Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Οι πιο δικοί απο τους δικούς μας

Ένας ολόκληρος λαός, εγκλωβισμένος μπροστά στο τηλεκουτί αναρωτιέται… θα πάρουμε τη δόση μας;
Και οι έμποροι της …δόσης, όπως άλλωστε επιβάλλουν οι ...κανόνες του marketing των ναρκέμπορων απανταχού στο κόσμο, του κλείνουν το μάτι...του σφίγγουν το χέρι, του πουλάνε την δόση και τον διαβεβαιώνουν ότι όλα θα πάνε καλά. Οι τηλε-αστέρες βαποράκια, ανάμεσα σε γιαούρτια, σερβιέτες, απόηχους στεγαστικών και οργιαστικά σαμπουάν- που όμως όλο και μειώνονται-, του μεταπωλούν την δόση. Η καθαρότητα της δόσης... άγνωστη. Το πιθανότερο...θανατηφόρα.

26 του Ιουνίου, ημέρα κατά των Ναρκωτικών. Και κοίτα να δεις και Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων. Αυτό το ...κατά. Αυτό το μικρό «κατά».

Στο ντούκου πέρασαν. Ούτως ή άλλως το σύστημα προγραμμένους τους έχει και τους τοξικοεξαρτημένους και τους βασανισμένους.

Κάποιος παλιός μου δάσκαλος έλεγε αν θέλεις να δεις το όλο, κοίτα καλά το ένα. Και έτσι απόψε , σε αυτή την ανάρτηση, θα γράψω ...δυο αναρτησεις. Μία, για αυτόν τον Ένα. Και μία για αυτό το Όλο.

Ο Ένας.
Όποιος από εμάς πέρασε ακόμα και μια φορά, ακόμα και έτσι περαστικός, βιαστικός διαβάτης, αγχωμένος να διεκπεραιώσει κάποια δουλειά, από τους δρόμους που η Τίνα ονειρεύεται να κάνει δρόμους των μπαχαρικών, θα είδε, θα άκουσε, θα ακούμπησε τους πιο δικούς μας από τους δικούς μας ανθρώπους, τα πιο θύματα από τα θύματα, τους πιο αδύναμους από τους αδύναμους, τους πιο ασθενείς από τους ασθενείς.

Και η Πολιτεία; Τι κάνει χρόνια τώρα η Πολιτεία για τα άρρωστα παιδιά της; Ποιο πρόσωπο της, βλέπουν οι ασθενείς και οι αδύναμοι; Ποιο χέρι της τα ακουμπάει; Και πως;
Η σκούπα. Πρόσωπο ...σκούπα. Οι επιχειρήσεις σκούπα. Έτσι, τα ...σκουπίδια τα σκουπίζεις, τα πετάς, τα πατικώνεις, τα χώνεις κάτω από τα τρύπια χαλιά για μία νύχτα, για μια βδομάδα, για ...ότι. Ότι δεν βλέπουμε δεν υπάρχει.
Αυτά τα παιδιά σου δεν είναι συνήθως ψηφοφόροι πελάτες σου. Σκούπισε τους. Άσε, παραχώρησε την ευθύνη της ζωής και του θανάτου τους, του πόνου και της αρρώστιας τους, της ανάγκης και της ελπίδας τους, στους ναρκέμπορους, στις μαφίες, στους εξαγριωμένους κάτοικους, στους βαριεστημένους μπάτσους, στους νεοφασίστες κυνηγούς κεφαλών που βρωμάνε πατριδίλα.

Πριν περίπου ένα μήνα στη Γερανίου, ένα παλικαράκι παραπαίει και παραπατάει προσπαθώντας να στηριχθεί από το μανίκι ενός φοβισμένου περαστικού που τραβιέται, από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, από τον αέρα, και από ένα ... αυτοκίνητο εν κινήσει.
Δυο κοπελίτσες, αυτά τα κοριτσάκια με τον εφηβικό ακόμα, μαύρο δέρμα, που τόσο βιαία και τόσο βάρβαρα ενηλικιώθηκαν, παρατάνε για δυο λεπτά το κυνήγι του πελάτη, τον βουτάνε από τις μασχάλες, τον ακουμπάνε, τον αποθέτουν τρυφερά στο πεζοδρόμιο και ...ξαναγυρίζουν στη δουλειά.
Φωτογραφίζεις τον πόνο των ανθρώπων; Φωτογραφίζεις την αλληλεγγύη των ανθρώπων; Φωτογραφίζεις το κράτημα των αδύναμων και των θυμάτων;

Ναι, αλλά μόνο με τα μάτια. Και αφήνεις μέσα στο κεφάλι σου αυτήν την τόσο πολύτιμη εικόνα, την τόσο λαμπερή φωτογραφία, να ουρλιάζει ότι ακόμα και τη χειρότερη εξαθλίωση, την νικάει το χέρι που ακόμα τρέχει να ...κρατήσει.


Κι όμως μόλις τρεις δρόμους πιο πάνω από εκεί που η επίσημη Πολιτεία και οι επίσημες Κυβερνήσεις έχουν ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ για το πως θα αντιμετωπίσουν, τα βασανισμένα παιδιά τους που πονάνε, χθες βράδυ στήθηκε ένα αυτόνομο χωριό ηρώων. Των πιο ηρώων από τους ΗΡΩΕΣ.
Στην Ομόνοια, στον πεζόδρομο της Δώρου, πίσω από το λαμπερό μέγαρο της Εθνικής, η Παρέμβαση έφερε τα χειροποίητα νταούλια της, τα bendir της, τα χειροτύμπανα, και πάνω από όλα τους ανθρώπους που αντίκρισαν μέσα από πολύ πόνο, κόπο, δάκρυα και ιδρώτα, την καθαρή πλευρά της ζωής.
Και μέσα από τους πιο όμορφους ήχους που έχω ακούσει ποτέ μου, αυτοί οι άνθρωποι, μας είπαν ότι «η ζωή είναι μαγκιά».

Και δεν νομίζω ότι μπορούσε κάποιος άλλος, δικαιούται κάποιος άλλος, καλύτερα από αυτούς να αρθρώσει την λέξη ΜΑΓΚΙΑ. Εκστατική, μαγεμένη, συνεπαρμένη, ...πόσες λέξεις πρέπει να βάλω στη σειρά και πόσο λίγες θα είναι, ένοιωσα ντροπή που εμείς μιλάμε για την ...δική μας δόση του Σεπτέμβρη, του Οκτώβρη ή όποτε...
Το πεντακάθαρο, λαμπερό, ουρανός φωτεινός και ασυννέφιαστος, βλέμμα του Β. μας ιστορούσε καλύτερα από το στόμα του, ότι μετά από 17 χρόνια βρίσκει ότι ...η ζωή είναι ...εντάξει.

Αλλά ... υπάρχει και το όλο. Υπάρχουν οι αριθμοί τα ποσοστά, που κάθε άλλο παρά λαμπερά και φωτεινά είναι για αυτούς που είναι οι πονεμένοι, οι ασθενείς, οι βασανισμένοι και ως εκ τούτου ...οι πιο δικοί μας από τους δικούς μας ανθρώπους. Κια έτσι παραθέτω τα νουμερα, χωρίς σχολια. Έτσι, μονα τους. Έτσι στεγνά. Έτσι εκωφαντικά. Σαν πυροβολισμούς.

Ο παγκόσμιος τζίρος από τα ναρκωτικά είναι μακράν μεγαλύτερος ακόμα και από τον παγκόσμιο τζίρο των όπλων. Για κανέναν από τους δύο δεν υπάρχουν όχι ακριβή νούμερα, αλλά ουτε κατα προσεγγιση στοιχεία.
Στην Ελλάδα η τελευταία μεγάλη έρευνα έγινε για το έτος 2008 και από τα στοιχεία της έχουμε την εκτίμηση ότι ο συνολικός αριθμός χρηστών για το έτος 2008 κυμαίνεται από 17.502 – 23. 391 άτομα.

Η αναλογία ανδρών- γυναικών είναι περίπου 4/1

Το 85,3% κάνει χρήση ηρωίνης, το 8,7% κάνει χρήση κάνναβης και μόλις το 4% κοκαΐνης και το 0,8% άλλες ουσίες.

Τα άτομα με κύρια χρήση ηρωίνης ζουν σε σημαντικά πολύ χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης από οποιονδήποτε άλλο χρήστη, έχουν σημαντικά χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης και έχουν ολοκληρώσει σε σημαντικά χαμηλότερο ποσοστό το Λύκειο.

Οι μισοί από τους χρήστες δηλώνουν ότι κάνουν χρήση κοινής σύριγγας.

Συνολικά το 61,3% δηλώνουν άνεργοι.

Η μέση ηλικία έναρξης (ενέσιμη ή μη μορφή) είναι τα 16,4 έτη.
Η μέση ηλικία των ανθρώπων που απευθύνονται σε κέντρα απεξάρτησης είναι τα 29,6 έτη.

Το ποσοστό των χρηστών που απευθύνονται σε κέντρα απεξάρτησης έχουν κατά 94,1% ελληνική υπηκοότητα. Μεταξύ του 2002 και του 2008, αυξήθηκε το ποσοστό των με άλλη πλην ελληνικής υπηκοότητας, αιτούντων βοήθεια, από το 2,2% το 2002 στο 5,9% το 2008.

Σε μονάδες υποκατάστασης βρίσκονται 4.804 άτομα.

5.261 άτομα βρίσκονται σε λίστα αναμονής προγραμμάτων υποκατάστασης.

Για την μεθαδόνη: Το 3,98% αποχωρεί από το πρόγραμμα υποκατάστασης λόγω θεραπείας, το 25,85% λόγω παραπομπής*, το 58,52 με πρόωρο εξιτήριο**, το 5,97% οικειοθελώς, το 4, 26% λόγω θανάτου και τέλος το 1,4% λόγω φυλάκισης ή σοβαρών λόγων υγείας.

Αντίστοιχα τα ποσοστά και για την βουπρενορφίνη: θεραπεία 5,93%, παραπομπή 9, 31%, πρόωρο εξιτήριο 54,55%, οικειοθελώς 26,16%, θάνατος 2,44%, φυλάκιση ή σοβαροί λόγοι υγείας 2,46%.

Τα άτομα που έκαναν αίτηση το 2008, συμπληρώνοντας ερωτηματολόγιο για στεγνά προγράμματα απεξάρτησης είναι 4.862 (παλιοί που έχουν ξαναπαρακολουθήσει κάποιο πρόγραμμα και νέοι)

Σχεδόν 1 στα 3 (30, 9%) άτομα, πήρε την πρωτοβουλία να ζητήσει μόνο του βοήθεια, ένα στα 4 (23,3%) είχε την παρότρυνση φίλων (συνήθως ατόμων ήδη απεξαρτημένων), και το 22,7% είχαν την παρότρυνση της οικογένειας τους.

Για τα στεγνά προγράμματα θεραπευτικά προγράμματα το 2008 είχαμε ένταξη σε 1444 ατόμων.

Τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 40,78% ολοκλήρωση θεραπείας, 1, 29% παραπομπή, 10,68% πρόωρο εξιτήριο, 47,25% οικειοθελής αποχώρηση, ενώ δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα ποσοστά θανάτων ή φυλακίσεων.

