Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Όταν προτιμάς την ατίμωση από τον πόλεμο, θα έχεις και την ατίμωση και τον πόλεμο

Ας ακολουθήσουμε λοιπόν την προτροπή του …Πρωθυπουργού της χώρας. Του ...Πρωθυπουργού, που με περισσή ….αίσθηση ευθύνης και απύθμενο θράσος απάντησε στους κοινωνικούς εταίρους «τι τα λέτε σε εμένα, πείτε τα, στο ΔΝΤ».


Σήμερα, αυτή τη στιγμή, πριν καν καταλογίσουμε τις τεράστιες ευθύνες του πολιτικού συστήματος και του πολιτικου προσωπικού της χώρας για αυτήν την καταντια, πριν ανατριχιάσουμε απο το γεγονός ότι η Κυβέρνηση έστω και την ύστατη στιγμή,δεν είχε καν την ικανότητα να διαπραγματευτεί ένα έστω δικαιότερο σενάριο, ένα λιγότερο τρομοκρατικό τρόπο από την απόλυτη ευκολία των οριζόντιων μειώσεων των συντάξεων των ...700 ευρω, ας αποδεχτούμε το αυτονόητο.

Τις διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ θα τις κάνουμε ΕΜΕΙΣ.
Και είναι πια ΣΑΦΕΣΤΑΤΟ ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος για να τις κάνει. Μόνο ΕΜΕΙΣ. Και βέβαια ο τόπος των διαπραγματεύσεων είναι …γνωστός. Ο δρόμος.


Τέτοιες μέρες ήταν, έτσι ανοιξιάτικες όταν ο Έλληνας υπηρεσιακός Πρωθυπουργός της Κατοχής συναίνεσε στο να αποσταλούν Έλληνες στα γερμανικά εργοστάσια. Το επιχειρημα του Χιτλερ κραταιό, "αφού οι Γερμανοί έδιναν το αίμα τους στο ανατολικό μέτωπο, οι κατακτημένοι έπρεπε να δίνουν την εργασία τους". Οι λίστες για τα σφαγεία φτιάχτηκαν στο πι και φι και ο …Πρωθυπουργός μοιρολογούσε ότι δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να τις υπογράψει. Χιλιάδες λαού άοπλοι, ρακενδυτοι και εξοντωμένοι ανάτρεψαν τη σφαγή, μπουκαροντας στην Κομαντατουρ και αρπάζοντας τις λιστες θανάτου. Οι παπουδες μας.


Όταν ο …Κυβερνήτης ΔΗΛΩΝΕΙ ανίκανος να διαπραγματευτεί, τότε οι εντολείς του αναλαμβάνουν την κατάσταση και την …διαπραγμάτευση στα χέρια τους. Άλλωστε η ιστορία έχει αποδείξει με κάθε τρόπο ότι αν προτιμάς την ατίμωση από τον πόλεμο, τότε θα έχεις ΚΑΙ τον πόλεμο ΚΑΙ την ατίμωση.

Υ.Γ. Όσο για αυτές τις φαιδρότητες των πολιτικών νάνων και των πληρωμένων κονδυλοφόρων τους, περί …κατάλυσης της Δημοκρατίας, την Δημοκρατία την καταλύει αυτός που παραμένει μεν στο κουκουλι της ...θέσης του, αλλά παραιτείται από το θεσμικό, και συνταγματικό του καθήκον του να προστατεψει την Πατρίδα και τοςυ πολιτες της. Και η Ιστορία έχει καταθέσει την άποψη της για τον κάθε Τσολάκογλου αυτου του τόπου, αυτής της χώρας, αυτής της πατρίδας.
Αύριο λοιπόν, Πρωτομαγιά, τα λέμε… Έχουμε να ...διαπραγματευτούμε.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Zωγραφιές στην άκρη της κόλας

Οι βιβλιοθήκες μου, τα συρτάρια μου, ο υπολογιστής μου, είναι πάντα ένα σκηνικό που παραπέμπει σε πίνακες του Μπος. Χιλιάδες αφημένα γραπτά και σκέψεις, μισοαρχισμένα, μισοτελειωμένα, μισοφτιαγμένα, χωμένα, ασύνδετα φαινομενικά μεταξύ τους, που ..απλά υπάρχουν. Κάπως έτσι ειναι και το μυαλό μου...
Και σε χρόνο που δεν γνωρίζω, σε χρόνο που ποτέ δεν μπορώ να προβλέψω, όλα αυτά τα μικρά τα ασύνδετα, τα άσχετα, τα μισοτελειωμένα, γραπτά, σκέψεις, πηγές, βιβλιογραφία, αρχίζουν να μπαίνουν στην σειρά, λες μόνα τους. Πολλά αποδεικνύονται άχρηστα, άλλα εξαιρετικά υπερεκτιμημένα, άλλα πολύ πιο χρήσιμα από αυτό που αρχικά φαινόταν και κάποια ανεκτίμητα για εκεινη τη στιγμή που τα ...χρειαζομαι.

Μια μέρα που έπρεπε να ψάξω, για να βρω κάτι μέσα στο χάος μου, ήταν και η σημερινή. Και τι ταξίδι!!! Έπρεπε να ψάξω, που στο διάβολο μπορεί να είχα παραχωμένα κάποια άρθρα, κάποια βιβλιογραφία που θυμόμουν ότι τελικά δεν είχα χρησιμοποιήσει πριν από 8-9 χρόνια. Όπως οι τυφλοί εξασκούν πολύ καλά την ακοή, την αφή και την όσφρηση, αυτοί που την «τάξη» την θεωρούν άγνωστη λέξη, οι χαοτικοί τύποι σαν ελόγου μου εξασκούν πολύ έντονα την δεξιότητα της μνήμης. Ποντάροντας λοιπόν στην ...μνήμη μου καταδύθηκα στο ..χάος.

Και αφού ξεπέρασα τον αρχικό πανικό, αυτή την ισχυρή παρόρμηση να ξανακλείσω την βιβλιοθήκη, τα συρτάρια, τα ντοσιέ, τις σημειώσεις, αφού επεξεργάστηκα όλες τις πιθανότητες για να βρω τίποτα άλλο, πιο ευκολα, πιο γρήγορα, κολημένη στην ...βεβαιοτητα ότι εκεινα ειναι ότι ακριβώς χρειαζομαι, απελπίστηκα και μπήκα στο ...ταξίδι.
Ξαναβρήκα τους μικρούς μου θησαυρούς, τις δεκάδες χύμα στο κύμα, πηγές και βιβλιογραφίες, και το πιο σημαντικό μαζί με αυτά ξαναβρήκα την μυρωδιά αυτού που σκεφτόμουν, αυτού που νόμιζα, αυτού που ήθελα, αυτού που «ήξερα». Και βέβαια, όλα εκείνα, κάτω από το σημερινό πρίσμα πιθανότατα να ...είναι πια λάθος.

Ταξιδεύοντας στα ...χαρτιά, γύρισα και άλλο πίσω.. Πολύ πιο πίσω από αυτά που έψαχνα. Εκεί λοιπόν, γύρω στα 25+, με την βιασύνη, την ορμητικότητα και την αυτοπεποίθηση που διαθέτεις στα 25, δουλεύοντας πάνω σε κάτι, έφτασα σε τοίχο. Το να τα παρατήσω ήταν μια ελκυστικότατη προοπτική, αλλά και το να πετάξω 2-2,5 χρόνια σκληρής δουλειάς με χάλαγε πολύ. Ο ...δάσκαλος μου, αφού του ζάλισα τα ....αυτιά, μου έδωσε μια «συμβουλή», ζόρικη, σκληρή, απόλυτη, κάτι σαν χαστούκι. Μου είπε, μην κλωθογυρνάς. «Στοιχεία» υπάρχουν. Βρέστα, ξεψαχνισε τα και αξιολόγησε τα. Και ή παράτα τα ή πιάστα πάλι ΌΛΑ από την αρχή. Κι αν έχεις το κουράγιο να ξαναπιάσεις την ΑΡΧΗ, αμφισβητησε τα πάντα. Γκρέμισε όλες σου τις βεβαιότητες. Μόνο έτσι θα βρεις-αν βρεις- τους λάθος κρίκους. Αν και πάλι δεν τους βρεις σημαίνει ότι κρατησες πολλες απο τις βεβαιοτητες. Οπότε ξανακάντο. Αν και πάλι δεν τους βρεις, τότε θα υποχρεωθείς να ομολογήσεις στον εαυτό σου, ότι οι βεβαιότητες και οι ευκολίες είναι το πετσί σου. Μπορείς να γδάρεις το πετσί σου; Μπορείς. Θα το κάνεις; Πολύ αμφιβάλλω...

Εκείνο το τόσο περιπαικτικό του ύφος, εκείνο το «αν έχεις αρχίδια, τότε προχώρα, αν δεν έχεις ξεφορτωνε με», εκείνο το «σαν και εσένα, χίλιοι στον παρά οι αναλώσιμοι», εκείνο το «με κούρασες και εσύ και τα κλαψουρίσματα σου» με πείσμωσε. Ξέρετε εκείνο το πείσμα, ο θυμός που αναπτύσσεται σαν άμυνα, έτσι για να σκεπάσει το αίσθημα της ντροπής, της ανεπάρκειας, του φτυσίματος με μια κουβέντα. Το «μάλιστα» μου φάνηκε πολύ υποταγμένο, ψέλλισα ένα «εντάξει», και όπως το αίμα ανέβαινε στο κεφάλι και στα μάγουλα μου, ταυτόχρονα άφηνε άπλετο χώρο για να αναδειχθεί το μεγάλο ερωτηματικό. Τι λέει; Τι εννοεί; Και το πιο σημαντικό, τι σκατά θα κάνω τώρα;

Η γιαγιά μου έλεγε «το αγώι πάει τον αγωγιάτη». Άλλοι πιο ...ψαγμένοι, έλεγαν «δρόμος δεν υπάρχει, τον δρόμο ο καθένας τον ανοίγει μόνος του», έτσι και εγώ είπα, πάμε και ...θα δούμε.

