Θεέ μου, τι απίστευτη λογοδιάρροια είναι αυτή των πιλότων. Και κλασσικά ...την ώρα που γλαρώνεις.
Τώρα αν είναι και πιλότοι της Swiss, που πρέπει να τα πούνε και σε τρεις γλώσσες...γράψε αλίμονο. Που είμαστε, στα πόσα πόδια πετάμε, τι ώρα θα φτάσουμε, τι καιρό κάνει, και όλες αυτές τις απίστευτα άχρηστες πληροφορίες που κανείς δεν ακούει...
Τέλος πάντων ας μην γκρινιάζω...
Επιστρέφω. Και μόνο αυτό, θα αρκούσε...
Αγαπούσα πολύ το παλιό μας αεροδρόμιο το Ελληνικό.
Το ένοιωθα δικό μου, κατάδικο μου.
Τόσο μικρό, τόσο μίζερο, τόσο παρακμιακό, τόσο ελληνικό με την ανατολίτικη έννοια του ...ελληνικού, αυτήν που τόσο αγαπάω. Περίμενες ότι δεν μπορεί, από κάποια γωνιά θα ξεπετιόταν ο Χάμφρευ Μπογκαρτ με την καπαρντίνα του να σε αποχαιρετίσει.
Τα παλιό μας Ελληνικό, τόσο συνυφασμένο με την ζωή μου.
Εκεί που πάντα συναντούσα όλη την αδημονία του καινούργιου, όλη την ελπίδα της επιτυχίας, όλο τον φόβο της αποτυχίας, όλη την έννοια της απόφασης.
Κάποιο απόγευμα στο παλιό Δυτικό Αεροδρόμιο, βγαίνοντας στην παραλιακή, μυρίζοντας το καυσαέριο και την θάλασσα, αποφάσισα, έτσι στα γρήγορα, έτσι όπως πρέπει να αποφασίζεις τα μεγάλα, τα καθοριστικά ...ότι δεν θα γυρίσω πίσω.
Ότι θα μείνω εδώ.
Ότι το μόνο σπίτι που με νοιάζει πια να έχω θα είναι κάπου σε αυτήν την Πόλη.
Στην μόνη πόλη που νοιώθω ασφαλής όχι με τους …..άλλους αλλά με εμένα.
Στην μόνη πόλη που ότι και να μου συμβεί, μπορώ, έχω το κουράγιο, να το αντιμετωπίσω.
Στην μάννα πόλη.
Στην πόλη μήτρα.
Έφυγα και ήρθα τόσες πολλές φορές. Τόσες περίεργες φορές. Μου έμελλε να το κλείσω. Είχα την τύχη να φύγω από το Ελληνικό και να επιστρέψω στο Ελ. Βενιζέλος. Πολύ απρόσωπο, πολύ καθαρό, πολύ ευρωπαϊκό για τα ....ανατολίτικα γούστα μου....
Δεν το αγάπησα ποτέ, δεν το ένοιωσα ποτέ δικό μου...
Αλλά αυτή τη φορά....
Το στρίψιμο του τσιγάρου, ο αναπτήρας που ποτέ δεν βρίσκω, το γρήγορο τσιγάρο στο πεζοδρόμιο…..
Και με χτυπάει ο Ιουλιάτικος καύσωνας, και με χτυπάει αυτός ο αέρας ο τόσο Αθηναϊκός, ο τόσο δικός μου.
Εγώ, που δεν ένοιωσα ποτέ να έχω Πατρίδα, νοιώθω πάντα ότι έχω Πόλη.
Και είμαι ζωντανή. Τόσο ζωντανή, που νοιώθω ότι με αντέχει η σκηνη και κάπου στο βάθος, σαν να μου φαίνεται ότι ακούω και το χειροκρότημα…..
Είμαι πάλι εδώ……
29 σχόλια:
Καλωσήρθες και πάλι στα γνώριμα μέρη τρελό κορίτσι με το μάτι!!!
