Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007


Τα Χριστούγεννα σας έβγαλα με μπύρες. Καινούργια χρονιά έρχεται -και τι χρονιά- μια σαμπάνια δεν θα ανοίξουμε;;;

Στην υγειά μας!!!

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ




Τελευταία μέρα του χρόνου, αφήστε τις αξιολογήσεις.
Οτι κάναμε, κάναμε.
Αντε και του χρόνου να είμαστε καλα, να κάνουμε τα ίδια λάθη.
Για να τα επαναλαμβάνουμε, σημαίνει ότι τα γουστάρουμε.

Μια ερώτηση με λάθος απαντήσεις

Εδώ και τριάντα μέρες παρακολουθώ την μικρή αυτή ψηφοφορία για φίλους, έτσι σαν μια κουβεντούλα παρέας. Όσο την βλέπω, τόσο πιο ανακόλουθη μου φαίνεται. Πως μπορείς να συγκρίνεις έννοιες, τόσο φορτισμένες, με κομματικούς οργανισμούς; Αλλά και εγώ όταν την έφτιαξα, έκλεισα τα μάτια και έβαλα ότι μου ήρθε στο μυαλό.
Ψήφισα και εγώ, πρώτη και καλύτερη αλλά καθόλου σίγουρη δεν ήμουνα για την επιλογή μου. Μου έδωσε όμως το έναυσμα να σκεφτώ, όπως την έβλεπα να διαμορφώνεται. Αν την ξανάφτιαχνα σήμερα δεν θα έβαζα επιλογές.
Αριστερά είναι όλα.

Αριστερά είναι να νοιάζεσαι.
Αριστερά είναι να αισθάνεσαι.
Αριστερά είναι να πιστεύεις.
Αριστερά είναι να πονάς.
Αριστερά είναι να κριτικάρεις.
Αριστερά είναι να αγαπάς.

Αριστερά είναι να προστατεύεις.
Αριστερά είναι να αγωνιάς.
Αριστερά είναι να ελπίζεις.
Αριστερά τελικά, είναι να ζεις.

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007

Ελλάδες

Μη λέμε τώρα κοινοτυπίες. Πως περιμένεις τις χριστουγεννιάτικες εκδρομές, πόσα σχέδια επί χάρτου, πόσα πολλλλλά επενδύεις, πόσο λίγα γίνονται. Εντάξει, μη μιζεριάζω. Ωραία ήτανε.
Αλλά μια εικόνα θέλω να σας τη μεταφέρω. Το φωτάκι της βενζίνης αναμμένο, ταμπέλες που σου ζητάνε συγνώμη για την ταλαιπωρία, ο Μαλιακός υπό κατασκευή, παρακάμψεις και εκτροπές, τα γνωστά γαλλικά στον κ. Σουφλιά, ψυχοσωματική η έλλειψη καφεΐνης, και εκεί που αρχίζεις να διαπραγματεύεσαι με την ιδέα ότι θα μείνεις στην Εθνική οδό (ο Θεός να την κάνει Εθνική οδό , επιτέλους, στη μέση του πουθενά ο Άγιος Βασίλης σε συσκευασία βενζινά και καφετζή ταυτόχρονα.
Αφού καλύπτονται οι βασικές ανάγκες αυτοκινήτου και επιβατών, χάζι. Και τι χάζι... Απογευματινός καφές ......κοριτσιών, αλλοδαπών «κοριτσιών» πριν ξεκινήσουν δουλειά στο διπλανό ευαγές κω.....αδικο. Ρούχα sexy, πλουμιστά, καλλυντικά χύμα αλλάζουν χέρια, γλώσσες βαριές, γέλια βαλκανικά.
Μια παρέα κυνηγών διαπραγματεύεται κερνώντας τσίπουρα και ουίσκι.
Μια κοπελιά με ένα πεντάχρονο κοριτσάκι αγκαλιά που οι συναδέλφισσες της ταΐζουν κάτι που μοιάζει με καρμπονάρα ενώ αυτή μπουκώνεται με κάτι στραπατσαρισμένα τσιπς που βγάζει από τη τσέπη της, και εμείς ξενέρωτοι πίνοντας καπουτσίνο με γεύση ασφάλτου.
Ο παραγιός-βενζινάς ντυμένος με πλουμιστό παντελόνι Versace, μπαινοβγαίνει και τις πειράζει.
Στη μικρή φαινόμαστε διαφορετικοί. Μας πλησιάζει, μας κερνάει τσιπς και μας ζητάει να τη κεράσουμε τσιγάρο. Στο δασκαλίστικο ύφος μας για τις βλαβερές συνέπειες του καπνού στα πεντάχρονα, η μαμά της μας απαντάει ότι δεν πειράζει ......αφού δεν κατεβάζει τον καπνό.
Βγαίνουμε έξω από το μαγαζί χαζεύοντας τις Μερτσέντες με τις βουλγάρικες πινακίδες. Αφήνουμε πίσω μας τις μικρές Σβετλάνες που έχουν ήδη απομυθοποιήσει τους Άγιους Βασίληδες.
Η άλλη Ελλάδα είναι εκεί. Ένα παγωμένο χριστουγεννιάτικο σούρουπο στην Εθνική, κάπου κοντά στη Λαμία.

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2007

Ο κ. Ζαχόπουλος πρόλαβε να ανανεώσει τις συμβάσεις πριν αυτοκτονήσει;;



Ε, όχι λοιπόν, δεν θα "συγκλονιστώ" γιατί ο κ. Ζαχόπουλος αποφάσισε το salto mortale. Όπως και καθόλου δεν συγκλονίστηκα με τον θάνατο του Βαρθολομαίου. Αντίθετα με συγκλονίζει η ανοχή μας στους Ζαχόπουλους και στους Βαρθολομαίους αυτού του κόσμου. Και δεν θα μιλήσω για τις απίστευτες απάτες τους, δεν θα μιλήσω για τα όργια κακοδιαχείρισης, δεν θα μιλήσω για τις μίζες και τις ρεμούλες.


Θα μιλήσω όμως για τους 400.000 συμβασιούχους του δημόσιου τομέα που οι Ζαχόπουλοι και οι Βαρθολομαίοι αποφασίζουν σε ποιον θα ανανεώσουν την σύμβαση για άλλη μια χρονιά. Δεν θα λυπηθώ ούτε τον Ζαχόπουλο, ούτε τον Βαρθολομαίο, ούτε και κανέναν άλλο τζάμπα μάγκα. Θα λυπηθώ όμως για όλους αυτούς που περνάνε τα Χριστούγεννα τους χωρίς δώρο και με τρόμο της ανανέωσης, μιας που οι συμβάσεις τους λήγουν πάντα στις 31 Δεκεμβρίου.


