Ποιος φοβάται την ...Αλέκα Woolf;

Αλήθεια ποιο μπορεί να είναι το αντικείμενο ενός Ψηφίσματος που υιοθετείται από σχεδόν σύσσωμο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και σχεδόν οι ΜΟΝΟΙ που είτε το καταψηφίζουν, είτε απέχουν είναι ΟΛΟΙ οι Έλληνες Ευρωβουλευτές; Χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση, ΟΛΟΙ οι Έλληνες εκπρόσωποι ΟΛΩΝ των Ελληνικών Κομμάτων;
Τι μπορεί να καταδικάζει αυτό το Ψήφισμα;. Σε τι μπορεί να αναφέρεται αυτό το ψήφισμα που βρίσκει τόσο ...μονοκούκι ενωμένους ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες Ευρωβουλευτές;

Στις 2 Απριλίου τέθηκε σε ψηφοφορία στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, το Ψήφισμα με θέμα «Ευρωπαϊκή Συνείδηση και Ολοκληρωτισμός».Το υπεψηφισαν 544 Ευρωβουλευτές, το καταψήφισαν 44, και 33 Ευρωβουλευτές απείχαν.

Το Ψήφισμα αυτό, καταδικάζει ΟΛΑ τα εγκλήματα και τις μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα στην Ευρώπη τον 20ο αιώνα, από όπου κι αν αυτά προέρχονται.. Το ψήφισμα αυτό καθιερώνει την 23η Αυγούστου, (ημέρας σύναψης του Συμφώνου Molotow-Ribbentrop) ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων.
Σημείο ΙΑ του αιτιολογικού
«Η Ευρώπη δεν θα ενωθεί ποτέ, εάν δεν μπορέσει να καταλήξει σε κοινή θεώρηση της Ιστορίας της. Δηλαδή εάν δεν αναγνωρίσει ως κοινή κληρονομιά τον ναζισμό και τον σταλινισμό , εάν δεν διεξαγάγει έντιμο και ουσιαστικό διάλογο για τα εγκλήματα αυτών των καθεστώτων».
Σημείο ΙΔ του αιτιολογικού
«Εκτιμώντας ότι, από την οπτική γωνία των θυμάτων, δεν έχει σημασία ποιο καθεστώς τους αφαίρεσε την ελευθερία, τους βασάνισε ή τους δολοφόνησε, για οποιονδήποτε λόγο»

Στην Ελλαδα του 21ου αιώνα, αν είσαι αντι-αμερικανός, αν είσαι αντι-ευρωπαίος, αν είσαι αντι-δυτικός, αν είσαι αντι-ιμπεριαλιστής, αν εισαι αντι-ρατσιστής (τρόπος του λέγειν βέβαια), είσαι ...προοδευτικός με την βούλα. Αλλά είναι έγκλημα καθοσιώσεως να είσαι αντι-σταλινικός. Ή για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, σύμφωνα με τα πολιτικάντικα τερτίπια των ελληνικών κομμάτων, ΟΛΩΝ των ελληνικών Κομμάτων, το να είσαι αντι-σταλινικός, έχει πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος. Το γιατί... το αφήνω στην κρίση του καθενός...

Αξίζει ίσως να αναφέρω την στάση του κάθε Κόμματος, στην συγκεκριμένη ψηφοφορία... έτσι για την ιστορία.

Το ΚΚΕ, ...ως όφειλε και όπως ορθώς συμπεράνατε... το καταψήφισε μιλώντας για «ενορχηστρωμένη αντικομουνιστική επίθεση της Ευρώπης των μονοπωλίων...μπλα μπλα μπλα». Είναι γνωστό άλλωστε ότι, στο τελευταίο του συνέδριο το Κόμμα (το Κ πάντα κεφαλαίο), ανέδειξε την πιο μαύρη περίοδο του σταλινισμού (1936-1939) ως την καλύτερη περίοδο οικοδόμησης του «σοσιαλισμού». Και η Αλέκα με την παρέα της, ως νέα Ηρωδιάς (ε, Σαλώμη δεν την λες, ούτε ...ποιητική αδεία), πήρε τα κεφάλια όσων της έκοβαν την θέα από το εικόνισμα του Στάλιν. Τώρα μάλιστα στην οικονομική εξόρμηση του Κόμματος...για τις ευρωεκλογές, με συνδρομή πάνω από 20 ευρώ θα παίρνεις δώρο και το εικόνισμα του Ιωσήφ, με ξύλινη κορνίζα σκαλιστή, να το βάζεις στην κρεβατοκάμαρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απείχε... Δεν την γλίτωσε βέβαια... ξαμόλησε η Αλέκα, το πρωτοπαλίκαρο και τον έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ έναν παρά... «την κοπάνησε, από την ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπου ψηφίστηκε, κατά πλειοψηφία, το κατάπτυστο ψήφισμα» ...έκραξε τον ΣΥΡΙΖΑ ο σύντροφος Μαΐλης. Άλλωστε το παιχνίδι πια στον ΣΥΡΙΖΑ, το έχουν πάρει πάνω τους όσοι εκ του ΚΚΕ προερχόμενοι, χωρίς να αναθεωρήσουν ούτε κατά κεραία απόψεις και συμπεριφορές που τους ανέδειξαν κάποτε σε προσβεβλημένα στελέχη ενός σταλινικού κόμματος είναι πια οι κύριοι ιδιοκτήτες του σπιτιού. Μαξιμαλισμοί, κοινοτυπίες, ατάκες, αλαζονικοί λεκτικοί ακροβατισμοί... και ακτιβισμός από τηλεοράσεως. Οι επαγγελματίες επαναστάτες σοφοί... ασχολούνται τώρα με την ποίηση... με τον σταλινισμό δεν έχουν χρόνο... Απέχουν...

Το ΠΑΣΟΚ το καταψήφισε επίσης ...πετώντας με άκρατο πολιτικαντισμό, την μπάλα στην εξέδρα ή στους ...ιστορικούς... που πρέπει να ερμηνεύσουν. Όσον αφορά στην ημέρα μνήμης για τα θύματα των αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων το ΠΑΣΟΚ εκτιμά ότι αυτή «εξομοιώνει κατά απαράδεκτο τρόπο δύο ανόμοια κομμάτια της Ιστορίας που το καθένα είχε διαφορετική αφετηρία και που για διαφορετικούς λόγους έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του Ευρωπαίου πολίτη». Εντυπωσιακό;;;;

Το ΠΑΣΟΚ, είναι βέβαιο πως έχουν καταδικαστεί στην συνείδηση του Ευρωπαίου πολίτη, αλλά ...η σκιά του ΚΚΕ βαριά, το πολιτικό κόστος... μεγάλο, για να ...καταδικάσει και αυτό σαν Κομμα, αυτό που έχει «καταδικαστεί στην συνείδηση του Ευρωπαίου πολίτη».
Το ψήφισμα βέβαια δεν αναφερόταν ούτε στις αιτίες του Ναζισμού, ούτε στις αιτίες του σταλινισμού, την φρίκη από όπου κι να προέρχεται καταδίκαζε. Αλλά η Ματσούκα ... δεν βρήκε εύκαιρο κανέναν να της εξηγήσει τις άγνωστες λέξεις... εκεινο το "holodomor" πολύ την βασάνισε, ο Πάγκαλος δεν πιάνει ...Βρυξέλλες, άσε που κυνηγούσε το κατσίκι για το Πάσχα, άσε που τον λέει και χοντρό ο Ριζοσπάστης και τον πιάνει το παράπονο... κοινώς λεονταρισμοί επικοινωνιακής κατανάλωσης, το ψήφισμα στο ντούκου πέρασε.

Η Νέα Δημοκρατία προτίμησε την αποχή. Η αποχή για την Ν.Δ., δεν είναι πια στάση... ιδεολογία είναι. Η δικαιολογία που υποστήριξαν οι ευρωβουλευτές της είναι ότι «η αποτίμηση των ιστορικών γεγονότων αποτελεί αποκλειστικό έργο των ιστορικών και όχι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου».... Καλό το παραμύθι σας ...αλλά δεν έχει Δράκο... Στο ερώτημα γιατί λοιπόν να μην ψηφίζουμε τους ιστορικούς... μην απαντήσετε... είναι απλά ρητορικό...

Ο ΛΑΟΣ, επίσης δεν έμπλεξε με τα ζόρικα. Απείχε και αυτός... Άλλη κουφαμάρα αυτή...Τώρα τον σταλινισμό φοβήθηκε να καταδικάσει, τον ναζισμό... θα σας γελάσω. Δεν ευκαιρούν να μας εξηγήσουν κι αυτοί, ο Πρόεδρος τσακώνεται με τον Καραμανλή για τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας που συγκατοικούν, όλη μέρα τρέχει στα ακτινολογικά εργαστήρια και στους μαγνητικούς τομογράφους ...μετρώντας, κόβοντας και ράβοντας με ...προσήλωση στο Σύνταγμα, την «συνείδηση» των βουλευτών του.

Και αυτή η ρημάδα η Συνείδηση... είναι μια λέξη με τόσες πολλές και αντιφατικές ...ερμηνείες στην ελληνική γλώσσα. Μπερδεμενη έννοια, ζόρικα πράματα...

Πολλά είπα, μακρηγόρησα... Άλλωστε τι να πω, το γεγονός είναι τόσο ισχυρό από μόνο του. Στο μόνο δημοκρατικά εκλεγμένο όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι Έλληνες ευρωβουλευτές... επιφυλάχθηκαν, να συζητήσουν τα έργα και τις ημέρες του Ιωσήφ με την Αλέκα και την παρέα της.

...Κανονικά θα έπρεπε να ...ντρέπομαι που διαφωνώντας καθέτως, οριζοντίως πλαγίως και διαγωνίως επί του θέματος, με όλη την πολιτική σκηνή της χώρας, με όλα τα Κόμματα, με όλους τους Έλληνες «προοδευτικούς» , επιμένω να θεωρώ μνημειώδες το Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 2ας Απριλίου, με τίτλο «Ευρωπαϊκή Συνείδηση και Ολοκληρωτισμός». Το Ψήφισμα που καταδικάζει, όλα τα εγκλήματα, όλη την φρίκη στην Ευρώπη του 20ου αιώνα, ΑΠΟ ΟΠΟΥ κι αν αυτή προέρχεται, όπως αυτή κι αν έχει βιωθεί, από όποιους κι αν έχει βιωθεί γιατί... «από την οπτική γωνία των θυμάτων, δεν έχει σημασία ποιο καθεστώς τους αφαίρεσε την ελευθερία, τους βασάνισε ή τους δολοφόνησε, για οποιονδήποτε λόγο».

Μπορείτε, να με κατατάξετε στις ...σκοτεινές δυνάμεις της αντίδρασης, μπορείτε να με δείξετε με το δάχτυλο ως ...μαύρη, ως ...αντιδραστική, ...δεν θα πω κουβέντα... Δεν υπάρχει κουβέντα για να πω...

Πέστε να έρθουν σεισμολόγοι, είναι σοβαροί οι λόγοι...

Τα χέρια μου ιδρώνουν...
Τα πόδια μου είναι παγωμένα, όχι δεν μπορώ. Ειλικρινά δεν μπορώ...

Bάζω το τυχερό μου στυλό, στην τσάντα, σηκώνομαι, διασχίζω τον διάδρομο, και αφήνω την λευκή μου κόλλα, πάνω στην έδρα.
- Που πας;
- Λυπάμαι, θα κατέβω στην άλλη εξεταστική...
- Δεν έχει άλλη εξεταστική, πάρε την κόλλα σου πίσω και απάντησε...
- Μα...
- Δεν εχει μα, είπα, πάρε την κόλλα σου και απάντησε...
Σηκώνω το βλέμμα αργά... αυτό συχνά πιάνει...
- Σας παρακαλώ...
- Είπα πήγαινε και γράψε ότι ξέρεις.... απάντησε τώρα...

