Στην γοητεία σου!!!

Ακουμπάει το χέρι στο πόμολο της πόρτας, κοιτάει καλά καλά γύρω του, έτσι να θυμάται, μιας που τίποτα δεν μπορεί να πάρει μαζί του, πέρα από μνήμες, όλα τα άλλα είναι δικά μου, μισανοίγει την πόρτα, ακουμπάει χαλαρά στην κάσα της και περιμένει να φύγει.
Με κοιτάει, χαμογελάει, αυτό το χαμόγελο που δεν είμαι ποτέ σίγουρη αν καταφέρνει να ανασηκώσει τις άκρες των χειλιών του, ίσως λίγο ειρωνικό, ίσως λίγο στοργικό, μάλλον ανιχνευτικό, ίσως και τυχαίο. Μάλλον ξέρει ότι είναι γοητευτικός έτσι, και απλά ποζάρει. Ίσως εγώ προσπαθώ να καταλάβω κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά σκέφτεται. Κάτι περισσότερο από αυτό, που πραγματικά υπάρχει.

Κάθομαι στην άκρη του καναπέ, άβολα, αμήχανα. Προσπαθώ να ισιώσω την πλάτη μου.
-Είναι νωρίς του λέω, μην στέκεσαι όρθιος, ή τουλάχιστον βγάλε την καπαρντίνα, έστω το κασκόλ σου...
-Με θέλεις ακόμα; ρωτάει
Χαμογελάω
-Ναι, του απαντάω
Βγάζει την καπαρντίνα, τα γάντια του φουσκώνουν την αριστερή τσέπη της, αλλά κρατάει το κασκόλ.
-Θα βάλεις κάτι να πιούμε;
-Ναι, βέβαια. Τι θέλεις;
-Ότι θα πιεις και εσύ.
-Κρασί.
-Εντάξει, κρασί.

Ανοίγω καινούργιο μπουκάλι, προτιμώ το λευκό, αλλά η ...ώρα απαιτεί κόκκινο, παλεύω με το τιρμπουσόν, μου το παίρνει από τα χέρια.

-Δεν θα μάθεις ποτέ, μου λέει. Άστο, θα το ανοίξω εγώ, φέρε εσύ τα ποτήρια.
Καθόμαστε απέναντι, εγώ στην μία γωνία του ενός καναπέ και Εκεινος στην μέση του άλλου.
Νοιώθω το βλέμμα του, αλλά εγώ προσπαθώ να απασχολήσω το δικά μου μάτια, με όλες τις μικρές λεπτομέρειες του καθιστικού. Ίσως να βάλω ακόμα ένα κούτσουρο, αν και η φωτιά είναι τόσο λαμπερή.
Καταλαβαίνει την αμηχανία μου, έρχεται στον δικό μου καναπέ, κοντά μου, μια ανάσα κοντά μου, αλλά δεν με ακουμπάει.
Μαζεύομαι, όχι, όχι τώρα, ίσως ήταν καλύτερα να τον αφήσω να περιμένει όρθιος με την καπαρντίνα του, στην κάσα της πόρτας.

Απλώνει το χέρι του, νομίζω ότι θα πάρει το χέρι μου, αλλά όχι, απαλά χωρίς να πονέσω, αλλά πολύ αποφασιστικά, με αναγκάζει να τον κοιτάξω στα μάτια.
-Πέρασες καλά μαζί μου, λέει. Έτσι, χωρίς ούτε καν ένα ανεπαίσθητο ερωτηματικό στην φωνή του. Απόλυτα καταφατικά, απόλυτα σίγουρος, δεν περιμένει καν απάντηση.
-Ναι, απαντώ σε αυτό που δεν ήταν ερώτηση, αλλά με ζόρισες. Πολύ...
-Μπορούσες, μου λέει, δεν το ήξερες, ή μάλλον το ήξερες, απλά δεν το πίστευες...αλλά μπορούσες.

Ορμάω και χώνομαι στην αγκαλιά του.
-Μην φύγεις, δεν θα το πω πουθενά, μείνε εδώ μαζί μου, θα σε κρύψω εγώ, εδώ, δεν θα σε βρει κανείς. Ας σκηνοθετήσουμε την φυγή σου, κανείς δεν θα καταλάβει μέσα στην βουή των πυροτεχνημάτων ότι εσύ δεν έφυγες. Κανείς δεν θα σε ψάξει εδώ.
Με σφίγγει στην αγκαλιά του, για πρώτη φορά εδώ και ένα χρόνο, είναι στοργικός μαζί μου. Με κρατάει σφιχτά, μυρίζω την κολόνια του.

-Καρδιά μου, μου λέει, στις 12 θα φύγω, αλλά στις 12.01, θα είμαι πάλι εδώ. Εγώ θα είμαι πάλι, σε εμένα θα ξανανοίξεις την πόρτα. Ίσως απλά αν προλάβω, να αλλάξω καπαρντίνα. Ότι προλάβω να αλλάξω μέσα σε αυτό το δευτερόλεπτο που κλείνουν τα φώτα. Ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν μπορείς να κάνεις χωρίς εμένα;;;

Αποτραβιέμαι από την αγκαλιά του, σκουπίζω τα μάτια μου, πίνω μια γενναία γουλιά, από αυτό το κόκκινο κρασί, που ποτέ δεν μου άρεσε, τον κοιτάω πια εγώ κατάματα και του λέω.
-Όχι, ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν μπορώ να κάνω χωρίς εσένα, αλλά ...με έμαθες ότι μπορώ. Αλλά μόνο ένα δευτερόλεπτο. Και μην αλλάξεις καπαρντίνα. Αυτή σου πάει πολύ.

Σηκώνεται, ξαναπηγαίνει στην γωνιά του άλλου καναπέ. Το σκέφτεται.
-Καλά θα δούμε, μου λέει ...ο 2008. Ούτως ή άλλος, τι να προλάβω να αλλάξω από τις 12.00 μέχρι τις 12.01; Mόνο αριθμό...2009. Στην υγεία σου!!!
- Στην γοητεία σου!!!!!

Η προσωρινή Πρόεδρος (είπαμε προσωρινή) της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα, σας ανακοινώνει ότι η Χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ευτυχίας

Λοιπόν, επιτέλους Πρόεδρος και εγώ, της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα, έστω και προσωρινή, ξέρετε τώρα αυτά τα ...προσωρινά, ναι....με μια φούξια πασμίνα και εγώ , έτσι σαν τον Νιόνο (απείρως ωραιότερη βέβαια από αυτόν, δεν χωρεί αμφιβολία περί τούτου), έτσι με αυτό το φούξια που σπάει το μωβ με κόκκινο, με το κόκκινο της χαράς, με το κόκκινο της αγάπης, με το κόκκινο του πάθους, έτσι με τα μεταξωτά να ανεμίζουν, πριν ξεχυθώ στους δρόμους αυτής της γιορτινής βραδυάς, που βρέχει αστερόσκονη, σας ενημερώνω....όχι, όχι σας ανακοινώνω, ότι ...ναι σύντροφοι, ναι συχωριανοί .... η Χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ευτυχίας.
Γιατί....
Τι να φταίει η Bουλή

τι να φταιν οι εκπρόσωποι
έρημοι και απρόσωποι βρε
αν πονάει η κεφαλή
φταίει η απρόσωπη αγάπη που 'χε βρει

Mα η δικιά μας έχει όνομα
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία

Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς

Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας


Πολλά φιλιά σε όλους, πολλές ευχές σε όλους, για ότι ονειρεύεται ο καθένας...ακόμα και αν δεν το ξέρει.... ή δεν τολμάει να το ελπίσει.

Και μην ξεχνάτε....
Ας κρατήσουν οι χοροί......

Κοινοί πολίτες

Πριν λίγο καιρό, σε μία μάζωξη σε κάποιο σπίτι φίλων, ξέρετε εκεί που στριφογυρνάς από καναπέ σε καναπέ, από τραπέζι σε τραπέζι, από παρέα σε παρέα, εκεί που συστήνεσαι σε αγνώστους και κουτσομπολεύεις με γνωστούς, κάποια στιγμή έφτασε να συστηθώ και με κάποιον φίλο φίλου, που όταν τον ρώτησα με τι ασχολείται, μου απάντησε πολύ δειλά, σχεδόν μέσα από τα δόντια του... «δημοσιογράφος», και συμπλήρωσε...απολογούμενος... «από τους καλούς».

Ξέρετε συχωριανοί με αυτό το ύφος μεταξύ σοβαρού και αστείου, εκεί που λέγονται τα σοβαρότερα...

