Τα μπιζέλια του Σταλινισμού

«Οι σπόροι δεν θα συμπεριφέρονται ανταγωνιστικά στην απορρόφηση των πόρων αλλά θα συνεργάζονται σαν τους εργάτες που ανήκουν στην ίδια τάξη».

Ο Πατερούλης σηκώνεται και χειροκροτεί τον «ξυπόλητο επιστήμονα» Λυσένκο. Άλλωστε "το γονίδιο είναι ένα μεταφυσικό εφεύρημα και η κληρονομικότητα η θεολογία ενός καλόγερου". Του Μέντελ…

Τα ρεβιζιονιστικά μπιζέλια  βέβαια δεν έγιναν ποτέ φακές  και η πρόστυχη η βρώμη, πιστή στην «καπιταλιστική επιστήμη» δεν υπάκουσε ποτέ ώστε να γίνει το σιτάρι του Λυσενκοϊσμού.

Ο Νικολάι Βάβιλοφ-ο αναγνωρισμένος σήμερα ως  πατέρας της βελτίωσης- ήδη από το 1910, ασχολείται  με την ζωτική ανάγκη της διεύρυνσης των καλλιεργούμενων φυτών. Έχοντας εργαστεί στα μεγαλύτερα βρετανικά, γαλλικά και γερμανικά εργαστήρια, το 1918 επιστρέφει στη Ρωσία και γίνεται καθηγητής στο Saratov. Το «mission for all humanity” , ο πόλεμος απέναντι στην πείνα και τους λιμούς, αγκαλιάζεται από τον Λένιν και ο Βαβιλοφ ιδρύει την περίφημη ΠΑΓΕΛ (Λενινιστική Πανενωσιακή Ακαδημία Γεωπονικών Επιστημών. 

 Ο Βαβιλοφ, Δ/ντης του Ινστιτούτου Γενετικής της Ακαδημίας Επιστημών, με διεθνή αναγνώριση και κάτοχος του Βραβείου Λένιν, επιτυγχάνει να προγραμματιστεί το 7^ο Διεθνές Συνέδριο Γενετικής  του 1937 στη Μόσχα.   

Την εποχή που η Βιολογία και η ιδιαίτερα Γενετική καταγράφουν θριάμβους, η Μόσχα ακυρώνει τη συμμετοχή της στο προγραμματισμένο Διεθνές Συνέδριο για άγνωστους –επισήμως- λόγους.  

Ο Τροφίμ Λυσένκο, ακραιφνής πολέμιος του Βαβιλοφ και της …ρεβιζιονιστικής γενετικής –bourgeois pseudoscience- διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά του σταλινικού λαϊκού επιστήμονα.  Η χρωμοσωμική θεωρία  είναι ιδεαλιστική και στο νέο κόσμο οι κοσμογονικές ανακαλύψεις θα γίνονταν από ταπεινούς προλετάριους χωρίς διαπρεπείς σπουδές. 

Με ένα κακοχωνεμένο και ήδη προ πολλού ξεπερασμένο λαμαρκισμό, υπόσχεται  μέσα από τις σελίδες της Pravda “χειμερινά καταπράσινα χωράφια τον Καύκασο"  καταγγέλλοντας την "καπιταλιστική επιστήμη" του Μέντελ αλλά και του Δαρβίνου. Οι αντίπαλοι του καταγράφονται ως πολέμιοι της κολεκτιβοποίησης και οι παραδοσιακοί γενετιστές ως αντιμαρξιστές και εχθροί του λαού. 

Όταν δημοσιεύονται στην Pravda τα αποτελέσματα των απιθάνως  χονδροειδών «πειραμάτων» του Λυσένκο, ο Βαβιλοφ τον χαρακτηρίζει τσαρλατάνο και ο Στάλιν…απαντά. 

Ο Βαβιλοφ συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1940 σε μια αποστολή συλλογής σπόρων στην Ουκρανία. Καταδικάζεται σε θάνατο, η ποινή του μετατρέπεται σε εικοσαετή φυλάκιση.  Κι ο άνθρωπος που ονειρευόταν να σταματήσει  τους λιμούς, πεθαίνει το 1943 στην εξορία από την πείνα. 

Όσο ο  Λυσένκο ανεβάζει  τις κομματικές μετοχές του, τόσο αποθρασύνεται, φτάνοντας να διατυπώσει θεωρίες  μετατροπής των ειδών…

Ο Λυσενκο χάνει τελικά την ισχύ και την αίγλη του στην Ρωσία της  Χρουστσεφικής αποσταλινοποίησης αλλά η …δόξα του μεταφέρεται στην Μαοϊκή Κινα.  

