βασανίζεται από την ….αχαριστία του κόσμου, των φίλων του ή της γκόμενας, κατά περίπτωση…… πονάει….και συμπαραστέκεται και άμα λάχει …ψηφίζει κιόλας.

Από την εποχή του Καζαντζίδη και του «χτύπα με και μην λυπάσαι/ πως θα αντέξω μην φοβάσαι / κι αν χιονίζει και αν βρέχει / το αγριολούλουδο* αντέχει», μέχρι την Ρούλα που την εγκατέλειψε ο ευεργετηθείς οικονομικός μετανάστης (βλέπετε ότι είμεθα blog με πολιτικά ορθές απόψεις και προσεκτική διατύπωση αυτών, δεν είπαμε ο Αλβανός....), μέχρι τον ΓΑΠ που κλαψιάρικα μας έλεγε ότι τον …..κυνηγούσε να τον προδώσει ο ευφυής ηλίθιος, ….. μέχρι τον Κίμωνα τον Κουλούρη που τον πρόδωσε ο …Γιώργος, .... που όταν ήταν παιδί Γίωργος, ...ο Κίμωνας στα γόνατα του τον είχε, ο Έλληνας ….ευαίσθητο πλάσμα ο Έλληνας, ....φιλότιμο πλάσμα ο Έλληνας, ….συνδράμει.


Μα ένα χτύπημα στην πλάτη, μα τον οβολό του, μα μια τηλεθέαση, μα μια ψήφο …θα την δώσει στον προδομένο.

Ο Πρωθυπουργός μας είπε ότι δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά αυτά που συμφώνησε με τον Ελληνικό λαό.


Τώρα φαίνεται όταν συμφωνήσατε εσείς, να ανταλλάσουν τις λίμνες, τα βουνά, τα ολυμπιακά ακίνητα, και ότι άλλο αντάλλαξαν…εγώ θα ήμουν κάποιο επαγγελματικό ταξίδι, γιατί δεν το θυμάμαι.
Αλλά πεστε το μου και εσείς …ρε συχωριανοί….μην εκτίθεμαι άδικα στον άνθρωπο. Προδομένος άνθρωπος είναι, έχει και τον σεβντά του και εγώ να του λέω…δεν το θυμάμαι.



Τώρα και την συμφωνία μας, για την παραχώρηση των άγονων γραμμών δεν την καλοθυμόμουνα, αλλά εκεί δεν επέμεινα… κόρη ρε έχει να παντρέψει ο Παυλίδης…. Ποιος θα καταλάβει τον πόνο του πατέρα…. Άσε που την κυρία Παυλίδη δεν είχα την τιμή να την γνωρίσω αλλά αν μοιάζει η …κόρη του μπαμπά…κανονικά πρέπει να της χαρίσουμε το μισο Αιγαίο για να το παντρέψουμε το κορίτσι.

Ταπε λοιπόν όλα αυτά γρήγορα ο Πρωθυπουργός….και μπήκε στο ζουμί.
Βαρυμαγκας…το πόδι μπροστά, το χέρι χαμηλά …μπορεί και στην τσέπη….και είπε …στους προδότες ντε, …στους αντάρτες…. «Είσαστε γκομενίτσες ρε…αμα γουστάρετε…πάμε έξω ρε να τα πούμε…. κότες»



Καλός …ο παίχτης….
Εξαιρετικά καλοστημένη η παράσταση, εξαιρετική σκηνική παρουσία, απίστευτη σημειολογία….
Ακόμα και το ξεκίνημα της ομιλίας….εξαιρετικό… «σήμερα είναι μέρα μνημόσυνου για την παράταξη (κανονίστε μάγκες…να την θυμόσαστε την μέρα σαν πραγματικό μνημόσυνο), σαν σήμερα σκότωσαν τον Παύλο Μπακογιάννη (διπλό το μήνυμα, η παράταξη έχει νεκρούς ήρωες….και Ντόρα σε βλέπω που ξερογλύφεσαι….).

Και κατέληξε ο Βαλκάνιος ηγέτης….ο ηγέτης με την ζοχάδα….. «δεν τρελαίνομαι κιόλας να είμαι Πρωθυπουργός»…..κοινώς κανονίστε ρεμάλια, μην με παραζορίζετε…θα την κάνω και θα σας δω μετά……
Άραγε πρόλαβε να παρουσιάσει την διδακτορική της θέση η Νατάσα ή κρίμα τόσος ακαδημαϊκός κόπος, έτσι άδικα;;;;

Πιστεύω ότι η σημερινή ομιλία και σκηνική παρουσία του Καραμανλή θα διδάσκεται στις σχολές πολιτικών επιστημών. Άπαιχτος.
Θα μου πείτε και η Τζένιφερ Λόπεζ είχε εξαιρετική σκηνική παρουσία αλλά τραγούδησε play back…. Το γήπεδο όμως το γέμισε η Τζένιφερ…
Ο Καραμανλής ......θα το γεμίσει;;;;;



*αγριολουλουδο δεν τον λές πάλι εύκολα τον Καραμανλή....αλλά δεν υπήρξα ποτέ Καζαντζιδική ...ήταν απο τα ελάχιστα άσματα πίκρας, πόνου και προπαντός προδοσίας που ξέρω .....

Και όμως κάποιος απο τους δύο ....έχει δίκιο

Τώρα τι να πω;;;
Να σας πω την μαύρη αλήθεια, ψιλοντρέπομαι που το λέω, αλλά εγώ θα συμφωνήσω με τον κ. Βουλγαράκη.
Ναι ....τουλάχιστον όσο με αφορά εμένα, σαν πολίτη που ζει σε μια χώρα με Υπουργό τον κ. Βουλγαράκη, και όχι, το τονίζω όχι, σαν ψηφοφόρο του, θα συμφωνήσω μαζί του ότι «το νόμιμο είναι ηθικό»

Ή αν δεν συμφωνήσω μαζί του, θα πρέπει να συμφωνήσω με τον κ. Κεφαλογιάννη, που έκανε ότι απαιτούσε η ...Κρητική του ηθική, συνείδηση, ....λεβεντιά ή ότι ....και προστάτεψε παράνομα τους δικούς του ανθρώπους.

Αλλά με κάποιον πρέπει να συμφωνήσω. Με κάποιον πρέπει να συμφωνήσετε και ...εσείς.

Ο κ. Βουλγαράκης λέει ότι, το μέτρο της ηθικής των δημόσιων πραγμάτων είναι ο Νόμος. Όχι των προσωπικών σχέσεων. Των δημόσιων πραγμάτων. Μου επετράπη λέει, και προσπάθησα να μειώσω τους φόρους που θα μου αναλογούσαν να πληρώσω. Όσο φταίω εγώ, άλλο τόσο φταίτε και εσείς που νομοθετήσατε και μου δώσατε την δυνατότητα να το κάνω.

Ο κ. Κεφαλογιάννης πάλι λέει ότι, η παράδοση, η ηθική της ιδιαίτερης πατρίδας του, επιβάλλει να στηρίξει, να υποστηρίξει, τους κουμπάρους του, τους φίλους του, τους ανθρώπους του. Η ηθική της κουμπαριάς, της συγγένειας, της φιλίας λέει, είναι ...πάνω από τον Νόμο στην Κρήτη.

Ισχυρίζονται οι δύο τους, δύο ακριβώς αντίθετες απόψεις. Ο ένας από τους δύο έχει δίκιο. Είναι αδύνατον να έχουν και οι δύο άδικο.

Και όμως ...αποπέμφηκαν και οι δύο. Από ένα τραγικό Πρωθυπουργό, διόλου αποτελεσματικό....ως θα όφειλε, από ένα Πρωθυπουργό ...διόλου παραγωγικό ως θα όφειλε, από έναν Πρωθυπουργό.....που επιχείρησε απλά να διαχειριστεί, την ...ηθικολογική οργή μας. Αλλά όχι την λογική μας.

