Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Κατερινούλα μου......

Άραγε τι εικόνες θα έχουν τα τρισέγγονα μου;;;;



Άραγε θα είναι ακόμα της μόδας, να κρεμάς τους προγόνους, σε βαριές μαύρες κορνίζες, στο γραφείο, στο living room πάνω από το τζάκι, ή δεν ξέρω πια, σε δωμάτια άλλης χρησιμότητας, εκεί όπου το ζεύγος δεν θα «συνευρίσκετα»- αλήθεια σας εχω εξηγήσει την εκ Δαρβίνου προερχόμενη θεωρία μου, για την εξέλιξη του οργασμού (μετα-οργασμός) ή εσείς μου έχετε ξεφύγει;;;;



Άραγε η τρισέγγονη μου, η μικρή Κατερινούλα (από τον τάφο θα σηκωθώ να μην δώσουν στο παιδί, το όνομα της γιαγιάς), θα αποφύγει αυτές τις απιστεύτου αισθητικής νυφιάτικες φωτογραφίες του ευτυχούς ζευγους με την νοικιασμένη λιμουζίνα, και την δεξιωση στο κτήμα Νάσιουτζικ, πριν βέβαια το ζεύγος, φτάσει να μαλλιοτραβιέται για το ποιος θα έχει την ......απίστευτη τύχη να πάρει στο καινούργιο σπιτικό του, μετά το διαζύγιο, το λαμπατέρ - τίγρη της θειας Ορσαλίας, και που θα το βάλει δίπλα στον καναπέ κρεβάτι αγορασμένο, απο τον/την ευτυχή απελευθερωμένο θνητό , από το μετά-ΙΚΕΑ, ένα Σάββατο απομεσήμερο......



Γιατί άραγε όλα τα σπίτια έχουν φωτογραφίες του γάμου και κανείς του διαζυγίου;;;;;
Που έχουν κρυφτεί άραγε, όλες αυτές οι κομμώτριες, οι αισθητικοί, οι συμπέθεροι, οι συμπεθέρες με τα λάχανα στο κεφάλι, τα τούλια, οι σερβιτόροι, ο οδηγός της νοικιασμένης λιμουζίνας, γιατί δεν είναι εκεί, στο ενστανέ έξω από το δικηγορικό γραφείο;;;;



Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μου.


Εσείς βέβαια, έχετε καταλάβει ότι εγώ είμαι προνοητικός άνθρωπος, οργανωτική, όλη μέρα με την ατζέντα στο χέρι να πούμε ένα πράγμα.. Και βέβαια άνθρωποι σαν και μένα, φροντίζουν για την υστεροφημία τους.



Σκέψου, οι απόγονοι, να βάλουν αυτό το μάτι, σε μαύρη λακαρισμένη κορνίζα, πάνω από το οικολογικό τζάκι, και να ρωτάνε το παιδί οι συμμαθητές του, στο μετά- σχολείο που θα έχει προετοιμάσει ο δισέγγονος του κ. Στυλιανίδη, τι είναι αυτό το αγριευτικό, και να λέει η Κατερινούλα, «η προ-προ-γιαγια». Παναγία μου!!!!

Τι να κάνω, τι να κάνω, που να φωτογραφηθώ;;;

Και εκεί που καιρό τώρα, ψάχνω ένα τοπίο, μια πλατεία, ένα άγαλμα, ένα έργο τέχνης να μου δανείσει το ντεκόρ του, για την φωτογραφία που λέγαμε, ΤΟ ΒΡΗΚΑ!!!!!!!!!

Είδα συχωριανοί μου, το νεύμα της ιστορίας. Από την μακρινή;;;;; Ινδία.
Το απίστευτο ΤΑΤΟ, κόστος γύρω στα 2000 €, χαμογελαστό, ευφυές, και ότι ακριβώς χρειάζεται ένας απελπισμένος της Κηφισίας.
Γιατί η Κηφισίας συχωριανοί μου, ή αλλιώς το δράμα της Κηφισίας θα το ζήσει και η μικρή τρισέγγονη μου Κατερινούλα. Αυτή είναι η μόνη μου βεβαιότητα που διαθέτω στον μάταιο τούτο κόσμο της απολυτης αβεβαιότητας.


