Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Τσίιπουρο με γλυκανισο

Η Γεωργιανή λεμονάδα εχει γεύση γλυκάνισου. Ο Γκάμυ φερμένος μόλις πριν 2 μηνες δεν ξέρει πολλά για την Ελλάδα, ξέρει όμως πολλά για τη Σουηδία. Εκεί ονειρεύεται να πάει. Μοιράζεται το κρεβάτι του Γκιορκγυ, στο νοικιαρικο δωμάτιο της Βάνιας και του Λέντυ κάπου στη Κυψέλη. Ο Γκιοργκυ 11 χρονών, θέλει να μάθει να γράφει γεωργιανά, χαροπαλεύοντας με τα ελληνικά. Τραγουδάει καμαρωτός το «Λεβέντη». Την επόμενη εχει γιορτή στο σχολείο. Πίνουμε τσίπουρα. Το γλυκάνισο φτιάχνει Πατρίδες. Θα έχει γλυκάνισο στη Σουηδία λέω στον Λέντυ να πειράξει τον Γκάμυ; Γελάει...


Δεν αγαπώ τις σημαίες. Και δεν τις αγαπώ, γιατί λατρεύω παράφορα τους Ανθρώπους. Δεν αγαπώ τα ...μεγάλα. Και δεν τα αγαπώ, γιατί λατρεύω τα Μικρά. Δεν αγαπώ τα έπη. Και δεν τα αγαπώ, γιατί λατρεύω τα Λυρικά. Δεν αγαπώ τη «κοινή» λογική. Και δεν την αγαπώ γιατί λατρεύω τις τρελές πουτάνες που καινε στη φωτιά τις πόρνες... φτηνιάρικες λογικές.


18χρονη μοναχική ταξιδιώτισσα, interrail, σιδηροδρομικός σταθμός Μονάχου. Το σακίδιο ανάμεσα στα γόνατα. Δερμάτινο πουγκί, αγορασμένο από το Μοναστηράκι, φορεμένο κατάσαρκα. Κουρνιασμένη περιμένεις την ανταπόκριση. Να ...ξημερώσει! Στη Βαβέλ ακούς Ελληνικά. Νοιώθεις ...ασφάλεια. Γυρνάς το κεφάλι και τους χαμομογελάς!

Είναι αντικειμενική έννοια η Πατρίδα; Ή μήπως είναι αυστηρά προσωπική; Είναι μια στατική έννοια η Πατρίδα; Ή μήπως ειναι μια απόλυτα δυναμική έννοια.

Περπατάς στο χειμερινό κυριακάτικο Παρίσι. Απο κάπου ξεφεύγει η μυρωδιά κανέλας και γαρυφάλου! Σε γονατίζει η ....Έλλειψη! Κι εσυ βαριόσουν αφόρητα το οικογενειακό κοκκινιστό της Κυριακής. Ξένη ανάμεσα σε Ξένους αναζητάς στο σωρό των εφημερίδων την Ελευθεροτυπία. Είδωλο στο καθρεφτη σου το χαμόγελο που κρεμιεται στα χείλη των άλλων κι ....ξέρεις ότι όλοι εσείς οι ξένοι γίνατε Δικοί ακουμπώντας ο καθένας ένα κομματάκι Πατρίδας. Κάποτε κάποτε, μπορεί και κάποιος να ακουμπήσει τον ώμο σου λέγοντας «Καλησπέρα». Πατρίδες!

Πατρίδα ειναι το συν-ανηκειν. Όχι ως γένος, όχι ως ράτσα, όχι ως έδαφος, ακόμη κι ουτε σαν κουλτούρα. Πατρίδα είναι το παγκόσμιο παραμύθι της ...Σταχτοπούτας που εσύ το κρατησες με τις εικόνες που ειχες ...εύκαιρες σαν παιδί. Πατρίδα ειναι το χρώμα του ουρανού, το φως και η βροχή που σου ανακαλεί μνήμες ...δικές. Πατρίδα ειναι η γλώσσα που αισθάνεσαι, κι όχι η γλωσσα που σκέφτεσαι.

Πατρίδα ειναι οι μυρωδιές! Πατρίδα είναι οι μουσικές. Να αλυχτάει η Μπέλλου και να σε σέρνει ο ρυθμός που λες και υπήρχε μεσα σου κάπου βαθια κρυμμένος να χορέψεις. Πατρίδα ειναι να λυγάς σε εκείνο τον Καζαντζιδικό λυγμό του Σέρβου την ώρα που χάνει τα μπάσα στο ακορντεόν του. Πατρίδα είναι η Έλλειψη της.

