Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Μωσαϊκά

Δεν είναι πια της μόδας τα μωσαϊκά. Εκείνα με τις περίεργες ψηφίδες που καμιά, δεν έμοιαζε στην άλλη, αλλά κοίτα κάτι περίεργο όλες έδεναν μεταξύ τους. Εκείνα τα ανθεκτικά μωσαϊκά που δεν γυάλιζαν, αλλά ...έλαμπαν θαμπά και ανομοιόμορφα. Συχνά οι ψηφίδες, τα πετραδάκια ξεκολλούσαν κι έμενε εκείνη η τρυπούλα, άδεια, να ...χάσκει. Η τέχνη των μωσαϊκών, λένε οι παλιοί τεχνίτες ήταν η ...κόλλα. Η κόλλα της στοργής, της υπομονής, της βραδύτητας, της συνοχής, του πάθους, της ομορφιάς.

Μάρμαρα, ξύλα, πλακάκια, υποκατάστατα μαρμάρου, υποκατάστατα ξύλου, υποκατάστατα πλακακιων, αντικατέστησαν τις ...ψηφίδες. Το μάτι μας ...εθίστηκε στο ...υποκατάστατο, στο ομοιόμορφο, στο συμμετρικό, στο γυαλιστερό. Το μόνο που απόμεινε σε αυτή τη πόλη να είναι μωσαϊκό ...είναι η ...πόλη. Τρελή. Αδέσποτη. Κι οι ...Δεσπότες δεν την ορίζουν, γιατί δεν την ...προσδιορίζουν. «Δεν ξέρεις καν τον λόγο για να με υποτάξεις» τους φωνάζει η αμαρτωλή πόλη μέσα από τα λόγια του Νικόλα. Θρησκευτική η αγάπη τους για αυτήν, αποστειρωμένη, άυλη,...αγάπη για μια ξαναμμένη Μαγδαληνή που της ζητείται κατεπειγόντως να εξαγνιστεί από τις ...αμαρτίες της. Βωβοί και Χαραγκιώνηδες περνούν την κλωστή στο βελόνι της παρθενορραφής. Μάστορες με λευκά κολάρα παίρνουν μέτρα για να περάσουν πάνω από το ...μωσαϊκό μια στρώση πλαστικού. Άλλοι πάλι να παλεύουν με σουγιάδες να ξεκολλήσουν τα πετραδάκια.

Κυριακάτικο πρωινό στριφογυρίζω στους δρόμους της Πόλης μου, της ασφαλούς μου μήτρας. Αυτή που εισπράττω σαν ασφαλή αγκαλιά, χωρίς να μου εξηγώ πως, χωρίς να θέλω να ξέρω γιατί, χωρίς να με νοιάζει να ζωγραφίσω το διότι.

Αυτή που με διάλεξε και που τη διάλεξα. Στη Πόλη Μου. Στη δική Μου Παναγιά της Τήνου. Εκεί που ακόμα τα θαύματα γίνονται. Γιατί εκεί ακόμα υπάρχουν μάτια που θέλουν να τα δουν. Εκεί που υπάρχουν πιστοί, αγωνιστές της Ελπίδας να τα πιστέψουν.

Εκεί που η αντοχή γίνεται απάνθρωπη και η απαντοχή θαύμα. Εκεί που η δύναμη είναι ...συνήθεια. Εκεί που ο φόβος έχασε την αξία του γιατί η επιβίωση χάνει τη δική της. Εκεί που το μέτρο αλλάζει γιατί δεν είναι αυτό που εμένα με έμαθαν να είναι το δικό μου. Εκεί που το άκρο γίνεται μέση.

Εκεί που δεν δίνεις, εκεί που δεν παίρνεις, εκεί που όλα ...χαρίζονται ή όλα ...αρπάζονται. Εκεί που ...εκ-πτώσεις δεν υπάρχουν. Εκεί που οι πτώσεις βιώνονται.

