Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Κίτρινες ιστορίες

Το παλιό μας Αεροδρόμιο-σε αντίθεση με αυτό το κακέκτυπο του σημερινού Φρανκουφουρτιανού τέρατος με τις μαρμάρινες- είχε τη αειθαλή γοητεία της Καζαμπλάνκα. Άλλωστε μπορούσες πάντα να παραμυθιαστείς, ότι από κάποια γωνιά του θα πεταχτεί ο Χάμφρεϊ να μαλώσει τον Sam γιατί τον παράκουσε και παίζει ξανά το ...απαγορευμένο as time goes by.

Υπάρχει μια ώρα του μαρτιάτικου αθηναϊκού ουρανού, εκεί γύρω στις 6 το απόγευμα, που την αλλαγή μέρας-νύχτας, την διαχειρίζεται ένας προβολέας που αγαπάει πολύ αυτή τη Πόλη. Είναι όσο ακριβώς σούρουπο χρειάζεται.

Παλιό Αεροδρόμιο λοιπόν, μαρτιάτικο σούρουπο με βοριαδακι, και μια σειρά από το κίτρινο που αγαπώ. Τα πράγματα τότε, δεν ήταν όσο ...ευρωπαϊκά και ...εξευγενισμένα είναι στις μέρες μας. «Πιάτσα», σαν κακογερασμένες πόρνες πίσω από την Αθηνάς έκαναν οι «πελάτες» και οι ταξιτζήδες ... διάλεγαν. Δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για το ...που πάω, δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για το που ...θέλω να πάω, δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για το αν πρέπει να ξαναμπώ μέσα στο αεροδρόμιο και να πάω στις ...αναχωρήσεις.

Προχώρησα λίγο πιο περα, στάθηκα λίγο παρακεί, χωρίς να αναμειχθώ στο αλισβερίσι «Πατήσια», «Δάφνη», «Πειραιάς», «έλα εσύ», «δεν χωράνε οι βαλίτσες σου κύριος», «να πάμε πρώτα την κύρια εκεί, σε πάω μετά...αλλού». Εκείνο το πεζοδρόμιο, εκεί που τέλειωνε το ...Αεροδρόμιο και άρχιζε η ...Πόλη, ήταν μια πόρτα, ένα όριο, ΤΟ σύνορο του μέλλοντος μου, και το να στέκομαι πάνω του, μου δημιουργούσε μια στοιχειώδη ασφάλεια στην έρημο των ανασφαλών ...προορισμών μου. Και μέσα στα πλήθη που βοούσαν και αλάλαζαν αναζητώντας μέσο για τον προορισμό- που τυχεροί εκείνοι ήξεραν ποιος είναι, αντίθετα με εμένα που δεν είχα ...ιδέα- ένα κίτρινο σταματάει μπροστά μου και ρωτάει «εσύ που πας;».

«Εγώ;» ρώτησα ηλίθια.

Ο ταξιτζής με κοίταξε με το παραιτημένο βλέμμα που κοιτάς τους ηλίθιους και έγνεψε με το κεφάλι «ναι, εσύ». Κι ανάμεσα στο «πουθενά», στο «δεν ξέρω», στο «σκέφτομαι» που ήταν οι προφανείς μου ...απαντήσεις, απάντησα ...ΕΚΕΙ. «Μπες μέσα» και ...μπήκα.

Είχα μόνο μια μικρή χειραποσκευή, ένα μικρό σακ βουαγιαζ, τίποτα ... μεγάλο, τίποτα... τελεσίδικο. Από τότε βέβαια έμαθα, ότι αν είναι να φύγεις... μην γυρίσεις ποτέ να πάρεις τίποτα ...μεγάλο... Οι ντουλάπες, τα γραφεία, οι βιβλιοθήκες, τα συρτάρια, οι σιφονιέρες, τα κομοδίνα, οι αποθήκες, έχουν ...αφόρητα προσκλητήρια από αναμνήσεις, κόλες μνήμης. Έχουν όλα αυτά που δεν χρειάζεσαι. Έχουν όλα αυτά, που όταν αρχίσεις να σκέφτεσαι τι να πάρω- τι να αφήσω, έχεις ήδη γυρίσει το κεφάλι πίσω. Μην τα ανοίξεις ποτέ. Μην τα κοιτάξεις ποτέ. Οι μικρές αποσκευές ...είναι τελεσίδικες.

Στο πίσω κάθισμα δυο κυρίες τιτίβιζαν κουτσομπολεύοντας το γκρουπ που είχαν συμμετάσχει, τα ψώνια που έκαναν, τις ευκαιρίες που βρήκαν , τα μέρη που είχαν επισκεφτεί, τα σπίτια, τους συζύγους και τα παιδιά που τις περίμεναν. Λίγες φορές ζήλεψα στη ζωή μου κάποιον, όσο αυτές τις δυο κυρίες που δεν τις έβλεπα αλλά τις άκουγα , τόσο ικανοποιημένες, τόσο σίγουρες, τόσο ασφαλείς για τον ...προορισμό τους.

«Εσύ από που έρχεσαι;» με ρώτησε ο ταξιτζής. Από ...... «Ωραία, πολύ ωραίο μέρος» μου λέει. «Ωραίο» άνοιξα το στόμα μου να πω... «Ναι», απάντησα με αυτή την κατάφαση του κουνήματος του κεφαλιού. Ήξερα ότι τόσες μέρες, τόσες ώρες μετά, είχε έρθει η ώρα να σκάσει μέσα μου η καταιγίδα. Και το κλάμα έρχεται πάντα την πιο άκαιρη στιγμή. Κατάπινε. Ανάσανε. Είχε πια σκοτεινιάσει. Βρήκα τα γυαλιά ηλίου και τα φόρεσα.

Όταν αφήσαμε τις κυρίες, ο ταξιτζής χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του προς το μέρος μου, είπε «έλα ρε κοπελιά, δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι, όλα θα γιάννουν». Και μέσα σε ένα κίτρινο ταξί, σε αυτό το κίτρινο χελωνίσιο καβούκι ...βγήκε όλο. «Όλα θα γιάννουν».

