Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Τα μπιζέλια του Σταλινισμού


«Οι σπόροι δεν θα συμπεριφέρονται ανταγωνιστικά στην απορρόφηση των πόρων αλλά θα συνεργάζονται σαν τους εργάτες που ανήκουν στην ίδια τάξη».

Ο Πατερούλης σηκώνεται και χειροκροτεί τον «ξυπόλητο επιστήμονα» Λυσένκο. Άλλωστε "το γονίδιο είναι ένα μεταφυσικό εφεύρημα και η κληρονομικότητα η θεολογία ενός καλόγερου". Του Μέντελ…

Τα ρεβιζιονιστικά μπιζέλια  βέβαια δεν έγιναν ποτέ φακές  και η πρόστυχη η βρώμη, πιστή στην «καπιταλιστική επιστήμη» δεν υπάκουσε ποτέ ώστε να γίνει το σιτάρι του Λυσενκοϊσμού.

Ο Νικολάι Βάβιλοφ-ο αναγνωρισμένος σήμερα ως  πατέρας της βελτίωσης- ήδη από το 1910, ασχολείται  με την ζωτική ανάγκη της διεύρυνσης των καλλιεργούμενων φυτών. Έχοντας εργαστεί στα μεγαλύτερα βρετανικά, γαλλικά και γερμανικά εργαστήρια, το 1918 επιστρέφει στη Ρωσία και γίνεται καθηγητής στο Saratov. Το «mission for all humanity” , ο πόλεμος απέναντι στην πείνα και τους λιμούς, αγκαλιάζεται από τον Λένιν και ο Βαβιλοφ ιδρύει την περίφημη ΠΑΓΕΛ (Λενινιστική Πανενωσιακή Ακαδημία Γεωπονικών Επιστημών. 
 Ο Βαβιλοφ, Δ/ντης του Ινστιτούτου Γενετικής της Ακαδημίας Επιστημών, με διεθνή αναγνώριση και κάτοχος του Βραβείου Λένιν, επιτυγχάνει να προγραμματιστεί το 7ο Διεθνές Συνέδριο Γενετικής  του 1937 στη Μόσχα.   

Την εποχή που η Βιολογία και η ιδιαίτερα Γενετική καταγράφουν θριάμβους, η Μόσχα ακυρώνει τη συμμετοχή της στο προγραμματισμένο Διεθνές Συνέδριο για άγνωστους –επισήμως- λόγους.  

Ο Τροφίμ Λυσένκο, ακραιφνής πολέμιος του Βαβιλοφ και της …ρεβιζιονιστικής γενετικήςbourgeois pseudoscience- διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά του σταλινικού λαϊκού επιστήμονα.  Η χρωμοσωμική θεωρία  είναι ιδεαλιστική και στο νέο κόσμο οι κοσμογονικές ανακαλύψεις θα γίνονταν από ταπεινούς προλετάριους χωρίς διαπρεπείς σπουδές. 

Με ένα κακοχωνεμένο και ήδη προ πολλού ξεπερασμένο λαμαρκισμό, υπόσχεται  μέσα από τις σελίδες της Pravdaχειμερινά καταπράσινα χωράφια τον Καύκασο"  καταγγέλλοντας την "καπιταλιστική επιστήμη" του Μέντελ αλλά και του Δαρβίνου. Οι αντίπαλοι του καταγράφονται ως πολέμιοι της κολεκτιβοποίησης και οι παραδοσιακοί γενετιστές ως αντιμαρξιστές και εχθροί του λαού. 

Όταν δημοσιεύονται στην Pravda τα αποτελέσματα των απιθάνως  χονδροειδών «πειραμάτων» του Λυσένκο, ο Βαβιλοφ τον χαρακτηρίζει τσαρλατάνο και ο Στάλιν…απαντά. 

Ο Βαβιλοφ συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1940 σε μια αποστολή συλλογής σπόρων στην Ουκρανία. Καταδικάζεται σε θάνατο, η ποινή του μετατρέπεται σε εικοσαετή φυλάκιση.  Κι ο άνθρωπος που ονειρευόταν να σταματήσει  τους λιμούς, πεθαίνει το 1943 στην εξορία από την πείνα. 

Όσο ο  Λυσένκο ανεβάζει  τις κομματικές μετοχές του, τόσο αποθρασύνεται, φτάνοντας να διατυπώσει θεωρίες  μετατροπής των ειδών…
Ο Λυσενκο χάνει τελικά την ισχύ και την αίγλη του στην Ρωσία της  Χρουστσεφικής αποσταλινοποίησης αλλά η …δόξα του μεταφέρεται στην Μαοϊκή Κινα.  

Κι ίσως όλα αυτά θα ήταν κάποια από τα πολλά κεφάλαια στην μακραίωνη ιστορία του επιστημονικού τσαρλατανισμού ή υποσημειώσεις καθεστωτικών αυταρχισμών,  αν δεν σήμαιναν ταυτόχρονα λιμούς και αφανισμούς εκατομμυρίων ανθρώπων .

Το ενδιαφέρον της υπόθεσης στα καθ’ημας είναι ότι ο Λυσενκοϊσμός σε όλες τις κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους του, σε αυτό τον τόπο παραμένει ακμαίος…. Τα μπιζέλια αδέρφια κάποτε θα γίνουν …σιτάρι. Όταν θα ωριμάσουν οι συνθήκες… 




Υ.Γ. Το 1977 ο Βάβιλοφ έγινε ...γραμματόσημο