Κι ίσως όλα αυτά θα ήταν κάποια από τα πολλά κεφάλαια στην μακραίωνη ιστορία του επιστημονικού τσαρλατανισμού ή υποσημειώσεις καθεστωτικών αυταρχισμών,  αν δεν σήμαιναν ταυτόχρονα λιμούς και αφανισμούς εκατομμυρίων ανθρώπων .

Το ενδιαφέρον της υπόθεσης στα καθ’ημας είναι ότι ο Λυσενκοϊσμός σε όλες τις κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους του, σε αυτό τον τόπο παραμένει ακμαίος…. Τα μπιζέλια αδέρφια κάποτε θα γίνουν …σιτάρι. Όταν θα ωριμάσουν οι συνθήκες… 

Υ.Γ. Το 1977 ο Βάβιλοφ έγινε ...γραμματόσημο  

 Υ.Γ. 2. Σταλινισμός: Η τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία. Νίκος Μπελογιάννης, Αγγελική Κώττη 

ο Jeune premier της Ιστορίας

Εκτιμώ απεριόριστα τον Μανώλη Γλέζο για την ιστορία του. Αλλά τον αγαπώ για άλλα πράγματα. Τον αγαπώ γιατί ποτέ δεν ξοδεύτηκε  μέσα στα δαιδαλώδη ψευτοδιλήμματα   αλλά με θαυμαστή- για τον Χαξλεϊκό μας μικρόκοσμο- ενάργεια τολμά και φωτίζει την μεγάλη εικόνα μπροστά στα τσιμπλιάρικα, πασαλειμμένα με μιντιακές μάσκαρες  πολιτικής ορθότητας, ματάκια μας.

Αγαπώ τον Μανώλη Γλέζο γιατί ήταν, είναι και θα παραμείνει στον αιώνα των αιώνων Ο Λαϊκός Ήρωας ακριβώς γιατί δεν έπραξε ποτέ τίποτα ΓΙΑ ΝΑ γίνει ήρωας, ακριβώς γιατί δεν προστατεύτηκε ποτέ  από τις βολικές πορφύρες που θάθελαν οι εχθροί να τον ντύσουν. Τον αγαπώ γιατί αρνήθηκε να γίνει ο Βισκοντικός  γέρος στο «Θάνατος στη Βενετία» που οι που οι παλιοί εχθροί τον ντύνουν μασκαρά, τον ανεβάζουν στη σκηνή ως …τιμώμενο και γελάνε μεταξύ τους. Για τον εξευτελισμό. Άλλωστε  ο εξευτελισμός του αντιπάλου είναι η επιβεβαίωση της δικής τους νίκης.

Αγαπώ τον  Μανώλη Γλέζο γιατί  εκτέθηκε, εκτίθεται και θα εκτίθεται. Στη Σκηνή. Δεν αποσύρθηκε για  να τον γράψει η Ιστορία, γραφεί την Ιστορία. Με παντιέρα τη μανιασμένη λαχτάρα να σώσει τον Άνθρωπο από τις πληγές του και όχι σαν ευαγγελιστής  καλογερίστικης ηθικολογίας- τόσο διαδεδομένης άλλωστε και στην αριστερά-  της «σωτηρίας της ψυχής».

Αγαπώ τον  Μανώλη Γλέζο γιατί  έγινε σύμβολο αβίαστα,  μιας και ο ίδιος διαθέτει από τα μικράτα του, ενστικτώδικα θαρρείς, αυτή την τόσο βαθιά, την καταλυτική γνώση  της λειτουργίας των συμβόλων.

Αγαπώ τον Μανώλη Γλέζο γιατί δεν έγινε ποτέ …εικόνα. Έμεινε χώμα και νερό, ήλιος και λάσπη, ανάσα και φως. Οικούμενη και Τόπος. Ταυτόχρονα.

Κι η Ιστορία είναι Γυναίκα. Μια Γυναίκα δύστροπη, δύσπιστη, τζαναμπέτισσα, πολεμόχαρη συχνά και  εκδικητική. Σαν Γυναίκα όμως διαθέτει το μεγαλείο του να υποκλίνεται  και να υποτάσσεται σε αυτόν που την βουτάει  από τα μαλλιά και την καθηλώνει με το φιλί στο στόμα. Κι σε αυτό ο Μανώλης Γλέζος ήταν, είναι και παραμένει … Jeune premier .

