Η επινόηση της πραγματικότητας

Αυτή η Άνοιξη παλεύει να ισορροπήσει, ανάμεσα στο χρυσοκίτρινο της γύρης των πεύκων και των λουλουδιών, και στο κόκκινο του αίματος. Του αίματος μιας εφηβείας που δεν της έμελλε να γνωρίσει ενηλικίωση. Άφκιαχτο κι αστόλιστο…

Οι άτυποι κοινωνικοί κανόνες του ιστογραφείν ίσως να απαιτούν ανάρτηση με ευχές, και ακόμα ακόμα να χτυπήσεις τις πόρτες των συχωριανών για να αφήσεις τις ευχές στο κατώφλι τους. Κι ίσως να συνέχιζα και φέτος να ακολουθώ το blogoέθιμο, πριν φύγω από την Αθήνα μου, για τις πασχαλινές διακοπές. Τα ρουχα βγαλμένα απο τις ντουλάπες, τα πραγματα περίπου έτοιμα, οι βαλίτσες να χάσκουν χαμογελώντας, και οι ευχές ετοιμες να βρουν τα μονοπάτια για τις φυλές των φίλων. Και ...διάβασα την συνέντευξη του Μοχάμεντ Νατζάφι.

Κι η πραγματικότητα, το κόκκινο του αίματος, εξερράγη εκκωφαντικά πάνω στο χρυσοκίτρινο των λουλουδιών. Η αυθάδεια της άνοιξης κρυφτηκε, η όμορφη επινοηση της πραγματικότητας λυγισε το λαμπερό κεφάλι της, μπροστά στο απυθμενο θρασος της αυθεντικής πραγματικότητας.

Αν ο Πόνος, η Σταύρωση, ο Γολγοθάς, ο Ιησούς αλλά και η Δύναμη, το Σθένος, το Κουράγιο, η Αξιοπρέπεια, η Ανδρειωσυνη έχουν ένα όνομα, αυτό είναι Μοχάμεντ Νατζάφι.

Οι Μοχάμεντ αυτού του κόσμου, ανεβαίνοντας φορτωμένοι με τον σταυρό τους, βράχο βράχο, πέτρα πέτρα, θάλασσα θάλασσα, τον άδικο, τον σπαρακτικό Γολγοθά τους, τοποθετούν με την δύναμη και την γενναιότητα τους, τα σημάδια του δρόμου και της δικής μας Ανάστασης.

Καλό κουράγιο.

Υ.Γ. Σαν σήμερα ο Ιούδας, χολωμένος γιατί τα ακριβά μύρα της «αμαρτωλής» ξοδευονταν για να πλύνουν τα πόδια του Ιησού, έκανε την συμφωνία του, με τους …αρχιερείς, που τον υποδέχτηκαν καθισμένοι στην αυλή του Καϊάφα.…
Άδικα πήγαν τα αργύρια. Δεν τα πήραν πίσω, ούτε οι αρχιερείς όταν τα πέταξε στα πόδια τους ο Ιούδας. Αυτά τα βαμμένα με αίμα αργύρια... Κι ο αγρός του Κεραμέως, που τα αργυρια τον ...αγορασαν, άγονος και φρικιαστικός. Δεν βλάστησαν πάνω του, παρά μόνο πέτρες…

Τα βρήκαμε τα ρημάδια επιτέλους...

Σύμφωνα με τις πολύ καλά ενημερωμένες και πάντα αξιόπιστες πηγές μου, εορταστικές εκδηλώσεις θα λάβουν χώρα καθόλη την διάρκεια της Μεγάλης Βδομάδας. Συσωμη η Κυβερνηση θα παραστεί στην δοξολογία, προς τιμήν του Αγίου Φανουρίου, γνωστού Αγίου με ιδιαίτερη έφεση στην εύρεση των ...χαμένων.

Τα λεφτά, ναι εκείνα παιδί μου, τα λεφτά που ψάχναμε τόσους μήνες; Ε, χαράς ευαγγέλια, βρέθηκαν.
Ιδού συχωριανοί που τα είχαμε παραχώσει και ... παράπεσαν τα ατιμούτσικα!!!

Τα ...αντράκια που πληρώνουμε

Αν στην επίσημη παρέλαση τους, οι κουραδομαγκες του γλυκού νερού, οι σφίχτες του κώλου, τα αντράκια της συμφοράς, τολμάνε να προκαλούν έτσι....

Αν η ...Πατρίδα και Υπουργοί με ονόματα Υπουργείων που κινούνται από το απόλυτα γελοίο «Εθνικής άμυνας» μέχρι το πιο ανατριχιαστικό γκραν γκινιόλ «Προστασίας του Πολίτη», αρκούνται στο να θέτουν σε διαθεσιμότητα τον επικεφαλής του «αγήματος» των καθικιών που χρυσοπληρωνουμε, και που παρελαύνουν με ...σημαίες...

Αν ...άλλοι, τα βρήκαν με τον Καρατζαφέρη και την αηδιαστική, εμετική λογική του, που λιγδιάζει, βρωμίζει, μολύνει τα πάντα, μια λογική πιο επικίνδυνη και από το πιο λοιμώδες νόσημα...


Λυπάμαι μάγκες και κουραδόμαγκες, αλλά ο δικός μου πατριωτισμός δεν θα περιγράφεται με το «σκάσε και κολύμπα γιατί η ....Πατρίδα κινδυνεύει». Γιατί αυτήν την ...Πατρίδα, δεν την θέλω ρε αδελφέ, δεν την γουστάρω, και πάνω από όλα δεν θέλω να την πληρώνω.

Γιατί;

Στα χειρότερα, στα φρικιαστικότερα εγκλήματα της ανθρωπότητας, το …ντεκόρ ήταν πάντα μια σημαία. Θρησκευτική, ιδεολογική, εθνική…

Στα άθλια σχολικά εγχειρίδια του ιστορικού ψεύδους και της νεοελληνικής μυθολογίας, σε αυτά που κραυγάζουν σήμερα οι πολιτικοί, οι δήμαρχοι και οι παπάδες στις πλατείες, είναι πολύ καλά κρυμμένο το πλιάτσικο στα «δάνεια της Ανεξαρτησίας». Είναι καλά κρυμμένες μέσα στις ανδραγαθίες, η ραδιουργία, η δολοπλοκία, η φιλαυτία και η αρχομανία....