Σούνιο. Φουσκωτό. Λίγα λεπτά δρόμος γι την άλλη ...μερια της ακτής. Απέναντι απο το δωμάτιο των καλοκαιρινών διακοπών το Μακρονησι να κόβει το γαλάζιο. Ξεναγείς στο Νησί σου φίλους απο άλλη …πατριδα, σε μια αγριάδα που στεγασε την δική σου ελευθερία, τα γέλια σου, τους έρωτες της εφηβείας σου, παίζοντας θαρρείς χρόνια μετά με την απογνωση, την φρίκη, τα μακελεματα, των ...Παρθενώνων. Ανάμεσα σε ξερολιθιές παλεύει να σηκώσει κεφάλι το κατακόκκινο της παπαρούνας. Πατρίδα ειναι όσοι συν-πονάνε το ...αίμα, όταν η αμνησία γίνεται μόδα.

Με κουράζουν τα λεξιλόγια που καταντούν να φτύνουν σήματα μορς. Οι ...πατρίδες, δεν ειναι περίκλειστα οικοπεδα. Οι πατρίδες ειναι μοιρασιά. Να ...συν-εννοηθούμε απαντά το επιχειρημα. Να ...συν-εννοηθούμε κοινωνώντας, όχι ΕΠΙ-κοινωνώντας . Νοιώθω ζωντανή όσο θα με φρικάρει Η «Επανάσταση»(sic!) στη καρτοκινητή τηλεφωνία σε γιγαντοφίσα στην Κηφισίας.
Νοιώθω ζωντανή όσο θα με φρικάρουν τα τείχη. Νοιωθω ζωντανή όσο θα με φρικάρουν τα ηθικολαγνικά δηθεν. Νοιώθω ζωντανή όσο θα με φρικάρουν οι από καθεδρας ελιτισμοι. Νοιωθω ζωντανή όσο οι τοποι δεν θα είναι παρα τρυφερές μνήμες . Νοιώθω ζωντανή όσο το Άνθρωπος ειναι το κυρίαρχο ουσιαστικό και όχι το ...επιθετο.

Αφουγκράζομαι τρυφερά τους ανθρωπους που αναζητούν πατρίδα. Δική τους, άλλη, τι σημασία έχει; Μόνο αυτοί που συν-πόνεσαν τις πατριδες του καθενός μπορούν να νοιώσουν πατρίδα δική τους.

Είμαστε όλοι Ελληνες;
Είμαστε σε όλο τον κόσμο Κάποιοι, Κάποιοι Πολλοί, που πονάμε τον πόνο, το αίμα, τον αγώνα, το άδικο, των Άλλων. Είναι αυτό ...Έλληνες; Όχι. Ειναι Τσιγγάνοι, είναι οι Εβραίοι στο Ναζισμό, είναι οι Παλαιστίνιοι στη Γαζας, είναι οι Αρμενιοι στην Γενοκτονία, είναι Ουκρανοί στο Χολοντομορ, ειναι Ιρακινοί, είναι Σέρβοι είναι Κούρδοι, ειναι Αφγανοι, ειναι Λίβυοι, ειναι Συριοι, ειναι Έλληνες.

Όσοι έσκυψαν να χαϊδέψουν πληγές απο πατρίδες Ανθρωπων θα καταλάβουν. Όσοι αφουγκράστηκαν όχι απο καθέδρας αλλά ενωνοντας την ανάσα τους στο δωματιο των 15 ....απατριδων, στο καφενείο, Σαβατοβραδο στη Πέτρου Ράλλη, στο δρόμο, θα καταλάβουν. Οι ...άλλοι δεν θα καταλάβουν ποτέ....

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Στη Φαίδρα....

Φωτιά που καίει τα πάντα, φωτιά που λειώνει τα είδωλα, φωτιά που αλλοιώνει ...τα κρύσταλλα, φωτιά που αμπαρώνει το παράθυρο, αφήνοντας τα πάντα απέξω από την ...στιγμή, φωτιά που σταματάει τον χρόνο, φωτιά που σε κάνει άσπρη στάχτη, φωτιά που σε κάνει αθάνατο. Ακόμα και ο Άδης ερωτεύτηκε, δεν μπορεί να είναι τόσο σκληρός. Ξέρει...