Σταμάτησε στο περίπτερο, με ρώτησε αν θέλω νερό ή πορτοκαλάδα, ψιθύρισα μέσα σε λυγμούς «τίποτα», αγόρασε νερό, πορτοκαλάδα και μια σοκολάτα. Και με άφησε να κλάψω, να θρηνήσω, να φοβηθώ, να λειώσω, να συνθλιβώ, σταματημένος εκεί στον παράδρομο της Κηφισίας, λίγο μετά το Φάρο Ψυχικού. Μου πρόσφερε σοκολάτα, δεν μπορούσα, έφαγε εκείνος ένα κομμάτι, δίπλωσε την υπόλοιπη, ήπιε από το δικό του το νερό. Αμίλητος. Μου πρόσφερε χαρτομάντιλα από ένα μεγάλο κουτί, και όταν ένοιωσε ότι ...κόπασα, ότι ...άδειασα, ανάψαμε τσιγάρο. Και μου είπε για την γυναίκα του, για το γιο του, για τη νύφη του, για τον εγγονό που δεν ερχόταν τόσα χρόνια μετά, για την δουλειά του, για το χωριό του, για όλα. Μου συστήθηκε. Με είχε δει στην απόλυτη γύμνια μου. Και ...μου συστήθηκε. Δεν ήταν πια ...ξένος. Δεν με ρώτησε τίποτα, μου είπε τα πάντα και κάποια στιγμή με ρώτησε. «Πάμε;». Πάμε... Και με πήγε σε αυτό το ...ΕΚΕΙ, που σε εκείνο το πεζοδρόμιο του παλιού Αεροδρομίου αποφάσισα ότι θα ...πήγαινα. Αποφασισα... γιατι με ρώτησε. Δεν είχα πια κλειδιά. Περίμενε να μου ανοίξουν την πόρτα.

Σε αυτή τη Πόλη, ακόμα κι ο πιο στρυφνός, ακόμα κι ο πιο κουρασμένος και καταταλαιπωρημένος ταξιτζής, όταν σε αφήνει χαράματα στη πόρτα, θα σου πει την ώρα που σου δίνει τα ρέστα «έλα μπες γρήγορα μέσα, σε βλέπω». Και μόνο για εκείνο το προστατευτικό βλέμμα στη πλάτη μου, την ώρα που το αλκοόλ - εξ ου και το αυτοκίνητο κάπου παρατημένο- αρχίζει την ...ανοδική του πορεία, την ώρα που το χέρι ψάχνει απεγνωσμένα μέσα στη τσάντα-αντίσκηνο και ...βρίσκει οτιδήποτε άλλο εκτός από τα κλειδιά ακούγοντας πίσω τον ασθμαίνοντα ήχο της ντηζελομηχανής, οι ταξιτζήδες μου, θα έχουν πάντα την αμέριστη αγάπη μου.

Δεν αγαπώ το κίτρινο χρώμα. Αν θυμάμαι καλά, δεν είχα ποτέ τίποτα κίτρινο. Το μόνο κίτρινο που αγαπώ είναι το χρώμα του ταξί. Και επειδή ξέρουν, καταλαβαίνουν, αφουγκράζονται οι ταξιτζήδες μου, πόσο πολύ τους αγαπώ, με αγαπάνε και αυτοί.

Άλλωστε έχουμε τόσα πολλά κοινά. Αγαπάμε το τιμόνι, αγαπάμε το δρόμο, αγαπάμε αυτή τη Πόλη, αγαπάμε την ανθρώπινη επαφή, αγαπάμε τις ανθρώπινες ιστορίες. Αγαπώ πολύ αυτά τα κίτρινα ελληνικά χελωνάκια που μπορείς να πεις τα πάντα και τίποτα,σε πάνε παντού και πουθενά. Τώρα έχουμε ακόμα κάτι κοινό με τους ταξιτζήδες μου. Σιχαινόμαστε το ίδιο, όλα αυτά τα γραβατωμένα ανθρωπάκια, αυτά τα άθλια αριβιστάκια της πυρκαγιάς, αυτά τα τυπάκια ...μάρκας Ραγκούση..

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Ο …Chance δεν θα πάει Πλατεία

Παλεύω να βάλω ήχο στις μέρες μας. Επικές; Λυρικές; Εκρηκτικές; Υπόκωφες;

Κι οι μέρες τούτες να μου βγάζουν κάτι έντονα θηλυκό. Γυναίκες μέρες. Θηλυκές μέρες. Μια κοντόφθαλμη πονηριά που κονταροχτυπιέται με μια εκρηκτική αθωότητα, μια αμηχανία που κοντράρεται με έναν ριζοσπαστισμό, ένας φόβος που αποχρωματίζεται από μια αλληλεγγύη.

Ικανές για όλα και για τίποτα οι μέρες. Θηλυκά που θα γονιμοποιηθούν, γυναίκες που θα γεννήσουν, μάνες που θα βυζάξουν; Ή …ανέραστες, ανοργασμικές, σεμνότυφες, θεούσες, στέρφες που θα λειώνει η φλόγα τους σε ένα άνυδρο λιπόσαρκο μέλλον;

Ένας τόπος, μια χώρα που κλήθηκε να παίξει βιασμένα και εκβιασμένα μια ξεθυμασμένη και κακοσκηνοθετημένη Αλεξάντρα ντελ Λάγκο. Μια εύθραυστη, πάλαι ποτέ μεγάλη σταρ, που το αδηφάγο σύστημα την πετάει απέξω. Μια Αλεξάντρα ντελ Λάγκο που ο χρόνος είναι ο μεγάλος της εχθρός. Αυτός που την απομακρύνει όλο και πιο πολύ απ τις μέρες της δόξας της. Κι αυτή απόλυτα ανίκανη να εξασφαλίσει τη δόση της, να βρει κατάλυμα, ακόμα και να …οδηγήσει, χρησιμοποιεί έναν …Chance…Έναν …Chance, που θα την οδηγήσει στο χημικό παράδεισο της απόλυτης αδυναμίας. Ένα αψεγάδιαστο μιντιακό νεανιζον πρόσωπο, έναν τεχνοκράτη του έρωτα, που καμία ρυτίδα δεν θα καθρεφτιζει τίποτα από το παρελθόν της. Έναν Chance που θα την οδηγήσει σε ένα υγρό, ζεστό, αποπνικτικό Αμερικανικό Νότο του καταθλιπτικού ρατσισμού και της υπόκωφης βίας του δίκιου του ισχυρότερου.

Και λες κι οι μέρες ξόρκισαν τις καταθλιπτικές Αλεξάντρες ντελ Λάγκο ή τις μεταμορφώνουν… Και λες και οι Αλεξάνδρες ντελ Λάγκο, βγάζουν το πλαστικά αραχνοΰφαντο και ξεσκισμένο νεγκλιζέ, πετούν από το λαιμό τα φαγωμένα μποά, τινάζουν τη αποπνικτική υγρασία από πάνω τους, και ανοίγουν την πόρτα του δωματίου του ξενοδοχείου, παρατώντας το ζιγκολό …Chance σε ένα αρρωστημένο κρεβάτι. Κατεβαίνουν στην Πλατεία κι ανοίγουν τα χέρια. Στους ανθρώπους που είναι αλληλέγγυοι, φίλοι, …παρέα. Στη Πλατεία. Αναγεννημένη. Αναζωογονημένη. Πάντα σταρ. Με τις ρυτίδες της σημαία. Με τις πληγές της ακάλυπτες να διακρίνονται μέσα από το ρούχο της. Αυτή που τόσο στυλιζάρισαν οι νέο-πουριτανοι ως ξοφλημένη πόρνη, θα τους κάνει την έκπληξη σαν υπεροχη γκομενα..

