Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Χαλύβδινοι Όμορφοι Άνθρωποι

Από το Σάββατο…σήμερα Τετάρτη.Δεν ήθελα να γράψω κάτι επικολυρικό. Ή ήθελα; Δεν ξέρω. Κι έτσι καθυστέρησε …μέσα μου.

Αποθηκεύω τις φωτογραφίες του νου μου άναρχα. Δεν φοβάμαι την …υγρασία, το …φως ή το …σκοτάδι μπας και μου τις …βατέψουν. Αντίθετα τις αφήνω …έκθετες σε όλους τους κίνδυνους, έτσι να μπλέκονται, να μπερδεύονται με χρώματα και αρώματα, να υπόκεινται σε φιλικές επιθέσεις και σε εχθρικές συναναστροφές.

Κι από το Σάββατο κρατώ μια ακόμα στα χέρια μου. Κόκκινος ουρανός, με αυτό το κόκκινο που ντύνεται ο αττικός ουρανός το απόγευμα που φοράει τις …νυχτερινές πυζάμες του, τα φώτα από τις γύρω φάμπρικες να του κλείνουν αυθάδικα το μάτι, ζωγραφιές από χέρια παιδιών, πανό που ο Τσε χαμογελάει αγέραστος- τόσο τυχερός!- μια τεραστία σκοτεινή αποθήκη με τόνους σιδερόβεργες που φωτίζεται από μια μικρή παλλαϊκή χριστουγεννιάτικη γιρλάντα δεμένη στις σκαλωσιές και …πρόσωπα. Όμορφα Πρόσωπα. Οι Χαλύβδινοι μας Άνθρωποι.

Προσωπικά συχωριανοί μου, έχω ξεπεράσει προ πολλού τα ευνουχιστικά ηθικο-ΠΛΑΣΤΙΚΑ που μοιράζουν «ευαγγελικά» τα …δίκια. Στη σύγκρουση συμφερόντων που είναι η κινητήρια δύναμη της Ιστορίας οι Χαλυβουργοι και εγώ είμαστε από την ίδια μεριά του λόφου. Υπερασπίζονται την τιμή και την αξία της εργασίας τους. Αυτή πουλάω και εγώ επιδιώκοντας να την πουλήσω στην υψηλότερη δυνατή τιμή με την μεγαλύτερη δυνατή αξία. Οι ιδεολογικοί αφοπλισμοί των κορακιών-ουτε καν … γερακιών- του καπιταλισμού που μεταχειρίζονται την …μεταφυσική ηθικολογία της στροφής και της άλλης …παριάς, όταν μιλούν για εργαζόμενους…με αφήνουν παγερά αδιάφορη.

Το Σάββατο το βράδυ οι Χαλύβδινοι Άνθρωποι μίλησαν γελαστά, σχεδόν αποστασιοποιημένα, για τα φρικιαστικά εργατικά τους ατυχηματα, για την …αποτιμηση της ζωής εργαζομενου σε κάτι ψωροευρω, για τον μιντιακό αφανισμό της απεργίας τους, για το μαφιόζικο ξεπούλημα τους από τη ΓΣΕΕ,

Οι συναδελφοι τους οι διοικητικοί, όπως και οι συναδελφοι τους από την Μονάδα του Βόλου, όπως και οι συναδελφοι τους από τις διπλανές φάμπρικες…συνεχιζουν να εργαζονται. Όλοι αυτοί που αφελώς πιστεύουν ότι σκυβοντας το κεφάλι ο Δήμιος με τη κουκούλα …δεν θα τους δείξει μαθές με το δάχτυλο.Θα αρκεστει να τους κοψει το ...ποδι.

Αλλά πως μπορεις να κατηγορησεις ποτέ κανέναν για …έλλειψη αλληλεγγυης. Η έλλειψη αλληλεγγύης δεν είναι ζήτημα …ηθικής. Είναι ζήτημα …ανοησίας. Κι οι ανόητοι ούτως ή άλλως είναι τα πιο εύκολα θύματα των μαχών.

Οι Χαλυβδινοι Άνθρωποι μίλησαν για όλο τον κόσμο που είναι εκεί μαζί τους. «Με την υποστήριξη του κόσμου αντέχουμε άλλους δυο μήνες», είπαν. Κι χαμογελούσαν γνωριζωντας, εχοντας πληρη συναισθηση ότι δεν παλεύουν την …εργοδοτική αναλγησία του συγκεκριμένου επιχειρηματία. Αντιπαλεύουν ΜΟΝΟΙ τους ένα ολόκληρο σύστημα κυβερνητικο-επιχειρηματικο-μιντιακής κρεατομηχανής . Αν τσακίσουν αυτοί, οι υπόλοιποι θα είναι μια χαψιά για το Τέρας. Αν αντέξουν αυτοι, αυτοί ταΐζουν το ψωμί των επόμενων στη λίστα.