Και εγώ έλειψα λίγες μέρες και τώρα είμαι πάλι πίσω με πολύ όρεξη. Τρώω υποβρύχιο μαστίχα και χαζεύω τους bloggers απανταχού της blogoσφαιρας.
Ελπίζω να είναι όλα ΟΚ. Αθήνα forever!!!!
Πόση δύναμη πρέπει να κρύβεις μέσα σου για να γράφεις τέτοια αριστουργήματα.
Ναι αυτό το χειροκρότημα πρέπει να το ακούσεις δεν γίνεται διαφορετικά, όλοι μαζί θα χειροκροτήσουμε...
Καλώς ήρθες
Χειροκροτήματα πραγματικά,μπορούν να υπάρξουν βέβαια ,μόνο με την άδεια σου.....
καλώς ήρθες Κατερίνα.
Στην πόλη σου. Στην πόλη που αγαπάς.
θα πρέπει να νοιώθεις πολύ τυχερή που ζείς στην πόλη που αγαπάς. Σε ζηλεύω λιγάκι.
Γιατι και εγω την ίδια πολη αγαπάω , και ας μην εχω ζήσει ποτέ εκεί, και ας είναι τόσο μακριά!
Αθήνα forever VK μου.
Η Αθήνα μας, η γλυκεια μας....
Και που είσαι, μου έλειψε να γελάσω, να ξεκαρδιστώ με την ιερη τρέλα σου. Τρώγε το υποβρύχιο σου και γράφε, γράφε, γράφε.......
Τι όμορφο να γειτονευεις με ένα Λυκο.
Ενα ξεχωριστό ευχαριστώ γείτονα, που κράτησες τα ...φώτα αναμένα και ένα ακομα μεγαλύτερο που φρόντιζες τα λουλούδια στο τσαντήρι.
Σε ευχαριστώ Λυκε....
Μα lls, υπάρχει Κόμμα χωρίς ...χειροκρότημα;;;
Πιο πολύ κι απο την Siemens, ένα Κόμμα ζει απο το χειροκρότημα.
Με τέτοια καριέρα μπροστα θα έμενα με τους "τσικουλοτάκηδες";;;
Νίκο, αγαπάμε τον τόπο που πονέσαμε. Όποιος τόπος μας έδωσε την γλύκα του, την πίκρα του, το χάδι του, την ανάσα του, όπου έχουμε μνήμες.
Αν κάτι αγαπάμε, αν κάπου νοιώθουμε ασφαλείς, είναι στο ....δικό μας.
Κι ο καθένας μας, Νίκο, έχει ...το δικό του....
Ο καθένας μας.
Κατερίνα αυτό το κείμενό σου μου άρεσε περισσότερο απο πολλά άλλα. Για μένα είχε μια αμεσότητα και μια ειλικρίνεια πρακτική...τη προσγείωση...την επιλογή...την απόφαση και μια σειρά άλλα που είναι ίσως αυτή η ασφάλεια που αποπνέει αυτή σου η επάνοδος. Πράγματι διαφέρουν τα δύο αεροδρόμια απο το ένα άκρο στο άλλο...στην κυριολεξία. Ωστόσο, δεν θα έλεγα οτι νοσταλγώ το παλιό...για μένα κάθε χώρος αναχώρησης έχει την δική του χάρη και αυτό, το σύγχρονο..., έχει επίσης την ομορφιά της παρατήρησης απο μια άλλη ματιά...το άλλο είχε ήδη τελειώσει (πάντα για μένα) όπως και η ΟΑ άλλωστε...και το να βλέπεις τα πράγματα στο τέλειωμά τους...ε! είναι βασανιστικό, φιλενάδα!
Οπότε προτιμώ τις αρχές έστω και ξενέρωτες...ποιός ξέρει; Μπορεί και να έχουν εκπλήξεις στη συνέχεια...
Υ.Γ. Ελπίζω το planning να μη στο έφιαξε καμιά εταιρεία...γιατί αυτές τις ημέρες οι φιλίες είναι ανάποδες....