Όχι οι λογής λογής …Chance, δεν θα πάνε Πλατεία. Δεν είναι του γούστου, της αισθητικής τους, και της …ζιγκολό αποτελεσματικότητας τους. Οι βαλκανικοί χοροί, αυτοί που ποτέ δεν ξέρεις αν προσκυνάνε γη ή αν φιλάνε ουρανό, αν τρώνε χώμα ή αν τρέφονται με αστέρια, είναι ακατανόητοι στους …Chance. Όλοι αυτοί, θα παραμείνουν εκεί…να μην καταλαβαίνουν. Να μην ξέρουν που πατούν και που πηγαίνουν…


Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Όπως ο νικητής Ανήκει στα λάφυρα του

Τα φεγγάρια του έρωτα είναι γλυκερά κι ολοστρόγγυλα φωτισμένα; Αυτές οι ζαχαρωμένες πανσέληνοι; Ποιος ξέρει;

Φαντάζομαι ότι ξέρει, υπολογίζει, μαθαίνει, εθίζεται ή ...ότι, όποιος αναζητάει και το πόσο κοστίζουν τα ...φεγγάρια. Άλλωστε οι τιμές, οι αξίες, οι ευθύνες, οι λογαριασμοί, τα αποτελέσματα, οι θεσμοί, τα όρια, οι σεβασμοί, οι προστιθέμενες αξίες, ορίζονται και προσδιορίζονται ...κανονιστικά, μόνο στα δημοκρατικά πολιτεύματα. Έτσι για την κοινωνική ...συνοχή. Έτσι για την κοινωνική ...ευημερία. Έτσι για την κοινωνική ...ειρήνη. Έτσι για τις ...ισονομίες, τις ....ισοπολιτείες, τις ...ισοκατανομές, τις ...ισο...

Ετσι για την ...επιβίωση. Έτσι για την ...συμβίωση.

Στο πολίτευμα του έρωτα, άξια έχει μόνο το Πάθος λέει ο Stendhal. Κι «ο έρωτας είναι το μόνο πάθος, το οποίο πληρώνεται μ’ έναν νόμισμα που το κόβει το ίδιο».

Και σε αυτο το...νομισματοκοπείο του έρωτα, εχει έννοια να ...ισομοιραστεί το νόμισμα; Να πάρουν ή δυο ή οι ...όποιοι παίκτες, τις ίδιες μάρκες; 5 κόκκινα, 3 πρασινα,7 μπλε. 8 τετράγωνα, 6 στρογγυλά, και 9 τρίγωνα; Πιθανότατα και να μπορεί...

Μπορεί ίσως για όσους πιστεύουν ότι το παιχνίδι του έρωτα είναι ένα ανιαρό κουμκαν που σου φωνάζει το τραπέζι... «άντε παίξε»,την ώρα που εσύ προσπαθείς να καλύψεις σεμνά, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά τα ανείπωτα χασμουρητά του σηκώματος του επόμενου φυλλου. Μα το ...ξέρεις.

Μπορεί ίσως για όσους πιστευουν στο παιχνίδι της μονόπολη...που παίζεις ...έτσι, να περάσει η ώρα ή η ...ζωή, με την ψεύτικη νίκη στην αγοραπωλησία ...χαρτόκαστρων.

Μπορεί να υπάρχει και για όσους ενθουσιαζονται με τη μπιρίμπα ή τη "πόκα των φίλων", έτσι σε ένα τραπέζι συχνά γιορτινό, έτσι, ίσα για την ψευδαίσθηση του ρίσκου.

Κι ίσως ακόμα να μπορεί -ξώφαλτσα για αυτούς- και για όσους κάθονται στο τραπέζι της ποκας των αγνώστων, εκει που το παιχνιδι έχει πολύ υψηλή τιμή. Εκει που την αγοράζεις πανακριβα την ηδονή του ρισκου. Εκει που την αγοράζεις στην ...αξια της.

Κι υπάρχει κι ένα ...ζάρι.

Και στο ζάρι, το ρίσκο του έρωτα είναι ούτως ή άλλως αλύπητο. Όπως ακριβώς και όταν τα φεγγάρια του έρωτα, είναι ...μαύρα. Εκεί που ο έρωτας μαθαίνεται, βιωνεται, νικάει και νικιεται στην πιο υπέροχα ακραία μορφή του. Στην υπέροχη τελειότητα του.

Χωρίς πόδια. Μισός αλλά τόσο ολόκληρος. Η αναπηρία ...σκεπασμένη. Και τι χρειάζεται τα πόδια; Να τον πάνε ...που; Όλο είναι πίσω. Το Αύριο είναι ...χθες. Ότι άλλο, θα είναι τόσο λίγο, τόσο μίζερο, τόσο ...κουμκαν, τόσο μονοπολη, τόσο ποκίτσα μεταξύ φίλων.

Το ζάρι, έχει ρίχτει. Να το ξαναζήσει χρειάζεται. Αρκεί η μνήμη του. Το Αύριο είναι η μνήμη του, το Αύριο είναι οι λέξεις που θα κάνουν να υπάρχει το χθες. Να ...ξανα-υπάρξει. Ακόμα μια φορά. Πριν το τέλος...

Όταν ανακαλύψεις την ακραία στιγμή της ζωής, μπορείς ή να την αφήσεις να προσπεράσει ή να την βαδίσεις. Ή ανέγγιχτη ή βιωμένη. Κι ίσως ο ορισμός της ...αμαρτίας να είναι το να επιχειρησεις την...μαστορέψεις στα μέτρα σου τα ...διαχειρισιμα. Αλλωστε αν το νερώσεις το κρασί, μπορεί να κρατήσει περισσότερο. Ακόμα και για πάντα.

Αλλά ποτέ δεν θα ειναι κρασί και ποτέ δεν θα σε μεθύσει. Θα είναι νερό με μια ψευδαίσθηση κόκκινης απόχρωσης και μια οσμή ελεγχόμενου αλκοόλ. Ιδανικό...αψέφημα, για όσους παίζουν ένα αέναο κουμκαν, με μια παλιοκαιρισμένη τράπουλα.

Αλλά όταν το ζάρι στην έφερε, κι όταν την βαδίσεις, έτσι όπως σε όρισε, έτσι όπως της άξιζε, αυτής της ακραίας στιγμής, το κορμί θα ρημάξει από εξάρτηση. Ειδωλολατρία. Λάφυρο.

Κι αυτός κολύμπησε στα πιο άγρια νερά του εαυτού του. Χρειάζεται πια, μια ελάχιστη στεριά μέσα στην αγρια θάλασσα. Μια θάλασσα φωτισμένη απο …bitter moon.. Κι αυτός στραγγισμένος πια να περιγράφει τις τρομακτικές δυνατότητες των υγρών. Να σπαράζουν οι ουρανοί με τις βροχές του ηδονικού θανάτου κάτω από φουστάνι της. Η μαγεία των λέξεων. Η Αλήθεια. Η αναπηρία της λογικής. Η αναπηρία του ένστικτου της επιβίωσης. Το μεγαλείο της Ύβρεως. Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα....

