Ο Ιππίας μαραθωνοδρόμος

Συνήθως ο εκβιαστής στηρίζεται σε ντοκουμέντα που ενοχοποιούν για κάτι τον εκβιαζόμενο. Ο εκβιαζόμενος βέβαια ξέρει πολύ καλά, ότι κάθε φορά που θα ενδώσει και θα ...πληρώσει τον εκβιαστή του, κάνει ένα ακόμα βήμα προς τον γκρεμό. Ο εκβιαστής δεν θα σταματήσει παρά μόνο αν δει το θύμα του νεκρό.

Αυτές τις μέρες ζούμε σε αυτόν τον τόπο ένα high-tech εκβιασμό.
Τα ...ντοκουμέντα του εκβιασμού, τα κατασκεύασε ο εκβιαστής μόνος του. Κατ’ αρχάς διεκδίκησε την εξουσία ψευδόμενος συνειδητά- το ομολόγησε με περισσή χυδαιότητα ο υφυπουργός του θιάσου, ο κ. Σαχινίδης. Στη συνέχεια έκανε ότι ήταν δυνατόν και ότι φάνταζε αδύνατον για να φτάσουμε σε αδυναμία δανεισμού- αρκεί να δούμε που παρέλαβε τα spreads δανεισμού, πόσες φορές υπερκαλύφθηκε απο τις αγορές με χαμηλό επιτόκιο το ποσό που ζητούσαμε, τι ποσά ΑΡΝΗΘΗΚΕ να δανειστεί, με τι απίστευτους βυζαντινισμούς φτάσαμε στο περίφημο μνημόνιο, και με τι άγνοια κίνδυνου και παραχωρήσεων ψηφίστηκε αυτό, από το κομματικό στρατό του θιάσου.

Από εκεί και πέρα ο «πατριωτισμός» επέβαλε την διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και πάνω από όλα την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων. Αν χρειαστεί καίγονται και κάποιοι εργαζόμενοι. Είδατε τι κακό κάνουν οι διαδηλώσεις; Καλά το ξέραμε ότι είστε διεφθαρμένοι πολίτες, αλλά σαν δεν ντρέπεστε να γίνετε και δολοφόνοι πολίτες... Αφήστε τα όλα πάνω μου. Εγώ ...πονάω.

Ποιος έφταιγε για όλα αυτά; Ο ...άλλος. Έφταιγε ο προηγούμενος- κάτι τόλμησε να πει και για το ...πιο προηγούμενο, λες και δεν ήταν ο Πρωθυπουργός, που έκανε καριέρα σαν Υπουργός των Κυβερνήσεων Σημίτη, λες και ο Σημίτης δεν τον έχρισε διάδοχο του. Ο προ-προηγούμενος βέβαια, του έστειλε σαφές μήνυμα, ο αρχηγός του θιάσου χέστηκε και μάζεψε τις τζάμπα μαγκιές.

Αλλά πιο πολύ από όλους φταίγατε εσείς. Εσείς οι διεφθαρμένοι. Εγώ θα σας ...θεραπεύσω. Πονάω που σας κόβω τη δουλειά, πονάω που σας κόβω τη σύνταξη, πονάω που σας κόβω το φάρμακο, πονάω που σας κόβω τη ζωή, πονάω.
Αλλά για το καλό σας, σας εκβιάζω ότι αν δεν με πληρώσετε, θα έρθουν άλλοι και...

Την ίδια στιγμή, το Κράτος λεηλατείται από τους ηθοποιούς του θιάσου. Τα πάντα ξεπουλιώνται, τα πάντα χαρίζονται Δουλειές στήνονται, δουλειές χαλάνε, "επενδύσεις" στήνονται, "επενδύσεις" χαλάνε. Ποιος ξέρει; Κανείς. Ούτε καν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που υπεραμύνεται στη Βουλή της ...επένδυσης του Αστακού, όταν αυτή έχει ήδη ...τσακίσει στη μοιρασιά, δυο μέρες πριν. Ο Ερντογάν διαμηνυει στον Τουρκικό τύπο, να μην ασχοληθεί...αυτή τη στιγμή με την ...πράσινη αναπτυξη στο Αιγαίο.

Και τώρα η μεγάλη παρασταση. Και τώρα ένας ακόμη εκβιασμός. «Σγουρός ή Χρεοκοπία», «Καμίνης ή Θάνατος», «Μπουτάρης ή Χάος».
Εμείς, σου ετοιμάσαμε την χρεοκοπία, εμείς σου ετοιμάσαμε το θάνατο, εμείς σου ετοιμάσαμε το χάος. Πιάσαμε όλα τα στενά. Οι συνδικαλιστές δικοί μας. Η γκαιμπελική ενημέρωση δική μας. Οι δανειστές δικοί μας. Που πας ρε Καραμήτρο, φωνάζει ο Γεώργιος Β’ Παπανδρέου Γ’;

Δώσε, πλήρωσε μας. Μια ψήφο ρε σου ζητάμε. Μια ψήφο στους δικούς μας. Αύριο ... βλέπουμε τι θα σου ζητήσουμε ως ...πατριωτικόν.

Ο εκβιαστής που έφτιαξε τα ντοκουμέντα του εκβιασμού μας, σήμερα μας ξαναβάζει το πιστόλι στον κρόταφο. Εγώ ή η χρεοκοπία, που δημιούργησα. Ένα δίλημμα που διαβάζεται μόνο σαν μια πρόταση. Εγώ είμαι η χρεοκοπία.

Και τα μικρά παιδιά ξέρουν ότι ο εκβιαστής δεν σταματάει ΠΟΥΘΕΝΑ. Όσο τον πληρώνεις τόσο περισσότερο ζητάει.

Ο Ιππίας, που ξεχειμώνιαζε στην αυλή του Δαρείου, σήμερα με τα γυαλισμένα αθλητικά παπούτσια παριστάνει τον μαραθωνοδρόμο. Πιθανότατα ο Δαρείος να έχει ήδη πατήσει όλη την Ευρώπη. Οι Πλαταιείς δεν ήρθαν και η μάχη αναβλήθηκε. Αλλά και οι δούλοι δεν έχουν κανένα λόγο να σκάψουν με τα χέρια τους τον τάφο τους.

Η Αριστερά τρομοκρατημένη από τα κελεύσματα πολιτικής ορθότητας των Μήδων για την τάξη, δεν κάλεσε ΣΗΜΕΡΑ τους δούλους των συσσιτίων, των άνεργων, των λουκέτων, στο Καλλιμάρμαρο. Δεν κάλεσε τους απόμαχους της δουλειάς και της ζωής, που τους ανεμίζουν ένα 100ευρω ...για μια ψήφο.
Δεν τους κάλεσε να σταθούν έτσι εκεί, στην άκρη της ...γιορτής, στημένοι, ακίνητοι, σιωπηλοί, βλοσυροί, αμίλητοι. Με αυτό τον φόβο που δημιουργεί η ...σιωπή των ...βλοσυρών στους κρατούντες...
Ή Αριστερά σήμερα δεν γέμισε με αφίσες- ναι έτσι ...ρυπαίνοντας τις λεωφόρους- με την φωτογραφία του Γρήγορη Λαμπράκη και αυτόν τον έναν που δεν άντεξε και ξέκοψε από το φοβισμένο και τότε πλήθος στην άκρη του δρόμου και να περπατήσει δίπλα του. Ακόμα και κάποιος που θα έβλεπε την αφίσα, απο περιεργεια θα ...διαβαζε τι έγινε τότε. Θα διαβαζε τα ...μελουμενα.

Η Αριστερά δεν ακούει πια τους ποιητές. Εμείς δεν ακούμε πια τους ποιητές. Όπου ακούς «τάξη» ανθρώπινο κρέας μυρίζει. Αλλά, ποια είναι η Αριστερά; Εμείς. Η αριστερά, αυτή που θα παραμείνει Αριστερά... θα ακολουθήσει αυτό που γίνεται στη κοινωνία. Πάντοτε έτσι έτρεχε η Ιστορία.


Υ.Γ. Αν κάτι πραγματικά με αηδιάζει δεν είναι οι εκβιασμοί του ...Ιππία. Ο Ιππίας θα πάει σε εκλογές ΜΟΝΟ αν το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι πολύ καλό για το ΠΑΣΟΚ, ή μόνο αν το σκηνικό της συγκυβέρνησης με τους ...προθύμους έχει ήδη στηθεί. Μόνο δηλαδή αν έχει εξασφαλισμένο ότι θα την τελειώσει τη ....δουλειά.
Αν κάτι με ανησυχεί είναι ότι ένας, ΕΝΑΣ ...δικός του, ένας που κατεβαίνει με την στήριξη ή το χρίσμα του, ένας από αυτούς που ...περιφέρονται και υπερηφανεύονται για την προέλευση τους από την κοινωνία των πολιτών, δεν ένοιωσε την ανάγκη να πει «όχι, εγώ πιόνι στην δική σας χυδαιότητα δεν γίνομαι, δεν τη θέλω τη στήριξη σας».

Δεν με ανησυχούν ούτε ο Γεώργιος ο Β΄ και ο θίασος του, ούτε τα παιδιά του κομματικού τους σωλήνα, όπως οι κάθε λογής Σγουροί και Μίχες.
Οι Καμίνηδες και οι Μπουτάρηδες, είναι αυτοί που πραγματικά με ανατριχιάζουν. Παραμένουν στις ...επάλξεις και οι δύο. Ο ένας να ξεκατινιάζεται με τον Κακλαμάνη και ο άλλος να ξεκατινιάζεται με τον Άνθιμο. Κουβέντα να γίνεται. Στα ...μεσημεριανάδικα.

Κότα λυράτη

Την ώρα που το πανελληνιο προσπαθεί να συνέλθει από το στυγερό εκβιασμό του Γιωργάκη του Αχαμνού, ότι αν δεν ψηφίσουμε το Σγουρό θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει, νέα πολιτικά γεγονότα συνταράσσουν την πατρίδα μας.
Ο Μπουτάρης ξέχεσε τον Άνθιμο. Και καλά του έκανε. Να αγιάσει το στόμα του.

Και ξαφνικά ο Μπουτάρης, κότα λυράτη, νατον πρώτη μούρη στο ...μαγαζί του Άνθιμου να ζητάει την ...ευλογία του. Τέτοια τρέλα να εκκλησιαστεί! Ε, ας πήγαινε σε μια άλλη εκκλησία, αφού πια το είχε τόσο μαράζι να ανάψει το κερί στον Αη Δημήτρη, μεγάλη η χάρη του. .

Όχι, ο Μπουτάρης πήγε μαζί με τους παρατρεχάμενους να φωτογραφηθεί στο ...μαγαζί γωνία του Άνθιμου. Πήγε να αποθανατιστεί στις κάμερες να ψάλλει το ωσαννά με το χριστεπώνυμο πλήθος του ...μουτζαχεντίν.

Και ορθότατα ο μουτζαχεντίν τα πήρε στο κρανίο και τον έκανε ρόμπα. Να αγιάσει το στόμα και του...Αγίου, εγώ στη θέση του –γιατί και Αγία δεν με λες- θα του σβούραγα μια με το θυμιατήρι στο δόξα πατρί και θα τον έκραζα ...τσου ρε κότα.

Ε, ο ...Άγιος, ...Άγιος είναι, του είπε ότι κακώς συχνάζει στο μαγαζί του γιατί απο το χριστεπώνυμο, όχι ψήφο δεν θα δει αλλά ούτε σάλιο και κατέθεσε τα παράπονα του στον «αν δεν ψηφίσετε Σγουρό, εγώ θα κρατήσω την ανάσα μου μέχρι να σκάσω». Ό «αν....» πήρε μια ανάσα- μα ούτε να σκάσεις με την ησυχία σου δεν σε αφήνουν αυτοί οι υποψήφιοι που μάζεψε ο Ιωάννης ο Αυλοκόλαξ- και προσπάθησε να διαμεσολαβήσει και να κάνει τα ξινά γλυκά.

