Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Φασίστες

Και ο Μουσολίνι απο "σοσιαλιστής" ξεκίνησε.
Ο Μπενίτο ήταν τουλάχιστον καλός ...ρήτορας. Τα σκαρτεύουν τα μοντέλα στη εποχή μας γαμώτο...

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Η ...αλήθεια της ημέρας

Που στο διάβολο τα έχω καταχωνιάσει;
Και να μην έχω ορκιστεί σε χίλιους όρκους, όρκους βαρείς και ασήκωτους ότι κάποτε θα τα τακτοποιήσω;
Στοίβες τα CD, θήκες, παραθήκες, κόντρα θήκες, κι όσες και αν αγοράζεις, πάλι να μην χωράνε. Άναρχα, άλλο να ψάχνεις κι άλλο να βρίσκεις. Και ω... του θαύματος, να έχεις πάντα μια δικαιολογία για να μην τα τακτοποιήσεις κατά....
Κατά τι; Κατά μνήμες ίσως;

Τι ψάχνω Κυριακάτικα μέσα στον σωρό που κείτεται στα πόδια μου; Μα δυο CD που αγόρασα από ένα υπαίθριο συγκρότημα, μία μπάντα που έπαιζε σε μια πλατεία της Πρίστινα. Μιας Πρίστινα που πάλευε τότε να γλύψει τις πληγές της.

Λευτεριά στο Κόσοβο λοιπόν.
Ναι, λευτεριά σε όποιον θεωρεί ότι δεν την έχει. Ανεξαρτησία σε όποιον θεωρεί ότι την χρειάζεται. Τόσο απλά; Τόσο απλά!;....

Και η Ιστορία; Αυτό που θα σου πουν οι Σέρβοι άλλοτε με θυμό κι άλλοτε με λυγμό, είναι ότι το Κόσοβο ιστορικά είναι η καρδιά του έθνους τους. Σκέψου μου έλεγαν τι είναι για τους Έλληνες η Κωνσταντινούπολη; Μια υπέροχη Τουρκική πόλη τους απαντούσα. Κι οι Σέρβοι Λάζαροι και οι Βυζαντινοί Κωσταντίνοι Παλαιολόγοι, ..ε, ας αναπαυτούν ειρηνικά στην Ιστορία.

Και οι γεωπολιτικές ισορροπίες; Και τα Αμερικάνικα συμφέροντα, που για καλό σπανίως είναι; Και πως πάρθηκε αυτή η – μη δεσμευτική, αλλά ...στην ουσία της δεσμευτική- απόφαση στο δικαστήριο της Χάγης; Με ποιο σκεπτικό; Και ποιον εξυπηρετεί;
Αλήθεια πως πάρθηκε; Με τον ίδιο δίκιο που λέει δίκαιο είναι το δίκιο του δυνατού. Ούτως ή άλλως την ανεξαρτησία του Κοσσόβου την έχουν αναγνωρίσει εδώ και 2 χρόνια, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Μ. Βρετανία, η Γερμανία και καμιά 60αριά ακόμα. Αυτό είναι το ...δίκιο, το αιώνιο δίκιο των ισχυρών, το δίκιο σύμφωνα με το οποίο συνήθως δικάζει η ......Χάγη. Όπως ακριβώς θα δικάσει κάποτε και την όποια Ελληνική προσφυγή...

Και τι επικίνδυνους ή «επικίνδυνους» δρόμους ανοίγει; Ανάλογα τι βλέπει ο καθένας σαν επικίνδυνο, ανάλογα από πιο σημείο του πλανήτη ...το βλέπει.
Και εσύ βρε που ζεις σε μια χώρα όπου όποιος τολμήσει να πει δημοσίως Τούρκους τους μουσουλμάνους της Θράκης, όποιος τολμήσει να πει τα κατεχόμενα Β. Κύπρο, όποιος τολμήσει να πει το Fyrom Μακεδονία, είναι εχθρός του Έθνους και της Πατρίδας; Φτου σου αντεθνικό στοιχείο!!! Και πάλι φτου σου!

Και οι νέες μειονότητες που θα γεννηθούν; Κι αν μέχρι τώρα στο Κόσσοβο οι Αλβανοί ήταν περί το 90%, - γεννοβολάνε συνέχεια λένε οι Σέρβοι επιτιμητικά ,ένας νέος τόπος γεννιέται τους κοροϊδεύω- όταν θα γίνει η Μεγάλη Αλβανία, το 10% των Σέρβων δεν θα είναι μειονότητα; Αλβανία ή Σερβία; Αμερική ή Ρωσία; Για ξαναφτου σου σε κόβω!

Χαζεύω τις φωτογραφίες από την Πρίστινα, που μόλις έφτασε το χαμπέρι απο την Χάγη ξεχύθηκαν στους δρόμους, και δεν ξέρω πια να πρωτοβάλω σε αυτην την αναρτηση. Και νοιώθω να με αγγίζουν όλοι αυτοι που ξεχύθηκαν στους δρόμους, χορεύοντας και τραγουδώντας, ανεμίζοντας σημαίες μεθυσμένοι από κάτι που είναι πιο δυνατό από την πιο δυνατή ρακή. Το πάθος του δίπλα. Του δίπλα που στο δρόμο, γίνεσαι ένα μαζί του.
Είχα βρει κι ειχα κρατησει μια φωτογραφια, περιπου 2 χρόνια πριν, και σημερα νοιωθω να ταυτίζομαι με εκεινες τις δυο φιλενάδες.
Δυο φίλες. δυο αδελφές, δυο συναδελφισες ή μπορεί και να μην είναι καν γνωστές, μπορεί να συναντήθηκαν τυχαία σε ένα απο τα δεκάδες συλλαλητηρια. Δυο φίλες ή δυο άγνωστες -τι σημασία έχει- δυο Κοσοβάρες που τις ένωσε το «independence is better than having electricity».

Νατα τα CD, γιατί χρειάζομαι κάτι, μια μουσική υπόκρουση, για να μπω στον ρυθμό του δικού τους πάθους, των δικών τους πανηγυρισμών, της δικής τους αλήθειας. Που για εμένα, 1000 χιλιόμετρα νοτιότερα, μπορεί να έχει δεκάδες ερωτηματικά...

Θυμάσαι. Ανοιξη ήταν, βράδυ στο Σύνταγμα και μέσα στην οχλαγωή της συναυλίας τις φωνές, τα συνθήματα, τις μουσικές από τα συλλαλητήρια, να έχεις σηκώσει κλαμένη το κινητό ψηλά,πάνω απο το πληθος, να ακούσει το "είμαστε εδω αδελφια" το "Φονιαδες των Λαών Αμερικάνοι"ο Σέρβος ο Μάικ. Φίλος ο Μάικ, αδελφός σε πολύ ζόρικες προσωπικές δικές σου κι άλλοτε ζόρικες προσωπικές δικές του μέρες. Να ακούσει την Αθήνα που βροντοφωνάζει για τους Σέρβους που είναι ...αδέλφια. Και εκείνος να είναι χωμένος μέσα σε καταφύγιο με την καλή του έγκυο τότε. Αυτό το παιδί που χάθηκε. Και μαζί του ένας έρωτας που τινάχτηκε και αυτός σαν οβίδα.

Θυμάμαι δέκα χρόνια πριν τον... ανθρωπιστικό πόλεμο.
Θυμάμαι που χρειάζεσαι πάντα κάτι να ταυτιστείς. Και εσύ κομμάτι του όλου, ταυτίστηκες με τους Σέρβους. Αλλά τα έκλεισες τα μάτια Κατερίνα στην εθνοκάθαρση του Μιλοσεβιτς, γιατί οι Αμερικάνοι είναι πάντα εχθροί.

Οι UCKαδες έλεγες και εσύ. Αυτός ο στρατός που πλανιόταν σαν φάντασμα πάνω από τα Βαλκάνια, έτοιμος για όλα. Οι UCKαδες, με τα καλογυαλισμένα αρβύλα και τις σιδερωμένες στολές παραλλαγής. Λαθρομετανάστες, ειδικών δυνάμεων τους έλεγαν τότε. Σφαγείς. Λαθρεμποριο, γυναικες, ναρκωτικά, αποβρασματα. Σαντινιστας, Βιετκογκ, Ζαπατιστας του θεωρουσαν οι Κοσοβάροι.

