Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Τα μπιζέλια του Σταλινισμού


«Οι σπόροι δεν θα συμπεριφέρονται ανταγωνιστικά στην απορρόφηση των πόρων αλλά θα συνεργάζονται σαν τους εργάτες που ανήκουν στην ίδια τάξη».

Ο Πατερούλης σηκώνεται και χειροκροτεί τον «ξυπόλητο επιστήμονα» Λυσένκο. Άλλωστε "το γονίδιο είναι ένα μεταφυσικό εφεύρημα και η κληρονομικότητα η θεολογία ενός καλόγερου". Του Μέντελ…

Τα ρεβιζιονιστικά μπιζέλια  βέβαια δεν έγιναν ποτέ φακές  και η πρόστυχη η βρώμη, πιστή στην «καπιταλιστική επιστήμη» δεν υπάκουσε ποτέ ώστε να γίνει το σιτάρι του Λυσενκοϊσμού.

Ο Νικολάι Βάβιλοφ-ο αναγνωρισμένος σήμερα ως  πατέρας της βελτίωσης- ήδη από το 1910, ασχολείται  με την ζωτική ανάγκη της διεύρυνσης των καλλιεργούμενων φυτών. Έχοντας εργαστεί στα μεγαλύτερα βρετανικά, γαλλικά και γερμανικά εργαστήρια, το 1918 επιστρέφει στη Ρωσία και γίνεται καθηγητής στο Saratov. Το «mission for all humanity” , ο πόλεμος απέναντι στην πείνα και τους λιμούς, αγκαλιάζεται από τον Λένιν και ο Βαβιλοφ ιδρύει την περίφημη ΠΑΓΕΛ (Λενινιστική Πανενωσιακή Ακαδημία Γεωπονικών Επιστημών. 
 Ο Βαβιλοφ, Δ/ντης του Ινστιτούτου Γενετικής της Ακαδημίας Επιστημών, με διεθνή αναγνώριση και κάτοχος του Βραβείου Λένιν, επιτυγχάνει να προγραμματιστεί το 7ο Διεθνές Συνέδριο Γενετικής  του 1937 στη Μόσχα.   

Την εποχή που η Βιολογία και η ιδιαίτερα Γενετική καταγράφουν θριάμβους, η Μόσχα ακυρώνει τη συμμετοχή της στο προγραμματισμένο Διεθνές Συνέδριο για άγνωστους –επισήμως- λόγους.  

Ο Τροφίμ Λυσένκο, ακραιφνής πολέμιος του Βαβιλοφ και της …ρεβιζιονιστικής γενετικήςbourgeois pseudoscience- διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά του σταλινικού λαϊκού επιστήμονα.  Η χρωμοσωμική θεωρία  είναι ιδεαλιστική και στο νέο κόσμο οι κοσμογονικές ανακαλύψεις θα γίνονταν από ταπεινούς προλετάριους χωρίς διαπρεπείς σπουδές. 

Με ένα κακοχωνεμένο και ήδη προ πολλού ξεπερασμένο λαμαρκισμό, υπόσχεται  μέσα από τις σελίδες της Pravdaχειμερινά καταπράσινα χωράφια τον Καύκασο"  καταγγέλλοντας την "καπιταλιστική επιστήμη" του Μέντελ αλλά και του Δαρβίνου. Οι αντίπαλοι του καταγράφονται ως πολέμιοι της κολεκτιβοποίησης και οι παραδοσιακοί γενετιστές ως αντιμαρξιστές και εχθροί του λαού. 

Όταν δημοσιεύονται στην Pravda τα αποτελέσματα των απιθάνως  χονδροειδών «πειραμάτων» του Λυσένκο, ο Βαβιλοφ τον χαρακτηρίζει τσαρλατάνο και ο Στάλιν…απαντά. 

Ο Βαβιλοφ συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1940 σε μια αποστολή συλλογής σπόρων στην Ουκρανία. Καταδικάζεται σε θάνατο, η ποινή του μετατρέπεται σε εικοσαετή φυλάκιση.  Κι ο άνθρωπος που ονειρευόταν να σταματήσει  τους λιμούς, πεθαίνει το 1943 στην εξορία από την πείνα. 