Το Σάββατο το βράδυ στη Χαλυβουργία, πέραν όλων των άλλων, που …επικά ή λυρικά θα μπορούσα να περιγράφω με εκατομμύρια λέξεις, το πιο έντονο αίσθημα που ένοιωσα ήταν ασφάλεια. Κι αυτό περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θέλω να καταθέσω. Οι φύσει και θέσει σύμμαχοι μου, οι συστρατιώτες μου, οι υπερασπιστές της Εργασίας, το φράγμα μας, η κόκκινη γραμμή μας, είναι και δια ζώσης Όμορφοι Χαλύβδινοι Άνθρωποι.

Κι αυτή η φωτεινή παλαιική χριστουγεννιάτικη γιρλάντα δεμένη στις σκαλωσιές μέσα στην σκοτεινή αποθήκη με τις σιδερόβεργες όσο κι αν χρόνος, οι συνθήκες, τα γεγονότα, όσα έρθουν…και όσα δεν αρθούν, μου αλλοιώσουν τα χρώματα, τις μυρωδιές, τα βλέμματα, τα λόγια, αυτή θα μείνει πάνω πάνω στο σωρό της δικής μου …αποθήκης του νου, να γράφει επάνω της ότι η Ζωή είναι Όρθια. Ότι οι Χαλύβδινοι Άνθρωποι είναι Όμορφοι Άνθρωποι.

Εδω το ...ντοκυμενταριστικο υλικό του Σαββατου

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Επί άρματος δρακόντων πτερωτών

Η Μήδεια αποσύρεται από τη σκηνή ταξιδεύοντας πάνω στο άρμα του Ήλιου.

Η Μήδεια είναι η ...Ξένη. Μια Ανατολίτισσα που με οδηγό τον έρωτα φτάνει στη τότε ...Δύση. Μια γυναίκα που πιστεύει στους δεσμούς όρκου κι όχι στους δεσμούς κοινωνικής καταξίωσης. Γνωρίζει, σέβεται και ...τιμά το Αίμα. Το έχει χύσει...δεν θα διστάσει να το ξαναχύσει. Με πόνο, με σπαραγμό, με οδύνη. Αλλά το μαχαίρι της είναι κοφτερό, το χέρι της σταθερό. Θα νικήσει τον ορθολογιστή Ιάσονα, το θετικό, το λάτρη της πρακτικής αξίας των πραγμάτων, το σοφιστή, τον Ιάσονα που πιστεύει ότι έχει ...δίκιο γιατί αυτο είναι το status quo των ...πραγμάτων. Ο ...νέος κόσμος. Κι ο Ευριπίδης τον κατακεραυνώνει αφήνοντας τον Ήρωα, τον νικητή της Αργοναυτικής Εκστρατείας ως επιβιωνοντα ηττημένο. Ζώντα νεκρό. Ανισχυρο δεσμιο, έρμαιο του Αττικου ορθολογισμού.Αλλωστε η ...εποχή ειναι ακριβώς πριν απο την καταρευση αυτου του ...κόσμου.

Η Ευριπίδεια Μήδεια που ταράσσει με αντάρα τα ήθη αμφισβητώντας το τοτε ...μονόδρομο,. την υποταγή της στους ...Θεσμούς. Αυτό άλλωστε δεν είναι και το Δωρο που ρητορεύει με δεινότητα ότι της προσφερε ο Ιάσονας; Το Δώρο του τόπου των ...Νόμων, του ...Δικαίου, της ...Δημοκρατίας που όμως δεν χωράει «Γυναίκες» .Μιας Δημοκρατίας που όποιον δεν τον χωράει, τον κακοποιεί, τον λοιδωρεί, τον ξωπετάει για τις ...αναγκες. Η Μηδεια ειναι πια ...άστεγη, ...ανεργη στο τόπο αυτό. Η Μηδεια δεν εχει...πατριδα.