Λοιπόν για Άγιο δεν τον κόβω τον Άνθιμο, αλλά και τόσο τζαμπα μάγκας όσο ο Μπουτάρης δεν είναι.

Αν και εδώ που τα λέμε, ο Μπουτάρης, αυτό το πρόβλημα το έχει γενικώς, αυτό το «όπου φτύνω ...γλύφω», του βγαίνει αβίαστα βρε παιδί μου. Άντε κυρ- Γιάννη, στις επόμενες εκλογές βάζεις σοβαρές υποθήκες να κατέβεις με το κόμμα του Άνθιμου και του Βουκεφάλα.

Πόκα ...αυλικών

Μια φορά και έναν καιρό επαγγελματίες αυλικοί….

Αλήθεια ποια είναι τα στοιχεία που κάνουν έναν αυλικό... επιτυχημένο;

Ας πούμε να πείθουν το Βασιλιά ότι είσαι οι άνθρωποι Του, ότι αυτοί ...ξέρουν, ότι αυτοί Τον στηρίζουν, ότι μόνο αυτοί μπορούν να Του προσφέρουν ασφάλεια.

Να τον κάνεις να εθίζεται σε εσένα.
Επιτυχημένος αυλικός γίνεσαι όταν ο ηλίθιος αφέντης νοιώθει εξαρτημένος από εσένα.

Οι αυλικοί δεν παίζουν ποτέ τυχερά παιχνίδια. Οι αυλικοί παίζουν πάντα παιχνίδια με σημαδεμένη τράπουλα...

Πείθεις τον αφέντη να προστατέψει τις επιλογές σου τον πείθεις ότι είναι δικές Του. Πείθεις τον αφέντη να πάρει το ρίσκο σου, γιατί τον πείθεις ότι είναι …δικό Του.
Αν του βγει, θα είσαι ο άνθρωπος Του, εσύ που τον συμβούλεψες το σωστό την ώρα της κρίσης. Αν του βγει θα είσαι και εσύ νικητής.
Αν δεν Του βγει, θα είσαι έτοιμος να φωνάξεις «ο Βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο Βασιλεύς».

Στα παιχνίδια των ...καλών αυλικών το επόμενο χαρτί θα είναι πάντα...καλό. Άλλωστε… «τον κόσμο τον κατοικούσαν πάντοτε ανθρώπινες υπάρξεις που είχαν πάντοτε τα ίδια πάθη»

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απολύτως ...συμπτωματική.

Η κ. Πιπίτσα και ο σ. Γιάννης

Κάνω μεγάλο χάζι όλους αυτούς που αναπαράγουν στο πιο ...μοντέρνο του, την φωνή της κ. Πιπίτσας την πρώτη φορά που σουλατσάριζε με το πούλμαν του Γκίνη στα τουριστάδικα του Παρισιού και μονολογούσε «Αχ, ποτέ δεν θα γίνουμε εμείς Ευρωπαίοι!».

Αυτό το ...αχ, της κ Πιπίτσας, αναπαράγεται σωρηδόν, από τηλεοράσεως, εφημερίδων αλλά και πληθώρας blogs. Όλοι αυτοί θεωρούν ότι οι δυνάμεις του σκότους (λέγε με και αριστερά), όλοι αυτοί που εξακολουθούν να αποκαλούν το ρατατουιγ... μπριάμ, αλλά και όσοι ...άθλιοι εργαζόμενοι, θεωρούν το μεροκάματο τους ιερότερο του «εξευρωπαϊσμού» τους, μπολοκάρουν το θαυμαστικό στην χαριτωμένη έκφραση της κ. Πιπίτσας: «Αχ, ποτέ δεν θα γίνουμε εμείς Ευρωπαίοι!».

Από την άλλη υπάρχει μία άλλη, όλο και πιο αγχωμένη ερώτηση. Ερώτηση που προέκυψε προσφάτως και την οποία -δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου-, την θέτω και εγώ εναγωνίως. Ποτέ, θα γίνουμε και εμείς Γάλλοι;

Η ερώτηση της κ. Πιπίτσας και των ...νεόκοπων εραστών της, αυτής της trendy φυλής του σικάτου ακτιβισμού, του φιλελευθέρου σοκ, των gourmet, και πάνω από όλα της «μειλίχιας κτηνωδίας», δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα, αν και με διασκεδάζει αφόρητα.

Και στο ερώτημα που θέτουν εναγωνίως, αυτό το «με ποιο δικαίωμα εσύ απεργείς, αφού εγώ χρειάζομαι λεωφορείο για την μετακίνηση μου;», η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω, είναι ...εξ ίσου ηλίθια και χυδαία όσο και η ερώτηση. Θα μπορούσε να είναι, «πήγαινε με ποδήλατο», «επιτέλους έχεις δικαιολογία για να κάνεις κοπάνα από την δουλειά», «σιγά μωρέ την γκόμενα, άγιο είχες που έχασες το ραντεβού», «που να τρέχεις στο Μεταξουργείο, πέτα σπόρους στις ζαρντινιέρες της γειτονιάς σου» και άλλες πολλές απαντήσεις ανάλογες της σοβαρότητας αλλά και του υφέρποντος φασισμού του ερωτήματος ...περί «δικαιωμάτων». Αν και αυτόν τον καιρό, έχει άλλη δουλειά η φυλή και δεν ασχολείται με τον βρωμερό συνδικαλισμό και την ...ενόχληση που προκαλεί στην αισθητική αλλά και στην ...ποιότητα της ζωής της. Τώρα έχει δοθεί ψυχή τε και σώματι στο χειροκρότημα και την αναδειξη του νεοανερχόμενου αστέρα του ελληνικού λαιφσταλίστικου στερεώματος, του κ. Καμίνη. Αν ο Καμίνης δεν υπήρχε, η athens voice, η Lifo, το Status, το protagon και οι fans τους, θα τον εφεύρισκαν.

Στην δεύτερη ερώτηση, αυτή της ...ελληνογαλλικής «φιλίας», που με απασχολεί και πολύ περισσότερο, για να πούμε και του στραβού το δίκιο βαρύνοντα λόγο δεν έχει η κ. Πιπίτσα, σημαίνοντα λόγο έχει όμως ο σ. Γιάννης. Δεν θα πω και τίποτα εξαιρετικά ενδιαφέρον, προφανώς είναι κοινός τόπος απανταχού της ελληνικής επικράτειας, ότι «σύντροφος» Παναγόπουλος, δεν είναι ασφαλώς σύντροφος των εργαζομένων, είναι ο ...σύντροφος του Γεωργίου Β’ Παπανδρέου Γ’.

Ο συνδικαλισμός είτε μας αρέσει, είτε όχι, είναι η οργανωμένη δράση των εργαζομένων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Να το πούμε και αλλιώς. Ο φίλος και ο συνδικαλισμός έχουν ένα κοινό σημείο. Είναι και οι δύο συνήγοροι υπεράσπισης.

Θεωρητικώς ο "στρατηγός" Παναγόπουλος και οι όμοιοι του, είναι ταγμένοι να υπερασπιστούν τη εργασία και τους εργαζομένους. Αυτός είναι ο ρόλος τους, αυτό και μόνο αυτό, το χρέος τους. Πριν αναρωτηθούμε γιατί οι εργαζόμενοι που χτυπιούνται αλύπητα αυτήν την περίοδο,...δεν αντιδρούν, ας θέσουμε αλλιώς την ερώτηση. Να αντιδράσουν πως; Ξέρετε πολλούς στρατιώτες που κέρδισαν μάχες που δε δόθηκαν γιατί ο στρατηγός, έχει ήδη υπογράψει συμφωνία παράδοσης με τον εχθρό;

Ο στρατηγός Παναγόπουλος, σύντροφος του Γεωργίου του Β’, έριξε κάτι μπαταριές στον αέρα για τα μάτια του κόσμου, ίσα για να αιτιολογήσει τα γαλόνια του, και μετά μας δήλωσε με περισσή «υπευθυνότητα»; «Γιατί να κάνουμε απεργίες, το μνημόνιο είναι πλέον Νόμος του Κράτους;». Πολύ εκτίμησαν την υπεθυνότητα του ανδρός οι νεόκοποι ...εραστές της κ. Πιπίτσας, αν και αυτή η φυλή και μόνο στο άκουσμα της λέξης συνδικαλισμός συνταράσσεται από ρίγη αποτροπιασμού. Αλλά επιτέλους, αυτός ο συνδικαλισμός της ...«ευθυνης», είναι της αρεσκείας της.

Ωραία λοιπόν, όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας κ. Πιπίτσα μου. Οι αυλικοί του και κ. Γιάννης, ο σύντροφος του Μεγαλειοτάτου, επέδειξαν τον ενδεδειγμένο «πατριωτισμό», που για τους εργαζόμενους χονδρικώς, συμπυκνώνεται στην ρήση «σφάξε με αγά μ’ να αγιάσω».

Αλλά ξέρεις, όσο κι αν οι «κηπουροί» σπέρνουν τον φόβο, ο φόβος όταν συναντιέται με το άδικο, εύκολα γίνεται θυμός.

Και ο θυμός που δεν εκλογικεύεται, που δεν βρίσκει διέξοδο, ακόμα και δεν καναλιζάρεται με τρόπους συντεταγμένους και συγκεκριμένες διεκδικήσεις, μέσα από τα σωματεία, μέσα από τα συνδικαλιστικά όργανα, μέσα από τις κινητοποιήσεις, μέσα από τις απεργίες, μέσα από όλα αυτά τα δικαιώματα του εργαζομένου, που δεν χαρίστηκαν, έχουν ποτάμια αίμα πίσω τους, γίνεται ΟΡΓΗ. Και μετά....

Το «μετά» είναι η θορυβώδης αυτοκτονία μιας κοινωνίας που αποσυντίθεται, μιας κοινωνίας που θα χειροδικήσει και θα αυτοδικήσει. Μιας κοινωνίας που η Κυβέρνηση ποντάρει αστόχαστα, ανήθικα, μικροκομματικά και πολιτικάντικα στην διάλυση της συνοχής της.

Και ...μετά....

Μετά, επί δικαίων και αδίκων, επί σωστών και λανθασμένων, επί ηθικών και ανήθικων, επί δυνατών και αδυνάτων, επί παλατιών και χαλασμάτων, θα ακουγεται η ιαχή «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

Αν λοιπόν δεν καταφέρουμε να γίνουμε ...Γαλλία κ. Πιπίτσα μου, διατρέχουμε άμεσο κίνδυνο να γίνουμε ...Ρουάντα.

Και ο σύντροφος του Μεγαλειοτάτου, ο κ. Γιάννης Παναγόπουλος, μπορεί να την σκαπούλαρε με κάτι ψιλές και δυο γιαούρτια την προηγούμενη φορά, μπορεί επίσης να υπολογίζει ότι θα απολαύσει την ανταμοιβή των κόπων του, με μια θητεία στις ομιχλώδεις Βρυξέλες και στο βροχερό Στρασβούργο, αλλά ..να σου πω και την αλήθεια δεν παίρνω και όρκο ότι θα το προλάβει.

Γιατί όλος αυτός ο κόσμος που νοιώθει προδομένος, αδικημένος, νεόπτωχος, που το μόνο που βλέπει είναι το τραίνο να έρχεται κατά πάνω του, δεν θα αρκεστεί να διοχετεύει την οργή του στο να ψηφίζει τον όποιο Δημαρά.

Δεν θα αρκεστεί στο να ξορκίζει την φτώχεια και την ανέχεια του, λοιδορώντας τον ακόμα πιο φτωχό από αυτόν ξένο.

Δεν θα αρκεστεί στο να μουτζώνει τη Βουλή.