Να το θεωρήσω άραγε νίκη του κοινωνικού ....κινήματος αυτό;

Να θεωρήσω ότι επέφερα έστω ένα μικρό κοινωνικό πλήγμα στον εξ ορισμού εχθρό;
Ε, «τα πιάνετε», συναλλάσσεστε με την εξουσία, μας διαφθείρετε, χαλιναγωγείτε την κοινή γνώμη, μας αλλάζετε τα υγιή κοινωνικά μας πρότυπα, είστε αγράμματοι, είστε τσιράκια του κάθε πολιτικού και του κάθε επιχειρηματία...ε, και εμείς τουλάχιστον, την ώρα που είστε υποχρεωμένοι να μας πείτε το επάγγελμα σας, σας αναγκάζουμε να αλλάξετε δέκα χρώματα, να καταπιείτε τρεις γουλιές από το ουίσκι σας και το παγάκι μαζί, να απολογηθείτε...
Μια σας και μια μας.

Λυπάμαι, μάλλον δεν είμαι τυπικό δείγμα, εκπρόσωπος του κοινωνικού αυτού κινήματος, που ξημεροβραδιαζεται, στην τηλεόραση, ακριβώς για να εντοπίσει τα εγκλήματα του εχθρού και να τον καταγγείλει.
Προσωπικά σέβομαι τους δημοσιογράφους όπως σέβομαι τον κάθε εργαζόμενο, υψηλά ή χαμηλά στην ιεραρχία, υψηλά ή χαμηλά στην μισθολογική κλίμακα.

Και φοβάμαι ότι θα σας απογοητεύσω ακόμα περισσότερο, γιατί σέβομαι και τους μιντιάρχες, όσο ακριβώς σέβομαι τον κάθε επιχειρηματία.
Αντιμετωπίζω τον Αλαφούζο, τον Μπόμπολα, τον Λαμπράκη, ακριβώς όπως αντιμετωπίζω την Καλογήρου, τον Βαβουλά ή τον Καζάκο (τους πρώτους τους ξέρετε, διευκρινίζω για το ανδρικό κοινό, ότι οι δεύτεροι πουλάνε παπούτσια).

Εγώ είμαι ο καταναλωτής. Κατά τον ίδιο τρόπο, που αγοράζω την είδηση, την πληροφορία, την κοινωνική ή πολιτική ανάλυση, κατά τον ίδιον τρόπο αγοράζω και παπούτσια.
Και πραγματικά χαίρομαι και για την πληθώρα των μέσων όπως ακριβώς και για την πληθώρα των παπουτσιών. Κάθε τι ανταποκρίνεται στην ανάγκη μου, στο γούστο μου, στην αισθητική μου, στην ομοιότητα και στην διαφορά μου.

Το έχω γράψει πολλές φορές, το έχω πει ακόμα περισσότερες. Δεν πίστεψα ποτέ, στην πηγαία καλοσύνη, στην ηθική και στον πατριωτισμό κανενός. Σας ορκίζομαι, ούτε στην δικιά μου.
Αντίθετα πιστεύω αξιωματικά στις δυναμικές ισορροπίες του συστήματος. Όταν κάποιες παράμετροι του συστήματος αλλάζουν, το σύστημα αντιδρά έτσι ώστε να επαναφέρει την ισορροπία. Προφανώς σε άλλη θέση ισορροπίας...
Αλλά και ποτέ δεν εκχώρησα το δικαίωμα μου να αποτελώ μια από τις παραμέτρους του συστήματος.

Οι μιντιάρχες δεν είναι παρά επιχειρηματίες. Μεγαλοεπιχειρηματίες... ναι ξέρω και αυτό είναι εξ ορισμού κακό. Παρακαλώ για τις εξηγήσεις σας, επί του προκειμένου κοινωνικού αξιώματος.
Μα οι μιντιάρχες συναλλάσσονται με την εξουσία.

Μα και εμείς είμαστε εξουσία. Ή μήπως μας βολεύει να το ξεχάσουμε;;

Τα ΜΜΕ, πουλάνε την είδηση, περιμένουν να την αγοράσουμε, η υψηλή τηλεθέαση θα τους αποφέρει υψηλή διαφήμιση. Μα η υψηλή τηλεθέαση θα τους αποφέρει και υψηλό διαπραγματευτικό ατού, ...να συναλλαγούν.
Πουλάνε, αγοράζουμε. Και δεν υπάρχει αγορά χωρίς πωλητές αλλά και χωρίς αγοραστές. Και πια είναι τόσο μεγάλη η αγορά, εγχωρια και διεθνής, έντυπη και ηλεκτρονική, που ...δυστυχώς συχωριανοί... δεν έχουμε πια καμιά δικαιολογία για κλαματα. Για εικονικούς εχθρούς.

Τους ακούμε, μας πείθουν και αυτό θα το πουλήσουν ...σε όποιον ενδιαφέρεται να το αγοράσει. Εν προκειμένω στην όποια Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, επιχειρηματία, καλλιτέχνη, ποδοσφαιριστή ή ...ότι. Ναι, προφανώς και θα εξαργυρώσουν, το όποιο ...παράπλευρο όφελος μπορούν να αποκομίσουν από το προϊόν που πουλάνε. Ξέρετε εσείς κανέναν επιχειρηματία να μην ακολουθεί αυτό το επιχειρηματικό μοντέλο; Προσωπικά ...όχι.
Ζητάω από τον επιχειρηματία να μην παρασυρθεί από τις σειρήνες του κέρδους του, να αυτοπεριοριστεί, να βάλει πλαφόν...έτσι για την Πατρίδα ρε γαμώτο...
Ζητάω από τον κάθε εργαζόμενο, να μην υπακούσει στο κέρδος του κάθε εργοδότη του; Έτσι για τον Παράδεισο που τον περιμένει...στην άλλη ζωή;

Τίποτα από όλα αυτά. Ζητάω από εμένα να επιλέξω.

Ζητάω από εμένα να χρησιμοποιήσω την δύναμη μου.

Ζητάω από εμένα να είμαι μια από τις παραμέτρους του συστήματος.

Ζητάω από εμένα να πάρω αυτό που χρειάζομαι, ότι χρειάζομαι, και σίγουρα δεν χρειαζόμαστε όλοι τα ίδια, να κρατήσω την ουσία και να πετάξω το περιτύλιγμα.

Ζητάω από το Κράτος ένα και μόνο. Αυτό που μου ανήκει. ΄

Και μου ανήκουν, όπως και στον καθένα μας ...οι συχνότητες. Αυτό ναι είναι δημόσιο αγαθό, αν και δεν γίνεται ιδιαίτερη κουβέντα, μάλλον σιωπή επικρατεί επί του προκειμένου.

Ζητάω τον αυστηρό έλεγχο της Κρατικής διαφήμισης ή μάλλον για να ακριβολογώ, απαιτώ να μην υπάρχει πουθενά κρατική διαφήμιση.

Το Κράτος δεν χρειαζεται να διαφημίσει τις αποτελεσματικότητα του. Αν θέλει είτε να ενημερώσει για νέες υπηρεσίες ή να ευαισθητοποιήσει για όποιες πρωτοβουλίες, διαθέτει τον τηλεοπτικό χρόνο που προκυπτει απο τα πρόστιμα του ΕΣΡ, για κοινωνικά μηνυματα. Όσον αφορά τα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα, όπου εκει έχει την υποχρεωση διαφήμισης, και για αυτό υπάρχουν αυστηρότατοι κανόνες και απαιτείται ο σεβασμός τους.
Τίποτα άλλο.

Στην χειραγώγηση ...της κοινής γνώμης, θα αντιτάξω ένα και μόνο. Την αυτονομία του πολίτη. Αν υπάρχουν Πολίτες... αλλιώς υπάρχουν ....κοινοί πολίτες.

Στραβά το καπελάκι μου....

Εγώ να σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου, αν κάτι κάνω πολύ συνειδητά σε αυτήν την ζωή είναι ...να καταναλώνω.
Και να τα εορτοδάνεια, και να τα καταναλωτικά, και να οι κάρτες, και να τα φέσια, ανέμελη μέχρι τώρα. Αυτό με τα ψάρια, τα λεφτά και την φρεσκάδα τους...moto ζωής. Και επειδή με τα ψάρια ...δεν το έχω, με τα λεφτά... φρεσκότατα σας λέω...καλέ ωμά, λερώνονται τα χέρια μου από το μελάνι..

Αλλά όχι καρδιά μου, ως εδώ. Φέτος τα Χριστούγεννα, θα περιοριστώ. Φέτος θα αποκτήσω και καταναλωτική συνείδηση και φορολογική συνείδηση και οικολογική μπορώ να σου πω. Μια περιφερόμενη συνείδηση θα είμαι.

Βέβαια την βλέπω την καταθλιψάρα, έρχεται. Θα μου πεις γιατί να σου τα φάει κοπέλα μου η Lilly (φαρμακοβιομηχανία) και να μην στα φάει η Prairie (κοσμετολογία), άσε που τα φαρμακεία δεν παίρνουν και κάρτες....
Έτσι είναι όμως...πρέπει να αποταμιεύσω. Τέρμα, τέλειωσα πια με τα καταναλωτικά πρότυπα που βασίζονται σε εικονικές αξίες...