Το μυαλό κρατάει πάντα τα σημαντικά. Όχι τα σημαντικά ...γενικώς. Τα σημαντικά του καθενός. Θυμάμαι λοιπόν πολύ έντονα την βιάση μου να γυρίσω και να τα βάλω όλα πάλι κάτω. Να ψάξω, να ψηλαφίσω το νήμα και να αρχίσω το ξήλωμα. Και απο που, από την αρχή ή από το τέλος; Θυμάμαι την απελπισία μου για το αν θα καταλάβω, θα αναγνωρίσω τον ..κόμπο που πέρασα για ξέφτι, θυμάμαι πάρα πολύ έντονα το περπάτημα, τον καφέ που παρήγγειλα αλλά δεν ήπια, θυμάμαι την αποβάθρα του μετρό, θυμάμαι τι φορούσα, τι σκεφτόμουν, τι μύριζα, τι είδα εκείνο το απόγευμα. Και τα θυμάμαι πολύ πιο έντονα, πολύ πιο ξεκάθαρα από το πως τα κατάφερα να βρω το ...ξέφτι.

Σήμερα μέσα στον χαμό των χιλιάδων άσχετων μεταξύ τους, που κρύβουν τα ντοσιέ, τα συρτάρια, οι βιβλιοθήκες και ο υπολογιστής, απλωμένα πάνω στο γραφείο και στο πάτωμα, απλωμένα στα δεκάδες παράθυρα του υπολογιστή, ξαναβρήκα κάποιες απο εκεινες τις σημειωσεις και τις ζωγραφιές που έκανα όταν ...προσπαθουσα να γκρεμίσω τις σιγουριές μου. Ξέρετε, αυτά τα αμήχανα σχέδια στην άκρη της κόλας. Κόλες που πετάχτηκαν, κόλες που κρατήθηκαν, κόλες που παραχώθηκαν. Γιατί; Γιατί...έτσι. Ίσως παραχωθηκαν σε άσχετα μέρη, σε άσχετα σημεία, απλά για να σου θυμιζουν κάτι. Ή ίσως, γιατί αυτές καθ’ αυτές δεν έχουν καμία άξια ή χρησιμότητα πια, αλλά κάτι μεσα σου, σε βάζει να τις κρατήσεις για να σου θυμίζουν το «πιάστο πάλι από την αρχή».

Χαζεύω τις κυριακάτικες εφημερίδες, ενώ ταυτόχρονα ψάχνω δικαιολογίες να ...καθυστερήσω. Όταν δεν θέλω να δουλέψω πάντα βρίσκω εξαιρετικό ενδιαφέρον σε πράγματα παντελώς άσχετα μεταξύ τους. Αυτή η επιφανειακή απασχόληση, που επιτρέπει στην σκέψη να χαθεί στα δικά της μονοπάτια, στους δικούς της δρόμους. Σχεδόν όλες οι εφημερίδες σήμερα αναφέρονται στην ...προφητική δήλωση Σημίτη, πριν δυο χρόνια για το ότι η Ελλάδα καλό θα ήταν να απευθυνθεί στο ΔΝΤ.

Εξηγήσεις οι «αρθρογράφοι» των εφημερίδων έχουν ...πολλές που βέβαια είναι η γνωστή ...μία, αυτή η χιλιοειπωμένη, το φταις εσύ, φταίω εγώ, φταίει ο Φούφουτος, φταίει ο Χατζηπετρής. Κυριακάτικες αρθρογραφίες από αυτές που κινούνται στο δρόμο «αφελές»-«πληρωμένο».
Όπως έχω δίπλα μου εκείνα τα αμήχανα σχέδια στην άκρη των τόσο παλιών σημειώσεων, εκείνο το ...ότι σου έρχεται, όπως σου έρχεται, σημείωσε το και θα δούμε παρακάτω τι και πως, σε εκεινο το αν δεν σου έρχεται ...τιποτα, ζωγραφισε κάτι στην άκρη, να παραμυθιάζεσαι ότι το έχεις ακόμα ...ανοιχτό, μπαίνω στον μαγικό, εύκολο πια , διαδικτυακό κόσμο της παλιάς πληροφορίας, της παλιάς ενημέρωσης, της παλιάς αρθρογραφίας. Ελληνικής και όχι μόνο. Αυτής που είναι πια ντεμοντέ, ξεπερασμένη από τα γεγονότα, πτωχευμένη κι αυτή, μέσα στα ...καινούργια που ανατροφοδοτούν την σκέψη και τον προβληματισμό μας. Θυμάμαι πως τότε, πριν 10, 5, 3, 2, 1, χρόνο, πριν από 12, 6, 3, 1 μήνα εισέπραττα την ...πληροφορία. Πως σήμερα την επαναξιολογώ. Σωστά; Λάθος; Δεν ξέρω.

Μπορώ να γκρεμίσω όλες μου τις βεβαιότητες; Μπορώ αν φτάνω σε αδιέξοδο να το ξανακάνω; Μπορώ να γκρεμίσω τα πάντα μέσα στο μυαλό μου; Μπορώ να γδάρω το πετσί μου; Μπορώ να ξεχωρίζω τους κόμπους από τα ξέφτια;
Πιθανότατα όχι.

Αλλά ...δρόμος δεν υπάρχει, τον δρόμο ο καθένας τον φτιάχνει μόνος του. Είναι ...Ο Δρόμος; Όχι. Είναι όμως ο δρόμος του δικού του μυαλού, του δικού του γκρεμίσματος της όποιας βεβαιότητας, του δικού του γδαρσίματος του δέρματος του. Τι εύκολο για το Θωμά να πει, θέλω να δω τον τύπο των ήλων; Πόσο δύσκολη είναι η ...δουλειά του σημερινού Θωμά. Πόσο να γδάρει το πετσί του μυαλού του;

Ποια είναι τωρα η δική μου "βεβαιοτητα"; Ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα της χώρας, έφτασε στα όρια του. Κρασάρισε. Έχει τις εφεδρείες για να διασωθεί; Θα τα καταφέρει να ...επικοινωνήσει ότι ο άχρηστος, ο ανίκανος, ο διαχρονικά διεφθαρμένος manager, λογιστής, διαφημιστής είναι αυτός που πρέπει να του εμπιστευθείς ΚΑΙ το νέο ...δάνειο; Η λύση είναι οικονομική ή είναι ΕΞΟΧΩΣ πολιτική;
Έχτισαν όλοι μαζί, ο καθενας διαφυλάσσοντας το μικρό ή το μεγάλο πλεονεκτημα του, το τείχος του πολιτικου συστηματος. Όλοι. Κυβερνητες και αντιπολιτευομένοι. Συνδικαλιστές πιόνια της εξουσίας και προπαγανδιστές, ενημερωτές υπάλληλοι των μεγάλων αφεντικών και των μικρών οπαδών. Δικαστές και δικαζόμενοι. Ηλίθιοι και πληρωμένοι. ΟΛΟΙ. Όσοι εδωσαν τις 'λύσεις" που έδωσαν αλλά και όσοι δεν έδωσαν ποτέ λυση, διέξοδο και εναλλακτική. όσοι αρκεστηκαν να ειναι οι κομπαρσοι του σκηνικού, μερος όμως του πολιτικου συστηματος.

Και οι όποιοι "νέοι" θα είναι απλά αυτοί που θα ρίξει το ίδιο το σύστημα σαν χρυσές εφεδρείες, για να διατηρήσει την βιωσιμότητα του; Απλά θα πετάξει στα σκουπιδια όσους κάηκαν εξυπηρετώντας το; Απλά θα αξιοποιησει τους "παλιους" αλλά "καινουργιους" αφθαρτους απο τα ημερολογια του Χριστοφορακου και του Βγενοπουλου; Ή θα είναι πραγματικά νέες δυνάμεις, που θα απελευθερωθούν μέσα από το γκρέμισμα του τειχους της ντροπής, του τειχους του πολιτικου συστηματος, για να το αντιπαλέψουν πραγματικά;

Δεν ξέρω. Δεν έχω, όχι απάντηση, αλλά ούτε την παραμικρή ιδέα. Το 1909, θα το ξαναζησουμε σαν φάρσα; Η προηγούμενη πτώχευση έφερε τον Βενιζέλο στο προσκήνιο. Αυτή θα ανακυκλώσει τα υπάρχοντα άχρηστα οικοδομικά υλικά, θα φέρει το ακόμα χειρότερο, θα φέρει το καινούργιο; Όποιος ξέρει, όποιος ψυχανεμιζεται, ας μου το πει.

Έχει όριο η επικοινωνία; Έχει πλαφόν η προπαγάνδα; Είναι τόσο ευφυές το πολιτικό σύστημα ώστε να κατορθώσει να διασωθεί; Δεν ξέρω. Πείτε μου.

Γδέρνω το πετσί μου, και απλά συνεχίζω να ζωγραφίζω αμήχανες γραμμές και σχήματα στο περιθώριο της κόλας, χαζευόντας και αυτό. Το συστημα καίει την GS προκειμένουνα εξευμενισει τους αδιακριτους. Ελεγχόμενη έκρηξη, ελεγχόμενη χρεοκοπία, προσυμφωνημένη έξοδος απο την ευρωζώνη που θα ...επικοινωνηθεί σαν "πράξη αντιστασης και άσκηση εθνικής κυριαρχίας"; Και δωστου ηχηρές ...σιωπές, εκωφαντικά ηχηρές. Και δωστου ευκολες, απλοικές εκδοχές και ...αποψεις για τις σιωπές.
Και καλά οι δικοι μας κάηκαν όλοι, αλλά η Μερκελ δεν τα καταφερε να γινει η Θατσερ της Γερμανίας, ο Σαρκοζυ βυθιζεται και ο Γάλλος DSK (κατα το αμερικανικό JFK)απο την Ουασιγκτον ποντάρει να είναι ο μεγάλος αντικαταστατης του, σε ένα τοπίο όμως που το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κομμα παλεύει (μεγάλο το στοιχημα!!!)να μετατοπίσει αριστερα.
Και μετα ξεκαρδιστηκα στα γέλια με αυτό. Γιατί κακά τα ψέμματα, οι εραστες της εξουσίας εξαντλουν μονο εκει το ενδιαφερον τους. Τόσο άρρωστοι. Τόσο ηλίθιοι. Τόσο αλλού!!!
Κουραστικό το ...γδάρσιμο, όμορφες οι ζωγραφιές, τα περίεργα σχήματα, στην άκρη της ...κόλας.
Άδειασε και το ποτήρι. Άλλο ένα, ίσα να το ποστάρω, ίσα να το βγάλω από μέσα μου, και μετά, άντε να μαζέψω το ...γδαρμένο μυαλό μου μπας και αφήσει κατά μέρος τις αμπελοφιλοσοφίες και δουλέψει και για τον επιούσιο. Όσο ακόμα υπάρχει η δυνατότητα του ...επιούσιου.