Καλως την.
Ελένη μου, ανατολίτισσα απο καταγωγή και απο ...αισθητική, η ...παρακμή μου πήγαινε πάντα.
Τα λαμπερά, τα καθαρά, τα καινούργια, πότε δεν μου άρεσαν. Λατρευω τα φθαρμένα... απο αντικείμενα, κτίρια, δρόμους, έως ανθρωπους και σχέσεις.
Και η ΟΑ, αυτή που τόσο με ταλαιπώρησε, πρέπει να έχω τσακωθεί.... και με όλο το ιπταμενο προσωπικό της μέσα σε 20 χρόνια, ....την αγαπάω.
Κι όπου μπορώ την χρησιμοποιώ.
Κι όταν ...τελειωσει, θα μου στοιχίσει. Πολυ.
Μπα, εγώ δεν αγάπησα ποτέ τις...νεες αρχές, τα νέα ξεκινήματα. Απλά προσπαθώ να αποφευγω ...το τέλος.
Και στο έχω ξαναπεί. Το ταρατατζούμ των νικητών στην μέση του δρόμου, ποτέ δεν με συγκίνησε. Αντίθετα, με αφοπλίζει πάντα το σκύψιμο του ηττημένου στο πεζοδρόμιο.
Kατε΄ρίνα άγγιξες μια πολύ ευαίσθητη χορδή μου, αυτην που χτυπάει και μενα οταν περνάω απο το παλιό αεροδρόμιο, αυτην που μου θυμίζει τι ήμασταν κάποτε και χωρίς να θέλουμε έχουμε αλλάξει, με το ζόρι.
Λόγω δουλειάς εχω βρεθεί πολλές φορές στους χώρους του παλιού πια αεροδρομίου και δεν μπορώ να το περιγράψω.
Θα προσπαθήσω να κάνω μια ανάρτηση κάποια στιγμή.
Το νεο ειναι σύγχρονο μεν, αλλα ψυχρό και δεν εχει τίοπτα το ... Ελληνικό. ειναι το τίμημα για την ανάθεσή της κατασκευής του και διαχείρισης απο Γερμανούς.
Δεν μπορώ να το αγαπήσω με τίποτα, όσο κι αν οσες φορες το χρησιμοποίησα δεν ειχα προβλήματα πλην μιας φοράς που το Ελ.Βενιζέλος έχασε μια βαλίτσα και προσπαθούσαν με το ζόρι να μου πουν οτι έφταιγε η ΟΑ !!!
Κι εγω μένω ζωντανός, και τα χαλάσματα του παρελθόντος μου το θυμίζουν, όχι τα νεα κατασκευάσματα. Τελικά εγω ειμαι που το ορίζω, αν θα μαι ζωντανός ή όχι.
Ειδες ; Με κάνεις να θέλα να γράψω τόσα πολλά ενω σε άλλες αναρτήσεις σου δεν ξέρω τι να γράψω.
Να σαι καλά.
Κατερίνα μου όλα τα πράγματα έχουν τη ανάλογη δόση τους κι όλα χρειάζονται...το κάθε μερα φθαρμένο και με φθαρμένους βλάπτει σοβαρά την υγεία...πίστεψέ με. Μια νέα αρχή πάντα έχει το ενδιαφέρον του πρωτόγνωρου και της ορμής...το ξεκίνημα...Σπουδαία δουλειά.
Αλλωστε η ποικιλία της ζωής ήταν πάντα αυτό που 'εξανάγκαζε' σε σύνθεση και αποφάσεις...
Νάσαι καλά.
Εγω πάντως μένω σε παλιά μονοκατοικία...;)
Είδες Τζονάκο, που τελικά μας φόρεσαν αυτά τα λουστρίνια που ...μας στενευουν. Που μπορεί να είναι ...μπανικα, αλλά δεν είναι δικά μας.
Και εγω, κάθε φορά που περνάω απο την παραλιακή, έξω απο το παλιο Δυτικό, έχω μια νοσταλγία...