Θα σηκώσει την πέτρα. Κι όταν η πέτρα σηκωθεί... ο στόχος είναι πια άγνωστος. Εκεί...όλα είναι ΣΤΟΧΟΣ!

κ. Γιάννη μας, σύντροφε του Μεγαλειοτάτου, η ιστορία απέδειξε ότι την προδοσία πολύ αγάπησαν, τον προδότη ουδείς. Συνήθως ο προδότης, είναι ο πρώτος, που πετιέται στον καιάδα, η τελευταία του ....χρήση συνήθως έγκειται στο να τον χρησιμοποιήσουν τα αφεντικά του σαν ανάχωμα, για να καθυστερήσει λίγο την λαϊκή οργή, ίσα δηλαδή για να προλάβει να ....απογειωθεί το ελικόπτερο.

Μια πρέζα φόβο στο φαΐ μας και μιά μάχη...

Βλέπω τους μεγαλομεσάζοντες αλλά και τους μικρεμπόρους του προϊόντος της Εξουσίας, να συμβουλευουν τον Γεώργιο Β’ Παπανδρέου Γ’, να μην συρθεί στο δίλημμα «μνημόνιο- αντιμνημόνιο». Εκεί το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι του φωνάζουν.

Είναι πια γνωστό, δεδομένο και εμπεδωμένο, ότι η εφαρμογή των πολιτικών του μνημονίου- είτε αυτές φέρονται επικοινωνιακά να γίνονται γιατί τις υπαγορεύει το ...μνημόνιο, είτε αυτές φέρονται επικοινωνιακά και πάλι, να γίνονται γιατί τις υπαγορεύει ο γεννιτσαρικός νεοφιλευθερισμός της Κυβέρνησης, αποτελούν τον πιο σίγουρο δρόμος για το γκρεμό. Τα μέτρα έχουν πάψει να είναι απλά άδικα. Έχουν πάψει να είναι απλά ανήθικα. Είναι κοινός τόπος πια ότι είναι αναποτελεσματικά και ΑΔΙΕΞΟΔΑ.

Άρα ο Ηγεμών, πρέπει να ανατρέψει το δίλημμα του φωνάζουν. Να ξαναγυρίσει σε ...χειμωνιάτικα πια Καστελοριζα και να πει ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι μονόδρομος. Αυτός βέβαια το έλεγε πάντα σε εμάς- αφήστε τώρα τις προεκλογικές ανοησίες που έλεγε σε εσάς, μας δηλώνει με θρασύτατη ειλικρίνεια ο κ. Σαχινίδης-, και επιδιώκοντας ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ να φτάσει και στην απόλυτη κρίση δανεισμού, ...«απέδειξε» ο Ηγεμών ότι ε, δεν υπήρχε άλλος δρόμος για τους δανειστές μας.

Μα... Δεν έχει μα και ξεμα...να σήμερα κιόλας είμαστε έτοιμοι να δώσουμε φιλοδώρημα στους χαμηλοσυνταξιούχους ...100 ευρώ. Αύριο... πάρε και μία τζούρα ελπίδα. Θα σκάσει το γαϊδούρι αν δεν του πεις ότι να μωρέ...μετά από εκείνη την στροφή... τι θα πει δεν την βλέπεις, την βλέπω εγώ. Εδώ την βλέπει ο Άκερμαν... και με βραβεύει.

Στο μίγμα της πολιτικής του Γεωργίου Β’ Παπανδρέου Γ’, αυτό το «φόβος- κοινωνικό μίσος του ενός απέναντι στον άλλον- επιβράβευση των καλών παιδιών από τους ξένους-πάρε και μια ...πατρίδα βρε», εισηγούνται στον Παπανδρέου Γ’ να ξαναρίξει στο ..φαΐ, προεκλογικά λίγο φόβο. Να προσέξει όμως στο μίγμα. Να προσέξει πόσο θα βάλει στο φαΐ που μας ταΐζουν. Να προσέξει, γιατί ο φόβος και η οργή είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο θυμός είναι πάντα απόρροια του φόβου. Αν νοιώσει ισχυρό, όταν θα φοβηθεί θα θυμώσει και θα αντεπιτεθεί, αν νοιώσει ανίσχυρο θα υποχωρήσει. Αν νοιώσει ανίσχυρο και επιβραβευμένο θα υποκύψει.
Απλά πράγματα για τους ...εκπαιδευτές των σκύλων...

Αν δεν ψηφίσετε τον Σγουρό, οι θυσίες σας θα πάνε χαμένες, θα μας πει. Θα χρεοκοπήσουμε θα μας πει. Θέλετε τον Σαμαρά; θα μας πει. Μα ο Τσιπρας και η Παπαρρήγα διώχνουν τους ...«επενδύτες» και τους «τουρίστες» θα μας πει.

Μα να, βρήκαμε και περιτύλιγμα, βρήκαμε και τους προθύμους να μας βοηθήσουν να βάλουμε και φιόγκο στο ...Δώρο, και Καμίνη έχει ο ντορβάς, και Μπουτάρη έχει ο ντορβάς, και Τατούλη για τους πιο μερακλήδες. Η συμμαχία των προθύμων. Δώστε μου δύναμη να πάω να διαπραγματευτώ με τους ξένους, να πάω δυνατός να βάλω την κόκκινη γραμμή θα μας πει, από προνομιακούς για τους Ηγεμόνες χώρους τηλεοράσεων. Οι άνθρωποι του, οι ναρκέμποροι της πρέζας του...
Μην με ρωτήσετε ...και γιατί δεν την έβαλα μέχρι τώρα την κόκκινη γραμμή, μην με ρωτήσετε γιατί πέταξα στα σκουπίδια τον συνταξιούχο, τον άρρωστο, τον μισθωτό, τον εργαζόμενο, τον πολίτη.

Το τι θα πει ο Γεώργιος Β’ Παπανδρέου Γ’ στην διακαναλική... είναι σε όλους γνωστό.
Τα συστατικά του φαγητού του που παλεύει να μας ταΐσει είναι τόσο τετριμμένα. Ιστορικά ο τελευταίος έλληνας που τα σερβίρε σε αυτή τη δόση ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Είστε άρρωστοι, είμαι ο γιατρός. Ο γύψος, το μνημόνιο...
Λίγο πριν από αυτόν...ο παππούς του σημερινού Ηγεμόνα. Ο μπιστικός του Σκόμπυ, το φερέφωνο των Άγγλων και των Αμερικάνων, ο Γεώργιος Α’ Παπανδρέου Α’ «πιστεύομεν και εις την Λαοκρατία» φώναζε ο τελάλης του Σκόμπυ στο μπαλκόνι. Την ίδια ώρα που το αφεντικό του, ο Σκομπυ βομβάρδιζε. Τι διδακτική που είναι η ιστορία... και αλήθεια πόσο επικίνδυνη!

Μα τώρα είστε σοβαροί θα πει ο Ηγεμόνας και τα τσουτσέκια του; Τι θέλετε; Τον Δημαρά; Τον Αλαβάνο; Τον Μητρόπουλο; Τον Κικίλια; Τον Παφίλη; Τον Κακλαμάνη; Τον Σοφιανό; Τον Γκιουλέκα; Την Πορτάλιου; Ξεχνάω κανέναν;

Τίποτα από όλα, κάποια ή και όλα αυτά Ηγεμόνα Γεώργιε Β’ Παπανδρέου Γ’ .

Και να σου πω και την αλήθεια, και ας παρεξηγηθείς. Μην κολακεύεσαι. Δεν είσαι εσύ ο πραγματικός εχθρός. Όπως ο πραγματικός εχθρός δεν ήταν ο Τσολάκογλου. Ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν. Ο Τσολάκογλου ένας τυχαίος δοσίλογος ήταν, ένα από τα ανθρωπάκια που η Ιστορία κατέγραψε ως ...πρόθυμο. Ένας ακόμα Εφιαλτάκος. Σωρό στην Ιστορία οι ...πρόθυμοι. Σωρό στην Ιστορία οι ...Εφιάλτες.

Έχουμε πόλεμο Ηγεμόνα "μας". Και στον πόλεμο έχουμε μάχες. Και στις μάχες το πιο σημαντικό ειναι να ξέρεις τον εχθρό και μετά επιλέγεις σύμμαχους. Και όπως ο πόλεμος εξελίσσεται, μπορεί οι σημερινοί σύμμαχοι να είναι και οι αυριανοί αντίπαλοι. Και όταν ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη μπορεί να αναδειχθούν και άλλες δυνάμεις και άλλοι σύμμαχοι.

Και ΣΗΜΕΡΑ η ελληνική κοινωνία ανιχνεύει πια και ποιος είναι ο άμεσος εχθρός και ποιος είναι ο πρόθυμος – με κουκούλα ή χωρίς- εκπρόσωπος του, και ποιος είναι ο πραγματικός ή ο φαινομενικός σύμμαχος. Η ελληνική κοινωνία ...συμπράττει. Ναι συμπράττει ακόμα και με αυτόν που δεν την εκφράζει απόλυτα, που δεν την καλύπτει, που έχει ενστάσεις, που ακόμα και αυτόν τον φοβάται, που μπορεί να αμφισβητεί τις προθέσεις του, που μπορεί να κάνει και 2η και 3η ανάγνωση των προθέσεων του.

Αλλά πια ...και για την κοινωνία, αυτή η μάχη μονόδρομος είναι. Απέναντι στον δικό σου μονοδρόμο. Απέναντι στα δικά σου τα αφεντικά, σε εσένα και στους προθύμους που συντάχτηκαν μαζί σου. Τόσο απλά...

Αύριο, είναι μια άλλη μέρα. Αύριο η εξίσωση θα έχει άλλες σταθερές και άλλες παραμέτρους. Σήμερα όμως δίνεται μια μάχη. Μια πολύ σοβαρή μάχη. Μία από τις πολλές που θα δοθούν.
Σήμερα ή θα μας φοβίσετε ή θα σας φοβίσουμε. Οι μάχες Γεώργιε Β’ Παπανδρέου Γ’ δεν έχουν ...«είτε».

Οι μάχες συχωριανοί μου, δεν σημαίνουν ούτε την λήξη του πολέμου, ούτε καν κρίνουν την επιβίωση, την δική μας, της γενιάς μας, των πατεράδων, των παιδιών μας. Οι μάχες θα είναι πολλές και πολλών ειδών. Οι μάχες θα δοθούν και με το ιππικό και με το αντάρτικο.
Μια νίκη ή μια ήττα σε μια μάχη, δεν προδικάζει το αποτέλεσμα ενός πολέμου που αυτή την στιγμή φαντάζει άνισος. Αλλά και ποτέ κανείς δεν κέρδισε μάχη αν δεν επικεντρώθηκε σε αυτήν. Αν δεν πίστεψε ότι η μάχη είναι ένας μονόδρομος. Αν κιότεψε. Αν διύλισε. Αν την ώρα που αυτή η μάχη δινόταν, αυτός προδίκαζε το αποτέλεσμα της όποιας επόμενης.

Η δική μας ΣΗΜΕΡΙΝΗ μάχη, αυτή που είναι μάχη ιππικού απέναντι στο πιο βρώμικο,στο πιο χυδαίο επικοινωνιακό «ανταρτικό» τους, έχει ένα και μόνο διακύβευμα. Ή θα τους φοβίσουμε ή θα μας φοβίσουν.

