Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Ανεβαίνοντας την Κηφισίας....

Αγαπάω πολύ το φθινόπωρο, αγαπάω πολύ αυτές τις μέρες που μικραίνουν, αγαπάω πολύ αυτές τις νύχτες που μεγαλώνουν, αγαπάω πολύ αυτήν την ψευδαίσθηση της καινούργιας αρχής, αγαπάω πολύ αυτό που φαίνεται να είναι καλοκαίρι κι όμως κρύβει χειμώνα.
Το φθινόπωρο μου βγάζει τόσο έντονα μυρωδιά, άρωμα γυναίκας.
Ίσως γιατί αν και .....οι μύθοι ταυτίζουν την Γυναίκα με την Άνοιξη, εγώ ......ψυχανεμίζομαι ότι κάθε κορίτσι, κάθε έφηβη, κάθε γυναίκα, γεννιέται κουβαλώντας ένα φθινόπωρο μέσα της . Καμιά φορά όταν την βαραίνει πολύ το ντύνει με πιο ανοιξιάτικα χρώματα, αλλά μην ξεγελιέστε …..φθινόπωρο είναι......
Μικρές μέρες, μεγάλες νύχτες, ψευδαίσθηση καινούργιας αρχής, υγρή μελαγχολία ακόμα κι όταν την κρύβει ο ...ήλιος.


Πρώτη φορά που την είδα, στεκότανε,

τη νύχτα εκείνη που η Ρώμη καιγότανε,

χιλιάδες χρόνια φωτιά και μηνύματα,

μα δεν ξεχνώ του κορμιού της τα κύματα.


















Μια φωτογραφία της, γυμνή με τακούνια, στον καθρέφτη του σπιτιού του Ολγκριν, στο Σικάγο, ίσως μαρτυρά πολύ περισσότερα από χιλιάδες σελίδες βιβλίων, εκατοντάδες αφιερώματα, δεκάδες ενσταντανέ δημοσιευμένων στον τύπο.
Εκλιπαρεί η Σιμόν ντε Μπωβουάρ τον Νέλσον Όλγκριν να την αφήσει να πάει κοντά του κι όταν αυτός μετά από μήνες σιωπής, επιτέλους της απαντάει, του γράφει


«ας νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι, θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα, ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη. Αγάπη μου.. είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.»


Η Σιμόν που ζήτησε να ταφεί με την τσίγκινη βέρα του Πωλ Λανζμάν, του τελευταίου και πιο τρυφερού της έρωτα, περασμένη στο χέρι της,

η Σιμόν που υπέγραφε τα υπέροχα γράμματα της στον Λανζμαν «η γυναίκα σου, η δική σου γυναίκα»,

η Σιμόν που λάτρεψε τον Σάρτρ, και έγραψε την Καλεσμένη όταν του....εκχώρησε την Olga Kosakiewicz για να μην τον χάσει,

η Σιμόν που αναγνώριζε δημόσια την ανώτερη αρσενική ευφυΐα του Σάρτρ κάνοντας συστηματικά μασάζ στην υπερτροφική εγωπάθεια του,

η Σιμόν που συσπείρωσε εναντίον της, την γαλλική αστική τάξη αλλά και την γαλλική διανόηση όταν κραύγαζε «δεν γεννιέσαι γυναίκα, γυναίκα γίνεσαι»...
Αλλά ίσως και να γεννιέσαι Σιμόν...ίσως και να γεννιέσαι γυναίκα.


Την είδα πάλι στις όχθες του Βόλγα,

που ένας στρατιώτης τη φώναξε Όλγα,

κάτι ψιθύρισε μέσα στο κρύο,

τότε μου 'χε φανεί τόσο αστείο.
















«Ξαπλωμένη στα στραπατσαρισμένα σεντόνια, γυμνή και ακίνητη· στο χέρι, παγωμένο από την ακαμψία του θανάτου, κρατούσε ακόμη το ακουστικό του τηλεφώνου και δίπλα της στο κομοδίνο δύο άδεια φιαλίδια ηρεμιστικών».
Μια γυναίκα που είχε τα πάντα και δεν είχε τίποτα.

Μια γυναίκα που λάτρεψε επωνύμως και λατρεύτηκε ανωνύμως, μια γυναίκα που ο σύζυγος Arthur Miller αντί επικήδειου έγραψε για αυτήν το εξευτελιστικό «After the fall», μια γυναίκα που λίγο πριν πεθάνει, .....όπως κι αν πέθανε, έσπασε το τζάμι του παραθύρου της εκσφενδονίζοντας την τεράστια γούνα τίγρη που της έστειλε ο Μπόμπυ για να την εξαγοράσει.

Βρέθηκε κάποια στιγμή στη Γαλλία,

πρώτη του Μάη σε μια άδεια πλατεία,

σε λίγο οι φοιτητές θα ξεσπούσαν,

και μια αλλιώτικη ζωή θα ζητούσαν.

















Την είπαν «σκοτεινή κυρία του DNA», αλλά για μένα που πολύ την .....ονειρεύτηκα...... ήταν η Σταχτοπούτα του DNA, η μεγάλη ηρωίδα μου, η Rozalind Franklin.
Η υπέροχη Ρόζαλιν που πέθανε στα 37 της χρόνια, από καρκίνο στις ωοθήκες. Έναν καρκίνο που οφειλόταν στην υπερέκθεση της στις ακτίνες Χ.
Η Ρόζαλιν που με το τέλος του πολέμου πηγαίνει στο Παρίσι στον Jacques Mering, και στο εργαστήριο του μαθαίνει την πρωτοποριακή για την εποχή τεχνική, της περίθλασης με ακτίνες Χ. Επιστρέφει 4 χρόνια μετά στην Αγγλία, στο King's College.