Με ενοχλεί η αισθητική του κ. Βουλγαράκη. Μπορεί το θυμικό μου, το εκπαιδευμένο από τις ηθικολογίες θυμικό μου, να αντιδρά, αλλά η λογική μου.... συμπλέει μαζί του.
Δεν θα ψήφιζα ποτέ τον κ. Βουλγαράκη. Και ο ψηφοφόρος δεν έχει σαν μόνο κριτήριο την λογική, έχει και το θυμικό, έχει και την αισθητική, έχει και .....ότι. Αλλά σαν πολίτης και μόνο, εκτιμώ ότι, ....έχει δίκιο.
Όπως με ενοχλούσε και η αισθητική του κ. Βγενόπουλου και η ρομαντική ηθικολογία ή ηθική μου - ο χαρακτηρισμός δικός σας - με απωθούσε από το πρόσωπο και τις πρακτικές του, αλλά η λογική μου, με υποχρέωνε να υποστηρίξω την άποψη του.


Έχω ξαναπεί ότι ουδόλως με αφορά η ...σωτηρία της ψυχής των πολιτικών. Έχουν τους πνευματικούς τους, έχουν τους εξομολογητές τους, έχουν ....ότι έχουν τέλος πάντων.

Εγώ σαν πολίτης, απαιτώ να παράγουν πολιτική, να είναι αποτελεσματικοί και να είναι νόμιμοι. Και όσο με ενοχλεί η αισθητική του κ. Βουλγαράκη και του κ. Κεφαλογιάννη, άλλο τόσο με ενοχλεί, η ηθικολογία της πολιτικής και η πολιτικοποίηση της ηθικής.

Αν η Κρήτη ήταν ανεξάρτητο Κράτος και ο Νόμος προσδιόριζε ότι πρέπει να υποστηρίζεις τους κουμπάρους σου, ακόμα και όταν παρανομούν, ....ντρέπομαι που το λέω, αλλά η λογική μου θα υποστήριζε και τον κ. Κεφαλογιάννη.

Ναι, μπορεί να ...ντρέπομαι και εγώ που το .....εξομολογούμαι σε εσάς.....αλλά κατά την άποψη μου, το μέτρο της ηθικής στην πολιτική είναι ο Νόμος.

Και εγώ δεν έχω και πνευματικό γαμώτο, όποτε τι να κάνω...εξομολογούμαι σε εσάς.....την αμαρτία της λογικής μου


Υ.Γ. Είχα πολύ καιρό να κάνω πολιτικό post, αλλά κάποιος μου ξύπνησε ανάγκες.

Κοριτσάρα μου.....

Κοριτσάρα μου, καρδιά μου, αγάπη μου……

Λοιπόν, σκέψου ότι είχα ετοιμάσει και την ανάρτηση για το ταξίδι σου… Εγώ που έχω αρχή ζωής "μην κάνεις ποτέ σήμερα αυτό που μπορείς να κάνεις αυριο", χρειαζόμουνα να την γράψω. Χρεαζόμουνα όπως πάντα, να γράψω. Γράφω όταν ζορίζομαι, και ζορίστηκα πολύ όταν πλησιάζαν οι μέρες για να φύγεις. Έγραψα, έτσι για να το ...χωνέψω, έτσι για να το πάρω πιο ελαφριά, έτσι για να μην αποχαιρετηθούμε.... Θυμάσαι;;;; Εκενο το βράδυ μέσα στο αυτοκίνητο στο parking, άντε άλλο ένα τσιγάρο....

Ξέρεις τώρα, την έγραψα, την έζησα, συγκινήθηκα, θα την κρατήσω στο συρτάρι μου, αλλά σιγά που μπορώ να την βάλω…
Σήμερα που την ξαναδιάβασα μου φάνηκε πολύ ….προκατεψυγμένη, πολύ …correct, πολύ …..λίγη. Καλη για ....blog, αλλά......όχι για σένα

Αφού σε ξέρω, αφού με ξέρεις…τι τα θέλω εγώ αυτά….
Αν δεν το γράψω κατευθείαν, δεν βγαίνει ρε αδελφέ. Τώρα κι όταν το γράφω κατευθείαν, …είδαμε τι βγαίνει, από ανάρτηση σε συγνώμη το πήγαμε, …αλλά εντάξει τώρα κάθε …καλλιτέχνης έχει και τις αποτυχίες του.

Ναι κοριτσάρα μου, το πάθος η στιγμή, τρώγονται της ώρας. Και στο λέει μια Κατερίνα, που μόνο η ταμίας του super market ξέρει τι προκατεψυγμένο έχω φάει, …..αλλά το πάθος, η στιγμή …πάντα της ώρας….
Έτσι να ….καίει, έτσι να μην έχει καν ψηθεί, έτσι να έχει όλους τους χυμούς του…
Σαν και εσένα κοριτσάρα μου, καρδιά μου, αγάπη μου…..

Σαν και σένα είναι το πάθος, σαν και εσένα λαμπερό, σαν και εσένα όμορφο, σαν και εσένα γοητευτικό, σαν και σένα γενναίο, σαν και σένα τρυφερό, σαν και σένα έγνοια, σαν και εσένα ψυχή, σαν και σένα γλυκό, σαν και σένα ΑΓΚΑΛΙΑ.

Είσαι πολύ, πάρα πολύ όμορφη Cinderella μας, Cindy μου, είσαι πολύ λαμπερή, είσαι πολύ γενναιόδωρη, είσαι πολύ γενναία, είσαι πολύ τρυφερή, είσαι πολύ γλυκιά.
Έχεις αστερόσκονη Cinderella μας, Cindy μου, έχεις τσαγανό, έχεις κότσια, έχεις πάθος, έχεις έγνοια, μα πάνω από όλα έχεις ψυχή. Είσαι μια αγκαλιά Cindy μου Αυτό είσαι, μια αγκαλιά…..

Μια αγκαλιά που με έχωσε μέσα, όταν ....μονο εγώ ξέρω πόσο χρειαζόμουνα αυτήν την αγκαλιά. Ένα γράμμα, μια φωνή, ένα χέρι, ....πολύ λίγο γνωστό τότε, σχεδόν άγνωστο τότε, που έσπασε τα ταμπου του καθωσπρεπισμού και των κοινωνικών συμπεριφορών, που γκρέμισε τα τείχη, που εκανε κατορθωτό τα ακατόρθωτο, που δεν έκανε δευτερη σκέψη παρά μονο να δώσει, που μου είπες τόσο σίγουρη, τόσο γενναιοδωρη, τόσο γενναία "μα τι φοβάσαι Κατερίνα μου, αφου εγώ ειμαι εδώ".

Παράλογο;;; μεταφυσικό;;; όχι συνηθισμένο;;;; Ε, και....αυτή είναι η Cindy μου.

Κοριτσάρα μου, θα πω στους συχωριανούς ότι, αν ο δρόμος τους, τους πάει κατά Λονδίνο μεριά, να μην πάρουν μαζί τους ομπρέλα, να μην πάρουν μαζί τους αδιάβροχο, άδικα θα τα κουβαλάνε, δεν θα βρέχει. Έναν ήλιο ναααααααααα, θα έχει εκεί, ………. γιατί εκεί είναι η κοριτσάρα μου


Υ.Γ. …….κάποτε μου είπες…. «Fingers still crossed. (fill the gap pls)»
Μαζί μου το έχω, πάνω μου το έχω, μέσα μου το έχω ….. κοριτσάρα μου, καρδιά μου, αγάπη μου……

Σε φιλω

Να προσέχεις

Η Κατερίνα σου

Συγνώμη (αφορά στην προηγούμενη ανάρτηση)

Μου έχουν πει χιλιάδες φορές ότι η γραφή μου είναι ασαφής.
Και αυτό δεν έχει ίσως έννοια, αν τα πράγματα αναφέρονται σε καταστάσεις ανώδυνες.

Στην προηγούμενη ανάρτηση μου, φαίνεται ότι ξαναέκανα το ίδιο λάθος αλλά για πολύ σημαντικά πράγματα.
Ζητάω συγνώμη, από όλους όσους από ανόητες γλαφυρότητες τάραξα.

Προσπαθώντας να επανορθώσω λέω, ότι ασφαλώς και δεν θεωρώ ότι το βραδυνό εμπόριο είτε σάρκας, είτε ακόμα χειρότερα θανάτου, είναι ....κινηματογραφικό.
Είναι τραγικό, είναι απάνθρωπο, αλλά ακόμα πιο απάνθρωπο θα ήταν να δώσουμε στα σκυλιά αυτούς τους ανθρώπους που είναι τα πιο ευαίσθητα θύματα όλης αυτής της ιστορίας. Να τσακίσουμε τα θύματα και όχι τους θύτες.