Υ.Γ. Μόλις πριν 6 χρόνια η Μόσχα έδωσε στην δημοσιότητα τα απόρρητα αρχεία, όλα τα ντοκουμέντα, από συνομιλίες και διπλωματικές προσεγγίσεις μέχρι τις διαπραγματεύσεις, μιας …λησμονημένης συμφωνίας. Της «Συμφωνίας του Μονάχου» του 1938.  

Η Συμφωνία των Αγγλογάλλων με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, που  χωρίς τη συμμετοχή της Τσεχοσλοβακίας, αποφάσισαν, μέσα σε λίγη ώρα, τον διαμελισμό της . Το 25% του εδάφους και του πληθυσμού της, μαζί βέβαια με τα εργοστάσια μεταλλουργίας και τις στρατιωτικές βάσεις, περασαν στην χιτλερική Γερμανία.  Ότι πιο επαίσχυντο στο όνομα του Διεθνούς Δικαίου...  Η Συμφωνία που έλυσε τα χέρια του Χίτλερ να ματοκυλήσει την Ευρώπη κι όχι μονο. Το τότε αίτημα της ΕΣΣΔ για σύγκληση της Συνέλευσης της Κοινωνίας των Εθνών απορρίφτηκε από το Λονδίνο και το Παρίσι. Η απλοϊκή λογική του να «σπρώξουν» τον Χίτλερ προς Ανατολάς, δίνοντας του και κοινά σύνορα με τα Βαλκάνια, για να γλιτώσουν, όπως αφελώς πίστευαν,  οι ίδιοι.  Πριν το 1939, πριν το Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ…

Υ.Γ.1. το 1946, στην Διάσκεψη για την Ειρήνη στο Παρίσι- 8 χρόνια μετά, το …1938, και 1 χρόνο μετά την διάσκεψη του Πότσνταμ- η αλεπού Βιατσεσλάβ Μολότωφ , ΥπΕξ της Σοβιετικής Ένωσης έλεγε «Αν εφαρμοστεί η αρχή των «ίσων ευκαιριών» στα μικρά κράτη με τον απεριόριστο ανταγωνισμό ανάμεσα στα προϊόντα τους και σ΄αυτά που παράγονται στα εργοστάσια των Η.Π.Α ή της Μεγάλης Βρετανίας  δεν θα μείνει τίποτα από την κυριαρχία και την ανεξαρτησία αυτών των κρατών. Η εφαρμογή της αρχής των «ίσων ευκαιριών» στις συγκεκριμένες συνθήκες θα σημαίνει  στην πράξη την πραγματική οικονομική υποδούλωση των μικρών κρατών και την υπαγωγή τους στη διακυβέρνηση και την ανεμπόδιστη θέληση των δυνατών και πλούσιων ξένων εταιρειών, τραπεζών και βιομηχανιών;

Η εφαρμογή τέτοιων «αρχών ισότητας» στη διεθνή οικονομία σημαίνει ότι οι μικρότερες χώρες θα κυβερνώνται από τις εντολές, τις απαγορεύσεις και τις οδηγίες των ξένων τραστ και των μονοπωλίων. Γι’ αυτό αγωνιζόμασταν όταν πολεμούσαμε τους φασίστες εισβολείς, τους χιτλερικούς και τους Γιαπωνέζους ιμπεριαλιστές;»    

Υ.Γ.2. Αυτό

ELSA

Αγαπώ να σκαλίζω τα συρτάρια της μνήμης μου, όχι για να βρω κάτι. Ποτέ δεν ψάχνω να βρω …κάτι. Αγαπώ να πιάνω τα λεία βελούδα, την τραχιά ύφη του λινού, τα νάιλον, τα λαμπερά χρώματα που αρνούνται να ξεθωριάσουν, τις μυρωδιές  που εξατμίστηκε το αλκοόλ τους κάνοντας πιο αψιά την οσμή από τα αιθέρια έλαια τους . Ποτέ δεν τα ζύγισα. Μισώ τα ξένα ζύγια.  Ποτέ δεν τακτοποίησα. Μισώ την τάξη. Αγαπώ να παραχώνω. Ξέρω ότι αυτό που θα βρω την ώρα που το χρειάζομαι,  θα είναι αυτό που χρειάζομαι.  Χαϊδεύω  το φύλλο νεραντζιάς. Με αυτό το φύλλο νεραντζιάς σκεπάζω τα πάντα.  Να ευωδιάζει όπως το βράδυ του Ιουνίου που το έκοψα  με  το ελεύθερο μου χέρι όπως ανεβαίναμε  την Κολοκοτρώνη. Το σημαδάκι  από τα αγκάθια της νεραντζιάς  στο δείκτη του αριστερού μου χεριού έχει το σχήμα του  καινούργιου φεγγαριού. Και άλλωστε εγώ ποτέ δεν αγάπησα το μπούγιο της πανσέληνου. Μισώ τους πολυέλαιους. Το μικρούλι  καινούργιο φεγγάρι είναι  αυτό που λατρεύω…    Αυτό που φωτίζει σαν προβολέας μόνο αυτό που ξέρω  εγώ ότι υπάρχει. Αυτό που μεταμορφώνει  όλα τα βελούδα, τα λινά και τα νάιλον σε φύλλα νεραντζιάς… Αυτό που τα κάνει όλα Έλσα…  

