Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Mεγάλα λόγια που φωνάξαμε στους δρόμους μικρές αλήθειες που αποσιωπήσαμε στον εαυτό μας...

Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς
στάθηκε κοντά στον τάφο.
"Λάζαρε, βγες έξω", φώναξε.
Όλοι περίμεναν.
Κι ο φτωχός νεκρός,
που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη τουκόσμου, τί να ΄κανε;
Η γη είχε χαθεί,

πως θ΄ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό...

Στις 30 Οκτωβρίου του 1988, πέθανε ο Τάσος Λειβαδίτης. Ακριβώς πριν 20 χρόνια.
Τι να γράψεις για τον Λειβαδίτη;;;
Ήθελα να κάνω ένα μεγάλο αφιέρωμα....


Θυμάμαι μια μέρα , παιδί, έβρεχε,
ένας παράξενος ανθρωπάκος μπήκε στο προαύλιο του σχολείου,
ίσως για να προφυλαχτεί στο υπόστεγο απ' τη βροχή, αλλά όχι, δεν ήταν για τη βροχή, γιατί κρατούσε ομπρέλα-απλώς μπήκε στη μικρή αποθήκη με τα βαλσαμωμένα πουλιά για το μάθημα της ζωολογίας-και κρεμάστηκε.

Μιλούσαμε μέρες γι' αυτόν στην τάξη.
Ύστερα πέρασαν χρόνια χωρίς να τον θυμηθούμε.
Τώρα έρχεται τις νύχτες στον ύπνο μου

και με ρωτάει:"Πότε θα ξαναπάμε σχολείο;"

Από τις λίγες αναρτήσεις που δούλεψα πολλές μέρες. Ή που ίσως δουλεύω από τότε με θυμάμαι. Πολύ πριν μάθω για την ύπαρξη του.

Η μητέρα μου, απ' τις καλές πλύστρες του καιρού της,
έπασχε από αρθριτικά κι ήτανε δύσκολο τώρα να κατέβει.
Έπρεπε, λοιπόν, εγώ κάθε νύχτα ν' ανεβαίνω στον ουρανό

Μια ανάρτηση που έσβησα και έγραψα πολλές φορές.....
Και πάνω εκεί, που μου άρεσε ...την ώρα που το έγραφα...όταν πήγαινα να το συνεχίσω...μου φαινόταν τόσο στομφώδες....τόσο λίγο, όσο Παντα τόσο λίγο, είναι το στομφώδες....

Είχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δε σκότωναν,
σ' έδειχναν μόνο με το δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε.
Ύστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε,
σε πλησιάζανε σιγά-σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου, απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς.

Κι όταν ο κύκλος διαλυόταν, στη θέση του στεκόταν ένας άλλος, καθ'όλα αξιαγάπητος κύριος

Πήγα και σε μια εκδήλωση για αυτόν, για τα εικοσάχρονα από τον θάνατο του....
Και εκεί ακόμα χειρότερα....
Τον αδικήσανε.

Όμως την ίδια ώρα κάποιος σηκώνεται μες στο σιωπηλό σπίτι,
δεν ανάβει φως, ντύνεται και κάθεται στο σκοτάδι.
Κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει.

Όλοι τον αδικήσανε τον Λειβαδίτη..... Και πάνω από όλα το σπίτι του.... η Αριστερά. Αυτή που δεν αντέχει το αιρετικό... Αυτή που τιμωρεί το διαφορετικό... Αυτή που καταπίνει το ευαίσθητο....

Είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες,
μα εγώ φεύγοντας θ' αφήσω ένα γράμμα τρυφερό γι' αυτούς που θα 'ρθουν

Δεν μπορώ να γράψω για τον Λειβαδίτη.
Ίσως γιατί δεν μπορώ να γράψω, για κάτι τόσο προσωπικό όσο τα ταξίδια του νου μου.
Όπως δεν μπορώ να γράψω, όχι για τα γεγονότα που έζησα, αλλά για το χρώμα που είχαν.

Ξύπνησα άξαφνα μια νύχτα χωρίς να θυμάμαι ποιος είμαι
ή όπως αυτή η βρεγμένη ομπρέλα στο διάδρομο
είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι διέσχισα τον κατακλυσμό

Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι η ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε . Η ζωή είναι αυτό που αποφασίζουμε να ζήσουμε μέσα από το ταξίδι του μυαλού μας.

Κάποτε θα θυμηθώ κάτι τόσο ωραίο,
θα 'ναι φθινόπωρο σ' εκείνη τη μικρή πάροδο με τα υαλοπωλεία,
εκεί που, όταν ξεπέσαμε, ο πατέρας πουλούσε ονειροκρίτες-από τότε δεν ξαναβγήκα απ' τ' όνειρο κι όμως κρύωνα,
αλλά μπορούσα τουλάχιστο να παραδοθώ στ' ανώμαλα πάθη μου: τη μελαγχολία ή το συνωστισμό -γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς,
εγώ κανέναν ποτέ δεν αγάπησα κι αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση σαν την αθανασία των ποιητών


Αυτό που όλοι ζούμε είναι τόσο αφόρητα ίδιο.
Τόσο μίζερα ίδιο.
Τόσο πρόστυχα ίδιο, που ίσως δεν μας φτάνει, δεν μας αρκεί ποτέ. Και έτσι, το χειρουργουμε, αλλάζουμε την αλήθεια του, αλλάζουμε την φύση του, απλά για να το ζησουμε......

Ζήσαμε πάντοτε αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο.

Το τέλος. Και αν το καλοσκεφτείς, όταν ξέρεις ότι το τέλος είναι πάντα εκεί, μοιραίο για όλους, η μόνη βεβαιότητα όλων μας, πως να ξεφύγεις;;; Πως να ζήσεις;;;

Τις νύχτες έπαιρνα τις βαλίτσες μου ακόμα και στον ύπνο,
γιατί ποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού

Μόνο με το μυαλό σου....
Και αυτό ήταν πάντα ο Λειβαδίτης για μένα.
Το τραίνο που ταξίδευε το μυαλό μου. Το μόνο τραίνο που ανέβηκα ποτέ. Το μόνο τραίνο που με ταξιδευει.

Ο Λειβαδίτης με συμφιλίωσε με εμένα, με ανακούφισε όταν μου είπε ότι υπάρχουμε εν αντεπιθέσει αλλά ζούμε εν θέσει.

Κι έζησα πάντα με τον εαυτό μου,
σαν δυο ακροβάτες που μισούνται θανάσιμα
που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν
κι ετοιμάζει το θάνατο ο ένας του άλλου,
μα όταν έρθει η ώρα κι ανάψουν τα φώτα
και το θέατρο ξεχειλίσει απ' την πελώρια αναμονή
ορθοί κι οι δυο πάνω στο απέραντο, μοιραίο σκοινί
να, που βρίσκονται κιόλας πάνω απ' το μίσος και τον κίνδυνο
και το θαυμασμό
και τον χρόνο-αδερφωμένοι ξαφνικά

μες στην παμμέγιστη αρετή της τέχνης της ζωής

Σκέφτομαι πολλές φορές ότι κάποιους απο τους στίχους του τους ξέρω πια απέξω.
Κι όμως έχω ανάγκη να τους ξαναδιαβάσω, να ξαναδώ τις λέξεις τυπωμένες. Να έχω πάντα δίπλα μου ένα μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα, να ξεμετράω τα φθινοπωρινά χειρόγραφα μου..

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί,
μιλούσαν για το μέλλον μου.
Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι.
Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.

Ίσως γι' αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα

Και αυτό ήταν πάντα ο Λειβαδίτης για μένα, κι αυτό το τόσο προσωπικό θα είναι πάντα για μένα, να καβαλάω το τραίνο των λέξεων του και να ταξιδεύω....
Ενα μικρό, πολύ μικρό τραίνο για μεγάλους, τόσο μεγάλους προορισμούς. Για τους δικούς μου προορισμούς.

Σιγά-σιγά ο κίνδυνος γίνεται πολύ οικείος
για να σε προφυλάξει απ' τον εαυτό σου,
όπως αυτή η αχρηστευμένη σιδηροδρομική γραμμή
που διασχίζει τα παιδικά σου χρόνια και χάνεται στο άπειρο


Μιαν ολόκληρη ζωή πασχίζει για να βρει και να μου πει την αλήθεια, αλλά ξέροντας πως οι αλήθειες είναι πολλές, προσπαθεί, πασχίζει να με μάθει, να ακουσω την αληθεια των αιχμάλωτων πουλιών του

Παρ' όλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν,
η νύχτα μ' έβρισκε πάντα απροετοίμαστο ή μάζευα τα φύλλα του φθινοπώρου,
έχουν μια μυστηριώδη τύχη που μας ξεπερνά

και γενικά τ' ανθρωπιστικά αισθήματα δε σ' ανεβάζουν ψηλά,
το πολύ να φτάσεις ως τη λαιμητόμο ή ως το παράθυρο μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά, και λέω κόκκινα γιατί αγαπώ το μέλλον,
όπως και τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με φανταστικές εξόδους κι οι ποιητές ονειρεύονται ρωμαϊκές γιορτές ή αρνούνται να πεθάνουν,
κατά τα άλλα συνήθως καίγομαι,
έτσι ξεχειμωνιάζω καλύτερα,

ή στα σπίτια που μ' έδιωχναν άφηνα πάντα πίσω απ' την πόρτα ένα τσεκούρι.
Αλλά οι καλύτερες στιγμές μου είναι τα βράδια,
όταν ανοίγω το παράθυρο
κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά που εγκυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες τις αιχμαλωσίας

Τι μεγάλη τύχη να πέσεις πάνω στις λέξεις που περιγράφουν τα άφταστα σου, τι ασφάλεια να τις φτιάξει κάποιος άλλος για σένα, τι ταξίδι να υπάρχεις μέσα απο κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ

Εξάλλου δε ζητήσαμε τη νίκη-μονάχα λίγη μουσική

Με καθόρισαν πολλά, όπως όλους μας, γονιδιακά και βιώματα. Μα τίποτα περισσότερο από τον Λειβαδίτη, ή ίσως να τον ήξερα πριν γεννηθώ.

Πίναμε όλη νύχτα,
"ακούς αυτήν την υπέροχη μουσική;", τον ρώτησα,
"δεν είναι μουσική", μου λέει.
"Εγώ καταστρέφω τη ζωή μου.""

Κι έτσι ίσως να είμαι η πιο αναρμόδια να γράψω για τον Τασο Λειβαδίτη. Εγώ δεν τον διαβασα, εγω δεν τον μελέτησα, προσπάθησα να δω τα πράγματα, την ζωή, εμένα μέσα απο τις λέξεις του. Και αυτό κάνω και τωρα

Τα βράδια έριχνα όλες μου τις σκέψεις απ' το παράθυρο
μήπως και βρουν το δρόμο οι χαμένοι ταξιδιώτες

Δεν ξέρω ποιος είναι ο Λειβαδίτης. Ξέρω μόνο ποιος είναι ο δικός μου ποιητής.
Κι έτσι, μην θελοντας να τον παρερμηνευσω κι άλλο, όσο κι αν οι ποιητές πεθαίνουν απο την ερμηνεια και ζουν μόνο μέσα απο την παρερμηνεία, ας τελειωσω με την δική του Αυτοβιογραφία.


Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μού δώσαν το αίμα μου και τ’ όνομά μου
στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα
μια κίνηση πάντα σα νά’ θελα να προφυλαχτώ από’ να χτύπημα
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο –είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.

Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.





Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

ο Σχολιαστής

Χθες έλαβα από τον Σχολιαστή, με mail, αυτό το κείμενο, που αφήνει στην διακριτική μου ευχέρεια να το δημοσιεύσω ή όχι. Το θεωρώ πολύ σημαντικό και δεν ήθελα να το δημοσιεύσω σαν σχόλιο και να χαθεί, μέσα στα σχόλια.


Κατερίνα,

Ζητώ χώρο επί προσωπικού... σου στέλνω το παρακάτω κείμενο και σου
ζητώ να το δημοσιεύσεις στα σχόλια της τελευταίας σου ανάρτησης... δεν
θέλω να το δημοσιεύσω μόνος μου, δεν αφορά απ'ευθείας στην ανάρτηση,
αφορά στον τρόπο που οι σχολιαστές σου με αντιμετώπισαν και τους
αντιμετώπισα. Είναι στην κρίση σου αν το δημοσιεύσεις ή όχι. Αν το
κάνεις, σε παρακαλώ να περιλάβεις και την εισαγωγή αυτή.


Μιά σύνοψη του τι συνέβη:

Εγραψα το πρωτο σχόλιο στην ανάρτησή σου... ένα πολύ μικρό σχόλιο...
σ' αυτό προέβλεψα την απόλυτη συμφωνία των μελλοντικών σχολιαστών της
ανάρτησης με όσα γράφεις, δήλωσα την διαφωνία μου και... αποχώρησα...

Δεν είχα σκοπό να επανέλθω, γιατί ήξερα τι θα συνέβαινε...
Αλλά οι "ιππότες" δεν με άφησαν να αγιάσω...

Πρώτος ο Μοναχικός Λύκος... θύμωσε... και θύμωσε...προκαταβολικά γιά
την πρόβλεψή μου περί συμφωνίας όλων... δεν περίμενε καν να δει αν
βγεί σωστή η π΄ροβλεψη, που τελικά βγήκε: ΚΑΝΕΝΑΣ δεν διαφώνησε...
και αποφάσισε να με ειρωνευτεί... "κλαψ, κλαψ χάσαμε το sxoliasti και
τι θα γίνουμε τα ορφανά.."... ο "πληθυντικός" χαρακτηριτικός...

Στη συνέχεια ο 'κακός' -αυτός στον οποίο αφιέρωσες την προηγούμενη
ανάρτηση- αποφάσισε ότι το σχόλιό μου είχε σκοπό να "τρομοκρατήσει"
τους υποψήφιους συμφωνούντες με την Κατερίνα...

Η Κατερίνα, σε απάντηση(?) στο σχόλιο του Λύκου (χωρίς, βέβαια, να
σχολιάσει την χλεύη σε εμένα - αλλοίμονο, καταδικάζουμε τους
...υποστηρικτές μας?) είπε ότι "... ειλικρινά θα ήθελα πολύ να ακούσω
την γνώμη του και την διαφωνία του Σχολιαστή"...