Θα λυπηθώ αυτούς τους ανθρωπους που αν και μισθωτοί, με το δελτίο παροχής υπηρεσιών παραμάσχαλα, εκλιπαρούν τους Ζαχόπουλους και τους Βαρθολαμαίους να τους ανανεώσουν την σύμβαση για άλλον ένα χρόνο, προσφέροντας ο καθένας και η καθεμιά ότι μπορεί να ενδιαφέρει τον Αφέντη. Προσφέροντας εκδουλεύσεις εργασιακές, προσφέροντας εκδουλευσεις χαφιεδισμού και ρουφιανιάς, προσφέροντας το κορμί τους.


Θα λυπηθώ για τους χιλιάδες ανασφάλιστους που προσφέρουν γη και ύδωρ για ένα μεροκάματο του τρόμου.


Πολυτέλεια σ’ αυτή τη ζωή είναι να έχεις δικαίωμα επιλογών.


Χυδαίοι, αρριβίστες, ταμίες, εκφραστές του εργασιακού μεσαίωνα, εκμαυλιστές, οι Ζαχόπουλοι και οι Βαρθολομαίοι είχαν επιλογή σ’ αυτή τη ζωή αλλά την απεμπόλισαν. Η ηθική τους και η αισθητική τους, τους αποκαλύπτει. Δεν είναι τυχαίο, ότι ακόμα και στις πιο προσωπικές τους στιγμές, επέλεξαν να κάνουν χρήση της ιδιότητας τους σαν εργοδότες και όχι σαν άντρες.


Για όλους τους άλλους ποιός θα συγκλονιστεί;;;;

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Trendy δουλειά σε emo περιβάλλον

Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη. Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο, γι' αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους.
Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.
Αντιθέτως, οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν, αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σ' αυτό που κάνουν.
Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία.
Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την "ανάπτυξη", οι διαφημιστές μοχθούν για την "επικοινωνία", οι ασφαλιστές χτίζουν την "ασφαλιστική συνείδηση" κ.ο.κ.
Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα.
Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη. Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους.
Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποια από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση· προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους.
Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων.
Για να πετύχεις σ' αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου.
Να είσαι αυτό που επιθυμεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τον κλάδο, άλλο sales κι άλλο finance. Αυτή την κωμωδία του aggressive ή του reliable δεν θα σταματήσεις ποτέ να την παίζεις, αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά.
Επίσης, από τη μέρα που θα εισέλθεις σε κάποιον κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του, σαν να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση.
Ο κλάδος υπεράνω όλων.
Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι "συνάδελφοι" θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια.
Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά προτεστάντη. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τρομαχτικός. Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Δουλευουμε εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από τον νόμο, απασχολούμαστε Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή.
Τα εξοντωτικά 12ωρα και 14ωρα δουλειάς είναι non stop. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη Ελλάδα υπό διωγμόν, κατάντησε μομφή. Λένε "αυτός κοιμάται μεσημέρι" εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος, εν ολίγοις ακατάλληλος. Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να καταθέσουν δημοσίως για τις ευεργετικές ιδιότητες του μεσημβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό εργασιακό μοντέλο. Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις "healthy" βιταμίνες, τα "spa" και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού
Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο μπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς.
Γι' αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας· το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι, ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε executive, senior executive, coordinator, supervisor, director, vice president, μέλος του Executive Board και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα.
Η μακροβιότητα της καριέρας σε μια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη "τρέλα" για δουλειά και το loyalty (την πιστότητα) στην εταιρεία και στους στόχους της.
Επίσης, είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες "αξίες". Όπως το σχιζοφρενικό "άλλο δουλειά κι άλλο φιλία", λες κι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη δουλειά που σου ανέθεσαν.
Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού "επαγγελματία". Που σημαίνει ότι, προκειμένου να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται, η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος, φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα.
Λένε "είμαι professional " κι αυτό τα εξηγεί όλα. Κι ο Αλ Καπόνε "professional" ήτανε.
Μάλιστα, οι νέοι επαγγελματίες διηγούνται εμφατικά το παράδειγμα του Ωνάση που φιλοξενούσε έναν φίλο του, επίσης εφοπλιστή, στη θαλαμηγό του. Ενώ έπαιζαν τάβλι, ο άλλος του αποκάλυψε χαρούμενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων που μόλις είχαν βγει προς πώληση.
Ο Ωνάσης δεν φάνηκε να δίνει σημασία στην πληροφορία, συνέχισαν το παιχνίδι, μα κάποια στιγμή σηκώθηκε, να πάει στην τουαλέτα, και άργησε λίγο. Όταν επέστρεψε, ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαμογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε αναφέρει τα αγόρασε μόλις πριν ένα λεπτό εκείνος. Αυτόν τον κτηνώδη αμοραλισμό εννοούν όταν λένε "είμαι professional ".
Το πλέον ψυχοφθόρο είναι πως πρέπει να δίνεις κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό· τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν την ίδια θέση. Ακόμη και αν είσαι υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεσαι σιγουριά, πας ένα πρωί, και χωρίς καμία προειδοποίηση βρίσκεις το γραφείο σου στον διάδρομο.
Δυστυχώς στην ίδια λούμπα πέσαμε και οι γυναίκες.
Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαμε την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη δουλειά μας. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, δίναμε μεγαλύτερη σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής.
Γι' αυτή την ανεξαρτησία μας η κοινωνία μας φιλοδώρησε εκδικητικά με σωρεία κατηγοριών, άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κ.λπ. Η χαρά και ο ερωτισμός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα, αν κάποιος αποπειραθεί σε ένα meeting ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, καραδοκεί η εξευτελιστική κατηγορία της "σεξουαλικής παρενόχλησης". Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός, σημαίνει "όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω το φύλο σας".
Οι γυναίκες, στην προσπάθειά μας να κατακτήσουμε ένα ακόμη αντρικό οχυρό, γίναμε και εμείς "professional" θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιμο, σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο και απομίμηση γραβάτας. Χάσαμε το πλεονέκτημα της ζωής που είχαμε έναντι των εξουθενωμένων από τη δουλειά αντρών.
Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: "Μόνο όσοι δεν δουλεύουν
ζουν".
Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα, ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και, ει δυνατόν, να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαμε.
Αλλά δεν ζούμε. Κι αυτό μας τρελαίνει.
"Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή". (Βάνεγκεμ)
Με την πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες για να χαρείς αυτά που έβγαλες.
Όμως σπαταλάμε όλο τον χρόνο μας, την ευφυΐα μας, την εφευρετικότητα μας και τις εμπνεύσεις μας υπέρ της καριέρας μας και όχι της ζωής μας. Ο ψυχισμός μας μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το executive τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές τουσχέσεις:
"Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση".
Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε
προσωπικές τραγωδίες.