Αν αντί να βγάλω αυτό, έβγαλα οτιδήποτε άλλο, ζητάω συγνώμη από όλους.
Αν προσπαθώντας να κατακρίνω μια οπτική των πραγμάτων, έδωσα μια πολύ χειρότερη, αν έγινα και εγώ θύτης, ζητάω ταπεινά συγνώμη.

Και ελπίζω στην συγνώμη και στην επιείκεια σας

Ερασιτέχνης

Όχι, δεν μένω ...εκεί.
Όχι, δεν δουλεύω ...εκεί.
Όχι δεν έχω φίλους ...με την τρέχουσα έννοια του όρου...εκεί.
Αλλά πηγαίνω αρκετά συχνά, συνήθως μόνη μου, καμιά φορά με ανθρώπους που μου τα έμαθαν, μου τα έδειξαν, που εκεί έχουν φίλους.......με την τρέχουσα έννοια του όρου.

Το πιθανότερο είναι να με γοητεύουν γιατί εγώ μένω, δουλεύω, έχω φίλους ....με την τρέχουσα έννοια του όρου ...στην «ασφαλή», στην «σίγουρη» πλευρά του φεγγαριού.

Άρα τουριστική ατραξιόν;;; Έτσι είναι. Έτσι ακριβώς. Και το .....αποδομώ εγώ, μιας και θα ζοριστώ να μου το .....αποδομήσετε εσείς. Και εδώ ...εκ του ασφαλούς...με την τρέχουσα έννοια του όρου.

Το ερέθισμα για αυτό το post, ήταν ένα ρεπορτάζ του Γιάννη Παπαδημητρίου με τίτλο «η κατάσταση έχει ξεφύγει φίλε».
Δημοσιογραφικό, πιασάρικο, .....Σαβατομεσημεριάτικο, για όλους όσους τα .......Σαββατόβραδα μας, τα περνάμε με τον καλό μας, με φίλους, με την παρέα, σε restaurants, σε μπαράκια, σε σπίτια, σε κλαμπάκια, στα μπουζούκια, και κατά τα ξημερώματα, παίρνουμε λίγη από την τζούρα της Πόλης αγοράζοντας τις Κυριακάτικες στην Ομόνοια, στο Σύνταγμα, στους Αμπελόκηπους, ή πνίγουμε τα ...ξύδια σε αυτό το απόλυτο δήθεν, στην Μαβίλη.

Όχι, ειλικρινά δεν ξέρω, είπαμε θεατής είμαι, τουρίστας..... και μάλιστα πολύ ασφαλής θεατής, πολύ ασφαλής τουρίστας. Η ζώνη ασφαλείας ...δευτερο πετσί πια.
Αυτός που βλέπει μια ταινία, και που απλά αυτή η ταινία δεν ικανοποιεί μόνο την όραση και την ακοή του, αλλά και την οσμή και την γεύση και καμιά φορά και την αφή του. Αν είμαι και πολύ τυχερή, και την ......6η αίσθηση. Αυτήν που σε βάζει να διαισθανθείς ότι θέλεις να αισθανθείς.

Τριγυρίζω - ναι αυτή είναι η σωστή λέξη, τριγυρίζω - χρόνια στην περιοχή της πλατείας Θεάτρου. Τριγυρίζω χρόνια στην Ευριπίδου, στην Μενάδρου, στην Σοφοκλέους. Συνήθως Σάββατο πρωί, καμιά φορά και βράδυ.
Για πρώτη φορά με πήγε ένας φίλος, όταν ένα βράδυ μόλις είχα γυρίσει πίσω , ...εξιστορούσα στην παρέα, εικόνες που τότε μου είχαν φανεί πολύ εντυπωσιακές, πολύ ιδιαίτερες, εικόνες που έτυχε να δω μέσα από τα παράθυρα αυτοκίνητου, αυτοκινήτου που πάντα φροντίζαμε να βάλουμε την ασφάλεια. Καλού κακού.....

Μου είπε τότε ... «μαλακίες λες, οι δρόμοι αυτοί σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα έχουν τέτοιους άγραφους αλλά τόσο αυστηρούς κανόνες ...ασφάλειας, που κινδυνεύεις πολύ λιγότερο από ότι στην Πανεπιστημίου μέρα μεσημέρι. Και εκεί θα δεις τον ...Κόσμο. Πάμε μαζί αύριο βράδυ, αλλά ...να είσαι εσύ».

Από εκείνο το βράδυ, που είδα τον Κόσμο, έναν άλλο κόσμο, τόσο διαφορετικό και τόσο μα τόσο απίστευτα ίδιο με τον δικό μου, αυτόν τον άγριο αλλά και τόσο γλυκερό κόσμο του πραγματικού αθηναϊκού down town, πέρασαν αρκετά χρόνια. Πήγα, τριγύρισα, περπάτησα, χάζεψα, πολλές, πάρα πολλές φορές. Κάποιες φορές, πριν κάποια χρόνια, δεν πήγαινα για ύπνο αν δεν έκανα την βόλτα μου με το αυτοκίνητο από εκεί.

Και εκεί επιτέλους, ανακάλυψα και την έννοια μιας λέξης που πολύ με βασάνισε, την έννοια της λέξης Πατρίδα, ή μάλλον την δική μου έννοια για την λέξη Πατρίδα. Ναι εκεί, ένα απομεσήμερο στην Σοφοκλέους, μέσα σε μυρωδιές από μπαχάρια, μέσα σε καφέδες από πλαστικά θερμός που πουλάνε μισό ευρώ οι Ιρακινοί, μέσα σε κυλόττες που πουλάνε οι Κινέζοι, μέσα σε πολύχρωμες πουτάνες που πουλάνε οι Νιγηριανοί, μέσα σε χλωμά πρεζόνια που πουλάνε οι πάντες, μέσα σε γλώσσες άγνωστες, μέσα σε χρώματα σκούρα, μέσα σε μουσικές ξένες, ανακάλυψα την Πατρίδα μου. Η Πατρίδα μου ένας δρόμος.

Εκεί είδα και εικόνες πανέμορφες. Αν μια εικόνα τρυφερότητας θα κράταγα στα μάτια μου, από εκεί θα την κράταγα, αν μια εικόνα έρωτα θα κράταγα στα μάτια μου, από εκεί θα την κράταγα, αν μια εικόνα αγκαλιάς θα κράταγα στα μάτια μου, από εκεί θα την κράταγα.
Εκεί που τα πράγματα ήταν αρχέγονα (δεν είναι πια), εκεί που οι σχέσεις εξακολουθούν να έχουν λόγο, εκεί που η ζωή αξίζει τίποτα και τα πάντα.

Όχι κ. Παπαδημητρίου. Εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος, εγώ δεν έκανα ποτέ ρεπορτάζ, εγώ δεν έχω πηγές, εγώ δεν έδωσα ποτέ 30 ευρώ σε μια πουτάνα να μου πει την ιστορία της, εγώ ....περαστική είμαι. Δεν ξέρω τίποτα, δεν ρώτησα ποτέ, απλά ...χάζεψα, απλά χαζεύω για λίγο.
Εγώ ερασιτέχνης περίεργη της ζωής υπήρξα και όχι επαγγελματίας περίεργη των πραγμάτων.

Όχι κ. Παπαδημητρίου, εσείς και εγώ τα ίδια πράγματα είδαμε, αλλά τα ερμηνεύσαμε διαφορετικά. Εγώ για πάρτη μου και εσείς για τους αναγνώστες σας.

