Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Το Αφροδιτάκι και ο ...Τάκης

Και στα έλεγα Αφροδιτάκι μου, ναι εσένα, εσένα που χασκογελάς παριστάνοντας την θιγμένη.

Πάμε σε μια συναυλία του Μίκη, να ευφρανθεί η καρδιά μας, να σηκωθεί το ...φρόνημα, σου έλεγα... Όχι, εσύ να με σέρνεις να κατανοήσω τις σοδομικές τάσεις του συχωρεμένου του Φασμπιντερ, να με σέρνεις να χειροκροτώ τις εξυπνάδες του Βέντερς, και να σου ο Στέρνμπεργκ, και άντε Φριτς Λανγκ και Χέρτζογκ μόνο τους κουβάδες τα ποπ κορν που καταβροχθίσαμε στις κινηματογραφικές αίθουσες να είχαμε, να κατι τις απο το χρέος μας θα το ξεπληρώναμε... Ασε εκεινες τις ζωές των άλλων. Τι κλάμα, τι συγκίνηση, τι συναίσθημα... Ευτυχώς που έχουμε και τις ζωές των άλλων, γιατί προφανώς οι δικές μας ...είναι ανύπαρκτες.

Σου έλεγε Αφροδιτάκι μου η προγιαγιά, με ελαιόλαδο αγνό να αλείφεσαι κόρη μου, βελούδο το δέρμα, χέλι το κορμί και εσύ να λες ότι κολλάνε οι τρίχες του Τάκη πάνω σου και σιχτιρίζεις -τον Τάκη πάντα τον σιχτίριζες, αλειμμένη δε, με το αγνο παρθένο ελαιολαδο του κουμπάρου απο την Καλαμάτα, ειχες και τις τριχες του Τάκη να σιχτιριζεις. Και να σου οι Νιβεες, και να σου οι ασπιρίνες ...για τον πονοκέφαλο.

Ναι έχω πονοκέφαλο Τάκη μου.


Αχ, Αφροδιτάκι μου, πλουσια έγινε η Bayer για να πεισεις εσύ τον Τάκη για αυτούς τους πονοκεφάλους σου. Ετσι φτιαξαμε το ανταγωνιστικό πλεονεκτημα της Γερμανικής οικονομίας, επειδή εσύ δεν καθόσουνα στον Τάκη. Που ειχε και Μερτσεντες που τόσο σε είχε συγκινήσει κάποτε. Η Μερτσέντες... ο Τάκης ο νεοέλλην, πάλι ποτέ δεν τα κατάφερε να σε συγκινήσει.

Και τώρα Αφροδιτάκι μου, ακουσον ακουσον να μας λένε και απατεώνες. Και αντί να σε κάνουν μπρελοκάκι, γκατζετάκι, αναπτήρα, να σου φοράνε και μια φουστανέλλα οι συμπατριώτες, κάτι τις τέλος πάντων αμιγώς ελληνικό για να πουλάνε τα βυζάκια σου στις Αμερικάνες με τα ροζ καρώ παντελόνια, τους Γερμανούς με τα πι, και στους Γιαπωνέζουw με τις Nikon, σε κανένα παγκάκι έξω από κανένα Μουσείο, αυτοί οι Ουνοι, να σε βάζουν να κάνεις άσεμνες χειρονομίες.

Εσένα Αφροδιτάκι μου, που την σεμνότητα σου έχουν να την ιστορούνε οι αιώνες. Παντρεμένη με εκείνο τον σακάτη τον προλετάριο τον Ηφαιστάκη, που το έκανε και ...Τάκης τρομάρα του, πήρε και Μερτσέντες, γλίστραγε και στο ελαιόλαδο και γούσταρε και τις Νιβέες.


Τι πολέμους σου καταλογίσανε, τι ασωτείες, αμ εκείνος ο Λουκιανός τι έλεγε πια για τον κώλο σου. Ευτυχώς μου που σε πούλησε και εκείνος ο Έλληνας μπιρ παρά, 300 γρόσια και να είπαμε να ησυχάσει το κορμάκι σου, εκεί στα Παρίσια.

Αμ δε, Αφροδιτάκι μου. Ο Έλλην έγινε Μουσουλμάνος. Τα πήρε στο κρανίο γιατί λέει σήκωσες το δάχτυλο σε ένα γερμανικό περιοδικό που χρησιμοποιούν οι Γερμανοί για τις ατελείωτες ώρες δυσκοιλιοτητας που ξοδευουν στην τουαλέτα...ένεκα η πατατοφαγία.

Και εμεις, οι “συμπατριώτες’ σου... σαν να ήσουν ο Μωάμεθ Αφροδιτάκι μου. Ο Ηφαιστάκης Πετσάλνικος έγινε τουρμπο και αποφάσισε να υπερασπιστεί την τιμή σου. Τι σου έμελλε Αφροδιτάκη μου, ο Ηφαιστάκης Πετσαλνικος...να υπερασπιζεται την τιμή σου!!!! Κάλεσε λεει τον Γερμανό Πρέσβη και το τι του έσουρε, ουτε ο Αριστοφάνης τέτοιο λεξιλόγιο.


Αμ ο Ηφαιστακης Πάγκαλος; Αυτός πάλι ύψωσε το αγαλματένιο κορμί του και φοβήθηκε το ...Σύμπαν. Σου λεει η κ. Μέρκελ που λατρευει τα αγαλματενια κορμιά και οι φημες λένε ότι γουσταρει και τα ...περιεργα (α, γουστα ειναι αυτά, εδώ γουσταρει τα ξυνολαχανα), έχει κλειστεί στην κρεβατοκάμαρα με την dvd με την συνεντευξη του Πάγκαλου και περνάει τις πιο ηδονικές στιγμές της ζωής της. Τωρα να σου πω και για τον Ηφαιστακη Κακλαμάνη, τον Δημαρχο...


Αστα κοπέλα μου, άστα Αφροδιτάκι μου, μεινε εσύ στα Παρίσια και πιες και ένα ποτηρι κρασί εις υγείαν του κακού μας γουστου. Ομορφιά μου, αντί πια να μας ενώνει η ομορφιά σου, μας ενώνει (...τους ενώνει) ο ....αγώνας μας να υποστηρίξουμε την τιμή και την παρθενιά σου....Αυτό που ήξερες εσυ για Ελληνες... ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Μόνο κάτι σφιχτοκώλληδες Γερμανοί το πιστεύουν πια. Ευτυχώς!!!!!

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Το παρόν ιστολόγιο....

Οι εργαζόμενοι στο παρόν Ιστολόγιο, συνεδρίασαν και αποφάσισαν να συμμετάσχουν καθολικά στην αυριανή απεργία. Παρά τις ικεσίες, τις φωνές, τα ...γαλλικά, τους εκβιασμούς και τις απειλές, που εκτόξευσα, παρά τον πατριωτισμό που επεχείρησα με κάθε θεμιτό και ...αθέμιτο τρόπο, να αναζωπυρώσω, παρά ...αυτοί μου βρόντηξαν την πόρτα στα....μούτρα, και μου αφιέρωσαν αυτό το τραγουδάκι με την προτροπή να το ακούσω στην τσίτα.