*παραπομπή σε άλλο πρόγραμμα απεξάρτησης
**πρόωρο εξιτήριο δίνεται κατά κανόνα όταν παραβιάζονται οι κανόνες πλαισίου του προγράμματος, είτε του προγράμματος υποκατάστασης είτε των στεγνών προγραμμάτων.

Η επιμόλυνση των χρηστών από τον ιό της ηπατίτιδας C, της ηπατίτιδας Β, και τον ιό ΗIV, συνολικά κινείται σε ποσοστά από το 44,2% μέχρι 55.5%, ανάλογα το πρόγραμμα που ακολουθούν (στεγνό ή υποκατάστασης). Για όσους δεν ακολουθούν κανένα πρόγραμμα στοιχεία ΔΕΝ υπάρχουν.

Οι βεβαιωμένοι θάνατοι από τα ναρκωτικά το 2009 ανήλθαν σε 209 θύματα.

Για το έτος 2008 είχαμε 16.183 συλλήψεις με κατηγορίες για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών.

Η μέση περιεκτικότητα σε καθαρή δραστική ουσία, για την ηρωίνη το 2007 κινείται στο 19,3% ενώ το 2008 ανέρχεται στο 23, 0%. Για την κοκαΐνη αντίστοιχα παρουσιάζει αύξηση κατά 16.9% ενώ για τα δισκία τύπου έκσταση έχουμε υπερδιπλασιασμό της καθαρότητας και ποσοστό αύξησης που φτάνει το 125%.

Η τιμή της ηρωίνης κυμάνθηκε το 2008 από 10-80 ευρω/ g ενώ της κοκαΐνης από 45-100 ευρώ/ g. Τα δισκία τύπου Έκσταση οι τιμές τους κυμαίνονται από 8-25 ευρώ το δισκίο.

Η ΜΚΟ, Γιατροί του Κόσμου, με το πρόγραμμα «Δρόμοι της Αθήνας», είναι ουσιαστικά (από όσο τουλάχιστον γνωρίζω προσωπικά) η μόνη οργάνωση που διαθέτει υπηρεσίες άμεσης πρόσβασης που στοχεύουν σε παροχή βοηθείας σε χρήστες που βρίσκονται εκτός θεραπευτικών προγραμμάτων.

Η ΚΙΜ του ΟΚΑΝΑ δραστηριοποιείται ειδικά σε περιπτώσεις υπερδοσολογίας. Το 2008, ανταποκρίθηκε σε 2.428 αιτήματα του ΕΚΑΒ για παρέμβαση.

Στην Ελλάδα υπάρχουν δυο προγράμματα ανταλλαγής συριγγών και ένα διανομής, καθώς και τρία ξεχωριστά προγράμματα διανομής προφυλακτικών.

Το 2006 από την ΜΑΒΥ ΟΚΑΝΑ ανταλλάγησαν 64.958 σύριγγες ενώ το 2008 μόνο 36.969.

Όσον αφορά για την απεξάρτηση των χρηστών που βρίσκονται στην φυλακή, δραστηριοποιούνται το ΚΑΤΚ στις φυλακές του Ελαιώνα Θηβών και το ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ στις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού.

Τα νούμερα τραγικότερα ακόμα και από την αλήθεια των θυμάτων. Η Πολιτεία, έχει προγράψει τα πιο όμορφα από τα παιδιά της. Αυτά με την ομορφιά του πόνου. Και πιστέψτε με συχωριανοί μου, μόνο όποιος έχει πονέσει πολύ γίνεται ...πολύ όμορφος. Και η μόνη αλήθεια σε αυτό το γαϊτανάκι είναι η αλήθεια που είπε ...έτσι απλά ο Β. σε ένα στενό πίσω από την Εθνική στην Ομόνοια. Η ζωή είναι μαγκιά. Μόνο που πίσω απο αυτή τη μαγκιά κρύβεται πολύς πόνος.

Και εμείς πάλι, ποτέ και ...πως θα πάρουμε τη δόση μας; Την επόμενη δόση μας...
Καληνύχτα.

Πηγές: EMCDDA (European Monitoring Centre for Drugs and Drugs Addiction
ΕΚΤΕΠΝ εθνικό κέντρο του EMCDDA
ΚΕΘΕΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Χημείο του Κράτους, Γ’ Χημική Υπηρεσία Αθηνών και Β΄ Χημική υπηρεσία Θεσσαλονίκης.
ΜΚΟ Γιατροί του Κόσμου
Ελληνική Αστυνομία

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Συνηθίζοντας το τέρας

Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταπιαστεί με την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, θα ξεκινήσει την έρευνα του από κάποια ντοκουμέντα.
Φαντάζομαι ότι θα αναζητήσει τα πρακτικά του Υπουργικού Συμβουλίου στο οποίο συζητιέται η πιο κρίσιμη απόφαση στη μεταπολεμική Ιστορία της χώρας.
Δεν υπάρχουν! Υπάρχει μια συντομότατη συνεδρίαση με μια 10λεπτη εισαγωγή του Πρωθυπουργού και μια εξίσου σύντομη ομιλία του Υπουργού Οικονομικών. Και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γιατί ΔΕΝ έγινε τίποτα άλλο. Δεν συζητήθηκε ποτέ στο Υπουργικό Συμβούλιο. Δεν μίλησαν καν οι υπουργοί. Δεν έγινε κανενός είδους ψηφοφορία. Στην απόφαση υπάρχουν φαρδιές πλατιές οι υπογραφές των υπουργών, αλλά η αλήθεια είναι ότι την ενέκριναν χωρίς να τη συζητήσουν. Χωρίς καν να γνωρίζουν τι αποφασίζουν. Μια καθαρά τυπική συνεδρίαση ελάχιστου χρόνου.

Το επόμενο βήμα στην έρευνα του μελλοντικού ιστορικού μας, φαντάζομαι ότι θα είναι τα πρακτικά της Βουλής. Και εκεί το σοκ θα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Και αυτοί που υπερψήφισαν το μνημόνιο αλλά και αυτοί που το καταψήφισαν δεν είχαν ιδέα για το περιεχόμενο του. Επικύρωσαν αυτήν την αποικιοκρατική δανειακή Σύμβαση της χώρας χωρίς να διαβάσουν τα κείμενα, γιατί απλά ... δεν τα είχαν! Ψηφίσαν την σημαντικότερη Σύμβαση, χωρίς καν να ξέρουν τι ψηφίζουν.


Και αν αντέξουν οι ιστορικοί του μέλλοντος μας τα δυο προηγούμενα, το τρίτο σοκ θα είναι όταν θα διαβάσουν την δανειακή Σύμβαση που υπέγραψε ο Υπουργός Οικονομικών. Την Σύμβαση που πέραν πάσης αμφιβολίας μεταβιβάζει κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στους δανειστές. Και εδώ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Κατατέθηκε στη Βουλή μόνο για τυπικούς λόγους. Το Κοινοβούλιο δεν θα κληθεί ποτέ να την εγκρίνει. Γιατί... δεν χρειάζεται.
Στην Γ’ Ελληνική Δημοκρατία για την επιλογή που αλλάζει ΑΡΔΗΝ την πορεία της χώρας ΔΕΝ συζητήθηκε θεσμικά, ΤΙΠΟΤΑ, ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ.

Και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ στήριξαν την ανύπαρκτη πολιτική τους ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και μόνο στην επικοινωνία. Αυτό που ονόμασαν ...πολιτική, δεν ήταν ΚΑΙ για τους δυο τους παρά ένα επικοινωνιακό τρυκ μεταξύ απόλυτα ΑΝΗΘΙΚΩΝ ηθικολογιών και φόβου. Η μόνη επένδυση που έκαναν ποτέ, ήταν σε ψευδοπατριωτισμούς, ηθικολογίες, και ΦΟΒΟ!!!

Για άλλη μια φορά, με το ν/σ που αλλάζει ΑΡΔΗΝ τις εργασιακές σχέσεις, αλλά ισοπεδώνει και το κοινωνικό κράτος, η Κυβέρνηση επενδύει και πάλι στον ΦΟΒΟ.

Δεν θα εκφέρω καμία γνώμη για το χθεσινό ...τρομοκρατικό χτύπημα, όχι γιατί ...δεν έχω άποψη- και όχι δεν είναι η ...προφανής του αποπροσανατολισμου, αλλά γιατί εκ των πραγμάτων δεν έχω τα στοιχεία για να την τεκμηριώσω. Και κανείς από εμάς ...δεν θα τα έχει ΠΟΤΕ.

Αυτή την στιγμή έχουμε μια τρομοκρατική ενέργεια, έχουμε το αποτρόπαιο γεγονός της δολοφονίας ενός ανθρώπου κάτω από ΕΝΤΕΛΩΣ αδιευκρίνιστες συνθήκες. Δεν θα μάθουμε ΠΟΤΕ την αλήθεια, όπως δεν την μάθαμε ποτέ και με τους τρεις τραγικά και άδικα χαμένους εργαζόμενους της MARFIN.

Οι κοινωνίες όμως είναι ζώντες οργανισμοί, είναι συνιστάμενες εκατομμυρίων συνιστωσών, έχουν το δικό τους τρόπο να αντιδρούν, εμφανή ή λιγότερο...εμφανή, και η Ιστορία έχει αποδείξει ότι τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς ένα min κοινωνικής συναίνεσης και εμπιστοσύνης. Τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει μέσα σε κλίμα φρικιαστικής καχυποψίας, φόβου, θυμού ή απόγνωσης.

Ανεξάρτητα με την ψήφιση του ασφαλιστικού ή την απίθανη καταψήφιση του από το Κοινοβούλιο, η Κυβέρνηση οφείλει να αναβάλλει την κατάθεση του για τουλάχιστον μια εβδομάδα. Ακόμα και αυτοί που δεν έχουν άμεση ιστορική μνήμη, έχουν ...έμμεση.

Είναι εντελώς άστοχο (πολύ επιεικής ο χαρακτηρισμός) να κατατεθεί ΑΥΤΗΝ την στιγμή. Την μια μέρα ο Πρόεδρος της ΕΕ Μπαρόζο, προκαλώντας απροκάλυπτα και ΔΗΜΟΣΙΑ να ... “εκφράζει το φόβο του ότι η δημοκρατία στις ευρωπαϊκές χώρες του νότου που αντιμετωπίζουν προβλήματα με το δημοσιονομικό τους έλλειμμα, θα μπορούσε να καταρρεύσει“ και την παραμονή της μέρας που κατατίθεται το ασφαλιστικό/εργασιακό να σκάνε βόμβες μέσα στο γραφείο του Υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Δεν έχουμε ή τουλάχιστον δεν έχω στοιχεία για να τεκμηριώσω ...οτιδήποτε. Δεν έχω και την αφέλεια να πιστέψω ότι θα έχουμε ποτέ τα στοιχεία. Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν γνωρίζει κανείς ...ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο. Αλλωστε σε αυτή τη χώρα παντα παράγουμε περισσότερη Ιστορία απο όση ...μπορούμε να καταναλώσουμε.