Εγώ βλέπω ένα κομμάτι πολύχρωμο, σκληρό, που παλεύει να επιβιώσει, που παλεύει να ζήσει, που παλεύει να πλουτίσει, ένα κομμάτι που παλεύει να ξεφύγει και ένα κομμάτι που παλεύει να εδραιωθεί, που έχεις διακριτές τάξεις και κάστες, που έχει εργοδότες και υπαλλήλους, που σέβεται απόλυτα το διαφορετικό, που σέβεται απόλυτα την θρησκεία, την ράτσα, την ιστορία του καθενός, που έχει σκληρούς κανόνες αλλά ΚΑΝΟΝΕΣ απαράβατους, που δεν θα σου κάνει ποτέ κακό αν δεν νοιώσει ότι κινδυνεύει από εσένα, που θα σε προστατέψει άμεσα από τον τυχαίο πρωτάρη μαλάκα, που θα πετάξει από τον χώρο του βάρβαρα, χωρίς πολλά πολλά, όποιον δεν ακολουθεί τους κανόνες του.
Που θα σε σεβαστεί και που θα σε μαχαιρώσει με την ίδια ευκολία.

Εσείς σε ένα ρεπορτάζ μιας ή κάποιων ημερών, είδατε ένα πεθαμένο γκέτο, ένα άβατο. Γράφετε κ. Παπαδημητρίου «ούτε και οι ίδιοι θυμούνται ποιοι είναι. Άψυχα κορμιά, χωρίς εγώ»

Εγώ και χιλιάδες σαν και εμένα, χρόνια τώρα, περιδιαβαίνουμε με απόλυτη ασφάλεια το ....άβατο σας, το ...άβατο που τόσο φοβιστικά περιγράφετε, και βλέπουμε ανθρώπους με πολύ ψυχή, με πολύ εγώ, με πολύ τσίπα, με πολύ κουράγιο, με πολλή γενναιοδωρία, με πολλή αξιοπρέπεια, με πολύ τσαμπουκά.

Στην διάθεση σας κ. Παπαδημητρίου. Εμείς οι ερασιτέχνες εραστές αυτής της πόλης, κερνάμε καφέ στο πεζοδρόμιο Σοφοκλέους, κερνάμε κεμπαπ στην Ζήνωνος, κερνάμε μπύρα στην Γερανίου .
Μόνο κάτι πρέπει οπωσδήποτε να έχετε μαζί σας κ. Παπαδημητρίου, τα ερασιτεχνικά μάτια σας. Μόνο κάτι πρέπει να είστε κ. Παπαδημητρίου, να είστε ...εσείς.

Και μετά, και εσείς και εγώ, ιδιαίτερα εγώ, και οι ....άλλοι, πάμε, επιστρέφουμε στον δικό μας ασφαλή κόσμο, στο δικό μας ...βατό κόσμο, στο δικό μας παράδεισο. Κερνάω και παγωτό στο Κεφαλάρι. Και εκεί μπορείτε να είστε όποιος θέλετε.

Ω, απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας

Πάντα αναρωτιόμουνα αν είναι ευτυχέστεροι οι εκ γενετής τυφλοί ή αυτοί που έχασαν το φως τους, ενώ κάποτε …είδαν.
Πάντα αναρωτιόμουνα αν είναι ευτυχέστεροι οι εκ γενετής ανάπηροι ή όσοι ….κάποτε περπάτησαν.
Πάντα αναρωτιόμουνα αν είναι ευτυχέστεροι όσοι …επιζούν ή αυτοί που κάποτε …έζησαν.
Σήμερα ξέρω. Ζόρικη γνώση. Αλλά όσες ζωές κι αν έχεις, αξίζουν το τίμημα αυτής της γνώσης.

Αδικημένοι οι εκ γενετής τυφλοί, οι εκ γενετής ανάπηροι, οι εκ γενετής …νεκροί

Μακάριοι όσοι λούστηκαν στο φως, μακάριοι όσοι έμαθαν ότι μπορούν να υψώσουν το κεφάλι γιατί ….έχουν κεφάλι, μακάριοι όσοι κάποιος .....τους «έζησε»
Μακάριοι όσοι πρωταγωνίστησαν στην μεγάλη σκηνή του κόσμου, μακάριοι όσοι ξεμύτισαν από τα παρασκήνια που ζούσαν παρέα με τους κομπάρσους.
Κι αν ο ποιητής χάθηκε;;; Κι αν το ποίημα δεν έχει πια άλλους στίχους;;; Η φωνή του ποιητή είναι πάντα εκεί.

Είδα το φως, περπάτησα σε ότι πιο όμορφο, έζησα ότι πολύ λίγοι, πολύ εκλεκτοί έχουν ζήσει. Ίσως και μόνον εγώ. Ένοιωσα τον μεγάλο προβολέα πάνω μου, απήγγειλα τους στίχους του ποιητή. Τυχερή εγώ.

Και τώρα, συνεχίζω. Τυφλή. Ανάπηρη. Νεκρή.
Κομπάρσα μιας ζωής που μου έδωσε τα πάντα. και μου πήρε τα πάντα.

Και εκείνο το «ζήσε με» που σου φώναζα, το κουβαλάω μέσα μου. Φυλαχτό, ενθύμιο, μιας ζωής. Μια ζωής που ήταν λίγη. Μια ζωής που όμως είναι αναντικατάστατη.

Τόση ιστορική αγωνία και στον επίλογο ένα χάμπουργκερ....

Αυτές οι φωτογραφίες των ομοφυλόφιλων ζευγαριών που κάνουν ουρά στα δημαρχεία για να παντρευτούν μου θυμίζουν τις φωτογραφίες των Σοβιετικών πολιτών που έκαναν ουρά το ’89 έξω από τα ΜακΝτόναλτς.

Τόση ιστορική αγωνία και στον επίλογο ένα χάμπουργκερ.....

Χαζεύω τις φωτογραφίες (α, ρε de la mettrie, τι μου έκανες......) και τι βλέπω;;;

Νέα γκέι ζευγάρια να φωτογραφίζονται σε γαμήλιες τελετές, με σμόκιν, με τουαλέτες, με λευκά ατσαλάκωτα ρούχα, με δεξιώσεις, με κουμπάρους και παράνυφους, λες και πρόκειται να μπουν οι φωτογραφίες σε περιοδικά life style της δεκαετίας του 50, λες και ο αντίστοιχος Ζαμπούνης των ΗΠΑ πρέπει να κουνήσει συγκαταβατικά το κεφάλι του και να δώσει την συγκατάθεση του.

Χαζεύω τις φωτογραφίες των γεροδεμένων, υγιέστατων, απόφοιτων Πανεπιστημίων, πρότυπων σεξουαλικής ησυχίας, με δυνατότητες κλασικής συζυγικής ευτυχίας, με την ευδαιμονία της ηλεκτρικής σκούπας και του πλυντηρίου με τα 1028 προγράμματα, ζωγραφισμένο στο χαμόγελο των ζευγαριών.

Χαζεύω τις φωτογραφίες και βλέπω τον καπιταλισμό να έχει βγει στην γύρα και να ψαρεύει καινούργιους πελάτες.

Η τελετή του γκέι γάμου φέρνει το φάντασμα του συντηρητισμού πάνω σε μια ομάδα πληθυσμού που πιστεύω βαθιά, πιστεύω ακράδαντα, ότι στην βάση της είναι ριζοσπαστική και αντικανονιστική.

Η τελετή του γκέι γάμου, που αντί να ξεσκεπάζει τις φοβικές αντιδράσεις μας, εμάς των .....straight (δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ πιο ΛΑΘΟΣ, πιο ΔΙΕΣΤΡΑΜΕΝΗ λέξη από αυτή), μας γλυκαίνει το χάπι, βάζοντας τον στα πλαίσια αυτού που ξέρουμε, που αγαπάμε, που μάθαμε να εμπιστευόμαστε.... Αυτού που ξέρουμε να διαχειριστούμε.

Ακούω ότι η Ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη για το «σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης». Και τρελαίνομαι.
Η ελληνική κοινωνία που βέβαια ήταν πάντα έτοιμη, για τους ρόλους των τηλεαδελφών, για τους ρόλους των τηλεγερομόδιστρων, για τους ρόλους των τηλεκομμωτών. Ήταν πάντα έτοιμη να εξευτελίσει για να μπορεί να διαχειριστεί.