Ο κ. Σανιδάς είναι κατηγορηματικός... ξαναγυρίζω στο έδρανο... και νάσου απο πάνω μου, συνταγματολόγοι,- καλέ κ. Βενιζέλο με πατάτε, είναι δυνατόν να χωρέσετε στο έδρανο; θα πάθω ασφυξία-, βουλευτές, πολιτικοί, wannabe πολιτικοί, δημοσιογράφοι, εισαγγελείς, δικαστικοί, νομικοί... σεισμολόγοι (οι σεισμολόγοι είναι πάντα παρόντες, στις εξετάσεις μου, ανεξαρτήτως ...μαθηματος).
- Μην φωνάζετε, σας παρακαλώ μην φωνάζετε, δεν καταλαβαίνω... δεν ξέρω...

Αλλά και τι σημασία έχει να καταλάβω, και τι σημασία έχει να ξέρω, σημασία έχει να αποφανθώ...
-κ. Προεδρε, σας παρακαλώ, δεν θέλω να γίνω συνταγματολόγος, μην σώσω να πάρω πτυχίο. Να σας γράψω κάτι για του σεισμούς που τα έχω και πιο πρόσφατα; ...Όχι, καλά....Να πάρω ένα πτυχίο ψυχολόγου ίσως; Και αυτά τα έχω πρόσφατα, προχθές δεν ήταν που ο νεαρός στον ΟΑΕΔ στο Ρέντη, αυτοκτόνησε, είμαι διαβασμένη σας λέω... Να πάρω ένα πτυχίο κοινωνιολόγου... όλο τον Δεκέμβρη διάβαζα, άσε που μου κάνει επανάληψη και ο Πρύτανης Λαζόπουλος...
Α, να επέτειος του Τσερνομπίλ... αυτά πια τα ξέρω να σας τα πω... μην σπρώχνετε κ. Βενιζέλο...
Οκ... Οικονομολόγου ίσως; Τραπεζικά;
Α, και για την αντιτρομοκρατική μπορώ να σας πω, ποίηση ίσως, παρακολούθησα ένα εκπληκτικό σεμινάριο απο τους κ. Καρατζαφέρη και Αλαβάνο, μετά διάβασα και τον Γεωργουσοπουλο...

Όχι... ο κ. Σανιδάς, είναι ανενδοτος, πρέπει να αποφανθώ επί του Συντάγματος...
Ξανασκυβω το κεφάλι στην κόλλα μου... Την εγκύκλιο Λινού, να προσέξεις μου φωνάζει ο Πρετεντέρης...

Αρχίζω να αγριεύω... Ακούστε αγαπητοί μου, εγώ ουτε ξέρω και ουτε θέλω να μάθω, και πάνω από όλα ΔΕΝ ΘΕΛΩ και ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να αποφανθώ επι του άρθρου 86 και της ερμηνείας του.
Ούτε θέλω να αποφανθώ για την ερμηνεία κανενός άλλου άρθρου του Συντάγματος ή όποιου Νόμου. Εμένα δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Εμένα η δουλειά μου είναι να εμπιστευτώ την δικαιοσύνη, να εμπιστευτώ τους θεσμούς, να εμπιστευτώ την Δημοκρατία. Δεν αντέχω πια αυτήν την παραλυτική καχυποψία, δεν αντέχω αυτό το τα έκαναν οι προηγούμενοι, θα τα κάνουν οι επόμενοι, τα κάνω εγώ ή μου αφήνετε το περιθώριο να τα κάνω εγώ.
Δεν ξέρω, δεν θέλω να μάθω, δεν θέλω να αποφανθώ. Χρειάζομαι μόνο ένα, χρειάζομαι μόνο κάτι... και αυτό το κάτι είναι ...να εμπιστευτώ... όχι εσάς, όχι τους προηγούμενους, όχι τους επόμενους, αλλά την Δημοκρατία.
Κι αυτήν την εμπιστοσύνη μου, την σπαταλάτε, την εξανεμίζετε, βομβαρδίζοντας με πληροφορίες, με ερμηνείες, με εγκυκλίους...
Αυτήν τη δικτατορία της πληροφορίας, της ενημέρωσης και της ημιμάθειας δεν την θέλω... Εγώ την Δημοκρατία μου θέλω. Τους Θεσμούς μου θέλω. Την εμπιστοσύνη μου πίσω θέλω... Ακούτε κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου;

Σκίζω την κόλλα μου, μαζεύω την τσάντα μου, και σηκώνομαι από το έδρανο.
Βγαίνοντας από το αμφιθέατρο, πέφτω πάνω στον Παυλίδη, που σβηνογράφει στο τεφτερι τα κουκιά των ...συνειδήσεων των συναδελφων του...

- Αποφάσισες, με ρωτάει;
- Αει στο διάολο και συ ρε Παυλίδη, φύγε μέσα από τα πόδια μου. Τι να το κάνει ρε, το τριάρακι με το barbecue στο Ν. Ψυχικό η κόρη σου; Δώσε της τον Πατέρα της πίσω. Αυτόν χρειάζεται... Αμελλητί...

Το δώρο

Σπάνια έρχομαι πια εδώ, κι αν έρθω πάντα βιαστική, και πάντα να φεύγω πριν σουρουπώσει… πάντα για λίγο.
Αλλά να σήμερα… σκαρφαλωμένη πάνω στην μάντρα της παιδικής μου μνήμης, με πήρε η ώρα, να ανασκαλεύω, να μυρίζω, να θυμάμαι… Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να πέρασαν μόνο οι νύχτες…

ΜεγαλοΣαβατιατικα απογεύματα που κυλούσαν αργά...
Τα καινούργια λουστρίνια να περιμένουν στο κουτί τους να φορεθούν το βράδυ στην Ανάσταση, οι ατελείωτες διαπραγματεύσεις με την μητρική εξουσία για να μην φορεθεί ζακέτα πάνω από το καινούργιο φουστάνι με τα δαντελένια ανάγλυφα λουλουδάκια, παρακάλια για να μην πιαστούν τα μαλλιά κοτσιδάκια, να μείνουν να ανεμίζουν στους ώμους, υποσχέσεις ότι θα προσέχεις, ότι δεν θα χαζεύεις, ότι θα κρατάς μακριά από τα μαλλιά σου, την λαμπάδα. Την λαμπάδα με τους κόκκινους φιόγκους, τα αυγά και τα αρνάκια, αυτήν την αγορασμένη από το Μινιόν.

Ναι, το βράδυ θα ντυνόσουν πριγκίπισσα, αλλά το απόγευμα, εκεί στην παραλία, με το βρώμικο μπλουτζήν και το μπουφαν αφημένο στο βράχο, θα βοηθούσες την παρέα να δοκιμάσουν τις στρακαστρουκες...
Θα καθόσουν στην βρεγμένη άμμο, να ακούς τις ιστορίες των λίγο μεγαλύτερων από εσένα, αυτούς που η γιαγιά τους έλεγε τσόγλανους γιατί της λεηλατούσαν τα τριαντάφυλλα του κήπου, της έκοβαν άτσαλα τις πασχαλιές, μόνο οι τεράστιες ορτανσίες στις μεγάλες πήλινες γλάστρες γλίτωναν, δεν τολμούσαν να φτάσουν μέχρι την βεράντα. Τους άκουγες μαγεμένη να διηγούνται τα παραμύθια τους, έσπρωχνες τον καιρό να μεγαλώσεις και εσύ, να γίνεις ισότιμη συντρόφισσα στα φοβερά κατορθώματα τους, να κολυμπάς και εσύ μέχρι απέναντι στην Μακρόνησο, να βουτάς και εσύ από εκείνα τα βράχια απέναντι, ναι εκεί που θα καρφωνόσουν και εσύ λίγα χρόνια αργότερα, σε μια επίδειξη …δεξιοτεχνίας.

Εδώ και μέρες είχες ανοίξει το κουτί που φυλούσες τα σπάνια κοχύλια σου, τα είχες κολλήσει ένα ένα και είχες φτιάξει το δώρο για τον κολλητό σου, τον Αντώνη. Ο Αντώνης που σε έπαιρνε μαζί του, στην παρέα των μεγάλων, στην παρέα των αγοριών. Ο Αντώνης που αψηφούσε τα γιουχαΐσματα των «μεγάλων αγοριών» που τον προγκούσαν γιατί «κουβάλαγε» μαζί του πάντα, την «μικρή Κατερίνα». Ο Αντώνης που χτύπησε αυτόν που σου τράβηξε τα κοτσιδάκια, για να γελάσουν. Ο Αντώνης που σε πήγε μπλαβισμένη στην μαμά σου, όταν έπεσες με την κοιλιά από την βάρκα.

Σουρούπωσε, η παρέα τα μαζεύει…
Ξέρει πως φοβάσαι να περάσεις μόνη σου από τις σκοτεινές φιστικιές για να φτάσεις στο σπίτι, και θα σε πάει εκεινος. Χωρίς να σε ρωτησει "φοβάσαι;". Χωρίς να σε βάλει να απαντησεις με κατεβασμένο κεφάλι "ναι". Χωρίς να μετρησει ότι η μαμα του πάλι θα του φωνάζει πάλι γιατί αργησε. Μόλις βλέπεις την άκρη του μαντρότοιχου του σπιτιού σου, βάζεις μια τρεχάλα, τον προσπερνάς … περίμενε, περίμενε με μισό λεπτό, του φωνάζεις…
Τρέχεις στο μικρό σπιτάκι του κήπου, εκεί που φυλάνε όλες τις παλιατσαρίες, όλα τα εργαλεία, και πίσω από εκείνη την αρχαία μηχανή που κουρεύει το γκαζόν, βρίσκεις το «δώρο», το δώρο σου στον Αντώνη. Αυτό που έχεις φτιάξει κολλώντας ένα ένα τα πιο όμορφα κοχύλια της συλλογής σου. Ναι, ναι και εκείνο, εκείνο που μοιάζει με ροζ, ναι, αν το δεις στο φως …είναι ροζ, ....κολλημένο και εκείνο ...στην κορυφή.
Αναψοκοκκινισμένη τον βρίσκεις να σε περιμένει στην μάντρα, μετρώντας τις στρακαστρουκες και τα τρίγωνα, που παλεύει να χώσει στις τσέπες του.
«Το Δώρο σου» του λες…

Σε κοιτάζει, πάει να απλώσει τα χέρια του να το πάρει, πας να του το δώσεις, μαζεύει τα χέρια του… και το Δώρο, με τα κολλημένα κοχύλια, με το ροζ κοχύλι, ναι αλήθεια, αν το δεις στο φως...είναι ροζ, κολλημένο προσεκτικά στην κορυφή, πέφτει κάτω… και σπάει…
-Συγνώμη λέει ο Αντώνης, αλλά εγώ δεν μπορώ να σου δώσω από τα τρίγωνα μου…
-Μα δεν ήθελα, λες, δεν ήθελα τίποτα… Να στο χαρίσω ήθελα, δεν ήθελα να το ανταλλάξω, δεν ήθελα να σου πάρω τίποτα, δεν ήθελα τα τρίγωνα σου...