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Η ...μικρασιατική καταστροφή

Ναι, η Ιστορία είναι τόσο περίεργη, τόσο ενδιαφέρουσα, τόσο ιντριγκαδόρικη.
Ο ιστορικός Τάσος Βουρνάς ισχυρίζεται ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο …παππούς) ήταν ο συντάκτης του κατηγορητηρίου της «δίκης των 6».

Το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας , δεν χρειάζεται πια να …εκτελεσθεί. Άλλωστε, σαν έτοιμοι από καιρό, σαν από…πάντα, το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα, έχει ήδη εξασφαλίσει, με τον Νόμο περί Ανευθυνότητας Υπουργού ..ότι κανείς ποτέ, δεν θα δικαστεί, δεν θα καταδικαστεί και δεν θα τιμωρηθεί για τα εγκλήματα του.

Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, πρέπει να εκδιωχθεί, πρέπει απλά να παροπλιστεί, ακόμα και αν ποτέ δεν …διωχθεί από την Δικαιοσύνη. Την δική τους Δικαιοσύνη. Τους δικούς τους Νόμους. Τους δικούς τους σύμμαχους, φίλους, υπάλληλους, νταβάδες.

Αυτό είναι το δικό μας χρέος, καθήκον, υποχρέωση, ανάγκη, επιβίωση. Αυτός είναι ο δικός μας ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ. Όλοι αυτοι, τελειωσαν και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο γρήγορα θα το αντιμετωπισουμε. Αρκετή σαπίλα ζήσαμε. Αρκετή τρομοκρατία ζήσαμε. Ως εδώ…

Αυτοί είναι μόνο το πρόβλημα. Η λύση είναι δική μας. Άλλωστε η ουσία εκείνου του κατηγορητηρίου, εκείνης της εποχής αντέχει ακόμα. «Η Ελλάδα δεν ηττήθηκε. Η Ελλάδα προδόθηκε».

Υ.Γ.Και ναι, η Δημοκρατία δεν εχει αδιεξοδα. Τα "αδιεξοδα" τα έχτισε σαν τειχη γερά, μπετονένια, η δική τους "δημοκρατία", για ένα και μόνο λόγο, για την αυτοσυντήρηση τους.

Υ.Γ.2. Ανατριχιαστική η «λεπτομέρεια». Ακόμα και την ύστατη στιγμή, το κύριο μέλημαείναι η …επικοινωνία. Φόντο η θάλασσα του …Καστελόριζου, η εσχατιά της Ελλάδας απέναντι από την Τουρκία. Τα λόγια του έργου, τα γνωστά …επιθεωρησιακά. Η δήλωση ...μαγνητοφωνημένη. Λυπάμαι αγαπητοί μου, αλλά και το …επικοινωνιακό προσωπικό είναι εξίσου ανίκανο.



Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Ο ήχος απο τις ερπύστριες....

Ο Ήχος





απο τις ...ερπύστριες.


Υ.Γ. Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος το νου σου ε;

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Ο σώζων εαυτόν σωθήτω... by far

Δεν νομίζω να υπάρχει σε κανέναν η παραμικρή αμφιβολία για το ότι το MONO που ενδιαφερεται να "σώσει" το ΔΝΤ, είναι το χρήμα των δανειστών.
Αυτός ήταν και είναι ο ρόλος του, αυτός ήταν και είναι ο σκοπός του, και ο τρόπος του …γνωστός, ακόμα και στην τελευταία βουνοπλαγιά, ακόμα και στην Γιαννούλα και στην Παναγούλα, καθώς επίσης και στην κατσίκα Νίνα.

Ο Πρωθυπουργός κάλεσε τον κ. Χαιφετζ να μεταλαμπαδεύσει στους Υπουργούς της «Κυβέρνησης» τις γνώσεις του για την διαχείριση της κρίσης που δημιούργησε το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, και το πιο σημαντικό πως ο θύτης θα μπορεί επικοινωνιακά να εμφανίζεται σαν θύμα.
Παρά τα βαρύγδουπα του κ. Χαιφετζ, τελικά ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, σαν την Παναγούλα αλλά στο πιο ...φαρδύ της, αποφάσισε να διαχειριστεί την κρίση ακολουθώντας την διαφήμιση της Cosmote, και μας κατατρόπωσε με το εκπληκτικό επιχείρημα ότι η… Νίνα δίνει περισσότερα και ζητάει λιγότερα. Άλαλα τα στόματα των ασεβών...

Ταυτόχρονα, ανάλογα με την πορεία των «συζητήσεων», των «επιστολών» και της «αλληλογραφίας» με το ΔΝΤ, ο Μαζιώτης έγινε αρχηγός της νέας τρομοκρατίας, η Ρούπα εγκυμονεί κινδύνους για την ...δημοκρατία, διάλογοι που εκφωνούνται και αποσύρονται από τα δελτία ειδήσεων, και ταυτόχρονα ένας λαός που ξέρει πριν και από την αντιτρομοκρατική πότε ΑΚΡΙΒΩΣ θα βρεθούν τα όπλα και οι γιάφκες. Την ίδια στιγμή που θα προσγειώνονται οι υπάλληλοι του ΔΝΤ, με τις λύσεις ...σωτηρίας.

Ταυτόχρονα με την ...Νίνα που απευθύνεται στους πιο ...ορθολογιστές, ταυτόχρονα με την τρομοκρατία που απευθύνεται στους πιο φοβικούς αλλά και στους πιο ...οπαδικούς-που χρειάζονται και μια Κυβερνητική επιτυχία, υπάρχουν και οι ευαίσθητοι ή/και πατριώτες. Διότι συχωριανοί μου, εμείς μπορεί να αυτοπυροβοληθήκαμε, αλλά θα ...σώσουμε τους άλλους. Διότι η μικρή μας χώρα, χάρη στην φωτισμένη ηγεσία της και στο Φιλεα Φογκ προσωπικώς , έγινε η αφορμή να συνειδητοποιήσει η Ευρώπη το έλλειμμα αλληλεγγύης της.

Όπως γραφει και ο Πανταζόπουλος σήμερα
«Τελικά, οι ευρωπαίοι εταίροι υπέκυψαν στον προσωποκεντρικό βολονταρισμό του έλληνα πρωθυπουργού. Με το ΔΝΤ εντός των πυλών, για πρώτη φορά. Το αγωνιώδες τρίμηνο που προηγήθηκε φαίνεται να λήγει με έναν λυτρωτικό στεναγμό ανακούφισης. Η διάσωση της χώρας ήταν υπόθεση ενός «πακέτου» στήριξης, κάτι σαν πακέτο Ντελόρ, όπως θα θυμούνται οι λίγο παλαιότεροι. Ενα ζήτημα αριθμητικής, ποσοστών, αυξομειούμενης κλίμακας επιτοκίων, οικονομετρικής λογικής. Μια υπόθεση επιτελικού σχεδιασμού, δημοσίων σχέσεων, πλανητικής επικοινωνίας, μάνατζμεντ αλληλεγγύης, υπερμοντέρνας ηγετοκεντρικής ευελιξίας. Και βέβαια ψυχολογίας των «αγορών». Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι μισές ανθρωπιστικές επιστήμες κινητοποιήθηκαν προκειμένου να εντοπιστεί το πρόβλημα και να επέλθει η κάθαρση.»

Αν δε το ηφαίστειο στην Ισλανδία είχε εκραγεί κάποιους μήνες νωρίτερα μπορεί να είχαμε γλυτώσει τουλάχιστον όλο αυτό το πρωθυπουργικό συρε και έλα, καθώς και τους διθυράμβους των επαγγελματιών του χειροκροτήματος. Μπα, ακόμα κι αν η Ισλανδία μας έδειχνε την ...αλληλεγγύη της, το επικοινωνιακό κομμάτι της διαχείρισης της κρίσης, δεν το γλιτώναμε με τίποτα.

Τώρα δηλαδή την Κυβέρνηση, την ενδιαφέρει να σωθεί το χρήμα των πιστωτών μας; Ασφαλώς όχι. Ασφαλώς και θα την αδικούσαμε αν ο σκοπός της ήταν τόσο ...ταπεινός. Την Κυβέρνηση την ενδιαφέρει να διασωθεί το πολιτικό σύστημα και βέβαια μέσα από αυτό, και η ίδια. Και το μόνο που φαίνεται να αντέχει ακόμα, είναι ακριβώς ο πραγματικός θύτης του εγκλήματος. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα.

Παιδί του πολιτικού συστήματος και ο συνδικαλισμός που προσπαθεί να ισορροπήσει στο τεντωμένο σκοινί, με τον ...ξανα-μανα- Προεδρο της ΓΣΕΕ να διαμαρτύρεται και να παραπονιέται....λέγοντας «ρε παιδιά πάλι εγώ θα φάω το ξύλο;». Και έχει και το δίκιο του ο άνθρωπος, γιατί δηλαδή να ειναι ο Παναγόπουλος και ο κάθε Παναγόπουλος στο ρόλο του καρπαζοεισπρακτορα Τζανετάκου της Κυβέρνησης;

Το άλλο παιδί του πολιτικου συστηματος, οι «δημοσιογράφοι» τηλε-ευαγγελιστές, μας κουνούν το δάχτυλο από το γυαλί και μας απαριθμούν τα κρίματα μας.
Τόσα να κόψουμε από κει, τόσα από αυτούς, τόσα από εκείνους, τόσα από τους άλλους. Το μόνο που δεν παίζει σαν ...σενάριο τρόμου είναι, να βάλουμε στον τρύπιο κρατικό κορβανά τα λεφτά από τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες και την κρατική διαφήμιση. Α, όλα κι όλα, η ενημέρωση είναι δημόσιο αγαθό.
Μα και οι συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό, τόλμησε να ψελλίσει κάποιος πολίτης... Αυτές οι συχνότητες, που επι 20 χρόνια, αυτά τα 20 χρόνια που γιορταζει η ...ιδιωτική τηλεόραση, ρυθμίζονται ανά εξάμηνο ...προσωρινώς.
Δισεκατομμύρια αλλάζουν χέρια πουλώντας και αγοράζοντας συχνότητες, η συντριπτική πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε. βρίσκεται ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ στα χέρια ελάχιστων μεγαλοεπιχειρηματιών, που ζουν από τα δημόσια έργα, από την κρατική διαφήμιση και από τα πληρωμένα συμβόλαια.
Και βέβαια... το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο το πρόσωπο. Η πρώτη και η τέταρτη εξουσία, χορεύουν σφιχταγγαλιασμένες ένα υπέροχο θεαματικό ταγκό, και κάνοντας φουρλες, μας περιγελούν πετωντας χυδαία στα μουτρα μας το κόκκινο λερωμένο βρακί τους. Όλοι αυτοί που οδύρονται για το ότι ο δημόσιος τομέας είναι μεγάλος στην Ελλάδα, είναι όλοι τους ΚΡΑΤΙΚΟΙ υπάλληλοι. Πληρωνονται απο τις μπιζνες τις δικές τους και του αφεντικού τους με το ...μεγάλο Κράτος.