Αν για κάτι δεν ήταν έτοιμη η ελληνική κοινωνία, όπως και καμία κοινωνία απανταχού στον κόσμο, δεν ήταν έτοιμη να χάσει τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται την σεξουαλική διαφορά.
Αν για κάτι δεν είναι έτοιμη η Ελληνική κοινωνία, όπως και κάθε κοινωνία απανταχού στον κόσμο, δεν είναι έτοιμη να αντέξει το διαφορετικό. ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟ.
Αυτό την φοβίζει, αυτό μας φοβίζει. Ότι είναι διαφορετικό και δεν μπορούμε να το καλουπώσουμε, να το διαχειριστούμε όπως ξέρουμε και όπως μπορούμε.

Θέλω να ελπίζω, θέλω να πιστεύω ότι αυτό το πρωτοπόρο κομμάτι, που έριξε τους φράχτες, που τόλμησε με μεγάλο προσωπικό και κοινωνικό κόστος, να μας βροντήξει στην μούρη ότι το διαφορετικό είναι όμορφο, δεν θα στηθεί στην ουρά στην Κόκκινη Πλατεία περιμένοντας την σειρά του να μπει στα ΜακΝτόναλντς

Τόση ιστορική αγωνία και στον επίλογο ένα χάμπουργκερ.....

Ανεβαίνοντας την Κηφισίας....

Αγαπάω πολύ το φθινόπωρο, αγαπάω πολύ αυτές τις μέρες που μικραίνουν, αγαπάω πολύ αυτές τις νύχτες που μεγαλώνουν, αγαπάω πολύ αυτήν την ψευδαίσθηση της καινούργιας αρχής, αγαπάω πολύ αυτό που φαίνεται να είναι καλοκαίρι κι όμως κρύβει χειμώνα.
Το φθινόπωρο μου βγάζει τόσο έντονα μυρωδιά, άρωμα γυναίκας.
Ίσως γιατί αν και .....οι μύθοι ταυτίζουν την Γυναίκα με την Άνοιξη, εγώ ......ψυχανεμίζομαι ότι κάθε κορίτσι, κάθε έφηβη, κάθε γυναίκα, γεννιέται κουβαλώντας ένα φθινόπωρο μέσα της . Καμιά φορά όταν την βαραίνει πολύ το ντύνει με πιο ανοιξιάτικα χρώματα, αλλά μην ξεγελιέστε …..φθινόπωρο είναι......
Μικρές μέρες, μεγάλες νύχτες, ψευδαίσθηση καινούργιας αρχής, υγρή μελαγχολία ακόμα κι όταν την κρύβει ο ...ήλιος.

Πρώτη φορά που την είδα, στεκότανε,

τη νύχτα εκείνη που η Ρώμη καιγότανε,

χιλιάδες χρόνια φωτιά και μηνύματα,

μα δεν ξεχνώ του κορμιού της τα κύματα.

Μια φωτογραφία της, γυμνή με τακούνια, στον καθρέφτη του σπιτιού του Ολγκριν, στο Σικάγο, ίσως μαρτυρά πολύ περισσότερα από χιλιάδες σελίδες βιβλίων, εκατοντάδες αφιερώματα, δεκάδες ενσταντανέ δημοσιευμένων στον τύπο.
Εκλιπαρεί η Σιμόν ντε Μπωβουάρ τον Νέλσον Όλγκριν να την αφήσει να πάει κοντά του κι όταν αυτός μετά από μήνες σιωπής, επιτέλους της απαντάει, του γράφει

«ας νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι, θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα, ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη. Αγάπη μου.. είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.»

Η Σιμόν που ζήτησε να ταφεί με την τσίγκινη βέρα του Πωλ Λανζμάν, του τελευταίου και πιο τρυφερού της έρωτα, περασμένη στο χέρι της,

η Σιμόν που υπέγραφε τα υπέροχα γράμματα της στον Λανζμαν «η γυναίκα σου, η δική σου γυναίκα»,

η Σιμόν που λάτρεψε τον Σάρτρ, και έγραψε την Καλεσμένη όταν του....εκχώρησε την Olga Kosakiewicz για να μην τον χάσει,

η Σιμόν που αναγνώριζε δημόσια την ανώτερη αρσενική ευφυΐα του Σάρτρ κάνοντας συστηματικά μασάζ στην υπερτροφική εγωπάθεια του,

η Σιμόν που συσπείρωσε εναντίον της, την γαλλική αστική τάξη αλλά και την γαλλική διανόηση όταν κραύγαζε «δεν γεννιέσαι γυναίκα, γυναίκα γίνεσαι»...
Αλλά ίσως και να γεννιέσαι Σιμόν...ίσως και να γεννιέσαι γυναίκα.

Την είδα πάλι στις όχθες του Βόλγα,

που ένας στρατιώτης τη φώναξε Όλγα,

κάτι ψιθύρισε μέσα στο κρύο,

τότε μου 'χε φανεί τόσο αστείο.

«Ξαπλωμένη στα στραπατσαρισμένα σεντόνια, γυμνή και ακίνητη· στο χέρι, παγωμένο από την ακαμψία του θανάτου, κρατούσε ακόμη το ακουστικό του τηλεφώνου και δίπλα της στο κομοδίνο δύο άδεια φιαλίδια ηρεμιστικών».
Μια γυναίκα που είχε τα πάντα και δεν είχε τίποτα.

Μια γυναίκα που λάτρεψε επωνύμως και λατρεύτηκε ανωνύμως, μια γυναίκα που ο σύζυγος Arthur Miller αντί επικήδειου έγραψε για αυτήν το εξευτελιστικό «After the fall», μια γυναίκα που λίγο πριν πεθάνει, .....όπως κι αν πέθανε, έσπασε το τζάμι του παραθύρου της εκσφενδονίζοντας την τεράστια γούνα τίγρη που της έστειλε ο Μπόμπυ για να την εξαγοράσει.

Βρέθηκε κάποια στιγμή στη Γαλλία,

πρώτη του Μάη σε μια άδεια πλατεία,

σε λίγο οι φοιτητές θα ξεσπούσαν,

και μια αλλιώτικη ζωή θα ζητούσαν.

Την είπαν «σκοτεινή κυρία του DNA», αλλά για μένα που πολύ την .....ονειρεύτηκα...... ήταν η Σταχτοπούτα του DNA, η μεγάλη ηρωίδα μου, η Rozalind Franklin.
Η υπέροχη Ρόζαλιν που πέθανε στα 37 της χρόνια, από καρκίνο στις ωοθήκες. Έναν καρκίνο που οφειλόταν στην υπερέκθεση της στις ακτίνες Χ.
Η Ρόζαλιν που με το τέλος του πολέμου πηγαίνει στο Παρίσι στον Jacques Mering, και στο εργαστήριο του μαθαίνει την πρωτοποριακή για την εποχή τεχνική, της περίθλασης με ακτίνες Χ. Επιστρέφει 4 χρόνια μετά στην Αγγλία, στο King's College.

Η Ρόζαλιν που τον Μάιο του 1952, κατορθώνει να τραβήξει την περίφημη «φωτογραφία 51» την πιο σημαντική φωτογραφία του 20ου αιώνα, αυτή που προσδιορίζει την διπλή έλικα του DNA.
Η Ρόζαλιν που εμπιστεύεται στον μεγάλο έρωτα της ζωής της την φωτογραφία, και λίγο καιρό μετά ....ο Crick και ο Watson στέλνουν στο Nature το περίφημο paper των 900 λέξεων που έμελλε να αλλάξει ...τον κόσμο.
Στο άρθρο αυτό παραθέτουν τα δεδομένα και οι υποθέσεις που τους οδήγησαν στη διατύπωση του μοντέλου της δίκλωνης έλικας και σημειώνουν ότι «ωθηθήκαμε επίσης από μια γενική γνώση των αδημοσίευτων πειραματικών αποτελεσμάτων και ιδεών της Dr. Franklin και των συνεργατών της στο King’s College»
Το 1962 οι F. Crick. J. Watson και Μ. Wilkins παίρνουν ΤΟ βραβείο Νόμπελ......

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Scientific American, ο Watson λέει «θα ήταν μια καλή ιδέα να είχε δοθεί στον Wilkins και την Franklin το βραβείο Νόμπελ στη Χημεία και σε μένα και τον Crick το βραβείο στην Φυσιολογία ή την Ιατρική, έτσι ώστε να είχαμε τιμηθεί και οι τέσσερις».

