Η Πατρίδα με τα άσπρα πουκάμισα

Ονειρεύτηκα...
Ονειρεύτηκα λέει ότι οι λιμενεργάτες και οι διοικητικοί υπάλληλοι του Νέου Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων της Cosco, όλοι αυτοί οι νέοι είλωτες του 21ου αιώνα, αυτοί οι πολίτες της ...Νέας Πατρίδας, δεν πήγαν μια μέρα στη δουλειά. Εκείνο λέει το πρωί, έβαλαν ένα άσπρο πουκάμισο, πήραν το μετρό, το λεωφορείο, το τραμ, καλημερίστηκαν με τους οδηγούς και πήγαν στο ραντεβού που είχαν δώσει από βραδύς. Στην Μιχαλακοπούλου. Μιχαλακοπούλου 80.

Και εκεί βρήκαν εκείνους τους φτωχοπρόδρομους του μπουδέλου, και τους είπαν... ελάτε μαζί μας. Στις πουτάνες δεν μίλησαν, δεν απηύθυναν καν το λόγο. Άλλωστε πια κανείς δεν ήθελε να αγοράσει τα πλαστικά κάλλη τους. Ένα λεπτό είπαν οι ...απολυμένοι του ...Βήματος, να βρούμε ένα άσπρο πουκάμισο.

Και εκείνη τη μέρα λέει, δεν πήγαν στη δουλειά και οι Νέες Κούνεβα, αλλά φόρεσαν και αυτές ένα άσπρο πουκάμισο για να πάνε στο ραντεβού που είχαν δώσει απο βραδύς . Αυτές οι ...Κούνεβα, που αντικατέστησαν τις υπάλληλους καθαρίστριες του δημοσίου, γιατί μαθές το μισθολογικό κόστος του δημοσίου ήταν μεγάλο. Αλλά κανένα ανδρείκελο δεν τόλμησε ποτέ να δημοσιοποιήσει πόσο περισσότερο στοιχίζουν στο Κράτος τα ΧΡΥΣΑ συμβόλαια που κλείνει με τους ιδιοκτήτες των συνεργείων καθαρισμού. Αυτές είχαν ραντεβού στο Φάληρο, εκεί στην Εθνάρχου Μακαρίου. Ένα λεπτό να βρούμε ένα άσπρο πουκάμισο, είπαν οι εργαζόμενοι στο Sky.

Και μετά ...

Και μετά...

Και μετά...

Εργαζόμενοι πέταγαν λέει τις νέες στολές εργασίας τα σκουρόχρωμα ταγιέρ, και τα κοστούμια και έμεναν με το άσπρο πουκάμισο. Συναντιόνταν στα γραφεία του Έθνους, του MEGA, του ALTER, του Αntenna, και όλοι με άσπρα πουκάμισα να πηγαίνουν ...παντού.

Και ξαφνικά να γεμίζουν τα μικρά εμπορικά, που δεν φτιάχνουν πια βιτρίνες γιατί οι ψεύτικες κούκλες δεν φορούν πια ρούχα, είναι γυμνές, καλυμμένες από τεράστιες πινακίδες που γράφουν «ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΣ- ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ». Να γεμίζουν λέει τα μικρά εμπορικά, από εργαζόμενους που ζητούν να αγοράσουν ένα άσπρο πουκάμισο. Όσο, όσο...
Και οι μικρέμποροι, να παρατάνε τις σκονισμένες ταμειακές μηχανές τους και χώνονται στις αποθήκες τους, να βγάζουν ότι άσπρο πουκάμισο υπάρχει, και να το αφήνουν στους πάγκους, έτσι να προλάβουν ...τη ζήτηση. Κρατάνε όμως το τελευταίο. Για πάρτη τους. Να το φορέσουν αυτοί.

Και μετά...

Και μετά...

Και μετά...

Και μετά ένας ήλιος που βγαίνει, έτσι παράταιρα, έτσι σαν να μην ακολούθησε τις προβλέψεις των τηλεοράσεων, και να κάνει τα άσπρα πουκάμισα να φωτίζονται τόσο μαγευτικά.

Και να ζηλεύουν οι δικαστικοί, και να ζηλεύουν οι δάσκαλοι, και να ζηλεύουν οι γιατροί, και να ζηλεύουν οι δικηγόροι, και να ζηλεύουν οι ναυτεργάτες, και να ζηλεύουν οι τραπεζοϋπάλληλοι, και να ζηλεύουν οι εργάτες, και να ζηλεύουν οι οικοδόμοι, και να ζηλεύουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, και να ζηλεύουν οι αστυνομικοί, και να ζηλεύουν οι στρατιωτικοί, και να ζηλεύουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, και να ζηλεύουν τα γκαρσόνια, και ζηλεύουν οι αγρότες, και να ζηλεύουν οι ταξιτζήδες, και να ζηλεύουν οι φορτηγατζήδες, και ζηλεύουν οι...

Και να ζηλευουν οι άνεργοι.

Και να τρεχουν ΌΛΟΙ να βρουν ένα ΑΣΠΡΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ!

Και να θαμπώνονται από το άσπρο, τόσο άσπρο, οι μαθητές και οι φοιτητές...

Και άσπρα πουκάμισα να ξεπετάγονται από παντού. Και να πληθαίνουν, να αυγατίζουν, να πολλαπλασιάζονται. Και όσο αυτά να πολλαπλασιάζονται τόσο να αντανακλάται πιο λαμπερό το φως πάνω τους.

Μια κοινωνία που αμνηστεύει τον εαυτό της.

Μια κοινωνία που κατανοεί ότι η ανθρωποφαγία, ο κανιβαλισμός, ο κοινωνικός δαρβινισμός αφήνει μόνο αίμα πισω του. Αφήνει κομμάτια και θρύψαλα. Αφήνει συντρίμμια.
Κι αν ακόμα δεν είναι το δικό σου το αίμα, είναι του δίπλα.

Ποιος διάβολο αξίζει να ζήσει σε μια Πατρίδα που οι δρόμοι της θα είναι πλημμυρισμένοι από το αίμα, τον πόνο, τον φόβο, τον θάνατο, είτε το δικό του, είτε του δίπλα; Είτε αυτού που ξέρεις, είτε αυτού που δεν ξέρεις; Ποιος;

Στο Κοινοβούλιο εξακολουθούν να αμνηστεύονται ...μόνοι τους. Αμνηστεύουν εαυτούς και ...αλλήλους. Αλλά κανείς δεν τους βλέπει. Κανείς δεν ξέρει τι κάνουν. Έτσι, γιατί θυμήθηκε τα νιάτα του ο Μανωλης ο Γλέζος και ανηφόρισε μαζί με μαθητές και φοιτητές, στον Υμηττό. Κάποτε κατέβαζε σβάστικες απο την Ακρόπολη. Σήμερα πήγε να δείξει στους μαθητές και στους φοιτητές, πως κατεβάζουν τις νέες σβάστικες, τις κεραίες τηλεόρασης.
Στη θέση τους ύψωσε ένα άσπρο πουκάμισο.

Και...πόσο λάμπει το άσπρο!!! Όσο δεν θα μπορούσαν να λάμψουν ποτέ οι οθόνες των τηλεοράσεων, εκεί που οι ...εκφωνητές, αυτοί οι νέοι ευαγγελιστές των κηρυγμάτων κοινωνικού μίσους, αναπαράγουν το διαίρει και βασίλευε μιας κοινωνίας που τα αφεντικά τους, έβαλαν πλωρη να εξοντώσουν.

Το όνειρο μου, δεν χωράει πια τόσο φως. Τόσο άσπρο, τόσο απέραντο άσπρο. Ξυπνάω αλλά ξανακλείνω τα μάτια. Όπως όταν δεις ένα όμορφο όνειρο και παλεύεις με νυχια και με δόντια να το συνεχίσεις ξύπνιος.

Παρασκευή πρωί, 26-11-2010. Πίνω καφέ, βάζω το άσπρο μου πουκάμισο και
κάνω μια στάση στο περίπτερο.
Το «ΒΗΜΑ», λέω στον έκπληκτο περιπτερά μου. Θέλω να έχω το τελευταίο, απαντάω στο σαστισμένο, έκπληκτο ύφος του. Έτσι μωρέ να το έχω σαν λάβαρο. Έτσι, γιατί σήμερα είδα ένα Όνειρο με ...άσπρα πουκάμισα. Αμνηστεύσαμε λέει, ο ένας τον άλλον. Ο πόλεμος δεν μπορεί να είναι αναμετάξυ μας. Οι εργαζόμενοι, έχουμε άλλους εχθρούς να λογαριαστούμε. Και να σήμερα ήθελα να κρατήσω τη τελευταία έκδοση ενός απο τους πολλούς υπεργολάβους του κοινωνικού μίσους, του ανθρωποφάγου κανιβαλισμού. Το μικρό θάνατο ενός μαυροπουκαμισά.

Α, και εσύ την Πατρίδα με τα άσπρα πουκάμισα, ονειρεύτηκες, λέει ο περιπτεράς.

Οδηγώ και στην θεση του συνοδηγου αφημένο το ...τελευταιο ημερησιο ΒΗΜΑ. Το ραδιοφωνο να παίζει ένα παλιο, ξεχασμένο τραγουδι. Δεν το παίζουν πια οι παραγωγοι ραδιοφώνου.

ΘΑ ..κρατήσουν οι χοροί...

και στης νύχτας το λαμπάδιασμα

να πυκνώνει ο δεσμός μας

και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές

με το ροκ του μέλλοντός μας

Γειά μας!!!!!

Ο κ. Τομπάζης, η κ. Γ. και οι λευκές ...σαύρες

Το περιστατικό είναι απολύτως πραγματικό, το άκουσα χθες το βράδυ και αφορά τους γονείς ενός φίλου, τον κ. Κ. και την κ. Γ.
Ο κ. K., παλαιός και πολύ ταλαιπωρημένος Αριστερός, ηλικιωμένος με μεγάλα προβλήματα υγείας. Ουσιαστικά κλεισμένος στο σπίτι με ελάχιστα περιθώρια εξόδου, ίσα για κάποιες επισκέψεις σε γιατρούς και νοσοκομεία. Η μητέρα, πάντα αρωγός, πάντα εκει, ταλαιπωρημένη απο τη ζωή, και με μόνο πλούτο και καμάρι τα πολυάσχολα πια παιδιά της.

Συνοικία Αμπελόκηποι. Παλιά, στην πολυκατοικία, στη γειτονιά, ήταν οι φίλες της, οι γειτόνισσες, ένα καφεδάκι όταν το τσουκάλι είχε ήδη μπει στη φωτιά, ανταλλαγές πιάτων από σπίτι σε σπίτι όταν το φαγητό είχε μια ιδιαίτερη νοστιμάδα.