Θυμάσαι τον φίλο, τον αδελφό Μαικ, που σε άλλες εποχές σε άλλες χώρες μιλούσατε, φωνάζατε σε δρόμους αγκαλιασμένοι, για την αυτοδιάθεση των λαών. Αλλά μετά, αυτός ο πολίτης του κόσμου, αυτός που νύχτες ολόκληρες μιλούσατε και συμφωνούσατε απόλυτα ότι πατρίδα καθενός είναι το χώμα που πατάει, έγινε Σέρβος, Σέρβος Γιουγκοσλάβος όταν οι σειρήνες τον καλούσαν να πάρει την έγκυο Ράισα από το χέρι και να τρέξουν στο καταφύγιο. ...Ανθρωπιστικοί πόλεμοι.... 38.000 πτήσεις, 25.000 βλήματα ουρανίου.
Πολλοί νεκροί, πολλοί ανώνυμοι ήρωες, πολλοί επώνυμοι εφιάλτες, πολλοί σφαγείς, πολύ μίσος, πολλοί ...προστάτες.

Είδες, διάβαζες πέρσι για τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Κλίντον στην Πρίστινα και συμφώνησες. Το ΔΝΤ στο Κόσσοβο, το Κόσσοβο μέλος της Παγκόσμιας τράπεζα. «Αμερικάνικο προτεκτοράτο» αποφανθήκατε με τους φίλους στην μπάρα του bar. Κοκκινο κρασί έπινες συζητώντας για ανθρώπους, θυμάσαι; Αλλά οι ομαδικοί τάφοι των Κοσσοβάρων ...σε στοίχειωσαν. Τις έβαλες σε ένα ντοσιέ τις αλήθειες, κι είπες κάποτε θα διαβάσω πιο σοβαρά.

Και σε αυτη την άσκηση... ποιανού το μέρος θα πάρεις; Ποιον θα υπερασπιστείς μέσα σου;
Δεν είναι εύκολη δουλειά.
Και δεν είναι εύκολη, όχι γιατί μόνο δεν έχεις όλα τα στοιχεία, όχι μόνο γιατί οι παράμετροι είναι περισσότερες από τις σταθερές, όχι μόνο γιατί νοιώθεις, διαισθάνεσαι, καταλαβαίνεις-ακόμα κι αν δεν μπορείς να το τεκμηριώσεις, να το αποδείξεις, ότι πίσω από τις διάφορες «πραγματικότητες» κρύβεται η αλήθεια, όχι μόνο γιατί έμαθες εδώ και χρόνια ότι ...Αλήθεια δεν υπάρχει.
Αλλά γιατί πίσω από κάθε μια αλήθεια κρύβεται ένας άνθρωπος. Αυτός που δεν ξέρεις. Το δίκιο του, το βιος του, η ζωή του, το μελλον του, ο φόβος του, η πατρίδα του, ο τόπος του, οι μνήμες του, ο πόνος του, οι ρίζες του.

Και κάθε θέση σου, εμπεριέχει πέρα από τον ορθολογισμό, πέρα από τα δικά σου αξιώματα ζωής που χτίζουν τα δικά σου θεωρήματα, το θυμικό σου, τις μνήμες σου, τους ανθρώπους που είναι από εδώ ή από εκεί, τα δικά σου όσια και ιερά καθώς και τις υπέροχες ιερές σου αυταπάτες. Όλα αυτά που η λογική σου αρνιέται, Σημαίες, Πατρίδες, αλλά αυτά που είναι εκεί για να απαιτήσουν πάντα τον δικό τους χώρο.
Και όλα αυτά κάνουν την δική σου Αλήθεια.
Ποιο δίκιο να υπερασπιστείς γαμώτο;

Κι ίσως το μόνο δίκιο, να είναι αυτό που σου είπε ο Αχιλλέας, όταν πριν 10 χρόνια του είπες ... «ωραίο όνομα». Εδώ ...βαφτίστηκα σου απάντησε. Στην Αλβανία ήμουν Έλληνας, εδώ είμαι Αλβανός. Και τώρα ρώτησες; Θα δούμε...απάντησε

Και έτσι σήμερα ...δεν θέλεις να ακούσεις τίποτα πέρα από την αλήθεια μιας μπάντας, που έπαιζε κάτι περίεργες βαλκανικές ροκιες, σε μια πλατεία της Πρίστινα. Μιας Πρίστινα... που την χάζευες να προσπαθεί να αντέξει τα συντρίμμια και τα γκρεμίδια της.

Αυτή είναι σήμερα η αλήθεια σου Κατερίνα, «independence is better than having electricity». Αύριο ...βλέπουμε.


Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Εδώ Κάιρο....

Από εκείνο το βράδυ που προσπαθούσα να πιστέψω τη Google που μου έλεγε ότι είναι εύκολο να ανοίξεις ένα ιστολόγιο, μέχρι σήμερα-σχεδόν τρία χρόνια μετά- ξανάκουω, ξαναδιαβάζω, αλλά αρνούμαι να συμμετάσχω στις τρομολαγνικές αναλύσεις ...για την ανωνυμία των blogs. Αυτή την κουβέντα που ανακινεί η ...Σέχτα δημοσιογράφων υπάλληλων...κατ’ εντολή αφεντικών και Κυβερνήσεων. Αυτοί οι επώνυμοι υπάλληλοι ανώνυμων συμφερόντων.

Κώδικες ...δεοντολογίας πάνε και έρχονται, οι επώνυμοι κουνάνε το δάχτυλο στους ανώνυμους, και οι ανώνυμοι βγάζουν την γλώσσα στους ...επώνυμους.

Μέσα σε όλο αυτό το τουρλουμπούκι λοιπόν , παλεύω να... «δω το γήπεδο».
Οι μεν επισήμως να κόπτονται για την δεοντολογία, οι δε για την ελευθερία της άποψης και του μέσου. Κι εγώ ...ανώνυμη blogger, βάζοντας κάτω τα κιτάπια μου, αποφάσισα να συνταχθώ με την άποψη ...των επωνύμων, παραμένοντας ...ανώνυμη. Και ιδού το δικό μου σκεπτικό...

Σίγουρα καμία δεοντολογία ...δημοσιογραφίας, δεν μπορεί να αντέξει στο ΓΕΓΟΝΟΣ ότι όλα τα κανάλια της τηλεόρασης αλλά και η πλειοψηφία των ραδιοφωνικών σταθμών έχουν ιδιοκτήτες επιχειρηματίες, προμηθευτές και συναλλασσόμενους με το δημόσιο. Με ...αιώνιες προσωρινές άδειες -κάποτε τις λέγαμε και δημόσιο αγαθό τις συχνότητες. Και βέβαια το ότι είναι αιώνια προσωρινές σημαίνει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ.
Μπόμπολας, Βαρδινογιάννης, Αλαφούζος, ΔΟΛ, Κοντομηνάς, Κόκκαλης, Κουρής, Κυριακού...αν ξέχασα και κάποιον συμπληρώστε τον συχωριανοί.
Προφανώς ταυτόχρονα με το διαχρονικό αλισβερίσι τους με το ελληνικό δημόσιο, αυτοί οι ...επιχειρηματίες ανώνυμων και μη δημοσιοποιούμενων συμφερόντων, επιχειρούν να μας πείσουν ότι αποφάσισαν να ρίξουν και 5 δεκάρες- έτσι για να συχωρεθούν τα πεθαμένα τους- για να έχει ο ελληνικός λαός, μια ...έντιμη και ...ανεξάρτητη δημοσιογραφία, που θα ελέγχει την Εξουσία. Δηλαδή...θα ελέγχει αυτούς. Μεγαλειώδες!

Δεν μπορώ να φανταστώ πιο γκροτέσκα σκηνή από τον Καπελλέρη, τον μέγα ράμπο του ΣΔΟΕ, που ορκίζεται στα ευαγγέλια μπροστά στον εισαγγελέα Χατζηνικολάου, ότι τίποτα δεν θα τον σταματήσει από το να πατάξει την φοροδιαφυγή. Αυτές τις ανατριχιαστικά βαρύγδουπες ανακοινώσεις τις κάνει από το κανάλι του Κουρή... που τα πλαστά τιμολόγια είναι τόσα πολλά που κάνουν αέρα με δαύτα, μέχρι και οι τηλεφωνήτριες του σταθμού.

Α, όχι... υπάρχει και το άλλο εκπληκτικό και ακόμα πιο γκροτέσκο. Το MEGA, o σταθμός συμφερόντων Βαρδινογιάννη, που επικαλείται 45 μάστορες και 80 μαθητάδες, για να μας πείσει ότι βρε κουτά, είναι προς όφελος του Έθνους το να πάρει κοψοχρονιάς η ημιχρεωκοπημένη τράπεζα του, την δημοσίων συμφερόντων ΑΤΕ και το δημοσίων συμφερόντων πετράδι του στέμματος ΤΤ. Στο τέλος του δελτίου, μας ρίχνει και κάτι από την καθημερινότητα της... Πρέσβειρας και αυτό στο χωριό τους το λένε ...ανεξάρτητη δημοσιογραφία.