Υπέροχη, προδομένη Ρόζαλιν που πολύ αγάπησες.....

Στο Πάλος νύχτα τ' όνομά της αφήνει,

γραμμένο κάπου στου Κολόμβου την πρύμνη,

τότε που οι Ισπανοί ξεκινούσαν,

και για μια άγνωστη μοίρα μεθούσαν.

Η εικόνα της ατσαλένιας κυρίας με ένα χαμόγελο που αναδεικνύει τα όμορφα ζυγωματικά, αλλά που δεν φτάνει στα μάτια, στα μάτια, που κρυμμένα πίσω από τα γυαλιά καθρεφτίζουν, αντανακλούν ...τρομακτικές βεβαιότητες για όλα. Μια ατσαλένια κυρία που ντοπαρισμένη χαιρετάει τα πλήθη.
Μια αρένα που στην πρώτη σειρά κάθεται ένα 17χρονο κορίτσι με απλανές βλέμμα και εμφανή εγκυμοσύνη. Μια μικρή γυναίκα, ένα μεγάλο παιδί, βορά ....στην ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ της μαμάς της

Και εγώ πάντα αφελής να πίστευω ότι η γοητεία της Γυναίκας και η γοητεία της Αριστεράς.....μπλέκονται μαζί κουβάρι, μιας που κι οι δύο εκφράζουν αυτήν την διαρκή ευαισθησία που γράφεται, λέγεται, ψιθυρίζεται, βγαίνει από ένα .... «μπορεί», από ένα .... «ίσως», από ένα ... «δεν ξέρω».....
Εικόνα τρομακτική, εικόνα ανατριχιαστική, εικόνα εφιαλτική.Εικόνα .....ΒΕΒΑΙΗe

Σήμερα έχει στα χέρια ένα αγόρι,

πάλι ξεκίνησαν οι Σταυροφόροι,

μα ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρεται,

για ένα κόσμο που βράζει και φλέγεται

Η Edah Mwanyongo 20 ετών εξαναγκάστηκε να παντρευτεί τον Ridein Simfukwe 66 ετών επειδή ο πατέρας της πούλησε δύο αγελάδες που ανήκαν στον Simfukwe.

Ο Πλιάτσικας τραγουδάει το τελευταίο ρεφρέν. Έφτασα σπίτι .... Ανοίγω την γκαραζόπορτα, παρκάρω. Το τραγουδι δεν έχει τελειωσει ακόμα. Κλείνω το CD. Καληνύχτα.

Δικιά σου είμαι....

Ήταν μέρες περίεργες αυτές οι μέρες του Σεπτέμβρη όταν ήμουν παιδί.
Είχαν μια γλυκόπικρη γεύση. Όχι, δεν ήταν μέρες μνημόσυνου. Δεν ταιριάζει η λέξη μνημόσυνο στις δυο γυναίκες της ζωής μου. Αυτές δεν έκαναν ποτέ μνημόσυνα, αυτές κοίταζαν πάντα μπροστά. Το …πίσω, ακόμα και το όποιο θλιβερό πίσω, το αντιμετώπιζαν περήφανα, καμαρωτά, «τα καταφέραμε» λέγανε.

Ποτέ δεν τις άκουσα να μεμψιμοιρούν για το τι χάσανε, ότι κι αν χάσανε, και τουλάχιστον η μία έχασε πολλά….
Πάντα τις άκουγα να περιμένουν αυτό το …..καλό που ……θα έρθει….
Κι ότι καλό πια για αυτές, θα ερχόταν .....από μένα.

Τις θυμάμαι ηλικιωμένες. Αλλά πάντα όμορφες. "Θεωρητικές" όπως τους άρεσε να αυτοαποκαλούνται.
Μεγάλωσα μαζί τους. Μεγάλωσα στα χέρια τους. Και τις λάτρεψα.

Σμυρνιές.............

Ναι, ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό της Σμυρνιάς, που δεν διασώζεται πια, παρά μόνο σε κάποιες παλιές ασπρόμαυρες ταινίες του ελληνικού σινεμά.

Η γιαγιά μου και η Σόνια.

Η Σόνια που ξέμεινε σπίτι μας από κάποιες πιο .....ανθηρές εποχές.


Τις πρώτες μου γνώσεις στα ….μαθηματικά τις απέκτησα από …….ανάγκη. Πριν από τα τρία μου χρόνια, κατάλαβα ότι έπρεπε να μάθω να μετράω. Όχι πολύ, μέχρι το 12 χρειαζόμουνα. Να μετράω τους χτύπους του ρολογιού που έφταναν αχνά στο δωμάτιο μου, κάτω, από το σαλόνι.

Από τις 8 που η μαμά μου με φιλούσε μάλλον τυπικά στο μέτωπο γκρινιάζοντας είτε γιατί δεν έπλυνα τα δόντια μου, είτε γιατί έχυσα το γάλα μου στον νεροχύτη, είτε γιατί …πάντα κάτι υπήρχε, από τις 8 που έκλεινε το φως στο δωμάτιο μου, κάρφωνα τα μάτια μου στο αχανές ταβάνι και μετρούσα. Μετρούσα τους πολλούς και το ένα χτύπο κάθε μισή ώρα.

Συχνά ανυπόμονη, όταν παρά τις διαβεβαιώσεις της μαμάς μου, ότι οι δράκοι και οι γίγαντες δεν ήταν κρυμμένοι στις κουρτίνες του παραθύρου και στις σκοτίες του ταβανιού, εγώ ……Tους έβλεπα να παραφυλάνε πότε θα κοιμηθώ, και με την ελπίδα ότι έχω κάνει λάθος στο μέτρημα των χτύπων του ρολογιού, έκανα το μεγάλο βήμα νωρίτερα.

Διέσχιζα ξυπόλυτη τον παγωμένο διάδρομο, έσπρωχνα την επιμελώς μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου της γιαγιάς μου, και χωνόμουνα στον ζεστό παράδεισο του κρεβατιού και της αγκαλιάς της.

Ένα κρεβάτι ζεστό από το κορμί της και την θερμοφόρα στα πόδια, ένα μαξιλάρι μυρωδάτο από το ροδόνερο που έλουζε τα μαλλιά της, μια αναπνοή μυρωμένη από μέντα, η φωνή που με καλωσόριζε με εκείνο το ψιθυριστό hos geldin και μια αγκαλιά να χωθώ.
Οι δράκοι μπορούσαν να αναπαυθούν μόνοι τους πια στο δωμάτιο μου.

Εγώ…. είχα αλλού να πάω

Η γιαγιά μου με έπαιρνε από το χέρι και χανόμαστε στους λαμπερούς δρόμους της Σμύρνης…. Φεύγαμε από τον Μπουρνόβα να πάμε στην Αγία Φωτεινή, να ανάψουμε ένα κεράκι και όχι όχι δεν ζητάμε τίποτα από την χάρη της, ένα ευχαριστώ να πούμε για όλα όσα έχουμε, για όλα όσα θα έρθουν. Και τα καλά και τα κακά.

Το πρωί με έβρισκε χορτασμένη από τα γλυκά, τις πουτίγκες, και τα φοινίκια, κουρασμένη από την ατέλειωτη βόλτα στην Promenade.

Στα παραμύθια με τις Χιονάτες, τις Σταχτοπούτες, τις ωραίες Κοιμωμένες της μαμάς μου, η γιαγιά μου και η Σόνια είχαν να αντιπαραβάλλουν σκηνές, ιστορίες, μύθους από μια Σμύρνη λαμπερή, μαγική, ένα χωνευτήρι πολιτισμών, μια πόλη που άκμαζε, που αγκάλιαζε τους πάντες, που συχωρούσε τους πάντες, και που ίσως ποτέ δεν υπήρξε παρά μόνο στην νοσταλγία όλων όσων την στερήθηκαν.

Έκοβε η μία, έραβε η άλλη, έχτιζε παραμύθια η μία, κένταγε τις λεπτομέρειες η άλλη.