- Τι να αποταμιεύσεις ρε ...μου λέει η φίλη μου η Ούρσουλα, που την τελευταία φορά που πέτυχες το βιβλιάριο καταθέσεων σου, ήταν τυχαία, ψάχνοντας καλσόν χωρίς πόντο. Και ήταν ακόμα σε δραχμές. Και το υπόλοιπο τριψήφιο.... σε δραχμές υπενθυμίζω.
- Λοιπόν, άμα ξημεροβραδιάζεσαι με τις Τατιάνες και τις Δρούζες, πως να καταλάβεις καλή μου; Η κρίση είναι μόδα.
- Για αυτό ντύθηκες ρε Κατερίνα, Βασιλάκης Καΐλας;
- Λοιπόν, η μόδα πάντα ακολουθούσε ή υπογράμμιζε με τον δικό της τρόπο κοινωνικές, πολιτικές ή οικονομικές εξελίξεις. Δηλαδή εσύ θεωρείς ιστορικά τυχαίο ότι ο Dior λάνσαρε το new look, αμέσως μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο;
Πριν δέκα χρόνια που η οικολογία ήταν το «new big thing», όλα αυτά τα κατάλοιπα πετρελαίου δεν έγιναν ξαφνικά βυνίλ και συνθετικά;;
- Αμ νομίζεις δεν σε θυμάμαι ντυμένη αστροναύτη; Δεν θυμάσαι με εκείνο τον τύπο, που νόμιζες ότι σε κοίταζε έκθαμβος- δηλαδή έκθαμβος σε κοίταζε, αλλά για άλλο λόγο από αυτόν που εσύ νόμιζες- και όταν πήγες υποτίθεται τουαλέτα, συναμενη κουνάμενη, έτσι να τον δεις από κοντά, σου σφύριξε «Η εξώγαμη κόρη του Νηλ Αμστρογκ είσαι;»
- Καλά αφού μια ζωή μπλέκουμε με ανίδεους, με κάγκουρες, με passé τύπους, τι περιμένεις; Λοιπόν φέτος είναι της μόδας τα μουντά χρώματα, οι φόρμες των εργατριών που παραπέμπουν στην δεκαετία του 30. Μάλιστα το νέο στυλ λέγεται «Depression-era». Πάνε τα σύνολα υπερπαραγωγές, σκούρα, μόνο σκούρα και φόρμες εργασίας, ριχτά ταγιέρ, ριχτά φορέματα με τσέπες.
- Γιατί τσέπες;
- Μα δεν έχεις πια τσάντα. Και γιατί δεν παίζει πλαστική τσάντα, και γιατί ξαναεπιστρεφουμε στο στυλ σε κερνάει ο συνοδός. Αυτά τα μισά μισά, αυτά τα χθες εσύ, σήμερα εγώ, τελειώσανε. Επιστροφή στους παραδοσιακούς gentlemen και παλιά φθαρμένα ρούχα, το ένα πάνω στο άλλο, λιτές γραμμές.
- Καλά, αλλά αυτοί οι gentlemen το ξέρουν, ή θα κυκλοφορείς με την Vogue στο χέρι να τους πείσεις, ότι δεν μπορεί αφου το λέει η Vogue, πρέπει να πληρώνουν το λογαριασμό;
- Αυτοί που αξίζουν, το ξέρουν. Να κοίτα εδώ. Αυτό είναι το στυλ.
- Παναγία μου, τρελάθηκες τελείως; Τι είναι αυτό που φοράει στο κεφάλι;
-Α, για το καπέλο με τα μαυροπούλια λες; Λοιπόν τα είχε λανσάρει η Chanel το 32. Καπέλα, ιδιαίτερα καπέλα , για να αποσπούν το βλέμμα από τα τριμμένα ρούχα.
- Και εννοείς ότι θα βάλεις, αυτήν την τουφεκισμένη μπεκάτσα στο κεφάλι να πάμε στο Γκάζι;
- Ναι γιατί; Αυτό είναι το στυλ. Κατάθλιψη με μικρές χαρούμενες λεπτομέρειες. Γούνινα κασκόλ και μικρά ζώα σε μικρά ή μεγάλα κάπελα.....
- Λουστράκος με το ζωντανό στην κουρούπα;;. Εγώ μαζί σου δεν βγαίνω.
- Μα τι λες τώρα, σου λέω είναι το νέο κίνημα, το «fashionista» αντικαταστάθηκε από το «recessionista» και επίσης το «vacation», από το «staycation».
- Λοιπόν, εγώ ρεζίλι δεν γίνομαι, αποφάσισα ότι είμαι οπαδός του «staycation», παρήγγειλε μια πίτσα, άσε που αν ψάξεις καλά μέσα στο χάος με τους καταλόγους του delivery, θα ξαναπετύχεις και το βιβλιάριο καταθέσεων.
- Όχι, έλα να πάμε για ένα ποτάκι, θα το συνδυάσω με σκούφο.
-Φιλενάδα έχεις τρελαθεί; Δεν άκουσες τον Καρατζαφέρη. Όποιος φοράει σκούφο, κουκούλα μπουφάν, μην σου πω και κασκόλ...ιδιώνυμο.
- Καλά, εγώ χωρίς τίποτα στο κεφάλι δεν βγαίνω, ας παραγγείλουμε πίτσα ή μήπως σούσι;
-Πίτσα. Ασυζητητί. Και να σου πω, επειδή το βλέπω να δυσκολεύουν τα πράγματα, ελπίζω τον Γενάρη να μην έχει γίνει μόδα το λουκ Νεαταρνταλ, να ρίχνουμε ένα τομάρι πάνω μας και έξω από την πόρτα.... Σε προτιμώ Βασιλάκη Καΐλα.

Ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη

Περίεργα Χριστούγεννα αυτά.
Βαρύθυμα, αμήχανα...
Με κατακλύζει η αίσθηση του εγκλωβισμού μας, σε θέσεις, σε απόψεις, σε διαπιστώσεις, σε αδιέξοδα.
Νοιώθω σαν να αναμασάμε τις πληροφορίες των Μέσων, να αναμασάμε την επαγγελματική οργή τους, την επαγγελματική ευαισθησία τους, τον επαγγελματικό ορθολογισμό τους, την επαγγελματική καταστροφολαγνεία τους, το επαγγελματικό βάλτωμα τους... Αλλά, Ερασιτέχνες εμείς....

Νοιώθω θεατής σε ένα χιλιοπαιγμένο έργο, που ξέρω το story, που ξέρω το τέλος, που ξέρω τους πρωταγωνιστές, καθισμένη σε μια καρέκλα, βιδωμένη στην ίδια θέση, κουνώντας τα χέρια και τα πόδια, αλλά απόλυτα αδύναμη να μετακινηθώ από το σημείο που βρίσκομαι. Από το σημείο που βρισκόμαστε.

Συγνώμη αν είμαι μίζερη, δεν είμαι και στα καλύτερα μου, μια κυκλοθυμία που αρνείται πεισματικά να με εγκαταλείψει, τόσα χρόνια μετά, την εφηβική υπερλειτουργία των ορμονών μου που κάποιες φορές...καλή ώρα, είναι στα κόκκινα.

Επηρεάστηκα πολύ από το κλίμα των ημερών, από την μια ένοιωθα ...μεγάλη, για να συμμεριστώ την οργή που γίνεται εξέγερση(?) και από την άλλη ένοιωθα ότι οι ματιές στον δρόμο, ακόμα και σε αυτό το δρόμο, που στο τέλος του ...κουτουλάς με την μεγάλη πινακίδα «αδιέξοδο», έχουν αυτήν την γλύκα της πρόσκαιρης νάρκωσης, της αναβολής, αυτού του καταιγιστικού ερωτήματος για το πως αλλάζει το σημείο που στέκεσαι. Για το πως μετακινείσαι από αυτό. Με την πολυθρόνα σου ή χωρίς...


Κι όταν τα υπαρξιακά μου...φουντώνουν, και όταν η ακινησία με πνίγει, και όταν η επανάληψη μου με εγκλωβίζει, έχω δύο τρόπους ...μικροαντίδρασης, μικροδιαχείρισης της στιγμής.
Ο πρώτος, να μείνω ακίνητη, να το καταπιώ όλο, να περιμένω να περάσει... Γιατί, ισχυρές οι άμυνες, τελικά περνάει...
Ο άλλος, να αρχίσω πάλι να κουνάω τα χέρια και τα πόδια, κλείνοντας ταυτόχρονα τα μάτια στο γεγονός ότι ...το τοπίο παραμένει στατικό, αναλλοίωτο, δεν αλλάζει.

Ας κάνω σήμερα το δεύτερο. Αύριο ...βλέπουμε.
Ζητώ την κατανοηση σας για το σουρεαλιστικό ...έναυσμα του σημερινού μου post, και αυτό είναι η Χριστουγεννιάτικη διαφήμιση της Cosmote.