Εκεί που ποσοστά δεν υπάρχουν, εκεί που τίποτα δεν ποσοτικοποιείται μέσα στα ψέματα στατιστικών, ορίων και σφαλμάτων. Εκεί που κάθε τι είναι μοναδικό. Εκεί στο...όλα ή στο...τίποτα.

Εκεί που η νίκη δεν είναι...κέρδος. Εκεί που η ήττα είναι ...θάνατος. Εκεί που οι Νόμοι είναι ισχυροί όπως σε όλα τα Άνομα. Εκεί που τα πάντα φτιάχνονται από την ...αρχή, εκει που όλα είναι γυμνά, ακόμα και από τη παραμικρή υποψία βεβαιότητας.

Εκεί που όλα δεν έχουν αύριο. Εκεί που το σήμερα βιώνεται. Εκεί που το φθαρτό δεν ψιμυθιώνεται ως αθάνατο. Η Πόλη Μου.

Και εμένα που τα κτητικά με τρομοκρατούσαν πάντα, και αυτά που μου «ανήκαν», και αυτά που τους «ανήκα», Αυτή να είναι ...ΜΟΥ. Καταδική Μου. Μήτρα Μου. Ένας ομφάλιος που πάντα θα αρνιέμαι να κόψω. Η σταθερά Μου.

Στις πολυπληθείς ...παραιτήσεις μου, στα άναρχα φευγιά μου, στους σοκαριστικούς φόβους μου, στους πανίσχυρους τρόμους και πανικούς μου, σε Αυτήν προστρέχω. Κι Αυτή που με έμαθε να λατρεύω το θύτη, το θύμα και την αφορμή, να με πιάνει από το χέρι και να με περιδιαβαίνει του ...κόσμου τη πιο νευρική διαδρομή. Το δικό μου...μέντιουμ της δικής Μου αλήθειας. Το δικό Μου...παραμύθι. Η δική Μου ....παραμύθα. Εκεί, στους δρόμους της που κανείς δεν με μετρήσει ...αλγεβρικά ή ...διανυσματικά. Εκεί που κανείς δεν ενδιαφέρεται να με χώσει σε μέσους όρους, να με λειώσει σε μια ...συνισταμένη. Εκεί που οι παράταιροι είναι οι άνθρωποι Μου. Αυτοί που δεν τους «ξέρω», αυτοί που δεν με «ξέρουν», αυτοί που δεν έχουν να μου αποδείξουν τίποτα, αυτοί που δεν μου ζητούν να τους αποδείξω τίποτα. Οι ...Άγνωστοι. Οι γνωστοί ...άγνωστοι. Αυτοί που γνωρίζουν γιατί αναγνωρίζουν τα σημαντικά Μου. Την προσφυγιά Μου.

Εκεί, που το ...όλον, κανείς δεν μου ζητάει να το εντάξω στο...μου. Εκεί που κανείς δεν μου ζητάει να ...μοιάσω. Εκεί που κανείς δεν μου ζητάει να ...μοιραστώ. Εκεί που κανείς δεν μου ζητάει να ...πλανίσω και να ...πλανήσω για να χωρέσω. Εκεί που μπορώ να ...πλανηθώ. Όχι με...πλάνη πριονιού αλλά με. πλάνη ...λάθους. Άλλωστε ...για παραισθήσεις καλές φημίζομαι. Εκεί, μια κουκίδα, μέσα σε ένα μωσαϊκό.

«Αν καταρρεύσει η πρωτεύουσα θα καταρρεύσει η χώρα». Η χώρα...κατέρρευσε. Η πρωτεύουσα ...αντιστέκεται. Η πόλη ...αντιστέκεται. Η Αθήνα ...γιατροπορεύει. Εμένα.

Μια Παναγία. Μια Μαγδαληνή. Μια Παρθένα. Μια Πουτάνα. Μια Μάννα. Μια Μήτρα.

Υ.Γ. Στις αρχές του 1977 δύο φοιτητές της αρχιτεκτονικής σχολής.....