Πόσο χαζή μου φαινόταν η Σταχτοπούτα, πόσο ξενέρωτη η Χιονάτη, όταν εγώ ζούσα τις περιπέτειες της Ελένης που φτωχή, κόρη της ...δούλας της Μαργής, ανακάτευε βοτάνια και είχε στα πόδια της τον Αλέκο, τον Τζώρτζη και τον Μανώλη μαζί. Παλικάρια δυο μέτρα, με βιός, με γνωριμίες, με χέρια που κάρβουνο πιάνανε και χρυσάφι γινόταν, με βλέμμα που σε κοιτούσε κι έλιωνες, και με φιλί που υποσχόταν τον Παράδεισο…

Πόσο να με αγγίξει ο Αντερσεν, όταν εγώ ....ήξερα ότι αρκεί μια Πανσέληνος και λίγες σταγόνες από ciceks για να έχεις ότι λαχταράς…..

Πόσο να με εντυπωσιάσει ο Κοντορεβιθούλης και τα ψίχουλα του, όταν εγώ ήξερα το μυστικό της θείας Μαρίας που ...κάποτε λεγόταν Γκιουλσά.
Που μέσα στο μακελειό της καταστροφής, την έκλεψε ο αδελφός της γιαγιάς μου, την έφερε μαζί του χωρίς ποτέ να ομολογήσει κανείς ότι είναι Τούρκα.
Δεν ήξερε η έρημη η Γκιουλσά λέξη Ελληνικά, δεν είχε κάνει ποτέ τον σταυρό της.
Είπαν ότι είναι μουγκή, χρόνια ολόκληρα δεν μίλησε, κουβέντα δεν βγήκε από το στόμα της, τα παιδιά της τα γέννησε χωρίς έναν αναστεναγμό, χωρίς ένα αχ…... Μην προδοθεί.
Μόνο τα βράδια έκλαιγε στο κρεβάτι της, στην αγκαλιά του άνδρα της.

Όταν κάποτε ένοιωσε ότι έμαθε την γλώσσα, την πήγαν στην Παναγιά της Τήνου, κι εκείνη ....μεγαλόψυχη με όλες τις γυναίκες που πολύ πονέσανε, με όλες τις γυναίκες που …..η στιγμή άλλαξε την ζωή τους, με όλες τις γυναίκες που ο έρωτας άλλαξε το ριζικό τους....έκανε το θαύμα της και …..μίλησε η ...Μαρία.

Στην πράξη, και οι δύο λατρεμένες μου, δεν είχαν προσωπικές μνήμες από την μαγική Σμύρνη που μου εξιστορούσαν, μιας που κι αυτές ακουστά τις είχαν, από μάνες, μεγαλύτερα αδέλφια, θείες, συγγενείς. Η μία είχε έρθει 5 χρονών και η άλλη μόλις δύο.
Αλλά η Ανατολή ήταν μέσα τους. Έμαθαν να την κουβαλάνε, έμαθαν να την αναγνωρίζουν, έμαθαν να την μοιράζονται, έμαθαν να την νοσταλγούν. Και πάνω από όλα έμαθαν να την μεταφέρουν, για όποιον ήθελε να γοητευτεί από αυτήν.....
Και εγώ ήθελα τόσο πολύ......

Η πρώτη «κακιά» κουβέντα, η πρώτη απαξιωτική λέξη που έμαθα να προφέρω ήταν η λέξη "παλιολλαδίτης". Ναι έτσι όπως το γράψω, όχι ΠαλαιοΕλλαδίτης, αλλά παλιολλαδίτης και συνήθως συντασσόμενο με ένα πφφφφφφφφφφφ, με ένα "τι να λέμε τώρα παλιολλαδίτης.....", "τι περιμένεις τώρα, παλιολλαδίτισσα...."

Όταν κάποιος ήταν αγενής, όταν κάποιος ήταν τσιγκούνης, όταν κάποιος ήταν πικρόχολος, όταν κάποιος ήταν εριστικός.....η αιτιολογία ήταν πάντα «πφφφφφφ παλιολαδίτης.....»
Όταν κάποια ήταν στρυφνή, όταν κάποια ήταν αγέλαστη, όταν κάποια ήταν κακοντυμένη, όταν κάποια ήταν άσκημη.....ήξερα.... «πφφφφφφφφφφ παλιολαδίτισσα»


Τέτοιες μέρες του Σεπτέμβρη, οι δυο γυναίκες της ζωής μου, κάνανε τον σταυρό τους για όσα δεν έμελλε να ζήσουν και για όσα περίμεναν να έρθουν.

Τέτοιες μέρες του Σεπτέμβρη η μια ψιλόκοβε το μελισσόχορτο, το δεντρολίβανο, το κυπαρίσσι, και η άλλη τα κοπανούσε στο μικρό ασημένιο γουδί, μαζί με αμυγδαλέλαιο για να κάνουν το «νυχτικό». Την μαγική κρέμα νύχτας που πρέπει να φοράνε οι γυναίκες το βράδυ όταν κοιμούνται δίχως .....άντρα, δίχως αγκαλιά.
Πίστευαν φανατικά ότι το άσπρο δέρμα μιας γυναίκας το συντηρεί η ηρεμία που προσφέρει η ανάσα του άντρα στο προσκέφαλο της.
Χήρα η μια, γεροντοκόρη η άλλη, άντρα δεν είχαν το βράδυ, αλλά είχαν ...το «νυχτικό».

Τέτοιες μέρες του Σεπτέμβρη η γιαγιά μου έκανε ένα μεγάλο ταψί κανταΐφι για να γλυκάνει τις ......ψυχές όλων όσων δεν γνώρισε. Αλλά ήταν ....οι δικοί της.

Τέτοιες μέρες του Σεπτέμβρη η Σόνια με πήγαινε να ανάψουμε ένα καντήλι σε έναν τυχαίο τάφο στο νεκροταφείο για την μάννα και τον πατέρα που έχασε, και που τάφο δεν είχαν ....πουθενά.

Με έμαθε η Σόνια πως, ότι αγαπάμε …..δικό μας είναι.
«Δικιά μου δεν είσαι εσύ yesilgoza;;;» με ρωτούσε….
Και απαντούσε μόνη της… «δικιά μου είσαι»

Βολευτείτε και ...έρχομαι....

Όχι μωρέ δεν πάω διακοπές....
Μπα .... επαγγελματικό ταξίδι είναι.

Λοιπόν, το κλειδί θα το αφήσω στην γλάστρα, ξέρετε εσείς, το ψυγείο είναι γεμάτο μπύρες, ουισκάκια, κρασί, ούζα, ρακές και τα τοιαύτα έχει στο μπαρ, και κάτι λικεράκια επίσης, αλλά τα έχουμε πολύ καιρό, μάλλον σιρόπια θα είναι πια, α, ένα σπιτικό τσέρυ, μου το δώσανε το καλοκαίρι, να το πιείτε άφοβα.
Κάτι άλλα ....περίεργα, δώρα τα φέρανε...ανάθεμα και ξέρω τι είναι...αν εσείς τα ξέρετε ...πιείτε τα.
Το αμοργιανό ρακόμελο, ναι μωρέ ψημένη, είναι σε μια νταμιτζάνα στον πάγκο της κουζίνας.

Έχω πάρει και εκλεράκια, σου και κάτι κώκ, φρεσκότατα. Μην τα αφήσετε να μπαγιατέψουν.

Cindy, ξέρεις τώρα εσύ, τα προκατεψυγμένα, βάλτα 5 λεπτά στα μικροκύματα, α, και τα προσπέκτους απο πιτσαρίες, στο γραφείο μου.

Καθίστε, αράξτε, ....δεν θέλω ανόητες ερωτήσεις, βεβαίως και καπνίζουμε, τόσα τασάκια .....δεν τα βλέπετε;;; Καλά όχι σε εκείνο το ασημένιο, μου το είχε φέρει δώρο μια θεία, ξέρετε από αυτές που βλέπεις σε γάμους, βαφτίσια, και συνηθέστερα σε κηδείες, και μνημόσυνα και σου λένε «αχ Κατερίνα μου, μεγάλωσες, ψήλωσες....»
Λοιπόν, φεύγω....
Τα λέμε σε λίγες μέρες.... Ε, ναι, αρκετούτσικες....

