Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

“And , If we should fail?”.

Στο απόγειο της καριέρας του ως Σαιξπηρικός ηθοποιός ο sir Αλεκ Γκίνες, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 60, αποφασίζει να ανεβάσει Μάκβεθ.

Κι αυτό το θεατρικό γεγονός από μόνο του, ίσως θα ήταν ένα ακόμη διαμάντι στο στέμμα του, αν δεν αποφάσιζε να προτείνει το ρόλο της Λαίδης Μάκβεθ στη Σιμόν Σινιορέ. Σε μια Σινιορέ, που τότε κάνει χολυγουντινή καριέρα, και που οι θεατρικές της εμπειρίες είναι λιγοστές, οι δε Σαιξπηρικές της είναι ...ανυπαρκτες. Κι ακόμα χειρότερα μια Σινιορέ που δεν μιλάει καν αγγλικά αλλά αναμασάει τα στοιχειώδη αμερικάνικα των κινηματογραφικών της ρόλων.

Πρεμιέρα. Κατάμεστο το Royal Court Theatre, από ένα κοινό, τόσο καλά εκπαιδευμένο που γνωρίζει τους Σαιξπηρικους διάλογους ... «από καρδιάς».

Κάπου στη μέση της Πρεμιέρας εκείνης της τόσο πολυδιαφημισμένης παράστασης, του θεατρικού ...γεγονότος της εποχής, η Σιμον Σινιορέ, η Λαίδη Μάκβεθ ...χάνει τα λόγια της. Μπερδεύεται, παγώνει και μένει άλαλη πάνω στη σκηνή. Σε αυτά τα δευτερόλεπτα που ο χρόνος διαστέλλεται, ματώνει και καθορίζει τα ...χρόνια.

Ο sir Αλεκ Γκινες, μέσα στο βροντερό βουητό της σιωπής του κοινού, την πλησιάζει, πιάνει τα χέρια της, την κοιτάζει στα μάτια ... «πηδάει» όλη την επόμενη σκηνή, όλο τον επόμενο διάλογο, όλη την επόμενη στιχομυθία και ...απαγγέλλει... And , If we should fail?”.

Η Σινιορε εξακολουθεί να τον κοιτάζει στα μάτια παγωμένη και άλαλη. Κι ο Γκινες ...συνεχίζει. Συνεχίζει λέγοντας την ατάκα που πρέπει να πει η Λαίδη Μάκβεθ: “We fail”.

Και η Σινιορέ ...ξεκοκαλώνει και συνεχίζει...

Κάποιοι από το κοινό σηκώνονται όρθιοι και χειροκροτούν αλλόφρονες, απο ενθουσιασμό. Κάποιοι άλλοι από το κοινό, σηκώνονται και αποχωρούν επιδεικτικά από την αίθουσα του Royal Court Theatre.

Η παράσταση κατέβηκε μετά από δυο μέρες. Οι κριτικές τους ξέσκισαν.

O sir Αλεκ Γκινες δεν ξανάπαιξε ποτέ πια Σαιξπηρικό ρόλο. Η Σινιορέ δεν ξανάπαιξε ποτέ στο θέατρο.

Ο Γκίνες στα απομνημόνευματα του έγραψε ότι αυτή η παράσταση ήταν η πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του. «Κατάλαβα τότε, έγραψε, τι σημαίνει τελικά να είμαι Ηθοποιός. Τελικά ναι, υπήρξα ...καλλιτέχνης»

Η Σιμον Σινιορε περιγράφοντας τη σκηνή στο ‘La nostalgie n'est plus ce qu'elle était’, λέει ότι έζησε ελάχιστα τον προορισμό του Ηθοποιού, το Θέατρο. Ναι, Απέτυχε. Αλλά το Έζησε...

Υ.Γ. “All of old. Nothing else ever. Ever tried. Ever failed. No matter. Try gain. Fail again. Fail better”


7 σχόλια:

Καραμούζα είπε...

«Κάποιοι άλλοι...σηκώνονται και αποχωρούν επιδεικτικά από την αίθουσα»

Μπά........

Στα κρυφά τούς βλέπω να φεύγουν............

Άσχετο θα πεις...
Μπορεί...

Στις 24/10 θα τούς έχουμε ακόμα άραγε;;;

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ είπε...

Σ αυτή τη συγκυρία οι «τρεις» του ΠΑΣΟΚ έχασαν τα λόγια τους και τα έγραψαν για να χαιρετίσουν με υψωμένη παλάμη την κοινωνία, από το θέατρο του παραλόγου που παίζουν.

katerina είπε...

Δεν ξέρω Καρμουζα μου αν θα τους έχουμε και στις 24/10 ή για πόσο ακόμη. Αλλά αυτό που εινι πια ηλιου φαεινοτερο, ειναι ότι οκόσμος τους έχει απομονώσει απο κάθε ειδους δημοκρατικό ιδεολογημα. Κι ίσως ουτε αυτοαν μην εχει τόσο σημασία, όση σημασία έχει ότι η κοινωνία είναι πια πιο μπροστά απο όλους. Ακόμα κι αν αποτυχει τωρα,τα πάντα πια ειναι δρομολογημένα ιστορικά. Κι οιστορικός χρόνος τρεχει πολύ στις μέρες μας.

katerina είπε...

Γεια σου Στεργιε,
καλά το τρικβαλο στο ππακι της φαντασιακής ...εξουσίας,αν δνε ήταν τόσο γελοιο,θα ήταν αφορητα τραγικό.

Τρέχει ο χρόνος... Τρεχει Στεργιε...

Υ.Γ.Εσένα πως και δεν σε πετυχα αυτες τις μέρες;

Ανώνυμος είπε...

κατερίνα

στο επιμύθιον διόρθωσε σε παρακαλώ το "try gain" σε "try again" και σβήσε τούτο μου το σχόλιο

Παπούλης

katerina είπε...

Παπουλη καλη σου μέρα.
Θα μου επιτρεψεις να μη σβησω τουτο σου το σχόλιο. Θα σου φανει αστείο το γιατί. Αλλά προσπαθώ να αγαπώ τα λάθη μου. Κι ίσως αν με κάτι παλευω πάντα να συμφιλιωθώ είναι με τα Μεγάλα...μικρά. Τις στιγμές. Έτσι όπως ήταν. Ακομα και λάθος. Συνηθως ...λάθος. Παλευω- όχι πάντα επιτυχώς- να μην τους κάνω αυτο που τοσο ...ευκολα μου βγαινει. Φωτοσοπιες στη μνημη, όταν το κάνει αναμνηση.
Αστο έτσι καλέ μου Παπουλη. Γιατί το λάθος αυτό θα μου θυμιζει ότι ...βιαζομουν πολύ να το ποσταρω.

Ανώνυμος είπε...

Μα δεν είναι τα λάθη μας ότι πιο όμορφο έχουμε κάνει στη ζωή μας;
Όχι, τα λάθη μας, δεν είναι ούτε το αλάτι ούτε το πιπέρι της ζωής. Είναι η ίδια η ζωή.

Αν τα λάθη μας είναι η ζωή μας η κινητήρια δύναμη της είναι οι αποτυχίες μας. Οι φάροι που μας θυμίζουν οτι περάσαμε από εκείνα τα σημεία. Αν δεν υπήρχαν οι όμορφες αποτυχίες μας, πόσα κομμάτια της ζωής μας θα είχαμε ξεχάσει;



σ.