Σε αυτό το ...φαΐ, που μας ετοίμασαν και παλεύουν να μας ταΐσουν, ποιος από τους δυο μας θα ρίξει περισσότερο φόβο. Εμείς ή αυτοί; Θα τους φοβίσουμε ή θα μας φοβίσουν συχωριανοί;

My way

Θα διατηρούσα ποτέ ένα blog που κανείς δεν θα το διάβαζε;
Το πολιτικά ορθό είναι να απαντήσω... «μα ασφαλώς...»
Αλλά έλα μου ντε, που εγώ από τα μικράτα μου, τους ιππότες λάτρευα πάντα. Έλα μου ντε, που εγώ τους υποκριτές και τους πουριτανούς τους απεχθανόμουν πάντα . Κι έτσι το ομολογώ. Δεν θα διατηρούσα ποτέ ένα δημόσιο ημερολόγιο αν αυτό δεν διαβαζόταν.

Μίλησα. Αν δεν με ακούγατε...πιθανότατα δεν θα είχα μιλήσει.

Μίλησα. Έτσι σε αυτό το ιδιωτικό ημερολόγιο το εκτεθειμένο σε δημόσια θέα, πέταξα τις κάθε λογής σκέψεις μου. Πολύ συχνά και …ασύνδετες. Και όχι δεν επεδίωξα ποτέ να τις βάλω σε μια σειρά. Αν έβγαινε…. Αλλιώς θα ήταν μάταιος κόπος. Δεν θα ήταν ...δικό μου.
Όσοι ...κατάλαβαν, θα κατάλαβαν ότι το μυαλό μου είναι μια χαοτική αποθήκη που μαζεύει χρώματα, αρώματα, εικόνες, αισθήματα, συναισθήματα, συνεπαγωγές, λογικές, «λογικές», και αν βγει, τις κάνει ...λέξεις.
Και αυτές τις λέξεις τις αφήνει να βγάλουν τις δικές τους λογικές συνεπαγωγές, τις αφήνει να βρουν τις δικές τους εκλεκτικές συγγένειες, τις αφήνει να βρουν την δική τους εγκοπή στο puzzle. Και ας μην ταιριάζουν τα κομμάτια. Κι ας ζορίζονται, κι ας σπάνε οι άκρες τους για να χωρέσουν.
Άλλωστε τι να είναι το συναίσθημα μας; Ίσως να είναι αυτή η ενέργεια, που εκλύεται από το σπάσιμο της άκριας των λέξεων.

Μίλησα. Έτσι …για όλα. Έτσι χωρίς πρόγραμμα, για ότι μου ερχόταν, για ότι μου κατέβαινε, για ότι με ενθουσίασε, για ότι με προβλημάτισε, για ότι με πίκρανε, για ότι με στεναχώρησε, για ότι με θύμωσε, για ότι με παρηγόρησε, για ότι με εξόργισε.
Ίσως δεν μίλησα ποτέ για ότι με ...απογοήτευσε. Η έννοια της λέξης «από-γοητεύω» σημαίνει την απώλεια της ...γοητείας. Αλλά εγώ για να ...γοητεύομαι, ζω. Ποτέ δεν θα ασχοληθώ με ότι έχει πάψει να έχει πια γοητεία. Αυτό, θα το παραχώσω στην αποθήκη με τα άχρηστα και θα τρέξω να σκαρφαλώσω στο επόμενο...γοητευτικό.

Μίλησα και ...ξαλάφρωσα. Αυτές οι εικόνες, που γίνονται σκέψεις, που γίνονται λέξεις, που εκτοξεύονται. Και τι ανακούφιση, τι μοίρασμα, τι αγκαλιά, να ξέρεις ότι οι άλλοι κράτησαν στα δάχτυλα τους, τις λέξεις σου, έτσι για δευτερόλεπτα πριν τις αφήσουν να πέσουν κάτω. Κράτησαν εσένα.

Μίλησα. Πανηγυρτζού είμαι από κούνια, δώσε μου πλατεία, δώσε μου ρούγα, δώσε μου δρόμο, δώσε μου ανθρώπους και πάρε μου την ψυχή. Το έχω πει τόσες φορές: η μόνη ...φύση που με γοητεύει είναι η ανθρώπινη.

Και στο παγκάκι που κατέλαβα, σε αυτό το μεγάλο το χωριό, που ...κτηματολόγιο ποτέ δεν θα γνωρίσει, ήρθατε και καθίσατε στην άκρη ή στη μέση του, χαιρετήσατε, προσπεράσατε, αράξατε, ξαπλώσατε έτσι αραχτά, εκεί μαζί μου. Και στο δικό σας το παγκάκι σας σε αυτό το χωριό, ήρθα, και στρογγυλόκατσα. Και ξέρω, ότι να ...μια φωνή να βάλω, μια σιωπή να ...αρθρώσω, είσαστε εκεί συχωριανοί μου να πείτε «λέγε, σε ακούω». Το ένοιωσα. Και ω Θεοί, τι όμορφο, τι ανακουφιστικό, τι αγκαλιά, αυτό το «είμαι εδώ»!!!!

Ένοιωσα περίεργα σήμερα που κοιτώντας το ημερολόγιο συνειδητοποίησα ότι ...ρε εσύ Κατερίνα, πέρασαν τρία χρόνια που μιλάς, έκλεισες τρία χρόνια που στέλνεις γράμματα σε άγνωστους παραλήπτες.

Μίλησα. Και με ακούσατε. Κι αν πάψετε κάποτε να με ακούτε ...ΣΥΧΩΡΙΑΝΟΙ μου, παρακαλώ σας να...μην μου το πείτε. Αφήστε με να ...μιλάω. My way...

Και τι θα πει οικονομική κρίση; Σαμπανια! Ποτήρια συχωριανοι...Και εβιβα, στις λέξεις μας!!!!

Εγώ, η καπνίστρια

Τις απολαύσεις μου σε αυτή τη ζωή δεν τις διαπραγματεύομαι με κανέναν και τις υπερασπίζομαι από τον οποιονδήποτε.
Άλλωστε ασπάζομαι με θρησκευτική ευλάβεια την ρήση του Κλέμεντ Φρόυντότι «Αν αποφασίσεις να κόψεις το κάπνισμα, το ποτό και τον έρωτα, δεν ζεις περισσότερο καιρό. Απλώς σου φαίνεται ότι δεν περνάει ο καιρός»

Δηλώνω ευθύς εξ αρχής ότι είμαι καπνίστρια και θα πάψω ή δεν θα πάψω να είμαι, όταν και αν εγώ θα το αποφασίσω.

Δηλώνω επίσης ευθύς εξ αρχής ότι σε μέρη που απαγορεύεται το κάπνισμα και που εκ των πραγμάτων είμαι υποχρεωμένη να παραβρεθώ, όπως δημόσιες συγκοινωνίες, τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, ή ότι άλλο, σέβομαι, υπερθεματίζω και υπερασπίζομαι την απαγόρευση, μιας που και ένας στους 10.000 ανθρώπους να ενοχληθεί- δεν το βάζω καν σε επίπεδο υγείας- η ενόχληση του, είναι απόλυτα σεβαστή.
Επίσης, ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο ισχύει και για τους χώρους διασκέδασης ή ακόμα και στις όποιες ιδιωτικές συνάξεις σε σπίτια, είτε ο οικοδεσπότης είτε κάποιος εκ των συνδαιτυμόνων μπορεί να ενοχλείται από τον καπνό.

Τα παραπάνω είναι εκ των ουκ άνευ.
Αλλά... και ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να με υποχρεώσει να παραβρεθώ με το ζόρι, και μάλιστα για την όποιας μορφής διασκέδαση, σε χώρους που απαγορεύεται το κάπνισμα. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ. Τελεία.

Σαν και εμένα σκέφτονται όλοι όσοι γνωρίζω προσωπικά και απ’ ότι αντιλαμβάνομαι και η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που δεν γνωρίζω. Και ξαφνικά όλοι εμείς γίναμε η ...Αγορά. Αυτή η αμείλικτη ...Αγορά που ρυθμίζει τα πάντα, που θεωρήθηκε ως ...αυτονόητο το να της εκχωρήσουμε τα πάντα, που οφείλουμε να γονατίσουμε ευλαβικά μπροστά της, που μας υποχρεώνει να περικόβουμε συντάξεις και πόδια διαβητικών.

Διαβεβαιώνω τον οποιονδήποτε, εκ των ...εκ πεποιθήσεως νομοταγών, που έχουν βγει στα κεραμίδια και φωνάζουν για την εφαρμογή και το σεβασμό του Νόμου- του Νόμου γενικώς, από το fast track (fast democracy, fast fuck, fast prison ή όπως αλλιώς λέγεται) μέχρι το Νόμο του Μνημονίου, μέχρι τον Νόμο που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μέχρι το Νόμο Ραγκούση που απαγορεύει στους νυν συμβασιούχους να συμμετάσχουν στον ΑΣΕΠ, ότι εγώ τον αντικαπνιστικό νόμο ΔΕΝ θα τον παραβώ. Αντάρτικο για ένα τσιγάρο ΔΕΝ προτίθεμαι να κάνω.

Μέχρις ότου ο αντικαπνιστικός νόμος καταργηθεί ή αντικατασταθεί, σε χώρους μη καπνιζόντων εγώ δεν θα καπνίσω, ακόμα κι αν οι μαγαζάτορες μέσα στην απελπισία της ένδειας τους με παρακαλούν ή με προκαλούν με τα τασάκια τους. ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ.

Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, εν προκειμένω της...αγοράς το «δίκιο», ναι είναι όντως ανηθικότατα ευφυής όταν πρόκειται να παραβεί ...νομίμως τον ...Νόμο.
Υπάρχουν πια πολλά μαγαζιά, καφέ, restaurants ή μπαράκια που ήδη έκαναν επέκταση της άδειας τους και για μουσική. Αν δείτε ένα μπουζούκι αφημένο σε μια καρέκλα ενός jazz bar μην αναρωτηθείτε αν μετά το take five θα ακούσετε και την μαντουβάλα, για ξεκάρφωμα είναι, δηλαδή μετατροπή ενός café σε fake ...μπουζουξιδικο, δηλαδή σε χώρο που ο ...Νόμος επιτρέπει το κάπνισμα.

Και βέβαια ...υπάρχουν ήδη χώροι- restaurants και bar, που πια δεν λειτουργούν σαν δημόσιοι χώροι, αλλά σαν λέσχες με ετήσια συνδρομή. Λέσχες καπνίσματος στην οποία γίνεσαι μέλος έναντι ετήσιας αμοιβής ανερχόμενης στο ποσό των …10 cents. Από εκεί και πέρα ότι πάρεις, είναι ζήτημα καταλόγου. Αλλά εκεί...πας για να καπνίσεις, και ..βρε παιδί μου, πίνεις και το ποτό σου, τρως το φαγητό σου ή ακούς την μουσική σου.

Ειλικρινά με διασκεδάζουν όλα αυτά. Και με διασκεδάζουν για ένα και μόνο λόγο. Γιατί όλοι οι φιλελεύθεροι που ομνύουν στη αγορά και στο προσωπικό δικαίωμα του καθενός, βγήκαν στα κεραμίδια ...να υπερασπιστούν ΜΟΝΟ το κοινωνικό αγαθό της προστασίας των ανθρώπων από το κάπνισμα.
Αν έδειχναν τον ίδιο ενθουσιασμό και σθένος και για την προστασία άλλων κοινωνικών αγαθών, όπως αυτό της δημόσιας παιδείας, της δημόσιας υγείας, της εργασίας, της απεργίας, της αξιοπρεπούς διαβίωσης των συνταξιούχων, του κοινωνικού κράτους, σήμερα θα είμαστε διαφορετικά και θα μιλούσαμε διαφορετικά. Τέλος πάντων ο καθένας υπερασπίζεται...ότι φτάνει.

Μην ανησυχείτε προστάτες του ...Νόμου, αντάρτισσα γόπας δεν θα προτίθεμαι να γίνω.