Όσο ο  Λυσένκο ανεβάζει  τις κομματικές μετοχές του, τόσο αποθρασύνεται, φτάνοντας να διατυπώσει θεωρίες  μετατροπής των ειδών…
Ο Λυσενκο χάνει τελικά την ισχύ και την αίγλη του στην Ρωσία της  Χρουστσεφικής αποσταλινοποίησης αλλά η …δόξα του μεταφέρεται στην Μαοϊκή Κινα.  

Κι ίσως όλα αυτά θα ήταν κάποια από τα πολλά κεφάλαια στην μακραίωνη ιστορία του επιστημονικού τσαρλατανισμού ή υποσημειώσεις καθεστωτικών αυταρχισμών,  αν δεν σήμαιναν ταυτόχρονα λιμούς και αφανισμούς εκατομμυρίων ανθρώπων .

Το ενδιαφέρον της υπόθεσης στα καθ’ημας είναι ότι ο Λυσενκοϊσμός σε όλες τις κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους του, σε αυτό τον τόπο παραμένει ακμαίος…. Τα μπιζέλια αδέρφια κάποτε θα γίνουν …σιτάρι. Όταν θα ωριμάσουν οι συνθήκες… 




Υ.Γ. Το 1977 ο Βάβιλοφ έγινε ...γραμματόσημο  

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

ο Jeune premier της Ιστορίας

Εκτιμώ απεριόριστα τον Μανώλη Γλέζο για την ιστορία του. Αλλά τον αγαπώ για άλλα πράγματα. Τον αγαπώ γιατί ποτέ δεν ξοδεύτηκε  μέσα στα δαιδαλώδη ψευτοδιλήμματα   αλλά με θαυμαστή- για τον Χαξλεϊκό μας μικρόκοσμο- ενάργεια τολμά και φωτίζει την μεγάλη εικόνα μπροστά στα τσιμπλιάρικα, πασαλειμμένα με μιντιακές μάσκαρες  πολιτικής ορθότητας, ματάκια μας.

Αγαπώ τον Μανώλη Γλέζο γιατί ήταν, είναι και θα παραμείνει στον αιώνα των αιώνων Ο Λαϊκός Ήρωας ακριβώς γιατί δεν έπραξε ποτέ τίποτα ΓΙΑ ΝΑ γίνει ήρωας, ακριβώς γιατί δεν προστατεύτηκε ποτέ  από τις βολικές πορφύρες που θάθελαν οι εχθροί να τον ντύσουν. Τον αγαπώ γιατί αρνήθηκε να γίνει ο Βισκοντικός  γέρος στο «Θάνατος στη Βενετία» που οι που οι παλιοί εχθροί τον ντύνουν μασκαρά, τον ανεβάζουν στη σκηνή ως …τιμώμενο και γελάνε μεταξύ τους. Για τον εξευτελισμό. Άλλωστε  ο εξευτελισμός του αντιπάλου είναι η επιβεβαίωση της δικής τους νίκης.

Αγαπώ τον  Μανώλη Γλέζο γιατί  εκτέθηκε, εκτίθεται και θα εκτίθεται. Στη Σκηνή. Δεν αποσύρθηκε για  να τον γράψει η Ιστορία, γραφεί την Ιστορία. Με παντιέρα τη μανιασμένη λαχτάρα να σώσει τον Άνθρωπο από τις πληγές του και όχι σαν ευαγγελιστής  καλογερίστικης ηθικολογίας- τόσο διαδεδομένης άλλωστε και στην αριστερά-  της «σωτηρίας της ψυχής».

Αγαπώ τον  Μανώλη Γλέζο γιατί  έγινε σύμβολο αβίαστα,  μιας και ο ίδιος διαθέτει από τα μικράτα του, ενστικτώδικα θαρρείς, αυτή την τόσο βαθιά, την καταλυτική γνώση  της λειτουργίας των συμβόλων.