Έριξα λίγο evian στο πρόσωπο μου που έκαιγε, πέρασα λίγο από το lip gloss, στα ξεραμένα από τις γκαρίδες χείλια μου, και ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία, έτρεξα στο διάδρομο και βούτηξα την ...Κατερίνα από το μανίκι.
- Θα απεργήσεις και εσύ, η πιο πίστη μου συνεργάτης, η φίλη μου, το alter ego μου, την ρώτησα
Κοντοστάθηκε, με κοίταξε χαμογελώντας και μου απάντησε ...ευγενέστατα
- Αει και γαμήσου...
Μετά κατέβηκε χοροπηδώντας τις σκάλες συνεχίζοντας να τραγουδάει ... «και έχω κρυμμένο τον σουγιά για το καλό μου»

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Το παπόρι του Κοχράνη

Μια φορά και έναν καιρό... πριν από 190 χρόνια περίπου, άντε, για την ακρίβεια το 1823, η Β’ Εθνοσυνέλευση, ορίζει μία...Επιτροπή.

Διόλου περίεργο άλλωστε, οι Επιτροπές, είναι σταθερές αξίες στην ιστορία του Ελληνικού Κράτους. Τι θα κάνει αυτή η Επιτροπή; Θα εξετάσει τα οικονομικά του Αγώνα, και θα εισηγηθεί ...λύσεις.

Τι συμπέρασμα έβγαλε η ...Επιτροπή; Μα αυτό που επί αιώνες «συμπεραίνουν» πάντα, οι επιτροπές, στην Ελλάδα. Ότι πρέπει να γίνει καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους τοπικούς άρχοντες και βέβαια ότι ο δανεισμός είναι μονόδρομος…


Μια και δυό λοιπόν, τον Μάη του 1823, το Εκτελεστικό, όπως έλεγαν τότε την Κυβέρνηση, εξουσιοδοτεί τον Ορλάνδο, τον Λουριώτη και τον Ζαΐμη, να πάνε στις ...Λόντρες και να συνάψουν ένα δάνειο. Μάλιστα τα έξοδα του ταξιδιού τους τα κάλυψε ο Λόρδος Βύρων για να επισκεφτούν συστημένοι τους ...φίλους του. Τώρα τουλάχιστον πληρώνουμε μόνοι μας τα έξοδα ...ταξιδίου των πολιτικών ταγών και διαπραγματευτών μας.

Πήγαν λοιπόν στα ...Λονδίνα, και μετά από …έντονες διαπραγματεύσεις -αξύριστος και κουρασμένος μεταδίδουν οι…ρεπορτερς της εποχής ότι ήταν ο Λουριωτης-, κατάφεραν, οι έλληνες απεσταλμένοι, να πάρουν ένα δάνειο από τον Λονδρέζικο τραπεζικό οίκο Λονφάν. Και βέβαια στις «διαπραγματεύσεις» πήραν μέρος και οι εκπρόσωποι του …Φιλελληνικού Κομιτάτου.

Το δάνειο ήταν 800.000 λίρες, 5% τόκος, 3% …προμήθεια, 1,5% ασφάλιστρα. Εγγύηση; Όλα τα ελληνικά κτήματα και όλα τα ελληνικά έσοδα. Τότε τα ελληνικά έσοδα έφταναν στα 12.000.000 γρόσια. Την ισοτιμία της εποχής …λίρα- γρόσι, ομολογώ ότι την έψαξα αλλά δεν την βρήκα.

Βέβαια, στην επαναστατική διοίκηση της Ελλάδας… έφτασαν μόνο οι 400.000 λίρες. Κάτι τόκοι των πρώτων ετών που παρακρατήθηκαν, κάτι χρεολυσία, κάτι προμήθειες…ότι απέμεινε τέλος πάντων από το δάνειο, ήταν γύρω στις 400.000 λίρες και έφτασε στην Τράπεζα Βαρφ, που έδρευε στην τότε Αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο. Βέβαια… παρότι το δάνειο ήταν ληστρικό, στην Ελλάδα χαιρετίστηκε σαν τεράστια πολιτική επιτυχία και βέβαια τότε ΔΝΤ ...δεν υπήρχε.

Λίγο αργότερα, και αφού αυτά τα χρήματα είχαν φαγωθεί …βασικά για να κερδίσει την εμφύλια διαμάχη η παράταξη Κουντουριώτη, το Βουλευτικό αποφασίζει και τη σύναψη άλλου δανείου. Το δίνει η Λονδρέζικη τράπεζα των αδελφών Ρικάρντο, 2.000.000 λίρες αυτή τη φορά, και βέβαια στην Ελλάδα φτάνει μόνο το ποσό των 800.000 λιρών, μιας που πάλι κρατήθηκαν και παρακρατήθηκαν της Παναγιάς τα μάτια. Ή μάλλον...δεν φτάνει ΤΙΠΟΤΑ.
Διότι …ενώ στην διαχειριστική (σκανδαλώδη!!!)επιτροπή του πρώτου δανείου, συμμετείχαν και Έλληνες, την διαχείριση της εκταμιευσης του δεύτερου δανείου, ανέλαβε το ...Φιλελληνικό Κομιτάτο.


Από αυτό το δεύτερο δάνειο, 210.000 λίρες, πήγαν για την …αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου, καμιά 80.000 για την αγορά όπλων και πυροβόλων (…….), 160.000 για την ναυπήγηση 6 ατμοκίνητων πλοίων σε εγγλέζικα ναυπηγεία … και 155.000 για την ναυπήγηση δυο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης. Δηλαδή για να μην πολυλογούμε, δανειστήκαμε με επαχθέστατους όρους για να χρησιμοποιησουμε τα λεφτά για να ναυπηγήσουμε καράβια στα ναυπηγεία τους. Αλλά....


Από αυτά τα καράβια μόνο τρία ήρθαν στην Ελλάδα, και μόνο ένα…για να προλάβει ενταχθεί στον αγώνα, Από τις φρεγάτες δε μόνο μια έφτασε …κάποτε (πολύ αργά) στην Ελλάδα. Η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτήσει την πρώτη. Τι απέμεινε για …την Ελλάδα; …Δεν απαντάμε σε ανόητες ερωτήσεις….

Α, το καλύτερο... οι Άγγλοι επιβάλουν με το …έτσι θέλω, έτσι γουστάρω, έτσι μου αρέσει ρε αδερφέ, Αρχηγό του …«στόλου», τον Ναύαρχο λόρδο Κόχραν.