Υ.Γ. Δεν θέλω πια άλλο ταγιέρ, θέλω τσαντόρ, να κρυφτώ, να σκεφτώ.

"Επιχειρείστε' γιατί χανόμαστε......



Συνοψίζοντας τις υποχρεώσεις μας ως πολίτες πρέπει:

1. Να γεννάμε για να ανακουφίσουμε το δημογραφικό πρόβλημα
2. Να μην εισφοροδιαφευγουμε για να ανακουφίσουμε τα ταμεία του πολυχρονεμένου μας Τσάρου
3. Να προωθήσουμε την επιχειρηματικότητα.
Για το τρίτο σημείο σας ενημερώνω ότι 'άνοιξε" το πρόγραμμα Eurostars (στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας EUREKA) , που είναι ειδικά σχεδιασμένο για τις ΜικροΜεσαίες Επιχειρήσεις (ΜΜΕ) που εμπλέκονται στην έρευνα. Ο Emmanuel Leprince, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας ΜΜΕ μίλησε για υψηλές προσδοκίες από το πρόγραμμα Eurostars, που αναμένεται να βοηθήσει τις καινοτόμες εταιρίες, που συχνά θεωρούνται "υψηλού ρίσκου"από τους επενδυτές.

Στο 6ο Πρόγραμμα Πλαίσιο για την Έρευνα και την Τεχνολογία, στόχος ήταν η συμμετοχή των ΜΜΕ σε ποσοστό 15%. Στο 7ο ΠΠ, οι διαδικασίες απλοποιηθηκαν πολύ και η χρηματοδότηση των έργων αυξήθηκε από 50% σε 75% του συνολικού προϋπολογισμού, στοχεύοντας στην αύξηση της συμμετοχής των ΜΜΕ.
Το συνολικό budget είναι 400 εκ. Ευρώ και η πρόσκληση υποβολής προτάσεων έχει καταληκτική ημερομηνία 8 Φεβρουαρίου 2008. Περισσότερες πληροφορίες στο: http://www.eurostars-eureka.eu/

Τώρα για τα άλλα δύο χρέη σας ως πολίτες, για το μεν δεύτερο πιστεύω ότι μπορεί να σας βοηθήσει ο κ. Μαγγίνας, ξέρετε τώρα αυτός με το αναψυκτήριο στο Κορωπί.

Όσο για το πρώτο, τι να πω και εγώ;; Ίσως να μην επείγει κι όλας, αφού ανέλαβε το ασφαλιστικό η Φάνη......

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Η πραγματικότητα είναι δεκανίκι γι' αυτούς που δεν αντέχουν τα ναρκωτικά.

Συνήθως απομακρύνομαι από ανθρώπους γιατί ο κύκλος της σχέσης μας έκλεισε. Σπάνια το παραδέχομαι. Συνήθως αναμασάω τις δικαιολογίες κλισέ, δεν προλαβαίνω, πολλή δουλειά, μεγάλες οι αποστάσεις, τα λέμε.....

Δεν ξεκόβω ποτέ με το μαχαίρι, φοβάμαι να χάσω ανθρώπους απ΄ τη ζωή μου, αποταμιεύω εικόνες, μυρωδιές, αισθήματα, γέλια, χωρίς πια να περιμένω τόκους από την επένδυση, απλά άστα να υπάρχουν.
Μόλις περάσει λίγος καιρός θάβω στην άκρη του μυαλού μου τη βαρεμάρα (έχω PhD σ’ αυτή τη δεξιότητα) και ενδίδω στο να βρεθούμε.

Χθες ενέδωσα. Παιδική φίλη, συμμαθήτρια, πριγκίπισσα από τότε, με εχέγγυα ότι όταν φτάσει στην παραγωγική ηλικία θα γίνει και βασίλισσα.

Τα μάτια παλιών φίλων είναι ο καθρέφτης μας. Είμαι όμορφη;; είμαι πετυχημένη;; τα κατάφερα;;

Κουράστηκα για να μπαινοβγάζω ρούχα, να αλλάζω στυλ, να εναλλάσσω κραγιόν με λιπγκλός, τσάντες με σακίδια και χαρτοφύλακες και τελικά έφυγα από το σπίτι αφήνοντας όλη τη ντουλάπα πάνω στο κρεβάτι, το μισό Χόντο χυμένο στο μπάνιο και πασαλειμμένη σαν κλόουν με ένα ρουζ που υποσχόταν ότι θα μοιάζω με θεά.
Καθυστέρησα 20 λεπτά στο ραντεβού μας αλλά αυτή η πόλη μπορεί να έχει τα μύρια όσα κακά σου προσφέρει όμως τέλειο άλλοθι, «αυτή η Κηφισίας.....» και ο άλλος που τον έστησες κουνάει με απόλυτη συγκατάβαση το κεφάλι. Ε, δεν μπορεί κάποτε θα την έχει χρησιμοποιήσει κι αυτός τη δικαιολογία.

Ξεχνάω τις πρώτες κουβέντες γιατί τις έχω επαναλάβει δεκάδες φορές σε αντίστοιχες περιπτώσεις που πρέπει να απαντήσεις «στο πες μου τα νέα σου».

Πάντα μετά το δεύτερο ουίσκι, μπαίνει στο τραπέζι η βουβή ερώτηση αν έχεις την όρεξη και το κουράγιο να επικοινωνήσεις –οπότε πας για το τρίτο- ή θα φύγεις λέγοντας «καλά ήταν, μην ξαναχαθούμε» και έχοντας βάλει υπενθύμιση στο κινητό σου να της τηλεφωνήσεις στη γιορτή της.

Εμείς ήπιαμε και τρίτο. Και επιτέλους η ηλίθια, κατάλαβα γιατί επέμενε τόσο πολύ να βρεθούμε. Χαπακωνότανε. Δεν άντεξε ότι παρέμεινε πριγκίπισσα. Δεν άντεξε ότι έγινε μια ξεπεσμένη πριγκίπισσα. Δεν άντεχε να το ζει όλη μέρα, κάθε μέρα. Δικαιολογίες σωρό, η πίεση και ο ανταγωνισμός στη δουλειά, το βιολογικό ρολόι που τραγουδάει εμβατήρια, οι γκόμενοι χωρίς κατανόηση, η Estee Lauder που δεν κρατάει τις υποσχέσεις της, τα μεγάλα θέλω, τα μικρά μπορώ.

