Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Στον Αίαντα...

Tο παιχνίδι ...είναι ήδη παιγμένο. Ελπίδα ...καμία.

Και εμείς σε ένα δρόμο, χιλιάδες μίλια μακριά απο βομβαρδισμούς, αίματα και θύματα, να διαδηλώνουμε το... «μαζί σας». Κι η μόνη ανακούφιση σε όλα αυτά τα τόσο άνισα, είναι ότι στις μέρες μας, στις μέρες της ταχύτητας της πληροφορίας και ταυτόχρονα στην εποχή της πιο μεγάλης και πιο μακιαβελικής διαστρέβλωσης της, όλο και κάποιο site,κάποιο μη ελεγχόμενο τηλεοπτικό δίκτυο, κάποιο fb, κάποιο tweet, κάτι τέλος πάντων θα διανύσει τα μίλια και τους ωκεανούς και θα δείξει στο θύμα μια φωτογραφία. Ενός πλήθους που φωνάζει μίλια μακριά για πάρτη σου. Ένα γράμμα που μπαίνει σε ένα μπουκάλι και ρίχνεται στο πέλαγο.

Και κάπως έτσι ήταν και το σημερινό συλλαλητήριο. Ένα μπουκάλι στο πέλαγο. Ας φτάσει σε κάποιον κι ας είναι παιγμένο παιχνίδι. Οι Ατρείδες έτσι ή αλλιώς νικητές θα είναι. Η ...Αθηνά είναι μιλημένη για τον Οδυσσέα. Η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Και στο ερώτημα την Σκύλα ή τη Χάρυβδη, έχει απαντήσει εδώ και αιώνες τώρα η Ιστορία.

Ο Αίαντας όσο κι αν τον κολακεύουν οι Ατρείδες, όσο κι αν ρητορεύουν για αυτόν, όσο κι αν του τάζουν ότι όλα...για την δική του την προστασία γίνονται, ακόμα κι οι βομβαρδισμοί, το τέλος του το ψυχανεμίζεται. Το γράμμα λοιπόν του συλλαλητηρίου απέναντι στο φρικιαστικό προσωπο και προσωπείο των κορακιών, σε αυτόν απευθύνεται, όσο ακόμα ...είναι ζωντανός.

Με εντυπωσίασε ο κωδικός «Αυγή της Οδύσσειας» για έναν ακόμα αναίσχυντο πόλεμο.

Και ξέρω καλά ποιον θα σιχαίνομαι πάντα. Σε όποια εποχή, σε όποια συγκυρία, σε όποιο παιχνίδι δυνατών τον πετυχαίνω στα βάθη της Ιστορίας Τον Οδυσσέα.

Στα έπη, δυο ήρωες αρχετυπικά αντίθετοι σε όλα, να τους χωρίζει λες το χάος των κωδικών Ηθικής. Ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας.

Μυστήριος τύπος ο Αχιλλέας. Εγωιστής. Απόλυτος. Εύθικτος. Με έμμονες ιδέες. Και πάνω από όλα ...ασυμβίβαστος. Για μια αιχμάλωτη παλλακίδα τα γαμάει όλα. Έρχεται σε ρήξη με την Ηγεσία, με ολόκληρο το στράτευμα, κι αρνείται να συνετιστεί από τους γηραιότερους. Βιώνει το απόλυτο πένθος για τον Πάτροκλο και δείχνει το πιο αποτρόπαιο πρόσωπο του στον νεκρό Εκτορα. Αναγκάζει τον Πρίαμο να γίνει ικέτης ίσα για να πάρει στα χέρια του το λείψανο του νεκρού παιδιού του.

Κι ο Οδυσσέας; Ένας χαμαιλέοντας. Δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Μεταμφιέζεται, προσαρμόζεται, διακυβεύει τα πάντα, χρησιμοποιεί ,με απολυτη άνεση το δόλο, την απάτη, την ρητορική του παραπειστικού λόγου, ο ...σκοπός εξαγιάζει κάθε μέσον. Σήμερα θα αποθεωνόταν ως ο ...εκπρόσωπος των συναλλαγών, της ανοχής, των συμβιβασμών, της ...διπλωματίας.

Ο Αχιλλέας ...σκοτώνεται. Ακόμα και οι "άτρωτοι", έχουν αχίλλειο πτέρνα. Ο Οδυσσέας... φτάνει πάντα στην Ιθάκη.