Υ.Γ. Τόσο ...λίγος ο Πολάνσκυ, τόσο ...ιερός ο Μπρυκνέρ. Το βιβλίο βέβαια παραμένει διαχρονικά ο πιο γοητευτικός τόπος αυθεντικών... διακοπών. Τουλάχιστον...διακοπών

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Πως να γνωρίσεις το ...άσπρο;

Τι κρύβεται πίσω από ένα λυγμό;

Πίσω από τον λυγμό που, καμία τεχνική και τεχνολογική υποστήριξη, δεν θα κατορθώσει ποτέ να αλλοιώσει... Ένα λυγμό που τον παίρνεις Δώρο και ντύνεις τους τοίχους που κρύβεται το ...black Αφίσα αυθεντική, όχι ρέπλικα, στην κατάδυση στο κάθε είδους ...black. Στα δισεκατομμύρια ...black, στα κάθε λογής Υπόγεια, όποιου είχε την ατυχία ή την τύχη να τα εισπράξει, να τα ξορκίσει, να τα αποδεχτεί, κάποιες φορές να τα υποδεχτεί, να τα βιώσει. Να το ζήσει. Να Ζήσει.

O Λάζαρος λένε οι Γραφές ότι δεν μίλησε ποτέ. Κολοκύθια. Και τι ξέρουν οι Γραφές; I died a hundred times and I go back to black

Μόνο η διαδρομή της κατάδυσης, μπορεί να ζωγραφίσει τα χρώματα της Ανάστασης. Αυτής της τεράστιας στιγμής που σηκώνεις το κεφάλι, ξέροντας ότι την επόμενη στιγμή θα ξαναβυθιστείς. Μαύρο- Άσπρο. Ε, και; Ποιος μετράει; Ποιος σταθμίζει; Ποιο είναι το ζύγι το...ορθό; Ποιο ζύγι δεν έκλεψε; Τα ...ζύγια είναι πάντα πειραγμένα. Τα ζύγια έχουν πολύ ...γκρι.

Κι εκει, στην εποχή της πλαστικής performance, στα φώτα, στις κάμερες, στα πλαστικά διωρα «πάθη», στα πλαστικά πλήθη, στους μέσους όρους, στο μέσο «θέλω», όλα ...στο μέσο ανύπαρκτο στατιστικό, ήσουν τόσο…καλή. Άφησε με να πιστεύω ότι εκεί δεν ...έκλεψες τον εαυτό σου.

Εκεί ήσουν τόσο αφόρητα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ!!!!

Πέθανε. Ε, και; Ήξερε όμως πολύ καλά τι είναι η Ανάσταση. Cry baby

Tears Τα δάκρυα στεγνώνουν μόνα τους... Αρκεί να υπάρξουν. Τα άλλα είναι εύκολα. Γιατί πως να ξεχωρίσεις το άσπρο, αν δεν έχεις χαϊδέψει με όλες σου τις αισθησεις το ...black;

Αλίμονο στο άθλιο γκρίζο. Τα συνηθισμένα, μίζερα, αφόρητα γκρι. Αυτά που αλλοιώνουν το λυγμό γιατί είναι τα μόνα που δεν τον αντέχουν. Τα γκρι...τα ψευτικα ..άσπρα. Τα γκρι τα ερζατς... black.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Μεγάλες Χίμαιρες

Εκατό χρόνια πριν, και μόλις 2-3 χρόνια πριν το 1914, ένας χαρωπός φιλελεύθερος, έμπλεος θαυμασμού μιας εποχής -που μετά το …σφαγείο του Α’ Παγκόσμιου πολέμου, ξέμεινε να ονομάζεται «Belle époque» - Ωραία Εποχή - διαβεβαίωνε στη «Μεγάλη του Χίμαιρα» ότι οι Μεγάλοι Πόλεμοι ήταν πια παρελθόν. Κι αν χρειαζόταν και κανένας πόλεμος …θα γινόταν πέρα από την …Ευρώπη. Μα ποιος θα ήθελε να διαταράξει τους παραδείσους που είχε δημιουργήσει η τοτε ...παγκοσμιοποίηση; Επενδύσεις Γάλλων στη Γερμανία, επενδύσεις Άγγλων στη Γαλλία, μοιρασιές αποικιών, εξαιρετική και πρωτόγνωρη πολιτική σταθερότητα.

Αλλά ακόμα περισσότερο, φτηνό εργατικό δυναμικό, φτηνές τιμές άνθρακα, οι κοινωνικές επιστήμες να ανθίζουν και οι επιστήμες να ανοίγουν τα τεραστια φτερά τους, απο την μια συνθλιβοντας αξιώματα και απο την άλλη δημιουργώντας εμπορευσιμα αγαθά.

Το τεράστιο άνοιγμα της ψαλίδας, ανάμεσα στους έχοντες και στους μη έχοντες, δεν αξιολογούνταν ως … ιδιαίτερης σημασίας απο τους φιλελευθερους, αντιθετα αντιμετωπιζόταν περίπου …γραφικά κάπου στα καλλιτεχνικά στέκια της Μονμαρτρης και σαφώς επικαλυπτόταν από τα φτερά, τα πούπουλα και τις γούνες που περνοδιάβαιναν ανάμεσα στο Μπιαριτς και στη Ντοβιλ, στις εντυπωσιακές εκδηλώσεις της όπερας του Παρισιού και στα γαστριμαργικά gala του Maxims.

Αλλά ασφαλώς δεν ήταν μόνο οι χαρωποί φιλελεύθεροι με τις Μεγάλες τους Χίμαιρες που αποδείχθηκαν …εξαιρετικά μεγάλες και εξαιρετικά χίμαιρες, υπήρχαν κι …άλλοι, αυτοί που θεωρούσαν ότι ο «υπεριμπεριαλισμός» θα βάλει τέρμα στον ανταγωνισμό των εξοπλισμών και οι πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων θα είναι πολεμικά επιθετικές, μόνο απέναντι σε κάποιες καθυστερημένες γεωργικές χώρες.

Την ώρα όμως που οι νέοι gentlemen, είτε με το …αυτοκίνητο, είτε νοικιάζοντας βαγόνια, περιόδευαν στον νέο ασφαλή ευρωπαϊκό κόσμο…οι Μεγάλοι των Μεγάλων χωρών, οι Άρχουσες Τάξεις διαβάζαν χαμογελώντας καθησυχαστικά τις χαζοχαρούμενες «Μεγάλες Χίμαιρες» και ετοιμάζονταν για τον Μεγάλο Πόλεμο. Και επειδή η Ιστορία είναι μια αμείλικτη Κυρία της Μνήμης, ας μας θυμίσει ότι και τα κυριότερα Κόμματα της Δεύτερης Διεθνούς, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα τους σε καιρό …ειρήνης, ψηφίσαν για τις πολεμικές πιστώσεις και οι …εναντιούμενοι στον πόλεμο, μια ελάχιστη …μειοψηφία που …τότε θεωρήθηκε γραφική και ...μετά ιστορικά δικαιωμένη.