Η αλήθεια μία. Εθισμένη.

Η δεύτερη αλήθεια εγώ εμβρόντητη. Πίστευα ότι οι ναρκομανείς είναι αυτοί που βλέπω στην Ομόνοια τα Σαββατόβραδα που πάω να πάρω τις Κυριακάτικες εφημερίδες, πίστευα ότι οι ναρκομανείς δεν έχουν λαμπερά φρεσκοβαμμένα μαλλιά, εταιρικό αυτοκίνητο, πιστωτικές κάρτες και οικολογικές ανησυχίες, πίστευα......

Μου μίλησε για έναν περίεργο κόσμο που την ύπαρξη του τοποθετούσα μόνο στο μυαλό Χολυγουντιανών σκηνοθετών. Το resume της ιστορίας είναι ένα ατέλειωτο φρενοκομείο. Μπαίνεις στο χώρο, πουλάς για να μπορείς να αγοράσεις, τρέμεις ότι κάποιος θα συλληφθεί σ’ αυτήν την αλυσίδα με τους επικίνδυνους κρίκους, αυτοί πια είναι ο κοινωνικός σου χώρος, σε εκβιάζουν και εκβιάζεις. Ένας ατέλειωτος χορός φόβου και απομόνωσης. Τρόμαξα.

Κάποια στιγμή τη ρώτησα γιατί αποφάσισε να το πει σε μένα;
Μου θύμισε, ότι παιδιά ακόμα, μικρά κοριτσάκια, ακουμπισμένα στη μάντρα του εξοχικού μου, μια μεγάλη χρυσόμυγα, τρομακτική στα μάτια μας, έκατσε πάνω στο παπούτσι της. Άρχισε να ουρλιάζει και εγώ μαζεύοντας όλα τα αποθέματα γενναιότητας που κάθε άλλο παρά είχα, την σκότωσα με το χέρι μου. Όταν το βράδυ που ξαπλώσαμε με ρώτησε αν φοβήθηκα της απάντησα ότι ναι φοβήθηκα πολύ, αλλά το έκανα γιατί ήταν η φίλη μου..

Της αφιερώνω κάτι από τα "Τρία κλικ αριστερά" της Κατερίνα ς Γώγου

Καλημέρα γιατρέ μου.
Μή. Μή σηκώνεστε.
Άλλωστε δεν έχω τίποτα σοβαρό.Τα γνωστά.
Γράψτε βάλιουμ μαντράξ στεντόν τριπτιζόλ -
ξέρετε τώρα εσείς -
κάντε με κοινωνικό πρόσωπο
βολέψτε με τέλος πάντων με τούς ομοίους σας
περάστε με στους χαφιέδες σας
πηδήξτε με άν θέτε
ωραίες οι γκραβούρες στους τοίχους σας.
Τσάκα τώρα στα σβέλτα το χιλιάρικο
και φερ' τη συνταγή
γιατί τέρμα η υπομονή μου παλιόπουστα κι όπου να 'ναι θα εκραγεί.
Μή. Μή σηκώνεστε γιατρέ μου.
Δεν είναι σοβαρό.
Ευχαριστώ. Καλημέρα σας.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία. Ο δρόμος θα γραφει πάντα ιστορία. Ή η ιστορία γράφεται στους δρόμους



Υπάρχουν πολλά επιχειρήματα για την αποτελεσματικότητα ή μη της κίνησης να κατεβάσουμε τον διακόπτη της ΔΕΗ για ένα τέταρτο στις 15 Δεκεμβρίου.
Δεν μπαίνω σ’ αυτή τη λογική. Θέλω να εστιάσω, όχι στο συμβολισμό της πράξης αλλά στην ουσία της.
Και η ουσία είναι μία: ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ.
ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ.
Θα ήταν λάθος να δούμε ξεκομμένα την πανεργατική κινητοποίηση της 12ης Δεκεμβρίου από
την συμβολική κίνηση κατεβάσματος του διακόπτη της ΔΕΗ στις 15 Δεκεμβρίου ή την διαδή
λωση για την κλιματική αλλαγή.
Κινδυνεύουμε από την παράλογη αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ, κινδυνεύουμε από την κλιματική αλλαγή, κινδυνεύουμε από την κατάργηση των ασφαλιστικών κεκτημένων μας, μα περισσότερο κινδυνεύουν ΑΥΤΟΙ.


Κινδυνεύουν να ξαναθυμηθούμε τη γοητεία του δρόμου, κινδυνεύουν να ξαναθυμηθούμε πως είναι να αδειάζουν οι λεωφόροι από αυτοκίνητα και να γεμίζουν από πολίτες, κινδυνεύουν να ξαναθυμηθούμε πως είναι να τραγουδάς μαζί με άγνωστους φίλους, μαζί με τις ντουντούκες, κινδυνεύουν να ξαναθυμηθούμε πως είναι να πιστεύεις.
Αυταπατώνται ότι μας εκπαίδευσαν, ότι μας μάθανε να μην ενοχλούμε, να μην κάνουμε θόρυβο, να μην κάνουμε πιπί στο χαλί.
Κολακεύονται να πιστεύουν ότι μας ευνούχισαν.
Ε, όχι ρε. Εμείς είμαστε οι επιβήτορες.






Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Θα παντρευτώ τον κ. Αθανασόπουλο