Σε μια θλιβερή αίθουσα, σε ένα μια μικρή κινηματογραφική Λέσχη στην Bellevile, πανάρχαιες ταινίες κι περίεργα αφιερώματα , έτσι.... μοναχικοί μετανάστες να ξαναβρίσκουν, να ανανεώσουν λίγο τις μυρωδιές που κουβαλούσαν μέσα τους.
Και σε ένα αφιέρωμα για την Μελίνα, είδα την Φαίδρα. Και σε εκείνη την κακή κόπια, συμπυκνωμένη η εικόνα του έρωτα. Το μοιραίο πάθος. Κι εκείνο το τσουνάμι μέσα μου, που ξεχείλιζε θαρρείς στα σκοροφαγωμένα βελούδινα καθίσματα, το αναγνώρισα όταν ...ήρθε.
Σκηνές νερού και φωτιάς. Δυο φιλιά που σε καίνε κι σε παγώνουν.
Ποιος θα λογιστεί τις κακίες της Άρτεμης και της Αφροδίτης όταν καίγεται στη φωτιά και πεθαίνει απο το παγωμένο νερό; Ποιος να σκιαχτεί από την νομοτέλεια του πόνου; Ποιοι μίζεροι λογαριασμοί και ισολογισμοί μπορούν να σταθούν φράγμα; Ποιες λέξεις να φορέσουν δεκανίκια για να σταθούν όρθιες, να μετρηθούν μαζί του;

Διαμάντι αιχμηρό, όλα να τα μακελεύει. Πορφύρα αυτοκρατορική, όλα να τα θαμπώνει. Το κόκκινο του αίματος να κοινωνά το πάθος κι να μαγεύεται. Από την φωτιά. Μέχρι ...να καεί... Απο το νερό. Μεχρι να ...πνιγεί.
Στον Πάθος! Στον Έρωτα! Στη ...Φαίδρα λοιπόν!

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Δεν καίγεται. Φλέγεται.

Ποιος έκαψε χθες την Αθήνα; Μια λάθος ερώτηση που ζωνεται μιντιακές απάντησεις.

Μια πόλη που βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση, μια πόλη που …κοσμείται από την ανθρώπινη δυστυχία, την ανθρώπινη απαξίωση, την φτωχοποιηση, την ανεργία, την απελπισία, την αρρώστια…δεν καίγεται.

Η Αθηνά δεν καίγεται. Η Αθηνά φλέγεται. Η Αθήνα λειώνει. Φλέγεται και λειώνει όπως ακριβώς οι άνθρωποι της. Στην Αθήνα που η αντοχή γίνεται απάνθρωπη και η απαντοχή γίνεται θαύμα. Στην Αθηνα που η δύναμη γίνεται συνήθεια. Στην Αθηνα που ο φόβος έχασε την αξία του γιατί η επιβίωση χάνει τη δική της. Στην Αθηνα που το μέτρο παραμενει Ανθρώπινο..

Οι πόλεις είναι ζωντανοί οργανισμοί, δεν είναι μουσειακοί χώροι.

Αναπνέουν, ζουν, αισθάνονται, πονάνε, διαλύονται, γονατίζουν, ξανασηκώνονται.Κι η Αθηνα είναι Όλα. Μια Παναγία. Μια Μαγδαληνή. Μια Παρθένα. Μια Πουτάνα. Μια Μάννα. Μια Μήτρα. Μια Αδελφή. Μια Γυναίκα που πληγώνεται όπως οι Εραστές της. Όπως όλοι Εμείς.

Η απέραντη γοητεία της πόλης μου είναι ότι ξέρει να Ζει. Ξέρει να Ζει ακόμη και κόντρα στην …επιβίωση της.


Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Νοιώσε το!

Το νοιώθεις μάτια μου! Το νοιώθεις στον αέρα, στα πρόσωπα, στο δρόμο, στη κίνηση των σωμάτων. Στους ...άγνωστους. Κι είναι σαν αυτό το ίζημα που θόλωνε το διάλυμα κι τώρα κατακάθεται κι το κάνει διαυγές.

Το νοιώθεις μάτια μου! Κι ξέρεις ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Δεν ξέρεις τον χρόνο αλλά ακούς πια δυνατά το συναρπαστικό τικ-τακ.