Αυτή η διαφήμιση με τον ξεπερασμένο απο τις νέες προσδοκίες των παιδιών, Άγιο Βασίλη, όπου ο Αγιος, διαβάζει κάτι περιέργα, κάτι ακαταλαβίστικα στο γράμμα με τις παραγγελίες, κάτι «ναβιγκατόρε», αναρωτιέται για λίγο, το ξεπερνάει όμως γρήγορα και λέει με μία εκπληκτικά αφοπλιστική σιγουριά: «ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη».

Κοινώς πάρε τώρα ένα ελαφάκι...και αν δεν το γουστάρεις, αν δεν το χρειάζεσαι ...πέτα το... Σημασία έχει να σου δώσω ένα δώρο, να μην σπάσω την παράδοση.

Κάποτε η ψήφιση του προϋπολογισμού, ήταν πολιτικό γεγονός. Σήμερα, είναι απλά επετειακό.
Κάτι σαν την 28η Οκτωβρίου, κάτι σαν την νέα γκόμενα που οφείλει λόγω των ημερών να έχει ο Παρις Κασσιδόκωστας, κάτι σαν τις δίαιτες μετά τα Χριστούγεννα.
Κανέναν δεν αγγίζει, κανείς δεν συζητά επί της ουσίας για αυτόν. Όλοι τον περιμένουν, όλοι βλέπουν ένα θέατρο παραλόγου, όλοι ξέρουν ότι δεν θα εκτελεστεί άσε δε, που δεν έχει και έννοια να εκτελεστεί σε μια εποχή σαν αυτήν που ζούμε.

Σε μια εποχή που ναι μεν, ευτυχώς δεν προβλέπεται από την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, να μας ξωπετάξουν από την ζώνη του Ευρώ, αλλά που βέβαια με το spread των δεκαετών ομολόγων να έχει ξεπεράσει τις 200 μονάδες, είμαστε ουσιαστικά έξω από την Ευρωζώνη.
Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να εξορθολογίσει στοιχειωδώς την κατάσταση, να μιλήσει για τις νέες απαιτήσεις των καιρών και των...παιδιών που ζητάνε αυτό το...ακαταλαβίστικο «ναβιγκατόρε».
Όλοι μένουμε στο «τι είναι η Πατρίδα μας...μην είναι οι κάμποι...μην είναι τα άπαρτα ψηλά βουνά...» όλοι μένουμε στο «ένα ελαφάκι για τον Κωστάκη...»

Πετροβολιόμαστε με κλισέ...
Η πιο επικίνδυνη πέτρα; Το κλισέ.. Ξέρεις ότι την τρως στο κεφάλι, αλλά ντυμένη με αφρολέξ, δεν πονάει, δεν τραυματίζει, απλά εξουθενώνει, απλά αφοπλίζει.

Νομίζω ότι αν κάποια πέτρα έχω δεχτεί περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες, αν κάποια έκφραση έχω ακούσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, είναι αυτό το καταπληκτικό κλισέ της «φιλολαϊκής πολιτικής». Και το απίστευτο είναι ότι οι περισσότεροι σήμερα την θεωρούν ακριβώς με τον ίδια έννοια, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα από το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο "κινούνται".

Θεωρητικά κανείς δεν θα έπρεπε να σχεδιάζει οικονομικά μέτρα στο κενό, αλλά με βάση μια συγκεκριμένη εικόνα για την κοινωνική δομή, στην οποία είναι εμπεδωμένο το οικονομικό σύστημα.
Πέρα από τις μελέτες που είναι στα συρτάρια των ...δεξαμενών σκέψης των φορέων (περισσότερο μου φέρνουν σαν ...στέρνες λιμνάζουσας σκέψης), πέρα από τις μελέτες που είναι δημοσιευμένες και προσβάσιμες στον οποιονδήποτε πολίτη που θα επιζητούσε να τεκμηριώσει αυτό που βλέπει και μόνος του, νομίζω ότι όλοι ξέρουμε, έστω και διαισθητικά ότι οι εισοδηματικές διαφορές μέσα στους ίδιους κλάδους, είναι μεγαλύτερες από ότι μεταξύ διαφορετικών.

Κλασσικό παράδειγμα, οι διαφορές μέσα στον κλάδο των μισθωτών ή μεταξύ των ελεύθερων επαγγελματιών είναι πολύ μεγαλύτερες απ' ό,τι οι διαφορές ανάμεσα στους μισθωτούς από τη μια και στους ελεύθερους επαγγελματίες από την άλλη.
Δεν χρειαζόμαστε καν μελέτες (τουλάχιστον για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, παρα μόνο για τα ποσοτικά) για να κλείνουμε τα μάτια, στο ότι οι μισθωτοί, συχνά αλλά όχι πάντα, έχουν και δεύτερη και τρίτη δουλειά, μετέχοντας σε περισσότερες απο μία αγορές εργασίας.

Ποιος δεν ξέρει ότι οι καθ’ όλα άδικοι έμμεσοι φόροι, εξισορροπούν σε κάποιο βαθμό το γεγονός ότι αν αυτοί δεν υπήρχαν, οι αυτοαπασχολούμενοι, που στην Ελλάδα καλύπτουν μεγάλο ποσοστό απασχόλησης, δεν θα συνεισέφεραν ουτε ένα ευρώ στα φορολογικά έσοδα.

Ποιος δεν ξέρει για τις περιφερειακές ανισότητες, και ότι αν εξαιρέσουμε κάποιες βιομηχανικές και κάποιες τουριστικές περιοχές- ο πληθυσμός ή γερνάει ή φεύγει. Σε λίγο την ύπαιθρο δεν θα υπάρχουν καν αποδέκτες της «φιλολαϊκής πολιτικής» για όσους έχουν, έστω και την λεκτική διάθεση, να την ασκήσουν.

Αλλά και το πιο σημαντικό, ...τουλάχιστον για μένα. Υπάρχει κανείς που δεν ξέρει ότι τα πραγματικά λαϊκά στρώματα αποτελούνται ως επί το πλείστον από οικονομικούς μετανάστες, οι οποίοι αγνοούνται πανηγυρικά στις συζητήσεις για τη «φιλολαϊκή πολιτική».

Πως είναι δυνατόν να προσπαθείς να λύσεις μια εξίσωση, αγνοώντας παντελώς τα δεδομένα της;
Πως είναι δυνατόν να προσπαθείς να κάνεις «φιλολαϊκή πολιτική», χωρίς να λαμβάνεις υπόψη σου τα δεδομένα της κατάστασης του ...λαού σου.
Πως είναι δυνατόν σήμερα, που η «κρατική παρέμβαση» έγινε τόσο trendy, εδώ στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, να έχει γίνει ακόμα πιο κλισεδιαρικη και από την «φιλολαϊκή πολιτική», να αντιμετωπίζεται από τους μισούς σαν τον Άγιο Βασίλη και από τους άλλους μισούς σαν τον ...μύθο του Άγιου Βασίλη.

Ποιο είναι το μοντέλο που ακολουθείς; Ποιος είναι ο στόχος...πέρα από αυτόν που συνοψίζεται στο Σαββοπουλικό «τούτο τον χειμώνα άμα τον πηδήξαμε...», άσε που ...πηδώντας τον, έχεις μεγάλη πιθανότητα να βρεθείς στην στοργική αγκαλιά του ΔΝΤ.

Αν με κάτι θα ταύτιζα την σημερινή αντίληψη για την «φιλολαϊκή πολιτική», θα ήταν αυτή την πολύ καλή διαφήμιση της COSMOTE.
Με διασκεδάζει ο Άγιος Βασίλης ...Κράτος. Με ανησυχεί το ελαφάκι ...φιλολαϊκή πολιτική...

Μήπως αυτό το «ναβιγκατόρε» που για κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα απασχολεί τον Αη Βασίλη, πρέπει να ερμηνευτεί σαν μια «ρεαλιστική πολιτική»;

Το ξέρω δεν ακούγεται τόσο καλά. Το ξέρω ότι όποια λέξη έχει σαν συνθετικό το «λαός», χτυπάει ευχάριστα στα αυτιά, αλλά από την άλλη, όταν ...προσφέρεις με μια απίστευτη τζάμπα μαγκιά... ελαφάκια, όταν δεν διαβάζεις, δεν κατανοείς τις παραγγελίες των καιρών και των....παιδιών, κινδυνεύεις πολύ σύντομα...μην σου πω και τον Φλεβάρη ακόμα, να μην έχεις τίποτα να βάλεις στο σακούλι...ούτε καν αυτο το άχρηστο ...ελαφάκι.

Θα μου πεις μέχρι τον Φλεβάρη, ο Αη Βασίλης δεν θα είναι πια επίκαιρος, θα πηγαίνουμε για ...Απόκριες και μετά για ...Σταυρωση.
Ανάσταση... δεν βλέπω...αλλά πάλι, που ξέρεις στην Ελλάδα ζούμε....