Σήμερα επιτέλους βγήκα από μια πλάνη ετών. Επί δέκα χρόνια φωνάζω ότι η ρύπανση στην Ελλάδα έχει ονοματεπώνυμο : την λένε ΔΕΗ.
Χθες όμως ο Τζιανκούο Λιου, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν με ταρακούνησε. Για τις μόλυνση του περιβάλλοντος απεφάνθη ο ερευνητής, φταίει η κρίση των ανθρώπινων σχέσεων.
Η εξίσωση με τις 6 παρακάτω παραμέτρους με δυσκόλεψε πάρα πολύ
1) η λιγνιτική ρυπογόνα ΔΕΗ (no comments)
2) ο γοητευτικός κ. Φώλιας, Υπουργός Ανάπτυξης, που μας τονίζει σε κάθε ευκαιρία ότι το πρωταρχικό χρέος του δεν είναι να προασπίσει την δημόσια περιουσία, δεν είναι να εξασφαλίσει στους πολίτες το κοινωνικό αγαθό της ενέργειας αλλά είναι να δημιουργήσει τις προσφορότερες συνθήκες για να αναπτυχθεί ο ανταγωνισμός (sic!!!)
3) ο κ. Αθανασόπουλος, manager εγνωσμένου κύρους, που ως πρόεδρος της άλλοτε κραταιάς ΔΕΗ, παλεύει με νύχια και με δόντια να την απαξιώσει, να την ξεπουλήσει και στο κουφάρι της κάνουν party οι φίλοι τους.
Ο κ. Αθανασόπουλος σε χθεσινό δελτίο τύπου μας λέει τα εξής απίστευτα σε σχέση με τις σκανδαλώδεις αυξήσεις στο ρεύμα (όχι του Βενιζέλου, το άλλο). «Οι εγκριθείσες ποσοστιαίες αυξήσεις, οι οποίες είναι πράγματι μεγάλες, δεν είναι τόσο μεγάλες σε απόλυτα ποσά ανά πελάτη» Για manager του επιπέδου του πολύ παλιό το κόλπο. Αθροίζουμε ποσοστά και μέσα απόλυτα μεγέθη και καταλήγουμε όπου γουστάρουμε. Απαράδεκτο για πράκτορες που θα έλεγε και ο Βέγγος.
«Λόγω των καθηλωμένων για χρόνια τιμολογίων, σε επίπεδα κατά πολύ κάτω του κόστους, κανένας ιδιώτης δεν έχει μπει στην εμπορία ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν αναπτύχθηκε μέχρι σήμερα ανταγωνισμός στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας» Δηλαδή ο ιδιώτης δεν ήρθε γιατί δεν κέρδιζε πολλά. Τώρα εμείς του κάνουμε χώρο. Και όταν θα έρθει ο ιδιώτης θα πέσουν οι τιμές? Όχι βέβαια. Θα τις κρατήσει ψηλά αλλιώς θα επένδυε και πριν τις αυξήσεις.
4) ο κουφός (όνομα και πράμα) κ. Σουφλιάς, ο οποίος αντί να επιβάλλει τον περιορισμό της καύσης λιγνίτη ως ο καθ’ ύλην αρμόδιος Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, βάζει ένα εξουθενωτικό χρηματικό πρόστιμο στη ΔΕΗ. Δηλαδή η ΔΕΗ συνεχίζει ακάθεκτη το ρυπογόνο δρόμο της και το ΥΠΕΧΩΔΕ δηλαδή τα ελλειμματικά κρατικά ταμεία του κ. Αλογοσκούφη τσεπώνουν από τη ΔΕΗ, δηλαδή από τους καταναλωτές, δηλαδή από εμάς, τα λεφτά. Μεγαλειωδώς ευφυής η κίνηση.
5) ο Τζιανκούο Λιου ο οποίος λέει ότι « στις ΗΠΑ το ποσοστό των νοικοκυριών των διαζευγμένων αυξήθηκε από 5% το 1970 σε 15% το 2000, μάλιστα αντίστοιχη αύξηση έχει καταγραφεί ακόμη και στην Κίνα, όπου η πρακτική του διαζυγίου δεν είναι και τόσο συχνή. Κατά το 2005 τα νοικοκυριά των διαζευγμένων Αμερικανών δαπάνησαν κατ΄ άτομο 56% περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια και νερό από ό,τι τα παντρεμένα ζευγάρια, και χρησιμοποίησαν κατ΄ άτομο 61% περισσότερα ενεργειακά αποθέματα απ΄ όσο πριν από τον χωρισμό τους. Πάνω από 73 δισ. κιλοβατώρες ηλεκτρικού και 2,373 δισ. λίτρα νερού θα είχαν εξοικονομηθεί στις ΗΠΑ»
6) ο σύντροφος μου ο οποίος επιδίδεται με αξιοθαύμαστες επιδόσεις σε όλες αυτές τις γνωστές ανδρικές γουρουνιές.
Το σενάριο να χωρίσω τον σύντροφο μου παραμένει ενεργό.
Αλλά τότε να συζήσω με τον κ. Αθανασόπουλο. Μπα σε λίγο τον βλέπω άνεργο. Να τον ταΐζω κιόλας ?
Τον κ Φώλια? Τον κ. Σουφλιά ίσως? Γιατί να μην συζήσω και με τους τρείς?? Άλλωστε μέχρι πέντε είναι αίσθημα.
Έχω να σώσω και ένα πλανήτη......

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Γιατί κάνω blogging




Θυμάμαι ακόμα την δυσφορία μου όταν παιδί ακόμα, η μαμά μου και ο μπαμπάς μου με πήγαιναν ταξίδια - ν’ ανοίξουν τα μάτια του παιδιού, να κάνει πρακτική στις ξένες γλώσσες, να δει το Λούβρο, να δει το Βρετανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, να δει, να δει, να δει……
Όλες αυτές οι ασκήσεις πολιτιστικής γυμναστικής μέσα στον περιορισμένο χρόνο των 3-4 ημερών με αγανακτούσαν. Εγώ λαχταρούσα να κάτσουμε σε μια μη τουριστική πλατεία, να χαζεύω τον κόσμο. Ήθελα να μπαίνουμε στο μετρό, στο λεωφορείο, να κρυφακούω τι κουβέντιαζαν οι επιβάτες ακόμα και αν δεν καταλάβαινα τη γλώσσα, να παρατηρώ τι φορούσαν, πως μιλούσαν στα παιδιά τους, πως γελούσαν, πως κρατούσαν τα χέρια τους τα ζευγαράκια., πως ήταν τα super market τους, πως ήταν τα σχολεία τους, πως….. Αντί να κοιτάζω με δέος τα διάφορα κτίρια των Ευρωπαϊκών πρωτευουσών εγώ έφτιαχνα ιστορίες για τους ανθρώπους που μπαινόβγαιναν στις εισόδους πολυκατοικιών.
Οι δικοί μου απελπισμένοι θεωρούσαν ότι έχουν για παιδί τους μια αντίστοιχη Τατιάνα της εποχής. Εγώ αντίθετα είχα συνειδητοποιήσει ποιο θα είναι το hobby της ζωής μου: η ανθρωπογεωγραφία.
Το hobby αυτό δεν το εγκατέλειψα ποτέ. Τα blogs μου παρείχαν την δυνατότητα να χαζεύω τις ζωές, τις σκέψεις, τις συμπεριφορές των ανώνυμων ιδιοκτητών και των ανώνυμων φίλων τους. Αφού πέρασα το στάδιο της παρατήρησης στο μυαλό μου άρχισε να ωριμάζει η ιδέα της συμμετοχής, όχι με την βαρύγδουπη έννοια του όρου αλλά με την έννοια του αλισβερισιού.
Τι βολικό με τις πυζαμούλες σου ή την ώρα που φαίνεται ότι από όλη αυτή τη σαβούρα που έχεις μαζέψει από το IMD δεν βγάζεις μια αξιοπρεπώς λογικοφανή ανάλυση, να κατεβαίνεις στη πλατεία, να πετυχαίνεις ανώνυμους φίλους, από τη μια να συμβουλεύεις την Χ στα ερωτικά της ,την ίδια στιγμή να αερολογείς για πράσινες ταράτσες και ταυτόχρονα να παίρνεις θέση για το ανοιχτό κόμμα.
Ε, τώρα για να εξομολογηθούμε και τη πάσα αλήθεια μια γερή τζούρα ματαιοδοξίας τη χρειάζεσαι όσο να πεις….

