Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Χρόνια πολλά συχωριανοί, καλή χρονιά!!!

Τα καλοκαίρια με χαλάνε πάντα.
Ίσως γιατί για μένα η Πρωτοχρονιά ήταν πάντα .....τον Σεπτέμβρη.

Ή αρχή ήταν πάντα τον Σεπτέμβρη, κι όσο να πεις με το ...τέλος, όποιο τέλος, είχα πάντα μια περίεργη σχέση.


Συνήθισα να έχω τους δικούς μου κανόνες, τις δικές μου νόρμες, το δικό μου χρόνο, το δικό μου Θεό, ε, σιγά που θα κόλλαγα σε έναν μήνα.

Ο Ιούλιος είναι πάντα ο ......δικός μου Δεκέμβριος.

Έτσι και τώρα παρά τις διακοπές -ευτυχώς σε δόσεις, σας έχω πει ότι η Αθήνα, είναι η μεγάλη μου ……γκόμενα- με έπιασε αυτή η θλίψη, σαν την τελευταία μέρα του σχολείου.

Παιδί και μετά έφηβη, καλοκαίρι, κλείσιμο σχολείου, να μου κλείνουν το μάτι 3 μήνες διακοπών, τρεις μήνες σε ένα σπίτι μέσα στην θάλασσα, με μια παλιοπαρέα παιδικών φίλων, και εγώ την τελευταία μέρα του σχολείου, να νοιώθω θλίψη. Μια θλίψη που κάποτε έφτανε στα όρια της κατάθλιψης.
Το τέλος της εφηβείας, που με άφηνε φοβισμένη, αμήχανη αλλά γεμάτη με μια σαρκοφάγα διάθεση για το καινούργιο. Ένας δύσκολο τέλος, ένα δύσκολο καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι πολύ μοναχικό, που όμως προστατεύτηκε, βρήκε τυχαία καταφύγιο, σε έναν τόπο που έμελλε να είναι πάντα το καταφύγιο μου. Την Αιγιάλη....

Αλλά για την Αιγιάλη της Αμοργού, την Αιγιάλη ΜΟΥ, θα πω άλλη φορά ή ίσως ....ποτέ. Γιατί η Αθήνα μπορεί να είναι ... H γκόμενα, αλλά η Αιγιάλη είναι ... O έρωτας.

Πανεπιστήμιο, τέλος εξεταστικής, λατρεμένη Οδύσσεια με τα υπέροχα .....lux πλοία της άγονης γραμμής, ώρες ατελείωτες σε ένα κατάστρωμα, τότε που από τις 10 Ιουλίου μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου, χόρευα στο φτερό των καρχαριών όλου του Αιγαίου, φρικιό, με μόνη αποσκευή ένα σαμπουάν που ... υποτίθεται έλουζες τα μαλλιά σου στο θαλασσινό νερό (έχω ρυπάνει με αφρούς όλα τα παράλια της Αμοργού, της Αστυπάλαιας, της Νίσυρου, της Φολέγανδρου, της Καρπάθου, της Σύμης, της Ηρακλειάς, κλπ, στο Ιόνιο μπορείτε να κολυμπάτε άφοβα, εκτός από τους Παξούς, τα ...θέλγητρα των Επτάνησων δεν με ενέπνευσαν ποτέ), καλοκαίρια έντονα, που όμως περίμενα πάντα τον Σεπτέμβρη να ξαναρχίσω....

Απέφυγα να ορκιστώ καλοκαίρι, έφυγα με ένα απλό πιστοποιητικό αναλυτικής βαθμολογίας από την Γραμματεία, και κάποια στιγμή, σε κάποιες .....χειμερινές διακοπές του νέου μου Πανεπιστήμιου, επέστρεψα στην Ελλάδα, ίσα 2 μέρες, για να ορκιστώ και να ξαναφύγω. Μόνη μου, γρήγορα, εύκολα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά. Να μην καταλάβω ότι κάτι τελείωσε....