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αλλη μια ωραια αναρτηση που προκαλει ψαξιμο και διαβασμα . το πρωτο σχολιο που εχω να κανω διαβαζοντας το πρωτο κεφαλαιο της πολυ δυνατης μελετης των αρχιτεκτονων , ειναι οτι εκτος απο το κτισμενο περιβαλλον που η κυριαρχη ταξη προσαρμοσε για να διατηρησει την εξουσια της ,φροντισε και την ισοπεδωση καθε πολιτιστικης διαφορας μεσω των πολεοδομιων ωστε ολες οι περιοχες και οιπολεις να μοιαζουν και να ειναι ιδιες και ομοιομορφες . ,
γιατι οπως διαβαζω εδω ,σε ενα αρθρο με τιτλο "το τεε μεσω του υπεχωδε ως οργανισμος διαλυσεως της ελλαδος" η καλυτερη οδος πολιτικης κυριαρχιας ειναι η πολιτιστικη καταστροφη και ισοπεδωση .
καλημερα και καλη βδομαδα
γιωργος-λευκαδα

Μαίρη είπε...

Ωρες- ώρες αισθάνομαι σαν μια έφηβη, που βλέπει τη μάνα της {Αθήνα} από αριστοκράτισα πόρνη πολυτελείας να καταντά γριά, άσχημη και πετροβολούμενη από παντού πόρνη του δρόμου.
Μάταια προσπαθεί να τη σώσει με όποιες αντοχές έχει, από αυτούς που τη μισούν , που ήρθαν να εκτονώσουν τα βάρβαρα ένστικτά τους επάνω της, αλλά κυρίως από αυτούς που την "αγαπούν" , αλλά θέλουν να την βλέπουν να σέρνεται κουρελιασμένη, γελοιοποιημένη, με άνοια και παράκρουση, τρέχοντας δεξιά και αριστερά, χτυπώντας σε τοίχους ματωμένη από τους ποικίλους και ποικιλότροπους βιασμούς,μόνο και μόνο για να δείξουν τα " φιλάνθρωπα" και
" ιδιαίτερα" αισθήματά τους.
Βλέπεις, γεννήθηκα στην Αθήνα.
Εχω περπατήσει κάθε πέτρα της, από την Πλάκα, το Μοναστηράκι, την Μενάνδρου, το Λόφο του Σρέφη, το Λυκαβηττό.Στο εκκλησάκι του, τον Αγ. Γεώργιο πηγαίναμε παιδιά το Πάσχα με τσουρέκι και αυγά να αφήσουμε την λαμπάδα μας τη δεύτερη μέρα.
Στην πλατεία της Μητρόπολης παιζαμε πηγαίνοντας στο σχολείο και συναγωνιζόμαστε με τα κορίτσια της Χίλ, ποιά είναι πιό όμορφα.
Στο Θησείο και στου Φιλοπάππου βγήκαμε τα πρώτα ραντεβού και στον Εθνικό κήπο χανόμαστε σε βόλτες παραμυθένιες.
Στο Σύνταγμα { στου Παπασπύρου} κάναμε τη βόλτα του νυφοπάζαρου και στο Κολωνάκι, στου Μπόκολα τρώγαμε το ωραιότερο mille feuille.
ΤΑ Εξάρχεια ήταν τόπος διακίνησης ιδεών και όχι μολότωφ.
Από τότε που γεννήθηκα,έγιναν πολλές αλλαγές, την κατέστρεψαν, προσπαθούσαν να την αναπλάσουν { Μελίνα, Τρίτσης}, έκαναν την Πλάκα παραγκούπολη, την ξανάφτιαξαν, αλλά ποτέ , μα ποτέ δεν την εξεφτέλισαν όπως σήμερα.
Πάντα η διανόηση , η κουλτούρα ήταν παρούσες.
Στον Αγ Γιώργη τον Καρύτση μαζεύονταν όλες οι ανήσυχες φωνές της δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας.
Στο καφενείο του Γαμβέτα έπαιζε σκάκι όλη η διανόηση. Στη στοα του Λουμίδη ήταν το στέκι των καλλιτεχνών της εποχής.
Παρ΄όλες τις πολεοδομικές παρεμβάσεις που χάλαγαν την αισθητική, η ψυχή και το πνεύμα περπατούσαν στους δρόμους της και οι γενιές γίνονταν καλύτερες από τις προηγούμενες.
Μέχρι που η διανόηση αποτέλεσε παρελθόν και η σύγχρονη "προοδευτική κουλτούρα"θεοποιεί την ασημαντότητα και ανακαλύπτει ..διαμάντια στη μικρότητα, ηρωποιεί ασημαντότητες, παραγκωνίζει αξίες και δεν προσπαθεί για την ..ανάταση.
Ομως το τώρα είναι τρομακτικό, φτηνό και αξιολύπητο.
Τόσο αιμα..Τόσα ούρα παντού..Τόσο ψέμα...Τόση υποκρισία..τόσα..τόσα..ποτέ ως τώρα.Αραγε ποιό το ζητούμενο ??

