Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Mεγάλα λόγια που φωνάξαμε στους δρόμους μικρές αλήθειες που αποσιωπήσαμε στον εαυτό μας...

Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς
στάθηκε κοντά στον τάφο.
"Λάζαρε, βγες έξω", φώναξε.
Όλοι περίμεναν.
Κι ο φτωχός νεκρός,
που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη τουκόσμου, τί να ΄κανε;
Η γη είχε χαθεί,

πως θ΄ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό...

Στις 30 Οκτωβρίου του 1988, πέθανε ο Τάσος Λειβαδίτης. Ακριβώς πριν 20 χρόνια.
Τι να γράψεις για τον Λειβαδίτη;;;
Ήθελα να κάνω ένα μεγάλο αφιέρωμα....


Θυμάμαι μια μέρα , παιδί, έβρεχε,
ένας παράξενος ανθρωπάκος μπήκε στο προαύλιο του σχολείου,
ίσως για να προφυλαχτεί στο υπόστεγο απ' τη βροχή, αλλά όχι, δεν ήταν για τη βροχή, γιατί κρατούσε ομπρέλα-απλώς μπήκε στη μικρή αποθήκη με τα βαλσαμωμένα πουλιά για το μάθημα της ζωολογίας-και κρεμάστηκε.

Μιλούσαμε μέρες γι' αυτόν στην τάξη.
Ύστερα πέρασαν χρόνια χωρίς να τον θυμηθούμε.
Τώρα έρχεται τις νύχτες στον ύπνο μου

και με ρωτάει:"Πότε θα ξαναπάμε σχολείο;"

Από τις λίγες αναρτήσεις που δούλεψα πολλές μέρες. Ή που ίσως δουλεύω από τότε με θυμάμαι. Πολύ πριν μάθω για την ύπαρξη του.

Η μητέρα μου, απ' τις καλές πλύστρες του καιρού της,
έπασχε από αρθριτικά κι ήτανε δύσκολο τώρα να κατέβει.
Έπρεπε, λοιπόν, εγώ κάθε νύχτα ν' ανεβαίνω στον ουρανό

Μια ανάρτηση που έσβησα και έγραψα πολλές φορές.....
Και πάνω εκεί, που μου άρεσε ...την ώρα που το έγραφα...όταν πήγαινα να το συνεχίσω...μου φαινόταν τόσο στομφώδες....τόσο λίγο, όσο Παντα τόσο λίγο, είναι το στομφώδες....

Είχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δε σκότωναν,
σ' έδειχναν μόνο με το δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε.
Ύστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε,
σε πλησιάζανε σιγά-σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου, απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς.

Κι όταν ο κύκλος διαλυόταν, στη θέση του στεκόταν ένας άλλος, καθ'όλα αξιαγάπητος κύριος

Πήγα και σε μια εκδήλωση για αυτόν, για τα εικοσάχρονα από τον θάνατο του....
Και εκεί ακόμα χειρότερα....
Τον αδικήσανε.

Όμως την ίδια ώρα κάποιος σηκώνεται μες στο σιωπηλό σπίτι,
δεν ανάβει φως, ντύνεται και κάθεται στο σκοτάδι.
Κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει.

Όλοι τον αδικήσανε τον Λειβαδίτη..... Και πάνω από όλα το σπίτι του.... η Αριστερά. Αυτή που δεν αντέχει το αιρετικό... Αυτή που τιμωρεί το διαφορετικό... Αυτή που καταπίνει το ευαίσθητο....

Είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες,
μα εγώ φεύγοντας θ' αφήσω ένα γράμμα τρυφερό γι' αυτούς που θα 'ρθουν

Δεν μπορώ να γράψω για τον Λειβαδίτη.
Ίσως γιατί δεν μπορώ να γράψω, για κάτι τόσο προσωπικό όσο τα ταξίδια του νου μου.
Όπως δεν μπορώ να γράψω, όχι για τα γεγονότα που έζησα, αλλά για το χρώμα που είχαν.

Ξύπνησα άξαφνα μια νύχτα χωρίς να θυμάμαι ποιος είμαι
ή όπως αυτή η βρεγμένη ομπρέλα στο διάδρομο
είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι διέσχισα τον κατακλυσμό

Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι η ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε . Η ζωή είναι αυτό που αποφασίζουμε να ζήσουμε μέσα από το ταξίδι του μυαλού μας.