Άλλωστε τα καλά κορίτσια πάνε στον Παράδεισο, αλλά ...βρε, τα κακά πάνε πάντα στα ...καλύτερα. .
Προσωπικά διασκεδάζω τόσο με τον νεοπουριτανισμό, την ηθικολογία και την επίφαση δημοκρατίας που υπερασπίζεστε, και δεν με ενοχλεί προσωπικά, το να περιορίσω ή να αναδιαρθρώσω λίγο της επιλογές της διασκέδασης μου, ακολουθώντας την ...λατρεμένη σας αγορά.

Με ενοχλεί μόνο σε επιπεδο λογικής η λατρεμένη σας Αγορά, αυτή που αυτόματα δημιουργεί αθέμιτους μεν, ...νόμιμους δε, εμπορικούς ανταγωνισμούς. Για να μην μιλήσω για ...την διαφθορά και τις σχέσεις λαδώματος, της δημοτικής αστυνομίας και των δημαρχέων με τους μαγαζάτορες...
Όπως ας μην μιλήσω για τον κυνισμό των Υπουργών που εκχωρούν ως ...κονδύλια στον Καλλικράτη- απο τον τάφο θα σηκωθεί βρεεεε- τα πρόστιμα αυτών που θα παραβαίνουν τον αντικαπνιστικό Νόμο. Γιατί... ο Νόμος που δεν θα τους φέρνει χρήμα, Νόμος για αυτή την Κυβέρνηση δεν λογίζεται.

Επιστολή στους μηδίσαντες

Στην Αθήνα απαγορευόταν να συλλάβουν δούλο που έβρισκε άσυλο σε ναό.

Δεν με θυμώνει ότι σήμερα πλαστικόφρακτοι πραιτοριανοί της Εξουσίας, κατ’ εντολήν της, ξυλοκόπησαν, γρονθοκόπησαν και συνέλαβαν, τους σύγχρονους δούλους που ζήτησαν καταφύγιο στον ναό.
Ούτως ή άλλως τα άσυλα είναι ιερά και απαραβίαστα μόνο σε δημοκρατικά καθεστώτα.
Ούτως οι άλλως τα αυταρχικά καθεστώτα με πραιτοριανούς πορεύονται... Και με πραιτοριανούς πλαστικόφρακτους ΚΑΙ με πραιτοριανούς που παριστάνουν τους πολίτες.

Δεν με θυμώνει που, η Κυβέρνηση του Γεωργίου Β’ Παπανδρέου Γ’, θεωρεί ότι η Ακρόπολη δεν είναι ο Ναός, Ναός της δημοκρατίας, αλλά ένα μνημειάκι που έχει έσοδα από τα τουριστικά εισιτήρια και προβολή στο διαδικτυο.

Δεν με θυμώνει που ο Υπουργός ΟΠΑΠ, Τζόγου και «Πολιτισμού» στους απλήρωτους δούλους που διαφεντεύει, καταθέτει την ...άποψη «τέρμα το καλαμπουράκι της Ακρόπολης».

Δεν με θυμώνει που οι μαντατοφόροι της εξουσίας, οι «δημοσιογράφοι» διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους. Η δουλειά του «δούλου» της εξουσίας είναι να φροντίζει έτσι ώστε η εικόνα του αφεντικού τους να μην ραγίζει. Να μην ραγίζει στις εικόνες των ξένων τηλεοπτικών δικτύων, στα ραπόρτα των ελεγκτών των πιστωτών και πάνω από όλα στα μάτια αυτών που τον έχρισαν σαν τον « άνθρωπο τους στην Ελλάδα.»

Αλλά κοίτα κάτι περίεργο. Δεν θυμώνω. Αναγουλιάζω. Αηδιάζω...
Αηδιάζω από το συρφετό των άναρθρων κραυγών των «πολιτών» χούλιγκαν.

Αυτών που "υπερασπίζονται" την Ακρόπολη σαν τουριστικό μνημείο.

Αυτών, που τόσο βάρβαρα, με αυτόν τον εστετ χουλιγκανισμό, παθαίνουν νευρικό κλονισμό και φωνάζουν ότι «διασυρόμαστε εθνικά» γιατί πολίτες, συν-πολίτες τους, εργαζόμενοι, συν-αδελφοι τους διεκδικούν, το επί 2 χρόνια απλήρωτο, μεροκάματο τους, ζητούν ένα μεροκάματο, ζητούν εργασιακή ασφάλεια, ζητούν έναν ουρανό. Και τον ζητούν στον τόπο που υπηρετούν. Στο Ναό.

«Χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα ο πολίτης εκείνος που, όταν υπάρχει στάση στην πόλη, δεν συμπαραστέκεται και μένει ατάραχος ή ασυγκίνητος στα δημόσια πράγματα».

Στην ερώτηση σας ...εστέτ χουλιγκάνοι μου, για το ποια σημασία μπορεί να έχουν τα ...πολιτικά δικαιώματα και η απώλεια τους, όταν ο ...Εφιάλτης φάνηκε και οι ...Μήδοι διαβήκανε, τι να απαντήσω; Για τους μηδίσαντες ...ασφαλώς δεν έχουν καμία σημασία. Και είναι μάταιος κόπος και η οποιαδήποτε εξήγηση.

Από το Δούρειο Ίππο στον ...Αστραχάν

Το concept της παράστασης τους είναι τόσο εμφανές, που ειλικρινά δεν ξέρω αν με διασκεδάζει η ηλιθιότητα τους ή με εξοργίζει το πόσο υποτιμούν την δική μας νοημοσύνη.

Η ιστορία δεν πιστεύω ότι θα ...συγκρατήσει το όνομα «Γιώργος Καμίνης».

Ελπίζω όμως ότι κάπου θα αναφέρεται στο πρόγραμμα σπουδών των φοιτητών των πολιτικών επιστήμων. Ως ένα κλασικό παράδειγμα πολιτικής κουτοπονηριάς που εξελιχθηκε σε Βατερλώ.

Δεν θα αναφερθώ σήμερα ούτε στην περίφημη ...Ανεξάρτητη Αρχή του Συνηγόρου του Πολίτη, ούτε στα ΜΗ έργα και στις ημέρες της, ούτε στο ...υπέρ ποιων συνηγόρησε κατ’ επανάληψη, και πολύ περισσότερο ποιους ΔΕΝ υπερασπίστηκε ποτέ. Αυτά βέβαια μικρή σημασία έχουν, μιας και όπως κάθε Ανεξάρτητη Αρχή στην Ελλάδα, είναι μια απόλυτα αποστεωμένη ΚΡΑΤΙΚΉ αρχή, χωρίς αρμοδιότητες, χωρίς ισχύ, με ένα και μόνο ρόλο, να παριστάνει τον παλιάτσο της κάθε εξουσίας.

Ο κ. Καμίνης λειτούργησε σαν ένα φυτό εσωτερικού χώρου, αγαπητό σε όλες τις εξουσίες, ακριβώς γιατί επετέλεσε με την «σύνεση» και το «τακτ», που αρμόζει σε όποιον θέλει να κάνει καριέρα στο ...δημόσιο βίο, τον διακοσμητικό του ρόλο.

Όλα αυτά δεν θα είχαν ιδιαίτερη σημασία, αν οι πονηροί πολιτευτές «διαβάζοντας» την σιχασιά, το θυμό, την οργή του κόσμου για το πολιτικό σύστημα, δεν αποφάσιζαν να παίξουν την παράσταση... «αποπολιτικοποίηση της πολιτικής» επιχειρώντας παπατζιδικα να ..ξεγελάσουν το πόπολο.

Οι βρικόλακες βρήκαν τον ...τρόπο. Ο κ. Στέφανος Μάνος...ότι πιο κλασικό σε πολιτικό βρικόλακα μετά τον Εφιάλτη, αφού ξεπούλησε ότι πρόλαβε σαν Υπουργός Οικονομικών του Μητσοτάκη, αφού η λαϊκή Δεξιά του Καραμανλή δεν άντεξε τον τόσο νεοφιλευθερισμό και τον ξωπεταξε, αφου τον περιμάζεψε ο ...σοσιαλιστής ΓΑΠ αλλά ήταν ...λανθασμένο το timing, γιατί τότε το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να δείχνει το ...σοσιαλδημοκρατικό του προσωπείο, αφού πάτωσε με τους περίφημους νεοφιλευθερους ταύρους, ...το τελευταίο του γνωστό εγχείρημα, ήταν κάτι που φάνηκε απλά γραφικό... αλλά θα το βρίσκουμε σαν πολιτικάντικο concept πάντα μπροστά μας.
Η Δράση του Μάνου, αυτοδιαφημίστηκε σαν το Κόμμα της ...λογικής.

Το concept ...απλό και εξαιρετικά κουτοπόνηρο. Τι θα πει ρε παιδί μου...πολιτική; Τα λογικά να γίνονται, δεν υπάρχει...πολιτική. Προφανώς η πολιτική προσέγγιση του Στέφανου Μάνου περί της «λογικής», συμπίπτει απόλυτα με το ...τέλος της ιστορίας του Φουκουγιάμα.

Η Δράση Μάνου- Μπουτάρη- Τσουκα- Μαρκουλάκη καιλοιπών συγγενώνήταν ένας δούρειος ίππος της ΔΗΘΕΝ απολιτικοποιησης που τελικά αποδείχθηκε κουτσό μουλάρι. Αλλά ...όπως ο Καρατζαέρης μπορεί να είναι φαιδρός σαν φυσικό πρόσωπο, η Καρατζεροποίηση όμως της πολιτικής ζωής είναι εξαιρετικά σοβαρή και επικίνδυνη υπόθεση, έτσι και ο Μάνος μπορεί να είναι ένας γραφικός πολιτικός βρικόλακας αλλά η ...Μανοποίηση της πολιτικής ζωής, είναι ότι ακριβώς ζούμε σήμερα ...δια χειρός ΠΑΣΟΚ.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι μια ...Δράση Μάνου, πασπαλισμένη όμως με μπόλικη ηθικολογία.
Μια «ηθικολογία» που προσπαθεί με ταχυδακτυλουργικά τερτίπια να κρύψει πίσω από την κουρτίνα, ότι η πολιτική από τη φύση της εκφράζει κοινωνικές δυνάμεις, συγκροτείται στη βάση συμφερόντων και ερμηνεύεται με αναφορά σε συγκρουόμενα κοινωνικά συμφέροντα.

Όσο περνάει ο καιρός, όσο το έγκλημα αναδεικνύεται με ακόμα περισσότερες λεπτομέρειες, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται ότι το τεράστιο έλλειμμα δεν ήταν ούτε οικονομικό, ούτε ηθικό. Ήταν και είναι ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτικής.

Ο εκπροσωπος της συμμαχίας των προθύμων ο κ. Κουβέλης, έπαιξε τον ρόλο του νονού στην ...βάφτιση. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα. Το έργο γνωστό και χιλιοπαιγμένο.
Από τον Αυλωνίτη στον Καμίνη. Πνεύμα και ηθική.
Ο Καμίνης προτείνεται ως ...υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας από το ...ΔΗ.ΑΡΙ (κ. Κουβέλη μου και το ΔΗΑΝΑ γκαρσονιέρα ήταν, αλλά ο Στεφανόπουλος έγινε τελικά Πρόεδρος Δημοκρατίας, ο Κωνσταντόπουλος βέβαια έγινε... πρόεδρος του Παναθηναϊκού) και υποστηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Κουβέλης μάλιστα, για να δέσει την ...κουμπαριά και ....καταγγέλλοντας σφόδρα την οικογενειοκρατία στο τόπο μας, θυσιάζει ως άλλος Αβραάμ την κόρη του κ. Μαρία Κουβέλη, η οποία κατεβαίνει υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό του κ. Καμίνη.

