Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Μην πυροβολείτε την Κατερίνα. Μπορεί να το κάνει και μόνη της...

Τι να φοβήθηκα περισσότερο στη ζωή μου; Το θάνατο, είναι η εύκολη απάντηση. Αλλά όχι, δεν είναι η σωστή.
Ο θάνατος είναι βεβαιότητα, τον κουβαλάς από την ώρα που κάποιος σου κόβει τον ομφάλιο λώρο και σε πετάει έξω απο την γαλήνη της μήτρας, συμφιλιώνεσαι μαζί του, τον βάζεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάνεις αμέτρητες πρόβες φορώντας το προστατευτικό κουκούλι του, .....στον ύπνο σου.

Πίνοντας χθες το βράδυ το κρασί μου και κοιτάζοντας τον κόσμο μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μου, ξαφνικά με περιέλουσε ένας απροσμέτρητος φόβος, ξαφνικά θυμήθηκα τι με φόβιζε πάντα ανεξέλεγκτα, τι με έκανε να σπαρταράω από τον πανικό. Ε, λοιπόν αυτό ήταν, με τρέλαινε από τον φόβο, το να είμαι ο Γιόζεφ Κ.

Ποιος πατέρας, έναν καυτό νωχελικό εφηβικό Αύγουστο, δίνει στη κόρη του την Δίκη και της λέει «διάβασε την στον ήλιο, τέλειωσε το μέσα στο καλοκαίρι, αλλά ...τελείωσε το». Ο δικός ΜΟΥ.

Με στοίχειωσε ο Γιοζεφ Κ. Πολλές φορές εκείνον τον λαμπερό καυτό Αύγουστο θέλησα να του γυρίσω την πλάτη, να τον εγκαταλείψω, στο σκοτεινό δικαστήριο του, στους ανακριτές και στους δικαστές του, στους ...φίλους και στους ψεύτικους «υπερασπιστές» του, κι αν δεν ήμουν τόσο ερωτευμένη με τον υπέροχο πατέρα μου, κι αν τότε δεν πίστευα ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ ότι οι υπέροχοι άνδρες δεν κάνουν ποτέ λάθος,- αναθεώρησα πολλές φορές αυτό μου το ...δόγμα αλλά αργότερα και ΠΟΤΕ για τον πατέρα μου-δεν θα είχα φτάσει ποτέ στην ανακουφιστική μαχαιριά στο στήθος του.

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες μαθητών που προσπαθούσαν να μιμηθούν στρατιωτικούς σχηματισμούς, σημαίες πάνινες, πλαστικές, νάιλον να κυματίζουν στα χέρια των ...αρίστων μαθητών, παιδιών και εφήβων ομοιόμορφα ντυμένων, να χαιρετούν τις ...αρχές του τόπου, τους δημαρχαίους και τους παπάδες, ταμπούρλα και εμβατήρια να κόβουν τους ήχους της πόλης.

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες από ανθρωποειδή φασιστόμουτρα που γαζώνουν με 100 σφαίρες ανθρώπους. Ανθρώπους που κάποιοι απο αυτούς, μόλις τέλειωσαν την βάρδια τους και πάνε σπίτι τους... Πάνε να φάνε, να αγκαλιάσουν τον εραστή ή τα παιδιά τους, και κάποιοι άλλοι μόλις άφησαν τους φίλους και την οικογένεια τους και πάνε να πιάσουν την ...βάρδια.

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες από υστεριαζομένους ναπολέοντες που βάζουν στοιχήματα με τρομοκράτες από τηλεοράσεως

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες από μια αμήχανη κοινωνία που γλύφει, πιπιλάει την καραμέλα του τρόμου, της φρίκης της, αλλά και της αποστασιοποίησης της.

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες από κελεύσματα για συγκεντρώσεις, για διαδηλώσεις, για πορείες, για περιφρουρήσεις, για ...τον δρόμο. Η αριστερά να φωναζει πάμε να καταγγειλουμε την προβοκάτσια στον μονο τοπο που ξερουμε ...στον δρόμο και οι αστυνομικοί μαζί με τον Καμένο και τον Βορίδη να φωνάζουν «
πότε αυτή η κοινωνία θα φωνάξει και για τα δικά μας θύματα;»

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες από τις «ήρεμες»(;;;) φωνές που λένε, δεν αναδεικνύεις τους τρομοκράτες σε συνομιλητές σου.

Χθες το βραδυ να με κατακλύζουν εικόνες απο το ξυλινο σκαφος που τσακιζεται, 60 μετρα απο την στεριά της Μυτιλήνης, εκει που 8 πτωματα ανθρωπων, θα μεινουν να ξεπλενουν με αλμυρα τις προσδοκίες τους για επιβιωση, ίσωςίσως και για ...ζωή. Αχ, να δεις πως τους λένε αυτους...έχουν όνομα ...αυτοι, α, λαθρομεταναστες...

Χτες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες από τον Μωχαμεντ που ...έφυγε, εικόνες απο τις πληγές που μπορεί να χωρέσει το κορμί ενός ξένου. Εικόνες από τα μάτια του...
Ήταν άραγε ανοιχτά ή κλειστά τα ματια του όταν η φρίκη των πόνων του κορμιού του στο Α.Τ. Νίκαιας, ξεθώριαζε το Όνειρο του για έναν άλλο τόπο ελπίδας, για αυτήν την ξένη χώρα που ήρθε. Έπλυνε άραγε κάποιος το σκουρόχρωμο κορμί του από το αίμα που έσταζε, ακούμπησε άραγε κάποιος ετσι απαλά, αναλαφρα, τρυφερά, γυναικεία, το κάψιμο από τις πληγές του ηλεκτροσόκ;

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν, εικόνες από τους αστυνομικούς ράμπο στα Εξάρχεια, που σε κάθε 10 βήματα, μου ζητούν μαγκιορικα την ταυτότητα μου. Να αποδείξω ότι περπατάω στη πόλη ΜΟΥ, χωρίς σκοπό μεν, χωρίς δόλο δε... Να προσπαθώ να του πω με τα μάτια ... ότι μπορεί να έχουμε και τον ίδιο εχθρό, εσύ μην πας μαζί του. Τα μάτια του να με μισούν, γιατί απλά είμαι εκεί...

-Μπαμπά, σήκωσε το τηλέφωνο. Είμαι ο Γιόζεφ Κ. Είμαι χαμένη σε σκοτεινούς λαβυρίνθους δικαστηρίων, ανακριτές μου απαγγέλλουν κατηγορίες που δεν καταλαβαίνω, ζωγράφοι, ποιητές και ιερείς δεν με κρατάνε στα χέρια τους, δεν μπορούν να με υπερασπιστούν, στο βλέμμα του περαστικού βλέπω την κατηγόρια... για μια ενοχή που δεν κατανοώ και κανείς δεν έρχεται να με μαχαιρώσει.
-..............
- Μπαμπά μ’ ακούς;
- Ναι, σ’ ακούω. Θα τους πω,
μην πυροβολείτε την Κατερίνα, μπορεί να το κάνει και μόνη της.

Υ.Γ.το έβδομο ανακοινωθέν

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Αποχαιρετισμός σημαίνει αποχωρισμός και αποχωρισμός σημαίνει ένα τέλος

Κι αν μόνο αυτή την φωτογραφία μας άφηνες, και πάλι πάρα πολύ θα ήταν.

Μίζερες οι λέξεις, τεράστιο το μέτρο σου. Και πώς να αναμετρηθούν οι λέξεις μαζί σου; Ποιος και τι να γράψει για σένα;
Να γράψουν όσοι αναμετρήθηκαν με τον έρωτα και την οδύνη του αποχαιρετισμού;

"Αναρωτιέμαι αν, πενήντα τόσα χρόνια μετά, τον σκέφτεστε στην καθημερινότητά σας;
«Είναι πάντα κοντά μου. Τον αισθάνομαι. Τον ρωτάω για ό,τι κάνω. Και εκείνος βρίσκει τον τρόπο να μου απαντήσει»."

Να γράψουν όσες μάνες είχαν το κουράγιο να αποδείξουν στα παιδιά τους ότι η ανθρώπινη ζωή είναι μόνο ο αγώνας ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα...

"Όταν έγραφα από τη φυλακή αυτά τα γράμματα στο γιο μου, δεν περίμενα ποτέ πως θα τα έβλεπα δημοσιευμένα, και μάλιστα με τη δική μου συγκατάνευση.

Πρέπει να ομολογήσω πως στο θέμα δημόσιο και ιδιωτικό διαφωνούσα με τον Νίκο (Μπελογιάννη). Για μένα το ιδιωτικό ήταν τόσο ιερό που κάθε παραβίασή του ισοδυναμούσε με ένα είδος ιεροσυλίας. Κι όταν εκείνος μου έγραψε πως λυπόταν για τα γράμματά μας που καταστρέφαμε, γιατί -αν ζούσαμε- "θα μπορούσαμε να τα εκδώσουμε", παραξενεύτηκα. Για μένα, εκείνα τα γράμματα τα γραμμένα σε κουρελόχαρτα που τα μαζεύαμε απ' τα σκουπίδια, κι αντί για πένα γράφαμε με σπίρτα καρβουνιασμένα σε αναμμένο τσιγάρο, ήταν ο κρυφός θησαυρός μας, απρόσιτος σε κάθε άλλον. Η κατάθεση της ψυχής μας και της σκέψης μας σ' εκείνους τους ατέλειωτους μήνες που ζήσαμε στα μπουντρούμια της Απομόνωσης στη Γενική Ασφάλεια της Αθήνας. Ο κίνδυνος να πάρουνε σε μια έρευνα τα χαρτιά μας υπήρχε πάντα, και τότε θα μπορούσανε να εκμεταλλευτούνε άγρια απόψεις μας για να ζημιώσουνε το Κόμμα. Αυτό το Κόμμα που του είχαμε δώσει τη ζωή μας και το φυλάγαμε σαν πολύτιμο αγαθό...

Εκεί, σ' αυτή τη φυλακή, έπεσε η αυλαία της ματωμένης Κυριακής. Με κρατήσανε στο ίδιο κελί από όπου αποχαιρέτησα τον Νίκο από την Κυριακή ως την Τετάρτη. Απόγευμα έγινε η μεταγωγή μου στη μόνιμη πια κατοικία μου, τις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ. Εκεί βρήκα το γιο μου, που ήταν επτά μηνών. Αυτά του τα γενέθλια ήταν και τα μόνα που προλάβαμε να "γιορτάσουμε" με τον Νίκο.