Σε όλο αυτό το απόλυτα ασαφές πολιτικό πεδίο, μια βεβαιότητα υπάρχει. Κάποιοι πρέπει να ξαναδιαβάσουν Ιστορία όπως επίσης και κοινωνική ψυχολογία. Εκτός κι αν είναι ...πολύ καλά διαβασμένοι.
Όποιο κι αν είναι το ...σενάριο, είναι εφιαλτικό. Όποιο και αν είναι το ...παιχνίδι, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.
Προσοχή! Το τέρας και το ...συνηθίζεις, αλλά και... εθίζεσαι σε αυτό.
Παρασκευή σήμερα... "ζητώντας κάτι που να μην γίνεται ουρλιαχτό και οφθαλμαπάτη"

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Φεύγοντας,κρεμάστε τα παντελόνια σας στο βεστιάριο της Βουλής

Στις 10 Απριλίου του 1970 ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος, εξαγγέλλει τη δημιουργία της «Συμβουλευτικής Επιτροπής». Στο τότε Τύπο της Χούντας, περιγράφεται σαν ένα μέτρο φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος.

Έχοντας μια στοιχειώδη εντιμότητα ο Γιώργος Παπαδόπουλος- δηλαδή αυτό που λαϊκά λέγεται , ότι τουλάχιστον ...φορούσε παντελόνια-, δεν ονομάζει την επιτροπή "Βουλή "ή ..."μικρή Βουλή", παρά τις συμβουλές του τότε...επικοινωνιακού επιτελείου του, και καταχειροκροτείται από τα μέλη της Συμβουλευτικής όταν τους αναλύει τους σκοπούς της «Επαναστάσεως». Το σώμα της Συμβουλευτικής «αποστολήν έχει να υποβοηθή συμβουλευτικώς την Εθνικήν Κυβέρνησιν».

Ο Σταύρος Ζορμπαλάς στο βιβλίο «Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα», περιγράφει την Συμβουλευτική ως εξής «Διέλυσαν οι δικτάτορες την παλιά βουλή που ασκούσε κάποιο αμυδρό έλεγχο στην εκτελεστική εξουσία και στη θέση της έβαλαν τη Συμβουλευτική Επιτροπή, που στο πρότυπο της βουλής του Φράνκο και της φασιστικής συντεχνιακής βουλής της Πορτογαλίας αποτελούνταν από διορισμένους και άβουλους εκπροσώπους του καθεστώτος με αποκλειστικά συμβουλευτική για τους δικτάτορες γνώμη»

Η θέση του μέλους της «Συμβουλευτικής» ήταν έμμισθη, με «μηνιαία αποζημίωση» όχι μεγαλύτερη από τις απολαβές Γενικού Γραμματέα Υπουργείου, συν τα οδοιπορικά και -στην περίπτωση του προέδρου- έξοδα παραστάσεως

Πέρα από τις αντιδράσεις της Αριστεράς, ακόμα και ο πιο συντηρητικός κόσμος, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απο το Παρίσι, ο Γεώργιος Ράλλης, ή ο Δημήτρης Παπασπυρος ο τελευταίος Πρόεδρος της νόμιμης Βουλής καταδικάζουν απερίφραστα τα μέλη της Συμβουλευτικής Επιτροπής ως «υποτελείς», «εγκαθέτους» και «μη ελεύθερους Έλληνες».

Μάλιστα ο Δημήτρης Παπασπύρου μηνύεται για εξύβριση της ...Συμβουλευτικής και ασκείται δίωξη εναντίον του. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος σε τότε δήλωση του, τον υπερασπίζεται γράφοντας «μόνο υποτελείς και εγκάθετοι, δηλαδή τεταγμένοι να επιδοκιμάζουν τον αφέντην των, άρα εστερημένοι της ιδιότητος του ελευθέρου και υπερηφάνου Ελληνος πολίτου ήτο δυνατόν να χειροκροτήσουν ή να ανεχθούν τας στρεφομένας εναντίον ολόκληρου του πολιτικού κόσμου της χώρας και εμμέσως εναντίον ολόκληρου του ελληνικού λαού ύβρεις και συκοφαντίας».

Ο ...γνωστός Κρις Γουντχάουζ στο βιβλίο του “The Rise and Fall of the Greek Colonels”, γράφει ότι η Συμβουλευτική Επιτροπή υπήρξε το «μόνο μέτρο της χούντας που μπορεί να χαρακτηριστεί κυριολεκτικά φασιστικό».

Όλες αυτές τις μέρες που οι διάφορες κότες, κοτούλες και άλλα παραδείσια πτηνά Βουλευτές του ΠΑ"Σ'ΟΚ...κάνουν ψευτομαγκές στα μόνα αλώνια που γνωρίζουν, στα τηλεπαράθυρα και διαρροές στους δικούς τους δημοσιογράφους, υποτιμώντας την νοημοσύνη μας, και νομίζοντας ότι θα διασώσουν το φτηνό και πρόστυχο σαρκίο τους από την λαϊκή κατακραυγή για το «κοινωνικό πραξικόπημα» που κάνει το Κυβερνών Κόμμα, η Κυβέρνηση ΠΑ«Σ»ΟΚ, καταργώντας σε μια νύχτα Νόμους που αντέχουν απο το 1920-αυτους του νόμους που σεβάστηκαν κατακτητές, χούντες και φασίστες-, στο μυαλό μου στριφογυρίζει η ...εντιμότητα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, να μην ονομάσει το ...σώμα που συγκρότησε Βουλή. Απλά ...Συμβουλευτική Επιτροπή.

Όλοι αυτοί οι τζάμπα μάγκες, όλες αυτές οι κότες ...οι εκπρόσωποι του Ελληνικού Λαού, οι Βουλευτές του ΠΑ"Σ"ΟΚ που εξευτελίζουν την Βουλή και την καταντούν Συμβουλευτική Επιτροπή, που καταργούν και την έννοια της αντιπροσώπευσης και την έννοια της Δημοκρατίας, ας κρεμάσουν τα παντελόνια τους στο βεστιάριο της Βουλής, και ας πάνε στο αεροδρόμιο να υποδεχτούν με βάγια και δάφνες τον Αρχηγό τους, που σήμερα μας κάνει την τιμή να επισκεφτεί την χώρα μας.




Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Πρώην πολίτες

Αλήθεια υπάρχουν πολίτες χωρίς εργασία;


Στη χώρα μας σήμερα, υπάρχουν πρόσωπα, πολλά πρόσωπα που κάνουν ξεχωριστά τους ατομικούς λογαριασμούς τους με την κρίση. Και όχι τόσο με όρους απώλειας ...αξίας, ...πατρίδας, ...πολιτικής αλλά με όρους ζωής, επιβίωσης, ταυτότητας και κοινωνικού ρόλου.

Γι' αυτούς ξανάγινε κεντρικό, το μεγάλο ζήτημα του εικοστού αιώνα, το ζήτημα της εργασίας... Την έχασαν, τη χάνουν ή δεν κατορθώνουν καν να τη βρουν για πρώτη φορά.


Και ανακαλύπτουν ότι είτε χωρίς εργασία, είτε με τον φίδι του φόβου της απώλειας της, είτε με την απελπισία της μη ευρεσης της, χάνουν το δικαιωμα να καλυψουν, να ικανοποιησουν πρωταρχικές αναγκες τους. Και χωρίς εργασία, και με όσα αυτό συνεπάγεται, χάνεται και κάθε ενδιαφερον για δημοσιο λόγο, για συλλογικές υποθέσεις, για δίκιο και για άδικο, για την πολιτική, για την δημοκρατία, για την χωρα και την ...πατρίδα. Όλα αυτά μετατρεπονται σε ανουσιες φλυαριες,σε πραγματα ...άνευ ουσίας. Το μόνο που μπορεί να αντικαταστησει την αξιοπρεπεια που τους αρπάζουν, ειναι η οργή και η απελπισία. Κάποιοι την λένε και απογνωση. Χωρίς την εργασία αυτά τα πρόσωπα αισθάνονται ότι είναι πρώην πολίτες.


Σε ένα παλιό και γνωστό δοκίμιο του Καμύ, που στην εποχή του έγινε αντικείμενο μιας βιαιότατης πολεμικής, έγραφε ότι «ο εξεγερμένος άνθρωπος με το να λέει όχι, επιβεβαιώνει την ύπαρξη ενός συνόρου, ενός απαράδεκτα παραβιασμένου ορίου, και επομένως διατυπώνει αιχμηρά μια αξιολογική κρίση, που είναι ταυτόχρονα για αυτόν το πάν και το τίποτα, αλλά στο όνομα της αξίζει σε κάθε περίπτωση τον κόπο να διακινδυνεύσει».


Η λέξη «εξέγερση» ξανάρχισε να κυκλοφορεί ακολουθώντας τα γεγονότα.

Συνηθως την εξεγερση την οριζουμε σε αντιπαραβολή με την επανασταση. Υποτίθεται ότι η εξέγερση είναι ανεξέλεγκτη, τυφλή και απροετοίμαστη, ενώ η επανάσταση είναι συνειδητή, ξέρει πού και πώς θέλει να φτάσει, ξέρει ακόμα και να διασώζει την εξέγερση, μετατρέποντάς την σε ένα στάδιο της πορείας της.


Η εξέγερση από την άλλη, είναι ...παράκαιρη. Η δική της μέρα έρχεται τυχαία, από μια σπίθα που έπεσε τυχαία πάνω στα ...αχυρα ή έτσι... φυσικά, σαν ένας σεισμός. Η εξέγερση δεν χρειάζεται καμιά δικαιολόγηση. Ξαφνικά ...απορρίπτεις την απάτη. Όταν σου αρπάζουν το ψωμί απο το τραπεζι, όταν σε βάζουν στο σκοτεινό τουνελ του φοβου, όταν τσαλαπατανε την αξιοπρεπεια σου...είσαι απλά μια σπιθα αποσταση.

Η οικονομική κρίση απειλεί να γίνει κρίση νομιμότητας, έλλειμμα ισότητας, πρόβλημα δημοκρατίας. Ποτέ άλλοτε το συναίσθημα αποκλεισμού των ηττημένων δεν ήταν τόσο ισχυρό. Μπαίνει σε κρίση η ίδια η αρχή των δικαιωμάτων του πολίτη, η σχέση με το κράτος, η σχέση ανάμεσα σε ελευθερία και εξουσία. Και κανεις Χατζιαβάτης, δεν είναι ικανός να το διαχειριστεί αυτό.

Ο καιρός των επαναστάσεων έχει περάσει. Η ίδια η λέξη «επανάσταση» έχει τόσο ουδετεροποιηθεί, ώστε μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε σε καθωσπρέπει συζητήσεις, σαν απλό συνώνυμο μιας αλλαγής. Μπορούμε ακόμα και να λέμε «μια αληθινή πολιτιστική επανάσταση» και να αναφερόμαστε ας πουμε στον τρόπο με τον οποίο... έχουν κρεμάσει τους ζωγραφικούς πίνακες στους τοίχους μιας έκθεσης. Ή ακόμα χειροτερα να μιλάμε για την ...επανασταση στην καρτοκινητή τηλεφωνία.

Η Ελλαδα νικησε την πρόκληση του εικοστού αιώνα, και τωρα κινδυνεύει να χάσει τα πάντα μπροστά στο μοναδικό ερώτημα που μετράει για τους αποκλεισμένους.
Ποια είναι, τελικά, η αποτελεσματικότητα της δημοκρατίας, η ικανότητά της να δώσει απάντηση, το όριο της ευαισθησίας της;
Πόση νέα φτώχεια μπορούμε να αντέξουμε μέσα στη χωρα μας, αφού για δεκαετίες βλέπαμε στις τηλεοράσεις μας τη φτώχεια των άλλων;
Και το σημαντικώτερο, ποια πολιτική μπορεί να παράγει η δημοκρατία;
Και τελικά ποια δημοκρατία αφορά τους... πρώην πολίτες της;


update:Το υπομνημα της ΓΣΕΕ στο ΣτΕ που αφορά στην αντισυνταγματικότητα άρθρων του Π.Δ. για τις εργασιακές σχέσεις, εδώ.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Αλήτες!!!