Ο Πόλεμος θα γινόταν ακόμα κι αν ο Πρίντσιπ δεν ...πετύχαινε τον Φερδινανδο. Άλλωστε δεν τηρήθηκαν ούτε καν τα προσχήματα, μιας που και αν και η Σερβία …είχε αποδεχτεί όλους τους εξωφρενικά ατιμωτικούς όρους της ΑυστροΟυγγαρίας, το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε. Τίποτα πια, δεν μπορούσε να γυρίσει τα πράγματα …πίσω. .

Αν κάτι …τραγουδάει η Ιστορία του προηγούμενου αιώνα, είναι ότι η Γερμανία και οι …δορυφόροι της, χάνουν. Ας θυμηθούμε όμως ότι στη τελετή της υπογραφής της Συνθήκης των Βερσαλιών- από πολλούς χαρακτηριζόμενη και ως μια από τις αιτίες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου- ποιοι τελικά παρεστησαν πέρα απο τις ...χαρωπές εορταστικου εφε, εθνικες αντιπροσωπειες.

Και από το 1919, τριάντα χρόνια αργότερα, με έναν Δευτερο Παγκοσμιο Πολεμο να ματωνει τα πραγματα ενδιαμεσα στο 1947. Marshall plan.

Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αν κάτι με εντυπωσίασε από την χθεσινή Σύνοδο Κορυφής, ήταν το όνομα που δόθηκε στο «αναπτυξιακό» κομμάτι της αναμενομενης αναδιάρθρωσης χρέους και της ελεγχομενης πτωχευσης στον προκαθορισμένο και βολικό χρονο. Σχέδιο Μάρσαλ. Προφανώς καιτο Truman Doctrine είναι …εδώ.

Εντελώς ανιστόρητοι ή εντελώς κυνικοί; Υποθέτω και τα δυο…


Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Φτηνιάρικα

Ποιος σκότωσε τον Σωκράτη Γκιόλια;

Φαντάζομαι όποιος σκότωσε και τον Sean Hoare.

Αναλώσιμοι στην μαφιόζικη συνδιαλλαγή mediaκης, πολιτικής, κυβερνητικής εξουσίας και κρατικοδίαιτης τραπεζικής και χρηματοπιστωτικής ....επιχειρηματικότητας.

Πάντα στις μαφίες κάποιος ...αψικορος, υπερεκτιμά τις δυνατότητες του και νομίζει ότι μπορεί να κάνει δικό του παιχνίδι και έξω από τη ...φαμίλια. Αλλά οι φαμίλιες ...σκοτώνουν. Ακόμα και για παραδειγματισμό. Μετά αναλαμβάνουν μισθωμένοι γραφιάδες. Βρίσκεται μια επικοινωνιακή ...Σέχτα, ένα επικοινωνιακά αυτοπυροβολημένο κρανίο...ότι...

Οι πάσης φύσης μισθωμένοι είναι πια τόσο μα τόσο φτηνοί... Η ηθική είναι τόσο, μα τόσο ...φτηνή και η αισθητική τόσο, μα τόσο ...φτηνιάρικη. Όσο ακριβώς φτηνιάρικα μικρομέγαλα είναι και οι στοιχειωμένες λέξεις... Δημοκρατίες, Δικαιοσύνες, Ελευθερίες, Ισονομίες και λοιπές φτηνιάρικες μεγαλόσχημες μαλακίες...

Πάμε για άλλα...

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Αυτονόητα με ταγιέρ

Όταν τα ...ταγιέρ μιλούν για τα αυτονόητα, μοιραία τα ανόητα φοράνε ...ταγιέρ.

Στο κουτοπόνηρο-και όπως κάθε κουτοπόνηρο, ...ηλίθιο- ...αξίωμα των μυαλών με ταγιερ, ότι το Πανεπιστήμιο πρέπει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της Αγοράς, η απάντηση-σε αυτό το επίπεδο επιχειρημάτων ταγιερουχου ..."διαλογου", ειναι ότι το Πανεπιστημιο δημιουργει το ... εμπόρευμα της ...Αγοράς όταν ΚΑΨΕΙ το προηγουμενο. Στον politically correct όρο «καινοτομία», που διασύρεται εντελώς ...κενο-τομικά όσο και ανήθικα στο φαφλατάδικο στόμα του κάθε λογής υπαλλήλου, ο παππούς στο καφενείο της εσχατιάς θα σου πει ότι «η ιδέα φέρνει χρήμα, το χρήμα ποτέ δεν έφερε ιδέες. Στην καλύτερη περίπτωση τις ...Αγόρασε. Στη χειρότερη τις σκότωσε». Καλή ώρα...

Το καλό Πανεπιστήμιο δεν χτίζει. Το καλό Πανεπιστήμιο γκρεμίζει. Το εξαιρετικό Πανεπιστήμιο γκρεμίζει στο πέρασμα του τα πάντα. Γκρεμίζει Θεούς, γκρεμίζει Θρησκείες, γκρεμίζει Ιερατεία. Γκρεμίζει μονόδρομους, γκρεμίζει δόγματα, γκρεμίζει βεβαιότητες. Στις λαμπερές του στιγμές γκρεμίζει τα αξιώματα.

Το αντίθετο του Στρατού είναι το Πανεπιστήμιο.

Το Πανεπιστήμιο έχει μια και μόνη υποχρέωση. Να ...ποιεί αντάρτες. Καλό Πανεπιστήμιο είναι αυτό που υποδαυλίζει το αντάρτικο μυαλού. Αριστούχος είναι μόνο ο ...Αντάρτης. Από εποχής ...γνώσης, οι πυρκαγιές πάνε μπροστά την ανθρωπότητα. Οι Φωτιές που βάζουν οι Αντάρτες. Το Πανεπιστήμιο ακόμα κι όταν το διαχειρίζονταν τα δόγματα και οι ...θρησκείες, ΌΧΙ έλεγε στα άθλια και μισερά ναι.

Ότι άλλο, δεν ειναι Πανεπιστήμιο, είναι ένα απλό ΚΕΚ. Και ασφαλώς δεν αξίζει μια δραχμή, ένα ...ΚΕΚ. Αυτό ας το πληρώσουν οι ... ιδιώτες. Αυτό ας το χρηματοδοτήσουν όσοι ψάχνουν μισθωμένες ... δεξιότητες(sic!). Εμάς τους πολίτες γιατί θα πρέπει να μας αφορά αυτό;

Από ποτε οι πολίτες, η κοινωνία, θα πρέπει να χρηματοδοτεί την μετατροπή μυαλών σε χρηστικούς (για ποιους;) και ανιαρούς (για όλους) σκληρούς δίσκους και πάμφθηνους υπολογιστές με ...δεξιότητες.