Κι ύστερα να αναλαμβάνει ο Σοφοκλής. Στον Αίαντα. Οι Ηγέτες του στρατού της Τροίας, οι Ατρείδες, αποφασίζουν να βραβεύσουν με τα όπλα του νεκρού Αχιλλέα ...τον αντιπροσωπευτικότερο των πολεμιστών. Τον ...Αίαντα-που τόσο μοιάζει στον Αχιλλέα και στο σώμα και στη ψυχή- ή τον πανούργο ....Οδυσσέα;

Κι οι ...κριτές Ατρείδες επιβραβεύουν με τα όπλα τον Οδυσσέα. Ίσως γιατί ...μπορεί ο Σοφοκλής να μην ξέρει απο τις δαρβινικές θεωρίες της προσαρμογής, αλλά γνωρίζει ποιος θα είναι πάντα ...ο νικητής. Οι Ήρωες,οι Λαοί, θα είναι πάντα οι χαμένοι. Κι οι Ατρείδες γνώριζαν ότι οι κοινωνίες θα γοητεύονται απο τις προσαρμογές, από τους συμψηφισμούς, από τον δόλο, από την απάτη, απο την πανουργία, από την ανοχή. Ο Οδυσσέας...θα κερδίζει πάντα.

Σαλτάρει από την οργή για την αδικία ο Αίαντας και ξεκινάει να σκοτώσει τους κριτές Ατρείδες, και να μαστιγώσει μέχρι θανάτου τον Οδυσσέα.

Κι η Αθηνά- ποιος είπε ότι οι Θεοί δεν ειναι πάντα με τους δόλιους;- Προστάτισσα του Οδυσσέα, υπνώνει τον Αίαντα και τον οδηγεί σε ένα μαντρί με πρόβατα. Μακελεύει τα ...πρόβατα ο Αίαντας θεωρώντας ότι δίνει μάχη με τους εχθρούς του. Κι όταν ο Οδυσσέας τον ανακαλύπτει ακολουθώντας τα ματωμένα βήματα, η Αθηνά σκληρή θεά, γελοιοποιεί για μια ακόμα μια φορά τον Αίαντα που ξυπνά και συνειδητοποιεί με ...ποιον έδινε μάχες. Με τα πρόβατα....

Κι ο...ξεφτιλισμένος ήρωας, αυτοκτονεί.

Σήμερα ανηφορίζοντας την Σταδίου, σε μια πόλη που επιβιώνει ανθυποζώντας, σε ένα ανοιξιάτικο κρύο απόγευμα, που όμως το φως του ομολογούσε ότι ο χειμώνας είναι νικημένος, μαζί με κάποιες λίγες χιλιάδες κόσμου, έστειλα και εγώ ένα γράμμα, σε κάποιον, σε ...όποιον, ...εκεί ...απέναντι. Στη Λιβύη. Σε έναν Αίαντα. Ξέροντας πολύ καλά... ποιο θα είναι το τέλος του, από όποια μεριά κι αν βρίσκεται. Είτε με τους Κανταφικούς. Είτε με τους Αντικαθεστωτικούς. Η Θεά Αθηνά... παίζει πάντα με τον Οδυσσέα. Η πόλη της, η Αθήνα απόψε, της βγάζει -ακίνδυνα για τους μακελάρηδες προστατευομενους της, τη γλώσσα.

Κι οι Ατρείδες...γνωρίζουν ότι Αυτός θα είναι ο Χαμένος. Ας φτασουν λοιπόν στον ..Αίαντα οι εικόνες μας απο αυτό το Αθηναϊκό σχεδόν ανοιξιάτικο απόγευμα.

9 σχόλια:

Sidepap21 είπε...

Κανένας αγώνας ...
δεν πάει χαμένος !!!
Κάθε κραυγή δονεί μόρια του αέρα ...
Κι ο Αίαντας έστω και νικημένος ..
περιμένει τη δικαίωση της ιστορίας !!!
Ήμουν εκεί ... (στη Σταδίου !!!)

περαστικός απ' το αγχωτικό άστυ σας ...
Την Καλημέρα μου ...

katerina είπε...

Καλη σου μέρα,
Λυτρωτικό το τσιτάτο"η μονη μάχη που ειναι χαμένη ειναι αυτή που δεν δινεται",αλλά ...μπας κι ειναι μόνο λυτρωτικό για όσους το λένε;

Συχωρα με Sidepap21, περνάω την σκουροχρωμη μου περιοδο. Προσπαθώ να κάνω τον θυμό οργή και όχι καταθλιψη, αλλά η σιχασιά για όλους αυτούς,δικούς και ξένους,με ριχνει.