Α, ο σκύλος δεν δαγκώνει. Και όχι δεν θα ανεμίζετε χαλαρά την μπουκιά μεταξύ πιάτου και στόματος. Δεν θα φτάσει ποτέ στο στάμα σας...... Όχι, .... μπύρα δεν πίνει, τουλάχιστον μπροστά μου....

το Όμικρον

Σας έχω ξαναπεί ότι ο γιατρός μου έχει απαγορευσει ρητώς την ενασχόληση με την πολιτική.

Με έβαλε με το ζόρι στους Ανωνυμους Αλκοολικους (στο division για την Πολιτική) και δις εβδομαδιαίως μαζευόμαστε και ξεκινάμε την θεραπεία με το "με λένε Κατερίνα και είμαι καλα....΄"

Καλά δεν λένε όλοι ...Κατερίνα, αυτό το λέω εγώ.

Χθες, κάτι που ήμουνα λίγο κουρασμένη απο το ταξίδι στην Μελίκη, κάτι που ο Ιταλός είχε τα νευρα του, κάτι που βαρέθηκα τον Μπαρμπα Στάθη (πόσες μπάμιες να φάω πια;;;) και πήραμε πίτσες, ε, είπα να δω τηλεόραση.

Και τι τηλεόραση;;;; βαριά τσόντα. Ειδήσεις.

Και τι πετυχάινω;;; Τον βουλευτή Αγοραστό.

Να πω του στραβου το δίκιο, ακόμα και τις μέρες της μεγάλης αρρωστιας μου, τον κύριο δεν τον γνώριζα.

Και μα τω Θεώ λυπήθηκα για αυτήν την απώλεια. Πόσους ανθρώπους θα είχα συχωρήσει, με πόσους δεν θα είχα συγχιστεί, με πόσους δεν θα είχα σκυλοβριστεί, αν είχα την τύχη να έχει έρθει νωρίτερα ο κ. Αγοραστός στην ζωή μου.

Και καλά αυτός ο έρημος, έβαλε το κουστουμάκι του, ναι αυτό απο το GLOU, ξέσφιξε την γραβατούλα του, πνιγόταν ο Χριστιανός... Λέω στον Ιταλο, φέρε βρε ένα ποτήρι νερό στον άνθρωπο.... Για την Δημοκρατία ρε γαμώτο....

Χέστηκε ο Ιταλός για τον Αγοραστό, του ρίχνει μια ματιά....σιγά καλέ αυτοί έχουνε εκπαιδευτεί με Μπερλουσκόνι ο Αγοραστός θα τον σόκαρε, και μου λεει φάε και εσύ εένα κομμάτι...κρύωσε η πίτσα.

Που να καταπιώ μπουκιά εγώ;;;Δεν μπορώ συχωριανοί, ούτε το σάλιο δεν πάει κάτω όταν βλέπω θρίλερ....

Απο πάνω του η Τρέμη με Escada, δίπλα του ο Πρετεντέρης με Zegna, ο Τσίμας με λουκ αναρώτησης ...να φύγω τώρα από τον Λαμπράκη να πάω με αφεντικό τον Τσίπρα;;; Καλά ας αφήσω τώρα λίγο μούσι, κι αν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ κάτω από 15%, κάθομαι εδώ και περνάω ένα ρεπεραζ τις ανταυγειες της Όλγας.

Ο Αγοραστός να ψελλίζει, καλέ μια αποδειξη απο το καθαριστήριο έβαζα στην τσέπη μου, ο Πρετεντέρης να του λεει....σιγά που το πας και στο καθαριστήριο το κουστουμάκι αυτό. Φορά και πέταμα είναι....

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή τελειωσε όλο αυτό μαρτύριο του χριστιανού, ήρθε πάλι ο ....Κανένας, καλά εδω ήρθαμε, αυτά τα ξέρουμε, μην ξύνουμε πληγές πάλι. Το απαγορευουν και οι Ανωνυμοι....

Σου λέει παιδί μου, μία φωτογραφία να δεις του ΓΑΠ είναι σαν να πίνεις 3 Famous Grouse, κι αν τον δεις σε video 11 ρακές.

Καλά σε συνέντευξη ...πέφτεις σε ακλοολικό κώμα.

Τον Καραμανλή πάλι, με αφήνουνε. Σε ηρεμει λέει. Σκέφτεσαι τις χαρές της ζωής και...χαλαρώνεις.

Το πρώτο που έκανα μόλις σηκώθηκα απο τον ρημαδοκαναπέ, ήταν να δώ το βιογραφικό του Αγοραστού.

Όχι καλέ σπουδές, καλά για επάγγελμα....ε, και τα αστεία έχουν τα όρια τους. Να δώ αν έχει παιδιά ήθελα. Σκέψου να βλέπεις τον μπαμπά σου, μαζί με άλλα 5.000.000 ανθρώπους σε αυτό το χάλι.....

Και μετά με πηρε το παράπονο συχωριανοί.

Αυτόν τον έρημο, θα τον βγάζαν οι μιντιάδες να τον ξεσκίσουν. Και καλά θα του κάνανε. Αυτή είναι η δουλειά τους.

Ενας από το Μαξίμου, απο την Ρηγίλλης, από του Ρουσόπουλου, δεν τον μάζεψε να τον ντύσει, να τον στολίσει, να τον νοικοκυρέψει, να του πει πως θα κάτσει, που θα κοιτάει, τι θα πει, τι δεν θα πει.

Ενας απο όλες αυτές τις στρατιές συμβούλων, παρατρεχάμενων, image makers, δεν σκέφτηκε ότι το προιόν "Αγοραστός", το προιόν "Βουλευτής", θα παιξει σε όλα τα κανάλια, 5.000.000 πελάτες ψηφοφόροι θα το δούνε.

Και ποιος χέστηκε για τον Αγοραστό....

Αλλά ο κάθε Αγοραστός είναι ότι είναι η "αγελαδίτσα" για την ΦΑΓΕ, ότι είναι το Herbal για την Johnson, ότι είναι το η "Amita πορτοκάλι" για την 3E.

Ο κάθε Αγοραστός είναι ένα προιόν που παλευουν να μας πουλήσουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Εκπροσωπεί την εικόνα τους. Την εταιρική εικόνα τους.

Ένα ρημαδοσαμπουάν θέλουν να σου πουλήσουνε και έχουνε την θεογκόμενα που μέχρι να φτάσει στο τρίτο χέρι λουσίματος ....έχει φτάσει σε είκοσι οργασμούς.

Και εμείς ....10.000.00 πελάτες των πολιτικών κομμάτων, ένας δεν βρέθηκε να μας σεβαστεί;;;

Ακόμα και σε bar του Σιδηρόκαστρου, έχω πετύχει τον ....manager του μαγαζιού να σφαλιαρίζει τον παραγιό που είχε γράψει ανορθογραφα το "ΠΡΟΣΕΧΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΕΣ". Και δεν πιστευω να ...θιγόταν κανενός το κέφι απο το Ω που έγινε Ο.

Αλλά ήταν επαγγελματίας ο άνθρωπος. Σου λέει κι αν πέσω στον σχολαστικο;;;

Αυτοί;;; έτσι ξαμολάνε το Όμικρον, κι όποιον πάρει ο Χάρος.

Σου λέει, μονοπώλιο το έχουμε, θα γκρινιάξουν, θα φωνάξουν, θα μας φτύσουν, που στο διάολο θα πάνε να ψηφίσουν;;; Στην Αλβανία;;;Δικοί μας είναι...Πελάτες μας....

Υ.Γ. Ελπίζω αν ποτέ αποφασίσουν να δούνε καμιά διαφήμιση προιόντος και συνετιστουν....να διαλέξουν κάτι σε πιο classic για promotion πολιτικού προίοντος. Όχι κανένα σαμπουάν.

Γιατί αν την επόμενη φορά που θα εξομολογείται ο κ. Αγοραστός στον Πρετεντέρη, ότι βγάζει ένα χαρτομάντηλο απο την τσέπη γιατί τον χτύπησε το aircondition, τον δω να σπαρταράει με ηδονικές κραυγές......μου το δήλωσε και ο Ιταλός......ε, θα μεταφέρει εδώ τα εκλογικά του διακαιώματα.