Στην Ελλάδα το Μεσολόγγι έχει ήδη πέσει. Ο Κόχραν, αφου έχει φάγωθεί το σκυλί με το λουρί, επισπεύδει τη ναυπήγηση της "Καρτερίας" ώστε να πλεύσει τουλάχιστον αυτή για βοηθεια. Το πλοίο, το πρώτο ατμοκίνητο για πολεμικές επιχειρήσεις, το πρώτο στην ιστορία του κόσμου, έπρεπε να είχε παραδοθεί τον Αύγουστο του 1825 αλλά οι εργασίες του θα τελειώσουν τον Μάρτιο του 1826.


Τέλος πάντων, έτοιμη (ο Θεός να την κάνει …έτοιμη γιατί πήρε και φωτιά, έξω από την Σαρδηνία) η περίφημη Καρτερία, ναυπηγημένη που αλλού… στο Brant Shipyard, Deptford on Thames καταφτάνει τον Σεπτέμβρη 1826 στα ελληνικά νερά. Το παπόρι του Κοχράνη...

Για τα ...υπόλοιπα σκάφη; Έχει ήδη ξεσπάσει το περίφημο «σκάνδαλο του Λονδίνου» όπου «ανακαλύφθηκε» ότι οι τριτεγγυητές, διαχειρίζονταν τα χρήματα του δανείου…φορτώνοντας άχρηστα υλικά, προμήθειες και …αμοιβές....Άλλο πάλι και τουτο...

Πως θα επανδρωθεί τώρα το πλοίο; Μα όχι βέβαια, από Έλληνες ναυτικούς. Θα πληρώσουμε εγγλέζικο πλήρωμα...διότι...
Η απάντηση του Κόχραν στους Υδραίους που το πήραν κατάκαρδα το ότι δεν προτιμήθηκαν Έλληνες ναυτικοί για πλήρωμα, ήταν ...ότι δεν ήρθε στην Ελλάδα για διασκέδαση, θα προσλάβει ...χρησίμους.

Από τα υπόλοιπα 5 ατμοκίνητα που είχαν παραγγελθεί η “Επιχείρηση” θα φθάσει στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1827, ο “Ακαταμάχητος” θα ...καταστραφεί σε δοκιμές στον Τάμεση και τέλος ο “Ερμής”, θα φτάσει στο Ναύπλιο τον Οκτώβριο του 1828.

Αν σας θυμίζει κάτι όλο αυτό; Αν σας παραπέμπει κάπου όλο αυτό... Κάθε ομοιότητα είναι απλά συμπτωματική. Ούτως ή άλλως, η ιστορία θα επαναλαμβάνεται και θα ξαναεπαναλαμβανεται μέσα στους αιώνες, φάρσα ή όχι, πάντα τραγική, πάντα επώδυνη και πάντα πολύ ...ακριβή.Πολύ ΑΚΡΙΒΟΠΛΗΡΩΜΕΝΗ.

...Έτσι... Πάντα... Πατριωτικά... «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία»


Α, καλέ θα ξέχναγα το …..καλύτερο!!! Το 1838, ο Υπουργός Οικονομικών της Βαυαροκρατίας, κατηγόρησε τους διαπραγματευτές για τους επαχθείς …όρους δανεισμού, και το …Ελεγκτικό Συνέδριο προχώρησε σε προσημείωση των περιουσιακών τους στοιχείων για να δημευτούν. Προσέφυγαν στη …δικαιοσύνη…και ΒΕΒΑΙΑ, δικαιώθηκαν.

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Πράκτωρ Θου-Βου

Αχ, τι συγκλονιστική, τι διασκεδαστική που είναι αυτή η χώρα αν βέβαια... ΔΕΝ ζεις εδώ!!! Καινούργιο συκώτι κάνεις.
Οι Πράκτορες της ΕΥΠ, στο κυνήγι των κερδοσκόπων. Ήμαρτον Κύριε, άρχισε και η Σαρακοστή και δεν μπορώ να ...βωμολοχήσω.
Μιας που από ότι φαίνεται έχουμε πρόβλημα με το… παραγωγικό μοντέλο, αντί να κάνουμε ασκήσεις επί χάρτου για την …πράσινη ανάπτυξη, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν επενδύουμε στην κινηματογραφική βιομηχανία.
Ούτως ή άλλως από …σενάρια άλλο τίποτα. Σκηνοθεσία… το εθνικό μας σπορ, ε, «καλλιτέχνες» να υποδυθούν τους ρόλους, πιο πολλούς κι από τα πουρνάρια.

Οι πράκτορες λοιπόν της ΕΥΠ, σε νέες περιπέτειες….
Θα εντοπίσουν λέει, τους …κερδοσκόπους, που επιτίθενται στην πτωχή πλην τιμία ελληνική οικονομία. Τώρα γιατί χρειάζονται τα πρακτόρια της ΕΥΠ ή της Ισπανικής CNI, και όχι μια απλή καταγραφή του τι γίνεται στα dealing rooms, αυτό δεν το γνωρίζω να σας το απαντήσω.

Όπως επίσης δεν ξέρω να απαντήσω τι θα τους κάνουν τους κερδοσκόπους αφού του …εντοπίσουν…
Οι κερδοσκόποι κάνουν απλά την δουλειά τους. Την ΝΟΜΙΜΗ δουλειά τους.
Θα μου πεις ότι δεν είναι ηθικό. Ε, άρα να υποθέσω ότι θα τιμωρηθούν παραδειγματικά διότι θα τους …κράξει ο Αυτιάς και αξιόπιστες πληροφορίες μου αναφέρουν ότι θα τους βάλουν να κάνουν 400 μετάνοιες, μέχρι να ματώσουν τα γόνατα τους.

Τι κάνουν οι …κερδοσκόποι; Αγοράζουν και μεταπωλούν και 10 και 15 φορές τη μέρα τα ασφάλιστρα κίνδυνου των ομόλογων μας. Πως κερδίζουν ή κερδοσκοπούν (ανάλογα με τον …πατριωτισμό σας, επιλέξτε …λέξη); «Πετώντας γάτες μέσα στα περιστέρια». Η γάτα ή το «παραμύθι του κίνδυνου» που θα αφηγηθείς για να κερδισεις, πρέπει να είναι πειστικό… Και δόξα να έχει ο Γιαραμπής, ο κίνδυνος των ελληνικών ομολόγων είναι μια πολύ πιστευτή αφήγηση. Αυτή η ευθυνη ειναι αποκλειστικά δική μας.

Όταν η Lieman Brothers κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και αρχισε το πατιρντί, όλοι μίλησαν για το τέλος της αυτορυθμιζόμενης αγοράς, κούνησαν το δάχτυλο στους…κερδοσκόπους και τους δημιούργησαν εφιάλτες για το μέλλον τους και απέραντες τύψεις που θα στοίχειωναν το υπόλοιπο του βίου τους.