Κάποτε θα θυμηθώ κάτι τόσο ωραίο,
θα 'ναι φθινόπωρο σ' εκείνη τη μικρή πάροδο με τα υαλοπωλεία,
εκεί που, όταν ξεπέσαμε, ο πατέρας πουλούσε ονειροκρίτες-από τότε δεν ξαναβγήκα απ' τ' όνειρο κι όμως κρύωνα,
αλλά μπορούσα τουλάχιστο να παραδοθώ στ' ανώμαλα πάθη μου: τη μελαγχολία ή το συνωστισμό -γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς,
εγώ κανέναν ποτέ δεν αγάπησα κι αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση σαν την αθανασία των ποιητών


Αυτό που όλοι ζούμε είναι τόσο αφόρητα ίδιο.
Τόσο μίζερα ίδιο.
Τόσο πρόστυχα ίδιο, που ίσως δεν μας φτάνει, δεν μας αρκεί ποτέ. Και έτσι, το χειρουργουμε, αλλάζουμε την αλήθεια του, αλλάζουμε την φύση του, απλά για να το ζησουμε......

Ζήσαμε πάντοτε αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο.

Το τέλος. Και αν το καλοσκεφτείς, όταν ξέρεις ότι το τέλος είναι πάντα εκεί, μοιραίο για όλους, η μόνη βεβαιότητα όλων μας, πως να ξεφύγεις;;; Πως να ζήσεις;;;

Τις νύχτες έπαιρνα τις βαλίτσες μου ακόμα και στον ύπνο,
γιατί ποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού

Μόνο με το μυαλό σου....
Και αυτό ήταν πάντα ο Λειβαδίτης για μένα.
Το τραίνο που ταξίδευε το μυαλό μου. Το μόνο τραίνο που ανέβηκα ποτέ. Το μόνο τραίνο που με ταξιδευει.

Ο Λειβαδίτης με συμφιλίωσε με εμένα, με ανακούφισε όταν μου είπε ότι υπάρχουμε εν αντεπιθέσει αλλά ζούμε εν θέσει.

Κι έζησα πάντα με τον εαυτό μου,
σαν δυο ακροβάτες που μισούνται θανάσιμα
που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν
κι ετοιμάζει το θάνατο ο ένας του άλλου,
μα όταν έρθει η ώρα κι ανάψουν τα φώτα
και το θέατρο ξεχειλίσει απ' την πελώρια αναμονή
ορθοί κι οι δυο πάνω στο απέραντο, μοιραίο σκοινί
να, που βρίσκονται κιόλας πάνω απ' το μίσος και τον κίνδυνο
και το θαυμασμό
και τον χρόνο-αδερφωμένοι ξαφνικά

μες στην παμμέγιστη αρετή της τέχνης της ζωής

Σκέφτομαι πολλές φορές ότι κάποιους απο τους στίχους του τους ξέρω πια απέξω.
Κι όμως έχω ανάγκη να τους ξαναδιαβάσω, να ξαναδώ τις λέξεις τυπωμένες. Να έχω πάντα δίπλα μου ένα μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα, να ξεμετράω τα φθινοπωρινά χειρόγραφα μου..

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί,
μιλούσαν για το μέλλον μου.
Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι.
Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.

Ίσως γι' αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα

Και αυτό ήταν πάντα ο Λειβαδίτης για μένα, κι αυτό το τόσο προσωπικό θα είναι πάντα για μένα, να καβαλάω το τραίνο των λέξεων του και να ταξιδεύω....
Ενα μικρό, πολύ μικρό τραίνο για μεγάλους, τόσο μεγάλους προορισμούς. Για τους δικούς μου προορισμούς.

Σιγά-σιγά ο κίνδυνος γίνεται πολύ οικείος
για να σε προφυλάξει απ' τον εαυτό σου,
όπως αυτή η αχρηστευμένη σιδηροδρομική γραμμή
που διασχίζει τα παιδικά σου χρόνια και χάνεται στο άπειρο


Μιαν ολόκληρη ζωή πασχίζει για να βρει και να μου πει την αλήθεια, αλλά ξέροντας πως οι αλήθειες είναι πολλές, προσπαθεί, πασχίζει να με μάθει, να ακουσω την αληθεια των αιχμάλωτων πουλιών του