Ο κάθε λογής ...μονόδρομος είναι η αναπηρία του νου.

Αν σήμερα υπάρχουν καθηγητές Πανεπιστημίων που μιλούν για ...μονόδρομους, ας τους επιτραπεί το να είναι πολιτικάντηδες, Υπουργοί, γλάστρες σε shows τηλε-ευγγελιστών, μισθωμένοι υπάλληλοι σε όποιο συμφέρον, μικρή σημασία έχει. Αλλά ας τους απαγορευτεί ρητά και κατηγορηματικά να είναι ...παιδευτές μυαλών. Είναι αφόρητα δύσκολο ο μισθωμένος δούλος, και μάλιστα αυτός που ...έλυσε την ...εξίσωση, προσδιορίζοντας μια τιμή για τον εαυτό του, να αντιληφθεί την ηδονή της αξίας. Είναι εντελώς απίθανο αυτός που ανέραστος αποφάσισε να ευνουχιστεί να μπορέσει να κατανοήσει ποτέ την αξία του έρωτα. Είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ αυτός που βαυκαλίζεται ότι ζει αγοράζοντας φτηνιάρικα σε super market ιδεών, να μπορέσει ποτέ να γεννήσει.

Τα Πανεπιστήμια είναι και οφείλουν να είναι οι πρωτοπόρες νησίδες ανυπακοής. Ότι υπάρχει, ότι ξέρουμε, ότι φτιάχτηκε, ότι θα φτιαχτεί, αγαθό, καλό, κακό, ολέθριο, δίκαιο ή άδικο, φτιάχτηκε από ανθρώπους που ο νους τους έδειξε ανυπακοή στην καθεστηκυία ...τάξη πραγμάτων. Από αυτούς που έζησαν την ύψιστη ηδονή να γαμήσουν τα ...δεδομένα και να τα θεωρήσουν ...ζητούμενα. Από όσους μπόρεσαν να ...σκεφτούν αλλιώς. Από όσους είχαν τα ...κότσια να τα βάλουν με τον πιο σκληρό και άθλιο θεό. Τα αξιώματα.

Στις ανόητες μεσόκοπες κυριούλες, αυτές τις ενδεδυμένες με ταγιέρ μυαλού, ολόγυμνη, ματωμένη, και εκθαμβωτικά όμορφη απαντά η Ιστορία: το αίμα του μυαλού είναι όσο πανάκριβο τόσο και πολύτιμο. Και ακριβώς αυτό είναι που οφείλουν να κάνουν τα ....Πανεπιστήμια. Να βάζουν στο χέρι του μαγεμένου από αυτόν που αποδέχεται ότι ο νους δεν έχει όριο, το μαχαίρι να ξεσκίσει τα ...όρια του ...προηγούμενου. Η γνώση ήταν πάντα ιερός κανιβαλισμός. Ποτέ δεν ήταν ανήθικος σεβασμός.

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Playboy

Στις ...Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν υπάρχει αυτοκρατορικός επίτροπος. Την θέση του κατέχει ...επάξια το Playboy.

Κοντά 150 χρόνια μετά τον ...θάνατο της, το Playboy αποφάσισε να εντάξει την Έμμα Μποβαρύ στην ύλη του, σε ...συνέχειες(!!!!). Στη ...διαφήμιση του μάλιστα αναφερόταν σε «μια από τις πλέον διάσημες αμαρτωλές γυναίκες στηπαγκόσμια λογοτεχνία». Πιθανότατα αυτή η ...αναγνώριση, θα ήταν κάτι που επιτέλους θα συγκινούσε την Έμμα...

Πολύ περισσότερο υποθέτω ότι θα συγκινούσε τον Φλομπέρ, μιας που το ένστικτο επιβίωσης του, ήταν πολύ ισχυρότερο από αυτό της πιο γοητευτικής όσο ακριβώς και αυτοκαταστροφικής -αδιανόητο κατά την ταπεινή μου άποψη να επιχειρήσεις να διαχωρίσεις τις δυο αυτές ...έννοιες- ηρωίδα του. Τουλάχιστον όσο κι αν αυτάρεσκα έλεγε «η Έμμα Μποβαρύ είμαι εγώ» η ...δική μου η Έμμα, αμφιβάλλω αν θα ήταν ικανή να χρησιμοποιήσει τις ...διασυνδέσεις τις με την ...αυλή του Ναπολέοντα Γ’ προκείμενου να αθωωθεί από το βαρύ κατηγορητήριο του αυτοκρατορικού επιτρόπου:. η «ιστορία των μοιχειών μιας επαρχιώτισσας», με «χρώματα λαγνείας», με «ηδονικές εικόνες», αναμεμειγμένη με «ιερά πράγματα». Ο κακομοίρης ο Μποντλαίρ καταδικάστηκε την ίδια εποχή –που αθωώθηκε ο Φλομπέρ- για τα «άνθη του κακού». Προφανώς η ...Δικαιοσύνη είναι μια ...αειθαλής και διαχρονική «μοιχαλίδα» στην αυλή του κάθε ...αυτοκράτορα.

Η απόδοση της Έμμας Μποβαρύ επι το ...αμερικανικανικότερο και το playboy-κοτατο, παραγγέλθηκε στην Lydia Davis, που δήλωσε ότι δεν την ...ενθουσιάζει(sic!!!!) καθόλου η αμαρτωλή και ...αναξιοπρεπής Έμμα, αλλά θα κάνει την playboy-ικη ...απόδοση γιατί business is …business.

Οι Γάλλοι, περισσότερο και από τα ..τυριά τους, φημίζονται για το εξαιρετικά βιτριολικό χιούμορ τους απέναντι στους Αμερικανούς. Εξαιρετικό δείγμα αυτου του ...χιούμορ τους, τα ...δώρα τους. Μόνο οι Γάλλοι θα μπορούσαν να ...δωρίσουν στους Αμερικανούς το άγαλμα της Ελευθερίας.

Στη νέα λοιπόν ...στυλιστική επινόηση του Χιου Χέφνερ να τοποθετήσει την Έμμα Μποβαρύ ανάμεσα σε δυο κουνελάκια, οι Γάλλοι απαντούν επενδύοντας στον ...τουρισμό. Επενδύουν στις Αμερικάνιδες της Μινεσότα, της Αιόβα και του Αιντάχο, αυτά τα επί το αμερικανικότερο χυδαία κακέκτυπα της Έμμας, με τις νάιλον ρόμπες και τα πλαστικά μπικουτί, που ξεσκονίζοντας κάτω από το κρεβάτι του έφηβου γιου τους, μπορεί να ...πετύχαιναν το Playboy. Στις ετήσιες διακοπές θα ζητούσαν από τον ρεπουμπλικανό σύζυγο να δουν από κοντά ένα château, ελπίζοντας ότι στην γαλλική επαρχιώτικη εξοχή, φύονται και ...Ροδόλφοι. Το ...window shopping άλλωστε, επιτρέπεται ακόμα και από τους Αμερικανούς τηλε-ευαγγελιστές. Ιδιαίτερα αν λειτουργεί και οδηγεί σε παραδειγματισμό και ...αποφυγή.