Ο Πέτερ, ο Χάραλντ, ο Μάικ, κι ο …Γιενς ήταν όλοι τους Βερολινεζοι

Ο Μάικ και ο Πέτερ θα ήταν πάνω κάτω συνομήλικοι. Θα μπορούσαν  να ήταν και φιλοι. Αν ζούσε ο Πέτερ.

Ο Πέτερ Φέχτερ, πυροβολήθηκε στις 17 Αυγούστου 1962 από δυο φρουρούς την ώρα που είχε ήδη διαβεί εκείνο το πρώτης γενιάς πλινθόκτιστο με αγκαθωτό συρματόπλεγμα Τείχος.  Έμεινε εκεί πεσμένος  εκλιπαρώντας για βοήθεια, περίπου μια ώρα.  Παγωμενοι κι από την μια κι από την άλλη μεριά, τον παρακολουθούσαν στον επιθανάτιο ρόγχο του. Κανείς, ούτε από τον Ανατολικό, ούτε από τον Δυτικό τομέα διανοήθηκε να κινηθεί προς το μέρος του.  Άλλωστε, εκείνη την εποχή, και οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί συνιστούσαν … «Ψυχραιμία».  Ψυχραιμία, στο μοίρασμα των λάφυρων και των Ζωών.

Ο Μάικ είναι επιχειρηματίας. Ο Μαικ Χίνκελ είναι …επενδυτής.  Η Εταιρία του επένδυσε προσφάτως  στην κατασκευή πολυτελών διαμερισμάτων με …θέα το East Side Gallery. Πολύ …κοντινή θέα. Τόσο,  που χρειαζόταν να γκρεμίσει ένα κομμάτι περίπου 20 μέτρων της.  Στο σάλο που δημιούργησαν οι διαδηλωτές κόντρα στους γερανούς που γκρέμιζαν, το πρόσωπο του Μαικ Ούβε Χίνκελ έγινε μιντιακα γνωστό.

Ο Χάραλντ Σμούτσλερ, ο γείτονας του και κολλητός του, συνήθιζε να αφήνει περιοδικά από την Δύση που έφταναν στα χέρια του, στην σκάλα της πολυκατοικίας τους. Να τα διαβάζουν οι ένοικοι. Ο Χάραλντ συνελήφθη  το 1988 με την καταγγελία της …κατασκοπίας. Το Τείχος έπεσε πριν προλάβει να δικαστεί. Στο φάκελο του, στα αρχεία της Σταζι, βρήκε ότι ο… «Γιενς Πέτερ» ήταν ο καταδότης του, και στο πρόσωπο του αναγνώρισε τον παλιό του φίλο και γείτονα Μάικ Ούβε Χίνκελ. Κι όχι μόνο αυτός…

Το 1987 η μεγάλη συζήτηση επικεντρώνεται  στο μεγαλόπνοο  έργο «Συνοριακό Τείχος 2000».

Στις  18.57, στις 9 Νοεμβρίου 1989, σε μια συνέντευξη τύπου ο Γκύντερ Σαμπόφσκι, μέλος του ΠΓ του Κομματος, κάνει μια  συγκεχυμένη αναφορά για νέο ταξιδιωτικό …σχέδιο. Κι αμήχανη στιγμή ενός σαστισμένοι  Σαμπόφσκι γίνεται το τηλεοπτικό γεγονός του 20ου αιώνα. 

Στις 23.00 οι σαστισμενοι από την ύπαρξη του τεράστιου πλήθους  και την έλλειψη οποιασδήποτε οδηγίας οι συνοριοφυλακες της  Μπορνχολμερ Στράσε ανοίγουν την πύλη. Μέχρι το πρωί όλα τα φυλάκια είναι ανοιχτά.