Παρ' όλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν,
η νύχτα μ' έβρισκε πάντα απροετοίμαστο ή μάζευα τα φύλλα του φθινοπώρου,
έχουν μια μυστηριώδη τύχη που μας ξεπερνά

και γενικά τ' ανθρωπιστικά αισθήματα δε σ' ανεβάζουν ψηλά,
το πολύ να φτάσεις ως τη λαιμητόμο ή ως το παράθυρο μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά, και λέω κόκκινα γιατί αγαπώ το μέλλον,
όπως και τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με φανταστικές εξόδους κι οι ποιητές ονειρεύονται ρωμαϊκές γιορτές ή αρνούνται να πεθάνουν,
κατά τα άλλα συνήθως καίγομαι,
έτσι ξεχειμωνιάζω καλύτερα,

ή στα σπίτια που μ' έδιωχναν άφηνα πάντα πίσω απ' την πόρτα ένα τσεκούρι.
Αλλά οι καλύτερες στιγμές μου είναι τα βράδια,
όταν ανοίγω το παράθυρο
κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά που εγκυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες τις αιχμαλωσίας

Τι μεγάλη τύχη να πέσεις πάνω στις λέξεις που περιγράφουν τα άφταστα σου, τι ασφάλεια να τις φτιάξει κάποιος άλλος για σένα, τι ταξίδι να υπάρχεις μέσα απο κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ

Εξάλλου δε ζητήσαμε τη νίκη-μονάχα λίγη μουσική

Με καθόρισαν πολλά, όπως όλους μας, γονιδιακά και βιώματα. Μα τίποτα περισσότερο από τον Λειβαδίτη, ή ίσως να τον ήξερα πριν γεννηθώ.

Πίναμε όλη νύχτα,
"ακούς αυτήν την υπέροχη μουσική;", τον ρώτησα,
"δεν είναι μουσική", μου λέει.
"Εγώ καταστρέφω τη ζωή μου.""

Κι έτσι ίσως να είμαι η πιο αναρμόδια να γράψω για τον Τασο Λειβαδίτη. Εγώ δεν τον διαβασα, εγω δεν τον μελέτησα, προσπάθησα να δω τα πράγματα, την ζωή, εμένα μέσα απο τις λέξεις του. Και αυτό κάνω και τωρα

Τα βράδια έριχνα όλες μου τις σκέψεις απ' το παράθυρο
μήπως και βρουν το δρόμο οι χαμένοι ταξιδιώτες

Δεν ξέρω ποιος είναι ο Λειβαδίτης. Ξέρω μόνο ποιος είναι ο δικός μου ποιητής.
Κι έτσι, μην θελοντας να τον παρερμηνευσω κι άλλο, όσο κι αν οι ποιητές πεθαίνουν απο την ερμηνεια και ζουν μόνο μέσα απο την παρερμηνεία, ας τελειωσω με την δική του Αυτοβιογραφία.


Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μού δώσαν το αίμα μου και τ’ όνομά μου
στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα
μια κίνηση πάντα σα νά’ θελα να προφυλαχτώ από’ να χτύπημα
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο –είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.

Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.





31 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

!!!!, τίποτα άλλο, !!!!

Spy είπε...

Θα σας αντιγράψω εδώ απλώς το σχόλιο που έκανα στην abttha, όχι γιατί βαριέμαι προφανώς, μα γιατί δεν έχω απολύτως τίποτα άλλο να προσθέσω:

"τι να γράψετε κι εσείς...
τι να γράψουμε κι εμείς...

Ο Λειβαδίτης είπε τόσες αλήθειες μαζεμένες σε τόσο λίγες γραμμές, που κάθε σχόλιο στα κείμενά του θα ήταν ύβρις.

Συγχωρέστε με για το απόλυτο ή το σκληρό της άποψής μου, αλλά είναι ο ποιητής που αγάπησα πιο πολύ απ' όλους, με όλο μου το μυαλό και όλη μου την καρδιά.

Κοντεύω να λατρέψω και τους σελιδοδείκτες των βιβλίων του..."


Kατερίνα μου, δεν θα μπορούσατε να βρείτε καλύτερο συνοδοιπόρο στα συναισθήματα που τρέφετε για τον μεγάλο αυτόν Άνθρωπο και Ποιητή, από εμένα...

katerina είπε...