Τα παπούτσια του ....Ξέρξη

Έχω εξομολογηθεί πολλές φορές την αμαρτία μου...
Σε όλη την σχολική ζωή μου, πίστευα ότι οι φιλόλογοι ήταν η προσωπική μου τιμωρία, για τις παιδικές μου αμαρτίες ή προκαταβολική τιμωρία για τις όποιες αμαρτίες θα διέπραττα στο μέλλον.

Και πιστέψτε με, αυτή η προκαταβολική τιμωρία για τις ….λίγες τελικά συνολικά αμαρτίες μου, έπεφτε πολύ βαριά στους εφηβικούς ώμους μου.

Αν ήμουν τώρα 15χρονο, φαντάζομαι ότι τις πρώτες πέτρες, θα τις χρησιμοποιούσα εναντίον αυτών των τυράννων των μαθητικών μου χρόνων.

Μιας όμως, που το πετροβόλημα τότε, δεν αντιμετωπιζόταν με καμία επιείκεια, με καμία ανοχή και με καμία διάθεση να «ακούσει», να κατανοήσει κανείς την φωνή μου, απέκτησα άλλες δεξιότητες προκείμενου να αντιμετωπίσω τους φιλόλογους βασανιστές μου.

Αρχικά απέκτησα την δεξιότητα να κοιμάμαι με τα μάτια ανοιχτά και παρότι εξακολουθώ να είμαι τραγικά ασύντακτη, η παραπάνω δεξιότητα μου φάνηκε απείρως χρησιμότερη στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία, προκειμένου να αντιμετωπίζω ατελειωτες χιλιοαντιγραμμένες "παρουσιάσεις", επαρμένους μονολόγους και "διαλόγους" κουφών, από όποια χρησιμότητα θα μου είχε προεσφέρει ο μισητός Τριανταφυλλίδης.

Στην συνέχεια κατόρθωσα -μετά από ....ούτε θυμάμαι πια πόσα χρόνια Αρχαίων- το ακατόρθωτο. Δεν έμαθα ποτέ να βρίσκω το ρήμα..

Εφεύρα τον κανόνα «ότι τελειώνει σε –ω, είναι ρήμα» και αν η πρόταση δεν είχε λέξη που να τελειώνει σε-ω, το ...πρόβλημα ήταν της πρότασης, ...δεν είχε ρήμα.

Θυμάμαι ότι κάπου στα 16 μου, ο τότε φιλόλογος μου περισσότερο εντυπωσιασμένος, και λιγότερο επικριτικός, κάλεσε την μητέρα μου για να της πει ότι δεν είχε ξαναντιμετωπίσει τέτοιο... φαινόμενο και μιας και είχα πρωτεύσει στον Διαγωνισμό της Μαθηματικής Εταιρίας αυτό ...κάτι δήλωνε (δήλωνε δηλαδή το ότι δεν είμαι εντελώς ηλίθια...)

Η μαμά μου, δεν έδειξε να εντυπωσιάζεται από το φοβερό επίτευγμα μου, να διαμορφώνω νέους κανόνες συντακτικού, και μετά από μια (μπορεί και περισσότερες!!!) κρίσεις υστερίας.... αποφασίστηκε ότι πρέπει να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα στα Αρχαία.

Το να πρέπει να αντιμετωπίσω ακόμα ένα φιλόλογο, επιπλέον ώρες, και μάλιστα τετ-α-τετ, νομίζω ότι ήταν από τα πιο συντριπτικά πλήγματα της εφηβείας μου.

Ανάμεσα στις κρίσεις μητρικής υστερίας και στον φιλόλογο, μην ρωτήσετε τι αποφάσισα...Ακόμα και ένας επιπλέον φιλόλογος, μου φαινόταν πιο υποφερτό μαρτύριο....

Βρέθηκε ο ...τυχερός, προετοιμάστηκα να τον αντιμετωπίσω δια της γνωστής και επιτυχημένης οδού, σίγουρη ότι αν είχε την παραμικρή δυνατότητα να επιβιώσει οικονομικά με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, δεν μπορεί.... θα με παρατήσει. Τον έκοβα το πολύ για δυο τρία μαθήματα. Άντε αν ήταν πολύ απελπισμένος...τέσσερα.

Δεν έμαθα ποτέ ...Αρχαία, τουλάχιστον ...αυτό που ζητούσαν από εμένα οι φιλόλογοι του σχολείου και το σχολικό πρόγραμμα, αλλά εκείνος ο τότε ηλικιωμένος που μεταμορφωνόταν σε νεαρό με λαμπερό σπινθηροβόλο βλέμμα, μου άνοιξε ορίζοντες, μου ξεκλείδωσε αμπαρωμένες μέχρι τότε πόρτες, που με συνεπήραν.

Όλο αυτό που εγώ θεωρούσα σαν συνωμοσία ....της Ιστορίας απέναντι στο πρόσωπο μου, ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε γοητευτικά πρόσωπα, σε συναρπαστικές ιστορίες, σε δρόμους που δεν υποψιαζόμουν ότι κρύβονταν πίσω από ακατανόητα απαρέμφατα και ανατριχιαστικούς υπερσυντέλικους.

Σήμερα βλέποντας τον Ιρακινό δημοσιογράφο να πετάει τα παπούτσια του στον Μπους, έναν Μπους που επιβεβαίωσε την ρήση ...επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος, έναν Μπους που ανακοίνωσε ότι «Ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Πρέπει να γίνει ακόμη πολλή δουλειά», που έσπευσε(;;;) να υπογράψει την ...αργή αποχώρηση των Αμερικανικών στρατευμάτων, που θα ολοκληρωθεί το 2011, όταν ο Ομπάμα έχει δεσμευτεί στην λαμπερή του προεκλογική εκστρατεία, για την αποχώρηση τους μέσα στο 2009, θυμήθηκα το βλέμμα αυτού του ανθρώπου που ανέλαβε να μου μάθει συντακτικό και είχε την προνοητικότητα να μην το επιχειρήσει.

Θυμήθηκα, το πάθος της φωνής του όταν μου διηγούνταν...γιατί ναι μου διηγούνταν, αυτή είναι η σωστή λέξη, τους Πέρσες.
Όταν μου περιέγραφε τον σπαραγμό της Άτοσσα, που θρηνεί για τα δάκρυα των θλιμμένων Περσίδων, για τις γυναίκες που μόνες πια, πλημμυρίζουν με δάκρυα τα μοναχικά κρεβάτια τους, που κλαίνε για το θανατικό που τους βρήκε και για τον πόθο τους για τους άνδρες που έφυγαν. Σε έναν τόσο μακρινό πόλεμο, που ...θα «έπρεπε» να είναι οι νικητές, και ήταν οι μεγάλοι χαμένοι.

Και στο μυαλό μου έρχονται οι γυναίκες και τα μωρά της Οκλαχόμα, της Νεμπράσκα, της Νέας Ορλεάνης, θύματα του ίδιου Ξέρξη, που σήμερα κάποιος τον είπε σκυλί και του επέβαλλε την ύψιστη ατίμωση στον Αραβικό κόσμο. Πέταξε τα παπούτσια του, στο πρόσωπο του.

Τα δάκρυα αυτών των γυναικών, που κλαίνε για τους ίδιους άνδρες που έχασαν, για τα άδεια κρεβάτια τους, για τον πόθο τους που συνθλίφτηκε κάτω από την ίδια πολεμική μηχανή. Σε έναν μακρινό πόλεμο...που θα έπρεπε να είναι νικητές....

Σήμερα χαζεύοντας τα συσσίτια, τις κούτες που προσπαθούν να χωρέσουν τα υπάρχοντα των σπιτιών που χάθηκαν στην Οκλαχόμα, στην Νεμπρασκα, στην Νέα Ορλεάνη, πολύ πιο εύκολα από όσο αποχτήθηκαν, θυμήθηκα την ύβρη που μου εξιστορούσε ένας εκστασιασμένος ΔΑΣΚΑΛΟΣ των 16 μου χρόνων.

Ένας Δάσκαλος που δεν με ...πετροβόλησε, αντιθετα αφαίρεσε πολύ προσεκτικά, πολύ γοητευτικά, πολύ παθιασμένα, τις ...πέτρες από τις τσέπες του εφηβικού μυαλού μου.

Ο φτύσας του φτύσαντος, ματωμένα χέρια σε μπαλωμένο σακάκι, και η νεκρανάσταση...

Αν οι αλλαγές τρομάζουν, αν τα πράγματα είναι ζόρικα, ευτυχώς να λες που τυχεροί πολίτες εμείς, έχουμε το ΚΚΕ, που δεν το πτοεί τίποτα. Είναι το αραξοβόλι μας. Η συντέλεια του κόσμου να γίνει, το ΚΚΕ εκει, σταθερή αξία, λίρα εκατό.

