Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Η σημαία του μπαμπά μου....

Βλέποντας σήμερα, τόσες σημαίες να ανεμίζουν σε κήπους και μπαλκόνια, προσπαθώ να φέρω μπροστά μου, την πρώτη μου μνήμη από σημαία. Και ίσως αυτή, η πρώτη μνήμη, να είναι μια σημαία στα χέρια του μπαμπά μου.

Στην Χούντα, δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, αλλά θα πρέπει την εθνικοφροσύνη σου, τον πατριωτισμό σου, να τον μέτραγες με το να ανεμίζει η ...γαλανόλευκη στο κοντάρι του σπιτιού σου, στις εθνικές γιορτές.
Σε προσχολική ηλικία, μου άρεσαν πολύ τα εμβατήρια, οι παράτες, και το μαράζι μου ήταν ότι ο υπέροχος ήρωας μου, ο μπαμπάς μου, δεν με πήγαινε να χαζέψω τους μαθητές που έκαναν παρέλαση στην πλατεία, περίμενα σαν τρελή να μεγαλώσω, να κάνω και εγώ παρέλαση, άσε που έκλεινε την τηλεόραση στις στρατιωτικές παρελάσεις.

Αλλά εκείνο που μου έμεινε, ήταν, όταν κατέβαζε μετά την ….λήξη της 28ης Οκτωβρίου την σημαία, τύλιγε με αυτήν τα τελευταία καλοκαιρινά ρούχα, και τα έβαζε με ναφθαλίνη στο πάνω μέρος της ντουλάπας.

Αυτή η σημαία ανέμιζε τόσο …ηρωικά δύο φορές τον χρόνο στον κήπο μας, και μετά χρησίμευε για να τυλίγει κάτι μπεζ λινά κουστούμια του.

Άργησα πολύ να καταλάβω ότι την τιμωρούσε. Δεν είχε τα κότσια να μην την κρεμάσει, αλλά, και ένοιωθε τόσο χυδαία να διαλαλεί το φρόνημα του. Το όποιο φρόνημα του.
Και παρά το ότι ήταν πολύ λίγες και πολύ συγκεκριμένες οι ώρες που πέρναγα με τον μπαμπά μου, ίσως αυτήν την διαδικασία της αποκαθήλωσης, της …ατίμωσης …του …. συμβόλου, να την έκανε μαζί μου, …για να το δω. Εγώ βέβαια τότε πίστευα ότι σε όλα τα σπίτια, σε αυτό χρησιμεύουν οι σημαίες, τυλίγουν τα τελευταία καλοκαιρινά με μπόλικη αηδιαστική ναφθαλίνη.

Μέσα στις παιδικές μου έννοιες, να τρέξω πιο γρήγορα από την φίλη μου την Λένα, να με μάθει ποδόσφαιρο ο φίλος μου ο Αντώνης, να ανακατεύω το γλυκό πελτέ της γιαγιάς μου, να σεργιανάω στην Σμύρνη της μνήμης της, κατάλαβα ότι η χούντα τελείωσε όταν, αυτή η σημαία δεν ξαναβγήκε ποτέ, από το πάνω μέρος της ντουλάπας, μένοντας εκεί να τυλίγει διάφορα…..
Δεν ξέρω αν, ακόμα υπάρχει στο πατρικό μου. Ίσως και να την πέταξε τότε. Εγώ πάντως δεν την ξαναείδα ποτέ.

Υποθέτω ότι σε όλα τα Ελληνικά σπίτια, την. ..διαπαιδαγώγηση και τα καθημερινά, τα αναλάμβανε η μαμά, και έτσι γινόταν και στο δικό μας σπίτι.

Όμως οι συζητήσεις, οι απορίες, τα γιατί, λύνονταν ή επιχειρούσαν να λυθούν από τον μπαμπά.
Σε ότι απορία είχα, η απάντηση του ήταν ….ο τάδε λέει αυτό….. ο δείνα λέει εκείνο, έλα να δούμε μαζί αυτό, έλα να διαβάσουμε μαζί εκείνο.

Ποτέ δεν μου απάντησε…. «ξέρω». Ακόμα και στις πιο βασανιστικές μου, πολύ απλοικές …φιλοσοφικές απορίες …υπήρχε ένα, ναι μεν …αλλά.

Η πιο χαρακτηριστική του έκφραση ήταν «λένε…..», και όταν πια λίγο μεγάλωσα, η έκφραση που χρησιμοποιούσε ήταν «η κρατούσα άποψη είναι ….»

Άργησα πάρα πολλά χρόνια να καταλάβω, πόσο πολέμιος της βεβαιότητας ήταν. Δεν μπορούσα να χωνέψω, ότι οι δασκάλες μου ήξεραν τα πάντα, η μαμά μου ήξερε τα πάντα, οι φίλοι μου ήξεραν τα πάντα, και εκείνος….. τίποτα.
Άργησα να καταλάβω πόσο πολεμούσε να καταρρίψει, να ξεριζώσει, πρώτα από μέσα του και μετά και από μένα, την όποια βεβαιότητα είχε ή εγώ προσπαθούσα απεγνωσμένα, να αποκτήσω.

Ίσως επειδή τον αγαπούσα τόσο πολύ, ίσως επειδή τον αγαπάω τόσο πολύ, τον κοντράρισα απίστευτα, αντιπάλεψα επί πολλά χρόνια την άποψη του, ότι ...η Θέση, η Βεβαιότητα είναι άχρηστο, καταστροφικό, ευνουχιστικό βάρος. Πίστεψα και εγκλωβίστηκα σε κακομασημένες θέσεις και βεβαιότητες, αλλά …. μάλλον ο σπόρος του….έπιασε. Σας έχω πει, ότι πια, λατρεύω το …ίσως…

Κάπως έτσι μέσα απο τα μάτια του βίωσα και την έννοια της Πατρίδας.

Ντυμένη Καραγκούνα, Σουλιώτισσα, ή Αμαλία, αφου είχα πει δέκα φορές το ποιημα μου στην μαμα μου, με στόμφο και τονίζοντας τις λέξεις πολύ ….θεατράλε, καμαρώνοντας, έμπαινα στο γραφείο του να το απαγγείλω και σε εκείνον.

Με άκουγε, με χειροκροτούσε, με φίλαγε …. και μετά…διέλυε όλον τον ενθουσιασμό μου, όλο το παραμύθι μου, λέγοντας μου …αν είχες γεννηθεί, 1000 χιλιόμετρα βορειότερα, ή 2000 χιλιόμετρα ανατολικότερα ή 3000 χιλιόμετρα δυτικότερα, ή 4000 χιλιόμετρα νοτιότερα, …. τι θα ήσουν ντυμένη, πότε θα είχατε γιορτή στο σχολείο, τι ποίημα θα έλεγες, …έλα να δούμε…. έλα να ψάξουμε.
Την άλλη μέρα στην σχολική παράσταση, απαγγέλλοντας όσο πιο ενθουσιωδώς μπορούσα το


«Aρματ' αν σου λείπουν και κανόνια

σου περσεύει η πίστη κι η καρδιά.

Τρεις χιλιάδες ένδοξα όλα χρόνια

τη χρυσή σου αγιάζουν λευτεριά.»


μέσα μου αντιπάλευαν, το μπράβο της δασκάλας μου, το χειροκρότημα από όλους τους γονείς και τις παπουδογιαγιάδες των συμμαθητών μου, η μαμά μου με την φωτογραφική στο χέρι…. και από την άλλη το …χθεσινό βλέμμα του μπαμπά μου.
Μα τώρα πως στο διάολο θα το απηγγελλε αυτό, ή το όποιο άλλο, μια Κινεζούλα, μια Ινδή, μια Τουρκάλα, μια Γερμανίδα ή μια Σουδανέζα, ήθελα να τον μαλώσω;;;

Τα χρόνια πέρασαν, ίσως δεν ξέφυγα ποτέ από την ιδεολογική του ..δαγκάνα της άρνησης, μιας που για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι είναι ο μόνος ....άσχετος ...σοφός του κόσμου….που από τύχη ..βρέθηκε τόσο κοντά μου, από τύχη μένει μέσα στο σπίτι μας.
Στην πορεία πίστεψα και απέρριψα, άλλοτε με πολύ γοργούς και άλλοτε με πολύ αργούς ρυθμούς, χιλιάδες πράγματα. Άλλοτε με την λογική, άλλοτε με το θυμικό, και άλλοτε και με τα δύο μαζί...


Εκείνος έλεγε και λέει ...ακόμα, «προσπαθώ να μην πιστέψω τίποτα». Δεν είναι έτσι. Πίστεψε και πιστεύει πολλά. Πολλά και βασανιστικά. Δεν αντέχει να μην πιστεύει ακόμα και σε όσα απορρίπτει. Και αν εκείνος δεν τα κατάφερε, ίσως κανείς να μην τα καταφέρει. Ή τουλάχιστον εγώ.


Όταν πια τον ρωτάω κάτι, συχνά προβοκατόρικα, και ακόμα συχνότερα γιατί θέλω να ξαναζήσω, να αναπαράγω, εκείνες τις μαγικές ώρες που περνούσαμε μαζί στο γραφείο του, όταν σηκωνόταν απο την πολυθρονα του και καθόταν μαζί μου στον καναπέ, δεν μου λέει πια, έλα να ψάξουμε, ο τάδε λέει αυτό …ο δείνα λέει εκείνο…. Τώρα μου λέει, "γιατί ρωτάς, η απάντηση εξαρτάται από τον λόγο για τον οποίο την χρειάζεσαι».
Μπορεί να είναι υπεκφυγή, μπορεί και να το πιστεύει. Ή απλά τώρα ξέρει...ότι ξέρω...

Στο τι είναι η Πατρίδα φαντάζομαι, θα απαντούσε «ο ορισμός εξαρτάται από τον λόγο της ερώτησης, απο το τι το θέλεις, απο το που θα το χρησιμοποιήσεις»


Και έτσι μόνη μου, έτσι χωρίς λόγο, έτσι που είδα όλες αυτές τις σημαίες να ανεμίζουν, αν σήμερα, σκεφτόμουν τι είναι η Πατρίδα μου….θα έλεγα απλά …Πατρίδα μου είναι αυτό ....που ξέρω.

Αυτό που είναι πιο κοντά σε μένα, από άποψη γλώσσας, ηθικής, αισθητικής, καιρού, μουσικής, μυρωδιάς. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.


Αν Πατρίδα είναι μια θάλασσα και ένα ταβερνάκι μέσα στην άμμο…. είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι μια χειμωνιάτικη λιακάδα…..είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι ο Λειβαδίτης και η Δημουλά …είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι η …κοινωνική περιέργεια, για τον λόγο που τσακώνεται ο απέναντι με την κοπέλα του…είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι η τιγκαρισμένη Κηφισίας στις 5 το ξημέρωμα του Σαββατόβραδου…είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι το απόλυτο χάος που την τελευταία στιγμή, όλα μπαίνουν στην θέση τους…είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι το κατάστρωμα της Ρομίλντα…. είμαι Ελληνίδα

Αν Πατρίδα είναι το πανηγύρι στην Αιγιάλη ....είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι οι φίλοι μου….είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι το απομεσήμερο της Παρασκευής στην Σοφοκλέους και στην Ευριπίδου, μέσα στα αρώματα και στα περίεργα μπαχάρια ….είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι το Κυριακάτικο ξημέρωμα για εφημερίδες στην Ομόνοια….είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι ένα λυτρωτικό ζεϊμπέκικο…είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι ….ο πατέρας μου….είμαι Ελληνίδα

Δεν μου χρωστάει η …Πατρίδα και δεν της χρωστάω και εγώ.
Δεν νοιώθω τίποτα περισσότερο από μια γλύκα, για όλα όσα μικρά, πολύ μικρά σαν μνήμες και σαν προσδοκίες έζησα μέσα σε αυτήν, ή κάποια χρόνια μου έλλειψαν απο αυτήν. Τυχαία.
Νοιώθω πολύ μεγαλύτερη συγγένεια με τον Ιταλό που ζει στην Ρώμη παρά με τον Κρητικό από τα Ζωνιανά ή τον Μακεδόνα από την Φλώρινα.