Οι ερευνητές των αρχειων της Σταζι  λένε ότι οι … συνοριοφύλακες  του Τείχους ήταν υπάλληλοι της, σε ποσοστό 20%. 1 στους 5. Αρκούσε. Ήξεραν όλοι το …ποσοστό. Περιπολούσαν πάντα σε ζευγάρια. Επί ώρες. Απέφευγαν να συνομιλούν μεταξύ τους. Ακόμη κι η πιο χαλαρή κουβέντα μπορούσε να …παρεξηγηθεί. Ποτέ κανείς δεν ήξερε ΠΟΙΟΣ είναι πραγματικά ο συνάδελφος του.

Η τελευταία δουλειά που ανατέθηκε στους Τειχοφύλακες ήταν το γκρέμισμά του.

Σε ένα σημείο της East Side Gallery γράφει «Many small people, in many small places, can do many small things, that can alter the face of the world”

Ελπίζω ότι ο «Γιενς Πέτερ», κατά κόσμο Μαικ Ουβε Χίνκελ, επάγγελμα …Επενδυτής, δεν θα γκρεμίσει αυτό το συγκεκριμένο σημείο για να κτίσει τα πολυτελή του διαμερίσματα. Αν και ποιος ξέρει… μπορεί να ονομάσει την επένδυση του «Πέτερ Φέχτερ». Οι …επενδύσεις αποδίδουν υψηλοτέρα  όταν έχουν και συναισθηματικό φορτίο.   

Θα σε λέω …Θανάση

  Απρίλης, Μάης, δεν θυμάμαι… Αλλά απόγευμα, από εκείνα τα ανοιξιάτικα που γίνονται επιδέξιοι μακιγιέρ της Αθήνας. Λεωφορείο από εκείνα με την …πίστα στην μέση να χορεύει ένα τρελό ροκ εντ ρολ- ή κάτι άλλο εξισου παλαιικό- κατηφορίζοντας την Β. Σοφίας

Υποθέτω Μπαγκλαντεσιανός. Αυτο το υπέροχο χαμόγελο, τόσο αθώο, τόσο παιδιάστικο στα μάτια των Μπαγκλαντεσιανών.  

  Ένας ελεγκτής από την μπροστινή και ένας από την μεσαία πόρτα. Του ζητάει εισιτήριο και …ψάχνεται.  Του ζητάει χαρτιά και...ψάχνεται. Του λέει να πάνε μπροστά στον οδηγό, κατεβάζει το βλέμμα. Του μιλάει έντονα, το βλέμμα του κατεβασμένο στο δάπεδο της τρελής πίστας... Τον πιάνει από το μανίκι, τον τραβάει. Δεν αντιδρά απλά κολλάει τα πόδια πάνω σε εκείνη την λεωφορειακή…πίστα χορού.

  Δεν μπαίνω συχνά σε λεωφορεία, ίσως είναι ένα συνηθισμένο happening για τους τακτικούς επιβάτες μιας που κανείς δεν μιλάει, οι περισσότεροι δεν γυρίζουν καν το κεφάλι να κοιτάξουν τη…σκηνή.

-Αφήστε τον, δεν έχετε κανένα δικαίωμα να τον τραβολογάτε και να τον κακομεταχειρίζεστε

-Κάνε τη δουλειά σου…

-Αφήστε τον αμέσως. Ορίστε εισιτήριο-λέω- θα του το χτυπήσω εγώ

-Τώρα εισιτήριο; Τώρα  που τον τσακώσαμε;

Ο άλλος ελεγκτής επισπεύδει το κόψιμο προστίμου σε μια σιωπηλή ηλικιωμένη κυρία στο μπροστινό μέρος του λεωφορείου και έρχεται προς το μέρος μας. Παλιότερος? Προϊστάμενος του άλλου? Δεν γνωρίζω την…ιεραρχία

-   -Τι θέλεις; Τι ανακατεύεσαι; με ρωτάει

    

ε    Ανασύροντας εκείνο το εξαιρετικά χρήσιμο ύφος για επαγγελματίες μαλάκες και ψευτόμαγκες, εκείνο το εντελώς αποστασιοποιημένο του «πφφ, σου κάνω χάρη που σου απευθύνω τον λόγο» του απαντώ  ότι του απαγορεύω τον…ενικό.

-Θα σε μαζέψει η αστυνομία, του λέει φτύνοντας τις λέξεις ο πρώτος ελεγκτής χαιρέκακα, αλλά του αφήνει το μανίκι.