Τώρα κρατούσα στα χέρια μου τον μικρούλη Νίκο, κι έπρεπε να βρω τρόπο να γνωρίσει, μεγαλώνοντας τον πατέρα του. Τον ερωτευμένο άντρα που μπορούσε ακόμα και να κλάψει αν νόμιζε πως σε κάτι έφταιξε ή πως κάτι βασάνιζε την αγαπημένη του και τον πολιτικό με την τολμηρή σκέψη και πράξη. Για τον πολιτικό δεν υπήρχε αμφιβολία πως πολλά θα άκουγε στο μέλλον. Ύμνους και ερμηνείες -με αμφίβολη πάντα γνησιότητα. Κι ωστόσο οι πολιτικές υποθήκες του, καθαγιασμένες με το θάνατο, μικρή θέση έχουνε στα γράμματα που άφησα στο γιο μου. Ήταν πάντα ο κίνδυνος να πέσουν στα χέρια του αντιπάλου που με κρατούσε δέσμια. Μα ήταν και κάτι περισσότερο: έγραφα έχοντας μπροστά μου όχι το μωράκι που κοιμόταν πλάι μου ανίδεο για όσα είχαν γίνει, αλλά τον έφηβο των δεκάξι χρόνων για τον οποίο τα προόριζα. Εκείνος, ο άγνωστός μου έφηβος που θα διάβαζε τα γράμματά μου."

Και…

"Ο χωρισμός ήταν πολύ σκληρός και για τους δυο μας· εμένα με έκανε κομμάτια. Ηταν φρίκη να βλέπεις το παιδί σου μία φορά τον μήνα, για πολλά χρόνια. Ετσι έφτιαξα αυτά τα βιβλιαράκια και μετά μια άλλη σειρά, με έργα του Αριστοφάνη... "


Να γράψουν όσοι στην εποχή του «ναι», κράτησαν με χέρια καθαρά το ΟΧΙ, σημαία τρανή;
"…Γιατί είχαμε και τη χούντα το '67, και πάλι χωρίσαμε με τον γιο μου... Πήγα εξορία. Στα Γιούρα. Οπου αρρώστησα πολύ άσχημα και τότε οι Σοβιετικοί κατάφεραν να με πάρουν από κει, να με φέρουν στην Αθήνα και τελικά να με ελευθερώσουν, χωρίς η ίδια να γνωρίζω τίποτα. Με σκοπό να με πάρουν μαζί τους στη Σοβετική Ενωση, για να ενισχύσουν τον αντιδικτατορικό αγώνα, στην ουσία για να με αξιοποιήσουν υπέρ του καθεστώτος, προβάλλοντας την εικόνα του κομμουνιστή που μένει πιστός στις ιδέες του. Είχαν κάνει μεγάλη προετοιμασία, άρχισαν να στρώνουν το κόκκινο χαλί για να με δεχτούν, αλλά δεν πήγα. Αρνήθηκα.
- Γιατί;
«Γιατί είχε γίνει εν τω μεταξύ η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, προς την οποία ήμουν αντίθετη. Όμως, ήταν πολύ βαρύ για κείνους αυτό που τους έκανα. Και από τότε οι σχέσεις μας διαρρήχθηκαν. Δηλαδή με αγνόησαν, και δικαίως. Πήγε στη θέση μου ο Ρίτσος για τον ίδιο σκοπό... Εγώ έμεινα εδώ, προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου»"

Να γράψουν όσοι προσπάθησαν να ψηλαφίσουν την ελευθερία;
"Ποιος μιλάει σήμερα για ελευθερία; Ίσως δεν το 'χουμε προσέξει, μα τούτη η λέξη που άλλοτε βρόνταγε και βογκούσε, που φλόγιζε τις καρδιές και μάτωνε τα κορμιά, αυτή η λέξη-σύνθημα στις πιο μεγάλες ώρες της Ιστορίας, χάνεται από το λεξιλόγιο. Μοιάζει να φθίνει, να πεθαίνει ήσυχα ήσυχα από εξάντληση και μαρασμό χωρίς κανείς να παραστέκεται στις τελευταίες της ώρες. Η ελευθερία -σύνθημα των μεγάλων ξεσηκωμών που τραντάζανε και ρίχνανε καθεστώτα, μοναρχίες, κατακτητές- έχει αποσυρθεί από τους δρόμους. Όπως έχουν αποσυρθεί από τους δρόμους και τα μεγάλα πλήθη των επαναστατικών ξεσηκωμών. Τα τελευταία χρόνια η Ιστορία φαίνεται ότι περνάει από τη συσσωρευτική της φάση, πριν προχωρήσει σε νέα ποιοτικά άλματα."

Να γράψουν όσοι αναρωτήθηκαν για την επαναστατική ηθική ή την …απουσία της;
«Για τους απανταχού κομμουνιστές, η Κομμούνα του 1871 παίζει ανάλογο ρόλο κι εγείρει ανάλογες έριδες με τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Ήρθε τη σωστή ώρα ο Ιωάννης (να βαπτίσει τον Χριστό και να εξαφανιστεί από το προσκήνιο) ή μήπως πολύ νωρίς; Θα μπορούσε να μετεξελιχθεί ο ίδιος σε Χριστό ή ήταν εξ αρχής καταδικασμένος; Με τον ίδιο τρόπο, η Κομμούνα του 1871, που έλκει απευθείας την καταγωγή της από μιαν άλλη Κομμούνα, σχεδόν εκατό χρόνια νωρίτερα, την Κομμούνα του Παρισιού της Γαλλικής Επανάστασης, μοιάζει να αναδιατυπώνει το αίνιγμα που έθεσε η Σφίγγα στον Οιδίποδα- μονάχα που το ζητούμενο, εν προκειμένω, δεν είναι η ανθρώπινη φύση, αλλά η επαναστατική φύση: «Ποια εξουσία ταιριάζει στη σοσιαλιστική επανάσταση;». Η Κομμούνα του 1871 αποφαίνεται: «Η εξουσία που αρνείται τον εαυτό της». Μπορεί μια εξουσία να αρνηθεί τον εαυτό της και μολαταύτα να εκπληρώσει τον προορισμό της;»


Είστε ένας Μύθος για την Αριστερά την ρώτησαν;
«Δεν έχω καθίσει να το σκεφτώ ποτέ. Δεν είχα φανταστεί ότι θα είχα ν' αντιμετωπίσω, κάποια στιγμή, τέτοια ερώτηση. Φοβάμαι και που την ακούω».

Προσωπικά δεν μπορώ να γράψω τίποτα… Μόνο να βάλω το χέρι αντήλιο και να προσπαθήσω να ατενίσω το ύψος και το μέγεθος που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, εκει που μπορεί να σκαρφαλώσει μια γυναικα.

Κι ίσως ίσως φυλαχτό, αυτήν η μικρή φωτογραφία, που έκανε τον γύρο του κόσμου, που ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα φευγαλέο άγγιγμα, ένα ενσταντανέ…όρισε, έβαλε το μέτρο του τι σημαίνει «αγαπάω». Κληρονομιά για κάθε γυναίκα τόσο βαριά και τόσο μαγικά ανάλαφρη… «αφήστε με να πεθάνω μαζί του».

Ειλικρινά όσο κι αν έστυψα το μυαλό μου, όσο κι αν εκβίασα τις λέξεις μου, όσο κι αν τα δαχτυλα μου έμειναν μετεωρα στο πληκτρολογιο… δεν μπόρεσα να γράψω τίποτα.
«Το πολιτικό; Γιατί δεν ξεκολλάω απ΄ το πολιτικό; Είμαι ζώο πολιτικό. Δεν μπορώ να σκεφτώ διαφορετικά. Έπειτα, ήταν μαζί με τον έρωτα. Αν δεν είναι μαζί, τότε είναι χυδαίο πράγμα. Τότε δεν μπορείς να είσαι ζώο πολιτικό. Έτσι, χωρίς αίσθημα. Τότε είσαι τέρας. Το σωστό πολιτικό ζώο, νομίζω, πρέπει να έχει περάσει πολύ καλά και τον έρωτα. Αλλιώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα, θα στεγνώσει, αργά ή γρήγορα θα ξεραθεί, δεν μπορεί να δώσει στον άνθρωπο τίποτ΄ άλλο…»
«Αποχαιρετισμός σημαίνει αποχωρισμός και αποχωρισμός σημαίνει ένα τέλος" έγραφες εσύ…
Αντίο Έλλη Παππά…

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Κράτος ασυστόλων και πεσμένων κώλων

Σειλινοί του κράτους /που ξερνάει και να`τους, /τσιφτετέλληνες/ με γονείς ληστές των συντρόφων τους θύτες/για αμνηστία οι αλήτες/τώρα διοικητές.

Το έχω ξαναπεί, μπορώ να γράψω ΜΟΝΟ όταν μια εικόνα με μαστιγώσει. Και σήμερα μια τέτοια τηλεοπτική εικόνα με ΜΑΣΤΙΓΩΣΕ.
Συνεργείο τηλεόρασης ορμάει σαν ταύρος σε υαλοπωλείο σε δημόσια υπηρεσία, και ρωτάει εργαζόμενες κοπέλες «είστε stagers;»

Πρόσωπα που απαντούν μονολεκτικά «ναι», πρόσωπα που κατεβάζουν τα μάτια με ντροπή αλλά και με προσμονή. Από την μια λούζονται την δημόσια καταδίκη του θύτη, του γαλάζιου παιδιού, αυτού που ο βουλευτής το έχωσε στην θεσούλα, πηδώντας (κυριολεκτικά και μεταφορικά) οποιαδήποτε έννοια αξιοκρατίας και αξιοπρέπειας, πηδώντας τον διπλανό, τον φίλο, τον παλιό συμμαθητή, τον συμφοιτητή, και από την άλλη προσμονή. Είμαστε πολλοί. Το κοινωνικό κόστος, αλλά και το πολιτικό κόστος μεγάλο, θα βρεθεί…λύση. Για μια δουλειά… Για ένα μεροκάματο… Για μια ανασφάλιστη εργασία των 500 ευρώ…

Αν κάτι με σοκάρει είναι ότι χιλιάδες(στην μπανανία που ζούμε βέβαια κανείς δεν ξέρει βέβαια πόσοι!!!!) νέοι άνθρωποι, 20, 25, χρονών, υποτιμούν τόσο, μα τόσο πολύ τον εαυτό τους, ώστε να φυλάνε τα παπούτσια του κάθε λιγδιάρη που θα τους πετάξει το χυδαίο, μεροκάματο των 500 ευρώ χωρίς ένσημα, και που θα τους τάζει τον παράδεισο της μόνιμης ασφαλούς εργασίας.