Με αφήνουν απόλυτα αδιάφορη, όχι….μάλλον με ενοχλούν αφάνταστα, οι σημαίες, οι παράτες, οι ηρωισμοί, οι παλιγγενεσίες, τα φλάμπουρα, οι τελετές, οι ιστορικές αναφορές και ερμηνείες. Από όπου κι αν προέρχονται, ότι κι αν εξυπηρετούν..

Με αφήνει απόλυτα αδιάφορη το εθνικό παρελθόν και το εθνικό μέλλον.
Τον όποιο ηρωισμό μπορώ να τον δω, να με συγκινήσει, να με συγκλονίσει, μόνο μέσα από τον ανθρώπινο πόνο και την ανθρώπινη αποκοτιά. Από όπου κι αν προέρχεται, από όπου κι αν εκφράζεται, ότι και αν επιδιώκει.

Να, Πατρίδα μου, είναι αυτό το παρατημένο στον καναπέ, τύμπανο για την αυριανή παρέλαση της κόρης μου, Πατρίδα μου είναι η Βασιλειάδου και ο Αυλωνίτης στους «Γαμπρούς της Ευτυχίας», Πατρίδα μου είναι αυτά τα χρυσάνθεμα από τον κήπο του εξοχικού μας, Πατρίδα μου είναι το μεσημεριανό γλέντι με τα ρακόμελα που στήθηκε από το τίποτα, Πατρίδα μου είναι αυτό το γλυκό βερίκοκο που ετοιματζίδικο πια, δεν έχει την μυρωδιά των βερίκοκων της γιαγιάς μου που ψήνονταν στον ήλιο του καλοκαιριού ένα μήνα ..


Υ.Γ. Πρέπει να θυμηθώ να ρωτήσω τον μπαμπά μου, αν την έχει πετάξει στα σκουπίδια εκείνη την μεγάλη σημαία, ή αν ακόμα είναι παρατημένη να τυλίγει στο πάνω μέρος της ντουλάπα μπεζ λινά κουστούμια το φθινόπωρο και γκρι ψαροκοκαλα σακάκια την άνοιξη …..

52 σχόλια:

OnWine είπε...

Επειδή, Κατερίνα, προβλέπω την ...συνήθη ΑΠΟΛΥΤΗ συμφωνία των όσων γράψουν εδώ με τα γραφόμενά σου, τόσο περί πατρίδας, όσο και περί της σημαίας, αλλά πολύ περισσότερο με την τόσο ...βολική και ανώδυνη σήμερα μη-θέση, γιά το "ίσως" σου δηλαδή... θα μου επιτρέψεις απλά να δηλώσω την ΑΠΟΛΥΤΗ διαφωνία μου με τα παραπάνω... και να αποσυρθώ, εξοργισμένος μεν, αλλά ...ησύχως...

tovenito είπε...

έχω κατορθώσει να διαβάσω λίγα κείμενά σου και νιώθω ότι δεν έχω να σχολιάσω τίποτα γιατί νιώθω μια πληρότητα διαβάζοντάς τα και μια καθαρότητα στη σκέψη σου που δεν θέλω να την μιάνω με κάποιο σχόλιο.
και εάν η πατρίδα έχει τέτοια άτομα, τότε ναι χαίρομαι κι εγώ που είμαι συμπατριώτης σαου

κάκος είπε...

Καλησπέρα ,
έχω την εντύπωση ότι το "ίσως" , αναλόγως του σημείου στίξεως που θα χρησιμοποιήσεις , αποκτά και διαφορετική σημασία .
Αγαπητέ "σχολιαστή" , θεωρώ ότι το σχόλιο σου έχει σκοπό να "τρομοκρατήσει" τους υποψήφιους συμφωνούντες με την "Κατερίνα" ή κάνω λάθος ;
Θα περιμένω λίγο να δω αντιδράσεις αναγνωστών και στη συνέχεια , νηφάλια , θα τοποθετηθώ .

σ.σ. Κ. νάξερες πόσο χαίρομαι που ο browser της google έχει και αυτόματο έλεγχο ορθογραφίας , είχα μεγάλο άγχος κάθε φορά που έγραφα κάτι !

marios είπε...

Η πατριδα μου

" Ω ρε που παμε ρε...
Που παμε..." κος Ζαχος
"Ααα-αααχχχ" Αριστεα

"Ζητω το εθνος.....
ειπα μια και ειμαστε ολοι εδω να πω κατι το πατριωτικο..." Ζηκος

"...τι νομιζεις για καλο σε θυμηθηκανε ολοι αυτοι στρατηγε μου;...γιατι η πατριδα στρατηγε μου -κι αυτο το ξερεις εσυ καλυτερα απο εμενα- δεν χρωσταει σε κανεναν..."
γλυπτης πειναλας απευθυνομενος στον ηρω με τις παντουφλες

monahikoslikos είπε...

κλαψ, κλαψ χάσαμε το sxoliasti και τι θα γίνουμε τα ορφανά.
Κατόπιν αυτών των ραγδαίων εξελίξεων δεν έχει νόημα να σχολιάσω αφού πλέον στερείσαι αξιόλογου ...αξιολογητή των σχολίων μας.

Spy είπε...

Ο πατέρας σας που τόσο τρυφερά περιγράψατε, προφανώς είχε "δει" πολλές παρεξηγήσεις, πολλές φιλονικίες, πολλούς πολέμους, όταν σας έλεγε "ο ορισμός εξαρτάται από τον λόγο της ερώτησης, απο το τι το θέλεις, απο το που θα το χρησιμοποιήσεις".
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του, διότι έχω αναγνωρίσει πλέον, πως οι μεγαλύτερες μάχες, ενδοοικογενειακές, εμφύλιες, και διακρατικές, δόθηκαν επειδή κάποιοι ανακάλυψαν έντρομοι ή καλά προετοιμασμένοι, ότι το δικό μου αυτονόητο δεν είναι απαραίτητα ίδιο με το δικό σου αυτονόητο.
Ίσως από τις πιο παραξηγημένες λέξεις που χρησιμοποιούμε τόσο συχνά: Αυτονόητο...

Ο πατέρας σας ήταν σοφός άνθρωπος, όχι δειλός, ούτε ντροπαλός. Σοφός.

marios είπε...

Προς σαρανταρηδες και πλεον...

Αυτη την περιοδο η ψηφιακη ΕΡΤ εχει ξεκινησει καθε Δευτερα στις 9 να επαναλαμβανει παλαια "Θεατρα της Δευτερας".
Για οσους εχουν ζησει τις ημερες της μοναδικης κρατικης τηλεορασης και τα διαμαντια της -γιατι ειχε αρκετα- καταλαβαινουν.
Ειδικα σημερα προβαλει νουμερα απο επιθεωρησεις του 40 επιμελημενα και προσχολιασμενα απο τον αξεχαστο Σακελαριο...

Γιατι ενα κομματακι απο την πατριδα μου ειναι και εκπομπες με παρουσιαστη τον Σακελαριο να περιγραφει την προπολεμικη και μεταπολεμικη Αθηνα αρχιζοντας παντα με το "Θυμαμαι τοτε..."

Δήμητρα είπε...

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον tovene592.....
Πληρότητα και καθαρότητα...Φιλι :)

PN είπε...

Στη ζωή μου πάντα ήμουν ΑΠΟΛΥΤΟΣ. Τελευταία όχι όμως όσο παλιότερα. Και όσο απόλυτος υπήρξα με την αποδοχή της μιας και μοναδικής αλήθειας και του ενός και μόνο ορισμού, τόσο νερό έχω ρίξει πλέον στο κρασί μου. Οσο περνάει ο καιρός νομίζω ότι θα γίνομαι όλο και λιγότερο απόλυτος. Αυτό αν μη τι άλλο είναι δείγμα υγείας.

Δεν θα συμφωνήσω ή θα διαφωνήσω μαζί σου. Δεν είναι αυτό το ζητουμενό μας εδώ. Απλά θέλω να πω ότι μοιραζόμαστε τις ίδιες όψεις για την πατρίδα. Και αυτό είναι θέση...και μάλιστα ισχυρή. Ίσως και περισσότερο από την εθνική, ιστορική και γεωπολιτική σημασία του όρου.

Πατρίδα μας είναι κάθετι που εμείς βλέπουμε και βιώνουμε ως πατρίδα, όσο απλό και χαζό να φαίνεται. Αυτό δεν αποκλείει τα βαθυστόχαστα και τα μεγάλα.

ΑΠΟΛΥΤΑ δικός σου...για μια ακόμη φορά!!!

apos είπε...

Εγώ ο μοιρασμένος σε δύο πατρίδες, κατάλαβα ότι εδώ υπάρχει θέση. Ξεκάθαρη και ανθρώπινη.
Αυτά...

katerina είπε...

Σχολιαστή,
Έχω μια βασική Αρχή, και αυτή αν και ....Αρχή, επιχειρεί να με κάνει να αποφευγω το απόλυτο, το δόγμα.
Δεν τα καταφέρνω πάντα, πολύ συχνά υποκύπτω στον πειρασμό της ευκολίας και της ασφάλειας να ασπαστώ.... «πιστευω».

Αλλά ακόμα και την Θέση που μπορώ να τεκμηριώσω, που έχω τα επιστημονικά εργαλεία να το κάνω (όπως πχ την λανθασμένη για μένα, «οικολογική» και εν πολλοίς ανηθικη άποψη για τα γεννετικά τροποποιημένα τρόφιμα, αυτά θα τα πούμε στην δική σου αναρτηση) αφήνω πολλά περιθώρια σε μένα, αύριο να ανακαλύψω ότι κάνω λάθος.

Και το «ίσως» μου, απλά το αντιπαραβάλλω σε όποια αιώνια. διαχρονική και σε τελευταία ανάλυση δογματική Αλήθεια.

Ακουω την οποιαδήποτε άλλη άποψη, με βάζει να σκεφτομαι, με κινητοποιεί, ακόμα και αν ξεθεμελιώνει την όποια άποψη έχω, ακόμα κι ανα αρχικά αντιστέκομαι σε αυτήν, την θεωρώ και χρήσιμη και πάνω απο όλα ενδιαφέρουσα.

Όσο κι αν το επιδιώκω, αυτό το «ίσως», και που αυτό τελικά, μπορεί να οδηγεί και στην προσέγγιση του «μέτρου», που εσύ αναφέρεσαι, πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου, ή το καταλαβαίνω πολύ αργότερα δυστυχώς, να εγκλωβίζεται, να υπερασπίζεται, ευκολα «πιστευω».

Και το εξομολογήθηκα
«Πίστεψε και πιστεύει πολλά. Πολλά και βασανιστικά. Δεν αντέχει να μην πιστεύει ακόμα και σε όσα απορρίπτει. Και αν εκείνος δεν τα κατάφερε, ίσως κανείς να μην τα καταφέρει. Ή τουλάχιστον εγώ»


Πιθανότατα αν είχα γράψει αυτήν την ανάρτηση, έχοντας ζήσει τον πόλεμο του σαράντα, αν είχα ζήσει τον ενθουσιασμό των ανθρώπων, αν είχα ζήσει τον πόνο των ανθρώπων, που βλέπω σε ντοκυμανταίρ, εκεινης της εποχής, αν ήμουν Σέρβα, Κροατισσα, Βόσνια, της περασμένης δεκαετίας, σήμερα δεν θα περνούσε, από το μυαλό μου μια τέτοια προσέγγιση.

