Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Η Ντόλυ στα ...Πέλαγα

Αρνήθηκα από τότε που η μνήμη απόθεσε τα δώρα της στα ποδιά μου, τον κάθε είδους ...μονόδρομο. Ούτε καν τον Απόλυτο. Το Τέλος. Το Θάνατο.
Άλλωστε ακόμα και αυτόν τον ...μονόδρομο, το μόνο έμβιο που έχει την γνώση και την αντίληψη του Τέλους του, ο Άνθρωπος, μέσα από τους αιώνες τον έντυσε με λογής λογής ...Αλήθειες, για να τον παρακάμψει. Για να τον νικήσει. Θρησκευτικές, Ρομαντικές, Κοινωνικές, Ηρωικές...Αλήθειες. Ακόμα και αυτόν τον ...νίκησε. Είτε φτιάχνοντας τα πλάνα του ...Επέκεινα σε θρησκευτικές ουράνιες ...λεωφόρους και ...δρόμους υπό-γειους, είτε με τον ιδεαλισμό της συνέχειας της Ζωής του μέσα από τις μνήμες των Άλλων. Οι...Μονόδρομοι, αντιβαίνουν στις βασικές Ανθρώπινες Αρχές.
Καταπονημένες, ακόμα κι βιασμένες Αρχές από τους θρησκευτικούς αλλά και τους θρησκολογούντες ιδεαλισμούς «πιστών» κι «απίστων» αντίστοιχα. Ποδοπατημένες από τους ...ολετήρες.

Δεν τρέφω κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση στη ...Λογική. Και ασφαλώς δεν έχω σε ΚΑΜΙΑ εκτίμηση την... «κοινή λογική». Τις λογάριαζα πάντα για αφόρητα απλοϊκές κι οδυνηρά λαϊκίστικες. Είναι τόσες οι Παράμετροι που η άθλια ανθρώπινη α-νοησία για να τις ...φτάσει στα χαμηλά μέτρα της, τις εκλαμβάνει ως Δεδομένα.

Κι αν λάτρεψα και εμπιστεύτηκα τον ...Αδαή Θαλασσόλυκο που ...χαιρετά τις Γοργόνες, μίσησα και απαξίωσα τον ...Τεχνοκράτη λογιστάκο που κλεισμένος στο γραφείο ....θαλασσίων μεταφορών φυλλομετρά τα ...κιτάπια και δίνει...οδηγίες στα ...Πέλαγα. Αυτός δεν είναι καν ...ιδανικός και ανάξιος εραστής. Δεν έχει καν την στοιχειώδη ικανότητα να ονειρευτεί τη ...γέννα. Δεν ποθεί καν τον χαμένο οργασμό της στιγμής. Ένας αυτοευνουχισμένος μαλάκας του πρόσκαιρου. Ένας κιμάς στην κρεατομηχανή της Ιστορίας.

Προχθές το βράδυ, κουρασμένη συναισθηματικά και εξοντωμένη νοητικά, σχεδόν απελπισμένη, αντί η ...Ντόλυ να με φορτωθεί στη ...σέλα της και να ανηφορίσει την Κηφισίας πηγαίνοντας με τον αυτόματο, στο... κρεβάτι μου, αποφάσισε να με πάει από την Μεσογείων .
Η ...Ντόλυ με οδηγεί πάντα μόνη της. Άλλωστε όσα ...αυτοκίνητα καλά ή κακά, «συζύγους» ή «εραστές», πιστά ή άπιστα, ...ντύθηκα τα σιδερένια παλτά τους, εγώ μόνο με...κριτήρια Ντολυ τα ...μνημονεύω.

Η Ντόλυ λοιπόν, γνωρίζοντας πάντα τα ...ελιξίρια μου, με οδήγησε προχθές τη νύχτα έξω από το «Κέντρο Έκδοσης Εντολών Διακοπής Ρεύματος» της ΔΕΗ. Το ραδιόφωνο της έλεγε ότι εκεί είχε επιστρέψει ο Φωτόπουλος που δεν...δικάστηκε -γιατί δεν ...βρέθηκαν (sic!) από τον διοικητή τους οι μπάτσοι που τον συνέλαβαν, γιατί η έδρα δεν διέταξε την προσαγωγή των ΜΑΤατζηδων, γιατί το φοβικό αυτιστικό χουντικό συστηματάκι που αυτο-αποκαλείται Κυβέρνηση προτιμάει την προβοκάτσια των υποτακτικών του παρακράτους του που ελέγχει, γιατί οι θλιβεροί ΕΠΙ-κοινωνιολόγοι τρέμουν την Κοινωνία- συνοδευόμενος απο τον αιώνιο μας Έφηβο. Την αιμοσφαιρίνη του αίματος μας. Τον Μανόλη Γλέζο.