Μπορεί η ανεργία να ανεβαίνει, μπορεί στην Ελλάδα, ο πληθωρισμός να μην πέφτει ποτέ (είμαστε λαός με σεβασμός στις αξίες παιδί μου), μπορεί το ΠΑΣΟΚ να ανεβαίνει (ο Καραμανλής είναι ο Ηγετης, είναι Σχολή, δίδαξε ότι άμα στέκεσαι ακίνητος, η ιστορία τι να κάνει, σε κουτουλάει, τώρα το ΠΑΣΟΚ τον αντιγράφει, με εξαιρετικά αποτελέσματα), μπορεί ο Συριζα να ανεβοκατεβαίνει, αυτά τα παιδιά, ακουραστα, 50 στατικους διαδρόμους σου λεει λειωσανε στο περπάτημα, ανηφόρες, κατηφόρες, αλλά το ΚΚΕ, σταθερό...με ή χωρίς Στάλιν.

Άλλη κουλαμάρα και αυτή...
Εντάξει όλοι οι σταρ, κάποια στιγμή ...ανασταίνονται και κάνουν μια ξεπέτα, όλο και κάποιοι θα έχουν μείνει να αναπολούν, αλλά το Στάλιν..ρε παιδιά;;;

Να είναι το ΚΚΕ πονηρό, να θέλει να περιχαρακώσει τα μέλη του, τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του;;

Να θέλει να τους πείσει ότι είναι λίγοι, αλλά καλοί, ότι είναι οι μόνοι γνήσιοι αριστεροί, οι μόνοι αυθεντικοί επαναστάτες, οι μόνοι θεματοφύλακες μιας ιστορικής παράδοσης που χτυπήθηκε μεν από την αντεπανάσταση, αλλά πού θα πάει, πάλι με χρόνια με καιρούς θα κατακυριεύσει τον κόσμο;;;.

Και άντε Αλέκα μου, ανασκουμπώσου, προσπάθησε να του ξεπλύνεις τα χέρια από τα αίματα του Στάλιν, άντε προσπάθησε να του τα κρύψεις στο χιλιομπαλωμένο σακάκι, άντε προσπάθησε να τον κάνεις έμβλημα κομματικής αισιοδοξίας....

Αλλά ρε παιδιά της Σαμαρίνας, ωρε παιδιά καημένα, ρε παιδιά του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της οικολογίας, και των κινημάτων και όλων αυτών τέλος πάντων, εσείς πως θα κάνετε τις χειραψίες;;;;

Μούγκα στην στρούγκα...

Δεν είδα κανέναν από τους πρωτοκλασσάτους να τοποθετηθεί για την ανάσταση των φαντασμάτων και ιδιαίτερα αυτοί που είναι λαλίστατοι και σφόδρα αρνητικοί όταν στο τραπέζι τίθεται το θέμα του διαλόγου με τη σοσιαλδημοκρατία (θα μου πεις, και δικαίως, είναι το ΠΑΣΟΚ, σοσιαλδημοκρατία;;;, όχι σοσιαλδημοκρατία δεν το λες....το ΠΑΣΟΚ...είναι ΠΑΣΟΚ, αλλά έτσι για να βγει η ανάρτηση, ε, έχουμε και τις αδυναμίες μας...).

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βγάζει φλύκταινες όταν το ΠΑΣΟΚ εκτοξεύει εκκλήσεις για συνεργασία.

Μάλιστα το Αριστερό ρεύμα, έβγαλε απαγορευτικό στους εκπροσώπους του κόμματος, να μην τοποθετούνται λέει, δημοσίως για το ζήτημα συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, γιατί αυτή η φιλολογία διχάζει το κόμμα (με μικρό κ, με κεφαλάιο Κ, Κόμμα, είναι μόνο ένα), «αποπροσανατολίζει το κίνημα, δημιουργεί σύγχυση στις γραμμές του και ρίχνει νερό στο μύλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης».

Αλλά από την άλλη, το Αριστερό ρεύμα ...φλερτάρει ασύστολα, να μην πω ότι παρενοχλεί σεξουαλικά το ΚΚΕ (πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ, με όποιο όνομα και αν κυκλοφορούσε στην πιάτσα , είχε πολύ ...γενναίους εραστές). Και δεν κωλώνουνε και στο φτύσιμο. Γιατί τώρα να σε φτύνει η Αλέκα...ε, είναι θέμα, πόση πια αυτοπεποίθηση να έχεις, τι λίμπιντο χρειάζεται για να ανταποκριθείς;;

Ωραία το ΠΑΣΟΚ, έχει προσχωρήσει στον νεοφιλελευθερισμό λέει ο Αλέκος και ανακράζει ο Αλέξης, αλλά η ριζοσπαστική αριστερά, η οικολογία, η κινηματική αριστερά και ένα τελάρο μπάμιες, μπορεί να είναι ο συνομιλητής, της σταλινικής αριστεράς;;;
Θα μου πεις τακτικισμός του κερατά είναι όλο αυτό.

Ψιλοεπαναπαυτηκε ο Αλέκος, καλά ο Αλέξης, φωτογραφίζεται... Σου λέει εδώ ο Ύψιστος και ο γιος του, διατηρούν την ψυχραιμία τους και δεν κατεβαίνουν απο εκείνη την έρημη την βασιλεία του γαλάζιου ουρανού να βουτήξουν κανένα Εφραίμ και τους λοιπούς απο το τραγογένι, και να τους το δώσουν να το φάνε.

Αλλά ο Πουλαντζάς ρε σύντροφοι, ο Πουλαντζάς, πόσο νομίζετε ότι θα διατηρήσει την ψυχραιμία του.
Αν αναστήθηκε ο Στάλιν, γιατί να μην κατέβει και αυτός να βουτήξει τον Αλέκο της Βουλής και τον Αλέξη των δρόμων και να τους ψιθυρίσει δυο φωνήεντα;;;
Άλλωστε κατά πως φαίνεται ζούμε την εποχή της νεκρανάστασης, μην το παραγνωρίζετε σαν φαινόμενο σύντροφοι.....
............................................................
Στην φωτό, η Αλέκα με συνολάκι από τον οίκο υψηλής ραπτικής "Λόλα", νούμερο 58, και τσαντάκι lacoste στην δεξίωση προς τιμήν του Κινέζου προέδρου. Ή μπορεί πάλι, το τσαντάκι να είναι μαιμού και να της το έφερε ο Κινέζος Πρόεδρος δώρο, έτσι ρε παιδί μου για να βοηθήσει την Αλέκα να διαμορφώσει άποψη...για την Κινα...

Όχι αυτή η πλάτη με την παραδείσια τουαλέτα, δεν ξέρω σε ποια ξανθιά φρεγάτα ανήκει. Νομίζω ότι η φρεγάτα, είναι κλάσης Αζέλ, αλλά αν πάλι κάποιος συχωριανός, έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον (που δεν το φαντάζομαι, είμεθα blog με καλόγουστους αναγνώστες), να το ψάξουμε ρε αδελφέ.

Εκτός πάλι αν την δώσανε την φρεγάτα δώρο στον Κινέζο μαζί με τον τενεκέ με το λάδι. Συμφωνα με ανεπιβεβαιωτες πληροφορίες, οι συντροφοι της, θέλανε να την δωσουν και την Αλέκα στον Κινέζο, για να τον διευκολυνει ...ιδεολογικά, αλλά ο Κινεζος αρνήθηκε κατηγορηματικά. Αντε δώρο ένα μαιμού τσαντακι lacoste, για το καλό, για το Κομμα ρε γαμώτο, και έξω απο την πόρτα....

Επαρχιώτης στην Ομόνοια ή νταβατζής;

Βρόντηξαν οι ....προστάτες τα άρματα της φιλευσπλαχνίας... αστραποβόλησαν τα φλάμπουρα....της προστασίας
Media, συνδικαλιστές, εκπρόσωποι κομμάτων, και η ξανθιά Πετραλιά, υπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας ή Αλληλεγγύης θα σας γελάσω, όλα αυτά τα βαρύγδουπα, που αλλάζουν τόσο συχνά τίτλο-και όμως κάποτε είχαμε το θράσος να μιλάμε για Υπουργείο Εργασίας- αλλά ποτέ περιεχόμενο...

Του καταλόγισαν ότι είναι «ανάλγητος», «κοινωνικά ανεύθυνος», και αυτό το πολύ βαρύ, μα πολύ βαρύ βρε παιδί μου για τις μέρες μας... τον είπαν και νεοφιλελεύθερο τον κ. Μίχαλο.
Θυμήθηκαν τον χουντικό μπαμπά του, κάτι ποινικά αδικήματα στα νιάτα του, κάτι ..... παλιές βρώμικες ιστορίες....
Και τι σημασία έχουν όλα αυτά;;
Θεσμικά ο κ. Μίχαλος δεν έχει καμία ευθύνη να προστατεύσει τους εργαζόμενους. Και οι εργαζόμενοι δεν τον χρειάζονται. Θεωρητικά (...μα πολύ θεωρητικά λέμε) έχουν άλλους που οφείλουν να τους προστατέψουν.
.
Το αν ο κ. Μίχαλος είναι ευαίσθητος, πονόψυχος, συναισθηματικός ή ότι τέλος πάντων κλαιγόταν στα κανάλια ότι είναι, αφορά μόνο την γυναίκα του και τα παιδιά του.
Το αν ο κ. Μίχαλος είναι ακραία νεοφιλελεύθερος (κολοκύθια με την ρίγανη, ΤΣΙΡΑΚΙ είναι, δεν ξέρω πως το λένε αυτό...ιδεολογικά ) αφορά αυτούς που τον ψήφισαν και αυτούς που εκπροσωπεί. Όλους τους άλλους πρέπει να τους αφήνει παγερά αδιάφορους.