Θα σας πώ λοιπόν ότι δεν είμαι άνθρωπος της ...Καινής Διαθήκης, η
Παλαιά Διαθήκη ταιριάζει περισσότερο στα ...γούστα μου... δεν έχω
μάθει να γυρνάω το μάγουλο σε χαστούκια... οταν τα δέχομαι, τα γυρνάω
δυνατώτερα -οφθαλμόν αντί οφθαλμού-... έτσι λοιπόν απάντησα. Και
απάντησα σε αυτούς που δεν είχαν άποψη στα όσα είπα και που αλλά απλά
με προπηλάκισαν, με τον ίδιο τρόπο με αυτούς... με την ίδια "ευγένεια"
σε μόλις 3-4 γραμμές. Στην συνέχεια απάντησα ΜΟΝΟ στην Κατερίνα, και
στην ανάρτησή της.

Και αφού απάντησα... πάλι οι "παρεξηγηθέντες ιππότες"...

Να σου ο VK.. που δεν απάντησε, δεν είχε κάτι να πει, απλά-και
αυτός-με μιά σειρά "χαρακτηρισμών", με κάλεσε να ...μην "σας"
διαβάζω... εν ολίγοις, να φύγω από το blog της Κατερίνας(?)... θίχτηκε
και αυτός γιατί επεσήμανα την ταυτολογία του κάπου στην απάντησή μου,
εν ολίγοις ότι "Πατρίδα είναι ...΄πατρίδα". Κατάλαβε και αυτός ότι
...παίζω μόνιμα το δικηγόρο του διαβόλου (δεν ξέρει οτι ΠΑΝΤΑ υπάρχει
και η άλλη άποψη, και όταν δεν υποστηρίζεται κάποιος πρέπει να την
υποστηρίξει- να τον παραπέμψω στα γνωστά, στο τι και από ποιούς έχει
ειπωθεί γιά το θέμα αυτό, θα χάσω τον καιρό μου), κάτι ...νεφελώδες
έγραψε, αν φταίει αυτός για το...φαινόμενο του θερμοκηπίου (sic)- από
άλλη ανάρτηση, ίσως... μου έκανε και ένα μάθημα περί ...μετριοπάθειας
(δεν κατάλαβε, τυφλωμένος από το ...άμετρο ύφος μου και τον θυμό του
ότι ΠΑΝΤΑ το "μέτρο" υποστηρίζω) και με ...απέπεμψε από το Blog... οχι
το δικό του, της Κατερίνας... από το blog "σας"...

Και νά σου και ο Λύκος (πάλι), κατάλαβε ότι "εξομοιώνω αντάρτες με
ρουφιάνους, κουκουλοφόρους" κλπ και άλλα ...απίθανα. Δεν κατάλαβε (το
ξαναλέω απλοικά μπας και το καταλάβει) ότι αυτό που είπα είναι ότι
πατρίδα είναι ΚΑΙ τα καλά ΚΑΙ τα κακά, και δεν μπορούμε να
...απορρίψουμε, να θέσουμε ...εκτός πατρίδας ότι δεν μας αρέσει. Και
όταν του είπα αυτό που συνέβη, ότι δηλαδή είτε δεν μπόρεσε, είτε δεν
θέλησε να καταλάβει ...θύμωσε πάλι και με ...άφησε με τις
...ιδεοληψίες μου.

O Μάριος είδε ...εργαζόμενες μητέρες και με νουθετεί ότι το blog μιάς
εργαζόμενης μητέρας "δεν ειναι το καλυτερο μερος για επιδειξη και
επικληση πατριωτικοτητας"... τι να συμπληρώσω...

Ο μόνος που είχε το κουράγιο να μην με βρίσει αλλά να διαφωνήσει με
επιχειρήματα (και κάπου να συμφωνήσει- βλέπετε ο άνθρωπος έχει ζήσει
κάποιες καταστάσεις -που και εγώ έχω ζήσει ενώ εσείς δεν έχετε ή τις
ξεχάσατε κάπου στον Βασιλόπουλο ή στις βίλλες με τα χρυσάνθεμα-
κατανοεί κάποια πράγματα) ήταν ο Apos, και στον οποίο απάντησα...
χωρίς θυμούς, χωρίς υποτιμητικά σχόλια, γιατί απλά και αυτός είχε την
διάθεση να μην απαξιώσει, να μιλήσει με επιχειρήματα... μόνο ο Apos
και η Κατερίνα πραγματικά μου απάντησαν...

Αυτά γιά την ιστορία....


Δεν θα έγραφα αυτή την "επί προσωπικού" απάντηση, αν ότι συνέβη δεν
ήταν ενας "καθρέφτης" του διαλόγου, όπως γίνεται σήμερα σχεδόν
παντού...

Φίλοι μου, δεν αντέχετε την διαφωνία... δεν αντέχετε την "άλλη άποψη"
όταν αυτή δίνεται με ένα ύφος που -κατά περίεργο τρόπο- κυριαρχεί στην
πραγματική μας ζωή (και ιδιαίτερα την ελληνική), στην καθημερινότητά
μας, αλλά το αρνείστε συστηματικά στον γραπτό λόγο... θέλετε το
"κυριλέ", το "καθως πρέπει" να βρίσκεται στον τρόπο που σας μιλούν...
θέλετε την "ηρεμία" των επιχειρηματων, την "καθαρή" λογική...
απορρίπτετε την ένταση, την αντιπαράθεση, την υπερβολή γιά τον τονισμό
των επειχειρημάτων, τα συναισθήματα που πηγάζουν από μιά αντίθετη
θέση, απορρίπτετε εν ολίγοις την "ελληνικότητά" σας... γιατί θεωρείτε
ότι ταυτίζεστε με τα επιχειρήματά σας... αυτά "θίγω" με το ύφος μου,
τα επιχειρήματά σας, όχι εσάς...

Μπερδεύετε συστηματικά το ύφος του γράφοντος με το περιεχόμενο και τα
επιχειρήματα σε ένα παράδοξο "ντετερμινισμό ύφους": έντονο, δηκτικό,
βίαιο το ύφος... απαράδεκτο γιά εσάς.. τότε και απαράδεκτο και το
περιεχόμενο, απαράδεκτα και τα επιχειρήματα... κάτω η ένταση, ζήτω η
"σούπα", η εντροπία της συμφωνίας, η ηρεμία του κοινού
"χειροκροτήματος".

Και όταν σας "τοποθετούν" εκεί που μόνοι σας έχετε βάλει τον εαυτό σας
με αυτά που γράφετε, όταν σας απαντούν με την ίδια βιαιότητα που εσείς
απαντάτε, τότε εξοργίζεστε... και "απορρίπτετε"... και όχι μόνο (αυτό
δεν με πειράζει, είναι και αυτό μέρος του "διαλόγου") αλλά...με
αποπέμπετε ... πρόσεξε Κατερίνα, προσεξε αυτό που είπε ο VK "... αν η
Κατερίνα, εγώ ο ευφυής κύριος, και δέκα άλλοι ανεγκέφαλοι..." στο έχω
ξαναπεί, πρόσεξε "με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις"....

Κατερίνα,

Ποτέ δεν επιβλήθηκα στο Blog σου, στην επικοινωνία μαζί σου με το
ζόρι... ποτέ δεν ήρθα μόνος μου, πάντα με κάλεσες και ανταποκρίθηκα..
ήξερες το ύφος μου, ήξερες και τις απόψεις μου... σου ξεκαθάρισα,
πολλές φορές, ότι "δεν χαιδεύω αυτιά"... δεν δίστασα να χαρακτηρίσω
κάποιες αναρτήσεις σου "άθλιες" και κάποιες "αριστουργήματα"... ήμουν
ο πρώτος που σου αφιέρωσα ανάρτηση -με "έγραψες" κανονικά γιά αυτό-
και δήλωσα ότι το Blog σου ήταν το καλύτερο στο διαδίκτυο... παρά το
ότι με εξοργίζει συχνότερα από οποιοδήποτε ΄άλλο...και ξέρεις γιατί,
Κατερίνα,? Γιατί έχει και βγάζει τις προσωπικές σου αντιφάσεις.... που
τις έχεις, είναι εκεί, μέσα σου...και τα ΠΟΛΥ μεγάλα, και τα ΠΟΛΥ
μικρά... και πάντα απορούσα πως όλοι αυτοί που χειροκροτούν,
χειροκροτούν ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ τα μεγάλα σου ΚΑΙ τα μικρά σου, χωρίς να
καταλαβαίνουν, Κατερίνα, ότι έτσι απομειώνουν και απαξιώνουν τα
μέγαλα... οτι έτσι απλά σε "χαμηλώνουν"... χωρίς να καταλαβάινουν ότι
συμφωνόντας σεόλα απομειώνουν και τους εαυτούς τους...

Ξέρω ότι το χειροκρότημα είναι μεθυστικό... μην το αρνηθείς...νομίζω
ότι ξέρεις γιατί οι άνθρωποι τείνουν να συμφωνούν με τους πολλούς, να
χειροκροτούν με τους πολλούς, να μην έχουν αντιρρήσεις... αλλά και αν
το ξέρεις, δεν παύει να είναι μεθυστικό...

Βέβαια, μπορείς να αντικρούσεις ότι λέω... μπορείς να πιστέψεις ότι
ΟΛΑ όσα γράφεις είναι άξια συμφωνίας, άξια χειροκροτήματος... μόνο
που, σαν επιστήμονας, ξέρεις, Κατερίνα, ότι αυτό δεν μπορεί να είναι
αλήθεια... αν βλέπεις την απιθανότητα, τότε αναρωτήσου...γιατί
συμβαίνει? ... και το κυριότερο: Που σε οδηγεί...

Και αναρωτηθείτε και εσείς, φίλοι μου... γιατί συμβαίνει να συμφωνείτε
ΠΑΝΤΑ? Και μην παρεξηγείστε όταν το αφήνω να ...υπονοηθεί, ανθρώπινο
είναι, συνέβαινε και θα συμβαίνει ΠΑΝΤΑ... κάποιος έβαλε στο στόμα μου
το "αγέλη"... όχι φιλοι μου, κατηγορηματικά σας δηλώνω ότι δεν είστε
"αγέλη", και αν το άφησα άθελά μου να εννοηθεί, ζητώ ταπεινά
συγγνώμη... δεν έχετε ΚΑΝΕΝΑ χαρακτηριστικό της "αγέλης"... τιμώ την
αγέλη, όχι ως "εννοείται" αλλά "ως πραγματικά είναι"...

Κατερίνα,

Είναι προφανές ότι ενοχλώ τους φίλους σου... οτι "αμαυρώνω" το ιδανικό
περιβάλλον της "ομοφωνίας" που επικρατεί στο Blog σου...

Μπορώ να ...υπακούσω στην εντολή του VK και να μην επανέλθω, να μην
"σας" διαβάζω, όπως χαρακτηριστικά γράφει εντάσσοντας τον εαυτό του
δίπλα σε εσένα (ανευ σχολίων)... αν εσύ συντάσσεσαι με το " ...η
Κατερίνα, εγώ ο ευφυής κύριος (VK), και δέκα άλλοι...", ή μάλλον, αν
"εντάσσεσαι" εκεί... θυμάσαι το τρένο, Κατερίνα?... εγώ οφείλω, γιά
τελευταία φορά, να στο θυμίσω...

Θα ήθελα μιά απάντηση στο παραπάνω... όχι "ήξεις αφήξεις", μιά
ΞΕΚΑΘΑΡΗ, ειλικρινή και τίμια, απάντηση...

Αν, βέβαια, έχεις το κουράγιο να την δώσεις... αν δεν το έχεις, θα σε
παρακαλέσω να μην δημοσιεύσεις αυτό το σχόλιο.

Σχολιαστής



Το πρώτο σχόλιο θα είναι το δικό μου, η δική μου θέση για τον Σχολιαστή. .

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Η σημαία του μπαμπά μου....

Βλέποντας σήμερα, τόσες σημαίες να ανεμίζουν σε κήπους και μπαλκόνια, προσπαθώ να φέρω μπροστά μου, την πρώτη μου μνήμη από σημαία. Και ίσως αυτή, η πρώτη μνήμη, να είναι μια σημαία στα χέρια του μπαμπά μου.

Στην Χούντα, δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, αλλά θα πρέπει την εθνικοφροσύνη σου, τον πατριωτισμό σου, να τον μέτραγες με το να ανεμίζει η ...γαλανόλευκη στο κοντάρι του σπιτιού σου, στις εθνικές γιορτές.
Σε προσχολική ηλικία, μου άρεσαν πολύ τα εμβατήρια, οι παράτες, και το μαράζι μου ήταν ότι ο υπέροχος ήρωας μου, ο μπαμπάς μου, δεν με πήγαινε να χαζέψω τους μαθητές που έκαναν παρέλαση στην πλατεία, περίμενα σαν τρελή να μεγαλώσω, να κάνω και εγώ παρέλαση, άσε που έκλεινε την τηλεόραση στις στρατιωτικές παρελάσεις.

Αλλά εκείνο που μου έμεινε, ήταν, όταν κατέβαζε μετά την ….λήξη της 28ης Οκτωβρίου την σημαία, τύλιγε με αυτήν τα τελευταία καλοκαιρινά ρούχα, και τα έβαζε με ναφθαλίνη στο πάνω μέρος της ντουλάπας.

Αυτή η σημαία ανέμιζε τόσο …ηρωικά δύο φορές τον χρόνο στον κήπο μας, και μετά χρησίμευε για να τυλίγει κάτι μπεζ λινά κουστούμια του.

Άργησα πολύ να καταλάβω ότι την τιμωρούσε. Δεν είχε τα κότσια να μην την κρεμάσει, αλλά, και ένοιωθε τόσο χυδαία να διαλαλεί το φρόνημα του. Το όποιο φρόνημα του.
Και παρά το ότι ήταν πολύ λίγες και πολύ συγκεκριμένες οι ώρες που πέρναγα με τον μπαμπά μου, ίσως αυτήν την διαδικασία της αποκαθήλωσης, της …ατίμωσης …του …. συμβόλου, να την έκανε μαζί μου, …για να το δω. Εγώ βέβαια τότε πίστευα ότι σε όλα τα σπίτια, σε αυτό χρησιμεύουν οι σημαίες, τυλίγουν τα τελευταία καλοκαιρινά με μπόλικη αηδιαστική ναφθαλίνη.