Αλλά και η Πατρίδα και η σημαία, και ότι... είναι σε μεγάλο βαθμό ...βιωματικά. όπως και η Θρησκεία που την προσέγγιση μου, και για αυτήν την κατέθεσα.

Πριν και πάνω από όλα, τυχερή και εγώ και εσύ και όλοι μας, δεν βιώσαμε πολέμους, εθνοτικές κρίσεις, αντίθετα μάθαμε όλοι μας να φοβομαστε, τους πάσης φύσης εθνικισμούς, φανατισμούς και πατριωτισμούς.

Είμαστε όλοι μας τυχεροί να ζουμε σε πολυπολιτισμικό περιβάλλον, μάθαμε να μην φοβόμαστε τον Αλλον, τον Ξένο, το διαφορετικό.
Μάθαμε να βλέπουμε όχι μόνο την ηθική και ανθρωπιστική πλευρά του θέματος, αλλά και την ...χρηστική του όσον αφορά τον μετανάστη. Μοιραίο δεν είναι να συμφωνούμε;;;

Λέω, λοιπόν γραφω, ιστορώ αυτό που εγώ νοιώθω ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ, σαν Πατρίδα μου.
Δέκα, έντεκα χρόνια πριν, δεν θα την περιεγραφα έτσι.
Θα ήμουν πολύ πιο φλογερή, όχι ιδεολογικά, απλά πολιτισμικά.

katerina είπε...

Tovene, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά αντίθετα, δεν νοιώθω σχεδόν ποτέ ότι ...βλέπω καθαρά.
Πάντα νοιώθω ότι βλέπω μια μεριά των πραγμάτων.

Αυτό που προσπαθώ να κάνω, είναι να ανακαλύψω αυτό που ειλικρινά νοιώθω.
Ουτε αυτό το κατορθώνω πάντα, γιατί κομμάτια της ειλικρινειας μου, θάβονται συχνά σε ευκολίες.

Εχω προσπαθήσει πάρα πολλες φορές να σχηματοποιήσω την έννοια της Πατρίδας μέσα μου.
Ποτέ δεν είναι σταθερή.
Πολύ συχνά, βλέπω, πιάνω με αγγίζει, μια συμπεριφορά τόσο τυπικά ελληνική, ένα ακουσμα, μια μυρωδιά κάτι τόσο οικείο, και νοιώθω ότι το κυριότερο χαρακτηριστικό μου είναι ότι είμαι Ελληνίδα, το βιωσα πολύ έντονα όσα χρόνια έμεινα έξω, κι άλλες φορές νοιώθω απόλυτα ξένη στην Ελλάδα.

Όλα αυτά που έγραψα,κι ίσως κι αλλα που αυτήν την στιγμή ξεχνάω, είναι σαν μια σουμα, ένας μέσος όρος, που όμως δεν είναι πάντα η μετρηση της στιγμής.

katerina είπε...

Κάκο,
Αυτό που εγώ λέω «ίσως», είναι η προσπάθεια μου να είμαι επιφυλακτική, σε ότι θεωρείται δεδομένο.
Σε ότι θεωρείται Η Λυση, ΤΟ Αξιωμα, ΤΟ κοινως αποδεκτό.

Συχνά και σαν άσκηση λογικής, μου αρέσει να ανατρέπω, αυτό που πιστευω.
Γενικά αυτό το πάντρεμα όσων νοιώθεις, με όσα ξέρεις, μπορεί να οδηγήσουν σε απολυτη γνωση ή σε απολυτη αγνοια. Συχνά με οδηγούν απλά σε «ημιγνωση».

katerina είπε...

Μάριε,
οι ελληνικές ταινίες, ακομα και αν αναπαρήγαγαν κοινωνικά κλισεδακια της εποχής, είχαν δύο πολύ σημαντικά προσόντα.
Πολύ καλούς κωμικούς ηθοποιύς και πολύ καλές ατάκες.
Αν και βλέπω φανατικά παλιες ασπρομαυρες ελληνικές ταινίες, την υπόθεση σπάνια την θυμάμαι, ή μπορεί κάποιες να μην τις έχω δει καν απο την αρχή, αλλά θυμάμαι τις ατάκες, που ακόμα 30 χρόνια μετά, είναι επίκαιρες, και ξεκαρδιστικές.

Ο Βέγγος, ο Αυλωνίτης, η Βασιλειάδου, ο Μακρής, είναι η πατρίδα μου.

Χιλιάδες κόσμου χειροκροτουσαμε μανιακά τον Βέγγο στην Επιδαυρο, σαν Δικαιοποπολι, όχι γιατί ήταν η συγκλονιστική παράσταση, ή η συγκλονιστική ερμηνεια, αλλά γιατί ο Βεγγος, είναι κομμάτι μας, ιστορία μας, μνημη μας, Πατρίδα μας.

κάκος είπε...

Είναι μεγάλη υπόθεση να έχεις την δυνατότητα να επιτυγχάνεις τον στόχο σου κάνοντας τον άλλο (στην προκειμένη περίπτωση τον αναγνώστη σου ) να μην είναι σε θέση τι και πως να σχολιάσει (τουλάχιστον εγώ έτσι το νοιώθω). Δεν είναι κακό , δεν κρύβει επιτήδευση . Ισα - ίσα , το θαυμάζω . Είναι ένα "εύστοχο" γραφτό και θα πω παρακάτω γιατί .
Δίνεις την άποψή σου για την έννοια "πατρίδα" αναδεικνύοντας ταυτόχρονα σε ήρωα τον Πατέρα σου και πολύ καλά κάνεις . Δεν θα σταθώ στο πρώτο , γιατί Κατερινιώ (δεν σε πειράζει που σε λέω έτσι) κι εγώ εδώ ζω . Θα σταθώ όμως σ' αυτόν !
Από μικρή σε έβαλε στη διαδικασία της σκέψης και της κρίσης κι είδες που τελικά , αυτός που τότε σου φάνταζε απόμακρος , πόσο καλό σου έκανε . Το "ίσως" . Τι μεγάλη υπόθεση ε ; Σ΄υποχρέωσε να σκεφτείς , να ψάξεις , να μην σταθείς στο έτοιμο , στη σιγουριά της Μάνας , κι ας σε δυσκόλεψε .
Πόσο μεγάλο χάρισμα είναι αυτό !
Ενώ το αναγνώριζα , δεν μπόρεσα να το πετύχω μεγαλώνοντας τα δικά μου παιδιά σ' αντίθεση με την σύντρόφό μου . Συγκρούστηκα πολλές φορές , ακόμα και για πράγματα με τα οποία συμφωνούσα απόλυτα . Τι γελοίο . Ηθελα να έκανα rewind στη ζωή μου και να ξεκίναγα από την αρχή , από τα βασικά που λένε . Θα έκανα τα ίδια λάθη ; μάλλον όχι .
Σπουδαίος ο Πατέρας σου . Σπουδαίος άνθρωπος .
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την ανάρτησή σου και ανακαλύπτω νέα πράγματα , τόσο που θέλω να μην στείλω σχόλιο γιατί βλέποντας το κάτω από όλα τα άλλα θα μου φαίνεται λίγο , ανεπίκαιρο δεν ξέρω πως . Ισως να έφτανε μόνο το ,
σπουδαίος άνθρωπος ...

katerina είπε...

Λύκε, εγώ ειλικρινά θα ήθελα πολύ να ακούσω την γνώμη του και την διαφωνία του Σχολιαστή.
Υποθετω, ότι περισσότερο διαφωνεί, στο «ίσως», θεωρώντας ότι πολιτικά παράγει «σουπες», και ημι-θέσεις, παρά στον ορισμό της Πατρίδας, μιας και αυτός είναι στην πράξη βιωματικός για τον καθένα μας.

Το «ίσως» βέβαια, όπως εγώ το εννοώ, είναι ιδιαίτερα συγκρουσιακό, γιατί βασικά για μένα δηλώνει επιφυλαξη και αμφισβητηση. Δηλαδή, κλασικές αιτίες συγκρουσης

κάκος είπε...

Κι εμείς που πιστέψαμε σ' αυτούς , μετά καταλάβαμε . Οι πληγές έμειναν . Τουλάχιστον δεν τρέχουν .
Τέρμα πια στα θέσφατα .
Ισως ...

marios είπε...

Θα διαφωνησω συμφωνοντας μαζι σου για την αγαπη μας για τις παλιες ελληνικες ταινιες.
Σοβαρα προσοντα οι κωμικοι και οι ατακες αλλα το σημαντικοτερο προσον τους νομιζω ηταν οτι αποτελουσαν προιοντα πραγματικης εμπνευσης και οχι βεβιασμενης "καλλιτεχνικης" παραγωγης παρολο την εμπορικη τους στοχευση. Και οσες ηταν μονο αυτο δεν εμειναν στην μνημη μας.
Και στο βαθμο που οι ανθρωινες ατελειες που περιεγραφαν δεν αλλαζουν κατα βαθος ή οι προβληματικες πλευρες της πατριδας μας αλλαζουν αργα η ματιά των εμπνευσμενων δημιουργων τους παραμενει επικαιρη οπως και η ακομα και σημερα επικαιροτητα της ματιάς του Αριστοφανη...

katerina είπε...

Spy,
Ο συχωρεμένος ο Φρουντ, θα μπορούσε να νοιώθει πολύ δικαιωμένος πειραματικά, με την περίπτωση μου.
Θα μπορούσε να με περιφέρει σαν κλασικό δείγμα του «συμπλέγματος της Ηλέκτρας».

Αυτό μακροπρόθεσμα και αποστασιοποιημένα, δεν θα έλεγα ότι με ...διευκόλυνε στην ζωή μου.

Ευτυχώς ή δυστυχώς ο πατέρας μου, ήταν και είναι πολύ περισσότερο αναγνώστης της ζωής ...παρά δράστης. Αν κάτι θα έλεγα για αυτόν, θα ήταν ότι η Πατρίδα του, ο κόσμος του, είναι το γραφείο και η βιβλιοθήκη του.
Δεν ρισκάρισε, ποτέ πρακτικά, μόνο διανοητικά.
Δεν έζησε συγκρουσεις, δεν έζησε πολέμους, διάβασε για αυτούς.
Ήταν και είναι η αντισταση του, η απομόνωση.

Τον έζησα σαν παιδί, σαν απομακρυσμένο «σοφό», αλλά ακόμα και την πατρική σχέση, φοβήθηκε να την ζήσει. Εικόνα μου ναι ήταν, στηριγμα μου όμως όχι.

Αλλά αν και τώρα πια το ξέρω, καθόλου δεν τον απομυθοποιησε αυτό στα μάτια μου.
Αν έναν Μυθο έχω ανάγκη να διατηρήσω, αυτός είναι ο πατέρας μου.

Και το λέω, ξέρεις το είδα λίγο μετά αφου ξαναδιαβασα την αναρτηση μου

«μιας που για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι είναι ο μόνος ....άσχετος ...σοφός του κόσμου….που από τύχη ..βρέθηκε τόσο κοντά μου, από τύχη μένει μέσα στο σπίτι μας. .»

Matrix είπε...

Αυτό με τις σημαίες πάλι εγώ δεν το έμαθα στην παιδική ηλικία, δεν το σκέφτηκα ποτέ στο νησί μου. Δεν βγάζανε εκεί στα μπαλκόνια παρά ελάχιστες.
Το αντιλήφθηκα στο Γουδί όταν ήρθα για να σπουδάσω, που ο κάθε γείτονας έκανε κόντρα με τον άλλον για το μέγεθος της σημαίας.