Ρε και ο Αλέξης να γίνει Πρωθυπουργός, ρε και ο Αδωνις να γίνει ΥΠΕΞ, ρε και ο Ανθιμος να ενώσει την ζωή του με σύμφωνο συμβίωσης με τον Ψινάκη, η Κηφισίας πηγμένη θα είναι....

Αλλά να και το καλύτερο!!! το γλυκό κινεζάκι BYD (Build Your Dreams) που κρατηθείτε με 20 λίτρα βενζίνης, από αυτή την απλή, αμόλυβδη καλέ, πόσα χιλιόμετρα θα κάνουμε;;;; Γύρω στα 500.

Εδώ λοιπόν, σε αυτό το γλυκό κινεζάκι που μου χαμογελάει, μικρό σκιστομάτικο, παιχνιδιάρικο, δίνω βαριά υπόσχεση. Θα σε σεργιανίσω μικρό μου, θα σε πάω όπου γουστάρεις και αγαπάς.
Θα τα βρούμε εμείς καλό μου, αλλά δεν θα μου κάνεις άσεμνες χειρονομίες στους ...μεγάλους.
Εδώ ζουζούνι μου, σ’ αυτήν εδω την χώρα που θάρθεις εσύ καλό μου, μετανάστης, θα μάθεις να σέβεσαι το μέγεθος.



Και ναι, μικρή μου Κατερινούλα, θα σου αφήσω μια φωτογραφία με την προ-προ-γιαγια, να οδηγει χαμογελώντας το μικρό κινεζάκι, και να βγάζει τη γλώσσα, σε όλους αυτούς τους γοτθικούς ναούς με ρόδες, που αναδεικνύουν ανάγλυφα την ηθική και ιδιαίτερα την αισθητική των ......τυχερών ιδιοκτητών τους.



Ναι Κατερινούλα μου, θα σε προστατέψω, εγω η προ-προ-γιαγιά, από την γελοιότητα του Κυβερνήτη της Καλιφόρνια που για να αποδείξει ότι είναι οικολόγος βάζει βιοκαύσιμα στο ρεζερβουάρ του Hammer του.
Κοριτσάκι μου, ούτε καν οι Αμερικάνοι της αισθητικής των ροζ νάιλον παντελονιών και της ηθικής των προληπτικών πολέμων δεν το άντεξαν, εσύ καλή μου θα το αντέξεις;;;;;




Η ιστορία- ευαισθησία των αυτοκινητοβιομηχανιών που είδαν τους πελάτες τους να πληρώνουν συνδρομή στην Greenpeace και τα παιδιά των πελατών τους να δένονται σε κατάρτια στον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό –αθάνατη ευέλικτη έξυπνη ιδιωτική πρωτοβουλία, με μαγεύεις- ξεκίνησαν την ερεύνα των υβριδικών. Αλλά βέβαια δεν προχώρησε.



Μετά, .....η εξέλιξη των μηχανών εσωτερικής καύσης, που επαναπαύτηκε όμως στην μείωση των εκπομπών CO2 και η οποία βέβαια κατέληξε, σε απίστευτα τεμένη χυδαιότητας και νεοπλουτισμού.......

Αλλά είπαμε η αισθητική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ηθικής.
Και εγώ έχω χρέος στους απογόνους. Έχω χρέος στην τρισέγγονη μου, στην Κατερινούλα μου.



Και αν όχι στο περιβάλλον που θα της κληρονομήσω, τουλάχιστον, στην φωτογραφία μου, πάνω από το τζάκι των ευτυχισμένων γονιών της, πριν το διαζύγιο και τον καυγά για το λαμπατέρ-τίγρη.......

Υ.Γ. Όλη νύχτα κάνω μπουκώματα με ούζα και ουίσκι για ένα πονόδοντο. Το φτύνω βέβαια, αλλά όλο και κάτι μένει. Και κατά πως δεν βρίσκω το «φ» στο πληκτρολόγιο- και όχι μόνον, μάλλον πολύ μένει. Αν δεν πάω και σήμερα οδοντίατρο, α, ρε μαύροι συχωριανοί, Κύριος οίδε τι σας περιμένει αύριο το ξημέρωμα.