Εκείνος πια ο Gordon Brown, εζήλωσε την δόξα των πάλαι ποτέ Σοβιετικών και τους απειλούσε με …απέραντα βασανιστήρια, ρυθμίσεις και …αφοπλισμούς. Μέχρι οι παπάδες, απανταχού της γης, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Βουδιστές, τους εξηγούσαν ότι ο κάθε Άγιος Πέτρος (δεν ξέρω συχωριανοί μου, ποιος είναι ο Βουδιστής …Άγιος Πέτρος, βαριέμαι να το ψάξω Παρασκευιατικα, αλλά θα υπάρχει φαντάζομαι) ετοίμαζε τα καζάνια της κόλασης να τους υποδεχτεί, όταν ο αμαρτωλός επί τούτης της γης βίος τους, θα τελείωνε.

Αν πέρα από τύψεις για το …ανήθικον των πράξεων τους, σκοπεύει η διεθνής κοινότητα, να κάνει τίποτα για να περιορίσει το πατιρντί, ας φορολογήσει την κάθε αγοραπωλησία των ασφάλιστρων κίνδυνου. Απλό, εύκολο, σχετικά αποτελεσματικό. Όλα τα άλλα είναι ...σε δουλειά να βρισκόμαστε. Θα τους εντοπίσουν μαθές οι πράκτορες Θου-Βου και θα κράξουν κάποιες Εθνικές Κυβερνήσεις, ε…και;;;;;;;;;;;;;

Να μου πεις ότι θα τους «εντοπίσουν» οι πρακτορες της Μοσσαντ, να σου πω…έλα γεια σου!!!!! Δεν γράφω άλλα... καταλαβαινουμε ...όλοι.

Αν μπορούμε εμείς να κάνουμε κάτι, είναι πρωτον, να μην αναπαραγουμε αυτές τις απέραντες ηθικολογίες για τους κακούς κερδοσκόπους και τους παμφάγους Γερμανούς, που βέβαια και γουστάρουν χαμηλό ευρώ, εξαγωγείς είναι οι άνθρωποι… και δευτερον να αντιδράσουμε. Αλλωστε όπως ελεγε και ο αειμνηστος Ηλιού «Όταν ακούς πολλή …ηθική, να κουμπώνεσαι. Ή πολύ δεξιός ή πολύ απατεώνας είναι αυτός που μιλάει».

Η ελληνική οικονομία αποτελεί το 3%, της οικονομίας της ευρωζώνης. Το κόστος «διασωσης»; Πραγματικά μηδαμινό. Οι γερμανικές τράπεζες δάνεισαν πέρσι 2,2, τρις στην Ευρώπη. Τα υπόλοιπα 46 δις που θα δανειστεί φέτος η Ελλάδα, είναι στραγάλια. Αλλά… Αυτό το «αλλά…».


Η μεταχείριση στην Ελλάδα, θα …συνετίσει τις άλλες οικονομίες… Αυτό λέει η κύρια Μερκελ. Και τελικά αυτό ...καταγγέλει και ο Πρωθυπουργός. Αλλά …μόνο το καταγγέλει. Κανείς δεν θα ρισκάρει την αποδομηση της ευρωζώνης και πάνω από όλα οι μεγάλοι ωφελημένοι. Οι Γερμανοί.

Εκβιασμός; Εκβιαστική και η απάντηση. Όλοι στον δρόμο. Να παραλύσει το Σύμπαν. Να βουίξουν όχι οι δρόμοι, αλλά η κάθε γειτονιά, το κάθε πεζοδρόμιο, η κάθε υπηρεσία, η κάθε επιχειρηση, η κάθε φαμπρικα (φαμπρικες δεν εχουμε πια πολλες, αν δειτε τον δεικτη αποβιομηχανισης της Ελλαδας θα τραβατε τα μαλλια σας, αλλά μου ...ταιριαζε η λέξη). Και τότε θα δούμε ποιος φοβάται ποιον. Η «κοινωνική αναταραχή» δεν είναι …επικίνδυνη, όπως καταμαρτυρούν οι τηλεευαγγελιστές. Είναι ο μόνος δρόμος. Για μας αλλά και για τους ...επόμενους μετά από μας.

Αλλιώς ας αγοράζουμε φρεγάτες, ας χαζεύουμε τους εργατοπατέρες στα τηλεπαραθυρα και στις διαπραγματεύσεις τους από τις πλαϊνές πόρτες του Μαξίμου, τους τηλετρομοκράτες στις ειδήσεις, και τους πολιτικούς μας να εξασκούν το μόνο δικαίωμα που τους απέμεινε από την βαριόμοιρη την «εθνική κυριαρχία», το να κάνουν εξεταστικές. Αλλά πάνω από όλα ας χαζεύουμε τα πρακτορια της ΕΥΠ, να …ψαχνουν να εντοπισουν τους κερδοσκόπους…. Ειπαμε...Σαρακοστη, αλλά τι να κάνω που με κολαζουν οι ...Πρακτορες. Θα αμαρτησω. Αει στο διάλο, μαλακες ...Θου-Βου.

Υ.Γ. Σε επόμενη ανάρτηση… η «Καρτερία», γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται… επι αιώνες.


Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Μεγάλη η χάρη σου Αγιε μου, κάνε εσύ την ...δουλειά σου

Ποτέ δεν τα κατάλαβα αυτά τα ροζ που σου φοράνε. Πόλεμος και σεισμός είσαι του λόγου σου.
Φωτιά που καίει τα πάντα στο πέρασμα σου. Να καούν, να λειώσουν τα πάντα, και εκεί πάνω στην καμένη γη, που αφήνεις στο κατόπι σου, εκεί να ξαναβλαστήσουν.
Και περνάς και ξαναπερνάς… Κύρης κι Αφέντης, Τρομοκράτης και Άρχοντας της Ζωής. Και ξανακαίς τα βλασταράκια που άνθισαν μετά την μεγάλη φωτιά. Και ξανα...
Αρχή και Τέλος είσαι του λόγου σου. Και μετά το Τέλος, μια καινούργια Αρχή. Και άντε πάλι από την Αρχή...

Εσύ σκοτώνεις τον Θάνατο, Θεέ μου φτερωτέ, Θεέ μου άσπλαχνε, Έρωτας το όνομα σου
Εσύ που είσαι η θάλασσα που ανταριάζεις μέσα μου. Εσύ που είσαι ο μόνος ωκεανός που λαχταράω να περνοδιαβαίνω τα τεράστια κύματα σου με καρουδότσουφλο το κορμί μου, με μόνο πηδάλιο την ψυχή μου και με το απαγορευτικό του νου μου, να φωνάζει, και να απαγορεύει...
Πόσα απαγορευτικά του νου μου παραβίασα; Πιο πολλά από όσα αντέχω να ξέρω. Πιο πολλά από όσα αντέχω να θυμάμαι.

...Από τα θρανία μέχρι το ...θα του θανάτου, στα θαύματα σου να παραδίνομαι.