Ναι εκείνες τις εποχές που οι νοικοκυρές επεδείκνυαν ακόμα με καμάρι τις μαγειρικές τους ικανότητες η μια στην άλλη, πριν τα λογής λογής master chef τις κομπλάρουν κηρύττοντας τη χρήση του φινόκιο δια πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Το απόγευμα άλλο ένα καφεδάκι, και τα νέα της γειτονιάς να ψιλοκοσκινίζονται, σε ένα μικροαστικό κουτσομπολιό που κατέληγε άλλοτε σε χάχανα και άλλοτε σε αναλύσεις του μικρού κοινωνικού περίγυρου.

Σήμερα η ίδια πολυκατοικία κατοικείται πια από δυο κατηγορίες ενοίκων. Απο ηλικιωμένους ιδιοκτήτες που δεν μπορούν να μετακινηθούν εύκολα, που βουλιάζουν ανάμεσα στο κρεβάτι τους και στην πολυθρόνα μπροστά στην τηλεόραση, αφημένους στα χέρια και στην προσοχή γυναικών από μέρη μακρινά, αυτές που μαθαίνουν τα ελληνικά, τη γλώσσα της νέας πατρίδας από την τηλεόραση, αναπολώντας και περιγράφοντας σε όποιον έχει όρεξη να ακούσει για την παλιά πατρίδα. Στην πολυκατοικία μένουν επισης οικογένειες ξένων, μεταναστών που κυνηγούν ένα μεροκάματο που γίνεται όλο και πιο δύσκολο.

Το κουτσομπολιό, το καφεδάκι, οι ανταλλαγές πιάτων δεν είναι πια όμορφες, σκαμπρόζικες, μια καθημερινότητα που χρωμάτιζε γλυκά ένα βίο ζόρικο και μεροκαματιάρικο.

Οι ένοικοι έχουν ακόμα επαφές, αλλά πια περισσότερο για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον στα δυσκολα.

Αν βρέχει, αν έχει κακό καιρό, η Αλβανή του τρίτου που δουλεύει μεροκάματα σε σπίτια, θα αγοράσει από το super market και κάτι που λείπει από το διπλανό διαμέρισμα, αν στο τσουκάλι μπει κάποιο πιο μερακλίδικο φαγητό, να πάει ένα πιάτο και για τον κ. Φώτη στο ισογειο, που άλλοτε θυμάται ότι έχασε την γυναίκα του και άλλοτε πάλι ...όχι, αν το παιδάκι της Νιγηριανής στο δεύτερο είναι άρρωστο και δεν μπορεί να πάει σχολείο, να το κρατήσει κανακευοντας το με κοτόσουπα, η κ. Γ. στο διαμέρισμα του τέταρτου.

Και την Κυριακή το πρωί, η ρόμπα του σπιτιού της κ. Γ. να αντικαθίσταται από το καφέ μάλλινο φουστάνι, αυτό το Κυριακάτικο, για ένα πέρασμα, ένα κερί στον κοντινό Άγιο Δημήτρη. Εκεί να ξαναβρίσκονται ακόμα κάποιες παλιές φίλες, που είτε ξέμειναν στην περιοχή, είτε έρχονται από πιο μακριά, ξαναζητώντας ένα σκοινί που κόπηκε, σε ζωές που άλλαξαν.
Σε όλη την πολυκατοικία, το δικαίωμα ψήφου είτε το έχουν σαν πολιτικό δικαίωμα, είτε μπορούν να το ασκήσουν λόγω αδυναμίας μετακίνησης, μόνο οι ηλικιωμένοι γονείς του φίλου μου. Ο κ. Κ και η κ. Γ.

Παράδοση οικογενειακή για το ηλικιωμένο ζευγάρι, τα έτοιμα από το σπίτι ψηφοδέλτια, κολλαριστά και σταυρωμένα, . Και πάντα Αριστερά.

Μόνο που η κ. Γ. έχει άλλα σχέδια.

Έτσι όπως οι γυναίκες της γενιάς και της ηλικίας της ήξεραν να κουμαντάρουν τα ...πράγματα, να κάνουν του ...κεφαλιού τους. Χωρίς φωνές, χωρίς εντάσεις, χωρίς καυγάδες να κάνουν αυτό που εκείνες ήθελαν, αυτό που εκείνες πίστευαν.
Η κ. Γ. χωρίς να ενημερώσει για τις ...εκλογικές της προτιμήσεις τον κ. Κ., είχε αποφασίσει να ψηφίσει τον Ψινάκη. Το είχαν συζητήσει με την Βουλγάρα στον τρίτο, με την Γεωργιανή που φύλαγε την γιαγιά στο δεύτερο, με το ζευγάρι των Ουκρανών στο ισόγειο, που την βοήθησαν όταν έσπασε ο θερμοσίφωνας και έκτοτε η κ. Γ μεταποιεί στην παλιά της ραπτομηχανή τα ρούχα της έφηβης κόρης τους.

Γέλαγε με τον Ψινάκη. Καμιά φορά κατέβαινε και χάζευε τα «ταλέντα» στα καινούργια σπιτικά που στήθηκαν στη πόλη της, στη γειτονιά της, από τους νέους συγκατοίκους από τους νιοφερτους απο μακριά. Καμιά φορά πάλι, ...απομόνωναν στην μικρή τηλεόραση του υπνοδωματίου τον κ. Γ. –που δεν παρακολουθούσε «βλακείες» όπως έλεγε-και η κ. Γ. τάιζε με τις ξακουστές στα πέρατα της παλιάς γειτονιάς λουκουμάδες της, τις καινούργιες συγκάτοικους και νιόφερτες φιλενάδες της.

Αυτόν τον ήξερε. Αυτός δεν την παίδευε με τα πολιτικάντικα που δεν καταλαβαινε. Με αυτόν γέλαγε. Όταν ο κ. Γ. έβλεπε ευλαβικά τις ειδήσεις των 8 κάνοντας zapping σε όλα τα κανάλια, εκείνη την ώρα η κ. Γ. μαγείρευε, σιδέρωνε, μεταποιούσε κανένα ρούχο, κι αν τα μάτια της μπορεί να ήταν στην οθόνη, κι αν το κορμί της μπορεί να ήταν στην άκρη του πολυκαιρισμένου καναπέ, το μυαλό της ήταν μακριά από την ζεχνουσα μικροπολιτική των τηλεπαραθύρων, το μόνο που άκουγε ήταν αυτή η τόσο γνώριμη φωνή του συντρόφου της, η μόνη ασφάλεια και σταθερά της ζωής της, που έβριζε τους παρελαύνοντες μέσα από το γυαλί.

Το βράδυ των αποτελεσμάτων των εκλογών, έφτιαξε την πίτα σπεσιαλιτέ της- είχε δίκιο η κ. Βέφα, γινόταν έτσι πιο ελαφριά και εξίσου νόστιμη , και καλοδέχτηκε το ζευγάρι των παλιών φίλων, που είχαν αλλάξει πια γειτονιά.

Οι άνδρες σχολίαζαν τα αποτελέσματα των εκλογών και οι γυναίκες έλεγαν τα νέα από παιδιά και εγγόνια, και ιστορούσαν τα ιατρικά νέα από όσους φίλους είχαν απομείνει στη ζωή.

Και ενώ τα κανάλια άλλαζαν, και ενώ μπαινόβγαινε στην κουζίνα της να περιποιηθεί τους φίλους της, χαρούμενη γιατί ξαναζούσε κάτι από τις παλιές βεγγέρες, το μάτι και το αυτί της έπιανε διάφορους ...Αριστερούς να λένε και να ξαναλένε ότι ... τι ντροπή, τι αίσχος, τι ποιότητα λαού, τι ρεζιλίκι, κάποιοι ψηφοφόροι, κάποιοι πολίτες, να επιλέξουν τον Ψινάκη όταν στο άλλο ψηφοδέλτιο υπήρχε ο Τομπάζης.
- Ποιος ειναι ο Τομπάζης ρώτησε τον άντρα της

- ...Ένας, απάντησε εκείνος, μη θέλοντας να δείξει δημόσια την άγνοια του.

Το είπαν πολλοί αυτό, την κατηγόρησαν από όλα τα κανάλια που περιφερόταν κάποιος Θόδωρος Μαργαρίτης, κάποιος Δημήτρης Χατζησωκράτης.

Το βράδυ, όταν μάζεψε τα πιατικά και τα λιγοστά αποτσίγαρα στο τασάκι που είχαν καπνίσει οι άντρες, όσα τους επέτρεπαν πια οι γιατροί, έτριψε με αλοιφή την πονεμένη πλάτη,πονεμένη από τα χρόνια, τη δουλειά στο εργοστάσιο και την εξορία, τουκ. Κ., έκανε βιαστικά την προσευχή της αλλά η ντροπή δεν έφευγε από το μυαλό της. Ποιος στο καλό ήταν αυτός ο Τομπάζης, που εκείνη ...έπρεπε αλλά δεν τον ψήφισε;

Πρωί πρωί πήρε το γιο της τηλέφωνο. Ποιος είναι ο Τομπάζης τον ρώτησε.
Ρε μάννα, τι ερωτήσεις είναι αυτές πρωί πρωί, τι σε νοιάζει εσένα;
Και εκείνη ...του διηγήθηκε, την ντροπή που ένοιωσε όταν την εγκαλούσαν, όταν την ντρόπιαζαν, όταν της έσουρναν τα εξ αμάξης, οι ...«Αριστεροί», από το γυαλί.
- Ψήφισες τον Ψινάκη ρε μάννα, είπε και ξεράθηκε στα γέλια ο γιος της
- Να, γελάμε παιδί μου, να μαζευόμαστε τα βράδια και γελάμε με τον Ψινάκη στη τηλεόραση, ...δεν ήξερα, ...μην το πεις στον πατέρα σου, ...δεν του είπα τίποτα.

Η κ. Κ. έκανε τη μικρή της περιέργη "επανάσταση", εκείνη ένοιωσε ότι χρωστάτε μια ψήφο-και όχι μόνο τη δική της, αλλά και των καινούργιων φιλενάδων της που ψήφο δεν είχαν, στον μόνο που ένοιωθε ότι κάτι έκανε για αυτήν. Οι ...άλλοι, δεν καταλάβαινε τι έκαναν, όχι μόνο για αυτήν. Δεν καταλάβαινε τι έκαναν ...γενικώς.
Ο Ψινάκης απλά, τη διασκέδαζε. Τη διασκέδαζε στην τηλεόραση, σε αυτή την φτηνή διασκέδαση που πια της απόμεινε. Της κούνησαν το δάχτυλο για αυτό οι ...Αριστεροί με στόμφο. Την διαπόμπευαν για αυτό ...οι Αριστεροί. Ο γιος της ακόμα αγουροξυπνημένος, γέλαγε βροντερά στο τηλέφωνο. Χαμογέλασε και αυτή.