Θυμάμαι ένα βράδυ, χιόνιζε, περπατούσα με σηκωμένους γιακάδες στην ερημωμένη πόλη,
όταν συνάντησα το γερο-Μαρξ, ανέμιζε η βιβλική γενειάδα του
"πού πας;" μου λέει
"στο διάβολο" του λέω
"θα 'ρθω μαζί σου" μου λέει...


Πιθανά να το έγραψε για Μοναχικούς Λυκους

katerina είπε...

Ναι Spy, ...."ίσως" να το ξέρω.

Και βρισκόμαστε, έτσι τυχαία, έτσι...γιατί....
Τα παιδιά που ..."ευγονικά" επέξεξαν για Πατέρα, για Εραστή, για Συνοδοιπόρο τον Λειβαδίτη.

Και τι να πεις;;; ίσως....

"Λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δυο δισεκατομμύρια εκδοχές για ένα μοναδικό κόσμο"

tovenito είπε...

δεν έχω εντρυφήσει στον λειβαδίτη. με αυτά που διάβασα όμως μου κένρισες το ενδιαφέρον να το ψάξω λίγο παραπάνω.
δύσκολη η ποίηση, δύσκολο το είδος.
σαν να κυνηγάς το ακατόρθωτο (τι συγκλονιστική φράση αλήθεια)

marios είπε...

" Ελιξήριον Νεότητος

Είχε περάσει τα σαράντα, κι όμως ένοιωθε πάντοτε
φοβισμένος
σαν παιδί, κι ίσως αυτός ο φόβος ήταν που τον κρατούσε
κρεμασμένο και μετέωρο
σε μια θολή, αόριστη, μισοκατορθωμένη
νεότητα. "


Τον Λειβαδιτη δεν τον ηξερα,
και τον εψαξα σημερα επ ευκαιρια της αναφορας της Κατερινας και τρομαξα γιατι...αυτος που διαολο με ηξερε;

cynical είπε...

Πολύ ψυχή, Κατερίνα, κι από τους δυό σας..

katerina είπε...

Tovene, έχω διαβάσει κειμενα σου, που με γλυκαναν τόσο πολύ.
Και κάπου νοιώθω ότι θα σου αρέσει ο Λειβαδίτης, θα σε ανακουφίσει ο Λειβαδίτης.

Όπως ίσως ανακουφίζει τους ανθρώπους, που προσπαθούν να τραγουδάνε και σιχαίνονται να ουρλιάζουν

Όπως ίσως ανακουφίζει τους ανθρώπους, που τους αρέσει να περπατάνε στην άκρη του δρόμου, κρατώντας σφιχτά το χέρι του συνοδοιπόρου, έτσι με περασμένα τα δάχτυλα του χεριου τους το ένα μέσα στο άλλο, κι όχι καταμεσις του δρόμου κραυζάζοντας τα ταρατατζούμ

Όπως ίσως ανακουφίζει τους ανθρώπους που το μέτρο τους είναι ο Άλλος, κι όχι το «μέτρο», το ζύγι του μπακάλη, ρυθμισμένο να κλέβει από τον Άλλον

Όπως ίσως ανακουφίζει τους ανθρώπους, που είναι τόσο ασφαλείς που έχουν το κουράγιο να μοιραστούν το φόβο τους, την ανασφάλεια τους με τους άλλους

Είναι ψίθυρος ο Λειβαδίτης, δεν είναι ταμπούρλο.

Είναι η γλύκα της ήττας ο Λειβαδίτης, δεν είναι το μακελειό της ... «νίκης»

Είναι Άντρας ο Λειβαδίτης, έτσι όπως πρέπει να είναι οι Άντρες, ανεξαρτήτως φύλλου, δεν είναι απλά αρσενικό

Ο Λειβαδίτης σε βάζει να χωράς απλόχερα στο μέσα σου, να μην τραβας μίζερα το έξω σου για να χωρέσει και εσένα

Είναι Ήρωας ο Λειβαδίτης, δεν είναι ...«ήρωας»

katerina είπε...