Η δικαιοσύνη...χα! Μα δεν πρέπει να παυτεί ο Ζαγοριανός από τα καθήκοντα του; Όχι τώρα πέστε μου κ. Καστανίδη μου...
Ο Χριστοφοράκος κατονόμασε 3 ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ για το χρήμα που τους έδωσε στο χέρι για να το μεταφέρουν στα κομματικά τους ταμεία. Ο Βαρθολομαίος σκοτώθηκε ...από το χέρι του συζύγου της ερωμένης του, αυτής που διαφέντευε τις προμήθειες και τους διαγωνισμούς του αμαρτωλού ΙΚΑ. Ο κ. Γείτονας είναι βουλευτής του Κυβερνώντος Κόμματος (άντε βρε και Υπουργός!!) και ο κ. Τσουκάτος που ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ ότι τα πήρε, είναι έξω. Ο Μάριος που είχε μαλλιά ράστα, είναι μέσα. Ζαρντινιέρες αυτονομούνται και χτυπάνε πολίτες και οι πολίτες (αυτή την στιγμή που μιλάμε) δικάζονται για αντισταση κατά της αρχής. Μακάρι ο κ. Ζαγοριανός να ήταν το πρόβλημα της ελληνικής δικαιοσύνης.

Το ΔΝΤ, θα διασώσει το χρήμα των δανειστών μας.
Και μαζί με αυτό θα δασωθεί και το πολιτικό σύστημα.
Και μαζί με αυτό θα διασωθούν και όλοι του οι στυλοβάτες και οι επιβιωνοντες μεσα απο αυτό και μαζί με αυτό.
Και βέβαια, και όλοι αυτοί μαζί, θα πετούν τα ψίχουλα ή τα φιλέτα σε επιλεγμένους της δημόσιας διοίκησης που θα λειτουργούν σαν ταμίες και χειροκροτητές τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν θα βρίσκονται ποτέ οι επίορκοι, δεν θα τιμωρούνται ποτέ, θα φταίνε όλοι έτσι ώστε να μην φταίει ποτέ κανείς. Και όλοι αυτοί ΜΑΖΙ θα μας κουνάνε το δάχτυλο.

Σε λίγο έχουμε δημοτικές εκλογές. Εύκολο σύνθημα το «κανένας στην κάλπη». Δεν θα τους απασχολήσει ΟΛΟΥΣ αυτούς παρά μόνο το βράδυ των εκλογών, όπου στα τηελοπτικά πανελ με γλάστρες τις διαφορες Τζουλιες, θα ερμηνεύσουν με γελοιωδέστατες αναλύσεις την αποχή, σαν την ιδιώτευση του πολίτη.

Όλοι λοιπόν στην κάλπη. Αλλά ....κανείς να μην ψηφίσει τον ...έχοντα το κομματικό χρίσμα.
Αν υπάρχει αυτή η ρημαδοκοινωνία των πολιτών, ας δείξει την δύναμη, την αντοχή και τα δόντια της. Από πάνω δεν έχουμε να περιμένουμε ΤΙΠΟΤΑ. Μόνο από κάτω.

Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές η συμμετοχή είναι πιο εύκολη απο τις εθνικές. Ας δημιουργηθούν σχήματα, ας μιλήσουν στο διαδικτυο, ας στηριχτούν από πολίτες που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στις τοπικές κοινωνίες, ας δοκιμαστεί η δημιουργία συμμαχιών, όχι από αυτές τις γνωστές, που θα μοιράζουν οφιτσια, καρέκλες και πίτες αλλά από αυτές που θα μοιράζουν ελπίδα.
Κάποια σχήματα θα δουλέψουν, κάποια πάλι όχι. Κάτι μπορεί να αναδειχθεί, κάτι να κινηθεί, κάτι να εμφανιστεί.
Στις δημοσκοπήσεις καταγράφεται η ανάγκη για το νέο. Αλλά το ...ΝΕΟ, αυτό που θα είναι απέναντι στο σύστημα, όχι παιδί του και στυλοβάτης του.

Αν είμαι αισιόδοξη; ΌΧΙ. Καθόλου. Αλλά η δική μας επιβίωση, η δική μας ζωή προϋποθέτει την δική τους πτώση. Είναι απλά μια προσέγγιση, μια προταση στο τραπέζι μπας και μπορουμε και εμεις να χρησιμοποιήσουμε μια φορά το ...όπλο μας. Μια ρημαδα φορά. Μια αρχή. Ότι... Αλλιώς ο σώζων εαυτόν σωθήτω... by far.

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Ο κ. Benoît Hamon

Το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα θα εκλέξει το 2012 τον νέο του ηγέτη. Δεν ξέρουν ποιος θα είναι, αλλά ψάχνουν να βρουν τι ΔΕΝ πρέπει να είναι.

Ο Benoît Hamon, εκπρόσωπος(porte-parole) του PS, ξεκαθάρισε ότι το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν θέλει «να αντιμετωπίσει στην εκλογή του 2012, την ή τον Γάλλο Παπανδρέου»

Μα γιατί κ. Benoît Hamon; Γιατί είστε τόσο σκληρός; Δεν είναι που το είχε η …κούτρα μας, το είπε και ο ΓΑΠ… "εκτός της ιδεολογίας μας η …πολιτική μας", την ...αξιοπιστία μας παλεύουμε να σώσουμε σαν χώρα.
«Λοιπόν σήμερα ζητούν να είμαστε αξιόπιστοι! Δηλαδή , αξιόπιστοι απέναντι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στο ΔΝΤ, στον τραπεζιτικό τομέα, ενώ θα έπρεπε να είμαστε αξιόπιστοι στους Γάλλους και Ευρωπαίους εργαζομένους, στους συνταξιούχους, στους πολίτες που υφίστανται το βάρος και τις συνέπειες μιας κρίσης για την οποία δεν έχουν καμιά ευθύνη»

Ναι αλλά η Πατρίδα κινδυνεύει και η συναίνεση…
Με κλασική γαλατική ειρωνεία, ο κ. Benoît Hamon, τοποθετείται για την ...συναίνεση.
«Είναι στην καρδιά της περίφημης συναίνεσης της Ουάσιγκτον, συναινούν και στους τρεις θεσμούς, το ΔΝΤ, το αμερικανικό θησαυροφυλάκιο και τη Διεθνή Τράπεζα, συναινούν και συντονίζονται πάνω σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές της οικονομίας»

Και... παρακάτω, "τα ύστερα του κόσμου" που θα έλεγε και η συχωρεμένη η γιαγιά μου, μιας και ο κ. Benoît Hamon, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν αναφέρεται απλά στον Ελληνα Πρωθυπουργό, δεν αναφέρεται στον Έλληνα Πρόεδρο του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, αναφέρεται ταυτοχρονα ΚΑΙ στο πρόσωπο του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, δεν πρέπει να συμβεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, γιατί και στο δικό μας Κόμμα θα υπάρξουν φωνές για να μας επιβάλουν να θέσουμε σε εφαρμογή μια πολιτική λιτότητας και αυστηρότητας. Δηλαδή θα μας ζητήσουν να εκλέξουμε την ή τον Γάλλο Παπανδρέου.

Στην συνέντευξη του με τίτλο "δεν πρέπει να είμαστε το Κόμμα της απόγνωσης", στην Liberation (10-4-2010) περιγράφει την πολιτική προσεγγιση του PS για μιασύμβαση αρχών για το νέο αναπτυξιακό μοντέλο. Στην προτελευταία ερωτηση της εφημερίδας, περιγραφει ότι "ο στόχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, δεν μπορεί να είναι η εκλογή του Γάλλου Παπανδρέου".


Υ.Γ. Ένα σχόλιο θα μπορούσε να είναι ότι, και ο Dominique Strauss-Kahn, Γάλλος Σοσιαλιστής είναι. Αλλά σε αυτό νομίζω ότι έχει ήδη απαντήσει ο κ. Benoit Hamon...

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Ο τύπος των ήλων

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι σιχαίνομαι περισσότερο...
Η κλίμακα αλλάζει, ανάλογα με την διάθεση, το θυμικό, τις περιστάσεις, αλλά νομίζω ότι την πρωτιά σπάνια την παίρνει κάτι άλλο, εκτός από αυτό το θλιβερό στρατόπεδο της ομογενοποίησης, την μηχανή του κιμά, τον πιο αιματηρό σφαγέα της παιδικής φαντασίας, αυτό που κατ’ ευφημισμό στην Ελλάδα, λέμε ...σχολείο.
Αλλά ενώ είχα κάθε λόγο να μισώ εξίσου τον Αη Γιάννη και τον Θωμά που και οι δυο σηματοδοτούσαν την επιστροφή μου στο στρατώνα του σχολείου, για τον Θωμά από το νηπιαγωγείο έδειχνα πάντα μια κατανόηση, θεωρώντας ότι κατά λάθος βάλανε τον αγαπημένο μου φίλο, τον περίεργο ήρωα μου, να γιορτάζει, τέτοια θλιβερή μέρα.

Ο Θωμάς ήταν πάντα το φιλαράκι μου, τακιμιασαμε οι δυο μας, κρατηθήκαμε χερι χερι και εξομολογηθήκαμε τα μυστικά μας. Ο Θωμάς έγινε ο κολλητός μου. Ο δικός μου βέβαια ο Θωμάς, αυτόν που εγώ κουβαλάω στο μυαλό μου. Το να παλεύω να ακουμπήσω το δάχτυλο στο τύπο των ήλων η μόνη ιδεολογία που ασπάστηκα ποτέ μου.

Συνηθίζω να λέω ότι δεν προδόθηκα ποτέ. Απογοητεύτηκα, θύμωσα, βλαστήμησα, πολλά και πολλούς. Ποτέ όμως δεν μίσησα. Ίσως ακριβώς γιατί δεν είχα ποτέ λόγο να ...μισήσω μιας που δεν ένοιωσα να προδίδομαι ποτέ. Από τίποτα και από κανέναν.