Η Ρόζαλιν που τον Μάιο του 1952, κατορθώνει να τραβήξει την περίφημη «φωτογραφία 51» την πιο σημαντική φωτογραφία του 20ου αιώνα, αυτή που προσδιορίζει την διπλή έλικα του DNA.
Η Ρόζαλιν που εμπιστεύεται στον μεγάλο έρωτα της ζωής της την φωτογραφία, και λίγο καιρό μετά ....ο Crick και ο Watson στέλνουν στο Nature το περίφημο paper των 900 λέξεων που έμελλε να αλλάξει ...τον κόσμο.
Στο άρθρο αυτό παραθέτουν τα δεδομένα και οι υποθέσεις που τους οδήγησαν στη διατύπωση του μοντέλου της δίκλωνης έλικας και σημειώνουν ότι «ωθηθήκαμε επίσης από μια γενική γνώση των αδημοσίευτων πειραματικών αποτελεσμάτων και ιδεών της Dr. Franklin και των συνεργατών της στο King’s College»
Το 1962 οι F. Crick. J. Watson και Μ. Wilkins παίρνουν ΤΟ βραβείο Νόμπελ......

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Scientific American, ο Watson λέει «θα ήταν μια καλή ιδέα να είχε δοθεί στον Wilkins και την Franklin το βραβείο Νόμπελ στη Χημεία και σε μένα και τον Crick το βραβείο στην Φυσιολογία ή την Ιατρική, έτσι ώστε να είχαμε τιμηθεί και οι τέσσερις».

Υπέροχη, προδομένη Ρόζαλιν που πολύ αγάπησες.....


Στο Πάλος νύχτα τ' όνομά της αφήνει,

γραμμένο κάπου στου Κολόμβου την πρύμνη,

τότε που οι Ισπανοί ξεκινούσαν,

και για μια άγνωστη μοίρα μεθούσαν.
















Η εικόνα της ατσαλένιας κυρίας με ένα χαμόγελο που αναδεικνύει τα όμορφα ζυγωματικά, αλλά που δεν φτάνει στα μάτια, στα μάτια, που κρυμμένα πίσω από τα γυαλιά καθρεφτίζουν, αντανακλούν ...τρομακτικές βεβαιότητες για όλα. Μια ατσαλένια κυρία που ντοπαρισμένη χαιρετάει τα πλήθη.
Μια αρένα που στην πρώτη σειρά κάθεται ένα 17χρονο κορίτσι με απλανές βλέμμα και εμφανή εγκυμοσύνη. Μια μικρή γυναίκα, ένα μεγάλο παιδί, βορά ....στην ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ της μαμάς της

Και εγώ πάντα αφελής να πίστευω ότι η γοητεία της Γυναίκας και η γοητεία της Αριστεράς.....μπλέκονται μαζί κουβάρι, μιας που κι οι δύο εκφράζουν αυτήν την διαρκή ευαισθησία που γράφεται, λέγεται, ψιθυρίζεται, βγαίνει από ένα .... «μπορεί», από ένα .... «ίσως», από ένα ... «δεν ξέρω».....
Εικόνα τρομακτική, εικόνα ανατριχιαστική, εικόνα εφιαλτική.Εικόνα .....ΒΕΒΑΙΗ
e





Σήμερα έχει στα χέρια ένα αγόρι,

πάλι ξεκίνησαν οι Σταυροφόροι,

μα ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρεται,

για ένα κόσμο που βράζει και φλέγεται


Η Edah Mwanyongo 20 ετών εξαναγκάστηκε να παντρευτεί τον Ridein Simfukwe 66 ετών επειδή ο πατέρας της πούλησε δύο αγελάδες που ανήκαν στον Simfukwe.



Ο Πλιάτσικας τραγουδάει το τελευταίο ρεφρέν. Έφτασα σπίτι .... Ανοίγω την γκαραζόπορτα, παρκάρω. Το τραγουδι δεν έχει τελειωσει ακόμα. Κλείνω το CD. Καληνύχτα.



35 σχόλια:

Matrix είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Matrix είπε...

Εντάξει, από τα καλύτερα που έχω διαβάσει.

Nothing else...

Καληνύχτα.

Δήμητρα είπε...

Φοβερό απλά...

cynical είπε...

Γεια σου βρε Κατερινα. Μεγαλειο, απιθανο κειμενο. Εχει μια λεβεντια, μια θεση, ενα σεβασμο, μια εκιμηση και μια αγάπη. Ολα αυτα και αλλα το τραβανε αρκετα μετρα πανω απο τη γη. Μπραβο.

cinderella είπε...

Εκπληκτικό πόστ. Από αυτά που κουβαλούν την τελειότητα και την αλαζονεία του να αφήνουν τον αναγνώστη κενό λέξεων, γεμάτο συναισθημάτων, αδύναμο στο να σχολιάσει.
Για άλλη μια φορά. :))

Unknown είπε...

:)
Καλημέρα...
Ειλικρινά δεν ξέρω αν η γοητεία της γυναίκας και η γοητεία της αριστεράς μπλέκονται σε κουβάρι, σίγουρα όμως επιμένω στο κοινότυπο ότι η θάλασσα είναι γυναίκα, όπως και η ζωή...

Και ούτε την θάλασσα, ούτε την ζωή μπορείς να προβλέψεις ή να τιθασεύσεις...Απλά αφήνεσαι στους ρυθμούς τους και το απολαμβάνεις...γιατί απλά ποτέ δεν πρέπει να πας κόντρα...

Σε φιλώ Κατερίνα, συγχαρητήρια ακόμα μια φορά...

katerina είπε...

Matrix,
Έχω ξαναπεί ότι δυο πράγματα στερήθηκα σε αυτήν την ζωή.

Το να έχω αδέλφια (απέκτησα φίλους), και το να γεννηθώ άνδρας.
Για το δεύτερο δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Συχνά, σαν ....επιθετική άμυνα, παίζω τον ρόλο του άνδρα.
Παράταιρα, μπουλουκτσίδικα, σαν να λέω τα λόγια ...απέξω σε μια σχολική παράσταση.

Καμιά φορά όμως αυτό που γεννήθηκα να είμαι, αυτό που με πονάει πολύ να είμαι....ξεχειλίζει.
Και ιδού τα αποτελέσματα.....

katerina είπε...

Ανοιξιάτικη Πασχαλίτσα, μάλλον κουβαλάς και εσύ το φθινόπωρο σου.

katerina είπε...