Το πρώτο που με κάνει έξαλλη, που μου γυρίζει το μάτι, είναι ότι αυτή η κωλοχώρα ευνούχισε τα παιδιά της, τα έκανε ζήτουλες και πουτάνες. Τα κατάντησε θύτες του διπλανού του και θύματα του νταβατζή.
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, ποιος διαφθείρει ποιον;
Οι πολίτες τους πολιτικούς ή οι πολιτικοί τους πολίτες. Το ερώτημα βέβαια έχει την ίδια ακριβώς απάντηση που έχει και το ερώτημα αν το αυγό έκανε την κότα ή αντιστρόφως.
Οι ελληνική πολιτική και κοινωνική παθογένεια, έγινε μια βαριά μπετονενια πλάκα και μας καταπλάκωσε όλους. Κανείς δεν έχει δίκιο και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ κανείς δεν έχει άδικο.
Θα ήθελα πάρα πολύ το μαγαζί που λέγεται Ελλάδα, να μπορούσε εκτός από …μεταφορικά, να είναι και πραγματικά ένα μπουρδέλο. Να πεις το κλείνω για ένα διάστημα, και το φτιάχνω από την αρχή. Κανείς όμως δεν έχει την πολυτέλεια να κλείσει μια …χώρα, να την γκρεμίσει, να την ανακαινίσει και να κάνει εγκαίνια σε ένα χρόνο…

Και άριστη λύση στο πρόβλημα των Stagers δεν υπάρχει. Και αφού δεν μπορούμε να το κλείσουμε αυτό το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα, ας αναζητήσουμε την βέλτιστη λύση αυτήν την στιγμή. Και όχι η βέλτιστη αυτής της στιγμής, δεν θα είναι καλή και για αύριο.

Ναι, είναι κοινωνικά ανάλγητο να πετάξεις στο δρόμο …χιλιάδες ανθρώπους με μισθό 500 ευρω. Η Πολιτεία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι εκδικητική. Μας αρέσει ή όχι, αυτοί οι θύτες-θύματα, έπαιξαν με τους «κανόνες» του παιχνιδιού που η Πολιτεία-Νταβατζής έβαλε.
Ναι, δεν μπορείς να νομιμοποιήσεις μια κατάφωρη αδικία, ο νόμος για την μοριοδότηση της μονιμοποίησης τους, είναι μαφιόζικος.

Αν μια λύση θα μπορούσα να δω, είναι η άμεση (ΑΛΛΆ άμεση!!!) προκήρυξη των αναγκαίων και πάγιων θέσεων της Δημόσιας Διοικησης μεσω ΑΣΕΠ (προφανώς χωρίς έξτρα μοριοδοτηση των stagers), η επιδότηση των θέσεων των ήδη υπαρχόντων stagers για να δουλέψουν στον ιδιωτικό τομέα, και ταυτόχρονα ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΤΕΡΟ, επιδότηση για επιχειρηματικότητα ευκαιρίας.

Πως στο διάβολο μια χώρα που είχε παράδοση στην επιχειρηματικότητα, που επιχείρησε σε όλο τον πλανήτη, εμείς την κάναμε μια χώρα άθλιων υπαλλήλων.
Πως στο διάβολο καταφέραμε το μοναδικό προϊόν που παράγουμε, να είναι ευνουχισμένους, κακομοιριασμένους, και διεφθαρμένους υπαλλήλους;
Περισσότερο από τα 500 ανασφάλιστα ευρώ τον μήνα, αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται όνειρα και αξιοπρέπεια. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Όχι η κάθε είδους εκδίκηση.

Υ.Γ. Αυτή η χώρα, που επιτρέπει στον Παυλοπουλο, σε αυτό το άθλιο ανθρωπάκι, να είναι ακόμα στη Βουλή, εκλεγμένος βουλευτής παρακαλώ… και να κάνει ακόμα διαγγέλματα για τους stagers υπερασπιζόμενος και υπεραμυνόμενος της χυδαίας πολιτικής του, ε, είναι άξια της μοίρας της.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Ρημαδιό ζωή και σπίτι, απ' τα χούγια σου αλήτη...

Επιτήρησε με . Με έχουν επιτηρήσει μπαμπάδες, σύζυγοι, παιδιά και σκυλιά, σε σένα θα κολλήσω Χοακίν μου. Άμα δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις, επιτήρησε με και εσύ. Να δω τι θα καταλάβεις.
Σου λέει το μάτι του Χοακίν χειρότερο από του Σιούφα. Το έβλεπες λέει το εγκεφαλικό να έρχεται. Αφήστε τα ΜΜΕ να λένε, ότι ο Παπακωσταντίνου έστελνε sms στον ΓΑΠ για την πορεία των ...συνομιλιών. Με τα evian στο χέρι ήταν ο Οικονομικών, και ψέκαζε τους αποδέκτες των μαντάτων, μην νταμπλαδιασουμε και κανέναν και μας πουν οι κουτόφραγκοι και τρομοκράτες. Game is over, του φώναζαν του χριστιανού μέσα στο αυτί. Μην μου συγχύζεσαι Χοακίν μου, Τρισέ πιάσε τα lexotanil, Γιουγκερ, εσένα σε κόβω σε καλή φυσική κατάσταση, με ένα ποτήρι κρασί θα το αντιμετωπίσεις.

Τι έγινε βρε παιδιά, νέοι είμαστε, θα δουλέψουμε, θα ξεχρεώσουμε. Λες και δεν είμαστε εμείς παλιοί γνώριμοι. Λες και το οι ωραίοι έχουν χρέη δεν είναι ο εθνικός μας ύμνος.
Αφού βρε και υβριδικά θα πάρουμε, και τις επιτροπές θα κόψουμε, και θα διαβουλευτούμε μέχρις εσχάτων.

Έβαλε σου λέει και ο Εσωτερικών- ώσπου να μάθεις τα ονόματα των νέων Υπουργείων, αλλάζουν και αυτά, τέλος πάντων, ο Ραγκουσης- μια σελίδα να ακούσει τις απόψεις των πολιτών για τα κρατικά αυτοκίνητα. Δωστου καφενείο του Έλληνα, και παρτου την ψυχή.
Μπλοκάρανε την σελίδα σου λέει του Υπουργείου, ο καθένας και η ...διαβούλευση του. Άλλος να τους πάρουμε υβριδικά, άλλος να του πάρουμε του Πρωθυπουργού μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών, έχει δρομολόγιο στις 7.35 το 550, Καστρι-Συνταγμα, άλλος να μισθώνουμε ταξί (θα τον νταμπλαδιασετε βρε τον blazer-δεν κλεψαμε-Αβραμόπουλο), άλλος να τους πάρουμε ποδήλατα, άλλος να του το πάρουμε του Μητροπολίτη, άλλος να πηγαίνει η χήρα του πρωθυπουργού με τα πόδια (Λιάνη, μην ρουφιέσαι, τα εχεις πατημένα τα 85 κιλά, αστα τα pilates δεν ειδα να σε οφελούν, πεζοπορία).

Και ποιος σας είπε βρε, ότι εγώ θέλω να συνταξιδεύω στο μετρό με την Κανέλη και τον Πάγκαλο. Να τους πληρώσω βρε, δεν θα μου τα φάνε εμένα οι ψυχίατροι. Χίλιες φορές να τους πληρώσω, αν είναι να μου βγάλουν από την μύτη με τις γκαριδες τους την διαδρομή το Μεγαρο- Συνταγμα, για το αν ο Παγκαλος ήταν 12η Ολομέλεια του ΚΚΕ ή όχι. Χίλιες φορές στη λιμουζίνα, και ανθυγιεινό στους οδηγούς τους.

Αν και σου λέει βρήκαμε τα πρώτα 7,6 εκατομμύρια ευρώ για να καλύψουμε το έλλειμμα. Έχασε η Σαρρή, το δικαστήριο και ...σιγά που θα μείνει στα διεφθαρμένα local δικαστήρια που δεν μπορούν να κατανοήσουν το κοινωνικό της μήνυμα. Στα ευρωπαϊκά θα τον σύρει τον Λαζόπουλο. Έχουν σου λέει πέσει οι μεταφραστές στα πατώματα και μεταφράζουν τον Αφρικανό. Let’s make a kone. Ότι της επιδικάσουν τα Λουξεμβούργα θα το δώσει στον Παπακωσταντίνου, μη σου πω και κατ’ ευθείαν στον Χοακίν να ξεχρεώνουμε σιγά σιγά.

Εγώ από τον Λοβέρδο δεν περιμένω πολλά. Σιγά που θα μειώσει την ανεργία. Το λαϊκό κίνημα πήρε στα χέρια της το στοίχημα της μείωσης της ανεργίας. Σήμερα στην Πρυτανεία είχε ορκωμοσία. Κάτι φιλόλογοι, κάτι ψυχολόγοι, κάτι δάσκαλοι. Με τα καλά τους, με τις μαμάδες, τους μπαμπάδες, την θεια Ερμιόνη με την τσάντα την λουστρίνι, και την συμμαθήτρια από το νηπιαγωγείο συγκινημένη. Και ορμάνε οι ...αναρχοαυτόνομοι και γίνεται η μάχη του Δράμαλη. Να φεύγουν λέει οι γόβες από την Καλογήρου, να φεύγει η τσάντα της θειας Ερμιόνης, να ξεφωνίζουν οι μαμάδες, η συμμαθήτρια από το νηπιαγωγείο να κρατάει τα εξτενσιονς και τα παλικάρια μας, τα καμάρια μας, να φωνάζουν αέρα. Ναι βρε, οι επαναστάτες... που πηγαν να διαλυσουν την ορκωμοσία.
Τρομάξανε σου λέει να βγάλουν τον Πρύτανη κάτω από το τραπέζι. Είχε πάρει την κάψουλα υδροκυανίου και ετοιμαζόταν να την μασήσει. Δεν θα με ξαναχτίσετε φώναζε.
Η ορκωμοσία αναβλήθηκε. Ορίστε, γλιτώσαμε σήμερα κιόλας, από άλλους 100 άνεργους. Αυτές είναι λύσεις κ. Λοβέρδε μου. Άμα έχεις το λαϊκό κίνημα μαζί σου στα αρνητικά θα την πας την ανεργία. Εισαγωγή φιλόλογους από το Πακιστάν θα κάνουμε.

Τέλος οι πάντα αξιόπιστες πηγές μου, μου λένε ότι ο Υφυπουργός Συντάξεων, ή όπως αλλιώς τον λένε τον κ. Κουτρουμάνη, έχει πάνω στο γραφείο του μια φωτογραφία. Μια και μόνη. Ναι γυναίκα. Όχι δεν είναι η σύζυγος, όχι δεν είναι η κόρη, ..αχ πονηροί...ούτε αυτό που σκεφτήκατε. Υπέκλεψα την φωτο από το γραφείο του κ. Κουτρουμάνη και νάτη.

Αυτή λέει θα είναι το διαπραγματευτικό ατού της Κυβέρνησης για να παίρνουμε σύνταξη στα 70. Και 75 παίζει, γιατί η Ζωζώ, όταν οι άλλοι άλλαζαν θρησκευμα, αυτή άλλαζε ημερομηνία γεννησης. Χοακίν ακούς; Εμείς και στα 75 θα ...τραγουδάμε να σε ξεχρεώσουμε.


Το τραγουδι αφιερωμένο εξαιρετικά στον Κωστα... Ποιον Κωστα; ...Ρημαδιό ζωή και σπίτι, απ' τα χούγια σου αλήτη.... εγώ έναν Κωστα ξέρω, τωρα εσεις αν εχετε και κάτι σε πιο προσωπικό...δικό σας.

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Μου ανήκεις...