Έρωτα μου Εσύ, Θεέ μου φτερωτέ, Θεέ μου άσπλαχνε, Εσύ που κάνεις τους γκρεμούς παράδεισους και τους παράδεισους ...γκρεμούς.
Εσύ που πλήττεις, που βαριέσαι ανυπόφορα, που ξορκίζεις τις κάλμες και τις ησυχίες, τις κτητικότητες και τις ιδιοκτησίες, τους θεσμούς και τους νόμους, εσύ που παραβιάζεις κάθε Τάξη και κάθε Νόρμα, εσύ που ποδοπατάς στο διάβα σου κάθε Κανόνα και κάθε Συνήθεια, εσύ που μόλις η ανάσα πάψει να είναι λαχάνιασμα, πάψει να είναι συριχτή, πάψει να είναι ξέφρενη, μόλις πάει να βρει το ρυθμό της, ξαναβουτάς το τόξο, ακονίζεις το βέλος και δωστου πάλι να με ξαναχτυπάς και να με πετυχαίνεις. Μόνο για σένα Έρωτα μίλησα, ρωτώντας ...Έζησα;

Έρωτα εσύ που μόνο ελληνικά γνωρίζεις, άλλη γλώσσα δεν έμαθες του λόγου σου; Αλήθεια γιατί όλοι οι άλλοι σε λεν …αγάπη( amour, amore, love), αλήθεια γιατί όλοι σε υποτιμούν και σε φωνάζουν με τα ξέφτια σου; Τα ξέφτια σου, τα ξεφτια του κοκκινου λαμπερου μανδυα σου Έρωτα μου, είναι η ...αγάπη.

Θεέ μου φτερωτέ, Θεέ μου άσπλαχνε, Μεγάλε Δημιουργέ, της ζωής και του θανάτου μου, του κλάματος και του γέλιου μου, του πόνου και της χαράς, της ηδονής και της οδύνης, της μνήμης και της λήθης, Εσύ Θεε μου φτερωτέ, που κι όσες φορές σταύρωσα τα χέρια να προστατέψω το στήθος από τα βέλη σου, βρήκες την ίντσα του δέρματος μου την απροστάτευτη, να με ξαναχτυπήσεις. Αχιλλέας εγώ, με έμαθες ότι ..αθάνατη δεν είμαι. Αθάνατη με κάνεις Εσύ.

Θεέ μου φτερωτέ, Θεέ μου άσπλαχνε, Εσύ και μόνο Εσύ με δίδαξες στα ...θρανία σου, την μόνη εξίσωση που άξιζε να μάθω σε αυτή την ζωή.

Κωμωδία = Τραγωδία + Χρόνος


Αλλά Εσύ και μόνο Εσύ, ρίχνεις κάθε φορά τα πέπλα της θειας λήθης για να με κάνεις να την ξεχνώ τη γνωση, να παραβλέπω την εξισωση, έτσι για να μου δώσεις κάθε φορά την μαγική ευκαιρία να ...ξαναζήσω.

Έρωτα εσύ, που σε μασκάρεψαν με τα ροζ, όλοι αυτοί που Εσύ αγνόησες, διάλεξε Εσύ τους ζωντανούς και κέντα τους με τα βέλη σου.
Χρόνια σου πολλά Θεέ φτερωτέ, Θεέ μου άσπλαχνε, να είναι πάντα η φαρέτρα σου γεμάτη, καλοακονισμένα βέλη, αυτά σου τα βέλη που γεννούν ...Ζωή.

Σε φιλώ

Κατερίνα

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Ένας όμορφος θάνατος

Η ...Βάλια να κοιμάται στην αγκαλιά του ...παππού της.
Πριν λίγους μήνες, στα ίδια σκαλιά, της ίδιας εκκλησίας, τα βαφτίσια της. Μια καλοκαιριάτικη φωτεινή Κυριακή.
Σήμερα βροχερή μουντή Κυριακή, αργοπορημένη, φτάνω στο μνημόσυνο της 90χρονης θειας μου.

Τα μνημόσυνα έχουν μια περίεργη μυρωδιά, μια περίεργη αύρα.. Έχει περάσει η αψιά μυρωδιά του θανάτου, ιδιαίτερα αν ο θάνατος είναι ...αναμενόμενος, ...ευπρόσδεκτος, αλλά στην ατμόσφαιρα υπάρχει κάτι ακόμα από το βάρος του. Οι συγγενείς κουβαλούν αυτή τη ζεστασιά του οικείου και αυτή τη θλίψη του τετελεσμένου.
Καθυστερημένη, σχεδόν λαχανιασμένη φτανω στην πλατεία, στα σκαλιά. Ήθελα να πάρω λίγες μυρτιές. Το ξέχασα.
Δεν μπαίνω στην εκκλησία, μένω με τον θείο μου, που κραταει στην αγαλια του την Βάλια. Εκεί έξω στα σκαλιά, να χαζεύω το μικρό τρυφερό πλασματάκι που δεν θα γνωρίσει ποτέ την προγιαγιά του.
Υπέροχο. Όμορφο. Νομίζω ότι μοιάζει με τη μητέρα του αλλά και πάλι...ποτέ δεν ήμουν καλή σε αυτά.
Χαμογελάω, τον κοιτάω, παλιότερα τον πείραζα, "μην τολμήσεις να πεις την λέξη παππούς" φώναζε, κι εγώ γελούσα...

Η μικρή Βάλια ανοίγει τα μάτια της, με χαζεύει, κουρνιάζει και πάλι στην αγκαλιά του ...παππού της, και ξανακοιμάται.
Κοιτώ τα χέρια του. Κοιτώ κι εκείνον. Το μικρό πλάσμα στην αγκαλιά του. Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια...μόνο τρόπο να κοιτούνε σιγοτραγουδάω. Μα είμαι καλά; Τραγουδάω; Δαγκώνομαι. Σε μνημόσυνο είμαι, για όνομα.

Το τσιγάρο μου καίγεται, ανάβω και άλλο.
Αποφασίζω να μην μπω στην εκκλησία. Άλλωστε δεν αντέχω τα μνημόσυνα, δεν αντέχω τις πομπώδεις και μελοδραματικές τελετές τους.
Θα μείνω εδώ έξω να χαζέψω τη ζωή. Ο θάνατος, πέθανε.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Δεν υπάρχει και σάλιο Υπουργέ μου...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το Ασφαλιστικό...καταρρέει.
Κι αυτό το πούστικο, ούτε να πεθάνει, ούτε να ζήσει...

Εκεί να βολοδέρνει...
Άλλοτε με σωληνάκια, άλλοτε με όρους, άλλοτε με υπόθετα, εκεί να αγκομαχά, εκεί να μας ξεκουφαίνει, με τον επιθανάτιο ρόγχο του, αλλά να μην παραδίδει...Από μαθήτρια δυο πράγματα θυμάμαι, να προσεύχομαι για την Πατρίδα που ...κινδυνεύει (πάντα από κάτι κινδύνευε η Πατρίδα), και να βλέπω πίνακες με το πότε και όσο θα πάρω σύνταξη.
Να μην πάρω ρε μάγκες. Μην μου δώσετε. Ειλικρινά σας βαρέθηκα.