Αχ Cynical, αυτό το ...ψέμμα που μπερδευεται με την ...αλήθεια.

Αυτή την λεοντή με τα φλοράλ μοτίβα που μάθαμε να φοράμε δημόσια και ιδιωτικά, γιατί κανείς δεν αντέχει την δύναμη του αγάπης μας, του πόνου μας, της αφοσίωσης μας, της δύναμης μας.

katerina είπε...

Cindy μου, γυναίκα είσαι.

Ξέρεις, νοιώθεις, εισπράττεις ακόμα κι ίσως ότι δεν πρόλαβες να ζήσεις. Αυτό που θα έρθει.

Είπαμε μπορεί τα blogs, να μην έχουν ...βλέμμα, αλλά έχουν ανάσα.
Και ο καθένας μας ακούει αυτό το λαχάνιασμα του ....χωρίς πρόσωπο συνομιλητή του.

katerina είπε...

Μπα Λίλλυ, εγώ νομίζω ότι θάλασσα είναι το αρσενικό. Όχι ο Άνδρας, το αρσενικό. Τον αΑνδρα στο μυαλό μου τον έχω για ...Ουρανό.

Την Γυναίκα, εγώ με την γη την ταυτίζω.
Ευφορη ή χέρσα, μαλακή ή σκληρή, γόνιμη ή άγονη, αλλά πάντα να μπορεί να αρπάξει τον σπόρο και να τον κάνει ....λουλούδι, να τον κάνει ζωή.

PN είπε...

Να 'μαι και εγώ!!

Μπράβο!

Μου άρεσαν οι διαφορετικές οπτικές πάνω στη γυναίκα. Είσαστε, λοιπόν, μια πολύπλευρη ιστορία και γι' αυτό και πονεμένη...χαχαχα!!!

Εγώ θέλω να κρατήσω κάτι άλλο, όμως, από το κείμενο. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ξεπεράσει και τους ίδιους τους εαυτούς του και τα οριά τους, και άλλοι πάλι που έχουν περιοριστεί στο περιχαρακωμά τους. Από τη μία άνθρωποι που ζουν τη ζωή τους ως το μεδούλι όποιο κι αν είναι το κόστος, και από την άλλη άνθρωποι που επιδιώκουν απλά το εφήμερο και τη συντήρηση.

Έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι πάντα κοντά στους δεύτερους και διαρκώς προσπαθώ να ξεφύγω για να πάω στους πρώτους.

katerina είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο VK, ναι την ξέρω αυτήν την κατηγορία που περιγράφεις....
Είναι οι ...99, οι παρα ένα εκατο.
Οι ...ασφαλείς σαν να μην υπήρξαν ΠΟΤΕ.

Θα είσαι με τους ....άλλους, με τους 101, όταν μάθεις να μην αποφευγεις τον πόνο, το διαφορετικό, το ΌΛΟ.

Και πάλι πισω....
Κανείς δεν επιδιώκει τον πόνο VK, όλοι τον φοβόμαστε. Αλλά κάποια στιγμή ...έρχεται το ΜΕΓΑΛΟ, και εκει....ή ΖΕΙΣ ή είσαι προπεθαμένος.
Και πάλι πίσω....

tractatus είπε...

Βρε Κατερίνα μου...εκεί που είχα αποροφηθεί απο το εξαιρετικό σου κείμενο νάσου και η Αμερικάνα υποψηφία...χωρίς λόγο για μένα...δεν μπορώ να τη συνδυάσω με τις γυναίκες της ζωής σου...
και φυσικά και η Αριστερά...ερωτηματικό, επίσης. Αλλά έτσι χειμώδης που είσαι φαντάζομαι πώς ανακάτευσες τις persones για να μιλήσεις για τη Γυναίκα...αυτή που ρισκάρει, που υποτάσσεται, μου εκμηδενίζεται όταν χρειάζεται εξαιτίας του αινίγματος, του έρωτα, της φιλοδοξίας ακόμα όπως ακριβώς μια γυναίκα μπορεί...:)

Δεν σε είδα στην ΔΕΘ...έψαξα στα πρώτα καθίσματα αλλά μόλις είχες φύγει πάλι...αερικό :)))

Ανώνυμος είπε...

και ο Θεός έπλασε υη Γυναίκα.....

katerina είπε...

Ελένη δεν είναι οι γυναίκες της «ζωής μου».
Οι «γυναίκες της ζωής μου» κάθε μέρα, κάθε ώρα ανάλογα με τις αντοχές μου, με τις άμυνες μου, ακόμα και με το θυμικό μου αλλάζουν. Διαφορετικά .....δεν την παλεύω.

Είναι απλά Γυναίκες. Είναι οι γυναίκες της διπλανής πόρτας. Είναι λίγα από τα κομμάτια που είμαστε πλασμένες. Εσύ, εγώ, ΟΛΕΣ μας.
Αυτές και άλλες χιλιάδες.

Η ντε Μπωβουάρ, η Μέρυλιν, η Φράνκλιν, η Edah Mwanyongo, αλλά και η Σάρα Πάιλιν, ναι Ελένη και αυτή, είναι τα μικρά κομμάτια του puzzle .....όλων μας..

Μέσα από τις εκατοντάδες φωτογραφίες που βρήκα στο Internet, στις εκατοντάδες που υπάρχουν για όλες αυτές τις γυναίκες, δεν διάλεξα τυχαία αυτές που έβαλα στο post.