Φοβάμαι τους πατριωτισμούς, τρέμω στις καθαρότητες, με τρομοκρατούν τα …pedigree των ανθρώπων. Και πάνω από όλα με τρομοκρατούσαν ΠΑΝΤΑ οι «παρελάσεις» όλων αυτών που κρατούν ....σημαίες.

Σήμερα κάποιοι ....«παρελαύνουν», κάνοντας παντιέρα την αδικία και την ανηθικότητα της... «αναγκαιότητας», του νέου πατριωτισμού και του θατσερικου δόγματος «δεν υπάρχει εναλλακτική». Ο μόνος πατριωτισμός που μας αξίζει, είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι κρύβεται πίσω από αυτήν την ...σημαία. Γιατί;

Γιατί.... όποιος τοποθέτησε «το όπλο στο τραπέζι», απειλώντας ότι θα τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, όποιος αποφάσισε να χορέψει τον χορό του Ζαλόγγου πέφτοντας στον γκρεμό του ΔΝΤ (Διεθνούς Νομισματικής Τρομοκρατίας), στην πράξη επιβεβαίωνε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τους «φόβους» των πιστωτών του, ότι αδυνατεί να επιστρέψει τα δανεικά.

Στην πράξη επιβεβαίωνε ότι , δεν μπορεί να δανειστεί με ετήσιο κόστος 10-20 εκατομμύρια ευρώ παραπάνω π.χ. από την Ισπανία ανά δισεκατομμύριο ευρώ νέου δανεισμού.

Σήμερα πάλι, άλλαξε γνώμη...αποφάσισε ότι μπορεί.... Και τα spreads ...απογειώνονται. Και τα ασφάλιστρα κίνδυνου πετάνε πιο ψηλά και από τα Εurofighters ή τα Rafael. Όποιος πίστεψε ότι η θηλιά θα ξελασκάρει με ηθικολογίες περί κερδοσκόπων, «σταυροφορίες» και λαϊκισμούς, είναι επιεικώς αφελής. Όποιος ρίχνει γάτες στην πλατεία με τα περιστέρια, φανταζομαι ότι θα περιμένει αυτά να ...πετάξουν. Ή ...όχι;

Η σημερινή λοιπόν σημαία μας, ας είναι το «Γιατί;»
Όχι γιατί πέταξαν τα ....περιστέρια, αλλά γιατί «εμείς» πετάξαμε τις γάτες πάνω τους;
Γιατί;;;;

Υπάρχει ένας άλλος κόσμος, αλλά ...ειναι μέσα σε αυτόν

Μια περίεργη, άνοιξη.
Ένας ήλιος που θαρρείς ότι φωτίζει τις σκιές περισσότερο για να τις αναδείξει παρά για να τις διαλύσει.
Μικρές αποσπασματικές εικόνες να προσπαθούν να μεγεθυνθούν για να συλληφθεί το όλο, κι αυτό γελώντας σαρκαστικά μονίμως να μας διαφεύγει.

Η πολιτική βαθιά λαβωμένη από την μικροπολιτική και το κυβερνητικό κουτσομπολιό, έχει αποσυρθεί στην σπηλιά της, παραχωρώντας όλη την σκηνή στην επικοινωνία. Οι «σοφοί» της επικοινωνίας να έχουν πέσει με τα μούτρα στο γυαλί, στο ραδιόφωνο, στις φυλλάδες της συμφοράς, να ξεπουλάνε αποκωδικοποιώντας μαθές, το βλέμμα του Μπαρόζο, το νεύμα του Ρεν, το χαμόγελο του Σαρκοζί, την απάντηση της Μερκελ στην ...«ελληνική μπλόφα», τις παλινωδίες στις κουβέντες του Πρωθυπουργού, που ανεβοκατεβάζουν –μαθές- τα spreads.
Συμβόλαια καναλαρχών και μεγαλοεκδοτών μεγαλοεργολάβων να εκτελούνται χυδαία, χωρίς την παραμικρή αιδώ, ηθικολογίες να σφυροκοπάνε σαν μαστίγια στον αέρα, λαϊκίστικες προσεγγίσεις του συρμού να συσκοτίζουν βρωμίζοντας τα πάντα. Όπου σταθείς και όπου γυρίσεις, η κατήφεια, η μιζέρια, η οργή, η ανησυχία, ο φόβος να αφήνει το λιγδερό αποτύπωμα του. Περίεργη Άνοιξη...


Η πλατεία να αναπαύεται μέσα στο Κυριακάτικο σούρουπο, που αργεί πια να έρθει.
Μια οθόνη στημένη στο κέντρο της πλατείας και ξύλινες καρέκλες των κατοίκων που παλεύουν να ξανακάνουν τα Εξάρχεια γειτονιά. Μια γυναίκα καθισμένη στο παγκάκι, τυλιγμένη στα χέρια και το μπουφάν του συντρόφου της, έγκυος σε μια ηλικία που πριν κάποια χρόνια θα την έλεγαν γιαγιά. Μια κοπελια όρθια να παλευει να σηκωσει έναν χρηστη με χωμένο το κεφαλι μέσα στα γόνατα, λες και ξέμειναν μόνοι τους, σε μια περιοχή που οι αντιεξουσιαστές του γλυκού νερού πήραν την εξουσία στα χέρια τους, χτυπώντας τους πιο αδύναμους κρίκους, αυτού του φαύλου κύκλου της καταστροφής.

Τα μάτια του Λάμπρου Φούντα να με κοιτάζουν από τους τοίχους της πλατείας. Είναι δικός μας, λένε οι αφίσες. Κανείς δεν ξέρει ...ποιανού ή τι ήταν, ένας 35χρονος που πυροβολήθηκε από την αστυνομία πισώπλατα. Οι πληρωμένες φωνές, αναμάσησαν την άποψη του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη -πόσο πια γκραν γκινιολ ακούγεται αυτός ο τίτλος!!! Περίεργη Άνοιξη ...φαίνεται ότι πια συνηθίσαμε να πυροβολούνται πισώπλατα, «35χρονοι βιολόγοι», κάποιος να λέει ...μα ήταν τρομοκράτης, και κανείς μας, να μην μιλάει....