Γιατί μέσα στις ...εκκλήσεις για το γλυκό και ανθρώπινο πρόσωπο του κ. Μίχαλου, χάθηκε η ουσία. Και η ουσία δεν είναι η εβδομάδα των 3 ημερών, για τρεις μήνες, και για τις Μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Πρώτα από όλα ας δούμε το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις. Με νούμερα, γιατί από αμπελοφιλοσοφίες, προστασίες και δάκρυα...χορτάσαμε....
Δηλαδή μας εξήγγειλε ο κ. Μιχαλος, με τόσο στόμφο την φοβερή ιδέα του, που αφορά σε τι μεγέθη;; Για να ξέρουμε τι συζηταμε δηλαδή....

Μια ΜΜΕ στην Ελλάδα, με 40-50 εργαζόμενους που οι μισοί (γιατί εκ των πραγμάτων, σε μια επιχείρηση όλες οι θέσεις δεν γίνεται να γίνουν part time για ένα τρίμηνο) θα δουλεύουν 3 μέρες, και θα ....κερδίσει ο εργοδότης 150-200.00 €, σε ένα τρίμηνο;;

Αυτήν είναι η λύση του Προέδρου του ΕΒΕΑ;; Και αυτό για να μην χάσει κανείς την δουλειά του;; Αξίζει το ποσό, για το ρίσκο του επιχειρηματία;;
Προφανώς δεν ξέρει τι σημαίνει ΜΜΕ στην Ελλάδα ο κ. Μίχαλος;;; Και αυτό είναι η ουσία της ιστορίας Μιχαλου.

Λοιπόν ας αφήσει τα δακρύβρεχτα και ως Πρόεδρος του μεγαλύτερου Επιμελητηρίου της χώρας, ας προστατέψει τον επιχειρηματικό κόσμο, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.
Και είναι προφανές ότι με την προχθεσινή του πρόταση δεν το κάνει.

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο κ. Μίχαλος δεν ξέρει ότι σε αυτήν την φάση, αν κάτι χρειάζεται απεγνωσμένα η αγορά για να επιβιώσει είναι τζίρος, τόνωση της κατανάλωσης, και βέβαια δεν θα τονωθεί με τους εργαζόμενους των 500 ευρώ τον μήνα.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο κ. Μίχαλος δεν γνωρίζει, ότι η Ελλάδα έχει το χαμηλότερο κόστος εργασίας, μετά την Πορτογαλία στην ευρωζώνη.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο κ. Μίχαλος δεν γνωρίζει, ότι στο σκηνικό της κρίσης, ποινικοποιείται και πάλι η επιχειρηματικότητα, ποινικοποιείται και πάλι το κέρδος, και η επιχειρηματική κοινότητα καλείται να ξανααποδείξει ότι είναι ο σημαντικότερος παράγοντας της ανάπτυξης και όχι μια συμμορία λαμόγια που πίνουν το αίμα των εργαζομένων δημιουργώντας ανήθικες υπεράξιες.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι πιστεύει ο κ. Μιχαλος ότι οι Μικρομεσαίοι έχουν τόσο ασθενή μνήμη, και δεν θυμούνται την πρόταση του, να πουλάνε ψωμί και βενζίνη τα super markets (και τα super markets, δεν είναι μικρομεσαίες κ. Μίχαλε μου). Απλά οι μικρομεσαίοι, κορμός της ανάπτυξης, μικρομεσαίο το μέγεθος, πολύ της μόδας τελευταία, και βέβαια και πολύ της μόδας η επιλεκτική χρησιμοποίηση τους. Πουλάνε κ. Μίχαλε μου, πολύ απλά η προστασία τους ...πουλάει...

Ο κ. Μίχαλος πιστεύει προφανώς ότι το μοναδικό πρόβλημα της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα είναι το κόστος των εργαζομένων....Αφελές, πολύ αφελές, πολύ επικίνδυνα αφελές!!!!!!!!!!

Και εν πάση περιπτώσει γιατί ο κ. Μίχαλος, δεν προτείνει στην Κυβέρνηση, θεσμοθετημένος συνομιλητής της είναι, γιατί δεν ζητάει από το φίλο του τον κ. Αλογοσκούφη, Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου του ήταν μέχρι πρότινος, την ουσιαστική βοήθεια που οφείλει να παράσχει το Κράτος στην Μικρομεσαία επιχείρηση, όχι γιατί και αυτό είναι καλό και πονόψυχο.... όχι, άλλη καλοσύνη...φτάνει... γκωσαμε.... αλλά πολύ απλά γιατί η ΜικροΜεσαία επιχειρηματικότητα είναι αυτή που καθορίζει τον ρυθμό ανάπτυξης, πολύ απλά γιατί η ΜικροΜεσαία επιχειρηματικότητα καλύπτει το 65% περίπου της απασχόλησης στην Ελλάδα.
Αλλά δεν είδα τον κ. Μίχαλο να ζητάει μείωση του ΦΠΑ.
Αλλά δεν είδα τον κ. Μίχαλο να ζητάει αύξηση των δημοσίων επενδύσεων.
Αλλά δεν είδα τον κ. Μίχαλο να ζητάει ενεργοποίηση του ΕΣΠΑ.
Αλλά δεν είδα τον κ. Μίχαλο να ζητάει αλλαγή του πτωχευτικού δικαίου.
Αλλά δεν είδα τον κ. Μίχαλο να ζητάει την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του ΤΕΜΠΕ και στην δεδομένη φάση, διεύρυνση του σε εγγυοδοσία όλων των επιχειρηματικών δράσεων και όχι μόνο για έναρξη επιχειρηματικότητας, και πλήρη επιδότηση του επιτοκίου δανεισμού για αυτό το ....περίφημο τρίμηνο.

Αλλά δεν είδα τον κ. Μίχαλο να ζητάει τον εξορθολογισμό του ΙΚΑ, έτσι ώστε να μην αυξάνει υπέρμετρα το μη μισθολογικό κόστος, των αποδοχών των εργαζόμενων.
Αλλά Δεν είδα τον κ. Μίχαλο να ζητάει την αλλαγή του φορολογικού πλαισίου, να σηκώνει το αναστημα του, στις καταπτυσες περαιώσεις

Αλλά δεν είδα τον κ. Μιχαλο να ζητά απο το Κρατος να είναι φερεγγυο, στα ιλιγγιώδη ποσά που οφείλει στους προμηθευτες του και να καταβάλει αυτα εξωφρενικά ποσά που τους οφείλει, να σταματήσει ο ιδιώτης να χρηματοδοτεί (ναι ρε μάγκες υπερτιμολογώντας, πως αλλοιως θα το κάνει;;) την ανεπάρκεια του Κράτους.
Αλλά δεν είδα τον κ. Μιχαλο να ζητάει την δημιουργία του επιχειρηματικού ΚΕΠ, αυτού του one stop shop, που εδώ και 10 χρόνια, ο κάθε ...κυβερνήτης το εξαγγέλλει με περισσή ευφράδεια....και που επιτέλους θα απαλλάξει την επιχειρηματικότητα από το τεράστιο, το τραγικό κόστος της γραφειοκρατίας και του μπαξισιού.

Αν κ. Μίχαλε είστε τόσο ανεπαρκής, αν το 2008 σε μια αναπτυγμένη Ευρωπαϊκή δημοκρατία, είστε .. ..«επαρχιώτης στην Ομόνοια» λυπάμαι όλους αυτούς που εκπροσωπείτε.

Αν και κολοκύθια με την ρίγανη, ο επιχειρηματικός κόσμος έχει παραιτηθεί εδώ και πολλά χρόνια από τις υπηρεσίες και το νταβατζιλίκι του Επιμελητηρίου.

Αφήστε τα μεγάλα και τα βαριά....για τον αριθμό των επιχειρήσεων που εκπροσωπείτε. Όχι κ. Μίχαλε, δεν τους εκπροσωπείτε.

Απλά αυτό το διεφθαρμένο, Κράτος, τους υποχρεώνει σε εγγραφή τους, στο Επιμελητήριο, για να ξεκινήσουν την επιχειρηματική δραστηριότητα τους.

Αν κάτι ...εκπροσωπείτε είναι το ελάχιστο ποσοστό αυτών που έρχονται να ψηφίσουν στο επιμελητήριο. Ποιο είναι αυτό το ποσοστό επί των υποχρεωτικώς εγγεγραμμένων;;; Είναι ένα 10%;;;

Και αν έχετε τα κότσια ή αλλάξτε τον ρόλο του επιμελητηρίου, ή ζητήστε να σταματήσει αυτή η κοροϊδία της υποχρεωτικής εγγραφής, που σας κάνει τον μεγαλύτερο τζάμπα παράγοντα, του επιχειρηματικού κόσμου.