Σεισάχθεια είπε...

και γω αθηνα γεννηθηκα, όπως και η μιση ελλάδα, αλλά μεγάλωσα αλλού...και εχω ενα φανερό μίσος και μια κρυφη αγάπη γι αυτην την πόλη...ειναι πολή ομορφο ναγαπάς τον τόπο σου και να μη τρέχεις πάντα να ξεφυγεις!

Ανώνυμος είπε...

Ο/Η Λ.Σ. έγραψε: (πριν 11 ώρες)

....Βέβαια τι να περιμένει κανείς από ένα λαό,που θέλει να αλλάξουν όλα,αρκεί να μην πειραχτεί το δικό του εισόδημα,η δική του θεσούλα στο δημόσιο,το δικό του αυθαίρετο και φυσικά να πληρώνουν φόρους όλοι οι άλλοι εκτός από αυτόν.
Από γνωστούς ξέρω: Τον οδοντίατρό μου,κεντροαριστερών υποτίθεται απόψεων,που είναι θυμωμένος γιατί του ζητάνε να πληρώσει μεγαλύτερο φόρο και με θράσος συνεχίζει να ζητάει για απλή εργασία μισής ώρας,100 Ευρω χωρίς απόδειξη,160 με απόδειξη.Ο υδραυλικός που μου άλλαξε το θερμοσίφωνα,ζήτησε 240 χωρίς απόδειξη,300 με απόδειξη.Στο περίπτερο,στη λαϊκή αγορά,στο ταξί παίρνουν τα χρήματα και σφυρίζουν αδιάφορα,μόλις τους ζητήσεις απόδειξη,τη δίνουν μουρμουρίζοντας. Γνωστή μου δεξιών πεποιθήσεων,που είχε διοριστεί δυστυχώς στο δημόσιο επί Πασόκ από συγγενή της μεγαλοσυνδικαλιστή και για πολλά χρόνια,τις μισές μέρες τις εβδομάδας δεν πάταγε στην υπηρεσία της(με τις αναρρωτικές άδειες φίλου της γιατρού του ΙΚΑ),έχει επαναστατήσει γιατί μειώθηκε ο μισθός της. Όλοι αυτοί,μαζί και όσοι έχουν σηκώσει τις μικροκαταθέσεις από την Τράπεζα ή όσοι σήκωσαν τα πολλά και αγόρασαν σπίτια στο εξωτερικό,γκρινιάζουν γιατί δεν κινείται η αγορά,γιατί δεν υπάρχει ανάπτυξη,γιατί γίνονται συγχωνεύσεις στα σχολεία και τα νοσοκομεία.Με λίγα λόγια "Σκοτωθείτε να δοξαστούμε"(...) Όσο για τις συγκεντρώσεις των Ισπανών,η εικόνα που μας έρχεται από εκεί έχει καμμία σχέση με τις διαδηλώσεις της Αθήνας;Εκεί βλέπουμε νέους και μεγαλύτερους να φωνάζουν,να τραγουδάνε,να διαμαρτύρονται ειρηνικά,εδώ ανεχόμαστε το κάθε ψευτοαναρχοαριστερό τσογλάνι να ξηλώνει τα μάρμαρα στην Πανεπιστημίου,να καταλαμβάνει και να καταστρέφει δημόσια κτίρια,να βάζει φωτιές σε κάδους, αυτοκίνητα, μαγαζιά, Τράπεζες,ανθρώπους.Γιατί να πάει ο ταλαιπωρημένος πολίτης να διαμαρτυρηθεί μαζί με αυτούς ή με τους βολεμένους που έκλειναν κάθε μέρα το κέντρο της Αθήνας όταν έτρωγαν με χρυσά κουτάλια,ζητώντας περισσότερα;Τώρα,που ίσως χρειάζεται η διαμαρτυρία,δυστυχώς ο κόσμος έχει κουραστεί από τις πολλές απεργίες και συγκεντρώσεις και δεν συμμετέχει πια,για να μην ταυτιστεί με αυτούς.