Εχω την αισθηση,ότι οι χιλιαδες άνθρωποι που βαδιζουν μεσα στις πολεις, που μαζευονται στις πλατείες, που διαδηλώνουν, που φωνάζουν παντου στο κόσμο, σε αυτον τον άθλιο κόσμο, σαν να μην μπορουν να επικοινωνήσουν γιατί ένα διχτυ απο τη γλιτσα του δόλου, της αναισχυντίας και της πανουργίας του ...Οδυσσέα, μπαινει αναμεσα τους.

Μια ...συγχρονη Αθηνά,τα ΜΜΕ. Αυτά της πιο μακιαβελικής διαστρεβλωσης της πληροφορίας για τα εργα και τις ημέρες των ...Ατρειδών

Θανασης Ξ. είπε...

Μην 'πέφτεις' Κατερίνα μας. Δεν ξέρω εάν το προλάβουμε, αλλά οι ..Τζεντάϊ στο τέλος επιστρέφουν, οι 'αυτοκρατορίες' καταστρέφονται (από άλλο παραμύθι).....

Ανώνυμος είπε...

μονον με τον πολεμο και τα νεκροταφεια νομιζουν οτι μπορουν να ξεπερασουν την κριση τους.
γιωργος λ.
τοσα χρονια αποκιοκρατιας στην Μεσογειο κανενος αλλου τυπου επαφη δεν βρηκαν , παρα μονο πολεμους και αρπαγη , απο πρωτες υλες ως και μαρμαρα .αυτη ειναι η ευρωπη

Ανώνυμος είπε...

μια πολυ αναλυση γινεται στο μπλοκ
www.katotokerdos.blogspot.com αξιζει να το διαβασης κατερινα .
καλο βραδυ γιωργος.

celin είπε...

"Συχωρα με Sidepap21, περνάω την σκουροχρωμη μου περιοδο. Προσπαθώ να κάνω τον θυμό οργή και όχι καταθλιψη, αλλά η σιχασιά για όλους αυτούς,δικούς και ξένους,με ριχνει. "

Κατερινα,μολις περιεγραψες αυτο που νιωθουμε οι περισσοτεροι,τουλαχιστον ετσι νομιζω.Συχνα η σιχαμαρα μας υπερβαινει,κ ο θυμος δε μετουσιωνεται σε οργη αλλα σε θλιψη.
Και καπου εκει θυμομαστε αυτους που εχουμε διπλα μας,μονο για αυτους αξιζει να ειμαστε δυνατοι.
Και μεσα σε αυτους,την οικογενεια,τους/τις συντροφους,τους φιλους και τις φιλες,
νομιζω οτι μπορει να συμπεριληφθει κ η διαδικτυακη μας συντροφια εδω,

βαστα με να σε βαστω θα ειναι η κατασταση,
μεχρι να πεσουμε οριστικα
η μεχρι να σηκωθουμε,λιγο ψηλοτερα και να πεσουν οι απατεωνες αντι για εμας.

katerina είπε...

Εσυ εισαι αισιοδοξος Θανάση μου. Το βλέπω. Και να ήξερες ποσο το χαιρομαι!!!

Αυτον τον απιστευτο σουρεαλισμό της αναισχυντίας του να συζητάμε απο τηλεοράσεως για ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς,τόσες φορές το έζησα κι ακόμα δεν το συνηθισα.

Αλλά ίσως σε κάποιους - και δνε εννοώ τα ανδρεικελα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ- εννοώ τον κόσμο,ίσως πια να το θεωρουν ...λογικό. Ποσο πολύ σκεφτομαι κάτι τετιοες ώρες τον Μρεχτ, που στο εκπληκτικό 8 τροποι να πεις την αλήθεια,έλεγα. Μην χρησιμοποιειτε την λέξη ...Λαός,να χρησιμοποιείτε την λέξη ΠΛΗΘΥΣΜΟΙ.

katerina είπε...

Γιωργο, και στην Ευρωπη,ελάχιστες μειοψηφίες- κατα βάση επιχειρηματικές- διαφεντευουν τις τυχες των τεραστιων πλειοψηφίων, των Λαών. Με βία σωματική και νοητική.

Σκετομαι πολλές φορές, ποια ειναι αλήθεια η πληροφορία που εχει για όλα,ένας άνθρωπος που η μόνη του ενημερωση ειναι απο ένα δελτιο ειδησεων;

katerina είπε...

Celin μου,αυτά τα σκαμπανεβάσματα τα έχω,και μάιστα πολύ εντονα. Το μόνο που αποτελει ένεση αισιοδοξίας σε αυτον τον απιστευτο εμετό του πολιτικο-μιντιακού τοπίου που μας κατακλυζει ειναι οι άνθρωποι μας, φυσικές και διαδικτυακές παρουσίες και ο δρόμος. Ο δικός μας ...μονοδρομος!