Το τίποτα αναφέρεται σε ιδεολογίες, σε δοξασίες, σε πολιτικές, σε επιστήμες, σε «ορθολογισμούς». Μάλιστα κάποτε βρήκα και το motto που λέει με 7 λέξεις, αυτό που εγώ έχω πολύ ξεκάθαρο στο μυαλό μου, αλλά έχω γράψει σελίδες επί σελίδων για να το αποδώσω. Productive stupidity means being ignorant by choice.

Ναι, αποδέχομαι κάποια αξιώματα, ακόμα και αυτό του θανάτου, αποδέχομαι δεδομένα, αποδέχομαι ή χτίζω θεωρήματα αλλά ...πιστή δεν υπήρξα ποτέ.
Η ισορροπία πάντα ασταθής και ΠΑΝΤΑ προς το μέρος της αμφισβήτησης. Και όχι μόνο με την λογική, αλλά πάνω από όλα με την ψυχή και το ένστικτο μου..
Είμαι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να αποδεχτώ το γκρέμισμα του πιο ψηλού, του πιο περίτεχνου και φαινομενικά πιο στέρεου ...πύργου, και μάλιστα απολαμβάνω ιδιαίτερα τη στιγμή της κλωτσιάς που θα του δώσω, σαν το παιδί που χαίρεται να καταστρέφει το χωμάτινο οικοδόμημα που μόλις έφτιαξε. Αμέσως μετά θα έχει την χαρά και την ηδονή να φτιάξει κάτι άλλο, που όμως πάντα ο θεμέλιος λίθος θα είναι η αμφισβήτηση. Ignorant by choice. Άλλωστε αντιμετώπισα τα πάντα με την ...αιωνιότητα διακρινει τους πύργους στην άμμο.

Το κανένας, αφορά στους ...Ανθρώπους. Αγαπάω φανατικά τους ανθρώπους.Και όχι αυτό που ...θέλω να είναι, αλλά αυτο που ακριβώς είναι.
Θεωρώ μαγική την διαφορετικότητα τους και έχω αποφασίσει να περάσω τη ζωή χαζεύοντας, γνωρίζοντας, δημιουργώντας στιγμές μαζί τους. Και ίσως για αυτό να λατρεύω και φανατικά τις πόλεις ενώ με καταθλίβουν οι εξοχές. Η μόνη φύση που με ενδιαφέρει, που με ιντριγκάρει, που απολαμβάνω να χάνομαι στα μονοπάτια της, είναι η ανθρώπινη φύση. Καμιά θάλασσα, κανένα βουνό, καμία πλατεία, κανένα μουσείο, καμία γέφυρα, δεν μου πρόσφερε ποτέ την ηδονή που μου προσφέρει να ακουμπάω το δάχτυλο στο τύπο των ήλων των ανθρώπινων πληγών. Και μετά;

Δεν ασπάστηκα ποτέ την δοξασία ότι οι άνθρωποι γεννιούνται ή γίνονται... καλοί και κακοί. Κατά τη δική μου αντίληψη, την δική μου οπτική και την δική μου ...πρόσκαιρη βεβαιότητα (μέχρις ότου και αν, και αυτή καταρριφθεί), οι άνθρωποι είναι είτε γενναιόδωροι, είτε τρομοκρατημένοι.

Λατρεύω τους γενναιόδωρους ανθρώπους, είναι οι δικοί μου ήρωες. Η μεγαλύτερη, η ύψιστη πολυτέλεια της ζωής μου είναι η παρουσία τους κοντά μου, δίπλα μου, μέσα μου. Αλλά καταλαβαίνω, συμπονώ, αφουγκράζομαι, μυρίζω τον φόβο των τρομοκρατημένων. Κι έχω πάντα την περιέργεια του Θωμά να ακουμπήσω τις πληγές τους.

Ξέρω, είναι η χαρά της ζωής η παρηγοριά της, οι γενναιόδωροι άνθρωποι. Αυτοί που κρατάν με τρυφερότητα, με σεβασμό, με στοργή, με αγάπη, με έγνοια, ολόκληρη ή κομμάτια της ζωής μας. Αυτοί που το δισάκι τους είναι πάντα μαγικά γεμάτο. Αυτοί που δεν φοβήθηκαν να ρισκάρουν να πέσουν, αυτοί που έχουν πάντα την περιέργεια να ζήσουν, να εκτεθούν, να ηττηθούν, αυτοί που αψηφούν κάθε κίνδυνο, αυτοί που πόνεσαν πολύ και μετουσίωσαν τον πόνο σε γενναιοδωρία. Αυτοί που ξέρουν απο πρωτο χερι τι θα πει πονάω, τι θα πει φοβάμαι, και θα σε προστατευσουν με νυχια και με δόντια απο το δικό σου πόνο. Αυτοί που έχουν πάντα το κουράγιο να σηκωθούν μετά το σάλτο, να σκουπίσουν τα δάκρυα και τα αίματα και να ξαναπιάσουν το σκοινί για ακόμα πιο ψηλά, για ακόμα πιο δοτικά, για ακόμα πιο γενναιόδωρα. Αυτοί οι χορτάτοι.... Αυτοί που τα πουκάμισα τους είναι πάντα ανοιχτά και οι πληγές τους λάμπουν σαν ζωγραφισμένα παράσημα ανδρείας και λεβεντιάς.

Και οι άλλοι.... Αυτοί που τις πληγές φοβήθηκαν να τις αφήσουν να ψηθούν στον ήλιο, αυτοί που οι πληγές τους είναι χαίνουσες, συχνά και κακοφορμισμένες. Αυτοί που ο τρόμος τους, γίνεται κόμπλεξ ανωτερότητας, αυτοί που θα κυνηγήσουν να σε πονέσουν γιατί έτσι νομίζουν ότι ο δικός τους πόνος γίνεται πιο μικρός, πιο απαλός, αυτοί που θα θυμώνουν πάντα με κάτι, με κάποιον, γιατί ο θυμός είναι το αρχέγονο αντανακλαστικό του τρόμου του θηλαστικού.
Ο Θυμός ενεργοποιείται πάντα από τον φόβο. Και ο μεγαλύτερος φόβος ίσως να μην είναι ο υπαρξιακός φόβος του θανάτου, αλλά ο φόβος ότι κάποιος, κάποιοι, όλοι, θα αμφισβητήσουν το ψεύτικο οικοδόμημα που έχτισαν για τον εαυτό τους. Αυτοί που το κίτρινο τρομακτικό φίδι της ζήλιας διαφεντεύει την ζωή και το μυαλό τους, αυτοί που επέτρεψαν στην ζωή να περάσει από δίπλα τους και να τους αγνοήσει.
Αυτοί που θα σε κλωτσήσουν γιατί στη ζωή μόνο ...κλωτσήθηκαν και ...ή δεν βρέθηκε ποτέ κανείς να τους πάρει στον ώμο του ...ή λαβωμένα σκυλιά οι ιδιοι, φοβήθηκαν να ακουμπήσουν το βάρος τους σε ένα ώμο.

Όχι αυτοί δεν θα έχουν ποτέ το κουράγιο να σε πάρουν στον δικό τους ώμο αν λαβωθείς. Αυτοί ...θα σε «προδώσουν», μόνο αν θέλεις να προδοθείς, μόνο αν τους το επιτρέψεις. Μόνο αν πιστέψεις ότι μπορείς να γιάννεις τις κακοφορμισμένες πληγές τους. Και όπως κάθε πίστη, έτσι και αυτή είναι απλά ...μάταιη. Ο τρόμος, ο φόβος, ο πόνος, η ζήλια, το κόμπλεξ, παραλύει οτιδήποτε άλλο μέσα στο βασίλειο του μυαλού τους. Δεν ειναι ότι δεν θέλουν. Απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ.

Μπορείς όμως να ακουμπήσεις το δάχτυλο στο τύπο των ήλων της πληγής τους, μπορείς να επιμείνεις να σηκώσεις ...όχι τον σταυρό τους, αλλά το δικό τους δάχτυλο στην πληγή τους, μπορείς να μην τους πεις τις αλήθειες που δεν αντέχουν να ακούσουν, μπορείς να τους κανακέψεις ότι θα αντέξουν...
Κι ίσως τότε δειλά δειλά να την ψηλαφίσουν όσο αντέχει, όσο μπορεί, όσο η αλήθεια της πληγής αντέχεται. Και όχι της πληγής που επιδεικνύεται, αλλά την άλλη... την μεγάλη, την τρομακτική αυτή που κακοφόρμισε με τα χρόνια, αυτήν που είναι η αιτία ...των μικρότερων που ...φαίνονται και συχνά επιδεικνύονται.

Μα αξίζει τον κόπο; Μόνο αν είστε φαν του Θωμά.

Γιατί αυτό έκανε ο δικός μου ο φίλος, ο κολλητός μου, ο Θωμάς. Αμφισβητώντας κάθε βεβαιότητα, κάθε ιδεολογία, κάθε πίστη, θέλησε να δει αν η πληγή, η πραγματική πληγή, έκλεισε και έγινε παράσημο ανδρείας ή έμεινε χαινουσα.
Περίεργε φίλε μου, κολλητάρι μου Θωμά, πάμε...
Το δάχτυλο μου πάντα έτοιμο να εξερευνήσει την φύση. Την μόνη φύση που λάτρεψα. Την ανθρώπινη. Την μεγαλειώδη. Την ανυπέρβλητη. Αυτή που πραγματικά αξίζει τον κόπο να ...συλλέξεις, αυτήν που αξίζει τον κόπο να εξερευνήσεις.

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Εκάμαμεν επανάστασιν ...κατά 9/8

Εσένα που σε βρήκε ο σεισμός;
Εσένα που σε βρήκε η πτώση των δίδυμων Πύργων;
Εσένα που σε βρήκε το video της Τζούλιας;
Έμενα πάντως, θα έχω να λέω στους φίλους, στις παρέες και στα παιδιά μου, ότι η χρεοκοπία με βρήκε στις πίστες και στα γαρύφαλλα.