Τώρα μη τολμήσει κανείς να ψελλίσει στους υπάλληλους όλων αυτών των συγκροτημάτων- το ...αυτονόητο δηλαδή, «είστε υπάλληλοι συγκεκριμένων εργοδοτών και προμηθευτών του δημοσίου», ε, τότε έχει υποπέσει σε τρομερό έγκλημα καθοσιώσεως. Διότι σε αυτή τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, οι υπάλληλοι δημοσιογράφοι...δεν είναι υπάλληλοι των εργοδοτών τους.... Miracolo!

Καλά... Υπάλληλοι έστω του άλλου τους, διαπλεκομενου αφεντικού; Κυβερνητικοί εκπρόσωποι έστω; Άσε που είναι και πιο στυλάτοι από τον κάθε κ. Αντώναρο και τον κάθε κ. Πεταλωτή. Και τι φταίνε αυτοι που αλλάζουν οι Κυβερνήσεις; Αυτοί έχουν σαφή και καταγεγραμμένο ιδεολογικό προσανατολισμό. Είναι με αυτόν που κάνει τις δουλειές με το αφεντικό τους. Σταθερά Κυβερνητικοί. Σοφόν το σαφές.

Τώρα για την ΝΕΤ, τι να πω; Η ΝΕΤ, είναι Κυβερνητική με τη βούλα, τσιφλίκι της κάθε Κυβέρνησης, χωρίς να χρειάζονται άλλοι ...πολύπλοκοι συλλογισμοί. Εμείς πάλι πληρώνουμε μέσω της δυνατότητας να ηλεκτροδοτείται το σπιτάκι μας το νταβατζηλίκι των υπάλληλων κυβερνητικών προπαγανδιστών. Μεγαλειώδες!


Πριν μιλήσουμε λοιπόν για τις «λεπτομέρειες» της ...δεοντολογία της ανωνυμίας, ας ξεκαθαρίσουμε ότι ΕΣΕΙΣ επώνυμοι δημοσιογράφοι, υπάλληλοι των συγκεκριμένων εργοδοτών, δεν χωράτε σε καμία δεοντολογία όσο και να την τραβήξουμε, όσο και να την ξεχειλώσουμε, όσο και να την εξευτελίσουμε. .

Αφού λύσαμε το στοιχείο αυτό που αφορά στο...ηθικό του πράγματος, που σας κατάτρωει, τα σωθικά, πάμε παρακάτω.

Ειδική δεν είμαι, αλλά από όσο καταλαβαίνω, τεχνικά είναι σχεδόν αδύνατον να ελεγχθεί η ανωνυμία στο διαδικτυο, εκτός κι αν αποφασίσετε ότι συνορεύουμε με την Β. Κορέα.
Το να στέλνει ο καθένας μας mails …σε ένα φίλο, που θα φιλοξενεί το blog ...στην Αμερική, στην Ιαπωνία, στην Αυστραλία, στο Ελσίνκι, ή στο Παρίσι, φαντάζομαι ότι θα είναι κάτι που θα έχετε σκεφτεί.

Επίσης, γνωρίζετε καλύτερα από εμένα ότι αν κάποιοι Μάκηδες, Θέμοι, Παπαγιάννηδες, και λοιποί συγγενείς και μαθητές της Μεγάλης του Γενους Σχολής, θελήσουν να χρησιμοποιήσουν την ανωνυμία για να εκτελέσουν ...συμβόλαια, ασφαλώς θα έχουν την τεχνική δυνατότητα να το πράξουν. Ε, είπαμε Β. Κορέα, αλλά δεν φαντάζομαι ότι θα μεταφέρετε την χώρα στον πλανήτη Άρη.
Άρα...γιατί; Ποιος είναι ο σκοπός όλης αυτής της κουβέντας που διαρκώς προσπαθείτε να συντηρείτε σχετικά με την ...ανωνυμία των blogs;

Αγαπητοί επώνυμοι, υπάλληλοι των εργοδοτών σας, κυβερνητικοί εκπρόσωποι και λοιποί ...συγγενείς, είστε πολύ πονηροί για να μην γνωρίζετε, ότι καμία Κυβέρνηση ΔΕΝ θα τολμήσει να ...νομοθετήσει για τον έλεγχο του διαδικτυου, και όχι βέβαια γιατί έχει δημοκρατικές ευαισθησίες. Απο αυτές ...απεδειξε ότι ΔΕΝ έχει.
Αλλά γιατί... ξέρει, ξέρετε, ξέρουμε, ότι την επόμενη μέρα θα γεμίσει το διαδικτυο όχι απλά άναρχες λέξεις, προτάσεις, φωνές, απόψεις, ανθρώπων, πολιτών, που αποκωδικοποιούν με τον όποιο ορθολογισμό, την όποια ψυχή, την όποια ιδεολογία, την όποια κριτική αλλά ακόμα και την όποια δεύτερη σκέψη μπορεί να έχουν, τα γεγονότα, χωρίς να υπόκειται η γνώμη και η γραφή τους σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΈΝΑ συμφέροντα και λογοκρισία, αλλά .....την επόμενη μέρα της όποιας «νομοθετικής ρύθμισης», τα blogs θα γίνουν η καινούργια Deutsche Welle. Γνωρίζετε και γνωρίζουμε ότι , οι αναρτήσεις θα ξεκινούν ...εδώ Κάιρο, σας ομιλεί το ελεύθερο blog των ελευθέρων Ελλήνων.

Θα κάνετε τους bloggers από... ανώνυμους... ήρωες; Μακάρι.
Αλλά ούτε καν εσείς, τα αφεντικά και οι συναλλασσόμενες μαζί τους Κυβερνήσεις δεν είστε τόσο, μα τόσο ανόητοι. Απλά τζάμπα μάγκες ήσασταν . Πάντα. ...Εξ από ανέκαθεν...

Ε, λοιπόν, καμία Κυβέρνηση δεν έχει τα κότσια να το κάνει αυτό.
Ε, λοιπόν, κανείς σας δεν θέλει και δεν αντέχει αντιπάλους ...ήρωες. Και μάλιστα που θα τους έχει κάνει...ήρωες, με τα χεράκια του. Βγάζοντας τα ματάκια του.
Υπάλληλοι τους, Κυβερνήτες και Κυβερνητικοί εκπρόσωποι, θα μείνετε και θα παραμείνετε σε αυτό που ξέρετε να κάνετε πολύ καλά. Να προσπαθείτε να συκοφαντήσετε και να αποδομήσετε με όποιο πιθανό, απιθανο, παραλογο και παραληρηματικό τρόπο, αυτό που ξεφτίζει και εξευτελίζει τη δική σας μηδενική πλέον αξιοπιστία. Αυτο και μόνο αυτό κάνετε.

Πριν φτάσουμε να μιλάμε για την δεοντολογία της ανωνυμίας αγαπητοί μου υπάλληλοι των συναλλασσόμενων επώνυμων και ανώνυμων αφεντικών σας, οφείλουμε να βάλουμε στο τραπέζι ...το τι σημαίνει ...ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ. Και πριν από τη δεοντολογία ας βάλουμε στο τραπέζι ... το τι σημαίνει ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ελέγξτε πρώτα την εξουσία, ως εκ του Συντάγματος οφείλετε, δηλαδή τα αφεντικά σας, και μετά ΕΔΩ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ, να τα λέμε.

Αλλά να ξέρετε καλά. Ο εχθρός σας δεν είναι οι ...οι ανώνυμοι bloggers.
Εχθρός σας είναι η χαμένη πια, αξιοπιστία σας. Εσείς την ξοδέψατε τόσο αστόχαστα.
Εσείς και τα αφεντικά σας, παραμυθιαστηκατε ότι η επικοινωνία που γίνεται προπαγάνδα έχει απεριόριστο δυναμικό. Δεν έχει όμως...
Κανείς δεν μπορεί να είναι υπηρέτης δυο αφεντάδων με ΕΝΤΕΛΩΣ αντικρουόμενα συμφέροντα. Κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί και να εξυπηρετεί την εξουσία και ταυτόχρονα να την ελέγχει. Κανείς δεν μπορεί να είναι ελέγχων και ελεγχόμενος ταυτόχρονα. Κανείς... ΚΑΝΕΙΣ, καλοί μου, επώνυμοι δημοσιογράφοι ανώνυμων συμφερόντων.

