Στη Φαίδρα....

Φωτιά που καίει τα πάντα, φωτιά που λειώνει τα είδωλα, φωτιά που αλλοιώνει ...τα κρύσταλλα, φωτιά που αμπαρώνει το παράθυρο, αφήνοντας τα πάντα απέξω από την ...στιγμή, φωτιά που σταματάει τον χρόνο, φωτιά που σε κάνει άσπρη στάχτη, φωτιά που σε κάνει αθάνατο. Ακόμα και ο Άδης ερωτεύτηκε, δεν μπορεί να είναι τόσο σκληρός. Ξέρει...

Σε μια θλιβερή αίθουσα, σε ένα μια μικρή κινηματογραφική Λέσχη στην Bellevile, πανάρχαιες ταινίες κι περίεργα αφιερώματα , έτσι.... μοναχικοί μετανάστες να ξαναβρίσκουν, να ανανεώσουν λίγο τις μυρωδιές που κουβαλούσαν μέσα τους.
Και σε ένα αφιέρωμα για την Μελίνα, είδα την Φαίδρα. Και σε εκείνη την κακή κόπια, συμπυκνωμένη η εικόνα του έρωτα. Το μοιραίο πάθος. Κι εκείνο το τσουνάμι μέσα μου, που ξεχείλιζε θαρρείς στα σκοροφαγωμένα βελούδινα καθίσματα, το αναγνώρισα όταν ...ήρθε.
Σκηνές νερού και φωτιάς. Δυο φιλιά που σε καίνε κι σε παγώνουν.
Ποιος θα λογιστεί τις κακίες της Άρτεμης και της Αφροδίτης όταν καίγεται στη φωτιά και πεθαίνει απο το παγωμένο νερό; Ποιος να σκιαχτεί από την νομοτέλεια του πόνου; Ποιοι μίζεροι λογαριασμοί και ισολογισμοί μπορούν να σταθούν φράγμα; Ποιες λέξεις να φορέσουν δεκανίκια για να σταθούν όρθιες, να μετρηθούν μαζί του;

Διαμάντι αιχμηρό, όλα να τα μακελεύει. Πορφύρα αυτοκρατορική, όλα να τα θαμπώνει. Το κόκκινο του αίματος να κοινωνά το πάθος κι να μαγεύεται. Από την φωτιά. Μέχρι ...να καεί... Απο το νερό. Μεχρι να ...πνιγεί.
Στον Πάθος! Στον Έρωτα! Στη ...Φαίδρα λοιπόν!