Μόλις ο ήλιος έπεσε και λίγο πριν τα δελτία των 8, δηλαδή πριν δημιουργηθεί πανικός και δεν βρίσκουμε και εύκαιρη βουνοκορφή, ζαλωμένη με αξίνες, σκεπάρνια και κατσαβίδια, ανεβήκα στην Πάρνηθα. Θα μου πεις τι να το κάνεις κυρά μου το κατσαβίδι στο σκάψιμο; Α, εγώ είμαι υπάκουη, οι οδηγίες ήταν σαφείς, ότι βρεις σε εργαλεία, φέρτα στο βουνό.
Τις συντεταγμένες της περιοχής δεν ήξερα να τις διαβάσω, αλλά και αυτή η οδηγία εξίσου σαφής. Σιγή ασυρμάτου. Πιθανότατα να είχε ήδη ενεργοποιηθεί, η διαταγή για την κατάληψη των κέντρων κινητής τηλεφωνίας της αμυνόμενης πατρίδας μου.

Αφού ξόδεψα ένα τεπόζιτο βενζίνη στριφογυρνώντας στην περιοχή, αφου με πηραν στο κυνηγι, σκυλια, τσακαλια, και 4 ζευγαρακια που τιμουσαν την άνοιξη πίσω απο θαμπωμένα τζάμια των αυτοκινήτων, είδα επιτέλους την Cynical με ανοιχτό το πορτ μπαγκαζ να ξεφορτώνει τα φτυάρια. Απο κοντά και το συνθηματικό αναβοσβησμα των προβολέων της Πεντανόστιμης, και πάνω στην ώρα ο Swell με την βάρκα. Πως ήρθε ο Swell με την βάρκα στο βουνό; Συγνωμη τώρα, αλλά με συγχιζετε...Εδώ ήρθε το ΔΝΤ στην Ελλαδα, το ...καράβι στο βουνό σας εντυπωσίασε εσάς;

Οι μη έχοντες blog συμμαχητές μας, έφτασαν με τα ποδια ασθμαίνοντες, στην βουνοκορφή. Δικό μου είναι το post, δικό μου το σενάριο, δική μου η σκηνοθεσία, ας ανοιγάτε blog τεμπέληδες (άντρες συχωριανοί μου, ...πεταμένα λεφτά!) να σας έδινα ρόλους πιο ξεκούραστους, τώρα θα ιδρώσετε.

Αφου τραγουδήσαμε ένα αντάρτικο να εμψυχωθούμε, σκάψαμε βαθιά, τυλίξαμε σε σακούλες super market- εγώ χρησιμοποιησα σακούλες του Χόντου- τις λίρες, τις ράβδους χρυσού και τους βαφτιστικούς σταυρούς, ημών και των τέκνων μας, και τα θάψαμε. Μόλις το χώμα σκέπασε τους θησαυρούς μας και κάτι κορνιζαρισμένα ευρώ που θα δείχναμε στα γεραματα μας στα εγγόνια μας, θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει να θαψω και ένα χρυσό δόντι της συχωρεμένης της γιαγιάς.

Που πήγαν οι ιππότες γαμώτο μου; Δεν μου φτάνει η οικονομική κρίση, δεν μου φτάνει η πολιτική κριση, δεν μου φτάνει το ΔΝΤ, έχουμε και την χειρότερη ιδεολογική χούντα που γνώρισε ποτέ η οικουμένη. Τον φεμινισμό. Κανείς απο τους άντρες συναγωνιστές δεν προθυμοποιηθηκε να ξανασκάψει για να θάψω τον τελευταίο χρυσό μου. Μου ανελυσαν τις θεωρίες περί ισότητας των δυο φύλλων και άναψαν τσιγαρο. Γαμώ το μπελά μου γαμώ. Στο μόνο που είμαι ίση, να είναι οι ευκαιρίες στο σκάψιμο!!!!

Απελευθερωμένοι πια απο τα άγχη του ...πλούτου μας, και αφου εξασφαλισαμε ότι όταν έρθει η απελευθερωση θα έχουμε πάλι το έχει μας καταχωνιασμένο να πορευτούμε, και να πάλι δεν έρθει (το πιθανότερο) θα τα κάνουμε όπλα για τον εχθρό, κατευθυνθηκαμε να λουτροκοπανιστουμε, να βγάλουμε τις λάσπες απο τα νύχια, να ντύθουμε, να στολιστούμε και να απολαύσουμε την τελευταία βραδυά πριν καταφτάσει ο κατακτητής στην Πατρίδα.

Στο μόνο που είχε συμφωνήσει πολιτικά το κίνημα, αν και ειχαμε κατέβει με διαφορετικές ιδεολογικές πλατφόρμες για την προσεγγιση της επαναστασης, ήταν ότι η καλύτερη μακράν επιλογή για την τελευταία νύχτα ανεξαρτησίας, ήταν ΠΡΟΦΑΝΩΣ τα 9/8, όπου τραγουδουσε ο συναγωνιστής ο Γιώργος ο Σαρρής.

Ρε κατοχή ξεκατοχή, ρε ΔΝΤ, ρε χρεοκοπία, στην Αλεξάνδρας θα ζορίζεσαι πάντα να παρκάρεις. Κοίταξα αριστερά δεξιά στην Λεωφόρο, οι συνωμοτικοί κανόνες είχαν ήδη ενεργοποιηθεί, και καταδυθηκα στα άδυτα των 9/8. Ο μετρ μου ζητησε το συνθηματικό, το είχα ξεχάσει, αλλά παρατηρώντας ότι φορούσα στολή παραλλαγής και το κομψό κράνος με τα κλαδιά στο κεφάλι, με διευκόλυνε λέγοντας μου, α, στο τραπέζι των επαναστατών ειστε. Το καλασνικωφ το είχα αφήσει στο πορτ μπαγκαζ, και μαζί μου είχα μόνο μια ελαφριά, κομψή και εξαιρετικά θηλυκή μπερέτα που έδενε εκπληκτικά με τις χαριτωμένες εγγράφες των παπουτσιών μου.

Η με απολυτη ομοφωνία, απόφαση του κινηματος, απέδειχθη εξαιρετική.
Δεν ξέρω που σας βρηκε εσάς, αλλά εμας, η χρεοκοπία μας βρηκε, να αγαλλιαζει η καρδούλα μας, σε ευαίσθητα τραγουδια, να μερακλώνουμε κουνωντας τα εκπαιδευμενα για την μάχη, στιβαρά κορμιά μας σε τσιφτετέλια, ζειμπεκικα, χασαπικα και χασαποσέρβικα, και να απολαμβάνουμε την φωνάρα και την ψυχάρα των καλλιτεχνών.
Το κέφι... τσακιρ, οι μουσικές άπαιχτες, ο συναγωνιστής Γιώργος Σαρρής καρα-άπαιχτος, και συχωριανοι μου... του Ελληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει. Τώρα και για πτώχευση, δεν το έλεγες...


-Συναγωνιστές , αυτός ο κυριούλης, μας τρώει με τα μάτια. Κοντεύει να βάλει το ποτήρι με το κρασί στο αυτί. Μήπως είναι πράκτορας του εχθρού;
- Ρε αυτόν δεν ξέρουμε αν θα τον βρει το ξημέρωμα, άδεια εξόδου από τον Άγιο Πέτρο έχει πάρει, απλά δεν φτάνανε τα ψηλά για την Αχερουσία, μου απαντούν οι συναγωνιστές..

Βασανισμένος άνθρωπος φαινόταν, αλλά gentleman, αυτό οφείλω να το ομολογήσω. Άσε που είχε κάτι. Κάτι το γαλατικό να το πω, κάτι το σοσιαλιστικό, κάτι το δε γαμιέται να το πω, κάτι το θα σας γαμήσω να το πω, τέλος πάντων.... κάτι.

Στις 4.10, σηκώθηκε από το τραπέζι του, και πλησίασε το δικό μας. Χαλάρωσε λίγο την γραβάτα, έβαλε το χέρι στην μέσα τσέπη του blazer, άνοιξε το πορτοφόλι του, ακούμπησε την κάρτα του πάνω στο τραπέζι και ρώτησε «να καθίσω λίγο μαζί σας;». Περίεργοι κοιτάξαμε την κάρτα του...
«Dominique Strauss-Kahn
Managing Director of International Monetary Fund»

Στην τσέπη μου είχα ακόμα το άθαφτο χρυσό δόντι της γιαγιάς (γαμώ τους φεμινισμούς σας, γαμώ). Έβγαλα και του το έδωσα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Άλλωστε, αυτό που δεν είχα ομολογήσει ποτέ στους συναγωνιστές μου, είναι ότι δεν αντέχω τα βασανιστήρια.

Ο συναγωνιστής Γιώργος Σαρρής στην σκηνή, εκείνη την στιγμή, μακάριζε την τύχη μας, που ξεχάσαμε να μεγαλώσουμε...


Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Παραφράζοντας τον Ρακίνα...

«Η μόνη μου ελπίδα είναι η απελπισία μου» Ρακίνας

Σε αυτόν τον μάταιο βίο, πολύ λίγες βεβαιότητες διαθέτω. Αλλά κάποιες από αυτές τις ελάχιστες, δυστυχώς επιβεβαιώνονται διαρκώς.

Αν θεωρήσουμε σαν αξίωμα ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι το καλύτερο δυνατό πολίτευμα στην παρούσα ιστορική συγκυρία για μία ανεπτυγμένη Ευρωπαϊκή χώρα, τότε τα δεδομένα και η λογική οδηγούν στο θεώρημα ότι στην Ελλάδα δεν λειτουργεί, πολύ απλά γιατί ΔΕΝ υπάρχει.

Η Δημοκρατία για να λειτουργήσει ο πολίτης ΠΡΕΠΕΙ να έχει την δυνατότητα επιλογών. Νοιώθω καθημερινά να με στοιχειώνει μια φράση της Σαντάλ Μουφ στο Δημοκρατικό παράδοξο. «Αν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην Coca Cola και στην Pepsi Cola, στην πραγματικότητα δεν έχεις επιλογή». Και ναι στην Ελλάδα, και στην κατ’ επίφαση δημοκρατία της, ο πολίτης ΔΕΝ έχει επιλογές και κατ’ επέκταση ΔΕΝ έχει Δημοκρατία.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, είναι βαθιά σάπιο, η γάγγραινα έχει διαλύσει τα πάντα, στο μόνο που παραπέμπει είναι σε εκείνους τους απογόνους των βασιλικών και αυτοκρατορικών οίκων που αναπαραγόμενοι επί χρόνια μεταξύ τους κατέληγαν παθολογικά και ψυχικά ασθενείς. Η μόνη πολιτική που έχουν την δυνατότητα να ασκήσουν εξαντλείται σε έναν ατελειωτο επικοινωνιακό βερμπαλισμό, για το αν ο προηγούμενος ήταν πιο ανήθικος από τον διάδοχο, μέχρι και ο νυν να γίνει τέως.