Ο Στεφανος Μάνος εκφράζει τον ενθουσιασμό του «Η ΔΡΑΣΗ στην Αθήνα θα υποστηρίξει τον συνδυασμό του Γιώργου Καμίνη και στη Θεσσαλονίκη τον συνδυασμό του Γιάννη Μπουτάρη. Και οι δύο είναι το είδος των δημοσίων ανδρών που αναζητεί η ΔΡΑΣΗ(sic!!!). Ο κ. Μπουτάρης υπήρξε εκ των ιδρυτών της ΔΡΑΣΗΣ και το ίδιο θα μπορούσε να είναι και ο κ. Καμίνης. Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό του κ. Καμίνη θα είναι ο αντιπρόεδρος της ΔΡΑΣΗΣ κ. Τάσος Αβραντίνης».

Ο κ. Μάνος φτάνει σε εντυπωσιακούς και ...ακατάσχετους οργασμούς με την υποψηφιότητα Καμίνη και μας επιπλήττει σκαιότατα “έρχονται δημοτικές εκλογές και αντί να ασχολούμαστε με τα προβλήματα της πόλης, ασχολούμαστε με το Μνημόνιο”. Τα ΜΜΕ γνωρίζουν βεβαια τι σημαίνει να σε υποστηρίζει ο Στέφανος Μάνος και προσπαθούν να το κάνουν γαργάρα. Αυτό δεν ειναι πια πολυκατοικία, κιμπούτζ είναι.

Αυτό λοιπόν είναι το νέο πείραμα, ο νέος Δούρειος ίππος. Μας σιχαθήκατε; Σιχαθήκατε την πολιτική μας; Ok πελάτες μας, εμείς θα σκηνοθετήσουμε μια απολιτικ παράσταση, θα αντικαταστήσουμε την πολιτική με life style, θα βάλουμε τους κομπάρσους μας σε ρόλους πρωταγωνιστών, θα σας φτιάξουμε ένα show. Χορηγους επικοινωνίας έχουμε, τα ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ.

Ο Φλωρεντινός θα μπορούσε και να θεωρήσει "ενδιαφέρον" το πείραμα. Αλλά πριν οι προβολείς της δημοσιοτητας φωτισουν την υποψηφιοτητα ....Καμίνη. Πως στο διάβολο καταφέρνει ένας υποψήφιος να κάνει ακόμα και την υποψηφιότητα Κακλαμάνη ...ανεκτή; Αυτό κι αν ειναι ...θαύμα.

Ένας ...υποψήφιος που μόλις ...σήμερα επιτέλους ανακάλυψε ποιο θα είναι το ...πρόγραμμα του συνδυασμού ...του,και περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι, από ραδιόφωνο σε ραδιόφωνο, εξαντλώντας την πολιτική του επιχειρηματολογία στην ατάκα ...μα ο άλλος είναι κακός.

Ο κ. Καμίνης έχει αποκτησει και ένα εξαιρετικό άλμπουμ φωτογραφιών,μιας που το concept εξαντλειται σε λαιφσταλιστικο επιπεδο. Από φωτογραφία σε φωτογραφία...αλλά χωρίς λόγια- υποθέτω ότι η Νάομι Κάμπελ δεν έχει φωτογραφηθεί τόσο πολύ, καλλιτεχνικές, ασπρόμαυρες, να παίζει με τις σκιές, σε καθρέφτες, σε παράθυρα, σε πόρτες, με ένα κουλούρι στο χέρι, με ένα ποτήρι στο χέρι, με ...

Είναι ένας ακόμη κομπάρσος στην επικίνδυνη απολιτικοποιηση της πολιτικής, δηλαδή στο σκηνικό που παλεύει με νυχια και με δόντια να δωσει την παρασταση της η Κυβέρνηση.

Ο κ. Καμίνης κάνει ακόμη μια φορά το μόνο που ξέρει να κάνει καλά.

Να φοράει το προσωπείο του ...κλόουν, παίζοντας τον κομπάρσο στο θίασο της εξουσίας,.

Το ζητούμενο; Ασφαλώς τα κουκιά που χρειαζεται η Κυβερνηση τώρα περισσοτερο παρά ποτέ. Αλλωστε ο Γεώργιος ο Β' μας το είπε και δημόσια:«Το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών θα έχει αντίκτυπο στην γνώμη των πιστωτών μας»

Σήμερα στο Mega,ο Καμπουράκης και ο Οικονομέας, είχαν στο ...πανελ τους υποψηφίους δήμαρχους της Αθήνας. Ήταν τόσο ανεκδιήγητα γελοίος ο κομπάρσος Καμίνης, ήταν τόσο ανεκδιήγητα γελοία- όσο και μάταια επίσης- η προσπάθεια των ΚαμπουροΟικονομέων να τον αβαντάρουν, που τον έκαναν να φαίνεται ακόμα περισσότερο ανεπαρκής από όσο πραγματικά είναι.

Αυτή η ψεύτικη μάσκα, η μάσκα προσωπείο που αντί να κρύβει, αναδείκνυε ακόμα πιο έντονα και με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, τους πολιτικούς βρικόλακες που κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους.

Ο Φλωρεντινός είχε ξεπεράσει την φρίκη του για το πόσο επιφανειακά ...μελετούν τα γραπτά του, για το πόσο ερασιτεχνικά διαβάζουν τον Ηγεμόνα του.

Μάλιστα ξεκίνησε να γελάει, να γελάει, να γελάει, «Μουλάρι ο Αστραχάν...» ψιθύρισε και συνέχισε να γελάει βροντερά και μέχρι δακρύων.

Ο Master chef της φυλής των δήθεν και τα ...παράταιρα

Έτσι να αναρωτιέσαι, τι λέξεις θα σκάρωνε, αν καθόταν ακόμα σε εκείνη τη γωνιά, απέναντι από την σκάλα που βγάζει στην Βαρβάκειο, εκεί δίπλα στον μαρμάρινο τον νεροχύτη, εκεί που ο Ανέστης πλένει ακόμα στο χέρι τα θαμπωμένα από την πολλή χρήση ποτήρια duralex. Μεσ’ την υπόγεια την ταβέρνα.... Στην δική ΤΟΥ την ταβερνα.

Πολλή κουβέντα για το λαϊκό. Τι είναι λαϊκό τελικά; Λαϊκό είναι το αυθεντικό. Και με αυτή την έννοια το Δίπορτο παραμένει ένα λαϊκό καπηλειό. Κι ας έχει άλλο κόσμο πια.
Η περιοχή λίγα χρόνια πριν ήταν ντυμένη σε χρώματα αφρικανικά, μύριζε μπαχαρικά, μύριζε παστό ψάρι και διαλαλούσε τα καλούδια της σε διάφορες γλώσσες. Στο τελευταίο «νοικοκύρεμα» το ...ραβδάκι σάρωσε και όλους τοςυ αλλοδαπούς –πραματευτάδες και αγοραστές- αφήνοντας πολλούς Έλληνες μαγαζάτορες χωρίς...πελατεία. Που πηγαν οι Αφρικανοι και τα σαρίκια των Ινδών; Οι Πακιστανοί; Ε, το ...Ολυμπιακό μας προφίλ δεν επέτρεπε μυρωδιές σαρδέλας και τσαντόρ...
Οι ...οραματιστές επιθυμούσαν διακαώς την μετατροπή του ....down town area, σε ...κέντρο προοδευτικών τάσεων της τέχνης.

Εκεί γύρω στο 2002-2003, που το αθηναϊκό σύμπαν «εκσυγχρονιζόταν» για να υποδεχτεί τις ορδές των τουριστών που θα κατέφθαναν μαθές για το Ολυμπιακό πανηγύρι, αυτούς που τελικά ΔΕΝ ήρθαν, η περιοχή άλλαξε.
«Εκσυγχρονίστηκε» και αυτή. Με αυτόν τον τρόπο που στην Ελλάδα εννοεί τον «εκσυγχρονισμό» η φυλή των δήθεν.

Κάποιος, κάπου, κάτι είδε... το αντιγράφουμε, το μεταφέρουμε , χωρίς καμία αίσθηση, χωρίς κανένα σεβασμό στο χώρο, στο χρόνο, στην ιστορία, στην ανθρωπογεωγραφία, στις ανάγκες, στο παρελθόν και στο μέλλον. Αυτός ο βλαχομπαρόκ μιμητισμός, αυτή η ανήθικη ηθικολογία της φυλής των «εκσυγχρονιστών». Σήμερα στην περιοχή, τα ...αποτελέσματα του ...οράματος των «εκσυγχρονιστών» ...γνωστά.

Το Δίπορτο, έχασε την αυθεντική πελατεία του, τους μαγαζάτορες της περιοχής, τους μικροπωλητές, τις παλιές βετεράνες πόρνες και τσατσάδες της περιοχής-με τις πιο σκαμπρόζικες αλλά και τις πιο ηδονιστικές ιστορίες που έχω ακούσει ποτέ-, που περνούσαν για ένα καρτούτσο απο την θεϊκή ρετσίνα του συνοδευμένη απο λίγο γαύρο μαριναρισμένο, πριν πιάσουν δουλειά.

Αλλά το Δίπορτο άντεξε. Και σε όλο αυτό το δήθεν που πάλεψαν κάποιοι να κάνουν το Ιστορικό κέντρο της Αθήνας, αυτό αντιστεκόμενο σε κάθε είδους νεωτερισμό και εκσυγχρονισμό, σε κάθε τόσο κοινότυπη ...καινοτομία, ξαναβρήκε τον δικό του κόσμο. Από τους Κινέζους μαγαζάτορες που ανακάλυψαν την καυτερή φάβα, μια φοιτητοπαρέα, ένας περαστικός, διανοούμενοι, «διανοούμενοι», «επώνυμοι», «φίρμες» και ...ανώνυμοι, πολλοί ανώνυμοι με ...ονοματεπώνυμο, που δεν το εγκατέλειψαν ποτέ, και τουρίστες, αυτοί που το μαθαίνουν στόμα με στόμα από όποιον ξένο φίλο είχε πραγματική διάθεση να ερωτευτεί την Αθήνα. .

Η ρετουσαρισμένη φωτογραφία «του παλιού μου αφεντικού, Θεός σχωρεστον» που λέει ο κυρ- Μήτσος, έχει να πει πολλά. Το παλιό ΙΖΟΛΑ, τα βαρέλια, τα ξύλινα τραπέζια, οι καρέκλες, όλα φθαρμένα από τους αιώνες που αλλάξανε. Η λαδοκολλα, το χαρτί αντί για χαρτοπετσέτα.Το πάτωμα φθαρμένο- μου την είπε ο Σ... ,αν μπει το υγειονομικό θα σου βάλουν πρόστιμο, αλλά του είπα αυτό είναι το μαγαζί, άμα εσύ δεν καταλαβαίνεις να μην ξαναρθείς. Άμα δεν καταλαβαίνεις....

Οι ξύλινοι οι πάγκοι που χωράνε παρέες και μοναχικούς, παράταιρους μεταξυ τους που γινονται ένα. Ο δωδεκάχρονος Αλβανός με το μπαγλαμαδάκι να τραγουδάει την παξιμαδοκλέφτρα. Καπνοί πια δεν υπάρχουν, καρφώθηκε πάνω στα ..βαρέλια το σήμα «απαγορεύεται το κάπνισμα» - αλλά ίσως ναναι και καλύτερα έτσι. Οι παρέες φτιάχνονται ΚΑΙ στο πεζοδρόμιο, το χάζι στην αγορά, η ατάκα, τα ...παράταιρα.

Το Δίπορτο, ένα κομμάτι της πόλης μας, που αντιστέκεται μαζί με όσους επιμένουμε να φωνάζουμε εδώ και χρόνια ότι αν την αγαπήσεις την Αθήνα, αν της αφεθείς, αν την καψουρευτείς, είναι η πιο κλασσική πόλη-γκομενα. Όχι, δεν είναι πόλη συζυγος η Αθήνα, πόλη γκόμενα είναι.