Το μόνο συναίσθημα που με κατακλύζει είναι οργή. Απύθμενη οργή. Και είναι τόσο μεγάλη η οργή μου, που δεν μπορώ να σταυρώσω κουβέντα. Η μόνη λέξη που βγαίνει από μέσα μου, καίγοντας τα σωθικά μου είναι «Αλήτες». Και ειλικρινά δεν πιστεύω ότι υπάρχει ανάγκη να ειπωθεί τίποτα άλλο πια.

Ούτε καν φασιστόμουτρα. Μιας που κανένας φασίστας δεν διανοήθηκε να πολεμήσει τόσο ύπουλα, τόσο ανήθικα, τόσο πρόστυχα, τόσο πούστικα, την εργασία. Ακόμα και ο Πινοσέτ, ο Φράνκο και ο Μουσολίνι, είχαν στοιχειώδεις ηθικούς φραγμούς, που προφανώς δεν διαθέτει ο Γεώργιος Β’ Παπανδρέου Γ’.
ΑΛΗΤΕΣ!!!
Έτσι συριχτά σαν καμτσικιά απο μαστιγιο, σαν πέτρα που ξεσκιζει τον αέρα, με τα μάτια να καίνε, με το στόμα ποτισμένο από το χολή του μίσους και της οργής που ξεχειλίζει από κάθε πόρο του σώματος μου.
ΑΛΗΤΕΣ!!!

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Αποφόρια

Θυμάμαι πριν καμιά δεκαριά χρόνια αν πέρναγες πήγαινες από την Ομόνοια, εκει κατά τις 10 το πρωί, έβλεπες κάποιους κυρίους με πρόσωπα γωνιώδη, μάτια μάλλον κουρασμένα αλλά το βλέμμα διερευνητικό, που φορούσαν κάποια κουστουμάκια. Τα λέω κουστουμάκια γιατί φαινόταν από μακριά ότι αποφόρια άλλων ήταν. Και δεν ήταν αυτή η γυαλάδα του πολυφορεμένου ρεγιόν ή του ταλαιπωρημένου cool wool, δεν ήταν ο μαύρος ο γαμπριάτικος ο αλπακάς που φάνταζε περίεργος ένα πρωινό στην πλατεία Ομονοίας, δεν ήταν το παράταιρο το παντελόνι και η γυαλάδα του στα γόνατα, δεν ήταν ο τριμμένος ο γιακάς του πουκαμίσου, δεν ήταν το μεγεθος που δεν εφάρμοζε, μιας που ο ...μακαρίτης ήταν είτε πιο σωματώδης είτε πιο λιπόσαρκος. Ήταν ο τρόπος που τα φορούσαν. Το ξένο, όταν το φοράς ...φαίνεται.

Διαβάζοντας άλλοτε με προσοχή και άλλοτε με απόλυτη βαριεστιμάρα, την πληθώρα των πληροφοριών αλλά και των απόψεων που εκφράζονται για την διάσπαση του ΣΥΝ και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμα περισσότερο για την μη ενότητα της Αριστεράς, ήρθε σαν φλασιά εκεινη η εικόνα, των κουστουμαρισμένων με τους γυαλισμένους μαύρους αλπακάδες που περιφέρονταν στην Ομόνοια προσπαθώντας να αδράξουν μια ευκαιρία για επιβίωση.

Εκείνοι και επιβιώσαν και έχτισαν και πρόκοψαν. Με πολύ πόνο, με πολύ κόπο, με πολύ ιδρώτα, με πολύ πείσμα, με πολύ φόβο, με πολύ δάκρυ, με πολλή απελπισία, με πολύ πείνα. Κάποιοι και με πολύ αίμα. Έπιασαν το ...τίποτα, και το έκαναν πολλά. Και για αυτούς δεν θα έχω παρά μόνο συναισθήματα σεβασμού.

Άλλωστε, εγώ εκ πεποιθήσεως...ασεβής, πολύ λίγα πράγματα έμαθα να σέβομαι σε αυτή τη ζωή. Τον πόνο, τον κόπο, τον ιδρώτα, το πείσμα, το φόβο, το δάκρυ, την την απελπισία, την πείνα...και το αίμα. Προπαντός το αίμα. Εκείνοι ήταν οι Αλβανοί, οι Πολωνοί, οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι, που σουλατσάρανε στην Ομόνοια, ψάχνοντας ένα μεροκάματο. Ψάχνοντας από κάπου να αρχίσουν.

Κι οι άλλοι; Αυτοί που παλεύουν σήμερα να αδράξουν μια ευκαιρία για επιβίωση;

Μεγάλη η κουβέντα Αριστερά. Κι όσο μεγαλύτερες οι κουβέντες, τόσο πιο μεγάλος ο κίνδυνος, για το φορτίο που κουβαλάνε. Κι αν το φορτίο είναι ...αέρας; Και όχι από αυτόν τον φρέσκο, αλλά αυτόν τον μπαγιάτικο, το μουχλιασμένο, τον ..κοπανιστό.

Και οι Αριστεροί; Μεγάλη κουβέντα και αυτή. Ποια να είναι άραγε η σχέση ανάμεσα στο να είσαι εξόριστος στην Γυάρο ή να είσαι καλεσμένος τηλε-ευαγγελιστής σε ένα τηλεοπτικό πάνελ; Ποια να είναι η σχέση ανάμεσα στο να πεινάς κάτω από καθεστώς παρανομίας ή να έχεις τον μισθό του επαγγελματικού στελέχους. Δεν ξέρω. Ειλικρινά σας λέω, δεν ξέρω.
Μετά από τους προηγούμενους μεγάλους πολέμους, που ντύθηκαν με εθνικές προβιές, σήμερα βιώνουμε και άλλον έναν μεγάλο πόλεμο. Το μέγα θύμα; Ο μεγάλος πληγωμένος ...η εργασία. Και έπονται και άλλα θύματα, το κοινωνικό κράτος, τα δημόσια αγαθά, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δημοκρατία, η ισονομία και η ισοπολιτεία, η ενημέρωση. Σήμερα που η πληροφορία τρέχει με απίστευτους ρυθμούς, σήμερα την εποχή της υπερπληροφορησης, όλα καταλήγουν να ανακυκλώνονται σε ένα βούρκο μη ουσιαστικής ενημέρωσης, όλα αποβλέπουν σε ένα διαχειριζόμενο θυμικό φόβου, σε ένα βάλτο που αναπαράγει τσιτάτα χειροκροτητών. Σε ένα παιχνιδάκι ηθικολογίας και πατριωτισμού, που αναπαράγεται απο πονηρούς πολιτευτές και εθελοντές ανόητους.

Δεν νομίζω ότι είναι η ώρα να μιλήσουμε για τις τεράστιες αποτυχίες της Αριστεράς όποτε αυτή πήρε την Εξουσία, όπου έκανε το δικό ΤΗΣ Κράτος, όπου εγκαθίδρυσε το δικό της καθεστώς. Αυτή η Αριστερά κακά τα ψέματα...νικήθηκε. Και μάλιστα σε αυτήν την ήττα χρεώθηκε εν πολλοίς και το ψευδοεπιχείρημα ότι η γραμμή ανάμεσα στην αριστερά και στην δεξιά είναι θολή. Κάποιοι ακόμα θρασύτεροι, είπαν και ανύπαρκτη. Κάπου εκεί άρχισε η θεωρία του τέλους των ιδεολογιών και η αποθέωση της «κοινής λογικής» και της περίφημης «αποτελεσματικότητας».

Σήμερα, σε αυτόν τον πόλεμο που ζούμε, δεν έχει έννοια να μιλήσουμε για τις αποτυχίες, όταν οι επιτυχίες που έχει στο ενεργητικό της η Αριστεράς, είναι πολλές και θριαμβευτικές. Και πότε ήταν αυτές; Όποτε η Αριστερά ήταν ένα μαχητικό κίνημα. Ας σκεφτούμε όλοι, πως θα ήταν η μετά ναζιστική δυτική Ευρώπη αν η αριστερά δεν υπήρχε.

Η ελληνική αριστερά όσο κι αν φώναζε είτε στους δρόμους, ειτε στα τηλεπαραθυρα, είτε στα κομματικά γραφεία, ότι όχι μωρέ, η ...Ιστορία δεν τελείωσε κ. Φουκουγιάμα, χαυνώθηκε, επαναπαύτηκε δημιουργώντας κόμματα εκλογικούς αυτοσκοπούς, φαραωνικούς μηχανισμούς και γραφειοκρατικά μορφώματα. Βολεύτηκε σε θεολογικά σχήματα, και ξυνόταν αμέριμνη συζητώντας ατέρμονα για το φύλο των αγγέλων.

Διαβάζοντας όλη την φιλολογία, παραφιλολογία, μυθολογία, παραμυθολογία, και θεολογία, για τη διάσπαση του ΣΥΝ, θυμήθηκα όλους αυτούς τους οικονομικούς μετανάστες που τριγύριζαν στην Ομόνοια με τα γυαλισμένα ξένα κουστουμάκια. Φορώντας οι άνθρωποι αυτοί αυτά τα παράταιρα αποφόρια καταμεσής της Ομόνοιας, προσπαθούσαν να καταρρίψουν στα μάτια μας, όλους εκείνους τους μύθους που κυκλοφορούσαν για τους μετανάστες κλέφτες, αλήτες, αποβράσματα, που ...άδειασαν μαθές οι Κυβερνήσεις τους τις φυλακές και τους ξαπόστειλαν σε εμάς τους ενάρετους για να μας κλέψουν το βιος και να μας βιάσουν τα γυναικόπαιδα.

Αυτά τα γυαλισμένα από τον καιρό και το πολυφόρεμα κουστουμάκια φοράνε σήμερα και οι λογής λογής ιδιοκτήτες της Αριστεράς, άλλα φαρδιά κι άλλα στενά , ανάλογα με τον σωματοτυπο του υποτιθέμενου ...μακαρίτη. Μόνο που αυτοί πάνε να καταρρίψουν τους μύθους που υπάρχουν μόνο στο μυαλό τους. Μόνο που αυτοί, χωρίς πόνο και φόβο, αλλά με διαγκωνισμούς, άλλοτε πολιτισμένους και άλλοτε στο πιο ...vulgair, κοιτάνε ποιος θα πρωτοσηκώσει το φερετρο. Αλλά ...ευτυχώς αερα κοπανιστό έχει το φέρετρο, τα δικά τους τα ...μετάλλια και τα παράσημα έχει το φέρετρο, η Αριστερά σε πείσμα τους δεν έχει πεθάνει. Σήμερα είναι πιο ζωντανή και πιο επικαιρη από ποτέ. Πιο αναγκαία απο ποτέ. Πιο γοητευτική κοπέλα από ποτέ.

Δεν μ’ αφορά στο ελάχιστο η ...διάσπαση. Ήμουν πάντα υπέρ των διασπάσεων. Παντού και πάντα. Μέσα από κάθε διάσπαση ελευθερώνεται και ενέργεια και καινούργιες υγιείς δυνάμεις. Οι επετηρίδες και οι ιεραρχίες σπάνε. Τα παλιά σαρώνονται, το αίμα κυκλοφορεί. Η Αριστερά δεν έχει ανάγκη αυτή την στιγμή του πολέμου, να λύσει τα θεολογικά προβλήματα της ενότητας της, έχει να φτιάξει συμμαχίες. Κινηματικές συμμαχίες. Τα άλλα είτε έπονται είτε δεν θα έρθουν ποτέ.