όσο για την πατρίδα, πράγματι τα βιώματα έχουν μεγάλη θέση στον καθένα, ας έπειθε κάποιος τη γιαγιά μου, που τη διώξανε από το Αδραμύτι της Μικράς Ασίας, ότι από την αντιπαλότητα με την Τουρκία τα νησιά μόνο κερδισμένα δεν είναι.

όσο για τα δήθεν "ίσως" θα ήθελα να δω μερικούς απόλυτους αν σε μια μέρα τα χάναμε όλοι, όλα, και ξεκινούσαμε φρομ δε μπιγκινινγκ που λένε και οι "in", τι θα κάνανε.
γιατί καμιά φορά και ο "Χαμένος τα παίρνει όλα" και "πατρίδα μας όλη η γή", από τοίχους σε γειτονιές τα παραπάνω.

katerina είπε...

Σε ευχαριστώ Δημητρα μου, αλλά δεν είναι αυτά που περιγράφεις, αυτά που με χαρακτηρίζουν.

katerina είπε...

VK μου, και εγώ υπήρξα ..απόλυτα απόλυτη.
Κάποτε.
Και επειδή καταρρίφθηκαν πολύ απόλυτα, ενίοτε και πολύ εκκωφαντικά, τα απόλυτα μου, και τα ξανάχτισα και ξαναέπεσαν, και τώρα πάλι τα χτίζω...και κάπου περιμένω να ξαναπέσουν....απλά προσπαθώ αντί να βάζω περισσότερο μπετόν,για να τα κάνω πιο στέρεα, ...να τα κάνω πιο ...λυόμενα.

Ρε παιδί μου, αν σου πέφτουν στο κεφάλι....ε, να είναι πιο ελαφριά....άσε που μπορούν να ξαναμαζευτούν μετά....

Ξέρεις δεν είναι θέμα εμπειρίας, είναι απλά θέμα ...οικονομίας δυνάμεων.

katerina είπε...

Nai Apos, εσένα φαντάζομαι ότι θα σου λειπουν πολύ τα αργεντινικα βιωματα σου, οι Αργεντινοι άνθρωποι σου, όταν είσαι εδώ και θα σου λείπουν τα Ελληνικά σου, όταν είσαι εκει.
Ναι αυτό ξέχασα να το γράψω.
Και νοσταλγία είναι η Πατρίδα.
Και ανάγκη είναι.

katerina είπε...

Κακο, καμμιά φορά, ίσως πιο συχνά απο οτι ...θέλω να πιστευω, η συμφωνία, η δυσκολία του άλλου να σχολιασει, είναι γιατί μπορεί να στρογγυλευω τα πράγματα.
Είτε επιζητώντας την αποδοχή, είτε γιατί πάρα πολλά πράγματα είναι και μέσα μου στρογγυλά. Και εγώ τα ανιχνευω, και το ναι και το όχι μου, αντιπαλεύουν πολύ έντονα μέσα στο μυαλό μου, ισορροπούν αλλά δεν εγκαθίστανται.

Και με αυτήν την έννοια μπορεί να έχει και δίκιο ο Σχολιαστής.

Όσο για τον πατέρα μου, ναι τώρα... είναι ίνδαλμα....αλλά πατέρας ...νομίζω ότι, χωρίς να ξέρω βέβαια, μάλλον ήσουν καλύτερος.

Τα είπα και στο Spy λίγο πιο πάνω.
Μου έκανε βέβαια εντυπωση,αυτό που σου έβγαλε η αναρτηση μου, το μόνο ηρωικό της, ξεψαχνίζοντας πράγματα, που απο την φύση τους είναι φορτισμένα ηρωικά, ήταν ο πατέρας μου.....
Κοινώς πως να κρυφτείς...απο τις λέξεις;;;

katerina είπε...

Matrix, και εγώ πιστεψα κάποτε, ένα σύνθημα που πολύ μου άρεσε και το έκανα φιλοσοφία ζωής για κάποια χρόνια "Πατρίδα μας είναι η γη που πατάμε".
Μετά βέβαια καταλαβα ότι μάλλον δεκνίκι ήταν, γιατί πατριδα μου ήταν οι παιδικές μου μνήμες, οι άνθρωποι που την φάτσα τους, την κατατομή τους, τις κινήσεις τους, τις ατάκες τους, ενοιωθα σαν παντόφλες μου. Δικα΄μου.

Ξέρεις...πολύ φοβάμαι, ότι ο χαμένος...δεν παιρνει τίποτα.
Πρέπει να πολεμήσει για να πάψει να είναι χαμένος....και τότε..κάποιος άλλος θα είναι ο χαμένος.

ikor είπε...

Ο Τρίτσης ήταν εκείνος που (επαν)έφερε το έθιμο με τις σημαίες.

Μακάρι πάντως στο μέλλον να βρεθεί και κάποιος που θα αναδείξει τη σημασία που έχει το "όχι", σε μια κοινωνία που εθίζεται διαρκώς να λέει "ναι"...

(Νομίζω ότι το απόσπασμά σου "Αν Πατρίδα είναι..." είναι ένα από τα καλύτερα που έχεις γράψει τόσον καιρό που σε διαβάζω. Καλό βράδυ!)

OnWine είπε...

Μιά και δήλωσες ότι θα ήθελες να μάθεις την άποψή μου, ας την πω, χωρίς ..."ίσως", χωρίς φόβο μην με φάνε... άγρια θήρία... μαντρόσκυλα, λύκοι, γάτες, και άλλα ζώα... περίμενα ότι κάποιος θα είχε διαφορετική άποψη και ...ίσως να μην χρειαζόταν η δική μου... διαψεύστηκα...

Να ξεκινήσω με τα προφανή... και εσύ κατάλαβες το πρόβλημα του "ίσως" σου... μόνο που το "ίσως" δεν έχει να κάνει τίποτα με το "μέτρο"... το "μέτρο" αντιμάχεται την υπερβολή, αντιπαρατίθεται τόσο στο "ελάχιστο" όσο και στο "μέγιστο"... το "ίσως" υιοθετεί ΚΑΙ το ελάχιστό ΚΑΙ το μέγιστο ταυτόχρονα... ή απορρίπτει και τα δύο... το "μέτρο" προαπαιτεί θέση, το "ίσως" είναι αυτή η άθλια "μη θέση"... το ουσιαστκά "αμέτοχον"... το ίσως είναι το άλλοθι της απραξίας, ο φόβος του "λάθους", ο τρόμος των συνεπειών της "'άποψης"... η αποφυγή της οδυνηρής και επικίνδυνης αντιπαράθεσης ...αυτό που εσύ η ίδια έχεις καταδικάσει τόσες και τόσες φορές μέσα από τις αναρτήσεις σου... και αν με το "ίσως" εννοείς το "αμφιβάλλω", τότε έχεις μπλέξει δυό τελείως διαφορετικές έννοιες...

Ναι Κατερίνα, αμφιβάλλω, κρίνω, εκτιμώ και αποφασίζω... παίρνω θέση... και αν έκανα λάθος, το αναγνωρίζω, και επανέρχομαι... αμφιβάλλω, Κατερίνα, σημαίνει δρώ κριτικά, δρώ έχοντας τον εαυτό μου σε εγρήγορση ώστε να αντιμετωπίσω το τυχόν λάθος μου...

Τώρα γιά την καημένη, την Πατρίδα...

Πατρίδα σου ΔΕΝ είναι όλα όσα κάποιοι με τους αγώνες τους και το αίμα τους σου εξασφάλισαν... πατρίδα σου είναι αυτοί οι "κάποιοι" που σου τα εξασφάλισαν και οι αγώνες τους... Πατρίδα σου είναι το αίμα που χύθηκε γιά να μπορείς εσύ σήμερα να πίνεις τα ρακόμελα, να έχεις το εξοχικό με τα χρυσάνθεμα...

Πατρίδα σου είναι, Κατερίνα, όλοι εκείνοι που αγωνίστηκαν γιά να δώσουν στους υπόλοιπους και σε εσένα την δυνατότητα να ζήσετε καλύτερα, ακόμα και αν αυτό το "καλύτερα" ήταν η άποψη μιάς μερίδας... πατρίδα σου είναι ΚΑΙ οι αγωνιστές του '21, και όσοι πολέμησαν το 40 ενάντια στους Γερμανούς και τους Ιταλούς, πατρίδα σου είναι ΚΑΙ οι αντάρτες. κομμουνιστές και οι άλλοι, και αυτοί που πολέμησαν στον εμφύλιο...πατρίδα σου είναι ΚΑΙ οι χαφιέδες των Γερμανών... και οι χαφιέδες της Χούντας... πατρίδα σου είναι όσοι αντιστάθηκαν στον Παπαδόπουλο, πατρίδα σου ΚΑΙ ο Παπαδόπουλος.... ναι, η πατρίδα είναι αίσθηση, είναι περιβάλλον, είναι όμως ΚΑΙ ανθρωποι, ΚΑΙ αγώνες, ΚΑΙ ιστορία... είναι όλα όσα κάνουν τους περισσότερους -όχι όλους- να νοιώθουν μιά συνάφεια με κάποιους άλλους, είναι τα "κοινά", τα "παρελθόντα"... είναι πολιτισμός, είναι θρησκεία, είναι παραδόσεις, είναι.... πατρίδα είναι ο κοινός παρονομαστής, οι μνήμες... πατρίδα είναι ΚΑΙ όσα εσύ έζησες, ΚΑΙ οσα εσύ δεν έζησες... Πατρίδα είναι ότι αντιστέκεται στην πολιτιστική, ηθική και κοινωνική ακόμα παγκοσμιοποίηση, Πατρίδα είναι η ενεργή αντίσταση στην πολιτιστική "σούπα"... Πατρίδα είναι η ενέργεια ενάντια στην ισοπεδωτική εντροπία... Πατρίδα είναι το "ξέρω ποιός είμαι" και -κυρίως γιατί γνωρίζω την προέλευσή μου- ξέρω τι είμαι... Πατρίδα είναι η κοινή γλώσσα, οι κοινές έννοιες, το "στήριγμα", η βάση... πατρίδα είναι το "σύνολο" ενάντια στο "άτομο", το "εμείς" σε αντίθεση με το "εγώ"... το "ανήκειν"... πατρίδα είναι η κληρονομιά μας, Κατερίνα, η κοινή κληρονομιά μας... δυστυχώς, δεν είναι τα ...ρακόμελα, τα χρυσάνθεμα ούτε η ...Γεωργία Βασιλειάδου

...και σίγουρα Πατρίδα δεν είναι "ότι ο καθε ένας μας αισθάνεται γιά ...πατρίδα" (sic), όπως ...ευφυώς καθόρισε κάποιος εδώ... ας μην τα παίρνουμε όλα σβάρνα, ας σεβαστούμε όσα δεν ζήσαμε, ας χαμηλώσουμε τον άκρατο και άκριτο εγωισμό του "είμαι"... ας επιτρέψουμε στο "είμαστε" να έχει θέση μέσα μας, ας μην πετάμε τόσο εύκολα στα σκουπίδια ανθρώπους, ιδέες, κατορθώματα... ναι, και ηρωισμούς που εμείς σήμερα είμαστε ανίκανοι να βιώσουμε... ο κόσμος, Κατερίνα δεν υφίσταται επειδή εσύ υπάρχεις, δεν στρέφονται όλα γύρω από το είναι σου, δεν ορίζεις εσύ κατά πως νομίζεις κάθε φορά που θα γράψεις ανάρτηση τα σημαντικά... και κυριως δεν επανακαθορίζεις έννοιες σημαντικές γιά τόσο και τόσο κόσμο... έννοιες που έζησαν αιώνια, που είχαν νόημα γιά όλους σχεδόν τους λαούς της ανθρωπότητας...