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

«Μπορείς να κάνεις τα πάντα με τις ξιφολόγχες, κύριε μου, εκτός από το να καθίσεις πάνω τους» Συμβουλή του Ταλευράνδου στον Ναπολέοντα

Είμαι πολύ θυμωμένη με πολλά, με πολλούς και το κυριότερο με εμένα και είπα να αποφύγω τις εξομολογήσεις, τις ατάκες, τους πειρασμούς, εν βρασμώ.

Είπα να περιμένω κάποιες μέρες, κάτι θα γίνει, κάτι θα δω, θα μου περάσει. Θα καταλαγιάσει.....

Έλα όμως που αυτός ο «βρασμός», αντί να καταλαγιάσει εξελίσσεται σε κοχλασμό. Και οι λύσεις ......δυο. Ή το κλείνω το ρημάδι, ή .......τον αφήνω να ξεχυθεί.

Οι νεοπλουτίστικες συμπεριφορές της ψηφιακής ιντελιγκέντσιας είναι τόσο αντιαισθητικές όσο οι βαμμένες ξανθές κυρίες που διασχίζουν την μονίμως παστωμένη από κίνηση Κηφισίας με τετραλιτρα τζιπ. Και η αισθητική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ηθικής συχωριανοί μου.

Όπως είπα και στον Γιώργο Κρόγια που θεωρώ φίλο, το blogging δεν είναι κατάθεση άποψης, είναι κατάθεση ψυχής. Και μα τω Θεώ και θύμωσα για όλα αυτά τα απίστευτα, και στενοχωρήθηκα για την απόφαση του Γιώργου να κλείσει το blog του και να παρατήσει κάθε θεσμική ή εθελοντική του ιδιότητα.

Το blogging είναι φρέσκο, διαδραστικο μέσο για να ξαναβρείς την επαφή μέσα από την γραφή, να χτίσεις παρέες, να δεις την αιρετική άποψη, να δεις την πολιτικά ορθή και την πολιτικά μη ορθή άποψη, να επικοινωνήσεις.

Το blogging μετατοπίζει στο δημόσιο χώρο τον εσωτερικό μονόλογο ενός σκεπτόμενου ανθρώπου, ο blogger διεκδικεί την αυτονόητη ελευθερία έκφρασης και εξομολογητικής διάχυσης και έχει με το μέρος του την κοινή ευαισθησία.

Όταν αυτό το μέσο, το βουτάς άτσαλα, άγαρμπα, χυδαία και το χρησιμοποιείς για να κρεμάσεις κομματική εφημερίδα τοίχου, δεν καίγεσαι μόνο εσύ, καις και το μέσον που διαθέτεις.

Δηλαδή το ανόητο Κόμμα, απλά καίει ένα καινοτόμο επικοινωνιακό μέσο, που μπορεί να χρησιμοποιήσει για να εκφραστεί κοινωνικά, πατώντας μέσα στις ανησυχίες, στις ενστάσεις, στις διαφωνίες των πολιτών που κινούνται στον χώρο που εκπροσωπεί.

Και το ακόμα χειρότερο. Όλοι αυτοί οι φωστήρες, οι βασιλικωτεροι του βασιλέως, δεν έχουν καταλάβει ότι το blogging είναι ένα μέσο που απευθύνεται σε μεσαία και υψηλά πνευματικά και κατ΄ επέκταση κοινωνικά στρώματα και ενεργοποιείται από αυτά;;;;

Χρειάζεται να είσαι ο Σεγκελά για να το καταλάβεις;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Τι πάτε μωρέ να κάνετε;;;; Πάτε να κάνετε την «Εξόρμηση» ή την «Αυγή» σε διαδικτυακή έκδοση, όπου ο καθένας μας θα αρθρογραφεί για να υποστηρίξει τις θέσεις του Κόμματος;;;;

Ποιος είναι τόσο ηλίθιος για να μην καταλάβει;;;

Ποιος πουλάει, τι;;; Ποιος αγοράζει, τι;;;

Τα κόμματα έχουν δομές, και εκεί μπορείς να χτίσεις, να συνθέσεις, να γκρεμίσεις. Μπορείς να αποδεχτείς τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό ή να τον αποδομήσεις.
Η κοινωνία όμως, έχει τους δικούς της σένσορες, τις δικές της νευρικές απολήξεις.