Το ίδιο έκανα και από το νέο μου Πανεπιστήμιο, πολλά χρόνια μετά. Έφυγα ένα απομεσήμερο και φτάνοντας αργά το απόγευμα στο παλιό μας Ελληνικό, βγαίνοντας στην παραλιακή, αποφάσισα να μείνω εδώ.
Ένα τέλος που αποφασίστηκε παρέα με ένα τσιγάρο, σε ένα ταξί στην παραλιακή. Δεν πέτυχα ποτέ, ξανά τον ταξιτζή που με ρώτησε «και θα μείνεις καιρό κοπελιά στην πατρίδα;;». Ίσως να μην θυμάμαι καν το πρόσωπο του, μπουκωμένη απο αυτόν τον λυγμό που αρνιόταν πεισματικά γαμώτο να ξεσπάσει σε κλάμα, όταν του απάντησα «για πάντα».
Ένα για πάντα, που αποφασίστηκε κάπου στο Φάληρο. Μόνη μου, γρήγορα, εύκολα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά.

Όλα αυτά τα χρόνια, δεν αποχαιρέτισα ποτέ φίλους, σχέσεις, σχέσεις τυχαίες ή σχέσεις ζωής. Τελεία δεν έβαλα ποτέ. Τις τελείες που έβαζε η ζωή, εγώ τις στρογγύλευα σε ...παρένθεση. Ίσως ένα κόμμα, ίσως μια άνω τελεία.
Σαν αυτή του Σεφέρη.
Με έναν γλυκερό, λιγωτικό, αποχαυνωτικό τρόπο, με μια γλυκιά ένεση ελαφρού αναισθητικού.
Παράγραφο δεν άλλαξα ποτέ, η μια πρόταση, η μια φράση της ζωής μου, μπλεκότανε με την επόμενη και έδεναν όλες μαζί σε ένα κουβάρι που το ξεδιάλυνα μόλις φέτος την άνοιξη. Αυτήν την φορά δεν ήμουν μόνη μου, αλλά πάλι, γρήγορα, εύκολα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά.

Αλλά τι καλά, σήμερα δεν είμαι στην τελευταία τάξη, και ελπίζω να έχω χρόνια μπροστά μου, πριν την διαδικτυακή .....αποφοίτηση.
Το πιθανότερο είναι να μένω συνέχεια στην ίδια τάξη.
Εντάξει έχει μια ...θλίψη το να κλείσω το υπολογιστή μου, αλλά από αυτές τις χαρούμενες θλίψεις που είναι χαρούμενες γιατί ......δεν έχουν μέσα τους απόφαση.

Και έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος για να την κάνω γρήγορα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά.. Αντίθετα θα την κάνω γλυκερή με ένα τραγούδι του Δεληβοριά.....που πολύ αγαπάω.





Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω
Αυτός την νύχτα κλείνει
Εγώ μένω ανοιχτός

Χρόνια πολλά λοιπόν.... «Καλή χρονιά» συχωριανοί

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Blind date

Με τα ραντεβού στα τυφλά έχω γενικώς ...ένα πρόβλημα.
Συνήθως ξεκινάνε ...τυφλά και καταλήγουν...κουφά...

Να είναι τώρα και Ιούλιος, ε, και όσο να πεις, οι 40 βαθμοί δεν είναι και ο καλύτερος φίλος της μάσκαρα.


Μπορεί στις 7.30, ο καθρέφτης σου, να σου λέει ότι αν ποτέ διασταυρωθεί ο δρόμος σου με τον καλλιτεχνικό διευθυντή μιας διαφημιστικής, θα σου προτείνει συμβόλαιο να διαφημίζεις μάσκαρες, και στις 8 να είσαι ένα γλυκύτατο, προστατευόμενο panda, πασαλειμμένη με ....υπέροχους μαύρους κύκλους.


Και ναι, τα panda και γλυκά είναι, και προστατευόμενα είναι, όταν ζουν στα Κινέζικα βουνά και στους ζωολογικούς κήπους, στην .....Κηφισίας είναι απλώς γελοία.

Συνεννοήσεις κλασικά ...κουλές...

Ραντεβού στις 8, ...εκεί, το αυτοκίνητο μου είναι μάρκας ...., χρώματος .....


Και εκεί που καθημερινώς όλα τα φανάρια μόλις σε δουν ...κοκκινίζουν, δεν σε πιάνει ούτε ένα, ρε αδερφέ να προλάβεις να κοιταχτείς στον καθρέφτη....