Δεν ξαναπήγα ποτέ σε έκθεση ή ότι άλλο. Δεν θα παω ποτέ. Θέλω να το κρατήσω στην μνήμη μου, έτσι όπως ήταν. Τα παλια μου παπουτσια, το παλιο μου παλτό, που στις τσέπες του είχε ψιχουλάκια.....
Μπορεί Ελένη να έχεις και δίκιο.
Αλλά ξέρεις έχω πάψει εδω και κάποιο καιρό να πιστευω και στο "κοινο" δίκιο και στην "κοινή" αλήθεια.
Περιχαράκωσα τον κόσμο μου, περιχαράκωσα το δίκιο μου, περιχαράκωσα την αλήθεια μου, και παραχώρησα στον εαυτό μου την ύψιστη πολυτέλεια ότι δεν μου αρέσει, ότι δεν καταλαβαίνω, απλά για μένα να μην υπάρχει.
Υψιστη πολύτέλεια, ζόρικη επιλογή, παρασύρομαι εύκολα στο "κοινό", αλλά όταν τα καταφέρνω να επανέλθω, περνάω πολύ καλά με τους ανεμομυλους μου. Ακόμα και χωρίς Σάντσο....
Αν και δεν το κατάλαβα...ο,τι πείς. Νάσαι καλά :)
Καλωσορίσματα πολλά, βλέπω... εγώ σε καλωσόρισα χθες και σε περιμένω και σήμερα, λέω μάλιστα να σε πάω στη θάλασσα.
Ελένη, μήπως έχεις διαβάσει τίποτα γι’ ανεμόμυλους; Αν είναι έτσι, μικρός που ‘ναι ο κόσμος...
Γιάννη μου...και βέβαια είναι μικρός ο κόσμος...ιδιαίτερα όταν τον ονοματίζεις...:)))μπορείς να τον βρίσκεις πιο εύκολα....:))))
Είναι ωραίο να συναντάς έναν γνωστό σ' αυτή την "έρημη χώρα". Βλέπεις πάντα εκείνη την περίφημη θέα που μου 'λεγες; Χάρηκα που σε βρήκα εδώ.
Καλώς τον Γιάννη κι απο το τσαντήρι μου.
Θάλασσα, μμμ;;; Θα περάσω....
Σαλτιμπάγκε, μ' άρεσε τόσο αυτό με το αεροδρόμιο που ξέχασα να στο πω... και το άλλο όντως, δεν είναι Ελληνικό, όπως και να το πεις... από πάσης πλευράς.
Ναι η θέα δεν έχει αλλάξει προς το παρόν και ίσως για καιρό ακόμα, Γιάννη. Τα σακάκια σου τι γίνονται...αλλά πιο πολύ απ όλα έχω πεθυμήσει τα πρόσωπα...τόσο της Β. όσο και εκείνης της ανεμοδούρας γύρω απο το τραπέζι. Πριν καιρό έφθασα μέχρι τη πόρτα αλλά δεν κτύπησα γιατί δεν ήξερα αν θα ήσασταν διαθέσιμοι εκείνη τη στιγμή...είχαμε και έχουμε καιρό να τα πούμε αλλά βλέπεις ο κόσμος, ακόμα κι αυτός, είναι μικρός και μέγας....:)))
Εχω δει πάντως και το blog σου...και βλέπω τις διηγήσεις σου....Δώσε φιλιά στα κορίτσια!
Μήπως εκεί στο λουσάτο αεροδρόμιο σε κείνη την πρώτη ή την τελευταιά τζούρα του τσιγάρου, δεν έχει σημασία, που είχε ανάψει με δανεικό αναπτήρα σκέφτηκες πριγκηπέσσα πως οτι δεν έχουμε ζήσει, μας ανήκει;
Πες ναι.
όχι για να δω αν θα πέσω μέσα. Είναι όμως που είμαι της φιλοσοφίας πως μικρά προσωπικά στοιχήματα πρέπει να κερδίζονται για το γαμώτο...