Το μόνο καλό που θα κάνει το ΔΝΤ, θα είναι να διασπάσει όλα τα ιστορικά κόμματα. Το πιστεύω ακράδαντα, το λέω από τον Δεκέμβρη που φάνηκε πια καθαρά για το που πάει τη δουλειά ο διεκπεραιωτής. Μπορεί σήμερα να μην μας αφορά στο ελάχιστο τι θα κάνει η Ντόρα σαν πρόσωπο, αλλά ακόμα και αυτή η Ντόρα, ακούσια μεν, αλλά θα μετακινήσει τις πλάκες.

Δεν έχουν καμιά σημασία τα πρόσωπα. Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή, θέλω να πιστεύω ότι όλους αυτούς θα τους ξεπεράσουν τα γεγονότα. Θα τους φτύσουν οι ίδιοι οι καιροί. Τα Κόμματα πια, με τον σημερινό τους χαρακτήρα είναι κόμματα αυτοσκοποί. Δεν εξυπηρετούν κανέναν και τίποτα πέρα απο συμφέροντα (που βέβαια θα σπεύσουν να ακροβολιστούν στα καινούργια κόμματα, για να μην έχουμε και αυταπάτες), και κάποιες κομματικές νομενκλατούρες που νέμονται κυβερνητικές, παρακυβερνητικές, ή προσωπικές εξουσίες, μυστηριες ιεραρχίες και ιδιοτροπες επετηρίδες. Το σημερινό είναι σκηνικό προαναγγελθέντος θανάτου. Και η Ν.Δ. θα διασπαστεί, και το ΠΑΣΟΚ θα διασπαστεί.

Και καμία έννοια δεν έχει το να μετράμε πρόσωπα και τις έωλες συμπαρατάξεις γύρω από αυτά. Αυτά δεν είναι η αντίδραση. Οι καταλύτες είναι, ίσα για να γίνει η αντίδραση. Και μέσα από την καρδιά μου εύχομαι αυτή η αντίδραση να είναι ισχυρότατα εξώθερμη.

Ας μου επιτραπεί λοιπόν η ασέβεια να μην είμαι διόλου θλιμμένη με την διασπαση της ...Αριστερας. Η Αριστερά μια χαρά ειναι στην υγεία της και περιμένει τους καινουργιους εραστες της. Όσο για την ...ιδιοκτησιακή Αριστερά, νομίζω ότι ο Μαρκ Τουαίν θα ξαναέλεγε σαρκάζοντας: «Δεν παρέστην στην κηδεία, αλλά έστειλα ένα γράμμα που έλεγε ότι την εγκρίνω».

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Τα υπέροχα πλάσματα

Εκεί γύρω στα 4 μου χρόνια, ανακάλυψα ότι τα πιο δυνατά, το πιο γενναία, τα πιο υπέροχα πλάσματα στον κόσμο- ναι υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα- είναι οι άνδρες.. Από τότε μέχρι σήμερα κατόρθωσα να μην μάθω τίποτα περισσότερο για το ποδόσφαιρο.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, οι γνώσεις μου που κατέκτησα, παρέμειναν στο ότι κερδίζει η ομάδα που βάζει τα περισσότερα γκολ και επίσης ότι γκολ είναι, όταν η μπάλα μπαίνει στα δίχτυα. Τελεία.

Το ποδόσφαιρο σαν θέαμα δεν με αφορά στο ελάχιστο αλλά με ενθουσιάζει το θέμα των ανδρών που παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Όσες φορές βρέθηκα σε γήπεδο, σπανίως κοιτούσα κάτω στο τεραιν. Τις κερκίδες χάζευα και αυτές απολάμβανα πάντα με την καρδιά μου.
Τι απολάμβανα; Τον ενθουσιασμό, την τσαντίλα, την πίκρα, την πίκα, την δικαιολογία, την ατάκα, τις πιο ευφυείς και ψαγμένες βρισιές, τα συνθήματα, τα τραγούδια, τις ιαχές, τις κραυγές και βέβαια την βεβαιότητα. Την βεβαιότητα ότι οι άνδρες μπορεί να ενηλικιωθούν, να μεγαλώσουν, να γεράσουν, αλλά δόξα τω Θεώ, ευτυχώς δεν ωριμάζουν ποτέ.

Λατρεύω τις φυλές των φίλων που αθλούνται στις ...ιαχές. Λατρεύω τις φυλές των φίλων που ενθουσιάζονται με ότι, το δικό μου κεφάλι αρνείται να εγγράψει και να κατανοήσει. Αλλά αν κάτι έμαθα στον μάταιο τούτο βίο, είναι ότι, ότι ενθουσιάζει τους άντρες, καλό πράμα είναι.

Κάποτε σε κάποια από αυτές τις κρίσεις ανασφάλειας και παλιμπαιδισμού, όταν τόλμησα να πω στον σύντροφο μου «δεν μ’ αγαπάς(;)»,ξέρετε με αυτό το ερωτηματικό ...που και ερωτηματικό δεν το λες, απλά περιμένεις με απόλυτη σιγουριά να στο διαψεύσει κατηγορηματικά ο άλλος. Η απάντηση του ήταν καταπέλτης. Σηκώθηκε όρθιος, αναψοκοκκίνισε, άστραψε και βρόντηξε και με κατακεραύνωσε με το εξής αποστομωτικό επιχείρημα «τολμάς να ρωτάς αν σ’ αγαπάω όταν παίζει απόψε ο Ολυμπιακός στο Champions League, τα ...παιδιά έχουν μαζευτεί για μπύρες στου Χ, και εγώ είμαι εδώ και παρακολουθώ αυτή την γαμωταινία;» Είδα καιρό αργότερα τη ταινία, στο DVD. Νομίζω ότι είχε ήδη αποκλειστεί ο Ολυμπιακός.

Αυτόν τον τόσο γήινο, ζωώδη, αντρικό ενθουσιασμό τον έχουν εισπράξει εκατοντάδες φορές επίπονα οι καναπέδες του σπιτιού μου όπου στρογγυλοκάθονται οι πιστοί, μαζί με άπειρα κουτάκια μπύρα και χιλιάδες πίτσες που αν τις βάλλεις δίπλα δίπλα, πρέπει να καταλαμβάνουν έκταση ίσαμε την Αττική. Και βέβαια το ποδόσφαιρο και η μυρωδιά του ξεσηκωτικου ενθουσιασμού δεν φαντάζομαι ότι συνδυάζεται ούτε με σουσι ούτε με σούπα με φρέσκο εστραγκόν, ούτε με σατέν μελιτζάνας και πατάτα κονφί σε λίπος χήνας, πολύ δε περισσότερο με μεσογειακά λαχανικά κομμένα ζυλιέν, που διαβαζω σε περιοδικά με οδηγίες για οικοδεσποτες στον καιρό του Μουντιάλ. Πίτσα, άντε στα μεγάλα κεφια σουβλάκια, μπύρα και άγιος ο Θεός. Ο φιλεύσπλαχνος Θεός της μπάλας

Μια μπάλα είναι ένα πεζό, μάλλον άχαρο αντικείμενο. Κι όμως σε αυτή τη στρογγυλή γεμάτη αέρα πέτσινη Θεά, η κλωτσιά δίνει ψυχή. Γάτα απείθαρχη και ανυπάκουη η πέτσινη Θεά, γενναιόδωρη όμως σαν σκυλί, δίνει με την σειρά της ψυχή στο πόδι που την κλωτσάει.
Και λες κι αυτή η ψυχή εξατμιζομενη πολλαπλασιάζεται καταλαμβάνοντας μάτια, κορμιά, χέρια, πόδια, κεφάλια χιλιάδων, μυριάδων θεατών. Φεύγει από τα γήπεδα, ταξιδεύει μίλια, απλώνεται πάνω από στεριές και θάλασσες, χωριά και πόλεις, χώνεται μέσα από τα γυαλιά των τηλεοράσεων και κάνει να χορεύουν οι καναπέδες σαν ατιμόνευτα σκαριά στα μελτέμια του αιγαιοπελαγίτικου Αύγουστου. Γκοοοοοοοοοοοοοοολ!!!!!!!!!

Το ποδόσφαιρο δεν είναι ο πολιτισμός του νου, είναι ο πολιτισμός του σώματος. Του σώματος των φιλάθλων. Και όχι δεν χρησιμοποιώ τον όρο «φίλαθλος» με την ελιτιστική του έννοια. Με την ...σκληρή του έννοια το χρησιμοποιώ. Με την έννοια του οπαδού, αυτού που ανήκει στην κοινότητα μιας ομάδας. Εκεί που νοιώθει αφοσίωση ακόμα και όταν η πίκρα, ο θυμός και η απογοήτευση είναι τόσο πυκνές που κόβονται με το μαχαίρι.

Στοιβάζω λοιπόν τις ντάνες με τις φρεσκοαγορασμένες μπύρες, καρφώνω στο ψυγείο με το μαγνητάκι, 7 διαφημιστικά από πιτσαρίες, και 3 από σουβλακερί για ποικιλία, και ετοιμάζομαι να απολαύσω το θέαμα σας. Το πιο αντρίκειο θέμα του κόσμου, όχι των ποδοσφαιριστών, το δικό σας. Αυτό που συνδυάζει τα δυο πιο βασικά χαρακτηριστικά σας, την αγάπη για το παιχνίδι και την λατρεία για την πρωτιά.

Συχωριανοί μου σας εύχομαι από καρδιάς η αδρεναλίνη σας να χτυπήσει κόκκινο-μην ακούτε τους γιατρούς, όσο πιο έντονα ζήσεις, τόσο πιο πολλές ζωές έζησες.
Σας εύχομαι από καρδιάς μπύρες να σας ταξιδέψουν όπου λαχταράει η ψυχούλα σας, πίτσες να χτυπήσουν 300σαρια στην χοληστερίνη σας, και ΦΧΑΡΙΣΤΗΘΗΤΕ το με την ψυχουλα σας.

Και εμείς, μην παραμυθιαζεστε, δεν θα καμαρώνουμε τα ...χρυσά ποδιά, θα καμαρώνουμε εσάς που ....δόξα να έχει ο ...Θεός δεν θα ωριμασετε ποτε. Και ναι ο ...Θεός ειναι Άνδρας, δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία για αυτό. Δεν το διαπραγματεύομαι. Είναι γενναίος, δυνατός, έξυπνος, υπέροχος και όταν μάθω και τι ομάδα είναι θα σας ενημερωσω.
Υπέροχα μου πλάσματα............... γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ!!!!!