Ένας όμορφος Νιγηριανός, που απορείς πως τα χέρια του καταφέρνουν να χωρέσουν όλα αυτά τα CD και DVD, μπαίνει στο Φλοράλ. Δεν επιδεικνύει απλά το εμπόρευμα του, αλλά με μια εκπληκτική επιδεξιότητα, σαν χαρτοκλέφτης σε παλιό γουέστερν, αφήνει μπροστά στον κάθε θαμώνα από ένα DVD. Οι περιπέτειες της Τζούλιας στην χώρα της κλειδαρότρυπας να εναλλάσσονται με τις περιπέτειες της Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων.
Τραπέζια με παρέες άγνωστες μεταξύ τους μέχρι εκείνη την στιγμή, γυρνάνε το βλέμμα στο διπλανό τραπέζι και παρακολουθούν τις επιλογές του αυτοσχέδιου ψυχολόγου μας. Μέσα σε 10 λεπτά, όλοι μιλάνε με όλους, γελάνε, πειράζονται, ανταλλάσσουν ατάκες. Τα τραπέζια γίνονται βαρκούλες που πλησιάζουν μεταξύ τους, ανταλλάσσουν επιβάτες και ατάκες, τα βλέμματα απελευθερώνουν, οι λέξεις γίνονται μικρές άγκυρες.
Αναθαρρεύει ο Νιγηριανός, νοιώθει λιμενάρχης μέσα στο μικρό λιμάνι του Φλοράλ, ανακατεύει την «τράπουλα» και γελώντας δείχνει την Τζούλια και λέει ...η Άνοιξη.

Και εκείνη την μικρή στιγμή, σε εκείνο το χαμόγελο του γλυκού πωλητή με τα κατάλευκα αστραφτερα δόντια, κατορθώνω λες να συλλάβω την αλήθεια.
Την αλήθεια της στιγμής.

Γιατί η αλήθεια, έχει συντεταγμένες, και μια από αυτές είναι ο χρόνος, η στιγμή. Ξαφνικά η κουνελοτρυπα ανοίγεται μπροστά μου, και η Wonderland, μου γνέφει χαρωπά. Τα κομμάτια της καρδιάς, του μυαλού και του σώματος μου, ενώνονται λες και ορμάνε εκεί που τα κλισέ των καθιερωμένων αντιλήψεων ανατρέπονται. Ο πωλητής DVD, ο ξένος, που παλεύει να αποκωδικοποιήσει το παραμύθι του καθενός, λειτουργεί σαν τον μαγνήτη που μας ξυπνάει από τον λήθαργο μας. Αυτός ο ξένος, που μόνο όπλο έχει το πάθος και την ελπίδα του καλύτερου αύριο, μου δείχνει ποια είναι η Άνοιξη. Και όχι δεν είναι η Τζούλια και η ηδονή της κλειδαρότρυπας που αναπαράγει.

Άνοιξη είναι να ακουμπάς στο γέλιο των άγνωστων που ξάφνου κάτι τους κάνει γνωστούς. Άνοιξη είναι η λαμπερή αναμονή που φωτίζει τα μάτια της 50αρας εγκύου. Ανοιξη είναι οι νέες συλλογικότητες που χτιζουν οι κατοικοι των Εξαρχείων. Ανοιξη ειναι τα μάτια του δολοφονημενου Λάμπρου Φουντα που σου φωναζουν απο τον τοιχο «μίλα». Άνοιξη είναι η κοπελιά, που παλευει να σηκωσει το πρεζονι στα πόδια του. Άνοιξη είναι να μην φοβάσαι τις σκιές, αλλά να χώνεσαι στην ομίχλη τους, για να βρεις τα κομματάκια της εικόνας. Άνοιξη είναι ο Νιγηριανός «παράνομος» μικροπωλητής που έχει το κουράγιο, το θάρρος, τα κότσια να διασχιζει ωκεανούς γελώντας και κυνηγώντας το όνειρο.

Άνοιξη είναι η αγκαλιά του συντρόφου σου.... Πάρε με αγκαλιά. Είναι Άνοιξη... Και ναι, σου λέω.... ΑΛΗΘΕΙΑ, ο άλλος κόσμος, ειναι μέσα σε αυτόν.

Ο νέος πατριωτισμός: ΔΝΤ

Βγάλτε πατριώτες τα τσολιαδίστικα από τα σεντούκια, πάρτε τα σημαιάκια στα χέρια, τα τύμπανα και τις γκρακάνσες ας βαρέσουμε, και πάμε να γιορτάσουμε την νέα μεγάλη εθνική επιτυχία. Πάμε στο ΔΝΤ βρε! Να χτυπήσουν οι καμπάνες!!!!

Τα αιώνια παπαγαλάκια, οι τηλε-ευαγγελιστές, που κελαιδουσαν παρακολουθώντας με ευλάβεια την μπαγκέτα του -τότε ήρωα τους και σήμερα αποδιοπομπαίου τους- Θοδωρη Ρουσοπουλου, ενώνουν τώρα τα τιτιβισματα τους κάτω από τις μπαγκέτες των νέων μαέστρων. Ότι τραγούδι θέλει ο πελάτης.... Ο παραγγέλων και πλερώνων, που έλεγαν παλιά οι ταβερνιάρηδες.

Ο πολίτης βέβαια έχει επιλογές. Μπορεί να διαλέξει απο ποιο μαγαζί θα αγοράσει το μαστίγιο με τις εφτά ουρές για να αυτομαστιγωθεί για τις πράξεις του, που αυτές έφτασαν την «πατρίδα» ...εδώ. Ένα νέο ΑΣΕΠ, θα μετραει ποιος εχει τις μεγαλυτερες αυλακιές στην πλάτη από το αυτομαστιγωμα και θα του κάνει Δώρο τον ιστό να κρεμάσει σε αυτόν, τις ...καινούργιες σημαίες της ...«πατρίδας».

Η ιστορία θα κρίνει άραγε ποτέ, αν οι μάγοι ήταν μαθητευόμενοι ή αν απλά υπηρετούσαν μια πολύ συγκεκριμένη οδηγία. Κομματάκια του puzzle, ενώνονται σιγά σιγά και φτιάχνουν την μεγάλη εικόνα.

