κατα τα 2/3

Δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα την Σεγκολέν Ρουαγιάλ.

Ίσως γιατί, οι λογικές, ... μια γυναίκα, ....ένας μαύρος, ....ένας νέος, ....ένας ...διαφορετικός, αντί να με ενθουσιάζουν, με κάνουν εξαιρετικά επιφυλακτική.

Αν κάτι δεν συγχωρώ στους πολιτικούς, στους δημόσιους άνδρες, γυναίκες ή ...παιδιά, είναι το ότι με κατέστησαν ανάπηρη. Ναι, κατόρθωσαν να μου στερήσουν κάθε ενθουσιασμό, με προσγείωσαν, με μιζέριασαν, με έκαναν να μετράω, να επιφυλάσσομαι, να κουμπώνομαι, μου στέρησαν κάθε είδος ενθουσιασμού. Με λίγα λόγια με ευνούχισαν. Μου σακάτεψαν την χαρά της συμμετοχής. Γιατί η συμμετοχή είναι όμορφη, είναι γοητευτική, έχει συναίσθημα, έχει χαρά, έχει χαμόγελο, και πάνω από όλα έχει πάθος. Και όσους σακάτεψαν το πάθος μου, δεν θα τους συγχωρήσω.

Κάτι λοιπόν η νεοαποκτηθείσα επιφυλακτικότητα, κόντρα στην γονιδιακή ενθουσιώδη μου φύση, κάτι ο εντυπωσιακός Ντελανοέ, ο μελλοντικός της αντίπαλος, αποφάσισα ότι.......δεν συμπαθώ την Σεγκολέν.

Οι εφημερίδες προανήγγειλαν την performance που θα έδινε η Ρουαγιάλ, περισσότερο στα ...μικροπολιτικά παρά στα πολιτικά, και έτσι από περιέργεια, με προδιάθεση, να την απαξιώσω ακόμα περισσότερο, μιας που το Γαλλικό PS, είναι στην χειρότερη δυνατή κατάσταση από κάθε άλλο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα στην Ευρώπη, την έγραψα και την είδα.

Και η παράσταση της Σεγκολέν, ....μου άρεσε. Μου άρεσε το θέαμα, γιατί περί θεάματος επρόκειτο, μου άρεσε το στήσιμο, η ατάκα, το βλέμμα, η κίνηση, το ..χαμήλωμα της, ο λόγος της, η επαφή της. Και πάνω από όλα μου άρεσε η τόλμη της. Εκεί όρθια, πολύ Γαλλίδα, «αντρίκεια» αλλά με εκπληκτική γυναικεία αμεσότητα , γενναία και ταυτόχρονα γενναιόδωρα, έκανε τον απολογισμό της. Όχι την αυτοκριτική της, τον απολογισμό της. Είπε πολλά, συμπυκνωμένα, με μια λεπτή ειρωνεία, τόσο τυπικά γαλλική, με ένα πάθος τόσο συγκρατημένο, που εννοούσε περισσότερα από ότι έλεγε, και εν τέλει είπε ...είμαι εδώ, με ένα πολύ γοητευτικό, νέο τρόπο. Όταν ήρθε στο μυαλό μου, ο ΓΑΠ και ο Βενιζέλος, και το αντίστοιχο τους «είμαι εδώ»............................................................. Προσπάθησα πολύ συχωριανοί μου, να συμπληρώσω την φράση, δεν βγαίνει με τίποτα....βάλτε εσείς ότι θυμάστε ότι νοιώσατε.....τότε, και....σας βλέπω, όχι τόσο κακές λέξεις....

Καλοστημένη παράσταση θα μου πείτε... Σωστά, αλλά και τι δεν είναι πια παράσταση;;;;. Παράγει πια κανείς πολιτική;;; Μόνο επικοινωνία υπερπαραγεται. Πολύ περισσότερη από όση μπορούμε να καταναλώσουμε.

Με ιντριγκάρισε, πήγα να την δω στο Μέγαρο. Και επιτέλους άκουσα έναν λόγο ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Πολύ διαφορετική απο το Zenith, πολύ πιο ...σκούρα, επέμεινε ιδιαίτερα στις λέξεις Αριστερά –Δεξιά αλλά απέφυγε τελείως τους αφορισμούς και τα τσιτάτα του «εμείς» και «εσείς». Χωρίς τους ιεραποστολικούς λίβελους για το ....τέρας της παγκοσμιοποίησης, αλλά μια προσέγγιση της πασκομοιοποιησης, έναν απολογισμό στην προσφορά της παγκοσμιοποίησης, μια κατάθεση απόψεων για τους κινδύνους της, και το πιο σημαντικό, έναν προβληματισμό για τον χαμένο ρόλο της Αριστεράς στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Είχα καιρό να ακούσω λόγο και όχι ξόρκια.
Είχα καιρό να ακούσω έναν πολιτικό να αναρωτιέται, να βάζει στο κοινό του, πολιτικούς προβληματισμούς, και όχι να πετάει πολιτικάντικες απαντήσεις.