Η ντε Μπωβουάρ όχι στο Deux Mangot, με τον Σάρτρ....
Αυτό πούλησε όλη της την ζωή, αλλά δεν ήταν αυτό.
Η ντε Μπωβουάρ ήταν αυτή που είχε την ευτυχία, τον πόνο και τα κότσια να ζει ταυτόχρονα την συντροφικότητα της ...συζυγικής ζωής, έστω και χωρίς το τυπικό του γάμου, με τον Σάρτρ να τον στηρίζει και να τον υποστηρίζει ΠΑΝΤΑ, να ρημάζει τις δικές της τεράστιες δυνατότητες (πολύ μεγαλύτερες από του Σάρτρ), να διαθέτει τον περισσότερο χρόνο της για να εκλαϊκεύει το δικό του έργο, να ακολουθεί τις δικές του πολιτικές και πολιτικάντικες θέσεις, να .......
Η ντε Μπωβουάρ είναι αυτή που ζει τους δύο μεγάλους έρωτες. Με τον Όλγκριν που δεν άντεχε να την μοιράζεται με κανέναν, και ηλικιωμένη πια, με τον νεαρό Λανζμαν που την θέλει ακριβώς για να την μοιράζεται με τον....Σάρτρ. Και το ξέρει.
Η ντε Μπωβουάρ, που έχει λεσβιακές σχέσεις και κατά περίπτωση τις εκχωρεί στον Σάρτρ, όταν αυτός θεωρεί ότι χρειάζεται ....μούσες.
Η ντε Μπωβουάρ, θεμελιώτρια του Ευρωπαϊκού φεμινισμού, που όμως υπήρξε η ....πιο υποταγμένη Γυναίκα από τις γυναίκες.
Όλα αυτά μαζί....

Κοίτα την φωτογραφία της Μέρυλιν. Ναι αυτή του post, όχι αυτή που στόλισε σαν πόστερ εκατομμύρια ανδρικές κρεβατοκάμαρες και χιλιάδες υγρά ανδρικά όνειρα, αυτή με το πλαστικό χαμόγελο γατούλας στον υπόνομο.
Κοιτα την εδώ. Τι σου μένει;;; Το υπέροχο στήθος ή το ...βλέμμα;;;

Και πάνω από όλα κοίτα την φωτογραφία Edah Mwanyongo, κοίτα το δικό της βλέμμα, αλλά περισσότερο κοίτα τα βλέμμα του ...συζύγου.
Όλες αυτές....και άλλες πολλές....είμαστε όλες εμείς.

Υ.Γ. Συγνώμη, ξεκίνησα να γράψω σχόλιο και έγραψα ....ανάρτηση...

katerina είπε...

De profundis, εγώ πάλι έχω την αίσθηση ότι ίσως ο Θεός έπλασε την γυναίκα, αλλά την άφησε σκεπασμένη με ένα σεντόνι.
Ξέρεις σαν και αυτά που τυλίγουν τα αγάλματα στις πλατείες πριν γίνουν τα αποκαλυπτήρια.

Και πρέπει να έρθει ο Ανδρας, να τραβήξει το σεντόνι και να κάνει τα ....αποκαλυπτήρια.
Αλλοιώς οι περαστικοι απο την πλατεία, δεν θα ...δουν ποτέ το έργο του...καλλιτέχνη και του ...Θεού. Θα βλέπουν μόνο το αχνό περιγραμμα του, κάτω απο το κάλυμα.

Ανώνυμος είπε...

Όμορφο κείμενο που κινείται στον αφρό της θάλασσας.

Όμως εγώ μονίμως διχασμένος για τη γυναίκα ανάμεσα στο βάθος και την επιφάνεια δυσκολεύομαι να την κρίνω από τα επαινετικά και μόνο λόγια. Πάντα με τραβάει πίσω η κοινωνική φύση του φύλλου με αποτέλεσμα να θεωρώ ότι είμαστε ίδιοι και ίσοι αλλά πλαθόμαστε διαφορετικά. Ένα αλληλοσυμπληρούμενο όλο με δυο μέρη και ρόλους εξίσου σημαντικούς που κανένας δεν έχει αξία μόνος του.

Μέσα μου οι σκέψεις είναι μια παλάντζα μεταξύ του είναι και του φαίνεσθαι. Μπατάρει πότε από δω πότε από κει όπως το πλοίο του Κολόμβου. Δεν ξέρω αν κάποτε φθάσω σε απάνεμα νερά ή στους τυφώνες της Καραϊβικής.

Μας αρέσει να μένουμε στο ωραίο «μισό τ’ ουρανού». Δε λέω, είναι ένας αυτοματισμός σκέψης όπως τα μάτια μας καρφώνονται στο ωραίο σώμα της γυναίκας αλλά αδυνατούν να καρφωθούν στο ωραίο της μυαλό. Μήπως όμως η ευαισθησία που φορτώνουμε στη γυναίκα θα ήταν εντελώς αντίστροφη αν και η κοινωνική της θέση ήταν αντίστροφη; Γιατί με τους ύμνους δεν αλλάζει στο βάθος η θέση κανενός. Μάλλον συντηρείται…

Ίσως τόσοι ύμνοι να είναι και μια αντιπαροχή για την ενοχή των ανδρών που χιλιάδες χρόνια τώρα αφαιρούν αδιάντροπα καθημερινά αυτό που ανήκει στη γυναίκα. Ίσως γιατί αρνούνται πεισμόνως να παραδεχτούν την ισότητα και την ανεβάζουν ψεύτικα πολύ πιο πάνω σε ανύπαρκτους ουρανούς με αδάπανα λόγια.

Δεν ξέρω εγώ τι στο καλό να πω. Μάλλον καταλήγω: είμαστε ίδιοι, ίσοι και αλληλοσυμπληρούμενοι και θα ήταν θαύμα αυτό να το αναγνωρίζαμε. Τότε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα θα ήταν περιττά και αυτό που θα λέγαμε θα ήταν αληθινό. Δεν θα θρηνούσαμε για τη χαμένη τιμή καμιάς γυναίκας στο Ιράν, στο Νείλο και στο Ρήνο.

Στέργιος

Unknown είπε...

Η γη είναι γυναίκα λόγω...φύσης...Αλλά η θάλασσα είναι γυναίκα στην...ψυχολογία της, είναι ο συναισθηματικός κόσμος της γυναίκας...

Ουρανός και άντρας ναι, συμφωνώ...

cinderella είπε...

Αυτό το πόστ το λατρεύω. Το έχω διαβάσει άπειρες φορές. Σε λίγο θα το ξέρω απέξω..
Σε ευχαριστώ που έγραψες αυτό το διαμάντι.

tractatus είπε...