Και ...φτάνεις.
Και ναι είναι εκεί.
Και σε περιμένει.
Και μπαίνει στο αυτοκίνητο χαμογελώντας και σου λέει «η Κατερίνα μου;;;»

Και ανοίγουν οι ουρανοί!!!!

Μιλάμε συχωριανοί, για τεράστια κέφια του ...Υψίστου.


Σε δέκατα δευτερολέπτου, μέχρι να αποτυπώσεις την εικόνα του συνεπιβάτη σου, τον φαντάζεσαι (τον Ύψιστο ντε...), να έχει αράξει με τις τεκίλες του (δεν ξέρω και τις ακριβείς προτιμήσεις του στο αλκοόλ, αλλά για τεκίλες τον κόβω), μια ηλιόλουστη μέρα στον Παράδεισο, να έχει τρελά κέφια, και να ...μεγαλουργεί με το ανθρώπινο είδος, να ζωγραφίζει με υπέροχο κέφι τον συνεπιβάτη του αυτοκινήτου μου. Πάνω κάτω, τον φαντάζομαι (πάντα μιλάμε για τον Υψιστο, μην χαζευετε...), να είναι στην ίδια διάθεση με την μέρα που έφτιαξε το ηλιοβασίλεμα στην Σαντορίνη.

Και μιλάμε και μιλάμε και μιλάμε, και ακουμπάμε τις λέξεις μας ο ένας στον άλλον.
Λέξεις που δεν είναι ανάπηρες.
Λέξεις που βρίσκουν να ακουμπήσουν.
Λέξεις που βρίσκουν αποδέκτη.

Λέξεις που δεν λέγονται για να χαθούν σε έναν άνθρωπο καθρέφτη, αλλά φτάνουν σε έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει, που εισπράττει, που πατάει στα πόδια του, που η ζεστασιά του, η τρυφεράδα του, το γέλιο του, η γλώσσα του σώματος του, η σπιρτάδα του, σε ταξιδεύουν.


Και περνάνε ώρες. Και μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε.....

Χθες το βράδυ συχωριανοί, στο πιο υπέροχο blind date που μπορείτε να φανταστείτε, γνώρισα και ....δια ζώσης την Cinderella μου!!!!!!
Μια Cindy, τέλειο μίγμα, του αυθεντικά γήινου ανθρώπου και της ονειρικά αστροφώτιστης γυναίκας.
Γλυκιά μου, να είσαι πάντα καλά, να είσαι πάντα εκεί, να μοιράζεις έτσι απλόχερα , την χρυσόσκονη σου.....

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

Ο Ιωσήφ πάντα ήθελε να γνωρίσει την Μύκονο

Λοιπόν σιγά –σιγά συχωριανοί, θα την κάνουμε όλοι από το χωριό, για τόπους.....ίδιους με αυτούς που ζούμε τελικά, αλλά....η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Και επιτέλους καταθέσεις, καταθέσεις, καταθέσεις, είναι και χαμηλά τα επιτόκια, πάμε βρε να τα φάμε μέχρι μία.... Άντε τα ρούχα μας τα πήραμε, τα παπούτσια ...καλά...άπαιχτα, το μαγιώ ....τελευταίο , θα εξαρτηθεί το κόψιμο του από το αν αυτή η εκπληκτική κρέμα με ανανά, jojoba, άγουρα φασολάκια, ώριμα βερίκοκα, και φύκια για μεταξωτές κορδέλες, από τον Εθνικό Προμηθευτή Χόντο, θα κρατήσει τις υποσχέσεις της, αλλά .....είμαστε και της διανόησης, αντε να αγοράσουμε και κανένα βιβλίο να ξεστραβωθούμε.

Χειμώνας έρχεται, όλο και θα πρέπει να ..τσιτάρεις καμιά ατάκα, για καμιά ....έτσι λίγο πιο intellectual παρέα, για κανένα post, .....ε, όσο να πείς όλο και χρειάζεται.

Άσε που μπορεί να ονειρεύεσαι τα ....απίστευτα για τις διακοπές σου, αλλά συχωριανοί, ιδιαίτερα όσοι θα πάμε ..ζευγαρηδόν, το έχω δει το όνειρο.....