Αγαπώ τον Μανώλη Γλέζο γιατί δεν έγινε ποτέ …εικόνα. Έμεινε χώμα και νερό, ήλιος και λάσπη, ανάσα και φως. Οικούμενη και Τόπος. Ταυτόχρονα.


Κι η Ιστορία είναι Γυναίκα. Μια Γυναίκα δύστροπη, δύσπιστη, τζαναμπέτισσα, πολεμόχαρη συχνά και  εκδικητική. Σαν Γυναίκα όμως διαθέτει το μεγαλείο του να υποκλίνεται  και να υποτάσσεται σε αυτόν που την βουτάει  από τα μαλλιά και την καθηλώνει με το φιλί στο στόμα. Κι σε αυτό ο Μανώλης Γλέζος ήταν, είναι και παραμένει … Jeune premier .


Υ.Γ. Μόλις πριν 6 χρόνια η Μόσχα έδωσε στην δημοσιότητα τα απόρρητα αρχεία, όλα τα ντοκουμέντα, από συνομιλίες και διπλωματικές προσεγγίσεις μέχρι τις διαπραγματεύσεις, μιας …λησμονημένης συμφωνίας. Της «Συμφωνίας του Μονάχου» του 1938.  
Η Συμφωνία των Αγγλογάλλων με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, που  χωρίς τη συμμετοχή της Τσεχοσλοβακίας, αποφάσισαν, μέσα σε λίγη ώρα, τον διαμελισμό της . Το 25% του εδάφους και του πληθυσμού της, μαζί βέβαια με τα εργοστάσια μεταλλουργίας και τις στρατιωτικές βάσεις, περασαν στην χιτλερική Γερμανία.  Ότι πιο επαίσχυντο στο όνομα του Διεθνούς Δικαίου...  Η Συμφωνία που έλυσε τα χέρια του Χίτλερ να ματοκυλήσει την Ευρώπη κι όχι μονο. Το τότε αίτημα της ΕΣΣΔ για σύγκληση της Συνέλευσης της Κοινωνίας των Εθνών απορρίφτηκε από το Λονδίνο και το Παρίσι. Η απλοϊκή λογική του να «σπρώξουν» τον Χίτλερ προς Ανατολάς, δίνοντας του και κοινά σύνορα με τα Βαλκάνια, για να γλιτώσουν, όπως αφελώς πίστευαν,  οι ίδιοι.  Πριν το 1939, πριν το Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ…

Υ.Γ.1. το 1946, στην Διάσκεψη για την Ειρήνη στο Παρίσι- 8 χρόνια μετά, το …1938, και 1 χρόνο μετά την διάσκεψη του Πότσνταμ- η αλεπού Βιατσεσλάβ Μολότωφ , ΥπΕξ της Σοβιετικής Ένωσης έλεγε «Αν εφαρμοστεί η αρχή των «ίσων ευκαιριών» στα μικρά κράτη με τον απεριόριστο ανταγωνισμό ανάμεσα στα προϊόντα τους και σ΄αυτά που παράγονται στα εργοστάσια των Η.Π.Α ή της Μεγάλης Βρετανίας  δεν θα μείνει τίποτα από την κυριαρχία και την ανεξαρτησία αυτών των κρατών. Η εφαρμογή της αρχής των «ίσων ευκαιριών» στις συγκεκριμένες συνθήκες θα σημαίνει  στην πράξη την πραγματική οικονομική υποδούλωση των μικρών κρατών και την υπαγωγή τους στη διακυβέρνηση και την ανεμπόδιστη θέληση των δυνατών και πλούσιων ξένων εταιρειών, τραπεζών και βιομηχανιών;
Η εφαρμογή τέτοιων «αρχών ισότητας» στη διεθνή οικονομία σημαίνει ότι οι μικρότερες χώρες θα κυβερνώνται από τις εντολές, τις απαγορεύσεις και τις οδηγίες των ξένων τραστ και των μονοπωλίων. Γι’ αυτό αγωνιζόμασταν όταν πολεμούσαμε τους φασίστες εισβολείς, τους χιτλερικούς και τους Γιαπωνέζους ιμπεριαλιστές;»    

Υ.Γ.2. Αυτό