Κατερίνα μου...μόνο γυναίκες της διπλανής πόρτας δεν είναι αυτές που επέλεξες...και αν κατάλαβες η εστιάση στο σχόλιο ήταν κατα πολύ περισσότερο στη ...διανοούμενη της παρέας,τη Σιμόν...τυχαία;)
δεν το νομίζω...
Για την Πέλιν δεν με έπεισες οτι είναι ένα κομμάτι που ταιριάζει με τις υπόλοιπες...φυσικά θα μπορούσε εν δυνάμει αλλά το βιογραφικό της διαφέρει ως προς το τι δίνει και το τι παίρνει η κάθε μια απο τις άλλες που περιγράφεις...στον έρωτα...στη τέχνη...στην διανόηση...στην μάχη για τη ζωή. Είναι διαφορετικές εκδοχές και εδω θα συμφωνήσω με τον Στέργιο...οτι το puzzle είναι διαμορφωμένο περισσότερο απο τα βιώματα...το παραμύθι...το μύθο ίσως, το στερεότυπο, τις ανάγκες και βέβαια τις φυσικές διαφορετικότητες, αλληλοσυμπληρούμενες και εξαρτημένες μέσα απο πράγματα που και οι ίδιοι ΕΜΕΙΣ οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ -ανεξαρτήτως φύλου- δεν γνωρίζουμε...κατασκευές άλλοτε με επιλογή και άλλοτε επίκτητα...

Τώρα για τη φωτο της Μαίριλυν...κι εκεί το στερεότυπο την πήρε στον τάφο...έπαιξε ένα ρόλο που στο τέλος τον φόρεσε και στην κανονική της ζωή...της γατούλας; δεν είναι τόσο απλό...ξέρεις. Η γατούλα είναι μια σύνθεση απο το τι πρέπει και πώς πρέπει...

Πάντως απο τις συνθέσεις σου θαρρώ οτι η λιγότερο αυτοκαταστροφική ήταν η τελευταία...ακριβώς γιατί το είπες...εξαναγκάστηκε. Βλέπεις οτι ακόμα και σήμερα οι γυναίκες παραμένουν το β φύλο και, δυστυχώς, όχι τυχαία...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αυτό που βλέπω, σ' αυτή την υπέροχη ανάρτηση, είναι ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ.
Το τίμημα της διανόησης.
Το τίμημα της ομορφιάς.
Το τίμημα της φιλοδοξίας.
Το τίμημα της υποταγής.
Τίμημα. Γένους ουδετέρου.

Ανώνυμος είπε...

Τρεις γυναίκες, η κάθε μιά διαφορετική, κάθε μιά με τη μοίρα της... τι ξέρουμε πραγματικά γιά αυτές; Μονο ότι η κάθε μιά μας άφησε να δούμε, μόνο ότι δημοσιοποίησε, με ή χωρίς τη θέλησή τους... Η Σιμόν ότι έγραψε και ότι γράφτηκε γιά αυτή, η Μέριλυν την εικόνα της, η Rozalind τη συμβολή της στην επιστήμη, η υποψήφια αντιπρόεδρος την πυγμή της... η Εντα τη μοίρα της..

Πέρα από αυτά; Πέρα από αυτά που ξέρουμε;

Η κάθε γυναίκα κρύβει ένα μυστήριο που περιμένει να αποκαλυφθεί, εκεί που πρέπει, σε αυτόν που πρέπει... και όταν αποκαλυφθεί, η κάθε μιά από τις γυναίκες που περιγράφεις, μπορεί να είναι η ...άλλη... η αντιπρόεδρος γυμνή μπροστά στον καθρέφτη, η Rozalind ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι... περιμένοντας...

Το πιό θλιβερό που διάβασα εδώ είναι "η κοινωνική φύση του φύλλου", η κοινωνιολογική ...ερμηνεία της γυναίκας. Αλίμονο αν η γυναίκα ...ερμηνεύεται, αλίμονό μας σε εμάς, τους άνδρες, αν ποτέ... ερμηνευθεί... προσπάθειες ερμηνείας έχουν γίνει από ποιητές, συγγραφείς, ερωτευμένους... αφήστε τους άθλιους κοινωνιολόγους απ' έξω.

Κατερίνα, διαφωνώ, δεν υπάρχει φθινόπωρο γιά καμμιά γυναίκα... μόνο άνοιξη, αρκεί να μην πεισθεί από τους άλλους ότι το φθινόπωρο υπάρχει, ότι έρχεται...

Και όποιος άνδρας βλέπει φθινώπορο σε κάποια γυναίκα, σε όποια γυναίκα, είναι απλά τυφλός, και στα μάτια και στην ψυχή...

katerina είπε...

Στέργιε, επέτρεψε μου να σου πω ότι εσύ μένεις στον αφρό της ευκολίας.
Είναι βολικό και στρογγυλό να αντιμετωπίζεις ....το κοινωνικό φαινόμενο ...γυναίκα.
Είναι δουλειά άλλου να καταγράψει, να αναλύσει, να αξιολογήσει τα στοιχεία της ομάδας, ...του φαινομένου .
Η δική μου ερώτηση είναι πόσο τελικά καθοριστική σημασία έχει ο έρωτας, ο άνδρας, το δόσιμο, για μια γυναίκα.
Και άλλωστε αυτή είναι και η δική μου, πολύ προσωπίκή αν θες, ερώτηση ¨Γυναίκα γεννιέσαι ή γίνεσαι;;;».

Και το ξαναείπα και στην Ελένη παραπάνω, εγώ όλες αυτές τις γυναίκες και χιλιάδες άλλες, τις βλέπω σαν μικρά κομμάτια του δικού μου και όχι μόνο puzzle.
Ακόμα και την Eda, σαν κομμάτι μου την βλέπω όσο κι αν σε παραξενεύει.
Και εγώ, με συμβάσεις όρισα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Μπορεί να μην ήταν τόσο ακραίες, μπορεί να μην ήταν τόσο σκληρές αλλά πίστεψε με, η ...ανατροφή μας καθορίζει και την επιλογή και τις προδιαγραφές του συντρόφου μας.

katerina είπε...