Σε αυτήν την ίδια πόλη, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω, πιο βόρεια, πιο νότια, πιο ανατολικά, η ελληναραδική λαιφσταλιά, μετονόμασε το μπριάμ σε ...ratatouille.
Σιγά σιγά έπαψαν να είναι οι φυλές των φίλων, αυτές που χάνεσαι στην αγκαλιά της κατανόησης, της ανοχής, της αγάπης τους, αυτές που απαλύνουν, που στρογγυλεύουν την απογοήτευση, τον πόνο, την ανησυχία, αυτές που μεγεθύνουν την επιτυχία, την χαρά, τη ευτυχία. Σιγά σιγά έπαψε το φαγητό και το ποτό να είναι η αφορμή για να μαζευτούμε γύρω από ένα τραπέζι, πάνω απο μια μπάρα..

Σιγά σιγά απεκδυθήκαμε τους ρόλους του πρωταγωνιστή και γίναμε κομπάρσοι, σκηνικά του όποιου το lifestyle αναδεικνύεται σε ιλουστρατιόν περιοδικά.

Σιγά σιγά οι φυλές των δήθεν εξαπλώνονται και επιμολύνουν τα πάντα. Δεν μοιράζονται ζωή και απολαύσεις, απλά ανταλλάσσουν ατάκες... «αχ, χθες είμαστε εκεί, και μας εξομολογήθηκε ο chef Φούφουτος το πως χτυπάει τη στάκα, που προμηθεύεται το σταμναγκάθι και πως μαγειρεύει τα ....αμελέτητα».

Σιγά σιγά οι μάγειροι έγιναν ...chef. Σιγά σιγά η κατσαρόλα έγινε ...must.
Η καινούργια ελληναραδικη λαιφσταλιά δεν είναι πια ούτε ο τετράλιτρος γοτθικός ναός που ανεβοκατεβαίνει στην Κηφισίας- tout à fait banal mes amis- ούτε το εξοχικό στη Μύκονο, στην Αράχοβα,ουτε η σομόν μαιζονέτα. Το καλό το life style το καταλαβαίνεις από την κατσαρόλα.
Και σαν να μην μας έφτανε όλη αυτή η δηθενιά στα διάφορα ...in της φυλής των δήθεν, κατέκλυσε όλο αυτό το άθλιο και το γυαλί.

Εγώ συχωριανοί μου, τα πάθη των ανθρώπων τα προσκυνώ γονυπετής. Το μόνο που μπορεί να φιλοτεχνήσει, αυτήν την παύλα ανάμεσα σε δυο χρονολογίες πάνω στο μάρμαρο του καθενός, είναι το πάθος. Άντε και κανένα …λάθος, άντε και καμιά …μαγκιά άντε και καμιά …παραγγελιά. Δηλαδή όλα αυτά που πληρώνεις ακριβά, γιατί ΑΞΙΖΟΥΝ ακριβά. Όχι αυτά που τιμώνται ακριβά, αυτά που ΑΞΙΖΟΥΝ ακριβά

Αλλά το φτηνιάρικο το πάθος για τον ΔΗΜΟΣΙΟ εξευτελισμό δεν το χωράει ο νους μου.
Πως είναι δυνατόν να στήνεσαι, να παρακαλάς και να επιζητάς να σε εξευτελίσει ΔΗΜΟΣΙΑ ο κάθε …μάγειρας που με ύφος και στυλ 17 καρδιναλίων, σε επιπλήττει για το πώς καθαρίζεις τις πατάτες, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα;
Και καλά τον μάγειρα και τον ...ρεστοκριτικό-που το έχει δει και μεγάλος επιστήμων και μεγάλος καλλιτέχνης- άστον να χαριεντίζεται στο καλάμι του.
Και καλά αυτόν που το έχει το βίτσιο να παριστάνει τον υπάκουο μαθητή -κλόουν στην αρένα με τα κρεμμύδια, τα σκόρδα και τις πατάτες , αστον στη θάλασσα της ανοησίας του
Αλλά γαμώ το κέρατο μου, ποιοι είναι αυτοί οι …τηλεθεατές, που βρίσκουν χαριτωμένο, ενδιαφέρον, ψυχαγωγικό, το να χαζεύουν, τον εκατόνταρχο-μάγειρα- να ξεσκίζει εξευτελίζοντας τον κάθε βλαμμένο που θέλει να κάνει καριέρα στις αγκινάρες baby- μπορεί και αγκινάρες junior θα σας γελάσω; Ποιος γαμώτο; Ποιος;

Καληνύχτα, και ...στην υγειά μας

Από τα ΑΕΙ στις ΑΕ

Η πιο μαύρη, η πιο ανατριχιαστική συντήρηση «εκσυγχρονίζεται» φορώντας τους βαρύτιμους κιτς μανδύες της προοδευτικότητας, της ηθικολογίας, της νοικοκυροσύνης, της ορθοδοξίας.
Το Πανεπιστήμιο του μέλλοντος. Το καλό Πανεπιστήμιο. Το κακό Πανεπιστήμιο. Το άχρηστο Πανεπιστήμιο. Το ανταγωνιστικό Πανεπιστήμιο. Το ανταποδοτικό Πανεπιστήμιο. Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Το Πανεπιστήμιο που του παίρνουν τα μέτρα τα ...μυαλά με τα ταγέρ.

Καλό Πανεπιστήμιο είναι αυτό που σε βάζει στην διαδικασία να αμφισβητήσεις τα πάντα.

Καλό Πανεπιστήμιο, είναι αυτό που όσο προχωράς, σε βάζει στην διαδικασία να πεις «γαμώτο, πως στο διάβολο κατάφερα να μην …«ξέρω» τίποτα».

Καλό Πανεπιστήμιο είναι αυτό που σου δίνει τα εργαλεία να γκρεμίσεις βεβαιότητες, θεωρήματα, και ναι ρε γαμώτο στις μεγάλες, στις κορυφαίες του τις στιγμές να γκρεμίσεις ΚΑΙ αξιώματα.

Καλό Πανεπιστήμιο είναι αυτό που σου δίνει την σκαπάνη και σε κάνει ακούραστο εργάτη να ξύνεις τους ασβέστες και τις λαδομπογιές για να απελευθερώσεις τα υπέροχα ψηφιδωτά που ποτέ δεν θα είναι τόσο υπέροχα για να σε αποτρέψουν να ξύσεις κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, κι άλλοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο. Γιατί με μια βεβαιότητα σε εφοδιάζει το ...καλό Πανεπιστήμιο, την απέραντη γοητεία του ταξιδιού στην …αμφισβήτηση.

Καλό Πανεπιστήμιο είναι αυτό που σε έκανε να καταλάβεις, να νοιώσεις, να αισθανθείς, την ύψιστη ανθρώπινη ηδονή. Το να γαμάς το μυαλό σου. Και το καλό Πανεπιστήμιο πετυχαίνει απόλυτα τους στόχους του, όταν σε κάνει πια ένα πρεζόνι αυτής της ΗΔΟΝΗΣ, ανικανοποίητο εξαρτημένο εραστή να αναζητά μανιασμένα τον ένα οργασμό μετά τον άλλον.

Καλό Πανεπιστήμιο είναι αυτό που εκπαιδεύει τους πολίτες για να ανατρέψουν τις κοινωνίες που ζουν.

Με βάση αυτές τις προδιαγραφές, είναι καλό το Ελληνικό Πανεπιστήμιο;

Όχι, δεν είναι καλό.

Ή τουλάχιστον δεν είναι όσο καλό έχει την δυνατότητα να είναι, σύμφωνα με το έμψυχο υλικό που διαθέτει. Και ασφαλώς είναι πολύ καλύτερο από το μέσο αγγλοσαξωνικό. Σας ικετεύω μην μου μιλήσετε για το αγγλοσαξωνικό πρότυπο αξιολόγησης και τα …ευρήματα του, γιατί η ανταπάντηση μου θα είναι η ερώτηση ποιος είναι ο πιο μαύρος Εσκιμώος ή ο πιο λευκός Σενεγαλέζος.
Ναι, το Ελληνικό Πανεπιστήμιο χρειάζεται βελτίωση. Και χρειαζεται χρηματα. Και χρειαζεται όραμα. Καί χρειαζεται δημοκρατία. Και ναι ουδείς διαφωνεί ότι χρειάζεται και αξιολόγηση. Όχι βέβαια "αξιολογηση" για την …χρηματοδότηση, αλλά για την ουσιαστική και διαρκή βελτίωση. Και πρώτα θα μιλήσουμε για το τι Πανεπιστήμιο θέλουμε και μετά για τους δείκτες με τους οποίους θα το αξιολογήσουμε.

Αυτό το κατασυκοφαντημένο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, έβγαζε και βγάζει πτυχιούχους που δεν υπάρχει οποιοδήποτε τύπου πανεπιστήμιο στον κόσμο, που να μην μπορούν να σταθούν με εξαιρετικές αξιώσεις σαν μεταπτυχιακοί φοιτητές, ακόμα και σε γνωστικά αντικείμενα, που ίσως να μην εντάσσονταν στο προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών τους. Αυτό βέβαια δεν είναι στα …αγαπημένα από τις «εξουσίες» κριτήρια αξιολόγησης.


Τα ξέρω τα επιχειρήματα όλων αυτών, που είτε «για να λάμψουν λίγο, μετατρέπονται σε αυλικούς, βαλέδες και παράσιτα στις αντικάμαρες των υπουργών», είτε πάσχουν από αυτόν τον αφόρητο βλαχομπαρόκ επαρχιωτισμό, αρέσκονται να αναμασάνε τα εκάστοτε κυβερνητικά (και του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ) ταυτόσημα κλισέ. Ο στόχος; Και αυτός γνωστός. Η μετατροπή των ΑΕΙ σε ΑΕ.


Χρόνια τώρα τα ακούμε όλοι τα πιπιλισμτα. Μόνο σε ένα ερώτημα δεν απάντησαν ποτέ.

Πως είναι δυνατόν σε μια εποχή που ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, που η σημερινή γνώση, αύριο είναι ήδη απαξιωμένη, που ΟΛΟΙ μας αλλάζουμε και θα αλλάζουμε δουλειές, εργασιακό αντικείμενο, γνωστικό πεδίο, εμείς ζητάμε θα αφυδατώσουμε το Πανεπιστήμιο για να το μετατρέψουμε σε κέντρο κατάρτισης.

Πως είναι δυνατόν οι επιχειρηματικοί χορηγοί στους οποίους διακαώς επιθυμεί να παραχωρήσει το Πανεπιστήμιο η Κυβέρνηση, να μην επενδύουν σε ειδικευμένους εργάτες μιας χρήσης για να τους πετάξουν αμέσως μετά στο μεγάλο καλάθι των αχρήστων ή στην καλύτερη περίπτωση στο καλάθι της ανακύκλωσης, παίρνοντας το φρέσκο αίμα. Ένα Πανεπιστήμιο, που θα παράγει …πολύ οικονομικά, αναλώσιμους και στενά ειδικευμένους εργάτες.

Σήμερα που το Πανεπιστήμιο οφείλει περισσότερο παρά ποτέ να στοχεύει στην ευρύτατη γνώση, η Κυβέρνηση με ξένα κόλλυβα , δηλαδή με τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, ζητάει να κάνει σκληρή κατάρτιση σε αυτά τα αντικείμενα που σήμερα ζητάει ο ΣΕΒ, αύριο το ΕΒΕΑ και μεθαύριο το Ελληνοκινεζικό Επιμελητήριο.

Αλήθεια αυτά τα μυαλά …με ταγέρ, που ουδέποτε εργάστηκαν, μιας που ήταν πάντα φυτά εσωτερικού κομματικού χώρου, έχουν αναλογιστεί γιατί ακόμα και ο πιο αδύναμος οικονομικά πολίτης αυτής της χώρας, ακόμα και ο πιο χαμηλών τυπικών προσόντων πολίτης αυτής της χώρας, προτιμούσε και εξακολουθεί να προτιμάει να σπουδάσει το παιδί του– συχνά με το αιματηρές θυσίες- αντί να το κάνει έναν τεχνίτη;
Μην μου πείτε … ως επένδυση για το οικονομικό μέλλον του παιδιού του.