Και η σημαία, Κατερίνα, δεν είναι το ύφασμα με το οποίο ο πατέρας σου τύλιγε το κοστούμι του... είναι αυτό που κάποιοι, πολύ πρίν από εσένα, όρισαν σαν το σύμβολο των προηγουμένων... η ναφθαλίνη της ντουλάπας σου δεν θα εξαλείψει την μνήμη όλων εκείνων που την κράτησαν σε μάχες, που πέθαναν γιά αυτή και γιά ότι συμβολίζει... ο Γλέζος δεν την κατέβασε από την Ακρόπολη γιά να γίνει περιτύλιγμα των κοστουμιών του ...μπαμπά σου... είσαι πάρα πολύ μικρή και ασήμαντη γιά να επαναπροσδιορίσεις την χρήση της με ευτελιστικές αναφορές...

Σου επεσήμανα και άλλες φορές ότι ορισμένες αναρτήσεις σου προσβάλλουν... όχι με την γραφή, όχι με το ύφος, όχι με χαρακτηρισμούς, αλλά με την επίθεση, με τον ευτελισμό και την απαξίωση στα "πιστεύω", στα "σημαντικά" της μεγάλης μερίδας των απλών ανθρώπων... στο επισημαίνω και τώρα.

Βέβαια, στην ...πατρίδα του "ίσως" ο καθένας είναι ...ίσως, απόλυτα ελεύθερος να εκφράζει την άποψή του... το λέω ο ίδιος γιά να αποφύγουν κάποιοι αυτόκλητοι προστάτες το ολίσθημα της κοινοτυπίας...

PN είπε...

@Sxoliastis: Αν υπάρχει ένα πράγμα που εκτιμώ στη διαδικτυακή σου φιγούρα και ψυχολογία, είναι σίγουρα η προσήλωση στο τίτλο του blog σου και σε αυτό που υπόσχεσαι ότι θα "πουλήσεις" (βάζω τα εισαγωγικά για να μην παρεξηγηθείς. Δεν το λέω υποτιμητικά). Όλο κάτι πουλάμε τελικά εδώ μέσα...εσύ το λες!!

Η εμμονή στην αντίθετη γνώμη δεν είναι ξέρεις και πολύ διαφορετική από την αβάσιμη γνώμη. Το να παίζεις πάντα το δικηγόρο του διαβόλου ελοχεύει τρομερούς κινδύνους.

Αν ο κόσμος, λοιπόν, είναι φτιαγμένος από κόλακες που δεν μπορώ να δω τι ακριβώς έχουν να κερδίσουν από την Κατερίνα (και μην πεις αναγνωσιμότητα...δεν είναι και το Reuter...Συγνώμη Κατερίνα μου, αλλά νισάφι!!!!), τότε άστον στην ησυχία του. Με λίγα λόγια, αν η Κατερίνα, εγώ ο ευφυής κύριος, και δέκα άλλοι ανεγκέφαλοι (μην παίζεις με τις λέξεις...αυτό είπες) ΔΕΝ τα λένε, τότε μην τα διαβάζεις. Μπορεί να φταίμε για πολλά πράγματα τελικά, αλλά νομίζω ότι για τη διεθνή κρίση και το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν φταίμε.

Και κάτι πάνω στο θέμα της πατρίδας. Λησμονείς μάλλον, ότι το εμείς και το εγώ συνυπάρχουν πάνω σε αυτό τον κόσμο. Ενώ λοιπόν η πατρίδα πήγε πολλές φορές μπροστά από το εμείς του λαού ή μιας ομάδας, υπάρχουν άλλες τόσες περιπτώσεις που πήγε ακόμη πιο μπροστά ή και πίσω από το εγώ ενός και μόνο ατόμου. Χρυσή τομή είναι τα πάντα Σχολιαστή μου. Τα ανάποδα και τα άκρα...ποτέ δεν θα σου προσφέρουν μια πειστική εξήγηση. Τα άκρα και τα ανάποδα βέβαια πάντα θα σε βοηθάνε να παίζεις το δικηγόρο του διαβόλου...

monahikoslikos είπε...

@sxoliastis: Με το δικαίωμα που μου δίνεις περιλαμβάνοντας και την ταπεινότητά μου ανάμεσα σ΄αυτούς που η Κατερίνα πρέπει να θεωρεί Πατρίδα της και επειδή το "μέτρο" σου για την Πατρίδα με την περίπου εξομοίωση ανταρτών, αγωνιστών, αντιστασιακών με τους ρουφιάνους, τους κουκουλοφόρους καταδότες της κατοχής και τον Παπαδόπουλο σ΄ αυτό που πρέπει να θεωρούμε Πατρίδα είναι μια βολική θεωρία που οδηγεί στη λήθη και στη δικαιολόγηση των αδικαιολόγητων προτιμώ τα ίσως της Κατερίνας από το δικό σου «μέτρο».
Όσο για τη σημαία με ποιο τρόπο μπορεί να θεωρηθεί σύμβολο και όχι ένα χρωματιστό πανί για περιτύλιγμα όταν την εποχή που αναφέρεται η Κατερίνα στο πόστ της η ανάρτηση της σημαίας κατά τας εθνικάς επετείους επιβαλλόταν με την απειλή προστίμου και φακέλου στην ασφάλεια από τη χούντα του Παπαδόπουλου που αποτελεί μία από τις συνιστώσες της – κατά την άποψή σου- Πατρίδας.
Και σ΄ αυτό τον καταναγκασμό ίσως να οφείλεται ότι σήμερα, παρά τις προσπάθειες που έγιναν μεταπολιτευτικά από τον Τρίτση, δεν βλέπεις παρά ελάχιστες σημαίες στα μπαλκόνια.
‘Οσο για όλους εκείνους που όπως γράφεις «αγωνίστηκαν γιά να δώσουν στους υπόλοιπους και σε εσένα την δυνατότητα να ζήσετε καλύτερα, ακόμα και αν αυτό το "καλύτερα" ήταν η άποψη μιάς μερίδας...» άλλοι το έκαναν υποχρεωτικά (στρατιώτες) κι άλλοι από πεποίθηση και δεν ζήτησαν ούτε και τους προσφέρθηκε τίποτα από την Πατρίδα όπως την οριοθετείς.
Και τέλος επειδή προτιμώ την Πατρίδα της Κατερίνας με τα ταβερνάκια και τα ρακόμελα από τη δική σου Πατρίδα με τους αγωνιστές και τους χαφιέδες ατάκτως ερριμένους κι «αδελφωμένους» στις σελίδες της ιστορίας μαζί με την καλημέρα μου λίγους στίχους του Νεγρεπόντη για τη μοίρα των αγωνιστών, οι χαφιέδες είναι καλά βολεμένοι και δεν ανησυχώ.
Μονόχειρας ο Τζο
ζητάει δουλειά
μα τί δουλειά να κάνει
που το δεξί έχει χάσει
πέρα στο Βιετνάμ
και πού ‘χει μαύρη πέτσα
θυμήθηκαν ξανά
τον νέγρο Τζο τον ήρωα
τον λεν αληταρά
τις πόρτες δεν ανοίγουν
στον Τζο τον φουκαρά.

apos είπε...

Αγαπητέ σχολιαστή, ενώ εκτίμησα αφάνταστα τον διακριτικό και ήσυχο τρόπο που αποχώρησες την πρώτη φορά (με εξαίρεση ίσως το «καρφί» για τους ανθρώπους που συμφωνούν με την γράφουσα) απόρησα λίγο με το θόρυβο που έκανες όταν επανήλθες.
Έχω την εντύπωση ότι πολλά από όσα ΟΡΘΟΤΑΤΑ περιγράφεις αναφέρονται με έναν διαφορετικό τρόπο στα λεγόμενα και γραφόμενα της Κατερίνας. Τουλάχιστον εγώ αυτό κατάλαβα.
Σε κάθε περίπτωση, ας έχει ο καθένας το δικαίωμά του να ορίζει τι είναι πατρίδα. Αυτή τη στιγμή που είμαι στο γραφείο (κάποιος πρέπει να δουλέψει και την 28η Οκτωβρίου σε μας) ίσως αντιλαμβάνομαι με έναν περίεργο τρόπο τι είναι πατρίδα. Και βλέποντας τις σημαίες στο απέναντι μπαλκόνι, καταλαβαίνω πολύ περισσότερα από όσα θα ήθελα. Και γκρινιάζω λίγο λιγότερο που το ξυπνητήρι σήμερα χτύπησε στις 7.
Τέλος, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου και στην πικρή αλήθεια ότι όλα όσα μπερδεύονται γλυκά είναι πατρίδα. Όμως αυτό δεν είπε και η Κατερίνα;
Θα στο πω και με ένα παράδειγμα από τη δεύτερη πατρίδα μου, εξίσου πικρό και να με συμπαθάς: το 1982 ένας τρελλός δικτάτορας έστειλε 20χρονα παιδάκια να ανακαταλάβουν τα Malvinas για τη δόξα και τα δίκαια της Αργεντινής. Και εκατομμύρια άνθρωποι (και μανάδες των 20χρονων) βγήκαν στους δρόμους για να τον ζητωκραυγάσουν. Τον δικτάτορα. Τον δολοφόνο. Για δύο νησιά. Ε ναι, λοιπόν και αυτοί όλοι είναι πατρίδα μου. Όμως όλο αυτό δεν είναι πάνω από όλα ένα βίωμα;
Συγγνώμη που σας κούρασα μέρα που είναι...
Καλά να περάσουμε όλοι σήμερα.

Ανώνυμος είπε...

Μικρές πικρές ιστορίες

Αν…
Αν η πατρίδα σε βασανίζει, σε πετά, σε ξεπουλά τότε είναι ελληνίδα πατρίδα…
Αν το κοντάρι της σημαίας σου μπήγεται στο στήθος τότε η ματωμένη σημαία είναι ελληνική.
Αν η σημαία πέσει σε ανάξια χέρια…
Πόσες φορές δεν μας πλήγωσε αυτή η σημαία βρισκόμενη σε ανάξια χέρια; Και πριν λίγες μέρες μας έλεγε ο Γλέζος σε ένα τραπεζάκι στην ΕΣΗΕΑ για το μίσος με το οποίο τον κυνηγούσαν οι ταγματασφαλίτες κραδαίνοντας την ελληνική σημαία με τον σταυρό.
Αν όμως το ιδανικό της μάχης είναι δίκαιο τότε και η σημαία είναι δίκαια είτε είναι ελληνική είτε όχι.
Οι σημαίες του κόσμου κρίνονται από το περιεχόμενό τους. Και της Κατερίνας έτσι κρίθηκε και συγκίνησε. Έστω και αν χάθηκε στην ιστορία από ντροπή για τα ανομήματα όσων την κράδαιναν κατά του λαού.

Σύμβολα

Μέσα στην αχώ των αντιπολεμικών διαδηλώσεων λαμβάνω ένα μήνυμα από την Κατερίνα που λοιδορεί τα σύμβολα, τα λάβαρα και τις σημαίες. Της απαντώ ότι τα σύμβολα δυστυχώς (το τονίζω αυτό) ακόμη αποτελούν σημεία συμπυκνωμένης συλλογικής συνείδησης των ανθρώπων και θα είναι μέχρι ο άνθρωπος να περάσει από τη άγρια προϊστορία του στην ιστορία όπου δεν θα έχει καμία ανάγκη συμβόλων και σημαιών. Μέχρι τότε όμως…
Τότε κάνοντας μια από τις γνωστές… «Κατερινιές» της μου λέει πως αυτή είναι δεν είναι με καμιά σημαία αλλά για τις ανάγκες της στιγμής (νομίζω για το γνωστό «σπάσιμο» και όχι για τίποτ’ άλλο…) είναι με την... αμερικάνικη σημαία! Λίγες μέρες αργότερα η αμερικάνικη σημαία κυμάτιζε «απελευθερώτρια» στη Βαγδάτη πάνω από τα κεφάλια των έτσι κι’ αλλιώς σκλαβωμένων Ιρακινών. Η αντίσταση σε ένα μισητό σύμβολο μόλις άρχιζε για τους μικρούς Κεμάλ.