Μου ανήκεις. Σου ανήκω.
Ο έρωτας, που φεύγει. Το πάθος που μετουσιώνεται σε αγάπη, σε συντροφικότητα, σε τρυφερότητα, σε φιλία... Σε πολλά... σε μεγάλα... αλλά δεν ειναι πια έρωτας...
Ο έρωτας που γίνεται καθήκον.
Η πίστη που γίνεται... ηρωικό καθήκον.

Η πίστη δεν είναι μια θέληση που πηγάζει από το σώμα σου, είναι μια θέληση που επιβάλει το μυαλό σου. Διαπραγματεύεται η επιθυμια σου, ανάγκη σου, με τα κεκτημένα σου. Αλήθεια τι είναι η πίστη αν όχι το εμπορικό σήμα αυτής της διαπραγμάτευσης;
Η απιστία ένοχη. Η ενοχή του πάθους.

Πόσο κρατάει ο έρωτας; 3 μήνες, 6, 12, 24... όχι, όχι ούτε καν 25....
Μετά... πίστη...
Μου ανήκεις. Σου ανήκω.
Τα κορμιά που εξατμίζονται. Καπνός, ψυχρός καπνός, γκρίζος καπνός... Το σχήμα του καπνού ζωγραφίζει αλυσίδες.
Για μια Ελένη. Μόνο στο μυαλό, και εκεί φευγαλέα.
Κλείσε την τηλεόραση. Το ψυγείο. Κατέβασε τους διακόπτες. Κλείδωσε.
Η Ελένη, ένα άδειο πουκάμισο, που όμως είναι πιο ζεστό από το ...παλτό.

Οι αισθήσεις να αναζητούν αντικείμενο να υπηρετήσουν, εσύ να ζητάς ανήλιαγη γωνιά να τις καταχωνιάσεις. Όχι, κανείς δεν θα δει, κανείς δεν θα μάθει, κανείς δεν θα σε πει προδότη. Μυστικά και ψέματα.
Η συμφωνία απλή, ομολογημένη ή ανομολόγητη. Μου ανήκεις. Σου ανήκω.
Ποιος ενέγραψε στο μεγάλο βιβλίο την απιστία σαν προδοσία;;;; Μα όποιος βρέθηκε από την λάθος μεριά.

Κυριακή μεσημέρι, η φίλη μου μαγειρεύει και το φαΐ δεν χρειάζεται αλάτι, είναι αλμυρό από τα δάκρυα της, ειναι αψυ απο το θυμό της, ειναι στιφό απο το μίσος της. Μαγειρεύει και κλαίει, και μισεί και θυμωνει. Μαγείρευε κάθε Κυριακή για Αυτόν, τώρα δεν μπορεί να κόψει την συνήθεια του Κυριακάτικου μαγειρέματος, αλλά ...Αυτός δεν είναι πια εκεί...
Καθισμένη εγώ, στο πάσο της κουζίνας της, που κάθε πλακάκι, κάθε κουτάλα, κάθε κατσαρόλα κάτι της θυμίζει από τις στιγμές τους. Να υπάρχει κάποιος να φάει το φαγητό της. Να υπάρχει κάποιος να ακούσει την οργή, την θλίψη, το σπάσιμο, την μανία, την απορία, την καταδίκη, τον πόνο. Τρίτη Κυριακή... που αυτός λείπει. Και μαζί με αυτόν...λείπει και ο αντικαταστάτης του. Ο τρίχρονος γιος τους. Κυριακή με τον πατέρα του, να τρώνε σε κάποιο goody’s. Την ώρα που αναρωτιέται φωναχτά έντρομη αν θα είναι και ...Αυτή μαζί τους, είναι η ώρα που ο Μαμαλάκης θα διέταζε ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι. Με λύσσα ψιλοκόβει την ...Άλλη.

Η ιδιοκτησία ανθρώπων είναι ποινικά κολάσιμη. Αλλά οι κοινωνίες έχουν πάντα τον τρόπο τους, να καταδικάζουν ότι μπορεί να φαίνεται ύποπτο να ταρακουνήσει τα στέρεα θεμέλια τους. Και έτσι εφευρέθηκε το ασήκωτο βάρος της λέξης ΑΠΙΣΤΙΑ.
Άπιστος είναι όποιος, …αφήστε με να χρησιμοποιήσω την λέξη ΤΟΛΜΗΣΕΙ, να ομολογήσει (ΜΟΝΟ στον εαυτό του ο βαριόμοιρος), ότι το πάθος έκανε τον κύκλο του. Η ομολογία σπάνια είναι φανερή, σπανιότατα συζητιέται με τον/την άμεσα ενδιαφερομενο/η και ακόμα πιο σπάνια είναι αμφίδρομη.

Στις ερωτικές σχέσεις υπάρχει μια ΑΠΛΗ συμφωνία. Ομολογημένη ή ανομολόγητη. Και όσο πιο απλές οι συμφωνίες, όσο δεν έχουν παράθυρα και ψιλά γράμματα, για να ξεφύγεις, τόσο πιο δυσβάστακτες και τόσο πιο τραγικές.

Μου ανήκεις, σου ανήκω.
Αλήθεια πόσοι τρόποι υπάρχουν για να ερωτευτούν ένας άντρας και μια γυναίκα. Χοντρικά… ένας.

Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να αγαπηθούν ένας άντρας και μια γυναίκα… ομολογημένα… ένας, ανομολόγητα άπειροι.
Τον αγαπάς όσο δεν σε «προδίδει», όσο σου ανήκει... Βολική αγάπη.
Κι όταν αυτή βολική αγάπη μετουσιωθεί σε ζήλια, απόρριψη, οργή, εκδικητικότητα;
Η άλλη μορφή του έρωτα. Βολικός έρωτας.

Αν δεν κρατούσε το μαχαίρι στο χέρι, αν ο πόνος δεν μεταμόρφωνε τα χαρακτηριστικά της, θα της θύμιζα ότι δεν μπορούμε να είμαστε «οικολόγοι» κατά περίπτωση. Το ότι η φύση έδωσε στην γυναίκα λίγα ωαρια, σημαίνει ότι το θηλυκό επιλέγει με αυστηρά κριτήρια αυτόν που θα την γονιμοποιήσει. Το ότι η φύση έδωσε στον άνδρα εκατομμύρια σπερματοζωάρια, σημαίνει ότι το αρσενικό θέλει να αφήσει το στίγμα και τα ίχνη του παντού.

Αν δεν κρατούσε το μαχαίρι στο χέρι, αν ο πόνος δεν μεταμόρφωνε τα χαρακτηριστικά της, θα της θύμιζα πόσο είχαμε συγκινηθεί όταν η Φρίντα Κάλο, λέει στον Ντιέγκο. Δεν σου ζήτησα να μου είσαι πιστός, σου ζήτησα να μου είσαι αφοσιωμένος»
Αν δεν κρατούσε το μαχαίρι στο χέρι, θα της θύμιζα ότι κάποτε όταν μοιραζόμαστε ένα φοιτητικό σπίτι, ορκιζόμαστε ότι δεν θα είμαστε σαν τις μαμάδες μας, ορκιζόμαστε ότι θα ζούσαμε τα πάντα, θα ρουφούσαμε τα πάντα, ακριβώς μέχρι να ξεφτίσουν.

Αν δεν κρατούσε το μαχαίρι στο χέρι, θα της θύμιζα ότι η μονογαμία είναι βιώσιμο είδος μόνο για όσο καιρό απλά αδυνατούμε να είμαστε άπιστοι, μόνο για όσο καιρό το πάθος κάνει τον κύκλο του, μόνο για όσο η πίστη δεν είναι ο γνωστός ψυχαναγκασμός, απόρροια «ηθικής» και προκαταλήψεων που ψοφάει για επιβράβευση.

Το μαχαίρι που «ψιλοκόβει κρεμμυδάκια» και μαχαιρώνει την ...Άλλη, ο πόνος της «προδοσίας» που κάνει το φαΐ λύσσα από τα δάκρυα, με κάνουν να μένω στον πάγκο της κουζίνας με ένα κρασί στο χέρι και τις κουβέντες μου παγωμένες στο στόμα.

Κάποια στιγμή ο θυμός θα γίνει κατάρρευση.
Κάποια στιγμή η κατάρρευση θα γίνει ανασήκωμα.
Κάποια στιγμή ο σκανταλιάρης Όσκαρ θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. «Οι πιστοί γνωρίζουν μόνο την κοινότοπη πλευρά του έρωτα, οι άπιστοι γνωρίζουν και τις τραγωδίες του»
Κάποια στιγμή η δική της ανάγκη να ξαναερωτευτεί, η ανάγκη της για το επόμενο πρώτο φιλί, η ανάγκη του καινούργιου έρωτα, η ανάγκη του «θέλω τα στολίδια του καινούριου», θα καλύψει όλα τα άλλα.
Κάποια στιγμή η Μήδεια θα αναλογιστεί “Πρέπει να έχει πολύ σκοτάδι ο έρωτας για να μην βλέπεις ότι ο άλλος απουσιάζει” .

Αν και το μαχαίρι είναι ακόμα στο χέρι της, αν και ο πόνος και η οργή χαρακώνουν ακόμα τα χαρακτηριστικά της... όταν φωνάζει "τον μισώ", αφήνω το κρασί στον πάγκο, και το τολμάω, έτσι όπως τολμάς στους παλιούς φίλους...
Παίρνω το μαχαίρι, πετάω τα κρεμμύδια στα σκουπίδια, σβήνω το μάτι της κουζίνας.
Γαμώ τις συνήθειες γαμώ... Με αυτές είσαι ερωτευμένη φωνάζω, ΜΟΝΟ με αυτές. Δεν είσαι ερωτευμένη πια με Αυτόν. Και το ακόμα χειρότερο, δεν τον αγαπάς. Αν τον αγαπούσες θα ήσουν εσύ ο δικηγόρος του. Αν τον αγαπουσες, θα τον έσφιγγες στην αγκαλια σου να τον παρηγορήσεις γιατί ερωτευτηκε. Αν τον αγαπουσες ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΣ...
Πάμε να φύγουμε από εδώ.... Την παίρνω αγκαλιά. Τα υπόλοιπα ο Χριστιανόπουλος. Τα υπόλοιπα το υπέροχο τέλος του...

Τώρα που βρήκα πια μια αγκαλιά,
καλύτερη κι από ότι λαχταρούσα,
τώρα που μου ήρθαν όλα όπως τα ήθελα
κι αρχίζω να βολεύομαι μες΄ την κρυφή χαρά μου
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, βρέχει, φοράει μαύρα γυαλιά, μάτια που πρέπει να κρυφτούν. Όλος εκείνος ο θυμός που κράταγε τις άμυνες καταρρέει. Το κλάμα είναι πια βουβό, στερεμένο. Η κουβέντα ανώδυνη, κουτσομπολιστικη. Στο φανάρι, βγάζει τα γυαλιά. Πες μου, τους τσαλακωμένους μου ζητάει. Κάνω δεξιά, ανάβω τα alarm, σβήνω την μηχανή.

Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι
ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους
Σε αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά
έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ’ έναν υπάλληλο
κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι
για μια υπογραφή, για μια ψευτοσυνταξη
όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι
γίνομαι ένα με τους τσαλακωμένους
.

Ξαναβάζει τα γυαλιά, κλαίει, κλαίει πια με λυγμούς.
Ψάχνω μανιωδώς τα cd. Μου κορνάρουν, ψάχνω... Με μουντζώνουν, ψάχνω...Με βρίζουν, ψάχνω. Το βρήκα...




Γάμησε τον Χριστιανόπουλο, τώρα παίζουμε Μαζωνάκη.
Γελάει, βγάζει τα γυαλιά, πάμε να γίνουμε λιάδα μου λέει. Πάμε, φύγαμε....

Μας κοιτάζουν περίεργα από το διπλανό αυτοκίνητο να ξελαρυγγιαζόμαστε και να μερακλώνουμε γελώντας στην βρεγμένη Κηφισίας που πια φωτιζεται απο τον ήλιο. Ένα ζευγάρι με το παιδάκι στο πίσω κάθισμα. Μην κλάψεις... όχι, όχι τώρα... Γιατί ...
Γιατί ματάκια μου, όταν θέλεις να χαθείς, ποτέ μην ρωτάς να σου πουν τον δρόμο.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

κ. Υπουργέ Προστασίας του Πολίτη

"Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει στην αναδιάταξη της επιχειρησιακής δράσης σε όλα τα σώματα αστυνόμευσης και φύλαξης, μετατροπή του Λιμενικού σε επιχειρησιακή δύναμη Ακτοφυλακής και στη δημιουργία εθνικού πλαισίου κινήτρων για τον επαναπατρισμό των λαθρομεταναστών για μια επιστροφή με αξιοπρέπεια. Προς αυτή την κατεύθυνση δήλωσε ότι έχουν ήδη καταγραφεί 1.200 κρατούμενοι λαθρομετανάστες με μη παραβατική δραστηριότητα, οι οποίοι θα απελευθερωθούν από τα κρατητήρια και ακολούθως θα απελαθούν με την οικονομική στήριξη της κυβέρνησης, σε συνεργασία με μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. "

Ένα ένα κ. Υπουργέ Προστασίας του Πολίτη. Ένα ένα.
Από ποιες χώρες είναι αυτοί οι «λαθρομετανάστες»;
Ποιοι από αυτούς δικαιούνται πολιτικό άσυλο;
Υπέβαλλαν αίτηση άσυλου και αυτή απορρίφθηκε;
Πότε;
Ποιες ΜΚΟ συνεργάζονται για την απέλαση τους;
Τι ακριβώς σημαίνει «Θα γίνουμε ισχυρά αποτρεπτικοί με πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.».Θα τους αφήνετε στην θάλασσα; Τι θα γίνει με το ναρκοπέδιο του Έβρου;
Τι ΑΚΡΙΒΩΣ είναι το εθνικό πλαίσιο κινήτρων για το επαναπατρισμό των «λαθρομεταναστών»;

Μέσα στην ευφορία για την ανοιχτή διακυβέρνηση, για την κατάργηση της υπουργικής λιμουζίνας, ε, δεν θα διαπραγματευτούμε τον ...Διαφωτισμό.

κ. Υπουργέ Προστασίας του Πολίτη, πριν από οτιδήποτε άλλο μήπως και εσείς, αλλά και εμείς μπορούμε να μάθουμε πως πέθανε ο 27χρονος Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ στις 9 Οκτωβρίου;
Ποιοι τον συνέλαβαν στις 26 Σεπτεμβρίου ορμώντας στο σπίτι του ντυμένοι με πολιτικά;
Γιατί;
Ποιοι τον βασάνισαν;
Ποίοι τον υπέβαλαν σε ηλεκτροσόκ;
Ποιοι τον έδεσαν πισθάγκωνα και τον κρέμασαν;
Ποιο είναι αυτό το περίφημο πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης που αναφέρει σαν αιτία θανάτου το πνευμονικό οίδημα του ...27χρονου, μετά τον τραγικό βασανισμό του στο Α.Τ. Νίκαιας, και του οποίου ...πνευμονικού οιδηματος η αιτία διερευνάται;

Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ
Μαζίρ
Χουσεΐν Ζαχιντούλ
Μοχάμεντ Ασράφ
Abdukarim Yahya Idris
Θα μάθουμε ποτέ για αυτούς; Θα είναι το πρώτο σας μέλημα...πριν τις απελάσεις, που με ενθουσιασμό εξαγγειλατε, να μάθετε και να μάθουμε ...πως πέθαναν όλοι αυτοι οι άνθρωποι στην χωρα μας μεσα στον τελευταιο χρόνο; Ή δεν μας αφορά...ξενικά ακουγονται τα ονοματα...; Ή περασμένα ξυνοσταφυλα; Ή «η
Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι»;
Γιατί σε αυτή την φράση προφανώς δίνουμε διαφορετικές ερμηνείες κ. Υπουργέ...

κ. Υπουργέ Προστασίας του Πολίτη, θέλω να πιστεύω ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ. Έτσι δεν είναι;

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Δύο...

Πως στο διάβολο πέρασαν δυο χρόνια...

Πότε διάβαζα εκείνο το «εγχειρίδιο» πως να φτιάξετε ένα blog με τρεις απλές κινήσεις, ποτέ έλεγα στον κολλητό μου, επαγγελματία γραφιά του λόγου του, «θα φτιάξω blog» και μου απαντούσε... «κόψε τις μαλακίες Κατερίνα, σε ξέρω, θα βαρεθείς στη πρώτη βδομάδα», και πότε σας λέω ...περάστε να πιούμε ένα ποτήρι, σήμερα γιορτάζω τα δεύτερα γενέθλια του τσαντιριού μου.

Λοιπόν έχω πολλά και ...ανυπέρβλητα χαρίσματα (σας βλέπω βρε, μην μουντζώνετε!!!) αλλά η τελειομανία δεν συγκαταλέγεται σε αυτά. Μάλλον, τελειομανής είμαι μόνο με ότι δεν γουστάρω, με ότι βαριέμαι από την αρχή ή με ότι βαρεθώ στην πορεία.
Από παιδί, ...«τέλεια» κάνω μόνο ότι θέλω να τελειώνει, να φεύγει από τα χέρια μου, να χωρίζουμε τα τσανάκια μας, να μένει πίσω. Εκεί, είμαι άψογη.
Τέλος, τελεία, τέλεια.

Το blog μου όμως φαίνεται ότι το γουστάρω και έτσι εξακολουθώ πατροπαράδοτα να το χρησιμοποιώ ...χαοτικά . Κοινώς ότι του φανεί του Λολοστεφανή... Και ενώ τωρα θα έπρεπε να γραφω για τα πολλά και πολιτικά που τρέχουν, εγώ κάνω επετειακές αναρτησεις για τα γενεθλια.

Γιατί αλήθεια το γουστάρω το blog μου;
Κάποιος μου είπε ότι είμαι ωραιοπαθής, και γουστάρω ...λέει, πέφτω στα πατώματα, για το ...χειροκρότημα.
Κάποιος μου είπε ότι δένομαι με πράγματα και δεν μπορώ να ξεκόψω εύκολα.
Κάποιος μου είπε ότι έχω ανάγκη να εξωτερικεύσω κάποιο μήνυμα, με τον δική μου χαοτική προσέγγιση.
Κάποιος μου είπε ότι...
Τελικά, το σωστό βεβαίως μου το είπε ο ειδικός. Και εγώ το έχω ξαναπεί συχωριανοί μου, σέβομαι απόλυτα την γνώμη των ειδικών.

Ο τέως ψυχίατρος μου λοιπόν, που συναντηθήκαμε, τυχαία σε μια παρέα -το έχω τσεκάρει επανειλημμένως, αυτή η πόλη είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ μικρή, μονίμως κουτσουλιόμαστε... -μου λέει:
«Κατερίνα, χαθήκαμε...»

Τι να του πω τώρα και αυτού; Η κρίση, η ύφεση, η ακρίβεια, άσε που κάθε φορά που είναι να έρθω στο ιατρείο σου, πρέπει να κάνω τάμα στον Άγιο Φανούριο για να παρκάρω. Να του πω πως μόλις με δουν οι παρκαδόροι στο Κολωνάκι αλαφιασμένη να εκλιπαρώ, «χώστο κάπου», με κοιτάνε και γνέφουν ο ένας στον άλλο... Πριν προλάβω να βρω μια από τις ...τέλειες δικαιολογίες μου, μου δίνει αυτός την εξήγηση.
«Εντάξει ξέρω, διαβάζω το blog σου. Αλλά και εμείς μωρέ Κατερίνα, κλέφτες θα γίνουμε;»

Συχωριανοί μου σας χρωστάω πάρα πολλά.
Να μην σας εξιστορήσω από τι παρακάλια σε παρκαδόρους με έχετε γλιτώσει, μη σας πω από τι έξοδα με έχετε γλιτώσει, δυο συνεδρίες εβδομαδιαίως, άσε το shopping... Διότι στο Κολωνάκι μετά την συνεδρία, μετά το ξαλάφρωμα, μετά το κλάμα και το λυγμό, μετά την ανάσα, ε...δεν θα πάρεις και ένα ζευγαράκι παπουτσάκια;

Ενώ με το blogging, με μια συνδεσούλα, αραχτή στο καναπέ μου, το κρασάκι μου, το τσιγαράκι μου, σας πετάω τα σώψυχα μου στη μούρη. Το θυμό μου, την στριμάρα μου, την ελπίδα μου, την έννοια μου, τη χαρά μου, το γέλιο μου, τη πίκα μου. Το θυμικό μου.
Ναι, μόνο ο ξένος αποδέκτης είναι το φάρμακο, η δραστική ουσία και της εξομολόγησης και της προέκτασης της, της ψυχανάλυσης.
Όχι. Όχι, ο φίλος, ο εραστής, ο συνεργάτης, η παρέα ΔΕΝ μπορούν να παίξουν αυτό το ρόλο. Εκεί μόνο ο ξένος. Ή μάλλον ο συναισθηματικά αφόρτιστος από και προς εσένα.

Γιατί γνώρισα αρκετούς από τους συχωριανούς bloggers. Και σας ορκίζομαι στα ευαγγέλια, είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ πεπεισμένη ότι, κάθε blog κρύβει πίσω του, ότι ΑΚΡΙΒΩΣ βγάζει. Κανένα ψέμα δεν πέθανε από βαθιά γεράματα. Το ψέμα πεθαίνει πάντα ... νέο. Σας ξέρω όλους!!!! Ακόμα κι όσους δεν γνωρίζω.

Συχωριανοι μου, ναι βρε εσείς οι δικοι μου ξένοι, να είστε καλά να με γιατροπορεύετε
Κι όταν κλείσω το blog να το ξέρετε...θα έχω βρει ψυχίατρο με καλές τιμές και θέση parking.