Μετά τις πρώτες μέρες, ένα βιβλίο για να χωθείς, υποτίθεται διαβάζοντας μετά μανίας, μετα μεγάλης .....μανίας, για να αντιμετωπίσεις την γκρίνια του έτερου ημίσεως ...που μετά από 157 τηλέφωνα που έκανε, 1543 mails που έστειλε, ....βαριέται (στην πραγματικότητα ...σε βαριέται), το βιβλίο είναι ένα πολύ καλό μέρος να κρύψεις το «αει...» που σχηματίζεται στα βουβά χείλη σου, χωρίς να σε ακούσει. Μην χαλάσετε και τις καρδιές σας βρε αδερφε... Διακοπές είσαστε...

Πριν ξαμοληθείς στο Fnac, στον Ελευθερουδάκη, στην Πολιτεία, άντε να δεις και τι προτείνουν οι ...ειδικοί...

Και, για να μην κουράζεστε συχωριανοί μου, φρόντισα εγώ βρε, και σας προτείνω ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ να υιοθετήσετε τις επιλογές του Ριζοσπάστη για την παραλία.

Λοιπόν έχουμε και λέμε

«Βιβλία όπλο για κάθε εργαζόμενο. Προτεινόμενη βιβλιογραφία για το καλοκαίρι»Κυριακή 6 Ιουλίου, σελίδα 24.

Μεταξύ των άλλων απολύτως ευχάριστων και ανάλαφρων για την παραλία αναγνωσμάτων, ο Ριζοσπάστης προτείνει το «οι Θέσεις και το Καταστατικό της Κομμουνιστικής Διεθνούς, όπως ψηφίστηκαν στο Β’ Συνέδριο της Πετρούπολης – Μόσχας, 6-25 Ιουλίου 1920» καθώς και τα «Άπαντα Ι.Β. Στάλιν, Τόμος 14ος» που διαβάζεται πολύ ευχάριστα κάτω από την πολύχρωμη ομπρέλα σας.
Και επειδή, πόσο να σας κρατήσουν αυτά, θα τα ρουφήξετε , άντε πάρτε και τον 15ο τόμο από τα άπαντα, μην ξεμείνετε.

Αν πάλι πάτε πάνω από μια βδομάδα διακοπές, ο Ριζοσπάστης σας προτείνει και «ιδεολογικά θέματα, που αφορούν το σύγχρονο δεξιό οπορτουνισμό, τα σύγχρονα αστικά ιδεολογήματα, αλλά και τον αντικομμουνισμό χτες και σήμερα»

Πέραν των απολαυστικών στιγμών που θα ζήσετε, συχωριανοί μου, θα έχετε το προνόμιο να κάνετε και πολύ καλές γνωριμίες.

Ας πούμε στην Ψαρού, όταν σας δουν να απλώνετε την κορμάρα σας στην ξαπλώστρα, βάζοντας προσκέφαλο τον 15ο τόμο του έρημου του Ιωσήφ, μια Πετρουλακη, μια Μενεγάκη, μια Ζήνα, μια Θωδη, δεν θα σας ζητήσει να το δανειστεί;;;

Στην Καλομοίρα μην το δανείσετε. Ντροπής πράγμα να το σκιάξετε το κοριτσάκι ....






Υ.Γ. Μα με όλα αυτά τα κουλά, είναι δυνατόν να μην το ρίξει η Συντρόφισσα Αλέκα στο δωδεκάποντο με την λαμέ σόλα;;; Αμ, ο σύντροφος πίσω της, μέσα στην ντίρλα τον βλέπω. Ο Πρίγκηπας, που βρήκε επιτέλους σε ποιαν πήγαινε το γοβάκι γόνδολα..... Τωρα να είναι ο μαγαζάτορας, και να χαίρετε που όλα τα μοντέλα προτιμούν το μαγαζί του για τα ...ψώνια τους;;; Τέτοια διαφήμιση που θα του κάνει....


Ναι την ξαναέβαλα την φωτό. Είναι εκπληκτική. Να την εμπεδώσετε.