Το νοιώθεις μάτια μου! Σενάρια επί σεναρίων, μοντέλα επί μοντέλων, προβλέψεις επί ψευδοπροβλέψεων, αγνοια επι άγνοιας, γνώση επί ψευδογνωσης, αριθμοί επι ψευδονουμερων. Αλήθεια, Ψέματα. Η μόνη Αλήθεια, δεν υπάρχουν Αλήθειες. Τις φτιάχνουμε μάτια μου!

Το νοιώθεις μάτια μου! Η επιθετικότητα της ύαινας που μετατρέπεται σε φοβική άμυνα. Αναγνωρίζεται πια ο Εχθρός. Ευκρινής! Και αυτό είναι το break point!

Το νοιώθεις μάτια μου! Δεν είναι τα πλήθη στους δρόμους, δεν είναι οι αποφάσεις, δεν είναι οι θεωρίες, δεν είναι τα εμβατήρια, δεν είναι τα σχέδια, δεν είναι οι δημοσκοπήσεις, δεν ειναι οι ψευδαισθήσεις. Είναι αυτό το κλικ που κάνει ντου στον τρόμο και τον τρομάζει. Είναι αυτή η ισορροπία που μετατοπίστηκε, που ανατράπηκε στους δρόμους του Νου!

Το νοιώθεις μάτια μου! Ο διπλανός σου είναι μαζί σου. Ο διπλανός σου δεν σκύβει πια να κρυφτεί πίσω απο τον ψηλότερο να μην τον δει ο δήμιος που δειχνει στο πλήθος. Δεν θα περιμένει τη σειρά του. Βγαίνει Μπροστά! Ο διπλανός σου λυτρώθηκε λυτρώνοντας εσένα!

Το νοιώθεις μάτια μου ! Η ιστορία αναφέρει ονόματα. Η ιστορία όμως γράφεται από αυτούς που δεν θα αναφερθούν ποτέ στα κιτάπια της. Θυμάσαι εκείνο τον Δάσκαλο που έλεγε, μη κοιτάς το χρώμα του δείκτη ν αλλάζει, νοιώσε την αντίδραση, γίνε ένα ...ιον.

Τη νοιώθεις μάτια μου! Όχι την Προφητεία! Όχι την Ήττα! Όχι την Νίκη! Νοιώθεις τη Μουσική! Όλα τα ...άλλα, θα έρθουν . Κι αν ...δεν έρθουν; Ε, και; Ζεις μάτια μου!!!!
Έχουμε Πόλεμο μάτια μου! Δεν υπάρχουν πια Αθώοι! Νοιώσε το!

Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δεν γυρίζω... Το ξέρεις! Το βέλος του χρόνου έχει μόνο μια κατεύθυνση.... Μη το χάσεις! Το ...Σήμερα δεν μπορείς να το χάσεις! Νοιώσε το!
Πάμε....


Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Μην του μιλάτε, δε μιλούν στους καθρέφτες.

Να μη δω το πρόσωπο του. Μου το έκρυβε. Ίσως γιατί ακόμη πιο βαρύ από την ανέχεια του ήταν η αξιοπρέπεια του. Κι ίσως εκείνος να ξέρει καλύτερα από τον οποιονδήποτε ότι δεν πρέπει να του μιλώ, γιατί δεν μιλάνε στους …καθρέφτες.

Δεν τους λέω …άστεγους. Τους λέω …ηττημένους. Και μη γελιέστε, οι άστεγοι είναι η εμπροσθοφυλακή της τεράστιας στρατιάς των …ηττημένων. Όλων μας!
Περισσότερο από σπίτι, φαΐ, μια γωνιά και μια κουβέρτα ο ηττημένος χρειάζεται …δικούς. Κι ακόμη περισσότερο κι από αυτό, χρειάζεται …νίκες.

«Mην του μιλάτε είναι άνεργος / τα χέρια στις τσέπες του / σαν δυο χειροβομβίδες» έγραφε ο Καρούζος.
Κι ο άστεγος δεν έχει ούτε αυτό. Τις δυο …χειροβομβίδες.

Χθες οι άστεγοι και οι δικοί, πήραν το χώρο. Μέχρι να τον επανακαταλάβει η …έννομη Τάξη. Αυτή η Τάξη που όπου …ακούγεται, ανθρώπινο κρέας μυρίζει. Κι αυτό, αυτό το «αποτυχημένο», αυτό το «αναποτελεσματικό», ΑΥΤΟ εχει την πιο μεγάλη Αξία στην εποχή του μιθριδατισμού μας. Έχει …δικούς. Κι έχει …χειροβομβίδες.