Intermational Monetary Fund. IMF. ΔΝΤ, στα καθ’ημας....
Η νέα ...«πατρίδα», με τα υπερατλαντικά σύνορα.
Αλήθεια τι τιμές περιμένουν την μικρή αυτή ευρωπαική χώρα, που κατα λάθος βρεθηκε σε αυτήν την ήπειρο. Θα γειτονέψουμε με το Περου και θα ζησουμε την ελληνική εκδοχή του Fujishock αγαπητή κ. Παναρίτη; Anyway, όπως θα λέγαμε και σε απταιστα ελληνικά, η ιστορία ξετυλίγει πολύ ενδιαφερουσες ...πτυχές.

Εμείς πάλι εδώ....

Ε, μπορεί και να ποτίζεται...

Προχθές «αναρωτιόμουνα». Ποτίζεται η έρημος;

Ε, τώρα να το πω. Είχα και το «φόβο» ότι μπορεί τελικά να βρισκόμασταν 5 άτομα, καταμεσής της πλατείας Συντάγματος, alien, φρικιά, γραφικοί, εκτός τόπου και χρόνου, φορώντας μπλουζάκια και κρατώντας πικέτες. Και πως να σταθείς 2 ώρες καταμεσής της πλατείας, εκτεθειμένη στα περίεργα βλέμματα, περαστικών που εξορμούν στην Ερμού, Παρασκευή απόγευμα; Κολοκύθια, θα έρθει κόσμος...

Στην Β. Σοφίας, εκεί στο ύψος του Εθνικού Κήπου... αστυνομικό stop. Τηλεφώνημα για βόμβα στην Βουλή... Κύκλος, μήπως να χαζέψω τα ανοιξιάτικα στις βιτρίνες του Κολωνακίου, στέλνοντας sms... «αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα». Προχώρα Κατερίνα. Πριν και πάνω από όλα, είσαι ένοχη. Όχι να ψωνίσεις, αλλά ούτε να κοιτάξεις. Δες σε τι χάλια έφτασες αυτήν την χώρα;

Η συνέπεια στα ραντεβού μου, δεν είναι από τα ...δυνατά μου σημεία, αλλά 5.30’ ακριβώς βρίσκομαι έξω από το Υπουργείο Οικονομικών. Ναι στις 5.30 είναι εκεί μόνο η Cynical και η Πεντανόστιμη. Ίσως λίγο σφιγμένες... Στο πάνω μέρος της πλατείας, οι φίλοι του gamato, λίγο παραπέρα το zeitgeist, και...

...Και... αρχίζει να έρχεται κόσμος. Από τις σακούλες βγαίνουν μπλουζάκια, κράτα το μπουφάν να το φορέσω, δώστε και εμένα μια πικέτα, γέλια, πειράγματα, ανθρωπους που γνωρίζεις, ανθρώπους τους γνωρίζεις από τις λέξεις τους, αλλά βλέπεις και το πρόσωπο τους, και ...κόσμος.

Στα 30-35 άτομα ...ξεθαρευει η ομάδα και περνάει απεναντι καταμεσής της πλατείας. Και έρχεται κι άλλος κόσμος.

Οι http://dosepasa.wordpress.com/ έρχονται με τις ντουντουκες, το http://www.dikaioma.gr/, με τις μικροφωνικές και τα πανώ τους, κόσμος, που πια δεν στεκεται και σε μια μεριά να μετρηθούν, αλλά πεταρίζει, ξεθαρευει, συζητάει. Η Cynical λεει γυρω στους 100, εγώ πιστευω ότι ειναι αρκετοι παραπανω, κόσμος περνάει, ανακατευεται, σφυριζει, χαιρετιεται, γελάει και χαμογελάει, γιαπωνέζοι ενθουσιάζονται και οι φωτογραφικές μηχανές βγάζουν φωτιές, τουριστες ρωτάνε. Η Πεντανόστιμη, διαβάζει το ιδρυτικό κείμενο της πρωτοβουλίας του και πετυχαίνω την Cynical να δίνει συνέντευξη.

Επιβεβαιώνω για άλλη μια φορά ότι αυτή η πόλη είναι τόσο όμορφη. Αυτή η πόλη πάνω από όλα έχει τους ανθρώπους της, που μάγοι την ακουμπάνε με το ραβδάκι τους, και την κάνουν τόσο φωτεινή, τόσο ζεστή, τόσο γλυκεία, τόσο πολύχρωμη.

Και ...ξεκινάμε το tour. Κατηφορίζοντας την Ερμού, οι δυο ντουντούκες, βγάζουν τον κόσμο απο τα καταστήματα, με ένα χιούμορ που σπάει κόκαλα, σφυρίχτρες, χειροκροτήματα, κουβεντούλα με τον κόσμο, ζεστασιά... Και γέλιο, πολύ γέλιο. Αυτό το λυτρωτικό γέλιο, οι ατακες, το χιουμορ των ανθρώπων που μοιραζονται βλέμματα κατανοησης, που σπάνε τα μοναχικά ενοχικά συνδρομα που παλευει να μας φορτωσει η διατεταγμένη υπηρεσία των ...επικοινωνιολόγων, και πια κανένας δεν ειναι βουβός. Οι άνθρωποι στον δρόμο...ΜΙΛΑΝΕ, και πάνω απο όλα γελάνε και μοιράζονται.

Μοναστηράκι, Ηφαιστου, Αδριανού, Θησείο. Πυροσβέστες, που περιμένουν να βαριεστημένα να περάσει η βάρδια, ξεμυτούν απο το μεγάλο κόκκινο τερατώδες αυτοκίνητο της Πυροσβεστικής και χειροκροτούν γελώντας και αυτοί.

Η ώρα σχεδόν 8.30, η «πορεία» καταλήγει στον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Θησείο. Πηγαδάκια, ενθουσιασμός, χαμογέλα, γέλια, πειράγματα, πονεμένα ποδια...αποφάσεις. Για ποιο πράγμα επείγει να παρθεί απόφαση; Μα που θα συνεχιστεί το πανηγύρι, με φαγάκι, κρασάκι και μπυριτσα.