Η Μήδεια η πιο βαθιά, η πιο πονεμένη, η πιο σαρκική προσέγγιση της Επανάστασης. Η Μήδεια η Ανατολίτισσα στο κόσμο της τότε Δύσης. Η Μήδεια Γυναίκα στον Ανδροκρατούμενο Κόσμο της εποχής. Η Μήδεια που δεν σκοτώνει τα παιδιά της -σύμφωνα με τις μεταγενέστερες φροϋδικές προσεγγίσεις-για να ξαναβρεί την παρθενιά της. Τα σκοτώνει γνωρίζοντας, φωνάζοντας διαλαλώντας ότι ο κόσμος, η μοίρα, το δεδομένο, ο ...θεσμός, ακόμα και η Φύση της, αλλάζει με Αίμα και Πόνο. Αίμα ...δικό. Οδύνη ...καταδική της. Η Μήδεια που γνωρίζει ότι η Επανάσταση λούζεται στον ματωμένο αυτοσπαραγμό.

Τη Μήδεια που ο Χορός-οι γυναίκες της Κορίνθου θα κατανοήσουν, θα πονέσουν και θα την υπερασπιστούν. Θα υπερασπιστούν τη ...Βάρβαρη απέναντι στον δικό τους Βασιλικό Οίκο, όσο κι αν ...τρομάζουν. Θα υπερασπιστούν ακόμα και το δόλο της γι να σκοτώσει την τόσο αθώα και τόσο υποταγμένη Βασιλοπούλα Αγαύη Όσο κι αν ...το ΚΟΙΝΟ περί δικαίου αίσθημα κουρελιάζεται, οι ολέθριες συνέπειες της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού, της απαξίωσης κι του ευτελισμού γίνονται πυρωμένα καρφιά στο νου του θεατή. Ο συμβολισμός της Πράξης απορρίπτει το ρόλο της Φυσικής λειτουργίας του Φύλου της, σπάζοντας τα δεσμά που την εγκλωβίζουν σε μια κοινωνία γεμάτη ανισότητες, αδικία και μοιρολατρία στο ...Δεδομένο. Ο Ευριπίδης που δικαιώνει τη Μήδεια του, την εξευτελισμένη Ηρωίδα που αρνείται να συνδεσει τη μοίρα της με την παθητικότητα


Κι αν θέλεις να δεις την Ιστορία, χώνεσαι από την Ευριπίδεια Μήδεια, στη Μήδεια του Σενέκα. Ο δάσκαλος του Νέρωνα που απευθύνει την παράσταση του, στο ρωμαϊκό κοινό της Αρένας με την σφαγή των παιδιών επί σκηνής. Στη Ρώμη του ...dura lex sed lex , oπου οι Ευριπίδειες Ανθρωπιστικές προσεγγίσεις εξαφανίζονται. Κι αν ο Ευριπίδης ξεκινάει την ιστορία του μετά το τέλος των ....ηρωικών εποχών των Αργοναυτών- των τοτε ....Πεζοναυτών- ο Σενέκας δικαιώνει τον ...Νικητή, που αναγκάζεται κι αυτός με τη σειρά του να υποταχτεί στην Τάξη του Βασιλιά Κρέοντα. Αιγέας δεν υπάρχει....δεν υπάρχει ...Άλλος Τόπος. Στην ρωμαϊκή της εκδοχή η Μήδεια είναι ένα εγωιστικό μίασμα, μια στυγερή δολοφόνος, μια μαινάδα, μια ...κακή μάγισσα που αρνείται να προσαρμοστεί στο... «Δικαιο» του Νόμου. Η Μήδεια του Σενέκα κινείται απο την κτηνωδία στον σαδισμό. Πλημμυρίζουν τα μάτια μας ...απο ...ρωμαίικες ηθικοπλασιες στις μέρες μας. Ότι αντιστέκεται στο καθεστώς είναι ...αποτρόπαιο, μιαρό.

Για να φτάσουμε στην μεταπολεμική Δυτική Μήδεια του Ζαν Ανούιγ. Μια ηττημένη, παραιτημένη αφόρητα ...Σενεκική -με φροϋδική εσσανς- Μηδεια. Μια αυτοκαταστροφική καταραμένη Μήδεια που ολοφύρεται, γκρινιάζει, μιζεριαζει απο την αδυναμία της. Μια Μήδεια συνώνυμη της αδυναμίας, της κατωτερότητας, της ανικανότητας. Κι η Μήδεια του Ανούιγ να...αυτοκτονεί. Να αυτοκτονεί καίγοντας τα πάντα, «για να μην αφήσει πίσω της παρά μια μαύρη κηλίδα». Όπως η μεταπολεμική Δύση θεωρεί ότι αυτοκτονούν οι ...Επαναστάσεις.