Σχολιο αναγνωστριας απο το protagon.gr
Για την αντιγραφη:Γιαννης Σιδερης

Με σαρδονιο χαμογελο στα χειλη Κατερινα σου το αφιερωνω....

Ανώνυμος είπε...

Ενταξει, ασχετο το σχολιο με το θεμα αλλα πολυ το χάρηκα και ενιωσα την κακια(!!!) να σου το αφιερωσω!
Γιαννης Σιδερης

katerina είπε...

Καλημέρα Γιώργο,
Ο τόπος είναι πάντα ΚΑΙ χώρος;
Ενώ η πόλη ριζώνει μέσα στο κόσμο της ζωής. Θα με σόκαρε μια Αθηνα …ιλλουστρασιόν σε μια κοινωία φοβισμένη, φοβική, αποσυντιθεμενη. Θα ήταν ξενη. Η Αθήνα εχει την εκπληκτική ικανότητα να είναι πανεμορφα ευαισθητη. Μια Μπλάνς που μας λατρευει όλους τόσο πολύ ώστε να παιρνει κάθε φορά την …εικονα μας.

katerina είπε...

Μαίρη μου, μου περιγράφεις ένα …Μουσείο. Ο χρόνος να παγώνει και τουριστες να περιφέρονται στοςυ φωτισμένους με προστατευτικό φως διαδρόμους του. Δεν αγαπώ τα Μουσεία καλή μου. Στη πραγματικότητα με τρομάζουν. Όπως ακριβώς τρομακτικές είναι οι μουμιοποιημένες νεκροπόλεις. Όπως σοκαριστική είναι η …αθανασία.
Κατανοω τι έννοείς, το σέβομαι, αλλά έχω διαφορετική παντελώς προσέγγιση. Άλλωστε ήμουν η μόνη (ή τουλάχιστον δεν ξέρω εγώ να υπήρχαν και άλλοι) που αν μπορουσα, δεν θα έκανα ΠΟΤΕ μουσείο για την Ακροπολη. Θα ΄την άφηνα να ΦΘΑΡΕΙ. Και γιατί όχι …να πεθάνει.

Η πάσης φυσεως ...αθανατη τέχνη, παυει να ειναι ...τέχνη.

katerina είπε...

Σεισάχθεια καλη σου μέρα. Δεν ξέρω αν …αγαπω το τόπο μου. Δεν ξέρω καν τι σημαινει να αγαπάς τον τόπο σου. Αγαπώ μόνο τους ανθρώπους. Όχι δεν αγαπώ. Με γοητευουν οι άνθρωποι. Κι έτσι δεν αγαπώ …τόπους. Αγαπώ …χωρους.

katerina είπε...