Εκδήλωση για την εικόνα της Ελληνίδας ερευνήτριας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα

Ημερίδα με θέμα "Η εικόνα της Ελληνίδας ερευνήτριας στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα" διοργανώνει η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας και το Δίκτυο Γυναικών Ερευνητριών "ΠΕΡΙΚΤΙΟΝΗ" την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007 στην Αθήνα (Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Αμφιθέατρο "Λεωνίδας Ζέρβας").
Στην εκδήλωση θα παρουσιαστούν τα αποτελέσματα δύο σημαντικών μελετών:
α) της μελέτης "Χαρτογράφηση του επιστημονικού χώρου του ελληνικού γυναικείου ερευνητικού δυναμικού" που εκπονείται από το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης,
β) της μελέτης "Η Ελληνίδα ερευνήτρια στη βιομηχανική έρευνα και καινοτομία" που εκπονείται από την εταιρία στατιστικών μελετών QUANTOS Α.Ε.
Επίσης, θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ "Η Ελληνίδα ερευνήτρια στην επιχείρηση", παραγωγή του Δικτύου "ΠΕΡΙΚΤΙΟΝΗ", στο οποίο παρουσιάζονται πορτρέτα Ελληνίδων ερευνητριών που απασχολούνται σε τμήματα Έρευνας και Ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα.
Στο ίδιο χώρο θα πραγματοποιηθεί έκθεση φωτογραφίας με θέμα "Η εικόνα του/της επιστήμονα στην Ελλάδα, 1900-1980. (Εν)τοπισμένες ταυτότητες-ταυτότητες τόπων". Η έκθεση διοργανώνεται από τη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας σε συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, και περιλαμβάνει φωτογραφίες επιστημόνων που δούλεψαν σε ελληνικά πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα της Ελλάδας την περίοδο 1900-1980. Στην έκθεση αποτυπώνονται οι μεταβαλλόμενες συνθήκες έρευνας και διδασκαλίας, ειδικά στον τομέα των φυσικών επιστημών, καθώς ο ρόλος ανδρών και γυναικών επιστημόνων τον 20ο αιώνα στην Ελλάδα.
Στα ογδόντα χρόνια που καλύπτει η έκθεση, έχει αλλάξει ριζικά η έννοια του επιστημονικού εργαστηρίου, είτε ως χώρος πρωτοποριακής και δημιουργικής δουλειάς, είτε ως χώρος μετάδοσης της ήδη αποκτημένης γνώσης. Η έκθεση είναι αποτέλεσμα ενδελεχούς έρευνας και μελέτης πάνω σε φωτογραφικό υλικό που προέρχεται από αρχεία πανεπιστημίων (π.χ. Μουσείο Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών), συλλογές ιδρυμάτων (π.χ. Μουσείο Μπενάκη, Ε.Λ.Ι.Α.), αρχεία ιδιωτών συλλεκτών (π.χ. Νίκος Πολίτης, Αρης Παπατζήκας) και πολυάριθμα προσωπικά αρχεία καθηγητών και παλιών φοιτητών. Την επιμέλεια υπογράφουν οι Σάσα Λαδά, Κατερίνα Χατζηκωνσταντίνου και Στέργιος Καράβατος. Η έκθεση συνοδεύεται από πλήρη κατάλογο με εικονογραφικό υλικό και επιστημονικά κείμενα.
Η έκθεση θα λειτουργήσει έως τις 9 Ιανουαρίου 2008, καθημερινά, εκτός επισήμων αργιών Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς (Δευτέρα-Παρασκευή: 10:00-20:00, Σάββατο-Κυριακή:10:00-14:00).

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

Ξένοι, μη μας αφήνετε μόνους μας με τους Ελληνες


Πέμπτη 22 Νοεμβρη, νωρίς το απόγευμα στην Ερμού, κόσμος πολύς, μαγαζιά και ο πεζόδρομος της Ευαγγελιστρίας γεμάτος από μαυρους μικροπωλητές με τσάντες και ζώνες μαιμού απλωμένες στα σεντόνια τους.
Ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζονται καμμιά 15αριά τύποι της Δημοτικής Αστυνομίας τρέχοντας και ουρλιάζοντας. Οι έρημοι φτωχοδιάβολοι μαζευουν ακαριαία το εμπόρευμα και τρέχουν αλλόφρονες παρασύροντας στο διάβα τους τα πάντα. Περαστικούς, εμπορευματα στα πεζοδρόμια των μαγαζιών και τα αυτοκίνητα που περνάνε από την οδό Αθηναίδος.

Δύο από τους αστυνομικούς βουτάνε το σεντόνι ενός μικροπωλητή που αρνείται να το εγκαταλείψει. Τα υπόλοιπα "όργανα της τάξης" τον βουτάνε, πεφτουν πάνω του και αρχίζουν να τον χτυπάνε. Μέρα μεσημέρι, 10 "άντρες" εναντίον ενός. Η φωτογραφία απο το κινητο μου, αδιάψευστος μάρτυρας.

Αφού τραβάω τη φωτογραφία αρχίζω να ξεφωνίζω.
Επιτέλους ο κόσμος ακούγοντας τις τσιρίδες μου αρχίζει να ενδιαφέρεται. Τον αφήνουν να φύγει. Αλλωστε όπως έψαξα και έμαθα μετά, δεν έχουν δικαίωμα να τον συλλάβουν. Φαίνεται ότι το μόνο δικαίωμα που έχουν είναι να τους χτυπάνε.