Ακριβώς Μάριε, και εγώ αναρωτιέμαι τόσα χρόνια, που στο καλό με ξέρει αυτός;;;

Και ξέρεις όσες φορές του κρύφτηκα, όσες φορές επιχείρησα να τον αφήσω στη μπάντα, όσες φορές είπα όχι ρε, μπορώ και πιο χυδαία, μπορώ και πιο μίζερα, μπορώ και πιο φωναχτά, όσες φορές τάισα με το χέρι μου τους «ήρωες», όσες φορές μου φέρθηκα βαναυσα, τον ξαναβρήκα εκεί να μου χαμογελάει, να με περιμένει και να μου θυμίζει ότι:

«Αγαπώ τις μέρες του χειμώνα που είναι σύντομες ή μεταμορφώνομαι σε ήρωα (για να αποφύγω τους πραγματικούς κινδύνους) έτσι και πίσω απ' τις πιο ακόλαστες πράξεις μας κρύβεται το μίσος για τον εαυτό μας, τι μας έφταιξε; κανείς δεν θα το μάθει»

katerina είπε...

Cynical μου, εσύ που ψυχή δίνεις στους αριθμούς, που με ψυχή ψάχνεις να ξεχερσώνεις τους χορταριασμένους δρόμους του νου, που ψυχή και ματιά δίνεις στο αόρατο, ίσως να είπες

«Κάποτε θα καταστρέψω όλ' αυτά τα χειρόγραφα που άφησε πάνω στο τραπέζι μου ο διάβολος
και που τα οικειοποιήθηκα χωρίς ντροπή
και μόνον αυτός
που έκανε τη νύχτα πολλές φορές τον ίδιο δρόμο,
μόνον αυτός έμαθε πως δεν υπήρξε ποτέ δρόμος»

marios είπε...

Κατερινα απο την αρχη μου εχει δημιουργηθει μια απορια αλλα δεν νομιζω οτι θα βρω καλυτερη στιγμη να την εκφρασω απο σημερα που η αναρτηση σου εχει καθαρο λογοτεχνικο θεμα.

Νιωθω οτι ο κοσμος στον οποιο αναπνεεις ελευθερα και τρεχεις αγογγυστα αφηνοντας ζηλευτες παραγραφους στο περασμα σου ειναι ο κοσμος των λεξεων.

Πως εγινες και τρυπωσες σε ενα κοσμο με μπουκαλακια και χημικα αντιδραστηρια?

Αφου οι αντιδρασεις των λεξεων φαινεται να σε γοητευουν περισσοτερο...

Ανώνυμος είπε...

@mario Προφανώς ,γιατί όπως και γώ,οταν μιλούσαν στο τραπέζι για το μέλλον μας ,δεν κοιτούσαμε τα πουλιά στο δέντρο.

Κατερίνα η σημερινή σου ανάρτηση δεν ήταν επικοινωνία αλλά κοινωνία για όλους μας και μας θύμισε οτι σε αυτούς τους μίζερους καιρούς ,πόσο ανάγκη έχουμε την ποίηση.

marios είπε...

@de profundis
αν αυτο σημαινει οτι απο βιοποριστικη υπευθυνοτητα ακολουθειται μια πορεια αντιθετη στις κλισεις της ψυχης τοτε απλως να ελπισω η δυστυχια, εν μεσω εξασφαλισμενου βιοπορισμου, που θα ερθει να μην ειναι αντιστοιχη της υβρεως...

Δήμητρα είπε...

Αδυναμία μου μεγάλη...η εφηβική μου νιοτη μέσα απ το λυρισμό του.
Φιλί Κατερινάκι

katerina είπε...

Και όμως Μάριε, κάνεις λάθος, η Χημεία ήταν και είναι επιλογής ζωής.
Ήταν το μόνο που ήθελα να κάνω πάντα στην ζωή μου. Ήταν το μόνο που ήθελα να σπουδάσω και μόνο δύο πραγματα, όταν τα στερηθώ, μου λείπουν με τις αισθήσεις μου και όχι με ...το μυαλό μου.
Το παιδί μου και το εργαστήριο.

Όλα τα άλλα τα χτίζω και τα γκρεμίζω. Μπορώ να τα αναπληρώσω. Μπορώ να τα αντικαταστήσω.

Δεν πιστευω ότι επελεξα ποτέ.
Το ήξερα από πολύ μικρή.
Δεν έβαλα καν άλλη Σχολή στο μηχανογραφικό μου. Ήταν το απόλυτα φυσιολογικό για μένα. Και θα το ξαναεπελεγα, και όχι μονο σε προπτυχιακές σπουδες, αλλά και το πολυ συγκεκριμένο που έκανα, όσες ζωές και να ζουσα.