Όταν ήμουν παιδί, πιο πολύ από όλα, φοβούμουν και σιχαινόμουν αυτές τις άσπρες μικρές σαύρες, τα μολυντήρια, που δεν έπρεπε λέει να τα σκοτώσεις ή να τα διωξεις, γιατί μαθές φέρνουν καλοτυχία

Τώρα φοβάμαι και σιχαίνομαι αυτήν την εστέτ χουλιγκανική «Αριστερά», των ψευτοδιανοουμενων της πυρκαγιάς, αυτών που η επαφή τους με τον πραγματικό κόσμο, με τον λαϊκό κόσμο, είναι ανύπαρκτη. Αυτών που δεν νοιώθουν βαρύ το χρέος να εκπροσωπήσουν, να αντιπροσωπεύσουν, να αφουγκραστουν ένα κόσμο βαθιά λαϊκό, αυτους που λοιδορούν από τηλεοπτικής καθέδρας την κ. Κ. και της κουνούν επιτιμητικά το δάχτυλο.
Όλοι αυτοί οι αυτεπάγγελτοι ...συνήγοροι, ανθρώπων, δημιουργών όπως ο Αλέξανδρος Τομπάζης, που ασφαλώς και ευτυχώς, ΔΕΝ χρειάζεται την άθλια συνηγορία αυτών των... «αριστερών» σαυρών των τηλεπαραθυρων.

Και εν αντιθέσει με τα μολυντήρια συχωριανοί μου, κανείς πια δεν μπορεί να με πείσει ότι μαθές αυτές οι περιφερόμενες σαύρες, μπορούν να φέρουν κανενός είδους ...καλοτυχία. Σε κανέναν.

Μελετώντας τον Αντενάουερ

Ο Αντενάουερ ίδρυσε το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, μιας που το Κόμμα του Κέντρου λόγω του φιλοναζιστή Φον Πάπεν, είχε πια απαξιωθεί τελείως, επιχειρώντας να ενώσει καθολικούς και προτεστάντες για να προασπίσουν τις χριστιανικές αρχές απέναντι στην …Αρκούδα του διπλανού κομμουνισμού.

Ο Αντενάουερ, ορκισμένος αντικομουνιστής, πήρε τεράστια κονδύλια από τους Αμερικανούς αλλά και από τους Άγγλους, προκειμένου να ξαναστήσει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας σαν ανάχωμα απέναντι στον Κομμουνισμό της διπλανής πόρτας. Επένδυσε τεράστια συμμαχικά κονδύλια στις δομές του κοινωνικού Κράτους της Γερμανίας, εκβιάζοντας και εκβιαζόμενος. Αν τα πράγματα για τους ηττημένους, αδύναμους κοινωνικά και οικονομικά Γερμανούς πολίτες δεν ήταν ελκυστικά εκεί, θα ήταν πιο ελκυστικά …στη διπλανή πόρτα.
Δεν ξέρω ποιος γράφει τους εμπνευσμένους πολιτικούς λόγους που εκφωνεί στα διάφορα fora o Γεωργίος Β’ Παπανδρέου Γ’, δεν εχω την παραμικρή ιδέα, αν αυτενεργεί ή αν είναι ένα απλό φερέφωνο άλλων, αλλά φαντάζομαι ότι είτε αυτός ειτε οι …καθοδηγητές του, θα έπρεπε να είχαν μελετήσει λίγο τον Αντενάουερ.

Αν απλά ήταν αδέξιος και παραπλανημένος ο Γεώργιος ο Β’ και η παρέα του, αν από λάθος, από πανικό και από εφιαλτική πολιτική ανεπάρκεια υπέγραψαν αυτό Μνημόνιο...ως λύση, τότε στην πρώτη ευκαιρία, στις περιφερειακές εκλογές, αντί να εκβιάζει, να τρομοκρατεί, να γυρνάει από τηλεοπτικό τσαντίρι σε εκδοτικό νταβατζή, θα έκανε κάτι πολύ πιο απλό. Ακόμα και αν η Αριστερά δεν υπήρχε ρε παιδί μου στην Ελλάδα, θα έπρεπε να την εφεύρει. Η Αριστερά, μπορούσε να είναι ο μοναδικός ...εχθρός που θα λειτουργούσε ως διαπραγματευτικό ατού, στην όποια διαπραγμάτευση. Να περιφέρεται...όπως ο Αντενάουερ ανά τας Ευρώπας και τας Αμερικάς, εκβιάζων ...γιατί θα ήταν σκληρά ...εκβιαζόμενος. Ή θα συνεννοηθούμε ή θα ...πονέσετε. Τα λεφτά σας, το ευρώ σας ισχυρίζεστε ότι διακυβεύετε, ή θα πάρετε ή ...δεν θα πάρετε. Τελεία.

Το Μνημόνιο-και οι πολιτικές που απορρέουν από αυτό-δεν είναι απλά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά Ανήθικες και Άδικες. Περισσότερο και από αυτό, είναι αναποτελεσματικές. Σε κάποιον που αιμορραγεί δίνει επιπλέον ασπιρίνη. Το έλλειμμα είναι ένα απλό σύμπτωμα, μιας βαριάς αρρώστιας που λέγεται Χρέος και ΑΕΠ.
Μέσα σε ένα χρόνο η Κυβέρνηση τα έκανε ΟΛΑ λάθος. Από τρομακτική αδεξιότητα; Από συστηματικά ενδοτική πολιτική; Ειλικρινά ΔΕΝ γνωρίζω και δεν έχω και κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να μάθω... Μικρή σημασία έχει αν τον ασθενή με αμυγδαλές ο χειρούργος τον σκοτώνει γιατί χειρουργεί την καρδιά από άγνοια ή από ενδοτικό συμφέρον.

Μέσα σε ένα χρόνο η Κυβέρνηση κατόρθωσε να αυξήσει υπέρμετρα το χρέος και να μειώσει υπέρμετρα το ΑΕΠ. Μία τρελή ύφεση, που καταπίνει στο διάβα της τα πάντα. Ένα απόλυτο αδιέξοδο, ένας φαύλος κύκλος, με ένα χρέος που αυξάνει ιλιγγιωδώς και καταλήγει όχι απλά σε πτώχευση, αλλά σε εθνικό θάνατο.
Και πέρα από όλες τις άλλες σάλτσες, και πέρα από όλες τις άλλες επικοινωνιακές παπαριές, και πέρα από όλες τις άλλες ανήθικες ηθικολογίες, αυτό είναι το μόνο εκκωφαντικό δεδομένο που υπάρχει. Αυτό ουσιαστικά απεικονίζει, ομολογεί και καταγράφει, με τον πιο ηχηρό τρόπο ο νέος προϋπολογισμός. Με όποια μορφή, έντυπη ή ψηφιακή, και να τον δίνει ο Υπουργός Οικονομικών στον Πρόεδρο της Βουλής.
Το Μνημόνιο, μπορεί να φαίνεται ή να εμφανίζεται σαν ένα οικονομικό συμβόλαιο, αλλά ας μην παραγνωριζει κανείς, ότι παράγει βαρύ, τεράστιο πολιτικό αποτέλεσμα.

Σήμερα, συζητείται το νέο αμυντικό δόγμα του ΝΑΤΟ. Στοιχηματίζω ότι τα κανάλια παραπληροφόρησης, δεν θα ασχοληθούν ...ιδιαίτερα με το θέμα, στα δελτία των 8. Άλλωστε η «δουλειά» τους είναι το «κοίτα εδώ» όταν στο «κοίτα εκεί» παίζονται τα ουσιώδη.

Αύριο στήνεται το σκηνικό της κοινοβουλευτικής χούντας, που θα το ονομάσουν ...συναίνεση. Αντί να διεκδικεί και να τεκμηριώνει την αίτηση για ...λαϊκή συναίνεση, η Κυβέρνηση ζητάει ...πολιτική συναίνεση από ...πολιτικούς χώρους. Πονηρό και εύκολο(;;;).
Οι πρόθυμοι είναι παρόντες και μάλιστα αδημονούντες. Οι «χρυσαυγίτες με κοστούμια» του Καρατζαφέρη. Οι πάντα πρόθυμοι «πασόκοι με πολιτικά» του Κουβέλη που θα γλύψουν κανένα κοκαλάκι και ...ότι ακόμα χρειαστεί να ...γλύψουν. Και βέβαια η νεοφιλελεύθερη κόρη του Δράκουλα, που επιτέλους δικαιώνεται ιδεολογικά, έστω και από άλλο κομματικό σχηματισμό. Όσον αφορά όλα αυτά τα νεοφιλελεύθερα τσόλια, τύπου Στέφανου Μάνου και Ανδρέα Ανδριανόπουλου, που πέταξε ακόμα και ο Καραμανλής από το σαπιοκάραβο, αλλά τα μάζεψε ...σε άσχετα ιστορικό χρόνο ο Παπανδρέου με περισσή χαρά (να μην ξεχνιόμαστε), ε, δεν φαντάζομαι ότι έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία, για το ότι ράβουν τα κουστούμια της ...συναίνεσης;

Η Αριστερά θα είναι μετωπικά αντίθετη ως οφείλει. Η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά;;;;

Ο Αντώνης Σαμαράς, δεν φύτρωσε χθες στα αμπέλια της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Υπήρξε το πάλαι ποτέ enfant gâté πολλών δεινόσαυρων. Και του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Μητσοτάκη.
Την κρίσιμη στιγμή, ο γερο- Καραμανλής επέλεξε το δικό του παιδί, τον Κώστα Καραμανλή και ο Μητσοτάκης επέλεξε τη δική του κόρη.
Ο Σαμαράς έφαγε την ξεγυρισμένη σφαλιάρα του και έμαθε ότι στην Ελλάδα, η τράπουλα είναι σημαδεμένη εκτός όλων των άλλων ΚΑΙ με νεποτισμό. Έμαθε άραγε τίποτα από την ...πολιτική του έρημο, όπως εκείνος τουλάχιστον την χαρακτηρίζει;

Έχω αναρωτηθεί και από εδώ, πολλές φορές τι μπορεί να σκεπτόταν ο Αντώνης Σαμαράς, όταν αποφάσιζε να καταψηφίσει το Μνημόνιο στη Βουλή; Τι και που πόνταρε, όταν αποφάσιζε να καβαλήσει ένα τόσο μεγάλο άλογο.
Γιατί η καταψήφιση του Μνημονίου από τον Σαμαρά ήταν και πολύ μεγάλο και πολύ ατίθασο άλογο για τα κυβικά της Ν.Δ. και ακόμα περισσότερο για τα δικά του, δεδομένης της συγκυρίας. Χωρίς στελεχιακό δυναμικό- η συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοκλασάτων πήγε με την Μπακογιάννη και εξακολουθεί και του κάνει πόλεμο χαρακωμάτων, να επιχειρεί να μαζέψει τα απίστευτα απόνερα του βούρκου που άφησε πίσω της η Καραμανλική ΝΔ, χωρίς προσωπικά στηρίγματα στο ΕΛΚ, και με ένα Κόμμα σε κώμα.