Και για να σας εξιτάρω θα κάνω και την προδιαφήμιση του επόμενου post. O Κολοζώφ με μαγιό στριγκ και τον 16ο τόμο .....προσκεφάλι.
Και μην με ρωτήσετε πόσους τόμους είναι τα άπαντα του Στάλιν, ούτε γιατί φέτος ειδικά, πρέπει να διαβάσουμε τον 14ο.

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Αστα ...φιλενάδα, την 5th Avenue ποτε δεν θα την βρείς

Πριν από 50 χρόνια, στην μικροαστική Ελλαδίτσα, αν φλέρταρες με τα τριάντα κάτι και ήσουν ανύπαντρη και άκληρη, σε έσερνε η μάνα σου στις προξενήτρες, οι φίλες σου στα μέντιουμ και τα κωλόπαιδα της γειτονιάς σε κράζανε γεροντοκόρη. Κι ας έλεγες ότι ο αιώνιος αραβωνιάρης ...έχει 3 αδελφές που δεν βλέπονται και κατ’ επέκταση δεν παντρεύονται με τίποτα άρα και εσύ ...αιώνια αρραβωνιαστικιά....

Στην ίδια κατάσταση 20 χρόνια πριν, μπορούσες να το παίξεις φεμινίστρια, να γίνεις μέλος του υπερδραστήριου φεμινιστικού κινήματος, να πάρεις κάρτα μέλους στην ΕΓΕ, και αν σε λέγανε Ντίντη, Φίφη, Μίλυ και άλλα τέτοια χαριτωμένα ...σκυλίσια λουλού ονόματα, να γίνεις κολλητή της Μαργαρίτας. Αν πάλι ήσουνα ...πιο προς τα γούστα του ...Προέδρου μπορούσες να γίνεις και αεροσυνοδός.


Σήμερα, ε σήμερα ήρθε το sex and the city.
Και όλες οι τέως γεροντοκόρες, οι τέως φεμινίστριες, που κινούνται μεταξύ του νοητού άξονα που συνδέει τις κομμένες νεραντζιές της Κανάρη και τις βιτρίνες – παινδαισία του animal print της πλατείας Μπουρναζίου, όλες αυτές που δεν μιλάνε για παπούτσια αλλά για Manolos, όλες αυτές που τα κρασιά, τα τσίπουρα και τις μπύρες τις λένε Cosmopolitan, όλες αυτές που ο ανεκπλήρωτος έρωτας για τον τριχωτό Τάκη ή τον εκλεπτυσμένα brutal Ιάσονα έγινε πάθος για τον Mr Big, όλες αυτές που αντικαταστήσανε τα κασάτα με τις crème brule και τώρα με ένα τόσο δα απροσδιόριστης γεύσης και οσμής επιδόρπιο με 4 κουτάλια (κοινοκτημοσύνη των θερμίδων) βρήκανε επιτέλους την μούσα τους και την δικαιολογία τους.

Τώρα μπορείς να ντύνεσαι με τα ρούχα της 10χρονης ανιψιάς σου, να χτυπάς τα τακούνια σου στις κακοτράχαλες ανηφόρες του Κολωνακίου και του Λυκαβηττού, να κάνεις παρέα με στιλίστες και βοηθούς πιστολάκι, να ξεπερνάς με ευλάβεια μορμόνου το όριο της πιστωτικής σου κάρτας, να ζώνεσαι τα φίδια της υστερίας σου και να περιμένεις ότι η άθλια ...Πατριάρχου Ιωακείμ θα γίνει 5th Avenue.

Υ.Γ. Είχα πάει για ψώνια, εκπτώσεις γαρ....Φρίκαρα...
Τώρα πίνω μπύρα και χαζεύω την επανάληψη από τα «υπέροχα πλάσματα» μπας και έρθω στα ίσα μου....
Σημερινό υστερόγραφο:
Την είδα σήμερα την φωτογραφία και ο πειρασμός μεγάλος.....
"Αυτή θα πάρω, αυτή θα πάρω", φωνάζει η συντρόφισα.
Μωρέ αν είναι να της πάρουνε μια γόβα -στιλέτο της Αλέκας, και κουπόνια να αγοράσω και να αγιάσει και το χέρι του Γερμανού.
Φτου σου κοπελάρα μου!!!