Δεν ξέραμε ούτε η Ντόλυ, ούτε εγώ, που ακριβώς είναι αυτό το Κέντρο της ΔΕΗ, αλλά το βρήκαμε πολύ εύκολα. Μύριζε απο μακριά αυτο τον Υπέροχο μόσχο της Ανθρωπίλας. Κι ήρθε –όπως άλλωστε έρχεται πάντα αν ξέρεις να αναγνωρίζεις τα σημάδια της- η εικόνα, η εικόνα λάβδανο, στη δόση της παρηγοριάς που ανακουφίζει που πόνους της καταπιεσμένης αλλά εξεγερμένης ελπίδας.

Ένα ζευγάρι εκεί στην ...Άκρη του Πεζοδρομίου Νησίδας της Μεσογείων. Εκείνη φορώντας ένα φτενό πουλοβεράκι κι ένα ολοπρόσωπο-ίσως και δανεικό- τεράστιο σκουφί που έκανε το πρόσωπο να έχει μόνο μάτια και Εκείνος έχοντας ανοίξει το μπουφάν για να την χώσει μέσα του.
-Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά, τους ρωτάει η Ντολυ με τη φωνή μου, κλείνοντας την ακριανή λωρίδα της Μεσογείων
-Θα τους γαμήσουμε τους κερατάδες μου λέει ο σκούφος και γελάνε πύρινα τα ...μάτια της.

Κι ο Σύντροφος της- ίσως γιατί έψαχνε την αφορμή καταμεσής της παγωμένης Νοεμβριάτικης πολυάνθρωπης Μεσόγειων- κατεβάζει το στόμα του σκουφιού της και ορμάει στα χείλη της. Και Βάσου το ...έμβρυο. Να καλοφαίνεται σχηματοποιημένο στον υπέρηχο. Το έμβρυο της Ελπίδας. Αυτό που είναι η ερπύστρια του πιο αρχαϊκού όσο και πιο εξελιγμένου τανκ που γνωρίζει πως να τσακίζει την στέρφα ...βεβαιότητα της απελπισίας. «Αδαείς» θαλασσόλυκοι που ξέρουν να διαβάζουν τα ...αιωνόβια άστρα, που ξέρουν να ακούν τους χρησμούς απο τις γοργόνες, που ξέρουν να χαϊδεύουν τα ψηλά κύματα χωμένοι στους ...βυθούς τους.


Της γκρινιάζω συχνά της Ντόλυ ότι εκείνοι οι ...μηχανικοί έξω από το Τορίνο ξεραν την τέχνη της ....κατασκευής καλύτερα από τον ερασιτεχνικό, μη τεχνοκρατικό, έρωτα της μάνας και του πατέρα μου, μιας που όταν η Ντόλυ πεινάει μου το ανακοινώνει με ψίθυρους που εξελίσσονται σε κραυγές, κόκκινα ευανάγνωστα γράμματα και αγχωτικά προειδοποιητικά μηνύματα. Ενώ η δική μου η πείνα, μια ζαλάδα που σκοτίζει κι συσκοτίζει τα πάντα, χωρίς καντράν, ...χιλιόμετρα που αντέχει να περπατήσει και γκομενίστικα μουλαρώματα.

Κραυγάζει με κόκκινα απειλητικά γράμματα η Ντόλυ την πείνα της στα μούτρα μου. Ακου της λέω, να τα ξεχάσεις αυτά που ξέρεις απόψε. Κανόνισε θαλασσόλυκε να με πας λιμάνι και παράτα τα ...λογιστικά σου. Άλλωστε αν πίστευα στους ...μονόδρομους και στις γραφές τους, θα είχα επιλέξει να πιστέψω τον ...μεγάλο Μονόδρομο. Θα είχα επιλέξει να γίνω ...πιστή, να γίνω ...καλόγρια, να περάσω την μικρή στιγμή της Ζωής μου, σε κανένα μοναστήρι περιμένοντας να ...ζήσω την Μεγάλη ασφαλή Ζωή του ...Μετά. Από το να πιστέψω στο manual …συμπεριφοράς σου ή στα ...Μνημόνια των ηλίθιων, μάλλον θα επέλεγα να πιστέψω στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. Σαφώς ...εντυπωσιακότερη. Αλλά που πιστεύουμε εμείς κουκλάρα μου; Μόνο στα φιλιά....