Μέσα στις παιδικές μου έννοιες, να τρέξω πιο γρήγορα από την φίλη μου την Λένα, να με μάθει ποδόσφαιρο ο φίλος μου ο Αντώνης, να ανακατεύω το γλυκό πελτέ της γιαγιάς μου, να σεργιανάω στην Σμύρνη της μνήμης της, κατάλαβα ότι η χούντα τελείωσε όταν, αυτή η σημαία δεν ξαναβγήκε ποτέ, από το πάνω μέρος της ντουλάπας, μένοντας εκεί να τυλίγει διάφορα…..
Δεν ξέρω αν, ακόμα υπάρχει στο πατρικό μου. Ίσως και να την πέταξε τότε. Εγώ πάντως δεν την ξαναείδα ποτέ.

Υποθέτω ότι σε όλα τα Ελληνικά σπίτια, την. ..διαπαιδαγώγηση και τα καθημερινά, τα αναλάμβανε η μαμά, και έτσι γινόταν και στο δικό μας σπίτι.

Όμως οι συζητήσεις, οι απορίες, τα γιατί, λύνονταν ή επιχειρούσαν να λυθούν από τον μπαμπά.
Σε ότι απορία είχα, η απάντηση του ήταν ….ο τάδε λέει αυτό….. ο δείνα λέει εκείνο, έλα να δούμε μαζί αυτό, έλα να διαβάσουμε μαζί εκείνο.

Ποτέ δεν μου απάντησε…. «ξέρω». Ακόμα και στις πιο βασανιστικές μου, πολύ απλοικές …φιλοσοφικές απορίες …υπήρχε ένα, ναι μεν …αλλά.

Η πιο χαρακτηριστική του έκφραση ήταν «λένε…..», και όταν πια λίγο μεγάλωσα, η έκφραση που χρησιμοποιούσε ήταν «η κρατούσα άποψη είναι ….»

Άργησα πάρα πολλά χρόνια να καταλάβω, πόσο πολέμιος της βεβαιότητας ήταν. Δεν μπορούσα να χωνέψω, ότι οι δασκάλες μου ήξεραν τα πάντα, η μαμά μου ήξερε τα πάντα, οι φίλοι μου ήξεραν τα πάντα, και εκείνος….. τίποτα.
Άργησα να καταλάβω πόσο πολεμούσε να καταρρίψει, να ξεριζώσει, πρώτα από μέσα του και μετά και από μένα, την όποια βεβαιότητα είχε ή εγώ προσπαθούσα απεγνωσμένα, να αποκτήσω.

Ίσως επειδή τον αγαπούσα τόσο πολύ, ίσως επειδή τον αγαπάω τόσο πολύ, τον κοντράρισα απίστευτα, αντιπάλεψα επί πολλά χρόνια την άποψη του, ότι ...η Θέση, η Βεβαιότητα είναι άχρηστο, καταστροφικό, ευνουχιστικό βάρος. Πίστεψα και εγκλωβίστηκα σε κακομασημένες θέσεις και βεβαιότητες, αλλά …. μάλλον ο σπόρος του….έπιασε. Σας έχω πει, ότι πια, λατρεύω το …ίσως…

Κάπως έτσι μέσα απο τα μάτια του βίωσα και την έννοια της Πατρίδας.

Ντυμένη Καραγκούνα, Σουλιώτισσα, ή Αμαλία, αφου είχα πει δέκα φορές το ποιημα μου στην μαμα μου, με στόμφο και τονίζοντας τις λέξεις πολύ ….θεατράλε, καμαρώνοντας, έμπαινα στο γραφείο του να το απαγγείλω και σε εκείνον.

Με άκουγε, με χειροκροτούσε, με φίλαγε …. και μετά…διέλυε όλον τον ενθουσιασμό μου, όλο το παραμύθι μου, λέγοντας μου …αν είχες γεννηθεί, 1000 χιλιόμετρα βορειότερα, ή 2000 χιλιόμετρα ανατολικότερα ή 3000 χιλιόμετρα δυτικότερα, ή 4000 χιλιόμετρα νοτιότερα, …. τι θα ήσουν ντυμένη, πότε θα είχατε γιορτή στο σχολείο, τι ποίημα θα έλεγες, …έλα να δούμε…. έλα να ψάξουμε.
Την άλλη μέρα στην σχολική παράσταση, απαγγέλλοντας όσο πιο ενθουσιωδώς μπορούσα το


«Aρματ' αν σου λείπουν και κανόνια

σου περσεύει η πίστη κι η καρδιά.

Τρεις χιλιάδες ένδοξα όλα χρόνια

τη χρυσή σου αγιάζουν λευτεριά.»


μέσα μου αντιπάλευαν, το μπράβο της δασκάλας μου, το χειροκρότημα από όλους τους γονείς και τις παπουδογιαγιάδες των συμμαθητών μου, η μαμά μου με την φωτογραφική στο χέρι…. και από την άλλη το …χθεσινό βλέμμα του μπαμπά μου.
Μα τώρα πως στο διάολο θα το απηγγελλε αυτό, ή το όποιο άλλο, μια Κινεζούλα, μια Ινδή, μια Τουρκάλα, μια Γερμανίδα ή μια Σουδανέζα, ήθελα να τον μαλώσω;;;

Τα χρόνια πέρασαν, ίσως δεν ξέφυγα ποτέ από την ιδεολογική του ..δαγκάνα της άρνησης, μιας που για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι είναι ο μόνος ....άσχετος ...σοφός του κόσμου….που από τύχη ..βρέθηκε τόσο κοντά μου, από τύχη μένει μέσα στο σπίτι μας.
Στην πορεία πίστεψα και απέρριψα, άλλοτε με πολύ γοργούς και άλλοτε με πολύ αργούς ρυθμούς, χιλιάδες πράγματα. Άλλοτε με την λογική, άλλοτε με το θυμικό, και άλλοτε και με τα δύο μαζί...


Εκείνος έλεγε και λέει ...ακόμα, «προσπαθώ να μην πιστέψω τίποτα». Δεν είναι έτσι. Πίστεψε και πιστεύει πολλά. Πολλά και βασανιστικά. Δεν αντέχει να μην πιστεύει ακόμα και σε όσα απορρίπτει. Και αν εκείνος δεν τα κατάφερε, ίσως κανείς να μην τα καταφέρει. Ή τουλάχιστον εγώ.


Όταν πια τον ρωτάω κάτι, συχνά προβοκατόρικα, και ακόμα συχνότερα γιατί θέλω να ξαναζήσω, να αναπαράγω, εκείνες τις μαγικές ώρες που περνούσαμε μαζί στο γραφείο του, όταν σηκωνόταν απο την πολυθρονα του και καθόταν μαζί μου στον καναπέ, δεν μου λέει πια, έλα να ψάξουμε, ο τάδε λέει αυτό …ο δείνα λέει εκείνο…. Τώρα μου λέει, "γιατί ρωτάς, η απάντηση εξαρτάται από τον λόγο για τον οποίο την χρειάζεσαι».
Μπορεί να είναι υπεκφυγή, μπορεί και να το πιστεύει. Ή απλά τώρα ξέρει...ότι ξέρω...

Στο τι είναι η Πατρίδα φαντάζομαι, θα απαντούσε «ο ορισμός εξαρτάται από τον λόγο της ερώτησης, απο το τι το θέλεις, απο το που θα το χρησιμοποιήσεις»


Και έτσι μόνη μου, έτσι χωρίς λόγο, έτσι που είδα όλες αυτές τις σημαίες να ανεμίζουν, αν σήμερα, σκεφτόμουν τι είναι η Πατρίδα μου….θα έλεγα απλά …Πατρίδα μου είναι αυτό ....που ξέρω.

Αυτό που είναι πιο κοντά σε μένα, από άποψη γλώσσας, ηθικής, αισθητικής, καιρού, μουσικής, μυρωδιάς. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.


Αν Πατρίδα είναι μια θάλασσα και ένα ταβερνάκι μέσα στην άμμο…. είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι μια χειμωνιάτικη λιακάδα…..είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι ο Λειβαδίτης και η Δημουλά …είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι η …κοινωνική περιέργεια, για τον λόγο που τσακώνεται ο απέναντι με την κοπέλα του…είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι η τιγκαρισμένη Κηφισίας στις 5 το ξημέρωμα του Σαββατόβραδου…είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι το απόλυτο χάος που την τελευταία στιγμή, όλα μπαίνουν στην θέση τους…είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι το κατάστρωμα της Ρομίλντα…. είμαι Ελληνίδα

Αν Πατρίδα είναι το πανηγύρι στην Αιγιάλη ....είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι οι φίλοι μου….είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι το απομεσήμερο της Παρασκευής στην Σοφοκλέους και στην Ευριπίδου, μέσα στα αρώματα και στα περίεργα μπαχάρια ….είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι το Κυριακάτικο ξημέρωμα για εφημερίδες στην Ομόνοια….είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι ένα λυτρωτικό ζεϊμπέκικο…είμαι Ελληνίδα
Αν Πατρίδα είναι ….ο πατέρας μου….είμαι Ελληνίδα

Δεν μου χρωστάει η …Πατρίδα και δεν της χρωστάω και εγώ.
Δεν νοιώθω τίποτα περισσότερο από μια γλύκα, για όλα όσα μικρά, πολύ μικρά σαν μνήμες και σαν προσδοκίες έζησα μέσα σε αυτήν, ή κάποια χρόνια μου έλλειψαν απο αυτήν. Τυχαία.
Νοιώθω πολύ μεγαλύτερη συγγένεια με τον Ιταλό που ζει στην Ρώμη παρά με τον Κρητικό από τα Ζωνιανά ή τον Μακεδόνα από την Φλώρινα.

Με αφήνουν απόλυτα αδιάφορη, όχι….μάλλον με ενοχλούν αφάνταστα, οι σημαίες, οι παράτες, οι ηρωισμοί, οι παλιγγενεσίες, τα φλάμπουρα, οι τελετές, οι ιστορικές αναφορές και ερμηνείες. Από όπου κι αν προέρχονται, ότι κι αν εξυπηρετούν..

Με αφήνει απόλυτα αδιάφορη το εθνικό παρελθόν και το εθνικό μέλλον.
Τον όποιο ηρωισμό μπορώ να τον δω, να με συγκινήσει, να με συγκλονίσει, μόνο μέσα από τον ανθρώπινο πόνο και την ανθρώπινη αποκοτιά. Από όπου κι αν προέρχεται, από όπου κι αν εκφράζεται, ότι και αν επιδιώκει.

Να, Πατρίδα μου, είναι αυτό το παρατημένο στον καναπέ, τύμπανο για την αυριανή παρέλαση της κόρης μου, Πατρίδα μου είναι η Βασιλειάδου και ο Αυλωνίτης στους «Γαμπρούς της Ευτυχίας», Πατρίδα μου είναι αυτά τα χρυσάνθεμα από τον κήπο του εξοχικού μας, Πατρίδα μου είναι το μεσημεριανό γλέντι με τα ρακόμελα που στήθηκε από το τίποτα, Πατρίδα μου είναι αυτό το γλυκό βερίκοκο που ετοιματζίδικο πια, δεν έχει την μυρωδιά των βερίκοκων της γιαγιάς μου που ψήνονταν στον ήλιο του καλοκαιριού ένα μήνα ..


Υ.Γ. Πρέπει να θυμηθώ να ρωτήσω τον μπαμπά μου, αν την έχει πετάξει στα σκουπίδια εκείνη την μεγάλη σημαία, ή αν ακόμα είναι παρατημένη να τυλίγει στο πάνω μέρος της ντουλάπα μπεζ λινά κουστούμια το φθινόπωρο και γκρι ψαροκοκαλα σακάκια την άνοιξη …..

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Δικό σου!!!

Πριν λίγη ώρα έκανα μια ανάρτηση παίζοντας ένα blogoπαιχνιδο, και έτσι ....μου άφησε ένα σχόλιο ο Κάκος, και τι να πει η δική μου ανάρτηση μπροστά στο δικό του σχόλιο;;;

Αν είμαστε σε κανένα συνοικιακό μπουζουκτζίδικο Κάκο, αν χορεύαμε ζεϊμπέκικο, ξέρεις μωρέ, αυτά τα λυτρωτικά ζειμπέκικα του Σαβατόβραδου, θα έκανα στην άκρη, θα γονάτιζα να σου χτυπήσω παλαμάκια, και θα σου έλεγα ....δικό σου.
Αυτό λέω και τώρα...... Δικό σου Κάκο!!!!


"Δύσκολο το θέμα σου απόψε , μα μια η αλλαγή της ώρας , οπότε μάλλον κέρδος στον ύπνο , μιά η περιέργεια που έχει το μικρό παιδί για το καινούργιο παιχνίδι , δοκιμάζω να μπω στο "χορό".

Αν χάσω και κανένα βήμα , συμπάθα με .

Φαίνεται πως όλους μας κατατρέχει το ρημάδι το ρολόϊ , είτε τρέχουν οι δείχτες του , είτε έχει ψηφιακή μορφή στο κινητό.

Με έχει βάλλει στο κατόπι κι εμένα απ' τα χαράματα που βροντάει σαν στοιχειωμένο φάντασμα τις αλλυσίδες του.

Ο αγχωμένος πρώτος καφές που πίνεις στο αυτοκίνητο και τα απανωτά τσιγάρα μέχρι να διαβείς το κατώφλι του εργοστασίου, να δυό μεγάλες αλήθειες. Δεν υπάρχει λεπτό για χαλάρωμα.

Ποιός "κόπανος" ανακάλυψε τα κινητά;

Ευτυχώς που κάποιες φορές δεν τα ακούω εκτός αν είναι στην πίσω τσέπη του βρώμικου τζην (α, να μιά άλλη αλήθεια) οπότε νοιώθεις εκείνη την ενοχλητική δόνηση.

Πέρασαν και τα χρόνια και δεν αντέχεις τις χαζές ερωτήσεις απ' τα χαζά μα δροσερά κοριτσόπουλα!