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

«Η νάρκωση θα περάσει»

"Ω εσύ, πατρίδα μου, το ουράνιο τόξο
της ομορφιάς σου μας γεμίζει χαρά
και ο καθένας πρέπει με τη δουλειά του
να πλημμυρίζει χαρά την πατρίδα μας"
έγραφε ο 16χρονος Σοσέλο, μαθητής Ιερατικής Σχολής στο Γκόρι.

«Η σωστή μέθοδος ήταν ποτέ να μη λες, να μη γράφεις και, προπάντων, να μη σκέφτεσαι τίποτα που να ξεπερνάει τον ορίζοντα ενός σκουπιδιάρη. Κάναμε αβαρία στις αποσκευές ενός διανοουμένου, όπως οι επιβάτες ενός πλοίου που βουλιάζει -ως το απαραίτητο μίνιμουμ στερεότυπων φράσεων, διαλεκτικών κλισέ και τσιτάτων μαρξιστικών που αποτελούν τη διεθνή τζουγκασβίλεια αργκό". Αρθουρ Καισλερ

Κι ίσως ο Νικολάι Ρουμπασώφ, ο ήρωας του «Μηδέν και Άπειρο» να είναι η πιο «ρεαλιστική» …φιγούρα της εποχής. Ο Ρουμπασώφ θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε από τα στελέχη του Κόμματος, της εποχή των Δικών της Μόσχας. Εκεί που η αλληλοφαγία γίνεται καθεστώς. Στην αλυσίδα των εχθρών προηγούνται οι...σύντροφοι. Στελέχη άχρηστα πια στο καθεστώς που οικοδομεί ο Στάλιν. Ο ..Ατσάλινος δεν αρκείται στην τυφλή υποταγή, ρίχνει τα μπετα του πύργου της προσωπολατρίας.

Ο Ρουμπασώφ είναι Θύτης και Θύμα ταυτόχρονα. Ο ίδιος δεν έχει διστάσει να θυσιάσει …άλλους μέχρι να συντριβεί και αυτός στις μυλόπετρες του Κόμματος. Άλλωστε ο Κόμμα είναι ο μόνος φορέας της Αλήθειας. Τραγικός ήρωας ο Νικολάι Ρουμπασώφ, που ξέρει, ότι το τέλος του είναι προδιαγεγραμμένο. Δεν υπερασπίζεται καν τον εαυτό του. Κι ίσως ο θάνατος του να είναι η μόνη του κάθαρση.

Ο Αραγκόν ζητάει από το φίλο του τον Πικάσο να σκιτσάρει για το εξώφυλλο του «Les Lettres Francaises» μια προσωπογραφία του …Ατσάλινου (Στάλιν). Οι αναγνώστες της επιθεώρησης, γνωστοί αλλά και μη επώνυμοι διανοούμενοι, διαμαρτύρονται πολύ έντονα. Στα cafés γύρω απο το St Germain ξεσπάει πόλεμος. Ο Pierre Daix απειλεί με την παραίτηση του και κοβοντας βόλτες στο γνωστό σαλόνι του σπιτιου του Αραγκον και της Ελσας Τριολέ φωναζει «μα δεν είναι και ο Θεός, μα δεν είναι ο Πατέρας, ο Στάλιν», Κι εκείνοι του απαντούν «μα είναι ακριβώς αυτό….»

Απεχθανόταν λένε τους διανοούμενους αλλά γνώριζε πολύ καλά τη δύναμη τους. Ακόμα περισσότερο είχε την δύναμη να τους χειραγωγήσει. Άλλωστε την τραγική δεκαετία 30, ο Ναζισμός ανεβαίνει με φόρα τα σκαλοπάτια της ιστορίας και η ΕΣΣΔ …είναι μια κάποια λύση για την δυτική διανόηση.
Συνέδρια για την υπεράσπιση της Κουλτούρας στη Μόσχα αλλά κι αντιφασιστικά συνέδρια σε όλο το κόσμο. Τα τέρατα της διανόησης δίνουν το παρόν και τον τόνο. Μαν, Μπρεχτ, Χάξλευ, Πάσος, Φρόυντ, Σαρτρ, Αινστάιν...
Ο Μπάμπελ γνωρίζεται στο Παρίσι μεσω του Έρεμπουργκ με τον Μαλρό που εντυπωσιασμένος απο την προσωπικότητα του, αλλά και απο τα βιώματα του γραμμένα στο «Κοκκινο Ιππικό», πρωτοστατεί στο να συμμετέχουν μαζί με τον Πάστερνακ στο Διεθνές Αντιφασιστικό Συνέδριο των Συγγραφέων στο Παρίσι. Λίγα χρόνια αργότερα ο Εβραίος Μπάμπελ, ήρωας της Οκτωβριανής εκτελείται με προσωπική διαταγή του Στάλιν. Η ...κατηγορία «κατασκοπεία». Λουμπλιάνκα!!1Η Δίκη δεν δημοσιοποιείται. Ούτε και η εκτέλεση. Το 1954 ...αποκαθιστάται από τη Σοβιετική Ένωση. ... «Ανεξακρίβωτες αιτίες θανάτου»...