Και τώρα το έχω κι πρόσφατο το...θάμα. Μόλις το είδα. Σκύβω κι φιλάω τη καρδιά της. Την Βισκοντιανη της ...κυριότητα. Η κόρνα της με το που ακουμπούν τα χείλη μου πάνω της, αντηχεί στη Λεωφόρο απαντώντας μου «θα τους γαμήσουμε» και όλα τα ...απειλητικά γράμματα εξαφανίζονται απο το καντράν της.
Σ΄ αγαπάω σ. Ντόλυ. Σ’ αγαπώ πολύ γιατί ξέρεις να κλωτσάς, να ποδοπατάς, να διαφεντεύεις, να νικάς τους δικούς σου ...μονόδρομους. Τα δικά σου... manual . Σε σκεπάζω με το πανωφόρι μου. Πάμε καλή μου...
Υ.Γ. Ξέρω τι θα φάμε και οι δυο μας. Ξέρεις με τι θα χορτάσουμε την πείνα μας προσώρας. Βρες μου ένα κόκκινο φανάρι για να ΤΟ βρω...


Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Χωρίς έλεος για μια σταγόνα ...Αίμα



«Δεν έχει αέρα» φωνάζει ο Κουρτ και ανοιγοκλείνω το στόμα για να πάρω ανάσα.

Ο χορός του Θανάτου. Οι νεκροί χορεύουν; Ή μήπως είναι αφόρητα Ζωντανοί; «Κι αν ο θάνατος είναι η αρχή της Ζωής;» αναρωτιέται ο Εντγκαρ

Ήρωες ούτε Ένοχοι, ούτε Αθώοι. Ούτε Δίκαιοι, ούτε Άδικοι. Ούτε Θύτες, ούτε Θύματα. Και Ένοχοι και Αθώοι. Και Δίκαιοι και Άδικοι. Και Θύτες και Θύματα. Ήρωες Δυνατοί. Ήρωες Ανελέητοι. Ήρωες τόσο «απάνθρωπα» Ανθρώπινοι.«Δικαιοσύνη ειναι η Εκδίκηση»

Η συγκολλητική Τους ουσία είναι η Αναγκη τους να συνυπάρχουν. Αυτός ειναι ο δικός τους Έρωτας. Χωρίς τρυφεράδα, χωρίς στοργή, χωρίς το στρογγύλεμα της συνήθειας ή της αποδοχής, χωρίς καμία από αυτές τις δυτικότροπες χριστιανικές συνεπαγωγές της πολιτισμένης αγάπης. Ο Έρωτας τους είναι Μίσος; Τι είναι το...Μίσος;

Το «Κακό» για τον Στρίνμπεργκ δεν κατρακυλάει σε banalité αισθηματολογίας και αυτολύπησης. Το «Κακό», στο κλειστοφοβικό σπίτι της παλιάς φυλακής, στο νησί, είναι χλωροφόρμιο. Ή ίσως ακόμα ακόμα είναι εθιστικό δηλητήριο που σε κατακλύζει από παντού με την μοχθηρή αλλά τόσο ηδονική γοητεία του. Σε καταπίνει…

Ο Στρίνμπεργκ δεν είναι ο κουρασμένος Νορβηγός Ιψεν. Ο Στρίνμπεργκ είναι εξαγριωμένος Σουηδός. Ορκισμένος μισογύνης στο έργο και την πραγματική του ζωή, γίνεται Δημιουργός, Πλάστης Γυναικών-και όχι ...θηλυκών. Γυναικών που έχει νόημα και αποκτάει αξία το να τις νικήσεις. Η Αλις δεν είναι ...Νορα. Δεν κάνει...εξέγερση. Κάνει Πολεμο.