Κι είναι πολλές οι ώρες ρε γμτ . Δέκα το λιγώτερο κάθε μέρα πλην κυριακής.

Ενα τρένο, που έχει μόνο μηχανή και τρία βαγόνια. Μα πόσο θάθελα να υπήρχε η δυνατότητα αυτονόμησης των βαγονιών, να μην εξαρτώνται από τον "καρβουνιάρη".

Μόνιμη επωδός ......... "........ δεν προλαβαίνω........" να άλλη μια σπουδαία ατάκα του Θ.Β.

Φαν κι εγώ , τις ψάχνω όταν φτάνω στον "σταθμό" και λίγο πριν γυρίζω το διακόπτη στο OFF .

Το ψάξιμο είναι επίμονο , ενόιοτε κι επίπονο! Περίεργο αλλά έτσι μου προκύπτει .


Τι ώρα είναι, που είναι τα παιδιά, γιατί άργησαν, που είναι αυτήν την ώρα;

Εφαγαν τίποτα σήμερα, ο μεγάλος πήγε σήμερα στη σχολή κι εκείνη η μικρή που είναι , τάχει ακόμα με εκείνον τον μαντράχαλο;

Ουφ δεν μπορώ άλλο, μια τελευταία κλεφτή ματιά στις εικόνες τους .

Ο Jorje μου στα 7 και η Γκέλικω στα 3 . Μα πως μεγάλωσαν ρε γαμώτο, δεν τα πρόλαβα και τώρα μου φεύγουν, μα μόνο αυτά δεν πρόλαβα.

Εχασα πολλά και δεν θα τα ξαναβρώ.

Ας κάνω άλλο ένα τσιγάρο πριν κλείσω τα μάτια μου.

Θα πάρει αύριο μπρος η μηχανή; θάμαι στην ώρα μου το πρωί;

Χρύσα τόβαλλες το ξυπνητήρι; α να μην ξεχάσω βάλε και το κινητό, που ξέρεις αυτές οι μπαταρίες έχουν dead line , να μην χαθούμε .


Ονειρα γλυκά καλή μου ..."



Κάκο, σε ευχαριστώ απο καρδιάς και μιας που σου χτυπαω παλαμάκια...κάνω εγώ παραγγελια την μουσική....






Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

Blogoπαιχνιδο......οι 7 αλήθειες

Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να αργήσω. Πρέπει να είμαι εκεί στις 11, όχι ας πάω και ένα τέταρτο νωρίτερα, να πιω έναν καφέ, να πω μια κουβέντα με τους ιεροεξεταστές, να νοιώσω λίγο πιο άνετα, να κάνω και ένα τσιγάρο.

Έχω ετοιμάσει την παρουσίαση μου με τον γνωστό, αδιανόητα αγχωτικό μου τρόπο.

Επί μία βδομάδα, την έχω δει εξονυχιστικά 500 φορές, την έχω προβάρει τουλάχιστον 10, την 26η φορά που την έδειξα στον συνεργάτη μου, διέκρινα την απόλυτη απόγνωση στο βλέμμα του και την εναγώνια ελπίδα του ότι δεν θα υπάρξει και 27η, και μπαίνω να κάνω ένα μπάνιο πριν φύγω από το σπίτι.

Λίγο πριν το ξέβγαλμα, το μυαλό μου θολώνει. Πόσο σίγουρη είμαι για.... Σκουπίζομαι με τις σαπουνάδες, είναι ώρα για ξεβγάλματα τώρα;;; τρέχω έντρομη, κοιτάζω.... ας αλλάξω αυτό, και να βάλω αυτό έτσι;;; όχι καλύτερο ήταν πριν... ωχ, για να ξαναδώ και .....
Μισή ώρα πριν το ραντεβού για το οποίο ετοιμάζομαι εδώ και μία εβδομάδα, είμαι ακόμα στο σπίτι με το μπουρνούζι, με μια τρελή φαγούρα από τις σαπουνάδες που δεν ξέβγαλα, το μυαλό μου γυρίζει με χιλιάδες στροφές, προσπαθώντας να βρει την ....super δικαιολογία που θα πω στο τηλέφωνο, πχ ότι με χτύπησε ένα τρόλεϊ, ότι είμαι αιμόφυρτη στο ΚΑΤ, ότι ψάχνω για την σπάνια ομάδα αίματος μου, και αν μπορούμε να το αναβάλλουμε ή και να το ακυρώσουμε.... Μωρέ γιατί θα πρέπει να καταλάβουν όλοι την ανεπάρκεια μου, καλύτερα να πούνε ότι είμαι ανεύθυνη παρά να καταλάβουν πόσο ανεπαρκής είμαι.

Αδύνατον να βρω μέσα στο χάος των μαύρων ρούχων μου, το μαύρο φουστάνι που σκεφτόμουνα να βάλω, μωρέ και τι έγινε, τι σημασία έχει, το μόνο που θα θυμούνται είναι το εγκεφαλικό που θα μου έρθει.


Άλλο τραγικό δίλημμα, τι να ευχηθώ, αν με πιάσουν όλα τα φανάρια, θα καθυστερήσω ακόμα περισσότερο, αλλά πάλι αν δεν με πιάσουν, ιδιαίτερα εκείνο στο Υγεία, δεν θα προλάβω να μακιγιαριστώ οδηγώντας.

Πρέπει να βάλω μάσκαρα αλλάζοντας ταχύτητα, να βάλω ρουζ αλλάζοντας λωρίδα, και γαμώτο, γιατί μέσα στα αυτοκίνητα δεν βάζουν έναν κανονικό καθρέφτη, είναι δυνατόν να βαφτείς βλέποντας την μούρη σου με δόσεις;;; Τι να τα κάνω εγώ όλα αυτά τα κουμπάκια και τα φωτάκια, σάμπως ξέρω τι στο καλό ρυθμίζουν;;; εγώ ένα καθρέφτη καμαρινιού χρειάζομαι.

Δεν μου φτάνει το άγχος που με έχει παραλύσει, δεν μου φτάνει που το ένα μάτι έχει τρεις στρώσεις μάσκαρα και το άλλο μία, ε, θα με λυπηθούν τουλάχιστον, είναι και αλλήθωρη θα πουν η καημένη, το ένα μάγουλο αχνορόδινο και το άλλο μπορδοροδοκόκκινο, που λέει και η Μοιραράκη όταν ο Χασάν κουνάει τα χαλιά απο το μακρινό Αφγανιστάν, θέλω ταυτόχρονα να στρίψω και τσιγάρο.

Φτάνω, ο θυρωρός με καλημερίζει, ανοίγει την μπάρα......είναι 11.15...... Γαμώτο, γιατί δεν σου έρχεται εκείνο το εγκεφαλικό όταν το έχεις τόση ανάγκη.......τουλάχιστον έχω πάρει το φλασάκι μαζί μου, ή θα τους απαγγείλω το «αρνάκι άσπρο και παχύ της μάνας του καμάρι, επήγε εις την εξοχή και βόσκησε χορτάρι»...ψάχνω μέσα στην τεράστια τσάντα- αντίσκηνο που χωράει μέσα και .....δύο οικογένειες Κούρδων να σας πω, το εντοπίζω με την αφή, μόνο με την αφή βρίσκω πράγματα μέσα στην τσάντα μου, α να , πιάνω και το κινητό, για να δω....Παναγία μου, ε, τι να σου κάνει πια και αυτή, η εικονα της δικής μου Παναγίας, κανονικά θα έπρεπε να είναι ζωγραφισμένη .....με τα χέρια σηκωμένα ψηλα, σε κατάσταση απογνωσης...11 αναπάντητες κλήσεις, ποτέ δεν το ακούω το ρημάδι γαμώτο......

Αυτές είναι 7 απο τις αλήθειες που με χαρακτηρίζουν.


Και όχι, εγώ τους αγαπάω τους συχωριανούς, δεν καλώ κανέναν να παίξει το blogoπαιχνιδο με τις 7 αλήθειες του, λίγο άγχος πέρασα, εγώ με τις δικές μου.....


Τώρα βέβαια, για να πούμε και την αλήθεια, την όγδοη, μάλλον (το μάλλον είναι λάθος λέξη, αλλά είπα να το απαλύνω) είμαι πολύ ανασφαλής, για να αντέξω την ιδέα, ότι εγώ μπορεί να καλέσω κάποιους και αυτοί να βρουν μια δικαιολογία(ίσως κάτι, λίγο, πιο .....αληθοφανές από το ότι τους πάτησε ένα τρόλεϊ, και είναι αιμόφυρτοι στο ΚΑΤ) για να μην ανταποκριθούν.
Άρα γιατί να μην μείνω με την υπέροχη αυταπάτη, ότι κανείς δεν μου αρνείται τίποτα.....αφού εγώ δεν ζητάω από κανέναν τίποτα;;;;

Έχασα τον λογαριασμό, πόσες πια έχω πει;;;


Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Ανάβοντας ένα κερί


Δεν ασχολήθηκα καθόλου με το Βατοπέδι, γιατί από την πρώτη στιγμή το ουσιώδες για μένα, δεν ήταν η διαπλοκή και το απίστευτα χυδαίο παιχνίδι της Εκκλησίας με τους πολιτικούς, αλλά κάτι βαθύτερο που το κατάλαβα, το σχηματοποίησα, σήμερα το πρωί.

Μιας λοιπόν και γνωριζόμαστε ένα χρόνο, σήμερα θέλω να σας εξομολογηθώ ...απαραβίαστα προσωπικά δεδομένα. Την σχέση μου με την θρησκεία.

Μεγάλωσα σε ένα μάλλον αδιάφορο θρησκευτικά οικογενειακό περιβάλλον, κι αν κάτι χαρακτήρισε το θρησκευτικό μου συναίσθημα ήταν η ...πραγματιστική αντίληψη της Σμυρνιάς γιαγιάς μου. Δηλαδή, δεν είμαστε και για τίποτα σίγουροι, ας κάνουμε και έναν σταυρό, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, άσε να έχουμε και μία καβάντζα στο όποιο ...μέλλον.

Περνώντας την εφηβεία μου σε ένα καθολικό σχολείο, συνειδητοποίησα ότι με ενοχλούσε όλη αυτή η υπερβολή του τελετουργικού της ορθόδοξης εκκλησίας. Χωρίς ποτέ να μπω στην ουσία των διαφορών, πολύ τυπικά, μου πήγαινε αισθητικά και μόνο, περισσότερο αυτός ο ...μινιμαλισμός, της λειτουργίας των Καθολικών. Αλλά και πάλι...μακριά και αγαπημένοι.

Στα φοιτητικά μου χρόνια, όσο κι αν θεωριτικολογούσα περί ...διαφόρων αριστερών, αριστερίστικων και άλλων...που ελαφρώς, ελαφρότατα κατανοούσα, αλλά που πολύ μου άρεσε, με γοητευε το σκηνικό ...οπότε γιατί να εμβαθύνω στην ουσία(;;;), έθαψα μέσα μου οποιοδήποτε θρησκευτικό συναίσθημα, και είναι πραγματικά αστείο, και αν και ντρέπομαι ...θα σας το πω. Ακόμα και αυτό που περισσότερο προληπτικά και όχι με κανενός είδους κατάνυξη έκανα, δηλαδή τον σταυρό μου περνώντας έξω από μια εκκλησία, τον έκανα με μια κίνηση σαν να παίζω μαντολίνο, βιαστικά και γρήγορα. Εγώ να το κάνω μεν, αλλά κανείς να μην το καταλάβει δε.

Κάποια στιγμή, χωρίς να το ψάξω και ιδιαίτερα, κατέληξα πάνω κάτω, σε αυτό που με συντροφεύει μέχρι σήμερα. Έχω την ανάγκη μου να πιστέψω, δεν το ξεδιαλύνω μέσα μου σε τι, μάλλον σε αυτό που μεταφυσικά μπορεί να με προστατέψει, από το ...Κακό.

Αλλά ίσως πάλι, επειδή το σεβόμουνα και του αναγνώριζα τον χώρο του μέσα μου, το θεωρούσα κάτι τόσο προσωπικό, που δεν ένοιωσα ποτέ την ανάγκη να ζητήσω την διαμεσολάβηση της όποιας εκκλησίας, του όποιου ιερέα, σαν μεσίτη για τον Θεό μου..

Όταν ...ήρθαν οι μέλισσες...όταν ένοιωσα ότι όλες οι επίγειες δυνάμεις αντί να με καθησυχάζουν με τρόμαζαν πάρα πολύ, όταν τίποτα εκ της επιστήμης που τόσο είχα θεοποιήσει δεν μπορούσε να μου προσφέρει μια στοιχειώδη ορθολογική ασφάλεια και παρηγοριά, κάτι να κρατηθώ, είπα αυτό το «Παναγιά μου, σε παρακαλώ...» με απόλυτο σεβασμό, σαν απόλυτη παρηγοριά, σαν τελευταία ελπίδα.

Και δεν πάει να έλεγε ότι ήθελε ο Χαξλευ, και δεν πάει να έλεγε ότι ήθελε ο Ράσελ. Καλές οι ταμπέλες, αλλά είναι πολύ μεγάλη πολυτέλεια οι θεωρίες όταν χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου. Τουλάχιστον για μένα.

Ο καιρός πέρασε, ο μεγάλος τρόμος αντικαταστάθηκε από άλλους μικρούς, κάπου με ανακούφισε και η παντοτινή μεγάλη μου παρηγοριά ο Δαρβίνος (η επιστολή του στον Εηβελινγκ) και πέρα απο Αγνωστικισμούς και άλλου είδους προφάσεις εν αμαρτία, στην ανάγκη μου έδωσα και τον χώρο της και το φως της.

Με την εκκλησία, εξακολούθησα να έχω την ίδια ανύπαρκτη σχέση, εκτιμώντας ότι είτε καλή, είτε κακή, είτε χυδαία είτε ηθική, είτε ...οτιδήποτε, εγώ μεσίτη δεν χρειάζομαι.
Όταν εγώ ήθελα, όταν εγώ χρειαζόμουνα, όποια ώρα μπορούσα να πετύχω ανοιχτή μία εκκλησία, άναβα ένα κερί και έλεγα πάντα αυτό το «Παναγιά μου, σε παρακαλώ...».