Μια παρέα 18χρονων, φοιτητές στο ΟΠΑ, που απλά περνούσαν από την πλατεία, ανακατεύτηκαν και ακολουθησαν σε όλη την διαδρομή, ρωτάνε... μα γιατί να το διαλύσουμε από τώρα γαμώτο, είναι τόσο όμορφα, ας πάμε τουλάχιστον μέχρι την Ηρακλειδών. Ρε παιδιά, δεν είμαστε πια 18 σαν και εσάς. Θα το ξανακάνουμε όμως, έτσι; Ε, βέβαια, την άλλη Παρασκευή... Σιγουρα έτσι; ρωτάει μια κοπελιά που μόλις έγινε φοιτήτρια...

Στο Σάββα, στο Μοναστηράκι, το πανηγύρι συνεχίζεται με κρασιά, μπύρες, γιαουρτλού, πιτουλες, και σουβλάκια. Μια παρέα πια, που λιγώνεται απο τα γέλια, και ζεσταινεται απο το ...ρε εσυ, ειμαστε πολλοι!!! Ρε εσυ.. ήταν τόσο όμορφα, μα τόσο όμορφα.

Υ.Γ. Γράφω που γραφω στο πόδι, ε, αυτό ...παραγραφτηκε. Τι να κάνω που ξεπερασα το ενοχικό μου συνδρομο και βιαζομαι να πάω να καταναλώσω...

Μην ξεχνιομαστε.... http://youpayyourcrisis.blogspot.com/

Y.Γ.2. Και εδώ και εδώ...

Ποτίζεται η έρημος;

Κατα-κατα-καταρεω.... θα ερωτευτώ τον Παπαντρεο... έγραφε πριν από πολλά χρόνια ο Νικόλας ο Άσιμος. Ο Νικόλας αυτοκτόνησε. Τρελάθηκε είπαν κάποιοι. Ήταν τόσο μόνος του, είπαν κάποιοι άλλοι. Δεν άντεξε, η πρέζα γαρ, είπαν οι πιο πολλοί.

Οι μεγαλύτεροι πρεζέμποροι ωχριούν μπροστά στους τηλε-ευαγγελιστές, των παράνομων τηλεοπτικών συχνοτήτων, αυτές που κάποτε φωνάζαμε ότι είναι ...δημόσιο αγαθό. Μόνο που το δημόσιο πια ταυτίζεται με το ...δικό ΤΟΥΣ αγαθό.

Σύμφωνα λοιπόν με τα ευαγγέλια τους, πρέπει να βουλιάξεις στο μεγάλο ή μικρό καναπέ, που κατα παραβαση του νεοπατριωτικου σου καθήκοντος αγόρασες, και να μαστουρωσεις απο τις ενοχές. Να την ακουσεις απο τον νέο πατριωτισμό, να νηστεψεις και να προσευχηθείς. Η Πατρίδα κινδυνευει ρεεεεε. Η δική τους... Πατρίδα.

Αν πάλι η κατάρρευση του μυαλου, του συναισθηματος και του θυμικού σου, δεν πολυταιριαζει στην ...ιδιοσυγκρασία σου, δεν την χωράει το μυαλό σου, δνε την καταπινει το στομάχι σου,ρε αδερφέ μου, για πέρνα αυριο μια βόλτα απο το Συνταγμα. Εκει γυρω στις 5.30-6 και 6.30, μωρέ και 7 να σου πω, παίζει.

Όχι δεν θα γίνουν θαύματα αυριο το απογευμα.

Όχι, καμμια πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανατροπη δεν θα συμβει.

Απλά, άνθρωποι που ξεκινούν απο διαφορετικές αφετηρίες, με διαφορετικές οπτικές, με διαφορετικές προσεγγισεις, εκει μπροστά στο πεζοδρόμιο του Υπουργείου Οικονομικών, θα ψιθυρίσουν, θα πουν ...ε, μπορεί και να φωνάξουν, με λένε... Μαρία, Σοφία, Κατερίνα, Τασία, Γιάννη, Κωστα, Γιωργο, και ...είμαι καλά.

Έτσι απλά...

Γιατί και τα πιο συνθετα, απλά ξεκινάνε.... Γιατι οι πιο συνθετες, οι πιο δυναμικές συλλογικότητες, χτιζονται όταν τα άτομα έχουν το κουραγιο, να αφήσουν στην άκρη την πρεζα της τηλεοπτικής λογικής, αυτής που τόσο ευκολα βάφτισαν «κοινή λογική», και να ξανακοιταχτουν στα μάτια. Αληθεια, κάτω απο τις πλάκες λες να κρυβεται ακόμα η θάλασσα;


Μην ξεχαστείς, ...αυριο, Παρασκευή...

Και...όχι ΔΕΝ ...κατα-κατα-καταρέω....

Αντιθετα ...με λένε Κατερίνα, και είμαι καλά.

Περισσότερες πληροφορίες... εντός.

Οι καριόληδες ..ή η διαχείριση συμβόλων.

Ο Μιτεράν είχε πει ότι η πολιτική δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά διαχείριση συμβόλων.
Οι Κυβερνήσεις στην Ελλάδα- και όχι μόνο στην Ελλάδα- κάνουν επικοινωνιακές διαχειρίσεις κρίσεων. Ή ακόμα ορθότερα, δημιουργούν κρίσεις και μετά παλεύουν να τις διαχειριστούν με τον μόνο εύκολο, ανέξοδο, απολίτικο, αλλά σχεδόν πάντα επιτυχή, τρόπο. Επικοινωνιακά.

«Τόσους μήνες προσπαθήσαμε να είμαστε εντός ορίων ιδεολογίας (!!!) και προεκλογικών δεσμεύσεων, αλλά ήταν ...αναπόφευκτο". Τώρα έγινε αναγκαίο. Και μετά γίνεται ...πατριωτικό.

Μετά βρίσκουμε την επικοινωνιακή λύση των κοινωνικών αυτοματισμών.