Είχα καιρό να ακούσω έναν πολιτικό να ρωτάει και όχι να απαντάει.
Είχα καιρό να ακούσω κάποιον να λέει .......δεν ξέρω...πρέπει να βρούμε ξανά τις απαντήσεις και πριν από αυτό πρέπει να βρούμε ξανά τις ερωτήσεις.
Είχα καιρό να ακούσω απολογισμό και όχι αυτό που στην Ελλάδα οι πολιτικοί προσδιορίζουν σαν «αυτοκριτική».
Είχα καιρό να ακούσω να περιγράφονται τόσο προσδιορισμένα, τόσο ουσιαστικά, τα ρεύματα της αριστεράς και οι ζυμώσεις όχι σε επίπεδο ανθρώπων αλλά σε επίπεδο πολιτικών, για την νέα σύγκλιση τους.
Είχα καιρό να ακούσω ότι η πολιτική λύση, πρέπει να προηγηθεί της όποιας οικονομικής.
Και εκεί που ...κούρνιασα και άκουγα, η Σεγκολέν πάτησε το κουμπί.....και απευθύνθηκε ....στο Ελληνικό κοινό της. Άρχισε τις κοινοτυπίες και αναπαρήγαγε το στυλάκι «ο καλός, ο κακός και ο άσχημος».

Μόνο που έκανε λάθος, το Ελληνικό κοινό στο οποίο της είχαν πει σε τι είναι συνηθισμένο, σε τι είναι εθισμένο, με τι είναι εξοικειωμένο , το έμαθε πια το παραμύθι. Και αμέσως όλα χαλάρωσαν.. Νομίζω ότι το κατάλαβε η Σεγκολέν...αλλά πια ήταν αργά.

Όχι, συχωριανοί μου, η μόλυνση από την πανούκλα των πολιτικάντηδων, έχει προχωρήσει πάρα πολύ μέσα μου.. Η Σεγκολέν δεν ήταν αντιβιοτικό τρίτης γενιάς, δεν ήταν τόσο ισχυρή, ώστε να μου ανάψει όχι φωτιά, αλλά ούτε καν μια φλογίτσα. Εδώ και καιρό, μου πήραν το παραμύθι και μου το έκαναν εφιάλτη, και η Σεγκολέν ένα ντεπονάκι έτσι για μια ώρα ήταν, αλλά .... μου άρεσε. Έτσι απλά. Μου άρεσε.

Από τις ....τρεις Σεγκολέν που είδα, οι δύο ...ήταν κάτι. Η άλλη ...τα γνωστά.

Οι δύο από τις τρεις Σεγκολέν αντισταθήκανε ελαφρώς σε όλο αυτό το γιουρούσι της πολιτικής βεβαιότητας, σε αυτά τα χυδαία σκηνικά του πολιτικάντικου, σε αυτές τις αυθεντίες του κάθε τυχάρπαστου, του κάθε προφήτη, του κάθε «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Η άλλη το επιβεβαίωσε.

Μένοντας στα 2/3 , η Σεγκολέν μου είπε πολύ απλά, αυτό το ίσως....που εμένα προσωπικά με ανακουφίζει στην πολιτική. Και αυτό της το χρωστάω κατά τα 2/3. Συγνώμη Σεγκολέν...... κατά τα 2/3.

Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο άκουσα ειδήσεις και αποσπάσματα δηλώσεων ......διαφόρων.... Ούτε θυμάμαι πια, και τι σημασία έχει....μόνο από την χροιά της φωνής, τους ξεχωρίζεις πλέον......Είπα να κάνω στροφή και να ξαναγυρίσω στο Μέγαρο. Άλλο ένα ντεπόν, μωρέ και μισό, ευχαρίστως το έπαιρνα. Αλλά δυστυχώς δεν είχε ......βραδινή παράσταση να το ξαναδώ το έργο....
Κοινώς .....ότι είδατε ...είδατε....