Σήμερα το πρωί, ξαναέκανα το ίδιο πριν να έρθω στο γραφείο μου.
Διπλοπάρκαρα με alarm, και πήγα.
Άδεια η εκκλησία, μόνο μια πολύ ηλικιωμένη κύρια, πολύ φτωχικά ντυμένη, καθόταν σε ένα στασίδι και μια άλλη γυναίκα, μάλλον ξένη, έκλαιγε με αναφιλητά μπροστά στην εικόνα. Δεν έφευγε μπροστά από την εικόνα, στεκόμουν πίσω της κάποια λεπτά.
Και εκεί που νόμιζα ότι δεν είναι κανείς άλλος μέσα, βλέπω τον παπά να βγαίνει από το ιερό, φουριόζος, και να της λέει, "πήγαινε πιο κει να προσκυνήσει και κανείς άλλος".

Και ....δεν θυμώνω εύκολα, και σίγουρα δεν ήταν ο τόπος για να θυμώσω.
Αλλά άρπαξα....

Και κατάλαβα τι με ενοχλούσε τόσο πολύ στην ιστορία με το Βατοπέδι. Σαν να μπήκαν όλα τα κομματάκια στην θέση τους.
Μάλλον όχι με ενοχλούσε, με έκανε έξαλλη!!!

Ούτε οι λίμνες και οι λιμνοθάλασσες που ανταλλάξανε, ούτε τα χρυσόβουλα και τα Νομικά Συμβούλια, ούτε τα Ολυμπιακά ακίνητα, ούτε οι παραπλανηθέντες Υπουργοί, ούτε τα παιχνίδια όλων με την νοημοσύνη μας.
Τα συνήθισα πια συχωριανοί. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά συνήθισα σε αυτήν την μιζέρια, την ανηθικότητα και την χυδαιότητα.

Αλλά ρε κερατάδες, ρε Θεομπαίχτες, πάρτε και τις λίμνες, πάρτε και το Σύνταγμα, πάρτε και την Βουλή, πάρτε μας και τα σώβρακα.
Όμως σε έναν κόσμο, σε εκατομμύρια κόσμου, που έμαθε να σας ταυτίζει ρασογέννηδες της συμφοράς, με αυτή την αρχέγονη ανάγκη του να πει «Παναγιά μου, σε παρακαλώ...», απέναντι σε αυτόν τον κόσμο, ΕΓΚΛΗΜΑΤΕΙΤΕ.

Αυτό το δικαίωμα δεν το έχετε. Αυτό το δικαίωμα κανένα Νομικό Συμβούλιο, καμία Εξεταστική, Προανακριτική, Εισαγγελέας, πουλημένη ή αμόλυντη Δικαιοσύνη δεν μπορεί να σας το εκχωρήσει. Αυτό είναι έγκλημα καθοσιώσεως.

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Γυμνά ονόματα κρατάς ...με κουρασμένα χέρια

Μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια, όχι βέβαια το ηθικό τους δίδαγμα, αυτό ούτε καν το θυμάμαι, μιας, που εγώ έχω παραιτηθεί από την ελπίδα .... να διδαχτώ, αλλά μου αρέσει το σενάριο, το story, ρε συχωριανοί.

Μου αρέσουν οι Πριγκίπισσες, τα Πριγκιποπούλα, τα αφελή κοριτσάκια που Κάποιος κάνει το θαύμα του και τα σώζει τα τελευταία στιγμή, οι πεντάμορφες και δεν σας κρύβω την αδυναμία μου …..στην ωραία κοιμωμένη.

Όταν κλείνω τα μάτια, αν και τον τελευταίο καιρό ονειρεύομαι και με ανοιχτά, αυτο το κόκκινο σκουφάκι της Κοκκινοσκουφίτσας βλέπω να το φοράει το ΚΚΕ.

Αθώα η μικρή μου, καλή, στην καρακοσμάρα της, με απόλυτα ευγενή σκοπό, πηγαίνει στην αδύναμη γιαγιά, ένα πιάτο φαΐ μέσα από μια επικίνδυνη πορεία στο δάσος. Μόνη της, τραγουδάει στο δρόμο, κουβαλάει στο καλαθάκι της ένα φαΐ που …η μαμά της που το έφαγε …το έφτυσε, και όταν μετά από την χαιρετούρα της με όλα τα ζώα του δάσους, αγνή και παρθένα αυτή, φτάνει στο σπίτι της αδύναμης, φτωχής και αβοήθητης ….. μπερδεύει τον Λύκο με την γιαγιά.
Εκεί θέλω να ανοίξω τα μάτια και να της πω καλή μου Κοκκινοσκουφίτσα, καλό το παραμύθι σου αλλά ……ο κυνηγός τα έχει βρει πια με τον Λύκο. Και έτσι γλυκιά μου, μείνε εκεί να τον κοιτάς και μην ανησυχείς, δεν θα σε φάει, κάπου σε γουστάρει κιόλας….την ώρα του περνάει μαζί σου….

Όσο για την γιαγιά….αυτή έξω από το πλάνο…..μάλλον κανείς, ποτέ, δεν θα μάθει τι θα απογίνει.


Η Σταχτοπούτα πάλι, αυτή η παραπεταμένη του ....βασιλείου, αυτή με τα αποφόρια, που χρόνια συσκέπτονταν ...οι ειδήμονες...θα ζήσει ...δεν θα ζήσει...θα το φτάσει το ρημάδι το 3%, αυτή που χρόνια κλαιγόταν, ότι της έκλεβε ο δικομματισμός αυτό που δικαιωματικά(;;;) της ανήκε, ανασκάλευε τις στάχτες δίπλα στο τζάκι.

Ο … Πρίγκιπας, βαριεστημένος, απηυδισμένος, από τις καλοζωισμένες, χοντροκώλες …αστές, είπε …άντε μέχρι τα μεσάνυχτα ας της δώσω και αυτής μια ευκαιρία, και την έστειλε στο χορό.


Όμως η Σταχτοπούτα, όπως πήγε …έτσι γύρισε από τον χορό. Ή μάλλον έμεινε εκεί .....να στροβιλλίζεται.

Της άρεσε πολύ κι ας κάνει την δύσκολη και να σας πω ρε συχωριανοί, κάπου …έχω διαβάσει, ότι τα κουρέλια, τα αποφόρια και η γύμνια της, φάνηκαν πολύ πριν καν …..σημάνει Δώδεκα. Φάνηκαν σε εκείνη την κρίσιμη φούρλα που όλοι περίμεναν κάτι να πει. Και εκείνη κλέβοντας λέξεις, ατάκες και στροβιλισμούς, ….έμεινε άλαλη.

Καμιά τους δεν κατάλαβε ότι και ο Κυνηγός και ο Πρίγκιπας τις βλέπουν στα μάτια και χρόνια τώρα και ζητάνε, και από τις Κοκινοσκουφίτσες και από τις Σταχτοπούτες, αυτό το .....«δώστε μας κάτι να κρατηθούμε».

Κι αυτές αμήχανες, τρώνε, κατασπαταλάνε το μόνο που τους απέμεινε πια …. τον Μύθο τους.

Κακόμοιρε Κυνηγέ, έρημε Πρίγκιπα…..αυτές «Γυμνά ονόματα κρατούν με κουρασμένα χέρια».

Και ο Λύκος;;; Μάλλον οι περισσότεροι τον μάθαμε και μάλιστα αποκτήσαμε και καλές κοινωνικές σχέσεις μαζί του....Και όταν τον ξανακοιτάμε …ε, βλέπουμε ότι δεν είναι και τόσο κακός….. και αφελείς και εμείς … κυνηγοί και πρίγκιπες, άξιοι των παραμυθιών μας, πιστεύουμε ότι εμάς…προσωπικώς …θα μας χαριστεί….








Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Χωρίς θέμα

Β: Τόσες μέρες στο λέω, έχει ήδη περάσει, και όλο μου λες ...αύριο...
Κ: Ναι, αλλά σήμερα δεν σου είπα ...αύριο....σου είπα ..απόψε
Β: ok, απόψε.... και να γυρίσεις νωρίς
Κ: Είπαμε απόψε, τώρα έχω αργήσει....

Πότε δεν έχει αργήσει; Η Κατερίνα χρησιμοποιεί το ρόλοι, όπως οι άλλοι ένα δαχτυλίδι. Κάτι να τους δεσμεύει ...κάπου, με κάτι, με κάποιον, αλλά ... χωρίς να έχει και ιδιαίτερη χρηστικότητα, έτσι για να θυμίζει ή να ξορκίζει την ...δέσμευση.

Β: Απόψε!!!!
Κ: Ναι, γαμώ το μπελά μου, το είπαμε, λίγα έχω στο κεφάλι μου, έχω και εσένα τώρα.... ένα τίποτα ήσουνα ....και σε κάναμε κάτι.....

Με πιάνει το παράπονο

Β:
Παλιοψεύτρα, επαρμένη ψεύτρα!!!
Για όλα τα άλλα, τα ηρωικά, τα τρυφερά, τα σαρκαστικά, είχες και χρόνο και διάθεση, αλλά για να σταθείς μια φορά και να πεις «για ΑΥΤΌ το κάνω»….μούγκα…Πνίγεσαι!!! Πούλα μου τώρα μαγκιές, «Ένα τίποτα είσαι και σε έκανα κάτι». Όχι «καλή» μου, Εγώ ήμουνα Εσύ.. Και κλείσε τα μάτια, και γύρνα την πλάτη, και λέγε ότι γουστάρεις, αλλά πόσες φορές δεν με κουβάλησες μαζί σου;; Και πόσες φορές, δεν με παράτησες στο γραφείο σου, στο σπίτι σου, με χιλιάδες λέξεις, και μου είπες μείνε εδώ, θα ξανάρθω, και πόσες φορές δεν έμεινα να κρατάω την μυρωδιά αυτού που ένοιωθες, αυτού που σκεφτόσουνα, αυτού που διάβασες, αυτού που ήθελες να βγάλεις, και πόσες φορές δεν σου είπα, έλα να το τελειώσουμε, και μου είπες όχι κράτα το, .... τώρα πέρασε.... Πόσα σου κουβάλησα, πόσα σου κράτησα, πόσα σου μάζεψα..... Πόσες φορές μέσα από εμένα δεν συστήθηκες, δεν κρύφτηκες, δεν γδύθηκες, δεν φαντάστηκες, δεν αναπόλησες, δεν ντράπηκες, δεν μελαγχόλησες, δεν έσπασες, δεν ονειρεύτηκες, δεν αγχώθηκες, δεν αποπροσανατολίστηκες, δεν γέλασες, δεν ταξίδεψες, δεν έμαθες. Ενα χρόνο τώρα....ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ!!!
Κ: Εντάξει, εντάξει, αλλά τώρα έχω αργήσει ...Απόψε.....

Φεύγει.... Δεν θα με πάρει μαζί της σήμερα.

Το ... «απόψε» ήρθε..........ήρθε και αυτή, και .....άνοιξε και ένα κρασί....

Β:
Τις μέτρησα, έχεις αναρτήσει 134 και έχεις και 87 που δεν.....
Κ: Άστες εκεί, θα τις βγάλουμε ......του χρόνου
Β:
Γιατί θα συνεχίσουμε και του χρόνου;;;
Κ: Γιατί ρε μάτια μου, μου το κάνεις αυτό;;; δεν έχω χίλιες ερωτήσεις να απαντήσω, δεν έχω χίλια πράγματα να αποφασίσω;;;; πρέπει να ρωτάς και εσύ;;; ...θα τις βγάλουμε κάπου, κάποτε..... Άλλωστε εγώ τις έγραψα, ξεθύμανα, και πιθανότατα τις ξέρουν ήδη, τις ζωές τους κρυφοκοιτάξαμε, τις στιγμές τους, τους κλέψαμε, νομίζεις ότι αυτοί δεν έχουν κλέψει την δική μας;;;; Το ξανάπαμε, οι λέξεις που φεύγουν, που ξεφεύγουν, που διαφεύγουν.
Β:
Άντε πάλι αρχίσαμε ….τα μεγάλα …τα ωραία…τα στρογγυλά, ….τα ποιητικά…..
Κ: Ωραία, τι θέλεις να πω;;;
Β: Γιατί το κάνεις. Αυτό θέλω να πεις. Γιατί είμαι εγώ εδώ. Αυτό θέλω να πεις.
Κ: Αφού εσύ το ξέρεις.
Β: Όχι δεν το ξέρω, αλλά και να το ξέρω εγώ …δεν το ξέρεις ΕΣΥ.
Κ: OK, ας πούμε ότι είμαι εδώ για τις χαζοκουβέντες του ξενυχτιού που τόσο αγαπάω, για αυτές που κρατάνε μέρες, νύχτες, που δεν λες τίποτα, αλλά πιστεύεις ότι τα είπες όλα.
Β:
Και…….
Κ: Είμαι εδώ για όλα όσα έχω διαβάσει, διαμάντια, κοινοτυπίες, στιγμές, αναρτήσεις που…έπρεπε να βγουν, που έλεγαν περισσότερα ..από όσα προσπαθούσαν να κρύψουν. Είμαι εδώ, γιατί έφτασα να διαβάζω, μέσα από την όποια ανάρτηση, για το όποιο θέμα, τον...Α, την ..Β......τον Γ, και πια δεν ξεχωρίζω αναρτήσεις δεν ξεχωρίζω σχόλια, απλά «ξέρω» ή νομίζω ότι ξέρω τον...Α, την ..Β......τον Γ.
Και αυτοί ξέρουν εμένα. Ή νομίζω ότι με ξέρουν. Και την στιγμή της χαράς, και την στιγμή του ενθουσιασμού, και την στιγμή της πίκρας, και την στιγμή του θυμού, και την στιγμή του ρομαντισμού, και την στιγμή του κυνισμού, και την στιγμή του «βαριέμαι», και την στιγμή του «ευχαριστώ» του καθενός μας ....νομίζω ότι την εισέπραξα, νομίζω ότι την εισπράττουν όλοι, ανεξάρτητα από το θέμα της ανάρτησης, ανεξάρτητα από το θέμα του σχολίου. Κάποιος από όλους μας, την αφήνει, έτσι...εκει...μόνη της εκτεθειμένη και κάποιος την διαβάζει, με ενδιαφέρον, με ραθυμία, με περιέργεια, με έννοια, με θυμό.....
B:
Και ήταν η αλήθεια;;;
Κ: Εννοείς η ....αιώνια διαχρονική Αλήθεια;;; Δεν την ξέρω ρε Β. Μα τω Θεώ δεν την ξέρω. Με ξέρεις γαμώτο, η Αλήθεια και η Απόφαση, είναι αυτά που μέσα μου μια ζωή παίζουν πινγκ πόνγκ. Όπου κάτσει…. Κι όσο μεγαλώνω, τόσο πιο στιγμιαίες γίνονται….. Ρε εσύ, όλα τα ζω γιαυτό το ρημάδι το αύριο, ε, άσε να έχω κάτι και για το τώρα…για την στιγμή…
Β:
Ωραία και η γραφή, και μάλιστα η δημόσια γιατί;;; όλη μέρα, όλη νύχτα, στο μπιρι μπιρι με ανθρώπους είσαι….
Κ: Γιατί πάντα έγραφα, γιατί πάντα γράφω, και γιατί εδώ δεν έχει κόπο, γιατί εδώ δεν έχει σύνθεση, γιατί εδώ δεν χρειάζεσαι 200 σελίδες, γιατί εδώ δεν χτίζεις χαρακτήρες, γιατί εδώ μπορείς την μία στιγμή να αποθεώνεις και την άλλη να καννιβαλίζεις τον εαυτό σου. Γιατί εδώ τον αναγνώστη σου τον «βλέπεις», γιατί εδώ δεν παίρνεις να ρωτήσεις πόσα πούλησες, γιατί εδώ βάζεις ένα counter και βαυκαλίζεσαι, γιατί εδώ, θα πάρεις εύκολα, γρήγορα, άκοπα και την γνώμη του Άλλου, και την άποψη του Άλλου , και το κομπλιμέντο του Άλλου, και την έννοια και την τρυφεράδα του Άλλου, και την κριτική του Άλλου. Γιατί εδώ θα εκτεθείς όσο έχεις ανάγκη, αλλά και θα προστατευτείς όσο έχεις ανάγκη. Και το πιο σημαντικό....Γιατί εδώ δεν θα ρισκάρεις να αποτύχεις. Ας πούμε ότι τα blogs είναι θερμοκήπια ….συγγραφέων.
Β: Αυτή είναι λοιπόν όλη η αλήθεια;;;
Κ: ΌΧΙ, αλλά την άλλη αλήθεια….θα την πω σε αυτούς, έτσι, αντί για ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα, ενός χρόνου, σε αυτήν ή σε μια άλλη καρέκλα... ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα, ενός χρόνου σε αυτόν ή σε έναν άλλο υπολογιστή, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα, ενός χρόνου, βλέποντας αυτήν ή μια άλλη οθόνη.
Και πίσω από το ....καθρέφτη αυτής της οθόνης .....εσείς, και πίσω από τον ....καθρέφτη αυτής της οθόνης ...εγώ.