Ο Κουρτ δεν είναι μια γωνία Γ σε ...Ιψενικό τρίγωνο. Είναι ο...Αθώος που τα Βαμπιρ τον καθηλώνουν με νήματα έρωτα, ενοχών, φίλιας, νοσταλγίας, γαλιφιάς εκβιασμών, υποταγής στο μολυσμένο τόπο τους, παλεύοντας ο καθένας τους να τον μετουσιώσει- με κάθε μέσον- σε συνήγορο δικό του και σε εισαγγελέα του άλλου. Πριν δραπετεύσει, χαρίζει μια τζούρα ...δίκιου, μια τζούρα συμπόνιας στον Εντγκαρ, έχοντας νοιώσει το δηλητήριο που χύνεται από την Αλις. «Μου αρκεί αυτό φίλε μου» του απαντάει ο Εντγκαρ.

Οι Δυο ρουφάνε το αίμα του Κουρτ για να ζήσουν, να ζήσουν τον ανελέητα ερωτικό τους Πόλεμο. Κι ύστερα οι Ισχυροί Δυο, αφήνουν τον ανίσχυρο- για τα μέτρα τους Κουρτ - να ξεφύγει. Να ...τους ξεφύγει

Δεν υπάρχει …Λύση. Δεν υπάρχει Κάθαρση. Δεν υπάρχει Τέλος. Μια Τραγωδία τόσο σκληρή, τόσο επώδυνη που αρνείται την Ελπίδα του Θανάτου. Την Ελπίδα του Αίματος. Την Ελπίδα της Ελευθερίας.

«Για να αναδειχθεί το κόκκινο του αίματος, πρέπει να εκτεθεί στον ήλιο».
Η Αρχαία Τραγωδία λάμπει μόνο κάτω από το καυτό φως. Ιερή γιατί είναι σαρκική. Αλλά ο Στρινμπεργκ είναι Σκανδιναβός Δεν έχει...Φως. Δεν έχει …Σκοτάδι. Μόνο σκιά. Ούτε μέρα, ούτε νύχτα. Ένα μεγάλο Φθινόπωρο… Δεν έχει Αίμα. Δεν έχει Σάρκα. Έχει μόνο αυτή την
αποπνικτική έλλειψη οξυγόνου. Την ηδονή της ασφυξίας.


Οι θεοί του Στρίνμπεργκ είναι μέσα στους ήρωες του και όχι έξω απο αυτούς. Δεν προστάζουν, δεν αποφασίζουν, δεν τιμωρούν, δεν δικάζουν, δεν μπορούν καν να σκοτώσουν.

«Είναι αλήθεια ότι την πέταξες στην θάλασσα;» ρωτάει ο Κουρτ τον Έντγκαρ. «Ναι». «Γιατί;» Κ ο Έντγκαρ «Δεν ξέρω. Μου φάνηκε τόσο φυσικό όπως στεκόταν εκεί στην άκρη του βράχου».

«Πέθανε;» ρωτάει με αδημονία η Άλις τον Κουρτ «Όχι» «Δεν θα πεθάνει επιτέλους ο
τύραννος
» θυμώνει εκείνη.

Ο Στρίνμπεργκ δεν είναι ...φιλάνθρωπος. Ο Στριμπεργκ ειναι Ανθρωπινος. Τον αγαπάει τον Άνθρωπο, δεν τον...συμπονά. Βγάζει τα ...γάντια και τον ακουμπάει με γυμνά χέρια χωρίς να τρομοκρατηθεί απο την αψάδα της Κολασης του. Τον αφήνει να ματοκυλιστεί χωρίς έστω το...έλεος μιας σταγόνας Αίματος



Στη Μ.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

«Τίμιος πολιτικός είναι εκείνος ο οποίος, όταν εξαγοραστεί παραμένει εξαγορασμένος»

Το ...ευρω ή μη ευρω, προσωπικά δεν το θεώρησα ποτέ ως «οικονομικό» μέγεθος. Περισσοτερο και απο...πολιτικό ειναι βαθειά...γεωπολιτικό. Αποτέλεσμα του Δόγματος «ανήκομε στη Δυση». Άλλωστε ο Κων/νος Καραμανλής ...δεν ήρθε ποτέ. Και δεν ηρθε ποτε γιατι ...δεν έφυγε ποτε. Κάποιος Τριανταφυλίδης έφυγε. Τον Κων/νο Καραμανλή τον έφεραν... όπως ακριβώς δεν επέτρεπε ο Τσόρτσιλ στον άθλιο παπατζή ...παππού Γεωργιο Α’ Παπανδρέου Α’, να παραιτηθεί.