Το βράδυ, γυρνώντας από την Ανάσταση, ντυμένη με τα στραφταλιστά λουστρίνια, με την ζακέτα ανάρριχτη πάνω από το γαλάζιο φουστάνι με τα ανάγλυφα δαντελένια τριανταφυλάκια, με τα μαλλιά πιασμένα μισή αλογοουρά, με την λαμπάδα σου σβηστή αλλά το χάρτινο φαναράκι σου να φεγγοβολά, η άκρη του ματιού σου πιάνει, εκεί έξω από τον μαντρότοιχο, το βουναλάκι με τα σπασμένα κοχύλια.
Μισό λεπτό…
Αφήνεις την λαμπάδα και το αναμμένο φαναράκι στην μάντρα, σπρώχνεις τα σπασμένα κοχύλια με το λουστρίνι στην άκρη, με τα χέρια σπρώχνεις λίγο χώμα να τα σκεπάσεις και τρέχεις να προλάβεις τον μπαμπά σου. Τον μπαμπά σου, που θα ξανανάψει την λαμπάδα με τον κόκκινο φιόγκο, που θα σε σηκώσει ψηλά στα χέρια του, για να φτάσεις πάνω πάνω την πόρτα και να κάνεις έναν ακόμα σταυρό με την κάπνα της…

Σε πήρε η ώρα...έβαλε κρύο… σε λίγο θα σουρουπώσει, καλύτερα να μην σε βρει το σούρουπο εδώ, όχι ακόμα. Κατεβαίνεις από την μάντρα, παλεύεις να κόψεις ένα τριαντάφυλλο με το χέρι, γλύφεις την σταγόνα το αίμα από το αγκάθι, κλειδώνεις πίσω σου την βαριά καινούργια εξώπορτα, το ακουμπάς στο κάθισμα του συνοδηγού και βάζεις μπροστά το αυτοκίνητο…
Αλλάζεις γνώμη, σταματάς, παίρνεις το τριαντάφυλλο και το αφήνεις πάνω στον μαντρότοιχο...
Κάπου εκεί απο κάτω, στο πεζοδρόμιο, θα είναι θαμμένο και το ροζ κοχύλι... Ναι, αλήθεια, όταν το έβλεπες στο φως, γινόταν ροζ...

Δικτατορίες... υπάρχουν παντού

Αυτό το τόσο λευκό στα κατάμαυρα μάτια σου. Με κοίταξες εξεταστικά από την πρώτη στιγμή. Άργησα να καταλάβω ότι μιλάς Ελληνικά. Ίσως είπα και κάτι περισσότερο ...προκλητικό από όσο έπρεπε. Αλλά μου είπες «ευχαριστώ»...

Να δεις θάλασσα, ήρεμη θάλασσα, μου είπες. Πάμε, σου είπα. Όχι, δεν θα σε πάω από την Αττική οδό, θα πάμε από την παραλιακή.
Χαμογελάω...Όχι, γιατί να σε φοβηθώ;
Δύσκολο να μιλήσουμε. Κάποια στιγμή, παραιτηθήκαμε και οι δυο, από την προσπάθεια. Και τι να πούμε; Δεν ξερεις τίποτα, ξέρω ελάχιστα, τα ξερουμε όλα.

Χαμογελάω... Γιατί με κοιτάς; Χαμογελάς...Ανασηκώνεις τους ώμους... Ναι, ας μην πούμε τίποτα...
Εγώ δεν μπορώ να μείνω εδώ απόψε. Μείνε εσύ, θα έρθω αύριο να σε πάρω... Καληνύχτα...

Ακόμα στη βεράντα; Δεν κοιμάσαι; Ναι ξαναγύρισα... Θα μείνω και εγώ απόψε εδω... Αύριο το πρωι θα φύγουμε μαζί... Αυριο, θα γυρίσουμε, και εσύ και εγώ, πάλι πίσω, στις ζωές μας... Απόψε όμως, η θάλασσα θα είναι ήρεμη, και για τις δυο μας... Ναι, έτσι λένε, η θάλασσα ειναι ...μία. Όχι, απόψε δεν φοβάμαι... Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ πολύ, μη φοβάσαι και εσύ αποψε...
Απόψε, άσε ανοιχτή την μπαλκονοπορτα... κοίτα απέναντι ... Το λένε Μακρόνησο... Όχι, δεν μένει πια κανείς εκεί

Ιούνιος 2006

A Thousand Kisses Deep

Η Ανάστατη...προϋποθέτει το ...Θάνατο...
Ο Θάνατος πάλι έπεται ...της Σταύρωσης, και αυτή με την σειρά της... του Γολγοθά.
Από την άλλη ο Ιούδας, όπως άλλωστε και κάθε Ιούδας, ...φιλούσε υπέροχα...
Αλλά δεν ήταν μονο ο Ιούδας... και ο αγαπημένος Πέτρος έκανε την ...λαδιά του Όσο για τον Πόντιο Πιλάτο... διαχρονική αξία... θα είναι πάντα εδώ...
Για την Μαγδαληνή πάλι... οι φήμες διίστανται.

Όχι, δεν θα σας ευχηθώ να τα ...αποφύγετε όλα τα ...προηγούμενα. Όχι, ξέρω πως...αν δεν υπάρξει, Ιούδας, Πέτρος, Γολγοθάς, Σταύρωση, Θάνατος... η Ανάσταση... περνάει απαρατήρητη. Και το ακόμα χειρότερο... η Ζωή περνάει απαρατήρητη.
Ας ευχηθώ λοιπόν ...αυτά να είναι ήδη πίσω. Αλλά αυτά να τα κρατάει, να τα κρατήσει, η μνήμη ζωντανά.
Μπροστά ...μόνο η Ζωή, όσο συνταρακτική, όσο συναρπαστική, όσο παθιασμένη, όσο ορμητική, όσο γλυκιά, όσο ΜΙΑ... της αξίζει να είναι.
Και πάντα... a thousand kisses deep

Θα μου πεις ...μα ξεχνάς ποτέ την Σταύρωση; Όχι ...Ποτέ... αλλά μόνο έτσι ...ακουμπάς την Ανάσταση. Ή μάλλον, μόνο έτσι, ακουμπάς της Ζωή...

Υ.Γ. Καλό θα ήταν επίσης, να θυμάστε ότι ο Θωμάς... δεν ήταν ρεαλιστής... ήταν απλά άπιστος. Ή όχι;

Το ...κωλόσπιτο

Διαβάζω... χαζεύω μάλλον, είναι η σωστή λέξη, τις Κυριακάτικες εφημερίδες και ...σκανδαλίζομαι.
Άλλωστε τι έννοια έχει πια, η λέξη «σκάνδαλο» στα Ελληνικά; Το μόνο που είναι πραγματικό σκάνδαλο, είναι ότι ο Έλλην πολίτης ...σκανδαλίζεται... Κολοκύθια...απλά κουτσομπολεύουμε πια συχωριανοί...

Η ιστορία Παυλίδη, για μένα ήταν ...σημαντική. Όχι, γιατί περίμενα τον κάθε Μανούση να μου πει τι γίνεται στις άγονες γραμμές, όχι γιατί περίμενα τον Αγούδημο να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας...
Αν τα αγαπάς τα ...άγονα, αν έχεις ταξιδέψει σε αυτά, (και δεν χρειάζεται καν πολλές φορές, την δική μου μανία, κατατάξτε την στις διαστροφές), αν έχεις διασχίσει με τα σαπιοκάραβα, το Αιγαίο, ε...ξέρεις... ε, φαντάζεσαι...

Η ιστορία Παυλίδη όμως ταρακούνησε ένα Μύθο μου, ένα Μύθο που πιπίλαγα αφελώς, το παραμύθι ότι ...οι Δεξιοί είναι Αδέξιοι.
Όχι συχωριανοί... οι Δεξιοί... είναι επικοινωνιακοί. Οι κάθε είδους «Δεξιοί»... ξέρουν...

Η Κυβέρνηση της Ν.Δ. πέφτει. Μα έτσι, μα αλλιώς, πέφτει. Και ρίχνει αυλαία, κάνει φινάλε, με μια ιστορία... τόσο ελληνική... Με μια ιστορία τόσο κοινή, τόσο γλυκανάλατη, τόσο δική μας. Αν ο Παυλίδης δεν υπήρχε ...ε, θα έπρεπε να τον εφεύρουν.

Τον Ανδρέα Παπανδρέου, δεν τον αγάπησα ποτέ. Άλλωστε ήταν ο Πρωθυπουργός της επαναστατημένης εφηβείας μου. Τότε λέγαμε ότι …κανιβάλισε την αριστερά, μια ... «αριστερά» βέβαια, που εγώ, μόνο γριά και μάλιστα κακογερασμένη, την γνώρισα, μια φτιασιδωμένη, κακοβαμενη ντάμα που έπαιζε και ...κοίτα να δεις... εξακολουθεί ακόμα να παίζει, στο Ελληνικό πολιτικό Bollywood, τον ρόλο της τρυφερής ενζενύ. Αυτό το ρεπερτόριο που κινείται πάντα μεταξύ Κοκκινοσκουφίτσας και Σταχτοπούτας.... Η τόσο αθώα, τόσο «χαριτωμένα» φτιασιδωμένη, τόσο ναζιαρια, τόσο ηρωικά σεμνότυφη, αιώνια παρθένα... Αυτή που στις βαλίτσες της, το μόνο που κουβαλούσε ξεπουλώντας σε τιμή ευκαιρίας, ήταν θυσίες άλλων. Μια ...κυρία, που συναινούσε σε όποιον είχε την διάθεση να την «βιάσει».

Τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον ανακάλυψα, τον κοίταξα, μου «μίλησε», στο τέλος του... Και εκεί ...του έβγαλα το καπέλο, εκεί.... υποκλίθηκα...όταν ...ερωτεύτηκε. Και όταν ..βίωσε, έπραξε και ...εισέπραξε τον έρωτα του, όπως αξίζει στους έρωτες.

Και μην μου πείτε τώρα, πόσο ...vulgaire ήταν η Δήμητρα.
Και μην μου πείτε πόσο σας έλκουν οι λεπτές, καλλιεργημένες, intellectual γυναίκες. Η Δήμητρα ήταν η πιο αντιπροσωπευτική Ελληνίδα γκομενάρα.
Ναι, η Δήμητρα, η Μιμή, η Λιάνη, ήταν η αντιπροσωπευτική αλανιάρα γκόμενα, φτιαγμένη με τα υλικά που θα την έφτιαχνε, ο οποιοσδήποτε Αμερικανός σκηνοθέτης blockbuster.
Δίμετρη, …χυμώδης, βαμμένη ξανθιά - αυτό το ξανθό που ιντριγκάρει τους πάντες, με το ψήγμα της μαύρης ρίζας, που δηλώνει μεσογειακή libido σε συσκευασία χυδαιότητας. αυτή που ...νομοτελειακά, θα καλόπιανε, θα κυνηγούσε, θα απειλούσε, θα εκβίαζε, θα έπαιρνε, αυτό που ήθελε.
Τι λέξη θυμήθηκα τώρα;... Θα ...κουλάντριζε, έλεγε η Σμυρνιά. Αυτή που θα έχτιζε κιτς ροζ βίλες και θα στηνόταν στις κάμερες ασπροντυμένη νύφη δίπλα σε ένα ετοιμόρροπο γαμπρό.

Αλλά αυτή, που ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν μας ζήτησε να την ερωτευτούμε όλοι μαζί, μας είπε απλά, μας είπε φάτσα κάρτα, ότι εκείνος την...αγάπησε.
Έκανε αυτό που στη θέση του, στην ηλικία του, στην κατάσταση του ...ελάχιστοι κάνουν. Γελοίο;;; ...μπορεί... Αλλά τόσο ερωτικά γελοίο...
Και βέβαια δεν ταυτίσθηκε με τον ...μέσο Έλληνα. Και ... πετροβολήθηκε τόσο για αυτό. Απο εχθρούς...αλλά και τους φίλους του... Αλλά ...τα έχω ξαναπεί, ήταν αυτό, που εγώ κράτησα βαθιά μέσα μου, για το ότι, τελικά ήταν ξεχωριστός.

