Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Άριστοι και Ιθαγενείς


Πόσο γρήγορα ξεφτίζουν τα  τσιτάτα. Οι Τεχνοκρατες. Η Αριστεία. Με πόσες παράταιρες ιστορικά αθλιότητες έχουμε βομβαρδιστεί από τους ιεροκήρυκες?
Και τι καταλάβαμε  από τα συμπεράσματα της κοινής συνεδρίας Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου-Παγκόσμιας Τράπεζας, στο Τόκιο?
Ότι η παγκοσμιοποίηση θρυμματίζει την αλαζονεία της Δύσης. Ξαφνικά οι οικονομίες χρειάζονται ένα σύστημα διακυβέρνησης. Μαθαίνουμε δια στόματος Λαγκαρντ ότι δεν υπάρχει οικονομία χωρίς πολιτική.
Μαθαίνουμε ότι όταν οι οικονομικές εξουσίες εγκαταλείπουν πληθυσμούς σε συνθήκες επισφαλείας τίποτα δεν μπορεί να είναι ...φυσιολογικό. Οι εγκαταλελειμμένοι συγκροτούν ένα «Εμείς» που καμιά ...τεχνοκρατική  λύση δεν μπορεί να το αποτρέψει από το να συγκρουστεί με κατασκευασμένα  ή αυθεντικά «Εσείς».
Κανενός είδους δημοκρατία δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την κοινωνική δημοκρατία της αλληλεξάρτησης των πολιτών. Οι Μηδοι διαβαίνουν γιατί κανείς πια δεν έχει να υπερασπιστεί τίποτα.  Σκλάβοι που μικρή σημασία έχει το που και πως θα πεθάνουν

Και πάνω που οι ...Άριστοι των Τεχνοκρατών, περιφέρονται ως εικόνα του «Άξιον Εστί»,  μας ανακοινώνουν το ...λάθος! Ένας πολλαπλασιαστής ρε αδερφέ! Κοίτα να δεις που τελικά ότι κόβεις από το κρατικό έλλειμμα ουσιαστικά το κόβεις από το ΑΕΠ. Έγινε παρεξήγηση κι εξήγηση ...δε δόθηκε. Ποιος θα την ζητήσει ακόμη  κι αυτήν την...εξήγηση? Οι άστεγοι πιθανότατα δεν θα μάθουν ποτέ το «λάθος». Αυτοί θα πιστεύουν ότι το λάθος ήταν ...η ύπαρξη τους. Αν δε, διέθετα και 10.000 ευρω, θα ανέθετα σε έναν δημοσκόπο να μου ...επιβεβαιώσει τεχνοκρατικά αυτό που γνωρίζω: οι άστεγοι δεν ψηφίζουν

Δεν υπάρχει κανενός είδους ...δημοκρατίας στην φτώχεια και  στην εξαθλίωση. Θα γελούσα-αν δεν έκλαιγα-  με τα ανθρωπάκια της ρητορευουσας Ευρώπης που τους φρικάρει η ΧΑ. Αν η ΧΑ επενδύει στο ότι οι ...ξένοι είναι κατώτεροι, οι ίδιοι,  επενδύουν στο  ότι οι άστεγοι απλά, δεν ήταν ...Άριστοι. Τι σημασία έχει το κριτήριο, όταν στην Αξία, βάλεις τιμή?

Τα τείχη της Πόλης θα είναι πάντα οι Πολίτες της. Κανένα σιδερόφρακτο τείχος, πάσης φύσεως μπάτσων, δεν προστάτευσε ποτέ καμία Πόλη. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να την ισοπεδώσει. Και σε αυτά τα χαλάσματα μικρή σημασία θα έχει ποιοι θα επιβιώσουν.  Οι ...Άριστοι ή οι ...Ιθαγενείς...

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Κονιάκ με ίζημα ζάχαρης


Νύχτες στέπες. Με εκείνο το κάψιμο του πάγου. Απέραντες άσπρες νύχτες. Να αναζητάς χρώμα να  κρυφτείς. Να αναζητάς οινόπνευμα να ναρκωθείς
Η ανακούφιση του ζεστού αίματος. Σχεδόν χαυνωτική.  Σχεδόν μεθυστική. Θύμιζε εκείνη τη στιφάδα του κονιάκ σβησμένη από το ίζημα της ζάχαρης που χρύσιζε κοκκινωπά στον πάτο του ποτηριού.
Τι απίθανο κοντράστ αυτό το ζεστό κόκκινο της πορφύρας με εκείνο το παγωμένο ατσάλινο γκρι της λάμας του μαχαιριού. Πόσο καιρό ατένιζε τη λάμα να σέρνεται πάνω της απειλητικά. Πόσο καιρό κρυβόταν στη γωνία, έβαζε πλαστικούς φράχτες και  τείχη για να μην πέφτει το βλέμμα της  στο είδωλο της που αντανακλούσε η λάμα του.  Πόσο του κρύφτηκε...

Τι είναι η ...στιγμή; Η αιωνιότητα. Διαβαίνεις την τρίχα του που είναι όριο. Ένα ...σύνορο. Ένα απόλυτα φυλασσόμενο  σύνορο. Πόσοι μπάτσοι μυαλού το φυλάνε;  Πόση φαύλη γραφειοκρατία ίσα για να σε αποτρέπει να το διαβείς;  «Πόσο»,  «πως», «που», «γιατί», «αν», «ίσως» που ...συμπληρώνεις με το μελάνι το αόρατο. Να ...γράφεις κι να σβήνονται..... Να συμπληρώνεις κι να χάνονται. Κι είναι η στιγμή που λες κι οι φύλακες πήγαν άλλου,  άλλοι προς νερού τους, άλλοι για τσιγάρο κι άλλοι αποκοιμήθηκαν. Εκεί που  ...το διαβαίνεις. Το αφύλαχτο όριο. Κι η λάμα γίνεται αδελφή.

Δεν έχει ...μετά. Δεν έχει καν πριν. Έχει στιγμή. Έχει κόκκινο. Ζεστό, αλμυρό κόκκινο. Κονιάκ με ίζημα ζάχαρης.

Γυρνάνε οι φύλακες, ξυπνάνε, φωνάζουν, σε μαλώνουν, σε βρίζουν. Κι ύστερα αρχίζει η γραφειοκρατία της ...γιατρειάς. Ο πόνος μεγάλος στις παγωμένες τις πληγές. Τ σημάδια από τα ράμματα μαύρες ραφές  που θα άσβηστες θα κουβαλάς. Το αίμα καφέ πια, κηλίδες ανεξίτηλες απο πεθαμένο.

Τι έκανες θα σε ρωτάει η Στέλλα χαιδευντας σε .
Προσπάθησα. Ειλικρινά προσπάθησα. Σε έβλεπα στη λάμα Στέλλα. Και  φοβήθηκα. Εγώ δεν είμαι Στέλλα  Εγώ είμαι η  Μπλάνς.  Θυμάσαι;  

Ξημερώνει...