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

Που πάτε ρεεεεεεεεεε;;;;;;

Λατρεύω τον κόσμο, τους ανθρώπους, την βαβούρα, το στριμωξίδι, τα πανηγυριώτικα.
Αυτό, το ....
Αχ να ηρεμήσω...
Αχ, να ξεκουραστώ...
Αχ, να ενωθώ με την φύση...
Αχ, να ακούω τα πουλιά, τα κύματα, ή ότι άλλο εκ φύσεως ορμώμενο και παραγόμενο.... δεν το κατάλαβα ποτέ. ΠΟΤΕ!!!!!!!!!

Το πράσινο, οι ακρογιαλιές, οι απλοχωριές, τα γυαλιστερά, τα πεντακάθαρα, με αγχώνουν....
Ανάμεσα στο Κάιρο και στον Άγιο Μαυρίκιο δεν έχω την παραμικρή αναστολή να διαλέξω πιο γουστάρω περισσότερο......

Περίεργος μήνας ο Ιούλιος.
Ζεστός, ιδρωμένος, μεταβατικός, πριν τον Αύγουστο που όλοι εγκαταλείπετε την πόλη μου, ε, και τι να κάνω φεύγω και εγώ μαζί σας, γιατί πολύ απλά ....δεν αντέχω την εγκατάλειψη....
Αν δεν φεύγατε όλοι, δεν θα πήγαινα και εγώ διακοπές ΠΟΤΕ.
Δηλαδή μεταξύ μας, δεν πάω διακοπές, απλά μεταναστεύω και εγώ για κάποιες μέρες για να σας βρω, .... άπιστοι ....εκεί που πάτε και εσείς.

Την ησυχία του Αυγούστου στην πόλη την εισπράττω σαν εγκατάλειψη, σαν την προσωπική σας προδοσία σε μένα.

Όχι, ρε συχωριανοί θέλω να μου πείτε είναι καλύτερος ο καπουτσίνο στην Άνω Παναγιά, Πέρα Ραχούλα, άντε βρε, ακόμα και στην Αιγιάλη, από .......


Όχι, ρε συχωριανοί, θέλω να μου πείτε είναι καλύτερη η μεσημεριανή μπύρα στο Κάτω Περδικοχώρι, στον Άνω Βουτηχτή, άντε βρε, ακόμα και στην Νίσυρο, από .....


Όχι ρε συχωριανοί, θέλω να μου πείτε είναι καλύτερο το πανηγύρι παρέα με την – πως την είπαμε ρε Cindy αυτή την τραγουδιάρα;;; Ντουκουνα – στο Πέρα Φαλακρό, στο Δώθε Μαλιαρό, άντε βρε ακόμα και στην Αστυπάλαια, από.....


Όχι ρε συχωριανοί, θέλω να μου πείτε, είναι καλύτερη τα μεταμεσονύκτια ξύδια μιας Πέμπτης, στον Άνω- Κάτω- Πέρα Μαχαλά, άντε βρε, ακόμα και στην Φολέγανδρο από ....


Που πάτε ρεεεεεεεεεεε;;;;;;;;;;;;;;;

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

Ένας πολύ ξεχωριστός φίλος



Σήμερα είχα σκοπό, να τα βάλω με ΕΜΑΣ.
Όλους Εμάς τους ερασιτέχνες πολίτες, που ξεπουληθήκαμε σε Αυτούς τους επαγγελματίες πολιτικούς. Και τώρα κλαιγόμαστε σαν κυριούλες φιλόπτωχου ταμείου, νίπτοντας τα χέρια μας.

Σήμερα είχα σκοπό να γράψω για το πόσο όμορφο είναι να είσαι καλά.
Είχα βρει…. και το τραγούδι, το ....ασορτί με εμένα.

Όμως και ο θυμός και η χαρά εξανεμίστηκαν από το πρόβλημα ενός φίλου, ενός πολύ εκλεκτού, ενός πολύ ξεχωριστού ανθρώπου, που με τιμά με την παρουσία του στην ζωή μου.

Αν κάτι μπορώ να πω, είναι ότι η ζωή είναι πάντα, ΠΑΝΤΑ, ΠΑΝΤΑ, πολύ καλύτερη από όσο νομίζουμε και το πιο σημαντικό δίνει πάντα λύσεις. Καρατσεκαρισμένο....