Η μόνη στεναχώρια που θυμάμαι, να μου έχει δώσει το Χημικό, ήταν την πρώτη μέρα στο εργαστήριο, της Ποιοτικής Ανάλυσης.

Εχω βάλει την καινουργιοαγορασμενη μου ποδιά απο τον Παπαδόπουλο στην Ακαδημίας, το ταμπελάκι μου, το λουκετάκι μου για το εργαστηριακό μου ντουλαπι, και εκει πια που με γουρλωμένα μάτια, περιμένω να αρχίσω να μεγαλουργώ, μας δίνουν ένα Tide και μια ψύκτρα και μας βάζουν να πλυνουμε εκατοντάδες δοκιμαστικούς σωλήνες, φιάλες, κάψες και ογκομετρικούς κυλίνδρους ...γιατί μας λέει ο λέκτορας «ο καλός χημικός από την καθαριότητα των σκευών φαίνεται».

Ανοησίες βέβαια, γιατί απλά ήταν, ότι μπίχλα είχαν αφήσει οι προηγούμενοι που είχαν ήδη περάσει το εργαστήριο, και σιγά που θα τα έπλεναν στους ψαρακλες, οι παρασκευάστριες....

Το πίστεψα όμως....καθόλου περιεργο βέβαια για μένα.
Τα έπλυνα με απολυτη ευλάβεια. Ανοιξαν τα άμαθα χέρια μου. Κάποια στιγμή που μου έσπασε ένας σωλήνας φυγοκεντρου απο το τρίψιμο, κόπηκα, έτρεχε το αίμα, λέρωσα την κατασπρη ποδιά, αλλά δεν το καταλαβα καν. Συνέχισα απτοητη να ...προάγω την επιστήμη....
Κάποια στιγμή πρέπει να γράψω για αυτες τις πρωτες μου μέρες στο εργαστηριο.

Όχι, τουλάχιστον σε αυτό...άκουσα πάντα τα πουλιά και είδα τα δέντρα. Όχι. ότι δεν το έκανα πάντα βέβαια...

Οι λέξεις, είναι ...κληρονομιά από τον πατέρα μου. Το έχω ξαναπεί...είναι επαγγελματίας αναγνώστης.....

Εκείνος, θέλοντας παρέα, με έμαθε να διαβάζω απο τα 3 μου χρόνια. Διάβασα την Μαντάμ Μποβαρύ, όταν ακόμα περίμενα τον Άγιο Βασίλη και ξεψάχνιζα όπου πετύχαινα στον κήπο, κάτι που να μοιάζει με λάχανο, περιμένοντας να βρω το πολυπόθητο μωρό, το αδελφάκι που δεν ήρθε ποτέ.

katerina είπε...

Επιτέλους άνοιξε blog de profundis!!!!

Γιατί.....

Α η ζωή! Ένα ξένο καπέλο φορεμένο βιαστικά μέσα στον πανικό του βομβαρδισμού

katerina είπε...

Δημητρα, αν για εσένα ήταν ο εφηβικός έρωτας, η εφηβική νιοτη, εγώ διανοητικά και συναισθηματικά, παραμένω βασανιστικά σε αυτήν την καταραμένη εφηβεία.

marios είπε...

Δεν σκεφτηκα ποτε οτι ενας ανθρωπος με αυτη την -διαδικτυακη τουλαχιστον- ζωντανη και χαρισματικη παρουσια δεν θα ειχε ακολουθησει την επιλογη του. Αλλωστε αν συνεβαινε αυτη η ανακολουθια θα φαινοταν στα γραπτα σου. Αυτο ηταν και το νοημα της απαντησης μου στον deprofundis.
Απλως εντυπωσιαζει ο παραλληλος με το θετικο μυαλο χειμαρωδης χειρισμος του λογου.

Μπορει να ειναι και λιγο ζηλεια...στις εκθεσεις οι φιλολογοι μου παρατηρουσαν παντα "καλα τα γραφεις αλλα επεκτασου". Πηρα 16,5 στις πανελληνιες στην εκθεση, στο αλησμονητο θεμα με τις αγνωστες λεξεις αρωγη και ευδοκιμηση, με μια εκθεση μιαμισης σελιδας μονο. Δεν μου εβγαινε με τιποτα παραπανω - ετσι για να θυμηθω και εγω τα παιδικα μου-.