Και πόσο θα αηδιάζω πάντα, με τους κάθε λογής Γιαννόπουλους, τους τότε... τους μετά... τους όποιους.... όταν χαμογελώντας ειρωνικά έλεγαν «Έ δεν θα μας ρίξουν από την εξουσία για ένα κωλόσπιτο». Αυτοί, που έπιναν νερό στο όνομα του, αυτούς που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους, αυτούς που γίναν υπουργοί και μεγαλόσχημοι στις πλάτες και στην πορεία του...αυτοί που τον εξευτέλιζαν... τόσο άνανδρα, τόσο χυδαία...μετατρέποντας τον σε ένα ανθρωπάκι που ...ξεμωράθηκε για έναν γεροντοερωτα...
Μόνο που όλοι αυτοί πέθαναν ή θα πεθάνουν μια και έξω... Πέθαναν ή θα πεθάνουν χωρίς ποτέ να καταλάβουν ότι ...άμα σου λάχει, να πεις δυο κουβέντες ....ενώπιος ενωπιω με τον Αρχάγγελο, και για όποιον λόγο...ο Αρχάγγελος αποφασίσει να σου πει ...καλά πήγαινε τώρα και τα ξαναλέμε... μπορεί να συνεχίζεις στο ...φαινεσθαι της ζωής να κοστολογείς τιμές...αλλά το τι έχει Αξία... το μαθαίνεις, το εμπεδώνεις, και ζόρικα και μια και έξω. Όσοι... έζησαν το θαύμα, ξέρουν τι χρωστάνε να προσφέρουν στην Ζωή. Την Ζωή.

Και τώρα ο Τέλης... Ο Τέλης, ο μέσος Έλληνας, αυτός που θα χτίσει το πανωσήκωμα για τις κόρες του, αυτός που θα τις διορίσει, αυτός που θα τις παντρέψει, αυτός που θα ... αμαρτήσει για τα τόσο μεγάλα πια, παιδιά του. Αυτός που ....ο μέσος Έλληνας ...ταυτίζεται μαζί του, αυτός στον οποίο ο μέσος Έλληνας αναγνωρίζει την εαυτό του, αυτός που ο μέσος Έλληνας ....τακιμιάζει μαζί του...
Εντάξει...η σκηνοθεσία λίγο παλλαϊκή, το decor... λίγα χρόνια πίσω, αδέλφια μετανάστες, που σκότωναν τίγρεις και λιοντάρια στην ζούγκλα, και πουλούσαν τα τομάρια ...για να τα στολίζουμε μπροστά στο τζάκι των εξοχικών, που άκληροι, στέλνουν τον ιδρώτα του προσώπου τους, στην ανιψιά να αγοράσει το προικώο, να νοικοκυρευτεί και να τους δώσει και ένα ποτήρι νερό στα γεράματα τους.

Από την Μιμή... στην Αγγελικούλα. Η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.

Χαζεύοντας τον Τέλη, και το ταλέντο του, σκέφτηκα ότι ... καθόλου ....αδέξιοι δεν είναι. Αντίθετα, οι ....δικοί του, είναι βαθείς γνωστές μας
Χαζεύοντας τους δηλωμένους «λάτρεις» του μακαρίτη του Παπανδρέου, και το πόσο αυτοί οι λάτρεις, προσπαθησαν να αγνοήσουν, να θάψουν, να ξεχάσουν, να παραγνωρίσουν και να παραχώσουν στην λήθη, την πιο μεγάλη στιγμή της ζωής του (και για μένα προσωπικά, την πιο μεγαλειώδη στιγμή της ζωής του) σκέφτηκα, ότι και αυτοί...είναι βαθείς γνώστες μας.

Οι μόνοι ...αδέξιοι ή ...μπορεί και εξαιρετικοί δεξιοτέχνες, είμαστε εμείς....

Θα τα κάψω τα ρημαδια τα λεφτα μου...

Αφού εμπεδώσαμε την θεωρία περί blogging... για να μπούμε τώρα και στο εργαστήριο. Για να δούμε, αν μπορώ να δράσω πιο ακτιβιστικά, πιο πληροφοριακά, πιο ενημερωτικά, πιο πρακτικά να το πω...
Σήμερα λοιπόν, η ...εκπομπή θα σας προτείνει εύκολες λύσεις, για να ...ξοδέψετε τον χρόνο που σας περισσεύει...γιατί σας περισσευει...το βλέπω... γιατί ...όλο on line, σας πετυχαίνω.

Τώρα ...αυτό μάλλον, δύο πράγματα σημάνει, και μάλλον τα ... «σημαίνει» ταυτόχρονα...
Το ένα, χρόνο που περισσεύει, πιθανότατα διότι ο εργοδότης σας, λάτρης του Μιχαλου, σας είπε...αγαπητέ μου, χλωμό, κομμένο, σε βρίσκω, τις Παρασκευές να μην μας έρχεσαι στην δουλειά....
και χρήμα που δεν υπάρχει να μου ξημεροβραδιαζοσαστε στο Box, στο Bios, στο Μπρικι, στο Jazz in Jazz, μωρέ ούτε στο low profile... για ένα γρήγορο στην μπάρα δεν μας βλέπω (ποτό εννοώ).
Ας τα πούμε λοιπόν τώρα , όσο σας βγάζει να πληρώνετε μία συνδεσούλα-και ελπίζω ότι θα είναι το τελευταίο που θα κόψετε, ...ok…ok, έστω και να την κόψετε στο σπίτι, τις λίγες μέρες που θα είστε στο γραφείο, μην χαθούμε συχωριανοί...


Λοιπόν το πρώτο που σας βρήκα, είναι τράπεζα χρόνου. Διαβάστε βρε και παρακάτω....μόλις είδατε το Τράπεζα...μου αρχίσατε τα επαναστατικοπατριωτικά.
Εδώ δεν έχει ισχυρό ευρω και πληθωρισμένο δολάριο.
Εδώ μιλάμε για νόμισμα-χρόνο και νόμισμα- εργασία. Εδώ μια κεντρική μονάδα χρεώνει και πιστώνει τον λογαριασμό χρόνου όπως μια τράπεζα χρήματος, κρατάει λογαριασμό των αναλήψεων και των καταθέσεων. Για να μην τα πολυλεω... πχ. τοχεις πάρει απόφαση ότι, θα του την τραβήξεις την μηνυσαρα που σε μούντζωσε, που σου είπε... «που πας μωρή....», ...ναι τωρα τα γνωστά... ειμεθα και σεμνοί... αλλά δεν έχεις χρήματα για δικηγόρο...
Βρίσκεις έναν δωρεάν και σε αντάλλαγμα του βαφείς το σπίτι, του κουρεύεις το γκαζόν(για ένα εξάμηνο).
Τώρα αν ο δικαστής αποφασίσει να μπουζουριάσει τον μηνυτή αντί για τον εναγόμενο, ή αν το μπορδοροδοκοκκινο με νερά και κύματα, που του έβαψες την κρεβατοκάμαρα του φέρνει ναυτία μόλις βρεθεί ανάσκελα, (άσε που του ξύρισες και τις τριανταφυλλιές, μαζί με το γκαζόν)... ε, ας μην ήσουν δικομανής....ε, ας πάρει μια δραμαμινη την ώρα που ξαπλώνει...στην αιματηρά παθιασμένη κρεβατοκάμαρα. Δηλαδή δεν κατάλαβα, στην Eurobank, εξυπηρετείστε καλύτερα;

Τώρα το πήρατε το ρημάδι το τετραλιτρο, με 1024958 δόσεις, πριν σας το ξαναπάρει η τράπεζα, να μην κάνετε μια έξοδο το Σαββατόβραδο; ...Και που θα τον παρκάρετε μωρέ τον γοτθικό ναό; Άσε που το αριστερό παρκάρισμα... σας βλέπω...δεν το έχετε...άσε που το parking είναι πιο ακριβό από μια μερίδα κατσικάκι με σταμναγκάθι.
Λυμένο και αυτό....το παρκάρισμα εννοώ...γιατί το σταμναγκαθι θα το πληρώσετε από την τσέπη σας... Δηλώνεις ποιες ώρες είναι διαθέσιμο το δικό σου parking (αν έχεις, αν δεν έχεις ...τρως delivery στο σπιτάκι σου και είσαι και κύριος), όταν λείπεις στη δουλειά ή βγαίνεις έξω να διασκεδάσεις και το ανταλλάσσεις με κάποιου άλλου που είναι διαθέσιμο στο μέρος και στον χρόνο που θα το χρειαστείς.

Ε, κρίση ...κρίση, ένα ταξιδάκι δεν θα το κάνεις; Θα το κάνεις... Εδώ σε έχω...
Χιλιάδες Πιτσιρικάδες απ' όλη την Ευρώπη προθυμοποιούνται να σε φιλοξενήσουν σπίτι τους, να φας φαγάκι από τη μαμά τους και να ταξιδέψεις χωρίς να ξοδέψεις μία. Ούτε εστιατόρια ούτε ξενοδοχεία...
Κάποια στιγμή όμως θα τον φιλοξενήσεις και εσύ τον αλλοδαπό...στον ξενώνα; στον καναπέ; στρωματσαδα; στο εξοχικό; στο ... ότι έχει ο καθένας...

Σας βλέπω, μου ξινίζετε την μούρη σας...
Είσαστε και καλομαθημένοι παναθεμα...

Έλα, μην μου μουτρώνετε, για τους καλομαθημένους...για τους πολύ δύσκολους ... έχω τα καλύτερα... διότι συχωριανοί μου, η κρίση φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους... έχει και θετικές πλευρές η κρίση, καρατσεκαρισμένο.
Oι άνθρωποι, λένε οι γραφές, σε περιόδους πολέμων, λοιμών, σεισμών και καταποντισμών κάνουν περισσότερο και καλύτερο sex.
Ναι ισχύει, πιάνει σας λέω, και στις περιόδους οικονομικών κρισεων...
Που λέτε, όταν δεν σου φτάνουν τα χρήματα για να βγεις και να καταναλώσεις, ο συγκινησιακός έρωτας γίνεται ξανά ο πιο απολαυστικός τρόπος διασκέδασης. Δεν κοστίζει, μειώνει την ανασφάλεια, σου τονώνει το ηθικό, σε επιβεβαιώνει, σου δίνει χαρά, επικοινωνείς και ...γνωρίζεις και κόσμο....

Άμα δε, σου κόψουν και το φως στο επόμενο δίμηνο...έχεις τον... στο πιο brutal...να το πω, Γιώργο (μπουρτζοβλαχο τον λεει η μαμά σου...τον Γιώργο), που ...στο φτύσιμο τον είχες, που όλο «πνίγομαι, θα τα πούμε»του έλεγες...άλλα ένεκα η ανάγκη, ένεκα που ο Ορφέας, απο golden… τώρα ούτε τσίγκινος, οπότε δεν θα φας που δεν θα φας το σταμναγκαθι, παίρνει και με τις χούφτες τα seropram ο τέως golden και νυν τσίγκινος, εσύ μπορείς στα σκοτάδια, να μυρίζεις τον Γιώργο αλλά να φαντασιώνεσαι τον Κλουνυ. Πες του, μωρέ ότι το Τζωρτζ που ξεφωνιζες ...ειναι πιο trendy. Τωρα αν τον λένε Αποστολη...ε, τι να πω και εγώ η γυναίκα, αδελφές μου...

Τον Ορφέα πάλι...boy δεν τον έλεγες... αλλά ελα που κάνει ευφωνία το golden με το boy, άσε που είχες και μια...αδυναμια στο ...σταμναγκαθι, και στους ..χωρους που σερβιρεται. Γιατί στο σουβλατζιδικο "τα τρια αδελφια"...δεν σερβιρεται.