Τώρα ακούω τη Κατερίνα να μιλάει με νοσταλγικό σεβασμό για τη δική της σημαία… παρότι εξακολουθούν να την «ενοχλούν αφάνταστα, οι σημαίες, οι παράτες, οι ηρωισμοί, οι παλιγγενεσίες, τα φλάμπουρα, οι τελετές, οι ιστορικές αναφορές και ερμηνείες. Από όπου κι αν προέρχονται, ότι κι αν εξυπηρετούν…». Η γνωστή αντιφατική Κατερίνα συνεπής και πάλι με τον εαυτό της!

Θλιβερές ιστορίες

Βλέποντας τα αφιερώματα της 28ης είδα και ένα απόσπασμα που έλεγε ότι οι εξόριστοι και φυλακισμένοι κομμουνιστές ζήτησαν να πάνε στη πρώτη γραμμή του μετώπου και ο Ζαχαριάδης, κρατούμενος στα υπόγεια της Ασφάλειας ζήτησε, παρακάμπτοντας την αντίθεσή του με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, να γίνει για τους κομμουνιστές και το λαό κάθε βράχος, ρεματιά και σπίτι εστία αντίστασης θέτοντας και τα θεμέλια της επακόλουθης Εθνικής Αντίστασης. Εκείνο που δεν άκουσα ήταν η συνέχεια της ιστορίας που είναι πολύ πικρή. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου την ώρα που έλεγε ότι όλοι οι Έλληνες ενωμένοι, παραμερίζοντας τις διαφορές, υπερασπίζονται τη πατρίδα, αρνήθηκε και τους ζήτησε πρώτα να αποκηρύξουν τις ιδέες τους και μετά να εξετάσει το αίτημα!!! Συνέχισε να τους κρατά στις φυλακές και την ώρα που κατέρρεε η χώρα από τους γερμανούς το μόνο κομμάτι εξουσίας που δούλευε καλά ήταν η φασιστική αστυνομία της 4ης Αυγούστου που αντί να απελευθερώσει τους πολιτικούς κρατούμενους τους παρέδωσε στους γερμανούς (μαζί και τον Ζαχαριάδη που μεταφέρθηκε στο Νταχάου) και ανέλαβε ξανά τον βασανισμό και τη φρούρησή τους υπό γερμανική διοίκηση (κάποιοι, ευτυχώς, δραπέτευσαν και οργάνωσαν την Αντίσταση…).
Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι οι 200 εκτελεσμένοι της Καισαριανής τη Πρωτομαγιά του ’44 ήταν από αυτούς που παρέδωσαν οι Έλληνες φασίστες στους Γερμανούς φασίστες;
Την ιστορία την αναφέρω με πίκρα γιατί το πρώτο μέρος της το ξανάζησα το ’74 όταν εμείς, πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές Γεντί Κουλέ και Καλοχωρίου μετά από ένα όργιο βασανιστηρίων, ζητήσαμε με την εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο να καταταγούμε στη πρώτη γραμμή και ο ποταπός δικτάτορας Ιωαννίδης ζήτησε πρώτα να αποκηρύξουμε τις ιδέες μας και μετά να εξετάσει το αίτημα (sic)! Ποια σημαία να κρατούσε άραγε αυτός ο δικτάτορας;;; Τι θλίψη, ντροπή και οργή…

Αναρωτιέμαι τώρα πως θα ήταν το δεύτερο μέρος της επαναλαμβανόμενης ιστορίας αν ο Αττίλλας που είχε χιλιάδες ανατιαστασιακούς φυλακισμένους στη δική του πατρίδα έμπαινε στη Θεσσαλονίκη...

Στο μπαλκόνι μου δεν σήκωσα ποτέ σημαία. Όχι γιατί δεν τη τιμώ αλλά ακριβώς γιατί την τιμώ.

Στέργιος

OnWine είπε...

Μοναχικέ Λύκε, δεν κατάλαβες τίποτα... ή δεν μπορείς, ή δεν θέλεις να καταλάβεις τι έγραψα.. δεν πειράζει, πολύ μικρό το κακό...

Φίλε Apos,
Συμφωνώ απόλυτα για το δικαίωμα του κα ενός να προσδιορίζει τι είναι γιά αυτόν πατρίδα, διαφωνώ όμως γιά το δικαίωμα του οποιουδήποτε να χλευάζει κάποια "πιστεύω" άλλων, που πηγάζουν από πράξεις και ιδέες -παρωχημένες ίσως σήμερα γιά μερικούς, αλλά γιά τις οποίες θυσιάστηκαν ζωές, εγιναν αγώνες και
έδωσαν την δυνατότητα σήμερα σε εμάς να απολαμβάνουμε ότι απολαμβάνουμε.

Προσωπικά, τιμώ τον αγωνιζόμενο άνθρωπο, σέβομαι τους αγώνες για ιδέες με τις οποίες μπορεί να μην συμφωνώ, σέβομαι τους ανθρώπους που κάνουν την υπέρβαση... σέβομαι αυτούς που δημιουργούν "πατρίδες"..

monahikoslikos είπε...

@sxoliastis: σίγουρα δεν εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος, ευτυχώς για μένα, οπότε μείνε με τις ιδεοληψίες σου

aKanonisti είπε...

Κατερινιώ....
Οσο σε διαβάζω βρίσκω όλο και περισσότερα κοινά σημεία αναφοράς...
Και εγώ είχα έναν "σοφό" πατέρα... που λάτρευα....
Αυτός μου έμαθε όσα ξέρω... και κυρίως μου έμαθε την αμφισβήτηση...
Μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις.. ο τρόπος που σκέφτεσαι... χωρίς απαραίτητα να συμφωνώ με όλα όσα πιστεύεις...
Το ίδιο νομίζω.. πως ισχύει και με τον σχολιαστή...
Απλά... αυτός... είναι λίγο πιο απόλυτος... ίσως λόγω χαρακτήρα...
Στον ορισμό του τι είναι πατρίδα.. θα διαφωνήσω σε πολλά... αλλά.. για μένα προέχει η προσέγγυση...
Αυτή θεωρώ πως είναι ο σημαντικότερος... παράγοντας στην ανεύρεση μίας κοινής λύσης... μίας κοινής πρότασης...
Με συγκίνησε.. η ανάρτηση σου... διότι.. όπως πάντα... εμπεριέχει άμετρη τρυφερότητα... είναι ειλικρινής.. και απόλυτα βιωματική..
Πιστεύω.. πως έχεις καθαρή ματιά...
πως είσαι δίκαιος άνθρωπος.. και μπορείς να αποτελέσεις "πατρίδα" για τον οποιοδήποτε.. νοήμονα άνθρωπο...
Αυτό εμένα μου αρκεί... γιατί είναι κάτι πολύ σπάνιο...
Καλημέρα....

marios είπε...

Προς σχολιαστη

Δεν καταλαβαινω γιατι επιμενεις να ταυτιζεις την διαφωνια με την χλευη.
Το οτι οποιεσδηποτε ιδεες θεωρηθηκαν καποτε άξιες ανθρωποθυσιας αυτο δεν τις βαζει στο απυροβλητο της κριτικης και δεν καθιστα την κριτικη τους χλευη.

Λιγη κοινη λογικη δεν βλαπτει.

Και τελος το blog καποιας μητερας εργαζομενης με σπουδες στο εξωτερικο δηλαδη με προσλαμβανουσες πολυ περισσοτερες απο την προηγουμενη γενια μαναδων εν ετει μια χιλιετια και πλεον μετα την γεννηση ενος βρεφους -που επισης αλλοι θεωρησαν καποτε ιδεα αξια θανατου- η οποια πρεπει να ελιχθει σε ενα τρομερα πιο εξελιγμενο κοσμο απο αυτον των πατριωτικων θυσιων για να αποφασισει το καλυτερο για την κορη της, δεν ειναι το καλυτερο μερος για επιδειξη και επικληση πατριωτικοτητας η οποια πατριωτικοτητα ειτε το αποδεχεσαι ειτε οχι δεν ειναι στο απυροβλητο σαν αξία άξια θανατου ουτε στον πυρηνα της.

marios είπε...

Ναι δεν μεταφερθηκατε ολοι στο 1000μΧ εγω παρελειψα μια χιλιετια στην μετρηση και αφου επανηλθα, σχολιαστη, σκεπτεσαι ποσο απολυτη εφαρμογη θα μπορουσε να εχει η εξισωση σου της κριτικης με την χλευη στην αξια της θρησκευτικοτητας οπου καποιος θα μπορουσε να πει οτι χλευαζουμε κατι για το οποιον πολλοι θυσιαστηκαν ουτως ωστε να εχουμε την δυνατοτητα να προσευχομαστε στην αγια τριαδα και οχι καπου αλλου για να μην σκεφτω ακομα χειροτερες εφαρμογες...

aKanonisti είπε...

@Μάριε...
Σωστά αυτά που λες.. αλλά θα διαφωνήσω με την αναφορά σου στην μητρότητα της Κατερίνας..
Δεν νομίζω πως η ελευθερη γνώμη της.. και η ιδιαίτερη στάση της έχει να κάνει με αυτό...
Σε όλα τα ζητήματα έχει μία πολύ προσωπική και αξιόλογη προσέγγυση.. η οποία οφείλεται στόν υψηλό δείκτη ευφυιάς της..

Το διαχωρίζω γιατί βλέποντας με πόση κακεντρέχεια σχολιάστηκε η ανάρτηση της... φοβάμαι πως θα αποτελέσει ένα ακόμα σημείο να κατηγορηθεί...

Το "ίσως" δεν σηματοδοτεί ατολμία ή δειλία... είναι μία πρόκληση σε ένα περίεργο, ζωντανό, υγιές μυαλό να δράσει... να ψάξει... να βρει τις λύσεις...

katerina είπε...

Ikor,
μου άρεσε αυτό που είπες, για την σημασία του όχι.
Και υγιής κοινωνία είναι αυτή που αντιστέκεται, αυτή που συγκρούεται και με βολικές έννοιες, και με πολιτικά ορθές έννοιες.
Από την μια υπερασπιζόμαστε όλοι μια «κοινή ηθική» που όμως εκ των πραγμάτων, συγκαλύπτει αντικρουόμενα συμφέροντα.
Αν σου άρεσε το «αν Πατρίδα είναι.....», είναι απλά μια βιωματική έννοια της Πατρίδας, που ο καθένας μας, μπορεί να βάλει τα δικά του... «αν Πατρίδα είναι.....»

katerina είπε...

Σχολιαστή,
Θα συμφωνήσω σε κάποια μαζί σου, και θα διαφωνήσω σε κάποια άλλα.
Ας ξεκινήσω με την συμφωνία.

Ασφαλώς απαιτείται σύγκρουση. Κι αν σήμερα δεν υπάρχει παραγωγή πολιτικής, είναι ακριβως γιατί αναπαραγεται απο τους πολιτικούς και τους πολίτες, ένα «στρογγύλεμα των εννοιών» στα πλαίσια του «πολιτικώς ορθού».
Το δικό μου «ίσως», είναι αμφισβήτηση, αλλά και ταυτόχρονα σεβασμός στο άλλο. Σε αυτό το άλλο, που εγώ διαφωνώ, είτε λογικά, είτε θυμικά.
Και αυτός ο σεβασμός, δεν είναι ο «πολιτικά ορθός» σεβασμός, πηγάζει περισσότερο από τρυφερότητα, από την ανάγκη μου να καταλάβω, να κατανοήσω το τι κρύβεται πίσω από την θέση του Άλλου σε ανθρώπινο επίπεδο.
Θα την απορρίψω, θα συγκρουστώ, αλλά χωρίς ποτέ στο πισω μέρος του μυαλού μου, να μην επιχειρώ να καταλάβω. Όσο θα υπερασπιστώ αυτό που εγώ θεωρώ δίκαιο, ταυτόχρονα θα ψάχνω να βρω, γιατί το άλλο είναι άδικο.
Είναι απόλυτα βασανιστικό, και καθόλου στρογγυλό και ξέρω πολύ καλά ότι πίσω από την όποια ιδέα, θέση, αρχή, υπάρχει πάντα η ανθρωπινη εφαρμογή της και το αποτελεσμα της. Παράγοντες που καθόλου δεν παραγνωρίζω.