Καλέ μου, νομοτελειακά, η ζωή δοκιμάζει, βασανίζει, κουράζει, καμιά φορά ξεζουμίζει τους δυνατούς αλλά τελικά τους ανταμείβει. Και ....to make the long story short, όπως λέμε στα απλά ελληνικά…… Σου αξίζουν τα καλύτερα. Και θα έρθουν!!!!

Να είσαι καλά.

Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

Ιούλιος στην Αθήνα μου

Θεέ μου, τι απίστευτη λογοδιάρροια είναι αυτή των πιλότων. Και κλασσικά ...την ώρα που γλαρώνεις.
Τώρα αν είναι και πιλότοι της Swiss, που πρέπει να τα πούνε και σε τρεις γλώσσες...γράψε αλίμονο. Που είμαστε, στα πόσα πόδια πετάμε, τι ώρα θα φτάσουμε, τι καιρό κάνει, και όλες αυτές τις απίστευτα άχρηστες πληροφορίες που κανείς δεν ακούει...
Τέλος πάντων ας μην γκρινιάζω...
Επιστρέφω. Και μόνο αυτό, θα αρκούσε...

Αγαπούσα πολύ το παλιό μας αεροδρόμιο το Ελληνικό.
Το ένοιωθα δικό μου, κατάδικο μου.

Τόσο μικρό, τόσο μίζερο, τόσο παρακμιακό, τόσο ελληνικό με την ανατολίτικη έννοια του ...ελληνικού, αυτήν που τόσο αγαπάω. Περίμενες ότι δεν μπορεί, από κάποια γωνιά θα ξεπετιόταν ο Χάμφρευ Μπογκαρτ με την καπαρντίνα του να σε αποχαιρετίσει.
Τα παλιό μας Ελληνικό, τόσο συνυφασμένο με την ζωή μου.
Εκεί που πάντα συναντούσα όλη την αδημονία του καινούργιου, όλη την ελπίδα της επιτυχίας, όλο τον φόβο της αποτυχίας, όλη την έννοια της απόφασης.

Κάποιο απόγευμα στο παλιό Δυτικό Αεροδρόμιο, βγαίνοντας στην παραλιακή, μυρίζοντας το καυσαέριο και την θάλασσα, αποφάσισα, έτσι στα γρήγορα, έτσι όπως πρέπει να αποφασίζεις τα μεγάλα, τα καθοριστικά ...ότι δεν θα γυρίσω πίσω.
Ότι θα μείνω εδώ.
Ότι το μόνο σπίτι που με νοιάζει πια να έχω θα είναι κάπου σε αυτήν την Πόλη.
Στην μόνη πόλη που νοιώθω ασφαλής όχι με τους …..άλλους αλλά με εμένα.
Στην μόνη πόλη που ότι και να μου συμβεί, μπορώ, έχω το κουράγιο, να το αντιμετωπίσω.
Στην μάννα πόλη.
Στην πόλη μήτρα.

Έφυγα και ήρθα τόσες πολλές φορές. Τόσες περίεργες φορές. Μου έμελλε να το κλείσω. Είχα την τύχη να φύγω από το Ελληνικό και να επιστρέψω στο Ελ. Βενιζέλος. Πολύ απρόσωπο, πολύ καθαρό, πολύ ευρωπαϊκό για τα ....ανατολίτικα γούστα μου....
Δεν το αγάπησα ποτέ, δεν το ένοιωσα ποτέ δικό μου...
Αλλά αυτή τη φορά....

Το στρίψιμο του τσιγάρου, ο αναπτήρας που ποτέ δεν βρίσκω, το γρήγορο τσιγάρο στο πεζοδρόμιο…..
Και με χτυπάει ο Ιουλιάτικος καύσωνας, και με χτυπάει αυτός ο αέρας ο τόσο Αθηναϊκός, ο τόσο δικός μου.
Εγώ, που δεν ένοιωσα ποτέ να έχω Πατρίδα, νοιώθω πάντα ότι έχω Πόλη.

Και είμαι ζωντανή. Τόσο ζωντανή, που νοιώθω ότι με αντέχει η σκηνη και κάπου στο βάθος, σαν να μου φαίνεται ότι ακούω και το χειροκρότημα…..

Είμαι πάλι εδώ……