Υ.Γ. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί όταν «βλέπετε» ποδόσφαιρο δεν θέλετε μπουκάλι και ποτήρι αλλά κουτάκι μπύρα που το ...καταπίνετε απ’ ευθείας από το κουτί;

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Είμαι μελαχρινή και όμορφη, Ω! θυγατέρες της Ιερουσαλήμ

To 2003, ...7 χρόνια πριν, η Ρέιτσελ Κόρι ήταν 24 χρόνων.
Αμερικανίδα πολίτης, που είχε το ...χούι να τρέχει απο εδώ και από εκεί στον πλανήτη και να συμπαραστεκεται στους αδυναμους.
Και κάπως έτσι βρεθηκε στην Παλαιστινη, και κάπως έτσι βρέθηκε γονατιστή και με τα χέρια απλωμένα σε αλυσιδα προστασίας των σπιτιών των Παλαιστινίων που γκρέμιζαν οι θηριώδεις Ισραηλινές μπουλντόζες.
Το μυαλό της Ρέιτσελ Κόρι, δεν χωρούσε την αδικία του ισοπεδώματος των σπιτιών των οικογενειών Παλαιστινίων. Το μυαλό της Ρέιτσελ Κόρι δεν χώραγε ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν κάποιος να περάσει την μπουλντόζα που οδηγούσε, πάνω απο κάποιον άνθρωπο. Την γονατισμένη Ρέιτσελ Κορι έλειωσε κυριορεκτικά η Ισραηλινή μπουλντόζα.

Ήθελα να περάσουν λίγο οι μέρες, να πέσουν οι πέτρες, να μιλήσει πρώτα το μυαλό και μετά το θυμικό... για να ρωτήσω.
Είναι γουρούνια οι Ισραηλίτες;
Και ποιοι είναι οι Ισραηλίτες;
Είναι οι υπήκοοι;
Είναι οι πολίτες;
Είναι οι Κυβερνήσεις;
Είναι οι στρατοί;
Είναι οι αστυνομίες;
Είναι η Μοσάντ;
Είναι οι γιοι, οι κόρες και οι εγγονές αυτών που το Ολοκαύτωμα ήταν βιβλίο αλλά γραμμένο...ΜΕΣΑ στο κεφάλι τους. Ήταν φιλμ αλλά γυρισμένο ...ΜΕΣΑ στα μάτια τους; Κι αν αυτοί ήταν γουρούνια, ε, τότε ο ναζισμός, έκανε ότι καλύτερο μπορούσε, αλλά προφανώς δεν πρόκανε να τους εξοντώσει όλους...

Ε, σήμερα, που οι πέτρες ίσως και να λιγόστεψαν, αλλά κι αν δεν λιγόστεψαν τους λιθοβολισμούς τους αντέχω, θα απαντησω ΟΧΙ. Δεν είναι γουρούνια οι Ισραηλίτες ...γενικώς. Όπως γουρούνια δεν είναι ΠΟΤΕ γενικώς όλοι. Το ΟΛΟΙ είναι ο φασισμός.

Μα δεν έχουν δικτατορία. Μα οι Κυβερνήσεις τους δημοκρατικά εκλεγμένες είναι. Ναι, οι λαοί, στα περισσότερα των Κρατών που συμπεριφέρονται σαν γουρούνια, δημοκρατικά εκλεγμένες Κυβερνήσεις και είχαν και έχουν.

Τι είναι το Ισραήλ;
Ένα μόρφωμα που υφίσταται ως χώρα, με μόνο ρόλο, τον ρόλο του τραμπούκου των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και όχι μόνον.
Τι θα ήταν το Ισραήλ χωρίς την απόλυτη συμπαράσταση, οικονομική, πολιτική, στρατιωτική των ΗΠΑ; Αμφιβάλλω κι αν θα υπήρχε σήμερα.

Και πως ξεκίνησε η Χαμάς, αν όχι στα εργαστήρια της Μοσάντ με την ευγενική χορηγία της CIA; Μόνο που ακόμα και τα πειράματα των πιο κλειστών εργαστηρίων, όταν βγουν από το εργαστήριο, τραβάνε τον δικό τους δρόμο, γίνονται μεγάλα και ανεξέλεγκτα.
Ελέγχει το Ισραήλ την Χαμάς; Κάποιους λίγους ναι, κάποιους άλλους όχι. Ο κάθε ένας από τους ...υψηλόβαθμους της Χαμάς έχει και τον δικό του τον προστάτη, με τα δικά του τα συμφέροντα στην περιοχή. Και όχι μόνο στην περιοχή...
Το Ισραήλ προσπάθησε πολύ και πέτυχε να πείσει τους Παλαιστίνιους για τον ενδοτισμό του Αμπας. Κατορθωσε να αναδείξει την Χαμάς, σαν τον μόνο προστάτη των Παλαιστίνιων.

Ποιοι είναι τα απόλυτα θύματα; 1.500.000 ψυχές, που ζουν στην αποκλεισμένη λωρίδα της Γάζα, στρατόπεδο κανονικό, το Μαουτχάουζεν της Μέσης Ανατολής. 1,500.000 άνθρωποι, στερούνται των βασικών ειδών διατροφής, υγιεινής, τα βασικά και τα στοιχειώδη για μια ζωή που να προσομοιάζει έστω και στο ελάχιστο στην ανθρώπινη. Μα και αυτοί ψηφίσαν την Χαμάς.

Τόμπολα.

Οι Ισραηλινοί υπήκοοι, γεννήθηκαν, ανδρώθηκαν, έζησαν -και το πιθανότερο κάπως έτσι και- θα πεθάνουν, ακολουθώντας ένα εκβιαστικό δίλημμα. Κι όπως κάθε εκβιασμός, είναι και αυτό ένα ψευτοδίλημμα. Ή θα αφανίσουμε τους Παλαιστινίους ή θα αφανιστούμε.
Είναι το ίδιο δίλημμα ή ψευτοδίλημμα που απάντησαν αντίστοιχα οι Γερμανοί την περίοδο του ναζισμού.
Είναι το ίδιο δίλημμα ή ψευτοδίλημμα που απάντησαν οι Αμερικάνοι με το Ιράκ
Είναι το ίδιο δίλημμα ή ψευτοδίλημμα που απάντησαν οι Γάλλοι μαυροπόδαροι στην Αλγερία. Και πόσοι άλλοι...

Και είναι ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο δίλημμα ή ψευτοδίλημμα, που καλούμαστε να απαντήσουμε εμείς. Ή θα καταδικάσουμε σε αργό ή και γρήγορο θάνατο, τα αδύναμα μέλη της κοινωνίας μας ή θα... «πτωχεύσουμε».


Αχ, αυτά τα διλήμματα ή τα ψευτοδιλήμματα που λατρεύουν οι Εξουσίες. Αυτοί οι χυδαίοι, οι πρόστυχοι ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ. Αυτά που είναι πιο δυνατά, πιο ισχυρά, πιο αποτελεσματικά από όπλα, κανόνια, άρματα, γκλομπς και δακρυγόνα. Αυτά που είναι το ναρκωτικό στο μυαλό των υπηκόων τους. Κι αυτα που είναι ταυτόχρονα το μπαρούτι στο μυαλό των πολιτών. Γιατί συχωριανοί μου, άλλο ο υπήκοος και άλλο ο πολίτης. Και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι συμπληρωματικές έννοιες, αντίθετες, απόλυτα αντίθετες έννοιες είναι. Υπήκοοι... Πολίτες...

Δεν θα μιλήσω για τα δίκια. Όταν το ΔΙΚΑΙΟ γίνεται δίκιο, είναι πια το δίκιο του ισχυρού. Και το δίκιο του Ισραήλ στηρίζεται στην απεριόριστη Αμερικάνικη υποστήριξη. Είναι το γνωστό ...αμερικάνικο ΙΣΧΥΡΟ «δίκιο». Και βέβαια όλων των κολαούζων του. Και ημών πρώτων και καλύτερων στην λίστα των ...φίλων τους.

Δεν θα μιλήσω εδώ για τον νεο-Οθωμανικό ρόλο της Τουρκίας, για τις συμφωνίες με τον Αχμαντινετζάτ και με τον Λούλα.
Δεν θα μιλήσω για το αραβικά τσιράκια του Ισραήλ την Κυβέρνηση Μουμπάρακ της Αιγύπτου και τον Αμπντάλα της Σαουδικής Αραβίας.
Δεν θα μιλήσω για την πρόστυχη, τη χυδαία Κυβέρνηση Χριστόφια της Κυπρου. Του Χριστόφια που πέταξε πολύ γρήγορα τον μπερέ του Τσε στα αζήτητα. Τσιράκι και αυτός του δολοφόνου Νετανάχιου και του Μπαρακ. Και μάλιστα, την ίδια στιγμή που ζητάει την αραβική αλληλεγγύη, για τα κατεχόμενα. Οι Κύπριοι λοιπόν... που απαγόρευσαν τον απόπλου της αντιπροσωπείας βουλευτών και ακτιβιστών. Οι Κύπριοι που απαγόρευσαν την προσεγγιση σε Κυπριακό λιμάνι, των έτοιμων να βυθιστούν πλοίων του Στόλου Ελευθερίας, με 100 ανθρωπους πάνω τους- η Μοσάντ παραδεχθηκε την δολιοφθορά-, στέλνοντας τους κουτοπόνηρα στα λιμάνια των κατεχόμενων.

Και πάνω απο όλα, δεν θα μιλήσω για την δική μας κυβερνητική ...νεο-ισραηλινή προσέγγιση, για την απόλυτη αλλαγή της πορείας της εξωτερικής μας πολιτική, που δεν συζητιέται, που περνάει στο ντούκου και στα ψιλά, μιας που εδώ έχουμε να συζητήσουμε τους cabinet men και τους μπατζανάκηδες. Λες και η Ελλάδα δεν είναι στην Ν.Α Μεσόγειο. Λες και η χώρα αυτή είναι στον Ατλαντικό. Δεν θα μιλήσω λοιπόν για τα παιχνίδια των ισχυρών. Αυτών των ...δημοκρατικά εκλεγμένων ...ισχυρών.
Γουρούνια οι Ισραηλίτες. Γουρούνια όμως, κι όλοι εμείς.


Και πόσα γουρούνια ακόμα...
Γουρούνια κι οι Ρώσοι στο Αφγανιστάν, γουρούνια κι οι Τούρκοι στην Αρμενία, γουρούνια κι οι Σέρβοι στην Βοσνία, γουρούνια, γουρούνια, γουρούνια....

Και αίμα, και πόνος, και φτώχεια, και ανέχεια, και αρρώστια, και θάνατος, και άνθρωποι...άνθρωποι ...άνθρωποι. Κάθε ένας άνθρωπος που στα αποπατήματα των κάθε λογής γουρουνιών, παλεύει να ζήσει ή να επιζήσει.

Θα θυμάμαι πάντα τον Τζεμίλ τον Κούρδο, των παιδιών από το Αραράτ, που μην μπορώντας να αντέξει το ότι του απαγόρευαν να είναι Κούρδος, σηκωνόταν απο το κρεβάτι του με την βουβή οργή να τον πνίγει, έβγαινε το βράδυ κρυφά από το σπίτι του, και χαστούκιζε με μανία το άγαλμα του Κεμάλ. «Γουρούνι» ούρλιαζε ψιθυριστά...

Και απέναντι στα γουρούνια ποιος είναι; Ο Ένας, ο Καθένας, ΜΟΝΟΣ του. Αυτός που θα υπερασπιστεί τον αδύνατο, το θύμα, όποιο κι αν είναι, όπως κι αν είναι, όπου κι αν είναι. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς ναι μεν... αλλά, χωρίς ...δίκια και ...άδικα, αλλά με αυτό το μεγαλειώδες ΔΙΚΑΙΟ, που λέει ότι ο αδύναμος θα έχει αυτόν τον Ένα, αυτόν τον Καθένα, να τον υπερασπιστεί. Αυτό είναι το ΔΙΚΑΙΟ.