Δεν με πιστεύετε ε;;;
Λοιπόν απο την εποχή που ο Dow Jones πήρε την κατρακύλα.... τα τηλεφώνα της Συμβουλευτικής Γραμμής Σεξουαλικής Υγείας, πήραν φωτιά. Αύξηση λέει πάνω από 40% στα τηλεφωνήματα, σε σχεση με άλλες χρονιές...
Αυτό να σας πω συχωριανοί, δεν το κατάλαβα. Δηλαδή όταν ο ρυθμός ανάπτυξης είναι στο 4%, όταν η ευμάρεια ξεχειλίζει από τα μπατζακια μας, ...δεν...”επικοινωνούμε”;;;; Θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου...

Και φαίνεται...ξεχειλιζε αυτή η ευμάρεια εδώ και πολύ καιρό, τόσο που το ξέχασε το άθλημα ο πλούσιος Ελλην και ανάψανε τώρα τα τηλέφωνα...

Αχ, Σημίτη, Καραμανλή...ασεξουαλικούς μας καταντήσατε ... ξεχάσαμε καλέ...

Λοιπόν, συχωριανοί, αν κρατήσει ένα χρόνο η κρίση, προλαβαίνετε να κάνετε και ένα παιδάκι... Ναι μωρέ σε ένα χρόνο θα περάσει, ...αλλιώς άμα δεν έχετε να πληρώσετε τα 10.000 ευρώ της γέννας, το αφήνετε έναντι στο Ιασώ, και το παίρνετε κατευθείαν για το νηπιαγωγείο.
Άσε που θα δώσουμε και μια ανάσα στο δημογραφικό, να ησυχάσει και ο Μπουμπουκος, που στριγκλίζει μεσα στο αυτί μου, ότι σε λίγο δεν θα έχουμε Έλληνα μαθητή να σηκώσει την σημαία την 25η Μαρτίου. Άσε που μπορεί να πάρουμε και καμιά σύνταξη πριν τον τάφο.
Τελικά...αυτή η κρίση...έχει αρχίσει να μου αρέσει...

Υ.Γ. Την σύνδεση συχωριανοί... τελευταία την κόβουμε ε; πρώτα το σταμναγκάθι... Κι αν εξαντλήσατε τις... κοινωνικές γνωριμίες σας, αν βαριέστε εύκολα τα ίδια και τα ίδια ( συναισθηματική αστάθεια το λένε, οι ψυχίατροι αυτό…αλλά δεν θα σας θεραπεύσουμε από πάσα νόσο εδώ μέσα) ... σας έχω και έτοιμη την αίτηση που μπορείτε να βάλετε στο blog σας

Υ.Γ.2 Ελπιζω να σας βοηθησα bloggαροντας... Αν πάλι...όχι, ε, τι να κάνω... "δεν θα σώσω εγώ τον κόσμο"

Blogging... για τέσσερα χέρια

Αφορμή υπάρχει πάντα....
Στην …περίπτωση μας, ήταν η ανάρτηση για ...το αν το blogging είναι άλλοθι απραξίας του Σχολιαστή.
Ήταν η λέξη ... «κοινότητα» του Homo Sapiens.
Ήταν η ρητορική(;;;) ερώτηση “έχει δυναμική το blogging”, του left liberal synthesis

Και... αυτές οι σκέψεις, αυτές οι λέξεις, αυτές οι ερωτήσεις... έχουν πάψει πια να περνούν από το μυαλό μας, και να μας αδειάζουν …έτσι στα σβέλτα την γωνιά, αντίθετα εγκαταστάθηκαν εκεί, απλώθηκαν εκεί, χτίσανε το κονάκι τους εκεί...Και πια είναι επιτακτικές....
Και έτσι, εμείς οι τέσσερις αρχικά, είπαμε να ανοίξουμε μια συζήτηση, που ελπίζουμε και ...ναι, φιλοδοξούμε να γίνει και ουσιαστική και μεγάλη.

Χαίρομαι πάντα πολύ, με τα σχόλια σας αλλά ...μικροαστικά σεμνή...δεν έχω ζητήσει ποτέ ...ευθέως την συνεισφορά σας.
Αυτήν την φορά, σε αυτήν την ανάρτηση όμως, συχωριανοί μου, φίλοι, «αντίπαλοι», συνιστολόγοι, όσοι διαβάζετε blogs αλλά δεν έχετε δικό σας, όσους τυχαία σας φέρνει ο δρόμος σας, αλλά δεν αφήνετε ποτέ σχόλια, θα σας παρακαλούσα να συνεισφέρετε σε αυτήν την κουβέντα, σε αυτόν τον διαλογο, για το τι κάνουμε, αλλά και τι μπορούμε να κάνουμε ... εμείς οι bloggers …οι «bloggers» ...οι συνιστολογοι, οι ...συχωριανοί...
Α, και μην ρωτήσετε γιατί στο δικό μου blog… Η απάντηση προφανής...Είμαι γυναίκα...είναι gentlemen….

Και η Κατερίνα έγραψε...

Όχι, δεν θα σας ξαναπώ, πως το ξεκίνησα, όχι δεν θα σας ιστορήσω τι είναι για μένα το blogging- αυτό και να με ρωτούσατε... ειλικρινά (;;;) δεν το ξέρω να σας το απαντήσω- και ...όχι δεν θα αυτομαστιγωθώ για την ματαιοδοξία μου.

Γιατί...ναι, μια στάλα, μια δόση, μια γαβάθα ή ένας ωκεανός... ματαιοδοξίας...είναι από τα βασικά συστατικά του blogging. Αν το αλεύρι για το κέικ είναι μια στοιχειώδης ψηφιακή γνώση, ένα laptop και μια σύνδεση... ε, η ζάχαρη είναι το ...«διάβασε με»

"Μα με το γράψιμο δεν γίνεται κανείς πιο ωραίος;"

"Κάποτε ήμουν πιο άσχημος ξέρετε..." Ζαν Ζιροντού

Ας μιλήσουμε όμως θεωρητικά... όπως άλλωστε, τόσο ...θεωρητικά είναι όλα,....τι θα ΜΠΟΡΟΥΣΕ να είναι το blogging.
Θα μπορούσε να είναι η κουβέντα, η λέξη, η φωνή, η κραυγή, η άποψη της «κοινωνίας των πολιτών». Θα μπορούσε να είναι η δράση της «κοινωνίας των πολιτών». Αν υπήρχε κοινωνία... αν υπήρχαν πολίτες...
Θα μου πείτε... χέσε μας Κατερίνα, τα έχεις πει τόσες φορές τα ίδια λόγια, κοινώς...καλό το παραμύθι σου αλλά δεν έχει Δράκο....

Κι όμως έχει... Δράκο.

Πήραμε ένα μέσο... τζάμπα και το κάναμε τζάμπα... μαγκιά.
Μιμηθήκαμε τα ΜΜΕ που κοροϊδεύουμε, μιμηθήκαμε τις λαϊκίστικες ευκολόπεπτες ευαισθησίες τους που χαϊδεύουν το μαλακό υπογάστριο του «δεν φταίω εγώ», που αναπαράγουν το «πες ένα ανάθεμα, δείξε κάποιον, κατήγγειλε κάποιον άλλον, ok, καλά είσαι, αρκεί», μεταφερθήκαμε από τον καναπέ και την οθόνη της tv, στην πολυθρόνα και την οθόνη του laptop, αλλά ...αυτούς, τους πήραμε, τους κουβαλήσαμε μαζί μας, στην διαδρομή και ...αυτούς αναπαράγουμε .
Εξουδετερώσαμε όποια δυναμική θα μπορούσε να έχει...και EXEI γαμώτο, βολευτήκαμε να δίνουμε καραμελίτσες στην παιδική ασθένεια του blogging… στον παρείστικο χαρακτήρα του.

Ο Δράκος ...μεγάλωσε, έγινε υπολογίσιμος, τον χαϊδεύουν πολύ και πολλοί ...βαυκαλιστήκαμε ότι η αναξιοπιστία των ΜΜΕ, σημαίνει αυτόματα την αξιοπιστία της bloggoσφαιρας...
Αλλά ...δεν είναι έτσι.
Θα γίνουμε ...«εμείς», θα γίνουμε πολίτες ...ή βολικά θα παραμείνουμε ...bloggers;;;
Θα συνεχίσουμε να ατενίζουμε με ειδωλολατρικό φανατισμό το φωτοστέφανο μας που καθρεφτίζεται στην οθόνη του υπολογιστή μας ή θα αντέξουμε να «καθρεφτιστούμε» εκεί που πρέπει και μπορούμε; Ή δεν μπορούμε;


Και ο Homo Sapiens έγραψε...

(Η πρωτοβουλία είναι πολύ ωραία και χαίρομαι πολύ που συμμετέχω. Οι παρακάτω σκέψεις απηχούν τη δική μου ηλεκτρονική παρουσία, δηλαδή τη δημιουργία ενός blog δημόσιας κριτικής και σχολιασμού θεμάτων -κυρίως- πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών).

Εν αρχή…είναι η επιλογή: επιλέγω να εκθέτω -είτε επώνυμα είτε ανώνυμα- δημόσια τη σκέψη μου, την άποψή μου, τις ιδέες μου. Γίνομαι υποκείμενο δημόσιας κριτικής. Η τεχνολογία μου δίνει αυτό το “προνόμιο” και έτσι γίνομαι μέρος της blogoσφαιρας. Μια σταγόνα στον ωκεανό της.

Οκ, όμως υπάρχουν κάποια ερωτήματα: γιατί, ποιος ο σκοπός και το νόημα, ποια η προσφορά, ποια τα κίνητρα; Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι, μας έχουν απασχολήσει εξ’ αρχής τα ερωτήματα αυτά. Ωστόσο, αν θέλουμε να προσεγγίσουμε το πραγματικό περιεχόμενο (σημασία) της διαδικτυακής μας παρουσίας, την αυθεντική διαδικτυακή μας ταυτότητα, είναι αναγκαίο να κάνουμε αυτή την προσπάθεια. Σε πρώτη φάση θα πω τις βασικές μου σκέψεις και μετά στον διάλογο στα σχόλια θα συνεχίσω.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Το πρωταρχικό κίνητρο είναι «εγωιστικό», είναι η ικανοποίηση μίας προσωπικής ανάγκης. Είναι εκείνη η ματαιοδοξία (δίνω εδώ θετική έννοια) του ατόμου να ασκήσει μία δημιουργική επιρροή στον (ηλεκτρονικό και όχι μόνο) κοινωνικό του περίγυρο. Η μετάδοση των γνώσεων και της αντιληπτικής μας ικανότητας για την εξήγηση των όσων συμβαίνουν γύρω μας ικανοποιούν την ανάγκη μας να ασκήσουμε κάποιου είδους επιρροή στη σκέψη και στην αντίληψη των άλλων. H αναγνωσιμότητα και ο αριθμός των σχολιαστών που ανταποκρίνονται θετικά στο μήνυμά μας, πιθανώς ενισχύει αυτή την «εγωιστική» ηλεκτρονική μας διάσταση.

Αυτή η ατομική συνεισφορά προϋποθέτει αναμφίβολα ένα ενδιαφέρον για τα δημόσια πράγματα. Επομένως, η «ματαιοδοξία» μας να ασκήσουμε δημιουργική επιρροή στον κοινωνικό μας περίγυρο μετασχηματίζεται σε ανάγκη να δημιουργήσουμε αυτόνομες κοινότητες-ομάδες για να επιτύχουμε μεγαλύτερη επιρροή στο δημόσιο χώρο. Οπότε, ενδιαφερόμαστε να περάσουμε από τον απλό ηλεκτρονικό διάλογο στην ουσιαστικότερη δημόσια παρέμβαση και στον πραγματικό πολιτικό -κοινωνικό ακτιβισμό.