Όσοι δεν έχουν καταλάβει ότι δεν ζούμε στο 1920, καλά θα κάνουν να ξαναδούν το ημερολόγιο τους.

Υ.Γ. Πριν κάποιες μέρες ρώτησα τον vagnes πως μπορώ να βάλω και εγώ την φόρμα για την συλλογή υπογραφών για το δημοψήφισμα. Αν δεν το έκανα ακόμα είναι πολύ απλά γιατί το ξέχασα.
Και όχι γιατί πιστεύω πραγματικά ότι θα επιτευχθεί ο στόχος, αλλά θέλω να χρησιμοποιείται ότι μέσον είναι διαθέσιμο για να φωνάξουμε εμείς οι πολίτες: Εεεεεεεεεεεεε, είμαστε εδώ!!!!!!!!!!!!!!!!

Και με αυτό το σκεπτικό οικτίρω και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, και πάνω από όλους όσους θα βγουν να μετρήσουν τον όγκο που είχαν τα συλλαλητήρια του καθενός. Οι εργαζόμενοι που μαζικά βρέθηκαν στις κινητοποιήσεις δεν συγκρούστηκαν μεταξύ τους, επιδεικνύοντας τις κομματικές τους ταυτότητες.
ΕΛΕΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

Στέργιος ο Μακεδών

Έχω ένα φίλο, φίλο καρδιάς.
Πέρα από τα πολλά που με έβαλε άλλοτε με την συναίνεση μου και άλλοτε με το ....ζόρι, να δω με μια άλλη ματιά- κι πιστέψτε με, είναι πολλά αυτά-μέσα από τα μάτια και την ιστορία του, είδα και το θέμα της «Μακεδονίας».
Ποιας Μακεδονίας, της δικής Μας, της δικής Τους, του Μεγαλέξανδρου, του καταραμένου όφι, του Ζουράρι, αυτού του καραγκιόζη με την κόκκινη βούρτσα στην περικεφαλαία δίπλα στον περιστεροστεφανωμένο Καρατζαφέρη;;;; Ποια;;;;;
Για μια σαν και μένα, που ο Πατριωτισμός δεν είναι από τις λέξεις που καταλαβαίνω εύκολα, που Πατρίδα μου ήταν απλά το κομμάτι γης που πατούσα κάθε φορά, που Μακεδονία για μένα, ήταν η υπέροχη Αριστοτέλους, το Θεσσαλονικί ξανθό, και η «μπουγάτσα με τυρί», δεν μου πρέπει να μιλήσω..
Άρα θα αφήσω κάποιον με μνήμες, και αίσθηση των πραγμάτων να τα πει.........



Κατερίνα μου,

Το άκουσα και ΄γω και το ξανάκουσα αυτό με τις Μακεδονίες που «λείπουν και πρέπει, γιατί όχι να τις ενώσουμε αν μπορούμε…» παρά το ότι χρόνια κλείνω τ’ αυτιά μου στις σειρήνες των μακεδονομάχων, εγγονός μακεδονομάχου και γώ που να μην έσωνα.
Με έζωσαν ρίγη όταν άκουσα τον Άνθιμο και μετά διάβαζα και τα σχόλια!
Τι ρίγη; Θλίψης φόβου και ανατριχίλας πολέμου, αδελφοκτόνου πολέμου.
Μη πείτε και τι αδελφοκτόνος πόλεμος θα είναι για την ένωση των άλλων αδελφών Μακεδονιών αφού Βούλγαρους και Γυφτοσκοπιανούς (το Γ κεφαλαίο γιατί είναι… φυλής, όπως Έλληνες…) θα σκοτώνουμε και τη δόξα της Ελλάδος θα υψώνουμε…
Μα γι αυτό πρόκειται… αν δεν είσαι μακεδόνας με πάνω από χίλια χρόνια εκεί αν δεν γνωρίζεις ότι από κει πέρασαν πάνω από 40 φυλές που όλο και «κάτι» άφησαν (διασταύρωση = διάσωση της φυλής, της όποιας φυλής ή αλλιώς της ανθρωπότητας…), αν δεν έχυσε το αίμα της η οικογένεια για τις ηλιθιότητες των πολεμοχαρών ε, τότε δεν ξέρεις ούτε το Μ της Μακεδονίας που για χάρη του σφάζονται λαοί.