Ναι γλυκεια μου Cindy, ακριβώς αυτό σκέφτηκα.
Πως ότι δεν έχουμε ζήσει ακομα, μας το χρωστάει η ζωή.
Και, μεγάλη π..., η ζωή, μας ψιλοβγάζει την γλώσσα, μας ψιλοκοροιδευει, μας περιγελάει, και μας τεστάρει....αλλά ναι εμας, αυτό μας ανήκει.
Και πρέπει, είμαστε υποχρεωμένοι, να το διεκδικήσουμε. Και να το πάρουμε στα χέρια μας, και να το κρατήσουμε και ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΟΥΜΕ....
Φιλια λαμπερή μου!!!
Οντως ρε Γιάννη, μπορεί να ευδοκιμήσει ένας σαλτιμπάγκος σαν και μένα σε κάτι τόσο ....γυαλιστερό;;;
Σχεδόν αδυνατον...
Αυτό τώρα λέγεται κατάχρηση φιλοξενίας, τα έδωσα τα χαιρετίσματα. Η μικρή γέννησε πρόσφατα και κράτησα έναν μικρό, καβγατζή. Όλα καλά, τα jackets μου στέκονται, ατενίζοντας προς τα πίσω, έχουμε φοβερή θέα από ‘δω. Στείλε μου ένα mail, να σου γράψω αν θέλεις εκεί.
Κατερινάκι, μην δίνεις σημασία, μπλέκονται οι γραμμές, συνέχισε.
Κάντε κράτει, ρε κορίτσια. Σαν πολύ μαγκιά έπεσε και δεν αντέχεται.Ρε Κατερίνα, δεν σε ξέρω αλλά σαν πολύ κολωνακιώτισα(αντε, ίσως ψυχικιώτισα, πάντως των βορείων προαστίων) μου κάνεις.
Σαν πολύ δεν σνομπάρεις τις προτιμήσεις του λαουτζίκου; Εσείς υπεράνω των διακοπών στη φύση. Ε, βέβαια, αμα εχεις τον κήπο σου η τη βίλλα σου. Οσο γιά τους ανθρώπους και τη μυρωδιά τους, άστα ρε Κατερίνα, σιγά μην έχεις μυρίσει το ιδρώτα της εργατιάς, ουτε σε τρόλλευ δεν εχεις μπεί.
Οσο γιά τα λάθη σας κου τόσο πιά σας αρέσουν, εμένα η γιαγιά μου με έμαθε ότι τα λάθη μας μαθαίνουν να γινόμαστε καλύτεροι, εσείς οι αριστοκράτισες τα κάνατε και αυτά μαγκιά. Κρίμα, ρε κορίτσια, που δεν γεννηθήκατε σ αυτή την πλέμπα που τόσο θαυμάζετε οταν είσαστε απ έξω.
Σας έχουμε βαρεθεί, εσάς και την υποκρισία σας. Καθηστε στα αριστοκρατικά αυγά σας, ευχαριστηθείτε τους παράδες τοων μπαμπάδων σας και μην προκαλείτε με αγάπες των ανθρώπων που ποτέ δεν γνωρίσατε ούτε θα γνωρίσετε ποτέ
Εγώ πάλι γιατί νομίζω ότι σε ξέρω ......"Κοκινιώτη";;;
Ασε που νομίζω ότι είμαστε και γείτονες και έχεις πιεί και τις μπυρίτσες σου στον κήπο μου;;;
Καλά, τώρα μ' έστειλες μ' αυτήν την απάντηση, έχει κι άλλα τέτοια νούμερα το ρεπερτόριο; Να παραγγείλω κάτι, να μην στέκομαι όρθιος... πάντως, αν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους άλλους;
Take your time, Γιάννη.
Στίψαμε λεμονάδα. Παγάκι να βάλω;;;
Έχω όλων των ειδών τους φίλους. Και κατα βάθος, ίσως κατα ΄....μεγάλο βάθος με αγαπάνε.
Δημοσίευση σχολίου