Υπάρχει ένα λαϊκό τραγουδάκι που λέει.... «στο καθρέφτη μου κοιτιέμαι και από μόνη μου ...αγαπιέμαι......»
Ε, εγώ συχωριανοί μου, ...σε αυτόν τον καθρέφτη της οθόνης μου, κοιτάχτηκα έναν χρόνο.....και ναι, από μόνη μου αγαπήθηκα.....

Β: Στην υγειά μας
Κ: Στην υγειά μας

………………………………………………………………………………….

Κ: Καληνύχτα B, πάω για ύπνο, ανάρτησε την εσύ.
Β:
Μουσική;;;
Κ: Τι με ρωτάς;;; Τον Καθρέφτη του Δεληβοριά, δεν θέλεις να βάλεις;;; βάλτο λοιπόν, το έχω στα favorites, το έχω ξαναβάλει, αν θες να ξέρεις.
Β:
Το ξέρω....Καλά θα δω τι θα βάλω.....Σε στενοχώρησα;;;
Κ: Όχι ρε, .....ίσως λίγο, αλλά....άστο, ας πουμε ότι είμαι λίγο κουρασμένη....
Β:
ok, θα δω τι θα βάλω, κάτι να σου ταιριάζει. Πήγαινε, αλλά μόνο αυτό, απάντησε μόνο σε αυτό, το πίστευες αυτό που είπες, ότι ήμουν ένα τίποτα και με έκανες κάτι.....
Κ: Όχι Blog, είσαι τίποτα...όσο ακριβώς είμαι και εγώ. Καληνύχτα, κλείσε τα φώτα και μην μπερδευτείς στα πράγματα, τα έχω παρατήσει μες ........στην μέση.
Β: Το ξέρω……. Καληνύχτα Κατερίνα.


Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Ο λαός είναι ο πληθυντικός της μειονότητας

Το γεγονός ότι το Γαλλικό Σοσιαλιστικό κόμμα (PS) βρίσκεται σε μία από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας του, είναι το μόνο, στο οποίο συμφωνούν όλοι, οι εν δυνάμει μνηστήρες της ηγεσίας του.

Ως γνωστόν απανταχού στον πλανήτη, πιθανότατα και στους εξωγήινους, η .....φτώχια φέρνει γκρίνια.

Ε, γκρινιάξανε, έβαλαν τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους ξεσκίζοντας ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί την πολιτική υπόσταση του PS, μετά, παρά το γεγονός, ότι για την γαλλική κοινωνία, η προσωπική ζωή του καθενός είναι ιερή και απαραβίαστη, αυτοί ακολουθώντας το αμερικάνικο παράδειγμα του «πολιτευεσθαι» έβγαλαν τα προσωπικά της ζωής, ο ένας του άλλου στην φόρα (είχε προλάβει από το 98-99, ή κάπου εκεί, η .....γάτα ο Ντελανοέ και είχε δηλώσει ότι είναι ομοφυλόφιλος), ε, είδαν και αποείδαν ...ότι αντί να επιπλέει κάποιος, βούλιαζαν όλοι μαζί, αφού άρχισαν να έχουν διαρροές ακόμα και προς τον τροτσκο-σταρ Μπεζανσενό (κάτι σε Τσίπρα, αλλά στο πιο Γαλλικό), αποφάσισαν να το ρίξουν στην παραγωγή της πολιτικής.


Τώρα αυτά δεν είναι βέβαια εύκολα πράγματα, όταν η μόνη πολιτική που έχεις μάθει να ασκείς είναι η πολιτικής της συνωμοσιολογίας, ή αυτή η επικοινωνιακή .....του στυλ, καλέ εμείς έχουμε θέσεις αλλά δεν τις λέμε για να μην μας τις κλέψουν οι αντίπαλοι, καλέ εμείς έχουμε θέσεις αλλά τα media δεν μας παίζουν, καλέ που θα πάει δεν θα πέσουν οι κυβερνώντες, καλέ.....ξυνόμαστε, καλέ.....

Ε, είδαν και αποείδαν...και... Ναι, είναι κοινός τόπος σε όλους, ότι απλά την ανάγκη κάνουν φιλοτιμία, αλλά αυτό δεν μειώνει την αξία της συζήτησης.

Και άρχισαν να μπαίνουν στο τραπέζι, και από τον Νελανοέ, αλλά και από την Σεγκολέν, ζητήματα ποιότητας αλλά και νομιμότητας της δημοκρατίας.
Ο γκουρού της «αποκέντρωσης των δημοκρατιών», ο Pierre Rosanvalon, αυτός πάνω στις θέσεις του οποίου, στηρίζεται όλη αυτή η συζήτηση, ξεκινάει από το αξίωμα ότι «η εκλογή δεν εγγυάται ότι μια εξουσία υπηρετεί το γενικό συμφέρον».
Mιλάει για την κρίση του δυτικού κράτους προνοιας, o Ροζανβαλόν, και επιμένει ότι η νεοφιλελεύθερη αντίληψη ότι η κρίση οφείλεται στην επέκταση των λειτουργιών του κράτους είναι απόλυτα ανεπαρκής. Προτείνει λοιπόν στους σοσιαλιστές μια νέα ιστορική ανάγνωση της πορείας ανάπτυξης του κράτους πρόνοιας και τους προκαλεί να μεταρρυθμίσουν τους Θεσμούς του, αν τους ενδιαφέρει να το σώσουν. Αν...λέει.
Ο Ροζανβαλόν επιμένει ότι ο κεντρικός στόχος των σοσιαλιστών πρέπει να είναι η κοινωνία της ένταξης και της συμμετοχής, που μόνο αυτή θα οδηγήσει σε καθεστώτα που επικεντρώνονται, στηριζονται και ανατροφοδοτούν την αλληλεγγύη, την ισότητα και τα κοινωνικά δικαιώματα.
Ο ίδιος φοβάται τη δημιουργία ενός νέου πατερναλιστικού κράτους που θα καθορίζει ηθικές συμπεριφορές και θα ελέγχει τους πολίτες

Ε, και ......τι να κάνουμε κ. Ροζανβαλόν μας, δεν τα αφήνουμε τα πράγματα ως έχουν, να κυνηγάνε οι πολιτικοί ηγέτες μας την πλειοψηφία, είναι εποχές και για πιο σύνθετα πράγματα;;;;
Σταματήστε ανόητοι λέει ο Ροζανβαλόν. Η δημοκρατία για να είναι ζωντανή πρέπει να περιπλεχθεί. Η καθαρά πολιτική διάσταση της δημοκρατίας συνίσταται στη σύνθεση ανάμεσα σε διαφορετικές απόψεις.
Που στηρίξαμε λέει την νομιμότητα του δημοκρατικού καθεστώτος;;; σε δύο παραμέτρους . Στην πλειοψηφία και στην διάρκεια της θητείας. Αλλά νομίσαμε, ότι η πλειοψηφία ισοδυναμεί με το σύνολο, ότι το μεγαλύτερο έστω μέρος, ακόμα και το 51%, ισοδυναμεί με το όλον. Επαναπαύονται οι κυβερνήσεις με το δεδομένο ότι η στιγμή των εκλογών ισοδυναμεί με το σύνολο του χρόνου της θητείας. Αλλά ο «Λαός» δεν νοείται σαν ένα μπλόκ, αλλά σαν ένα σύνολο ειδικών καταστάσεων. «Ο λαός είναι ο πληθυντικός της μειονότητας», αρα οι συνθήκες της καλής εκπροσώπησης έχουν διαταραχθεί.

Εμένα σε πρώτη φάση σαν διαπίστωση με πείθει. Αλλά από διαπιστώσεις..... ωραία και μετά;;;;


Αυτήν την διαπίστωση πήρε και η Σεγκολέν και έκανε παντιέρα την «συμμετοχική δημοκρατία».

Ναι συχωριανοί μου, μην αρχίσουμε τώρα τις αντεγκλήσεις (αν και μάλλον δεν θυμάται πια κανείς, εγώ τι στο διάολο το νερό της αιώνιας μνήμης έχω πιει;;;;), όλη η προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ το 2007, αντιγραφή της προεκλογικής εκστρατείας του γαλλικού PS ήταν. Ακόμα και το «Δίκαιη κοινωνία, Δυνατή Ελλάδα» μετάφραση του "plus juste la France sera plus forte" ήταν.

Σιγά που θα τους ξέφευγε η «συμμετοχική δημοκρατία», το βούτηξε και εδώ το ΠΑΣΟΚ......με τις γνωστές εικόνες..... που όλοι ζήσαμε και που αν ο Θεός αποφασίσει ότι θα με τιμωρήσει ποτέ με Αλτσχάιμερ, ε, ας μου κάνει την χάρη να ξεκινήσει την ....λήθη από την περίοδο των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ. Τον θερμοπαρακαλώ βέβαια να ξεχάσω και αλλά πράγματα που έζησα στην ζωή μου, αλλά κάτι τόσο φρικιαστικά γελοίο, να πω την αλήθεια μου, δεν ...θυμάμαι....ότι πρέπει να ξεχάσω.....
Τέλος πάντων, γιατί να σας σκοτίζω με τον πόνο μου, πάμε πάλι στο Γαλλικό PS.

Κατά την προσφιλή πρακτική των πολιτικών, δηλαδή την πολιτική της ευκολίας, την πολιτική της αντιγραφής κατά πως μας βολεύει, την πολιτική του τσιτάτου, την πολιτική του «στρίβειν δια του .....Ροζανβαλόν», ή το πιο επίκαιρο σήμερα του ...«στρίβειν δια του ....Κευνς», εξήγγειλε και το PS, την συμμετοχική δημοκρατία, σαν την νέα καινοτομία της σοσιαλδημοκρατίας .

Ο έρημος ο Κευνς όμως πέθανε, αλλά έλα που ο Ροζανβαλόν, ζει και βασιλεύει, χοντρός και ανθηρός, αντέδρασε και τους είπε ότι ένοιωσε ... «βιασμένος».

Τους απάντησε λοιπόν, σ’ ένα άρθρο στο Nouvel Observateur, όπου κομψά και .....γαλλικά, τους λέει ότι απλά χρησιμοποιούν μια «αλλαγή λεξιλογίου» και αν τελικά θέλουν να δουν ...χαρά στο κόμμα τους θα πρέπει να έχουν τα κότσια να πάνε πολύ πιο μακριά, και να βάλουν το ζήτημα της ποιότητας της δημοκρατίας στην καρδιά των προγραμμάτων τους αντί να παραμένουν εξαιρετικά διστακτικοί και δέσμιοι της στενά εκλογικής-αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Τους καλεί λοιπόν, αντί να αντιγράφουν σαν κακοί μαθητές, μπας και περάσουν την βάση, να γίνουν οι πρωτοπόροι του δημοκρατικού πειραματισμού. Επιμένει ο Ροζανβαλόν, ότι στη εποχή της παγκοσμιοποίησης η ποιότητα της δημοκρατίας είναι αυτό που μπορεί να διακρίνει και να οριοθετήσει την Αριστερά από την Δεξιά.