Πείτε μου, ακου ...πατριώτισσα, θα δίνεις τόσα το μήνα για την κοινωνική συνοχή, ναι έχω υποχρέωση να καλύψω και άλλους. Αλλά τα υπόλοιπα κάντα ότι σε φωτίσει ο Ύψιστος. Θες να τα δίνεις σε εμάς να σου δινουμε ...ότι τελικά ειναι να πάρεις (μα ουτε που να το συζητησω, ουτε το δαχτυλο μου δνε θέλω να σας δωσω όχι τα λεφτά μου!!!), θες να τα φας στα μπουζουκια, θες να τα κάνεις κομποδεμα, θες ...
Να χέσω και το αναδιανεμητικό σας, να χέσω και το κεφαλαιοποιητικό σας, άσε τα απιστευτα τα ...μιγματα που διαρρεετε (μετά θα φταινε πάλι οι Financial Times)... Αν το ερώτημα σας, είναι με πιο τρόπο θα μας τα φάτε... απάντηση δεν εχω.

Κάθε φορά που κοιτάω τις υπέρ σύνταξης κρατήσεις μου, με πιάνει ένας ίλιγγος, μια ζαλάδα, ένας ντουβρουτζάς.
Κάποτε το ...συνταξιούχος σήμαινε απόκληρος ηλικιακά. Και να σου οι καταθλίψεις, και να σου τα ψυχοφαρμακα, και να σου οι Ρωσίδες και οι Ουκρανές, και να σου οι καινούργιες ενασχολήσεις, ένα ΚΑΠΗ για τους πιο παραδοσιακούς, ένα sport για τους πιο trendy, άντε να ξορκίσει ο συνταξιούχος την ρημαδοστροφή που πάει προς το Τέλος. Σήμερα, μετά το next top model, κάνει θραύση o next top συνταξιούχος.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, σοφοί, ειδικοί και εμπειρογνώμονες, συσκέπτονται για την σωτηρία του. Δεν θέλω να το σώσετε. Δεν θέλω να μου πείτε που στο διάολο θα βρείτε τα λεφτά...Θέλω να μου πείτε που πήγαν τα λεφτά. Τα δικά μας τα λεφτά. Και επειδή ...το ξέρουμε, όλοι το ξέρουμε... απλά να μας το ομολογήσετε.

Αντί Πρωθυπουργέ μας, να βγαίνεις στις τηλεοράσεις στα δελτία των 8 και να μου λες τι θα κάνεις για μένα, βγες και πες μου, έτσι μπεσαλιδικα κοιτώντας με μια φορά στα μάτια, μαλάκα ...σε δουλεύουμε.
Και εγώ θα σου πω... χαλάλι σου. Αλλά όχι άλλα λόγια, όχι άλλες μαλακίες, όχι άλλες πουστιές.
Βαρέθηκα. Μέσα από την ψυχή μου σας το λέω, σας το υπογράφω, σας το ορκίζομαι... ΒΑΡΕΘΗΚΑ.

Θέλω ένα μάγκα, έναν Άντρα (κι ας είναι και γυναίκα) να μου πει...μανάρι μου, στα φάγαμε. Εμείς, οι προηγούμενοι, οι επόμενοι. Who cares; Who really cares;

Και εγώ...μην μου χολοσκάς, παιδί της «Δημοκρατίας» σου είμαι, αυτής της κάλπικης, άντε το πολύ να σου τραγουδήσω «κι ύστερα από τόσα δαχτυλίδια, με έχεις και κοιμάμαι, κοιμάμαι στα σανίδια»

Γιατί ξέρεις βρε Υπουργέ Εργασίας, Κοινωνικής Προστασίας, Κοινωνικής Αγανάκτησης και Κοινωνικής Ξεφτίλας, δεν υπάρχει και σάλιο... να σε φτύσω. Είναι δυνατόν να βγαίνεις στο τηλεοπτικό μεϊντάνι το ένα μεσημέρι να μας ορκίζεσαι...
Και 5 ώρες μετά, κάνοντας την πιο απιστευτη κυβίστηση να ξανασπρωχνεσαι να στηθείς στα μικρόφωνα, για να μας ξαναορκιστείς για το πόσο χαρούμενος είσαι που σε άδειασε ο Αρχηγός σου;

Εγώ σε εσένα θέλεις να εμπιστευτώ το ...έχει μου; Που και ... «έχει» δεν το λες...

Και εσύ Αρχηγέ με τα διαγγέλματα στους ιθαγενείς, αφού δεν σέβεσαι ή δεν εμπιστεύεσαι, ή ...με ότι σάλιο σου βρισκεται, του δινεις μια και τον φτυνεις, τον πολιτικό σου υφισταμενο, τον Υπουργό σου, αυτόν που εσυ έβαλες εκει, θέλεις να τον σεβαστώ εγώ;

Θέλεις να σεβαστώ, τα όσια και τα ιερά του κοινωνικού διαλόγου... που τον ξεφτυλίζεις, που τον υποκαθιστάς με διαγγέλματα στα δελτία των 8. Που κανείς σας δεν έχει την στοιχειώδη τσίπα, το στοιχειώδες αντριλικι να πει, εμείς παιδιά για άλλη δουλειά κάναμε αίτηση...άλλη μας προέκυψε.

Έλεος ρε μάγκες... Κάποιος να μας πηδήξει...με συναίσθημα και πάνω από όλα με αντριλίκι. Επικοινωνήσαμε...ήρθε η ώρα να κοινωνήσουμε πια.

Μεγάλε Παλαιοκώστα. Τα είπες όλα σε μια φράση. «Οι πιτσιρικάδες, όταν μεγαλώνουν ανακαλύπτουν ότι οι γονείς τους, είχαν μια γρια πεθαμένη στην ντουλάπα, την Δημοκρατία. Δεν την δήλωναν όμως για πεθαμένη, έτσι για να παίρνουν την σύνταξη της».

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Η Άγια Καψούρα...

Λέξεις αμετάφραστες. Λέξεις χωρίς συνώνυμα. Λέξεις χωρίς ερμηνεία. Καψούρα, ντέρτι, λιώμα... Λέξεις που κάθε περιγραφή, θα τις αδικήσει.
Τι είναι η καψούρα;
Είναι έρωτας η καψούρα; Όχι... δεν είναι.
Στον έρωτα υπάρχουν δύο, η καψούρα είναι το πιο μοναχικό συναίσθημα στον κόσμο.
Μοναχικό όσο και το ζεϊμπέκικο.
Ο Έρωτας είναι ταγκό. Η Καψούρα ειναι ζεϊμπέκικο
Αυτό το ζεϊμπέκικο της στροφής, του χασίματος, εκεί που ανοίγεις τα χέρια να σταυρωθείς, εκεί που ανοίγεις τα χέρια να πετάξεις. Εκεί που σκύβεις να γίνεις ένα με το χώμα, εκεί που σηκώνεσαι να γίνεις ένα με τον ουρανό. Είναι το πιο γρήγορο κοίταγμα από το κάτω στο πάνω και πάλι από την αρχή. Είναι εκεί που το κορμί σου, τόξο, χορδή, σκοινί να ενώνει το χώμα με τον ουρανό. Χωρίς καθορισμένα βήματα, τα βήματα του καθενός, ο πιο άναρχος, ο πιο λυτρωτικός χορός. Ο χορός της Άγιας Καψούρας.