Απευθύνομαι στον…κρατούμενο και του λέω «Κατεβαίνουμε». Χτυπάω το κουδούνι και ο προϊστάμενος φωνάζει στον οδηγό «μην ανοίξεις». Ο άλλος καλεί την αστυνομία.

Ξαναχτυπάω το ήδη αναμμένο φωτάκι και τους λέω με υπαινικτικό αλλά…εμφατικό το στυλάκι «ξέρεις ποια είμαι εγώ»…

-Αν θέλετε να διατηρήσετε την θέση και το μεροκάματο σας, μην τολμήσετε να μην ΜΟΥ ανοίξετε την πόρτα στην στάση.

Ο…κρατούμενος κοιτάζει μια έμενα, μια αυτούς και συνειδητοποιώ ότι ίσως και να μην καταλαβαίνει τι γίνεται ή τι θα γίνει αν έρθει η Αστυνομία. Ίσως δεν έμαθε ακόμη ότι στην Ελλάδα του 2013 η λέξη «λαθρομετανάστης» είναι αντίστοιχη της λέξη «Εβραίος» στη Γερμανία του '39. Ο οδηγός σταματάει, ανοίγει την μπροστινή πόρτα αλλά όχι την πίσω.

-Ανοίξτε μου ΤΩΡΑ την πόρτα να κατέβω

Η πόρτα ανοίγει.

Πιάνω το χέρι του …κρατούμενου που λες έχει ριζώσει στο ίδιο σημείο και …κατεβαίνουμε. Κατεβαίνουν μαζί μας και οι ελεγκτές. 

-Τι νομίζεις ότι κανείς μωρή βρωμοκαριόλα μου λέει ο…υφιστάμενος, θα σε μπαγλαρώσουν και εσένα μαζι με τον μαύρο…

Κρίμα το υφάκι μου…

Πατώντας πια πεζοδρόμιο, το χέρι του…τέως κρατούμενου είναι ακόμη στην παλάμη μου. Πόσο χρονών να είναι? 18-20?

Ξεσφίγγω δύσκολα το χέρι του από το χέρι μου και τον σπρώχνω «Φύγε». Με κοιτάζει. «ΦΥΓΕ!».Δεν ξέρω αν κατανοεί την λέξη ή την προστακτική. Ποντάρω στη μπυροκοιλιά και το μεσόκοπο των ελεγκτών και στα 18χρονα πόδια του …ομήρου. Ορθώς… Τρέχει.  

Ο ψευτόμαγκας «υφιστάμενος» με…λούζει με ότι βρισιά έχω και δεν έχω ακούσει. Μερικές ομολογουμένως…πρωτότυπες. Ο… «προϊστάμενος» του λέει να σωπάσει. Μου είναι πολύ δύσκολο να αποφύγω τον πειρασμό να τους καγχάσω. Αρκούμαι στο να…χαμογελάσω –υφάκι Νο 3-και φεύγω…

Στο 2-3λεπτο της τυχαίας…συνάντησης μας εκείνου του ανοιξιάτικου αθηναϊκού απογεύματος,  ο φοβισμένος 18χρονος…όμηρος λεωφορειατζήδων, ο γενναίος ταξιδιώτης του πλανήτη, δεν μου συστήθηκε. Όσο θα μπορώ να αντικρίζω τα μάτια του παιδιού μου, δεν θα αποδεχτώ Ανθρώπους Σκιές, Ανθρώπους Λαθραίους. Κι έτσι τον ανακαλούσα στην μνήμη μου ως Σπουργίτη. Αλλά ας τον λέω πια…Θανάση.

Νασαι καλά…Σπουργίτη. Νασαι καλά…Θανάση. Ταξίδευε… 

The dog returns to his vomit

Στην …αγωνιώδη μιντιακή ερώτηση «σε ποιον ανήκει το Δημόσιο Νοσοκομείο», η απάντηση είναι προφανής. Το Δημόσιο Νοσοκομείο ανήκει στον Πολίτη. Το Νοσοκομείο …ανήκει σε αυτήν την Κυρία.  

Και στις Δημοκρατίες κανένας τηλε-Καίσαρας δεν δικαιούται να διαταράξει την λειτουργία του. Στον Ναό του Ανθρώπινου Πόνου, ουδείς δικαιούται να δίνει χυδαίες παραστάσεις και να πουλάει εξουσιολαγνικούς τσαμπουκάδες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάνει telemarketing στο «όλη η αλήθεια για τους Εβραίους» του Κ. Πλεύρη . Ο Υπουργός έχει και τους τρόπους  και τα μέσα και τα θεσμικά Όργανα να …διαβουλευτεί με Εργαζομένους και Διοικήσεις  ή να ανακοινώσει στους Υπηκόους τις Εντολές που εφαρμόζει ή τις Αποφάσεις που παίρνει.  

Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι αυτοί που ρητορεύουν περί Αστικής Δημοκρατίας στερούνται παντελώς μια στοιχειώδους  αστικής κουλτούρας. Και η …αισθητική της δημοκρατίας τους παραπέμπει στο Δεσποινάκι με το καθίκι στο κεφάλι και τον ευτυχή σύζυγο με tuxedo . 

Το ζήτημα όμως είναι άλλο. Εκεί που ένας …Υπουργός Άδωνις βάζει τα λιλιά του, κοτσάρει το λειρί του και με 5 διμοιρίες ΜΑΤ πάει να εξασφαλίσει 5 ώρες …καυτού τηλεοπτικού προγράμματος, ο εμφανιζόμενος από τα μιντια αντίπαλος του είναι ο …όχλος.

Έδειραν τον Υπουργό… Ποιος έδειρε τον Υπουργό? Πιθανότατα  Κανείς. Ο …Υπουργός Άδωνις επικοινωνεί στα …πλήθη, φωτογραφίες κάθε δευτερόλεπτου της ύπαρξης του, κατά τον ίδιο τρόπο που τριτοκλασατες σταρλετιτσες DownTown  επικοινωνούσαν τα …μυστικά τους . Είναι προφανές ότι αν υπήρχε το ενσταντανέ της …χειροδικίας, σήμερα ως  αφίσα δωματίου, θα μοιραζόταν με την Καθημερινή και θα κοσμούσε το υπνοδωμάτιο του Πορτοσάλτε –όπως υποθέτω ότι θα κοσμούσε το παλαι ποτέ εφηβικό του δωμάτιο κάποια αφίσα του Playboy. Κι όμως  σε κανένα από  τα βίντεο και φωτογραφίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, δεν φαίνεται να ακουμπά κάποιος  έστω την βάτα από τη demi-saison κουστουμιά του Αδωνιδος.

Ο μιντιακός μύθος στήθηκε. Οι φιλήσυχοι πολίτες, οι καλοί εργαζόμενοι, οι δουλευταράδες υπουργοί που δεν φοβούνται και ο …όχλος που υποκινείται. Ο όχλος που θέλει τα ΜΑΤ του… ναρθει στα ισα του. Είναι ο Υπουργός …που έχει «πρόσωπο» με …αντίπαλο τον απρόσωπο …όχλο. Είναι ο άτακτος "λαός" που θέλει το γύψο του.

Το να δώσεις μια σπρωξιά  σε έναν Υπουργό  ή να πετάξεις νερό σε ένα Δήμαρχο είναι ανόητο. Κι είναι ανόητο γιατί δεν είναι μόνο αναποτελεσματικό, αλλά αν διαθέτεις  στοιχειώδη γνώση μηχανισμών και συσχετισμών γνωρίζεις ότι το λιγότερο που θα συμβεί θα είναι  ο Θύτης να επικοινωνηθεί ως Θύμα.  Εκτός κι αν είσαι η Αμπατιέλου-η οποια ουδέποτε χαστούκισε την Φρειδερίκη διέθετε  όμως την επικοινωνιακή ευφυΐα  αλλά και τους συσχετισμούς να μην το διαψεύσει ποτέ και να το αφήσει να διακινείται ως Μύθος.

Τα Καθεστώτα καταρρέουν όταν τα  τσουναμια γελοιότητας συναγωνίζονται επάξια τα τσουνάμια χυδαιότητας. Σήμερα η Ελίτ της …Αστικής Τάξεως είναι ο …Υπουργός Άδωνις και το σοι του…  Καλοφόρετος… Άλλωστε  από τους  ΚωστοπουλοΛυμπεροΓεωργελεδες  στον Αδωνι ο συρφετός επιβεβαιώνει περίτρανα... the dog returns to his vomit…

Υ.Γ. Αν ο Υπουργός είχε χιούμορ-κι όχι πλάκα- θα έκανε Δ/ντρια Ουρολογικής Κλινικής  την Έφη Σαρρή και Καρδιολογικής την Βάνα Μπάρμπα… αμφότερες συνυποψήφιες  του Εθνομητέρες με το ΛΑΟΣ…  Και μη μου πείτε …ότι αυτό στην …δημοκρατία δεν γίνεται

"Μη με απελευθερώνεις, θα φροντίσω ο ίδιος"*

Οι …ευ-Πρεπει-ς του παρόντος τους, είναι αγενείς στο Μέλλον, συνηθίζει να λέει ο πατέρας μου.