Προχθές, έγραψα για την Θρησκεία. Στην Ελλάδα μεγάλωσα, το 95% του πληθυσμού είναι ορθοδοξοι, και η λογική λέει: Αν θέλεις να πιστεψεις, ή ακολουθείς το δόγμα, ή είσαι αρνητής.
Ερχομαι λοιπόν να πω ότι το όποιο δόγμα, αντιβαίνει στην δική μου λογική, η Πλάση του Συμπαντος απο τον όποιο Θεό, αντιβαίνει στην ΑΠΟΛΥΤΗ Δαρβινική μου Πίστη. Έχω όμως ανάγκη να ξεπεράσω τον υπερφυσικό μου φόβο. Και βρίσκω την βιωματική μου ισορροπία. Το δικό μου «ίσως».
Δεν αγνοώ τον ιστορικό ρόλο όλων των Εκκλησίων και Θρησκειων του κόσμου.
Αλλά απο την άλλη, θα υπερασπιστώ την όποια Πιστη του Αλλου. Και θα απαιτήσω να έχει τον χώρο λατρεία τους, ανεξαρτητα του αν συμφωνώ ή διαφωνώ, με την ύπαρξη λατρευτικών χώρων. Αυτό είναι ένα «ίσως», όπως εγώ το εννοώ.

Θα μπορούσα να σου πω ότι και εσύ και εγώ αποφασίσαμε να αγγίξουμε δύο έννοιες πολύ φορτισμένες. Εγώ την Πατρίδα, εσύ την Απεργία (στην αναρτηση σου για την εντροπια του πολιτικά ορθού).
Και Πατριδοκάπηλοι είναι μια μεγάλη μερίδα και εργατοπατέρες είναι μια επίσης μεγάλη μερίδα. Και αγωνιστές είναι μια πολύ μεγαλη μερίδα, και η Απεργία είναι το οπλο της γής των κολασμένων.

Ας αποφορτίσουμε τις λέξεις, ας δούμε την ουσία τους. Ας δούμε τι κρυβεται πίσω απο αυτήν. Ας δούμε πισω απο την ιδέα, ποια είναι η ανθρωπινη εφαρμογή της.

Τώρα, ιδιαίτερα για αυτήν την ανάρτηση. Εχω ξαναπει, ότι έχω πολύ συγκεκριμενη άποψη για τα blogs. Δεν είναι εφημερίδες. Ή για να βάλω το δικό μου «ίσως», το δικό μου δεν είναι η εφημερίδα μου.
Μπορώ να κατανοησω την ανάγκη του άλλου, να αρθρογραφήσει, συμμετέχω και σχολιαζω σε αυτό, αλλά δεν το κάνω εγώ.

Προσπαθώ μέσα από την γραφή, μέσα από τις λέξεις, να καταγράψω, να επικοινωνήσω το πολύ προσωπικό μου βίωμα, με το γενικό.

Ο τίτλος της ανάρτησης, είναι «η σημαία του πατέρα μου». ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΟ.
Η πρώτη επαφή μου με την σημαία, έγινε σε μια περίοδο, στην Χουντα, που ήσουν υποχρεωμένος, να διαλαλήσεις, να κρεμάσεις στο μπαλκόνι την ομοφωνία σου.
Την ίδια σημαία, που κατέβασε ο Γλέζος, την ίδια σημαία, χρησιμοποιησε και η Χουντα σαν δήλωση εθνικοφροσύνης.

Και αυτό που στην πραγματικότητα περιγράφω, δεν είναι Η ΣΗΜΑΙΑ, αλλά το δράμα ενος πατέρα, που ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ, γιατί στην πράξη κρεμόντας εκεινη την εποχή την σημαία υπογραφει μια δήλωση μετανοιας, μπροστά στα μάτια του παιδιού του, γιατί δεν έχει το κουράγιο, τα κότσια, να αρνηθεί να το κάνει, γιατί μετράει είτε το προσωπικό, είτε το οικογενειακό του κόστος, είτε και μόνο τη βολή του, και εγκλωβίζεται στην άποψη, να υποτιμήσει το σύμβολο, να τιμωρήσει το σύμβολο, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του στα μάτια του παιδιού του.

Αυτό λέω Σχολιαστή. Αυτήν την μαρτυρία μου καταθέτω. Την βολή, την ντροπή κάποιου, κάποιου που αγαπάω πολύ, κάποιου που από την φύση και τον ρόλο του Πατέρα δημιουργεί προτυπα στο παιδί του, κάποιου που ξέρει τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνει, και ΔΕΝ το κάνει.

Μπορεί εγώ να είμαι αφαιρετική, μπορεί εγώ να μην χρειάζομαι την δημόσια εξομολόγηση ή την δημόσια αφεση αμαρτιών, και να την κάνω όσο εγώ νομίζω ή όσο εγώ αντέχω αφαιρετική, αλλά αυτό λέω. Και το είπα και σε άλλα σχόλια, ήταν αναγνώστης της ζωής, δεν ήταν δράστης.

Ο πατέρας μου, ιδεολογικοποιησε την αδυναμία του. Χέστηκε ο Παττακός, τι την έκανε την σημαία μετά, ο καθένας. Του αρκουσε του κάθε Παττακού, να την βάζει στο κοντάρι. Του αρκούσε η δήλωση.

Αν κάτι έμαθα απο όλο αυτό, αν κάτι μου έμεινε τώρα, όχι τότε, είναι ότι οι σημαίες, είναι.....ζόρικα πράγματα. Ενίοτε σε θέτουν πολύ επιτακτικά μπροστά απο τις ευθύνες σου.
Το είπα «Ή απλά τώρα ξέρει...ότι ξέρω...»

Αν κάτι έμαθα τωρα, είναι ότι οι σημαίες, ευκολα γίνονται, ....όπλα.
Κι αν κάτι λέω, είναι ότι τον αγαπάω τόσο, που δεν μπήκα ποτέ στον πειρασμό να τον ρωτήσω. Δεν ξερω καν τι την έκανε. Πολύ προσωπική, πολύ βασανιστική μαρτυρία, Σχολιαστή, για να συζητηθεί το σωστό και το λάθος της.
Στον όποιο Άλλον, θα την κατέκρινα. Μπορεί και να την χλεύαζα. Όμως εδώ, απλά την κατανοώ. Και την καταθέτω.

Όσο για την Πατρίδα, εδώ θα διαφωνήσω κάθετα μαζί σου.
Αυτό που περιγράφεις, είναι η ιστορια της ράτσας μου. Και εδώ δεν θα την αποδεχτώ αμασητη.
Η ιστορία είτε η δική μας, είτε των άλλων κρινεται. Και με την ηθική και με τον ορθολογισμό. Δεν θα δικαιολογήσω τους κοτζαμπάσηδες, δεν θα δικαιολογήσω τον ρόλο της Εκκλησίας το 21, δεν θα δικαιολογήσω τον Ελληνικο Στρατο που βρέθηκε στο Αφιον Καρα Χισαρ, με αποτέλεσμα την Μικρασιατική Καταστροφή, δεν θα δικαιολογήσω τον ρατσισμό των Παλαιοελλαδιτών στους πρόσφυγες, δεν θα δικαιολογήσω τους ταγματασφαλίτες και τους Χίτες.

Θα συγκρουστώ για τα δίκια της μειονοτητας των μουσουλμάνων της Θράκης. Θα συγκρουστώ για τα δίκια των πομάκων. Θα συγκρουστώ για τα δίκια των Ελληνων της Πόλης. Θα συγκρουστώ για τα δίκια των μεταναστών. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και ακριβως με την ίδια ένταση.

Ότι η Ιστορία της ράτσας μου, είναι στο απυρόβλητο, γιατί είναι δική μου, αυτό είναι σουπα. Αυτό είναι αμασητη κατάποση.
Όσο θα γονατίσω στον Ελληνα ήρωα, άλλο τόσο θα γονατίσω στους ήρωες όλου του κόσμου. Δεν τον θαυμάζω γιατί είναι Ελληνας, γιατί είναι Αμερικάνος, γιατί είναι Κινέζος.

Υποκλινομαι βαθειά, στην ..αποκοτιά του. Στο θάρρος του. Ανεξάρτητα από την εθνικότητα του. Υποκλινομαι στο ότι, είναι πολύ πάνω απο το δικό μου μέτρο. Και ναι εκει νοιωθω, πάρα πολύ μικρή και αφάνταστα ασημαντη.

Και ως αναφορά στην έννοια της Πατρίδας του καθενός μας, θα επιμείνω ότι είναι βιωματική, και αν θέλεις αυτή είναι και η ορθή για μένα άποψη. Όχι η πολιτικα ορθη. Η καθαρα ορθη. Όλοι τον Πατριωτισμό τους επικαλούνται.
Αλλά τι βλέπουμε;;; Μέσα απο την ιστορία, πραγματική και μυθική, κατασκευάζεται το «εμείς» και οι «άλλοι», ανακαλύπτονται ή αποσιωπούνται οι «εχθροί» και οι «φίλοι», παγιώνονται τα στερεότυπα. Και αν θέλεις να το πάμε και ακόμα παραπέρα, διαφωνώ ΚΑΘΕΤΑ, ακόμα και με το Συνταγμα (άλλο αξιωμα και αυτο, αλλο πολιτικά ορθό και αυτό), που λέει ότι το Κράτος έχει ως βασική αποστολή του την αναπτυξη της Εθνικής συνειδησης των Ελληνων.

Η βιωματική προσέγγιση της έννοιας Πατρίδα, αν μη τι άλλο, μας οδηγεί στο να να αποφεύγουμε φανατισμούς, εθνικισμούς και περιεργους κακώς εννοούμενους πατριωτισμούς που λειτουργούν σαν όπλα, που χειραγωγούν λαούς..

Το πιο είναι το βίωμα του καθενός...ασφαλώς το αφήνω ...στον καθένα.

Υ.Γ..Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα αν η παγκοσμιοποιηση σαν νέα τάξη, έρχεται αντιμέτωπη με τις εθνικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές ταυτότητες, αλλά νομίζω ότι αυτό απαιτεί μια άλλη αναρτηση.

κάκος είπε...

Γιατί θα έπρεπε να υπάρχει άποψη που να συμφωνεί με την δική σου , όταν απόψεις που μπορεί να συμφωνούν με την συγγραφέα , θεωρούνται καταδικαστέες ;
Όπως και να έχει , όπως διαπίστωσες , επέζησες με μεγάλη ευκολία της επίθεσης από την αγέλη των αναγνωστών που είχαν , δεν ξέρω κι εγώ πως να το χαρακτηρίσω , το θράσος να συμφωνούν ολικά ή μερικά με την συγγραφέα . Τι να κάνουμε , καμιά φορά και τα ζώα έχουν τα "ίσως" τους και όχι τις απολυτότητες των λογικών ανθρώπων .

marios είπε...

@ακανονιστη
η αναφορα μου στην μητροτητα της Κατερινας σχετιζεται με την αναγκη ενος γονεα να σκεφτει ακομα περισσοτερο τον πειβαλλων κοσμο του ιδιου και του παιδιου του απο οτι αν ηταν χωρις την ευθυνη ενος επιπλεον πλασματος -και σε θεματα μελλοντος αλλα και διαπαιδαγωγισης-.

marios είπε...