Λοιπόν...Φιλιά ...στο σπίτι Λώρη(απο το ΔΟΛ...τι άλλο να πω;), Μπάμπη, Άρη, Τάσο, εκει εσείς του Αλαφουζου(μήπως να ασχοληθείτε και με το λαθρεμποριο καυσίμων έτσι μωρέ για μια αλλαγή) εμετική, άθλια Ρίκα που έσπευσες να ξεσκίσεις, να κανιβαλισεις, να σκυλεύσεις, άταφο ακόμα σώμα του όποιου νεκρού Ίσα...για λίγα ..κλικ παραπάνω. Ούτε καν νεκρόσυλη, και αυτο πολύ σου πάει. Απλώς.... φτηνιάρα.

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Ένα –παρα δρόμος

Να εξομολογηθώ την αμαρτία μου εγώ για άλλη τρομοκρατία ήθελα να γράψω σήμερα, άλλη ...τρομοκρατία μας προέκυψε.
Θα μου πεις η μια κρατική, η άλλη... παρακρατική, ένα ...παρά διαφορά.
Το νέο νομοσχέδιο της Κυβέρνησης μας, αυτής ντε με το όραμα ...να σώσει την πατρίδα. Η οριστική κατεδάφιση του ΕΣΥ, της δημόσιας υγείας που περνάει έτσι στο ντουκου, έτσι στο πλαίσιο του ...εξορθολογισμού, του ...εκσυγχρονισμού, του απόλυτου ΚΥΝΙΣΜΟΥ, όταν τα δις στα -αχ να δεις πως τα λέγανε...πιρανχας σφυριζουν σαν σφαιρες. 6,5 για την ακριβεια. .

Και μα τω Θεώ, δεν ξέρω ποιο είναι πιο άνανδρο, πιο φρικιαστικό έγκλημα, να βλέπεις στα μάτια έναν άοπλο και να τον πυροβολείς, ή να περιφέρεσαι ανά τον κόσμο, με αεροπλάνα, τραίνα, πλοία, βαπόρια και κανό-τουρισμός και σοσιαλιστικές business- και αν τύχει να περάσεις κατά πατρίδα μεριά, να βάζεις την μεγαλοκοπέλα, το παιδί του κομματικού σωλήνα, την επαγγελματία ανεπάγγελτη, να ...νομοθετήσει ότι όποιος δεν έχει λεφτά να ...πεθάνει ο κερατάς, δεν θα τον γιατροπορεψω εγώ το Κράτος τζάμπα, εγώ εκτελώ με χειρουργική ακρίβεια το σχέδιο... «σώζω πατρίδα» τώρα.

Στην Ελλάδα, υπάρχει ένας νόμος πολιτισμού που αντέχει αιώνες τώρα. Ο νεκρός είναι δικαιωμένος. Οι λογαριασμοί του στη γη κλείνουν, οριστικά και αμετάκλητα. Και έτσι δεν πρόκειται να μιλήσω για τον νεκρό. Ούτε να κάνω επικήδειους, ούτε να σκυλεύω τον άσκαφτο ακόμα τάφο του.

Θέλω όμως να μιλήσω για αυτή την ...τρομοκρατία, που καλώς διασθανθήκαμε όλοι από την πρώτη στιγμή που το ακούσαμε ότι πρόκειται περί κλασικού μαφιόζικου χτυπήματος. Γιατί το παρακράτος, μαφιόζικο ήταν πάντα, αυτό ξέρει, αυτό καταλαβαίνει, έτσι εκτελεί.

Η σέχτα… Αστείο και σαν λεκτικός προσδιορισμός για να επιλεγεί από μια αριστερή οργάνωση. Ακόμα και το παρακράτος... αδιάβαστο και απλοϊκό είναι σε αυτή τη χώρα. Μεχρι αστειοτητος και φρικιαστικής γελοιοτητος
Αλλά θα είναι το πρώτο «αστείο»;

Τηλέφωνα πρωθυπουργών παρακολουθούνται, εργαζόμενοι επιφορτισμένοι με την ασφάλεια των δικτύων κινητής τηλεφωνίας αυτοκτονούν, πακιστανοί απάγονται, γυναίκες αλλοδαπές που δουλεύουν σε δημόσιους μεν χώρους αλλά με μαφιόζικες συμβάσεις και υπεργολαβίες του τρόμου βιτριολιζονται, βόμβες σκάνε τυχαία στα χέρια μικρών παιδιών από πατρίδες της κόλασης, εργαζόμενοι καίγονται ζωντανοί μέσα σε μια τράπεζα τη μέρα που η Αθηνα σειεται από ένα τα πιο μεγάλα συλλαλητήρια της μεταπολίτευσης, βόμβες περιφέρονται από πολιτικά σε υπουργικά γραφεία, με "καρφιτσωμένο" σημείωμα… του Καραβέλα για καυτές πληροφορίες για την υπόθεση της Siemens. Εκεί ξεπερνάμε και το πιο τρελό σενάριο, ο έμπιστος παρατρεχάμενος του υπουργού την πάει και βόλτα την βόμβα με το μέτρο. Εκρήγνυται στα χέρια του υπασπιστή του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη. Ίσως ο πιο γκροτέσκος τίτλος Υπουργείου που θα μπορούσε να επινοηθεί. Ο Ηγεμονας του κανό και ο Επιθεωρητής Κάλαχαν ...έγραψαν. Η πραγματικότητα να ξεπερνάει και να ξερνάει οποιαδήποτε φαντασία.

Και σήμερα μια μαφία πυροβολεί έναν δημοσιογράφο, μαθητή της μεγάλης του Γένους σχολής, της σχολής των Τριανταφυλλόπουλων και των Αναστασιάδηδων. Των πατριαρχών της εκτέλεσης συμβολαίων.
Γιατί τον Γκιόλια; Γιατί όχι;
Ιδανικό θύμα. Η δολοφονία του έχει "εξαιρετικά ατού" για τοςυ δράστες.
Είναι αφύλακτος και ανυποψίαστος. Σήμερα βγαίνουν όλοι οι... επώνυμοι της κάστας του-μηδε του δικηγόρου του εξαιρουμένου- να πουν ότι τον είχαν προειδοποιήσει επανειλημμένα. Ασφαλώς οι προειδοποιησεις τους δεν αφορουσαν τοςυ κινδυνους που διατρεχει απο την ...τρομοκρατία.
Και εκείνος κατεβαίνει αμέριμνος με τις πιζάμες, χαράματα γιατί κάποιος που δηλώνει αστυνομικός του λέει στο θυροτηλέφωνο ότι του κλεβουν το αυτοκινητο…
Ο Γκιόλιας είναι ο μαθητευόμενος Αναστασιάδης και Τριανταφυλλόπουλος αλλά στο πολύ πιο απλοϊκό, με μεγάλο παρελθο΄ν και ακομα μεγαλυτερο μέλλον. Και επενδυοντας στο μέλλον, ...έχει το μεγαλύτερο σε επισκεψιμότητα blog.
Είναι κάτι ιδιαίτερο το troktiko; Όχι. Απλοϊκό, λαϊκίστικο, γράφει ότι πουλάει. Κάποιος που έχει γκόμενα, κάποιος που εθεάθη με κάποιον, κάποιος που μπορεί να είναι και gay. Και όλα αυτά διανθισμένα, με μπόλικες ματιές σε κρεβατοκάμαρες, ανθρώπων και εξουσιών, και με υφάκι Θέμου «σας λέμε ...αυτό αλλά ξέρουμε και περισσότερα». Ένα επιτυχημένο διαδικτυακό μεσημεριανάδικο.

Είναι επικίνδυνο το troktiko; Ασφαλώς όχι.
Τα συμβόλαια, τουλάχιστον τα μεγάλα, δεν εκτελούνται απο...troktika. Το troktiko είναι πολύ μικρό ψάρι, πολύ μικρός παίχτης για την διαφθορά σε ΚΑΘΕ επιπεδο της δημοσιογραφίας.
Το troktiko γράφει κάτι λίγα πολιτικοεπιχειρηματικάλαιφσταλικά από όσα ξέρει η μισή Αθήνα, ή ότι -όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να μάθει σε μια περατζαδα μεταξυ Τσακαλωφ, Μηλιωνη , Βαλαωρίτου.

Το troktiko δεν ενοχλεί κανέναν. Αντίθετα όταν μπορούν το χρησιμοποιούν και για δημιουργία κρίσεων και την ...αντιμετώπιση τους.

Μα το παρακράτος όπως και η μαφία, δεν σκοτώνει μόνο αυτόν που ...θέλει να σκοτώσει.
Τα χτυπήματα έχουν ...παιδαγωγικό χαρακτήρα.
Τα χτυπήματα του παρακράτους όπως ΑΚΡΙΒΩΣ και της μαφίας έχουν και άρωμα αντιπερισπασμού.
Παλιες ιστοριες, απανταχου στο κόσμο. Και στην Ελλαδα ...επισης.
Τα χτυπήματα του μαφιόζικου παρακράτους ΠΑΝΤΟΥ, εμπεριέχουν πάντα και την προειδοποίηση. Προς πολλούς ...αποδέκτες. Πολλοί σμπάροι με ελάχιστες σφαίρες...