Αν χτυπήσουμε περικόπτοντας τους μισθούς των εφοριακών, που ...εμείς ξέρουμε ότι όλοι τους μιζωνονται - αλλά ω, του θαύματος, δεν κατορθώσαμε να συλλάβουμε ποτέ κανέναν- θα εκτονωθείς ψυχολογικά εσύ ΜικροΜεσαίε που τους λάδωσες. Ο Μεγάλος ούτως ή άλλως, δεν θα ξεπέσει να λαδώσει τον εφοριακό, θα λαδώσει κατ’ ευθείαν τον Υπουργό.

Αν χτυπησουμε την μονιμότητα των δημοσίων υπάλληλων, που απλά έγινε γιατί το απο γεννεσεως του, το ελληνικο Κράτος, είχε ένα σάπιο πολιτικό συστημα, που ασκουσε δημοσια διοικηση με πολιτική που δεν ξεπερνούσε το «έλα εσύ, φύγε εσύ», θα εκτονώσουμε ψυχολογικά τον εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, του κρατικοδίαιτου εργοδότη, που μιζωσε λιγότερο ή αναποτελεσματικότερα την πολιτική εξουσία και τωρα μετρωντας τα κεσάτια του, θα σε απολύσει.

Αν οι Γερμανοί είναι εχθροί μας, οι Γάλλοι είναι φίλοι μας.

Αν ο Όλι Ρεν ειναι ανθελλην, η Λαγκάρντ, είναι φιλελλην.

Αν ο Σαχινιδης είναι Έλλην πατριώτης, ο Παπουτσής είναι Έλλην σοσιαλιστής.

Και πάει λέγοντας....

Δεν είμαι δημοσκόπος, δεν είμαι κοινωνική ψυχολόγος, δεν ειμαι μελλοντολόγος.
Εισπράττω όμως, από παντού οργή. Αλλά ποιος θα την διαχειριστεί αυτήν την οργή; Φοβάμαι ότι δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ.

Η οργή θα ειναι μια ενεργεια που θα εκλυεται στο περιβάλλον σαν θερμότητα. Και φοβάμαι ότι θα χάνεται στο περιβάλλον σαν θερμότητα. Και κανείς αξιοπιστος δεν θα υπάρχει για να την χρησιμοποιήσει για να κινησει την ιστορία. Κι έτσι θα ζησουμε σε ένα περιβάλλον, που συνεχώς θα υπερθερμαίνεται, θα σαπιζει, θα βρωμιζει, θα πεθαινει απο γαγγραινα, και μικροι ανεμιστηρες, ασπιρινούλες, όπως οι «ιδεολογικές» αστειότητες, οι «πολιτικές» αστειότητες, οι «επικοινωικές» αστειότητες, θα εκτονωνουν τον παραγόμενο ατμό, από την θερμότητα της οργής.

Γύρω στις 10 το βράδυ, Ακαδημίας, ψηλα κοντά στο Συνταγμα, μπαινω σε ένα ταξί. Ο ταξιτζής ηλικιωμένος, βαρύς, καπνιζει.
- Να καπνίσω, τον ρωτάω;
- Κάπνισε μου απαντάει βαρύθυμα, και μου ανοίγει το παράθυρο
Στο ραδιόφωνο ...δελτίο ειδήσεων

«Με την επίκληση "θεσμικού" ζητήματος εξαιρέθηκαν την τελευταία στιγμή από τις περικοπές αμοιβών στο Δημόσιο οι υπάλληλοι της Βουλής, οι οποίοι μάλιστα παίρνουν όχι μόνο 13ο και 14ο μισθό, αλλά άλλους δύο επιπλέον, συνολικά 16(!) ετησίως. Η απόφαση προκαλεί ερωτηματικά, αν και δόθηκαν διαβεβαιώσεις ότι θα γίνουν περικοπές, τις οποίες έχει προαναγγείλει ο πρόεδρος της Βουλής. Από το κείμενο του ν/σ που ψηφίσθηκε χθες, αφαιρέθηκε η αναφορά στους συγκεκριμένους εργαζόμενους του Δημόσιο τομέα.
Ο κ. Πετσάλνικος υποστήριξε - και οι βουλευτές αποδέχθηκαν - ότι «είναι θεσμικά ορθότερο οι περικοπές να γίνουν με αποφάσεις του Προέδρου του Κοινοβουλίου, που έχουν προαναγγελθεί και οι οποίες προβλέπουν δραστικότερες μειώσεις για τα ειδικά επιδόματα, όπως θεωρούνται ο «15ος» και «16ος» μισθός, που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι στη Βουλή στην αρχή και στο τέλος κάθε κοινοβουλευτικής συνόδου».Ομως, ακόμη κι αν γίνουν τελικά αυτές οι περικοπές, δεν θα καλύπτονται από το νόμο και θα μπορούν να ανακληθούν ή να περιοριστούν εύκολα και χωρίς "τυμπανουκρουσίες", με νέα απόφαση του προέδρου της Βουλής .Μείζον θέμα ανακύπτει και με τις αθρόες προσλήψεις - υπεράριθμου -προσωπικού στη Βουλή, οι οποίες είχαν δρομολογηθεί λίγο πρίν από τις εκλογές, με κυβέρνηση ΝΔ και πρόεδρο του νομοθετικού σώματος τον κ. Σιούφα. Ο κ. Πετσάλνικος δήλωσε αδυναμία να παγώσει τις διαδικασίες πρόσληψης οι οποίες είχαν ξεκινήσει λίγες ημέρες πριν τις εκλογές. Οπως υποστήριξε, οι ενδιαφερόμενοι «θα μπορούσαν να προσφύγουν σε διοικητικά δικαστήρια και να δικαιωθούν». Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι οι προσληφθέντες στα προγράμματα stage απολύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, με απόφαση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλου. Οι μεθοδεύσεις αυτές δείχνουν αν μη τι άλλο ότι υπάρχουν δυο ταχύτητες ακόμα και τώρα που ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι η χώρα βρίσκεται «στο χείλος του γκρεμού». Ευθύνη όμως φαίνεται να έχουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης τόσο στο θέμα των προσλήψεων όσο και στις περικοπές μισθών, καθώς δεν ανέδειξαν τα θέματα –αν και τα γνώριζαν.»