Στο Legitimite Democratique ο Ροζανβαλόν μιλάει για την επανεφευρεση της δημοκρατίας, θεωρώντας ότι η "εκλογική-αντιπροσωπευτική" δημοκρατία δεν είναι πλέον επαρκής και πρέπει να βελτιωθεί με διάφορα σχέδια που αφορούν σε προκριματικές εκλογές, σε δημοψηφίσματα, στην εφαρμογή νέων μορφών έκφρασης ή διαβούλευσης, και βασικά στην ενεργοποίηση του κοινωνικού διάλογου, θεσμοθετημένου βέβαια εδώ και χρόνια σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚΕ, Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή, με την αντίστοιχη ΟΚΕ στα καθ’ ημάς, με Πρόεδρο παλιότερα τον Αναλυτή και τώρα τον Πολυζωγόπουλο....σας βλέπω γελάτε.....σους μπρέεεεεε, που θα έλεγε και η προγιαγιά μου, κακόμοιρε κ. Καθηγητά μου, καλέ ας του δείξει κάποιος μια φωτο του Πολυζωγόπουλου μπας και αναθεωρήσει).

Ο Ροζανβαλόν θεωρεί πολύ απλουστευτικό τον Τοκβιλ, και επιμένει ότι αντί η αριθμητική να λύνει το πρόβλημα, το περιπλέκει ακόμα περισσότερο, για έναν απλό λόγο, κανένα κόμμα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ενσαρκώνει μόνο του, τον λαό. Εκπροσωπεί την πλειοψηφία του "εκλογικού σώματος", αλλά αυτό δεν ταυτίζεται με τον "λαό της κοινωνίας", ούτε με τον "λαό των αρχών". Συνεπώς δεν υπάρχει απόλυτη δημοκρατική νομιμοποίηση

Ο Ροζανβαλόν βέβαια δεν αμφισβητεί ότι οι εκλογές αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας και λέει ότι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το 51% πρέπει να επικρατήσει επί του 49%». Αλλά η νομιμότητα που προσδίδουν οι εκλογές «παραμένει ατελής». Εφόσον όμως δεν μπορούμε να επιτύχουμε την πλήρη λαϊκή κυριαρχία «μπορούμε να προσπαθήσουμε να πολλαπλασιάσουμε τις εκφράσεις της».
Ο Ροζανβαλόν επιμένει ότι οι Ανεξάρτητες Αρχές είναι αυτό που μπορεί να κάνει την διαφορα στην ποιότητα και στην νομιμοποιηση της δημοκρατίας.
Λέει ότι, οι όροι «συμμετοχή» και «αμεσότητα» εκφράζουν μια νέα απαίτηση των πολιτών από τους κυβερνώντες. «Επί καιρό αρκούμασταν να θεωρούμε τη δημοκρατία ως ένα καθεστώς και να κρίνουμε μια εξουσία υπό το φως των αποφάσεων που λαμβάνει. Όλα όμως δείχνουν ότι οι πολίτες είναι σήμερα όλο και πιο ευαίσθητοι ως προς τον τρόπο που τους σέβονται, τους ακούνε και τους λαμβάνουν υπόψη. Διαμορφώνεται η ιδέα ότι πρέπει να υιοθετηθούν "δημοκρατικές συμπεριφορές". Οι κυβερνώντες το έχουν συνειδητοποιήσει και προσπαθούν να χειραγωγήσουν αυτές τις προσδοκίες"

Ωραία λοιπόν λέει ο Ντελανοέ, η διαδραστική ηλεκτρονική δημοκρατία είναι αυτό που θα την κάνει ποιοτική..... (Παναγία μου, μην το δει αυτό ο ΓΑΠ, τι θα δούνε πάλι τα ματάκια μας!!!, ρώτα και κανέναν άνθρωπο ρε Πρόεδρε και η αντιγραφή ...θέλει την τέχνη της....αυτό δεν αναβαθμίζει την δημοκρατία, την αγορά υπολογιστών και software αναβαθμίζει)

Ανοησίες λέει ο Ροζανβαλόν, η «ηλεκτρονική δημοκρατία» είναι μια ηλίθια ουτοπία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αντιδημοκρατικό από το να ψηφίζουν όλη μέρα, όλοι οι πολίτες. (τα ακούς Πρόεδρε..., δεν τα λέω εγώ, μην σου μπαίνουν πάλι ιδέες), και η διαδραστική δημοκρατία δεν νοείται σαν εναλλακτική λύση προς την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αλλά σαν βελτιωση της επι το νομιμώτερον και το ποιοτικότερο.

Το μεγάλο ερωτημα κατα τον Ροζανβαλόν, που ελπίζουμε ότι θα το βάλουν στο τραπέζι οι Γάλλοι Σοσιαλιστές, είναι να επαναπροσδιορίσουμε την ποιότητα της σχέσης μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων και όλα αυτά που κρύβονται πίσω από τον όρο "συμμετοχή".







Ασχετη με το post ή μάλλον αποδυναμώνει την θέση του post αυτή η αφίσα του Μιτεράν, αλλά πειτε μου ρε συχωριανοί, εικοσι χρόνια μετά ....δεν παραμένει η επιτομή της πολιτικής αφίσας;;; Αν μιλάμε για αρχηγικό προφιλ γαμώτο!!!! Αν μιλάμε για επικοινωία γαμώτο!!! Μιτεράν - Σεγκελά.....τα καλύτερα

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

Give us a break





Δεν ξέρω αν η γενιά αυτών που πατανε στα σαράντα είναι τυχερή ή άτυχη.

Στην Ελλάδα, δεν έζησαν πολέμους, δεν έζησαν χούντες, δεν έζησαν Πολυτεχνεία. Κλήθηκαν απλά να διαχειριστούν τους Μύθους των προηγούμενων.

Μεγάλωσαν με γονείς που υπερεπένδυσαν σε αυτούς.
Μεγάλωσαν αποκτώντας όλα εκείνα τα τυπικά προσόντα που θα τους ανακήρυτταν ex officio σε Πρίγκιπες, και να λίγο η τύχη να βοηθούσε, να λίγο η συγκυρία να ήταν ευνοϊκή , και Βασιλιάδες θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν.
Σπουδάσανε πολύ, δουλέψανε πολύ, απολαμβάνουν πολλά. Περισσότερα "πολλά" τουλάχιστον, από ότι oι «σαράντα» άλλων εποχών.

Μύθους δικούς τους δεν έφτιαξαν. Κλήθηκαν να διαχειριστούν τους Μύθους των Άλλων, των προηγούμενων, τους Μάηδες, τις Νομικές και τα Πολυτεχνεία.

Η γενιά των σαραντάρηδων πίστεψε στα παιδιάστικα της, ότι τον κόσμο τον κινεί η αγάπη και ο ηρωισμός. Εκεί στην ύστερη εφηβεία, έμαθε ότι τον κινεί το sex και η γνώση, και πάνω που το εμπέδωσε …….όχι της είπαν, τον κόσμο τον κινεί το χρήμα και η εξουσία.

Και τα έκανε όλα αυτή η γενιά, υπάκουα και δουλευταράδικα, και αγάπησε και sex έκανε και γνώση απέκτησε πολλή, τόση πολλή, που ίσως ο οργανισμός της να μην πρόλαβε να την αφομοιώσει και χρήματα απέκτησε. Ε, ηρωισμό δεν …πρόκανε….όσο για την εξουσία …μα μην βιάζεστε τώρα είναι το timing, …..το παλεύει. Δεν ξεγατζώνεις εύκολα τους προηγούμενους, και δεν αναχαιτίζεις εύκολα τους επόμενους. Εκεί στα μετερίζια….

Στην γενιά των σαραντάρηδων έμελλε, να διαχειριστεί το πολιτικά ορθό. Σεμνά και ευαίσθητα.
Χάζεψε τα χίπικα του ’70, γέλασε με τα απίστευτα του ’80, κορόιδεψε τα γιάπικα ταγιέρ και κοστουμάκια του ’90 και παλεύει να βρει την στολή των αρχών του 21ου. Ίσως ένα μαύρο φόρεμα. Άχρωμο, ουδέτερο, κομψό, …σαν και αυτή.

Κλήθηκε να πλειοδοτήσει σε ευαισθησία. Ευαισθησία για το περιβάλλον, ευαισθησία για τα παιδιά, ευαισθησία για τους ηλικιωμένους, ευαισθησία για τις γυναίκες, ευαισθησία για τους μετανάστες, ευαισθησία για τους φτωχούς, ευαισθησία για του αδύναμους.



Κληθηκε να προστατέψει. Τους πάντες. Τους ...Μυθους, τις ...Αρχές, τις ....Βεβαιότητες των παλιών αλλά τι φοβερό!!! είναι απο τις λίγες γενιές που πρέπει να προστατέψει όχι τα όνειρα αλλά τις Βεβαιότητες των νεοπουριτανών εφήβων.


Σε πλήρη ακμή οι «σαράντα», η μηχανή δουλεύει στο φουλ, αλλά το έδαφος τρίζει κάτω απ΄ τα πόδια τους,
Νοιώθουν να λατρεύουν την ζωή αλλά ο θάνατος παραμονεύει.
Νοιώθουν τις διανοητικές τους ικανότητες στο ζενιθ, αλλά πίσω τους καιροφυλακτούν οι πιο νέοι από αυτούς που περιμένουν να πάρουν την θέση τους.
Έμαθαν να υπακούουν και να περιμένουν υπομονετικά να μεγαλώσουν, αλλά τώρα είναι θύματα των παιδιών τους, ελέω πολιτικής ορθότητας.
Παλεύουν να κρατηθούν στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, αλλά τις νύχτες ονειρευονται κρυφά να περπατήσουν στην Λεωφόρο …Μπους και να αγοράζουν την ευτυχία τους με ….ευρωδολάρια.
Ντύθηκαν τσολιάδες και καραγκούνες την 25η Μαρτίου, αλλά έζησαν την Πατρίδα γραφικά, και έμαθαν να αγαπάνε την πολυπολιτισμικότητα.
Έμαθαν ότι το sex, είναι διασκεδαστικό, ενίοτε και υγιεινό, αν δεν έχεις χρόνο για γυμναστήριο, αλλά δεν τολμάνε να αστειευτούν στους χώρους εργασίας που περνάνε την ζωή τους, για να μην παρερμηνευτεί ένα ..στραβό χαμόγελο σαν παρενόχληση ή σαν αδυναμία.
Έμαθαν ότι πληρώνεσαι για να προτείνεις και να αποφασίζεις αλλά την απόφαση σου την ανακοινώνεις, αφού ξοδέψεις άπειρο χρόνο σε συσκέψεις, meetings, ή συνεργασίες. Η διαβούλευση που έγινε πια, κοινωνική συναναστροφή.
Παλεύουν να πετύχουν από τον φόβο …..μήπως και δεν πετύχουν, πουλάνε την τεχνογνωσία τους τρομοκρατώντας, τους παλιότερους με την εξειδίκευση τους και τους νεότερους με την εμπειρία τους.
Καταδικασμένοι να διώξουν τον γκόμενο πριν προλάβει να τους διώξει αυτός, να χαμογελάσουν δείχνοντας τους κυνόδοντες τους για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία απέναντι στην ικανότητα τους να δαγκώσουν όταν τους χρειαστεί, να εδραιώσουν τον προσωπικό τους ναζισμό μέσα από την φιλοσοφικές παραφράσεις.


Στυλοβάτες μιας αφόρητα ηθικολογούσας κοινωνίας που παριστάνει την ακομπλεξάριστη και την εναλλακτική. Μιας κοινωνίας που χλευάζει τις αποκλίσεις και προσδιορίζει το στατιστικό μέσο όρο ευτυχίας στα δελτία ειδήσεων.


Μαγεύτηκαμε από τους βετεράνους του μύθου. Τώρα όμως πια, δεν είναι παρά οι απόμαχοι μιας γιορτής.
Γοητεύομαστε από τους "είκοσι", αλλά σας παρακαλούμε, σας παρακαλούμε πολύ, give us a break.




Υ.Γ. Το πόστ αυτό γράφτηκε μετά από
μια χθεσινοβραδινή εκδήλωση οπου ….ξαναβρέθηκα με τους παλιούς μου καθηγητές, τους παλιούς μου συμφοιτητές και τους νέους συναδέλφους,
μετά από μια νύχτα που κύλησε αγκαλιά με το «κοριτσάκι και το τσιγάρο» του Benoit Duteutre,
και μια αφόρητα πιεστική μέρα που ακόμα έχει ......πολύ δρόμο για να τελειωσει….
Αυριο ...."είναι μια άλλη μέρα"...Ανεξαρτήτως γενιάς ....η Σκάρλετ παραμενει ΠΑΝΤΑ διαχρονική





Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

κατα τα 2/3

Δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα την Σεγκολέν Ρουαγιάλ.

Ίσως γιατί, οι λογικές, ... μια γυναίκα, ....ένας μαύρος, ....ένας νέος, ....ένας ...διαφορετικός, αντί να με ενθουσιάζουν, με κάνουν εξαιρετικά επιφυλακτική.
Αν κάτι δεν συγχωρώ στους πολιτικούς, στους δημόσιους άνδρες, γυναίκες ή ...παιδιά, είναι το ότι με κατέστησαν ανάπηρη. Ναι, κατόρθωσαν να μου στερήσουν κάθε ενθουσιασμό, με προσγείωσαν, με μιζέριασαν, με έκαναν να μετράω, να επιφυλάσσομαι, να κουμπώνομαι, μου στέρησαν κάθε είδος ενθουσιασμού. Με λίγα λόγια με ευνούχισαν. Μου σακάτεψαν την χαρά της συμμετοχής. Γιατί η συμμετοχή είναι όμορφη, είναι γοητευτική, έχει συναίσθημα, έχει χαρά, έχει χαμόγελο, και πάνω από όλα έχει πάθος. Και όσους σακάτεψαν το πάθος μου, δεν θα τους συγχωρήσω.

Κάτι λοιπόν η νεοαποκτηθείσα επιφυλακτικότητα, κόντρα στην γονιδιακή ενθουσιώδη μου φύση, κάτι ο εντυπωσιακός Ντελανοέ, ο μελλοντικός της αντίπαλος, αποφάσισα ότι.......δεν συμπαθώ την Σεγκολέν.

Οι εφημερίδες προανήγγειλαν την performance που θα έδινε η Ρουαγιάλ, περισσότερο στα ...μικροπολιτικά παρά στα πολιτικά, και έτσι από περιέργεια, με προδιάθεση, να την απαξιώσω ακόμα περισσότερο, μιας που το Γαλλικό PS, είναι στην χειρότερη δυνατή κατάσταση από κάθε άλλο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα στην Ευρώπη, την έγραψα και την είδα.