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Ποιος να ξέρει; Πάντως εγώ δεν ξέρω. Μήπως εσείς;

Υ.Γ. Ο Ιούλιος ήταν πάντα καυτός στην Ελλάδα, και λες και αυτός ο Ιούλιος να ζήλωσε την κάψα και άλλων.
Λες; Μπα ούτε μια στο εκατομμύριο, έχει πολύ ομερτά ακόμα γιατί έχει και τόσο μα τόσο λίπος να φαγωθεί ...ακόμα. Μέχρι κόκαλο. Α, σήμερα νοικιάσαμε και τον ουρανό μας στο Ισραήλ...

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Πάρε τα λεφτά και τρέχα...

Ελλάς, η χώρα των συμπτώσεων και των …πτώσεων.
Ελλάς η χώρα των …φίλων. Και όταν μιλάμε για ...φιλιες σε αυτη την άκρη της γής...εμεις τις ..τιμουμε, εμεις τους φίλους μας τους πληρωνουμε ακριβά.

Και γράφω αυτή την ανάρτηση, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά είμαι εξοργισμένη με τον κ. Τσίπα που κατηγορεί την Κυβέρνηση ότι έβγαλε στο σφυρί την δημόσια περιουσία και την πουλάει κοψοχρονιάς. Λάθος κ. Τσίπρα μου. Λάθος!!! Σήμερα το αφεντικό τρελάθηκε …χαρίζει. Χαρίζει στους φίλους. Πάρτε φίλοι!!!!

Έχει πάψει να με εκπλήσσει πια εδώ και αρκετούς μήνες ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ…
Μόνο έτσι μια βαριεστημένη ερώτηση, έτσι από περιέργεια, προς τα μέλη της Κυβέρνησης του Γεωργίου Β΄ Παπανδρέου Γ’. Ειλικρινά μας θεωρείτε τόσο ηλίθιους;;;;; Μα τόσο ηλίθιους;;;;
Όχι, σας παρακαλώ μην απαντησετε, θα μας πληγωσετε... Θεωρείστε την...ρητορική την ερώτηση.











Υ.Γ.1. Ποιος να ξέρει άραγε να μας πει και εμάς, αν το Τ.Τ. δάνεισε λίαν προσφάτως την Τράπεζα Πειραιώς μέσω του διατραπεζικού; Στην πράξη πετώντας της ένα σωσίβιο; Με ποσό πολλαπλάσιο από την τιμή που δίνει σήμερα η Πειραιώς για στην εξαγορά του;

Υ.Γ.2. Αλήθεια μήπως τώρα τελευταία, έτσι κάτι λίγες μέρες πριν, η Πειραιώς έκανε χρήση κάτι ολίγων δις από τα αδιάθετα εκείνων των 15 που είχαν περισσέψει από τα 28; Μυστήριο βρε παιδί μου, να την δανείζουμε για να μας εξαγοράσει…

Υ.Γ.3. Καλού κακού, χαζέψτε λίγο και τα ονοματα στα ...Δ.Σ. έτσι ΄ρε αδελφέ, να περναει η ώρα

Υ.Γ.3. …όλα τα λεφτά…
Δημοσιογράφος: Γιατί η Κυβέρνηση δεν ενοποιεί τις υπό κρατικό έλεγχο τράπεζες προκειμένου να υπάρξει ρευστότητα στην αγορά;
Πεταλωτής: Η κυβερνητική πολιτική μέσα από αυτές τις αντίξοες συνθήκες είναι υπέρ του έλληνα πολίτη.

Υ.Γ.4...και τελικο... ή μηπως έχουμε και πάλι ...λαγούς; Αυτή η χωρα δεν έχει μόνο φίλους...έχει και λαγούς. Ας ελπισουμε...


Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Απείθαρχες σκέψεις βουτήξαν σε βυθούς πατρίδας

Δεν την γνώρισα. Τουλάχιστον ζωντανή. Κάποιες λίγες φωτογραφίες της, ένα χαμόγελο μάλλον καρφωμένο σε ένα λιπόσαρκο πρόσωπο, να αποτυπώνει περισσότερο περιέργεια και άγχος για το φωτογραφικό φακό παρά άνεση . Και έλαχε να την γνωρίσω περισσότερο, μέσα από ένα επιθανάτιο ρόγχο. Τον επιθανάτιο ρόγχο του γιου της, πριν λίγα χρόνια.

Ο πεθερός μου, υπήρξε ένας λιγομίλητος άνθρωπος, λιτός σε όλες του τις εκδηλώσεις, κοινωνικές, οικογενειακές, συναισθηματικές, πολύ σοβαρός, πολύ μετρημένος, πολύ αξιοπρεπής. Ένας εξαιρετικός νομικός παλαιάς κοπής, που όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει «προσπάθησα να υπηρετήσω με τον ίδιο σεβασμό, Θεό και Νόμο.»
Γεννημένος στο μεσοπόλεμο, σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας, έχασε τον πατέρα του στον πόλεμο του 40. Και απόμεινε μοναχοπαίδι μιας χήρας αγρότισσας, που αν και ουσιαστικά αγράμματη καταλάβαινε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει για τον μοναχογιό της. Να τον σπουδάσει.

Και το έκανε με άπειρες θυσίες, με άπειρο κόπο, και με άπειρη αξιοπρέπεια.
Έδιωξε το γιο της από το χωριό στην πιο μεγάλη κοντινή πόλη να τελειώσει το γυμνάσιο, υποχρεώθηκε σε κάποιους μακρινούς συγγενείς να τον φιλοξενήσουν με το αζημίωτο, και κάθε μεσημέρι πηγαινορχόταν είτε με το λεωφορείο, είτε με τα πόδια -όταν ο μήνας τελείωνε και η πενιχρή σύνταξη δεν έφτανε και για το εισιτήριο του λεωφορείου-, πηγαίνοντας του κάθε μεσημέρι, φαγητό στην καστανιά- το μπρούτζινο ...τάπερ της εποχής-και το ψωμί τυλιγμένο σε ένα λινό πεσκίρι. Ίσως γιατί το αντίτιμο στους συγγενείς δεν έφτανε και για το μεσημεριανό του φαγητό, ίσως γιατί δεν είχε εμπιστοσύνη ότι θα τον περιποιηθούν όπως του έπρεπε ή ίσως και για να τον βλέπει κάθε μέρα. Τον περίμενε στο σχόλασμα του, ακουμπισμένη στον μαντρότοιχο του σχολείου, πήγαιναν λίγο παραπέρα σε ένα παγκάκι στην άκρη της πλατείας, ο νεαρός μαθητής έτρωγε, της έδινε πίσω την καστανιά, και στην ερώτηση του «εσύ έφαγες μάννα;»,η απάντηση της ήταν πάντα «φαγωμένη είμαι εγώ, γιε μου»

Ξεπούλησε κάτι χωραφάκια που είχε προικώον για να τον στείλει να σπουδάσει στην Αθήνα, και όταν της είπε πόσο λαχταρούσε να συνεχίσει έξω, ξεπούλησε και το σπίτι της πηγαίνοντας να μείνει και να γηροκομήσει κάποια θειά, χωρίς καν να τον ενημερώσει, χωρίς καν να τον ...συμβουλευτεί, έτσι για να τον στείλει και στα ...εξωτερικά.

Ο γιος επέστρεψε, με τα πρώτα του λεφτά της ξαναγόρασε το σπίτι, παντρεύτηκε στην Αθήνα, και επέμενε πατώντας πόδι να την φέρει κοντά του. Και την έφερε. Όμως παρά το μεγάλο σπίτι, παρά τις ανέσεις, παρά την παρουσία του γιου, ακόμα και παρά την παρουσία του νιόφερτου εγγονού, εκείνη λαχταρούσε να βλέπει κάθε μέρα τα κύματα που έγλυφαν την αυλόπορτα του δικού της του σπιτιού. Την μεγάλη πόλη δεν την αγάπησε ποτέ, η ξενιτιά είναι πάντα κακή. Κι έτσι, για μια ακόμα φορά έκανε του κεφαλιού της. Επέστρεψε στο κονάκι της.