Τα ρίγη ήρθαν λοιπόν από την ιστορία και χρωμάτισαν το μέλλον.
Τι γνώμη να έχει άραγε ο Άνθιμος για μια οικογένεια που ήταν σλάβοι μακεδόνες αλλά έλληνες πολίτες που πολέμησαν για την Ελλάδα σαν πατρίδα τους εδώ και 100 χρόνια και διώχθηκαν από βουλγάρους και Έλληνες εξ ίσου σαν προδότες και δεν είχαν στον ήλιο μοίρα; Γύφτοι πραγματικοί ήταν για 100 χρόνια και πατρίδα δεν είχαν και ας έλεγε ο Τίτο τα δικά του.
Όταν ο πατριάρχης της οικογένειας πέθανε από τα βασανιστήρια βουλγάρων και ελλήνων βουλγαροντυμένων φασιστών* γιατί ενέταξε την οικογένεια στην Εθνική Αντίσταση, η οικογένεια διώχθηκε και σκόρπισε στις τρεις, ναι τρεις Μακεδονίες με αίμα και φρίκη.

Διώχθηκαν λοιπόν σαν Εαμοβούλγαροι προδότες από τους Έλληνες φασίστες που στο μεταξύ χώρισαν από τα βουλγάρικα φασιστοειδή αδελφάκια τους και ντύθηκαν ξανά με αγγλικά ρούχα!

Να πως εξηγείται το ρίγος τη φρίκης από τον Άνθιμο: να στρατευθούν τα παιδιά της οικογένειας εδώ για να σκοτώσουν τους βούλγαρους που επιβουλεύτηκαν τη Μακεδονία «μας» δηλαδή και τα ξαδέλφια τους μαζί και ύστερα να σκοτώσουν και τους γυφτοσκοπιανούς μεταξύ των οποίων και τα άλλα ξαδέλφια τους και να ενώσουν υπερήφανοι τη Μακεδονία μας πάνω από τους τάφους της μια και ίδιας οικογένειας!!!!

Όνειρο φρικτό που δεν ήθελα να ξαναδώ μετά τις κρυφές και αλληγορικές παιδικές διηγήσεις που άκουγα και νόμιζα ότι αυτά έγιναν σε άλλη χώρα.
Να που ο Άνθιμος λοιπόν ανασταίνει και τους βρικόλακες της φρίκης εκτός από τα φαντάσματα της μνήμης.
Μήπως είναι κάνεις που δεν κατάλαβε πως γίνονται οι αδελφοκτόνοι πόλεμοι;;;; και μήπως πρέπει να είναι της ίδιας οικογένειας για να το καταλάβει;
Δεν του αρκεί που είναι στα Βαλκάνια αδελφός στο χώρο;

Όσο και αν δεν προσφέρεται ο χώρος για τέτοιες θλιβερές ιστορίες** μνήμης και ανατριχιαστικού μέλλοντος, και συγνώμη γι’ αυτό, το λογαριασμό στείλτε τον σε αυτούς που κάποτε τα προκάλεσαν και τώρα τα ξαναπροκαλούν.

*Οι μεν βασάνιζαν τον παπού γιατί ήταν Εαμοέλληνας κομμουνιστής, προδότης της Βουλγαρίας (!!!) και οι δε γιατί ήταν Εαμοσλάβος κομμουνιστής που ήθελε να γίνει η Ελλάδα …Ρωσική!!!
Τον βασάνιζαν από κοινού μαζί στο ύπαιθρο και μετά γλέντησαν σουβλίζοντας τα κοπάδια του…