Καψούρα είναι η Αγια Ανάγκη σου να πονέσεις. Καψούρα είναι η Αγια Ανάγκη σου, να γίνεις λιώμα, χώμα, λιάδα... Καψούρα είναι να ζητάς απεγνωσμένα να πιάσεις πάτο, να βουτάς, να τον ακουμπάς τον πάτο, να γεύεσαι την στιφάδα του, και μετά να πετιέσαι ψηλά, με αυτόν τον αναστεναγμό κραυγή, που σε ξεσκίζει και σε γιατρεύει.

Καψούρα είναι το χάσιμο. Για ποιον; Γιατί; Και τι σημασία έχει;
Καψούρα είναι το έργο. Ο Άλλος, ο όποιος Άλλος, ίσα το σκηνικό για να ζήσεις το ...έργο σου. Για να ζήσεις αυτή την Αγια Δυστυχία, μια Αγια Δυστυχία που λάμπει.

Η καψούρα συμπυκνώνει το ανεκπλήρωτο της ζωής, της στιγμής, της ανάγκης. Ο έρωτας έχει πρόσωπο. Η καψούρα ...δανείζεται ένα πρόσωπο. Άλλο κάθε φορά.

Ο έρωτας τελειώνει. Η καψούρα ποτέ.
Ο έρωτας έχει αρχή, μέση, τέλος. Ο έρωτας είναι καραμέλα. Τον πιπιλάς, τον γλύφεις, τον εξαντλείς, τον φτάνεις στο τέλος κρατώντας την γλύκα της επίγευσης ή τον φτύνεις γιατί σε λίγωσε.
Η καψούρα είναι άναρχη...και άπειρη. Η καψούρα, δανείζεται πρόσωπα, τα χρησιμοποιεί, τα κάνει μαχαίρια με την λάμα προς τα μέσα, κατεύθυνση τα σωθικά σου. Να νοιώσεις την λιποθυμιά της αιμορραγίας, να νοιώσεις τον πόνο του λαβώματος, να νοιώσεις την γλυκιά στιφίλα του αίματος σου.

Άμαθη στο αλκοόλ, άμαθη στο τσιγάρο, κοιτάς πως πίνουν, κοιτάς πως καπνίζουν και τους μιμείσαι όσο καλύτερα μπορείς. Όσο καλύτερα σου επιτρέπει το άμαθο 18χρονο στομάχι σου, τα πεντακάθαρα γυαλιστερά 18χρονα πνεμονια σου. Σκηνικό... Μποζουκομάγαζο Παριζιάνα... Παραλία Τσαούση ...Πάτρα. Καλλιτέχνες... διεθνώς άγνωστοι. Ορχήστρα αλλού, φωνές αλλού για αλλού, Καψούρα ...παντού.

Το ξημέρωμα σε βρίσκει στο κρεβάτι της φοιτητικής σου γκαρσονιέρας, ενός δώματος στον 7ο όροφο μιας άθλιας πολυκατοικίας στο τέρμα της Γούναρη. Αλλα το δωμα έχει πιάτο την θάλασσα του Πατραϊκού, καράβι που αρμενίζει. Και αρμενίζεις...

Το λάδι που σε είχαν ορμηνέψει να πιεις για να αντέξεις το πιωμα και τις μπόμπες, έχει πια απορροφηθεί, οι αλκοολικές αναθυμιάσεις σε κατακλύζουν, από το πρώτο σου αγορασμένο πακέτο σου χαμογελάει ειρωνικά η ξανθιά του santé, αναρωτιέσαι αν θα σε πλακώσουν πρώτα οι τοίχοι ή το ταβάνι. Στοιχηματίζεις για το ταβάνι. Το κόβεις για πιο γρήγορο, πιο επιθετικό.

Σέρνεσαι μέχρι το μπάνιο, παρακαλώντας, ικετεύοντας το στομάχι σου να σε υπακούσει επιτέλους και να ξεράσει... πίνεις νερό παλεύοντας να ποτίσεις την Σαχάρα που εξαπλώνεται και ερημοποιεί το μέσα σου, στηρίζεσαι στον νιπτήρα....και κοιτιέσαι στον καθρεφτη. Δύο. Εσύ και το είδωλο σου. Και ...καψουρευεσαι.... Το καψουρευεσαι!

Ανάβεις το πρώτο τσιγάρο για σένα, και όχι για τους άλλους, για πάρτη σου και όχι για το ντεκόρ σου,...και αποφασίζεις...
Θα ερωτευτείς πολλές φορές ή ...ποτέ. Έρωτες θα έρθουν ή δεν θα έρθουν, έρωτες θα φύγουν ή θα μείνουν.
Αλλά... καψούρα Κατερίνα, θα είσαι συνέχεια. Άναρχα. Άπειρα.

Cynical… στον Άγιο Τερλέγκα, στον ιερέα που διακονεί την Αγια Καψουρα. Πάμε να τα πιούμε, πάμε να στροβιλιστούμε, πάμε να πέσουμε και να σηκωθούμε, πάμε να λειωσουμε. Πάμε να κοινωνήσουμε στην υγειά της Άγιας Καψούρας.

Κι άμα λάχει συχωριανοί, σας κάνουμε και ρεπορταζ ...μετά. Ότι θα ...θυμομαστε. Ότι... θα έχει μεινει....απο ένα καψουροτραγουδο.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν αν μείνουμε στο ίδιο επίπεδο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργήσαμε.

Κανείς τελικά δεν έμαθε …που στο διάβολο πήγαν τα λεφτά.
Κι όσο κανείς δεν θα μαθαίνει …κανείς δεν θα πληρώνει.
Ο ένας δείχνει με το δάχτυλο τον άλλον, κάποιος παίρνει μεγαλύτερο μισθό, κάποιος παίρνει ένα επίδομα, κάποιος φορολογείται με χαμηλότερη κλίμακα,, κάποιος φοροδιαφεύγει, κάποιος …

Η γνώμη μου. Και πολύ καλά κάνει και τα κάνει όλα αυτα.