Υ.Γ. Εγώ τον γιατρό μου τον αγαπώ πολύ α, και το σωστό να λέγεται, του χρωστάω πολλά. Με όρκισε να μην πω το μυστικό, επαγγελματίας είναι ο άνθρωπος, και έχει πάρει και χοντρό δάνειο για αγορά καινούργιου ιατρείου με θέσεις parking. Αλλά σε σας που το λέω, δεν πιάνει ο όρκος!!!! Αφού βρε και εσείς blogs έχετε; Τι να τον κάνετε τον ψυχίατρο;


Υ.Γ.2. Είπα να κάνω μια καθαριότητα, μια τακτοποίηση εδώ μέσα, ένεκα ...η επέτειος. Κολοκύθια δεν είναι για μένα αυτά, ποτέ και τίποτα δεν «τακτοποίησα». Εξακολουθώ να μισώ τις ...«τακτοποιήσεις».
Μια ανακαίνιση μήπως; ... Όχι. Γιατί θα παλεύω ΠΑΝΤΑ να μην συνηθίσω το ...τέρας. Ίσως μόνο μια κουβέντα κάποιου από αυτούς που πολύ «αγάπησα», ενός ...«παράλογου» Ιρλανδού, που έγραψε την πιο ηρωική φράση, από όσες ποτέ έπεσαν στα μάτια μου. Κι έτσι σαν προσθήκη στην επικεφαλίδα, εκεί δίπλα στο... ΚΑΤΕΡΙΝΑ ...No matter. Try again. Fail again. Fail better.


Υ.Γ.3. Αν φτάσατε μέχρι εδώ, πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω... σας ευχαριστώ από καρδιάς που με ακούτε.... Τι; Κι αν δεν με ακούτε; Και τι έγινε βρε... Μήπως και ο ψυχίατρος μου, με άκουγε;

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Ο ...κ. Πρόεδρος

Η πρώτη αίτηση για δουλειά όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, έγινε σε ένα οργανισμό του ευρύτερου δημόσιου τομέα, σε μια προκήρυξη με αρκετά εξειδικευμένο αντικείμενο, που όταν την είδα νόμιζα ότι κάποιος ...φύλακας άγγελος συνηγορώντας στην απόφαση μου να μείνω στην πατρίδα, είχε κάνει copy paste το αντικείμενο των σπουδών μου. Απεδείχθη βέβαια ότι δεν ήταν ...ακριβώς ο δικός μου άγγελος...
Κατέθεσα λοιπόν πτυχία, τίτλους σπουδών, εντόπια και αλλοδαπά και με την βεβαιότητα ότι ΥΠΕΡΚΑΛΥΠΤΩ κατά πολύ τα προσόντα της προκήρυξης -που αν και το αντικείμενο ήταν αρκετά εξειδικευμένο ως μοναδικό προαπαιτούμενο είχε μόνο πτυχίο ΑΕΙ- και περίμενα τα αποτελέσματα.

Όταν τα αποτελέσματα ...βγήκαν, έμεινα άναυδη.
Το εξαιρετικά «ενδιαφέρον» της ιστορίας ήταν ότι ενώ προκηρυσσόταν μία μόνο θέση υπήρχαν δύο επιτυχόντες και εγώ είχα κριθεί 1η επιλαχούσα.
Το να μάθω τα τυπικά προσόντα των δυο επιτυχόντων ...της μιας θέσης, στάθηκε λίγο δύσκολο, αλλά απαιτησα και τα ...έμαθα. Πτυχίο ΑΕΙ. Τελεία. Ακόμα και ο βαθμός πτυχίου τους, ήταν πολύ κάτω από τον δικό μου.

Προσπάθησα να κλείσω ραντεβού με τον Πρόεδρο του Οργανισμού, στάθηκε αδύνατο. Κατσικώθηκα λοιπόν στον προθάλαμο του γραφείου του, περνώντας πολλές ώρες με το να χαζεύω τις ξανθές γραμματείς που μεταξύ των κουδουνισμάτων των τηλεφώνων αντάλλασσαν πληροφορίες για ζώδια, ωροσκόπους, δίαιτες και άλλα εξίσου ενδιαφέροντα. Δυστυχώς τα πιο ενδιαφέροντα, τα έλεγαν πολύ χαμηλόφωνα και έτσι δεν έμαθα ποτέ γιατί ο Γιάννης δεν πήρε τηλέφωνο ή ο Κώστας δεν θέλει να πάει weekend στο Ναύπλιο.
Αρνήθηκα να δω τους περιφερομενους συμβούλους και 2 μέρες μετά με δέχτηκε ο κ. Πρόεδρος.
Θυμάμαι πολύ έντονα ότι διασχίζοντας το γραφείο του, πριν καν φτάσω να τον χαιρετήσω και να του συστηθώ, είχε ήδη αρχίσει να μου λέει «Ξέρω ότι έχετε δίκιο, αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς!!!!!!!!!!»
Πριν προλάβω να αρθρώσω μια κουβέντα μου έδωσε την ...λύση. «Θα σας στείλω σε ένα συνεργάτη μου να αφήσετε τα στοιχεία σας(αυτόν που είχα ήδη αρνηθεί να με ...εξυπηρετήσει) και η επόμενη θέση που θα προκύψει οπουδήποτε, μα ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ(!!!!!!!!), σας υπόσχομαι ότι θα είναι δική σας, είναι ζήτημα ελάχιστου χρόνου». Θυμάμαι το χαμόγελο του, βιασμένο μεν, αλλά μεγάλο και αυτάρεσκο. Ε, ρε και πόσο γρήγορα λύνει η διοίκηση τα προβλήματα της.... Προπαντός αποτελεσματικότης!!!!

Θυμώνω πολύ σπάνια, στην πραγματικότητα αρνούμαι να θυμώσω και ακόμα πιο ειλικρινά ΑΡΝΟΥΜΑΙ να δώσω την χαρά σε κάποιον που με έκανε να θυμώσω να το καταλάβει. Αλλά εκεί ΘΥΜΩΣΑ. Και οι άνθρωποι που θυμώνουν σπάνια, όταν θυμώσουν ...θυμώνουν ΠΟΛΥ.

Είδα τον ...κ. Πρόεδρο, τέως Πρόεδρο πια, σε μια εκδήλωση, κάποια χρόνια μετά, να γλυφοστριφογυριζει και να ψαρεύει ψηφοφόρους. Αδίκως όπως τελικά αποδείχτηκε, όσους κι αν βόλεψε... δεν του έφτασαν. Μου ήταν αδύνατον να αντισταθώ στον πειρασμό να μην τον χαιρετήσω. Αλλωστε μακροπροθεσμα μου ειχε κάνει τελικά ...καλό. Δεν χρειαζόταν να του θυμίσω καν το όνομα μου. Με θυμόταν. Τιμή μου...κ. Πρόεδρε.

Ο μεγαλύτερος αντίπαλος των Κυβερνήσεων ήταν το Κομματα. Και αυτός ειναι αυτή την στιγμή και ο μεγαλυτερος αντιπαλος του ΓΑΠ. Το Κομμα.
Τα Κόμματα, ...ΘΕΩΡΗΤΙΚΏΣ έχουν μόνο ένα σκοπό. Την παραγωγή πολιτικής, την ζύμωση πολιτικών θέσεων και απόψεων, την σύγκρουση πάντα σε πολιτικό επίπεδο, την επικοινωνία του μηνύματος του Κόμματος στην Κοινωνία και αντίστροφα την μεταφορά του μηνύματος της Κοινωνίας στο Κόμμα.
Στην πράξη τα Κόμματα έγιναν σταβλοι καρεκλοκενταυρων, ανθρώπων που σφάζονται για το πιο βουλευτή, πολιτευτή, δήμαρχο, θα προωθήσουν, περιμένοντας ...απτά ανταλλάγματα, και το πιο σημαντικό, τα Κόμματα έγιναν εργοστάσια που παράγουν νταβατζηλίκι, προστασία, καρέκλες και εκδουλεύσεις.
Όποια διαδικασία απειλεί αυτά τα άτυπα αλλά τόσο ισχυρά «κεκτημένα» τους, τους χαλάει τη σούπα. Μια χρυσοφόρα σούπα. Την σούπα της ζωής τους.

Βλέποντας την προκήρυξη πολιτικών θέσεων γενικών και ειδικών γραμματέων, θυμήθηκα τον δικό μου...κ. Πρόεδρο, που χρωστούσε στο Κόμμα που τον έβαλε να φυλάει τις δικές του Θερμοπύλες.
Ναι, έχει πολλά προβλήματα αυτή η διαδικασία με τόσο στενά περιθώρια χρόνου (ο κρατικός μηχανισμός πρέπει να επανδρωθεί άμεσα), έχει κίνδυνους, έχει ανακολουθίες, έχει λάθη, έχει στοιχεία ερασιτεχνισμού. Αλλά ... ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Είναι ένα πρώτο βήμα. Είναι μια ρήξη με καθεστηκυίες λογικές από ιδρύσεως ελληνικού Κράτους. Μπορεί να μην δουλέψει, μπορεί να μην επανδρωθεί ο κρατικός μηχανισμός με ότι πιο κατάλληλο, μπορεί να γίνουν λάθη, μπορεί πολλοι να εκμεταλευτουν τα λάθη, αλλά και πάλι δεν πειράζει. Ένα βήμα... Ας περιφρουρηθεί, ας χαιρετιστεί όπως ακριβώς του αξίζει σαν τέλος εποχής.
Οι επαγγελματίες των κομματικών μηχανισμών, ότι είχαν να δώσουν το έδωσαν και ήταν ολέθριο. Αν κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτό το βαλτωμένο τοπίο, ας αλλάξει και ας γίνει η αλλαγή και πιο ερασιτεχνικά.

Κι αν επιτέλους το προϊόν που χρόνια ολόκληρα πουλάνε οι κομματικοί μηχανισμοί, δεν θα έχει πια αντίκρισμα, ...δαρβινικά θα εξελιχθούν και τα Κόμματα. Δεν θα παράγουν πια νταβατζηλίκι και χειροκροτητές, θα παράγουν ΠΟΛΙΤΙΚΉ. Κοινώς με ένα σμπάρο... δύο τρυγόνια.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω….

Με αφήνει παγερά αδιαφορη αν …δεν τηρηθηκε το πρωτοκολλο στην προσκληση που έγινε στους Οικολόγους να αναλάβουν ένα κυβερνητικό πόστο, σε ένα νεοιδρυόμενο Υπουργείο Περιβάλλοντος. Μπορουν να εκφράσουν δεκάδες ενστάσεις για τον τρόπο, εκατονταδες ενστάσεις για το ρίσκο τους, χιλιαδες ενστασεις για δευτερες σκέψεις… και διαχρονικά και με απολυτη ασφαλεια μπορουν να κοσκινίζουν όχι μονο δέκα μέρες... αλλά πολλες τετραετίες...