Προσωπικά πίστευα ότι δεν θα το ψήφιζε το Μνημόνιο- κέρδισα μάλιστα και ένα ποτό σε στοίχημα με φίλη ΝΔκρατισα με ...υποτιθέμενα κονέ και αξιοπιστες πληροφορίες- ακόμα και αν το αυτάρεσκο όσο και ηλίθιο ΠΑΣΟΚ του Γεωργίου Β’ και της παρέας τους...χρειαζόταν τις ψήφους του. Πολύ απλά γιατί έτσι, θα είχε ήδη υπογράψει την πολιτική του καταδίκη, νομιμοποιώντας το, σαν Διεθνή Σύμβαση που εκχωρεί εθνική κυριαρχία. Θεωρώ αστεία ερασιτεχνικό, πολιτικά ηλίθιο, κυριολεκτικά αυτοκτονικό το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου Γ’, που δεν σκότωσε τον Σαμαρά τότε που μπορούσε. Κανένας Παπανδρέου εκ των Α’ και Β’ δεν θα ήταν τόσο ερασιτέχνης. Υπάρχει μια εβραική παροιμία, που λεει ότι η πρωτη γενιά το ανοιγει το μαγαζί, η δευτερη το κάνει μεγάλο και η τριτη το κλεινει.

Άραγε ο Αντώνης Σαμαράς, έχει μελετήσει τον Αντενάουερ; Όταν όλο το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης θα καταρρέει κάτω από τα αδιέξοδα της τεράστιας προδοσίας των Κυβερνώντων και των αδημονούντων προθύμων συμμάχων τους, του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, της πολιτικής του δόγματος του σοκ, της ενδοτικής πολιτικής, της άστοχης και προδοτικής παράδοσης εθνικής κυριαρχίας, όταν η Αριστερά θα προελαύνει στους δρόμους και στις ...αναγκαστικές κάλπες που θα στηθούν, ο Αντώνης Σαμαράς θα επιφυλάσσει τον ρόλο του Αντενάουερ, για τον εαυτό του;
Θα αντέξει να τιθασεύσει το άγριο άλογο της καταψήφισης του μνημονίου που καβάλησε ή απλά θα το περιφέρει για λίγο επικοινωνιακά στο τσίρκο του βούρκου της πολιτικής ζωής και θα το εγκαταλείψει; Θα αντέξει να φτιάξει μια έντιμη λαϊκή Δεξιά που όταν έρθει η ώρα θα κονταροχτυπηθεί ιδεολογικά έντιμα με την Αριστερά ή θα τον καταπιούν στον βουρκο τους τα νεοφιλελεύθερα σαπρόφυτα της παράταξης του;

Οψόμεθα στο ...Αιγαίο.

Αγιος Παντελεήμονας: Το Πείραμα και η καρικατούρα μιας Θεάς

Η τεράστια πανελλαδική αποχή και το τρομακτικά …αξιοσέβαστο εκλογικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής, είναι …ασύνδετα μεταξύ τους;

Όποιος συμμετείχε και σε μια έστω διαδήλωση από τις πολλές που έγιναν, από τον Απρίλη και μετά, πριν καν το μνημόνιο, θα παρατηρούσε εικόνες που προδιέγραφαν το προσεχές μέλλον.
Θίχτηκε πολλών μιντιακών αλλά και …διδικτυακών, η αισθητική και πολιτική ορθότητα με το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».

Μόνο που είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, είτε ακόμα χειρότερα αυτιστικά, απέφυγαν να εμβαθύνουν και στο πάθος του συνθήματος, αλλά και στο είδος των… «στομάτων» που το εκφωνούσαν.

Είτε στο δρόμο, είτε μπροστά από τον καναπέ της τηλεόρασης,- ποτέ μην παραγνωρίζετε τον…καναπέ, το πάθος στην εκφορά του συνθήματος, κινήθηκε σε όλη τη γκάμα, από τον αναστεναγμό μέχρι την οργή. Και όχι των κλασικών «φυλών» που το φωνάζουν συνήθως, αλλά αυτών που οι κοινωνικοί ψυχολόγοι καταγράφουν στα κιτάπια τους ως «νοικοκυραίους». Η Αριστερά …το αρνήθηκε, δικαιολογήθηκε στους τηλεοπτικούς κοτζαμπάσηδες ότι φωνάχτηκε μαθές –δυνατά ή ψιθυριστά, τι σημασία έχει;- από …περιθωριακούς. Ήταν έτσι;

Η σιωπηρή πλειοψηφία του κόσμου δεν νοιώθει ότι αυτή η «δημοκρατία» μπορεί να τον προστατέψει σε τίποτα. Ούτε στα μεγάλα ούτε στα …μικρά. Στην καθημερινότητα του έστω. Στο εισόδημα του, στην δουλειά του, στην οικογένεια του, στο σπίτι του, στο μέλλον των παιδιών του, στο δικό του σήμερα και αύριο.

Εκπαιδευτήκαμε να την βλέπουμε θεολογικά την Δημοκρατία.

Να την σεβόμαστε, να κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ, να θεωρούμε μαθές ασεβή ακόμα και την λέξη που θα βλασφημούσε την καρικατούρα της. Μόνο που η Δημοκρατία μας, εξελίχθηκε σε μια Θεά ντίβα, που πια δεν ακούει και ακόμα περισσότερο δεν ανταποκρίνεται στα καλέσματα κανενός πληβείου πολίτη. Μόνο στα κελεύσματα των …Πατρικιών μοιάζει να ανταποκρίνεται...

Οι ιερείς του Ναού της Θεάς Δημοκρατίας, πολιτικοί και κάποια κόμματα (όχι μόνο τα …γνωστά δύο), περί άλλα τυρβάζουν, αυτιστικά «συνομιλούν», στολές μικρομέγαλες δοκιμάζουν και φορώντας τες κοιτιούνται αυτάρεσκα στους καθρέφτες.

Στους καθρέφτες που φτιάχνουν τα ημισκοτεινά γυαλιά των τηλεοράσεων, σε σπιτικά που το φως ανάβει με ρέγουλα, τα λαχανικά στο ψυγείο είναι από τα πεταμένα της λαϊκής, το νοίκι ή το στεγαστικό δεν βγαίνει, δουλειά δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει σήμερα, ο φόβος της αυριανής ανυπαρξίας της, την κάνει βρόγχο.

Αναστεναγμό; Οργή; Βρυχηθμό; Πόσο εύκολα ή πόσο δύσκολα γίνεται ο αναστεναγμός… βρυχηθμός;

Συμπαθάτε με, αλλά πότε μου δεν συμπάθησα τους προέδρους Δημοκρατίας σε αυτή τη χώρα. Όσους τουλάχιστον γνώρισα και θυμάμαι. Απόστρατοι πολιτικοί, με χιλιάδες ανεπάρκειες, με πολιτικά, με κοινωνικά και πάνω από όλα με πολιτικάντικα εγκλήματα, ντύνονται στα γεράματα την τρύπια πορφύρα του …μοναδικού ρόλου. Να υπογράφουν τα διατάγματα των κουμανταδόρων.
Σε κουφάρια θεσμών, χωράνε κουφάρια πολιτικών. Χθες ο κ. Παπούλιας, κούνησε το δάχτυλο, στους απέχοντες, τους λοιδόρησε για τον ...καναπέ. Μόνο που δεν κατάλαβε ότι άλλο ρήμα είναι το αποδοκιμάζω και άλλο ρήμα είναι το απεχθάνομαι.

Για το 6ο διαμέρισμα της Αθήνας, την ευρύτερη περιοχή του Άγιου Παντελεήμονα, άκουσα και διάβασα, αφορισμούς, θεολογίες, αερολογίες, βαρείς και ανοίκειους χαρακτηρισμούς. Από όλα είχε ο μπαξές.
Ας πω και εγώ τώρα, έτσι ...ανεπίκαιρα, τα δικά μου…

Η ιστορία περιγράφει σαφώς, ότι τα κινήματα και του φασισμού και του ναζισμού δεν ξεκίνησαν ποτέ σε εποχές …ευμάρειας και ανάπτυξης. Σε μεγάλες οικονομικές κρίσεις, σε περιόδους φτώχειας, και φόβου ξεκινούσαν πάντα, τότε μεγάλωναν, τότε ανδρώνονταν, τότε έβρισκαν ρίζες.

Εκεί, σε γειτονιές λαϊκές, έντονα και έντεχνα υποβαθμισμένες, εκεί που το αστικό πολιτικό σύστημα είναι γερασμένο και αφτιασιδωτο, εκεί που η ανεργία χτυπάει κόκκινο. Εκεί που μέλλον δεν υπάρχει. Εκεί που όλοι είναι ΘΥΜΑΤΑ.

Στη περιοχή, έχουν απομείνει λίγοι Αθηναίοι. Οι πιο ασθενείς κοινωνικά, οικονομικά αλλά και πολιτιστικά, ομάδες πολιτών. Στην περιοχή εγκαταστάθηκαν χιλιάδες Αλβανοί και Ανατολικοευρωπαίοι.

Η πλειοψηφία αυτού του πρώτου μεταναστευτικού ρεύματος κατέφτασε μέσα σε μια πορεία 20 χρόνων στην περιοχή, δούλεψε, πρόκοψε αρκετά, οι περισσότεροι αγόρασαν και τα σπίτια στα οποία μένουν. Έγιναν Έλληνες. Ίσως μάλιστα μέσα στην μεγάλη ανασφάλεια του κάθε μετανάστη, του κάθε ξένου, και την ανάγκη ένταξης, αφομοίωσης αλλά και εύρεσης …νέας Πατρίδας, έγιναν πολύ πιο Έλληνες από όσο ήταν απαραίτητο. Και ακόμη περισσότερο έγιναν Έλληνες, όταν ήρθε το επόμενο μεταναστευτικό ρεύμα. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες από χώρες Αφρικανικές και Ασιατικές.

Σε όλα αυτά τα χρόνια, η περιοχή υποβαθμιζόταν συστηματικά από κάθε δυνατή και αδύνατη μαφιόζικη δραστηριότητα. Κωλόμπαρα, στριπτηζάδικα, μπουρδέλα. Προστασίες, κατάμαυρο χρήμα, μια αστυνομία ΑΠΟΛΥΤΩΣ συνένοχη σε κάθε ΠΟΙΝΙΚΉ δραστηριότητα, που βάζει ανθρώπου νους.

Πολύ μεγάλα χτυπήματα, πολύ χρήμα, πολύ αίμα να ρέει αλλά …φάκελοι να κλείνουν και να μπαίνουν στο αρχείο με την παρατήρηση «ξεκαθάρισμα μαφιόζικων λογαριασμών».

Και οι μαφίες να αλλάζουν χέρια από κοινότητα σε κοινότητα. Να αυξάνονται και να πληθύνονται. Ελληνικές μαφίες να κονταροχτυπιούνται με Αλβανικές, Γεωργιανές, με Ρώσικες, για να έρθουν οι Αφγανικές και οι Αφρικανικές. Έχει και η Μαφία …πατρίδες; Όχι, έχει συμφέροντα.

Ένα ατελείωτο κομβόι εξαθλίωσης. Με κανόνες που μόνο του έχτισε, με …Νομους που μόνο του έβαλε, τόσο …αγραφοι, αλλά και τόσο ισχυροί. Μαφίες που όρισαν στης γης τους κολασμένους, ταρίφες υπάκουης δουλείας. Ένα πιάτο φαΐ στην καλύτερη περίπτωση. Στα κουβαρνταλίκια του.