Κι εδώ όλη η …ευ-Πρέπει-α του φτηνιάρικου μιντιακου ντουνιά έπεσε να σε κατασπαράξει, εικοσάχρονο!

Χτύπησες λέει το χερι στο τραπέζι του …πρύτανη, θα μπορούσες ακόμη και να τον χαστουκίσεις ρητόρευαν. Που είναι ο σεβασμός στην …ιεραρχία? Που είναι η αγωγή από την οικογένεια? Που είναι εκπαίδευση? Που είναι…

Θεατράλε απογοητευμένοι ζητούν εξ άμβωνος την επιβολή ορίων. Εκείνος ο  μέχρι πρότινος φιγουρατζίδικος αντικομφορμισμός της  ακατάσχετης …καινομοτολογιας που φόρεσε το ριγέ κουστουμάκι-εκείνου ντε, που δίνει και μπόι- παλαιού γυμνασιάρχη και μοιράζει αποβολές σε τεντιμπόηδες.

Οι θιασώτες της ιδιωτικής κοινωνίας των πολιτών που την βάφτισαν «δημόσιο», οι κολαούζοι και οι χειροκροτητές του αγροίκου πλούτου  αναπαράγουν κακέκτυπα από ηθικοπλαστικές ταινιούλες. Τα κατηχητικά  στα χρόνια της χολέρας.  

Οι μικροαστοί που ξόδεψαν ζωές  με ονειρώξεις μίμησης μπουρζουάδων. Να …προκόψεις, να μάθεις πεντε κολλυβογράμματα με τον Καπλανη …δάσκαλο, που θα του πει η …αγορά του κάθε Μπόμπολα τις ανάγκες της, να γίνεις ένα φτηνιάρικο υπάκουο ασπρο(?)-μπλε(?) κολάρο, να βλέπεις τηλεόραση, να έχεις και μια σελίδα στο fb να ποστάρεις φωτό από καμιά εκδρομούλα. Μπορείς να γραφείς και σε καμιά από τις στήλες τους καμιά παπαρια για sex! Όλα καλά…

Για τους μικροαστούς, αυτά τα εξώγαμα του κράτους και της κονομισιάς, η πίστη στην πρακτικότητα των αποδεκτών κανόνων ηθικής είναι η μόνη ασφάλεια τους. Λίγες εκκρίσεις… όσες επιτρέπει το “pretty bras”… μιας ομιχλώδους επιβίωσης.

Σε ενοχοποιούν εικοσάχρονο! Με το ίδιο θράσος  που πούλησαν τον νεοκυνισμό το Κλικ και το Νίτρο  στην –ενοχοποιημένη πλέον μητέρα σου- πουλάνε σε σένα την ανήθικη ηθικολογία το protagon και την Athens voice. Comme il faut χυδαιότητα για κάθε εποχή. Φτηνιάρικες ρεπλικες Ζωής για κάθε εποχή.

Α-Πρεπει-ς στους …Αντι-Κειμενικους, εικοσαχρονο!. Βγάλε τη γλώσσα  στις  πουτάνισες της μικρής βολικής εικονίτσας τους. Είναι αυτοί που δεν θα γίνουν ποτέ Εραστές της Μεγάλης Εικόνας.

Α-Πρεπει-ς σε αυτούς που λογαριάζουν για παραμέτρους του μέλλοντος σου, τις σταθερές του δικού τους παρόντος.

Α-Πρεπει-ς σε όλους τους …έντιμους κυρ Παντεληδες που σου ενεχυριάζουν τις συντεταγμένες του Ζαλόγγου τους.

Αιώνες τώρα αυτοί, αυτοί οι ίδιοι,  θαυμάζουν τα μυρμήγκια : «Τα μυρμήγκια έχουν ένα οικοδόμημα καταπληκτικό στο είδος του: τη μυρμηγκοφωλιά. Τα αξιοσέβαστα μυρμήγκια άρχισαν από τη μυρμηγκοφωλιά και θα τελειώσουν ασφαλώς εκεί, πράγμα που τους περιποιεί μεγάλη τιμή για την επιμονή τους και το θετικό τους πνεύμα.»*

Η μόνη …ευγένεια που χρωστάς είναι στο Μέλλον.

*Υπογειο, Ντοστογιέφσκι