Και αφου μιλαμε για σχολες και σχολεια να σας ενημερωσω οτι με νομο του Μπερλουσκονι αυτες τις ημερες η υποχρεωτικη ποδια επανηλθε στις ταξεις της Ιταλιας.
Ετοιμασου να διαλεξεις ποδια για την κορη σου γιατι δυστυχως με αυτους τιποτα δεν αποκλειεται.

PN είπε...

Να πω την αλήθεια, δεν έχω και πολύ σχέση με τον Λειβαδίτη. Βασικά δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάτι. Γενικά δεν είμαι και τόσο της ποίησης. Όχι ότι δεν μου αρέσει, απλά είμαι πιο πολύ ο τύπος της πεζογραφίας. Πάντως αξίζει να του ρίξω μια ματιά, αν έχει συνεπάρει και εσένα και τον Spy. Κάτι θα ξέρετε εσείς οι δυο σας!!!

κάκος είπε...

Μέσα στη Δραπετσώνα δημιουργήθηκε , κάτω από θλιβερές συνθήκες και γράφτηκε ένα ολόκληρο μεγαθήριοτραγουδιών. Ένας κολοσσός .
Από ανθρώπους που έζησαν τις συνέπειες ενός ξεριζώματος , που έζησαν την φτώχεια , τον πόνο , την εξαθλίωση , κακομοιριά , κατατρεγμό , κατασυκοφάντηση , βάσανα , δράματα ακόμα και τα αίσχη της πολυπλόκαμης , παντοδύναμης , αλλά και τόσο ανίσχυρης (γιατί όχι?) εξουσίας .
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΑΓΝΟΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ,ΤΗΝ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ.
Ξεχάσαμε τα σοκάκια της , τις παράγκες της , τις φτωχές ταβερνίτσες της , τα χάλκινα μαγκάλια , τις τριζάτες πόρτες της , τις τσίγκινες στέγες της ,με τον τόσο ρομαντικό , τον τόσο αληθινό και νοσταλγικό ήχο της βροχής πού έπεφτε πάνω τους..
ΕΜΕΙΣ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ
Αλλά την θυμήθηκε κάποιος άλλος , κάποιος που ίσως δεν την είδε και δεν την γνώρισε ποτέ . Την τραγούδησε όμως , έγραψε τον ΥΜΝΟ και τον ΘΡΗΝΟ της , ένα αφιέρωμα σε μια μικρή γωνιά του τόπου μας , σε μια γωνιά αληθινή , σε μια γωνιά ξεριζωμένων και καταπιεσμένων , σε μια γωνιά τόσο αδικημένη από μας τους ίδιους . Κι αυτός ο κάποιος δεν είναι παρά ο ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ , ο τόσο υπέροχος , ζωντανός και νοσταλγικός υμνωδός της Δραπετσώνας .

Με αίμα χτισμένο κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ τη δουλειά
εγώ κι εκείνη όνειρα φιλιά
το δερν αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά
και λίγη απαντοχή
αχ το σπιτάκι μας κι αυτό είχε ψυχή

marios είπε...

Απο τον κακο και την επιλογη της πτυχης που διαλεξε να φωτισει απο τον Λειβαδιτη -και την επιλογη του συγκεκριμενου τραγουδιου ισως λογω ιδεολογικης συναφειας- οδηγηθηκα να συνδεσω αυτον τον ποιητη αλλα και στιχουργο με πολλες στιγμες μου που τραγουδησα χωρις να το ξερω τους δικους του στιχους.

Κατερινα μου μια μικρη ενστανση στο οτι δεν φωτισες και την στιχουργικη πλευρα του ανθρωπου πραξη με την οποια θα αισθανομαστε αμεσως πιο οικειοι με το εργο του.

Ανώνυμος είπε...

Τον Τασο Λειβαδείτη δεν τον γνώρισα από τα ποιήματά του. Όμως τόσα ακούσματα από πρώην συγκρατουμένους του, τόσα παινέματα για τη ποίηση, τόσα τραγούδια που ίσως μου έφεραν και δάκρυ… Μήπως και η ανάρτηση λιγότερα δάκρυα φέρνει μαζί έστω με την αισιοοξία...