Με άλλους το καθεστώς υπήρξε ...δημοκρατικότερο. Τους επέτρεπε να επιλέξουν το είδος της ενοχής τους. «Κατάσκοπος» ή «μέλος τροτσκιστικής ομάδας». Αν ήσουν πολύ εξασθενημένος προτιμούσες το «κατάσκοπος» Εκτέλεση. Η δεκάχρονη εξορίασε στρατόπεδο συγκέντρωσης- η αντίστοιχη ποινή για την άλλη κατηγορία- ίσως να ήταν τρομακτικότερη προοπτική.

Ο Πάστερνακ επιβιώνει γραμμένος πάντα στα μαύρα κατάστιχα του καθεστώτος. Είναι ο πάταγος που κάνει ο “Δρ Ζιβάγκο» όταν εκδίδεται στην Ευρώπη, αυτός που τον διασωζει. Αυτός που του επιτρέπει να βιοπορίζεται σαν μεταφραστής.
Ο Μαντελστάμ σβήνει το 38 σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, πληρώνοντας τελεσίδικα την αμεριμνησία του να γράψει σατυρικό ποίημα. Αυτός δεν εχει πέρασμα στη Δύση.

Όταν ο Κομματικός Καθοδηγητής της Ένωσης Λογοτεχνών θέλοντας να τονίσει τη δυσκολία του...έργου του, και την ψυχολογική ...κουραση του στο να ...συμμαζευει την «τεμπελιά» και την «ασωτεία» των ...επίλεκτων Σοβιετικών λογοτεχνών, ο Στάλιν του απαντάει δημόσια «Σύντροφε κανόνισε να κάνεις σωστά τη δουλειά σου με αυτούς, δεν έχω άλλους»

Ο Έρενμπουργκ, δεινός ...ισορροπιστής όλων των...εποχών, ...καιροσκόπος κατά πολλούς, maitre των συμβιβασμών κατα άλλους και μαέστρος στο να στηνει το παιχνιδι...σύμφωνα με πολλούς, φρόντιζε να τονίζει με μεγάλο κυνισμό σε όσους Δυτικούς διανοητές ...ενδιαφερονταν ότι η ...αχανής Σοβιετική αγορά μπορεί να τους προσφέρει …τεράστια αναγνώριση αλλά και τεραστιο...τιραζ του έργου τους.

Κι είναι ο Μπρετόν που αρνείται. Κι ειναι ο Καμυ που αντιστέκεται. Κι είναι ο Ζιντ που τρομάζει απο τα εκατομμύρια αντιτυπα του εργου του στην ΕΣΣΔ και κάνει δειλα την αυτοκριτική του.

Η Σβετλάνα Αλληλουγιεβα πέθανε προχθες σε έναν οικο ευγηρίας στο Ουισκονσιν. Η κορη του Ατσαλινου ...έκλεισε μαζί με τα μάτια της έναν αιωνα.
Τον έκλεισε σχεδόν αθορυβα, χωρίς ιδιαίτερη δημοσιοτητα, αν και εμβληματικό γεγονός η αυτομοληση της, την ώρα που ο έφηβος 21ος κουνιεται συθεμελα απο ιστορικές μετακινησεις.
Κι είχε απέραντη βια ο 20ος. Αλλά ας μην λησμονούμε με εύκολες ισοπεδώσεις ότι είχε ΚΑΙ απέραντη ...λατρεία.

Η Αχμάτοβα, η νιόνυφη του ποιητή Γκουμιλιόφ-εκτελέστηκε κι αυτός ως εχθρός του Λαού- η μαγική Άννα που στο ταξίδι του μέλιτος της γνωριζει τον Μοντιλιάνι και ζει τον υπεροχο θυελλωδη ερωτα της μαζί του, εισπρατωντας,βιωνωντας κι ...ανιχνευοντας το πραγματικό λαϊκό πενθος, βλέποντας να κλαινε γοερά για το θανατο του Στάλιν, αυτοι που στερηθηκαν τα παιδιά τους, τουφεκιστηκαν οι πατεράδες και οι άντρες τους, φυλακιστηκαν οι μάννες και οι αδελφές τους, έγραψε «Η νάρκωση θα περάσει»