Επί τέσσερις μήνες, σχετικοί και άσχετοι, συζητούν, διαρρέουν, συμβουλεύονται και διαβουλεύονται…μέτρα. Το μαρτύριο της σταγόνας. Και να έρχονται μέτρα. Και να αύριο θα έρθουν τα μέτρα. Και να, όπου ναναι στρίβουν την γωνία τα μέτρα…Μέτρα να μαζέψουμε έσοδα, μέτρα να περιστείλουμε τις δαπάνες… Ε, και;;

Η ερώτηση είναι μια. Αυτά τα λεφτά, που ΘΑ…ΟΤΑΝ… ΑΝ …επιτέλους καταλήξουμε στον τρόπο που θα τα μαζέψουμε ή θα τα εξοικονομήσουμε, μας είπε ποτέ κάποιος πως στο διάβολο θα φέρουν νέο πλούτο. Και σε ποιον θα τον φέρουν….
Χασαμε και την πρασινη αναπτυξη Τίνα μου...

Πόσο ακόμα θα τσακωθούμε για το πώς ακριβώς θα περικοπεί το κομματάκι που αναλογεί στον διπλανό μας από την πίττα; Και είναι πολλά τα 2000 ευρω, κι αν είναι 3000 με παιδιά, να είναι 2500 με ένα σκυλί… ΕΛΕΟΣ!!!!
Πότε θα ευαρεστηθεί κάποιος να βάλει στο τραπέζι την μεγάλη κουβέντα για το μεγάλωμα της πίττας;

Αγαπητή κ. Μπιρμπιλη μου, τα πληρώσαμε τα τέλη μας, και τον πράσινο φόρο και τα κανελί με βούλες περιβαλλοντικά.
Μπας και ξέρει κανείς πόσο στο διάβολο ήταν αυτό το ποσό που συγκεντρώθηκε από τον …πράσινο φόρο; Πόσο ακριβώς. Νούμερο. Αριθμό. Αυτή ειναι η λογοδοσία. Λογοδοσία δεν ειναι πιος ειχε κουμπαρο ποιον.
Και που πήγε αυτό το ποσό, που θα πάει, τι θα φέρει πίσω. Αν είναι να φέρει ποδηλατοδρόμους…άστο να πάει στο διάβολο…
Εκτός και αν αντί για επίδομα ΟΑΕΔ δώσετε στους άνεργους από ένα ποδήλατο γιατί η κατάθλιψη από την φτώχεια, την ανέχεια και το άγχος της ανεργίας διαβουλευτήκαμε και αποφασίσαμε ότι θα την καταπολεμήσουμε με άσκηση.

Υπάρχει κανείς που αμφισβητεί ότι το περιβάλλον θα σωθεί ΜΟΝΟ και ΑΝ η προστασία του φέρνει ανάπτυξη, λεφτά και θέσεις εργασίας;
Ανακάλυψε λέει η ΡΑΕ στα σκονισμένα συρτάρια της ότι έχει αιτήσεις για δυο υπεράκτια αιολικά πάρκα…Ας το διάβολο!!! Κοίτα να δεις… Μιλάμε για 1050 ΜW(όσο δηλαδή όλα τα συστήματα ΑΠΕ που λειτουργούν στην χώρα μας), και 100 θέσεις ΜΟΝΙΜΗΣ και καλοαμειβόμενης εργασίας… Δεν βιαζομαστε καλέ... Αγαλι αγαλι γινεται η αγουρίδα μέλι.

Αφήστε όλη αυτήν την απέραντη παπαρολογία για το τι θα φορολογήσετε… ΟΤΑΝ το φορολογήσετε.
Αλήθεια εκείνοι οι ράμπο που θα έπιαναν τους 150 μεγαλογιατρούς στο Κολωνάκι, χάθηκαν στην πλατεία; Κάτι άλλοι «εξολοθρευτές» που θα τσάκωναν το λαθρεμπόριο καύσιμων, δοκιμάζουν ακόμα τις στολές; Και μέχρι να …νομοθετήσουμε δεν υπάρχει κανένας νόμος για τους φοροφυγάδες; Όχι βρε, θα τους πιάσουμε με τον καλό τον Νόμο.
Οι εισφοροεισπρακτορες γιατί δεν πάνε στα μπλόκα το βράδυ να δουν για τα ένσημα των αλβανών που φυλάνε τα τρακτέρ;

Επικεντρωθείτε επιτέλους στο μεγάλωμα της πίττας, στο πως θα προσφέρετε ένα σταθερό φορολογικό περιβάλλον σε καινοτόμες επενδύσεις, δώστε φορολογικά κίνητρα στις επιχειρηματικές δαπάνες για R&D, μειώστε το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ διοικητικό κόστος της γραφειοκρατίας- στην Ελλάδα για να κάνεις ένα έργο θέλεις περισσότερους δικηγόρους από μηχανικούς- επεξεργαστείτε φορολογικά κίνητρα, για συμπράξεις επιχειρήσεων, Πανεπιστημίων και Ερευνητικών Κέντρων.

Να μεγαλώσει η πίττα, να γεννηθούν δουλειές, δουλειές όχι της πλάκας, όχι επισφαλείς, όχι ψευτοεπιδοτουμενες, δουλειές με ορίζοντα, με εργασιακά δικαιώματα, καλοαμειβόμενες και όχι δουλειές …δουλείες…
Να παραχθεί χρήμα, χρήμα όχι αεριτζίδικο, όχι μαύρο, όχι κάλπικο…όχι στο ταμπλω.. Πραγματικός πλούτος.

Οι μαγκιές με του Ρουμπινι και τα γραμματάκια των εθνικά υπερήφανων ελλήνων, που δεν σηκώνουν …μύγα στο σπαθί τους, είναι επιεικώς γελοία. Είναι για εσωτερική κατανάλωση… και εσωτερικά δόξα να έχει ο Γιαραμπής, καταναλώσαμε τα μέγιστα. Όταν παλεύεις να δανειστείς το 20% του ΑΕΠ σου, με τοκογλυφικά επιτόκια… ε, ναι έχεις χρεοκοπήσει.

Αλλά το πιο σημαντικό δεν είναι αν θα χρεοκοπήσεις σήμερα ή αύριο. Το πιο σημαντικό είναι να μην χρεοκοπήσεις …γενικώς. Και αν απλώς …διαβουλεύεσαι και εστιαζεις μόνο σε μέτρα δημοσιονομικής ορθοδοξίας, απλά στην καλυτερη των περιπτωσεων αναβάλλεις την χρεοκοπία για λίγο καιρό.

Το σημαντικό δεν είναι να μαζέψεις λεφτά. Το σημαντικό είναι να μαζέψεις τα λεφτά και να τα επενδυσεις εκει που θα σου φέρουν …λεφτά, θα σου φέρουν πλουτο. Δηλαδή θα σου φέρουν ανάπτυξη, και ΔΟΥΛΕΙΕΣ.


Τελικά ο μόνος που έδινε λεφτά σε αυτή την χώρα, και μάλιστα αδιαμαρτύρητα, ήταν ο Χριστοφοράκος. Αυτόν τον χριστιανό γιατί πάλι λυσσάξαμε να τον διώξουμε; Άσε που στην βιασύνη του ξέχασε και το ημερολόγιο του… Μας το άφησε αμανάτι…