Γιάννη στο έχω ξαναπεί. Τόσες πολλές φορές που πια δεν θυμάμαι πόσες είναι… Όταν κάποιος …φωνάζει τόσο έντονα όσο εσυ, φωνάζει όχι για να πεισει τον …Αλλον, φωνάζει για να σκεπάσει τις φωνές που τον πειθουν. Το ξέρεις. Το ξέρω. Προβλέψεις δεν θα έκανα ποτέ. Ξερω πολύ καλά το τι σημαινει να περιχαρακώνεσαι στην …αλήθεια σου και αυτό κάνεις. Το ότι από την άλλη μεριά, εγώ ειμαι και θα ειμαι ΑΠΕΝΑΝΤΙ, επισης το γνωριζεις. Όπως γνωρίζεις πολύ καλά, ότι θα διαφωνώ πάντα ότι η όποια πλειοψηφία εχει …δίκιο, γιατί είναι …πλειοψηφία. .

Μαίρη είπε...

Kατερίνα μου, μάλλον δεν με κατάλαβες. Με όλη μου τη συμπάθεια, αλλά φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή θα συζήτησες για το μουσείο της Τισό ή του Λούβρου, αλλά η Ακρόπολη να..πεθάνει ??
Μα για να κάνεις Ανατροπή, καλή μου, πρέπει να έχεις μέτρο σύγκρισης του χώρου, του χρόνου και των ανθρώπων φυσικά.
Η αναδρομή μου, λοιπόν, δεν σημαίνει ότι είμαι κολλημένη στο παρελθόν, ή ότι έχω ..κλίση σε μουσειακά ή αποστειρωμένα είδη γενικά. Κάθε άλλο μάλιστα θα σούλεγε όποιος με γνωρίζει.
Η..ένστασή μου επικεντρώνεται στο νόημα που βγαίνει από το σχόλιό μου και όχι στην αναδρομή.
Για την πολτοποίηση του πολιτισμού, την υπονόμευση του συνεκτικού ιστού, που πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει για να διατηρήσει αυτή καθ΄αυτή την υπόστασή μας.
Η Αθήνα ποτέ δεν υπήρξε μια αποστεομένη ή μουμιοποιημένη πόλη και πολύ περισσότερο δεν θα την ήθελα έτσι.
Ομως δεν είναι ομορφιά η εξαθλίωση. Δεν είναι πρόοδος , ούτε άλλη ματιά , όσο άναρχη ή αντισυμβατική θέλει να λέγεται, η κατάντια της Αθήνας,ακόμα και με...σβηστά φώτα.

celin είπε...

Eγω πιστευω οτι απτη στιγμη που ο οδοντιατρος δε κοβει αποδειξη, ειναι σωστο να σκυψουμε το κεφαλι μας μπροστα στους μπασταρδους που μας πινουν το αιμα.
Επισης πιστευω οτι απο τη στιγμη που βρισκονται 100-200 αναρχικοι η παρακρατικοι να ριχνουν μολοτωφ στις διαδηλωσεις, ειναι σωστο να μη γινονται καθολου διαδηλωσεις και να καθεται ο λαος σπιτι του να βλεπει το live γαμ@σι του απο τη τηλεοραση.

Επισης πιστευω οτι πρεπει να απολυθουν καμια πεντακοσαρια χιλιαδες δημοσιοι υπαλληλοι, για να γινουν κ αλλοι οσο δυστυχισμενος ειμαι εγω.
Αλλωστε, οσο περισσοτερο φτωχοποιειται ο λαος, τοσο ευκολοτερα θα βελτιωθει η δικια μου οικονομικη κατασταση.

Ενταξει, δε μπορω να αποδειξω αυτη τη παπαρια που ειπα. Αλλα δεν εχει σημασια, η κατσικα του γειτονα να ψοφησει, κ ολα καλα.

http://celinathens.blogspot.com/2011/05/blog-post_20.html