Και μπορεί ο γιος να είχε μάθει γράμματα πολλά - άλλωστε ποτέ εκείνη δεν κατάλαβε πως χωρούσαν όλα αυτές οι λέξεις που βρίσκονταν στα βιβλία του μέσα στο μυαλό του- και μπορεί το καμάρι και η περηφάνια της να ξεχείλιζε για εκείνον, αλλά όταν το ξεπροβόδιζε σταυρώνοντας τον, έπαιρνε το αυστηρό της ύφος που κουβέντα και αντίρρηση δεν σήκωνε, και του έλεγε «Να προσεχείς καλά γιε μου, μην γελαστείς και αδικήσεις κανέναν φτωχό άνθρωπο».
Και τις δικές της τις λιγοστές ανάγκες, τις είχε υπερκαλύψει προ πολλού, αλλά είχε πάντα ένα χαρτί που έγραφε με τα κολλυβογράμματα της, τις ...ανάγκες του γείτονα, του παραπέρα, του κουμπάρου στο διπλανό χωριό, του φίλου στο παραδίπλα, του συγγενή της φιλενάδας της, του ανιψιού του συγχωριανού. Για όσους της στάθηκαν κάποτε, αλλά ακριβώς το ίδιο και για όσους την αδίκησαν όταν τους είχε ανάγκη. Αριθμοί, ποσά, δίπλα σε ένα όνομα, συχνά άγνωστο και στην ίδια. «Ποιος είναι πάλι αυτός ρε μάννα;» «Εγώ δεν τον γνωρίζω, η ...κυρα Γιαννούλα, ο ...κυρ Θάνος, η ...παπαδιά, μου το έδωσε, άνθρωπος την ανάγκη μας έχει, για την ψυχούλα του πατέρα σου, γιε μου»

Και κάπως έτσι ...έφυγε ήσυχα, έχοντας κάνει ότι ένοιωθε, ότι καταλάβαινε, ότι νογούσε ότι έπρεπε, έχοντας... ξοδέψει όλη της τη ζωή κατα πώς έπρεπε. Έφυγε, καθισμένη στην πολυθρόνα της με τα μάτια να κοιτούν την θάλασσα έξω από την αυλόπορτα της και με τα χέρια να κρατούν την κορνιζαρισμένη φωτογραφία του μοναχογιού της να αγορεύει σε κάποιο δικαστήριο.

Και κάπως έτσι πέθανε και ο πεθερός μου πριν λίγα χρόνια σε ένα κρεβάτι μιας αθηναϊκής κλινικής. Μέσα σε ένα κορμί ηλικιωμένου αλλά με ένα μυαλό σταματημένο θαρρείς σε εκείνα τα χρόνια, που μαθητής ακούγοντας το κουδούνι που έβγαινε και βαρούσε ο επιστάτης στο προαύλιο, ήξερε ότι η μόνη σταθερά αλλά και φάρος της ζωής του, θα ήταν πάντα εκείνη η μαυροφορεμένη γυναίκα που ακουμπούσε στην μάντρα του σχολειού, με την καστανιά στο χέρι, ή που τον ξεπροβοδιζε με αυστηρή τρυφερότητα που αντίρρηση δεν σήκωνε:
«Να προσεχείς καλά γιε μου, μην γελαστείς και αδικήσεις κανέναν φτωχό άνθρωπο».

Όποια γυναίκα- η νοσοκόμα, η γυναίκα του, εγώ- πλησίαζε το κρεβάτι του, της άρπαζε το χέρι σφιχτά, δυνατά, τόσο παράταιρα με το λιπόσαρκο πια κορμί του, την κοίταζε στα μάτια και ρώταγε με μια θαρρείς ιλιγγιώδη αγωνία «εσύ έφαγες μάννα;». Και δεν ησύχαζε αν δεν του απαντούσες «φαγωμένη είμαι γιε μου».

Αυτός ο τόπος, αυτή η χώρα, αυτά τα χωματα, αυτή η Πατρίδα, αυτή η Ελλάδα, χτίστηκε ...έτσι. Μεγάλωσε έτσι. Πρόκοψε έτσι.
Με στέρεα υλικά αυτούς τους ανθρώπους. Αυτούς τους τόσο καθημερινούς ήρωες, που η επίσημη ιστορία δεν θα τους ονοματίσει ποτέ, και που δεν τους γνωρίζουν παρά μόνο οι δικοί τους άνθρωποι. Και στόμα στόμα, θα τους μάθουν και τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα, και τα τρισεγγονα.
Πίσω από αυτές τις λίγες γραμμές, πίσω από αυτή την τόσο μικρή ιστορία, είναι χιλιάδες, εκατομμύρια άλλες ίδιες. Ίδιες και απαράλλαχτες. Ο καθένας μας κουβαλάει από μια τέτοια γιαγιά, προγιαγιά, που γνώρισε, που δεν γνώρισε, που έμαθε ή που δεν έμαθε. Αλλά είναι το δικό του το DNA. Είναι η δική του η κληρονομιά, που μόνο χρέος έχει να την διασώσει, να την αναδείξει, να την αυγατίσει. Διπλή και τρίδιπλη. Αυτή ειναι η πραγματική ιστορία. Αυτή είναι η πατρίδα του.
Η δική μου η γενιά, δεν έζησε στέρηση. Η γενιά μου, δεν έζησε ούτε πόλεμους, ούτε εμφύλιους, ούτε θυμάται χούντες. Το ψωμί μάθαμε να μας περίσσευε στο τραπέζι, και συχνά το σιρόπι από το ...παντεσπάνι λέρωνε και το τραπεζομάντιλο.

Ε, και; Παραμυθιάζεται κανείς από τους ...κρατούντες, ότι λησμονάμε ποια είναι η αληθινή κληρονομιά μας;
Νομίζουν κάποιοι ότι δεν την ξέρουμε, ότι την θάψαμε, ότι την ξεχάσαμε, ότι όλα αυτά ...παρήλθαν, δεν βρίσκονται χαραγμένα θαρρείς στο πετσί του μυαλού και της ψυχής μας, σε μνήμες που δεν ζήσαμε. Νομίζουν κάποιοι ότι όλα αυτά απλά σκονίζονται σε κάποια άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες, αφημένα σαν ντεκόρ πάνω σε τραπέζια μοναστηριακού ρυθμού. Ε, λοιπόν γελιόνται. Πλανώνται πλάνη οικτρά.

Μπορούν να είναι σίγουροι, ότι τα παιδιά και τους γονείς μας, αλλά ΚΑΙ τα ονόματα που δεν ξέρουμε...έτσι να η ...κυρα Γιαννούλα,ο κυρ Θανάσης, η ...παπαδιά, μας τα έδωσε, θα τους σώσουμε, ότι κι αν αυτό σημαίνει.
Άλλωστε εμείς ξέρουμε τι σημαίνει για μας. Αυτοι δεν ξέρουν. Εμείς ξέρουμε ότι όσοι Εφιάλτες, όσοι δοσίλογοι, όσοι μαυραγορίτες, όσοι Κωλέτηδες, όσοι Τσολάκογλου, όσοι Χατζιαβάτηδες, όσοι Γιωργακηδες κι αν πέρασαν από αυτά τα χώματα, όσοι κι αν ..."πάτησαν", εμείς θα κουβαλάμε, θα υπερασπιζόμαστε, θα λογοδοτούμε σε γεννήτορες και απόγονους για την κληρονομιά μας. Εμείς ξέρουμε και ποιοι είμαστε, και που πάμε. Ώρα να το μάθουν και αυτοί

Υ.Γ. Λίγες σκέψεις που πετάχτηκαν θαρρείς από το μυαλό μου, έτσι μόνες τους απείθαρχες, ακούγοντας αυτό το δεκάλεπτο που κρατάει η ομιλία της Λιάνας Κανέλλη για το ...«ασφαλιστικό». Ίσως γιατί , όσα δεν ζήσαμε υπάρχουν, μας ανήκουν, μας ζητάνε και ίσως να είναι ακόμα πιο ζωντανά και από όσα ζήσαμε. Είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ μας. Ίσως γιατί υπερασπιζόμενοι τους γεννήτορες, το παρελθόν μας , στήνουμε οδόφραγμα στο μέλλον που κάποιοι Εφιάλτες στήνουν για εμάς και τα παιδιά μας..

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Η φυλή των gourmet, μια “μπουρζουαζία” χωρίς καμιά ...κρυφή γοητεία

Αγροίκος πλούτος vs tredy νεοπλουτισμού.
Πατιτσολάτρες vs Πατιτσοεξολοθρευτών
Δυο τόσο ίδιες φυλές που πιάστηκαν μαλλιά με μαλλιά. Για να γελάσει το χείλι του κάθε πικραμένου.