@ακανονιστη
η αναφορα μου στην μητροτητα της Κατερινας σχετιζεται με την αναγκη ενος γονεα να σκεφτει ακομα περισσοτερο τον πειβαλλων κοσμο του ιδιου και του παιδιου του απο οτι αν ηταν χωρις την ευθυνη ενος επιπλεον πλασματος -και σε θεματα μελλοντος αλλα και διαπαιδαγωγισης-.

marios είπε...

sorry για το διπλο!

katerina είπε...

Στέργιε,
Περιέγραψα και παραπάνω, στο Σχολιαστή, την ιστορία της σημαίας για μένα.
Την αντιφαση του πατέρα μου.
Την αναγκη του να χτυπήσει, αλλά φοβουμενος τον γαιδαρο...χτυπούσε το σαμάρι.
Αλλά εγώ αν κάτι κράτησα…ήταν η ανάγκη του να αποδείξει.... Και τον ευχαριστώ για αυτό του, το ...λάθος, κοιτώντας πολύ τρυφερά την αδυναμία του.
Και αυτή την ...σημαία, περιγράφω μέρα που είναι. Την ζόρικη σημαία.

Και μια που έφερες την κουβέντα στην .......Αμερικάνικη σημαία, πήγα στις ΗΠΑ, 6 μήνες μετά το χτυπημα της 11ης Σεπτεμβρίου. Και μάλιστα στον Νότο.
Και ανατρίχιασα.
Όλα τα αυτοκινητα είχαν μια σημαία. Όλοι οι τοιχοι είχαν ζωγραφισμένοι μια σημαία. Όλα τα εστιατόρια είχαν κρεμασμένη μια σημαία.
Και χθες που έγραφα την αναρτηση, δεν το θυμήθηκα, για να το αναφέρω.
Πόσο φοβιστικό, πόσο τραγικό, ποσο χειραγωγικό ήταν. Πόσο προσπαθούσε να προλειάνει το έδαφος....

Και έχω ζήσει και 25η Μαρτίου στην Αστορια. Σήμερα με τα Ελληνικά δεδομένα, θα το θεωρούσα εξωφρενικά υπερβολικό, αλλά ήταν μεγάλη η αναγκη του προσδιορισμού, μεγάλη η ανάγκη της ομάδας, μεγάλη η νοσταλγία. Και εκει δνε μου φάνηκε …κιτς, μου φάνηκε τόσο γλυκο.

Αλλά στο έχω ξαναπεί, και ας με δουλευεις, κι ας με προβοκάρεις, αριστερέ πολιτικά ορθέ, αγαπάω τους αμερικάνους για αυτήν την ευφυή αφελεια τους. Για αυτήν την απολυτη έλλειψη πονηριάς. Μάλλον δεν τους αγαπάω, μου αρέσει να τους χαζευω.

katerina είπε...

Ακανόνιστη,
Σου είπα ότι οι γενιές...χτίζουν ..πατρίδες.
Αυτό το «ίσως» που επικαλούμαι, έχει να κάνει και με την γενια μου και με το πως έζησε τα πραγματα, και με το πως απέρριψε τα πράγματα. Και κάπου, χωρίς να σημαίνει ότι εγώ εκπροσωπώ τον μέσο όρο, νομίζω ότι αυτή η γενιά και αμάσητα τα κατέβασε και αμάσητα τα έφτυσε.
Και σε επιπεδο πολιτικής και σε επιπεδο φύλλου.
Έμαθε να είναι πολύ επιφυλακτική, έμαθε να συντηρεί Μυθους και να γκρεμίζει όταν την απογοητευανε. Και ταυτόχρονα …δεν έφτιαξε. Έζησε το μεγάλο «εγώ» μέσα σε ένα «εμεις» που κατερρεε.

Αρα καταλαβαίνω ότι με καταλαβαίνεις και σε καταλαβαίνω.

Και ναι δεν καλομάθαμε στις ...Θέσεις, μάθαμε στις ...Προσεγγίσεις.

κάκος είπε...

Πόσο διαφέρουμε,
εμείς δεν βλαστημάμε όταν πήζουμε στην κίνηση που δημιουργούν άξεστοι και αχάριστοι απεργοί, γιατί απλά την ίδια στιγμή μέσα σ' αυτούς είναι και κάποιοι δικοί μας .
Δεν μας ενοχλεί ο συνοστισμος στο λεωφορείο το πρωί , ούτε οι ξένοι, γιατί απλά με μερικούς απ' αυτούς δουλεύουμε μαζί .
Δεν με πειράζει να ψωνίζω απ' τις ευκαιρείες του σουπερ μαρκετ , γιατί απλά δεν αντέχω να σας βλέπω δίπλα μου στα ντελικατέσεν που ψωνίζετε εσείς .
Δεν ντρέπομαι να πω ότι ο Σύριος Abdul , ο Πακιστανός Hasan , o Μολδαβός Serghei , ο Ιρακινός Naswan είναι φιλαράκια μου , πατριώτες μου , γιατί απλά εσείς δεν το αντέχετε .
Δεν ντρέπομαι να σας κοιτάξω υποτιμητικά οδηγώντας το θηριώδες σας τζιπ στους πηγμένους δρόμους , γιατί απλά δεν μπορείτε να καταλάβετε το αυτονόητο .
Δεν ντρέπομαι να γελάσω όταν σας βλέπω να ιδρώνετε οταν διαπιστώνετε πως τα χαρτιά που έχετε στα χέρια σας είναι κουρέλια , γιατί απλά εγώ επενδύω αλλού , σε άλλα χαρτιά .
Δεν ντρέπομαι να σας μελετήσω , γιατί απλά πρέπει να ξέρω πως και τι θα αντιμετωπίσω .

katerina είπε...

Κακο,
δεν καταλαβα το σχόλιο σου.
Δεν καταλαβαίνω απο που συμπέρανες ότι εγώ έχω προβλημα με τον όποιο Hassan, ψωνίζω μονο απο ντελικατέσεν, ή έχω τζιπ.
Δεν συμβαίνει, αλλά και να συνέβαινε, δεν θα ένοιωθα την αναγκη να το συζητήσω ή να απολογηθώ για αυτό.

Και σε καμμία περίπτωση, δεν μπορώ να καταλάβω πως το συνδέεις με την άποψη μου περί πατρίδας.

Ειλικρινά δεν καταλαβα το σχόλιο σου και έτσι δεν μπορώ να σου απαντήσω.

Αν εννοείς ότι βλέπω ελιτιστικα την Πατρίδα, γιατί ανήκω σε κάποια ελιτ, θα διαφωνήσω μαζί σου.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ κατάλαβα Κάκο για που ήταν το σχόλιο! Καλό, το ευχαριστήθηκα. Αλλά σε λάθος στόχο το ανάρτησες. Αλλού έπρεπε να πάει...

Στέργιος

κάκος είπε...

Οχι χίλια συγγνώμη , δεν αφορούσε με κανέναν τρόπο αυτό το σχόλιο μου εσένα , πρόκειτε για λάθος δικό μου . Συγγνώμη . Το σχόλιο αφορά άλλον . Συγγνώμη .

κάκος είπε...

Η βιασύνη δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω , επιπολαιότητα , τι να πω , με συγχωρείς και πάλι . Το σχόλιο μου αφορούσε άλλον σχολιογράφο , δεν θα πω ποιόν , γιατι ίσως δεν θάναι σωστό να προκαλέσω συζητήσεις επί συζητήσεων και λόγια κλπ κλπ . Ο Στέργιος , το κατάλαβε . Αν θες πες μου με e mail να το διαγράψω εντελώς . Καληνύχτα .

Ανώνυμος είπε...

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ ΤΟ ΠΗΡΕ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ??!! ......δεν στο στέλνει ο γιός του Ταχυδρόμου!

ΠΡΟΣΕΧΤΕ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΗΝΥΣΕΙΣ...ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ...ΚΑΙ ΣΕ ΞΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ...ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!!!

ΑΦΟΡΑ ΜΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΙΝΑ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΕΙ "ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ"?

ΓΙΑΝΝΗ ΡΑΓΚΟΥΣΗ ΤΟ ΠΗΡΕΣ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ!!

ΚΥΡΙΕ ΡΑΓΚΟΥΣΗ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΕΥΤΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΤΕ...ΟΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ??

ΠΟΙΟ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΒΟΥΛΕΥΤΙΝΑΣ ΠΑΣΟΚ
(ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΗΔΗΞΕΙ ΠΟΛΛΑ...ΚΟΜΜΑΤΑ)
ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΤΑΙ...ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ "ΠΑΡΑΜΑΓΑΖΟ ΤΗΣ ΝΔ" ??

ΠΡΟΣΕΧΤΕ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΗΝΥΣΕΙΣ...ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ...ΣΕ ΞΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ...ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!!!


ΕΧΕΤΕ ΤΙΣ ΕΞΗΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ:

1. ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑ ΕΙΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟ!!
2. ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ "ΠΑΡΑΜΑΓΑΖΟ ΤΗΣ ΜΔ"
3. ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΝ "ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΓΡΑΦΟΥΜΕ"
4. ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΒΟΛΕΥΤΙΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΓΡΑΦΟΥΜΕ" (ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΚΑΛΑ!! ΑΦΟΟΥ ΜΑΣ ΒΑΣΤΑΕΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ...)
5. ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΡΟΙΔΟ ΜΠΑΣ ΚΑΙ Ο...ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥΣ ΤΟΥ (ΝΑΙ...ΜΕΡΙΚΟΙ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΝ)
6. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
7. ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ "ΤΡΕΛΛΟ" ΤΟΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΝΤΑ
8. ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ "ΒΙΖΙΤΑ" Η ΚΑΤΑΓΓΕΛΘΕΙΣΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΕΣΑ ΤΗΣ = ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
9. ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ...ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ 'ΠΑΡΑΜΑΓΑΖΟ ΝΔ" ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΟΙ!
10. ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΛΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΩΣ ΔΗΘΕΝ "ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ" ΑΣ ΤΑ ΒΡΕΙ Η ΔΙΑΚΙΟΣΥΝΗ..ΚΛΠ...
11. ΔΕΝ ΕΧΕΙ EENTΕΚΑ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΕΙ ΟΛΟΥΣ ΜΕΣΑ...ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑ!!

ΚΟΠΑΝΑΤΗ ΓΙΑ ΠΑΡΟ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ...ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟ...ΓΕΙΤΟΝΑΚΙΑ ΜΟΥ..ΤΙ ΤΑ ΘΕΣ ΑΥΤΑ...

ΠΡΟΣΕΧΤΕ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΗΝΥΣΕΙΣ...ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ...ΣΕ ΞΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ...ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!!!
ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ...ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΒΡΑΚΑ!!
ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΑΣΤΙΕΥΟΝΤΑΙ...
ΑΦΕΙΣΤΕ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ....


ΦΙΛΑΚΙΑ
ΝΙΝΑ ΑΠΟ ΡΙΑΛΥΤΙ ΣΟΟΥ!!

Υ.Γ. ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΠΗΡΕΣ ΝΑ ΣΤΟ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΜΕ ΑΛΛΟΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ!!

29 Οκτώβριος 2008 6:59 μμ

Greek Rider είπε...

Κατερίνα η γνώμη μου είναι η εξής:

Όσο θα υπάρχουν στρατόκαυλοι (συγνώμη για την έκφραση), που αισθάνονται υπερηφάνεια όταν σηκώνουν σημαίες ενώ παράλληλα αποτελούν το κοινό των στρατιωτικών - φασιστικών παρελάσεων, τόσο ο κόσμος θα συνεχίζει να είναι ένα πολύ μεγάλο bordelo.