**Μη διανοηθεί κανείς ότι η ιστορία δεν είναι κομμάτι πικρής μακεδονικής αλήθειας θα χάσει…


Στέργιος, ο Στέργιος της Κατερίνας όπως «με» λέει

21 Μάρτιος 2008 12:47 πμ





Κυριακή 9 Μαρτίου 2008

Η ιστορία μιας άνω τελείας

Η συλλογική μνήμη δεν αντέχει την αλήθεια.
Την στρογγυλεύει, την τροποποιεί. Την ακρωτηριάζει.
Και είναι τόσο ευφυής η συλλογική μνήμη, που ξεγελάει ακόμα και την μνήμη του ........δράστη του γεγονότος.
Και είναι τόσο καπάτσα η συλλογική μνήμη, που κάνει μικρές αλλά τόσο ουσιώδεις αλλαγές. Αλλάζει μια τελεία. Στην πραγματικότητα ποντάροντας στην δειλία του δράστη, ούτε καν μια ολόκληρη τελεία. Απλά καταβροχθίζει μια άνω τελεία.
Ο Γιώργος Σεφέρης γράφει για έναν από τους μεγάλους έρωτες της ζωής του την Ζακλίν Πουγιουλόν -και σίγουρα ο μοναδικός δικός της -την περίφημη άρνηση του.

Στο περιγιάλι το κρυφό
Κι άσπρο σαν περιστέρι
Διψάσαμε το μεσημέρι
Μα το νερό γλυφό

Πάνω στην άμμο την ξανθή
Γράψαμε το όνομα της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης
Και σβήστηκε η γραφή

Με τι καρδιά, με τι πνοή
Τι πόθους και τι πάθος
Πήραμε τη ζωή μας.
Λάθος!
Κι αλλάξαμε ζωή

Αυτό το γράμμα στέλνει στην τρελαμένη από έρωτα Ζακλίν.
Και εκείνη επενδύει σε εκείνο το μικρό θαυμαστικό.
Χτίζει ένα τρελό όνειρο σε εκείνη την καθαρή τελεία που ο Yorgos βάζει πριν το λάθος, πιστεύοντας ότι θα καταφέρει να τον πείσει να ξεπεράσει τις απόπειρες αυτοκτονίας της Μάρως Σεφέρη και ότι η «Στέρνα» αποτελεί το σύμβολο του θανάτου ή άντε και της παράδοσης και όχι τη κωδική ονομασία του υπόγειου διαμερίσματος όπου ο Yorgos συναντούσε κρυφά την λαμπερή και τόσο ιδιαίτερη Λουκία Φωτοπούλου.
Μπορείς να ζήσεις μια ζωή κρεμασμένη σε μια τελεία;;;;
Μπορείς να αντέξεις ότι όταν δημοσιεύεται το ποίημα και αυτή η τελεία εμφανίζεται σαν ....άνω τελεία;;;
Mε τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

Προφανώς μπορείς.

Όλος ο κόσμος τραγουδάει αυτό το μελοποιημένο ποίημα, με την βεβαιότητα που ουδέποτε είχε το κουράγιο να διαψεύσει ο ...ποιητής, ότι το όνομα που γράφτηκε σε αυτή την καυτή ξανθή άμμο ήταν το όνομα της ελευθερίας.
Όταν η Ζακλίν έρχεται στην Αθήνα να δει τον ετοιμοθάνατο Σεφέρη στον Ευαγγελισμό, δεν της επιτρέπουν να τον δει. Και μένει στην Αθήνα τον καυτό Σεπτέμβριο του 1971 η Ζακλιν και περιμένει.
Αλλά η ιστορία τιμά πάντα τους τρελούς και τους ερωτευμένους. Έστω κρυφά. Έστω μίζερα.
Γιατί η Ζακλίν, ακούει το μέγα πλήθος που ακολουθεί το φέρετρο του Σεφέρη να τραγουδάει με μέγα πάθος «το περιγιάλι το κρυφό».
Και ο κόσμος, ο λαός του Yorgos, δεν ξέρει ότι αυτό που τραγουδάει το λένε ΑΡΝΗΣΗ, Αλλά η Ζακλίν το ξέρει......
Και, η τελεία επιτέλους παίρνει την εκδίκηση της και την θέση που της αξίζει.

Υ.Γ. Από το ημερόλογιο του Γιώργου Σεφέρη
Ο άνθρωπος είναι πάντα διπλός:εκείνος που πράττει, κι εκείνος που βλέπει τον εαυτό του να πράττει,
εκείνος που υποφέρει, κι εκείνος που βλέπει τον εαυτό του να υποφέρει,
εκείνος που αισθάνεται, κι εκείνος που παρατηρεί τον εαυτό του να αισθάνεται.
Όταν λέω εγώ, τι εννοώ, το Α ή το Β εγώ μου;
Κι αυτό δείχνει πως είναι σχεδόν αδύνατο να είναι κανείς ειλικρινής.