Κι όταν η Ιστορία θα σκέφτεται τι βαθμό θα βάλει στην υστεροφημία μας, ...ημών των ιδίων, ας σκεφτούμε ότι και εμείς σήμερα... «Ισραηλίτες» στον μικροκοσμό μας είμαστε.
Γιατί και εμείς, έχουμε να απαντήσουμε στο δικό μας δίλημμα. Στο δικό μας ψευτοδίλημμα. Στον δικό τους ανήθικο εκβιασμό, που τέλος δεν θα έχει ποτέ. Που θα γκρεμισει το κοινωνικό κρατος, που θα γκρεμισει την κοινωνική αλληλεγγυη, την κοινωική συνοχή, που θα γκρεμισει τα πάντα, οπως ακριβώς οι Ισραηλινές μπουλντοζες ισοπεδωσαν τα σπιτια των Παλαιστινιων.
Θα αφήσουμε να πεθάνουν οι δικοί μας αδύναμοι, πυροβολημένοι από την πιο χυδαία πολιτική επιλογή που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος, θα αφήσουμε τα κοντά 2.000.000 ανθρώπων, των διπλανών μας, που καταδικάζονται, σε φτώχεια, σε ανεργία, σε ανέχεια, σε πόνο, σε αρρώστια, σε αργό θάνατο ή θα καβαλήσουμε και εμείς το όποιο καράβι του Στόλου της. Ελευθερίας;

Γιατί όταν οι Εξουσίες ρίχνουν στα ματωμένα σεντόνια και στα βρωμερά τραπέζια τα πρόστυχα ψευτοδιλήμματα και τους χυδαίους εκβιασμούς τους, η Ιστορία βάζει το πραγματικό δίλημμα. Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.

Γουρούνια...

Βαριά κουβέντα. Σαν σαλαγιά από μαστίγιο. Γουρούνια λοιπόν ή...Πολίτες;


Υ.Γ. Αν κάτι υπέροχο χάρισαν οι Εβραίοι σε αυτό τον κόσμο, είναι το πιο ερωτικό ποίημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το Άσμα Ασμάτων. Για πολλά χρόνια τσακώνονταν οι ραβίνοι για το αν αυτό το ποίημα που τραγουδιόταν στις ταβέρνες και τα καπηλειά, έπρεπε να συμπεριληφθεί στην Βίβλο (Τορά). Τελικά, μετα απο αιώνες συζητησεων, επεκρατησε η άποψη του ραβίνου Ακιβά :«Αν όλη η Τορά είναι άγια τότε, το Άσμα Ασμάτων είναι τα άγια των αγίων».
Και κάπως έτσι συμπεριλήφθηκε το Ασμα Ασμάτων στην Τορά. Και ξέρετε... ακόμα και τα γουρουνια οι Εβραίοι...ερωτευονται ακόμα, ίσως παλευοντας να ξεπλυνουν ακόμα και το αιμα απο τα εγκληματα.
Ασμα Ασμάτων Σολωμόντας 4ος π.χ. αιώνας

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Παρθένες, πόρνες ή ...μάνες;

Έχω πει πολλές φορές συχωριανοί μου, ότι όταν δεν με προβοκάρει κανείς…προβοκάρομαι μόνη μου.

Και σήμερα συχωριανοί μου, θέλω να βάλω στο τραπέζι του φαγητού, τον φόβο και τον τρόμο του πολιτικού συστήματος. Το Κόμμα των επιχειρηματιών. Ξέρω τι θα μου πείτε. Μα ο τρόμος ΤΟΥΣ είναι τρόμος ΜΑΣ . Ο Μπερλουσκονισμός;

Πρώτα από όλα πως έφτασε η Ιταλία στο Μπερλουσκονισμό.
Μα με την απαξίωση των ιστορικών κομμάτων, κάτω από την απολυτη καταρευση των ιδεολογιών τους, κάτω από την μπόχα σκανδάλων και την λαϊκή χλευη στην γελοιοτητα τους, κάτω από τις περίεργες «αποτελεσματικότητες» και βέβαια κάτω από την απόλυτη αποτυχία της επιχείρησης «καθαρά χέρια».
Γιατί; Μα όπως σε όλες τις μαφίες, μήδε εξαιρούμενης και της πολιτικής, όταν σπάσει ο κύκλος της ομερτά, ο ένας συμπαρασύρει τον άλλον μεσα στο βόθρο. Ο ένας πιστεύοντας ότι θα κρατηθεί στον αφρό, δείχνει με το δάχτυλο τον άλλον. Όλα τα ...μυστικά, βγαίνουν, ξεχαρβαλωμένα, εφιαλτικά, πληγές χαινουσες. Το ζούμε... Στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω, έχει ...δουλειές.


Γιατί δεν πέτυχε η επιχείρηση «καθαρά χέρια» στην Ιταλία;
Μα ΔΕΝ υπήρχαν καθαρά χέρια.
Όλο αυτό το οικοδόμημα για να συντηρηθεί, απαιτούσε, είχε σαν ...προαπαιτούμενο, είτε μεγάλες ή μικρές ενοχές, είτε μεγάλες ή μικρές συνενοχές είτε στην καλύτερη των περιπτώσεων μεγάλες ή μικρές συγκαλύψεις. Όποιος δεν το άντεχε, στην καλύτερη των περιπτώσεων πήγαινε σπίτι του. Όποιος το …άντεχε, έμπλεκε.
Αυτό το σκοτώνεις νωρίς. Μετά γιγαντώνεται. Μετά απλά θα γίνεις γρανάζι του. Μεγάλο ή μικρό. Κύριο ή δευτερεύον. Αλλά …γρανάζι του…Θα κρατάς...και θα σε κρατάνε. Η φυλακή της Εξουσίας. Γιατί, δεν είναι ζήτημα ηθικής, είναι ζήτημα τρόμου. Τρέμουν όλοι ...όλους. Ποιος ξέρει... τι. Που θα αρχίσει το γεμάτο τρύπες πουλόβερ να ξηλώνεται.

Όλο το σύστημα είναι σαθρό, μολυσμένο, άρρωστο. Όποιος το ακουμπήσει, όποιος έστω και ελάχιστα, ξώφαλτσα περάσει δίπλα του ή θα φύγει τρέχοντας ή θα γίνει δέσμιος του.

Και δεν είναι μόνο η διαφθορά που είναι πια το κύτταρο του συστήματος. Το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό, απώλεσε, πέταξε, σαβουρντιξε, το μόνο που μπορούσε να το σώσει. Το ιδεολογικό του εργαλείο. Σήμερα τι καλούμαστε να επιλέξουμε... από τους διεκδικούντες την εξουσία; Ποιος από τον βούρκο είναι πιο ηθικός; Ποιος από το τέλμα είναι πιο αποτελεσματικός; Τι;

Το πολιτικό συστημα, ανοιξε διαπλατα τις πορτες στο Κόμμα των επιχειρηματιών. Αυτό που κάνει σήμερα το πολιτικό συστημα, αυτήν την μικρολογιστική διαχειριση, μπορουν να το κάνουν εξισου καλά και οι όποιοι Μπερολουσκονηδες. Στο τρόμο του πολιτικου συστηματος, που φοβάται τον Μπερλουσκονισμό, μπας και χασει το raison d’ être του, η απαντηση ειναι ...ε, και; Τι το διαφορετικό;
Θα είναι χειροτερο το Κομμα των Επιχειρηματιών από το σημερινο πολιτικό σκηνικό; Η προσωπική μου γνωμη είναι ότι θα είναι ακριβως το ίδιο. Θα αναπαραγει αυτό το σάπιο συστημα που θα το «καλεσει» στην Εξουσία, θα το συντηρησει, και θα το ταΐσει.

Στο δημοκρατικό παράδοξο, η Σανταλ Μουφ, προσδιοριζει την αντιστροφη μετρηση για την αλλαγή, για την ...επομενη Δημοκρατία ή «δημοκρατία» προσδιορίζοντας το κρισιμο σημείο. «Όταν έχεις να επιλεξεις αναμεσα στην Coca Cola και στην Pepsi Cola, πολύ απλά ΔΕΝ εχεις επιλογή». Πολύ απλά δεν εχεις Δημοκρατια. Σημερα ζουμε την επιφαση της «δημοκρατίας».

Όσο κι αν η αριστερά με βγάζει συχνά πυκνά από τα ρούχα μου, όσο κι αν θέλω να φωνάξω, σταματήστε γαμώ το κερατο μου την αφ’ υψηλού κριτική, και βάλτε τα χερια σας στο βοθρο, προσπαθηστε να ξεβουλωσετε τα λουκια, μπορώ ταυτοχρονα να καταλάβω την φοβική με την σημερινή Εξουσία στην Ελλαδα, Αριστερά.
Επιλέγει την παρθενία από την πορνεία. Μόνο που ποτέ καμιά παρθένα δεν έκανε παιδιά. Ή μάλλον, για να μην αδικούμε και τις παραδόσεις …μόνο μία.

Είναι λοιπόν μονόδρομος το Κόμμα των Επιχειρηματιών; Είναι μονόδρομος η επιλογή των λογιστών που απλά θα είναι οι εκκαθαριστές της πτώχευσης; Είναι μονόδρομος ο Μπερλουσκονισμός στην Ελλάδα μιας και οι συνθήκες εμφανίζουν μια εξαιρετική ιστορικά αναλογία;
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. «Όταν τα πράγµατα βρίσκονται εκτός ελέγχου, τότε οι εξελίξεις προκύπτουν όχι επειδή κάποιος τις δροµολογεί αλλά επειδή κανείς δεν µπορεί να τις αποτρέψει».

Υπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε από αυτό που φανταζει μονόδρομος; Ελπίζω ναι, μιας και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Θέλω να ελπίζω, ότι η πολιτική θα επιστρέψει εκεί που είναι η θέση της. Σαν εφαρμοσμένη ηθική, με συγκεκριμένο κοινό στόχο την ανθρώπινη ευημερία. Και αυτό θα επιδιώκει να το πετύχει μέσα από συγκεκριμένα ιδεολογικά πλαίσια και οπλοστάσια. Που θα παλεύει μεσα από αποκλίνουσες ιδεολογίες να επιτύχει συγκλίνοντες στόχους. Η Δημοκρατία είναι επιλογή. Όχι επιλογή στόχων. Θεωριτικός ή ουσιατικός στοχος όλων των Κομματων και σχηματων είναι η ευημερία. Η επιλογή όμως του πολίτη ειναι στα ιδεολογικά εργαλεία, στην παραγωγή της πολιτικής που θα επιδιωκει την ευημερία.
Η πολιτική δεν ειναι συναινεση. Η πολιτική ειναι ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ.

Υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να το πετύχει από τα συγκεκριμένα ιστορικά κόμματα και ακόμα περισσότερο από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό; Ούτε μια στο εκατομμύριο.
Δεν θέλω να είμαι αφοριστική. Δεν μου αρέσουν οι λαϊκισμοί και η ισοπέδωση. Τα μέχρι τώρα Κόμματα, και όσα Κυβέρνησαν και όσα δεν Κυβέρνησαν, μέσα από τεράστια λάθη, τεράστιες ανηθικότητες, τεράστιες λαμογιές, τεράστιες λαθροχειρίες, τεράστιες τυραννίες, και ακόμα πιο ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ εξαρτήσεις, προσέφεραν …ότι και ...όσο μπορούσαν. Ανέβασαν όσο μπορουσαν το βιοτικό επίπεδο, εμπέδωσαν όσο μπορουσαν τοςυ δημοκρατικούς θεσμούς, και μείωσαν όσο μπορουσαν κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Αλλά τελείωσαν.