Απευθύνομαι στους πραίτωρες του κ. Κακλαμάνη και ρωτάω ποιος είναι ο υπευθυνος. Ένας μάγκας ντυμένος Ράμπο μου απαντάει: Εγώ.
Του ζητάω τα στοιχεία του (η στολή της Δημοτικής Αστυνομίας δεν φέρει κάποιο διακριτικό κωδικό όπως των αστυνομικών) και μου ζητάει τα δικά μου. Αν και δεν έχω καμμία υποχρέωση να το κάνω του τα δίνω.
Εξακολουθεί να αρνείται να μου δώσει τα στοιχεία του και με παραπέμπει στα γραφεία της Δημοτικής Αστυνομίας απειλώντας με ότι τον εξύβρισα ένω εγώ εξακολουθώ να του μιλάω στον πληθυντικό.
Ο κόσμος αρχίζει να αντιδρά...
Οι μάγκες φεύγουν και κάποιοι έμποροι που μέχρι εκείνη τη στιγμή με παρατηρουσαν από τις πόρτες των μαγαζιών τους με πλησιάζουν. Μία κυρία μου δείχνει την ραγισμένη τζαμαρία του μαγαζιού της λέγοντας μου ότι χτυπούσαν το κεφάλι ένος μαύρου πάνω στη τζαμαρία. Στην ερώτηση μου γιατί δεν το καταγγέλλουν αφού αυτοί το βιώνουν κάθε μέρα μου απαντουν ότι η Δημοτική Αστυνομία τους ρίχνει πρόστιμα γιατί καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια με εμπορευματα.

Τηλεφωνώ στον αξιωματικό υπηρεσίας.
Μου απαντάει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα εκείνη την ώρα και να τηλεφωνήσω το άλλο πρωί. Τηλεφωνώ την επόμενη μέρα. Ο "υπευθυνος' μου βγάζει έναν δεκάρικο λόγο για τους κακόμοιρους τους αστυνομικούς που τους χτυπάνε οι κακοποιοί μαυροι κι οταν βλέπει όταν δεν τσιμπάω μου λέει όρθα κοφτά ότι δεν μπορούνε να χάνουνε το χρόνο τους και αν δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω ας πάω να κάνω μια αίτηση στα γραφεία της Δημ. Αστυνομίας, να εξεταστεί το θέμα μου και ...αν ο Δ/ντης αποφασίσει ότι συντρέχει λόγος μπορεί να μου κοινοποιηθούν τα ονόματα των γενναίων. Και τι θα τα κάνω??????

Όταν του είπα ότι συγκαλύπτει αγριότητες και ότι έχω τραβήξει φωτογραφίες που θα δώσω στα Μέσα κρατάει τα στοιχεία μου και το τηλεφωνο μου και μου λέει ότι θα επικοινωνήσουν αμέσως μαζί μου. Όντως σε δέκα λεπτά με παίρνει ο υπεθυνος Αντιδήμαρχος να με καθυσηχάσει ότι θα επιληφθεί προσωπικά του θέματος....

Υ.Γ. Χθες περνώντας πάλι χαμηλά από την Ερμού με σταματάει ένας Σενεγαλέζος και επιμένει να μου χαρίσει μια ζώνη. Δεν καταλαβαίνω στην αρχή.
Επιμένει, αυτός με θυμάται. Θέλει να με ξεχρεώσει. Την παίρνω και πάω να του δώσω λεφτά. Αρνείται κατηγορηματικά και με διώχνει. Τον καθυστερώ και οι μπάτσοι πάλι θα ξαναπλακώσουν. Δεν θέλει να μας χρωστάει τίποτα.

Η αριστερά σήμερα

«Επέμενε.
Θα έρθουν και ιδιοκτήτες του παρελθόντος
με κατάστιχα κιτρινισμένα απ' τους αιώνες,
θα κατάσχουν τον κήπο
θα φυτέψουν δηλητηριασμένα όνειρα
στον ύπνο μου»

Γιώργος Παναγουλόπουλος

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΗΓΕΤΗ

Αν ο αρχαίος κόσμος ερμήνευε συχνά την πολιτική ως τη δράση ενός τιμονιέρη που διευθύνει το πλοίο της πόλης, η σύγχρονη εποχή ευνόησε, από την «αστική» πλευρά, τον κεντρικό ρόλο των πολιτών και το καθολικό και απρόσωπο της διοίκησης του κράτους· ενώ στην αριστερά πίστεψαν ότι η ιστορία κινείται χάρη σε μεγάλες αντικειμενικές και αναγκαίες δυνάμεις, ότι η πολιτική δράση έχει ως υποκείμενο τις μάζες και ότι η πολιτική καθοδήγηση οφείλει μόνο να ερμηνεύει ορθά τα σημεία των καιρών.

Αυτές οι πεποιθήσεις είχαν ως αποτέλεσμα το ότι, σε σχέση με τους δημοκράτες και τους σοσιαλιστές, η δεξιά -με τη λατρεία της για τον ηγέτη ως τον ήρωα που μας αφήνει μόνο το καθήκον να πιστεύουμε, να υπακούμε, να πολεμάμε για ένα πεπρωμένο που αυτός μας υποδεικνύει- έτεινε περισότερο να θέτει την ηγεσία στο επίκεντρο του πολιτικού στοχασμού.

Αλλά στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, η πολιτική επιστήμη, με τους θεωρητικούς των ελίτ (Μόσκα, Παρέτο, Μίχελς) και με τον Μαξ Βέμπερ, ανακάλυψε τη σημασία της ηγεσίας, ατομικής και συλλογικής.

Στα άτομα και στις μάζες προστέθηκαν έτσι, ως πρωταγωνιστές της πολιτικής, οι ολιγαρχίες και οι ηγέτες. Ιδιαίτερα ο Βέμπερ προσδιόρισε μεταξύ των τύπων εξουσίας, εκτός από την παραδοσιακή και τη νόμιμη, εκείνη τη χαρισματική.

Δηλαδή την ανανεωτική και επαναστατική εξουσία που πηγάζει από έναν ηγέτη εξαιτίας του ότι διαθέτει ένα εξαιρετικό προσόν (το χάρισμα) και εξαιτίας του ότι τον υπακούνε γι' αυτόν το λόγο.

Και η ιστορία του εικοστού αιώνα γνώρισε μεγάλες μορφές ηγετών· ολέθριων όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Μουσολίνι, αλλά και δημοκρατικών ηγετών, όπως ο Ρούζβελτ, φιλελεύθερων όπως ο Τσόρτσιλ, εθνικιστών όπως ο Ντε Γκολ.