Σεβαστείτε στοιχειωδώς τον κόσμο που ..."εκπροσωπειτε", γιατί ασφαλώς δεν θα δεχτώ ποτέ ότι ο Έλληνας επιχειρηματίας, σας μοιάζει, δηλαδή είναι ένα μικρό λαμόγιο, που γλύφει για μια κρατικοδίαιτη θεσούλα, για μια θέση σε Δ.Σ. και συμμετοχή σε καμιά δεκαριά αμειβόμενες επιτροπές. .

Ο έλληνας επιχειρηματίας, δεν είναι ένας λαγός, που κάνει ένα χυδαίο στριπ τηζ, που παλεύει να στρέψει αλλού, τα φώτα της δημοσιότητας από τα εξωφρενικά αντιαισθητικά σκάνδαλα των πραγματικών εντολέων σας, και μάλιστα να τα στρέψει σε τρομολαγνικά σενάρια, εργασιακού μεσαίωνα.

Προσπαθείτε να αποσπάσετε την προσοχή, από αυτούς, τους νάνους τους φίλους σας, τους υπουργούς, που δείχνουν ο ένας με το δάχτυλο τον άλλον, σε ένα χυδαίο, αλισβερίσι, και που ένας, ένας γαμώτο δεν σέβεται τα παντελόνια που φοράει, δεν έχει τα κότσια να πει ...ως άλλος Παλαιοκώστας «μάγκες, μας πιάσατε, παίξαμε και χάσαμε».

Οι επιχειρηματίες, δεν είναι τζάμπα μάγκες σαν τα μούτρα σας κ. Μίχαλε. Ρισκάρουν, παλεύουν και ξέρουν ότι η παραγωγικότητα της εργασίας και η κοινωνική συνοχή, είναι ακρογωνιαίοι λίθοι μιας ανταγωνιστικής οικονομίας.
Δεν αδικείτε τους εργαζόμενους κ. Μίχαλε, αυτούς που θα έπρεπε να εκπροσωπείτε αδικείτε.

Όσο για τους εργαζόμενους....έχουν άλλους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, συνεταιράκια της εκάστοτε εξουσίας, να τους...προστατέψουν.... Μην τους προστατέψετε και εσείς πια.... Τόση προστασία...κανείς δεν την αντέχει....

Και μην ξεχνάτε κ. Μίχαλε....και οι σωματέμποροι, όταν δεν λέγονται νταβατζήδες...Προστάτες λέγονται, προστασία πουλάνε....

Υ.Γ.Και επειδή πρέπει να δούμε και την άλλη όψη του φεγγαριού….όταν το ΠΑΣΟΚ, χρήζει υποψήφιο του, τον Γρανίτσα… ε, καλός είναι ο Μίχαλος…

η ...συνέχεια της εξίσωσης

Η εξίσωση

Διατίθεται απόγνωσις

εις αρίστην καταστασιν,

και ευρύχωρον αδιέξοδον

Σήμερα είπα να καταπιαστώ με το ακατόρθωτο, να κάνω λέξεις, την ελπίδα. Μην ρωτήσετε γιατί, δεν έχει σημασία. Ίσως να είμαι πολύ φιλοδοξη.
Σήμερα ήθελα να την τεμαχίσω, να την ψάξω, να την αισθανθώ, να την περιγράψω, να την μετρήσω. Την έκταση, τον όγκο της, το βάρος της, και πάνω από όλα την τιμή της. Αυτήν την βρήκα εύκολα.
Ακριβή, πολύ ακριβή, όσο ακριβά είναι τα ανεκτίμητα. Τιμή.... που τείνει στο άπειρο. Μιας που ο παρονομαστής, η απελπισια, είναι πάντα μηδέν.

Πως λειτουργεί η ελπίδα;;
Ναι, ναι, το όνειρο, είναι εύκολο, το όνειρο, το ξέρω πως λειτουργεί. Στο όνειρο, τα έχεις όλα άγνωστα, άντε να βάλεις μια δυο παραμέτρους, χαλαρά, ανακουφιστικά, να ανήκει απλά η παράμετρος λ σε ένα μεγάλο σύνολο, έτσι για να είναι πιο κοντά στις παραστάσεις της πραγματικότητας σου. Καμία αυστηρότητα στους υπολογισμούς, κανένας περιορισμός. Άντε το πολύ μια ανισότητα. Αυτό πιο μεγάλο, από εκείνο…. Το όνειρο άλλωστε λειτουργεί με κλειστά μάτια.

Ενώ στην ελπίδα πρέπει να έχεις τα μάτια ανοιχτά. Η ελπίδα σε κοιτάει κατάματα, να έτσι, δεν σε αφήνει ουτε να τα ανοιγοκλείσεις. Το όνειρο δεν είναι εξίσωση. Το όνειρο είναι μια παράσταση, που την επαληθευουν όλες οι τιμές.Μια λειτουργική ουτοπία. Η ελπίδα όμως;; Η ελπίδα που σου βάζει τα δεδομένα, η ελπίδα που σε σφυροκοπάει με το α= γνωστό, β= γνωστό, γ= γνωστό και σε αφήνει να πηγαινοφέρνεις αυτό το χ, αυτό το ψ, αυτό το z, από το ένας μέλος στο άλλο, να βάζεις ισότητες και συνεπαγωγές …στο άλυτο. Αυτοί οι περιορισμοί της εξίσωσης της ελπίδας , που σε βασανίζουν, που σε παρηγορούν, που σε αναθαρρεύουν, που σε απογοητεύουν, που σε κάνουν να παλεύεις να την αλλάξεις με κάτι άλλο, να απαλλαγείς από την τυραννία της, αλλά αυτή εκεί αμείλικτα γοητευτική, να σε προκαλεί. Να σε ρωτάει κοιτώντας σε, βαθιά στα μάτια, στα ανοιχτά μάτια…μπορείς να με απαρνηθείς;;;

Το όνειρο είναι φιλόξενος χώρος κάθε ατέλειας και κάθε αδυναμίας, η ελπίδα έχει αμπαρωμένες πόρτες, λουκέτα, κλειδαριές.
Το όνειρο δεν γνωρίζει σύνορα, ενώ η ελπίδα, θεά αυστηρή, την κρατάνε μακριά σου βλοσυροί, καχύποπτοι φρουροί.

Να την διώξεις την ελπίδα, να πάρεις το χαρτί με αυτά τα χιλιογραμμένα ίσον, τις συνεπαγωγές και να το τσαλακώσεις στην χούφτα σου, να το πετάξεις στα σκουπίδια, να το βάλεις κάτω κάτω, μην και σηκωθεί από μόνο του και έρθει με εκείνα τα βαριά, τα ασήκωτα…. α= γνωστόν, β= γνωστόν, γ= γνωστόν, να σε ξαναπυρπολήσει.

Και να μην πληρώσεις τίποτα, να αυγατίσεις το βιος της μοιρολατρίας σου.
Και αφού απαλλάχτηκες από την τυραννίκη γοητεία της, και αφου την πέταξες, κι αφου αρνήθηκες να πληρώσεις αυτό το δάνειο στο μέλλον με το βαρύ επιτόκιο του παρελθόντος, έτσι ξυπνάει μονος του και αγριευει εκείνος ο παρονομαστής, εκεινο το μηδέν, …η απελπισία. Και τρομάζεις.

Και χώνεσαι μέσα στο καλάθι απορριμμάτων, και ψάχνεις, και βρίσκεις εκείνο το τσαλακωμένο χαρτί, με τα βαρια, α=γνωστόν, β=γνωστόν, γ=γνωστόν, με εκείνα τα πονεμένα ίσον, με εκείνες τις ματωμένες συνεπαγωγές, με εκεινα τα τυραννικά χ, τα ψ, τα z, και το ισιώνεις με τα δάχτυλα σου, και το νοτίζεις με την ανάσα σου, και αν δεν αντέχεις να το κοιτάξεις στα μάτια,…απελπιστικά άλυτο αυτό…. το διπλώνεις προσεκτικά και το χώνεις σε εκεινο το τσεπάκι της καρδιάς, που έμενε άδειο.

Άλυτη εξίσωση…αλλά ελπίδα. Γιατί την ελπίδα, λέξη και έννοια μονάκριβη, δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να την ερμηνεύει, να την προσδιορίζει, να την εξηγεί. Κι ας είναι τόσο δυσευρετο αυτό που την επαληθεύει.

Άρτεμις η ελπίδα, ζητάει να θυσιάσεις ... Ιφιγένειες, αλλιώς…..δεν θα ταξιδέψεις. Και ο Κάλχας…απλά χαμογελάει….. γιατί ξέρει ότι αν δεν ταξιδεψεις... χάθηκες