- Γαμώ τω Χριστώ μου, βαραει την γροθιά στο τιμόνι ο ταξιτζής. Ξαστοχεί, κι ακουγεται παραταιρα η κόρνα, ίσα ενα σκουξιμο.
Γυρνάει με κοιτάει , συγνώμη μου λεει μεσα απο τα δόντια του
- Δεν πειράζει του απαντάω
- Ειμαστε τόσο εγκλωβισμένοι, μας κλωτσάνε απο παντου, μας γαμανε όλοι οι καριοληδες, βρυχάται. Συγνώμη και πάλι.
- Δεν πειράζει κυριε.

Αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ, διαχειριση συμβόλων...

Αν μη τι άλλο, έτσι.... ίσα για να εκτονώνεται ο ατμός... Τουλάχιστον!

Τα μισά-μισά, τα ίσα, τα όμοια, τα μίζερα, τα θλιβερά...

«Αγάπη μου, κάποτε μου είχες πει, ότι μ’ αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη. Ίσως να μην το θυμάσαι, λες τόσα πολλά ανόητα πράγματα. Ε, λοιπόν αυτή την στιγμή θα πρέπει να μ’ αγαπάς πολύ, γιατί μ’ έκανες ακόμη πιο ευτυχισμένη. Κατάφερες να ξεπεράσεις ακόμη και το πόσο δυστυχισμένο έκανα τον εαυτό μου εξ’ αιτίας σου.
Σ’ ευχαριστώ, είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπάει κανείς, σήκωσες ένα βάρος από την καρδιά μου και τώρα αρχίζω πάλι να ταξιδεύω προς το μέρος σου αργά αλλά σταθερά.

Η σκέψη να νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι μ’ αρέσει πάρα πολύ. Θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα.
Αγάπη μου, μπορείς να είσαι περήφανος, είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.
Φαίνεσαι πια τόσο κοντά, αν γυρίσω το κεφάλι μου θα σε δω αναπαυτικά ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου, μισοκοιμισμένο και ζεστό, μου φαίνεται ότι μπορώ όποτε θέλω, να πάω να ξαπλώσω δίπλα σ’ αυτό το ζεστό και δυνατό σώμα. Το λαχταρώ. Αγαπημένε μου, είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπώ».

Simon de Beauvoir, γράμμα στοn Nelson Algren.

Η φωτογραφία, σου βαλμένη σε ζελατίνα, κομμένη από ένα αφιέρωμα σε σένα, απο μια παλια Liberation, κουρνιαζει στο μαθητικό μου πορτοφόλι.
Φωτοτυπάδικο στην Πλατεία Καρυτση, να μου την μεγεθύνει ο μερακλής, ο καλλιτέχνης, να μου την κορνιζάρει λίγο πιο κάτω ο Νικήτας, να την πάρω μαζί μου στην νέα μου πόλη, στην νέα μου ζωή, να την κρεμάσω, απέναντι από το φοιτητικό μου κρεβάτι. Δίπλα στο παράθυρο που έβλέπε στην θάλασσα.

Το βλέμμα σου, Simon de Beauvoir, να με κοιτάει από τον καθρέφτη και να μετράει τις μέρες και τις νύχτες της εποχής που ξεκινάω να ανακαλύπτω ότι γυναίκα δεν γεννιέσαι, γυναίκα γίνεσαι.

Η αλληλογραφία σου με τον υπέροχο Algren από το θλιβερό Σικάγο, με τον νεαρό Lanzmann, με τον Sartre, τον Nizan, τον Bost, την Olga, τον Aron, να στέκεται το μέτρο της γνώσης μου για τον έρωτα.
Και εσύ, απόλυτα παθιασμένη, απόλυτα ευτυχισμένη και ταυτόχρονα απόλυτα δυστυχισμένη, αυταρχική και υποταγμένη, έξυπνη αλλά όλο σάρκα, να ορίζεις το classe, το στυλ και την άποψη, να καταβροχθίζεις και να καταβροχθίζεσαι από τους εραστές και τους αγαπημένους σου.
Να ζητάς να θαφτείς με το δαχτυλίδι του Claude Lanzmann, και στο τελευταίο σου γράμμα πριν ...φύγεις να του γράφεις «Γυναίκα δεν είναι η στρατευμένη αγωνίστρια, γυναίκα είναι η μεγάλη ερωτευμένη»

Δεν γεννιέσαι...γίνεσαι. Και γίνεσαι γυναίκα, γυναικάρα, γυναικούλα ή γυναικάκι. Σιχαινόσουν τις ... σουφραζέτες της συμφοράς, τις φεμινίστριες της ομοιότητας, τα μίζερα ψευτομαγκάκια, τις γυναίκες της ερωτικής ή ακόμα χειρότερα της συζυγικής ιδιοκτησίας, τις γυναίκες που κραδαίνουν λάβαρο και συγχρόνως ρόπαλο το «μου ανήκεις», τις γυναίκες τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι. Να μοιράζεσαι με άλλες γυναίκες, με άλλους άνδρες το εκάστοτε αντικείμενο του πόθου σου, και να παίζεις το παιχνίδι του κάθε λεπτού κατάκτησης, απώλειας, χωρίς μέτρο, χωρίς κανόνες, χωρίς νόρμες.

Σήμερα, εκτός από όλες αυτές που στηλίτευσες, όλες αυτές που ζουν, βασιλεύουν και πολλαπλασιάζονται, θα σιχαινόσουν τις ...γυναίκες της ποσόστωσης, τις γυναικούλες ...φούστα- μπλούζα, τα γυναικάκια που ποντάρουν στην ...πίστη, στην υποκρισία, στο «ότι δεν ξέρω δεν υπάρχει», στις γυναικούλες που παλεύουν να φύγουν 5 χρόνια πιο νωρίς απο την δουλεια, ιδεολογικοποιωντας το ότι κάποτε έκαναν ένα παιδί, στις θλιβερές γυναικοπαρέες προς αναζήτηση Πρίγκιπα με προδιαγραφές, τις μίζερες, ανάπηρες γυναίκες που δεν κατάλαβαν ποτέ, ότι γυναίκα δεν σε κάνει το φύλο σου. Γυναίκα σε κάνει ...ο Άντρας.