Και στις δύο φυλές, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, οι κώδικες επικοινωνίας , το στήσιμο, οι ατάκες, η σκέψη, η γνώση, το είναι και το φαίνεσθαι, έχουν άγραφους μεν, αλλά πολύ αυστηρούς κανόνες. Και την απαρέγκλιτη τήρηση τους, θα την ζήλευε ακόμα και παλαιάς κοπής γυμνασιάρχης.

Ο αγροίκος πλούτος ξεχείλισε προσφάτως στα τηλεπαράθυρα. Η κ. Πατίτσα τον ανέδειξε με …περηφάνια, στις χαρές του παιδιού της. Εκείνη η ξανθιά καούκα ντυμένη με τον μωβ λιλά ταφτά του maitre Ares Mares Koukounares, έκανε το χειλάκι μας και γέλασε.
Μπορείτε να με πείτε και ασεβή αλλά δεν πιστεύω ότι ο Κουντουριώτης ....σοκαρίστηκε, εδώ αντέχει άλλα κι άλλα η ψυχούλα του, σιγά μην τον πείραξε ο ...Λεό που παντρεύτηκε την Σταχτοπούτα των τηλεσκουπιδιών με φόντο τα κανόνια...

Αλλά πεδίον δόξης λαμπρό στάθηκε η κ. Πατίτσα, για την άλλη φυλή. Τη φυλή του κ. Σταύρου Θεοδωράκη, του κ. Πάσχου Μανδραβέλη, του κ. Κασιμάτη, της κ. Όλγας, του κ. Χατζηνικολάου, του κ. Γεωργελέ, κάτι Athens Voice, κάτι Lifo, κάτι protagon, όλος αυτός ο συρφετός της... δημοσιογραφίας, που επιδόθηκε σε εμπεριστατωμένες μελέτες για το …καυτό θέμα. Ο δε κ. Άρης Δαβαράκης, το πήρε πολύ βαριά, κόντεψε να ξαναπέσει στα ...βαριά από το σοκ και κατέφυγε στον πνευματικό του.

Και μόλις συνήλθε η φυλή, από το πολιτισμικό σοκ που τους προκάλεσε η κ. Πατίτσα, νάσου ο εθνικός κώλος να ...διεισδύει στο Πολεμικό Μουσείο. Λες και είναι η πρώτη πουτάνα που διάβηκε τις πύλες στρατώνα. Πωπωπω, εξεμάνη η φυλή των Πατιτσοεξολοθρευτών...τα άγια τοις κυσί!!!
Τώρα τον κώλο της εθνικής πουτάνας – πάντα εξαιρετικός, α, τα καλά να λέγονται- τον έχουμε δει ανφάς, προφίλ, ¾ , δεν μπορώ να πω ότι μας εξέπληξε, κατα την εισοδο του στο Πολεμικό Μουσείο. Αλλά η καρώ σωβρακιά-ροζ-μωβ-λαχανί-με λεπτή άσπρη ρίγα- του υιού Ζαγορίτη... όλα τα λεφτά. Συνδυασμένη με Cayenne…έργο τέχνης. Pas possible!!!!...ανέκραξε και έκραξε η φυλή των gourmet.

Την ώρα λοιπόν, που η φυλή του αγροίκου πλούτου, απολαμβάνει με το παρά της, τα «όσια και τα ιερά» αυτού του τόπου, η φυλή των trendy νεόπλουτων, η φυλή των Bourgeois με την πιο χυδαία Μολιερική έννοια του όρου, που υποδύονται ανεπιτυχώς τους Gentilshommes, κανιβαλίζει ΕΞΙΣΟΥ τα πιο όσια από τα όσια και τα πιο ιερά από τα ιερά αυτής της χώρας. Τους ανθρώπους της, την αξιοπρέπεια τους, την εργασία τους, το μεροκάματο τους. Αυτή η φυλή που ξανακάνει τόσο επικαιρο τον Ψαθά και την Μαντάμ Σουσού του, φιλοδοξεί να φτάσει εκεί που οι πραγματικοί μπάτσοι δεν μπορούν να εισχωρήσουν, στο μυαλό και στην συνείδηση των ανθρώπων. Βαποράκια ηλιθιότητας, πιτσαδόροι άσπρης...δωρεάν.

Τα πιο μικρά ψαράκια της φυλής, αναπαράγουν όλο αυτό το κιτσαριό, μάλλον αθέλητα. Στην πλειοψηφία τους, γεροντοφρικιά μιας χαμένης γενιάς που σέρνονται στο συρμό παλεύοντας αποτυχημένα, να παπαγαλίσουν, να αναπαράγουν με γκροτέσκο τρόπο την αστική κουλτούρα του Ζάχου Χατζηφωτίου ...αλλά στον 21ο, ...αλλά στην πιο...εναλλακτική της μορφή. Και μαϊμουδίζοντας, αγοράζοντας φτηνιάρικα μια κουλτούρα που ποτέ δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη στην Ελλάδα, παρά μόνο στους αυλικούς, απλά καταλήγουν στην αηδιαστική κατηγορία των χυδαίων γενίτσαρων. Μια μπουρζουαζία χωρίς την παραμικρή...κρυφή γοητεία.

Την φυλή αυτή των ξαναμμένων φαν της νεωτερικής Αθήνας, περιγράφει εξαιρετικά ο Νικόλας Σεβαστάκης βαφτίζοντας τους, «νέους φιλελευθέρους», και εξίσου καλά ο Πανταζόπουλος χαρακτηρίζοντας τους, «εξτρεμιστές του κέντρου».
Απλούστερα: Οι «αν δεν είσαι αυτό που είσαι, τι θα ήθελες να είσαι».

Η φυλή αυτή έχει πολλά παρακλάδια, πολλούς groupies και υποτακτικούς. Ίσως όχι τόσο αναγνωρίσιμους, αν και αυτοί πιστεύουν ότι είναι, τουλάχιστον στα ...γκαρσόνια.

Η φυλή διαθέτει την ψευτοεστέτ «κομψότητα» του γαστρονόμου- η μαγειρική έχει αναδειχθεί σε μέγα θέμα των απανταχού μελών της φυλής, αλλά έτσι στο πιο glamorous στο πιο extravagant, από ότι η κυρία Βέφα, με το ταγιέρ κλαρωτό καναπέ και το animal print μαγιο.
Η φυλή διαθέτει την καλλιέργεια μπαρμπουνιού (ναι η γνωστή και αιώνια απορία για τις φυσιολογικές λειτουργίες ...το κόκκινου αυτού ψαριού) και dress code που επιβάλει στολή αγορασμένη μεταξύ Paramour και Eponymo και κινούμενη απο Yamamoto μέχρι Sonia Rykiel. Παπούτσι κλασικά Ferragamo. Αντε ένα Bally,για κάτι πολύ casual. Ας πούμε σε κανένα ένα πανηγύρι, απο αυτά που γίνονται στην Αγια Φανερωμένη, στο Λιόπεσι και η φυλή συμμετέχει χαρακτηρίζοντας τα έθνικ. Όχι, τα Laboutin και τα Manolo, τα παραχωρούν στις Πατίτσες

Η φυλή έκανε ευαγγέλιο το editorial του «Ευ ζην», με... ευαγγελιστές τον Πεσκιά και τον Λαζάρου, ανέδειξε με φανατισμό νεοφώτιστου το σταμναγκάθι, τη σελινόριζα, το κόλιαντρο, το φιλέτο πάπιας, ελαφιού ή παγωνιού, η φυλή παραγγέλνει ...φαγητό ή ποτό, με φωνή αποφασιστική και επιβλητική- να ακούν και οι δίπλα- δίνοντας τις ακριβείς- αλλά μιλάμε για ακρίβεια χειρούργου- οδηγίες στο γκαρσόνι. Τα μέλη της φυλής ανταλλάσσουν μεταξύ τους συνταγές με τον ενθουσιασμό που υποθέτω ότι θα είχαν ο Crick και ο Watson, όταν ανακάλυπταν την διπλή έλικα του DNA. Ταράζεσαι συνειδητοποιώντας τι χάνεις, μη εντρυφώντας στο εξαιρετικό ενδιαφέρον που μπορεί να έχει ένας γαύρος ή μια αγκινάρα.