Θα διαφωνήσω βιολιστρια μου. Εγώ δεν το βλέπω σαν τίμημα. Δεν το βλέπω σαν θυσία. Το βλέπω σαν επιλογή.
Αποφασίζεις τι έχει αξία στην ζωή σου και το επιλέγεις.

katerina είπε...

De la mettrie,
Δεν επιχείρησα ποτέ να κάνω την βιογραφία καμιάς από τις προηγούμενες. Μακρυα από εμένα αυτή η σκέψη. Δεν έχω και τις δυνατότητες άλλωστε.

Θα μπορούσαν να είναι άλλες, διαφορετικές, ή πολύ περισσότερες ή πολύ λιγότερες. Έγραψα τα ελάχιστα που ξέρω για αυτές, αλλά αυτά που ΕΓΩ εισπράττω, από όλες αυτές και πολλές άλλες, και μάλιστα ένα Σαββατιάτικο βράδυ που ανεβαίνω την Κηφισίας φεύγοντας από το γραφείο ακούγοντας ένα τραγούδι, όπως εγώ το εισπράττω. .
Το timing σημαντικό de la mettrie.

Αλλά δεν σου κρύβω ότι συνέβαλες και εσύ πολύ σε αυτήν την ανάρτηση.
Η φωτογραφία, δεν είναι κάτι που μπορώ να αξιολογήσω και δεν σου κρύβω ότι το blog σου, με έβαλε στο τριπάκι να ψάξω ...όχι τις συνήθεις φωτογραφίες αλλά αυτές που δικαίωναν εμένα... Αντιπροσωπευτικές ή όχι δεν ξέρω...Σωστά ή λάθος τι σημασία έχει;;;

Δεν θα διαφωνήσω ότι είναι μια εικόνα αυτή που δίνω, η δική μου εικόνα. Και το ξαναλέω.....δεν θεωρώ τίποτα περισσότερο όλες αυτές ή και πολλές άλλες παρά ...κομμάτια tou puzzle της ...Γυναίκας, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή.
Και εδώ το timing σημαντικό

Επίσης δεν θα διαφωνήσω καθόλου στο «Η κάθε γυναίκα κρύβει ένα μυστήριο που περιμένει να αποκαλυφθεί, εκεί που πρέπει, σε αυτόν που πρέπει... και όταν αποκαλυφθεί, η κάθε μιά από τις γυναίκες που περιγράφεις, μπορεί να είναι η ...άλλη... η αντιπρόεδρος γυμνή μπροστά στον καθρέφτη, η Rozalind ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι... περιμένοντας...»

Και μάλλον είσαι ο μόνος που κατάλαβες γιατί έβαλα και την Πειλιν. Και αυτή κομμάτι μας. Τρομακτικό ...αλλά κομμάτι μας....

Το ίδιο και η Eda…έγραψα παραπάνω «Ακόμα και την Eda, σαν κομμάτι μου την βλέπω όσο κι αν φαίνεται παραξενεύει.
Και εγώ, με συμβάσεις όρισα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Μπορεί να μην ήταν τόσο ακραίες, μπορεί να μην ήταν τόσο σκληρές αλλά πίστεψε με, η ...ανατροφή μας καθορίζει και την επιλογή και τις προδιαγραφές του συντρόφου μας.»

Όσο για το φθινόπωρο, ...το ίδιο λέμε de la mettrie. Εσείς κράτατε τα κλειδια του Παραδείσου των εποχών.... Εσείς διαφεντευετε...το τι εποχή θα έχουμε....
Και προσωπικά αυτό με γοητευει.

Ανώνυμος είπε...

Οι φωτογραφίες λένε τα πάντα, Κατερίνα, αλλά μόνο οταν θέλουν να μιλήσουν, και όταν ο φωτογράφος μπορεί να τις ακούσει... και όχι φωνές... οι φωνές τρομάζουν... αν μπορεί να ακούσει τους ψυθίρους...

Να τολμήσω να εκφέρω την επαγγελματική μου γνώμη γιά τις φωτογραφίες σου:

Τρείς αξίζουν σχολιασμό: Της Σιμόν, της Πέιλιν και της Εντα.

Της Σιμόν έχει αξία μόνο αν ξέρεις ότι ...είναι η Σιμόν, σαν φωτογραφία είναι τρίτη...
Της Εντα μιλάει σχεδόν μόνη της... είναι εκφραστική, η "στιγμή" όλων είναι εκεί... αλλά, και εκεί, κάποια γνώση της ιστορίας χρειάζεται... σαν φωτογραφία που συνοδεύει ρεπορτάζ έχεται πρώτη...

Η φωτογραφία της Πειλιν είναι αριστουργηματική... δεν χρειάζονται λόγια... Η Αρκούδα, το καβούρι, η σταση της... το σύνολο, το περιβάλλον... μιλάει μόνη της γιά όλα... είναι σίγουρα η πρώτη...

Γιά την φωτο της Μεριλυν έχουν ειπωθεί τόσα... εγώ τι να προσθέσω... είναι τόσο φτιαχτή, τόσο επιτηδευμένη... μιά "στιγμή" από αυτές που "φορούν" τα μοντέλα στις φωτογραφίσεις...

katerina είπε...

de la mettrie,
Πραγματικά αυτό το post έχει λίγο από όλα. Το σκέφτηκα, το έφτιαξα στο μυαλό μου, σε μια διαδρομή στην Κηφισίας, μια διαδρομή ψιλομποτιλιαρισμένων 5-6 χιλιομέτρων και με ένα τραγούδι που το έβαλα 4 φορές.
Οι φωτογραφίες όμως;;;;
Σκεφτόμουνα εσένα, την δική σου οπτική για την φωτογραφία, που για μένα είναι πρωτόγνωρη. Αυτή την απεικόνιση που περιγράφεις, που πολύ με έχει συγκινήσει και για πρώτη φορά ήθελα να ψάξω φωτογραφίες που να δικαιώνουν την δική μου οπτική για αυτό το post. Αυτό που εγώ ήθελα να βγάλω......

Φωτογραφίες μέσα απο το Internet βέβαια.