Διάβασα τόσα πολλά για κατοίκους φασίστες και πρόσφυγες αγρίμια. Έτσι λες και ο καθένας ήθελε να ρίξει λίγο ακόμα λάδι σε μια φωτιά που καίει τα πάντα στο περασμά της...

Μα τι κάνει ο φασισμός;

Από τα συνολικά ΘΥΜΑΤΑ , αναγορεύει την μια ομάδα σε θύτες και αναδεικνύει την άλλη σε θύματα. «Προστατεύει» ΔΡΩΝΤΑΣ τους «θύτες», ενάντια στα …θύματα. Και αμέσως μετά οι πρώην «θύτες» γίνονται τα νέα θύματα. Ένας κύκλος βίας, τυφλής υπακοής, υποταγής, αίματος. Ο φαύλος κύκλος του φασισμού. Το πείραμα του φασισμού.

Το καλύτερο υπόστρωμα για την ανάπτυξη του φασισμού και του ναζισμού δεν είναι οι …μετανάστες. Όπως δεν ήταν οι Εβραίοι στη Γερμανία, οι τσιγγάνοι στην Ουγγαρία. Το καλύτερο υπόστρωμα για το φασισμό, είναι η τεράστια ύφεση και η οικονομική κρίση. Η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, ο φόβος. Η διάλυση της κοινωνικής συνοχής. Εκεί που η κοινωνική αλληλεγγύη μετατρέπεται σε σκληρό αγώνα επιβίωσης, ο θανατος σου η ζωή μου. Εκει που εφευρισκονται ανυπαρκτες διαφορές και γιγαντώνονται οι υφιστάμενες...

Αν ο φασισμός ήταν μικρόβιο, η περιοχή και οι συνθήκες, ήταν το καλύτερο θρεπτικό υλικό για να αναπτυχθεί.
Στον Άγιο Παντελεήμονα γίνεται ένα πείραμα.

Και δεν έγινε χθες, και δεν θα λήξει αύριο. Οι άνθρωποι, οι κάτοικοι, οι πολίτες ψηφίσαν εκεί σε ποσοστό 20% την Χρυσή Αυγή, όχι γιατί …ασπάστηκαν την ιδεολογία του Μιχαλολιάκου. Αλλά γιατί τα «παλληκάρια» με τις σιδερογροθιές και τα ξυρισμένα κεφάλια, ΕΔΡΑΣΑΝ. Οι φασίστες, προστάτεψαν τα θύματα, από τα θύματα. Με μια άλλοτε σιωπηλή και άλλοτε αφωναχτή συνενοχή.

Το Κράτος, η Πολιτεία σε όλες της τις μορφές, οργανωμένα και συνειδητά παρέδωσε την προστασία αυτών των ανθρώπων στην μαφιόζικη Χρυσή Αυγή.

Όποιος διαχωρίσει το ποινικό, απο το ...ακτιβιστικό, και αυτό, από το «πολιτικό» κομμάτι της Μαφίας της Χρυσής Αυγής, καθώς και πολλών άλλων διάφορων Μαφιών που κονταροχτυπιούνται, κάνει ένα τεράστιο λάθος.

Το ΛΑΟΣ, αυτοί οι Φασίστες με κοστούμια, είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο επικίνδυνοι με τους Χρυσαυγίτες. Είναι οι Χρυσαυγίτες οι comme il faut. Είναι οι Χρυσαυγίτες της τηλεόρασης. Είναι οι Χρυσαυγίτες του …μυαλού. Είναι οι Χρυσαυγίτες που φτιάχνουν οι Εξουσίες, για να προλειάνουν το έδαφος πολιτικά. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η αυτοδικία, να φαινονται πια "πολιτικά ορθές", "συνηθισμένες", "δίκαιες", για να έρθουν μετά, εκεί που οι συνθήκες είναι κατάλληλες, οι μισθοφόροι τους.

Τα «παλικάρια» με τις σιδερογροθιές, τα ξυρισμένα κεφάλια, τα πέτσινα περιβραχιόνια και τον ναζιστικό χαιρετισμό. Όλο αυτό μαζί αντιμετωπίζεται. Ας μην ξεγελιόμαστε και ας μην επαναπαυόμαστε.

Αλίμονο μας, αν αποδεχθούμε αυτήν την πληγωμένη, αυτήν την τόσο βαθιά λαβωμένη περιοχή σαν άβατο. Σαν άβατο του ναζισμού.
Αλλά…

Η λογική και η πρακτική του, έρχομαι προστατευμένος απο τα ΜΑΤ, να σας βγάλω λόγο, κατονομάζοντας σας ρατσιστές και φασίστες, μπορεί να πουλάει τηλεοπτικά αλλά είναι βαθιά προσβλητική πολιτικά. Φέρνει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκει. Περιθωριοποιεί ακόμα περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους. Τους κάνει ακόμα πιο θύματα. Χωρίς να προσφέρει τίποτα στα πιο μεγάλα θύματα τους, στους πρόσφυγες και στους μετανάστες. Απελπισμένα θύματα και οι κάτοικοι, που …θα γίνουν ακόμα ευκολότερα θύτες και …συνένοχοι. Θεωρώ την πρακτική Αλαβάνου ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.

Η λογική και η πρακτική του, διεκδικώ την ψήφο σας σαν πολίτες, αλλά "δεν έρχομαι για να μην μου πετάξετε αυγά και με κάνετε ομελέτα", είναι εξίσου προσβλητική πολιτικά. Έχει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα με την τακτική Αλαβάνου. Θεωρώ την πρακτική Καμίνη ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.

Οι πολιτικοί και οι δημοτικοί άρχοντες, ο κόσμος, οι οργανώσεις, οι φορείς, τα κόμματα, μα πάνω από όλους η Αριστερά, οφείλουν με απέραντο σεβασμό, χωρίς τυμπανοκρουσίες και τηλεοπτικές φανφάρες στα κανάλια, να πάνε εκεί, να είναι εκεί, να συζητήσουν, να αφουγκραστούν, να "δουλέψουν" με τον κόσμο του 6ου διαμερίσματος. Με όλο τον κόσμο. Και με τους ψηφοφόρους του Μιχαλολιάκου, και με τις κοινότητες των προσφύγων και των μεταναστών. Αλλά και με όλον τον υπόλοιπο κόσμο που νοιώθει εγκλωβισμένος σε μια μαύρη τρύπα που τον καταπίνει.

Η Δημοκρατία δεν είναι κανένα ατσάλινο σκεύος, που αντέχει ατσαλάκωτο, στις κακουχίες.

Η Δημοκρατία δεν είναι κανένα αειθαλές και φυλλοβόλο δένδρο που αντέχει σε αυτή την κακοκαιρία.
Η Δημοκρατία είναι σπάνια πορσελάνη που η κάθε χαραγματιά, της δημιουργεί ρωγμές. Και οι ρωγμές εξελίσσονται σε ανήκεστες βλάβες. Σε κομμάτια και θρύψαλα.
Η Δημοκρατία είναι ένα φυτό εξαιρετικά ευαίσθητο, που θέλει απέραντη προστασία, στοργή και σεβασμό. Τρυφερότητα θαρρείς.

Υ.Γ. Στα υστερόγραφα λένε, γράφεις, ότι αποφεύγεις να γράψεις στο κυρίως γράμμα. Αλήθεια ξέρει κανείς να πει, πόσοι από τους …πατριώτες, …μαχητές Χρυσαυγίτες είναι ιθαγενείς …Έλληνες ; Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά δίνει απλά μια εικόνα, αυτού του εν εξελίξει πειράματος. Δείχνει και τα επόμενα θύματα.

Προς ...«φίλους»: Όχι άλλο κάρβουνο!

-Τι κάνεις μωρέ; Χαθήκαμε βρε ψυχή!

Τηλέφωνο άγνωστο στην οθόνη, φωνή άγνωστη στα αυτιά και στη μνήμη μου.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, θα προσπαθούσα μεσα σε δέκατα δευτερολέπτου να αποκωδικοποιήσω αν με την αντίπερα φωνή στην άλλη άκρη του κύματος, «χαθήκαμε» γιατί δεν είχαμε κανένα λόγο να «βρισκόμαστε», ή χαθήκαμε γιατί έτυχε.

Όλο αυτό τον «προεκλογικό» καιρό, με αποκορύφωμα αυτή τη βδομάδα, αν και δεν αναγνωρίζω τη φωνή και το κινητό, γνωρίζω πια πολύ καλά ότι καλώς «χαθήκαμε» με την απέναντι φωνή. Έμαθα ...hard way αυτή την εβδομάδα, ότι αυτός με τον οποίον «χαθήκαμε» εμπίπτει αυστηρά σε δύο κατηγορίες. Ή όταν ξαναπέρασα την λίστα επαφών στο καινούργιο κινητό μου, το κινητό του το διέγραψα γιατί δεν είχα κανένα λόγο να το έχω ή το έχει βρει από κάποιους άλλους που επίσης «χαθήκαμε» αλλά εγώ παρέμεινα καταχωρημένη στο δικό τους και τώρα βρίσκομαι «καταχωρημένη στο target group, των εν δυνάμει ψηφοφόρων Καμίνη.

Τόσες εκλογές πέρασαν, αυτό που ζω αυτές τις μέρες δεν έχει προηγούμενο. Τέτοια κινητοποίηση δεν την έχω ξαναδεί. Μου αρέσει ότι όλοι αυτοί οι τρέντηδες, θεωρούν το ΚΚΕ, επικοινωνιακά αυτιστικό.
Το κινητό μου, το σταθερό μου, τα mails μου, όποιο πιθανό και απίθανο σημείο επικοινωνίας διαθέτω, βομβαρδίζεται απο Καμινολατρεία. Το νέο trend της πόλης... Καμίνης...