Όλα αυτά όμως, έχουν δεν έχουν την παραμικρή σημασία μπροστά στο ότι πολύ συνειδητά απεμπολισαν την δυνατοτητα. Όχι την ευκαιρία… Την ΔΥΝΑΤΌΤΗΤΑ. Εμετρηθησαν, εζυγισθησαν...και φοβηθηκαν.

Τα περι…διαγραμμάτου, θα υπάρχουν πάντα αλλά δεν θα πειθουν παρα μόνο όσους επιθυμούν διακαώς να πειστουν.
Η δυνατότητα τεραστια, σε ένα Υπουργείο που στηνεται τωρα, που δεν κουβαλάει τις αμαρτίες, τις παθογενειες και τις αρρωστημένες αρτιοριοσκληρώσεις των δομών της δημόσιας διοικησης, που από την επιτυχία του ή την αποτυχία του θα κριθουν και οι πραγματικές του αρμοδιότητες.

Ο κ. Χρυσογελος και οι …συν αυτώ θα πρέπει κάποια στιγμή να μάθει, ότι τα πρασινα πουκάμισα, τα μπουκαλακια με το αγιασμα από τον Ασωπό, και τα ποδηλατα, δεν προσφερουν τίποτα στους πολίτες. Προσφερουν μόνο στους τηλεθεατές.

Αν οι Οικολογοι Πράσινοι, φιλοδοξούν να γίνουν ένα ακομα τηλεοπτικό θέαμα, ένα ακομα επικοινωνιακό τρυκάκι, ένας ακόμα χωρος που θα περιφέρει ανερυθριαστα την εναρετη παρθενία του και θα μετράει το μποι του με τον ίσκιο του, ομολογουμένως βρισκονται σε πάρα πολύ καλό δρόμο.

Και όχι, το κλισεδάκι είναι απολυτα λάθος. Η τυχη δεν βοηθάει ΠΟΤΕ τους τολμηρούς. Σας το υπογραφω... Η τυχη βοηθαει ΠΑΝΤΑ τους …μετρημένους. Απλά οι τολμηροι την ..."τυχη" την βουτάνε από τα μαλλια και την γυριζουν τουμπα. Ματωνοντας… Ακομα και αποτυγχανοντας. Ακομα και πεθαινοντας.

Οι οικολογοι...όπως και πολλοι άλλοι της ιδιας ασφαλους φιλοσοφίας ζωής και πολιτικής... θα επιβιώσουν με την μέγιστη δυνατή ασφάλεια...

Υ.Γ. Αν κάτι ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ειναι οι δίκες ...προθέσεων. Δεν εξετάζω καθόλου την λογική που μπορεί και να υπηρχε πισω από την κινηση να προσφερθει σε ένα στελεχος τους το Υφυπουργείο Περιβάλλοντος.
Πρωτον γιατί θα έχουμε εικασίες να κονταροχτυπιουνται με το ΓΕΓΟΝΟΣ και δευτερον και σημαντικοτερο… γιατί στη ζωή και στη πολιτική, "παιζεις", ΡΙΣΚΑΡΕΙΣ, πάντα με το φυλλο που σου μοιράζεται. Αλλιώς σηκωνεσαι από το τραπεζι και παραμενεις ένας αχρηστος θεατής.
Κοινώς παραμενεις …μια ακομα εριτιμη και παντελώς ΑΧΡΕΙΑΣΤΗ παρθένα.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Οι εικόνες μου...

Γύρισα στο σπίτι την ώρα που ξημέρωνε και ηθέλα πολύ, πάρα πολύ να γράψω. Απλά το θελω ξεπερνούσε τις φυσικές μου δυνάμεις.
Έπεσα …ξερή στο κρεβάτι, μπύρες, κρασιά, ουίσκια, ρακόμελα και βοτκες, χόρευαν σάλσα στο στομάχι μου αλλά το στομάχι …δόξα στην επιστήμη το ελέγχεις. Αυτές όμως τις χιλιάδες εικόνες που χόρευαν σάλσα στο κεφάλι μου… και δεν μπορούσα αλλά και δεν ήθελα να τις «ελέγξω».

Για άλλη μια φορά σκέφτηκα πως και γιατί γράφω αναρτήσεις σε αυτό το blog… και όχι μονο αναρτησεις και όχι μόνο στο blog.. Ειναι πάντα μια, δυο, ...πεντε, ...εκατό εικόνες, που το κεφάλι και το θυμικό μου θέλει να ...πέψει στο χαρτί. Κατα καιρους για διαφορα που διαβασα, που συζητησα, που σκεφτηκα προσπαθησα να γραψω. Ποτε δεν τα καταφερα. Το μονο που μπορώ να γραψω ειναι ότι βλέπω. Και έτσι, τις χθεσινοβραδυνές εικόνες μου θέλω να κάνω λέξεις. Και μάλιστα γρηγορα γρηγορα, όσο ειμαι ακόμα υπο την ...επηρρεια...

Είχαμε συμφωνήσει στις παρέες μας, στα blogs μας, στα ΜΜΕ, ότι οι πολίτες (όχι δεν θα πω ...ο λαός), δεν ψηφίζουν πια , αλλά καταψηφίζουν. Διαψευστήκαμε πανηγυρικά. Καλώς ή κακώς καμία ψήφος δεν γράψει επάνω της το σκεπτικό της και δεν περιγράφει την πορεία της για να φτάσει μέχρι την κάλπη. Αλλά τα χθεσινά μηνυματα της κάλπης, δεν μπορεί σε καμια περίπτωση να σημαίνουν... καταψηφιζω.
Σημαινουν μονο κάτι, σημαινουν ...ΕΛΠΙΖΩ.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάρος, απο το να διαχειριστείς την ελπιδα κάποιου.
Ναι, την ελπιδα ακόμα και αυτού που ειναι συμμέτοχος και συνένοχος για την κατάσταση του.
Πιστεύω ακράδαντα, το γραφω σε κάθε αναρτηση, οι "προεκλογικές" μου αναρτησεις έχουν την ετικετα, "μεταξυ κατεργαραιων ειλικρινεια", δεν θα με πεισει κανείς ότι η ευθύνη των πολιτικών και των πολιτών, δεν είναι πολύ άνισα κατανεμημένη. It takes two to tango. Μαλλί κουβάρι είμαστε. Οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, τα χειρότερα μας χάιδεψαν και τα χειρότερα μας παίξανε. Στη μη ύπαρξη δικών μας αντιστάσεων ποντάραν τα ρέστα τους και μέχρι τώρα έβγαιναν πρόσκαιρα ...κερδισμένοι. Και όλοι μας τελικά, και εκείνοι και εμείς, είμαστε χαμένοι. Εκείνοι γιατί κρίθηκαν αναξιοπιστοι διαχειριστές και εμεις γιατί βουλιαξαμε στο βάλτο του μικροδικιου και της εωλης ψευδοευημερίας του καθενός μας.
Η πρωτη εικόνα στην Κλαυθμώνος.
Στους χθεσινοβραδυνούς μικροπωλητές κασκόλ, σημαιών και λουλουδιών, που με το ένα μάτι στην πραμάτεια και το άλλο στην γιγαντοοθόνη προσπαθούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει για αυτους αυτό που έβλεπαν. Ρωτησα 4, "εσυ θα τον ψηφιζες;"

Οι τρεις... επειδή έχουν κι αυτοι εξελληνιστεί, απάντησαν πονηρά. Σου λεει θα της πω ότι νομιζω ότι θέλει να ακουσει, και έδειξαν έναν τρελό ενθουσιασμό. Ο τέταρτος κουνησε καταφατικά το κεφάλι του και πηγε να φυγει. Επέμεινα, τον ξαναρώτησα, με έκοψε από πάνω μεχρι κάτω, με αυτό το ακτινογραφικό βλέμμα, που σου ρίχνουν οι μετανάστες το μονο όπλο που έχουν για την επιβιωση, το μονο που μπορουν να εμπιστευτουν, αυτο που εμεις χάσαμε, δηλαδή το ένστικτο τους. Καταλαβε ότι ειχα ειλικρινή απορία, ρωτούσα για να μάθω και όχι για να «επιβεβαιώσω» και μου είπε το σημαντικότερο από ότι άκουσα σε όλη την προεκλογική περίοδο, στις αναλύσεις στα επινίκια, και στις μετεκλογικές αναλυσάρες.
«Εγώ είχα ...hope και ήρθα, και αυτό μονο έχω. Τι να σου πω;»

Ναι δεν ξέρει και δεν τον αφορά στο ελάχιστο η φορολογική κλίμακα, το δημοσιο χρεος, το συμφωνο σταθερότητας, και το έλλειμα. Ξερει όμως πολύ καλά κάτι. Ξέρει την ΕΛΠΙΔΑ και ξερει να την διακρινει...κι όπου τον βγάλει. Ξερει, ότι σε μια κοινωνία ευημερίας, σε μια κοινωνίας όχι μικροδικιων αλλά Δικαίου, σε μια οικονομία που θα παράγει προϊόν και όχι αέρα, σε μια χώρα που ο πολίτης θα ελπίζει, θα έχει κανόνες, θα πειστεί ότι το όλον ειναι δικό μου και το δικό μου ...όλων μας, σε μια ΑΝΟΙΧΤΗ, και όχι φοβική κοινωνία, θα έχει και αυτός ένα καλυτερο αυριο.

Ειναι πολύ ευφυής και δεν θα ειχε φτασει εδώ αν δεν ήταν. Σε αυτον δεν χαριστηκε ΤΙΠΟΤΑ, το διεκδικει και το παιρνει. Και ξερει ότι το δικο μου καλυτερο αυριο δεν θα ειναι ειναι το ίδιο με το δικό του. Ξερει όμως ότι το δικό μου καλυτερο αυριο, ειναι Η προυποθεση για το δικο του. Ξερει ότι η ελπιδα ειναι το πρωτο κεφαλαιο, η μαγια, για να τοκισεις. Και η απελπισία, ειναι ο χειροτερος επενδυτής. Εξανεμιζει τα ...πάντα.
Ειδα πολούς, πάρα πολλούς φίλους χθες το βραδυ. Και οι φίλοι μου, οι ...δικοί μου φίλοι, δεν ήταν μεθυσμένοι απο την χαρά της νίκης, τα μάτια και τα λόγια τους εκρυβαν ΚΑΙ φόβο, γιατί "η πλημμυρίδα σηκώνει και κορμούς δέντρων, κότερα και βάρκες, λάσπες, φελλούς και «πτώματα»".
Γιατί ο Γιωργος Παπανδρεου, αυτή την στιγμή δεν κραταει στα χερια του, το 44%, δεν κραταει την διαφορά του 10%, δεν κρατάει τους 160 βουλευτες. Αυτά μπορεί να μην ειναι τίποτα αυριο. Αυτό που κραταει, αυτο που ΠΡΕΠΕΙ να τοκίσει ειναι η ΕΛΠΙΔΑ. Και στο επενδυτικό "Ελπιδα", το επιτοκιο τρεχει με 1000%.