Και αν όχι το χάρισμα με την επαναστατική έννοια, μια προφανής προσωπική αξιοπιστία -που καθορίστηκε από την συνέπεια των προθέσεων και από τις δοκιμασίες που υπέστησαν- σημάδεψε και την ηγεσία των Ντε Γκάσπερι, Τολιάτι, Νένι και Σάραγκατ. Από αυτές τις μορφές, που ήταν ωστόσο τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, συνάγεται ότι ο ηγέτης είναι η προσωπικότητα η οποία, με μιαν ανανεωτική χειρονομία, ξέρει να ξεχωρίζει από τις ελίτ και η οποία υλοποιεί στο πρόσωπό της μια συγκεκριμένη πολιτική σύνθεση ανάμεσα στις επείγουσες ανάγκες της ιστορικής στιγμής και σε έναν ευρύτερο ορίζοντα που αυτή ανακαλύπτει και υποδεικνύει (και έτσι προμηθεύει στην κοινή εμπειρία, αν όχι «το» νόημα, τουλάχιστον ένα από τα πιθανά νοήματα).

Ο ηγέτης, με δυο λόγια, γνωρίζει να λέει «Εγώ» με τόσο δύναμη ώστε να προκαλεί τη σταθερή διαμόρφωση ενός Εμείς και επιδιώκει το δικό του προσωπικό όραμα, καθιστώντας το ένα όραμα που το συμμερίζονται πολλοί. Αλλά ο ηγέτης δεν δημιουργεί την ιστορία. Αυτός γνωρίζει μάλλον να ερμηνεύει τις κρίσεις και να δρα ως καταλύτης που ενεργοποιεί τις κοινωνικές δυνάμεις και τις θέτει σε κίνηση προς μια πιθανή κατεύθυνση.

Είναι κάποιος που συμπαρασύρει τους άλλους στη διαδικασία που εμπλέκεται και ο ίδιος και την οποία επιταχύνει.

Είναι τόσο πρωταγωνιστής του καιρού του όσο και προϊόν του καιρού του.

Είναι ένας πρακτικός οραματιστής, ο οποίος συνενώνει την ηθική της πεποίθησης με την ηθική της ευθύνης. Χρειάζεται τη συλλογικότητα όπως και η συλλογικότητα χρειάζεται τον ηγέτη.

Αυτό το μείγμα προσωπικής ερμηνείας και συλλογικού κινήματος εκδηλώνεται συνήθως στις στιγμές επείγουσας ανάγκης, στους πολέμους, στις επαναστάσεις, στις διαδικασίες διαμόρφωσης κρατών και αυτοκρατοριών. Αλλά και οι ανοικοδομήσεις, οι έξοδοι από τις κρίσεις είναι ένα έργο μεγάλων ηγετών (Ρούζβελτ και Ντε Γκάσπερι μεταξύ άλλων).

Η σχέση του ηγέτη με τον καιρό του δεν είναι όμως εγγυημένη. Υπάρχουν ηγέτες μόνο δυνητικοί, έξω από τον καιρό τους, αναχρονιστικοί και επομένως χωρίς αποτελεσματικότητα. Υπάρχουν και καιροί που γνωρίζουν κρίσεις και δυσκολίες, αλλά δεν έχουν ηγέτες που να υποδεικνύουν τη διέξοδο.

Καιροί δηλαδή -και είναι οι δικοί μας καιροί- στους οποίους οι μορφές της πολιτικής, οι θεσμοί είναι κουρασμένοι και φθαρμένοι, ενώ η ουσία της πολιτικής, η δύναμή της να πείθει και να κυριαρχεί, περνάει από αλλού και πέφτει απευθείας πάνω στη ζωή -στο σώμα και στο νου- των προσώπων.

Καιροί στους οποίους οι δυνάμεις που διαπερνούν την κοινωνία είναι τόσο υπετροφικές, ώστε φαίνεται ότι δεν μπορούν πλέον να κυβερνηθούν, και στους οποίους οι προκλήσεις, που έχουν γίνει πλανητικές, φαίνονται σαν φυσικά και όχι πολιτικά φαινόμενα.

Καιροί στους οποίους αντιδρούμε στις προκλήσεις όχι με συλλογικές δράσεις, αλλά με την αναζήτηση ατομικών ή ομαδικών δρόμων φυγής.

Καιροί στους οποίους η πολιτική έχει κατακερματιστεί σε μια μυριάδα υποθέσεων, προσδοκιών και βάσανων, που δεν απαιτούν ή δεν φαίνεται να έχουν πλέον μια δημόσια λύση.

Οι ηγέτες -στη Δύση- γίνονται επομένως πιο σπάνιοι, όχι τόσο επειδή το φυτό-άνθρωπος έπαψε να δίνει εξαίρετους καρπούς, όσο επειδή μετασχηματίστηκε η πολιτική και άλλαξαν τόσο οι βασικές της έννοιες όσο και ο τρόπος με τον οποίο τις προσλαμβάνουμε. Είναι όλο και πιο σπάνιο να υπάρξει ένα Εγώ, επειδή αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο το αίτημα η πολιτική να χρησιμεύει στο να δημιουργεί ένα Εμείς, να υποδεικνύει έναν ορίζοντα που πρέπει να φτάσουμε, μιαν ιστορία που πρέπει να πραγματώσουμε.

Στους καιρούς μας η πολιτική είναι διαχείριση του παρόντος, που την καθιστούν ενδιαφέρουσα οι «προσωπικότητες», οι ματαιόδοξοι και ανίκανοι ηγετίσκοι. Η προσωποποίηση της πολιτικής και η μετατροπή της σε θέαμα, φαινόμενα επιφανειακά, παίρνουν τη θέση της ηγεσίας, που είναι ζήτημα ουσίας.

Σε αυτούς τους καιρούς του αποπροσανατολισμού επομένως, πριν απαντήσουμε στο ερώτημα για τους ηγέτες -δηλαδή για το ποιος μας οδηγεί και προς τα πού- χρειάζεται να αναρωτηθούμε για το πού πάει εκείνος ο πολύπλοκος και μεταβαλλόμενος συνδυασμός λόγου, πειθούς, δύναμης, συμφέροντος, φαντασίας, δικαίου που αποκαλούμε πολιτική.

Χρειάζεται δηλαδή να θέσουμε το ζήτημα του μετασχηματισμού της πολιτικής. Θα γίνουν ηγέτες εκείνοι οι οποίοι, για το καλό ή για το κακό, θα κατορθώσουν να δώσουν απαντήσεις -αν είναι ακόμα δυνατές- σε αυτό το ερώτημα. Θα γίνουν ηγέτες εκείνοι οι οποίοι θα στοιχηματίσουν στους νέους δρόμους -αν υπάρχουν και αν κινητοποιούν ακόμα τους πολίτες- χάρη στους οποίους η πολιτική μπορεί ακόμα να είναι το σύνολο των διαδικασιών και των δράσεων με τις οποίες οικοδομείται ένας κοινός κόσμος.