Οι φυλές που περνοδιαβαινουν με ένα ποτό στο χέρι στο Παρκο Ελευθερίας, απο λατρεία σε λατρεία... Α, ρε Ψαθά... πέθανες νωρίς!!!!!
Από το φινόκιο στον Καμίνη.
Από το «Μπρίκι» στον Καμίνη
Από το Lifo στον Καμίνη
Από το Γκάζι στον Καμίνη
Από το Μάριο Βαργκα Λιοσα στον Καμίνη
Από τη Φολέγανδρο στον Καμίνη

Απο τον οργασμό του ..."αυτομαστιγώματος" στον Καμίνη

Απο το "τα φάγαμε μαζί" στον Καμίνη

Απο τους "πασόκους με πολιτικά" στον Καμίνη

Απο το "η ανεργία ειναι μια περιοδος περισυλλογής" στον Καμίνη

Απο το "σφαξε με αγά μου να αγιάσω" στον Καμίνη

Απο το "δεν θα γινουμε ποτέ Ευρωπαίοι" στον Καμίνη (η συγκεκριμένη κατηγορία, προσπαθεί με μαγιολικια και ξορκισμούς να αποτρέψει το μυαλό της τον ...κελτικο τιγρη που ψόφησε, κι ας πηγαινε by book συμφωνα με το δικό τους ...book)

Χαμογελάω...
Οι απαντήσεις μου στους ...«φίλους» Καμινολάτρες στην άλλη άκρη της γραμμής κυμαίνονται από το
Α. Όχι άλλο κάρβουνο! Η κραυγή συνοδεύεται με το τρελαμένο ύφος Κούρκουλου στην γνωστή ταινία.
Β. Σοφότατη επιλογή το ότι ...«χαθήκαμε»
Γ. «Φίλε» μου, με θεωρείς τόσο ανόητη για να με προβληματίσει το ...δίλημμα «ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη τι να επιλέξω;»
Δ. Αυτός ο Αυριανισμός σας πασπαλισμένος με την «πολιτική ορθότητα», είναι τόσο αηδιαστικός όσο και ο παστουρμάς πασπαλισμένος με μέλι.
Ε. Δεν συμπαθούσα τον Καραγκιόζη, αλλά από τα μικράτα μου ΣΙΧΑΙΝΟΜΟΥΝ τον Χατζηαβάτη.
........
Το επόμενο κουδούνισμα με πετυχαίνει σε ...ζόρικη ώρα...
ΣΤ. Μην παίζεις με την τύχη σου «φίλε» που «χαθήκαμε», ανάμεσα σε αυθεντικές και δήθεν Κατίνες, μπορεί να σκεφτώ ότι το αυθεντικό μπορεί να είναι και πιο όμορφο.

Από όλη αυτή την Καμινολατρεία, που βομβάρδισε όλη αυτήν την εβδομάδα τη ζωή μου, εγώ ένα και μόνο συμπέρασμα έβγαλα.

Το ότι με φίλους που ΔΕΝ «χαθήκαμε», τους φίλους που εξακολουθούμε να μοιραζόμαστε πράγματα, δεν είναι τυχαίο. Με γνωρίζουν και τους γνωρίζω. Κανένας εξ αυτών ...δεν ασπάστηκε την νέα θρησκεία της πόλης μας, κανένας τους δεν έπεσε θύμα του νέου trend που ρημάζει τη πόλη μας, τη γκόμενα μας, την Αθήνας μας. Οτιδήποτε και αν ψήφισε, οτιδήποτε και αν ψηφίσει. Ακόμα και Καμίνη.

Τελικά είναι αλήθεια (at the end of the day, κατα το προσφιλές λεξιλόγιο της ...φυλής), με τους φίλους σου, αυτούς που επιλέγεις να ΜΗΝ ...χαθείς, μπορεί να μην μοιράζεσαι την ίδια πολιτική άποψη, αλλά μοιράζεσαι τουλάχιστον την ίδια οπτική ζωής και την ίδια αισθητική, που συμπυκνώνεται σε δύο ίσως φράσεις.

Καραγκιόζηδες και Χατζηαβάτες, στη ελληνική πραγματικότητα είναι εξίσου αποκρουστικοί.

Άσε που είναι και αηδιαστικά εμφανές το ποιοι ακριβώς κινούν τα νήματα στις δυο καρικατούρες.

Προς δημοσκόπους: Γιατί ΔΕΝ θα ψηφίσω Καμίνη

Στις δημοτικές εκλογές της περασμένης Κυριακής, είχα την μεγάλη τύχη να ψηφίσω με την καρδιά και το μυαλό μου, να χορεύουν σφιχταγκαλιασμένες ένα μελωδικότατο ταγκό. Ψήφισα χωρίς το παραμικρό …ερωτηματικό. Σπάνια ψήφος…

Την περασμένη Κυριακή, ψήφισα μια Κυρία, έτσι με το κάπα Κεφαλαίο και την γραφή bold. Mια Αριστερή, αυτής της ...φαντασιακής Αριστεράς, που δεν χωράει σε κομματικές γραφειοκρατίες ή ακόμα χειρότερα σε κάποιο πολιτικό σταρ- συστεμ. Η Ελένη η Πορτάλιου, βαθύτατα πολιτικό ον, βαθιά και ουσιαστικά ακτιβίστρια, μπροστάρισα σε κάθε τοπικό ή μαζικότερο κίνημα, πάντα παρούσα, πάντα ενεργή, πάντα εκεί... Ότι καλύτερο από κάθε άποψη, για την πόλη που αγαπώ πάρα πολύ. Την γκόμενα μου. Την Αθήνα.

Και τώρα η δεύτερη Κυριακή…
Αποδέχομαι ΚΑΙ τη πολιτική θέση της αποχής, δεν την απαξιώνω, σε καμία περίπτωση δεν την ερμηνεύω ...κατά βούληση, και ακόμα περισσότερο δεν την τσουβαλιάζω. Αλλά και από την άλλη, η δική μου πολιτική θέση είναι σε κάθε περίπτωση, συμμετοχή.

Οι δημοσκόποι …έμαθα ότι με μετράνε σε αυτούς που θα ψηφίσουν …Καμίνη, στο 2ο γυρο. Μέγα λάθος.

Η υποψηφιότητα Καμίνη είναι ότι απεχθάνομαι σε αυτό το τόπο, αλλά και σε αυτή τη ζωή. Πολιτικά, συναισθηματικά, αισθητικά.

Σε μια Δημοκρατική Πολιτεία, ο Συνήγορος του Πολίτη, όφειλε να είναι το κόκκινο πανί για τις Κυβερνητικές εξουσίες. Είναι αυτός που ex officio, τάσσεται στη θέση του Προστάτη του Πολίτη, απέναντι στις Κυβερνητικές αυθαιρεσίες. Τα …αξιοπερίεργα της …αξιοπερίεργης «δημοκρατίας» αυτης της χώρας; Ο Συνήγορος Υπεράσπισης μας, είναι ο …λατρεμένος των Κυβερνητικών εξουσιών. Οι …Κυβερνήσεις να τον λατρεύουν ως «συνήγορο» μας, δηλαδή ως …«εισαγγελέα» τους.. Το enfant gâté ΤΟΥΣ. Ο λόγος απλούστατος. Ένας …εισαγγελέας ΤΟΥΣ, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα ΤΟΥΣ.

Προσωπικά δεν περίμενα κανέναν να μου «θέσει» το διακύβευα των δημοτικών εκλογών.

Για μένα τον ψηφοφόρο- πολίτη, κάθε κάλπη που στήνεται έχει πολιτικό διακύβευμα και πολιτικό μήνυμα. Ας μου εξηγήσει συχωριανοί και μένα κάποιος, τι στο καλό σημαίνει το «αυτοδιοικητικό» κριτήριο ψήφου. Σημαίνει ψήφο, σε κάποιον που έχει τυπικά προσόντα …πρόσληψης; Ε, τότε να τις καταργήσουμε τις δημοτικές εκλογές, και οι υποψήφιοι Δήμαρχοι ας καταθέτουν τα βιογραφικά τους στον ΑΣΕΠ.

Το ΔΗ.ΑΡΙ των Κουβέλη και Σία, αυτοί οι «πασόκοι με πολιτικά», ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ να πλασάρουν την υποψηφιότητα Καμίνη.
Ohlala! φρέσκο πολιτικό- απολίτικο αίμα στη showbiz της Κυβερνητικής επικοινωνίας. Νέας εσοδείας πρασινοφρουρός, όχι κάτι παλιοί που βρώμισε πια τα χνώτο τους.
Ο κ. Καμίνης μάλιστα μας απειλεί ότι αν δεν τον στηρίξει ΚΑΙ το ΠΑΣΟΚ, δεν θα μας κάνει την τιμή να θέσει υποψηφιότητα. Σιγά καλέ Συνηγορε του …πολίτη, σκιαχτήκαμε!

O βρικόλακας του νεοφιλελευθερισμού Στέφανος Μάνος, σπεύδει να τον στηρίξει ασμένως και θορυβωδώς.

Άντε βρε, και στα δικά σας οι …ανύπαντροι, η συμμαχία των πρόθυμων δένει την …σχέση της και με κουμπαριές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πελοπόνησο.
Λυπάμαι, πείτε με …αντικοινωνική κ. Σώτη και κ. Πάσχο μου, αλλά εγώ για την τελετή αυτού του «γάμου» ούτε πρόσκληση προτίθεμαι να αποδεχτώ και πολύ περισσότερο ούτε …δώρο δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να στείλω.

Ο κ. Καμίνης υποστηρίζει την υποψηφιότητα του, με ένα και μόνο επιχείρημα. Ο Κακλαμάνης ήταν κακός Δήμαρχος, ψηφίστε εμένα.

Η φυλή των …gourmet, αυτή η «μπουρζουαζία» χωρίς την παραμικρή ...κρυφή γοητεία, αυτή η φυλή των Bourgeois με την πιο χυδαία Μολιερική έννοια του όρου, αυτοι που υποδύονται ανεπιτυχώς τους Gentilshommes, συνασπίζεται και κάνει ιερό πόλεμο υπέρ Καμίνη, βωμών και εστιών.

Τα διάφορα ...ευαγγέλια της ανωτέρω φυλής, Lifo, Athens Voice, Status, Protagon, και λοιποί εστέτ χουλιγκάνοι, αυτοι οι ξαναμένοι fan της νεωτερικής Αθήνας, επιδίδονται σε αγιογραφίες.

Η …Σώτη Τριαντάφυλλου ως νέα Jeanne d’ Arc (και Jeanne d’ Athènes το λες, έτσι στο πιο βαλκανικό) ζώνεται τα άρματα και μπαίνει μπροστάρισα στο …αγώνα.
Τώρα και μόνο η σύνθεση της εν λόγω …παρέας, μια αναγούλα, μια ναυτία ε, όσο να πεις μου την προκαλεί. Άλλωστε ο γιατρός μου θα θεωρούσε εξαιρετικά ανησυχητικό σύμπτωμα να …συνδράμω την πολιτική αισθητική της κυρίας Σώτης.

Τα μαντάτα των δημοσκόπων στην αυλή του Πρίγκηπος συχωριανοί μου, φτάνουν κακά και ζόρικα, και αποφασίζει ο Γεώργιος Β΄ να αποδεχτεί την εισήγηση του αυλικού Ιωάννη, ότι το δίλημμα τούτων των εκλογών συμπυκνώνονται στο «Καμίνης ή Χρεοκοπία», «Σγουρός η Θάνατος».

Το 49 αναβιώνει σε high tech version, οι υπήκοοι του ...Στέματος, διαχωριζονται σε ...πατριώτες και μιάσματα.
Ο γνωστός …Συνήγορος, σφυρίζει αμέριμνα, θεωρεί ότι δεν τον αφορά το "πολιτικό δίλημμα", δεν διανοείται να δηλώσει έτσι κάτι...«όχι ρε, εγώ πιόνι στην δική σας χυδαιότητα δεν γίνομαι, δεν τη θέλω τη στήριξη σας» και συνεχίζει να ξεκατινιάζεται στα παράθυρα με τον Κακλαμάνη, χαρίζοντας στιγμές γέλιου και τρελού κεφιού, σε όλη την οικογένεια.
Προφανώς ούτε η στοιχειώδης αξιοπρέπεια του υποψηφίου, είναι «αυτοδιοικητικό» προτέρημα. Με αυτήν την έννοια θα πάω…τι στο διάβολο είναι αυτό το …«αυτοδιοικητικό» κριτήριο γαμώτο μου, που εγώ τώρα έχω Κυβερνητική εντολή να ψηφίσω με δαύτο;

Τούτων λεχθέντων αγαπητοί δημοσκόποι μου και προς αποφυγήν πάσης παρεξηγήσεως ή λάθους επί των …ευρημάτων σας, δηλώνω ότι, εγώ το ψηφοδέλτιο Καμίνη στην κάλπη δεν υπάρχει πιθανότητα να το ρίξω.