Ειναι ΕΠΙΕΙΚΩΣ αστείο το να στρεφεται ο προβολέας στο αν θα ...συναινέσει το φυσικό πρόσωπο Σαμαράς, σε αυτό το ΦΑΣΙΣΤΙΚΌ τουρλουμπουκι που θα πουν μεταβατική, οικουμενική, σωτηρια, εθνοσωτηρια ή ότι άλλο μιντιακό όνομα θα βολεψει. Όταν οι εκλογές θεωρουνται... δημοκρατικό αδιεξοδο, ότι κι αν λένε οι τηλε-ευαγγελιστες, αυτό το λέμε ΧΟΥΝΤΑ.

Αν υπαρχει σχεδιο αναφλεξης στη ΝΑ Μεσογειο, το ευρω ειναι το ...όχημα κι το ...προσχημα. Όλα τα άλλα προσωπικά τα ακουω βερεσε. Κι αυτο δεν εξαρταται απο κανέναν Σαμαρα. Ισως ουτε καν απο ...ανδρεικελα τυπου Μερζοζυ.

Όσο ο προβολεας φωτιζει τα εγχωρια παιχνιδάκια, αγνοωντας τους ευρωπαικους ακροβατισμους κ το ΔΝΤ σαν παραγοντα σταθερότητας της ...Ευρωπης, αλλά ακομα περισσοτερο αγνοώντας τις γεωπολιτικες ιστορικές μετατοπισεις, εμεις στα μερη μας παιζουμε τις ...κουμπαρες βλέποντας επιθεωρήσεις Δελφινάριου απο τηλεοπτικους δέκτες.

Αν σε κάτι θα στοιχηματιζα ειναι, ότι με όποιο σχημα, η Δανειακη Συμβαση κ όλα τα συμπαραμαρτουντα θα ψηφιστουν απο αυτη τη παρωδία Βουλής, ποντάροντας ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ φορά στον εκβιασμό και στην τρομολαγνεία.. Το πολιτικό προσωπικό θα παιξει το ρόλο που του εχει ανατεθεί. Πάντα κομπαρσοι ήταν σε μια επιφαση δημοκρατικου πολιτευματος, υπαλληλάκια κ πολιτικοι μπράβοι ενός σκηνικου τετοιου που η Καμορα μπροστα του φανταζει παιδικό παιχνιδάκι.

Όποιος όμως πιστευει ότι το παιχνιδι τελειωνει εδω, ειναι απολυτα γελασμένος. Ο επομενος ιστορικός χρόνος θα φερει την κοινωνική έκρηξη. ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ. Αν ο Σαμαρας μπει στο παιχνιδι, το επομενο ...κλικ, θα ειναι ο μεγάλος φασισμός απεναντι σε μια κοινωνία που ΚΑΜΙΑ συστημική αριστερά δεν θα μπορεί να χειραγωγήσει. Αυτή τη στιγμή ο Σαμαράς, ως εκπρόσωπος μιας Λαϊκής Δεξιάς, ας αφήσει την ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ αποστασία των νεοφιλελεύθερων σαπρόφυτων βουλευτών του κόμματος του, να ΥΛΟΠΟΙΗΘΕΙ. Μόνο έτσι θα μπορεσει, ρισκαρωντας τα ΠΑΝΤΑ κ κρατώντας το brand name της ΝΔ, να αποτελεσει τον έναν ΠΟΛΙΤΙΚΟ πόλο, βλέποντας τις φλόγες να καινε το πάντα ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ και πλεον απολυτως νεκρό «κεντρώο»(sic!) μεταπολιτευτικό σκηνικό. Ούτως ή άλλως η Αριστερά-αυτή ή ...όποια άλλη- θα συγκροτήσει τον αντίθετο πόλο.

Ως ...παικτης, στα χερια του δεν κραταει το ...ευρω. Κραταει μόνο την πυρποληση του σκηνικου του μεγάλου φασισμου. Το δικό του...όφελος, η επομενη μερα. Το δικό μας, η ΑΠΟΦΥΓΗ του ΜΕΓΑΛΟΥ φασισμου.