Δεν έχω να πω πολλά αλλά νομίζω ζούμε τη κληρονομιά του. Αντί προσωπικής κατάθεσης δανείζομαι το παρακάτω, και σήμερα επίκαιρο, κείμενο της Αθηνάς ΚΑΚΟΛΥΡΗ που δημοσιεύτηκε στην «Αυγή»:

«Η χρυσή αναλαμπή της ελληνικής αριστεράς σ' έχει στους πρωτοπόρους της. Η \ποίησή σου\ έγινε τραγούδι στις γειτονιές των παιδιών και μας οδήγησε στο όνειρό Σου. Οργώνοντας τις \φτωχογειτονιές\ και τα \μικρά ανήλιαγα στενά\ αυτού του ματοβαμμένου τόπου, στα \χαμηλά σπίτια\ με τους ασπρισμένους τενεκέδες, τα βασιλικά και τα γιασεμιά τους, σταμάτησες και χάιδεψες τα κεφαλάκια των παιδιών.
(…)
Σε μια βιβλιοπαρουσίασή του στην μεταπολιτευτική "Αυγή" κατέληγε -μαγιακοφσκικός ώς την όμορφή του ωριμότητα: |"Άλλωστε, στην έσχατη απόγνωση, που ζει σήμερα ο κόσμος, στον κατακερματισμό της ανθρώπινης προσωπικότητας, στην εισβολή των βαρβάρων της πολιτικής, της οικονομίας και της τεχνοκρατίας δεν υπάρχουν πια περιθώρια για ωραιολογίες ή εύκολους πειραματισμούς"|.

Και το τελευταίο του παράπονο, αυτού του \"άθεου χριστιανού"\ ("Συμφωνία αρ. 1") που 'ζησε απλά και ταπεινά, με συντροφιά |"ένα παλιό αισθηματικό κερί που έκαιγε πάνω στο τραπέζι"| (να φωτίζει το δρόμο στους χαμένους του συντρόφους) και χιλιάδες αγέννητες λέξεις:
|"Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο ένα κόσμο
κι όταν πεθάνω θα 'θελα να με θάψουν σ' ένα σωρό από φύλλα ημερολογίου
για να πάρω και το χρόνο μαζί μου.
Κι ίσως ό,τι μένει από μας να 'ναι στην άκρη του δρόμου μας
ένα μικρό \μη με λησμόνει\"...|
("Χειρόγραφα φθινοπώρου", 1991)»

Στέργιος

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αυτό δεν είναι αφιέρωμα. Αφιέρωση ψυχής είναι!

common people είπε...

"Τον Λειβαδιτη δεν τον ηξερα,
και τον έψαξα σήμερα επ ευκαιρία της αναφοράς της Κατερίνας και τρόμαξα γιατί...αυτός που διάολο με ήξερε"
Εκπληκτικό Μάριε!

Ανώνυμος είπε...

Τς,τς,τς.

katerina είπε...

Λοιπόν VK, θα σου αρέσει πολύ. Και με βγάζεις και απο την σκέψη τι δώρο να σου πάρω στα γενεθλια σου.

Όχι τα γενέθλια σου αργούν πολύ....
Θα σου πάρω το εγχειρίδιο ευθανασίας....άμεσα

katerina είπε...

Ναι Κάκο, είναι πολύ όμορφο, πολύ τρυφερό, πολύ ανθρωπινο.
Μα τι ήταν ο Λειβαδίτης;;;
Η επιτομή της ευαισθησίας και της τρυφεραδας.

Καθόλου επικός....αυτή η επικη ποιηση της εποχής και του χώρου του...που εμένα τουλα΄χιστον....δεν με αγγίζει.

katerina είπε...

Μάριε, πέρα απο τα μελοποιημένα του, υπάρχουν και πολλά άλλα όπως τα ερωτικά του, που είναι ....ΥΠΕΡΟΧΑ.
Άκόμα και στο youtube μπορείς να βρείς πολλά.

katerina είπε...

Ναι Στέργιε, το έχω κρατήσει αυτό το άρθρο. Και τον ακουμπησε με άπειρη ευαισθησία η Κακολύρη. Αντιθετα με τις φανφάρες, τους στόμφους και τις απέραντες ηθικολογίες όλοων των αλλων. Ξέρεις ότι έγραφε στην Αυγή, σαν Ρόκος.

katerina είπε...

Καλώς την βιολίστρια.
Σε ευχαριστώ πολύ καλη μου.

katerina είπε...

Τι θα γίνει κοινέ άνθρωπε, θα ανοίξεις το blog σου να μας κερνάς κανένα κρασάκι τώρα που χειμωνιασε;;;