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008

Η Χίλαρυ, η Μαριέττα και ...εγώ

Διαφορές τεράστιες, ομοιότητες, καμία οφθαλμοφανής.
Η Χίλαρυ, διαχειρίστρια, του πόνου, της ντροπής, της εικόνας.
Η Μαριέττα, δυναμική, αδύναμη, ερωτευμένη και αιθεροβάμων .....όπως κάθε ερωτευμένη.
Η Χίλαρυ, γυναίκα ισχυρού.
Η Μαριέττα, γυναίκα εντελώς ....ανίσχυρου.
Η Χίλαρυ, μάννα λαμπερή.
Η Μαριέττα, μάννα κουράγιο.
Η Χίλαρυ, τυπικό δείγμα γυναίκας της γενιάς και της ράτσας της
Η Μαριέττα, τυπικό δείγμα asexual που διεκδικεί το ρόλο της γυναίκας
Η Χίλαρυ, που δακρύζει όταν πρέπει
Η Μαρίεττα που κλαίει όταν δεν πρέπει
Η Χίλαρυ, που βλέπει εκεί που θέλει
Η Μαριέττα, που βλέπει εκεί που της δείχνουν
Η Χίλαρυ που μισοκλείνει τα μάτια και λέει με τρεμάμενη φωνή «shame on you»
Η Μαριέττα που κοιτάει ευθέως τις κάμερες και λέει με στεντόρεια φωνή «δεν ντρέπομαι»
Δεν έχω δει παρά μόνο την πολύ επιλεγμένη από τα Μέσα, εικόνα της Χίλαρυ.
Θυμάμαι όμως την Μαριέττα σε ένα από τα ετήσια πανηγυράκια της ΔΕΘ, ντυμένη .....Jessica Rabbit, να κρατάει την τυχερή της κόρη, άτυχη αυτή, αλλά τόσο περήφανη μάννα, να την επιβάλλει, να της χαμογελάει, να κλείνει τον κόσμο ανάμεσα τους.
Και τη λάτρεψα. Και κατάλαβα ότι ο άδικος αγώνας που την προόρισαν να δώσει, θα είναι το Βατερλώ της. Θα κατέβει στη μάχη, χωρίς σχέδιο, χωρίς εφεδρείες, χωρίς άμυνες, χωρίς συμμάχους. Και θα ηττηθεί ατιμωτικά. Θα καταλάβει το ύψωμα και θα χάσει τον πόλεμο. Θα βάλλει τη σημαία, και θα μείνει μόνη της να τη φυλάει, όταν οι στρατηγοί θα έχουν ήδη υπογράψει, τη συμφωνία παράδοσης.
Μπορεί να μην εστίασε ποτέ η κάμερα στις γάμπες της Μαριέττας αλλά ήταν πολύ καλλίγραμμες. Και τώρα, αν ξυπνήσει, κάποιος θα πρέπει να της πει ότι την ακρωτηρίασαν. Και βέβαια αυτή είναι η τύχη της κάθε Μαριέττας. Ο ακρωτηριασμός.
Δεν ήταν παραδείσιο πτηνό η Μαρίεττα, δεν ήταν αρπακτικό πτηνό η Μαριέττα, τα δύο είδη πτηνών που είθισται να αγαπάνε οι άνδρες. Αλλά ήταν η πιο Γυναίκα που έχω δει ποτέ μου. Τυφλή, αποφασισμένη, προσηλωμένη, αυτοκαταστροφική, ηρωική, χαοτική.
Ξανθιά Χίλαρυ, θα ποντάριζα σε σένα. Μπορώ να σε φανταστώ, να έχεις μάθει χρόνια πριν, τα λόγια, το βλέμμα, την κίνηση της νίκης.
Μαριέττα μου, εσύ που ναυάγησες σε θάλασσες που δεν ταξίδεψες ποτέ.
Η Χιλαρυ, η Μαριέττα και ...εγώ.
Απλά γυναίκες. Και τι σημαίνει άραγε αυτό;;;