Και η παράσταση της Σεγκολέν, ....μου άρεσε. Μου άρεσε το θέαμα, γιατί περί θεάματος επρόκειτο, μου άρεσε το στήσιμο, η ατάκα, το βλέμμα, η κίνηση, το ..χαμήλωμα της, ο λόγος της, η επαφή της. Και πάνω από όλα μου άρεσε η τόλμη της. Εκεί όρθια, πολύ Γαλλίδα, «αντρίκεια» αλλά με εκπληκτική γυναικεία αμεσότητα , γενναία και ταυτόχρονα γενναιόδωρα, έκανε τον απολογισμό της. Όχι την αυτοκριτική της, τον απολογισμό της. Είπε πολλά, συμπυκνωμένα, με μια λεπτή ειρωνεία, τόσο τυπικά γαλλική, με ένα πάθος τόσο συγκρατημένο, που εννοούσε περισσότερα από ότι έλεγε, και εν τέλει είπε ...είμαι εδώ, με ένα πολύ γοητευτικό, νέο τρόπο. Όταν ήρθε στο μυαλό μου, ο ΓΑΠ και ο Βενιζέλος, και το αντίστοιχο τους «είμαι εδώ»............................................................. Προσπάθησα πολύ συχωριανοί μου, να συμπληρώσω την φράση, δεν βγαίνει με τίποτα....βάλτε εσείς ότι θυμάστε ότι νοιώσατε.....τότε, και....σας βλέπω, όχι τόσο κακές λέξεις....

Καλοστημένη παράσταση θα μου πείτε... Σωστά, αλλά και τι δεν είναι πια παράσταση;;;;. Παράγει πια κανείς πολιτική;;; Μόνο επικοινωνία υπερπαραγεται. Πολύ περισσότερη από όση μπορούμε να καταναλώσουμε.

Με ιντριγκάρισε, πήγα να την δω στο Μέγαρο. Και επιτέλους άκουσα έναν λόγο ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Πολύ διαφορετική απο το Zenith, πολύ πιο ...σκούρα, επέμεινε ιδιαίτερα στις λέξεις Αριστερά –Δεξιά αλλά απέφυγε τελείως τους αφορισμούς και τα τσιτάτα του «εμείς» και «εσείς». Χωρίς τους ιεραποστολικούς λίβελους για το ....τέρας της παγκοσμιοποίησης, αλλά μια προσέγγιση της πασκομοιοποιησης, έναν απολογισμό στην προσφορά της παγκοσμιοποίησης, μια κατάθεση απόψεων για τους κινδύνους της, και το πιο σημαντικό, έναν προβληματισμό για τον χαμένο ρόλο της Αριστεράς στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Είχα καιρό να ακούσω λόγο και όχι ξόρκια.
Είχα καιρό να ακούσω έναν πολιτικό να αναρωτιέται, να βάζει στο κοινό του, πολιτικούς προβληματισμούς, και όχι να πετάει πολιτικάντικες απαντήσεις.
Είχα καιρό να ακούσω έναν πολιτικό να ρωτάει και όχι να απαντάει.
Είχα καιρό να ακούσω κάποιον να λέει .......δεν ξέρω...πρέπει να βρούμε ξανά τις απαντήσεις και πριν από αυτό πρέπει να βρούμε ξανά τις ερωτήσεις.
Είχα καιρό να ακούσω απολογισμό και όχι αυτό που στην Ελλάδα οι πολιτικοί προσδιορίζουν σαν «αυτοκριτική».
Είχα καιρό να ακούσω να περιγράφονται τόσο προσδιορισμένα, τόσο ουσιαστικά, τα ρεύματα της αριστεράς και οι ζυμώσεις όχι σε επίπεδο ανθρώπων αλλά σε επίπεδο πολιτικών, για την νέα σύγκλιση τους.
Είχα καιρό να ακούσω ότι η πολιτική λύση, πρέπει να προηγηθεί της όποιας οικονομικής.
Και εκεί που ...κούρνιασα και άκουγα, η Σεγκολέν πάτησε το κουμπί.....και απευθύνθηκε ....στο Ελληνικό κοινό της. Άρχισε τις κοινοτυπίες και αναπαρήγαγε το στυλάκι «ο καλός, ο κακός και ο άσχημος».
Μόνο που έκανε λάθος, το Ελληνικό κοινό στο οποίο της είχαν πει σε τι είναι συνηθισμένο, σε τι είναι εθισμένο, με τι είναι εξοικειωμένο , το έμαθε πια το παραμύθι. Και αμέσως όλα χαλάρωσαν.. Νομίζω ότι το κατάλαβε η Σεγκολέν...αλλά πια ήταν αργά.

Όχι, συχωριανοί μου, η μόλυνση από την πανούκλα των πολιτικάντηδων, έχει προχωρήσει πάρα πολύ μέσα μου.. Η Σεγκολέν δεν ήταν αντιβιοτικό τρίτης γενιάς, δεν ήταν τόσο ισχυρή, ώστε να μου ανάψει όχι φωτιά, αλλά ούτε καν μια φλογίτσα. Εδώ και καιρό, μου πήραν το παραμύθι και μου το έκαναν εφιάλτη, και η Σεγκολέν ένα ντεπονάκι έτσι για μια ώρα ήταν, αλλά .... μου άρεσε. Έτσι απλά. Μου άρεσε.

Από τις ....τρεις Σεγκολέν που είδα, οι δύο ...ήταν κάτι. Η άλλη ...τα γνωστά.

Οι δύο από τις τρεις Σεγκολέν αντισταθήκανε ελαφρώς σε όλο αυτό το γιουρούσι της πολιτικής βεβαιότητας, σε αυτά τα χυδαία σκηνικά του πολιτικάντικου, σε αυτές τις αυθεντίες του κάθε τυχάρπαστου, του κάθε προφήτη, του κάθε «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Η άλλη το επιβεβαίωσε.

Μένοντας στα 2/3 , η Σεγκολέν μου είπε πολύ απλά, αυτό το ίσως....που εμένα προσωπικά με ανακουφίζει στην πολιτική. Και αυτό της το χρωστάω κατά τα 2/3. Συγνώμη Σεγκολέν...... κατά τα 2/3.

Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο άκουσα ειδήσεις και αποσπάσματα δηλώσεων ......διαφόρων.... Ούτε θυμάμαι πια, και τι σημασία έχει....μόνο από την χροιά της φωνής, τους ξεχωρίζεις πλέον......Είπα να κάνω στροφή και να ξαναγυρίσω στο Μέγαρο. Άλλο ένα ντεπόν, μωρέ και μισό, ευχαρίστως το έπαιρνα. Αλλά δυστυχώς δεν είχε ......βραδινή παράσταση να το ξαναδώ το έργο....
Κοινώς .....ότι είδατε ...είδατε....

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Ο πιο αγαπημένος μου .....πίνακας

"Ξέρω ότι δεν είναι του στυλ της, αλλά με αυτή την σιγουριά πως δεν θα μου χαλάσει χατίρι, καλώ την Κατερίνα να αλλάξει κι άλλο αυτό το παιχνίδι."

Βρε Cindy, αχ….. και να ήξερε η Κατερίνα ποιο είναι …το στυλ της….
Ότι της κατέβει, ότι της κατσικωθεί, ότι της βγει….
Εμμονές, ανεμόμυλοι, και αυτός ο Σάντσο όσο και να την τραβάει από το μανίκι, όσο κι αν το ψωράλογο και να διαμαρτυρεται, η Κατερίνα γυαλιζει τις επωμίδες, ανεμίζει τα μεταξωτά, και …..

Το είδα το πρωί, στο σπίτι, το post σου, και αγχώθηκα.

Καλά το να μην ανταποκριθώ….δεν μου πέρασε ούτε μια στιγμή από το μυαλό, ούτε μια στα χίλια…αλλά ποιο είναι το πιο αγαπημένο μου ποίημα, ποιος είναι ο πιο αγαπημένος μου πίνακας, ποιο είναι το πιο αγαπημένο μου ρητό, ποιο είναι το πιο αγαπημένο μου τραγούδι;;; Τι με σημαδεψε;;;
Πώς να γράψω για αυτό και πώς να αποκλείσω το άλλο;;;;.

Και πάνω στην ….αναρώτηση, χτυπάει το κινητό…...


Είμαι σίγουρη ότι έχουν βάλει κάμερα στο αυτοκίνητο μου. Την ώρα που βάζω μάσκαρα αλλάζοντας ταυτόχρονα ταχύτητα, την ώρα που θέλω να εντρυφήσω στην 1453η συνέντευξη του Δαιλάκη, την ώρα που ο ταξιτζής φρενάρει για να κατεβάσει την γριά μέσα στην μέση της Κηφισίας, εμένα το κινητό μου χτυπάει πάντα.

Και αρχίζει το δράμα, …ψάχνω…ψάχνω σε μια τσάντα λίγους πόντους πιο μικρή από εμένα, που στα σπλάχνα της περιέχει, την λίστα απο τα ψώνια που έπρεπε να κάνω στο super market τα περασμένα Χριστούγεννα, 58 ζευγάρια κλειδιά που δεν ξέρω πια σε ποιες κλειδαριές μπαίνουν, ενημερωτικά που ….ποτέ δεν διάβασα, σημειώσεις που κράτησα …κάποτε, καλλυντικά που υποσχέθηκαν θαύματα και έχουν λήξει μαζί με τις υποσχέσεις τους, χάπια που υποσχέθηκαν νιρβάνα και επίσης έχουν λήξει χωρίς ποτέ αυτή να χτυπήσει την πόρτα μου, και …συχνά το πορτοφόλι μου. Αυτό το τελευταίο όχι πάντα…αλλά αρκετά συχνά.

Το κινητό σταματάει…..ε, δεν θα σε καλούν και για πάντα, κάποτε ……σταματούν να σε καλούν….αλλά το χέρι μου, έτσι ψαχτά μένει σε μια ζελατίνα. Μια ζελατίνα που μέσα σε αυτήν, έχω προνοήσει να προφυλάξω ……μια στιγμή. Μια στιγμή αποτυπωμένη σε ένα χαρτί από μπλοκ ζωγραφικής.

Δεν ξέρω ποιος ήταν στο κινητό, δεν ξέρω ποιο είναι το πιο αγαπημένο που ποίημα, δεν ξέρω ποιο είναι το πιο αγαπημένο μου τραγούδι, αλλά ξέρω ποιος είναι ο πιο αγαπημένος μου …..πίνακας.


Πάλι στον δρόμο, πάλι μέσα στο αυτοκίνητο- κανονικά θα έπρεπε να ασφαλίζομαι στο επαγγελματικό ταμείο των ταξιτζήδων, βραδάκι χειμωνιάτικο, η μικρή μου μόλις έχει απαιτήσει και κερδίσει την αυτονομία, την αυτοδιάθεση και το κατεβασμα της από το παιδικο καθισματάκι, και ένας τύπος με ένα θηριώδες αυτοκίνητο, έρχεται ανάποδα στο δρμάκι.


Και έτσι τσαμπουκαλιδικα, και έτσι … «γουστάρω», και έτσι «κάνε πίσω εσύ, εμένα είναι πολύ μεγάλο για τέτοιες μανούβρες», και έτσι «καλά μωρή χαμούρα, εδώ θα κάτσουμε όλη νύχτα» και άλλα που δεν περιγράφονται σε ένα σεμνό ή σεμνότυφο blog, ….αγριεύει….

Πεισμώνω ΠΑΝΤΑ αφόρητα, αλλά δεν θυμώνω ΠΟΤΕ. Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι, και μόνο οι πολύ, μα οι πάρα πολύ δικοί μου άνθρωποι, που μπορούν να ισχυριστούν ότι με έχουν δει κάποτε θυμωμένη.

Ο τύπος αγριεύει. Σβήνει την μηχανή, και βγαίνει από τον τετραλιτρο γοτθικό ναό του.
-Μαμά…., μου λέει η μικρή μου
Ο τύπος έρχεται προς το αυτοκίνητο. Ελέγχω τις ασφάλειες.
-Μαμά……, μου ξαναλέει η μικρή
Ο τύπος μου χτυπάει το τζάμι με το χέρι του. Βάζω όπισθεν και κάνω πίσω.
- Αν ήταν ο μπαμπάς εδώ, θα τον έδερνε……
- ………………………………………………

Φτάνουμε στο γκαράζ, ξεφορτώνουμε τα απίστευτα που κουβαλάμε ….πάντα όταν φτάνουμε στο γκαράζ, μπαίνουμε στο σπίτι.

Κλασικές κινήσεις, κλασικές δουλειές, η μικρή μου, ψάχνει τις σακούλες για να δώσει το καινούργιο πλαστικό κόκαλο στον σκύλο και ποδοκυλιουνται σε ένα απροσδιόριστο σύμπλεγμα……

Αλλά αυτός ο λυγμός, θέλεις του χειμωνιάτικου βραδιού, θέλεις του φόβου, θέλεις του τσαμπουκά του μαλάκα, θέλεις που πια το είδος του αναπαράγεται ανεξέλεγκτα, θέλεις που……ο μπαμπάς δεν ήταν εκεί να τον δείρει….., έσκασε, βγήκε, και έγινε κλάμα. Ένα πολύ περιορισμένο κλάμα, ένα πολύ βουβό κλάμα, ένα κλάμα που να, έτσι, απλά, θόλωσε λίγο τα μάτια και απαγόρευε στην φωνή να είναι σταθερή.

Η μικρή μου, πήγε στο δωμάτιο της, οι κλασικές δουλειές συνεχίστηκαν……

-Σου έφτιαξα αυτό….

Το «αυτό», μια κόλα από το μπλοκ ζωγραφικής της και πάνω της δύο γυναικείες φιγούρες, η μία ήταν καθιστή και η άλλη όρθια.
Και αυτή, η άλλη, η όρθια, έγραφε πάνω το όνομα της. Άτεχνα, έτσι όσο άτεχνα είχε μάθει να το γράφει, μόλις πριν λίγες μέρες.
- Εγώ θα σε φυλάω, μου είπε.


Αυτός Σταχτοπούτα , είναι ο πιο αγαπημένος μου πίνακας.