Η φυλή που ξόρκισε τη ρετσίνα και το κοκκινέλι της ταβέρνας του παππού, η φυλή που φρικάρει με το χύμα, και που έπεσε με τα μούτρα στη Rioja- θεωρώντας έγκλημα καθοσιώσεως το ...λάθος ποτήρι και την ...λάθος θερμοκρασία-, βρήκε επιτέλους πολιτική πλατφόρμα να εκφραστεί. Την πλατφόρμα του Γιωργάκη. Θα μου πεις γιατί η πολιτική πλατφόρμα του Κωστάκη ήταν διαφορετική; Όχι βρε συχωριανοί μου, αλλά άλλο ...classe. O Κωστάκης πολύ παϊδάκι ρε παιδί μου, πολύ Μπαϊρακτάρης, πολύ ρετσίνα, πολύ vulgaire για τα γούστα τους. Μη μου πεις τώρα ότι η Νατάσσα, η νηπιαγωγός αγγειοχειρουργος, δεν είναι η μέλουσα ...Πατίτσα αλλά στο πιο όμορφο;
Ενώ ...η μεσογειακή διατροφή; Επιτέλους μακαρίτη Λάσκαρη, ΖΕΙΣ. Τώρα δικαιώνεσαι, η πάλη των τάξεων επιτέλους καταργήθηκε. Σήμερα έχουμε την τάξη του ...οργανικού αυγού, της bio σοκολάτας και της αγγινάρας baby. Μπορεί να είναι και junior θα σας γελάσω.

Διότι συχωριανοί μου, άλλη αισθητική αυτή της η κ. Πατίτσα που σέρνει τους καλαματιάνους στο κατάστρωμα του Αβερωφ για να γιορτάσει το γάμο του Λεό της , κι άλλη της κ. Τσόκλη που βγάζει τις κορασίδες να μοιράζουν στα λιμάνια βιολογικές μαρμελάδες μούσμουλου, από τα ...χεράκια των ιθαγενών. Η φυλή που έφτανε σε διαδοχικούς οργασμούς με τον εθελοντισμό στους Ολυμπιακούς, μόνο αυτόν τον ακτιβισμό- της μαρμελάδας- θεωρεί κοινωνικά αποδεκτό.

Η φυλή των νεωτερικών νεόπλουτων, ευαισθητοποιείται ισχυρά από ασυνάρτητη «οικολογία» της προστασίας του πουά καλαμαριού, του ποδηλατοδρόμου και του υβριδικού αυτοκινήτου. Πάντως ο Λεό και οι φίλοι του, θα μείνουν σταθεροί στην Porsche τους, γεγονός που θεωρείται εξωφρενικά κιτς από την κ. Χαραμή.

Η φυλή χρησιμοποιεί πάντα οικολογικές λάμπες και αρωματικά χειροποίητα κεριά, και συγχύζεται ...μέχρι εγκεφαλικού με τον σκουπιδιάρη που ανακατεύει τα ανακυκλωμένα σκουπίδια της με τα συμβατικά. Η φυλή απαιτεί άμεσα την διακοπή της σύμβασης του, και αυτοδικαιώνονται μεταξύ τους, για τις βλαβερές συνέπειες του Κράτους, άλλωστε κάτι τέτοιοι άθλιοι τύποι σαν τους συμβασιούχους σκουπιδιάρηδες, διαδηλώνουν στην Αθήνα και δυσκολεύουν τη ζωή τους. Υποβαθμίζουν το petit café, το petit gâteau, το brunch, το shopping…την πόλη τους, ρε αδερφέ.

Η φυλή θα ...υπερασπιστεί τον μετανάστη...αλλά σαν φολκλόρ. Το ...σκούρο δεν τους ενοχλεί, αντίθετα αν η φτώχεια και η ανέχεια του μετανάστη, ακουμπάει στο περιθώριο και έχει και κάτι πιο ...εξωτικό, πιο ποιητικό, θα γείρουν στοργικά το κεφάλι, αλλά το πενηνταευρο τους δεν θα το δώσουν ποτέ στο δίκτυο μεταναστών. Το χρήμα ...διαφθείρει, θα σου πουν. Αρκεί...που τον καταλαβαίνουν. Και βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μην ζητιανεύει ο μετανάστης την ώρα που διαπραγματεύονται με τον maître για την ακριβή ποσότητα μαϊντανού και σπυριών ρόδιου στο πιάτο τους, να μην περιφέρεται ασκόπως στην Πειραιώς απέναντι από το ανακαινισμένο Εθνικό και ...ασφαλώς να μην φτύνει το παρμπρίζ του αυτοκίνητου τους, αν δεν του δώσουν το ένα ευρώ. Γενικώς μακριά και αγαπημένοι.


Θα αγανακτήσουν με το γεγονός ότι ο Πετρίδης είναι συμβασιούχος 35 χρόνια, αλλά θα συνομιλήσουν ...χαλαρά για το αναπόφευκτο της ανεργίας των ...ατάλαντων, και θα πωρωθούν άγρια με τους stagiaires των 500 ανασφάλιστων ευρώ. Αν και κοσμοπολίτες, η πατρίδα είναι σήμερα très à la mode, και η φυλή τους υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια την εθνική κουζίνα. Άλλωστε μαγειρεύουν πατριωτικά και «επικοινωνούν» στους φίλους τους στο Μανχάταν-παράδεισο της γαστριμαργίας- το αυγοτάραχο Μεσολογγίου...

Τα μέλη της φυλής, έχουν καυλώσει σαν νεαρά πουλάρια με την οικονομική κρίση, την οποία θεωρούν μια κατ’ εξοχήν γόνιμη περίοδο για να κάνουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι μια ουσιαστική ενδοσκόπηση. Και καλούν τα πλήθη, να ξεπεράσουν τις πληγές που δημιουργεί, η μείωση έως και η απώλεια εισοδημάτων, ανακαλύπτοντας τις μικρές και παραγνωρισμένες χαρές της ζωής, που ο άγριος πλουτισμός των 1500 ευρώ μηνιαίως καθώς και ο υπερκαταναλωτισμός στο Zara, στέρησε από τους συμπολίτες τους.

Οι νέοι ιεραπόστολοι έχουν βρει το φάρμακο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Καλούν τα πλήθη, να ανταλλάσσουν χαρούμενες καλημέρες, να γνωρίζουν τους γείτονες τους, να φυτεύουν στις γλάστρες ρόκες και iceberg, πλατύφυλλους βασιλικούς και δεντρολίβανα, να καλούν ολημερίς και ολονυχτίς φίλους στο σπίτι, να μαγειρεύουν, να βγάζουν τα λινά τραπεζομάντιλα – που σημειωτέον καλό θα ήταν να πλένονται με αλισίβα και ποτάσα, γιατί το πλυντήριο καίει ρεύμα. Άλλωστε , η Τίνα έκλεισε και μια λιγνιτική και ώσπου να βρούμε πως θα μοιραστούν οι μίζες για τις ανεμογεννήτριες, καλό θα είναι να χρησιμοποιούμε το ρεύμα με φειδώ.

Επίσης οι άνεργες μπορούν να πάνε να ξεστραβωθούν και να μάθουν να φτιάχνουν κανένα χειροποίητο κεράκι, να στολίζουν τα τραπέζια που θα τρώει η περιχαρής πια οικογένεια με τα γελαστά παιδιά της. Μπορούν επίσης τις μακριές νύχτες του χειμώνα να κάνουν οικογενειακώς εξαιρετικά έργα τέχνης με τα καύκαλα από τις χελώνες που ...θα κουρεύουν τις μέρες, γιατί πρέπει επιτέλους οι άθλιοι συμπολίτες της φυλής να εκπολιτίσουν τον ουρανίσκο τους, άσε που μια χελωνόσουπα συνδυάζεται άνετα με την σύνταξη επίδομα. Ζητούν από τον άνεργο να μην κατσουφιάζει γιατί χαλάει το mood της πόλης, και να αισιοδοξεί γιατί επιτέλους σε αυτήν την χώρα είχε παρατραβήξει το βιολί, ...αφεντικά και δούλοι, σκατά γινήκαμε ούλοι.

Κατόπιν όλων αυτών, δηλώνω υπευθύνως και με γνώση των συνεπειών, ότι το πατσουλί της κ. Πατίτσα και των φίλων της, ήταν μια ανάσα δροσιάς από άλλο αυτό το...Mandragore που μποχάει στη πόλη μας. Όσο για την Εθνική Τζούλια, αυτό που η μεγαλόψυχη φύση, της χάρισε γενναιόδωρα το πουλάει μάλλον πιο έντιμα, και σίγουρα λιγότερο υποκριτικά και σουσουδιστικα– ακόμα και στους υιούς χλιμίτζουρες- από όλους αυτούς τους γελοίους Πάσχους, Σταύρους, και λοιπούς συγγενείς των «εξτρεμιστών του κέντρου». Η φυλή που, για πέντε δεκάρες και ένα ελάφι με σουφλέ μπαχαρικών και juniper sauce, διαλαλεί με χυδαιότητα την ευτελή νεοπλουτίστικη πραμάτεια της. Μολιέρο...πέθανες νωρίς.