Πέρσι, έγραφα.... Ανήκω σε μια γενιά γυναικών, που δεν χρειάστηκε ποτέ να διεκδικήσω ΤΙΠΟΤΑ από τους άνδρες. Δεν χρειάστηκε ποτέ να κλωτσήσω καμία πόρτα γιατί αυτές ήταν ήδη ανοιχτές. Όλα ήταν μισά μισά, όλα ήταν ίσα...

Και όχι, δεν γούσταρα ποτέ ούτε τα μισά- μισά, πολύ δε περισσότερο τα «ίσα». Το φρικτότερο μου; Τα όμοια. Τα θλιβερά ...όμοια. Και τα αντιπάλεψα.

Σήμερα , Ημέρα της γυναίκας, αφιερωμένη εξαιρετικά στους λίγους και εκλεκτούς, που φτιάχνουν ...Γυναίκες. Αφιερωμένη στους Πρίγκιπες, που ψηλοί, τεράστιοι, χορτασμένοι από χάδια, αγάπες, έρωτες, αγκαλιές, δικές σου και ξένες, σε κοιτάνε στα μάτια, σε χώνουν στην μεγαλειώδη αγκαλιά τους, και εκεί μέσα κουρνιασμένη, χορτασμένη, αναρωτιέσαι... μα τι έχω τώρα πια να φοβηθώ;

Φ. έτσι, κράτα με απόψε σφιχτά, στην αγκαλιά σου. Ναι απόψε, το τελευταίο μας ποτήρι πριν πάμε για ύπνο για την Simon de Beauvoir. Καλή σου νύχτα Πρίγκιπα μου.

Y.Γ.Μην χαμογελάς Simon, σε βλέπω ακόμα και μέσα απο τον καθρεφτη...

Εξετάσεις στο μάθημα της ...Ιστορίας

Εξοχότατε Πρόεδρε της Βουλής, ο Μανώλης Γλέζος είναι ένα από τα ιερότερα σύμβολα της Ελλάδας. Ποιον πρέσβη θα καλέσετε άραγε τώρα για να …διαμαρτυρηθείτε;

Αν κάτι με σοκάρει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο (και νοιώθω τόσο σοκαρισμένη, απο τόσα πολλά!!!!), είναι ότι οι Έλληνες αστυνομικοί δεν γνωρίζουν καν τον Μανώλη Γλέζο. Ευτυχώς που ζητάμε από τους μετανάστες να γνωρίζουν ελληνική ιστορία για να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια. Αυτοί θα μάθουν για το ποιος και τι είναι ο Γλέζος. Οι Έλληνες αστυνομικοί θα το μάθουν ποτέ κ. Χρυσοχοίδη;

Αλήθεια κανείς δεν ντρέπεται;

Αλήθεια κανείς δεν νοιώθει την ανάγκη να υποβάλλει την παραίτηση του;

Όχι βέβαια! Η αιτιολογία; Μα η …Πατρίδα, χρειάζεται τις …υπηρεσίες του.

Υ.Γ. 24 ώρες μετά, ...κανείς δεν θα βγεί να πει τουλάχιστον, το όνομα αυτου του γουρουνιού που ψεκάζει το προσωπο του Μανώλη Γλέζου; Θα μιλήσουμε ποτέ με ονοματεπωνυμα σε αυτή την χώρα;

Αυτή η ..."πατρίδα", είναι η δικη τους. Δεν έχουμε κανένα λόγο να την "σώσουμε"... Πάμε να σωσουμε την δικη ΜΑΣ Πατρίδα.

Έχει αναλυθεί μέχρις εξαντλήσεως το ότι τα «μέτρα», είναι όχι μόνο αναποτελεσματικά, αλλά και ότι θα ΕΝΤΕΙΝΟΥΝ ακόμα περισσότερο το πρόβλημα, με την ακόμα μεγαλύτερη ύφεση και το ακόμα μικρότερο ΑΕΠ.
Έχει αναλυθεί μέχρις εξαντλήσεως το ότι τα «μέτρα», είναι προσανατολισμένα σε μια καθαρά λογιστική και υφεσιακή λογική.
Έχει αναλυθεί μέχρις εξαντλήσεως ότι τα μέτρα είναι ΑΔΙΚΑ. Μετά από 5 μήνες ...διαβουλεύσεων, η Κυβέρνηση κατέληξε σε οριζόντιες μειώσεις αποδοχών και ακόμα μεγαλύτερη έμμεση φορολογία. Το επόμενο βήμα θα είναι η πλήρης ελαστικοποιήση των εργασιακών σχέσεων. Θα γυρίσουμε σε λογικές όπου η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας, θα στηριχθεί μόνο στην μείωση του μισθολογικού κόστους.
Έχει αναλυθεί μέχρις εξαντλήσεως το ότι τα «μέτρα» ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΘΗΚΑΝ με ενοχοποιήσεις και με λαϊκίστικους «πατριωτισμούς»


Έχει αναλυθεί μέχρις εξαντλήσεως το ότι τα «μέτρα» είναι ΠΟΛΙΤΙΚΑ.
Αν και η δική μας απάντηση, ΟΛΩΝ μας, δεν είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ε, ναι τότε θα είμαστε ΕΝΟΧΟΙ.
Ας αποφασίσουμε όλοι μας ποια Πατρίδα, θα σώσουμε. Ας αποφασίσουμε όλοι μας, ποια Ευρώπη θα σώσουμε. Προσωπικά, δεν έχω κανένα λόγο να σώσω την ...δική ΤΟΥΣ πατρίδα, την ...δική ΤΟΥΣ Ευρώπη. Ναι, έχουμε ΠΟΛΕΜΟ, για την δική ΜΑΣ Πατρίδα. Για την δική μας Ευρώπη.

Κάθε κρίση αναδεικνύει και την ευκαιρία. Και τώρα είναι η ευκαιρία να αναδειχτεί ξεκάθαρα το πόσο ξεπεράστηκε, πόσο έφαγαν τα ψωμιά τους (και πανω απο όλα τα δικά μας τα ψωμιά) τα ξεπουλημένα συνδικάτα, οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες, ο ξεπουλημένος συνδικαλισμός....

«Κάπου εδώ έχω γνωστούς, αλλά τέτοια ώρα μην βαρύνω τους» λέει ο Σαββόπουλος. Ε, η ώρα αυτή πέρασε... ξημερώνει.