Η δευτερη εικονα, στα Προπύλαια.
Μουσικές που αντηχούν στην Πανεπιστημίου, πλήθος και ...ανασα. Αν με κάτι θα περιέγραφα το πολύχρωμο πλήθος στο εκλογικό περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ, ειναι αυτό το γέλιο της ανακούφισης, αυτό το άγγιγμα χεριών και βλέμματων, που λεει «τα καταφέραμε».
Θυμήθηκα κάτι, θυμήθηκα γιατί αγαπάω ...όχι την Ελλάδα, γενικώς και αορίστως... αλλά τους συμπατριώτες μου, τους «συχωριανούς» μου, το ταμπεραμέντο και το θυμικό τους. Άλλωστε η μόνη φύση που με εξιτάρει, είναι ΜΟΝΟ η ανθρώπινη φύση.
Θυμήθηκα ...το «γαμώτο» που μας σηκώνει απο κάθε πτώση, αυτόν τον ...πατριωτισμό του θα «τα καταφέρουμε ρε πούστη μου». Και ο ΣΥΡΙΖΑ, «τα κατάφερε...ρε πούστη μου».
Και εδώ συζήτησα, ήπια, γέλασα, άκουσα πολλούς φίλους και πολλές αναλύσεις. Προσωπικά διαφωνώ με τις χθεσινοβραδυνές εκτιμήσεις των συχωριανών μου για τον εκλογικό ...θρίαμβο. Αν κάτι διέσωσε εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, για μένα ειναι αυτό το «γαμώτο», αυτός ο πατριωτισμός του «θα τα καταφέρουμε». Απο καρδιάς ευχομαι να τον διασώσει και πολιτικά. Προσωπικά...δεν το πολυπιστεύω, αλλά σημερα ειπαμε... σημερα ελπιζουμε.
Μεγάλος νικητής του παιχνιδιου ο Αλέξης Τσιπρας. Το πήρε πάνω του, το έσωσε και οτιδήποτε άλλο, αυτή την στιγμή, εκτός απο το «μπράβο», θα ήταν μικροψυχο. Απεδειξε και αυτός, ότι αν δεν πέσεις... δεν σηκώνεσαι. Απεδειξε ότι, ότι χαρίζεται, ειναι ...τζάμπα και δεν ειναι ποτέ δικό σου. Συχωριανοί, το ρακόμελο εξαιρετικό, η βοτκα... μάλλον μπομπα.

Εικόνα τρίτη, στην Κοραή.
Το περίπτερο των οικολόγων, άδειο, έρημο, μια νησίδα που ζητούσε λές κι αυτή μια ανθρώπινη παρουσία... Έχουν ακόμα να μάθουν πολλά ακόμα οι Οικολόγοι. Και το πρώτο...ότι πριν απο το ..προγραμμα, βάζουμε το κέφι, βάζουμε το χαμογελο, βάζουμε την ταυτοτητα μπροσταρη.

Εικόνα Τετάρτη... τηλεοπτική, από το Ζάππειο.
Αλίμονο σε όποιον κλωτσήσει τον ηττημένο.
Δεν θα διστάσω να πω ότι, κι αν ακόμα ο Καραμανλής ή ο όποιος Καραμανλής τον διαδεχτεί, ήταν ο καλύτερος δυνατός Πρωθυπουργός, ο μεγαλύτερος Ηγετης, ο θεόπνευστος και ο θεόσταλτος, εγώ ΔΕΝ θα τον ψήφιζα. Για μένα σωστά ή λάθος, πολιτικά ή ...οπαδικά, κοινωνιολογικά ή αισθητικά, δεν ψήφισα ποτέ την Ν.Δ. και δεν θα την ψηφισω ποτέ. Σωστά η λάθος, είναι πολύ μακριά από τα δικά μου δεδομένα και ακόμα μακρύτερα απο τα δικά μου ζητούμενα.
Αν κάτι όμως θέλω να πω αυτή την ώρα, είναι ότι ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΝ η λογική «δεν κάνω τίποτα, για να μην κάνω λάθος», δεν τον πήγε ΠΟΥΘΕΝΑ. Δεν θα πω τίποτα άλλο, τον ηττημένο έμαθα να τον σέβομαι.
Κι αν κάτι δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν τα τριχιλιαρα που μοίρασε μετά τις φωτιές στην Πελοπόννησο, και ...που έπιασαν τόπο. Τον ξανάβγαλαν νικητή το 2007. Αυτό ας μην το ξεχάσουμε ΠΟΤΕ. Καραμανλήδες να φτύνουν μια δεκάρα στο θύμα, είδαμε πολλές φορές στην ιστορία. Αν κάτι πρέπει να αλλάξει, δεν ειναι οι Καραμανλήδες, ειναι τα θυματα που εξαργυρώνουν την θέση τους για μια δεκάρα, και γίνονται θυτες. Και αυτό επίσης... βαθιά Ελληνικό....

κ. Παπαρηγα, δεν είχα εικόνα σας, δεν μου έλειψε στο ελάχιστο, και δεν επεδίωξα στο ελάχιστο να αποκτήσω χθες το βράδυ. Το «όσο χειροτερα, τόσο καλυτερα», θα με χαλάει ΠΑΝΤΑ, θα με βρίσκει πάντα αντιμέτωπη.

Όσο για τον κ. Καρατζαφέρη και τα τσιράκια του, θα πω μόνο ότι ΦΟΒΑΜΑΙ.
Θέλω να ελπιζω ότι το ποσοστό του, προερχοταν απο θυμωμένους Ν.Δ.κρατες και όχι απο φοβισμένους πολίτες. Θέλω να πιστευω, ότι λειτουργησε απλά το θυμικό κάποιων που ένιωσαν ότι προδιδονται απο τον κομματικό τους χωρο, και όχι απο ανθρωπους που ασπαζονται τον τοσο επικινδυνο φασισμό που ο Καρατζαφερης κουβαλάει και λοιμωδώς μεταφερει. Γιατί αυτός ειναι ο επικίνδυνος φασισμός. Όχι ο φασισμός των ...«παλικαριών» της Χρυσής Αυγής. Αυτούς τους αντιπαλεύουμε και τους απομονώνουμε , πολύ πιο εύκολα.

Συχωριανοί μου, ότι κι αν ψηφίσατε, ότι κι αν ελπίσατε, εύχομαι από καρδιάς καλή ελπίδα...
Υ.Γ.Πριν απο λίγο έμαθα ότι ...έφυγε η Mercedes Sosa...
Καλα τα ..μετεκλογικά και οι ...εξετάσεις, αλλά η Sosa, και τις πολύ σκληρες εξετάσεις της έδωσε, και θα βγάζει πάντα στην επιφάνεια της μνημης μας τις πιο όμορφες, τις πιο τρυφερές στιγμές μας... Τις μνημες, τα όνειρα και την "φωνή της σιωπηλής πλειοψηφίας". Η Sosa... έκανε τον ψιθυθρο, την φωνή...ΚΡΑΥΓΗ. Να ειναι ελαφρυ το χώμα...

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Ψηφίζοντας...

Την Κυριακή θα πάω να ψηφίσω.
Και έχω μόνο μια ψήφο.
Αλλά δεν έχω να ψηφίσω μόνο για μένα. Έχω να ψηφίσω για ...


«Με λένε Λορέντζο. Είμαι από την Τροπόγια της Αλβανίας, είμαι στην Ελλάδα 19 χρόνια, τον ένα γιο μου τον έφερα 6 μηνών και ο άλλος γεννήθηκε εδώ. Αγόρασα μισό ταξί, τα παιδιά μου δεν μιλάνε Αλβανικά, και βέβαια δεν έχουμε δικαίωμα να ψηφίσουμε»




«Με λένε Βάνια. Είμαι από ένα χωριό έξω απο το Γκόρι της Γεωργίας, είμαι στην Ελλάδα 12 χρόνια, δουλεύω σε συνεργείο καθαρισμού, ο άνδρας μου δουλεύει στην οικοδομή, η αδελφή μου σε μια ταβέρνα και βέβαια δεν έχουμε δικαίωμα να ψηφίσουμε»




«Με λένε Nαϊμ. Είμαι από το Ουμ Ελ Μπουάγι της Αλγερίας, είμαι στην Ελλάδα 9 χρόνια, πριν 6 χρόνια ήρθε και ο αδελφός μου, δουλεύουμε σε μια βιοτεχνία που φτιάχνει κόλλες, και βέβαια δεν έχουμε δικαίωμα να ψηφίσουμε»







«Με λένε Κέλα. Είμαι από την Γκαλαγκετάρα της Σρι Λάνκα, είμαι 11 χρόνια στην Ελλάδα και δουλεύω καθαρίστρια σε έναν οίκο ευγηρίας, και βέβαια δεν έχω δικαίωμα να ψηφίσω»










«Με λένε Μοντασέρ. Είμαι από το Φαϊζαλαμπάντ του Πακιστάν, είμαι στην Ελλάδα 8 χρόνια, μένω με άλλους 2 σε μια γκαρσονιέρα στον Άγιο Νικόλαο, δουλεύω σε ένα καθαριστήριο χαλιών και βέβαια δεν έχω δικαίωμα να ψηφίσω»



«Με λένε Μπάβι. Είμαι από το Τζος της Νιγηρίας είμαι στην Ελλάδα 13 χρόνια, δουλεύω στον κλίβανο του ΚΑΤ, και βέβαια δεν έχω δικαίωμα να ψηφίσω»







«Με λένε Μπεσίρ. Είμαι Κούρδος από το Σινζάρ, είμαι στην Ελλάδα 9 χρόνια, δουλεύω σε ένα βενζινάδικο, και βέβαια δεν έχω δικαίωμα να ψηφίσω»




«Με λένε Άννα, Λάκα, Μοχάμεντ, Μπέλσι, Σαφ, Τζόνυ, Εστερ και μαθαίνω Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, ...ότι, ...όπως και ...όπου μπορώ να μάθω και βέβαια δεν έχουμε δικαιωμα να ψηφισουμε»






Με λένε Κατερίνα, και ψηφίζω για μένα ,για τον Λορεντζο, την Βάνια, τον Nαϊμ, την Κέλα, τον Μοντασέρ, τον Μπάβι, τον Μπεσίρ...
Ψηφίζω για μένα και για όλους αυτούς που ζουν, εργάζονται, πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, παράγουν και αυξάνουν το ΑΕΠ της χώρας μου και ΔΕΝ έχουν δικαίωμα ψήφου.




Ψηφίζω για μένα και για όλους όσους είναι κυνηγημένοι, παράνομοι πολιτικοί και οικονομικοί πρόσφυγες, παλεύουν για την επιβίωση τους στην χώρα μου, που οφείλει να σεβαστεί τις διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει....
Λαθραίοι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο λαθραίες πολιτικές.


Την Κυριακή θα ψηφίσω.
Και έχω μόνο μια ψήφο.
Αλλά δεν έχω να ψηφίσω μόνο για μένα.
Έχουμε να ψηφίσουμε για .... όλους όσους ζουν μαζί μας, μοιράζονται μαζί μας την Ελλάδα και δεν έχουν φωνή.