Τώρα πια είναι μέρος του Προβλήματος και όχι μέρος της Λύσης.
Αυτιστικά, απόλυτα εξαρτημένα από συμφέροντα...εσωτερικά και εξωτερικά, αναπαράγουν και γιγαντωνουν ακόμα περισσότερο το πρόβλημα, χωρίς πια να έχουν καν, την δυνατότητα να το διαγνώσουν, να το προσεγγίσουν. Δεν έχουν ουτε την δυνατότητα, ουτε την ικανότητα, ουτε πολυ περισσότερο την θέληση να προσεγγισουν λύσεις.
Σε αυτό το σημείο που είμαστε σήμερα, το μοναδικό μας όπλο είναι το μέγεθος του χρέους μας. Ευτυχώς είναι ...αρκετά μεγάλο. Και αυτό είναι το μόνο διαπραγματευτικό μας ατου. Για όποιον βέβαια...θα είχε τα αρχίδια να «διαπραγματευτεί».
Το πολιτικό τους προσωπικό είναι απλά χειροκροτητές, ευνουχισμένοι από την κομματική πειθαρχία, άβουλοι, μοιραίοι. Και ποτέ βέβαια, δεν μπορείς να λύσεις το προβλημα χρησιμοποιώντας τον ίδιο τροπο σκέψης που το δημιουργησε.

Αν αυτό το συστημα δεν καταρρευσει, αν οι πολιτικές και κομματικές τεκτονικές πλακες δεν μετακινηθούν, αν η Αριστερα, δεν αφησει το παιχνιδι των ηγεμονισμών στο …μικρό χωριό, ο βουρκος θα μας καταπιεί όλους. Με κόμμα επιχειρηματιών και Μπερλουσκονισμούς ή με το υπάρχον μολυσματικό πια, για όποιον το ακουμπαει, πολιτικό συστημα. Και τι σημασία έχει;

Υ.Γ. Λέγοντας Αριστερά, εγώ προσωπικά δεν βάζω μέσα το ΚΚΕ, κι ας με συγχωρήσει η Αλέκα για την …αμαρτία. Το ΚΚΕ, είναι μια …περίπτωση μόνο του. Θα θυμίσω σε όλους αυτούς τους όψιμους …Συνταγματολάγνους, ότι σε αυτό το χώμα, σε αυτά τα μάρμαρα και σε αυτές τις πέτρες -που πια η μόνη μας έννοια του σοσιαλτουρισμού, είναι αν θα τις δουν οι τουρίστες- ακόμα το χρώμα του αίματος δεν έχει ξεβάψει. Ακόμα τα δάκρυα του πόνου, του φόβου και του Ηρωισμού, δεν έχουν ακόμα στεγνώσει. Είναι το αίμα, και τα δάκρυα κομουνιστών, που τα ξόδεψαν χωρίς φειδώ, για να έχουμε σήμερα Σύνταγμα. Ή έστω τον φερετζέ του. Και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει τίποτα.

Αλλά και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός, ότι όσους η εκάστοτε νομενκλατουρα του ΚΚΕ, φοβήθηκε ότι θα ανατρέψουν τις ισορροπίες νομής των κομματικών αξιωμάτων γιατί ξεπερνούσαν τον μίζερο δικό της μέσο όρο, τους πέταξε στα σκυλιά λασπωνοντας τους, τους θυσίασε, και όπου την έπαιρνε τους δολοφονησε χωρίς αιδω, ανηθικα, φρικιαστικά, εγκληματικά...
Θα μπορέσει άραγε ποτέ το ΚΚΕ να απελευθερώσει τις δικές του υγιείς αριστερές δυνάμεις; Πολύ αμφιβάλλω. Φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να παλεύει φοβικά στο μικρό του χωριό με σταλινικούς ανεμόμυλους, προσπαθώντας απεγνωσμένα να επιβάλλει την τάξη, την σιωπή και τον σεβασμό στην κομματική ιεραρχία.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα

Η κ. Μάγια Τσόκλη, γνωστή βουλευτής-ταξιδεύτρα, «εργαζομένη» στην ελληνική κρατική τηλεόραση, και επισκεπτόμενη τη Βουλή από χρόνου εις χρόνον, έτσι μόνο για να ψηφίσει μπουλουκηδόν τα φιλεργατικά μέτρα του Κυβερνώντος Κόμματος-στο οποίο συμμετέχει…δοξη και τιμή… ως Βουλευτής Επικρατείας-αποφάσισε να αναβαθμίσει τις τουριστικές παροχές της χώρας μας.


Προφανώς μελέτησε ενδελεχώς την ελληνική ταινία «καλώς ήρθε το δολάριο» και αποφάσισε να πάρει τα παιδάκια των σχολείων να τα στήσει στα λιμάνια με τις καθαρές φορεσιές τους, να φιλάνε και να χειροκροτάνε τους τουρίστες που ανεβοκατεβαίνουν και να τους κερνάνε και μια κουταλιά ελληνική μαρμελάδα.


Προφανώς αυτή είναι η σοσιαλιστική προσέγγιση του τουρισμού. Έτσι για να ξαναθυμηθούμε φωτογραφίες καλοχτενισμένων κορασίδων και καλοκουρεμενων με τη ψιλή έφηβων να ραίνουν με ροδοπέταλα το βασιλικό ζεύγος του Κοκου, να παρατάσσονται για να χειροκροτήσουν και να προσφέρουν ένα απέριττο μεν αλλά από καρδιάς φτιαγμένο μπουκέτο με αγριολούλουδα στον Μαυρογυαλουρο, και σωρηδόν και σχοληδόν να χαμογελάνε χειροκροτώντας στις φιέστες που έστηνε η χούντα.

Η εξαιρετική σύλληψη και σκηνοθεσία της Βουλευτού, κ. Μάγιας Τσοκλη, είναι για πολλές σφαλιάρες και ακόμα μεγαλύτερα φάσκελα. Αλλά σήμερα ποιον να πρωτοφασκελώσεις σε αυτή τη χώρα; Με δυο χέρια μπορείς να κάνεις δουλειά στην Ελλάδα σήμερα; Τενοντίτιδα πάθαμε πια από το πολύ φάσκελο.
Αν μάλιστα αληθεύει ότι δόθηκε άδεια και από το Υπουργείο Βολικής Παιδείας, αυτό πια δεν είναι για γέλια, είναι για κλάματα.


Ο Σοσιαλισμός λοιπόν στην Ελλάδα εξελίσσεται.
Όπως λέει και ένας καλός φίλος, από τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Ανδρέα Παπανδρέου, μεταβήκαμε στον Σοσιαλιστικό Εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη και επιτέλους καταντήσαμε στο απάνεμο λιμάνι του Τουριστικού Σοσιαλισμού του Γεωργίου Β’ Παπανδρέου Γ’.


Και βέβαια είναι γνωστή και στα πέρατα της οικουμένης διαδεδομένη, η ευαισθησία αυτής της Κυβερνήσεως για το λαό και τους υπηκόους της, άρα προφανώς το να ζητάς τέτοιες ευαισθησίες για τα παιδιά μας, είναι σαν να αναζητάς την γνωστή ορθρογραφία από την γνωστή μυλωνού και τα γνωστά της οπίσθια.


Αλλά κανείς βέβαια δεν σκέφτηκε («με τι να σκεφτεί;» είναι η εύλογη ερώτηση), ότι το να βλέπουν οι τουρίστες τα στοιχημένα παιδάκια στους προβλήτες των λιμανιών, χαμογελαστά και καλοχτενισμένα, με το κουτάλι την μαρμελάδα στο χέρι, πρόθυμο να τους ταΐσει τις λιχουδιές του τόπου μας, είναι ο επόμενος εθνικός εξευτελισμός. στο όποιο θα μας στείλει η Κυβέρνηση του Τουριστικού Σοσιαλισμού και του cabinet. Δεν έχει πάτο αυτό το βαρέλι;


Αν θέλει σώνει και καλά να τους περιποιηθεί η Κυβέρνηση τους τουρίστες, να τους ξεναγήσει ας πούμε κάπου που δεν θα το έχουν ματαδεί, ας τους ξεναγήσει στην Βουλή. Ας γνωρίσουν τον κ. Πάγκαλο, τον κ. Πετσάλνικο, και τα άλλα εξωτικά ζώα. Επίσης μπορούν οι υπάλληλοι της Βουλής να πάρουν ένα ακόμα επίδομα…δοξη και τιμή, τρατάροντας γεύματα τους τουρίστες με μπόλικο αγνό και παρθένο ελαιόλαδο.

Θα μου πεις η Siemens δεν έχει εταιρίες catering για να στήσουμε τη δουλειά και να πάρουμε τη μίζα. Ναι γιατί από ΟΛΕΣ τις άλλες εταιρίες που προμήθευσαν το ελληνικό δημόσιο, από χαρτί τουαλέτας μέχρι τανκς, δεν πήρατε; Ωσπου δε, να «δικαστούν» ο κ. Μαντελης και ο κ. Τσουκάτος, μπορούν να δουλέψουν σαν αρχισερβιτόροι.

Αν είναι και από αυτούς που λέμε καλοί τουρίστες, έτσι στο πιο …οικονομημένο, στο πιο ματσωμένο τους, ας τους ξεναγήσει η Κυβέρνηση στην κ. Τζακρη και την πολυπληθή οικογένεια της.

Και για τους πολύ πλούσιους ας βάλει τον κ. Σαμαρά να τους ξεναγήσει αυτοπροσώπως στο Μουσείο της Ακρόπολης, άριστη ευκαρία μάλιστα, να συναντήσει και τους συχωριανούς του, τους Καλαματιανούς.


Αν τέλος είναι πολύ υψηλής οικονομικής επιφάνειας ας τους ξεναγήσει στην οικία Γκερεκου- Βοσκοπουλου. Τραγουδώντας ο Τόλης το «ξανθη αγαπημενη παναγιά», στις Αμερικάνες με το πι και το νάιλον καρώ παντελόνι μπορεί να αρχίσει να ξεχρεώνει και κάτι τις από τα χρέη του στην εφορία. Και έτσι η κ. Γκερεκου, θα αποδοθεί άμωμη και αμόλυντη, ξανά στον μεγάλο αγώνα του Σοσιαλιστικού Τουρισμού.
Τέλος για τους τουρίστες που γνωρίζει μόνο ο Ζαμπούνης, ας τους χορέψει ένα ζεϊμπέκικο ο Πρωθυπουργός ή ας τοςυ απαγγέλει ποιηματα του Καβάφη σε δική του ...εκτελεση.


Κοινώς, παιδάκια να χαιρετάνε το …δολάριο, έχουν ξαναδεί οι τουρίστες. Σε κάθε τριτοκοσμική χώρα, ακριβώς αυτό το θέμα αντικρίζουν. Αλλά τέτοιο τσίρκο σαν το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποκλείεται να έχουν ξαναδεί.

Υ.Γ. Και για τους τουρίστες μπαταξήδες , επίσης έχω πρόταση. Να ρεφάρουν τα χρωστούμενα παραδίδοντας μαθήματα αγγλικών στα μέλη της Εξεταστικής …για τα μάτια των υπηκόων, Επιτροπής.