Μέχρι τώρα η ελληνική blogοσφαιρα έχει ελάχιστα να επιδείξει. Προσωπικά, αισθάνομαι πολύ όμορφα που συμμετέχω στην ομάδα της G700, που αποτελεί -ίσως- το καλύτερο παράδειγμα διαδικτυακής δημόσιας παρέμβασης (και ακτιβισμού, δείτε την επέκταση του ωραρίου λειτουργίας του μετρό, την εθελοντική υπηρεσία του συνηγόρου του εργαζομένου).

Ικανοποιεί άλλες ανάγκες, πιο προσωπικές; Ναι. Π.χ. η ανάγκη να γνωρίσεις ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, να κάνεις φίλους, να μοιραστείς τη σκέψη σου μαζί τους, να μάθεις από αυτούς, να διδαχθείς από τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, να γίνεις καλύτερος, να ξεφύγεις από τον απρόσωπο και τυπικό γραπτό λόγο και να βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο, να τους δεις, να τους ακούσεις και να σε ακούσουν, να τους ανακαλύψεις πραγματικά και να τους διαβάσεις έπειτα με μία νέα, καλύτερη, ομορφότερη ματιά. Η γνωριμία μου με την Κατερίνα, τον Γιάννη (lls), τον Διονύση, τον Γιάννη (koblopoulos) είναι από τις πιο ωραίες στιγμές σ’ αυτή τη διαδικτυακή διαδρομή.

Δεν θέλω να γράψω παραπάνω τώρα.

Κάνω όμως κάποιες ερωτήσεις που θα απαντήσω στα σχόλια. Τις απευθύνω στον εαυτό μου και σε όλους:

α) η κοινωνική ευαισθησία που συχνά δείχνουμε λειτουργεί ως ευησυχασμός και ως ατομικός στρουθοκαμηλισμός;

Αισθανόμαστε ήσυχοι με τη συνείδησή μας όταν π.χ ποστάρουμε για τον πόλεμο στη Γάζα; Είναι άλλοθι για την κοινωνική μας απραξία; Διαφημίζουμε την κοινωνική μας ευαισθησία και αισθανόμαστε υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες;

β) περιμένουμε κάτι από την…όποια αναγνωρισιμότητα; Κάποιο όφελος;

Ειλικρινά, ελπίζω η πορεία του διαλόγου στα σχόλια να είναι όσο πιο δημιουργική γίνεται. Δίχως στεγανά και καθωσπρεπισμούς. Από τη δική μου πλευρά, είμαι πρόθυμος να δεχθώ κάθε είδους κριτική. Είναι ίσως το πρώτο πράγμα που αποφάσισα, όταν μπήκα με το όνομά μου στο blogoχωριό.


Και ο left liberal synthesis έγραψε...

Πριν περίπου ένα χρόνο, ένας γνωστός με τον οποίο συζήτησα την ανικανότητα μου, να επικοινωνήσω ένα πλέγμα ιδεών που κωδικά λέμε Left Liberal ,μου συνέστησε το ιστολογείν. Μέχρι τότε η πολιτική κουβέντα ,για μένα, ήταν αφόρητα επαναλαμβανόμενη, χωρίς εκπλήξεις και εντός ενός νοηματικού κόσμου πολύ περιορισμένου.
Αυτή είναι και η κινητήρια δύναμη πισω απο το εγχείρημα. Μια αυθεντική ανάγκη πολιτικής κουβέντας για ένα θέμα που είναι μάλλον περιθωριακό.
Από εκεί και πέρα όμως συνάντησα μια σειρά από ευχάριστες εκπλήξεις.
Η θεματολογία περιέργως πως ήταν κοινή σε πολλούς θαμώνες του ιστου.
Το επίπεδο σε μερικούς απο αυτούς ανώτερο του αναμενομένου και πάντως μακράν απο την κοινοτοπία των νυσταλαίων ΜΜΕ.
Πολύ γρήγορα ,σε εβδομάδες,το ιστολόγιο LLS ,έπαψε να είναι η διανοητική συνενόηση μέσω ενός υπολογιστή,αλλά η καταγραφή σκέψεων ,ο ζωντανός διάλογος που όμως εμπνέεται και απο φυσικά πρόσωπα που αποκαλυφθηκαν πίσω από παράξενες υπογραφές.
Μου είναι τώρα αδύνατο να σκεφτώ για το blogging.Στην ουσία συμμετείχα ως αυθεντικός “blogger” μονο για 4-5 εβδομάδες.
Ταυτόχρονα όμως δεν έχω βρει απλούς συνομιλητές,αλλά συνομιλητές bloggers.
Μου είναι άγνωστο αν θα μπορούσα να συνεχίσω την προσπάθεια,αν σε κάθε ευκαιρία δεν προσπαθούσα να συναντήσω τα φυσικά προσωπα πίσω από τα ιστονόματα.

Γιατί blogging;

-Μα γιατί είναι η μοναδική ευκαιρεία να συγκροτήσω τις ιδέες μου.Οι ιδέες χύμα στο κεφάλι είναι σκοτεινές εμπνεύσεις
-Μα γιατί αξιολογούνται δοκιμάζονται οι ιδέες με αντεπιχειρήματα, διαφωνίες ,απορρίψεις, αποδοκιμασίες
-Μα γιατί γνωρίζω ανθρώπους, αλλά και ιστοφιγούρες που δεν θα μπορούσα ποτέ να συναντήσω
-Μα γιατί έχω μια αίσθηση του κοινωνικού γίγνεσθαι γρήγορα και απλά. Ο ιστοχώρος αντανακλά την κοινωνία. Απο τον καιρό που διαπερναω απο τις ιστογειτονιές τα ΜΜΕ δεν μου προσφέρουν και πολλά.
-Μα γιατί θα υπάρχουν και λόγοι που δεν τους έχω συνειδητοποιήσει, και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ.

Είναι το blogging άλλοθι κοινωνικής απραξίας;

Και να είναι ,η απόδειξη είναι αδύνατη, γιατί τέτοια δεν προσκομίζεται μέσω blogging.
Δεν έχει κανένα νόημα να παραθέσω τι κάνει ή δεν κάνει ο κάθε LLS όταν δεν είναι στον υπολογιστή.
Διάλεξα το επώνυμο ιστολογείν, γιατί αυτή η διαφάνεια απαντά ,εκ των πραγματων το ερώτημα.
Κι’ομως μαζύ με φίλους που γνωριστήκαμε μέσω ιστου δημιουργήσαμε παρεμβάσεις
Συμμετοχή σε συναυλία για τις φυλακές, ένας έρανος για την Κούνεβα ήταν λίγα από αυτά που μπορούμε να πούμε. Τα άλλα δεν έχει νόημα να αναγραφούν.

Απο το Blogging στο Humanoblogging;

Είναι ίσως και ανωφελο το πως και γιατί, αλλά εκ των πραγμάτων ενεπλάκην στο Humanoblogging. Δηλαδή στην προσωπική επαφή με ανθρώπους που γνωρίζω ως ιστουπογραφές.
Νομίζω ότι είναι κάτι καταπληκτικό.
Κατ’αρχάς όλοι αδικούνται από τα γραφτά τους. Είναι απείρως πιο ενδιαφέροντες από ότι μπορώ να δω από τα κείμενα τους
Με μερικούς μιλάω στο τηλέφωνο και άλλοι μου αντιστέκονται. Ακόμα και η τηλεφωνική επαφή και η παράλληλη ιδιωτική γραπτή επικοινωνία είναι απίθανη, αποκαλυπτική.

Και μετα τί;

Ο LLS μπορεί να βαρεθεί, να κουραστεί, να δει τις ιδέες του διαψεύσιμες από την λογική και την ζωή.
Ωστόσο το Blogging και το Humanoblogging εχουν μέλλον.
Ισως εμπλουτιστουν με άλλους αδιανοητους τρόπους.Γιατί πισω απο τους υπολογιστές υπαρχουν άνθρωποι,απροβλεπτοι,δυναμικοί,αντιφατικοί,αξιαγάπητοι
Καλη συνέχεια σε όλους!!!!!

Kαι ο Σχολιαστής έγραψε...
Γράφουμε, γράφετε, γράφουν...

Δυό αναρτήσεις μου πριν, είπα ότι το blogging είναι το "άλλοθι" της απραξίας μας, η εκτόνωσή μας, η καταστολή των τύψεων που δεν κάνουμε τίποτα... σίγουρα πολύ απόλυτη σαν γενική άποψη, γράφτηκε μπάς και ταρακουνήσει κάποιους... και κάποιους τους ταρακούνησε... και νάμαστε εδώ, προσπαθώντας να πούμε ...τι?

Τι είναι Blogging? Γιατί γράφουμε? Τι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να είναι Blogging?

Το να απαντήσω γενικά, θα ήταν άτοπο... το να απαντήσω προσωπικά, ποιόν ενδιαφέρει τι σημαίνει το Blogging για εμένα? Και αν ακόμα σας ενδιέφερε, θα ήταν ανόητο να προσπαθήσω να στερήσω από το Blogging τις άπειρες διαστάσεις του, να το κάνω μονοδιάστατο υποτάσσοντάς το στην δική μου... και εξαιρετικά εγωιστικό. Να ...ψυχαναλύσω κάποιους? Πολύ θα το ήθελα, αλλά ...όχι εδώ... γιά τον κάθε ένα είναι κάτι διαφορετικό... η ποικιλία των θεμάτων ασύλληπτη, το πλήθος των ενδιαφερόντων τεράστιο... άλλοι πολιτικολογούν, κάποιοι γράφουν ποιήματα, μερικοί λαϊκίζουν λες και αύριο θα ...εκλεγούν βουλευτές, πολλοί εκτονόνωνται... με διάφορους τρόπους, γιά αλλους είναι το άλλοθι της απραξίας τους... αρκετοί μετράνε επισκεψιμότητες, για άλλους επάγγελμα... γιά κάποιους ευκαιρία διαλόγου, γιά πολλούς βασική επαφή, γιά μερικούς υποκατάστατο μιάς ανύπαρκτης προσωπικής ζωής... για αρκετούς βήμα καταγγελίας... και ακόμα... ευκαιρία γιά κουβέντα, κουτσομπολιό, μέσο προσωπική έκφρασης ή διασκέδασης, πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, μέσο προσωπικής προβολής ...το καθημερινό βουητό των απόψεων που ανταλλάσσονται, των θεμάτων, των θέσεων... κάνει σήμερα το blogging το βασικό και μοναδικό σε χαρακτηριστικά μέσο διακίνησης ιδεών... ένα τερατώδες σε μέγεθος κανάλι, ένας ποταμός της πληροφόρησης και της διακίνησης των ιδεών με άπειρους παραπόταμους... που ρέει ορμητικά, χωρίς σταματημό και -ΚΥΡΙΩΣ- χωρίς κατεύθυνση...

Χαώδες, άναρχο, χωρίς αρχή και τέλος... χωρίς κανόνες, το μόνο μέσο που δεν ρυθμίζεται από κανένα... που δεν "υπακούει" σε κανένα... σε καμμιά "αρχή", εξουσία, εκ των άνω "σκοπιμότητα"... εκεί που οι ασήμαντοι έχουν φωνή, οι παρίες άποψη, οι φοβισμένοι λόγο... εκεί που η ανωνυμία ελευθερώνει και απελευθερώνει... μιά "δύναμη" ανεξέλεγκτη, χωρίς κατεύθυνση, μιά χοάνη ιδεών, προτάσεων, απόψεων, ανοησιών, γνώσης, εμπειριών... μία Βαβέλ και ταυτόχρονα δημοκρατία χωρίς όρια... ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ χώρος που -άμεσα ή έμμεσα- δεν ελέγχεται από το "σύστημα", την άλλη άναρχη, χαοτική οντότητα του σημερινού κόσμου... που "ελέγχει" κυβερνήσεις, πολιτικούς, οικονομία, κόμματα όλων των τάσεων και αποχρώσεων, κράτη... και που μόνο αντίπαλο "δέος", μοναδικό ανεξέλεγκτο "σύντροφο" στην εγωκεντρική, σαρωτική της πορεία στο επίσης "άγνωστο", έχει τον δικό μας χώρο... δυό χώροι παρόμοιοι, παράλληλοι, αέναα αντιμαχόμενοι, αντιδιαμετρικοί, αλληλοαμφισβητούμενοι... ΑΥΤΟΙ και ΕΜΕΙΣ...