Καλά για την ντε Μπωβουάρ, ήξερα πια φωτογραφία θα βάλω. Αυτήν που δημοσίευσε το Nouvelle Observateur στο αφιέρωμα του για τα 50 χρόνια του Δεύτερου Φύλλου. Ούτως ή άλλως , η αλληλογραφία της με τον Ολγκριν με είχε συναρπάσει από τα 18 μου χρόνια.

Για την Μερυλιν....μεγάλο το περιθώριο της επιλογής. Διάλεξα ...αυτή...Νομίζω ονομάζεται η ηθοποιός

Για την Φράνκλιν, ελάχιστες οι επιλογές....άλλωστε η φωτο της Φράνκλιν έχει δίπλα της την ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ. Την «φωτογραφία 51»
Ε, καμμιά φορά και εμείς οι Χημικοί, τραβάμε πολύ ....καλές φωτογραφίες....

Για την Πέιλιν έψαχνα μια φωτογραφία που είχα δει κάπου, όπου σε πρώτο πλάνο έιναι η έγκυος κόρη της στην πρώτη σειρά, έντρομη, μαζεμένη, και πίσω τα πλήθη να αλαλάζουν. Δεν την βρήκα.

Για την Eda ήταν πολύ ευκολο, με είχε σημαδέψει αυτή η φωτογραφία, την είχα σαν ταπετσαρία, αρκετά χρόνια στον υπολογιστή μου.

Να είσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ Κατερίνα μου απάντησα αλλά εσύ στις αναλύσεις σου μένεις. Είπα νέτα - σκέτα τη φράση «Μήπως όμως η ευαισθησία που φορτώνουμε στη γυναίκα θα ήταν εντελώς αντίστροφη αν και η κοινωνική της θέση ήταν αντίστροφη;» Και τι εννοώ αν όχι ότι ανάλογα με τη θέση έχουμε και τη συμπεριφορά; Άρα γυναίκα γίνεσαι Κατερίνα δεν γεννιέσαι (πλην της βιοσωματικής κατασκευής), είναι φανερή η τοποθέτηση μου.

Αν νομίζεις πως είναι «αφρός», «ευκολία» και «στρογγύλευμα» η επισήμανση των βαθύτερων διαδικασιών κοινωνικής διαμόρφωσης της γυναίκας μάλλον είναι «εύκολη» διαφυγή από πραγματικά προβλήματα.

Οι ρόλοι της γυναίκας είναι ανθρώπινοι και κοινωνικοί όχι υπερβατικοί.

Θέλω να πω ακόμη ότι όταν γυναίκες κλήθηκαν να εκτελέσουν κάποια σκληρά καθήκοντα καθόλου δεν διέφεραν από τους άντρες. Από τη Θάτσερ και την Κοντολίζα μέχρι τη βασανίστρια του Άουσβιτς και την εργοδότρια της γειτονιάς σου ή τη φόνισσα της Χαροκόπου. Γι’ αυτό οι γυναίκες γίνονται δεν γεννιούνται. Το καλό και το κακό τους είναι παράγωγα της ζωής τους όχι κάτι θεϊκά δοσμένο.

Μπορούμε να διαπιστώσουμε γενικά μεγαλύτερο συναισθηματισμό στη συμπεριφορά των γυναικών και μεγαλύτερες θυσίες από τους άνδρες (για το άλλο φύλλο) αλλά είναι ακριβώς παράγωγο της θέσης τους και δεν το αναγάγω σε κανένα στοιχείο DNA.

Φεύγω σε άλλο θέμα.

Αφού αναλύεις λεπτομέρειες αλήθεια γνώρισες από κοντά τη πορεία γυναικών του χωραφιού, της καλτσομηχανής, της σκάφης, του διπλού μεροκάματου στα καπνά… μύρισες από το γραφείο σου τον ιδρώτα τους; έχεις ιδέα πόσο τρομερές και μεγαλύτερες θυσίες έκαναν (και κάνουν) καθημερινά με πείνα, φτώχεια και απελπισία από μικροαστές τύπου Σιμόν, Μαίριλιν, Πέιλιν κλπ; Πόσο προέκταση του εαυτού σου είναι; Πόσο τις γνωρίζεις και σε μεθούν οι Σιμόν;

Δεν ξέρω γιατί αλλά μου φάνηκε ότι με κατέταξες στους ψυχρούς αναλυτές του γραφείου που «δεν είδαν και δεν ξέρουν» το άτομο - γυναίκα στην υπόθεση. Όμως εγώ δεν πέρασα μόνο από το γραφείο και το σχολείο. Πέρασα και από κει που κάνουν τη πέτρα χώμα και γνώρισα από κοντά τις γυναίκες με τα τσεμπέρια που έκοψαν το ψωμί τους για ζήσουν τα παιδιά τους ή τον άρρωστο άνδρας τους. Αυτό το θαύμα λίγοι μπορούν να το βάλουν πάνω από τη σεξουαλική «θυσία» της Σιμόν! Εγώ όμως το έζησα και είναι κομμάτι μου, ζουν μέσα μου δεν έχω άγνοια της ζωής τους. Και αν έγραφα για τις γυναίκες από αυτές τις απλές αφανείς ηρωίδες θα άρχιζα γιατί τις έχω πάνω απ όλες. Γιατί είναι πραγματικές ηρωίδες! Και δεν αντιπάλεψαν μόνο το σύστημα ,την υποτίμηση και τα προβλήματα. Αντιπάλεψαν και τις γυναίκες που τις εξουσίαζαν. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΔΙΕΣ.

Συγνώμη αλλά είναι ίδιο του χαρακτήρα μου η μαχητική γραφή. Και αν επεκτάθηκα και σε πράγματα που εσύ δεν είπες, το έκανα γιατί ήρθαν συνειρμικά.

Στέργιος

Yannis Petsas είπε...

Ναι Στέργιε, υπάρχουν όλα αυτά τα εκατομμύρια πρόσωπα που αναφέρεις, αξιομνημόνευτα ίσως, γι' άλλους τόσους λόγους. Αυτά εδώ όμως είναι ταδιαφορετικά πρόσωπα ενός σαλτιμπάγκου, μποτιλιαρισμένου στην Κηφισίας... κι εγώ σ’ αυτά υποκλίνομαι. Κάποιο άλλο βράδυ θα ήταν άλλα τα πρόσωπα, έτσι δεν είναι σαλτιμπάγκε;

katerina είπε...