Οι κυβερνήσεις, δεν έχουν ιδεολογικά εργαλεία, δεν έχουν στόχους, δεν διαθέτουν την στοιχειώδη ευφυΐα να ασκήσουν ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ο μόνος σκοπός κάθε άλλο παρά ...ιδεολογικός είναι, αρχίζει και τελειώνει στη διατήρηση της εξουσίας και των ...πλεονεκτημάτων της, για μια μεγαλούτσικη είναι η αλήθεια κάστα ανθρώπων. Αλλά πολύ, πολύ πολύ ...πολύ μικρότερη απο το πλήθος των πολιτών.


Ιδεολογία τα Κόμματα δεν διαθέτουν. Από καιρού εις καιρόν απλώς έχουν ιδέες. Ή μάλλον, αντιγράφουν ιδέες. Ιδέες που συγκρίνονται μόνο με αυτήν την ιστορική φράση της Αντουανέτας για το πως θα μπορούσε να αναπληρωθεί η έλλειψη ψωμιού...


Άλλωστε στην ιστορία της Ελλάδας, οι Κυβερνήσεις δεν πέφτουν ποτέ από την ιδεολογική επάρκεια της Αντιπολίτευσης. Πληρωμένα συμβόλαια με τους κάθε λογής τηλε-ευαγγελιστές ενεργοποιούνται και αυτοί που χειροκροτούσαν και έγλειφαν τον νυν Κυβερνήτη, γονατίζουν ευλαβικά το γόνυ στον επόμενο εν δυνάμει συνεργάτη τους, στην επόμενη Κυβερνηση. Όταν οι ευαγγελιστές των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, καταλάβουν ότι η επόμενη Κυβέρνηση είναι του χεριού τους, απλά βγάζουν στην φόρα τα σκάνδαλα, βομβαρδιζοντας απο γυαλιού και απο χαρτιού με ηθικολογίες, με τσιτατα και χρηστομάθεια, καλοπληρωμένη με δημοσια έργα, με διαφημιση, με τζαμπα συχνότητες, με μετρητα. Στην Ελλάδα, πάντα οι Κυβερνήσεις καταρρέουν ...στο «εκτυφλωτικό» φως των σκανδάλων.

Όσο για την «Αριστερά», ήταν, είναι και θα είναι πάντα ευτυχής στον ρόλο του μίζερου κομπάρσου. Ένας ευνούχος που βαυκαλίζεται ότι θα παραμείνει πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής.

Αν στην κεντρική πολιτική σκηνή, η δημοκρατία «δεν μένει πια εδώ», οι «εσωκομματικές δημοκρατίες των Κομμάτων» είναι το πιο μεγάλο ανέκδοτο. Επαγγελματίες κομματοσκυλα κοκκινίζουν τα χέρια τους βαρώντας παλαμάκια, επιδίδονται σε λασποπολεμο σε όποιον δεν αντιλαμβάνεται το Κόμμα σαν στράτευμα, αλλά σαν ιδεολογική παλαίστρα, και διακονούν με ιερή αγανάκτηση την διαιώνιση της σαπίλας και της καμαρίλας.


Η δικαιοσύνη στην καλύτερη περίπτωση κοιμάται και στην χειρότερη εξυπηρετεί το μεγάλο αφεντικό, τον εκάστοτε πελάτη, και ο συνδικαλισμός... Νομίζω ότι αν υπήρχε διαβάθμιση στην σαπίλα, ε, το Όσκαρ σαπίλας πρέπει να αποδοθεί με συνοπτικές διαδικασίες στο συνδικαλιστικό ΣΥΣΤΗΜΑ.

Και αυτή όπως και η προηγούμενη, όπως και η προ-προηγουμενη, όπως και η προ-προ-προηγουμενη Κυβέρνηση, θεώρησε ότι απλά καταγγέλλοντας την καμένη γη, θα την βγάλει για κάποια τέρμινα. Αφού το σύστημα δούλευε τόσα χρόνια, γιατί να μην δουλέψει και τώρα ρε αδερφέ;
Όταν ...κατάλαβαν ότι ζούμε σε ένα περιβάλλον με γυάλινα τείχη, ότι δεν είμαστε εξωγήινοι, ότι το πολιτικό σύστημα δεν ζει στον Άρη και έχει να ...διαπραγματευτεί μόνο με το ακροατήριο των χωρίς εναλλακτική πολιτών-ιθαγενών, άρχισε το παλατζο ανάμεσα σε ψευτοτσαμπουκάδες ανώριμων εφήβων, σε παρακαλετά στους άγνωστους Θεούς, σε νουθεσίες του πατέρα που βιάζει τα παιδιά του, αλλά παλεύει να τα πείσει ότι αυτά φταίνε, και σε επίκληση ψευδεπίγραφων πατριωτισμών. Από τα βαριά όπλα που ήταν έτοιμα να εκπυρσοκροτήσουν φτάναμε στο «έλεος, κάντε κάτι», από τους πανηγυρισμούς στα διαγγέλματα του καπετάνιου του Τιτανικού, από τις ηθικολογίες, τις χρηστομάθειες και τις ατέλειωτες ανοησίες στον πιο βαθύ λάκκο του τρόμου, και κοίτα να δεις...αντί ο μαθητευόμενος Υπουργός να βγάλει το κουνέλι ...να βγάζει πάντα το φίδι από το καπέλο.

Ζούμε ιστορικές στιγμές.
Το ΔΝΤ, δημιουργήθηκε το 1944, με πολλά βαρύγδουπα στο καταστατικό του αλλά με ένα και μόνο στόχο. Να διαφυλάξει πάση θυσία τα λεφτά των δανειστών. Να εξασφαλίσει ότι όποιος έβαλε λεφτά στο σάπιο, θα τα πάρει πίσω. Με κάθε τρόπο. Με κάθε θυσία.

Ακούμε διάφορα ευχολόγια που συνοδεύονται με διάφορα χαμογελάκια των «αξιωματούχων»...μα οι χώρες δεν πτωχεύουν σαν τις εταιρίες.
Δυστυχώς έτσι είναι. Γιατί ...όταν μια εταιρία πτωχεύσει, στον πτωχεύσαντα θα επιτρέψουν τουλάχιστον να ζήσει. Στην πτωχευμένη χώρα ο μπάτσος ΔΝΤ, θα δώσει τα ψίχουλα για ένα και μόνο λόγο. Για να διαφυλάξει ότι οι δανειστές θα πάρουν πίσω διπλά και τριδιπλα ότι δάνεισαν.

Ναι, το ΔΝΤ, από όπου πέρασε άφησε πίσω του συντρίμμια. Μα αυτός είναι ακριβώς ο ρόλος του. Τους δανειστές προστατεύει, με κάθε κόστος, με κάθε θυσία, με κάθε αίμα, με κάθε θάνατο.
Άλλος τα πήρε, άλλος τα διαχειρίστηκε και άλλος θα πληρώσει. Που πήγαν τα λεφτά; Μα κανείς μας δεν θα μάθει. Ή μήπως πιστεύει κανείς μας ότι από τα 9,5 εκατομμύρια σελίδες της υπόθεσης της Siemens, που διαχειριζεται το πολιτικό συστημα που έκανε παντιερα της δημοκρατίας τον Νομο περί ...απολυτης ανευθυνότητας Υπουργού, θα φωτιστουμε; Ακόμα και αυτός που παραδέχτηκε ότι ναι ρε παιδιά τα πήρα, ...έξω είναι και πασχαζεται. Ποιος θα δώσει τα λεφτά; Αυτό το ξέρουμε. Εμείς. Εμείς ...οι χωρίς εναλλακτική. Εμείς ...οι χωρίς επιλογή. Εμεις, που αν για κάτι όντως φταιμε, είναι ότι απεμπολισαμε την δυνατοτητα της Δημοκρατίας.

Από το 1944, η Ελλάδα έζησε πολέμους, εμφύλιους, χούντες, αλλά μπόρεσε να κρατήσει το ΔΝΤ μακριά.
Σήμερα του ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του σπιτιού. Και μπορούμε να πίνουμε καφέδες επιχειρηματολογώντας σε πραγματικά και διαδικτυακά καφενεία για τις κρυμμένες αλήθειες και τις κρυμμένες εξηγήσεις. Αλλά η αλήθεια, δεν είναι ποτέ κρυμμένη. Είναι πάντα αυτή που φαίνεται. Η αλήθεια έχει πάντα προφανείς εξηγήσεις. Η Δημοκρατία για να υπάρχει προϋποθέτει ο πολίτης να έχει επιλογές. Στην Ελλάδα, ο πολίτης έπαψε να έχει ιδεολογικές επιλογές εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας είναι βαθιά σάπιο, είναι απόλυτα χρεοκοπημένο. Κόμματα, Δικαιοσύνη, Συνδικαλισμός, Τύπος, Θεσμοί, είναι απόλυτα σάπια και απόλυτα χρεοκοπημένα.
Στις πάσης φύσεως Μαρίες Αντουανέτες, από εδώ, από εκεί, από πάρα πέρα, η απάντηση μόνο μία. Δυνατή, ηχηρή, και μόνο ΜΙΑ.

«Η ελπίδα ΜΑΣ, είναι η απελπισία ΜΑΣ»

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Ο μακαρίτης ο αρνής

Η πιο τρομακτική εικόνα των παιδικών μου χρόνων, που ακόμα κατορθώνει να με ανατριχιάζει είναι τα κρεμασμένα στα τσιγγέλια των χασάπηδων αρνιά, κατσίκια, γαλοπούλες, χοιρινά, κοτόπουλα, ή ότι άλλο σφαχτάρι τέλος πάντων κρεμάνε στα τσιγγέλια τους οι χασάπηδες, αναλόγως της εποχής.
Δεν έμαθα ποτέ την τιμή του κιλού του αρνιού, της γαλοπούλας και του γουρουνιού, για τις οποίες αφιονισμένοι δημοσιογράφοι ακροβολίζονται στην Βαρβάκειο και επιμένουν μας ενημερώνουν όλημερις και ολονυχτίς. Αλλάζω πάντα κανάλι έστω και αν κινδυνεύω να πέσω πάνω στον Γαιτάνο, με το μαλλί σε απόχρωση παλισανδρου να ανεμίζει δίπλα στα κεριά. Ακόμα και κάτι χλαμύδες ανακατες με ρωμαϊκά όργια μπορώ να απολαυσω αρκει να μην πετυχω τα σφαχταρια στα τσιγγέλια και το ελληνικό άγχος πόσο στο διαβολο πάει το κιλό, ο μακρίτης ο αρνής.