Δεν βλέπω τίποτα κοινό μεταξύ όλων των bloggers... οι στόχοι διαφορετικοί, οι επιδιώξεις επίσης, οι ανάγκες άλλες...

Εκτός από το ...ΕΜΕΙΣ... αυτό το αρνητικά προσδιοριζόμενο ΕΜΕΙΣ, την "αντίθεση" σε ΑΥΤΟΥΣ... ναι, εκτός από κάτι που πρέπει να είναι κοινό σε όλους ΕΜΑΣ... ανεξάρτητα του τι γράφουμε και γιατί γράφουμε, του τι διαβάζουμε και γιατί το διαβάζουμε:

Την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να προστατέψει ο κάθε ένας από ΕΜΑΣ την ελευθερία στο Internet, το δικαίωμα στο Blogging... την αδέσμευτη, ανεπηρέαστη, ανεξάρτητη, χαοτική και άναρχη μορφή τους... να προστατέψει την ανωνυμία, το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, το ιδιότυπο "άσυλο"... όχι το ψεύτικο, άχρηστο και ιδιοτελές άσυλο των δικών μας Πανεπιστημίων γιά το οποίο σήμερα κόπτωνται πολιτικάντηδες και απατεώνες... ο ναός της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών δεν είναι πιά εκεί... εκεί βρίσκονται πιά μόνο τα ερείπιά του... εκεί το μόνο που διακινείται είναι η πρέζα, και τα διάφορα "συμφέροντα"... των καθηγηταράδων, των φοιτητοπατέρων, της αμάθειας, της αδράνειας και την οπισθοδρόμησης... εδώ, στο Internet και στο Blogging βρίσκεται ο νέος ναός των ιδεών, και είναι υποχρέωση ΟΛΩΝ όσων ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ εκφράζονται μέσα από αυτό, να το προστατέψουν με ένα νέο, παγκόσμιο "άσυλο"...

Γιατί αυτός ο "τόπος" δεν είναι δικός τους... ούτε ΚΑΙ δικός τους... είναι ΜΟΝΟ δικός μας...

Ο Marshal McLuhan είχε πει γιά την τηλεόραση ότι Το Μέσο είναι το Μήνυμα (The Medium Is The Message) ... έκανε λάθος... χρειάστηκαν περισσότερο από 40 χρόνια γιά να επαληθευτεί ΑΠΟΛΥΤΑ σήμερα, εδώ, το ρητό του... και αυτό το Μήνυμα είναι ο κοινός μας παρονομαστής... ίσως και η μόνη ελπίδα...

Σχολιαστής

ΥΓ:Αν νομίζετε ότι δεν απάντησα στο ερώτημα... αν βρίσκετε ότι αντιφάσκω με την προηγούμενη ανάρτησή μου... το λάθος είναι όλο δικό σας...

"We have really everything in common with America nowadays except, of course, language" Oscar Wilde

Έχεις περάσει τα φοιτητικά σου χρόνια, φωνάζοντας στους δρόμους «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και πας στα 22 σου χρόνια στην Νέα Υόρκη… Και τους λατρεύεις…

Αγαπάς την χαλαρή συμπεριφορά τους, την πραγματική μη επιτηδευμένη ευφυΐα τους, την αφέλεια τους κόντρα στον ευρωπαϊκό σνομπισμό, το ότι σου λένε αυτό που πιστεύουν ευθέως, ντόμπρα και σταράτα και το …εκπληκτικό το εννοούν απολύτως, την ουσιαστική ευγένεια και καλοσύνη τους, τον περιεργο πατριωτισμό τους, την ευπιστια τους….
Νοιώθεις σαν να ειναι οι «αγροικοι» συγγενείς απο το χωριό, που χαζεύουν τον καθωσπρεπισμό σου, σε θεωρούν γραφική Ευρωπαία και διασκεδάζουν με τις ...περιεργες εμονές σου… Νοιώθεις παλιομοδίτισα γριά στα 22 σου, κάνοντας παρέα με 60αρηδες Αμερικάνους, που σε ρωτουν με εκπληκτικά νεανική αφέλεια ... "γιατί;;;"

Βλέποντας την φωτογραφία της Μισελ Ομπάμα, με την Βασιλισσα Ελισάβετ, ξανανοιωσα αυτό ακριβώς που ένοιωσα εκεινο, το πρωτο μου πρωινό σε αυτόν τον περιεργο Νεο Κοσμο, στην πιο ζωντανή πόλη του Κόσμου, εκεί που νοιώθεις ότι όλα μπορεί να συμβούν…

Μια υπεροχη Αμερικάνα, που δεν σκοτιζεται καθωσπρεπιστικα για τον όποιο τίτλο μιας ηλικιωμένης κυρίας, αλλά μόνο για το γεγονός του ότι πρόκειται για μια ηλικιωμένη γυναίκα.
Να είσαι καλά Μισέλ Ομπάμα. Επιστροφή στα αυτονοητα...

Υ.Γ. ο Ομπάμα έκανε δώρο στην Βασίλισσα Ελισάβετ …ένα i-pod. Λατρεμένοι μου Αμερικάνοι....

72,3%

Το πράγμα φαινόταν εδώ και καιρό...
Ξαφνικά τα κοράκια της δημοσιογραφίας ανακάλυψαν το ιστορικό κέντρο της ...διαμαντόπετρας...

Ξαφνικά μάθαμε για τον Αγιο Παντελεημονα...
Ξαφνικά η Πάτρα ανακάλυψε τους Αφγανούς...
Ξαφνικά ...οργανισμοί δημιουργούνται, ξέρετε τώρα από αυτούς τους ...αποτελεσματικούς Κρατικούς ή ακόμα χειρότερα τους έχοντες σχέση με αυτήν την βρωμερή, ανοιχτή πληγή της Ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης...
Ξαφνικά νούμερα πετάγονται στον αέρα... για 1.000.000, για 2.000.000 για 800.000 "λαθρομετανάστες" για... ότι τρομοκρατεί περισσότερο...

Και έρχεται και το κερασάκι... 72,3% των «Ελλήνων», ζητάει να υπάρξει «λύση» στο πρόβλημα των μεταναστών... και μάλιστα ...των λαθρομεταναστών... Και ποια είναι η λύση που ζητούν τα ¾ των Ελληνων; Ταχείες απελάσεις....
Και σαν έτοιμος από καιρό...ο Μαρκογιαννάκης... φέρνει στο τραπέζι τις απελάσεις... γιατί ....ότι θέλει το ακροατήριο... ότι θέλει η αρένα....

Στην πράξη δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες στην Ελλάδα ...μιας που αυτό το δικό μας Κράτος, η δική μας Πολιτεία, Εμείς... αποφασίσαμε να ΜΗΝ έχουμε νόμιμους μετανάστες.
Τους πετάξαμε το ξεροκόμματο μιας ημινομιμης άδειας παραμονής, μιας ημινομιμης άδειας εργασίας, που μπορεί πάντα να τους τρομοκρατεί, που μπορεί να τους έχει πάντα υποχείριο, χωρίς δικαιώματα, χωρίς προστασία, χωρίς τα ουσιώδη....

«Χειρουργείο κατόπιν προκαταβολής

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ του υπουργείου Υγείας ορίζει ότι κανένας ασθενής δεν θα μεταφέρεται στο χειρουργείο χωρίς να καλύπτεται από ασφαλιστικό φορέα ή χωρίς να έχει προκαταβάλει το 50% του πιθανολογούμενου κόστους υλικών και νοσηλείας του, εκτός κι αν ο υπεύθυνος γιατρός δικαιολογήσει εγγράφως τους λόγους του κατεπείγοντος περιστατικού και του κινδύνου που διατρέχει ο ασθενής (απώλεια της ζωής του) σε περίπτωση που δεν γίνει η επέμβαση.» Ελλάδα 2009.

Και ...ξαφνικά ...δική μας είναι η Πατρίδα ρε αδερφέ...δεν γουστάρουμε...δεν τους θέλουμε...έξω ρε!!!!!!!!!

Σιγά που θα αποδεχτούμε ότι από το 1990, ο δείκτης ευημερίας μας στηρίζεται ακριβώς σε αυτούς τους μετανάστες... Ναι, στους ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.

Αγοράσαμε με ψιχουλα, την θαλπωρή και την φροντίδα για τους ηλικιωμένους και τα παιδιά μας, από στρατιές γυναικών απο την Ανατολική Ευρώπη, που εγκατελειψαν τα ανημπορα μελη των δικών τους οικογενειών...
Ας σκεφτούμε όλα αυτούς τους γέροντες που θα κατεκλυζαν τα αθλια νοσοκομεία και άσυλα... παρκαρισμένοι απο τους Ελληναράδες για να πεθάνουν.

Έπρεπε η κ. Κούνεβα να μας πει ποιος καθαρίζει τα δημόσια και ιδιωτικά κτιρια; Τα υπουργεία, τα νοσοκομεία, τα τραίνα, τα γραφεια, τα σπίτια;

Κανείς μας δεν ξέρει ποιος συντηρεί αυτήν την υποτυπώδη ελληνική αγροτική παραγωγή;
Τα κηπευτικά του Μαραθώνα, τα ροδάκινα της Δυτικής Μακεδονία, τα πορτοκάλια στην Αργολίδα, αυτά τα φτηνά ανασφάλιστα εργατικά χέρια από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές δεν τα καλλιεργούν;
Ας φανταστούμε τις τιμές των αγροτικών προϊόντων χωρίς τα φτηνά και συχνά ανασφάλιστα χέρια...

Ας φανταστούμε το ακόμα ελλειμματικότερο ισοζύγιο των ασφαλιστικών ταμείων ανάμεσα στην γερασμένη Ελλάδα που συνταξιοδοτείται και τα δάκρυα των 50χρονων εργαζομένων που κλαινε και αγανακτούν για το «κεκτημένο» δικαιωμα στην συνταξη τους στα 20 και 25 χρόνια ασφαλούς εργασίας γραφείου και τις "παρηγορεί"...αγωνιστικά, η ΑΔΕΔΥ με έναν άκρατο λαικισμό, που μου γυρίζει (επικινδυνα) το μάτι...

Δεν χρειάζεται ρε Ελληναράδες να είμαστε αναλυτές για να καταλάβουμε την επιδεινωση σε όλους τους δείκτες της ελληνικής οικονομίας, αν οι μετανάστες έφευγαν;
Τι θα γινόταν με την κατανάλωση, τι θα γινόταν με την απασχόληση ακριβώς επειδή θα χάνονταν δραστηριότητες που στηρίζουν τα φτηνά εργατικά τους χέρια. Τι θα συνέβαινε με τα σχολεία και τις θέσεις των εκπαιδευτικών, αν έφευγαν με τα παιδιά τους....

Οι μετανάστες είναι κομματι μας, κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αυτής της θλιβερής κοινωνίας που το 72,3% της...χόρτασε ψωμί και θέλει να τους απελάσει...
Αυτής της κοινωνίας που κλαίει με τις ειδήσεις και τα ντοκιμαντέρ και έχει βρει τους κακούς, τους αποδιοπομπαίους.
Αυτής της βρωμερής και τρισάθλιας κοινωνίας που αγανακτεί με την εγκληματικότητα των ..ξένων. Λες και δεν είναι νομοτελειακό ότι η περιθωριοποίηση, η γκετοποιηση, θα έχει σαν αποτέλεσμα την παραβατικότητα και την εγκληματικότητα. Λες και η εγκληματικότητα είναι γονιδιακή....