Ας προβληματιστεί λοιπόν και το δικό μας Υπουργείο «Πολιτισμού» για τις ενέργειες προώθησης του ...τουρισμού μας. Άλλωστε στη χώρα μας το πολίτευμα είναι ο τουριστικός σοσιαλισμός. Ας προτείνει λοιπόν κάποιος κυβερνητικός τη ...Μήδεια για το σαλόνι του Χιού. Οι Αμερικανίδες του sex and the city, πιθανότατα να είναι ικανές να αποθεώσουν ακόμα και τον Ευριπίδειο Ιάσονα... όπως άλλωστε τον αποθεώνει και ο πολυχρονεμένος μας Ηγεμων εκ Δυτικής Λιβύης. Μόνο ας μην τους το προτείνει ο ...Καμίνης. Ακόμα και τα ... «αμερικανάκια» δεν τσιμπάνε.

Υ.Γ. Ο Ντουμένκ έγραψε ένα best seller με τίτλο και θέμα το «ποιος σκότωσε την Έμμα Μποβαρύ» γιατί η Εμμα, δεν ...αυτοκτόνησε με αρσενικό, ...δολοφονηθηκε. Το μυστήριο στο θρίλερ του Ντουμένκ, λύθηκε. Την Έμμα Μποβαρύ την σκότωσε η Carrie απο το Αιντάχο. Το όπλο; Ο ιατροδικαστής το κατέθεσε μέσα σε μια πλαστική σακούλα που έγραφε «Playboy».


Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Έκανε ζέστη στην ...Αγία Πετρούπολη

Εκείνο τον Αύγουστο, έκανε πολύ ζέστη στην ...Αγία Πετρούπολη. Μια θάλασσα καταγάλανη, ο θόρυβος των τζιτζικιών κι απέναντι από το παράθυρο μου, η απόλυτη αντίφαση του ...Μακρονησιού. Φρικιαστική Εξορία για άλλους και Εφηβική Ελευθερία για μένα. Ο ανεμιστήρας, κουρασμένος, βαριεστημένος , με εμφανή ...αρθριτικά να επιχειρεί μάταια να αντιπαλέψει μια ζέστη που ίδρωνε το μυαλό.

Είχε πολύ ζέστη εκείνο το καλοκαίρι των 14 μου χρόνων. Μια ζέστη που έλιωνε τα ...πάντα. Μια ζέστη, που πάνω από όλα, έλιωνε …βεβαιότητες.

Αν μια ηλικία αγαπώ αφόρητα, είναι εκεί γύρω στα 14. Είναι η ηλικία του ...Ρασκόλ, η ηλικία του Σχίσματος. Είναι η ηλικία που οι παιδικές βεβαιότητες, ξεκινούν να λιώνουν από τη διαβρωτική ζέστη της αμφισβήτησης. Ένα σίδερο παγωμένο από τα μεταλαμπαδευμένα “πρέπει”, που οι ορμόνες και τα ερεθίσματα αρχίζουν να ζεσταίνουν από μέσα προς τα έξω. Κι όταν πυρώσει, όταν γίνει κατακόκκινο, θα καταλήξει σε μια μεταλλική στάλα στο πάτωμα. Για να αρχίσει μετά να ενσωματώνει όλα τα ...κεκτημένα και όλους τους φόβους της ...απώλειας τους, όλα τα καλά, τα κακά, τα νόμιμα, τα ηθικά, όλους τους μέσους όρους ...της ψυχικής «υγείας» και το εφιαλτικότερο, θα ενσωματώσει την τρελή αθλιότητα του «ευ προσαρμόζεσθαι».

Με τα χρόνια, θα ξαναγινεί ένα εφιαλτικά ανθεκτικό ατσάλινο κάστρο. Αυτό που αν συμβεί το ...ατύχημα, δεν θα σε προστατέψει η ...ελαστικότητα του, αλλά θα σε συνθλίψει η αδιανόητη σκληράδα του.

Προστατευμένη από τον Αττικό Ιουλιάτικο ουρανό, σεργιάνισα εκείνο το καλοκαίρι στην Άγια Πετρούπολη, παρέα με τον Ρασκόλνικοφ. Φοιτητής της νομικής, σπουδάζει το πνεύμα και το γράμμα των νόμων, για να τους αμφισβητήσει ευθέως, σκοτώνοντας με ένα μπαλτά την γριά τοκογλύφο και την ...αθώα αδελφή της, το ...θυμα της, που μεγαλο- ή μικρο-ευφυώς κατά τον Ντοστογιέφσκι ...τυχαίνει να είναι παρούσα.

Η Αντιγόνη τότε μου φαινόταν πιο comme il faut ...ηρωική. Ήταν πιο κοντά στις βεβαιότητες που ανάβλυζαν από την παιδικότητα των «πρέπει» μου. Και παρά τους αιώνες που μας χώριζαν, ο ήλιος της Θήβας μου ήταν πιο οικείος από το τσουχτερό κρύο της Αγίας Πετρούπολης. Και ασφαλώς και τότε και ...ΤΩΡΑ, οι ανθρώπινοι θεοί, μου ήταν πάντα πιο ...δικοί, από τους απρόσωπους Μεγάλους. Καλούς ή Κακούς.

Τα μεγάλα, τα σημαντικά, τα καθοριστικά, όμορφο είναι να τα διαβαίνεις ...μόνα τους. Στις χώρες των θαυμάτων είναι όμορφες μόνο οι αδαείς Αλίκες. Να περπατάς στον πλανήτη τους, χωρίς ...τουριστικούς οδηγούς, χωρίς ...οδηγίες προς ναυτιλομένους. Τότε, ούτε ήξερα, και πολύ περισσότερο δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο να ...μάθω, την άποψη των ...επόμενων Μεγάλων για το Ρασκόλνικοφ. Τότε ο Ντοστογιέφσκι ήταν θρήσκος και όχι ο Μεγάλος Θεο-φάγος. Τότε στο τραπέζι είμαστε μόνο εμείς οι τέσσερις. Ο Ρασκόλνικοφ, ο Πορφύρης, η Σόνια και εγώ. Ακόμα κι ο Ναπολέων- η εμμονή του Ρασκόλνικοφ- τότε ήταν ακόμα...Μέγας. Τότε δεν ήξερα ότι τα σκοτεινά φρικιαστικά υπόγεια της Πετρούπολης ήταν τα υπόγεια του ιερής ασθένειας του νου του Φιοντόρ. Τότε ο Μίσκιν, ο Ηλίθιος, ήταν ένας άγνωστος. Τότε η Νασταζια Φιλίποβνα θα αγαπούσε μόνο, τον τόσο άλλο και τόσο αφόρητα ίδιο, Ραγκοτζιν. Τότε ο Αλιοσα Καραμαζώφ, δεν είχε γίνει ακόμα πατροκτόνος. Όσο για τους μεγάλους Ιεροεξεταστές, τα 14 χρόνια, έχουν τα ...κότσια, την ανίερη ιεροσύνη και τις αντοχές να τους φτύνουν, προσπερνώντας τους.