Ένας νέος με πανεπιστημιακό δίπλωμα και με ένα στοιχειώδες μεταπτυχιακό, θα βγει στην αγορά εργασίας γύρω στα 25 και αν σταθεί τυχερός θα βρει δουλειά και θα ενταχθεί στην γενιά των τέως 700 ευρώ και νυν 592, φιλώντας κατουρημένες ποδιές. Ως τεχνίτης, ως υδραυλικός, ως ηλεκτρολόγος, ως κομμωτής, ως μάγειρας, ως τεχνίτης σε συνεργείο αυτοκινήτων, ασφαλώς θα είχε και σαφώς καλύτερο οικονομικά μέλλον και λιγότερο αβέβαιο εργασιακά.

Μην μου πείτε για λόγους …κοινωνικού prestige. Στην εποχή που το μόνο κριτήριο κοινωνικής τάξης είναι το χρήμα, είναι αστείο να μιλάμε για το κοινωνικό prestige του άνεργου, του ετεροαπασχολούμενου, του υποαπασχολούμενου πτυχιούχου.

Κι όμως, ο Έλληνας πολίτης ξέρει βαθιά μέσα του κάτι, κι όσο κι αν οι κατά Μολιέρο «αρχοντοχωριάτες» είναι της μόδας να τον σνομπάρουν, να τον λοιδορούν, να τον διασύρουν.

«Να ανοίξει το μυαλό του» θα σου πει.

Κι αυτή η θέση είναι βαθιά χαραγμένη στο «DNA» του- για να χρησιμοποιήσω και …trendy κυβερνητικές εκφράσεις- Έλληνα.
Ο Έλληνας ήξερε, γνώριζε, ΠΙΣΤΕΥΕ ακράδαντα, ότι «τα γράμματα και τα άρματα» ήταν τα μόνα που μπορούσαν να του εξασφαλίσουν το μέλλον.
Και σήμερα τα «γράμματα» είναι τα πιο αποτελεσματικά «άρματα». Ε, αυτά τα «άρματα προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να αχρηστεύσουν οι εξουσίες. ..

Κάθε φορά που ξαναπιπιλιώνται αυτές τις καραμέλες περί «αξιολογήσεων» managers, «αποτελεσματικότητας» δαπανών και όλων αυτών των φαιδρών του συρμού, θυμάμαι πάντα την ρήση ενός μακαρίτη πια δασκάλου μου, που σταμάταγε τέτοιου είδους συζητήσεις με την αποστομωτική ερώτηση: «Ξέρετε κανένα δικτάτορα που να μην ορέγεται πιστούς υποτακτικούς, αλλά να επιδιώκει να επενδύσει σε αντάρτικο στρατό;»

Πιστούς υποτακτικούς, φοβισμένους υπάλλήλους, που θα στρίβονται σαν λεμονόκουπες για ένα μισθουλάκο, αναλώσιμους πτυχιούχους τεχνίτες, χειραγωγήσιμους …ιδιώτες- με την κλασσική έννοια του όρου, λάτρεις της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Αυτό είναι το προϊόν που οι Κυβερνώντες επιδιώκουν να παράγουν τα πανεπιστήμια.

Η δική τους επιδίωξη είναι ένα «προϊόν» που να γράφει στην ούγια «η χαρά του αφέντη». Η δική μας επιδίωξη;

Αχιλλέας Πρετεντέρης, το γένος Χατζηαβάτη

Ποιος θεωρείται πλούσιος;
Αυτός που έχει …πόσα ακίνητα;
Αυτός που έχει …πόσο κομπόδεμα;
Αυτός που έχει …πόσες πολυτέλειες;
Αυτός που έχει …πόσα αυτοκίνητα;

Αυτός που έχει...πόσα....

Πείτε μου ρε συχωριανοί. Και για να το κάνω πιο εύκολο το ερώτημα να μιλήσουμε εδώ για τα μέρη μας, γιατί πλούσιος στις υποσαχάριες χώρες μπορεί να είναι αυτός που έχει ένα ποτήρι καθαρό νερό για το παιδί του. Αλλά …εδώ, σε εμάς, σε αυτά τα χώματα, σε αυτά τα μάρμαρα. Ποιος επιτέλους θεωρείται πλούσιος;

Και πότε μπορεί να πει κάποιος …"ρε μάγκες, τώρα πια είμαι πλούσιος".

Την απάντηση για το μέγεθος του ….πλούτου- ίσως η μόνη απάντηση που με κάλυψε ποτέ- μου την είχε δώσει ο Αχιλλέας, ένας Αλβανός που πριν είκοσι χρόνια πήρε την γυναίκα του και τα 3 μικρά τότε αγόρια τους και κατηφόρισε στα μέρη μας. Τότε που οι Αλβανοί για να αντέξουν το ρατσισμό έλεγαν ότι είναι …Βορειοηπειρώτες, και ζούσαν αυτές τις απίστευτα εξευτελιστικές σκηνές του βαφτίσματος τους. Βαφτίσματα με νονές κάτι κυρίες- ξανθές με ανταύγειες συνήθως- που θεωρούσαν ότι εκτελούν το χρέος τους στην Πατρίδα και στο Θεό όταν βουτούσαν στις κολυμπήθρες και έβαζαν λάδι σε κάτι ταλαίπωρους Αλβανούς, που μαζί με το …λάδι της ενορίας, εξοικονομούσαν και κανένα πενιχρό και ασφαλώς ανασφάλιστο μεροκάματο.

Ο Αχιλλέας της ιστορίας μου- που τα προηγούμενα 40 χρόνια της ζωής του άκουγε στο όνομα Μπεχάρ, και όταν εγώ τον γνώρισα το είχε και αυτός σχεδόν ξεχάσει- στην αρχή έμενε μαζί με την οικογένεια του σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με κοινόχρηστη τουαλέτα λίγο κάτω από την Ομόνοια. Κάποιο συχωριανοί του είπαν ότι αν πάει σε κάποιες πιάτσες θα μπορέσει να βρει κανένα μεροκάματο σε καμιά οικοδομή. Δεν τα πολυκαταφερε, τα τρία του αγόρια ζούσαν με λίγο γάλα και περισσότερο ψωμί, και κάποτε έκλεψε και δυο τυρόπιτες από το ζαχαροπλαστείο «Λαύριο».

Η γυναίκα του, μου διηγήθηκε χρόνια μετά, πως … έβγαλε τις τυρόπιτες από τη τσέπη του, αλλά πια είχαν κρυώσει και δεν μοσχομύριζαν όσο την στιγμή …της κλοπής. Τα 3 παιδιά του γεύτηκαν επιτέλους αυτή την …έστω και παγωμένη λιχουδιά, που αναρωτιόντουσαν «τι είναι αυτό μπαμπά;» κολλώντας τις φατσούλες τους στην βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου.

Ο Αχιλλέας-με εντυπωσίαζε το όνομα, τον ρώτησα αν η …νονά του ήταν …αρχαιολάτρης αλλά δεν ήξερε να μου απαντήσει, δούλεψε, πρόκοψε, έφτιαξε το δικό του σπιτικό, σπούδασε τα παιδιά του. Είχε πια παραχώσει στο μυαλό του και τον εξευτελισμό της …βάφτισης του και τις κλεμμένες τυρόπιτες απο το ζαχαροπλαστείο Λαύριο.

Δούλευε σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε κόλλες κάπου στο Βοτανικό, όταν το αφεντικό αφού έφαγε κάτι μεροκάματα από κάτι Πακιστανούς, αποφάσισε να τους διώξει κιόλας από τη δουλειά όταν διαμαρτυρηθηκαν. Ο Αχιλλέας, αρχιεργάτης πια, στην αρχή προσπάθησε να ρίξει στο φιλότιμο το αφεντικό να μην τους απολύσει, ύστερα θύμωσε, ύστερα μάζεψε και τους άλλους και τους είπε να μην δουλέψουν, να απεργήσουν, κι ύστερα τον απείλησε.

Όταν το αφεντικό προσπαθώντας να σπάσει την ιδιότυπη αυτή …απεργία, φώναξε τον αρχιεργάτη Αχιλλέα στο γραφείο του, έβγαλε από το συρτάρι ένα φάκελο με λεφτά και του είπε… «για τα παιδιά», ο Αχιλλέας θυμήθηκε ότι στην εφηβεία του, εκει λίγο έξω απο τα Τιρανα, σε ένα υποτυπωδες γυμναστηριο πάλευε και ονειρευόταν να γίνει αρσιβαρίστας. Βούτηξε το αφεντικό από τα πέτα του σακακιού, του έρριξε μια στα μουτρα και τον σαβουρντιξε στον απέναντι τοίχο. Τον άφησε εκεί, με τη μύτη να τρέχει αίμα, άνοιξε την πόρτα και έφυγε.
Ο Αχιλλέας θεώρησε τότε, ότι ήταν τόσο πλούσιος που μπορούσε να χάσει την δουλειά του. Εκτίμησε ότι ακόμα και χάνοντας το δικό του σίγουρο μεροκάματο, και χωρίς να ξέρει καν πόσα ήταν τα χρήματα μέσα στο φάκελο, η αξιοπρέπεια του ήταν πια πολύ ακριβή.

Τελικά ο πλούτος του καθενός έχει μέτρο. Πολύ συγκεκριμένο. Είναι η αξία της αξιοπρέπειας του, όταν το στομάχι των παιδιών του ειναι γεμάτο .

Ο Αχιλλέας που είχε πια σπίτι, που μπορούσε να μείνει λίγες μέρες και χωρίς μεροκάματο μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο, που τα παιδιά του είχαν γευτεί όχι μόνο τυρόπιτες αλλά και όλα τα καλούδια …που προσφέρουν οι διάδρομοι των super markets στη γη της επαγγελίας, κοστολογούσε την αξιοπρέπεια του, την συναδελφικότητα του, την ιστορία του, τη ζωή του, πολύ ακριβά. Ήταν πια πλούσιος.

Συχωριανοί μου, σκέφτομαι ότι δεν έχει έννοια να είσαι ..πλούσιος, αν δεν το ξέρεις. Όλοι αυτοί οι μεγαλοδημοσιογραφοι που κατακλύζουν το «γυαλί» της ζωής μας, που μας κηρύσσουν από εφημερίδας, τηλεοράσεως, ραδιόφωνου, διαδικτυου ή ότι το ..ηθικόν, το δίκαιον, το νόμιμον, είναι φτωχοί άνθρωποι. Μην τους συνερίζεστε…

Στην χθεσινή απεργία στο ΔΟΛ και στο Μπομπολαίικο, απεργία για να μην απολυθούν οι συνάδελφοι τους, χαμηλόμισθοι, διοικητικοί και γενικώς αναλώσιμοι δημοσιογράφοι μιας που δεν είναι …φίρμες, μέτρησαν το έχει τους και το βρήκαν λίγο. Όση ακριβώς και η αξιοπρέπεια τους.

Γιατί έτσι τελικά μετριέται ο πλούτος του καθενός. Όσο ακριβώς ΤΙΜΟΛΟΓΕΙ την αξιοπρέπεια του. Και ζάπλουτος είναι μόνο, όποιος εκτιμά ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν διαθέτει τόσο χρήματα, τόση εξουσία, τόση δύναμη …ώστε να μπορεί να του αγοράσει την αξιοπρέπεια.

Οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της απέραντης… πενίας, αυτής της πραγματικά αξιολύπητης φτώχειας των μεγάλων διακόνων της δημοσιογραφίας, των ελεγχόντων την ...εξουσία, εδώ και εδώ.