Λες και όλες αυτές οι δραστηριότητες της εμπορίας ναρκωτικών και της εμπορίας γυναικών δεν είναι παγκοσμιοποιημένες και η διείσδυση τους στην Ελλάδα δεν θα γινόταν ανεξάρτητα από την ύπαρξη μεταναστών ή όχι.

Λες και τα δακρύβρεχτα περί παγκοσμιοποιησης θα την ακυρώσουν. Λες και θέλουμε να την ακυρώσουν....

Λες και αν τα εμβάσματα αυτών των ανθρώπων σταματήσουν, προς τις χώρες καταγωγής τους, δεν θα κατακλυσθούν οι ανεπτυγμένες χώρες από κύματα απελπισμένων μεταναστών;

Λες και δεν είναι ο απόλυτος φασισμός των αναρχοαυτόνομων κουκουλοφόρων, που είμαστε έτοιμοι να δικιολογήσουμε, αυτής της τιμημένης πλατείας Εξαρχείων, να ξωπετάξουν απο την καθαρόαιμη «αριστερή» πλατείας τους, τους άρρωστους τοξικοεξαρτημένους, αντί να τους προστατέψουν;
Λες και είναι λογικό να κλείνουν τα μάτια οι οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στο ιστορικό κέντρο για την προστασία των κοινοτήτων, ότι δήθεν ...είναι έξω απο την κουλτουρα των μαυρων να πουλάνε ναρκωτικά, αντί να έχουμε το θάρρος να πουμε, ότι ναι προφανώς πουλάνε και ναρκωτικά και γυναικες, οι δραστηριοτητες τους δεν σταματανε στην πωληση κλεμένων κινητών και ποδηλάτων...αλλά ότι η Δ' Μονάδα του ΟΚΑΝΑ βρέθηκε στην Πλατεία Θεάτρου, ανακατεύοντας το μπαρούτι με την φωτιά, γιατί βέβαια ...δεν την θέλαμε ο καθένας μας στην γειτονιά του....

Όσο μας βολεύει οι μετανάστες να κρατούνται σε κατάσταση ημιπαρανομίας ασφαλώς και θα στήνεται ένα δίχτυ παρανομίας, συναλλαγής και διαφθοράς γύρω από αυτούς.

Ας βάλουμε καλά μέσα στο κεφάλι μας ότι το Κράτος Δικαίου, το Κράτος Πρόνοιας, το Κοινωνικό Κράτος αφορά ΟΛΗ την Ελληνική κοινωνία. Και οι μετανάστες μας είναι ένα μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, και η προσωπική μου γνώμη είναι ότι είναι και το πιο δυνατό, και το λιγότερο διεφθαρμένο.
Ας μπουν επιτέλους τα θεμέλια για έναν χάρτη δικαιωμάτων των μεταναστών, που θα σεβαστούμε όλοι. Και το Κράτος και η αστυνομία και οι επιχειρήσεις.

Προφανώς η ελληνική κοινωνία βολεύεται να αναμασά την ...γλυκανάλατη, τζάμπα έννοια της Ηθικής... αλλά η Ηθική πάνω από όλα είναι κοινωνικά χρήσιμη.

Η αληθινή μου απάτη

Η καθαρή, απλή αλήθεια
Γιατί να είναι όλα τα φανάρια πράσινα;
Πως μπορώ να αποφασίσω για την ζωή μου, μέσα σε μια διαδρομή μισής ώρας; Σκατά, με αυτήν την κίνηση, δεν θα είναι ούτε εικοσάλεπτο....

«Θα με ξαναπάρεις τηλέφωνο μόνο για να μου πεις τι ώρα να έρθω να σε πάρω με την βαλίτσα σου. Δεν υπάρχει περιθώριο για άλλες δικαιολογίες. Θα του πεις την καθαρή, απλή αλήθεια. Δεν το αντέχω άλλο... Απόψε…. Τώρα…. Πήγαινε...»

Πρέπει να του το πω, μόλις μπω μέσα, δεν θα βγάλω την καπαρντίνα...

Θα κάθεται στο γραφείο του, θα του πω ...φεύγω, ...μην ρωτήσεις, ...θα σου γράψω, ...όχι τώρα... είμαι καλά... πρέπει να φύγω....δεν φταις εσύ... σκατά....

Διάολε τόσο καιρό ...λέω να αλλάξω την μπαταρία στο κοντρόλ της γκαραζόπορτας ...γαμώτο ...άνοιξε ....έλα ...επιτέλους...
Αύριο θα διπλοπαρκάρω έξω απο τον Γερμανό, δύο λεπτά θα μου πάρει να την αλλάξω ...όχι ...γιατί να την αλλάξω, δεν χρειάζεται πια, θα του αφήσω το κοντρόλ στο πάσο....

Το κλειδί στην πόρτα, βαθιά ανάσα... τώρα....
- Ήρθες, μόλις σε έπαιρνα τηλέφωνο να περάσεις να πάρεις τα γυαλιά μου, μου τηλεφώνησαν ότι είναι έτοιμα.....
- ........
- Έχεις κάτι, γιατί στέκεσαι στην πόρτα;
- Πρέπει να σου μιλήσω
-Τι έγινε; Μπες μέσα, γιατί στέκεσαι στη πόρτα;
- Πρέπει να σου μιλήσω....... Είμαι ...έγκυος...
- Αγάπη μου....αγάπη μου ...αγάπη μου....πότε, ...που; ...θα τρελαθώ...

Με κλείνει στην αγκαλιά του....
Θεέ μου τι έκανα.... ξεσφίγγει τα χέρια του.... θα του το πω...
Μου αρπάζει την τσάντα από τον ώμο... μου βγάζει την καπαρντίνα.... με ξανασφίγγει δυνατά ...ασφυκτικά.... περιφραζομαι από ένα γαλάζιο, μόνο γαλάζιο, ένα γαλάζιο πουκάμισο που μυρίζει απορρυπαντικό πλυντηρίου... μήλο....

-Μην πεις τίποτα.... είμαι ευτυχισμένος.... είμαι ευτυχισμένος.... μην πεις τίποτα.... μην πεις τίποτα.... είμαι τόσο ευτυχισμένος, καρδιά μου.... τι δώρο ήταν αυτό.... μην πεις τίποτα....

..................................................................................................

Με το τεράστιο γαλάζιο μπουρνούζι του να σέρνεται στα πόδια μου -κι αυτό να μυρίζει μήλο- ψάχνω το κινητό με την αφή μέσα στην τσάντα μου, κρυφοκοιτώντας την πόρτα. Πληκτρολογώ το sms,....
«Δεν του είπα τίποτα. Αποφάσισα να μην το κρατήσω. Είναι οριστικό. Δεν θα σε ξαναδώ ποτέ. Αντίο»
Αποστολή....
Έφυγε... παραδόθηκε.... απενεργοποίηση

- Μια χαρά είμαι αγάπη μου, μισό λεπτό να βάλω τις πυζάμες μου, και ....έρχομαι....

“The pure and simple truth is rarely pure and never simple” Oscar Wilde.

Όλοι λένε ότι ...γνωριζόμαστε ...αναγνωριζόμαστε από την γραφή μας...
Μύθος κι αυτό... Απάτη και αυτό...
Πρωταπριλιά... κι έτσι μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο... ανταλλαγών.... ανταλλάξαμε με τον φίλο μου τον Άπος τα posts μας ...περί απάτης...
Και η αληθινή μου...απάτη... είναι...

Καλό μας μήνα... Καλή μας άνοιξη... με υπέροχες ...απάτες, με ...μεθυστικές αυταπάτες...

Απάτη

Ε λοιπόν δεν ξέρω πώς την πάτησα έτσι. Λες Πρωταπριλιά σήμερα θα είμαι υποψιασμένος. Άλλωστε τι θα ακούσεις; Τα γνωστά χιλιοειπωμένα και ανόητα αστεία.

Άντε να διαβάσεις σε καμιά εφημερίδα ότι θα φτιαχτεί το Γήπεδο του ΠΑΟ (πολύ συναρπαστικό), άντε να διαβάσεις ότι ο καταλληλότερος ξεκουράστηκε κάνοντας ειδικό spa με διπλό club sandwich από την Πίτα Παππού (ανακατεύτηκα ήδη), άντε στα κοσμικά να ακούσεις για καμιά τραγουδιάρα που αποφάσισε να αποσυρθεί για νηστεία, προσευχή και μερικά botox λιγότερα στην Αγία Αικατερίνη του Σινά (φουκαριάρες καλόγριες).

Μέχρι εκεί σε πάνε τα Πρωταπριλιάτικα σε μια χώρα, σκέτο ανέκδοτο.

Εγώ όμως την πάτησα: Βλέπω πρωί-πρωί στην TV ρεπορτάζ με τα ΕΛΤΑ εντελώς άδεια. Εικόνα εγκατάλειψης. Μέσα δεν υπήρχε ούτε ένας γέρος με λογαριασμό ΕΥΔΑΠ (των 5 ευρώ) στο χέρι. Τίποτα. Ένα μάτσο καρέκλες, οι τοίχοι, οι μίζερες αφίσες και στους γκισέδες οι γνωστές ντάνες να χαμογελάνε στις κάμερες.

Λέω λοιπόν ας βγω να κάνω καμιά δουλειά ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ. You know, όταν φτιάχτηκαν τα ΕΛΤΑ ήταν για να ρίξεις κάνα γράμμα, να κολλήσεις κάνα γραμματόσημο, να στείλεις κάνα δέμα στον ξάδελφο στην Αστόρια και καλά ότι δεν τον έχεις ξεχάσει ενώ στην πραγματικότητα τον έχεις εντελώς χεσμένο και το μόνο που θέλεις είναι να σε καλέσει Ν.Υόρκη και να μείνεις τσάμπα... Απλά, γλυκά, καθημερινά, ταχυδρομικά πράγματα.

Άντε λέω ας πάω. Αφού το έδειξε η TV έτσι θα είναι. Υπάρχει περίπτωση η ζωή να είναι αλλιώς από αυτό που θέλει η TV? Τι λέμε τώρα; Ξέρουμε εμείς καλύτερα από την τηλεόραση;
Ε λοιπόν, εκεί κάπου την πάτησα. Γιατί όταν άνοιξα την πόρτα των ΕΛΤΑ, ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα: το σούπερ τρελό παρεάκι των 50 γέρων με τους λογαριασμούς της ΕΥΔΑΠ (των 5 ευρώ) στο χέρι έδινε το γνωστό ταχυδρομικό σόου. Γκρίνια, μιζέρια, φωνές, δικαιολογίες, τραγιάσκες, κοστούμια ψαροκόκκαλο και καφέ ρόμπες. Κοντολογίς, ΕΛΤΑ το μεγαλείο σου.

Στέκομαι να πάρω νούμερο προτεραιότητας. The story of my life. Πατάω το κουμπί και περιμένω το ρημαδόχαρτο που θα γράφει νούμερο 550 (ενώ εξυπηρετούσε το 40 ας πούμε), αλλά τίποτα. Χαρτί δεν έβγαινε. Ξαναπατάω και περιμένω. Και εκεί που κοιτούσα την οθόνη, βλέπω επάνω την ένδειξη: ΑΠΑΤΗ.

Δεν μου έκανε εντύπωση. Τίποτα δεν σου κάνει εντύπωση όταν μπαίνεις εκεί μέσα. ΑΠΑΤΗ λοιπόν...

Πώς την πάτησα έτσι Πρωταπριλιάτικα...