Και όχι, δεν θα ψηφίσω ούτε Κακλαμάνη.

Όχι γιατί δεν ήταν καλός Δήμαρχος.

Ήταν εξίσου κακός όσο κακοί δήμαρχοι ήταν η Μπακογιάννη και ο Αβραμόπουλος.

Και είμαι η τελευταία που δεν θα του αναγνωρίσω κάποια πράγματα. Προσωπικά στον Κακλαμάνη θα αναγνωρίσω, ότι σε μια πόλη που ίσως για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, βρίσκεται σε «ανθρωπιστική κρίση»για λόγους που δεν τον αφορούν, ούτε εμπίπτουν ουσιαστικά στην αρμοδιότητα του, επί θητείας του προωθήθηκαν κάποιες, έστω λίγες κοινωνικές πολιτικές. Κοινωνικές και όχι φιλανθρωπικές. Για κάποιους συμπολίτες μας, σωτήριες.


Δεν θα ψηφίσω Κακλαμάνη για ένα και μοναδικό λόγο.

Γιατί για εμένα οι εκλογές έχουν ΠΑΝΤΑ πολιτικό πρόταγμα και πολιτικό διακύβευμα, και η υποψηφιότητα Κακλαμάνη υποστηρίζεται και από το ΛΑΟΣ. Προσωπικά δε, θεωρώ απείρως επικινδυνότερο ΠΟΛΙΤΙΚΑ το ΛΑΟΣ, τον Καρατζαφέρη και την υπόλοιπη παρέα τους, ακόμα και από τον Μιχαλολιάκο και τη Χρυσή Αυγή. Το γιατί… σε άλλη ανάρτηση.

Κι έτσι στη δημοτική κάλπη, το μόνο που μου απέμεινε πια να ρίξω είναι ίσως κάποιο στιχάκι από τις «εκλογές μαντινάδα» του Σαββόπουλου.
Μοιάζει να το 'πε το ΠΑΣΟΚ,

ο Σολωμός ή ο Τσάτσος,

θα πω κι εγώ ένα σιγανό

μη μας ακούσει μπάτσος.

Στα όνειρά μου σας καλώ και σας και την κυρά σας

κι ελπίζω να καλέσετε κι εμάς απ' τη μεριά σας.

Τα βλέπω

Αύριο θα βγούμε να δανειστούμε. Οτιδήποτε πάνω από το επιτόκιο του τελευταίου δανεισμού, καλό θα ήταν να παρακρατηθεί από την κρατική επιχορήγηση στο ΠΑΣΟΚ.

Αύριο, ο τζάμπα μάγκας, αυτός ο φερόμενος και ως Πρωθυπουργός, που προκειμένου να βγάλει τον Σγουρό με ...24%, παίζει τα κουρέλια της αξιοπρέπειας αυτής της χώρας στα ζάρια, οφείλει να πληρώσει το μάρμαρο. Ας δώσει κάτι έστω από τα λεφτά του Τσουκάτου...

Τι ψηφίζουμε την Κυριακή; Για ποιο πράγμα ψηφίζουμε την Κυριακή; ρώταγα προχθές.
Η φερόμενη και ως Κυβέρνηση, έπαιξε τα ρέστα της. Έπαιξε με το φόβο του κόσμου, έπαιξε με την έγνοια, μπλόφαρε με την ανασφάλεια των πολιτών.
Τα ρέστα της η Κυβέρνηση... Τα βλέπω της απαντούν τσαμπουκαλεμένοι οι πολίτες. Ακόμα και ο τελευταίος χαρτοκλέφτης, θα σηκωνόταν από το τραπέζι. Αλλά ...

Θα πάει σε εκλογές ΜΟΝΟ αν το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι πολύ καλό για το ΠΑΣΟΚ, ή μόνο αν το σκηνικό της συγκυβέρνησης με τους ...προθύμους έχει ήδη στηθεί. Μόνο δηλαδή αν έχει εξασφαλισμένο ότι θα την τελειώσει τη ....δουλειά.

Σήμερα διάφοροι fan της χουλιγκάνικης «δημοκρατίας», θεωρούν τους απέχοντες ...απαθείς και ιδιώτες. Κάποιοι προχωρούν και σε ακόμα πιο ...βιτσιόζικες αναλύσεις, ερμηνεύοντας τους απέχοντες κατά το δοκούν.
Κάποιοι σε ακόμα χυδαιότερες. Τους αναφέρουν και ως παραχωρούντες την ψήφο τους και την ερμηνεία της ...στους άλλους, κατά προτίμηση μάλιστα στους ίδιους...

Όταν όμως η ερώτηση που θέτεις είναι ΛΑΘΟΣ, τότε και η απάντηση που θα πάρεις είναι ΛΑΘΟΣ.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία εμπεριέχει τον όρο αντιπροσώπευση. Οι πολίτες που δεν πήγαν να ψηφίσουν, ή ακόμα πιο έντονα όσοι έριξαν λευκό ή άκυρο, δεν είναι ούτε βολεμένοι, ούτε πρόβατα, ούτε ιδιώτες, ούτε εν δυνάμει κουκιά. Είναι άνθρωποι που στο multiple choice που τους πέταξαν στην μούρη αρνήθηκαν να τικάρουν κάτι που δεν απαντούσε στις δικές τους έννοιες, προβληματισμούς, αρχές, οπτικές.

Να το πω και αλλιώς. Οι πολίτες αυτοί συντηρούν με τα δικά τους
χρήματα,με το δικό τους μέλλον, με την δική τους ζωή, ένα κομματικό σκηνικό που δεν τους εκφράζει και πολύ περισσότερο ΔΕΝ τους αντιπροσωπεύει.

Εγώ λοιπόν θα επιμείνω, όπως κάνω διαρκώς και αδιαλείπτως από τον περασμένο Δεκέμβριο, ότι το πολιτικό σύστημα, έτσι τουλάχιστον όπως το ξέρουμε από τη μεταπολίτευση και μετά, δεν είναι απλά άχρηστο, είναι επικίνδυνο.. Θα ξαναεπιμεινω ότι το πολιτικό σκηνικό θα καταρρεύσει. Είτε έτσι είτε αλλιώς. Είτε πιο σιωπηλα, ειτε πιο …ηχηρά. Είτε με το καλό, είτε με το άγριο. Είτε με καταλύτες είτε με ισχυρά εξώθερμες αντιδράσεις. Αν και στοιχηματίζω ότι θα ξεκινήσει τρώγοντας ...αυτοβούλως τις σάρκες του.

Και η δημοκρατία και η αντιπροσώπευση θα πάρουν τη ρεβάνς. Και προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα την πάρουν ...συγκροτημένα, με σχέδια, και διαγράμματα επί χάρτου. Πιστεύει άραγε κανείς ότι αν η «Μαύρη Χειρ» είχε αστοχήσει στην δολοφονία του Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της Σοφίας Χότεκ, ο Α' Παγκόσμιος πόλεμος θα είχεαποφευχθεί;

Στην αποχή, σε αυτή την τόσο θορυβώδη σιωπή, υπάρχει θυμός, υπάρχει οργή, υπάρχει δυσπιστία, υπάρχει απογοήτευση, υπάρχει απελπισία.

Διάφοροι ...διερμηνείς προθυμοποιούνται να αποδώσουν νοήματα μια γλώσσας που δεν κατανοούν. Όλοι αυτοί, αρνούνται να κατανοήσουν τις υπέργειες και τις υπόγειες διαδρομές διάφορων κοινωνικών, πολιτισμικών και οικονομικών στρωμάτων, και θεωρούν ότι έχουν το ελεύθερο να προσεγγίζουν αποτελέσματα σύμφωνα με την βολή τους.

Οι διάφοροι ρήτορες εμφανίζονται σίγουροι ότι ένα κομμάτι από τους ...προσωρινώς απέχοντες, το μόνο που θα έχουν να ρίξουν αύριο, μεθαύριο ή ποτέ, είναι ένα ...ψηφοδέλτιο σε κάποια άλλη κάλπη. Πλανώνται πλάνη οικτρά. Προσωπικά πιστεύω ότι ο ατμός θα βγει από την κατσαρόλα, όσο κι αν αυτοί κάνουν ότι είναι δυνατόν, αλλά και αδύνατον για να σφαλίσουν το καπάκι. Κι αν δεν βγει...θα εκραγεί.

Και θα παρασύρει στην κάψα του και στη φλόγα του, όλο το σάπιο. Και θα αναδείξει και δεκάδες …καινούργια, που κομματικές επετηρίδες, προσωπικές αντιπαραθέσεις, ίντριγκες, συναλλαγές, και ανήθικες συμφωνίες λειτουργούν σαν θηλιά γύρω τους.

Το αποτέλεσμα είναι πάνω από όλα μια τεράστια επιτυχία του ΚΚΕ. Εκκωφαντική άνοδος του ΚΚΕ. ΠΑΝΤΟΥ. Είναι ταξική η ψηφος; Είναι τα νέα φτωχοποιημένα στρώματα;

Το άλλο γεγονός, είναι η συνολική μεγάλη άνοδος της Αριστεράς ιδιαίτερα στην Αττική. Ναι μια Αριστερά που είναι αμήχανη. Ναι, μια Αριστερά που ψάχνεται. Ναι μια Αριστερά που, ως προς το παρόν, ο κόσμος της δίνει στα χέρια ένα μεγάλο βάρος και μια τεράστια ευθύνη. Και που πρέπει παση θυσία να αποφύγει τον κινδυνο... να της πέσει το μεγάλο …βάρος από τα χέρια.

Οι εκλογές δεν τέλειωσαν. Έχουμε δεύτερο γύρο. Ο Ραγκούσης και ο φερόμενος ως Πρωθυπουργός μας ανακοίνωσαν ότι αυτή την Κυριακή αποφάσισαν λέει...ότι τώρα θα ψηφίσουμε με ... αυτοδιοικητικά κριτήρια.
Λυπουμεθα Γεωργιε Β’. Το κουμπάκι on off που εκτιμά η Κυβερνηση ότι διαθέτουν οι πολίτες και η Κυβερνηση μπορεί να το ενεργοποιεί όποτε τη βολευει, έχει απενεργοποιηθεί προ πολλού. Φάνηκε. Καταγράφηκε. Τα κριτήρια ήταν και θα είναι ΚΑΙ ΣΤΟ Β’ ΓΥΡΟ, πολιτικά.