Φίλο του κρέατος και όλων των μαγειρεμάτων του δεν με λες (καλά όχι ότι είμαι «φίλος» των άλλων μαγειρεμάτων...), μάλιστα κατορθωσα να μην μπω ποτέ σε χασάπικο στη ζωή μου, όπως και κατόρθωσα να μην πλησιάσω ποτέ τον πάγκο με τα κρεατα στο super market. Μετά απο πολλά πατρικά παρακάλια, γιαγιαδιστικες απειλές και τέλος το βαρύ πυροβολικό καμιά μητρική μπουφλα, και πια όταν ο αιματοκρίτης πεφτει κάτω απο το 30, κατορθώνω να κατεβάσω κάτι αμάσητες μοσχαρομπουκιές, καταπίνοντας τες όπως την αντιβίωση.

Παιδί θυμάμαι, το παραγιό του χασάπη που ερχόταν στο σπίτι μας ζαλωμένος την Μ. Τετάρτη με το αρνί, το όποιο παραχωνοταν στο ψυγείο και την Μ. Πέμπτη μεταφερόταν στο πορτ μπαγκαζ του αυτοκινήτου για να περάσει μαζί μας τις πασχαλινές διακοπές του στο Σουνιο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μαζί μας ταξίδευε και μια επιπλέον συκωταριά. Η μόνη ναυτία που έχω νοιώσει στα πάσης φύσεως ταξίδια μου ήταν στην παραλιακή για το Σούνιο, όπου κάθε τρεις και λίγο ο μπαμπάς μου σταματούσε, γιατί το παιδί ξερνοβολούσε τα άντερα του, μη αντέχοντας ότι συνταξίδευε με έναν νεκρό και την επιπλέον συκωταριά κάποιου άλλου στο πορτ μπαγκάζ. Ποτέ δεν κατάλαβα αν ο μακαρίτης ο αρνής και η συκωταριά, ταλαιπωρούνταν περισσότερο από εμένα.

Ευτυχώς οι δικοί μου δεν γνώριζαν την τέχνη του ψησίματος του οβελία, πολύ δε περισσότερο του κοκορετσιου και αρνιά και συκωταριές μεταφέρονταν κατευθείαν στο ψυγείο της αποθήκης των γειτόνων φίλων που είχαν την ευγενή καλωσυνη να το ψησουν μαζί με το δικό τους και να τα μοιραστουν με τις ορδές των φίλων συγγενών και ξένων που κατέκλυζαν τα σπίτια μας. Στο δικό μας σπίτι πάλι, αναλαμβάναμε να κάνουμε την μαγειρίτσα. Αυτήν την άθλια κίτρινη σούπα που μέσα της κολυμπούσαν συκωτάκια και κατσαρές πρασινάδες.

Το αρνί και η τύχη του δεν με απασχολούσε μέχρι την Ανάσταση. Αλλά εκεί γύρω στις 10 το βραδυ του Μ. Σαββάτου, ξεκινουσε το δικό μου δράμα. Τις Αναστάσεις των παιδικών μου χρόνων τις πέρασα κλαμένη. Αδυνατούσα να καταλάβω, δεν χωρούσε το μυαλό μου ρε αδερφέ, γιατί η ξαδελφη μου και εγώ έπρεπε να πλυθούμε απο την άμμο που κολουσε πάνω μας, να ντυθούμε Πριγκίπισσες και να κρατάμε τις στολισμένες με κούκλες, κοτοπουλάκια και κορδέλες, λαμπάδες μας, ενω τα φιλαράκια μας πετούσαν τα δυναμιτάκια, που λιγες ώρες πριν στην παραλία είχαμε ετοιμάσει μαζί.

Το δραμα μου έγινε ακόμα πιο τραγικό όταν η μεγαλύτερη απο εμένα ξαδελφη μου, μπαίνοντας στην εφηβεία και πατώντας ποδι, διεκδίκησε και κατάφερε να συνοδεύει τους «μαντράχαλους» στα αναστάσιμα «παιχνίδια» τους. Κι έτσι εγώ μόνη πια, ανάμεσα στα γυναικεία ντεμι σαιζόν ταγιέρ και τις ανοιξιάτικες ανδρικές καπαρντινες, περιφερόμουνα κατσούφα και σκουντούφλα με την λαμπάδα από το Μινιόν, ελπίζοντας ότι αν πυρπολήσω κανέναν θα τρομάξουν και θα μου επιτρέψουν να διαβώ στην αντίπερα όχθη με τους φίλους μου. Ιδιαίτερα η θεία Φανή, με τα λινά μαντώ, και την καούκα με το λάχανο στο κεφάλι, με έβαζε πάντα σε μεγάλο πειρασμό να την δω να μεταμορφώνεται σε Κουγκι. Τέλος πάντων, τότε δεν ήξερα για τις μαύρες χήρες και τις Τσετσενες. Ευτυχώς!!!

Το αναστάσιμο δραμα, συνεχιζόταν με τα ατελείωτα φιλιά και ευχές που εξαπολυαν όλοι πάνω μου, παθαινοντας μια περιεργη υστερία μόλις ακουγοταν το Χριστός Ανέστη και το επομενο επισόδειο ήταν η ετησια κατσάδα, όταν η μαμα μου, αντιλαμβανόταν ότι η βρωμοπαρέα είχε ήδη τσουγκρισει τουλάχιστον τα 2/3 των αυγών που ειχε ζωγραφίσει στο χέρι ώρες ατελειωτες, και τα ειχαμε τοποθετήσει στο κάτω μερος απο τις στολισμένες παντου πιατελες, για να μην φαινονται.
Ενω οι μητρικές κατσαδες κατεληγαν σχεδόν πάντα στο να με στειλουν στο δωματιο μου για ύπνο, αυτή η ...αναστασιμη δεν ήταν δυστυχώς ικανή να με στειλει για ύπνο, και να γλυτωσω τουλάχιστον τα συκωτακια και τις πρασινάδες που κολυμπούσαν μεσα στην βρωμερή κίτρινη θάλασσα τους. Τέλος πάντων μπουκωμένη απο τα αυγά και φτυνοντας την μαγειριτσα, όπου προλαβαινα, τελειωνε κάποια στιγμή ο εφιάλτης και με ξαποστελναν στο κρεβάτι μου.

Το πρωί ξυπνούσα χαραματα απο τους καυγάδες, την χλαπαταγή και τις κραυγές για το πόσο βαθύς θα σκαφτεί ο λάκος για να σουβλιστεί το αρνί.
Δεν θα θαψουμε τον μακαρίτη φωναζε η θεία μου, φτανει τόσο, νερό έβγαλε ο λάκκος. Εκει έκανα και τις πρωτες εμπορικές συναλλαγές μου, μιας που ενώ γινόταν σκοτωμός από τα παιδιά ποιος θα πρωτογυρίσει τις σουβλες, εγώ παραχωρουσα την θέση μου. Όχι τζάμπα ή αφιλοκερδώς βέβαια. Παζαρευα και για ένα τέταρτο γυρισματος της σουβλας έπαιρνα υπέροχα κοχυλια που τότε μαζευα φανατικά. Αυτη η αναταλλαγή ήταν εμπορικά η πλέον επιτυχής της ζωής μου.

Οι φίλοι μου άλλοτε γύρναγαν τις σούβλες κάνοντας κόντρες με ιλιγγιωδεις ταχυτητες και άλλοτε χαζευοντας και παρατόντας τες. Το αρνί απο την μια καιγόταν, απο την άλλη σπαρταρουσε, καμια φορά έπεφτε και μέσα στο λάκο, μαμαδες, θειες και καλεσμένες ξεφωνιζαν " το αρνί" ενώ ο μέγας τελετάρχης του ψησιματος, σαν αναστενάρης ορμουσε να το σωσει, αστραφτωντας αναποδες όπου προλαβαινε.
Kάποια στιγμή μεσα στην χλαπαταγή, με ανακαλυπτε η μαμα μου, που με την φωτογραφική μηχανή στο χέρι, με διετασε να παιρνω πόζες στριφογυριζοντας τον μακαρίτη τον αρνή, στην σουβλα.
Χαμογέλα παιδι μου, μερα χαρας ειναι. Βγάλε το χέρι απο το στόμα! Για το όνομα του Θεου, τι σκατοπαιδο!!!
Και φουρκισμένη πάσαρε την φωτογραφική στον υπομονετικό πατερα μου, που με έπειθε με ταξιματα και παρακαλετά να πάρω μια χαμογελαστή πόζα, με το ένα χερι στη σουβλα και με το άλλο ελαχιστα εκατοστά μακρυα απο το στομα. Το σωτηριο κλικ της μηχανής, ακουγόταν ακριβώς το δευτερολεπτο πριν ξεράσω πάνω στα κοκορέτσια.


Τωρα πια, σε ...άλλες θάλασσες, τις Αναστάσεις μου τις περνάω μεθυσμένη.
Αυτά τα μακρόσυρτα Σάββατα της Ανάστασης, ξεκινούν σε παραλίες με μικρές βουτιές και μεγάλα ούζα. Καταλήγουν σε ρακές, τσικουδιές, ρακομελα, και τελειώνουν με χέρι που δεν είναι και για να του εμπιστευτείς να κρατήσει και λαμπάδα.
Συνήθως προλαβαίνω μετά τα φιλιά της Αγάπης, να ξαπλώνω στο κρεβάτι μου πριν ξαπλώσω το κεφάλι μου μέσα στην πάντα παρούσα στο αναστάσιμο τραπέζι και πάντα άθλια κιτρινοπράσινη συκωταροσουπα.
Στον Πασχαλιάτικο κήπο, ο μακαρίτης ο αρνής στριφογυρίζει πια μηχανικά, σε ψησταριές, και οι πασχαλιάτικες φωτογραφίες, ψηφιακές πια, ειναι στην παραλία με ουζα, σαρδέλες, χταποδια κι αν ειμαστε τυχεροί με γυαλιστερές και κυδώνια. Και όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότεροι μαζευόμαστε στην ψησταριά με τα χταπόδια, γυριζοντας την πλάτη στις αρνίσιες πέτσες και στα καφετιά άντερα.
Άντε συχωριανοί και του χρόνου....Λευτεριά στα αρνιά...
Ούτως ή άλλως δεν νομίζω ότι θα τα επιτρέψει το Δ.Ν.Τ.