Καλημέρα Στέργιε,
Έχεις απόλυτο δίκιο, και πως θα γινόταν άλλωστε να μην έχεις, αφού γνωριζόμαστε προσωπικά.

Όντως δεν γνώρισα ποτέ από κοντά κι ούτε κι από μακριά αν θέλεις, τη πορεία γυναικών του χωραφιού, της καλτσομηχανής, της σκάφης, του διπλού μεροκάματου στα καπνά.

Κι αν θέλεις να το πάω και παρακάτω μπορείς να μου προσάψεις το θλιβερό προνόμιο, να τις βλέπω όλες αυτές σαν ...φολκλόρ. Η ιστορία, ο πόνος, η φρίκη όλων αυτών των γυναικών, ιδωμένες από μοδάτες ευαισθησίες της εποχής.
Θα τα δεχτώ όλα.

Ναι έχεις απόλυτο δίκιο, δεν γνώρισα παρά ... «σχολεία» και «γραφεία». Όλα τα άλλα τα έζησα ....σαν χορτασμένος παρατηρητής. Καλό ;;; Κακό;;; Δεν ξέρω, αλλά έτσι ήτανε.

Ναι έχεις απόλυτο δίκιο, προσπάθησα για το παντεσπάνι μου και όχι για το ψωμί μου.
Ναι έχεις απόλυτο δίκιο, είχα χρόνο για «σχολεία», για έρωτες, για διαβάσματα που μου άρεσαν και όχι για αυτά που έπρεπε.
Αυτή είμαι. Για αυτά γράφω. Και δεν απολογούμαι για αυτά. Και πίστεψε με, αν μπορούσα να ξαναδιαλέξω ...με θεωρώ τυχερή που τα είχα και θα τα ξαναδιάλεγα.. .

Οι ντε Μπωβουάρ, και οι Φράνκλιν, αυτές οι ...μικροαστές, ήταν οι ηρωίδες μου.
Οι Μέριλυν ήταν τα ερωτηματικά μου.
Η Πέιλιν – μάννα είναι ο φόβος μου.
Η Eda ήταν η μοίρα μου. Αυτή αποφάσισε να την πουλήσει ο πατέρας της για δυο κατσίκες , εγώ αποφάσισα να κάνω αυτό που ήταν ....προδιαγεγραμμένο για μένα να κάνω.

Όταν ο κόσμος εκστασιάζεται με τον Καζαντζίδη, και εγώ ναι, τραγουδάω τα τραγούδια του στην ταβέρνα. Αλλά δεν με ακουμπάει. Δεν με αγγίζει. Το Suzanne του Κόεν άκουγα με τον μπ[αμπά μου, όχι ρεμπέτικα, με το dark side of the moon ενηλικιώθηκα, με αυτό ...χάνομαι.

Αυτή είμαι. Για αυτά γράφω. Και δεν απολογούμαι για αυτά.

Νομίζω Στέργιε, γνωριζόμαστε από το 2002, νομίζω διαφωνούμε και ενίοτε τσακωνόμαστε από το 2002, αλλά ξέρεις πολύ καλά, πόσο εκτιμώ, πόσο θαυμάζω και την ιστορία σου, και τους αγώνες σου και την πορεία σου.
Αποδέχομαι αν και συνήθως διαφωνώ με την θέση σου.
Αποδέξου και εσύ ότι εγώ επιτρέπω στον εαυτό μου να μην έχω ποτέ θέση. Μόνον άποψη. Η οποία μπορεί να αλλάζει ....όποτε κάποιος με πείσει για το αντίθετο.

Και ξέρεις ότι σε έναν κόσμο που όλοι βροντοφωνάζουν τις Αρχές τους, εγώ έχω μόνο μία. Το «ίσως»......

katerina είπε...

Τώρα τι να πω Γιάννη;;;
Ο σαλτιμπάγκος - τελικά έχεις απόλυτο δίκιο, δεν νομίζω ότι μου έχουν δώσει ποτέ πιο ευστοχο χαρακτηρισμό, τα είπε ....όλα ακριβώς απο πάνω.

SDRyche είπε...

Κοίτα να δεις καμιά φορά.
Είχα διαβάσει την ανάρτησή σου την Κυριακή. Τη βρήκα υπέροχη και μου έμεινε.
Σήμερα ήμουν στην Κηφισίας και για κάποιο λόγο τη θυμήθηκα. Συνέχισα με συνοδηγούς τις γυναίκες σου. Και φτάσαμε χωρίς να το καταλάβω.
Να 'σαι καλά.
Την καλημέρα μου.

katerina είπε...

Και κοιτα να δεις καμιά φορά.

Συνήθως τις παίρνω μαζί μου και στο κρεβάτι μου, αλλά χθες βράδυ τους έκλεισα την πόρτα.
Χθες βράδυ, είχα ανάγκη να μείνω απόλυτα μονη μου.
Χθες βράδυ δεν άντεχα ούτε καν ...Εκείνες.
Και Εκείνες πήγαν βόλτα μαζί σου.

Ναι το ξέρω, η Κηφισίας ....τους αρέσει πάρα πολύ. Να μου τις προσέχεις.

Καλημέρα sdryche

ολα θα πανε καλα... είπε...

Moυ ήρθε συνειρμικά στο μυαλό το τραγούδι της Ελένης Δήμου,το "Η ζωή είναι γυναίκα".
Να τις παίρνεις πιο συχνά στο κρεβάτι σου,Κατερίνα,και την άλλη μέρα να μας λες έτσι ωραία όπως μας είπες,τα νέα τους,τα θέλω τους,τις απογοητεύσεις τους.Η Κηφισίας μπορεί να τους αρέσει,τους αρέσει όμως και η θαλπωρή ενός γραπτού.
Πολύ ωραία ανάρτηση.Όλες αυτές που ανέφερες,και άλλες ακόμη,είναι μέσα μας.