Άλλωστε.εδώ που τα λέμε, με τι «αυτοδιοικητικά» ή όποια κριτήρια μπορείς να ψηφίσεις, ανθρωπάκια που άγονται και φέρονται, που καταδέχονται για ένα οφίτσιο, για μια θεσούλα, για πέντε κουκιά, να τους φτύνουν και να τους χρησιμοποιούν οι ...στηρίζοντες τους, και αυτοί να παριστάνουν ότι ψιχαλίζει. Από πότε η αξιοπρέπεια έπαψε να είναι ΚΑΙ πολιτικό αλλά ΚΑΙ αυτοδιοικητικό προτέρημα ενός υποψηφίου;

Αξιοπρέπεια...ας μην βάζω άγνωστες λέξεις στον φερόμενο ως Πρωθυπουργό και στους υποτακτικούς.

de profundis

Σήκω ψυχή μου...
Ο φόβος ενός πολιτικού συστήματος που έκανε τον κύκλο του, έφτασε στο αδιέξοδα του ...και αργοπεθαίνει με θορυβώδη χυδαιότητα.

Σήκω ψυχή μου...
Ο επιθανάτιος ρόγχος του, που παλεύει να φοβίσει αυτό που ΝΟΜΙΖΕΙ ότι ορίζει σαν ζωή μας. Λύσεις σε μια εξίσωση που καμιά σταθερά δεν έχει.

Σήκω ψυχή μου....
Κάτω από τον γυάλινο στεγανοποιημένο πύργο τους, η κοινωνία να ανιχνεύει τα όρια της. Τροχιές που τέμνονται, τροχιές που διασταυρώνονται, τροχιές που συναντιούνται, στις ....βασικές μας τις αρχές. Δεν θα είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι η τελευταία. Την ακούς στο ...πετσί σου, την ακούς στο ...κεφάλι σου, την ακούς στα ...ακροδάχτυλα σου, τη βουή του πλήθους. Ακουσε την...

Σήκω ψυχή μου...
Οι «επενδύτες» του φόβου, των διαχωρισμών, του μίσους, επιστρατεύονται...

Στολές να φορούν. Στολές που δεν έζησες το φαιό τους, μόνο ιστορίες και διαβασματα απο μνήμες άλλων να κατακλυζουν το μυαλό σου. Στολές ...συγχρονες που αποληγουν σε βουρδουλες, σε φάλαγγες του μυαλού σου.

Σήκω ψυχή μου...

Σε μια χώρα, σε ένα τόπο, που πλήρωσε τόσες φορές, τόσο βαριά, τους ψεύτικους «πατριωτισμούς», τις εθνικοφροσύνες, τους διαχωρισμούς, ο Πρίγκιπας σε ρόλο Μαρίας Αντουανέτας να τους ξαναβγάζει από το βρωμερό χρονοντούλαπο τους,προκειμένου να διασώσει το τομάρι τους.

Σήκω ψυχή μου...

Η διάσωση τους, ο θάνατος μας.

Η χρεοκοπία τους, η ανάσταση μας.

Σήκω ψυχή μου...
Το τέρας είναι πια εδώ. Απλώνει τις γλιτσιασμένες φτερούγες του και με μύρια όσα κόλπα και τεχνάσματα παλεύει να σε αγκαλιάσει. Ό φόβος είναι εδώ. Κι ο φόβος είναι μόνο ένας. Ο φόβος ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ πάντα μπας και το συνηθίσεις το τέρας.

Σήκω ψυχή μου...
Δώσε ρεύμα...
Βάλε στα ρούχα σου φωτιά...
Βάλε στα όργανα φωτιά...
Να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα
Η τρομερή μας η λαλιά....

Συχωριανοί ...καλό βόλι!

Η Συναίνεση

Στην εποχή της επικοινωνίας υπάρχουν λέξεις που έχουν πάντα θετικό πρόσημο στο μυαλό μας.
Η λέξη …Αγάπη, η λέξη ….Δίκαιο, η λέξη …Πατρίδα, η λέξη …Νέος.
Μέσα σε όλες αυτές τις λέξεις υπάρχει και η λέξη …συναίνεση. Αγαπημένη λέξη των media, η «συναίνεση». Και όπως όλα τα αγαπημένα των media, αυτού του πεπτικού σωλήνα που καταβροχθίζει απόψεις, πραγματικότητες, γεγονότα, θέσεις και πολιτικές, τις αλέθει με μια μηχανιστική ευκολία και τις αφοδεύει στα μούτρα μας, είναι ΚΑΙ αυτή μια βολική λέξη.

Αλλά συναίνεση σε …τι; Και απέναντι σε …ποιον;
Η κριτική μου στην «συναίνεση», δεν αφορά στην αποδοχή εκ μέρους των κοινωνιών τω κανόνων της συνύπαρξης και των κανόνων της συμβίωσης. Στην κατ’ αρχήν συμφωνία για την προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, από το Κράτος, συναινούμε όλοι ή σχεδόν όλοι, και αυτό αυτόματα σημαίνει, ότι εκχωρούμε σαν άτομα μέρος της ελευθερίας μας προκειμένου να συνυπάρξουμε.

Η Συναίνεση όμως στις μέρες μας , τείνει να αναδειχτεί σε υπερπολιτική λέξη, και σιγά ή …γρήγορα, επιχειρεί να υποκαταστήσει την πολιτική. Η συναίνεση τείνει να ταυτιστεί με την Ηθική, με την Σύνεση, με την Αποτελεσματικότητα, και ακόμα χειρότερα με την Δημοκρατία.

Ξαφνικά καλλιεργείται η ιδέα ότι η συναίνεση στα προγράμματα και στις πολιτικές των Κομμάτων είναι θετικό γεγονός.
Ξαφνικά ο μέσος πολίτης, απεικονίζεται στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων, να φωνάζει... «βρείτε τα», λες και η συναίνεση των πολιτικών κομμάτων, σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, οικονομικής διαχείρισης, διοικητικής δράσης, προσφέρει με ένα μαγικό τρόπο την ...λύση.
Ξαφνικά αξιόπιστος φορέας δεν είναι αυτός που υποστηρίζει την θέση του, αλλά αυτός που συγκλίνει στην θέση του αντιπάλου του.

Εδώ και καιρό αυτό που εγώ ψυχανεμίζομαι είναι ότι πολιτικές δυνάμεις στη βάση μιας …ιδιότυπης συναίνεσης, ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ετερόκλητων- και ιστορικά αλλά και «ιδεολογικά»- κομματικών χωρών, επιχειρούν να μας πείσουν για το τέλος της πολιτικής. Ξαφνικά η συναίνεση είναι το μεγάλο και το μοναδικό ζητούμενο. Ξαφνικά στήνονται συμμαχίες προθύμων. Μάλιστα κάποιοι με …ηθικολογικό οίστρο, επιχειρούν να συγκαλύψουν ότι η πολιτική από τη φύση της εκφράζει κοινωνικές δυνάμεις, συγκροτείται στη βάση συμφερόντων και ερμηνεύεται με αναφορά σε συγκρουόμενα κοινωνικά συμφέροντα.

Κόμματα φτιάχνονται πυρετωδώς. Κόμματα με ημερομηνία …ίδρυσης ολίγων μηνών, που ως μέλη άλλου Κόμματος, καταψήφισαν την κεντρική κυβερνητική πολιτική, συν-στηρίζουν με την Κυβέρνηση υποψηφίους σε αυτοδιοικητικές εκλογές . Εκλογές όμως που ο Πρωθυπουργός όρισε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι έχουν χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση. Η κ. Ντόρα ετοιμάζει πυρετώδως το ...Κόμμα της. Ο βρυκολακας μπάμπας της ...αγορευει και μάλιστα ταυτοχρονα με τη διακαναλική του Πρωθυπουργού. Ο βρυκολακας Μάνος, μας συστηνει ξανα μανά το φρεσκο υλικό του, τον Μπουτάρη και τον Καμίνη. Ο Καρατζαφέρης όπως πάντα, μέσα από πλήθος οβιδιακών μεταμορφώσεων, είναι έτοιμος να συνεισφέρει και να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε Κυβέρνηση. Ούτως ή άλλως η πολιτική ζωή έχει Καρατζαφεροποιηθεί εδώ και καιρό.

Ακόμα και για οικουμενικές Κυβέρνησης αρχίζουν να διακινούνται σενάρια. Αυτή η ρημαδοιστορία και οι φάρσες της, χαμογελάει στην γωνία με κάτι …sir.

To μέτωπο της συγκυβέρνησης…ετοιμάζεται πυρετωδώς. Μα κινδυνεύει η Πατρίς…

Τι απομένει…έξω από το μέτωπο των …συναινούντων; Σίγουρα η Αριστερά, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ.

Τι θα κάνει η ΝΔ;
Ποια πραγματικά σημασία είχε η μη ψήφιση του μνημονίου από τη ΝΔ;
Ήταν μια ευκαιριακή επικοινωνιακή καταψήφιση ή… είχε έναν ισχυρό συμβολισμό για τα μελλούμενα;
Μπορεί να αντέξει η ΝΔ να απομονωθεί από τους …φυσικούς της συμμάχους; Θα υποστηρίξει μέχρι τέλους τον κοινωνικό φιλελευθερισμό ή θα κινηθεί στον …συναινετικό νεοφιλευθερισμό;

Τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ;
Θα παραμείνει ένα συμπαγές Κόμμα; Τμήματα του θα αποσχισθούν και θα συγκροτήσουν κάποιο άλλο κομματικό φορέα; Τμήματα του θα μεταφερθούν σε άλλους πιο φιλόξενους ιδεολογικά χώρους;

Και τι θα κάνουμε όλοι εμείς σε μια «Δημοκρατία» που η …συναίνεση τους, δεν θα επιτρέπει επιλογή; Εκεί όπου το «δεν υπάρχει εναλλακτική» δεν θα εκφράζεται μόνο σαν οικονομική πολιτική αλλά και σαν «δημοκρατική» λύση;

Τι σημαίνει «συναίνεση» για να μην υφίσταται …πολιτικό κόστος. Ποια μέτρα απαιτούν τέτοιο «πολιτικό κόστος», όπου …από την μια θα είναι τα μέτρα και από την άλλη…σχεδόν τίποτα Μπορεί ο όποιος δικομματισμός να κάνει εναλλαγή κομμάτων με συγκλίνουσες πολιτικές, αλλά το εκάστοτε Κυβερνών Κόμμα, φοβούμενο μη χάσει την εκλογική του πελατεία, …μετρούσε το …πολιτικό κόστος. Μήπως τώρα πια η συναίνεση απλά σημαίνει «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» γιατί…συναινέσαμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση; Γιατί …στη δική μας …δημοκρατία, δεν υπάρχει ούτε …πολιτικό κόστος για μας, ούτε πολιτική διαφυγής για εσάς;

Πόσο …όμορφη λέξη είναι η «συναίνεση»; Τι σκηνικό στήνεται; Τι ψηφίζουμε την Κυριακή; Για ποιο πραγμα ψηφιζουμε την Κυριακή;