Κι ακόμα περισσότερο τότε η Ελευθερία, η Εξορία, η Φυλακή, το Καλό, το Κακό, το Έγκλημα, η Τιμωρία, έλειωναν και πάγωναν όπως μόνο η εφηβική φωτιά της αμφιθυμίας μπορεί να λειώσει το μέταλλο. Κάνοντας το υγρό, κρατώντας το σε ιδρωμένες παλάμες του νου, και αφήνοντας το να παγώσει σε όποιο κράμα, σχήμα ή ...σχίσμα επιθυμούσε... Τότε ...η ιστορία ήταν μια ... ιστορία, χωρίς τους συμβολισμούς. Τότε το έγκλημα ήταν έγκλημα και η τιμωρία ήταν τιμωρία. Η ενηλικίωση είναι αυτή που κάνει το έγκλημα Τιμωρία και την τιμωρία Έγκλημα. Κι ίσως η Φύση πονόψυχα σαδιστική, να σε ωριμάζει αφήνοντας σε να απενοχοποιείς την τιμωρία ενοχοποιώντας το έγκλημα. Το ευνουχιστικά ...άθλιο «ευ προσαρμόζεσθαι»

Δεν τα βρήκα τότε με τον Ρασκόλνικοφ. Τσακωθήκαμε πολύ άγρια εκείνο το καυτό καλοκαίρι. Στα 14 σου θέλεις καθαρές λύσεις. Σαν τον ουρανό. Όταν βρέχει να βρέχει, όταν είναι γαλάζιος να είναι γαλάζιος. Δεν μπορείς εσύ ...Ρασκόλνικοφ να μου λειώνεις το μέταλλο μου και μετά...να με αφήνεις με μια γλυκερή Σόνια Μαρμελαντοβα, μια Αγία Πόρνη, να του δώσει το σχήμα. Ο πόνος αγιάζει έλεγε ο Φιοντόρ. Ο πόνος είναι η Ύψιστη Ηδονή. Ο πόνος είναι ο μόνος που δίνει τα εργαλεία της μεγάλης κατανόησης. Ο πόνος είναι ο από μηχανής Θεός. Ο πόνος είναι η τιμωρία που εξαγνίζει το έγκλημα. Το έκλεισα... Το ...Ευαγγέλιο δεν ήταν η Λύση.

Στα φοιτητικά χρόνια που ακολούθησαν εκείνο το καυτό καλοκαίρι στην...Αγία Πετρούπολη, ο Ρασκόλνικοφ με ιντριγκαριζε και ταυτόχρονα με σόκαρε. Με ιντριγκάριζε ο Νόμος, η Τιμωρία που προϋπάρχει του Εγκλήματος, τα νέα πρότυπα που προϋποθέτουν την ρήξη με το Νόμο, αλλά με σόκαραν τα «εξαιρετικά πνεύματα», τα Άτομα, που είναι τα μόνα που μπορούν να διαρρήξουν τις νόρμες και τους κανόνες της ...κοινωνίας. Και τότε ξανατσακώθηκαμε με τον Ρασκόλνικοφ.

Ξαναβρεθήκαμε, αργότερα εξ...ανάγκης. Αρρωστημένης, αγριεμένης, θλιβερής και ζωογόνας ταυτόχρονα, ανάγκης συγκατοίκησης, ανάγκης να μετουσιώσεις τα αβίωτα. Και το ...Σχίσμα της ...«ωριμότητας»-τι ευφημισμός!!!!- να φωτίζει τα ...Υπόγεια.

Σήμερα ο Ρασκόλνικοφ μου φωνάζει ότι τα «εξαιρετικά πνεύματα» δεν είναι άτομα. Είναι συλλογικές ιδέες και πράξεις, που αμφισβητούν την ουσία, το γράμμα και το πνεύμα του Νόμου, αυτά που η πολιτική ορθότητα, επιχειρεί να Τιμωρήσει στερώντας τους το Έγκλημα. Αλιόσα που κοιτάζονται στα μάτια με τον πατέρα Καραμαζώφ. Ίσως και Παίκτες που γνωρίζουν ότι «2+2 μπορεί να μην κάνουν 4». Η γριά τοκογλύφος τους βγάζει τη γλώσσα. Ο Πορφυρηδες εξευτελίζονται σε τηλε-ευαγγελιστές που τους απειλούν με την ...Εξορία. Οι Σόνιες ψιθυρίζουν ότι δεν τους υπόσχονται Ζωή και ...θαύματα δεν κάνουν. Οι λογής λογής ...πατέρες Μαρμελάντοφ ξαμολάνε τα σκυλιά του «ορθού λόγου». Το «ευαγγέλιο» γίνεται το ιστορικό ένστικτο αυτοσυντήρησης μέσα από μια πρωτόγνωρη για τις εποχές αλληλεγγύη, κραδαίνοντας φραγγέλια σε «οίκους εμπορίου». Ο θεός μοιράζει απλόχερα την ανθρωπίλα του. Θεο-φάγοι ανθρωπολάτρες. Και να φωτίζεται με προβολείς από...κεριά, η αλήθεια της Τιμωρίας που προϋπάρχει του Εγκλήματος.

Όπως και τότε έτσι και τώρα τα 14 χρόνια, είναι αφόρητα γοητευτικά. Κι η όποια επανάσταση παραμένει ...πατροκτονία. Μιτια, Ιβάν, Σμερντιάκοφ, Αλιόσια, «κοιτούν» τον Πατέρα Καραμαζώφ στα μάτια. Θα τον σκοτώσουν; Δεν ξέρω. Αλλά όπως και τότε έτσι και τώρα, κάνει αφόρητη ζέστη στην ...Αγια Πετρούπολη.

Υ.Γ. έβγαλα τότε τα παπούτσια μου, τα τύλιξα στο σακάκι μου και τα πέταξα απ’ τη γέφυρα, "μη με βασανίζετε άλλο, Ναστάζια Φιλίποβνα, της λέω, είναι αργά – πρέπει να γυρίσετε σπίτι" Τάσος Λειβαδίτης, Εγχειρίδιο Ευθανασίας.